Villa Hikariego

[Rindou Arashi]

Kiedy tylko Arisa wypuściła chłopaka ze swoich ramion, ten uśmiechnął się do niej, po czym przeniósł wzrok na jej towarzysza. Było w nim coś intrygującego, dodatkowo zachowane Suzu jednie dosypywało do ognia ciekawości. Kim on był, że dziewczyna, która nigdy nie opuszczała rodzinnych stron o nim słyszała. Czyżby... czyżby był on znajomym Ichirou? Wtedy mogła by usłyszeć o nim w jednej z jego opowieści. No cóż, znając Zielonowłosą i tak niedługo o tym usłyszą, więc nie musiał się przejmować tym problemem. Miał tylko nadzieję, że cała ta sytuacja nie zostanie przez kogoś źle zrozumiana. Ostatnim czego im teraz trzeba to konflikt w środku miasta.
- Trochę zasiedzieliśmy się w Shigashi, ale ruszamy w dalszą drogę po świecie. Aktualnie na celowniku mamy Sogen, ale nie wiadomo co się wydarzy po drodze. - odpowiedział koleżance, po chwili dopiero rozumiejąc co takiego się wydarzyło. Wojna pomiędzy dwoma rodami? Znał oba nazwiska, jednakże nie znał żadnego reprezentanta którejkolwiek z rodzin.
- Wojna?? Tak po prostu?? Wiadomo coś o przyczynie konfliktu?? - czyżby tutaj ich podróż się miała zakończyć? Wojna to nie jest coś, w co aktualnie chciałby się pchać. Nie w momencie, w którym nie ma żadnego pojęcia o stronach konfliktu, o jego przyczynie. Dodatkowo ma ze sobą Suzu, którą obiecał sobie chronić. Nie spojrzałby w oczy jej matki już nigdy, jeżeli choćby włos spadł z tej zielonej czupryny.
- Nie sądzę, żebyśmy chcieli mieszać się w konflikt, jednakże jeżeli macie powody aby wspierać którąkolwiek z rodzin, to życzę wam powodzenia. My zapewne zabawimy kilka dni w mieście i odpoczniemy a potem ruszymy dalej. Słyszeliśmy opowieść o księżniczce zamkniętej w wierzy, chcemy sprawdzić czy to prawda. No i obiecaliśmy Tetsu znaleźć pomoc dla jego mamy. - spojrzał na towarzyszy i uśmiechnął się, miał nadzieję, że oni także podzielali jego zdanie o tym, że mieszanie się w konflikt nie jest najlepszym pomysłem. Marionetkarz o jakiś czas zerkał na Hikariego zastanawiając jak jego rozmowa z Suzu się zakończy i co z tego wszystkiego wyniknie...

[Kaze Tetsu]

Czas spędzony w podróży dobrze zrobił Tetsu. Kupieckie miasto, które niedawno opuścił wraz z zielonowłosymi, dało mu się we znaki bardziej, niż by chciał przyznać. Nowa prowincja była znacznie spokojniejsza, ludzie wydawali się mniej złowrodzy. O ile można było mówić o jakimkolwiek spokoju przy Suzu. Z każdą chwilą shinobi utwierdzał się w przekonaniu, że dziewczyna jest jego idealnym przeciwieństwem, zarówno pod względem wyglądu jak i zachowań. Dla dywersyfikacji drużyny to dobrze, nie jest dobrze zagrywać identycznymi kartami. Choć chwilami Tetsu musiał wspinać się na szczyty swojej cierpliwości i opanowania. Najlepszy metal hartowany jest w najtrudniejszych warunkach, powtarzał w myślach.

Dotarcie do osady przebiegło bez większych problemów. Mniejsza różnorodność kulturowa powodowała, że chłopak nie spodziewał się znaleźć tutaj poszukiwanego leku. Choć może coś z lokalnych wyrobów akurat go zaskoczy? Życie wydawało się tu płynąć znacznie spokojniej, niż w krzykliwym mieście kupieckim. Leniwe rozglądanie się po mieście przerwało mu nagłe ciągnięcie za rękaw przez Suzu. Chłopak nawet nie zdążył zaprotestować lub zaprzeć się, o ucieczce też nie było mowy. Został zaciągnięty tam gdzie Suzu chciała. Skąd ta dziewczyna brała tyle sił?
Rozmyślania nad niekończącymi się pokładami energii Suzu przerwało Tetsu zmaterializowanie się jego największego strachu. Oto nowi ludzie do poznania. Jak niska jest szansa, że coś takiego się przytrafi? Wszechświat chyba naprawdę lubi torturować młodego shinobi. Naszła go refleksja, że jeszcze trochę i będzie nieomal niezniszczalną stalą. Tyle dobrze, że są to znajomi Arashiego. Tetsu miał niejasne przeczucie, graniczące wręcz z pewnością, że gdyby to byli znajomi Suzu od razu wpadli by w jakieś tarapaty.
Monochromatyczny za wyjątkiem jednego oka shinobi ukłonił się nowo poznanej dziewczynie i odwzajemnił uścisk dłoni. By nie przebierać zbytnio w słowach i oszczędzić sobie trudu rozmowy z nowymi osobami, postanowił że odezwie się do obojga jednocześnie, nie wdając się w niepotrzebne rozmowy.
- Jestem Kaze Tetsu. Miło mi was poznać.
Oczywiście znowu się ukłonił. Czasem słyszał, że mógłby nieco poluzować manier, zwłaszcza wśród rówieśników. Trzeba jednak trzymać jakieś standardy. Starając się zbytnio tego nie okazywać, zaczął jednak analizować wspomnianą mimochodem informację o księdze Bingo. I to jak zręcznie nowo poznana dziewczyna, starała się nie odpowiadać na to pytanie. Na razie zachowywał spokój, choć ręka odruchowo napięła się w stronę kabur. Zobaczymy. Obecnie nowi ludzie nie wykazywali się wrogimi intencjami. Lepiej jednak zachować czujność.
Oliwy do ognia zmartwień shinobiego dodało wspomnienie wojny. No to koniec relaksu, pomyślał shinobi. Teraz trzeba będzie cały czas mieć się na baczności i wypatrywać wrogów. Nagle nawet dwójka potencjalnych przestępców, których dopiero co poznał, wydała mu się małym zmartwieniem. Wojny są znacznie gorsze, łatwiej oberwać od zabłąkanych shurikenów i innych przypadkowych zdarzeń. Chłopak już postanowił, że gdy tylko zostaną w czwórkę, wliczając w to grono wiewiórkę, postara się przekonać towarzyszy do szybkiego opuszczenia miasta. Nawet, jeśli mieliby zaniechać sprawdzenia opowieści o księżniczce.

[Suzu]

