Zapomniana polana treningowa

[Shin]

Yami widocznie nigdy nie widział ninjutsu podobnego do tego, którego uczył się klan Kami od najmłodszych lat, bo zdziwił się widząc rozpadającą się dłoń chłopaka. Od razu spytał, czy chłopak jest zbudowany z papieru, a Shin szczerze się zaśmiał.
- Jest takie twierdzenie, którego do końca nie rozumiem, że cały świat składa się z małych kulek, i jeśli się je odpowiednio zmodyfikuje, to można się zmienić w cokolwiek. Tylko teoria - wyjaśnił, właściwie powtarzając słowa dziadka, które ten powiedział po sake pewnej nocy w towarzystwie paru inwektywów - I w ramach tego można wzbudzić chakrę, by wymusić taką przemianę w taki, dajmu na to papier. Chociaż nie wiem ile w tym prawdy, żyję normalnie, normalnie jem i oddycham, a kiedy się zatnę kunaiem to krwawię. Spokojnie, nie jestem jakimś nieśmiertelnym psychopatą, jeśli o to Ci chodzi - zaśmiał się, nie chcąc urazić chłopaka, ale nawet insynuowanie czegoś tak absurdalnego jak bycie złożonym z papieru przez cały czas było dla niego zabawne. Z drugiej strony gdyby nagle znalazł się ktoś taki, to pewnie teraz Shin zająłby miejsce zdezorientowanego Yamiego, który woli być ostrożny nie wiedząc co się dzieje.
Syn właściciela pól ryżowych wyjaśnił mu kolejno specyfikację kuszy. Tak jak spodziewał się Shin, była to przemyślana konstrukcja a nie byle prototyp do dopracowania. Gdyby wyposażyć zwykłych ludzi w takie narzędzia, mogliby z łatwością poradzić sobie z co mniejszymi płotkami Shinobi, a chłopak był pewien, że również i z samurajami. I nagle Yami spełnił niewypowiedziane marzenie chłopaka: zaproponował, że Shin też będzie mógł wypróbować to niespotykane narzędzie.
- Mogę? Tylko krótki mi powiedz jak to działa, bo pierwszy raz będę mieć w ręce to cudo - powiedział, gdy Yami zaproponował, że Shin sam przetestuje kusze. Co prawda już strzelał ze zwykłej kuszy, ale nie był w stanie się nią porządnie posługiwać, ale miał nadzieję, że technologia ten problem wyeliminuje... kto wie? Z resztą samo potrzymanie w ręce takiego cudeńka było nie lada wyzwaniem i chłopak cieszył się z takiej propozycji.
- Od dawna strzelasz z kuszy? Jakieś porady co do celności? - spytał spokojnie, celując do wiszących nad zmienią celów.

[Kaito]

