Wioska na granicy Ryuzaku

[Yasuo]

Yuka
Misja rangi D
3/15 Yuka wydawała się trochę sentymentalna. Udała się na miejsce, które przywoływało wspomnienia. Chyba dobrze wspominała tamto spotkanie, prawda? Ciągle też nosiła ten niezwykły podarunek. Bo kto normalny daje komuś swoją katanę? W końcu to bardzo drogi kawałek żelaza, a pieniądz rządził światem. Ale dobra. Nie warto poruszać tego tematu. To już przeszłość. Warto skupić się na teraźniejszości, a teraźniejszość okazała się odrobinę bolesna. Mała dziewczynka wpadła na Yukę i w pierwszej kolejności w młodej Kami odezwał się instynkt młodego adepta medycyny. "Zdrowie ponad wszystko", co? Okazało się jednak, że nikomu nic się nie stało. Na szczęście. W międzyczasie Yuka rozmasowała sobie swój obolały tyłeczek. Szczerze mówiąc, chciałbym to widzieć. Bo widok takiej dziewczyny macającej się po tyłku, hmmm... działa na wyobraźnię. Dobra. Koniec pierdzielenia.
Mała dziewczynka oczywiście dała sobie pomóc, ale tylko poprzez podniesienie z ziemi. Ukłoniła się szybko i powiedziała:
- Przepraszam...
I nagle zamarła jak Yuka zaczęła "oceniać jej stan zdrowia". Czuła na sobie to medyczne, przewiercające spojrzenie, które zatrzymywało ją w miejscu. To trochę tak jakby ktoś dużo starszy i prawdopodobnie silniejszy się w ciebie wpatrywał. Młoda czuła się z tym bardzo nieswojo. Nie wiedziała, że to co robi Yuka, to po prostu badanie medyczne. Bała się Yuki. Chciała biec. Chciała wezwać pomoc. Jednak ten strach ją przed tym powstrzymywał.
- Boję się Pani. Proszę tak na mnie nie patrzeć, jakby chciała mnie Pani zjeść...
No cóż. Dziewczynka tak się bała, że zaczęła gadać takie głupoty. Chociaż na dobrą sprawę nikt normalny nie bałby się takiej sympatycznej Yuki, prawda? Pewnie był to objaw czegoś w rodzaju zespołu stresu pourazowego. Bo przecież biegnąca i wzywająca pomocy mała istotka na pewno nie biegła tak z uroczego, miłego i ciepłego pobytu u kochającej babci. Coś musiało się stać. Coś co mogło zniekształcić jej obecne postrzeganie rzeczywistości...
- Yeti... Wilkołak, Wampir... Masłoń... Las... Siostra... Pożarcie...
Powiedziała kilka słów, które z pozoru nie miały sensu. Najpierw jakieś trzy postacie z miejskich i wiejskich legend, potem jakiś masłoń, który Yuce mógł przypominać "słonia", ale dziewczynka kojarzyła go chyba z masełkiem. Trzy ostatnie natomiast były bardziej zrozumiałe. Jednak co to wszystko znaczyło? Mała zaczęła płakać.

[Yuka]

Dziewczyna została szybko zrzucona na ziemię i to dosłownie. Miała teraz przed sobą, mała przerażoną dziewczynkę z którą nie była pewna jak ma postąpić. Nic się nie stało - odparła uśmiechając się na całego. Mimo to ta, była przerażona widząc Yukę. Trochę ją to zaniepokoiło, ale chyba zrozumiała o co jej chodziło. Zrobiła przysiad tak by zrównać się z nią wzrostem i ułożyła swoją prawą dłoń na jej włosach i poczochrała czule. Nie bój się, jestem kimś na wzór uczącego się medyka i chciała sprawdzić czy nic Ci się nie stało - dodała jeszcze głupiej uśmiechając się jeszcze głupiej, tak by dziewczynka się trochę wyluzowała. To było ciężkie gdyż ta bełkotała coś kompletnie bez sensu, a Yuka nic a nic z tego nie mogła zrozumieć. Poczekaj, zwolnij o co chodzi, wytłumaczysz mi? - spytała wyprostowując się, by skrzyżować dłonie na biuście, z niecierpliwością oczekując jakiegoś wytłumaczenia tej całej zagadki.

