Gdzieś w mieście

[Yasuo]

Kurusu
Misja rangi C
27/30 Chłopak tylko pomógł wstać siostrze, jako, że Kurusu, kontrolując swoje lalki, nie trzymał już sznura. Podobnie jak jego przeciwnik. Rzucił tylko w stronę walczącego lalkarza:
- Dzięki za pomoc. Ja się w to mieszać nie będę.
Po tych słowach szybko - niczym szczur z tonącego okrętu - się ulotnił z tamtego miejsca. Razem z siostrą oczywiście. Kurusu miał więc wybór. Albo walczyć z przeciwnikiem i pozwolić uciec tej dwójce, albo skierować swoją agresję w stronę uciekającej dwójki. Wybór należał do niego.
Jeśli jednak zdecydował tak jak zamierzał od początku (czyt. akcja z poprzedniego postu), to przeciwnik zwyczajnie nie miał szans. Przyłożył tylko dłoń do warg, coś ewidentnie kombinując. Niemniej jednak kukiełki bardzo szybko pozbawiły go obu rąk. Gość nie potrafił ochronić się przed bardzo agresywnym zagraniem ze strony Kurusu. Był zwyczajnie za wolny. Jednak zaczął się jakoś tak dziwnie histerycznie śmiać:
- Hahahahhaahahahahahah! I co?! Zadowolony jesteś?! To boli! BOOOOOOOLI! CHWAŁA JASHINOWI!
Zachowywał się zupełnie tak jak kobieta (i mężczyzna, jeśli jakieś panie to czytają) podczas seksualnego uniesienia - orgazmu. Tak wydawało się, że odczuwanie bólu podnieca tego psychola. A Kurusu zadał mu naprawdę duży ból. Co z tego, że jego ręce leżały teraz na ziemi w kałuży krwi? Co z tego, że krew ciekła z tych części górnych kończyn, które jednak jakimś cudem pozostały na swoich miejscach, ciągle będąc przyczepionymi do ciała i podłączonymi do systemu krwionośnego.
Koleś oczywiście stracił możliwość jakiejkolwiek walki za pomocą rąk i używania w ogóle technik. Niemniej jednak jego wewnętrzny żar, ogień zwany duchem walki, nie zniknął. Nie osłabł. Wręcz się umocnił. Z pełnym zapałem wymierzył kopniaka w którąś z kukieł (nieistotne w którą, możesz sobie wybrać). To mogło być bardzo intrygujące i niepokojące zarazem. Normalna osoba, która otrzymałaby takie obrażenia zwyczajnie by padła, straciwszy mnóstwo krwi. Byłaby bardzo osłabiona i prawdopodobnie nieprzytomna. O ile oczywiście nie martwa, bo tak to by się najprędzej skończyło. Ale nie. Ten koleś dalej był w pełni sił. No i w świetnym humorze. Taki z niego dziwny psychol...

[Kurusu]

- Nie będziesz się w to mieszać, co? - mruknął wyraźnie niezadowolony Kurusu, ta prosta deklaracja ze strony bohatera-od-siedmiu-boleści prędko przewertowała mu plany... W jego osobistej piramidzie priorytetów na pierwsze miejsce wysunęło się ukaranie tej dwójki... Handlarz może poczekać, zresztą nie wygra choćby z jedną jego kukłą... Dlatego szybki ruch palcami i marionetki, a raczej marionetka w postaci Nitsu przerwała atak na kontrahenta i skierowała się w stronę uciekającej dwójki... Dwa Wielkie Kunaie wysunęły się natychmiastowo a ich celem było ciało chłopaka, ale jak ich spowolnić... Odpowiedzią na to pytanie okazał się ruch prawej ręki marionetki, z której wysunęła się lufa... A następnie wtórował jej dźwięk amunicji docierającej z magazynka... W założeniu seria 20 kunaiów miała udać się z bolesnym przesłaniem w stronę "siostryczki", konkretniej nóg i bioder.
Tymczasem Handlarzem miał się zająć Ichitsu, który kontynuował natarcie piłą tarczową mając w zamierzeniu zamienić kolesia na plastry... Sam Kurusu odbił trochę w bok, by móc w wygodny sposób skupiać się na obu kukłach. Wystarczał krótki ruch głową w którąś ze stron.

SIŁA 42
WYTRZYMAŁOŚĆ 25
SZYBKOŚĆ 30
PERCEPCJA 42
PSYCHIKA 36
KONSEKWENCJA 1
Chakra = 88 - 14 = 74

Nazwa Kukły

Ichitsu

Ranga

C

Klasa

Lekka

Cena

1675 Ryo

Materiały

Drewno - Główny materiał, Metal - Zęby

Wygląd Ogólne:
Wzrost lalki wynosi 190 centymetrów, szerokość to 56cm w postawie zasadniczej. Wszystkie elementy łączą stawy. Większość ciała Ichitsu jest zasłonięta przez czarny płaszcz wyposażony w wysoki kołnierz, który odsłania jedynie głowę.
Głowa:
Wzorowana na ludzkiej, jej wielkość jest proporcjonalna w stosunku do reszty ciała marionetki. Najbardziej rzucające się w oczy elementy to bursztynowe oczy, niebieski materiał imitujący włosy oraz zęby w kształcie trójkątów. Można także zauważyć zarys nosa, jednak nie jest on wyszczególniony i łatwo go nie zauważyć. Ciekawym elementem jest żuchwa, która składa się z dwóch mechanizmów: Jeden odpowiedzialny za jej boczne segmenty, a drugi za środkowy.
Korpus:
Solidny kawał drewna, którego kształt jest zbliżony do ludzkiego jednak jest całkowicie pozbawiony szczegółów. Dwa elementy rzucają się w oczy, swego rodzaju wybrzuszenie wyglądające jak plecak po tylnej stronie korpusu oraz “drzwiczki” z jego przodu.
Ręce:
Jedna para rąk, których długość wynosi 95 centymetrów, czyli tyle co połowa wysokości Ichitsu. Prawa ręka jest podzielona na trzy segmenty: Ramię, przedramię i dłoń. Lewa za to składa się jedynie z dwóch: Ramienia oraz cylindropodobnego kikuta z którego wychodzi rura kierująca się na tyły korpusu..
Nogi i biodra:
Jedna para nóg, mierzą one 100 centymetrów, więc są niewiele dłuższe od rąk. I tak jak one są podzielone na trzy segmenty, w ten sam sposób. Są one wzorowane na ludzkich, jednak przystosowane głównie do utrzymania stabilności lalki na ziemi. Wspomniana para nóg wychodzi z trójkątnych bioder, które nie charakteryzują się żadnym elementem. Po prostu są.

