Las na granicy Kaigan i Midori

[Matsuno Michi]

Las i niebezpieczny w jednym zdaniu? Michi po raz kolejny przechylił głowę na bok, jakby chcąc zrozumieć tok myślenia kobiety. Co takiego niebezpiecznego było w lesie? Matsuno spędził tam całe swoje życie i mógł przysiąc, że drzewa i zarośla były o wiele bezpieczniejsze, niż wioska znajdująca się poza ich granicami. Ludzie najwyraźniej często bali się zwierząt i tego, co czyha poza cywilizacją, zapominając zupełnie, że sama cywilizacja nie jest bezpieczna. Oczywiście tego zamaskowany dzieciak jeszcze nie wiedział, ale gdzieś w głębi serca podejrzewał, że tak może być. Nie zamierzał jednak wydawać osądów bez żadnych dowodów.
- Put...ynie? Góry? Lody? - zapytał, starając się wymówić nowe słowa dokładnie tak, jak je usłyszał, co jednak nie wychodziło mu zbyt dobrze. Gdyby jednak poproszono go o naśladowanie dźwięków zwierząt, to bez chwili zawahania zabrzmiałby dokładnie jak istota, którą chcieliby usłyszeć - Nie znam. Nikt nie opowiadał. Co to? - nie znaczyło to jednak, że problemy z wymową zniechęcą Michiego do poznania nowych rzeczy. To był jeden z plusów mieszkania jako pustelnik - Matsuno nie posiadał wstydu, bo nikt nigdy nie nauczył go, że pewnych rzeczy należy się wstydzić. Z całą pewnością można stwierdzić, że chłopak nigdy w swoim życiu nie odczuwał takiej emocji. Jeśli nie zna się zasad panujących światem, to nie można płakać gdy się je złamie - to był właśnie jego sekret, największa broń i jednocześnie największa wada.
I właśnie ta trójca miała rozstrzygnąć o dalszych losach Matsuno. Może i określenie trochę na wyrost, ale na pewno mogła zdecydować o tym, czy Michi doświadczy cywilizacji w sposób "normalny" czy po swojemu. W końcu to od matki Kenjiego zależało czy zamaskowany nieznajomy uda się z nimi do domu. Każdy normalny człowiek widziałby w tym wielkie niebezpieczeństwo, ale nie każdy przecież był normalny.
- Ja... - zaczął cicho i niepozornie, robiąc dwa kroki do tyłu. Odwiedzanie cywilizacji to jedno, ale oddawanie się w ręce dwójki nieznajomych, to już całkowicie inna sprawa. Mogłoby się zdawać, że to właśnie matka i Kenji powinni mieć większe opory przed spędzeniem czasu z nieznajomym, ale na razie to Michi wydawał się być bardziej przestraszony -Ja nie wiem. - wykrztusił to w końcu z siebie, nie do końca wiedząc jaką decyzję powinien podjąć. Wizja była kusząca, ale, jak to jest z wizjami, o wiele łatwiej się do niej przekonać, gdy nie stanie się rzeczywistością. Matsuno mógł myśleć, że wyruszy odważnie w świat, jednak podjęcie tej decyzji w prawdziwym scenariuszu nie było już takie proste.
- Co to darmo? - zapytał jeszcze, jak gdyby odpowiedź na to pytanie miała zadecydować o wszystkim. Nie chciał zgadzać się na coś, czego nie będzie w stanie wykonać. Niepewność i brak zaufania wzięły nad nim górę, więc zanim wkroczy na niepewne tereny, musi zabezpieczyć się z każdej strony. Zwierzęta są prostsze do odczytania. Człowiek zmieniał się jak kameleon, a Michi kameleona, jak i człowieka, czytać nie umiał. W ogóle nie umiał czytać, ale to już inna sprawa.

[Kagaya]

misja D – Matsuno Michi – 7/14

I'm sorry, Kishimojin.