A więc tulanie! Zapraszać dwa razy nie było trzeba, Zielonowłosa nader chętnie wymieniła z nowopoznaną osóbką serdeczny uścisk. Gdzieś tam przez głowę przemknęło jej wspomnienie zamaskowanego osobnika z dachu w Shigashi, który najwidoczniej naopowiadał dziewczynie strasznych bzdur na temat tego regionu. Że niby wszyscy tacy poważni, dostojni i zupełnie niekontaktowi... Nie wzięła pod uwagę faktu, że zachowanie Arashiego mogło wprawić Arisę w zakłopotanie, a potencjalnie nawet przynieść trochę problemów, tak samo poufałe powitanie z Suzką mogło natomiast zmienić wydźwięk tej sceny, nadać jej właściwie zwyczajny wygląd.
- Hmm... Czyli Arisa-chan? - Suzka nie miała nigdy dobrych kontaktów z innymi dziewczynami, począwszy od dnia, gdy matka zabroniła jej zabawy lalkami w obawie o rozwinięcie zdolności Ayatsuri zamiast Sabaku - Ojej, aleś ty czerwona na buzi! Za dużo słońca? Może powinnaś się napić wody?
Zero złej woli. Prędzej by uwierzyła, że Arisa na co dzień jest taka czerwoniutka i rumiana, niż w prawdziwy fakt, że szkarłat oblewający co chwilę jej policzki jest wynikiem zakłopotania i... zapewne czegoś jeszcze, z czego i sama Terumi nie zdawała sobie na razie sprawy. Suzka na pewno nie była dość lotna w tych sprawach by skojarzyć, że ta śliczna dziewczyna o brązowych włosach czerwieni się po każdym ukradkowym spojrzeniu rzuconym w stronę Hikariego. Ale właśnie! Gdy padło to imię, kunoichi z pustyni nie miała już żadnych wątpliwości, trochę gorzej tylko, że zdołała już wprowadzić napięcie przez wspomnienie o Bingo.
- Oj kurcze, z tym Bingo to trochę skucha - zaśmiała się, chcąc rozładować atmosferę, która odrobinę zgęstniała przez jej poprzednie słowa, następnie klasnęła w dłonie - Nie ma paskudnych plotek, przeciwnie. Chyba każdy Sabaku słyszał o Terumi Hikarim i jego dokonaniach. Ale o tych oczach to musiał mi wspomnieć kiedyś Ichirou, bo tak mi się tylko kołatało niewyraźnie... Ichirou też jest moim kuzynem, tylko z tej mniej zielonej strony rodziny.
Właściwie wypaplała to wszystko bez zastanowienia, nie wiedząc nawet, w jakich relacjach pozostają obecnie dawni kumple. Ichirou niechętnie opowiadał Suzce o swoich prywatnych sprawach, cały czas traktując ją jak szczeniarę kręcącą się pod nogami. Na samą myśl zrobiła groźną minę, niech no ona tylko dotrze na pocztę i odkryje brak listów! Zaraz jednak jej rysy złagodniały, skupiła się na obecnym miejscu i niespodziewanie miłym towarzystwie. O ile oczywiście Hikari nie obrazi się zaraz za coś, co tu dziś powiedziała, a wszak mógł mieć nawet niejeden powód. Niemal czuła przy tym na sobie świdrujące spojrzenie Tetsu, który bardzo poważnie podchodził do każdego ich ruchu i na pewno wewnętrznie łapał się teraz za głowę. Cóż no, obiecała mu jedynie, że w podróży nie będzie nudno. Za całą resztę już odpowiedzialności brać nie zamierzała.
Informacja o wojnie jakoś zdołała ominąć uszy trójki wędrowców z pustyni, głównie dlatego pewnie, że raczej nie rozmawiali z ludźmi na trakcie, w gospodzie zaś niespecjalnie nadstawiali uszu na ploteczki. Kunoichi nie kojarzyła nawet nazw tych klanów, nie miała absolutnie żadnych informacji na temat walczących stron, całkiem dobrze znała się natomiast z samą wojną, ta bardzo chętnie towarzyszyła jej klanowi. Zdecydowane słowa Arashiego trochę Suzkę zdziwiły, ona sama pomyślała właśnie, że trzeba dowiedzieć się czegoś więcej. Najlepiej byłoby poznać stanowisko własnych ludzi, niestety liczyć mogła wyłącznie na korespondencję od osoby, która już wielokrotnie zapominała o złożonych Zielonowłosej obietnicach. Może w obliczu wojny Ichirou podejdzie do tego poważniej i napisze?
- Ja bym chciała usłyszeć coś więcej na temat tej wojny - odpowiedziała, spoglądając ku Arashiemu z przekorą w oczach.
Nie znaczyło to wcale, że planowała rzucać się w wir walki. Lubiła się bić, ale wojna to co innego, zdawała sobie z tego sprawę lepiej niż by chciała. No i tak naprawdę to w nosie miała tych Yuuga i Hyamanaka, przynajmniej na razie, bo nie łączyły ich żadne relacje, o jakich dziewczyna by wiedziała. W jej głowie jednak osoba Hikariego oznaczała sojusznika Sabaku, w swym prostym rozumku natomiast kalkulowała to tak, że jego sojuszniczy też są jakby po ich stronie. Trochę naiwne to założenie, Suzu musiała jednak jeszcze się wiele nauczyć na temat polityki.

[Hikari]

To prawda, że po przywitaniu Arisa była cała czerwona. Jeszcze pewnie nie straciła wszystkich rumieńców sprzed pojawienia się gości, a po przytulaniu się z nimi efekt został wzmocniony. Wyglądało jakby Arashi jednak znaczył dla niej coś więcej, nie jego sprawa zupełnie. W porównaniu do tej o książce Bingo, która okazała się jednak zwykłym nieporozumieniem. W pewnym sensie kamień z serca mu spadł, chociaż nie pokazywał po sobie żadnego zmartwienia na zewnątrz. Po prostu lepiej jest miej kłopotów na głowie prawda? A tutaj przed nim jeszcze jedna niespodzianka, była to kuzynka jego piaskowego kolegi. Chociaż pamiętał tą osobę już prawie jak przez mgłę, widzieli się ostatni raz bardzo dawno temu. Wszystkie te informacje wywołały na twarzy Hikariego już lekki uśmiech.
- Ichirou? Dobrze słyszeć, że jeszcze żyje, bo do tej pory ani razu się nie odezwał. Nawet nie podziękował. Co tam u niego słychać?
Po pierwszym słowie zrobił lekką przerwę, nie był w stanie także ukryć zdziwienia w tym. Przy reszcie wszystko wróciło do normy, dopiero układał sobie wszystkie informacje w głowie. Nie był osobą, która trzyma jakiekolwiek urazy, tym bardziej, że plotka tutaj powstająca została w chwilę wytłumaczona. O swoich dokonaniach całkowicie przemilczał temat, nie było w tym nic ciekawego, a słyszała o nim cała trójka przybyszy prawdopodobnie. W razie czego mogą się zapytać po spotkaniu Suzu, która jak dobrze oceniał z radością podzieli się historiami na jego temat. Była bardzo rozmowną osobą, która wręcz szuka zaczepek do wymieniania się kolejnymi zdaniami. Do tego szczerze zainteresował się jej kuzynem, dobrze było nadrobić takie informacje. Ten był mu winny przysługę, tylko do tej pory nie znalazł żadnej możliwej prośby. Kto wie co mu przyniesie jeszcze za to przyszłość. Po uspokojeniu całkowicie sytuacji rozmowy wróciły ponownie do tematów wojennych.
- Niestety tylko usłyszałem o jej wybuchu jak byłem w Shigashi. Wróciłem wpierw do domu i miałem zamiar się dowiedzieć czegoś więcej. W tym celu czeka nas podróż do Soso niedługo.
Jak tak się zastanowił nie było sensu, aby rozmawiali tak przed posiadłością. Ostatecznie to było bardzo nie miłe, gdzież schował wszystkie swoje maniery Yogańczyk? W środku mogą się też znajdować odpowiedzi na ich pytania, które każda tutaj obecna osoba już posiadała. Dlaczego ten konflikt wybuchł? Cóż jeżeli Inoshi dotarła wreszcie do jego posiadłości powinna posiadać te informacje, pytaniem jest czy przybyła.
- Tak się złożyło, że moja niedawno przyjęta uczennica pochodzi z rodu Yamanaka, ale chciałbym wpierw się dowiedzieć dlaczego wybuchł konflikt zanim ostatecznie dokonam wyboru czy powinienem tam dołączyć. Ostatecznie to nie dotyczy Yusetsu zupełnie, a przeciwko jej rodzinie także wolałbym nie występować jeżeli to oni mają zapędy podbijania świata. Możliwe, że jest w środku to powinniśmy się czegoś dowiedzieć, a w innym przypadku przynajmniej mógłbym poczęstować herbatą i pomyśleć nad jakimś posiłkiem. Po podróży wszyscy jesteśmy zmęczeni, my także dopiero co przybyliśmy do wioski. Zainteresowani?
W przypadku przyjęcia jego oferty ruszył zajrzeć pod wiadro przy schodach w celu znalezienia klucza. Widząc, że znikł był przekonany o przybyciu jego uczennicy, chociaż mógł wyglądać lekko głupio w tym momencie przy wszystkich gościach.
- Dopisuje nam szczęście, powinna już przybyć i czekać na nas w środku.
Skwitował swoje postępowanie, a potem ruszył otworzyć drzwi prowadzące do przedpokoju i wpuścić wszystkich przodem do środka jak wypadało należytemu gospodarzowi. Chociaż do domu wciąż mieli do pokonania paręnaście kroków, to formalnie kompleks budynków zaczynał się już od tego miejsca.

Mapa kompleksu dla lepszego zorientowania się, domu zostanie dodane później.

