[Zwodniczy Karmazyn - Zbiorczy] Ryokan Tanmei 短命

[Saburō Hokusai]

Chłopak stał i nic się nie odzywał na słowa Sory. Prawda była taka, że cokolwiek by nie było to najprawdopodobniej zostaną w to wplątani po uszy, aż po same uszy. Chłopak wpatrywał się jeszcze chwilkę w nazwę karczmy, a następnie w ludzi, którzy tam wchodzili. Przeróżne istoty i przeróżne twarze, jedne wydawały się zdecydowanie miłe, inne agresywne. Dużo osobowości, w końcu co można się spodziewać po takim miejscu? Obserwując w ten sposób okolicę chłopak dosyć szybko zauważył starszego mężczyznę leżącego przy drzwiach. Co robił? Wyglądało to dosyć dziwnie, aby leżeć przy wejściu do karczmy na ziemi i obserwować okolicę, ale po chwili obserwowania spuścił z niego wzrok i totalnie zlał jego osobę. Pytaniem teraz było co robią. Przed chwilą wypłukali się z pieniędzy, nie mieli nic, aby zagościć w środku. Mieli tak teraz stać na zewnątrz i patrzeć na ścianę budynku? Trochę wydawało mu się to nie halo, ale w obecnej chwili nic nie mogli. Sora zapewne czekała na to co zrobi chłopak, a problemem było, że on nie miał totalnie na nic pomysłu. Już miał pytać jej czy pójdą się przejść po okolicy, gdy nagle poczuł jak ktoś odepchnął go na tyle mocno, że przewrócił się na mężczyznę, który leżał na ziemi, wgniatając swój tors w jego kolana. Nie zdążył go z nich zepchnąć. Słyszał jakieś słowa od mężczyzny, ale nie za bardzo zwrócił na nie uwagę. Na reakcję wyznawcy nie trzeba było długo czekać. Wiedział, że ta osoba, która go odepchnęła jest za nim. Jego spojrzenie zamieniło się w jednym momencie na lodowate. Na tyle, że chęć mordu można było wyczuć patrząc się w jego oczy. Odepchnął się od ziemi, tak aby kucnąć, a prawa ręka szybko została skierowana na plecy i sięgnął on po metalową kose, aby od razu dzierżyć ją w łapie. Bez zastanowienia, wszystko było zrobione za jednym razem, od razu zaczął wstawać, jednocześnie robiąc duży, ale jednocześnie szybki zamach kosą w przeciwnika. Jego celem było przecięcie go w pół, ponieważ cios szedł od boku, ostrzem skierowanym w niego. Nie trzeba było wiele, żeby zauważyć jak ten czyn spowodował furię u chłopaka. Celował z zamiarem mordu, nie posiadał żadnych skrupułów w tym ataku.

  Ukryty tekst

[Sora]

Ludzie, było ich tak wielu, jak szczury tłoczyły się na statku, zbierali w grupy, spieszyli, lecz nawet te najsprytniejsze szczury nie czuły smrodu zgnilizny, a może po prostu im nie przeszkadzał? Miasto kupieckie, pełne istot owładniętych rządzą bogactwa, niektórzy mogli mówić, że wierzą w bóstwa, modlić się, ale niebieskooka wiedziała jaki ich bóg ma kolor, jaki dźwięk wydaje, Ryō, waluta, ta za którą kupić można było wszystko co doczesne, broń, ludzi, a nawet miłość. Wszystko to przeminie, a prawdziwi bogowie będą wiedzieli kto ich wyznawał. Chociaż czy niebieskooka mogła wydawać takie sądy? Nie, to była kwestia bogów, ona tylko odsyłała ludzi przed ich oblicze, czasem swoją zabawą oczyszczając ich ciała z win, a czasem i ze skóry. W końcu duszą nie potrzebne były materialne ciała. Wśród wszystkich tych szczurów jeden zdołał się wyróżnić, leżał pod tym samym budynkiem, pod który Saburo zaprowadził Sorę, nawet przyglądał im się przez chwilę, dziewczyna jednak nie zwróciła uwagi, w pełni skupiona oczekiwała na rozkaz. Wielu wchodziło i wychodziło przez pobliskie drzwi, Jashinista wciąż nie odpowiadał, jakby zaprowadził ich w to miejsce natchniony czyjąś wolą, teraz nie wiedział co czynić. Zapewne czekaliby tak jeszcze długo, gdyby nie kolejny przyciągający uwagę osobnik, który swoim niecodziennym strojem maskował wygląd. Osobnik, którego płeć dało się stwierdzić jedynie po klatce piersiowej odepchnął wyznawcę Boga mordu. Oczy Sory rozszerzyły się w momencie, nagle wiedziała po co tu jest, ci wszyscy ludzie, tak jak wcześniej Saburo nie spotkali się przypadkowo, to była wola Bogini. To ta czwórka, Staruch, Jashinista, Maska i Ona, mieli razem wywiesić metaforyczny sztandar bogini nad tym stęchłym miastem. Tylko, że istniał pewien problem, upadający na kolana staruszka Saburo nie puściłby takie afrontu płazem.
Niebieskooka weszła pomiędzy niego, a tego który go popchnął.-Saburo, nie atakuj.- Rzuciła z pewnością w głosie, patrząc na maskę nieznajomego. -To nie przypadek, że tu jesteście.- Wskazała na staruszka i zapewne zbierającego się Saburo, by przenieść dłoń na zamaskowanego. -Amaterasu nigdy nie przemawia bez powodu, królująca na niebie widzi wszystko i sprowadziła was tutaj, byście ruszyli z wyznaczoną przez nią misją.- Nagle do tego miejsca zaczął zbliżać się kolejny nieznajomy, jednak zignorowała go, głos przemierzającego ulice tłumu był ważniejszy, miało dojść do jakiegoś ogłoszenia... Ogłoszenia mającego związek z jej misją. -Nie znam was, ani wy mnie, jednak bogowie na całym świecie są tacy sami, a najważniejsza bogini wybrała was, możecie zignorować ten rozkaz i uschnąć niczym kwiat na pustyni, albo ruszyć za jego wezwaniem, by rosnąć w jej świetle.- Kąciki jej ust uniosły się w ciepłym uśmiechu... Przynajmniej z wierzchu ciepłym, nigdy nie lubiła marnować siły nici na takie głupoty, ale teraz działała w imieniu Amaterasu i każda, nawet najmniejsza pojedyncza nić rozumiała wezwanie. -Saburo, staruszku i ty człowieku w masce- Przeleciała wzrokiem po wszystkich, zatrzymując się przy każdym wymienionym na krótki moment. -Nie ważne kim jesteście, jacy jesteście, ani co zrobiliście, historia nie ma znaczenia bowiem bogini zadecydowała, a my... Ja muszę odpowiedzieć, ruszcie za mną by poznać jej moc i chwałę, lub zostańcie tu w jej niełasce.- Skończyła swoje nieco przykrótkie kazanie, podała pomocną dłoń Saburo, o ile ten jeszcze nie wstał i ruszyła za tłumem w niewielkiej odległości od niego.

[Dōhito Satori]

Tak, to był Yami. Ale jego obecność tutaj była naprawdę zaskakująca, co Satori ledwo ukrył pod maską sztywniactwa i powagi. Leniwiec z bogatej rodzinki również przyuważył i rozpoznał blondyna. Wtedy już nie było mowy o pomyłce, Satori nie trafił na sobowtóra osoby, ma którą trafił kilka dni temu, w sumie też całkiem przypadkowo. Czyżby chłopak zebrał się w podróż mniej więcej w tym samym czasie co Satori? Na to wyglądało, ale pytanie - co on tutaj robił? Na to pytanie zamierzał uzyskać odpowiedź, podchodząc do stolika, do którego został nawet zaproszony.
- Cześć. Nie spodziewałem się ciebie tutaj. - zaczął od dość oklepanej formułki, siadając na stołku na przeciw Yumichiki. - W interesach czy zastanowiłeś się mad moją rozmową z Suzu i namyśliłeś się na małą wycieczkę? - no, to Satoriego interesowało, bo pamiętał doskonale jak chłopak odpowiedział na pytanie o motywacji do podróży, że nic go do tego nie napędza. Wolał żyć swoim życiem, zasnąć w cieniu pod jabłonią i nikomu nie podpadać. A tu proszę, znajdował się w miejscu, które wręcz przesiąknięte było brudem, niewygodą i biedą, czyli w miejscu, które było dalece idealnym od wspaniałego kurortu.
Blondyn przy okazji dopiero teraz rozejrzał się dokładnie po pomieszczeniu. Nawet stołówka służyła za noclegownię, taki był tłok. Kryzys imigracyjny wydawał się być dużym obciążeniem dla Ryuzaku no Taki. Kwestia czasu zanim ten kryzys się pogłębi i dosięgnie innych prowincji. Problem należalo załatwić na miejscu, tak byłoby najlepiej.