[Yasuo]

Yuka
Misja rangi D
5/15 Yuka była naprawdę uroczą i kochaną dziewczyną. Zwłaszcza jak dotykała swojego tyłka i piersi, ale na to chyba tylko narrator zwrócił uwagę, bo mała dziewczynka zupełnie olała ten gest. Jednak dużo ważniejsze były wcześniejsze wydarzenia. Yuka wykorzystując cały swój wdzięk i urok jakoś dała radę uspokoić tą biedną istotkę. Oczywiście takie osoby jak rozmówczyni Yuki niezbyt zwracają uwagę na to czy mężczyzna jest przystojny, czy dziewczyna emanuje pięknem. Po prostu najzwyczajniej w świecie Panna Sekino miała bardzo przyjazny wygląd. Nie wyglądała na kogoś kto chciałby zrobić krzywdę. Potwierdzała to swoim zachowaniem i pomijając fakt, że mała najpierw się śmiertelnie przeraziła na początku, to teraz zmieniła zdanie. Już nie uważała Yuki za kogoś kto jest zły i kto może jej zrobić krzywdę.
- Dziękuję...
Wzięła głęboki oddech, by jeszcze bardziej się uspokoić. To co teraz miała powiedzieć było dla niej bardzo bolesne, ale postanowiła, że się tym podzieli.
- Moja siostra... w lesie... Ranna... Goni ją masłoń i próbuje zjeść.
Teraz to miało trochę więcej sensu, nieprawdaż? Dziewczyny najprawdopodobniej były razem w lesie, podczas gdy jedna z nich została ranna i pozostawiona na pastę masłonia (Ale co to jest ten masłoń, tak właściwie?). Druga miała uciekać i ewentualnie sprowadzić pomoc. Coś na zasadzie "Zostaw mnie i ratuj swoje życie!" Nic więc dziwnego, że mała była taka przerażona.
- Muszę sprowadzić pomoc!
Mała zaczęła biec i przebiegła obok Yuki.
Dziewczynka znalazła się za plecami młodej członkini szczepu Kami. Chciała się odwrócić, żeby pomachać jej na pożegnanie, jednak wtedy coś zobaczyła. Coś co sprawiło, że trochę zmieniła swoje plany.
- A może... Pani by mogła pomóc? Ma Pani taki duży nożyk na plecach i w ogóle... Mam trochę pieniążków...
No tak. Pewnie zobaczyła katanę.

[Yuka]

Trudno nie zgodzić się ze stwierdzeniem, że Yuka trochę pogubiła się w tej rozmowie. Dziewczynie udało się trochę uspokoić malutką osobę która pomimo tego wygadywała rzeczy jakich ona sama nie mogła pojąć. Masłoń? - pomyślała sobie, na chwilę wyłączając się na bodźce z zewnątrz. Dopiero gdy dziewczynka znalazła się za jej plecami i ponownie zwróciła się do niej, ta ocknęła się by odpowiedzieć na pytanie. Mogę spróbować, ale musisz mi powiedzieć czy jest ten masłoń - Wolała by nie wspominać, że sama nie potrafi korzystać z tego właśnie nożyka i jest to tylko pamiątka. Z ranami powinna sobie poradzić ale ciężko jest się udać Yuce na walkę z czymś o czym jeszcze nigdy nie słyszała. Do tego musisz mnie tam zaprowadzić,a i nazywam się Yuka - dodała, wiedząc że nawet z mapą mogła by mieć problemy z dostaniem się na miejsce. Wyraz twarzy Yuki zmienił się na trochę głupkowaty. Jednak nawet jak słabo by nie wyglądała sytuacja, dziewczynka nie miała dużego wyboru zwłaszcza, że najwidoczniej bardzo gonił ją czas, a Yuka musiała się w jakiś sposób szkolić. Już podczas rozmowy z Yasuo zdała sobie sprawę, że nie może przeżyć spokojnie swojego życia kunoichi w bezpiecznej wiosce, i po starość uganiać się za kotami w celu zarobienia na jedzenie.

[Yasuo]

Teraz tutaj: http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?p=94471#p94471

[Takuna Kaba]

Ambicja [ C ]
1 / x
Keion Hayakawa Dzisiejszego dnia pogoda niezbyt dopisywała. Lato się powoli kończyło, a cały świat shinobi miał w przeciągu kilku dni zamienić się w burzową krainę, pełną spadających liści i błota na nieprzygotowanych do złych warunków ścieżkach. Ciemne chmury spowiły niebo, a wiatr, choć niezbyt porywisty, był bardzo chłodny, przez co większość farmerów i handlarzy chodziło w narzuconych wełnianych bądź wykonanych z innego materiału płaszczach. Ostatnimi czasy sytuacja w głównej osadzie krainy Ryuzaku nie należała do najlepszych, przez co na ogół stosunkowo puste miasteczko, obecnie przeżywało swój rozkwit. Na targowisku, po którym przechadzał się teraz nasz szaro-włosy bohater, dało się zobaczyć masę ludzi szukających schronienia przed nadciągającą burzą, a także tych starających się sprzedać swoje towary po najdroższej cenie wykorzystując sytuację i nagabując kogo tylko się dało.