Mechanizmy Ukryty tekst.

Link do tematu

Klik!

Nazwa Kukły

Nitsu

Ranga

C

Klasa

Lekka

Cena

1800 Ryo

Materiały

Drewno - Główny materiał, Metal - Zęby

Wygląd Ogólne:
Kukła mierzy równe dwa metry wzrostu, szerokość wynosi 65 centymetrów w postawie zasadniczej. Większość elementów ciała jest domontowana do korpusu za pomocą stawów, jednak są od tego wyjątki, a właściwie wyjątek - Głowa, jest wmontowana bezpośrednio w tors... Sama twarz ozdobiona jest białym drewnem wyciętym na podobieństwo czaszki pozbawionej żuchwy. Trzeba wspomnieć, że wszystko oprócz głowy i butów zasłonięte jest czarnym, podartym płaszczem

Sam korpus jest najmasywniejszą częścią kukły, szeroki i wysoki, charakteryzuje się podzieleniem na dwa segmenty... Biodra i całą resztę. Wartym wspomnienia jest fakt, że wewnątrz całej kukły znajduje się "szkielet" stworzony z metalu, by wzmocnić odporność kukły na uszkodzenia mechaniczne.

Ręce mierzą 1,2 metra i są podzielone na trzy segmenty: Ramię, przedramię i dłoń. Spoiwami są stawy obrotowe w liczbie trzech. Na lewej ręce znajduje się dodatkowo dwa Wielkie Kunaie, umieszczone w bryle drewna, by się nie wysunęły i były trudne do zlikwidowania.

Nogi za to... Mierzą 1,1 metra i znajduje się na na nich odzież oraz są podzielone na trzy segmenty. To właściwie wszystko co można o nich powiedzieć.

Link do tematu

Klik!

[Yami]

Misja Rangi D - Shin
7/15 Młodzieniec zamiast zapoznać się uprzednio z misjodawcą już rozpoczął wstępne śledztwo. Stojący przed nim piętrowy budynek sąsiadował ściśle z dwoma innymi. Schody, które umiejscowione były po lewej stronie stykały się z ścianą dwupiętrowego budynku. Schody następnie lekko skręcały, kończąc się na niewielkim tarasie gdzie znajdowało się jedno z potłuczonych okien oraz drzwi wejściowe. Z prawej strony budynek również piętrowy o podobnej architekturze co mieszkanie Gangana. Po drugiej stronie ulicy znajdowała się niewielka, dwupiętrowa kamienica. Tuż obok niej dostrzegłeś niewielką ścieżkę, która biegła między kamienicą, a piętrowym domostwem. Po krótkim wywiadzie środowiskowym dowiedziałeś się, że ta skręca dwukrotnie między budynkami i łączy się z równoległą ulicą.
Nie trzeba być Sherlo... intelektualistą by wydedukować, że atak mógł nadejść z dwóch stron: ulicy bądź jednego z wychodzących na drogę okien kamienicy. Drogą ucieczki mogły być natomiast: główna droga, wąska ścieżka bądź pozostanie w kamienicy.
Tak przygotowany Shin postanowił więc już udać się w stronę schodów aby spotkać mężczyznę z ogłoszenia. Poczuł jednak dziwne ukłucie. Trochę tak jakby ktoś go obserwował. W sumie możliwe, że jeden z mieszkańców dzielnicy zwrócił uwagę na nieznajomego młodzieńca, który zaczął myszkować po kątach. Nic więc dziwnego, że ktoś mógł mieć na niego oko szczególnie po tych ostatnich wydarzeniach związanych z niszczeniem mienia. Może było to jednak coś innego?
Chłopak nie mógł wyczuć z której strony ktoś na niego spogląda. Próbując nie speszyć obserwatora zgodnie z planem udał się w kierunku mieszkania. Biorąc pod uwagę zbite okno uznał widocznie, że głośne zawołanie mieszkańca powinno być wystarczające. Po chwili usłyszał dość zrzędliwy, niski głos, który był skierowany raczej do tej samej osoby, która go używała. Drzwi rozwarły się a twoim oczom okazał się staruszek na oko koło 60. Pierwsze co przykuło twoją uwagę to dość długa biała broda oraz tej samej barwy brwi. Część białych niczym śnieg włosów spięta w samurajski kucyk a reszta była wygolona. -O, kolejny. Ciekawe czy tobie się uda. Wejdź – Zaprosił ciebie do środka gestem ręki. Sam zniknął we wnętrzu. – Usiądź przy stole. Zrobię herbaty.
Wchodząc do pomieszczenia nie uderzył w ciebie o dziwo klasyczny zapach starszych ludzi. Możliwe, że powodem była próba załatania dziury w oknie, która mimo wszystko przepuszczała podmuchy wiatru. Niedługo nadejdzie zima. Jeśli sprawa nie zostanie szybko rozwiązana może to być nieprzyjemne w skutkach dla niego. Wracając do samego umeblowania. Pokój raczej w tradycyjnym stylu. Na środku stał niewielki stolik otoczony czterema niewielkimi poduszkami do siedzenia. Od spodu podczepiony był koc. Biorąc pod uwagę spadającą temperaturę był to niewątpliwie dobry pomysł na ogrzanie swoich nóg. Na drewnianym stoliku przykrytym ceratą leżało niewielkie metalowe puzdro. Zdobiły je proste ornamenty. Na ścianie tuż obok komody wisiała dość nietypowa broń. Miała jedno ostrze i była dziwnie wygięta, a jelec jej okrywałby dłoń jej dzierżącą . Nigdy nie widziałeś takiej broni. Po chwili wrócił mężczyzna z tacką na której były dwa kubki, z których unosiła się para oraz pogniecioną kartką papieru między kciukiem a tacką.
- Proszę – mężczyzna postawił kubek na stoliku. – Skoro przyszedłeś to pewnie wiesz, że mam problem z gówniażerią, która ostatnio zamiłowała się w wybijaniu jednego konkretnego okna w moim mieszkaniu. Po czwartym razie przestałem je wymieniać. Jakiś jełop dodatkowo owija kamień kartką na której zapisuje jakieś cholerne zagadki jakby to było zabawne.
W tym momencie podał ci kartkę. Po rozprostowaniu dostrzegasz dość koślawymi literami napisaną zagadkę.

Moneta swój Awers i Rewers ma,
Każda karta zaś dwie strony,
Gdy na jedną spoglądasz drugiej nie sposób zobaczyć,
Pozostając w cieniu nieznanej osnowy.

[Uchiha Izanami]

Hyuugowe przygody
część I
Shigashi no Kibu
Misja rangi D [7/15]
Hyuuga Tamaki Mężczyzna popatrzył to na Tamaki, to na Shiro i westchnął.

- Widzisz, łapserdaku jeden? Przez swoje lenistwo i spóźnialstwo teraz ty tracisz czas, a ja tracę pieniądze. Godzina, Shiro-chan, to cała godzina. Mogłaś nam narobić problemów. Panienko - zwrócił się do Tamaki - Ja słowny jestem. Ja nie lubię obiecywać, a potem się nie wywiązywać. Kłamstwami nie dochodzi się do szacunku i dużych pieniędzy. Proszę, niech panienka zaniesie paczkę i przyniesie kwit. I jeżeli panienka chce, niech panienka zabierze ze sobą tego łapserdaka. Mam nadzieję, że nie sprawi ona panience problemów.

Mężczyzna skłonił lekko głowę do Tamaki i wrócił do swojego domu. Kiedy tylko drzwi się za nim zasunęły, Shiro parsknęła i stanęła w o wiele bardziej zrelaksowanej pozie. Wyszczerzyła się do Tamaki, a czerwień pryszcza na nosie kontrastował z jej bladą cerą.

- Stary pryk, na pewno teraz narzeka mojej matce, że wychowała nieodpowiedzialną córkę. Chrzanić go. Mnie nie dałby złamanej monety, sknera - powiedziała prychając. - Jakby co to ja się tam tylko muszę z tym pokazać - wskazała na paczkę. - Więc wiesz, nie ma problemu. Chodź, pokażę ci drogę.

Dziewczyna ruszyła tam, gdzie wcześniej jej dziadek wskazał, wcale się nie spiesząc. Skinęła dłonią na Tamaki, żeby ta szła za nią. Shiro szła wyprostowana, co jakiś czas przeskakując z nogi na nogę i radośnie przytupując. Sprawiała wrażenie wyjątkowo pewnej siebie. Prowadziła Tamaki najpierw przez wyjątkowo ładny i zadbany park (nie licząc takiego jednego zakrzaczonego miejsca w oddali, gdzie Tamaki mogła dostrzec śmieci i podejrzanie wyglądającą młodzież), a kiedy już przeszły park, dalej ulicą, gdzie domy i sklepiki były coraz mniej zadbane i biedniejsze. Ludzie tutaj nosili czasem brudne, czasem obdarte, a na pewno znoszone ubrania i z całą pewnością wpatrywali się w przechodzące dziewczęta. Tak, jak poczucie bycia obserwowaną w lepszej części miasta było delikatne i niepewne, tak było to niemal bezczelne.
W końcu dziewczęta dotarły do niezamieszkanego obszaru.

Przenosimy się tutaj: klik

[Shin]

Misja rangi D
8/15 Staruszek bardzo przyjaźnie przyjął Shina, który po wstępnym rekonesansie odwiedził go w jego mieszkaniu. Tradycyjne umeblowanie i świetna cyrkulacja powietrza wewnątrz pomieszczenia, zapewniona zapewne przez nieszczęsną i niepoprawnie zakrytą dziurę, która pojawiła się w miejscu w którym jeszcze do niedawna znajdowało się okno.
Najbrdziej chłopakowi spodobało kotatsu, czyli stół z przypomocowanym do niego kocem, zapewniającym ochronę nóg przed zimnem a chłopak mógł postawić ryo przeciwko kasztanom, że gdyby całemu zmieścić się pod stołem byłoby to jedno z przyjemniejszych odczuć podczas srogich zim. Staruszek wyraził zainteresowanie, że ktoś kolejny zechciał wziąć jego sprawę i przedstawił chłopcu kolejne szczegóły śledztwa, a mianowicie zagadkę. Shin przeczytał ją całą, potem z podziałem na wersy, wspak, akcentując każde słowo jak gdyby miało ono zmienić znaczenie wiersza, aż w końcu uznał, że skończyły mu się pomysły i z analizy zabrał się za następny krok jakim była interpretacja.
Autor wyraźnie zaznaczył w wiersu awers i rewers, a także słowo kartka. Wyglądało na to, że chce, by chłopak spojrzał na drugą stronę kartki, co ten z szybkością zrobił, ale nie natrafił na nic ciekawego. Porozglądał się po mieszkaniu, a zobaczywszy papier okrywający okno przebadał go. Po chwili jednak zrozumiał, że przy wybijaniu szyb sprawca na pewno nie miał na myśli założonego na okno papieru, bo abstrachując od tego, że nie wiedział jakiego papieru użyje męczyznaa, to jeszcze skąd miał wiedzieć, że w ogóle użyje papieru?
Zagadka musiała się więc odnosić już do początku ich przygody, do wywieszenia ogłoszenia na tablicy... ogłoszenie! To jest karta,na której rewers nikt nie spoglądał, więc to o nią może chodzić w liście!
- Przepraszam, ale zanim rozwiążemy tę sprawę muszę się skontaktować z karczmarzem. Przyjdę nieco później - powiedział, po czym wstał i grzecznie żegnając się, wyszedł z domu staruszka. Chłopak był prawie pewien swojej racji, przez co spieszył się do karczmy, by rozwiać swoje wątpliwości. Chciał również wypytać karczmarza, czy nikt na początku, tuż po zawieszeniu ogłoszenia nie chciał go dokładnie obejrzeć ani ściągnąć z tablicy i w obecności mężczyzny chciał przyglądnąć się ogłoszeniu, sprawdzając prawdziwość swoich podejrzeń.