[Yami]

Blondyn, zwany potocznie Panem Glinką zaczął iść w moją stronę widocznie wszystko szło zgodnie z planem. Nie będę się musiał martwić bliskim kontaktem z tłoczącą się wszędzie hołotą. Jak piękne wydają się te proste decyzje, które niewielkim kosztem dają bardzo przyjemne rezultaty. Nim chłopak usiadł przy stole pochłonąłem dwie kolejne łyżki kaszy z gulaszem. Czemu nie pałeczkami? Tak było moim zdaniem łatwiej i w sumie to tyle. Przyjaciel, choć tak w zasadzie znamy się tak dobrze jak z pierwszym lepszym przechodniem, w końcu przecisnął się przez tłum i mógł w spokoju klapnąć na stołku naprzeciw mnie i tym samym plecami do wejścia do lewej sali.
Kiedy chłopak się odezwał brzmiał jakby spotkał przyjaciela, z którym w sumie nie łączyły go żadne bliższe relacje lecz nie chciał tego pokazywać. W sumie nie musiał gdyż tak w zasadzie ledwo się znaliśmy. O czym zdążyłem już w sumie powiedzieć ale czasem warto powtórzyć to i owo.
- Witam. Można powiedzieć, że spotkanie z wami przyczyniło się do tego – tutaj wsadziłem łyżkę do resztek gulaszu i westchnąłem głęboko – Ojciec dał ultimatum, w którym da bliźniakom dach nad głową jeśli wezmę udział w spotkaniu kupieckim w Ryuzaku. Odmawiałem całym sercem ale wiesz już jak to jest z tą dziewczyną. Dlatego tu przybyłem. Ba nawet pierwsze rozmowy mam już za sobą i mam ich serdecznie dosyć.
Przesunąłem talerze z resztkami posiłku i sam uwaliłem się na stole. Znaczy złożyłem ręce tak aby robiły mi za poduchę i położyłem na nim swój wielki tępy łeb. Mogłem się nie odzywać. Mogłem wtedy nie pomagać tej dziewczynie. Mogłem ale tego nie zrobiłem. Będziesz musiała wziąć za to odpowiedzialność młoda damo. Podniosłem nieznacznie głowę wciąż częściowo leżąc na stole.
- A ciebie co tutaj sprowadza? – zapytałem z grzeczności. – Niezły burdel się zrobił w Ryuzaku. Ledwo co udało mi się zdobyć pokój jednoosobowy, a co z Tobą?

[Kurusu]

Gdy tylko Kuglarz sprawnym ruchem odepchnął nieznajomego, nieco uśmiechnął się pod maską... Nie powinien być zdziwiony tym co mu się stało, w końcu to jego wina, że blokował przejściu... Co więcej, kurierowi poważnej wiadomości. Naturalnym więc było, że widząc kłodę rzuconą pod nogi, pozbędzie się przeszkody z drogi. Chłopak miał o tyle szczęście, że zamiast zranić się to upadł innego mężczyznę. Szczerze mówiąc, wyglądał jak żebrak w swej pozycji... Ale może tacy są ludzie w tym mieście? Należało jednak utrzymać pewne dozy uprzejmości, a przez to rozumieć nałożyć maskę charakteru. Nie chcemy przecież, by wszyscy wiedzieli z jak bezduszną personifikacją Chciwości się spotkali, prawda? Stąd, gdy tylko odwrócił głowę w kierunku siedzącego nieznajomego, skinął nieznacznie acz zauważalnie głową w akcie przeprosin i ruszył do przodu, by dojść do środka.
Coś jednak przeszkodziło w tym teoretycznie prostym planie. A raczej ktoś. Kto mógłby się spodziewać, że potrącony jest takim bulwersem? Usłyszał energiczny ruch za sobą, w odpowiedzi na który instynktownie się odwrócił sięgając natychmiastowo po swój miecz, zaczepiony u boku. W typowym manewrze chciał go wyjąć i zablokować ostrze, choć momentalnie skorygował swoje plany widząc oręż agresora, kosa była o tyle nieprzemyślana, że nie nadawała się do poprawienia ataku, gdy przeciwnik się zbliży zamiast cofnąć. Owszem, można cofnąć ostrze, ale nie przyniesie to takich korzyści jak normalnie i jest do zablokowania. Jednak w tym wypadku plan Kurusu był inny, zamierzał się wycofać korzystając z tego, że jest przy budynku, by ten mógł go osłonić. Ostrze kosy spróbuje zablokować mieczem, choć nie miał sporych nadziei.
Wtedy jednak do zabawy dołączyła kolejna osoba, niska dziewczyna w co by nie powiedzieć, eleganckim kimono oraz z parasolką. Poleciła "Saburo" nie atakowanie, niczym Właściciel do Psa. Choć zważywszy na temperament żywej kosiarki, to porównanie było trafne. A następnie zaczęła mówić... Stop. Nawijać jak opętana. Faktem było, że Kurusu nie był religijną osobą, a z takowymi miał rzadko do czynienia, stąd dziewczę, która stała przed nim była fascynująca niczym egzotyczne zwierzę w klatce i przy tym irytujące. Religijni Zealoci, tacy powinni być nawozem na rośliny, wtedy ich przydatność w społeczeństwie jest powyżej zera. Jednak gdy tylko upewnił się, że atak został zablokowany lub przerwany to odchrząknął.
- Proszę o wybaczenie. Jednak... Saburo-sama zagradzał mi przejście, a niestety mam pewne rzeczy, które są do wykonania niezwłocznie... I liczę, że nie masz problemów z taką tytulaturą? - odezwał się skinąwszy głową, by zaakcentować swoje przeprosiny. Oczywiście, nie były one szczere, jednak musiał utrzymać fasadę. Nie miał ochoty na przekomarzanki, przynajmniej nie w tym momencie.
- Wezwanie...? - zapytał bardziej samego siebie, z wyczuwalnym niedowierzaniem i zażenowaniem w głosie. Niektórych reakcji niestety nie zatrzyma w gardle. - Niestety... Muszę przekazać pewną wiadomość niejakiemu Hirotsugu-samie, z tego co się orientuje, znajduje się w tym miejscu. - odpowiedział siląc się na jak najbardziej kulturalny ton, przy tym patrząc w stronę wejścia.
- Ale z drugiej strony szukanie go w takim tłumie... Może znajduje się na zewnątrz i znajdę go przy okazji ogłoszenia. - stwierdził po sekundzie, ruszając jednak za nieznajomą. Liczył na spotkanie odbiorcy, a także był ciekaw co ta religijna kretyna jeszcze zrobi, zaskakującym, że najbardziej intrygującymi osobami jakie spotkał, były te które najbardziej go irytowały...

SIŁA 42
WYTRZYMAŁOŚĆ 25
SZYBKOŚĆ 30
PERCEPCJA 74
PSYCHIKA 36
KONSEKWENCJA 1

Miecz obusieczny do bloku

[Rika Kari Matsubari]

Podejrzany… - pomyślała o zamaskowanym mężczyźnie, obok którego przeszła bez najmniejszego trudu. Gdyby tylko pojawiła się przed Ryokanem odrobinkę później, szybko uzyskałaby potwierdzenie na głos swej intuicji. Rika ceniła sobie otwartość i spontaniczność, a ten mężczyzna musiał być zły lub zakompleksiony, nieważne które – jedno często wynikało z drugiego. Na szczęście u góry temu obrazowi nędzy i rozpaczy pewnych barw nadała znajoma twarz. Pan Koyama – Rika dopiero na dźwięk jego głosu przypomniała sobie to nazwisko – stał przy ścianie i przypatrywał się pewnej młodej kobiecie, która sączyła sobie alkohol. Raczej nietypowe zachowanie na tle ludzi walczących o lokum na najbliższą noc i tych, który próbują jakoś ogarnąć tę sytuację w okolicy portu. Rika przyjrzała się tej kobiecie i uznała, że nie jest za ładna. Taka trochę… straszna. – przeszła jej przez główkę ulotna myśl, nim odezwała się do znajomego tatusia. Mała miała nadzieję rozeznać się trochę w panującej tu sytuacji, a swą odezwą nieco wytrąciła swojego chwilowego kolegę. Ten wciąż zapatrzony był w tamtą panią i dopiero po chwili zareagował.
Właściwie nie dowiedziała się niczego szczególnego. Uzyskała potwierdzenie, że w ryokanie organizowane są właśnie miejsca dla nowoprzybyłych, którzy nie mają gdzie spędzić tej nocy. Pokojów oczywiście nie wystarczy dla wszystkich, dlatego wielu, a może nawet większość z nich będzie spała na wyłożonej materacami podłodze. Pan Koyama bez namysłu wymówił imię dziewczynki, co sprawiło jej niemałą radość. Tatko musi dużo o mnie mówić.
-Ja… wyszłam sobie na spacer i tak tutaj zawędrowałam przypadkiem. Ale nic mi nie grozi, jestem już duża i potrafię się bronić. – powiedziała z nieskrywaną dumą. Miała też nadzieję, że pomyśli że wszystko odbyło się za zgodą i nie podkabluje jej rodzicom.
-Dlaczego ci wszyscy ludzie się u nas znaleźli? Stało się coś złego, prawda? To wszystko mnie trochę przeraża… i interesuje. – miała teraz nieco ściszony głos, aby nie każdy mógł ją usłyszeć. – przecież to niemożliwe, aby dla wszystkich starczyło u nas miejsca jedzenia i… w ogóle. Wiem trochę o pieniążkach. – niemal czuła, jak mądrze przemawia.
-Może jeszcze wrócę, jest pan bardzo miły. – zakończyła rozmowę, gdy wszystko zostało powiedziane.
Rika wiedziała, że obok niej stoi jeszcze jeden młody mężczyzna, nie wyglądający bynajmniej na biednego przybysza, a który sporą część rozmowy z Koyamą mógł zwyczajnie podsłuchać, ale w tej chwili jej uwaga skierowana była gdzie indziej. Od obecnego punktu zainteresowania nie oderwały jej nawet głosy jakiejś sprzeczki za oknem, którą sprowokowali najpewniej jacyś sfrustrowani oczekiwaniem biedacy. Rice było ich bardzo szkoda… ale nie w tej chwili, bo w tej chwili jej oczy skierowane były na siedzącego przy stoliku mężczyznę w zbroi. Właściwie on, jak i jego partnerka wyglądali równie zjawiskowo i równie rzucali się w oczy, ale jak wiadomo kobiecie zawsze bardziej zaimponuje mężczyzna. Człowiek ten miał na sobie wielką, budzącą szacunek zbroję i oczy niezmącone niepokojem spojrzenie. Emanował od niego spokój. To jeden z tych ludzi, którzy wiedzą, co stanie się zaraz.
Rika chciała podejść i porozmawiać z nimi, a w szczególności z nim. Na pewno nie byliby tu bez powodu. Za bardzo wyróżniali się na tle innych. Nie przyszli tu po nocleg, a w służbie. Może mała się czegoś dowie i – co chyba było dla niej teraz ważniejsze – dostanie na chwilę ten cudowny hełm?
Poprawiła więc sukienkę i złoty naszyjnik z bordowym kamieniem o chropowatej fakturze, założyła raz jeszcze torebkę, by bardziej widoczny był znaczek Yin Yang oraz stylowa plecionka. Uzbroiła się w urokliwy uśmiech i ruszyła do stolika. Wiedziała przynajmniej, że nie zostanie odebrana jako jedna z potrzebujących. Podeszła wolnym krokiem i zatrzymała się przy stoliku między nimi. Starała się sprawiać wrażenie jak najbardziej ułożonej.
-Przepraszam... bardzo podoba mi się pana zbroja. Mogę zobaczyć ile waży ten hełm? – zapytała, mając nadzieję że nie zostanie szybko spławiona.
-W przyszłości chciałabym być taka jak wy. – spojrzała teraz też na kobietę, nie chcąc by poczuła się urażona. – walczyć o dobro. To właśnie robicie, prawda?