Była to też całkiem dobra okazja dla rabusiów, którzy niespostrzeżenie mogli przedzierać się przez tłumy, ocierając się o przywieszone do pasa sakiewki i torby naramienne, kradnąc z nich drobne bądź całkiem spore rzeczy, o ile ich posiadacz nie należał do zbyt rozgarniętego typu ludzi. Podczas gdy jeden z handlarzy, chcący sprzedać drogocenne futra ze stworzeń, których świat jeszcze nie zna, próbował wepchnąć coś Keionowi za wyższą cenę niż jest to w innych okolicznych wioskach, na niewielkim targowisku zrobiło się dość duże zamieszanie i ludzie, nie chcąc się angażować w to co się dzieje, zaczęli się rozchodzić na boki, przygniatając stojące blisko siebie osoby. Młody Hayakawa, zanim jeszcze zdążyłby się ruszyć, poczuł na sobie dość duże ciało kobiety w średnim wieku, chcącej wręcz wejść na stoisko z futrami. Podniosła wysoko do góry swoją torbę, która kołysząc się, delikatnie uderzyła Keiona w głowę i w połowie uniemożliwiła obserwację wydarzenia.

Dwójka około siedemnastoletnich chłopaków postanowiła ukraść jegomościowi ubranemu w biały płaszcz ulotki, a także torbę, którą wręcz wydarli mu z ramienia. Można było zauważyć, że nie był to pierwszy lepszy materiał z racji tego, że do jej zerwania nie wystarczył jeden prosty ruch. – Łapać, złodzieje, aaa niee... Złodzieje! – Ostatnie słowo mężczyzna zrzucił będąc już wielce rozczarowany i praktycznie w ogóle stracił nadzieję na to, że odzyska te kilka kartek papieru i materiałową torbę. Rzezimieszki byli obecnie około 15 metrów od samego Keiona, jak i mężczyzny.

[Keion]

Zarówno dzisiejszy dzień jak i pogoda nie dopisywała, zupełnie jakby chciały dołączyć się do mnie w smutku po stracie towarzysza. I tak jak zwykle taka pogoda bardzo mi przeszkadzała utrudniając moje wędrówki, tak dziś dzień czułem że deszcze może być dla mnie ukojeniem, które zmyje ze mnie problemy z którymi nie poradziłem sobie w Ryuzaku no Taki. Dlatego też z pokornie spuszczoną głową przechadzałem się po targowisku i nawet nie zwróciłem uwagi jak bardzo owa wioska rozwinęła się od mojej ostatniej wizyty, która była jakieś dwa lata temu. I pewnie gdyby nie fakt że nie miałem ostatnio dobrego humoru to cieszyłbym się że im się tak powodzi.
Wśród ludzi można było łatwo zauważyć podział na tych którzy szukali schronienia, a także na tych którzy wciąż krzątali się po targowisku. Ja oczywiście byłem wśród tych drugich i zaczepiony przez jednego z handlarzy wsłuchiwałem się w wywód o jego towarze, który właśnie chciał mi wcisnąć. Cena od razu wydawała mi się wygórowana, ale nawet się tym specjalnie nie przejąłem bo nie zamierzałem kupować żadnych drogocennych przedmiotów. Chciałem czym prędzej oddalić się od stoiska, ale wtem poczułem że ktoś się na mnie pcha i zobaczyłem całkiem sporą kobieta, która nie zważając na mnie próbowała przepchnąć się do stoiska. Gdyby mi pozwoliła to bym ją zwyczajnie przepuścił ustępując swoje miejsce, ale ta nie wiedzieć po co wysoko podniosła torbę, która zaczęła zawadzać o moją głowę i obijać się o mnie sprawiając że nie wiele przy tym widziałem.
-Gdzie się pchasz z tym grubym cielskiem babsztylu.-Pomyślałem rozdrażniony próbując się jakoś wydostać, wtem usłyszałem że ktoś woła o pomoc. Nie byłem do końca pewien o co chodziło, ale zdawało się że ktoś kogoś okradł i jakimś cudem udało mi się zobaczyć dwójkę siedemnastolatków uciekających z torbą. Choć sytuacja w jakiej byłem znacznie utrudniała pościg to i tak nie zamierzałem stać bez czynnie.
-Z drogi, ja ich złapie.-Krzyknąłem i siłą zacząłem się przedzierać w kierunku uciekinierów nie zważając na kobietę, która grała mi na nerwach, choć miałem nadzieję że sama się usunie.

