Gdzieś w mieście

[Harran]

Misja rangi D Tamaki Hyūga
[9/15] Mówi się, że nie każdy bohater musi nosić pelerynę. Nie każdy bohater również musi być dobrze zbudowanym mężczyzną o blond włosach w kolorowym kostiumie. Zwykła młoda dziewczyna, która jest kunichi również może pomagać zwykłym ludziom i walczyć z drobną przestępczością. Tamaki obezwładniła więc jedynie złodzieja i uznała, że jej nagły atak będzie wystarczającą karą, a najważniejsze w całej tej sprawie jest to, żeby skradziona własność wróciła do właścicielki. Złodziej jednak nie posłuchał się dziewczyny i nie ruszając się z miejsca zaczął mówić.
- Proszę, nie. Dziękuję ci, że nie chcesz wzywać straży, ale zrozum mnie. Mam chorą córeczkę i nie stać mnie na leki dla niej. Jeśli dzisiaj nie zdobędę chociaż trochę pieniędzy, to ona z pewnością umrze. Dlatego posunąłem się do aż takiego występku. Proszę, nie zabieraj mi tej torebki. To naprawdę jest dla mojej chorej córki jedyna nadzieja.

[Tamaki Hyūga]

Szczęśliwa że już po sprawie odsunęłam się od mężczyzny i podeszłam do torebki leżącej na ziemi chcąc ją podnieść i oddać właścicielce kiedy zatrzymałam się wpół kroku słysząc wytłumaczenie złodzieja. Przez moją głowę przegalopowało całe stado myśli. Pomyślałam o biednej, małej, chorej dziewczynce którą zajmuje się troskliwy ojciec. Poczułam delikatne ukłucie zazdrości. Słysząc desperację w głosie mężczyzny przemyślałam wszystkie za i przeciw tej sytuacji. Odwróciłam się do niego i zmierzyłam go wzrokiem po czym wyłączyłam Byakugan. Moja mina widocznie zelżała wzięłam torebkę i podeszłam do mężczyzny. Wyciągnęłam w jego stronę.
- Weź pieniądze i oddaj resztę. I nie chce Cię więcej złapać w takiej sytuacji. Albo rób to tak żeby nikt nie widział albo nie rób tego wcale. - powiedziałam łagodnym głosem i poczekałem aż facet wyciągnie pieniądze z torebki.

[Harran]

Misja rangi D Tamaki Hyūga
[11/15] Mężczyzna spojrzał zaskoczony na młodą kunoichi. Nie spodziewał się, że jego słowa odniosą tak nagły i piorunujący skutek. Wielokrotnie już wcześniej słyszał, że młodzi ludzie wręcz żartowali iż starsi próbują wyłudzać mnóstwo rzeczy i jedynym powodem owych wyłudzeń są właśnie chora córka wyłudzacza. Tamaki z pewnością jednak miała swoje powody, dla których zaufała w wersję mężczyzny.
- Dziękuję ci, bardzo ci dziękuję. Nawet chyba nie wiesz jak bardzo. Dzięki temu będę mógł spędzić z moją córeczką trochę więcej czasu. - odpowiada złodziej - Wygląda jednak na to, że w tej torebce jest bardzo dużo pieniędzy. Być może nawet więcej niż potrzebuję. Umówmy się więc, że ja wezmę tyle ile potrzebuję, a ty resztę zachowasz dla siebie, lub oddasz tej biednej kobiecie, do której one faktycznie należą.

[Tamaki Hyūga]

Mierzę mężczyznę wzrokiem i czekam aż wyciągnie tyle pieniędzy ile potrzebował i odebrałam torebkę. Słuchałam jego słów już bez większego przekonania.
- Już nie denerwuj mnie. Uciekaj, ja zabieram torebkę do kobiety. - powiedziałam po czym zrobiłam wszystko zgodnie z moimi słowami. Zamknęłam torebkę i wskoczyłam z powrotem na dachy budynków przywołując z pamięci generalny kierunek w którym była kobieta oraz także korygując mój kurs biorąc pod uwagę prawdopodobne krzyki bądź poruszenie jakie zostałem spowodowane kradzieżą i ruszyłam z powrotem do kobiety od której została odebrana torebka. Sprawnie skacząc po dachach, dalej uważając na wszelakie wady konstrukcyjne budynków i tego typu utrudnienia logistyczne.