---

To fascynujące, jak bardzo światopogląd się zmienia zależnie od perspektywy. Dla mieszkańców wiosek i innych ludzkich siedlisk las naturalnie był czymś niebezpiecznym – nie tylko ze względu na liczne dzikie zwierzęta go zamieszkujące, ale też dlatego, że gęsta flora nierzadko dawała schronienie wszelakim złodupcom. Trudno o lepsze miejsce do obrabowania kogoś niż na środku lasu, gdzie nie było świadków. Bandziorstwo rosło jak grzyby po deszczu, szczególnie w ostatnim czasie, gdy po całym kontynencie przetaczały się wojna za wojną, a niemało było chętnych, by wzbogacić się na czyimś nieszczęściu. Dla Michiego zaś było zgoła przeciwnie – leśne gęstwiny kojarzyły się z czymś komfortowym, znanym, instynktownie nauczył się unikać czy to groźnej fauny, czy to rabusiów, więc nie zdawał sobie sprawy z tego, co mu groziło, gdy tak się tułał pośród drzew.
Mimo usilnych starań, nowopoznane słowa zostały wypowiedziane przez siedemnastolatka dość niezgrabnie, co – jak przystało na dość młodego osobnika nienauczonego czego nie wypada robić – Kenji skomentował krótkim chichotem. Matka upomniała cicho syna, ale w jego śmiechu nie było nic wrogiego; można było go porównać bardziej do rozpierającej człowieka radości na widok uroczego zwierzątka czy bobasa, bo – jakkolwiek by to nie brzmiało – czarnowłosy dzielił bardzo dużo cech z takowymi.
— Wszystko ci pokażę, mamy wiele malunków, w które aż trudno uwierzyć! — wypalił młodzik nie wziąwszy pod uwagę tego, że jego rozmówca zapewne nie znał też słowa "malunek", a już na pewno nie tego, że jeszcze nie zgodził się, by do nich dołączyć.
— Oczywiście tylko wtedy, gdy zgodzisz się z nami pójść — sprostowała matka. Jakie miała motywy, na temat których Matsuno daleko było do rozmyślania? Skoro wspomniała o pomocy, to może po prostu szukała taniej siły roboczej, której zawsze brakowało, szczególnie w mniejszych osadach? Może coś ciążyło na jej sumieniu i chciała zadośćuczynić bogom jakimś dobrym uczynkiem? A może po prostu wygrywała w niej zwyczajna, ludzka potrzeba pomocy bliźniemu, spotęgowana tylko tym, jak nieporadny wydawał się wyrzutek? To już wiedziała tylko ona sama, ale słowa nie zdradzały nic negatywnego. Były ciepłe i życzliwe, podobnie jak jej oblicze, gdy zastanawiała się przez chwilę nad pytaniem Michiego.
— "Za darmo" to znaczy... eee... — zaczęła, ale nie potrafiła dobrać odpowiednich słów, by przekazać relatywnie skomplikowany koncept komuś, kto nawet nie wiedział czym była "pustynia". — Coś jest za darmo, gdy nie musisz za to płacić — dodała w końcu, choć nie była pewna czy koncept "zapłaty" był znany rozmówcy.
— Ty pomożesz nam, a my damy tobie jeść i spać. — Wykonywała przy tym całkiem hiperboliczne gesty, co mogło się okazać dosyć pomocne, wszak często posługujemy się nimi, by np. nauczyć kogoś innego języka, a poniekąd tak właśnie było w tym przypadku, choć język społeczeństwa był znacznie bardziej skomplikowany niż jakikolwiek mówiony. — Mieszkamy na uboczu, więc nie masz się czego obawiać! — dodała jeszcze, jakby starając się zgadnąć choć część obaw czarnowłosego i je uciszyć.

postacie:
– Kenji
– matka

[Matsuno Michi]