[Takuna Kaba]

Ambicja [ C ]
3 / x
Keion Hayakawa Kobieta, leżąca wręcz na shinobim, pisnęła głośno, kiedy ten tylko próbował ją całą swoją siłą odeprzeć. Ta straciła równowagę i przewróciła się na drewniany stolik, na którym wystawione były zwoje z różnymi kulinarnymi przepisami, łamiąc go na pół. Wygląda na to, że albo kobieta była na tyle masywna, że swoim ciężarem potrafi łamać drewno albo też wykonanie jego pozostawiało wiele do życzenia. Chociaż prowincja była bogata, to ludzie woleli skąpić, aniżeli wydać nadprogramowe pieniądze na coś, co przecież już i tak działa. Większość ludzi, widząc, że biegnie na nich dość dobrze zbudowany mężczyzna, woleli nie podzielić losu tamtej kobiety i usuwali się mu z drogi, jeżeli było gdziekolwiek miejsce, którego niestety wcale łatwo nie było znaleźć. Mimo wszystko Keion brnął do przodu, lecz złodzieje powoli zaczęli mu znikać z pola widzenia. Ich ubiór nie wyróżniał się bardzo poza to, co inni tutaj nosili, a także ich wzrost tylko pomagał im w tym, aby nie dać się wykryć. Przy skręcie w jedną z uliczek, był to ostatni raz, jak chłopak był w stanie ich dostrzec. Najwyraźniej musieli znaleźć jeszcze inną drogę, znaną wyłącznie im. Chociaż Keion spędził dużo czasu w samej osadzie, to nie sposób było znać wszelkie zakamarki każdej mniejszej miejscowości.

W obecnym miejscu straganów nie było za dużo, a większość z nich prowadzona była przez osoby o dosyć wątpliwej reputacji, zważając na ich przedmioty, jak i ubrania, różniące się w znacznym stopniu od tego, co miało miejsce na głównym targowisku. Mimo wszystko dało się ujrzeć osoby z wyższych sfer, przemykające pośród straganów i biorących co tylko chcą za odpowiednią, dosyć niską sumę, lecz na widok Keiona ich oczy się znacznie rozszerzyły, a sami bogacze zaczęli wolnym, acz zdecydowanym krokiem, ulatniać się od handlarzy z bocznych uliczek. Lecz tak naprawdę to nie chłopak, a dwójka mężczyzn w średnim wieku, ubranych w brązowe uniformy z hełmami na głowie i średniej wielkości naginatami w dłoniach, była powodem tego poruszenia

– SPADAJCIE STĄD! Zapłaciliśmy i wy jeszcze macie jakieś problemy z nami? Mieliście nie przychodzić! Gdyby nie my, to starcilibyście tę swoją nędzną robotę – rzucił jeden ze staruszków handlujących okryciami głowy. Widać było, że życie go już nieźle wykończyło.
– Nie ma się co tak denerwować. Gdyby szef się o Was dowiedział, jestem pewien, że stracilibyście na tym o wiele więcej niż my. – Rzekł jeden z mężczyzn ciepłym i dość wysokim jak na faceta głosem.
– A Wy mieliście nie kraść w środku dnia, ale chyba ten nowy jeszcze nie zna zasad tutaj obowiązujących. – Drugi z nich, z zachrypniętym głosem, ostatnie słowa wymówił w kierunku Keiona, będącego głównym bohaterem przedstawienia właśnie się rozgrywającego. – Złodziei należy karać. Dajesz pieniądze czy udasz się z nami do szefa?

[Keion]

Było mi głupio gdy chcąc pozbyć się naporu kobiety odepchnąłem ją tak że przewróciła się na jakiś stolik. Nie uszło mej uwadze też to że upadając złamała go na pół. Zdałem sobie wtem sprawę z swojej głupoty, chcąc komuś pomóc zaszkodziłem, choć nie byłem pewien co będzie dalej. -Po wszystkim trzeba będzie przeprosić właściciela tego stolika.-Pomyślałem starając się przedrzeć prze tłum ludzi, którzy choć próbowali mi pomóc to i tak cały czas przeszkadzali.
Namęczyłem się i nasapałem, a złodzieje koniec końców zginęli mi gdzieś za rogiem. Wiedziałem że nie mogli mi tak po prostu uciec i że musieli skorzystać z jakiegoś przejścia o którym ja jeszcze nie wiedziałem, a to oznaczało że dalsze próby poszukiwania ich będą stratą czasu. Okazało się że uliczka w której się znalazłem nie należała do tak okupowanych co łatwo można było stwierdzić zarówno po sprzedawcach, jak ich towarach, a nieliczni bogaci którzy się w niej znajdowali uciekali na mój widok. Zdziwiło mnie to od razu bo nie mieli do tego żadnych powodów, lecz chwilę później zorientowałem się ze to nie ja byłem temu winien. W uliczce pojawiło się dwój mężczyzn, którzy najprościej ujmując mogliby zostać nazwani wojownikami i to oni wywołali to poruszenie.
Chwilę później między nimi, a jedynym z handlarzy wywiązała się rozmowa z której łatwo można było wywnioskować ze dwójka nie jest lubianymi gośćmi. -Czyżby ta dwójka wymuszała od nich pieniądze.-Zastanowiłem się podczas gdy jeden z nich wziął mnie za złodzieja co mi się od razu nie spodobało. Spojrzałem na niego zdecydowanie nie przychylnym wzrokiem, ale przez chwilę nic nie mówiłem, przez głowę przeszły mi myśli co będzie jeżeli zacznę z nimi walczyć, a później wspomnieli coś o szefie i pieniądzach. Zagłębienie się w ich złodziejski półświatek w tym momencie pewnie byłoby nie najgorszym rozwiązaniem, ale wiązało się też z niemałym ryzykiem, a ja się obawiałem czy jestem w stanie się go podjąć.
-Pieniądze, ale o jakich pieniądzach mowa? Nie mam przy sobie nic wartościowego co mógłbym ci oddać.-Uśmiechnąłem się zgrywając głupiego, choć każdy wiedział o co mogło chodzić z tymi pieniędzmi, problemem jednak był fakt ze nie miałem pieniędzy i nie wiedziałem ile oni chcą.
-Po co od razu iść do szefa, kto wie w jaki sposób by mnie ukarał no i oczywiście.-Powiedziałem zbliżając się powoli, lecz ostrożnie do dwójki i gestykulując z udaną bezradnością, a na koniec uśmiechnąłem się. -Nie lepiej tak się dogadać? Na pewno mogę wam w czymś pomóc.-Tym razem byłem zupełnie poważny i próbowałem przy tym przemyśleć mój następny ruch. Zastanawiałem się czy grać w to dalej czy też uśpić ich czujność tylko po to żeby zaatakować szybko i skutecznie.

