Bar "Izarantu"

[Kei]

O dziwo wyglądało, iż wszystko potoczyło się takim torem jak powinno. Kei jednak nie był optymistą i wolał się upewnić, dlatego też postanowił podejść podwijając żyłkę by wciąż była napięta. Następnie zaczął się przyglądać nieznajomemu, jego twarzy sprawdzając oddech i czy nie wykonuje żadnych ruchów. Jeśli nie zauważy niczego podejrzanego, to wraca do stolika naturalnie odpowiednio odwijając żyłkę z ręki, by przypadkiem nie udusić osiłka i odpowiada dziewczynie na pytanie.
- A czemu nie? Skoro jeśli jakiś drab zaczepia moją towarzyszkę rozmowy i nie pozwala w spokoju zjeść, to czemu miałbym go nie obezwładnić? - Odparł uprzejmym tonem z lekkim uśmiechem. - To może dokończymy? - Dodał żartobliwie po chwil wgryzając się w zaczęte dango i popijając już wystygłą herbatę.
Od czasu do czasu spogląda w stronę draba, cóż zawsze lepiej jakoś się pilnować. Jeśli przyjdą strażnicy to zabiera swoją żyłkę z nieznajomego. Cóż wolał aby nie zabrano zbira z jego bronią, czy robiono mu jakiś problemów.

[Tensa]

"Morally, I'm destitute
In the Tomb of Ill repute" 15/15

Kei dla pewności podwinął żyłkę, no cóż, teraz drab nawet gdyby nagle się ocknął nie stanowiłby zagrożenia. Wrócił do stolika i zaprosił towarzyszkę. Ta jednak po chwili spokoju zaczęła panikować. No może nie rzucała się bijąc na oślep, lecz w jej oczach strach, przerodził się w prawdziwe przerażenie. Podniosła się i jeszcze przez chwilę stała osłupiała.
-Teraz mnie zabiją. - powiedziała, patrząc niewidzącym wzrokiem. Drżącą dłonią wyciągnęła mieszek który wylądował na stole. Jej szczęka trzęsła się, gdy wypowiadała kolejne zdania.
-Ja... ja nie mogę zostać, muszę... uciec, jeśli zostanę... to... to wystarczy na koszty. - wyjęczała starając się nie pozwolić by oczy opuściły jej łzy... Uciekła, wybiegła z karczmy zostawiając Kei'a samego z nieprzytomnym drabem...

---------------------
Koniec misji

[Kei]

Ech i jak się okazało jednak powinienem się dalej trzymać swojego własnego motto. - Westchnął w myślach obserwując zachowanie dziewczyny. Ta nie tylko nie była mu wdzięczna, to jeszcze uciekła przerażona. Pieniądze pozostawione chętnie przyjął, choć nie wiedział czemu to zrobiła. Tak czy siak zjadł w spokoju swój posiłek, a następnie zabrał swoją żyłkę, cóż w końcu nie zamierzał jej tu zostawiać. Następnie zapłaciwszy za danie nieśpiesznym krokiem opuścił lokal. Jako że przerwano mu wcześniej trening postanowił go dalej kontynuować po krótkim spacerze. Póki co wolał nie rozmyślać o niedawnych wydarzeniach.

[zt]

[Hikari]