[Yami]

Misja Rangi D - Shin
9.1/15 Szybkie przetrzepanie mieszkania okazało się przynieść zerowe efekty. Ani na karcie przekazanej mu przez mężczyznę ani papierze, który zakleił okna nie dało się znaleźć choćby śladu tropu prowadzącego do rzezimieszka. Widząc twoją pierwszą próbę rozwiązania zagadki staruszek zaśmiał się radośnie.
- Haha. Nawet ja wpadłem na tak banalny pomysł tej i podobnych zagadek, młodzieniaszku. Próbowałem nawet sprawdzić starą metodę z cytryną czy aby jej ta gówniażeria nie użyła.
Uśmiechając się od ucha do ucha upił łyk herbacianego naparu. Swoją drogą poczułeś dopiero teraz poczułeś wonny zapach suszonych owoców, które służyły usprawnieniu smaku napoju. Pomimo tego chwilowego rozbawienia dostrzegłeś smutne oblicze starca, które zaczęło spoglądać na kubek, który trzymał oburącz. Ciche westchnięcie wydobyło się z warg. Stan ten trwał dosłownie chwilę. W momencie, w którym wspomniałeś o karczmarzu w jego oczach pojawił się błysk. Uniósł głowę, usta miał lekko otwarte.
- Karczmarza? A na cóż ci on – na jego twarzy ponownie zagościł uśmiech – Chyba, że … Masz jakiś pomysł? Dobrze idź zatem. Szczęścia życzę –przerwał na chwilę – i trzeźwości umysłu.
Podniósł się z kolan i odprowadził do drzwi.

Druga część posta

[Yasuo]

Kurusu
Misja rangi C
29/30 Jednak kukła bez problemu wyeliminowała przeciwnika, który pozbawiony rąk (które i tak by mu niezbyt wiele pomogły) nie potrafił się przed nią obronić. Dosłownie pociachała go na kawałki, a zaczęło się od tego, że ten idiota najzwyczajniej kopnął kukłę (o czym pisałem w poprzednim poście) i pech chciał, że jego noga trafiła na piłę tarczową. Zrobił to przez przypadek czy celowo? Mniejsza o to. Kukiełka pociachała go na kawałeczki. Po gościu pozostała tylko... ciągle chichrająca się i krzycząca wniebogłosy... głowa. Ciągle powtarzała, że jakiś Jashin ją wzywa czy coś w ten deseń. A najdziwniejsze było to, że ciągle jeszcze żyła i jakoś nic nie wskazywało na to, że za jakiś czas umrze (a tak miało się stać).
W międzyczasie druga kukiełka ruszyła w pogoń za chłopakiem i dziewczyną. Nawet gdyby widzieli nadchodzące niebezpieczeństwo i tak byłoby im bardzo trudno się przed nim obronić. Kukiełka była po prostu zbyt szybka. Dziewczyna dostała kunaiami w nogi i uda i zaryła twarzą o podłogę. Ciężko było stwierdzić czy jeszcze żyje, ale się nie ruszała i tylko lekko drgała. Czyżby drgawki przedśmiertne? Chłopak gdy tylko zaobserwował to, że dziewczyna się wywróciła, natychmiastowo się obrócił.
- Czekaj! - krzyknął tylko. Tutaj Kurusu miał możliwość zatrzymania swojego ataku i dalszego wysłuchania swojego nowego przeciwnika. Mógł to zrobić i wykończyć go później. Jednak mógł też zrobić to od razu i nawet nie zatrzymywać swojego ataku. Jeśli nie zatrzymał ataku, to kukiełka zwyczajnie odcięła chłopakowi głowę. Super... druga głowa na podłodze, ale ta już na pewno była martwa. Jeśli jednak postanowił oszczędzić mu życie, to ten zwyczajnie się zapytał. - Wygrałeś, gratulacje. Czy jest szansa, żebyś pozwolił nam żyć? Co musiałbym zrobić? Nawet nie chodzi o mnie, ale o moją siostrę...
Wychodziło na to, że nawet w obliczu śmierci, chłopak martwił się w pierwszej kolejności o tą dziewczynę. Prawdziwa braterska miłość. No, w końcu przyszedł tutaj, próbując go nieudolnie uratować. Może był tchórzem i totalnym cieniasem, ale serce miał dobre. Czy to jednak wystarczy, żeby przekupić Kurusu? Czy on chciał lalkarza wziąć na litość? No nic. Mógł zaproponować do 50 Ryo (jako dodatek do standardowego wynagrodzenia, jeśli administracja się zgodzi) w zamian za swoje życie. Swoje i siostry. Albo tylko swoje. Strasznie mało się cenił... Nie ma co.
Po zakończonej przygodzie, Kurusu mógł w końcu wrócić do Ariego i dać mu pieniądze, które obiecał mu załatwić. Znalezienie tego faceta wcale nie było trudne. Jedna wizyta w jakiejś karczmie, która, jak się okazało, działała przez całą noc i zapytanie o tego człowieka rozwiązało problem. To była ta sama karczma, którą Pan Ari podał jako miejsce spotkania. Więc jak Kurusu już spotkał się ze swoim pracodawcą, to ten poprosił go o raport. Ale tak jak mówił, bez drastycznych szczegółów.