  Ukryty tekst

[Yasuo]

Zamówiłem posiłek, zapłaciłem, ale tak jak przypuszczałem. Był problem ze znalezieniem sobie miejsca. Widocznie przewrotny los (czyt. narrator) sprawił, że zarówno w środku nie potrafiłem znaleźć stolika, ani na zewnątrz. Musiałem więc zjeść mniej więcej w tym samym miejscu, w którym złożyłem zamówienie. I ten sam przewrotny los sprawił, że akurat znajdowałem się w pobliżu paru osób. Udało mi się nawet podsłuchać rozmowę jakiejś małej dziewczynki z jakimś facetem. Nie uważałem tego za coś wyjątkowo interesującego i szczerze mówiąc, nigdy by mi do głowy nie przyszło, żeby podsłuchiwać takie małolaty. Cóż ja biedny jednak poradzę, że przypadkowo właśnie pojawiłem się w tym właśnie miejscu i o tej właśnie porze? Tak jakbym rzeczywiście miał podsłuchać to o czym rozmawiali. Czy to właśnie było moje przeznaczenie? Eh... jednak nawet z takiej nic nie znaczącej z pozoru rozmowy może jednak da radę wyłapać jakieś ciekawe informacje? Dziewczynka powiedziała, że potrafi sama dać sobie radę. Nic jej nie grozi? Potrafi się bronić? Czyżby była kunoichi? W takim wieku? To w sumie nawet lepiej dla niej. Jednak takie myślenie: "Nic mi nie grozi, bo potrafię rzucać kunaiem." było strasznie naiwne. W świecie, w którym silniejszy zabijał słabszego oczywistym było, że w końcu najsilniejszy pozabija wszystkich innych. Czy ta dziewczynka była najsilniejsza? Oczywiście tutaj pomijam taką sytuację, że tysiące słabych mogą rzucić wyzwanie temu najsilniejszemu i wspólnymi siłami pozbawić go życia. Po prostu chcę powiedzieć, że nie ważne jak silny by ktoś nie był, zawsze może znaleźć się ktoś od niego znacznie silniejszy. Pomijając oczywiście tego najsilniejszego.
Drugą rzeczą, która mogła być naprawdę istotna była odpowiedź na pytanie "Dlaczego ci wszyscy ludzie się u nas znaleźli? Stało się coś złego, prawda?" (zakładam, że udało mi się go usłyszeć). Mimowolnie więc wytężyłem mocniej swój słuch. Oczywiście znałem trochę plotek, które roznosiły się po mieście, ale może w końcu dowiem się czegoś bardziej konkretnego? A najciekawszą rzeczą w tym wszystkim było to, dlaczego tutaj stałem i podsłuchiwałem małe dziewczynki, zamiast odnaleźć Yukę, na której naprawdę mi zależało, a która być może była w wielkim niebezpieczeństwie. Czyli najbardziej ciekawiło mnie to, co ja tutaj właściwie robię? Jaka będzie moja rola w tej historii?
Dziewczynka gdzieś ruszyła. Podążyłem za nią wzrokiem i dopiero wtedy zauważyłem potężnych - tak przynajmniej wyglądali, chociaż może to zwykłe płotki? - wojowników. Młoda ewidentnie zmierzała w ich stronę. Z takiej odległości już nie mogłem jej podsłuchiwać. Jednak przyglądałem się rozwojowi wypadków. Nie zawsze ktoś tak dobrze ubrany był silny. Nie zawsze też, ktoś kto wyglądał na miłego, okazywał się miły. Pozory niekiedy były mylące. Wyglądali jak potężni obrońcy sprawiedliwości. Facet nawet przypominał mi samuraja. Kobieta natomiast - kunoichi. Czy tak właśnie będę wyglądał razem z Yuką za jakieś 10 lat? Epicko po prostu! Jednak mogli to być zwyczajni bandyci, którzy w ogóle nie wiedzą czym jest prawdziwa walka, jednocześnie będąc zagrożeniem dla cywilów i takich małych dziewczynek jak Rika (której jeszcze nie znałem). A może to właśnie Rika była potworem? Eh... po prostu nie oceniajmy ludzi po pozorach, dobrze? Przypuszczałem jak to się skończy. Tamci po prostu pogonią dziewczynkę, myśląc, że jest małą złodziejką albo żebraczką. W razie potrzeby, zamierzałem pomóc dziewczynce uniknąć problemów.

[Keion]

Wraz z Hiroshim wszedłem do karczmy , która juz przed naszym przybyciem zdawała się być przepełniona. Jednakże, ani mi ani mojemu towarzysowi to nie przeszkadzało bo byliśmy umówieni w tym miescu z Kitsune. Dziewczyna czekała na nas popalając sobie fajkę, a przed nią stały dwa kieliszki. -A więc dlatego tak bardzo nie chciała nocować nad wodospadem. -Pomyślałem podchodząc do jej stolika i kiwając głową na powitanie. Hiroshi od razu złożył zamówienie, więc i ja poprosiłem o ryż z kurczakiem, a do tego szklankę zimnego mleka. W odróżnieniu do Kitsune nie chciałem zatruwać swojego ciała, które i tak miało ze mną wiele problemów. -Kiedy zamierzałeś sie pochwalić ze pochodzisz z klanu Hyuga?-Nie ukrywając złości oraz wzgardy zapytałem Hiroshiego pochylając się przy tym znacznie w jego stronę i wpatrując się, oczywiście przez wzgląd na miejsce w jakim się znajdowaliśmy zrobiłem to też dość cicho. Nie czułbym się w żaden sposób winien, gdyby chłopak miał do mnie pretensje że o tym mówię, ale też nie chciałem tego rozpowszechniać na lewo i prawo. Czekając na reakcje chłopaka ujrzałem ze jakiś typ wpatruje się w Kitsune. Domyśliłem się że zarówno dziewczyna, jak i Hiroshi też pewnie to zauważyli, ale nie chciałem ingerować. Spoglądałem dokoła ilustrując co sie dzieje i powoli z rozkoszą zajadałem sie jedzeniem, które przed momentem mi podstawiono pod nos.

[Sumairu Abe]

Ludzie bardziej wchodzili niż wychodzili... Z każdą kolejną chwilą, w Ryokanie pojawiały się coraz to ciekawsze osoby.
Perfidne gapienie się jednego z mężczyzn na kobietę, która siedziała obok Sumy zostało opisane głębokim westchnięciem ze strony samuraja. Dziewczyna nie była sama, a przybyło do niej dwóch bliższych lub dalszych znajomych.
Wzrok Sumairu powędrował ponownie na mężczyznę, który jeszcze przed chwilą gapił się na sąsiadującą z Sumą kobitę, lecz teraz przerwał swoje bardziej perwersyjne niż pełne finezji i romantyzmu podziwianie nieznajomej.
-Rika. - pomyślał, lub nawet wyszeptał niekontrolowanie. To na pewno była ona, tylko dlaczego była dokładnie w tym miejscu i dlaczego gadała z tamtym podejrzanym gościem? Albo się znali, albo to kolejna ofiara zabójczej techniki dziewczynki jaką jest... szybkie nawiązywanie kontaktu z ludźmi.
Chłopak już chciał ruszać od baru i podejść do dziewczynki po to żeby się przywitać i ewentualnie ruszyć na ratunek przed nieciekawym i być może niebezpiecznym gościem. Suma jednak zrezygnował z robienia dramatycznych scen, bo może faktycznie Rika zna tego mężczyznę i jedyne co Sumairu by zyskał to wyjście na głąba przy wszystkich tu zebranych, a jak już zostało wspomniane - było ich całkiem sporo.
Obraz odbierany przez oczy samuraja został rozmyty przez dym z fajki, którą popalała siedząca obok dziewuszka.
Z lewego oka popłynęła mała łezka, a dłoń powędrowała automatycznie aby przetrzeć powiekę.
-Zlituj się, Kochana. Jest tu taki tłok, że nie ma czym oddychać, a Ty jeszcze na domiar złego produkujesz nam mgłę... - odezwał się ironicznie i z uśmiechem, żeby nie wyjść na jakiegoś zrzędę. Suma nie palił, a i rzadko pił alkohol. Ani tytoń ani też alkohol mu nie przeszkadzał, więc jedynie wykorzystał ten dym jako pierwszy (i być może ostatni) temat do rozmowy oraz jako nawiązanie jakiegoś kontaktu. Wzrok Sumy co jakiś czas wędrował przez lokal i sprawdzał, czy Rika jest cała i zdrowa... no i czy dalej gada z tamtym podejrzanym gościem.

[Senju Hyojin]

Kobieta przez chwilę siedziała sama, ale chyba zwróciła uwagę części ludzi, jacy dzisiaj postanowili się zatrzymać w zajeździe. Czekała dwa kieliszki do przybycia swoich kompanów, który zasiedli obok niej przy szynkwasie, a grube, gęste kłęby dymu roztaczały się w koło dziewczyny. Na pierwsze słowa Keiona, jakie wychwyciła mimo tłumu i szeptu zareagować musiała. Chrząknęła w zaciśniętą pięść odstawiając na chwilę fajkę od ust, a następnie posłała mu piorunujące spojrzenie. Chyba nie był na tyle nierozważny by teraz podejmować ten temat, wśród wielu ciekawskich uszu. Albo życie zawsze rozpieszczało chłopaka z lasu albo był skończonym kretynem. Kitsune jednak chciała zmienić temat na nieco bardziej przyjemny i zaczęła do nich o dziwo miłym i delikatnym tonem:
- Dzisiaj ja zapraszam - oznajmiła nie wiele czekając na ich aprobatę do czy się zgadzają czy nie. - Na początek weźmiemy jeongol, a później gogigui, z mięsem: samgyeopsal, dwaeji galbi gui, sogalbi gui, do tego weźmiemy jeszcze goguma oraz kkakdugi i kimchi. Oczywiście dwie butelki soju, imbryk z zieloną herbatą z jaśminem a na sam koniec patbingsu - złożyła obszerne zamówienie. Jeongol, popularniej zwany też hot potem, był zwykłym bulionem na kilka osób, do którego dodawano dodatki a wraz z każdym zmieniał nieco smak. Cudowny wegański bulion przygotowanym na bazie wodorostów kombu i grzybów shitake. Należało zatem zamoczyć na chwilę wybrany składnik, obgotować a następnie zjeść. Kolejną atrakcją było danie z grilla, gdzie dziewczyna zamówiła żeberka wieprzowe i wołowe oraz boczek w asyście kiszonej, ostrej kapusty, rzodkwi oraz pasty ze słodkich ziemniaków. Zamówiła też soju, czyli tradycyjną wódkę a zaś na deser. Jego podstawą jest rozdrobniony lód lub mleko oraz słodka czerwona fasola w formie pasty. Podawany jest w miseczce z różnymi dodatkami: słodkim zagęszczonym mlekiem, świeżymi owocami, kawałkami klusek ryżowych.
W końcu była ich trójka, a to tylko zupa oraz danie z grilla oraz deser. Zaraz po tym, jak jej miękki głos przestał brzmieć, ktoś zupełnie obcy postanowił zepsuć cudowną atmosferę i zapragnął chcieć czegoś od kobiety. W dodatku w tak błahej sprawie. Co się działo z obecną młodzieżą, zwracać uwagę dorosłym, świat stanął iście na głowie.
- Żeby to tak... - podjęła temat i zaciągnęła się ponownie fajką. - Było proste mój chłopcze, nie mam ani wieczka do gaszenia, ani nie widzi mi się wysypywać tytoniu z fajki, bo raz, że to twoje widzi misie, to i co ja zrobię z żarem? - uniosła brew w typowy dla niej pytający sposób.

[Hyūga Hiroshi]

Hiroshi w oczekiwaniu na zamówienie obserwował ludzi dookoła. Karczma była dziś bardzo przepełniona, co rzadko miało miejsce aż do takiego stopnia. W mieście chodziły różne plotki, a po rozmowie z farmerem chłopak przeczuwał, że coś się tutaj święci. Słyszał też o pogromie w Kami no Hikage, jednak nie wiedział czy to co mówią to prawda. W dodatku tutaj - miejscu zbiórki uchodźców przypływających właśnie z tamtego miejsca - miała się panoszyć jakaś zaraza. Sądząc po ilości ludzi jakie tutaj obecnie przebywają można by faktycznie pomyśleć, że plotki mogą okazać się prawdziwe. Jednak co tam się stało?
Co gorsza przesiadywanie w takim lokalu mogło się również źle skończyć i dla Hyugi i jego towarzyszy, o ile faktycznie panuje tutaj epidemia. Mając to na uwadze chłopak miał nadzieję szybko opuścić gospodę i skierować się w dalszą drogę, jednak najpierw musieli znaleźć jakąś robotę.
Dookoła było obecnie bardzo dużo różnych postaci, od małych dziewczynek po starszych mężczyzn. Najbardziej jednak rzucająca się w oczy była dwójka, która siedziała nieopodal. Rosły mężczyzna mający na sobie potężną zbroję, a obok trzymający równie piękny hełm. Wydawał się być oazą spokoju, a jedyne czym się mógł teraz przejmować to tym, by żaden z ziarenek ryżu z jego potrawki nie spadł mu z talerza. Obok niego natomiast siedziała kobieta, ubrana w niebieską szatę, do której przyczepiony był miecz. Nie wyglądali na cywili, a na bandytów mogło by się wydawać, że są zbyt bogaci, choć z takimi to nigdy nic nie wiadomo.
Obserwację Brązowowłosego przerwała kelnerka, która podała mu jedzenie, a także Keion, który rypnął czymś, co prawie wytrąciło Hiroshiego z równowagi. Zachował zwykły wyraz twarzy, ale w środku aż się w nim gotowało.
- Nie mogłeś sobie, kurwa, lepszego miejsca na takie pytania wybrać?! - wykrzyczał w swojej głowie, ale by ostudzić nieco temperament i nie zrobić czegoś głupiego, a także się nie zdradzić wziął jakby nigdy nic łyk zimnego soku, który dostał z zamówieniem.
- A kto powiedział, że z niego pochodzę? - odpowiedział Keionowi lekko unosząc brwi i uśmiechając się z lekką oznaką zdziwienia tak samo cicho co i on. Nie lubił ujawniać wszystkim dookoła skąd pochodzi, zwłaszcza w miejscu, w którym nie wiadomo kto może przebywać, dlatego też zrobił to całkiem naturalnie. Kitsune najwidoczniej również lekko się oburzyła, bo posłała do Szarowłosego piorunujące spojrzenie - no kto normalny zadaje takie pytania w karczmie przepełnionej ludźmi? Wziął jeszcze jeden łyk soku, by się czymś zająć i starać się o tym nie myśleć, choć po jego karku, który na szczęście był zasłonięty włosami właśnie spadała kropla zimnego potu. Dawno nie był tak zły, w dodatku to, że musi to ukrywać do takiego stopnia również stawało się męczące.
- I weź tu zacznij się z kimś zadawać z poza wioski... - pomyślał sobie, kiedy brał do ust pierwszy kęs posiłku. Przestał ufać Keionowi. Nawet jeśli nie znali się zbyt długo, to powinien mieć w sobie jakąś przyzwoitość i wiedzieć, kiedy zadawać takie pytania. Czyżby to była zemsta za przegrany sparing? A może był takim typem, któremu na nikim i niczym nie zależy? Dobrze zrobił, że nie powiedział mu wcześniej o swoim pochodzeniu, bo może wtedy wykrzyczał by mu to teraz w twarz z jeszcze większym przekonaniem?
- Myślisz, że do używania tamtej techniki wymagane są specjalne klanowe umiejętności? - dodał, kontynuując jedzenie.
To zaś przerwała mu jednak Czarnowłosa, która zaczęła zamawiać pełno dań prawdopodobnie dla całej trójki. Zdziwiony chłopak był nieco zniesmaczony, gdyż znów ktoś chce za darmo wcisnąć mu jakieś jedzenie. A może powinien się do tego przyzwyczaić?
- Ja dziękuję, już dostałem swoje zamówienie, nie zjem tyle. - uśmiechnął się do Kitsune, która zdawała się być o wiele milsza. Może to sprawka alkoholu? Pokazał jednak barmanowi, żeby skreślił jedną porcje, bo po co miało by się zmarnować?
Emocje mu lekko opadły, a też żeby specjalnie o tym nie myśleć wrócił do swojej poprzedniej czynności. Zdawało by się, że Czarnowłosej przygląda się jakiś facet, z którym właśnie rozmawiała jakaś dziewczynka. Do tego stopnia był w nią zapatrzony, że przez chwilę nie zorientował się nawet, że ta do niego mówi. Kiedy spojrzał na nastolatkę, Hiroshi szybko szturchnął lekko swoją towarzyszkę i skinął głową w stronę gapiącego się.
- Ten facet ciągle się na Ciebie patrzy. - powiedział trochę ciszej. Patrzył się już zupełnie gdzie indziej, żeby nie było, że go obgaduje.
Ciekawe było, czy ta dziewczynka była jego córką, czy może nikim znajomym, choć jego reakcja wskazywała by na to, że jednak ją kojarzy, albo jest po prostu dla niej miły. Zaintrygowany jej zachowaniem spoglądał od czasu do czasu w jej stronę, odrywając też oczy by spojrzeć, co się dzieje w innych częściach lokalu. Po chwili jednak nastolatka podbiegła do owego Pana w zbroi i zaczęła go zagadywać.
- A może po prostu jest jakąś żebraczką? - pomyślał.