~ W świecie Yakuzy ~
Misja rangi C 28/30+
Pierwsza z serii
Ayato

Reakcja zielonowłosego na gościa, który przyszedł w nieodpowiedniej chwili była nie do pomyślenia w tym mieście. Większość w tym momencie próbowałaby podejmować próbę samobójczą zanim ktoś mu to uniemożliwi i będzie nad nim się znęcał, a przynajmniej chodziły takie słuchy gdzieniegdzie. W każdym bądź razie rzezimieszek nie miał tutaj łatwego życia, a przynajmniej ten który sprzeciwiał się yakuzie. Gdyby tylko którykolwiek z więźniów mógł to widzieć, ale byli pozbawieni wzroku. Wyciągnięta igła była pokryta krwią z dodatkami i została rzucona w zleceniodawcę, a dokładniej jego lewy bark. Nie miał żadnego problemu z ominięciem tego lekkim odskokiem w bok. Nie miał zamiaru ryzykować bycia pobrudzonym chociażby kropelką tego czegoś. Zawsze mogła kapnąć, a byłaby to nieprzyjemna świadomość. Dopiero teraz przesłuchiwani mężczyźni mogli mieć jakiekolwiek myśli, że mówił Ayato poważnie odnośnie wypuszczenia ich. Jego twarz wręcz kipiała złością swoim wyrazem i czerwonością.
- Dziwne by było abym pukał do swojego domku aby popatrzyć na swoje wypożyczone zabawki.
Wydawał się w tym momencie nad wyraz spokojny, jakby to co się wydarzyło mógł kompletnie zlekceważyć. Nie ma co się zatroskać słowami jakiejś muchy, która nie jest w stanie mu zrobić w żaden sposób krzywdy. Mogłoby o to chodzić, ale postanowił o tym wspomnieć jako drugim.
- A jak jeszcze raz tak mnie potraktujesz i rzucisz czymkolwiek w moim kierunku nie będę się wstrzymywać i zamienię twoją głowę w szaszłyk z moich strzał.
Lekko westchnął i po nadaniu upomnienia posłuchał zażaleń chłopaka.
- Za cokolwiek zgodzą się gadać? Jak tak to spełń ich warunki, nie mamy czasu czekać. Spotkamy się na zapleczu, nie baw się z nimi dobrze, ale pośpiesz się.

[Ayato]

Reakcja zielonowłosego na chamskie odwiedziny właściciela była dosyć normalna. Przynajmniej dla Ayato była normalna. Rzucanie ostrymi przedmiotami w ludzi nie było dla Sakaiczyka niczym wielkim. W końcu i tak nie chciał go zabić. Nie czuł nawet najmniejszej potrzeby odebrania życia drugiej osobie. To chyba dobrze? Socjopata w końcu stawał się człowiekiem. Szkoda tylko, że wszystkie jego nawyki drzemały ukryte głęboko w umyśle. Ostatecznie i tak się nie kontrolował dając swobodne ujście swoim emocjom.
-Ehe, jeb się… - odparł krótko i bardzo oschle na komentarz mężczyzny. Chyba tak najlepiej mógł podsumować mężczyznę, który nie do końcu kumał na czym polega wynajem. Akimichi nie miał zamiaru go uświadamiać. Zresztą jego definicja mogła się różnić nieco z tą shigashijskiej Yakuzy. Tutaj wszystko było ich własnością. Wchodzili gdzie chcieli i kiedy chcieli. To głupie ale zielonowłosy chciał im wszystko odebrać. Doszczętnie zniszczyć przewracając politykę całego miasta o sto osiemdziesiąt stopni.
Rzuciłby. Gdyby tylko miał coś w dłoni – kunai na szczęście zostawił w ramieniu więźnia – to bez wahania rzuciłby. Słowa łucznika działały na Ayato jak cholerna czerwona płachta na byka. Prowokował jak głupie teksty polaków po alkoholu. Co z tego, że później faktycznie skończyłby z całym kołczanem w głowie. Przynajmniej do końca był sobą, do samego końca nie ugiął się pod naporem mafii.
Zmierzył zleceniodawcę chłodnym, wręcz mrożącym krew w żyłach spojrzeniem. Czerwone ślepia chłopaka w ciemności były piękne na swój własny sposób. Przepełnione negatywnymi uczuciami – nienawiścią, żądzą krwi – długo można było wymieniać wszystkie. Niewzruszony ostatecznie uniósł tylko jedną dłoń do góry i na tle pustego wyrazu twarzy, pokazał mężczyźnie środkowy palec. Serdeczne „pierdol się” to wszystko co miał do powiedzenia na jego groźby. Nawet jeśli by zabił Ayato, to co takiego mógłby zyskać? Postrach u dwóch śmieci niewartych dalszego życia?
-Także, który chce ukojenia i zacznie gadać? – spytał, wyciągając kolejny już nóż. Naprawdę wiele ich było w tej piwnicy. Ze spokojem przesunął po torsie obu mężczyzn pozostawiając na nich krwawe ślady. Hamował się. Nie chciał by rana przypadkiem wyszła mu za głęboka. Owszem miał zamiar zabić jednego z mężczyzn, ale w sposób bardzo powolny. Zadać liczne rany, a później zostawić na wykrwawienie.