[Harran]

Misja rangi D Tamaki Hyūga
[13/15] Złodziej wciąż nie ruszał się z miejsca, nie wiadomo do końca czy wciąż był sparaliżowany ciosem młodej Hyūga, czy po prostu tak bardzo się jej przestraszył, że nie śmiał się poruszyć. Tamaki jednak nie przejmując się już kompletnie mężczyzną uznała, że najwyższa pora, aby oddać skradzioną własność prawowitej właścicielce. Kunoichi goniąc złodzieja nie zwracała dokładnie uwagi na drogę, którą zmierzała, jednak ta na szczęście okazała się nie być zbyt zawiła. Złodziej chcąc jak najszybciej oddalić się od miejsca przestępstwa nie kluczył, za to biegł prosto jedną z głównych ulic miasta i dopiero na koniec skręcił w jedna boczną uliczkę. Odnalezienie okradzionej kobiety nie sprawiło więc większych problemów. Zrozpaczona kobieta siedziała na ziemi nie wiedząc co zrobić, skoro właśni straciła swoje wszystkie pieniądze.

[Tamaki Hyūga]

Kiedy już sprawa ze złodziejem się rozwiązała i nie miałam wyrzutów sumienia ani wewnętrznego poczucia jakiejkolwiek niesprawiedliwości to wróciłam po dachach do okradzionej kobiey.
- Proszę się nie martwić. Tutaj jest pani torebka. Złodziej niestety uciekł ale stwierdziłam że dobrze by było chociaż torebkę odzyskać. Więc tutaj, pańska zguba. - mówię i uśmiecham się ciepło do kobiety oraz pomagam jej wstać z ziemi.
- Czy coś Pani dolega? Czy złodziej Panią skrzywdził? - zapytałam się przybierając najbardziej przyjazną minę jaką mogłam widząc słabą kobietę, która nie dość że dała się okraść to następnie zamiast w jakikolwiek sposób zareagować ta zaczęła się po prostu wydzierać i załamywać się na środku ulice.

[Harran]

Misja rangi D Tamaki Hyūga
[15/15] Kobieta przestała łkać i spojrzała na Tamaki przez chwilę milcząc, jakby nie mogła do końca zrozumieć tego, co się właśnie wydarzyło. Gdy jednak dotarły do niej słowa młodej Hyūgi i udało jej się w pełni je zrozumieć. Podniosła się i szybko chwyciła swoją torebkę, otworzyła ją i sprawdziła jej zawartość. po chwili, gdy była już pewna, że niczego tam nie brakuje i nic nie zginęło, zwróciła sie ponownie do dziewczyny:
- Bardzo ci dziękuję. Akurat dostałam wypłatę i w tej torebce są wszystkie pieniądze, za które będę musiała przeżyć następny miesiąc. Gdybym je straciła, to chyba straciłabym przez to swój dom. Dzięki tobie nic takiego się nie stanie. Wiedz jednak, że umiem się odwdzięczyć. Trzymaj, taka zapłata należy ci się za odzyskanie mojej torebki.

KONIEC MISJI

[Kaori]

Wspomnienia - choć niedokładne i rozmyte - były przyjemne i to się w tamtej chwili liczyło. Nieco spokojniejsza niż zwykle białowłosa ruszyła w kierunku, w którym pchało ją przeznaczenie.
Parsknęła cicho z poirytowaniem słysząc jak tłum - celowo lub nie - zagłusza mówcę. Mogła to przewidzieć. Taka sama sytuacja jak na rynku. Hedonistyczna hołota, której nie zależy na niczym innym, niż na własnych interesach. Nastawienie może i zrozumiałe, ale skrajnie denerwujące. Kaori pospiesznie wyszukała jakiegoś miejsca, gdzie mogła usłyszeć możliwie jak najwięcej i wytężyła słuch, starając się wyłowić jak najwięcej słowa ogłoszenia z tej gamy dźwięków.
Wysłuchiwała skrajnie pochwalnych słów o Kami no Hikage i wydawałoby się, że już niebawem wyruszy w podróż. No właśnie, wydawałoby się, bo los - jak zwykle - miał wobec niej inne plany. Błysk pomarańczowej bandany, tak dobrze znanej z koszmarów. Fatamorgana? Nie, przecież nie było szczególnie gorąco. Pomyłka? Niemożliwe, nawet w nocy poznałaby tę część ubioru. Świat dziewczyny w jednym momencie wywrócił się do góry nogami. Krew nabiegła do głowy, tętno przyspieszyło, a odzyskany niedawno spokój raz jeszcze odszedł w niepamięć.
Nagła wściekłość niemalże skłoniła ją do rękoczynu, ale nie mogła. Za dużo ludzi, za dużo świadków. Poza tym nie było gwarancji, że tamten był jednym z bandytów, którzy porwali jej rodziców. Walcząc ze sobą, przez nerwy głucha na słowa, które wcześniej ją tak interesowały, zaczęła przepychać się przez tłum w stronę nieznajomego jegomościa. Zatrzymała się gdzieś w pobliżu i tak dyskretnie, na ile pozwalało jej rozdygotane ciało, jęła go obserwować. Prędzej czy później stąd odejdzie, a wtedy pójdzie za nim i - być może - już na początku swojej podróży będzie w stanie odzyskać rodziców. Realistycznie mało prawdopodobne, ale ludzie nie zwykli myśleć racjonalnie pod wpływem emocji, prawda?

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - D - 8/...

---

- Rok 384 - Jesień - Kaori
- Plac w mieście -
- Pomarańczowy błysk -

---

" Nienawistne spojrzenie. Blask prawdy! " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=M2aInBQqg6M&t=85s[/youtube] Czy to faktycznie było możliwe, że dostrzegłaś to czego tak nienawidziłaś? Nieee, to mógł być tylko przypadek, w końcu nie jedna pomarańczowa chusta istnieje na tym świecie, ale czy aby na pewno to nie jest ta? Na pewno? Tak, to nie może być kto inny, to musi być on, przecież ty poznałabyś ją wszędzie, to ta sama i jedyna chusta którą zapamiętałaś. Mimo to dalej walczyłaś z przekonaniem i rozsądkiem, obydwa ścierały się ze sobą zastanawiając się które z nich ma racje.

Postarałaś się dyskretnie przecisnąć przez tłum nie spuszczając oka ze swojego pomarańczowego celu. Kolor ten powinien wzbudzać raczej pozytywne emocje, żółte słońce bardzo bliskie temu kolorowi, jednak w twoim wypadku jest kompletnie inaczej. Zdecydowałaś się obserwować swój cel, niczym zabójca obserwujący swoją ofiarę, czy ty się trzęsiesz? Tak, to właśnie te uczucie powstrzymuje cię przed staniem się rządnym krwi mordercą takim jak on... Czy to na pewno on? Widzisz go, jesteś bliżej, dostrzegłaś jak ściska dłoń jakiegoś innego, tym razem łysego mężczyzny w średnim wieku. Coś mówią, nie jesteś w stanie usłyszeć co. Dostrzegasz wtedy drobny pokłon wystosowany przez pomarańczową bandanę do łysej osoby.

Wtedy też rozeszli się, łysy poszedł w jedną stronę, a osobnik w bandanie w drugą, nie szedł zbyt szybko bo również przeciskał się przez ten cały tłum. Musiałaś za nim ruszyć inaczej stracisz go z oczu i co wtedy z twoją szansą? Może to właśnie ta jedyna? Wiedziałaś, że musisz być pewna dlatego ruszyłaś. Obserwowałaś go dosyć dokładnie i nawet nie zdążyłaś zauważyć gdy znalazł się przy wyjściu z placu. Nim jednak go opuścił odwrócił się, jakby w poszukiwaniu kogoś wzrokiem, patrzył się w twoją stronę przez chwilę nie zauważając twojej osoby, wciąż stałaś pośród ludzi w tłumie. W pewnej chwili coś dostrzegł a zakłopotanie na jego twarzy zaczęło się wyraźnie rysować. Odwrócił się prędko ruszając biegiem ulicami miasta oddalajać się jednocześnie od placu przepełnionego ludźmi.

[Kaori]

Wspomnienia przelewały się przez umysł białowłosej ze zdwojoną siłą. Pomarańczowa bandana, błysk ostrza i przenikliwy ból w okolicach brzucha, którego widmo rozgrzewało bliznę kłującym bólem. Skrzywiła się nieznacznie, z trudem powstrzymując się od pochylenia. Nie miała czasu na cierpienie. Zegar tykał, mężczyźni porozmawiali i się rozeszli, a nie mogła tak po prostu stać i użalać się nad sobą. Spięła mięśnie, by zminimalizować ból i ruszyła za kolorowym, klucząc wśród rozkrzyczanej tuszy.
Gdy nieznajomy znalazł się przy wyjściu z placu kłucie zelżało. Rychło w czas, bo zobaczył coś lub kogoś i puścił się biegiem, oddalając się od zatłoczonego miejsca. Kaori, wciąż czując rozgrzaną krew tłoczącą się przez żyły ruszyła za nim, już nawet nie starając się udawać, że go nie śledzi. Było dość wcześnie i na innych ulicach nie było zbyt dużo ludzi, więc mogła sobie pozwolić na zatrzymanie pomarańczowego. Jeśli udało jej się go dogonić, stanęła przed nim, świdrując wzrokiem.
Pierwotne instynkty namawiały do rękoczynu, ale nawet akademia nie zdołała w pełni wyprać białowłosej z ludzkości. Jeszcze nikogo nie zabiła i o ile to nieuniknione w tym zawodzie, nie chciała mordować niewinnych. Wszak nie miała pewności co do tożsamości mężczyzny, nie pamiętała twarzy. Wiedziała jednak, że porywacz poznałby ją, gdyby się spotkali. Akcja miała miejsce stosunkowo niedawno i nie zmieniła się zbyt wiele od tamtego czasu.
- Pamiętasz mnie? - Tylko dwa słowa, nieco niewyraźne i przepełnione bólem minionych wydarzeń. Szukała w twarzy pomarańczowego jakichkolwiek wskazówek, mogących świadczyć o tym, że ją poznał. Przy tym do jej umysłu wkradła się myśl, że nawet jeśli, to przecież nie mogła go zabić. Choć każdy skrawek jej ciała i psychiki się tego domagał, to ryzykowała zbyt wiele. Morderstwo w środku jednej z największych osad na świecie nie było zbyt dobrym pomysłem, a nie miała ochoty spędzić reszty życia, uciekając przed sprawiedliwością.
Wbrew sobie stwierdziła, że nie chce, by tamten był poszukiwanym. Jeśli tak - nic nie mogła zrobić. Poza tym... bała się? Tak, to był ewidentnie strach. Strach przed przeszłością, strach przed ludźmi, którzy byli w stanie porwać dwóch Sentoki. Mimo drżenia wzrok pozostawał twardy, a twarz chłodna. Nie mogła zdradzać zbyt wielu emocji.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - D - 10/...

---

- Rok 384 - Jesień - Kaori
- Plac w mieście -
- Pomarańczowy błysk -

---

" Szybka decyzja! " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=qthu7Z_ ... 1&index=25[/youtube] Cały ból skupiony gdzieś z tyłu twojej głowy na widok tego osobnika stał się... Na nowo żywy, blizna zaczęła szczypać, ty jednak miałaś dość siły... Nie mogłaś pozwolić sobie na wahanie się. Dostrzegłaś jak zaczyna uciekać przedzierając się pośród ludzi, dostrzegł coś, lub kogoś co go widocznie spłoszyło a może przypomniał sobie o czymś naglącym i po prostu ruszył się tym zająć, czy byłoby w tym coś dziwnego?

Zastanawiałaś się nad swoimi kolejnymi poczynaniami nie mogąc zdecydować się na jakiś konkretny ruch, ścierałaś się sama ze sobą a twoje myśli rozbijały się o mury rozwagi. Czy jednak można byłoby cię winić za zabójstwo porywacza albo i mordercy? Nie, nie można dopuszczać do swojej głowy takich myśli, prawda? Nie może robić tego ktoś kto ma jeszcze nadzieję i siłę, w końcu wciąż chcesz ich odnaleźć... Mimo, że wszystko zdarzyło się nie tak bardzo dawno, to może on wcale nie dostrzegł ciebie? Może to nawet nie był on... Może... Musiałaś to sprawdzić, ruszyłaś więc za nim, on nawet się nie oglądał, biegł przed siebie ulicami Shigashi nie zważając na nic, wymijając to przechodniów na których trafił. Gdy tak biegł mogłaś spostrzec, że biegł szybciej od ciebie, był wyraźnie odpowiednio szybszy niż ty. W pewnej chwili skręcił w uliczkę a ty wbiegając do niej mogłaś spostrzec jak przeskakuje on nad ogrodzeniem z zamiarem znalezienia się szybko po drugiej jego stronie. Z za ogrodzenia mogłaś usłyszeć odgłosy nieco bardziej ruchliwej ulicy, jednak to nie odgłosy rozmawiających i chodzących ludzi z niej dobiegały, a odgłosy jadących powozów oraz tętent końskich kopyt. Gdybyś nieco orientowała się w ulicach miasta wiedziałabyś, że właśnie tam ulica jest dużo szersza pozwalająca na przejazdy nawet kilku wozów obok siebie.

[Kaori]

A ma pani dowód? No właśnie. Wspomnienia nie wystarczyły, by udowodnić porwanie i próbę zabójstwa. Równie dobrze mogłaby dźgnąć kunai niewinnego przechodnia i wyszłoby na to samo. Poza tym jakie było prawdopodobieństwo, że ot tak znalazła go w środku jednej z największych wiosek na świecie? Nawet specjalne oddziały Kami nie poradziły sobie z poszukiwaniami, to dlaczego jej miało się udać tak szybko? Co prawda szybko zaniechali całej akcji, najwidoczniej dwójka losowych - wydawałoby się - Sentoki, nie była na tyle istotna. Powstrzymując się od ohydnego splunięcia na to wspomnienie, mimo wszystko postanowiła biec dalej, wciąż męczona dobijającymi się wspomnieniami i tym pieprzonym zegarem.
Już pierwsza poszlaka była dość podejrzana. Pomarańczowy poruszał się szybciej od niej, czyli na pewno nie mógł być zwyczajnym cywilem. Z tegoż powodu zaczęła nieco mądrzej rozkładać siły. Szybki trucht nim ten znikał jej z oczu, a potem sprint, by znowu znaleźć się w bezpiecznej odległości. Kluczyła wsród nielicznych mieszkańców, manipulowała tempem, a wreszcie skręciła za nieznajomym w boczną uliczkę, by bez zastanowienia wbiec na ogrodzenie i przeskoczyć na drugą stronę. Tam miała zamiar kontynuować pościg, choć tętent kopyt i podskakujące na wybojach wozy nie wróżyły zbyt dobrze.
Gdyby jednak go zgubiła, nie pozostawało nic innego jak udanie sie na szlak transportowy, a potem do Kami no Hikage. Czyżby chciała się poddać? Tak, to chyba to. Strach jął być zbyt przejmujący, a świadomość tego, że nawet gdyby pomarańczowy okazał się tym złym, a nie mogłaby niczego zrobić, napełniała ją mieszanką wściekłości, smutku i bezsilności.

Nazwa

Kinobori no Waza

Pieczęci

Brak

Zasięg

Na ciało

Koszt

Minimalny, nieodczuwalny

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis <span style="display: block; margin: 0; padding: 0; text-align: justify;">Kolejna z podstawowych jutsu, które potrafią wykorzystać nawet największe świeżaki spomiędzy ninja. Technika ta pozwala na odpowiednią kontrolę i kumulację chakry w z góry określonym miejscu - tu są to stopy. Dzięki temu shinobi jest w stanie poruszać się po powierzchniach pionowych, a nawet poziomych (tylko w sprzeczności z grawitacją), czyli prościej - po ścianach i sufitach, drzewach, gałęziach, i po czym tylko nam przyjdzie ochota - nie wliczając wody.
Uwaga: Odpowiednio skumulowana chakra w stopach nie wyklucza korzystania z innych technik w trakcie jej używania.</span>

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - D - 12/...

---

- Rok 384 - Jesień - Kaori
- Plac w mieście -
- Pomarańczowy błysk -

---

" Wejrzenie w bezsilność! " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=UT9HTfQY9zc[/youtube] Ruszyłaś pełna niepewności za uciekającym osobnikiem, okazał się całkiem sprawny gdyż wyraźnie przyśpieszał a przejście przez ogrodzenie nie sprawiło mu najmniejszych problemów. To musiał być jakiś shinobi, to pewne, kto inny by wykazywał taką sprawność, nie miałaś dowodów, byłaś właściwie nikim kto mógłby wymusić swój osąd, nikim kto nie stałby się zwyczajnym przestępcą po wykonaniu samosądu. Czy byłaś morderczynią? Czy tak niewiele brakuje by popaść w desperację i dopuścić się okropnych czynów na tych których chcemy ukarać? Kim się wtedy stajemy jak nie ich odbiciem?

Przeskoczyłaś na drugą stronę, wydawałoby się, że zaraz za nim. W chwili gdy znalazłaś się za ogrodzeniem i wybiegłaś z uliczki dostrzegłaś go po drugiej stronie jak z kimś rozmawia. Osoba do której mówił, nie byłaś w stanie jej dostrzec gdyż stała za powozem. Gdy tylko znalazłaś się na ulicy dostrzegłaś nadjeżdżające powozy z obu stron które poruszały się jakby na złamanie karku zarówno koni jak i prowadzących je powoźników. Nim miałaś okazje znaleźć się po drugiej stronie twoja droga została zablokowana właśnie przez nie. Mogłaś jedynie obserwować przez chwilę co dzieje się po drugiej stronie. Tam dostrzegłaś jak mężczyzna w pomarańczowej bandanie wykonuje ukłon w stronę bliżej nieokreślonej osoby stojącej za karocą. Po krótkiej chwili, gdy wozy przejechały dostrzegłaś, że po pomarańczowej bandanie nie ma śladu. Zniknął a powóz przy którym stał zaczyna właśnie ruszać w drogę. Ze swojej strony dostrzegasz jak powoźnik powoli porusza lejcami by poinformować swoje konie, że już czas jechać. Po drugiej stronie, chciałoby się rzec chodniku poruszają się ludzie, tak samo jak i z twojej strony.

[Kaori]

Kaori jeszcze przez chwilę próbowała się przedostać na drugą stronę drogi, ale wszechobecne wozy i zwierzęta pociągowe skutecznie jej to uniemożliwiały. Wraz z sekundami mijała chęć do pościgu. Depresyjna wręcz bezsilność ogarnęła siedemnastolatkę, gdy tak stała pośród tłumu, nie mogąc niczego zrobić. Pieprzone wspomnienia, pieprzone bandany, pieprzony zegar. Nie mogła nawet zdecydować czy bardziej ma ochotę zapaść się pod ziemię, czy coś skopać, czy po prostu usiąść i płakać. Możliwe, ze była tak blisko końca podróży, a teraz nie ma już nic. Pomarańczowy zniknął, a wraz z nim zniknął płomyk nadziei.
Po kilku minutach takiego użalania się nad sobą syknęła i zacisnąwszy zęby ruszyła w stronę wyjścia z wioski. Kami no Hikage. Serce świata. To tam rozwikła tajemnicę znienawidzonego koloru. To tam odzyska rodziców. To tam udowodni liderowi Kami, że nie trzeba całej armii, by schwytać porywaczy. A przynajmniej tak sobie wmawiała. Skrajnie optymistycznie, ale obecnie nie potrafiła inaczej. Ziemia uciekała jej spod stóp po raz kolejny, bezsilność paraliżowała mięśnie. Mówiła sobie, że przecież na festiwalu będzie wystarczająco dużo ludzi, żeby się czegoś dowiedziała. Przecież matka i ojciec nie mogli być jedynymi ofiarami, prawda? Dlaczego to robili? Komu to robili? Tyle pytań i brak odpowiedzi, gdy kroczyła szybko bokiem uliczki z emocjami ukrytymi za maską chłodnej obojętności.
[z/t]

[Yamanaka Inoshi]

- Szlak Transportowy -