Misja rangi D dla Yamiego i Shina
1/22
Shin i Yami postanowili przetestować nowy nabytek drugiego z chłopaków, a w tym celu udali się na polanę treningową znajdującą się po drodze do samego centrum Shigashi no Kibu. Do głównej osady było dość daleko, jednakże bliskie położenie obok siebie jeziora i lasu, a w dodatku niezwykle wyrównany teren pozwalały na naukę przeróżnych jutsu. A jednak… z jakiegoś powodu od dawna nikt tutaj nie przychodził, przez co polana jeszcze bardziej zarosła. Czyżby młodzi adepci sztuki ninja zapominali o szlifowaniu swoich umiejętności? A może powstało po prostu znacznie więcej placyków ćwiczebnych bliżej osady? W końcu mówiliśmy o kraju kupieckim, w którym przez ostatnie lata namnożyło się potencjalnych kandydatów do tytułu najlepszego wojownika obecnych czasów. Zdawało się jednak, że członkowi szczepu Kami i jego niewiele starszemu koledze zupełnie nie przeszkadzało to, że muszą kawałek pomaszerować, ani też to, że polana położona była na uboczu i że w pobliżu na próżno było szukać żywej duszy. Dzięki temu chłopaki mieli spokój, mogli oddać się testowaniu wyjątkowej kuszy Yamiego, a także i luźnym pogawędkom. Przecież nie można było też skupiać się wyłącznie na nauce, zdobywanie nowych przyjaciół było równie ważne co treningi. Wielu doświadczonych ninja powiedziałoby pewnie nawet, że dobra współpraca znaczy wiele więcej niż szeroki arsenał technik. Można było przeczytać nawet i setki zwojów, ale to emocje potrafiły wykrzesać z shinobiego czy kunoichi siły, o których istnieniu wcześniej mogli nawet nie mieć pojęcia.
Shin z nieskrywanym entuzjazmem skorzystał z propozycji Yamiego i wziął do ręki jego kuszę. Nie był do końca pewien jak działa dość skomplikowany mechanizm, ponieważ nigdy wcześniej nie miał do czynienia z podobną bronią. Mimo wszystko był shinobim, więc nie zamierzał się poddawać. No bo ogarnięcie jak to wszystko działa nie mogło być chyba też aż takie trudne, prawda? Możliwe, że więcej problemów nastręczało wyjaśnienie Yamiemu na czym polegają papierowe zdolności Kami, skoro dla Shina było to coś oczywistego, coś, co towarzyszyło mu praktycznie od początków jego istnienia.
Zanim jednak chłopak o niebywałych zdolnościach do tworzenia origami wystrzelił po raz pierwszy, do uszu obu młodzieniaszków dobiegł głośny, kobiecy krzyk. Prawdopodobnie dochodził z pobliskiego lasu, ale póki co zdawał się jakby zgłuszony.
- Proszę, zostaw mnie! – Dopiero po dłuższej chwili Shin i Yami usłyszeli go nieco wyraźniej. Tym razem mogli być pewni, że mowa była o przedstawicielce płci pięknej, chyba nie tak młodej jak oni, choć po samym tembrze głosu niełatwo było to ocenić. Same słowa nasuwały już wiele podejrzeń, ale dodatkowo ton niósł za sobą strach, rozpacz i wszelkie inne negatywne emocje, jakie można by sobie wyobrazić. Wydawało się także, że źródło dźwięku nieco zbliżyło się do zapomnianej polany, na której nadal stali pewnie mocno zaskoczeni ninja. Mogli gdybać, co też takiego stało się w lesie nieopodal, ale póki co chyba nie było na to czasu, bo kobieta ewidentnie potrzebowała czyjejś pomocy, a istniało raczej nikłe prawdopodobieństwo, że ktoś inny jest w stanie ją usłyszeć w tej zapyziałej okolicy. Tylko czy rzeczywiście Yami i Shin nadawali się do roli rycerzyków na białym koniu?

[Yami]