[Yamanaka Inoshi]

Zwodniczy Karmazyn - 14/x

---

- Rok 385 - Wiosna - - Ryokan Tanmei 短命 - Chiaki, Saburo, Sora, Kurusu, Yami, Satori, Sumairu, Rika, Hyojin, Hiroshi, Keion, Yasuo

---

" Wszystkie przygody zawsze rozpoczynają się w gospodzie... " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=RZZvhtV ... &index=114[/youtube] Chiaki, Saburo, Sora, Kurusu Kto by się spodziewał takiego obrotu spraw, Kurusu... Uśmiech, gdyby tylko mogli zobaczyć, ze odepchnięcie tamtego pachołka sprawiło ci przyjemność, tacy ludzie jak on powinni wiedzieć co może się stać gdy zagradza się drogę ważnym ludziom, takim jak ty. Powinni poznać się na twoim geście, przecież przeprosiłeś, czyż nie? Nikt nie mógł przewidzieć tego co stało się potem, ten obwieś, ten chłopak okazał się strasznie w gorącej wodzie kąpany, tym bardziej, że nie mógł być kimś zwyczajnym albo zwyczajnie życie nie było mu już miłe skoro zdecydował się wyciągnąć swoją kosę w pośród ludzi... Zwłaszcza, że próbował zamachnąć się na ciebie...

Tylko kto tutaj ostatecznie miał szczęście? On, czy ty, że jego dziewczyna powstrzymała go przed zmarnowaniem sobie życia tym jednym aczkolwiek prostym cięciem, poradziłbyś sobie z uniknięciem tego ataku, prawda? Zawsze czujny, zawsze gotowy... W końcu, nie mogli wiedzieć na co naprawdę Ciebie stać. Można się zastanowić czy pozwolenie kosiarzowi na dokończenie ciosu nie było lepszym wyjściem, dziewczyna biadoliła jakieś religijne bzdury, może rzeczywiście powinna skończyć razem ze swoim chłoptasiem w ziemi, tam gdzie ich miejsce. Pozory... Pozory.

Nikt raczej nie przejrzy twojej fasady, zwłaszcza, że nie są w stanie dostrzec twojej twarzy, czy jednak fasada bez wizerunku ma jakieś możliwości powodzenia? Mniejsza o nich, miałeś pilne zlecenie, dostarczyć wiadomość do Hirotsugu, twojego kontaktu w Ryuzaku no taki. Chcąc nie chcąc ta banda patałachów okazała się na tyle interesująca, że zdecydowałeś się za nimi podążyć... Ktoś elegancki w końcu musi wyróżniać się z pośród tego tłumu miernot...

[uhide=Yamanaka Inoshi, Saburō Hokusai, Sora, Kurusu, Chiaki Manano]Zamaskowany chłopak widząc całe zamieszanie spostrzegł jak dziewczyna wstępuje między dwójkę mężczyzn, odetchnął, nim jednak ruszył dalej zmierzył wzrokiem odchodzącą trójkę.[/uhide]

  Ukryty tekst

[uhide=Yamanaka Inoshi, Saburō Hokusai, Sora, Kurusu]Ruszyliście więc za tłumem. Dosyć szybko zorientowaliście się, że ruszacie głębiej w miasto ku dzielnicy, dużo bogatszej od tej w której się znajdujecie. Dalej słyszeliście okrzyki ludzi traktujące o zarazie która przybyła do miasta wraz z uchodźcami z Kami no Hikage, część ludzi idąca obok was kaszlała a inni wyglądali na wyraźnie bardziej zdenerwowanych, mieli zmarszczone brwi i złość wypisaną na twarzy. Po parunastu minutach doszliście do dosyć wysokich schodów których pokonanie zajęło całej ferajnie dobre kilka minut. Stojąc pomiędzy ludźmi mieliście dosyć ograniczone pole widzenia jednak dostrzegliście jak tłum się zatrzymuje a przed nim znajduje się zamknięta brama za którą znajduje się siedziba rady możnych, wstęp mieli tam nieliczni. Głosy ludzi się wzburzyły ponieważ początkowo nie działo się nic...

Przy jak i za bramą stali uzbrojeni po zęby strażnicy, gdzieś na środku bramy, właściwie to zza niej mogliście usłyszeć dźwięk szurania i stukania, tak jakby ktoś coś stawiał. W pewnym momencie okazało się, że przystawiali tutaj jakiś piedestał lub też coś w rodzaju podwyższenia na które w pewnej chwili wszedł herold, głos rady siedmiu...

- Dzielnica Nihya~tsu -- 地区二百 -[/uhide]

---

Satori, Yami Kto by się spodziewał w takim miejscu spotkać starych znajomych. Odnowienie znajomości, całkiem niedawnej może zwiastować zawiązanie czegoś dłuższego bowiem rzadko zdarzają się przypadki takie jak te gdzie dwa losy, dwojga osób spotykają się na drugim końcu świata całkiem przypadkiem wcale nie tak długo po swoim ostatnim spotkaniu... Czy to przeznaczenie? Ono potrafiło płatać figle może jednak spotkaliście się właśnie dlatego by wspomnieć o interesach albo wymienić się informacjami o samej sytuacji która zapanowała w mieście.

Czy mogłeś spodziewać się swojego nowego, nazwijmy go kompanem, w takiej sytuacji? Zwłaszcza, że wydawał się mało zainteresowany podróżami, tym bardziej, że sam byłeś tutaj z powodów nad wyraz dla ciebie ważnych. Klan mógł na ciebie liczyć, wykonanie zleconej ci misji przez Hisatsu i jego zwierzchników było priorytetem a po przybyciu na miejsce widziałeś, że nie jest to czcze gadanie i problem przybyłych z Kami no Hikage może się w coś przerodzić... Tylko w co?

Nagle do stolika przy którym siedziałeś wraz z Yamim podeszła pracownica lokalu, ta sama przy której wynajmowałeś pokój. Ładna, całkiem wysoka jak na dziewczynę, miała zielone włosy. Zbliżyła się nieco nieśmiało w stronę twojego rozmówcy.
- Przepraszam, Yami-san, wystąpił pewien problem z twoim pokojem, chciałabym panu zapewnić ten obiecany jednoosobowy jednak nie jestem w stanie, przykro mi. Zostałam zmuszona zakwaterować z panem dwie inne osoby. - Wtedy zerknęła listę trzymaną w dłoniach, nieco się jej trzęsły, nie przywykła do dostarczania takich wiadomości, był to swoisty wstyd. Pochyliła głowę w geście przeprosin mówiąc.
- W pańskim pokoju będzie również znajdował się... Mam tutaj napisane, sekundka... O, to akurat pan, to państwo się znając? - Spojrzała na ciebie to przewracając z dosyć niewinnym uśmiechem wzrok na Yamiego to na ciebie.
- Więc to będzie pan i jeszcze... Jedna osoba, to jakiś Yinzińczyk, młody chłopak wydawał się grzeczny. Nie powinno być z nim żadnego problemu a jeśli coś się stanie to proszę nas poinformować niezwłocznie! - Powiedziała skrywając nieco twarz za swoim notesikiem. Jeżeli mężczyźni nie mieli nic do dodania to oddaliła się w stronę kuchnio-baru gdzie zajęła się swoją pracą.

Siedząc na swojej pozycji mogłeś dostrzec jak mała dziewczynka pochodzi do dwójki nieznajomych siedzących przy jednym ze stolików, mężczyzny w pancerzu z żółtymi elementami oraz siedzącej naprzeciw niego kobiety. Wydawała się podekscytowana i wyraźnie zawracała im głowę, czy potrzebnie? Yami miał na całą sytuację nawet lepszy widok gdyż spoglądając na ciebie mógł bezproblemowo obserwować całą sytuację, w przeciwieństwie do ciebie który musiałby się obrócić by widzieć ją klarownie.

---

Rika, Yasuo W tym miejscu jest wielu podejrzanych typów mała Riko, to żadna nowość. Ulice Ryuzaku no Taki nigdy nie były aż tak bardzo bezpieczne, teraz szczególnie nie są. Zwłaszcza po przybyciu tylu niezliczonych problemów w osobie uchodźców, albo osobach? Jak powinno się ich właściwie teraz traktować, jako jeden byt czy jako grupa wielu ważnych żyć?

Pan Koyama zaśmiał się słysząc co do niego powiedziałaś, mogłoby się wydawać, że wzgardził tobą jednak jego śmiech pełen był zmieszania. Nie mogłaś być pewna czy ci uwierzył, czy może uznał to za dziecięcy żart, jego wypowiedź jednak postawiła sprawę jasno.

- Oh, Riko, ten twój tata to ma z tobą niezłe utrapienie mała łobuziaro. To było naprawdę dobre, przyznaje. Świat jest naprawdę niebezpieczny i nigdy nie mów nigdy a przede wszystkim nigdy nie bierz nic za pewnik, rozumiesz? - Powiedział w twoją stronę z uśmiechem niemal całkowicie zapominając na chwilę na obiekcie swojej obserwacji z którego toteż transu go wyrwałaś.