[Hikari]

~ W świecie Yakuzy ~
Misja rangi C 30/30+
Pierwsza z serii
Ayato

Cierpliwość. Każdy ma jej jakieś granice i chociaż ich nie pokazuje w żadnym stopniu początkowo to po prostu jak się przekroczy pewien poziom potrafi ona pęknąć. Czy ten członek Yakuzy postępował w takim wypadku wraz z gniewem? W żadnym wypadku, był nawet rozbawiony dalszym upuszczaniu emocji przez Ayato, któremu poprzednie zachowanie zostało wybaczone, a czy powinno? Misjonarz w sumie przedstawił swoją groźbę może nie za bardzo dokładnie. Nie koniecznie chodziło tylko o rzucenie w niego czymkolwiek, a więc o co więcej? Cóż. Kto wie, tylko mężczyzna w kimonie, który nie czekał, ruszył do przodu z dość sporą szybkością. Ayato musiał zmienić plan jaki miał, że zostanie zostawiony sam z ułatwionym zadaniem. Całą sytuację widział strażnik, a człowiek o takiej randze musi dbać o swoją reputację, pozwalając komukolwiek nawet nieznajomemu wynajętemu tak się do niego odzywać było niewybaczalne. Nie ważne jak wychudzony zielonowłosy zareagował, scenariusz wyglądał niemal identycznie za każdym razem. Pomiędzy nimi była dość duża przewaga statystyk, której nie mógł on w żaden sposób powstrzymać. Mógł próbować ataku, obrony, prześlizgnięcia się dołem, bokiem, przeskoczenia czy też odpalenia jakichś umiejętności rywal miał przewagę zaskoczenia. Po prostu jego szybkość pozwalała mu się rozmazywać niemalże. Opóźniło to reakcję na tyle, że Akimichi bezradny, został szybko złapany za prawą rękę, która została wykręcona do tyłu, na plecach poczuł but.
- Nauczyłbyś się szacunku do starszych. Byłem grzeczny, ale zacząłeś mnie zbytnio wkurwiać, dlatego masz karę. Pożegnasz na jakiś czas sobie jedno ramię.
Nacisk na bucie zaczął się zwiększać, a shinobi był zupełnie bezradny. Nie posiadał na tyle siły, aby przeciwstawić się temu w tej pozycji. Za chwilę było słychać chrupnięcie, prawa ręka jest bezwładna obecnie. Trzeba będzie nastawić i pewnie w szpitalu podleczyć.
- Jeżeli jesteś śmieciem zachowuj się jak on, chociaż to dla Ciebie już za późno na naukę. Wypierdalaj mi stąd i nawet nie waż się postawić stopy w Shigashi, albo zostaniesz skrócony o głowę. Czy może chcesz mi coś jeszcze powiedzieć?

[Ayato]