[Kurusu]

Kurusu przemieszczał się powoli przez uliczki miasta. Za jego okrytą w płaszcz sylwetką przemieszczała się równie upiornie wyglądająca kukła, której dwa Wielkie Kunaie skąpane były we krwi... A ostatnią osobą była dziewczyna, która kuśtykając przemieszczała się będąc ciągniętą za linę, której koniec był owinięty wokół ręki Nitsu. Sam zamaskowany jedyne co robił to patrzył przed siebie, w obecnej chwili dziewczę nie było zagrożeniem a sam mógł przemyśleć jakie błędy popełnił... Prawdopodobnie to, że nie pozbył się ciał... A przynajmniej nie zrobił tego najlepiej. Plastry i gadającą głowę umieścił w skrzyni, to samo ze zmasakrowanym ciałem chłopaka... Wolał się mimo wszystko upewnić, że nikt nie rozpozna ciał. Ale i tak dalej ta sytuacja go śmieszyła. Szczególnie tym, że jego teza okazała się prawdziwa. Drobny płomień sprawiedliwości nie ma szans w obliczu wichru bezwzględności.
Idąc tak niczym Shinigami i niosąc wokół siebie aurę śmierci, Mężczyzna teraz kierował się do swego pracodawcy, tego który wydawał wyroki i oczekiwał jak najlepszych efektów. Pytanie czy go zadowolą? Muszą. Nie było innej opcji. A znalezienie nie było trudno, w końcu miejsce spotkania było umówione. Kurusu pomimo, że zwracał na siebie jakąś uwagę, to jednak nikt nie odważył się go spytać o cokolwiek. Uzbrojona po zęby kukła, kobieta na linie i miecz przy pasie wystarczały, by odsunąć tak niedorzeczne pomysły od głowy.
A gdy tylko znalazł się przed nim, nawet nie usiadł. Zwyczajnie stał przed jego stołem niczym najlojalniejszy sługa, z kukłą nieco zanim, która trzymała dziewczę a swoimi ostrzami była gotowa do wykonania cięcia. Zanim jednak powiedział cokolwiek, zza płaszcza wyjął pokaźną sakiewkę (szukał przy okazji jakiś dodatkowych pieniędzy u przeciwników)
- O to pieniądze Ari-san. - powiedział z wyraźną nutą szacunku. - Jak widać, są pieniądze ale i także pańska własność, niestety trochę uszkodzona, ale nie jest to zbyt poważne. Transakcja odbyła się, jednak chwilę po jej dokonaniu i pojawieniu się "wybawiciela", kontrahent postanowił, że się pozbędzie "Przydupasa tego Kretyna", przy tym dodam, że znał techniki Shinobi i był dość... Odporny na broń. Ale koniec końców, On i "Wybawiciel" nie będą już stanowić problemów. - zdał raport, nieco ogólnikowo ale miało być bez drastycznych szczegółów, a tych było stosunkowo dużo.

[Yasuo]