Upewniając się, że nie mam do czynienia z jakimś wynaturzeniem odetchnąłem z ulgą. Odpiąłem klamrę pasa, który trzymał się na moim ramieniu i stabilizował całą konstrukcję podałem przedmiot Shinowi oraz wyjaśniłem jak powinno się go prawidłowo trzymać i pokrótce celować, gdyż sam nigdy takim sprzętem się nie bawiłem.
- Ogólnie miałem całkiem sporo problemów aby to wymyślić. Początkowo miałem inny pomysł ale był on... moim zdaniem mniej poręczny. Tak więc całość opiera się na suwaku i dwóch zębatek, które obracają się poprzez ruch kołowrotkiem. Ruch zębatek powoduje ruch suwaka który naciąga cięciwę. W tym czasie bełt z pojemnika spada na prowadnicę. Po drugim obrocie zębatki zostawiają niewielką przestrzeń dzięki której suwak może swobodnie prześlizgnąć się i razem z cięciwą wypuścić bełt. Tak w kółko.
Taki opis powinien być wystarczający aby zrozumieć ogólnie o co chodzi. Sam do końca nie wiem czy jest tak jak mówię gdyż biorąc pod uwagę ostatnie wyrażenie sprzedawcy niekoniecznie wszystko szło gładko, więc możliwe, że zamówiony produkt otrzymał dodatkowe wspomaganie. Mogłem być wdzięczny za to staruszkowi, jeśli była to oczywiście praca. Prawdopodobnie był to jeden z przedmiotów, który stał się jednym z największych wyzwań mu postawionych. Jeśli się w tym lubował z pewnością chciał osiągnąć jak najlepsze rezultaty. Oto efekt.
- Niestety wymagana jest siła i szybkość aby spraw... - usłyszałem pisk, krzyk czy coś w tym guście. Nie wiedziałem co to było ale zapewne umysł płatał mi figla. Rozejrzałem się jakby nasłuchując a gdy upewniłem się, że dźwięki ucichły chciałem wrócić do dalszych wyjaśnień myśląc, że to pewnikiem był jakiś podmuch wiatru... - na czym to ja, a...
Kolejny krzyk. Tym razem wyraźny i wyraźny. Ktoś widocznie wołał o pomoc. Nie miałem pojęcia o co chodziło ale był to dźwięk desperata. Nagle poczułem się jakiś dziwnie ociężały. No tak, nie miałem dziś wiele czasu na odpoczynek. Przejście całej drogi do kupca potem tutaj, wraz z nowym zbyt energetycznym młodzieńcem przy czym nie czułem się mimo wszystko luźno. Teraz jednak ktoś woła o pomoc. Za dużo rzeczy do zrobienia. Najgorsze w tym wszystkim jest zawsze to, że kiedy słyszę, że ktoś oczekuje pomocy zawsze przychodzą te męczące myśli. Już raz tego doświadczyłem kiedy spotkałem Chise w Sogen. Ehh czasem bym wolał przestać myśleć i poddać się temu co lubię najbardziej.
Spojrzałem na Shina oczekując jego zdania w tym temacie. Coś przeczuwałem, że jeśli ktoś ma tyle energii pierwszy pobiegnie z krzykiem na ratunek nieznajomej. Westchnąłem wgłębi duszy. Coś czuję, że nie będę miał zbyt wiele wyboru.

[Shin]

Informacje na temat kuszy podane przez Yamiego były nadzwyczaj konkretne i precyzyjne, nie pozostawiając zbyt wiele miejsca do niedopowiedzeń lub domysłów. Kusza była dość ciężka, co chłopak zauważył dopiero po chwili, bo jej gabaryty nie były ani zabójczo wielkie, ani jej rozmiar nie budził grozy. Chłopak zdziwił się jeszcze bardziej słysząc o działaniu jej skomplikowanego mechanizmu. Jeśli Yami sam wymyślił ten projekt, to miał być niesamowicie łebskim gościem. W końcu gdyby było to coś normalnego, to inni już by na to wpadli, nieprawdaż?
Shin podniósł kuszę, która okazała się być dużo cięższa niż początkowo sądził. Teraz, gdy już doszło do próbowania, Shin miał problem nawet z prostym wycelowaniem w stworzone przez siebie tarcze. No nic, nie było co czekać, więc chłopak wymierzył i już chciał wystrzelić, ale wtem jego uszu dobiegł stłumiony odgłos, jak gdyby ktoś wołał desperacko z okolicy. Chłopak natychmiast spuścił celownik kuszy w ziemię i zaczął się obracać, szukając źródła hałasu.
- Słyszałeś to? - spytał, a Yami najprawdopodobniej nie przejął się hałasem, bo kontynuował swoją przemowę dopóki jakiś żeński głos nie krzyknął po raz kolejny, tym razem głośno i wyraźnie szukając pomocy. Chłopak natychmiast doskoczył do Yamiego.
- Masz - wręczył mu kuszę - chyba mamy coś ważnego do zrobienia - powiedział i zachowując podstawową ostrożność zaczął się zbliżać w stronę miejsca, z którego dochodziły okrzyki. Pluł w brodę, że nie ma żadnego jutsu pozwalającego na skanowanie terenu, a Yami z Kuszą nie wyglądali, jak gdyby mieli większe umiejętności czy doświadczenie w tej kwestii. - Co się stało? - zawołał chłopak, wyciągając kunaia z torby na pośladku i powoli, spokojnie idąc w stronę przewidywanych przez shinobiego kłopotów. Ostatnio dużo ćwiczył i miał nadzieję, że jego nowe umiejętności fizyczne będą w stanie pomóc mu zauważyć ewentualne zagrożenie.