[Arisa Terumi]

Weszła za Hikarim i pozostałymi - o ile oni to zrobili - do środka, zakłopotana i zawstydzona. Oczywiście wcześniej musiała puścić Suzu, choć przyszło jej to z trudem; nieskromnie odziana dziewczyna budziła w niej nie tyle zawstydzenie tym otwarcie odważnym stylem, ile raczej zachwyt nad dobrym, szczerym, ciepłym sercem. Zimny, obcy świat zasłonięty konwenansami był dla Arisy przerażający i cieszyła się, że jeśli chodziło o uroczą Rindou Suzu, to nie było takiego problemu i mogły łamać zasady, ile tylko zapragnęły. I to wcale nie było tak, że na wzmiankę o niezwykłej czerwieni na jej twarzy Arisa dla odmiany gwałtownie nie zbladła. To aż tak było widać? Czy jej fascynację Hikarim i Arashim, zainteresowanie odmiennością charakterów i urody, miała wypisaną na twarzy? Choć chyba ciekawszy był Hikari jako ten, który pragnął zjednoczyć ród i przynieść światu pokój...albo pragnął pozyskać z tego korzyści dla siebie? Nie mogła go ocenić, nie wiedziała, co o tym sądzić, więc nie odzywała się, gdy mówił do ich towarzyszy. Sama zaś zaśmiała się delikatnie, dźwięcznie, łagodnie.

- Nie, nie, Suzu-chan, wszystko jest w porządku. Pozwolisz, że będę cię nazywać po prostu "Suzią"? - spytała z ciepłym uśmiechem. - Wybacz mi, jeśli jestem zbyt...śmiała, ale to tak strasznie do ciebie pasuje, że po prostu nie mogłam cię nazwać inaczej.

Kaze Tetsu...Młodzieniec był uroczy i czarujący, ale chyba małomówny. Arisa chciała go jakoś ośmielić, zachęcić do rozmowy, wciągnąć w to towarzystwo, ale szósty zmysł kobiety podpowiedział jej na ucho lepiej nie dręczyć tego biedaka, bo ucieknie. A że nie chciała, by Kaze Tetsu uciekał, cierpliwie i cicho słuchała rozmowy toczącej się między Arashim i Suzu a Hikarim, chcąc zaczekać, aż każde z nich się wypowie. Gdy już na to pozwoliły okoliczności, wtrąciła się:

- Tak na dobrą sprawę oboje chyba nie wiemy nic bliższego. Ale ja zdecydowałam się walczyć - jeśli nie bronią, to słowem lub bandażem, bo tak też można.

Znów uśmiechnęła się ciepło do Tetsu, jednak już więcej go nie zaczepiała. Po prostu...chciała być miła, tak jakoś, choć musiała przyznać, że przebywanie w towarzystwie innej kobiety czyni ją śmielszą i bardziej ekspresyjną. Jakoś łatwiej było nie tracić głowy dla Hikariego i nie zatapiać się w bezmyślnym, maślanym akcie adoracji myślowej, kiedy w pobliżu była zielonowłosa dziewczyna podobna do żywiołowej roślinki - kwiatu zdobiącego nieruchome, wieczne piaski pustyni swoim wdziękiem i naturalnością. Słuchała opowieści o Ichirou bardzo uważnie, notując sobie w pamięci imię i nazwisko potężnego zapewne bohatera, a kiedy miała tylko okazję, zdumiała się na głos historią Arashiego:


- Księżniczka w wieży? Możesz opowiedzieć coś bliższego na ten temat, Arashi-kun?

Jej wykształcony instynkt nieufności do Yogan zajęczał wprawdzie "a jeśli zaprasza was po to, by zabić?", jednak został ściszony logiczną uwagą "gdyby miał ochotę zakatrupić dwójkę Rindou i wrogą Sanjin, musiałby zaplanować to tak, by pozbyć się nas osobno. Albo po prostu zabiłby mnie, kiedy rozmawiałam z nim w lesie" i wkrótce zamilkł. Jednak na jak długo?

[Rindou Arashi]

Zielonowłosy wsłuchiwał się w rozmowę o Ichirou. Nie znał go osobiście, jedynie z opowieści swojej kuzynki, po mimo pokrewieństwa, nigdy nie mieli okazji chociażby się ujrzeć. Ciekawiło go co takiego ma do opowiedzenia o nim ktoś inny. W końcu zdanie Suzki nie było w tej kwestii zbyt obiektywne. Jednakże nie na tym skupiał większość swojej uwagi, ta spoczywała na uroczej Arisie, która z każdym kolejnym słowem czerwieniła się jeszcze bardziej. To przez niego? Czy może to obecność Hikariego tak na niego działała?? Kiedy tylko gospodarz zaprosił ich do środka, Arashi przytaknął, po czym puścił je przodem, wchodząc tuż za nimi. Rozglądał się po okolicy, podziwiając dużo posiadłość. W porównaniu do jego rodzinnego domu na pustyni, ta willa była ogromna.
- Arisa-chan, księżniczka o której mówię miesza w wieży na terenach Sogen. Podobno czeka na księcia, która uratuje ją swoim pocałunkiem. Wraz z Suzu chcemy ją uratować, wiesz, księcia już mamy... - wyszeptał do niej końcówkę, chwilę później wskazując po chichu palcem na Tetsu. Tak na prawdę nie mieli celu, a legenda którą usłyszeli od handlarza wydała się na tyle interesująca, że postanowili tam właśnie szukać szczęścia. Widząc spory stawik, Zielony nachylił się nad nim i spojrzał, poszukując rybek. Skoro zbiornik jest taki wielki, to na pewno muszą gdzieś być...
- Hikari-san bardzo chętnie skorzystamy z twojej gościny. Jeżeli będziesz chciał, w zamian możemy opowiedzieć kilka pustynnych historii, przygotować pustynne smakołyki, bądź też rozegrać partyjkę Shogi. - w jego oku pojawił się delikatny błysk. Lubił tę grę, dzięki niej można było dowiedzieć się wiele użytecznych informacji, takich na które nie zwraca się normalnie uwagi. Zielonowłosy grywał bardzo często, szczególnie z Ojcem Suzu, potrafili spędzić kilka dni jedynie rozmawiając, grając i zajadając się przynoszonymi im łakociami. Słowa o uczennicy zainteresowały chłopaka, skoro Hikari postanowił przyjąć kogoś pod swoje skrzydła, mógł on założyć, że jest silniejszy od niego, zapewne nawet dużo silniejszy, skoro brał udział w walce o wolność Sabaku. Czy on także stanie się kiedyś takim bohaterem, którego imię będzie powtarzane w wielu krainach? Nie oszukujmy się, każdy młody shinobi o tym marzy...
Słowa Arisy zdziwiły Zielonowłosego, szybko podjęła decyzję o włączeniu się nie do swojego konfliktu. Szczególnie, że zapewne jeszcze jej klan do tego się nie ustosunkował. Z tego co ją poznał, nie podejrzewał by o tak chaotyczne próby, czyżby to także wpływ Hikariego? Arashi nie wiedział o nim prawie nic, jednak z każdą chwilą ciekawił go jeszcze bardziej. Czuł, że na pewno nie raz dowie się czegoś ciekawego od niego. Zdawał się być człowiekiem, który widział kawał świata i swoje przeżył, być może będzie on w stanie wskazać im kolejne kroki w ich podróży. Może będzie w stanie pomóc Tetsu w jego problemach. No i kim jest ta młoda uczennica, które oczekuje ich w domu. Tak wiele pytań a póki co brak odpowiedzi. Póki co karty nie były po stronie zielonowłosego, jednakże liczył, że to się niedługo zmieni...