Kurusu
Misja rangi C
31/30 Kurusu nie zważał więc na słowa brata dziewczyny i zwyczajnie dokonał jego dekapitacji. Dziewczynę natomiast postanowił - wraz z pieniędzmi, które "za nią" otrzymał - sprezentować Panu Ariemu. To była dobra myśl. Gość nie dość, że otrzymał zapłatę, to jeszcze miał okazję zarobić na tej dziewczynie. Jednak nie było to takie proste jak się Kurusu wydawało. Tak poraniona dziewczyna zwyczajnie nie mogła chodzić o własnych siłach. Krew ciągle lała się z jej ran, a każdy krok kończył się niemalże upadkiem. Z takimi obrażeniami ciężko było chodzić. Cierpiała też jej psychika. Bardzo cierpiała. Nie dość, że znowu jest zniewolona, to jeszcze jej brat został zabity.
- Jak mogłeś, draniu? Mnie też zabij, a przyrzekam ci, że mój duch krwawo się zemści...
Nie mogła iść. Nie chciała iść. Chciała, by Kurusu ją zabił. No, ale ten jakoś ją doprowadził do Ariego (biorąc pod uwagę poprzedni post). Biedna to była dziewczyna. Biedna to była dziewczyna, która straciła całą chęć do życia. Może Kurusu powinien jednak okazać jej łaskę i ją wspaniałomyślnie uśmiercić? Nie zrobił tego jednak...
Ari wysłuchał relacji swojego nowego podwładnego i pogładził się po brodzie. Razem z nim byli tam też dwaj inni ludzie, ale robili raczej za jego osobistą straż. Było to po prostu tło, więc nimi nie należy się przejmować. Zazwyczaj tacy ludzie jak Kurusu i tamci są traktowani jak tło. Tak to wygląda. No, ale wracając. Ari wcale nie był jakiś wyjątkowo przejęty.
- Pewnie myślał, że jak Cię zabije, to zwieje mi z moją dziewczyną i z forsą. No, ale go powstrzymałeś, więc jest dobrze. A nawet bardzo dobrze, bo jeszcze na tym zyskałem.
Koleś nie znał prawdziwych motywów tego "kontrahenta". A może znał, ale nie chciał tego zdradzać? Może chciał zachować tą informację dla siebie, nie będąc świadomym, że Kurusu już może się tego domyślać. A jaka była prawda? Otóż "kontrahent" był Jashinistą, ale zamiast walczyć za pomocą własnych rąk i składać ofiary krwawemu bogu, po prostu je kupował. Kupował ludzi od rodzin mafijnych i składał je w ofierze. No i chciał złożyć w ofierze także tego "bohatera", który zginął, lecz nie z jego ręki. Chciał złożyć w ofierze dziewczynę, którą kupił i do tego Kurusu, który ją przyprowadził. Przeliczył się jednak. Ari spojrzał na dziewczynę.
- Weźcie ją, kurwa, do "naszego" szpitala, bo mi się wykrwawi.
Jeden z tych jego goryli natychmiast wziął dziewczynę i przerzucił przez ramię jak worek kartofli. A "szef" kontynuował.
- Jestem w pewnym sensie człowiekiem honorowym, więc skoro cię sprzedałem... - skierował swe słowa do dziewczyny oczywiście - ...to nie mam zamiaru więzić cię w nieskończoność. Twoja dupa zarobi dla mnie jeszcze trochę pieniędzy, a potem będziesz wolna. A może ci się to spodoba? Wtedy zagwarantuję ci trochę udziału w zyskach i jeszcze sobie zarobisz. Tylko gęba na kłódkę, dobra?
Dziewczyna odżyła tak jakby. Miała przed sobą perspektywę życia i... przede wszystkim wolności. Czym bowiem było życie bez wolności? Nieustającą prośbą o to, by ktoś ten żywot zakończył. Teraz jednak było inaczej. Kurusu mógł się dziwić, dlaczego ten koleś wypuszcza dziewczynę. Przecież może mieć później jakieś nieprzyjemności. No, ale musiał pamiętać, że rodzina Ariego kontrolowała jakąś część prowincji. Była jedną z Triad. Tutaj strażnicy miejscy siedzieli u nich w kieszeni, albo - jak sam Ari powiedział - byli likwidowani. Mężczyzna nie bał się wypuścić na wolność tej dziewczyny.
Kurusu dostał swoje wynagrodzenie i mógł udać się - niczym kot - własnymi ścieżkami.
- Dobra robota. Jakbyś jeszcze szukał pracy, to wpadaj do nas. Znajdziemy Cię.
Jeśli tylko opuścił pracodawcę, to nie mógł wiedzieć o tym co działo się później. A co działo się później? Ano nic. Dziewczyna parę (lub paręnaście razy; ewentualnie parędziesiąt) została ostro zerżnięta przez klientów Ariego, a następnie została wypuszczona. Tak jak Ari obiecał. Był to bandzior, ale bandzior z zasadami. Uważał - z psychologicznego punktu widzenia pewnie słusznie - że warto jednak czasem człowieka wynagrodzić, a nie tylko karać. Być może chciał kupić lojalność dziewczyny, dając jej w prezencie "wolność", bowiem wiedział, że ona i tak do niego wróci? To była bardziej rozsądna opcja niż więzienie jej w nieskończoność i czekanie aż popełni samobójstwo na wskutek ogarniającej jej umysł depresji. A co się stało z dziewczyną? Tego póki co nie zdradzę, ale jedno mogę powiedzieć. Uwolniona z klatki niechcianej namiętności, poczuła się trochę lepiej...
To Be Continued/The End... Misja wykonana pomyślnie!
50 PH, 500 Ryo!

Sorka, że tak długo to trwało. Zgłoś, proszę, w wynagrodzeniach. Albo ja to zrobię jutro.

[Harran]

Misja rangi D Tamaki Hyūga
[5/15] W całym tłumie nietrudno było zgadnąć, że najprawdopodobniej złodziejem jest ten, który jak najszybciej próbuje zwiększyć swój dystans od krzyczącej o kradzieży kobiety. Tamaki postanowiła zaryzykować i jak prawdziwy ninja ruszyła w pogoń po dachach zamiast zwykłego biegu po ulicy. Na ulicy z pewnością przeszkadzaliby jej przechodnie, natomiast pościg po dachach odznaczał się ryzykiem spadnięcia i bolesnego stłuczenia, lub nawet złamanej kończyny. Droga ta jednak z pewnością wzbudzi mniejsze zainteresowanie. Któż bowiem na co dzień ogląda co dzieje się na dachach. Ponadto mieszkańcy Shigashi no Kibo wiedzieli, że jeśli już ktoś jest na dachach, to z pewnością jakiś shinobi, a tym lepiej nie przeszkadzać.
Biegniesz po dachach dzięki czemu biegnący mężczyzna nie zdaje sobie sprawy o twoim pościgu i po kilkudziesięciu metrach, gdy przestały już do was dochodzić krzyki kobiety domniemany złodziej zwolnił i skręcił w boczną uliczkę. Tobie po paru chwilach udało się z nim zrównać i stałaś ukryta na dachu kilka metrów od niego.

[Kaori]