Nagły, szybki zwrot akcji zaskoczył Sakaiczyka. Szczerze mówią to nie spodziewał się tak żwawej reakcji po mężczyźnie, tym bardziej, że już prawie wychodził. Ból? Nie przeszkadzał chłopakowi. Był jak każdy inny. Cholernie nieprzyjemny, ale można było się przyzwyczaić - zresztą Akimichi zrobił to już dawno. Tworzyli coś w rodzaju związku – dawnego związku. Był jedną z tych „byłych”, do których wraca się chętnie, by powspominać dawne czas i spędzić jeszcze jedną, wspólna i niesamowitą noc.
Bawiło go to jak mężczyzna najzwyczajniej w świecie się wkurwił. Bawił go ból. Jak przystało na rozbawionego człowieka – śmiał się. Zachowywał się jak po usłyszeniu najśmieszniejszego żartu. Brakowało mu tylko łez na policzkach, ale na nie, nie mógł sobie pozwolić. Sam nie wiedział czy jeszcze umie. Wyschnięte oczy od dawna przybierały coraz bardziej krwisto-czerwoną barwę od popękanych kanalików.
Stawiał się? Ciężko powiedzieć. Robił chyba nawet coś zupełnie przeciwnego – pomagał byłemu zleceniodawcy. Chciał by jego ramię zostało wyłamane. Wszystko, tylko po to, by nie dać mężczyźnie tej satysfakcji ze skrzywdzenia Ayato.
-Na szacunek nie wystarczy być starszym – odparł, albo raczej wydyszał z siebie, kiedy ramie trzaskało, roznosząc się echem po starej piwnicy. Oddychał bardzo ciężko, ale to i tak nie wystarczyło by się ugiął. Oj nie. Był wolny i żaden śmieć nie miał prawa mu tego odebrać. Splunął gdzieś w bok na ziemie. Nie był w stanie przełknąć śliny. Głowę uniósł do góry i chociaż trzymał się za włamane ramię to dumnie spoglądał na łucznika.
Parsknął cicho śmiechem, a uśmiech zagościł na twarzy chłopaka. Arogancki i pełen pogardy dużo większej, od tej która pojawiała się na twarzach dwóch więźniów.
-Masz zajebistą definicję śmiecia… Śmieciu – rzucił nadstawiając policzek. Mógł uderzyć. Jeśli tylko wyciągnie z tego jakąś chorą satysfakcję, mógł uderzyć. Śmiało. Sakaiczyk nie bał się. Nie był jakąś zwykłą marionetką, zabawką. Była raczej jak lekcja – skomplikowana i dziwna, ale niosła za sobą jakaś naukę.
Owszem, był śmieciem, ale zgodnie ze słownikiem Akimichiego, każdy w tej piwnicy nim był. Najgorszym sortem człowieka. Bezwartościowym odpadkiem, który jedyne co przynosił ludziom to ból i cierpienie. Cała Shigashijska mafia. Cała ich opozycja. Każdy shinobi. Wszyscy, których dłonie chociaż raz zostały splamione krwią. Jedynie dzieci pozostawały odziane w biel. Chyba dlatego nigdy nie będzie w stanie zrobić krzywdy żadnemu maluchowi. Nawet kiedy w Ryuzaku bezdomne bachory groziły mu nożem – do samego końca pozostał spokojny. W nich jest nadzieja na jakąś zmianę. Czasy inne od tych naszych.
Wyszedł, kiedy już nie miał nic do dodania, o ile nikt go nie zatrzymał…

[Sans]

~ W świecie Yakuzy ~
Misja rangi C 32/30+
Pierwsza z serii
Ayato

Wypowiedzi Ayato rozbawiły mężczyznę. Obecna era wspiera osoby wyrwane z schematów porządku świata shinobich, w którym konflikty nowe tylko powstają. Co chwila jakaś wojna, o Mur, Wyspy, Atsui, górę z działem Uchiha... To demony przeszłości często definiują kim jesteśmy, tak też było i w tym wypadku. Zielonowłosy wydawał się poza wszelakimi prawami, wartościami ludzkości czy czymkolwiek. Kierował się swoim własnym "ja" nie zwracając uwagi z kim rozmawia, gdzie się znajduje czy jaką czynność wykonuje. Swoją drogą co tak rozbawiło byłego misjonarza?
- Zniżyłbym się do niego zajmując się dłużej śmieciem jak Ty. Strażniku dopilnuj, aby on opuścił to miejsce jak najszybciej, zabij jak poczujesz jakikolwiek opór. Powodzenia w próbie przetrwania, która na ciebie od teraz czeka.
Pilnujący pomieszczenia niezauważenie wszedł do środka z wyciągniętą kataną zwracając szczególną uwagę na wyrzutka. Powinien on już kierować się do wyjścia, a jeżeli tak nie było został pośpieszony bronią. Jeden fałszywy ruch, nieprzemyślany, a ostrze zdecydowanie dosięgnie ciała. Zachowana była bezpieczna odległość do wszelakiej reakcji obronnej, czy atakującej. No zawsze to też mogło być złudzenie spowodowane przez ten złowieszczy wzrok, który posiadał. W przypadku dalej pokojowego opuszczenia lokum za progiem drzwi prowadzących do miasta został zostawiony sam sobie, ale przebywanie dłuższe w kraju kupieckim może być bardzo krzywdzące.

Koniec misji - Misja nieudana.