- Wszystko to przez to co się wydarzyło w stolicy świata, nie słyszałaś? Wszyscy ci ludzie stracili dom, część rodziny, musieli przybyć tutaj, nie mają się gdzie podziać, nie mają gdzie iść... Musimy sobie z nimi poradzić, nikt jednak nie wie jak. Tak też jest, może dla nich nie starczyć, wierzę jednak w radę siedmiu, to prawdziwi dusigrosze więc albo znajdą sposób albo pieniądze. - Kiwnął do ciebie głową gdy się z nim pożegnałaś. Ostatecznie oparł się o wystającą belkę, chciałoby się powiedzieć nośną podtrzymującą kolejne piętro, ponownie zwrócił wzrok w kierunku Kitsune, tym razem jednak dostrzegł Hiroshiego który również zwrócił na niego uwagę. Westchnął lekko z grymasem na twarzy rozglądając się po pozostałych ludziach, tudzież spoglądając od czasu do czasu na Rikę która gdzieś sobie pobiegła.

Nie mogłaś usiedzieć na miejscu, drobne energetyczne robaczki nie dawały ci spokoju, ruszyłaś hen do ludzi którzy sprawiali jakieś wrażenie. Chciałaś wyglądać jak trzeba, musiałaś, nie mogłaś odbiegać prezencją od dwójki osób z którą chciałaś rozmawiać, różnica poziomów odzienia nie mogła być tak wielka a dodatkowo nie chciałaś sprawiać wrażenia natrętnego bachora a zwyczajnie, porządnej, grzecznej małej pani.
Samuraj obrócił głowę w twoją stronę kładąc dłoń na swoim hełmie, siedząca naprzeciw niego kobieta podniosła lekko brew zwracając uwagę na malutką ciebie, przewróciła jeszcze tylko oczami w twoim kierunku i to by było na tyle jeśli chodzi o jej początkowe zachowanie.
- Mhm... Możesz, ale jeśli sobie z nim nie poradzisz przyniesiesz mi tutaj zaraz 50 ryo. Umowa stoi? - Odparł zaciskając dłoń na swoim hełmie, nie był on dla niego ciężki, nie wyglądał na takowy, przynajmniej w jego rękach.
- No to świetnie - Uśmiechnął się nieznacznie do swojej rozmówczyni, siedzącej naprzeciw niego kobiety która przekręciła oczami nieco zażenowana podczas gdy on złapał dłonią za swój hełm i nałożył go na twoją głowę...

Czego się właściwie spodziewałaś? Hełm był na ciebie wystarczająco za duży a nawet miękkie wykończenie nie było idealne i pozostawiało niezbyt miłe wrażenie, zwłaszcza, że jego waga nieco ściągała twoją głowę w dół. Niemalże wydawało się, że zapiera się on o koniuszek twojej głowy i buja, był stanowczo zbyt szeroki. Nie mógł jednak pociągnąć cię aż do podłogi, na tyle sobie z nim radziłaś. Mimo to nie mogłaś go zwyczajnie ściągnąć ze swojej głowy, byłaś zbyt słaba by podnieść go w górę i odstawić na stół... Obecnie trudno było ci zobaczyć coś więcej ponad swoje własne nogi, czy dolną część ciała siedzącego samuraja który zaczynał się lekko z ciebie naśmiewać...

- Haruko długo nie przybywa, może powinniśmy go poszukać? - Zapytała kobieta dalej niezbyt wzruszona zabawą swojego przyjaciela, przypatrywała się sytuacji, może i nieco speszona jednak zdecydowała się nie robić nic. Przynajmniej na razie.
- Dajmy mu jeszcze trochę czasu, na pewno przybędzie - Powiedział biorąc łyka soku.

---

Hyojin, Keion, Hiroshi, Sumairu Zdenerwowałeś się, to było jasne, zależało ci na ukryciu swojej tożsamości, zwłaszcza przed Keionem, mimo, że był twoim towarzyszem broni to wiedziałeś, że lepiej nie chwalić się swoim pochodzeniem, nawet jemu. Ostatecznie on i tak już wie. Czym jednak był ten drobny konflikt w morzu tego wszystkiego? Ryuzaku, uchodźcy ze stolicy. Świat zwariował i było to widać na przykładzie tego miejsca a było to tylko jedno z wielu miejsc. Jak radzi sobie z tym reszta świata? To mogłaby być ciekawa wiedza, czyż nie?

Podano ci jedzenie które zamówiłeś, zależało ci na zbiciu shinobiego-medyka z tropu, no bo przecież afiszowanie się pochodzeniem oraz swoimi umiejętnościami to dla shinobiego zabójstwo, chciałeś pozostać skryty jak długo tylko mogłeś. Miałeś swoje jedzenie i się nim delektowałeś jednak nie spodziewałeś się kompletnie, że Kitsune wykona zamówienie i za waszą dwójkę. Przyniesiono wam pełną tacę jedzenia, można było się spodziewać, że ci którzy nie zamówili nic się posilą, ale ty? Ty miałeś swoje, część więc spadła na dziewczynę która najzwyczajniej w świecie będzie musiała zjeść to wszystko a nie było to mało. Rzeczywiście pachniało to nieźle i przyciągało wzrok nie jednego wygłodniałego człowieka. Kilkudziesięciu takich siedziało z boku w rogu na matach, wyglądali żałośnie, to prawdziwa tortura siedzieć nie mając co włożyć do buzi i obserwować jak inni, bardziej w tej chwili... Nie, nie bardziej majętni, mający cokolwiek jedzą co chcą i ile chcą podczas gdy oni zwyczajnie nie mają nic.
Wtedy do was, do baru podeszła kobieta, może nieznacznie starsza od Hyojin, ubrana w podartą sukienkę, nieco umorusana na twarzy. Pokłoniła się i nachylając do dziewczyny i zaczęła szeptać jej na ucho.

  Ukryty tekst

Czy spodziewałeś się takiej reakcji od strony palącej panienki? Miała gadane, albo i nie? Nie płakałeś, prawda? To tylko ten dym podrażnił twoje oko. Ostatecznie zostałeś spławiony bo jesteś młodszy, czy warto się tym dalej interesować?
Sumairu oczywiście słyszał to co mówiła do niego nieco wcześniej Kitsune, wyglądało na to, że raczej będzie musiał pogodzić się z mglistym otoczeniem lub zwyczajnie je zmienić. Będąc zaraz obok, rozmawiając z dziewczyną mógł on usłyszeć szepty nieznajomej w stosunku do dziewczyny. Dalej jednak nie mogłeś się pozbyć swojego zainteresowania małą, trudno jednak pozostawić kogoś takiego samemu sobie, zwłaszcza, że to miejsce jest niebezpieczne a może być jeszcze gorsze. Widziałeś jak rozmawia z mężczyzną w zbroi, wydawało się, że wszystko jest w jak najlepszym porządku póki nie założył on jej swojego hełmu na głowę, wyraźnie zbyt ciężkiego jak dla takiego malucha. Mimo to trzymał się, nie przewróciła się mając taki ciężar na swoim karku, może jednak nie był wcale taki ciężki? Co mu jednak strzeliło do głowy by to zrobić? Widziałeś wszystko a śmiech mężczyzny można było z tej perspektywy odbierać dwojako, trzeba jednak jeszcze wciąż pamiętać o tej mgle którą wytwarza czarnowłosa przy pomocy swojej fajki, ta to ma tupet, prawda?

---

Tutaj będzie spis npc i ich kolorków

• Pan Koyama
• Yukari Narahasi
• Haruko Ihara
• Kazumi

Ci co dostali link do lokacji to tam idą pisać.
Każdy kto się zainteresuje może widzieć/słyszeć to co nie jest skryte w uhide :>

[Chiaki Manano]

Broń i słowo boże poszło w ruch
Młodzi w tych czasach są niebezpieczni
Czas spieprzać gdzie pieprz rośnie