Gdyby Michi wiedział czemu Kenji się z niego śmiał, to... i tak by się nie przejął. Nie widział nic złego w tym, że nie umie niektórych słów. Jego wiek nie miał tutaj żadnego znaczenia, ale, jak wcześniej zostało to ustalone, to po prostu spojrzenie Matsuno, które nie pokrywa się zazwyczaj ze spojrzeniem normalnych ludzi.
- Małunki. - wypowiedział cicho pod nosem, starając się zapamiętać kolejne słowo, które będzie musiał dodać do swojego zasobu. Oczywiście nie było gwarancji, że je zapamięta, ale z pewnością będzie się starał. Zresztą, pójdzie mu o wiele łatwiej, jeśli Kenji faktycznie pokaże mu to co są te całe "małunki". Na razie Michi wymyślił, że mogą to być jakieś małe żyjątka, ale dlaczego matka z dzieckiem trzymali je w swoim domu - tego już nie wiedział. Ufał za to Kenjemu, że te żyjątka muszą być bardzo ciekawe. W końcu nie ekscytowałby się tak na ich wspomnienie, gdyby były zwyczajne. Matsuno musiał przyznać, że teraz to nawet on był zaciekawiony i podekscytowany. Najwyraźniej udzieliły mu się emocje malucha.
Płacić... To wyrażenie było już wyrzutkowi o wiele bliższe. Zamyślił się na moment, przykładając dłoń do swojej brody. Wielokrotnie słyszał jak wieśniacy krzyczeli w jego kierunku, że zapłaci im za to, co zrobił z ich wioską. Nie wiedział dokładnie czego od niego oczekiwali, ale skoro kobieta stwierdziła, że płacić nie będzie musiał, to chyba dobrze? Mieszkańcy jego rodzinnej miejscowości nie byli do niego przyjaźnie nastawieni, więc zapewne nie mieli nic dobrego na myśli. Tymczasem kobieta nie oczekiwała od niego tego samego, co oni, więc wszystko wydawało mu się w porządku. Co więcej, obiecała mu także jedzenie i spanie, czyli dwie rzeczy, które lubił zawsze najbardziej. Michi uśmiechnął się szeroko, czego znowu nie było widać spod jego maski, ale z pewnością było wyczuwalne w jego głosie.
- Ja pomagać z chęcią. Nie umiem robić dużo tylko. - zaznaczył od razu, żeby nie spodziewali się nie wiadomo czego. Jeśli chodzi o jakieś proste prace fizyczne, to jest w tym bardzo dobry, ale jeśli wymagają, żeby pisał listy do jakiegoś zarządcy, to nie jest to dobrym pomysłem. W każdym razie, Michi się zgodził i jakby potwierdzając swoją decyzję, zbliżył się powoli do dwójki ludzi. Pozostawała tylko jeszcze jedna kwestia - Michi. - powiedział, wskazując na siebie palcem - Kenji. - wskazał teraz na małego chłopaka - A ty? - przeniósł wzrok na matkę malca, która jeszcze mu się nie przedstawiła. Jeśli ma z nią pracować, to o wiele łatwiej będzie mu to szło, gdy pozna imię swojej zleceniodawczyni. Nie chciał dopuścić do sytuacji, w której musiałby zadać jej jakieś pytanie i zawiesiłby się na dobre kilkanaście sekund, wymyślając przy tym jak poprawnie ułożyć zdanie. Imiona znacznie ułatwiają konwersację i choć miał niewiele wiedzy o świecie, z tego akurat zdawał sobie doskonale sprawę.

[Kagaya]

misja D – Matsuno Michi – 9/14

I'm sorry, Kishimojin.