[Tsuyochi]

Podróż z Daishi była długa i psychicznie wyczerpująca dla człowieka rzadko wychylającego się poza próg własnego domu. Przekroczenie granicy okazało się dla Tsuyochiego nie lada przełomem, a odnalezienie się w nowym środowisku prawdziwym wyzwaniem. Nie wiedząc czego właściwie szuka, nastoletni shinobi przechadzał się zatłoczonymi ulicami, aż wreszcie nie natknął się na budynek, który by go zaintrygował.
Takim miejscem niewątpliwie był bar o niewiele mówiącej nazwie "Izarantu" - nie "Izantaru", jak to po raz pierwszy przeczytał. Wcześniejsze życie nie obfitowało w wiele szans na zabawę. Wobec tego perspektywa odwiedzenia miejsca uznawanego za wylęgarnie rozpusty, w którym można pić alkohol, ostatecznie wygrało z silną wolą spragnionego wrażeń nastolatka.
Wszedł do środka i zaczął się rozglądać. Nie wiedział za bardzo, jak się zachować w takim miejscu...

[Uchiha Izanagi]

One night in Shigashi
Misja rangi D [1/15] Tsuyochi Przebywszy długą i nużącą drogę ze swej ojczyzny aż do kupieckiego raju i stolicy handlu na północnym wchodzie, jaki stanowiło Shigashi no Kibu, twoją pierwszą myślą było - rzecz oczywista! - odpocząć oraz skorzystać z uciech, jakie tylko to miasto mogło oferować młodemu shinobi. Przechadzając się jego uliczkami, wdychając wszelkie lokalne zapachy - jedne miłe, inne niekoniecznie - zaszedłeś wreszcie pod drzwi do jakiejś knajpy, o której tak naprawdę nie miałeś większego pojęcia, bo i skąd? W końcu tak naprawdę dopiero co przybyłeś na miejsce. Bar położony był w pewnym oddaleniu od centrum Shigashi, w kierunku którego zmierzałeś, jednak lokal zaintrygował cię na tyle, że... machnąłeś ręką - i wszedłeś do środka, ciekaw co też tam zastaniesz.

Wnętrze okazało się być tyleż obskurne, co w jakiś dziwny sposób zachęcające. Niemal w całości wykończone drewnem, wypełnione zostało w dużej mierze stolikami, przy których rozsiedli się inni klienci. Do tego przy przeciwległej do wejścia ścianie ustawiono długi bar, przy którym także można było zasiąść, za samym barem zaś w oczy rzuciła ci się specjalnie doświetlona wystawka z najrozmaitszymi butelkami, zawierającymi z pewnością alkohole.... i na tym mniej więcej kończą się twoje wspomnienia z wieczoru.



Kiedy teraz otwierasz oczy, w pierwszej chwili czujez kolosalny ból głowy, jakby nagle zgraja Harestu postanowiła sobie w niej urządzić konkurs, kto lepiej opanował ich wybuchowe technik. Pierwsze minuty poświęcasz zatem na próbę wyciszenia - choć częściowego - wspomnianej bandy. Gdy już czujesz się ponownie jako-tako panem sytuacji (a i chęć zwrócenia wczorajszego posiłku, o ile jakiś był, również nieco ustępuje) - decydujesz się rozglądnąć dookoła i ustalić, gdzie w zasadzie jesteś.

Znajdujesz się obecnie w dość oszczędnie urządzonym pokoju, który nie wyróżnia się przesadnie... niczym. Kotatsu na środku, z butelkami po sake i czarkami stojącymi na nim. Jakieś dwie mniejsze szafki po lewej stronie, pod oknem, z niebieskim kimonem zwisającym w nieładzie z jednej z nich. Większa szafa po prawej i półeczka na której stoi zestaw do parzenia herbaty. Futon, na którym leżysz.

Naga, dość ładna i wysoka blondynka leżąca plecami do ciebie.

Równie naga, nieco brzydsza na twarzy, ale ewidentnie hojniej obdarzona przez naturę brunetka śpiąca po twoje drugiej stronie, z jedną nogą zarzuconą na twoje lędźwie.

Ewidentny brak twojej broni oraz przedmiotów osobistych.

[Zmiana tematu.]