[Kaze Tetsu]

Zmartwienie potencjalną wojną lub niebezpiecznym mężczyzną musiało zejść na bok. Co prawda Tetsu zarejestrował informację o pomyłce z księgą Bingo, jednak dalej nie był spokojny. Oto stanął przed najgorszym możliwym wyzwaniem. Czemu ta dopiero co poznana dziewczyna uśmiecha się do niego? Jak się powinno reagować w takich sytuacjach? Jak ona się nazywała? Chyba Arisa. Chłopak zganił się w myślach, za tak duże problemy z zapamiętywaniem imion. I twarzy. Trzeba będzie kiedyś nad tym popracować. Na razie jednak Shinobi postanowił najzwyczajniej w świecie odpowiedzieć uśmiechem na uśmiech. W końcu jeśli wejdziesz między wrony..
Tetsu zdał sobie sprawę z innego problemu. Dostali zaproszenie do posiadłości mężczyzny, Hikariego jeśli nic znowu nie pomieszał. Jego instynktowna ostrożność aż skowyczała na myśl o wchodzeniu tam, dopiero co się szykował do ewentualnej walki z nowo napotkanymi osobami. To mogła być bardzo niebezpieczna pułapka. Jego towarzysze jednak rychło skorzystali z zaproszenia. Tetsu cieszył się, że nie potrafi zabijać wzrokiem. Gdyby potrafił, nie byłby już w drużynie. Jak tylko uda im się zostać we trójkę na pewno wspomni zielonowłosym o swoich obawach co do ich zbytniego ufania ludziom. Jeszcze po Suzu się tego spodziewał, Arashi jednak zawiódł go bardzo. No ale trudno, skoro jego towarzysze idą do tego potencjalnie niebezpiecznego miejsca, nie wypada ich zostawić samych. W końcu byłoby to sprzeczne z jego nindo.
Chłopak wszedł do posiadłości dopiero za Arashim i Suzu. Chciał mieć pewność, że nikt nie zaatakuje tej dwójki w pierwszej kolejności. Cały czas rozglądał się czujnie w poszukiwaniu pułapek i ewentualnych dróg ucieczki. No i wspomniano uczennice Hikariego. Może czeka na nich z zasadzką? Trzeba się będzie o niej więcej dowiedzieć.
Zaraz po wejściu do przedpokoju od razu zdjął buty jak wypadało uczynić i odłożył je w miejsce, gdzie najmniej przeszkadzałoby innym. Wreszcie udało mu się wtrącić w potok słów i skłonić się gospodarzowi:
- Dziękuję za gościnę.
Kłaniając się, Tetsu starał się przyjrzeć dokładniej wyposażeniu, jakie nosił przy sobie Hikari. Na wszelki wypadek. Byłby pewnie dalej analizował wszystkie możliwe scenariusze walk, ucieczek i niezliczonych wersji śmierci jakie mógłby ponieść w raz z drużyną, gdyby z zamysłu nie wyrwały go słowa i gest Arashiego. To, że chłopak szeptał od razu wydało mu się dziwne i nastawił ucha. I żałował, bo usłyszał o czym mówił. Od razu skierował wzrok w inną stronę i starał się nie pokazywać nikomu swojej czerwieniejącej się jak zachodzące słońce pustyni twarzy. Co też Arashiemu przyszło do głowy, żeby tak go nazywać? Gdyby jego wzrok faktycznie zabijał, Tetsu prawdopodobnie stałby się właśnie seryjnym mordercą.

[Suzu]

Czy długowłosy się zawahał? Suzka nie była pewna swych obserwacji, za dużo wrażeń i wątków podejmowanych dookoła, nie poświęciła więc nawet dwóch myśli by zastanowić się, o czym to mogło świadczyć. Cieszyła się po prostu obecną sytuacją, z całkowitą naturalnością wysłuchując kolejnych słów, nie miała w zanadrzu żadnych ukrytych celów. Gdyby takowe istniały, pewnie i tak nie umiałaby się z nimi ukryć, taka to była osóbka.
- Naprawdę? W takim razie ja dziękuję bo bardzo się cieszę, że tam byłeś. A Ichirou kopnę w tyłek po powrocie. O ile uda mi się jakoś uśpić jego czujność... - zafrasowała się na chwilę, ale chochlikowy błysk pojawił się w jej zielonych oczach, z pewnością nie zamierzała się poddać w obliczu drobnych trudności - Hmm... no zapracowuje się, biedaczek. Jak nie działa na misjach, to ma jakieś ważne spotkania w sprawach klanu, polityki, gospodarki i tak dalej, kiedyś mi tłumaczył ale tak dziwnie, że niewiele zrozumiałam. Jak oni w ogóle dają radę przeglądać dokumenty czy mapy wieczorem w skaczącym świetle świec? Oczy sobie popsują...
Arisa tymczasem mogła poczuć miękkie łaskotanie na swej szyi. To Rizu, wiewiórka Suzu, przeskoczyła na nową osóbkę gdy dziewczyny złączone były w uścisku. Zwierzątko teraz z zainteresowaniem i ufnością poznawało nowego człowieka, nauczone doświadczeniem, że to bardzo pożyteczne stworzenia, które karmią gdy się do nich odpowiednio wąsikami pomacha. Wdzięczyła się więc i zaczepiała, jak przystało na małego łasucha.
- Suzia to taka mała, nieporadna dziewczynka. Ja powinnam być co najmniej Suzettą - odpowiedziała ze śmiechem piaskowa kunoichi, trochę zdziwiona formalnością ze strony Arisy - No ale mów jak chcesz, nie?
Mrugnęła jednym okiem, nie zamierzała mówić Arisie, co jej wolno a czego nie. Na upartego mogła nawet zostać Suzią, choć prawie nikt jej tak nie nazywał od kiedy zaczęła chodzić z własną gurdą. Polubiła jednak tę miłą dziewczynę o pięknych oczach i nie chciała budować z nią relacji opartej na pytaniach o pozwolenie. Zielonowłosa pytać nie zamierzała, absolutnie. Z tego samego powodu nie przymuszała biednego Tetsu, by był bardziej śmiały albo odzywał się więcej, najwyraźniej taki styl bycia odpowiadał mu najbardziej. Nie wyobrażała sobie, jak, ale nie ma co doszukiwać się problemów tam, gdzie wszyscy są zadowoleni. Ta... promiennym uśmiechem odpowiedziała na mordercze spojrzenie czarnobiałych oczu. A jednak chłopak ruszył razem z nimi, być może z wewnętrzną misją, by czuwać nad beztroską, zieloną gromadką. Ten to pewnie szybko osiwieje.
- Arisa-chan, jesteś medykiem? To faktycznie powinnaś pójść, na wojnie zawsze jest za mało medyków, a życie to życie - wróciły do dziewczyny wspomnienia przeżytych bitew, gdzie pomagała w poszukiwaniu rannych i noszeniu ich do iryōninów - Nasze umiejętności bardziej pasują na front, no ale to żadne rozwiązanie, tym bardziej, że nie wiemy nawet kto zaatakował. Najgorsze jest to, że nawet wygranie wojny nie załatwia często problemu, gdzie nie pójdę, to zawsze znajdzie się Kaguya dybiący na moje życie.
Nie zwróciła większej uwagi na śmieszne zabiegi gospodarza w obejściu, jej myśli w całości pochłonięte zostały przez staw znajdujący się na terenie posiadłości. O kurna fenek, a dzieci nie pustyni umierają z pragnienia! Tak jak Arashi podeszła do krawędzi i przykucnęła, dwa zielone łebki zgodnie pochyliły się nad odbijającą słońce, falującą lekko powierzchnią. Wcześniej tylko zdjęła z ramienia gurdę i oparła ją obok, bo ciężar naczynia przy utracie równowagi jak nic wpakowałby ją w objęcia wody, to zaś z pewnością wypłoszyłoby wszystkie rybki.
- Tetsu, paaaatrz! - zawołała do kompana, który z wielką ostrożnością zdawał się stawiać każdy krok - Coś tu żyje. Fajnie tak pod domem, zapasowa racja żywnościowa na czarną godzinę!
Gdy zaś sytuacja z uczennicą została wyjaśniona i wszyscy ruszyli ku wejściu, Suzka również znalazła się w środku. Nie kryjąc swej ciekawości rozglądała się, podążając dalej za Hikarim i Arisą. Widziała wcześniej przebogatą posiadłość Yumichików, tu też najwyraźniej niczego nie brakowało. Kunoichi nie potrafiła stwierdzić, czy wszyscy tak żyją na zielonej części kontynentu, czy też ma po prostu szczęście do bogatych znajomych. Jej rodzinka do biednych nie należała, odwiedzała też często rezydencję Ichirou, na pustyni jednak wnętrza wyglądały inaczej. Były cieplejsze, jakkolwiek to sobie tłumaczyć. Bardziej przytulne, choć mogło to być subiektywne wrażenie kogoś, kogo dawno nie było w domu.

[Hikari]

Obietnica odnośnie kopnięcia go w tyłek była dość kusząca, ale chyba wolałby zrobić to osobiście. Przy okazji zapytać co tam u Harumi, kto wie może będzie okazja. Nie chciał jednak tymi tematami zanudzać przybyłych gości. Słuchał co tam Ichirou porabiał, a także porównywał ich rozwój. Cóż w porównaniu do niego to Hikari miał bardzo łagodne życie. Czasem zdarzy mu się misja na rzecz klanu, ale niezbyt często, może dowolnie podróżować niemalże. Uratował tam parę ważnych osobistości to prawda, wydawało się tylko, że lider mu wciąż nie ufa.
- Trzymam w takim wypadku za słowo, że tak go pozdrowisz ode mnie.
Powiedział to lekko rozśmieszony i z uśmiechem. Podobała mu się ta wizja. Na ten moment byłoby to wystarczające, może kiedyś zdarzy im się porozmawiać jak zostanie mu przypomniane o dawnym koledze. Opowieść o księżniczce brzmiała dla niego niczym bajka dla dzieci. No bo zamknięta taka osobistość w wieży czekająca na swojego księcia, który ją uratuje. To mogło być tylko lekkie nagrywanie się z cichego Tetsu, albo jakaś nieznana mu zupełnie historia i byli lekko poważni. Stąd mógł być zbyt zestresowany, aby poznawać nowe osoby. W domu posiada coś, co mogłoby rozwiązać jednak takie problemy, wystarczy tylko parę czarek. Zielonowłosy przyjął ofertę wejścia do środka, przy okazji proponując parę rzeczy.
- W takim wypadku także mogę wspomnieć coś o Sogen, służyłem tam na murze pół roku, a to cel waszej podróży prawda? Chociaż w shogi osobiście nie jestem dobrym zawodnikiem, to mogę uraczyć czarką dobrego sake ułatwiającego wszelakie rozmowy.
Miał jeszcze trochę własnego wyrobu z ostatniego razu, ale musiał niedługo zrobić coś nowego. Jeżeli ma nabrać odpowiednich walorów, aby było godne przekazania cesarzowi. Cieszyło jednak dogadywanie dobre dziewczyn, pozwoli to lekko pewnie uspokoić się Arisie. Chociaż sam już nie znał powodów dlaczego wyglądała tak zakłopotana i zawstydzona, mogła wciąż mieć w głowie małą wpadkę z kimonem także. Nie zamierzał jednak poruszać tego ani razu więcej, a o obrazie zapomnieć. Nie wiedział za to skąd w niej jest tyle woli do uczestniczenia w wojnie tak szybko. Ranni tam są zmasakrowani, obawiał się, że obecny entuzjazm nawet przy prostych sprawach może wkrótce upaść. Tym bardziej, że on sam nie wiedział czy chciałby w tym uczestniczyć. W trakcie rozmów o froncie zainteresowało go kwestia obecnie już szczepu Kaguya.
- Czyżby liderka nie mogła upilnować swoich ludzi? Nie wiem ile Ichirou opowiadał na temat wojny, ale w szliśmy razem w oddziale ukrytym przejściem. Dotarliśmy do głównej siedziby wroga i uwolniliśmy Nariko. Ona później uratowała od śmierci Jou, który zadał ostatni cios liderowi rewolucjonisty. Ona sama po tym zakończyła walkę zabijając uciekających buntowników.
Nie spodziewał się, że staw będzie taką atrakcją dla każdego tutaj obecnego. Obraz, który widział od małego, sam miał takie wspomnienie jak ekscytował się pływającymi tam rybkami. Minęło już tyle lat, że zapomniał nawet twarz jej matki, a także jej słowa. Nigdy jednak nie traktował tego jako racja zapasowa na czarną godzinę, to też sprawiło, że lekko się zaśmiał. Raczej na długo by nie wystarczyły, po paru dniach skończyłyby się nawet jedzone z ryżem. Tego drugiego nie spodziewał się możliwości, aby zabrakło w tej wiosce. Idealne warunki do uprawy, ogromne pola i ochrona Yogańczyków, z którymi ostatecznie bandyci nie chcą za bardzo zadzierać. Każdy wie o ich ulubieniu do wojen, nawet jak walczą głównie z samymi sobą to wciąż chętnie pojawiają się na innych frontach. Po otworzeniu drzwi do domu i postawieniu paru kroków, wcześniej zdejmując oczywiście obuwie zastał kuchnię w dość okrutnym stanie. Sprawiło to w Terumim lekki szok, wraz z paroma cichymi przekleństwami.
- Wybaczcie mi na chwilę, pójdę zobaczyć co porabia sprawczyni tego bałaganu.
Nie czekając ruszył na piętro, do pokoju gościnnego gdzie powinien w takim wypadku zastać Inoshi. Zauważył zniknięcie tego co zostawił na stoliku, co upewniał go, że powinna tutaj mała Yamanaka przebywać. Nie widział jej nigdzie indziej, gorzej jeżeli wyszła z domu i zostawiła go tak otwarty, bez pilnowania. Zostały także jeszcze tyły domu. Po przesunięciu drzwi na piętrze zastał ją w łóżku beztrosko odpoczywającą przy książkach. No proszę, miło prawda? Nie wcale, chociaż nie zauważył upichconego jedzenia, więc nie posiadał żadnej taryfy ulgowej.
-Wstawaj, mamy gości i trzeba posprzątać ten syf w kuchni!
Musiał ją nauczyć pewnych zasad na samym starcie, jeżeli ma ona przebywać w jego mieszkaniu. Czy się obudzi? Miał nadzieję, jeżeli nie będzie zmuszony wymyślić jakiś okrutny plan.

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 385 - Lato -

---

[/color][/b] " Sen... Kamienny sen. " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=vjJGGZcOfWU[/youtube] Po wejściu do pomieszczenia można było zobaczyć małą która śpała zwyczajnie na przygotowanym materacu. Trudno ocenić jak dawno się położyła, obok leżały książki które specjalnie dla niej zostawił, jedna nawet otwarta. Leżała sobie ot tak przykryta częściowo kołderką. Wyraźnie nie czując zagrożenia które się zbliżało w postaci Terumiego. Tak naprawdę nie spodziewała się go spotkać tak wcześniej, liczyła, że zejdzie mu jeszcze z jeden dzień. Gdy się kładła już był poranek także wiele tego snu nie miała. Spała niemalże jak zabita. Zawsze mocno spała gdy nic jej nie groziło, nawet i w domu krzyki czy wołania nie wystarczały by ją obudzić.

Stąd też ojciec czasem tracił cierpliwość i wykorzystywał do tego klanową technikę, bo nie ma nic lepszego jak obudzić się już w ruchu gdy ktoś tobą kieruje. Tym razem nie było inaczej. Po usłyszeniu a raczej, nie usłyszeniu głosu Terumiego nic się nie stało, ot, dalej spała. Nawet się nie przekręciła. Mimo przykrycia Hikari mógł dostrzec, że ma na sobie jakąś yukatę znalezioną w jednej z jego szaf lub szuflad. Czasem potrafiła spać w różnych pozach, tym razem jednak była trochę odkryta trochę przykryta, spała na boku odwrócona w stronę książek. Trudno powiedzieć czy coś się jej teraz śniło, nie mówiła przez sen ani się nie ruszała.

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Arisa Terumi]

Rozglądała się uważnie, ale nie nadto nachalnie po odsłaniającej się przed nią przestrzeni. Było kolorowo, ładnie, uroczo - jak zresztą wszędzie, ale sama willa, sposób jej skonstruowania, wszystko to dało jej do myślenia. Nie była materialistką, jednak nie potrafiła nie oddać sprawiedliwości architektom tego lokum - zrobili naprawdę dobrą robotę. Przeskok wiewiórki sprawił, że w pierwszej chwili stanęła jak słup soli, rozpaczliwie szukając w nagle opustoszałym mózgu informacji na temat tego, czym żywią się takie istoty, w drugiej przeklęła się za brak orzeszków czy czegoś w tym rodzaju; nieco później jednak Rizu zaznała rozkoszy drapania i głasiania (o ile oczywiście uprzednio nie przypuściła ataku na biedne palce Arisy, która mimo wszystko kierowała się dobrymi intencjami...), a także otrzymała mentalną obietnicę, że gdy tylko jej się uda, pozyska coś, co wiewióreczka będzie mogła schrupać. Nim wszakże to nastąpiło, musiała powstrzymać - znowu - śmiech, bo wizja księcia Tetsu całującego namiętnie, jak w bajkach, księżniczkę w otoczeniu saren, jeleni i ptasząt wydała się jej z jakiegoś powodu...cóż, zabawna. Mimo to bardziej zainteresowała się dziewczynką...DZIEWCZYNĄ, która nazwała siebie Suzettą. Suzu po prostu trzeba było jakoś zdrobnić, nie było innej opcji - była zbyt urocza na coś takiego!