Pomimo niezbyt przyjemnej atmosfery Kaori zdecydowała się na zakup z dwóch powodów. Po pierwsze, kolokwialnie mówiąc, miała to w dupie. Zdążyła się przyzwyczaić do tego świata i dobrze zdawała sobie sprawę z tego, że nigdy nie będzie kolorowo. Po drugie, ze świecą szukać bogatszego sklepu z wyposażeniem. Choć w osadzie przebywało sporo shinobi, to różnorodność towarów wystarczyła, by stworzyć swego rodzaju monopol. Fakt, może i znalazłby się tu i ówdzie jakiś mniejszy kramik, ale prawdopodobnie żaden z nich nie oferował podobnie rozmaitego asortymentu.
Na słowa mężczyzny uniosła pytająco brew, bardziej do siebie niż do niego. Festiwal radości? Pierwsze słyszała, ale z jakiegoś powodu poczuła w duszy iskierkę nadziei. Wszyscy shinobi? Stolica świata? Pewnie chodziło o Kami no Hikage. Jednak skąd ta nadzieja? Dużo osób, dużo potencjalnych informatorów. Jeszcze nie zdecydowała, ale kolejny cel podróży jął się formować na horyzoncie. Spakowawszy zwoje obróciła się raz jeszcze w stronę sprzedawcy, uśmiechnęła uprzejmie i skłoniła się lekko.
- Dziękuję i do widzenia. - Tylko tyle. Nie czuła potrzeby komentowania słów tamtego, a ogładą wypadało się popisać niezależnie od sytuacji.
Po wyjściu na ulicę rzuciła okiem na grupkę dzieci, ostatnią ostoję niewinności w tym zepsutym świecie. Miała wystarczająco czasu na filozoficzne rozmyślania w gorących źródłach, ale mimo to dała się porwać chwilowej melancholii. Przypomniała sobie czas tuż przed pójściem do akademii, gdy największym zmartwieniem była długość dnia, ograniczająca czas zabawy. Uśmiechnęła się pod nosem i tuż po tym jeden z maluchów w nią wpadł. Uniosła dłoń na znak przyjęcia przeprosin i po raz ostatni rzuciła okiem na uciekającą gromadkę, przynajmniej w teorii. W praktyce zauważyła, że jeden z chłopców coś upuścił i schyliła się, by to zwrócić. Co prawda zegar tykał, ale ferajna urzekła ją na tyle, że aż miała ochotę zrobić coś dobrego. No i na ochocie się skończyło, bo zguba okazała się zwykłą ulotką. Informacje dotyczące festiwalu, po raz drugi w ciągu kilku minut. Czyżby przeznaczenie?
Miała dwie opcje. Zignorować wydarzenie i udać się do Ryuzaku no Taki, tak jak planowała jeszcze przed rozpoczęciem podróży albo wysłuchać ogłoszenia na placu centralnym. Nie zastanawiała się długo, nie miała na to czasu. Poprawiwszy plecak szybkim marszem ruszyła, by wysłuchać oznajmienia. Znalazłszy się wśród tłumu poszukała jakiegoś dogodnego miejsca i zamieniła się w słuch, łowiąc każde słowo, choć i tak już prawie zdecydowała. Serce świata i zapowiedź dużej ilości osób (czyli informacji) były zbyt kuszące, by to przegapić, ale zawsze mogła dowiedzieć się czegoś potencjalnie przydatnego, prawda?

[Tamaki Hyūga]

Patrzę na mężczyznę przez dach i ścianę budynku na którym ja stoję a przy którego ścianie on się chowa, tak aby zobaczyć mężczyznę i żeby sprawdzić w którą stronę on spogląda. Kiedy już widzę to po cichu podchodzę do krawędzi dachu i staram się zeskoczyć obok niego i wykonać szybki cios Shōtei w splot słoneczny przeciwnika tak aby go oszołomić a następnie wyciągnąć z kabury kunai i przyłożyć mu go do gardła tak aby złodziej nie próbował stawiać oporu. Jeżeli nie uda mi się tego wykonać w taki sposób i złodziej zauważy mnie zanim uda mi się go sparaliżować używając Shōtei to wtedy blokuję jakiekolwiek potencjalne ataki przeciwnika i staram się go podciąć lub przewrócić. Jeżeli się uda to także wyciągam szybko kunai i przygniatając mu kolanem rękę przykładam kunaj do gardła tak żeby czuł na nim chłód metalu.

Ranga D - Pierwszy stopień rozwoju Byakugana. Użytkownik od teraz jest w stanie aktywować swe Dōjutsu, co objawia się pojawieniem się delikatnych rys na tęczówkach oraz uwydatnieniem się żył wokół oczu. Dzięki tej umiejętności shinobi zyskuje wszystkie bonusy Białych Oczu, a co z tym idzie - dostaje on możliwość opanowania pierwszych technik swego klanu. Nie jest to na razie zbyt wiele, ale nawet teraz odpowiednio użyte mogą wpłynąć na wynik walki.

Zasięg

W linii prostej

1500 metrów

Wokół siebie

30 metrów

Koszt Chakry E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Bonus

+10 percepcji przy aktywowanym Byakuganie

Nazwa

Shōtei

Pieczęci

Brak

Zasięg

Bezpośredni

Koszt

Minimalny

Dodatkowe Na czas używania techniki dostajemy +10 do szybkości

Opis Prosta technika stylu Jūken, polegająca na zadaniu jednego, szybkiego uderzenia wymierzonego w splot słoneczny, które w połączeniu z Byakuganem i precyzją mogą zadać dość duży ból przeciwnikowi. Dodatkowo jest wysoce prawdopodobne, że osoba potraktowana takim uderzeniem będzie przez chwilę i nie zdolna do zareagowania (paraliż) w jakikolwiek sposób na następne ataki.

Chakra: 86%/102%

[Harran]

Misja rangi D Tamaki Hyūga
[7/15] Zwinność każdego shinobi i każdej kunichi jest wręcz nieporównywalna ze zwinnością każdego przeciętnego człowieka. Mężczyzna, którego zaatakowała Tamaki o ile nie był przeciętny, ponieważ rzeczywiście był złodziejem, o czym świadczyła torebka w jego dłoniach, to jego siła i szybkość były jak najbardziej przeciętne. Dlatego też młoda Hyūga bez żadnego problemu wylądowała obok niego i jednym sprawnym ciosem swojego rodowego stylu walki obezwładniła go i zanim ten zdążył zorientować się co się dzieje, już miał przystawiony kunai do swojej krtani. Skradziona torebka upadła parę metrów dalej. Wciąż będąc mocno zdezorientowanym, mężczyzna zaczął jęczeć:
- Co? Proszę, nie! Ja nic nie zrobiłem. proszę nie zabijaj mnie. Nigdy nic nie zrobiłem żadnemu ninja. To musi być jakaś pomyłka.

