Wioska Ozai

[Ryuujin]

Życie bywa trudne pełne niespodziewanych przeciwności losu którym możemy się poddać i pozwolić by to one kierowały naszym losem bądź stanąć naprzeciw im z wysoko podniesionym czołem by wywalczyć sobie swoją własną drogę. Łatwe życie nad którym nie panujemy, a jedynie dostosowujemy się do jego przebiegu czy trud, łzy, krew i pot by spróbować samemu zdecydować przynajmniej o tym jak umrzemy.
Choć osobiście preferowałem wygodę i przyjemności to z jakiś przyczyn wybierałem tą drugą opcję, coś w moim wnętrzu było żądne przygód choć te zawsze wiązały się z ryzkiem niewygody i licznymi przeszkodami. To właśnie to coś sprawiło, że nie mogłem odpuścić i choć w trakcie całej kilkudniowej podróży doznałem tyle złości, zmęczenia ile jeszcze nigdy przedtem to byłem dumny z siebie. Poczułem też ogromną dumę gdy zobaczyłem Sugu całą i zdrową, osłabioną co prawda jednak zdrową i co najważniejsze uśmiechniętą. W końcu obiecałem Ci, że się jeszcze się uśmiechniesz... pomyślałem sobie na ten widok by następnie powolutku się spakować. Podziękowałem w imieniu swoim i dziewczyny za pomoc po czym gdy jeszcze nieco odpoczęliśmy ruszyliśmy dalej we wcześniej obranym kierunku czyli Tenshikoku.
Po drodze pogoda zaczęła nam się też zdecydowanie poprawiać i ewidentnie widać było, że zima odchodzi w zapomnienie i cały świat budził się do życia. Dla innych mógłby być to tylko piękny widok i znak nadchodzącej wiosny jednak dla mnie był to też niewątpliwy znak od NICH, od bogów którzy wybaczyli mi wcześniejszą złość gdyż wiedzieli że musiałem tak zareagować by ich plan ocalenie dziewczyny zakończył się sukcesem.
Gdy dotarliśmy do celu, do mojego rodzinnego domu szybko wytłumaczyłem rodzinie kim jest Sugu oraz opowiedziałem im całą historię by zrozumieli w jakim celu przybyłem. Na szczęście to rodzice jako pierwsi wyszli z decyzją, że jeśli Sugu sobie życzy to może zostać z nimi w domu tak długo jak zechce. Ja natomiast korzystając z okazji pokazałem rodzinie owoce swej podróży aby zrozumieli dlaczego chciałem kobietę zostawić z nimi ruszyć dalej.
Co prawda nie opowiedziałem im całej prawdy o celu mojej ponownej wyprawy w świat, lecz uznałem że niektórych rzeczy powinni jeszcze nie słyszeć gdyż nie powinno się opowiadać niedokończonej historii, a właśnie taką była opowieść o pewnym zielonookim mężczyźnie, a może kobiecie? To był wciąż otwarty akt który z każdym dniem zwłoki wyglądał co raz gorzej, a dokładniej mówiąc to ja wyglądałem w nim na co raz gorszego. Musiałem więc naprawić to co zrobiłem tak by nie plamić siebie, swojego nazwiska i nie zostać niezaleczoną raną na duszy Kaiho. Musiałem go odnaleźć , choć niestety sprawy się skomplikowały gdy na jaw wyszła próba zniszczenia muru przez Uchiha, a następnie ogłoszenie wojny między nimi a Inuzuka i rodem który sprawował władzę w prowincji Antai.
Kami oczywiście nie ogłosili się otwarcie za którąś ze stron konfliktu i jak zwykle zajęci byli sobą choć osobiście i nie tylko zresztą ja uważaliśmy że posiadacze sharinganów sami się o to prosili i powinni dostać nauczkę. Niestety z racji braku konkretnych rozkazów nie mogliśmy w pełni włączyć się konflikt, lecz dzięki temu z drugiej strony miałem czas by spróbować ułożyć sobie w głowie to jak powinienem się zachować gdy już go odnajdę, a na poszukiwania postanowiłem się udać do Raigeki bo o ile dobrze pamiętałem stamtąd pochodził choć częściowo też z Ōkami-den no ale tam było mi najbliżej na tą chwilę.

z/t