[Takuna Kaba]

Ambicja [ C ]
5 / x
Keion Hayakawa Mężczyźni nieszczególnie przejęli się tym, że chłopakowi obecna sytuacja się nie podoba. Oni nie byli tutaj od poprawiania ludziom dnia, a od przestrzegania regulaminu narzuconego przez władzę wioski. – Chłopak nawet nie wie czym są pieniądze. Robi z nas głupków czy jest to kompletnie nieogarnięty życiowo człowiek? – Swoje słowa skierował bardziej do kolegi, aniżeli do Keiona czy wszystkich obserwujących. – Yoji, mój kolego, nie zachowuj się jakbyś był pierwszy raz w tej robocie. Tylko ślepa osoba nie zauważyłaby tego jak wiele dają pieniądze w Ryuzaku, a on raczej do takich osób nie należy. – Młodszy z nich uśmiechnął się zadziornie w kierunku shinobiego, a następnie, nie tracąc za wiele czasu, oboje ruszyli w stronę Keiona, wystawiając swoje włócznie w jego kierunku. Nie wyglądało na to, żeby byli szczególnie miło nastawieni niego.

– Potrzebujesz w czymś pomocy? – Drugi z nich, starszy, jak i nieco grubszy od drugiego, pokręcił przecząco głową. Na jego twarzy widać było, że ma już dosyć zarówno Keiona, jak i swojego kompana, który niepotrzebnie to wszystko przedłuża. – Ja... ja też nie bardzo. Wiesz, za każdego złodzieja dostajemy większą wypłatę, a skoro sam pieniędzy nie masz, to na nic nam ta cała szopka. Wiesz co, my to już musimy iść. Handlarze się niecierpliwią i jeszcze na nas skargę by napisali. Jakbyśmy stracili swoje pozycje, to musiałbym wrócić do ostatniej pracy. – Starszy tylko prychnął na ostatnie słowa swojego kolegi. – Tak jakbyś jakąkolwiek posiadał. Dobra. – Obrócił naginatę w dłoni i stuknął jej nieostrym końcem w łopatkę chłopaka dając mu znać, że już czas ruszać do więzienia.

[Keion]

Słysząc rozmowę strażników nieco spoważniała mi mina, szczególnie gdy pierwszy z nich zastanawiał się nad tym czy mówię prawdę. Drugi za to był o wiele bardziej ogarnięty i przynajmniej po cześć zrozumiał co chciałem powiedzieć. -Panowie widzę ze nie bardzo jesteście poinformowani. Ryuzaku obecnie przechodzi bardzo ciężkie chwile i obecnie nawet tam pieniądze nikomu na nic się nie przydadzą. Wiem bo dopiero co je opuściłem i niestety miałem okazję doświadczyć na własne oczy tego co tam się dzieje. Dobrze wiem czym są pieniądze, ale chodziło mi o fakt że nikomu niczego nie ukradłem i nie widzę powodów bym miał wam cokolwiek dawać.-Starałem się być poważny szczególnie w momencie, gdy jeden z nich zaczął mi grozić naginatą. Nie wyglądali na specjalnie groźnych dlatego też obmyślałem plan walki gdyby żadne argumenty do nich nie przemawiały.
Po chwili wiedziałem już co zrobię i unosząc dłonie do góry w geście poddania się obróciłem się w ich stronę. -Mogę iść z wami, ale tylko po to żeby wytłumaczyć waszemu szefowi całe zajście, na inne warunki się nie godzę.-Powiedziałem stanowczo, mentalnie będąc już przygotowany że nie przyjmą moich warunków i że będą chcieli mi narzuć swoje siłą. Oczywiście byłem przygotowany nie tylko mentalnie bo także fizycznie, bowiem uniesione w powietrze dłonie miały na celu uśpić czujność przeciwnika, a także były pierwszym krokiem do wykonania mojej techniki. Przypuszczałem że w takim wypadku nie posiadając broni nie zostanę ciachnięty naginatą, tylko siłą złapany pod rękę co pozwoliłoby mi na szybkie wyładowanie elektryczne po którym wykonałbym low kicka na nogi przeciwnika, bądź przeciwników, gdyby złapało mnie dwóch na raz, a w razie nie powodzenia szybko zwiększyłbym dystans. Lecz także brałem pod uwagę że będą woleli zaprowadzić mnie do szefa na rozmowę, a wtedy spokojnie poszedłbym z nimi.

  Ukryty tekst

[Takuna Kaba]

Ambicja [ C ]
7 / x
Keion Hayakawa Słowa chłopaka kompletnie nie trafiły do strażników. Jeden z nich się roześmiał, kiedy drugi, chociaż przez całą rozmowę naburmuszony z miną, jakby ktoś właśnie skazał go na ciężkie prace przy ścinaniu drzew w Prastarm Lesie, nawet się delikatnie uśmiechnął. Chociaż Keion mógłby być dobrym komikiem, przynajmniej w ich mniemaniu, tak kompletnie to nie miało żadnego pokrycia w dyplomacji, nie będącej jego mocną stroną. – HAH, słyszałeś go? Pieniądze nikomu się nie przydadzą. Może bym mu uwierzył gdybym nie żył tutaj już kilkadziesiąt lat. Widać, że trzeba mu pokazać jak wygląda życie, to może wyjdzie i nigdy do nas nie wróci, a przynajmniej dopóki nie zmądrzeje na tyle, by ujrzeć co jest ważne. Yoji, mam już powoli dość jego, a przecież jeszcze musimy przyjrzeć się zachodniemu targowisku. – Starszy mężczyzna momentalnie powrócił do swojej starej miny nie będąc zadowolonym z tego, jak zwraca się do niego jego kompan, który uważał, że może wydawać mu jakieś rozkazy. Jednak sam nie miał siły na to, aby zajmować się tym dokładnie teraz. – Sam się tym zajmiesz. Nie będę się babrał dwa razy w ciągu dnia w tym bagnie. – Po odpowiedzi nabrał śliny w ustach i splunął blisko stóp Keiona. Oznaka pogardy, a może przypadkowy strzał?

Jednak, chwilę po schwytaniu lewej ręki shinobiego i umiejscowieniu jej na lewej łopatce chłopaka, co Keion mógł odczuć jako dość mocne szarpnięcie w obrębie ramienia, próbował drugą ręką, przywiązując wcześniej naginatę do pasa, złapać go za jeszcze uniesioną dłoń, kiedy z tej po krótkiej chwili wyleciały wiązki piorunów przelatując przez całe ciało naszego bohatera. Strażnik kompletnie się tego nie spodziewał i nawet nie był w stanie dość szybko zareagować, przez co, jak tylko poczuł ukłucia w swojej lewej dłoni, wypuścił rękę Keiona, samemu próbując odejść jak najdalej. Pioruny nie sprawiły mu większej krzywdy i oprócz niezbyt sprawnej lewej ręki, w której nie będzie mógł trzymać broni przez najbliższy czas, jak i bólu w obrębie nadgarstka, nie odczuł on niczego więcej. Głównie za sprawą materiałowych rękawic będących w miarę dobrym izolatorem od techniki chłopaka. Kopniak jednak sprawił, że strażnik wywrócił sie na plecy, lądując kilka metrów za oddalającym się Keionem, którego noga, ze względu na to jak duży był to mężczyzna, delikatnie pobolewała, co jednak nie było większym problemem.

– Jeżeli nie przestaniesz, będziemy zmuszeni zawołać pomoc, a Twoja kara będzie o wiele surowsza. – Młodszy strażnik ewidentnie spoważniał, a jego naginata wylądowała w dłoniach będąc wycelowana w Keiona. Oboje nie wydawali się kim, kto byłby shinobim. Należeli raczej do prostych strażników, którzy co najwyżej mogą poradzić sobie z bandziorami. Starszy z nich, będąc dalej lekko oszołomiony, powoli wstawał z ziemi, próbując złapać swoją broń.