[Tamaki Hyūga]

Będąc pewna moich umiejętności sprawnie zeskoczyłam obok mężczyzny i mając zapasowy plan działania w zanadrzu zaczęłam realizować schemat unieszkodliwienia złodzieja. Widząc że mężczyzna nie jest w stanie zareagować a tym bardziej przeciwdziałać mojemu atakowi szybko go obezwładniam moim Shōtei i przyłożyłam mu kunai do gardła i poczekałam aż ten w miarę dojdzie do siebie po moim pierwszym ataku do tego stopnia żeby był w stanie wydusić z siebie jakieś słowa. Kiedy ten w końcu przemówił poczekałam aż ten dokończy swoją kwestię.
- Nie chodzi o żadnego shinobi... Chodzi o tą torebkę. - powiedziałam spokojnym głosem i kiwnięciem głowy wskazałam w stronę rzeczonej torebki. - Następnym razem postaraj się bardziej. Teraz to jak było darcie mordy na pół osady to było wiadome że ktoś zareaguje... - dodałam zrezygnowanym głosem po czym odsunęłam kunai od gardła złodzieja.

- Uciekaj, torebkę zabieram do właścicielki. - powiedziałam, po czym spokojnym krokiem idę po torebkę aby ją zabrać do krzyczącej kobiety.

Ranga D - Pierwszy stopień rozwoju Byakugana. Użytkownik od teraz jest w stanie aktywować swe Dōjutsu, co objawia się pojawieniem się delikatnych rys na tęczówkach oraz uwydatnieniem się żył wokół oczu. Dzięki tej umiejętności shinobi zyskuje wszystkie bonusy Białych Oczu, a co z tym idzie - dostaje on możliwość opanowania pierwszych technik swego klanu. Nie jest to na razie zbyt wiele, ale nawet teraz odpowiednio użyte mogą wpłynąć na wynik walki.

Zasięg

W linii prostej

1500 metrów

Wokół siebie

30 metrów

Koszt Chakry E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Bonus

+10 percepcji przy aktywowanym Byakuganie

Nazwa

Shōtei

Pieczęci

Brak

Zasięg

Bezpośredni

Koszt

Minimalny

Dodatkowe Na czas używania techniki dostajemy +10 do szybkości

Opis Prosta technika stylu Jūken, polegająca na zadaniu jednego, szybkiego uderzenia wymierzonego w splot słoneczny, które w połączeniu z Byakuganem i precyzją mogą zadać dość duży ból przeciwnikowi. Dodatkowo jest wysoce prawdopodobne, że osoba potraktowana takim uderzeniem będzie przez chwilę i nie zdolna do zareagowania (paraliż) w jakikolwiek sposób na następne ataki.

Chakra: 82%/102%

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - D - 6/...

---

- Rok 384 - Jesień - Kaori
- Plac w mieście -
- Pomarańczowy błysk -

---

" Zgromadzenie. Wielki festiwal! " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=Qv7btgq ... ex=14&t=3s[/youtube] Ruszyłaś więc w kierunku placu o którym mówiła zwyczajowa ulotka której zapewne uważnie się przyjrzałaś. Wydawałoby się, że grupka latorośli z którą się minęłaś przypomniała ci o wspaniałym okresie w którym żyłaś każdym dniem, jakby jutra nie było, bez żadnych zmartwień ani zobowiązań, bo w końcu do czego zobowiązywać ma się dzieciak jeszcze przed akademią, jak dawno już to było? Czy pamiętasz to dokładnie, a może wszystko jest jak jeden zamglony obraz który zaraz zostaje przysłonięty przez samą akademię albo i tragedię do której doszło? Niebywałym jednak było to co ci się właśnie przytrafiło. Dwa nieznaczne zdarzenia, nic nie znaczące właściwie prowadzące cię w jednym kierunku niczym drogowskaz wskazujący drogę w jakimś kierunku. No właśnie, w jakim kierunku prowadzi cię los?

Udałaś się więc w kierunku placu, krok za krokiem zbliżałaś się w jego kierunku nieubłaganie. Twoje oczy bardzo szybko zresztą, były w stanie dostrzec zbierających się tam ludzi którzy słuchali zapowiedzi mężczyzny stojącego na swoistym piedestale. Mówił wyniośle o atrakcji organizowanej w stolicy świata dla wszystkich, a głównie dla wszystkich mieszkańców kontynentu, w tym i shinobich takich jak ty. Gdy znalazłaś się w zasięgu słuchu, zdałaś sobie sprawę, że tutejsi ludzi nie są jakoś strasznie cicho i mimo swoistego wzmocnienia głosu mężczyzny który przemawia dosyć łatwo utracić to co próbuje on przekazać, szepty i rozmowy takiej garści ludzi, nawet jak ciche potrafią przytłoczyć falą dźwięku. Niestety nie udało ci się odnaleźć miejsca siedzącego, pech chciał, że wszystkie były już zajęte czy to przez rodziny, czy starszych ludzi.
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=AGdFPcL ... dex=6&t=1s[/youtube] Niczym dziwnym był tłum który nagle okazał się poważnym zbiorowiskiem ludzi o różnych umiejętnościach, nie było zaskoczeniem, że pośród ludzi znajdowali się również i shinobi. Rozglądałaś się za jakimś wolnym miejscem wsłuchując się w słowa pełne dumy oraz wyniosłości mówiące o Kami no Hikage. Gdy tak się rozglądałaś kątem twojego oka spostrzegłaś coś co znałaś ze swoich snów, coś co mogło przyprawiać cię o dreszcze i nienawiść. Przed oczami, gdzieś w tłumie nie jakoś daleko od ciebie mignęła ci sylewetka mężczyzny i dostrzegłaś, że miał na sobie, na swoim czole, pomarańczową chustę z ochraniaczem. Nie byłaś w stanie jednak dostrzec twarzy która przywdziała ową część garderoby. Co teraz poczynisz Kaori? Czyżby los dawał ci dzisiaj trzecią poszlakę, a zarazem ostatnią szansę?