[Renkuro]

Kuglarz przeczesał włosy i westchnął. Kobieta nie miała precyzyjnych informacji których potrzebował. Oznaczało to że niestety nie obejdzie się bez wizyty u typka spod ciemnej gwiazdy. Pokiwał głową ze zrozumieniem, i odszedł szybkim krokiem w kierunku baru. Temperatura na dworze była dosyć niska co oznaczało że jeśli się nie pośpieszy to zaraz zmarznie i dostanie jakiegoś kataru czy czegoś gorszego. Zapiął kurtkę i jeszcze przyśpieszył marsz chcąc jak najszybciej przejść do głównej części zadania. W stopach czuł przyjemne mrowienie z podniecenia i stresu w związku z akcja która go czeka. Taka dawka adrenaliny na pewno dobrze mu zrobi.
Jego zawiniątko na plecach będące tak naprawdę zabójczą marionetką wcale go jakoś specjalnie nie ogrzewało. Liczył jednak że ta spełni inne zadanie, pozwoli dzięki wmontowanej pile włamać się bez większych problemów do lokalu, forsując przy tym zamki i zawiasy odgradzające go od skarbów wewnątrz. Troszkę nie podobała mu się informacja że mogą tam być jacyś strażnicy w większych ilościach, jeszcze gdyby to był tylko jeden to super, najwyżej by go powalił. Ale jeśli naprawdę znajdywało się tam parę osób oddelegowanych do ochrony, to zadanie będzie naprawdę skomplikowane. W normalnych warunkach dotrzeć do budynku, podejść od strony gdzie nikt nie patrzy, wejść do środka, przeszukać sklep, podłożyć ogień, i uciec tą samą trasą na dwór. Niby proste, ale jeśli ktoś stał bezpośrednio w sklepie, to znaczy że nie obejdzie się bez konfrontacji, a ta może wywołać spore zamieszani co zbudzi domowników i zaalarmuje pilnujących. A to może przerodzić się w niezłą jatkę. Chociaż w rozważaniach kuglarza, była też jeszcze jednak kwestia co do której nie za bardzo chciał się przyznać przed samym sobą. Być może troszkę mimo wszystko liczył na jakąś konfrontację, w końcu mógłby się sprawdzić w walce. Tak naprawdę jeszcze nigdy nie musiał wojować, cały czas jego zadania opierały się o proste czynności, nigdy o walkę. Być może już pora by wziąć udział w jakieś bitce i zobaczyć jak to jest.
Gdy po chwili pojawił się przed barem bez namysłu pchnął drzwi i wszedł do środka. Szybko rozejrzał się po wnętrzu, które zapewne z racji wieczornej pory było zawalone luźni, i spróbował zlokalizować złodziejaszka. Gdy już to zrobił poszedł do niego pewnym krokiem i rzucił mu w ręce sakiewkę z monetami.
-Jestem od Miyako. Potrzebuje informacji na temat sklepu z antykami w dzielnicy rzemieślniczej. Wszystko co wiesz, zwłaszcza kwestia straży, ilu gdzie i co robią.
Wypalił bez ogródek po wcześniejszym upewnieniu się że nikt nie podsłuchuje. Nie miał czasu się użerać z tym człowiekiem więcej niż to potrzebne. Krótka piłka, pieniądze za informacje, a potem zamierzał szybko się ulotnić udając się prosto w stronę pierwotnego celu. Był mocno nie zadowolony z tego że warunki zmusił go do obcowania z takimi ludźmi w barach chociażby ze wspominanego wcześniej powodu czyli obawy o to że ten po pijaku może zakłapać dziobem raz za dużo, i ściągnie Renkuro na głowę jakiś strażników czy rzezimieszków którzy to będą chcieli odbić łup po dokonaniu napadu. Kuglarze potrafią walczyć z paroma przeciwnikami naraz dzięki swoim lalką, ale bohater miał tylko jedną. Oznacza to że w razie konfrontacji będzie musiał kombinować jak zabezpieczyć siebie, przy równoczesnym atakowaniu przeciwników. To nie byłaby czysta walka gdzie mógłby kontrolować jej przebieg od początku do końca, ale raczej młyn w którym byłoby bardzo prawdopodobne że mógłby ten jeden raz się nie uchylić i zostać zranionym, jeśli nie nawet zabitym. Tym się jednak będzie przejmował po uzyskaniu szerszej wiedzy o antykwariacie.