---------------
Widoczny ekwipunek:
Materiałowy strój wierzchni (rękawice i buty również) + stalowy hełm
Naginaty w dłoniach

Mapka: https://i.imgur.com/R3ATqPb.png

Ze względu na to, że to zwykli strażnicy, nie ma co tutaj rozpisywać KP. Ich statystyki, z racji na to, że jednak trenowali wcześniej, wynoszą odpowiednio:
Siła 5
Wytrzymałość 5
Szybkość 5
Percepcja 3
Psychika 1
Konsekwencja 1

Stracone PH: 120

[Keion]

Niestety męczyłem się na próżno mówiąc do dwójki strażników i miałem wrażenie że wychwytywali tylko poszczególne słowa, bo gdyby było inaczej pewnie by chcieli się dowiedzieć co widziałem w Ryuzaku. Całe szczęście ich było tylko dwóch i przynajmniej częściowo byli przy zdrowych zmysłach, nie to co większość mieszkańców miasta, dlatego użycie wobec nich siły nie sprawiło mi wyrzutów sumienia. Mniej więcej tak jak sobie to zaplanowałem udałem że jestem bezbronny i że nie będę stawiał oporu na co od razu dał się nabrać jeden że strażników. Co prawda udało mu się wykręcić jedną z moich rąk, ale nim zdołał zrobić to samo z drugą zdążyłem zastosować na nim moją technikę. Trochę rozczarowała mnie jej skuteczność bo liczyłem że po użyciu jej strażnik nie będzie miał ochoty na dalszą walkę, a tak się nie stało. Jednakże byłem na to przygotowany i szybko wykonałem kopnięcie z obrotu w nogi przeciwnika co spowodowało jego natychmiastowy upadek. Aż miło było popatrzeć na leżącego wielkoluda i pewnie to ja właśnie bym go obezwładniał gdyby nie to że obok stał jego towarzysz. Za rozważne uznałem oddalenie się nieco żeby nie zostać przypadkiem zaatakowanym w plecy.
-Mogę przestać w każdej chwili o ile w końcu mi uwierzycie że nikogo nie okradłem, nie chce z wami walczyć, ale bardziej nie chce odpowiadać za coś czego nie zrobiłem.-Westchnąłem z zrezygnowaniem patrząc jak podnosi się staruszek i obserwując działania jego towarzysza. Choć byłem ostrożny to chciałem pokazać że wcale nie rwę się do walki, opuściłem lewą rękę bezwładnie wzdłuż ciała, a prawą oparłem na biodrze żeby móc w razie czego szybko wyciągnąć z torby kastety. -Chcecie wzywać pomoc żeby pojmać jednego nastolatka, a czy to nie sprawi że stracicie nieco w oczach waszego szefa? -To było dobre pytanie, jakby spojrzał na to ich szef wiedząc że nie podołali takiemu prostemu zadaniu. W sumie mało mnie to interesowało, ale po prostu próbowałem przemówić im do rozsądku i uniknąć niepotrzebnej walki.

  Ukryty tekst

[Takuna Kaba]

Ambicja [ C ]
9 / x
Keion Hayakawa – Dowody jasno wskazują na to, że to ty jesteś złodziejem, którego poszukujemy. Atak na strażnika, zakłócenie porządku w dzielnicy miasta, przeszkodzenie w handlu. Shinobi nie mają za grosz szacunku. Powinniście być odizolowani od normalnego społeczeństwa, bo sprawiacie same kłopoty – jego głos delikatnie się łamał, raz był przyśpieszony, innym razem zwalniał, aby w ogóle strażnik mógł złapać powietrze. Chociaż zajmowali się oni już wieloma rzezimieszkami, niezbyt często w tej okolicy pojawia się ktoś potrafiący korzystać z chakry. Przeważnie shinobi wędrują tutaj jako podróżni, a nie osoby szukające problemu z prawem. Kto jednak wiedziałby, że chęć pomocy przerodzi się w bycie podejrzanym o zbrodnie. Starszy strażnik, będąc już w nieco lepszej formie, chwycił oburącz swoją naginatę i wykorzystująć moment, kiedy jego kompan zajmował Keiona rozmową, ruszył na chłopaka z bronią skierowaną o 45 stopni do góry. Lecz z powodu lekkiego niewładu jedną ręką, atak ani nie był szczególnie silny, ani dobrze wymierzony, przez co obrona kastetem nie sprawiła Keionowi żadnego problemu. Strażnik tylko syknął z bólu, czując upór chłopaka, wypuszczając broń ze swoich rąk, samemu szybko się wycofując. – Nie sądzę, aby go to cokolwiek obchodziło. Jedynie zajmuje się swoimi sprawami. Wiesz, w Ryzuaku nie zostaje się kimś wysokim za darmo. – Rozmowa o szefie przychodziła mu z nieco większą łatwością, jakby emocje związane z walką choć na chwilę odpłynęły. Na pewno nie można było wyczuć jakiegokolwiek miłego uczucia względem przełożonego ze strony rozmówcy Keiona, a narzekanie na szefa z pewnością wpisywało się w schemat każdego dnia strażników.