Nigdy bym się nie spodziewał tego wszystkiego. No spodziewałem się, że w tym mieście to prędzej czy później zostanę okradziony, opluty, pobity, a nawet dźgnięty. To było do przewidzenia w tym mieście wszystkiego. Słyszałem o nim wiele nieprzyjemnych plotek. Tylko to teraz nie było najgorsze. Spodziewałem się wszystkiego poza tymi młodzikami. Ten na moich kolanach wyciągnął kose! Czaicie kuźwa?! Kose do zboża, ale ona nie wyglądała jakby przepracowała parę pokoleń na polu, oj nie, była ostra niczym miecz, piękna ale zabójcza. Ja za to byłem wystraszony tym widokiem, chociaż szoku ciąg dalszy. Ten w masce też szykował się do walki. Wiadomo, on zwiastował kłopoty swoim wyglądem, ale no by takie coś zaczynać i żebym to ja się w tym wszystkim znalazł? Czemu to ja muszę mieć takiego pecha? Moja starość to moje przekleństwo i pewnie wszystko próbuje mnie zabić, to na przypadkową śmierć przez jednego z tych młodzików, albo na zawał ze strachu. Już byłem gotowy do krzyku, zasłanianiu się rękoma, odpełzaniu od tego wszystkiego, az nagle wskoczył młody anioł między tą dwójkę. Ona przerwała walkę zanim się zaczęła. Ona, czyli dziewczyna tego zakapturzonego z kosą. Powstrzymała masakrę, ale rozpoczęła coś innego. Zaczęła gadać o Amaterasu. Nic do niej nie mam, wierze w to wszystko, modle się kiedy tylko mogę do naszych bogów, ale ona dziewczynka była fanatyczką. Na samo jej przemówienie opadła mi szczęka i wpatrywałem się w nich wszystkich. Nie rozumiałem co się tutaj wyczynia, nie dochodziły do mojego mózgu te ich słowa. Jedynie co myślałem to było jedno „ONI SĄ POPIERDOLENI!”. Gadała że to przeznaczenie nasz tutaj zebrało i mamy się zebrać. Ja przełknąłem ślinę i modliłem się, że o mnie zapomną jak pójdą. Siedziałem cicho, z otwartymi ustami oraz oczami, które nie wierzyły w to co przed chwilą zobaczyły. Nie dziwie im się, sam w to nie wierze, chociaż moje oczy i ja to jest to samo. Jakby co tego wcześniej nie było.
Poszli sobie. Ulżyło mi. Przełknąłem ślinę i od razu się ruszyłem. Moje ramiona zaczęły zwisać, jakbym stracił nad nimi panowanie. Wpatrywałem się przed ułamek sekundy w ziemie, ale przez ten czas przeprowadziłem ze sobą dość poważną rozmowę. Oczywiście opierdalałem siebie za głupi pomysł przyjścia tutaj, potem uświadomiłem sobie, że to jednak był mój głupi pomysł, aż na koniec wyszło na to, że jestem na to za stary. Sam ze sobą uzgodniliśmy to jednogłośnie, chociaż w tym jestem zgodny.
Nagle ktoś do mnie podszedł i zwrócił się do mnie. Oczywiście musiał mi przypomnieć że jestem stary, no przed chwilą to ze sobą uzgodniłem, ale chyba mówiłem to na głos. Spojrzałem do góry i zobaczyłem wcześniejszego chłopaka, który widział tą całą sytuację. Kiwnąłem głową jako odpowiedź, że nic mi nie jest. Wyciągnąłem do jego dłoni moją dłoń, uścisnąłem ją ale wsparłem się by wstać z ziemi. Niech młodzi chociaż pomogą starszemu.
-N-nie wiem, siedziałem sobie spokojnie, a ci wpadli na mnie…. Ta młodzież jest przerażająca- spojrzałem ukradkiem w stronę w którą odeszli. Wyglądałem jakbym się obawiał ich powrotu. Byłem przestraszony tym wszystkim. Nigdy nie widziałem aż tak dużo shinobi w jednym miejscu, no takich odmiennych oraz walecznych. Jedynie jaką styczność miałem z Shinobi to jak Uchiha patrolowali naszą osade, pomagali albo wyjaśniali pijusów. Tutaj to było coś zupełnie innego, inny świat do którego byłem przyzwyczajony. Dużo się tutaj działo, za dużo jak na mój stary czerep, a do tego jedna sekunda i już się robi niebezpiecznie.
-Ah, nie, nie widziałem mój chłopcze.- odpowiedziałem na jego pytanie, które mi zadał i dopiero teraz na niego porządnie spojrzałem. Był młody i kogoś szukał. Nie byle kogo, bo samuraja. Ci to są goście, prawość, honor i tym podobne. Podobała mi się ich filozofia, haiku i tym podobne. Nie minęła chwila i wreszcie się chłopak przywitał. Kultura tutaj jest mile widziana i to się ceni. Przedstawił się, ale musiał się poprawić, czyżby coś ukrywał? Może tak, ale nie jestem raczej osobą która wtyka w nie swoje sprawy. No przeważnie. Czasami mój charakter artysty się odpala, wtedy wypcham gdzie mogę by odgadnąć tajemnice, zobaczyć coś i stworzyć arcydzieło. Raz przez to w młodości, jak miałem z siediemnaście lat wpadłem do łaźni przez dach. Tyle pięknych kobiecych ciałek. Warty był to widok, nawet przez to, że po chwili najgrubsza i najsilniejsza obiła mi ryja i wywaliła na zbity pysk. Przez dwa lata nie mogłem wchodzić do publicznej łaźni. To był koszmar, ale warto było.
Cholera, za bardzo odchodzę od tematu.
-A-ah, miło mi. Jestem Chiaki Manano.- ukłoniłem się do niego i zobaczyłem, że spuścił wzrok, na pewno coś ukrywał, ale bał się albo wstydził to wyjawić. Spojrzałem na niego z lekko podniesioną brwią i zostałem poproszony o pomoc. Bym wszedł do zajazdu i znalazł dwójkę, którą szuka, ponieważ nie może wchodzić. Pierwsza myśl była oczywista. Coś zrobił, że nie może tam wejść. Druga myśl, że gospodarz zakazał mu, chociaż kolejna było to, że pracuje tam jego luba i się wstydzi bo cos odwalił. Wszystkie przypuszczenia mogą być dobre, dopóki nie zetkną się z gorzką prawdą.
-J-jasne, zrobię to dla ciebie. Jako jedyny się zainteresowałeś takim biednym staruszkiem bez grosza przy duszy, który wpadł w dość dziwną sytuację.- widać, byłem blisko by nawet popłakać się z powodu mojego kryzysu finansowego oraz już byłem blisko opowiedzeniu nieznajomemu mojego nieudolnego życia. Do tego nie wiedząc dlaczego moja ręka powędrowała na jego głowę i pogłaskałem go. Nie wiedziałem dlaczego, przez moment wydawał mi się smutny prze to, że spuścił wzrok. Chciałem go pocieszyć, tym ze mu pomogę, tym że go pogłaskam. Chociaż to drugie było raczej nie na miejscu, bo nieznajomy gładzi dzieciaka po głowie, wychodzę tutaj na pedofila. Szybko zabrałem dłoń.
-Przepraszam, już idę sprawdzić, proszę poczekaj, Chłopcze.- i po niezręcznej sytuacij ruszyłem do środka.
Dobra, to co miałem zrobić? Wejść do środka oczywiście i jak będę w izbie, to stanąć, po czym znaleźć wzrokiem…. No kogo? Dwie osoby. Jedna była samurajem, w zbroi, mieczem, hełmem z żółtymi zdobieniami. Drugą osobą była kobieta o czarnych włosach i niebieskiej szacie. Ciężko ich chyba nie będzie znaleźć. No samuraja, bo oni się wyróżniają jak mają zbroje czy hełmy. Chociaż w pomieszczeniu nie będzie siedział z nakryciem głowy. Dlatego trzeba znaleźć go po reszcie jego ekwipunku.
Jak zaplanowałem tak zrobiłem. Stanąłem w środku i szukałem wzrokiem. Aż mój ich znalazłem. Kobietę o czarnych włosach, Samuraja, ale bez nakrycia głowy, ponieważ ktoś inny go miał na sobie. Z nimi była mała dziewczynka, w bieli, a na głowie miała hełm samuraja z żółtymi stawkami. Widziałem tą scenę. Moje serce aż się roztopiło, nie mogłem się powstrzymać i powiedzieć coś pod nosem, na widok tej uroczej sceny. Rodziców z dzieckiem.
-Oh, jak to słodko wygląda.- uśmiechnąłem się do siebie leciutko, ale po chwili posmutniałem. Doszedł do mnie fakt, że jestem stary chociaż to nie nowość, ale chodziło o coś innego, straciłem możliwość by mieć dziecko, bym mógł coś przekazać potomkowi, bym mógł nawet w takim zajeździe usiąść jak ci tutaj z córką i się cieszyć chwilą. To co widziałem to był słodki obrazek, ale też dla mnie gorzki, niczym cały ten świat.
Westchnąłem lekko i ruszyłem do nich. Ominąłem wszystkich ludzi, nie kiedy mogłem się potknąć, bo są tłumy. Stanąłem przy nich, przełknąłem ślinę i przedstawiłem się.
-Witajcie, Chiaki Manano. – po cholerę się przedstawiam?! Powinienem od razu powiedzieć, że ktoś na nich czeka, a nie. GŁUPI STARY PIERDZIEL!
-Przepraszam, że wam przeszkadzam. Ale Pan Yukari, czyż nie?- wyczekiwałem na początku na potwierdzenie, chociaż to na pewno był on, wszystko z opisu się zgadzało, więc po co czekałem? Nie wiedziałem, więc po chwili dalej mówiłem.
- Zamaskowany młodziak Haruko prosi państwa przed budynek. Sprawa najwyższej wagi, ale nie może tutaj wejść i prosił mnie bym przyszedł was powiadomić. To chyba tyle, no to tego, no, do widzenia.- kiwnąłem do nich, a po chwili spojrzałem na dziewczynkę, uśmiechnąłem się do niej przyjaźnie, pomogłem jej ściągnąć hełm, po czym odwróciłem się i ruszyłem do wyjścia z budynku. Nie miałem co tutaj robić, nie miałem kasy na nic, więc nic po mnie, zostało mi wyjście na zewnątrz powiadomienie młodziaka o tym, że są tam i poprosiłem w jego imieniu by wyszli do niego. Dobry uczynek chyba powinien zostać wykonany. Dobry ja, a teraz myśl pierdzielu o tym jak przeżyć bez grosza przy duszy.