[Sukuna]

Renkuro Misja rangi D

---

7/15

---

Głowa za Oko

[/center]

Miyako w rzeczy samej niewiele wiedziała, lecz na dobrą sprawę wcale nie musiała, ona jedynie dała Renkuro zlecenie i to on miał się dowiedzieć na własną rękę najważniejszych kwestii i po prostu wykonać zadanie. Już samo to, że wysłała go do swojego kontaktu, który mógł jej pomóc było w rzeczy samej bonusem. Wykorzystanie go więc było dobrą decyzją, nieraz się mówiło, że sama wiedza to już osiemdziesiąt procent sukcesu.
Piła w asortymencie lalki zdecydowanie mogła być przydatnym narzędziem, o ile chciało się przyciągnąć wzrok (a może raczej uszy?) pobliskich strażników. To wszystko jednak zależało od sytuacji i może właśnie to ta misja będzie tą, w której ta lalka przyda się bardziej aniżeli do technik kamuflujących i podszywających się, jak to było zresztą na ostatniej misji, gdzie lalka Renkuro służyła za Goro, zleceniodawcę naszego białowłosego mafiozy.
Gdy młoda Łuska weszła do baru, zlokalizowanie odpowiedniego człowieka nie było już żadną trudnością. Ba, trudno było wetknąć wzrok w cokolwiek innego niż on, który piastował miejsce na samym końcu baru, gdzie jednak siedział na podwyższeniu otoczony trzema rzezimieszkami jego pokroju, choć Hajime zdecydowanie wyglądał groźniej i „godniej” jak na te standardy. Nikt nie zatrzymał Renkuro, który skierował swe kroki bezpośrednio do naszego złodzieja, który popatrzył na niego z uśmieszkiem i skinął głową usłyszawszy znane mu imię. Pomachał dłonią na znak, żeby jego ziomki przesunęły się na tej pół-okręgowej kanapie i użyczyły swego miejsca mafiozie. Jeden z nich wziął mieszek, wyciągnął jedną z monet i ugryzł, Hajime zaś odchrząknął i podniósł się nieco w siedzeniu.
- Straży? Jakiej straży, hahaha. Nie wiem coś ty usłyszał, ale tam obecnie nie ma żadnej straży, czasem może staruszek zatrudniał dzieciaka swojej siostry na „ochroniarza”, ale to tylko po to, żeby ten mógł sobie zarobić na randkowanie czy chuj wie po co. Oprócz zamków o wysokiej jakości to nie ma tam żadnej przeszkody, na pewno nie w postaci ludzkiej. Rzuć jeszcze groszem, a powiem ci jak łatwo wejść do środka, nie budząc przy okazji nikogo, bo pewnie o to ci chodzi co nie? No. Rzuć jeszcze trzydzieści ryo to się dogadamy i może jeszcze kiedyś razem powspółpracujemy. – puścił mu odsłonięte oczko i uśmiechnął się czekając na decyzję. Jeśli Renkuro zdecyduje się dorzucić gotówkę (sumując na pomoc złodzieja wydałby pięćdziesiąt ryo) to dowie się on, że na pierwszym piętrze żona właściciela zawsze uchyla okno, żeby przewietrzyć mieszkanie, nie sposób jednak zauważyć to gołym okiem na ulicy ponieważ okno zasłonięte jest od strony ulicy. Jeśli zaś Renkuro nie zdecyduje się na dodatkowe informacje Hajime nie wie tej informacji i jedynie co to dowiedział się o strażniku, którym był właśnie ten chłopak, o którym wcześniej była mowa. Podsumowując, persona Hajime nie była tak zła jak rysował go w swoich wyobrażeniach Renkuro, przypominał raczej kogoś „wyżej” aniżeli zwykły złodziejaszek z ulicy. I skoro został on zarekomendowany przez kogoś teoretycznie z mafii, to raczej można było mu nie tyle zaufać, co móc wykorzystać jego wiedzę do własnych celów.

z/t, pisz tutaj do momentu znalezienia odpowiedniej odpowiedniej uliczki

[Shabondama Haruki]

5/15

Sarutobi Mashi - D

Nie było nad czym się zastanawiać. Zlecenie było jakie było, a Mashi nie rozważał nawet innej opcji niż wykonanie powierzonego zadania. Nic dziwnego - w końcu wiedział jakie konsekwencje niesie za sobą sprzeciw. Smoki zdecydowanie nie lubiły sprzeciwu, zwłaszcza wśród swoich. Hierarchia była rzeczą ważną - a nikt nie chciał podpaść osobie nad sobą. Tak też było w tym przypadku. Zwinięty świstek papieru powędrował za pazuchę, a chwilę później Sarutobi dopalił kiepa, wyrzucając go gdzieś w krzaki - zgaszone oczywiście. Ruszył wolnym krokiem w stronę lokalu - nie musiał się śpieszyć...