– Yhm, panowieee-e. – Dyskusję strażników z podejrzanym przerwał wysoki pan ubrany w biały płaszcz i biały kapelusz rzucający cień na twarz mężczyzny, na której dostrzec można było kręcone blond loki wychodzące spod nakrycia głowy. Wokół brody powoli rosła broda będąca widoczna jedynie pod odpowiednim kątem, ze względu na naturalny kolor włosia. W rękach trzymał kilka ulotek, jednak niestety większość przed chwilą stracił, co Keion mógł sobie błyskawicznie przypomnieć. Pomachał on na wpół wyciągniętą ręka i uśmiechnął się pogodnie, przeciągając melodyjnie ostatnią literę słowa. Strażnicy na jego widok stanęli prosto, a młodszy z nich oparł swoją naginatę o ziemię przy swoim prawym boku. – Proszę nie przeszkadzać. Namoto miał przygotować wszystko w Pana mieszkaniu. – Widać było, że jest to osoba dosyć znana, przynajmniej przez stróżów prawa. – Właściwie tak... było to... całkiem dobre, nie przeczę! Jednak moglibyście nie zajmować już mojego pomocnika? Chciałbym z nim przedyskutować kilka kwestii odnośnie mojego ostatniego odkrycia. – Strażnicy spojrzeli zdziwieni w kierunku Keiona, nie będąc pewni tego, czy to co ma miejsce teraz jest prawdziwe.

[Keion]

-Człowieku jakie ty masz dowody?-Niedowierzająco uniosłem głos patrząc się na strażnika jak na głupca, za jakiego go w sumie miałem już od jakiegoś czasu.
-Twierdzisz że coś ukradłem, ale ja nie mam przy sobie nic wartościowego. Zaatakować też nikogo nie zaatakowałem, jedynie postawiłem opór wobec nieuzasadnionej agresji. A jeśli ktoś przeszkadza w handlu to jesteście tym kimś wy bo od kiedy przyszliście większość ludzi zniknęła z ulicy. -Strażnik stanowczością swoich oskarżeń i brakiem jakichkolwiek dowodów rozgniewał mnie. Do tej pory w miarę starałem szanować się ludzi pilnujących porządku, jak bardzo ślamazarnie by nie wyglądali, ale ta dwójka zmieniło moje nastawienie co do tego zawodu. -Czy aby zostać strażnikiem wystarczy być dobrze zbudowanym i nie ma znaczenia jak bardzo tępym się jest.-Przez głowę przeszła mi myśl, która w tym momencie zdawała mi się idealnie opisywać dwójkę mężczyzn stojących przede mną.
Jak się po chwili okazało nadal nie zamierzali dawać za wygraną i starszy jegomość nawet myśląc ze jestem nieprzygotowany próbował mnie znowu zaatakować. -Pędzi na mnie z uniesioną bronią i myśli że nie zdołam zablokować oczywistego ataku. Gdyby chociaż trochę poczekał z zamachem nim znajdę się nieco bliżej to miałby jakieś szansę mnie zaskoczyć.-Pomyślałem, sprawnym ruchem wkładając kastety na dłonie i blokując cięcie, które wcale do silnych nie należało, bez problemu je powstrzymałem. Jedynym który na tym ucierpiał był właśnie strażnik bo nie zdołał utrzymać broni i wyraźnie było widać że odczuł przy tym nie mały ból. Szybko się odsunął próbując uciec przed ciosem, który nie nadszedł bo po mimo wcześniejszego gniewu nie zamierzałem go jeszcze atakować. -Leczyć nie ranić, ratować nie zabijać.-Zamykając na moment oczy w myślach powtórzyłem sobie swoją dewizę i usłyszałem że ktoś się wtrącił do naszej rozmowy. Obejrzałem się i zobaczyłem wysokiego mężczyznę ubranego w biały płaszcz z białym kapeluszem na głowie i ulotkami w rękach. Pomachał do strażników, którzy od razu stanęli wyprostowani na baczność, a ja zacząłem zastanawiać się czy go wcześniej już gdzieś nie widziałem. Zaskoczył mnie gdy nazwał mnie swoim pomocnikiem, ale widząc reakcję strażników, szybko zrozumiałem co chciał w ten sposób osiągnąć i wiedziałem że należałoby mu się za to odwdzięczyć.
-Oj przepraszam to ja przeszkodziłem im przypadkowo w wykonywaniu pracy, ale jeśli pozwolisz to może bym zajął się jego ręką. Zdaje się że nabawił się jakiejś kontuzji, a byłoby źle gdyby nie mógł należycie wykonywać swoich obowiązków stróża prawa.-Powiedziałem z uśmiechem wskazując starszego z strażników trzymającego się za bolącą dłoń. Wysunąłem przed siebie dłoń i robiąc krok w jego kierunku zgromadziłem czakrę w dłoniach które otoczyła zielona poświata, po czym zrobiłem następnym krok dając mężczyźnie dostatecznie dużo czasu by mógł zaprotestować. -To nie potrwa długo i nie będzie bolało.-

  Ukryty tekst