- Suzetta też może być! - roześmiała się głośno, kręcąc głową. Pomyśleć, że nie chciałam opuszczać matki. Po chwili zwróciła się do Arashiego: - Jeśli chodzi o shogi, to umiem grać, grywałam...z ojcem.

Westchnęła, nie chcąc wracać wspomnieniami do tych momentów, pokręciła głową. Teraz byli tu Arashi, księciunio i Suzetta - ten team był zdecydowanie ciekawszy od smutków z przeszłości! Tym bardziej, że ta ich otwartość na życie różniła się od osobowości typu ludzi z Yusetsu, skrytych za savoir-vivre'em i zasadami, które ich więziły w sztywnym gorsecie niedomówień, powstałych z grzeczności - i chyba to plus dziwny sekret Hikariego, to, czego nie umiała nazwać, ale na pewno wyczuwała kobiecą intuicją, przyciągały ją z taką siłą do tego towarzystwa, które na pewno dawno już powinna była opuścić (oczywiście, jeśli chciała być poprawna politycznie). Nie mogła się jednak powstrzymać od zapewne głupiego pytania, nadal biernie uczestnicząc w rozmowie:


- Przepraszam, ale kim są Jou i Nariko? Oczywiście, jeśli mogę wiedzieć...

Zarumieniła się, spuściła spojrzenie w dół. Była mimo wszystko obcą kobietą z wrogiego szczepu, a do tego otaczali ich równie potencjalni obcy. Czy to była jakaś gra Yogan? Wystawić potężnego Akoraito, żeby przyciągnął jakieś płotki, potem je wyeliminować i posłać na poważniejszą, ciekawszą misję, gdzie będzie mógł do woli zaznać krwi? Cóż, nie bardzo w to wierzyła. Zresztą znów wracamy do punktu: nie warto żałować spalonych róż, gdy wokół wieją pustynne wiatry. A pustynne wiatry były szalenie przyjemne i dobrze robiły Arisie nie tylko na podejrzliwy mózg, lecz też na urodę. Ciekawa była także, czy Inoshi spodoba się ich nowa koleżanka.
W pewnym momencie zdała sobie sprawę, że jest głodna i spragniona bardziej, niż zakładała. Postanowiła zadać Hikariemu podstawowe pytanie:

- Hikari-san, czy pozwolisz, abym to ja przygotowała tą herbatę i przy okazji jakieś jedzenie? Skoro jako kobieta i tak muszę siedzieć w kuchni, to może do czegoś się w niej przydam?

Posłała mu uspokajające spojrzenie mówiące mniej więcej "spokojnie, nie pozabijam was", po czym - o ile Hikari pozwolił na to, by to ona coś ogarnęła - ruszyła za nim do kuchni, po drodze nie rozglądając się już tak ciekawie i ciągle analizując strukturę podłogowych paneli. Chyba właśnie to ją uratowało, ponieważ w momencie, gdy weszli do środka (naturalnie zostawiła sandały w przedsionku, jak należy i jak ją uczono), popadła w niemy i cichy stupor, szczęka jej opadła aż do ziemi, a umysł gwałtownie eksplodował. To, co zobaczyło, nie przedstawiało najszczęśliwszego widoku i kojarzyło się jej niezbicie z dniem, kiedy Narima próbowała sama upiec ciasto dla stryja przyjeżdżającego z wizytą, a skończyło się na przeistoczeniu kuchni w nieziemski dom dla wszetecznic i lekkoduchów. Dobrze, że nie miała nic na nogach, gdyż zapewne wyrżnęłaby powtórnie o własne buty. Jakąkolwiek osobą była Inoshi, z pewnością miała bardzo osobliwe podejście do przepisów i prawideł sztuki kuchennej. Przez to pomieszczenie musiała przejść rozsrożona kuchenna Godzilla. Hordy Attyli, nawet bardzo wkuropatwione, nie zrobiłyby z pewnością takich straszliwych zniszczeń jak to zapewne ujmujące dziewczę. Jak długo ta mąka tak tu stała? Czy to dziecko chciało, by w cennych zapasach jej mistrza zalęgło się robactwo? A do tego ten chaos na blatach i to...coś... te jakieś formy życia, które chyba miały być naleśnikiem albo czymś jadalnym...

- Słodka Benzaiten, moja siostrzyczka ma klona! - wykrztusiła z niekłamaną zgrozą, podziwiając całość tego wszystkiego. Nim Hikari zdążył coś z tym zrobić (zarejestrowała, oczywiście, jego klątwy i przeprosiny), uśmiechnęła się do gości przepraszająco (jeśli za nimi weszli do kuchni, jeśli czekali, to do nich wróciła) i wymamrotała "wybaczcie na moment, moi drodzy, poczekajcie proszę na korytarzu, za moment wrócę", po czym zabrała się do pospiesznego zamykania pojemników z mąką i wycierania blatów, tak, żeby wyglądało to choć jako tako, z pomocą jakiejś odnalezionej w tym chaosie szmatki. Następnie, gdy dokonała tych czynności niczym Perfekcyjna Pani Domu, poszukała herbaty i zaczęła ją przygotowywać. Odnalazła też sześć - słownie sześć! - czarek, które miały posłużyć do picia tego szlachetnego napoju zgodnie z obyczajem. Miała nadzieję, że Hikari nie będzie się zbyt na nią gniewał za to, co zrobiła i że wybaczy jej tą impertynencję. Modląc się, by nikt z gości nie wchodził za nią do kuchni, rzuciła się śpiesznie do ciasta. Zdjęła naczynia z zimną wodą, odsłoniła mochi (bo chyba to miało być mochi?), po czym rozłożyła to wszystko jakoś na sześciu miskach, mamrocząc coś o nadzwyczajnej niegospodarności Inoshi. Ponieważ nie znała rozkładu domu, a nieuprzejmie i wręcz niegrzecznie byłoby kazać jeść gościom w kuchni (zakładała, że osoba tak zamożna jak Hikari miała jakąś jadalnię), wróciła do Suzu z nerwowym uśmiechem na twarzy.

- Nie, nie mam przygotowania medycznego, Suzetto - odpowiedziała na jej wcześniejsze pytanie. Nie, żeby nie wzruszyła jej z jakiegoś powodu ta reakcja na rybki i nie wywołała w niej "awww!". Arisa potrafiła dawkować zachwyty i pochwały, i chyba w tym było widać jedynie jej wewnętrznego iryounina. - Ale chcę się przydać na froncie w każdy możliwy sposób. Kiedyś to Yamanaki mogą nam pomóc. Świat jest duży, dziwny, a serca ludzkie jeszcze dziwniejsze, może któreś będzie choć trochę zielone?

Puściła do niej oko, po czym zagadnęła Arashiego:

- Arashi-kun, nie wiem, czy cię już o to nie pytałam...Byłbyś uprzejmy opowiedzieć mi coś o rodzinie Rindou? Ciekawa jestem też tego...Ichirou.

W duchu już układała sobie cichą przemowę do Inoshi, jaką miała zamiar wysyczeć jej na ucho. Nawet przez myśl by jej nie przeszło zostawić ciasto ot tak sobie i pójść w długą! A już zwłaszcza gdyby miała je zrobić dla senseia! Zachowanie Inoshi było wprost przedziwne i przekraczało granice osobliwości, stając się zwykłą lekkomyślnością. A jeśli Hikari przyprowadziłby ze sobą samego Shirei-kana? Albo, o zgrozo, kogoś równie potężnego jak Cesarz? Wtedy rodzina Yamanaka okryłaby się niezwykłym wstydem, a sam Hikari zapewne wyeksmitowałby ją z domu! Arisę zawsze uczono mądrości w stylu "dobra żona głowy mężowej korona", "wśród wiśni niewiasta, wśród mieczy wojownik", wbijano jej do głowy, że niezależnie od wszystkiego jej dom musi lśnić czystością i zawsze być gotowy tak na przyjęcie gości, jak na widok Śmierci. To, co zobaczyła w kuchni, zdecydowanie przeczyło tym naukom - i stąd młoda Terumi miała tak wielką ochotę na reakcję. Jednakże sama nie była u siebie, ryzykowała gniew Hikariego, któremu mógł nie spodobać się jej pomysł na załatanie jakoś sytuacji, i dlatego musiała się powstrzymać - choćby nawet Inoshi przewróciła cały dom do góry nogami i miała życzenie pomalować się w zielone cętki, a potem stepować na meblach, Arisa powinna była zachować pełne powściągliwości milczenie. Ostateczna decyzja, co z nią zrobić, należała przecież do właściciela tej willi, prawda?

[Kaze Tetsu]

Rzucanie świdrujących spojrzeń na zielonowłosych kompanów, zdaje się ostatnio ulubioną czynność Tetsu, przerwał nie kto inny jak Suzu. Tym razem na szczęście obyło się bez ciągania go na siłę. Zaintrygowany tym, co tak mogło zaciekawić Suzu poszedł w jej stronę. Zbiornik z wodą, wypełniony rybkami był naprawdę czarujący. I faktycznie praktyczny, nie dość ze zapas wody to i jedzenia. Na komentarz Suzu uśmiechnął się tylko i skinął głową. Potem zastanawiał się, czy dałoby się zrobić jakiś odpowiednik tego cudu w domu. Woda jednak momentalnie by wyparowała, a jakiekolwiek jedzenie zostało pochłonięte przez skorpiony. Co nie zmieniało faktu, że miło było popatrzeć na takie cudo tutaj. W jakiś dziwny sposób uspokajał go ten widok.
Tetsu jednak wyrwał się z sielskich rozmyślań nad stawem pełnym ryb oraz tęsknotą za domem. Atmosfera w grupie nieco się rozluźniła i nawet on teraz był nieco mniej czujny. Może jednak nic im tutaj nie grozi? W takim wypadku trzeba stworzyć nowy plan realizacji ich misji. Nie uśmiechała mu się rola księcia. Szkoda, że jeszcze nie opanował techniki klonowania, wysłałby jednego zamiast siebie. A może uda się namówić Suzu, żeby użyła transformacji w jakiegoś księcia? Arashiego się raczej nie uda, zielonowłosa natomiast nie wydaje się mieć problemów z jakimikolwiek normami społecznymi.
I tym razem snucie planów zostało przerwane. Gospodarz wspomniał coś o piciu sake. Wewnętrzny alarm Tetsu znowu zawył przeraźliwie. No tak, chce nas upić a potem jak nie będziemy w stanie się ruszać porwie albo pozabija. Albo poda nam jakąś truciznę w alkoholu. W dodatku będzie ciężko ją wyczuć, bo jako nieletni nie są przyzwyczajeni do jego smaku, więc nie wiedzą czego się spodziewać. W ogóle jaki dorosły proponuje gromadzie niepełnoletnich nastolatków sake? Chyba tylko taki, który ma wobec nich złe plany. Tetsu spojrzał pytająco na Arashiego, był z ich trójki najstarszy. Co prawda Suzu była w tym samym wieku, jednak w żaden sposób Tetsu nie uważał jej za bardziej dorosłą. Wręcz przeciwnie.
Chłopak nachylił się, żeby zobaczyć lepiej rybki i mieć możliwość spojrzenia zielonowłosym wprost w oczy. By lepiej utrzymać równowagę, oparł na chwilę ręce na kaburach znajdujących się na udach, w celu poprawienia chwytu. Tetsu próbował zasygnalizować swoim towarzyszom, za pomocą spojrzenia, że jest wyraźnie zaniepokojony.

  Ukryty tekst

Wykonuję razy dwa, po sztuce na zawartość każdej kabury.

Tetsu zdał sobie sprawę, że od dłużej chwili nic nie mówił. Cieszyło go to. W sumie nie był przez nikogo niepokojony i nawet słowa Arisy nie były bezpośrednio do niego skierowane, więc nie musiał nic odpowiadać. Shinobi wstał wreszcie, porzucając już całkowicie wizję sielankowego stawu. Miał nadzieję, że jego towarzysze zreflektują się choć trochę nad całą sytuacją, która w jego opinii była podejrzana. A przynajmniej liczył na Arashiego. Już prędzej spodziewał się, że Rizu zacznie podejrzewać ludzi i być bardziej ostrożna w swoim postępowaniu, niż jej zielonowłosa opiekunka.

[Suzu]

Piaskowa kunoichi uśmiechnęła się w cichym porozumieniu. Ichirou miał trochę przechlapane, z drugiej strony to pokazywało jednak, że innym zależy. Chyba bardziej niż jemu samemu, dlatego póki nie jest za późno, powinien wreszcie przejrzeć na oczy i jakoś docenić ludzi wokół siebie. Suzi trochę nie mieściło się w głowie, że tak zaniedbał swoje kontakty z Hikarim. Jakby Zielonowłosa przestała do niego przychodzić to byłoby tak samo? No nic tylko bić!
- Arisa-chan, Wujaszek Jou jest liderem Sabaku, za to Noriko przewodzi Kaguyom. - jej zdaniem dzielenie na rody i szczepy niepotrzebnie wprowadza napięcie między klanami, pominęła więc tę kwestię zupełnie - Kilka lat temu zakończyliśmy wojnę. Z tego co wiem to Noriko stara się bardzo, ale nie może przecież wszystkich za ręce trzymać, a przecież jak nie ma trupa to nie ma zbrodni. Ja też byłam uczona, że jak widzę Kaguyę to mam atakować, więc tak to wygląda...
Jedna i druga strona miała problem, by zapomnieć. Sabaku stracili swoją osadę, wynieśli się do innej prowincji. Kaguya, paradoksalnie, tak samo. Ich jednak musiało boleć bardziej, piaskarze bowiem zabrali ich rangę i zasiedli w ich domu. Musiałoby przeminąć całe pokolenie, a może nawet kilka, by zapomnieć o wzajemnej nienawiści. Problem w tym jednak, że jeśli w jakiś sposób nie uda im się tego zatrzymać, prędzej czy później dojdzie po prostu do wybuchu kolejnego konfliktu.
Nie chciała jednak martwić tym Arisy, tym bardziej, że właśnie stali w obliczu nowej wojny. Bez udziału Sabaku, cóż za odmiana. Tak dziwna, że kunoichi opanowywało dziwne wrażenie odsunięcia na bok. No jak to tak... wojna to działanie. Tak siedzieć i patrzeć, jak inni wybijają się wzajemnie, to nie było w stylu Zielonowłosej. Na szczęście dom Hikariego pełen był atrakcji, które jakoś odwracały uwagę dziewczyny, choćby te rybki i staw. Gdy Tetsu ukucnął obok swych towarzyszy i zaczął dawać im znaki, zachichotała mimowolnie. Nie miała niczego przeciwko podręczeniu go trochę, co za dużo jednak to niezdrowo. Zamęczy się.
- Tetsu, nie martw się tak, Hikari to dawny kolega mojego kuzyna. To przecież lepiej niż gdybyśmy mieli siedzieć w gospodzie pełnej obcych, prawda? - nie, nie ściszyła głosu, każdy kto chciał mógł usłyszeć jej słowa - Zawsze możesz pomóc w gotowaniu jeśli się czegoś obawiasz.
Niestety, ale nieufność w stosunku do obcych była poniekąd wpisana w pustynną duszę. Suzu wraz z Arashim nie byli nią naznaczeni, to zapewne geny Rindou. Znała jednak bardzo wiele osób o podobnym podejściu do Tetsu i wiedziała mniej więcej, co się dzieje w jego głowie. Sam jednak musiał sobie z tym poradzić, oni mogli jedynie podać rękę - i to niedosłownie, bo chyba nie lubił dotyku.
Gdy trafili do kuchni, Suzu gwizdnęła cicho. Kimkolwiek była uczennica Hikariego, pozostawiała za sobą większy bałagan niż Zielonowłosa, a to już swego rodzaju sztuka. Kunoichi ruszyła, by spróbować ciasta pozostawionego na widoku, w międzyczasie zastanawiając się nad słowami Arisy. "Skoro jako kobieta i tak muszę siedzieć w kuchni, to może do czegoś się w niej przydam?" Stwierdzenie to było dla niej tak zaskakujące i nielogiczne, że Sabaku wręcz medytowała nad nim, rozkminiając, co właściwie Arisa miała na myśli. Czyżby należała do tych specjalnych shinobi, których zadaniem jest odżywienie innych na froncie? No ale co ma do tego bycie kobietą? Nim zapytała, Arisa wygoniła wszystkich z pomieszczenia, co dla Suzu już zupełnie zrozumiałe nie było - przecież to nie był jej dom, nie odpowiadała tu za nic. A może jest na tyle blisko z Hikarim, że jednak czuje się gospodynią? To by miało sens. Tak siedzieć i czekać pod drzwiami to jednak nuda, niewiele myśląc więc dziewczyna podążyła za właścicielem mieszkania. Ktoś mógłby pomyśleć, że poczuje w sobie zew kuchni i ruszy wesprzeć Arisę, nie jednak, nic z tych rzeczy. Została tam jedynie wiewiórka, wciąż siedząc na ramieniu panny Terumi.
Szybko dogoniła długowłosego i spojrzała na śpiącą słodko blondynkę. Była niewiele młodsza od Suzu, ale tak filigranowej budowy, że różnica między nimi wydawała się większa. I spała niewinnie, nieświadoma problemów, które chyba gromadziły się nad jej głową. Jak surowym Hikari jest nauczycielem?
- Tak słodko śpi. U nas, gdy ktoś ma tak twardy sen, przenosi się go na piasku w jakieś nieznajome miejsce i niech się biedaczek zastanawia później, co się działo w nocy - z uśmiechem odkorkowała gurdę i spojrzała na Hikariego pytająco, to w końcu jego uczennica i jego dom, ona nawet nie wiedziała dokąd można blondynkę zabrać.
No chyba, że do jeziora.

[Hikari]

Skoro była mowa o shogi najpierw musi pomyśleć czy posiada jakąś planszę w domu. Arisa była zainteresowana wspólną rozgrywką z Arashim, to nie zamierzał im przeszkadzać. Najprawdopodobniej w gabinecie ojca, może przez właśnie jego osobę nie był zwolennikiem tej gry a może nie spodobało mu się to aż tak bardzo. Ostatni raz był bardzo dawno temu, musiałby nawet pewnie przypominać sobie wszystkie zasady po pewnym zastanowieniu. Co do pytania na temat Jou i Noriko został wyręczony przez Suzu która wspomniała o paru więcej szczegółach. Sam dobrze wiedział jak głęboko może sięgać nienawiść i ciężko jest ją wyplenić. Lepszego przykładu niż Terumich nie znajdziemy, tylko szukają zwady w tej drugiej gałęzi.
- Heh zakończenie wojny to tak na prawdę czasem dopiero początek konfliktu. Blizny na ludziach mimo wszystko zostają i bolą niezaspokojone. Pytanie brzmi jak można je załagodzić? Tego jak widać nie wie niestety jeszcze nikt.
Potem przy wejściu został zapytany przez Arisę czy powinna ona się zająć herbatą a także posiłkiem. Możliwe, że nie posiadałby nic przeciwko, tylko... Kolejne zdanie było dość dziwne, czyżby to chciała pokazać jak może zajmować się domem? Na początek musi sprawdzić wszystkie zapasy i zastanowić się co mógłby wykonać, a także ewentualnie musiałby uzupełnić.
- A nie gospodarz powinien się zajmować kuchnią? Nie będę miał nic przeciwko pomocy skoro jesteś chętna.
Uśmiechnął się na samą myśl, z pewnością co dwie pary rąk to nie jedna. Po spełnieniu obowiązków podstawowych będzie można zająć się dalej tym spotkaniem. Ostatecznie pewnie ostatnia taka okazja przed wojną, na wieczór rozluźnienia bez wszelakich zmartwień. Wszystko to było nieaktualne po zobaczeniu kuchni. Miał zamiar odpowiedzialną za to osobę przecież znaleźć i zagonić do sprzątania. Nie spodziewał się, że będzie ktoś za nim podążał, chociaż nie posiadał nic przeciwko. Można było tylko zauważyć nieudaną próbę pobudki słowami, Inoshi spała jak zabita i wtedy pojawiła się zielonowłosa z pomysłem przeniesienia gdzieś winowajczyni obecnego zamieszania. Zastanawiał się, co byłoby odpowiednią karą, coś musiało się znaleźć. Szkoda, że nie posiada jakiejś wodnej techniki, nie chciał się męczyć również z pobudką małej Yamanaki. Szczególnie mając tyle w tym momencie już na głowie. Wiewiórki nie było, aby wpuścić jej pod ubrania, suitonem zalałby posiadłość. Musi skorzystać z pomocnej dłoni.
- Co myślisz aby poszła łapać nam jakiś obiad? Możemy spróbować czy te rybki będą dobre.
Oczywiście chodziło tylko o znalezienie jakiegokolwiek powodu, dlaczego akurat tam. Potem to będzie jego wytłumaczeniem, tak na prawdę nawet nie zaglądał do kuchni i nie zobaczył do tej pory upieczonego ciasta. Uznał, że to było dla niej samej, a potem lenistwo wygrało. "Bo w liście było, że wrócisz za parę dni." Już słyszał w głowie takie tłumaczenia możliwe, musi jednak nauczyć pewnych zasad. Jak zacznie jej folgować to potem będzie problem za problemem.
- Czynisz honory?

[Kaze Tetsu]

Tetsu przestał się niepokoić. Jego twarz zbladła, źrenice oczu skurczyły się do minimalnych punkcików, mięśnie twarzy ściągnęły tak bardzo, że cała była sztywna. Całość przypominała upiorną maskę. Kunai znajdujące się w kaburach na udach zabrzęczały złowieszczo, choć chłopak nie ruszył się. Dopiero po chwil cały zaczął dygotać. Nie z zimna czy strachu. Była to czysta, niepohamowana niczym złość. Wszystko przez to, że usłyszał to paskudne słowo. Kaguya. Normalnie pewnie byłby tak nie zareagował, ostatnio jednak nerwy Tetsu były zszargane, choć starał się tego nie okazywać. Tetsu odezwał się, spoglądając na zielonowłosą. Jego normalny i dość wesoły głos zmienił się nie do poznania.
- I dobrze byłaś uczona Suzu. Jest tylko jeden dobry rodzaj Kaguyi. Martwy.
Chłopak dopiero po wypowiedzeniu tych słów, zdał sobie sprawę, że niepotrzebnie tak reaguje. W końcu nie ma tutaj nikogo z tego klanu. A przynajmniej taką miał nadzieję. Chwilę mu zajęło, zanim się opanował i wrócił do siebie. Nie powinien był tak reagować, wiedział o tym. Shinobich, którzy zginęli przez to, że dali się ponieść emocjom nie dałoby się zliczyć. I niepotrzebnie zachowywał się tak przy obcych. Zielonowłosi jeszcze pewnie go zrozumieją, to też są ludzie z pustyni. W dodatku jedna to Sabaku, więc prawie jak swój. Gdy już ochłonął, pośpiesznie zaczął się kłaniać i przepraszać wszystkich zgromadzonych. Jego twarz i spojrzenie wróciły do normy, złość została natomiast zastąpiona zakłopotaniem.
- Przepraszam najmocniej za moje zachowanie. Nie powinienem był.
Dopiero teraz dotarły do niego słowa Suzu. Czyli jednak jacyś lepsi znajomi. Skoro młoda Sabaku im ufa, chyba można zaryzykować. Może faktycznie powinien pójść gotować? Nie z obawy nawet, gotowanie uspokajało go i przypominało mu mile spędzone chwile z matką.
Shinobi ruszył w stronę kuchni. Widok był faktycznie katastrofalny. Mimo wszystko postanowił zaoferować swoją pomoc. Już swoim normalnym głosem, zapytał grzecznie.
- Może mógłbym w czymś pomóc, w ramach podziękowania za gościnę?