Rezydencja Uchiha- Pokój Motaro

[Motaro]

Różne wizje przemykały właśnie przez głowę młodocianego ninjy. Pląsając po polanie wraz ze swoim dziadkiem, który we śnie okazał się być w wieku Motaro chłopak całkowicie odpłynął. Sen ten był cudowny dla dzieciaka, wspólne treningi i zabawy z klanowym rówieśnikiem? To coś, na co niestety nie mógł sobie pozwolić w prawdziwym świecie, gdyż w tym rejonie klan ten raczej był mało znany, a jedyna po nich pozostałość to dom pełen emerytów. Nagle niewinne zabawy okazały się niebiezpieczną misją, jednakże widziany świat zdawał się mało realny. Wszystko było strasznie niemrawe i mało wyraziste, a jedyne czego był pewny shinobi, to tego, że właśnie walczy na śmierć i życie z użytkownikiem mokutonu. Ruchy obu walczących były spowolnione, a ich twarze wyginały się, jak po dobrej jeździe na kwasie. Nie minęła minuta, a Motaro nagle znajdował się sam, po środku niczego, na tafli wody tak płaskiej, że można by je uznać za lustro. Kucając i wpatrując się w swoje odbicie, okazał się i on- wymarzony sharingan. Chłopak rozmarzył się na chwilę i gdy tylko dotknął swego odbicia, to rozmyło się, a Motaro poczuł jak spada w dół wyciągając błagalnie ręce przed siebie. Huk towarzyszący upadkowi obudził ledwo co nastolatka. -To tylko sen.... pomyślał po przebudzeniu, jednak w dalszym ciągu coś nie dawało mu odetchnąć. Wrażenie, jakby ktoś wołał o pomoc nie mogło zostać zignorowane przez chętnego wrażeń wojownika, więc czym prędzej ubrał się i zabrał cały potrzebny sprzęt w poszukiwaniu źródła krzyków.

(zt -> opustoszały budynek)

[Yoshimitsu]

~Dziecko, które dorasta...
3/30

---

Chłopak zareagował dość przewidywalnie, jak to dziecko... Rzucone na próbę bohaterstwa, od razu skierowało się ku potrzebującemu. Znajdowałeś się na dworze, nie minęło nawet dziesięć sekund, a Twoje ubrania już były całe przemoczone. Wielkie i ciężkie krople deszczu uderzały o Twoje małe ciało, a gdyby ktoś ślepy wyszedł na dwór, mógłby pomylić deszcz z opadami gradu. To niezbyt Cie i tak raczej interesowało. Zacząłeś nasłuchiwać i nic... Jakby osoba nawołująca o pomoc utonęła pod opadami, jednak Ty nie miałeś zamiaru poddać się tak łatwo. Stałeś i czekałeś na jakiś cichy jęk i wreszcie się doczekałeś. Kolejne słabe ciche "pomocy" dotarło do Twych uszu. Źródło dźwięku znajdowało się o dziwo niedaleko. Bowiem dwa domy dalej.
Pobiegłeś w tamtą stronę jak najszybciej. Twoje ślepia zlustrowały opuszczony magazyn lub dom... Ciężko można było kreślić co to dokładnie jest za budynek. Kilka okien bez szyb, całość w stanie surowym i lekko nadszarpnięte przez kły czasu. Stanąłeś tuż przed wejściem i czekałeś na kolejny znak by upewnić się czy to na pewno tutaj. Tym razem nic nie usłyszałeś. Czas natomiast dalej mijał. Trzeba było zdecydować się czy wejść do środka i przeczesać budynek czy też nie. A także od jakiego miejsca zacząć. Przydała by się również jakaś lampa... Po prostu źródło światła. Ciężko było dojrzeć te zakątku zza progu, jedynie kolejne uderzenia grzmotu w tym momencie oświetlały Ci co jakiś czas zakamarki. Widziałeś dwa miejsca, w które to mogłeś się teoretycznie udać. Po zawalonym suficie do góry, który prawdopodobnie opadł na schody tworząc teraz swego rodzaju wejście na wyższe piętro lub zejściem w dół do piwnicy, gdzie rozgniewane światło grzmotów nie dociera.

Takie coś