---

Słownictwo Michiego rozrastało się w zatrważającym tempie mimo braku kluczowego kroku, jakim było zrozumienie znaczenia nowopoznanych słów. Miejmy nadzieję, że głowa naszego ulubionego wyrzutka nie zostanie zbytnio przeciążona i zachowa potrzebne informacje dopóty, dopóki nie będzie mu dane połączyć z nimi konkretnych, rzeczywistych konceptów. Rodzina (a raczej jakaś jej część) widocznie uznała, że najlepiej będzie to wszystko zaprezentować na wspomnianych "małunkach", dlatego nie rozwodzili się nad tym zbytnio. Co prawda siedemnastolatek pewnie wiedział chociażby, czym jest piasek, ale wyobrażenie go sobie w tak ogromnych ilościach, jak to miało miejsce na pustyniach, mogło być niezmiernie trudne.
Błogo nieświadomy tego, że to, co zamierzał pokazać nowemu koledze, zostało błędnie zinterpretowane jako żyjątka, Kenji wyczekiwał odpowiedzi z wypiekami na twarzy. Jaka szkoda, że z czasem większość ludzi traci tę dziecięcą niewinność, a raczej: jaka szkoda, że społeczeństwo zmusza do jej utracenia. Przesadna ufność bywała zgubna w świecie, gdzie przechadzka po złym rejonie Shigashi no Kibu mogła skończyć się sztyletem wsadzonym pod żebro, a nie zawsze dobrzy shinobi prześcigali się w destrukcyjnej sile swoich technik. No, ale los akurat tak splótł te trzy linie życia tego dnia, że Kenji od razu chciał się zaprzyjaźnić z Michim, Michi ostatecznie zgodził się na towarzyszenie Kenjiemu i jego matce, zaś matka uznała nastolatka za na tyle nieszkodliwego, że zdecydowała się mu pomóc. Można powiedzieć, że trafił idealnie, bo ktoś o mniej ciepłym sercu na pewno nie potraktowałby go tak dobrze, a to mogło skończyć się nieodwracalnym urazem, po którym Matsuno wróciłby do pustelnictwa.
— Nauczysz się — odpowiedziała kobieta i machnęła niedbale dłonią, gdy siedemnastolatek wspomniał o tym, że niewiele potrafił. Zresztą, tak czy siak chciała pewnie wykorzystać jego krzepę, a jak uprzejmy narrator sprawujący nad nim pieczę zaznaczył, z tym wyrzutek nie miał problemu. Taka tułaczka i samodzielność musiały się przecież wiązać z nieprzeciętną siłą, a na wsi nigdy nie było za mało rąk do pracy.
— Ja mam na imię Ayame — dodała i jeszcze przez moment miała otwarte usta, jakby chciała coś dopowiedzieć, ale ostatecznie się na to nie zdecydowała. Czy chciała przekazać coś ważnego, ale stwierdziła, że będzie to zbyt skomplikowany koncept dla zagubionego Michiego? Może pomyślała, że lepiej będzie, jak się tego dowie empirycznie? To miało na razie pozostać tajemnicą, gdy poznawszy się, nasza wesoła trójka ruszyła w drogę do osady, paradoksalnie czując się znacznie pewniej z osobliwym pustelnikiem u boku.
— Michi-kun — zagadnęła po drodze kobieta, przez chwilę zastanawiając się jak to ubrać w słowa. — Ludzie zwykle nie noszą takich masek i mogliby się przestraszyć, gdy cię zobaczą. — Czy rzeczywiście miała takie obawy, czy po prostu dbała o własną reputację, to już zostawię do oceny czytelnika.
— Albo pomyślą, że jesteś yōkai! — Kenji dorzucił swoje trzy Ryō, choć trzeba przyznać, że i tak długo wytrzymał bez mówienia. Może nie był tak gadatliwy, jak się wydawał? A może po prostu młody, nadpobudliwy umysł skupił się na czymś innym, skoro niemalże całą drogę kroczył o kilkanaście kroków przed pozostałą dwójką, atakując przypadkowe, bogom ducha winne krzaki znalezionym gdzieś kijem? Kto wie... Tak czy siak podróż utartym szlakiem mijała sprawnie. Pogoda nieustannie dopisywała i już po kilku, może kilkunastu minutach do uszu "podróżników" dotarły stłumione odgłosy osady, a pojedyncze zabudowania zaczęły się wyłaniać z oddali spomiędzy drzew.

postacie:
– Kenji
– Ayame

Kolejny pościk poproszę w Takayamie.
EDIT: kontynuacja o tu.