[Dōhito Satori]

Prawdę mówiąc to Satori niespecjalnie tęsknił za Yamim. Głównie dlatego, że nie zależało blondynowi na osobach, które znał raptem pół dnia; to znaczy, że nie przywiązywał się za szybko. Oczywiście nie było co udawać, że się nie znają, więc naturalne, że Satori podszedł do tego skrajnego flegmatyka i niezobowiązująco zagaił. Teraz siedział przed nim i słuchał co tam chłopak mruczy. Cóż, wiadomości jakie dotarły do Satoriego sprawiły, że poczuł się nieco lepiej i zaczął patrzeć trochę przychylniej na tego leniwca. Znaczy Yamiego, no.
- Dziękuję. - wyrzekł całkowicie szczerze. Sytuacja Liu i Miu była dla Satoriego ważna, mimo że wydawałoby się, że tak nie jest, bo nie okazuje jakiegoś wielkiego zainteresowania chłopcami, a i oni sami przy tym bardziej spoufalają się z Suzu. Nie dziwota w sumie, bo to ona troszczy się o nich bardziej i ,,wlewa" w nich swoją radość. Satori, poza ratowaniem ich podczas misji nie zrobił nic ponadto... co nie znaczy, że na tym miał zakończyć swoją rolę.
- Ja tak jak mówiłem podróżuję. Zgodnie z tym co powiedziałem ruszyłem do Ryuzaku, lecz nie spodziewałem się, że dzieje się tu tak źle. Planuję tu trochę zostać, może postaram się jakoś pomóc w tym całym kryzysie. I kto wie co jeszcze, sporo jest tutaj do roboty. - no a tutaj już połowicznie zełgał, bo o ile mówił, że do Ryuzaku zmierza, tak nie wspomniał o nowej przyczynie swojej wizyty tutaj.
I wtem podeszła do nich nieśmiało pracownica ryokanu, która oznajmiła im o problemach z rezerwacją pokoi. Satori przyjął wiadomość spokojnie, jemu wszystko jedno było czy będzie dzielił pokój z kimś, czy samotnie. Zresztą wyglądało na to, że współlokatorzy będą z tych spokojnych. Yami na pewno, ale co do tego drugiego to pewności nie ma, mimo zapewnień pracownicy. Zakłócanie snu to coś, czego Satori nie potrafił zdzierżyć, szczególnie teraz po kilkudniowej podróży w średnio luksusowych i wygodnych warunkach na glinianym orle.
- Żaden problem. - powiedział, coby upewnić dziewczynę, że jako klient nie ma żadnych ale. Odprowadziwszy ją wzrokiem natknął się kątem oka na dwie osoby znacznie odstające wyglądem od reszty otoczenia. Obok nich zauważył małą dziewczynkę i dużo starszego od niej mężczyznę. Zagadywali tych wojowników, a przynajmniej na takich wyglądali, co według Satoriego nie zwiastowało nic dobrego. Już sama ich obecność budowała pewne napięcie. O obecność shinobi mniejsza, bo ci potrafili ukryć wszystko, co mogłoby świadczyć o ich profesji. Ci natomiast wynieśli na sobie pół samurajskiej zbrojowni.
Satori tak jak dyskretnie patrzył, tak dyskretnie obrócił głowę ku Yamiemu.
- Widzisz tych wojaków z tyłu? Coś tu się zaraz stanie. Jakieś zamieszanie, mniejsze lub większe, ale jakieś na pewno.

[Yasuo]

Warto czasem stać na uboczu i przyglądać się rozwojowi wypadków. Niczym prawdziwy, mroczny obrońca sprawiedliwości, który ukryty w cieniu czeka i obserwuje. Czeka aż zło podniesie swój ohydny łeb i czeka aż będzie mógł ściąć swym świętym mieczem głowę tej przerażającej hydry. Działając incognito można - tak jak w tym przypadku - zdobyć wiedzę, która nie jest dostępna innymi metodami. Trochę to może nieuczciwe, ale co począć? Jednak musiałem przyznać, że sytuacja nie była zbyt ciekawa. Nie dowiedziałem się co prawda niczego nowego, ale wszystko zdawało się potwierdzać plotki. Stolica została zniszczona. Uchodźcy. Nieciekawa sytuacja ekonomiczna i podobno jeszcze jakaś epidemia, ale tego nie udało mi się potwierdzić. Jedno było pewne. Żyłem w cholernie ciężkich czasach. Ktoś kto był w stanie zniszczyć stolicę na pewno był potężny. Ciekawe gdzie następnie uderzy? Czy będzie to ojczyzna samurajów? A może klan Yuki? A może Sogen, gdzie mieszkają Uchiha? Ciekawe co w tej sprawie postanowi Lider Samurajów? Jak to mu było? Musashi Sasaki? Czy będzie się biernie temu przyglądał, a może zwoła swoje oddziały i przygotuje się do wojny? Eh... To tylko takie teoretyzowanie. Ryuzaku no Taki miało inny problem. Wspomniani uchodźcy i brak ochrony, którą gwarantowała stolica nim została zniszczona. Trzeba było ich jakoś wykorzystać. Nie było sensu, żeby ich karmić za darmo. Oczywiście pomoc ubogim była czynem szlachetnym, ale na dłuższą metę nieopłacalnym. W takim tempie Ryuzaku no Taki spotka podobny los, ale spowodowany głodem, epidemią lub zamieszkami, czy wręcz wojną domową. Władze powinni zatrudnić tych przybyszów. Powinno się też utworzyć własne oddziały, które będą gwarantować ochronę. Ludzi było sporo. Ktoś tylko musiał tym pokierować i powinno być dobrze. Jednak łatwiej powiedzieć niż zrobić, nie? Ta cała Rada Siedmiu czy jakoś tak. Władcy tego miasta? Skoro byli dusigroszami, to raczej na wiele nie mogłem liczyć z ich strony. To znaczy... ludność cywilna nie mogła, bo ja wszak pomocy nie potrzebowałem. Smutne, ale prawdziwe. Ludzie bez honoru, uganiający się jeno za pieniądzem. Sam bym tym ludziom pomógł, gdybym tylko mógł. Ale jak tego dokonać? Pewnie przejmując władzę, ale to raczej niewykonalne, prawda?
Nie mogłem wiele zrobić, to prawda. Jednak nie zamierzałem stać z założonymi rękami. Byłem samurajem. Byłem w stanie przelać krew w obronie kogoś, kto sam nie może się obronić przed złem, które go spotyka. Byłem nawet w stanie ponieść śmierć w takiej sytuacji. Nie było to dla mnie nic wielkiego. Tak zostałem wychowany i takie były moje ideały. Dlatego nie mogłem patrzeć na to jak tej małej Rice (bo w końcu podsłuchałem jej imię, nie?) dzieje się krzywda. Niby to nic wielkiego, ale warto było chociaż rozwiązać te małe sprawy, nieprawdaż? Wziąłem głęboki oddech i skierowałem się w tamtą stronę. Szedłem tam niby przypadkiem. Tak jakbym kierował się w stronę wyjścia, albo szukał wolnego stolika. Nie powinienem mieć problemów z zakradnięciem się tam. Zwłaszcza, że w stronę tamtego stolika zmierzał też jakiś facet (Chiaki). Zwrócił na nich swoją uwagę, więc prawdopodobnie mogłem bez przeszkód podejść do dziewczynki. Dobrze, że nie usłyszałem tego co Chiaki przed chwilą powiedział. Słodko to wyglądało? Eh... co za palant. Chwyciłem ten hełm jedną ręką i ściągnąłem go z głowy dziewczynki.

  Ukryty tekst

Zrobiłem to oczywiście na oczach tego samuraja, jego towarzyszki, Chiakiego, Satoriego (i być może Yamiego) i wszystkich, którzy tutaj byli i być może przyglądali się tej scenie.
- Siedzi sobie taki palant w gospodzie, w samurajskiej zbroi i zadowolony, że wszyscy go podziwiają. A jak nikt nie patrzy, to znęca się nad małymi dziewczynkami, próbując jakoś zagłuszyć swój kompleks małego fiuta. Jeśli jesteś prawdziwym samurajem, to powinieneś teraz popełnić seppuku, żeby odzyskać utracony honor. A tymczasem, życzę smacznego.
Mówiłem to spokojnie, praktycznie bez emocji. Jednak wewnętrznie się gotowałem. Byłem samurajem i powinienem mieć szacunek do wszystkich osób, jednak byłem młody. No i się kurwa po prostu nie dało. Narrator bardzo przeprasza Pannę Rikę, że w obecności tak małej dziewczynki użył takich niecenzuralnych słów, ale nie było wyjścia. Zrobiłem coś jeszcze. Życząc kolesiowi "smacznego", wyrzuciłem w powietrze ten jego zapyziały hełm, tak że wylądował w jego misce (być może jeszcze pełnej tej potrawki ryżowej, którą jadł). Odwróciłem się do niego plecami i chwyciłem Rikę delikatnie za rękę. Tak żeby wiedziała, że już jest wszystko w porządku.
- I co? Wbijesz mi teraz nóż w plecy na oczach wszystkich ludzi? A może wolisz walczyć na zewnątrz? Nie boję się śmierci, zwłaszcza, że wiem, że postąpiłem słusznie. A może po prostu odpuścisz, przemyślisz swoje zachowanie i pójdziesz do tego całego Haruko (zakładam, że udało mi się to imię także podsłuchać), który na ciebie czeka?
Eh... To było pochrzanione. Nieźle dogadałem temu kolesiowi, ale co będzie dalej? Coś mi mówiło, że jednak odpuści. A może jednak popełniłem błąd? Może mogłem całą tą sprawę załatwić grzeczniej? Po prostu podejść, ściągnąć hełm i położyć go na stole, a następnie zabrać dziewczynkę? Trudno. Co się stało, to się nie odstanie. Byłem już wystarczająco dorosły, by brać odpowiedzialność za swoje czyny.