Kilkanaście - może kilkadziesiąt minut spaceru, by wreszcie zauważyć w oddali budynek, który był celem wędrówki - całkiem zadbany przybytek. Nie było tu tłoczno, godzina była wciąż dosyć wczesna, zbyt wczesna na napicie się czegoś mocniejszego, ale w sam raz by wypić herbaciany napar, czy chociażby spróbować zjeść jakiś lekki obiad, bądź późne drugie śniadanie. Przed budynkiem nie było nikogo - lokal był jednak otwarty. Saru mógł zauważyć kilka osób wewnątrz, siedzących przy stolikach. Stanął na przeciwko drzwi wejściowych, będąc gotowym do wejścia, nacisnął na klamkę, a następnie przekroczył próg. Wewnątrz było zaledwie sześć osób, dwóch siedziało samotnie przy osobnych stolikach, zaś dwie pary - siedziały nieco dalej od baru, mieszczącego się naprzeciw głównego wejścia. Za barem natomiast stał postawny, uśmiechnięty blondyn. Po właścicielu jednak nie było nawet śladu.

Słownik

Postacie
1) Posłaniec

Mapa:

Inne:

[Mashi]

6/15

---

Udało mi się w końcu dojść do uroczego przybytku jakim jest bar Izarantu. Z tego co zdążyłem zauważyć, interes najwyraźniej się kręci - budynek wygląda na zadbany, a w środku obecni są klienci nawet o tak młodej godzinie. Właściciel przybytku musi mieć dobry powód dlaczego nie płaci haraczu. Nie sądzę by człowiek, który jest na tyle rozgarnięty by gospodarować całym przybytkiem, jest jednocześnie na tyle głupi by podpaść rodzinie mafijnej. Sam nie byłem pewny na co się powinienem nastawić, facet mógł po prostu zapomnieć o zapłacie, jednak wydaje się to mało prawdopodobne, bo logicznym jest, że jeżeli nie zapłaci się Yakuzie jej należności, to przyjdzie po nie sama, a i naliczy odsetki. Być może czeka mnie polubowne rozwiązanie sprawy, a być może szarpanina i nieco więcej wysiłku. Musze być gotowy przede wszystkim na tą drugą ewentualność.
Jestem tutaj w konkretnym celu, jednak przy okazji mogę skorzystać z dobrodziejstw tego miejsca i sobie coś zamówić. Dosiadłem się do baru i zacząłem przeglądać pozycje znajdujące się w menu. Ostatecznie jednak nie zdecydowałem się na nic innego jak na pospolitą czarkę sake. Po zamówieniu odłożyłem menu na bok, wyczekując aż blondyn z obsługi przyniesie mi alkohol.

[Shabondama Haruki]

7/15

Sarutobi Mashi - D

Nie ważne w jaki sposób Mashi wykona zadanie - dla mafii liczył się efekt. No i ewentualne wyrządzenie jak najmniejszych szkód, o ile misja nie polegała na demolowaniu baru, do którego udał się nasz bohater. Blondyn będący za barem dokładnie przyglądał się nowo przybyłemu mężczyźnie. Kiedy ten dosiadł się do baru, spojrzał na niego unosząc delikatnie brew. Zapytał krótko 'co podać', a następnie - w oczekiwaniu na odpowiedź, zajmował się porządkowaniem misek, czarek i innych części zastawy, używanej w barze. Gdy Mashi wreszcie zdecydował się na co ma ochotę, barman złapał za czarkę, typową do serwowania ryżowego trunku. Następnie wyciągnął białe naczynie, z czarnymi symbolami przypominające karafkę, nalewając trunku. Następnie odwrócił się o kontynuował swoją pracę.

Może być ciężko, by dowiedzieć się co z właścicielem, bez rozmowy z kimkolwiek, dla barmana Mashi był po prostu kolejnym klientem. W lokalu nic ciekawego się nie działo, a Mashi został sam ze swoją czarką Sake stojącą tuż przed nim.

Słownik

Postacie
1) Posłaniec

Mapa:

Inne: