Niewielkie mieszkanie Takechiego

[Narubi]

Słonik

Ranga D - 13/15+
Takechi

Tak więc kobieta poszła swoją drogą, a Takechi swoją. Oczywiście "pójście swoją drogą" użyte było w przenośni, gdyż zwyczajnie zwrot ten mógł się kojarzyć z opuszczeniem drugiej osoby i zaczęcie życia na własną rękę. W tym jednak kontekście oznaczał zwyczajne rozdzielenie się i przeszukiwanie dość sporego obszaru. Takechi widać nie spodziewał się, że znajdzie słonika aż tak szybko. No i ... oczywiście nie znalazł. Chodził od domu do domu i pytał. W dużej części jednak nic nikt nie wiedział. W niektórych domach nawet go nie wpuszczono i nie chciano w ogóle szukać. Przychodzi jakiś koleś i wypytuje o słonika? Niech spada! Dziwak jeden! Kto wie? Może to w tamtych domach ktoś przechowywał tego słonika? Może ktoś go miał i dlatego Takechi był spławiany? Ale czy nie łatwiej było po prostu oddać zgubę? Słonik ten nie był zrobiony ze złota i na każdym targu można było takie kupić, więc komu był on potrzebny? Osób na ulicy nie było dużo, ale ci który byli też nic nie widzieli. Być może wczoraj wieczorem wcale ich tam nie było. Pozostało szukać dalej, bowiem honor nie pozwalał się wycofać. Był mniej więcej w połowie drogi między jego domem a domem do którego zmierzał. Połowa drogi była już za nim. Pozostała druga połowa i pozostała nadzieja, że słonik jest jeszcze dalej. To było jednak trochę dziwne ... Takechi był przecież samurajem, a przebycie tych 750 metrów zajęło mu z jakieś półtorej godziny. No tak ... te wszystkie wizyty w tych wszystkich domach; te wszystkie przesłuchania na ulicach ... to mogło zabierać czas. Ale trzeba było działać. Została jeszcze druga połowa!

[Takechi]

Misja rangi D - post 14/15+

Takechi, według mapy, przebył już jakąś połowę drogi. Chodził od drzwi do drzwi, pytał napotkanych po drodze ludzi i....nic. Nikt nic nie wiedział, nikt niczego nie znalazł. Często ludzie nawet nie chcieli z nim rozmawiać, czy otwierać mu drzwi.
"Chuje", pomyślał. "Ale na targowisku to mam sporą widownię jak gram na flecie. A teraz nikt nie chce pomóc...", dodał, po czym przełykając całą gorycz, która zaczęła w nim wzbierać, ruszył dalej. Kolejne drzwi, kolejna odmowa pomocy. I jeszcze jedne drzwi, tym razem zamknięte na trzy spusty. Cała ta sytuacja zaczynała samuraja powoli frustrować. Zatrzymał się więc, wziął kilka głębokich wdechów na uspokojenie (tak jak mu radził jego mistrz wiedząc, jaki Takechi miał wybuchowy charakter), po czym ruszył dalej. Z każdymi jednak kolejnymi zamkniętymi drzwiami, z każdym stwierdzeniem, iż niczego nie widziano, niczego nie znaleziono, chłopakowi coraz bardziej odechciewało się żyć. W pewnym momencie otworzyła mu młoda, przepiękna kobieta, która ubrana była w dosyć kuse ubrania, zupełnie jakby była przygotowana na powrót męża lub przyjście kochanka. Zaczerwieniła się widząc Takechiego, a gdy ten zadał swój standardowy zestaw pytań, to pokręciła przecząco głową.
"Uduszę cię. A potem poćwiartuję i spale twoje zwłoki. Nikt nie pomyśli, że zbrodni dopuściłem się ja. Wszyscy będą szukali wiatru w polu, którego nigdy nie znajdą.", myślał, chociaż na jego twarzy gościł uprzejmy uśmiech. Fushigi był zdenerwowany. Tym, że jego poszukiwania spełzły na niczym, tym, że ten przeklęty słonik zaginął oraz tym, że w ogóle dał się wciągnąć w poszukiwanie tej gównianej pamiątki. No ale cóż mógł zrobić? Przecież nie mógł wycofać się z danego słowa.
Podziękował zatem serdecznie ślicznotce, po czym ruszył dalej w poszukiwaniu zaginionego, rodzinnego skarbu.

[Narubi]

Słonik

Ranga D - 15/15+
Takechi

Takechi robił coś co po prostu mu się nie podobało. Szukał jakiejś głupiej pamiątki rodzinnej, o której nawet nie wiedział, że jest pamiątką rodzinną. Pytał ludzi, którzy nic nie wiedzieli. Pytał ludzi, którzy go zwyczajnie spławiali. Nawet znalazł się na progu domostwa jakiejś piękności, która otworzyła i pokręciła przecząco głową. Życzył jej śmierci, ale dlaczego? Przecież ... mogła nie wiedzieć, prawda? Czyżby był już tak bardzo zirytowany, że zaczęły się w nim budzić największe i najbardziej mroczne pragnienia i odruchy? Ciężko było stwierdzić. Czas uciekał, ale Takechi także parł na przód, aż w końcu dotarł do drzwi kolejnego domu. Był on ... bardzo podobny do innych. Niczym szczególnym się nie wyróżniał. Zapukał więc i do tego, chociaż pomału zaczynał tracić nadzieję.
- Już idę! - z wnętrza budynku leciał damski głos. No, ale i tak nie było to takie "już" jakiego "już" można było się spodziewać. 10 minut wyjęte z życiorysu bardzo mocno zdenerwowały samuraja. Już miał odejść aż tu nagle drzwi otwarły się.
- O co chodzi? - zapytała stojąca u progu kobieta. Miała krótkie brązowe włosy, zielone oczy i zwyczajną podomkę. Wyglądała na jakieś 35-40 lat i chociaż była jeszcze dość atrakcyjną kobietą, to wiek już ją naznaczył. Nie miała ciała nastolatki. Takechi wyjaśnił cel wizyty, a kobieta tylko pokiwała potwierdzająco głową i weszła na powrót do swojego domu. Cóż to miało znaczyć? Po chwili jednak wyszła, trzymając w dłoniach poszukiwanego słonika.
- To ten? Miałam go dać synkowi na urodziny, ale widzę, że nie mam wyboru ... muszę go oddać, prawda? - uśmiechnęła się i wręczyła Takechiemu słonika - Tak więc poszukam czegoś innego. Do widzenia.
Powiedziawszy to, zatrzasnęła drzwi, znikając w środku swojego domu. Takechi jednak odzyskał zgubę i mógł udać się na miejsce spotkania. Tam jednak czekał z jakieś pół godziny. Po tym czasie wróciła kobieta ... ze smutną miną.
- Nosz cholera! Nigdzie go nie ma! A co u Ciebie? - mówiła to tak jakby nie widziała słonika trzymanego w rękach samuraja. Może była w czymś w rodzaju szoku i trzeźwo nie myślała. Po chwili jednak zobaczyła go.
- Znalazłeś! - krzyknęła - Jak Ci się odwdzięczę?
Tak jakby zapomniała o tym, że miała wypłacić znaleźne. To jednak szybko sobie przypomniała i wręczyła pieniądze.
- To za tą ... "misję", jeśli można to tak nazwać. Bywaj - odebrała swoją własność i odeszła. Takechi został sam i mógł wracać do siebie.

Misja zakończona sukcesem!

Wynagrodzenie:
20 PH
100 Ryo

[Takechi]

Takechi tracił nadzieję z każdym kolejnym domem, w którym albo go spławiano, albo po prostu mówiono, że nie mają pojęcia o czym mówi.
"W co ja się wpakowałem? Mam przynajmniej nadzieję, że starsza kobieta znalazła swoją zgubę. Nie chciałbym, by okazało się, iż zmarnowałem pół dnia na darmo.", pomyślał, po czym zapukał do kolejnych drzwi. To były jedne z ostatnich na jego trasie, która kończyła się za jakieś sto metrów. Usłyszał głos z wnętrza domu zapewniający go, iż już ktoś idzie. To była bzdura, gdyż, jak się okazało, przyszło mu czekać dobre dziesięć minut, aż gospodyni wreszcie raczyła mu otworzyć. Zrobiła to akurat w momencie, w którym Takechi podjął decyzję o tym, iż idzie dalej, skoro tutaj nie ma na co liczyć. Gdy chłopak przedstawił, o co mu chodzi, to kobieta pokiwała jedynie głową i zniknęła na chwile we wnętrzu domu. Miał nadzieję, że oznaczało to, iż kobieta znalazła słonika i właśnie po niego poszła. Czego on się jednak spodziewał? Tyle już dzisiaj porażek na tym polu poniósł, że nie zdziwiłoby go, gdyby i tam razem nic nie znalazł. Kobieta jednak po chwili wróciła figurką słonia w rękach. Wygląd zgadzał się z opisem, więc samuraj uśmiechnął się pod nosem i już zamierzał podziękować, gdy nagle nieznajoma zatrzasnęła mu drzwi przed nosem. Zdziwiło go to nieco, ale postanowił nie zastanawiać się dłużej nad tym. Z zadowoleniem malującym się na twarzy ruszył w drogę powrotną, by jakiś czas później dotrzeć na umówione miejsce spotkania, na którym przyszło mu czekać jeszcze kolejne pół godziny na starszą kobietę. Ta wreszcie się pojawiła, ale nie była zachwycona. To było jasne, iż niczego nie znalazła. Chłopak postanowił nie odzywać się, gdy kobieta zapytała, jak mu się odwdzięczy. W końcu miała mu ponoć zapłacić. Poza tym nie chciał być niegrzeczny przypominając o finansach. Kobieta jednak szybko się zreflektowała, zapłaciła i poszła w swoją stronę. Fushigi życzył jej wszystkiego najlepszego, po czym sam wrócił do swojego mieszkania.

z/t