Siła - 1, Wytrzymałość - 20, Szybkość - 30, Percepcja - 50, Psychika - 1,Konsekwencja - 1

[Kaito]

Misja rangi D dla Yamiego i Shina
4/22
Na temat kuszy i swych atutów można by się pewnie rozprawiać godzinami, a jednak ta sielankowa atmosfera, która towarzyszyła Yamiemu i Shinowi została bezpowrotnie przerwana na skutek tajemniczych odgłosów nadchodzących z pobliskiego lasu. Chłopaki mogliby co prawda zignorować kobiecy krzyk – jasne, ale czy wówczas mogliby dalej tak spokojnie sobie gawędzić i testować nową kuszę Yumichikiego? Chcąc nie chcąc zostali wciągnięci w jakiś większy bałagan i prawdopodobnie lepiej było dobrowolnie przystąpić do jakichś działań, by oczyścić swoje sumienie i móc zasnąć dzisiejszej nocy, nie wyrzucając sobie niczego. Być może to właśnie z tego względu Yami walczył ze swym uczuciem ociężałości i braku motywacji, szukając przy tym wsparcia w niewątpliwie bardziej żywotnym towarzyszu. Decyzja była słuszna, bo Shin zdawał się nie zważać na ewentualne zmęczenie czy inne niesprzyjające okoliczności przyrody. Ba, przewidywał nawet, że pchają się w sam środek jakiejś niebezpiecznej sytuacji, ale wierzył, że jego ostatnie treningi pozwolą mu uniknąć nieprzyjemnych konsekwencji. Właściwie sytuacja była mu chyba na rękę, bo dzięki niej mógł sprawdzić, czy rzeczywiście rozwinął się do takiego stopnia, który będzie umożliwiał mu stawianie czoła potencjalnym zagrożeniom. Nie dało mu się odmówić ani wigoru, ani też odwagi. Od razu przekonał Yamiego do tego, by odłożyć ich wcześniejszą rozmowę na później i że póki co muszą opuścić tę zarośniętą polanę treningową. Do tego przygotował się na ewentualne przeciwności losu, wyciągając kunaia z torby na pośladku. Jak to mówią, przezorny zawsze ubezpieczony.
Shin ruszył w zarośla jako pierwszy, choć doskonale wiedział, że zarówno on, jak i najpewniej jego towarzysz, nie mogą liczyć na zawansowane umiejętności tropicielskie. Nie posiedli zdolności sensorycznych, nie mieli też tak wyostrzonych zmysłów jak przedstawiciele rodu Inuzuka… ale czy to naprawdę było konieczne? Jeżeli sporo ćwiczyli i potrafili rozwinąć swoją zdolność orientacji w terenie do wysokiego stopnia, to nie musieli wcale urodzić się z jakimiś genetycznymi atutami. Nie dało się zaś ukryć, że papierowy chłopiec był bystry i bacznie obserwował to, co działo się wokół niego. Bez problemu zauważył więc ruch w krzakach znajdujących się mniej więcej dwadzieścia metrów od niego, po prawej jego stronie. Kiedy przyjrzał się bliżej, zauważył że ucieka przez nie jakaś postać, ale jednak szybki bieg, jak i leśne gęstwiny nie pozwoliły mu na dokładniejsze zidentyfikowanie postaci. Czy powinni za nim popędzić?
Yami nie miał chyba wyjścia, leniwie powłóczył się za swoim towarzyszem i prawdopodobnie czekał na jego decyzje. Z własnej woli oddał mu rolę przywódcy, ale i on raczej rozumiał, że nie powinni zostawiać damy w potrzebnie samej sobie. Dzięki obserwacji zachowania Shina mógł połapać się w sytuacji i również przed nim stał ciężki wybór. Czy rzeczywiście chcieli gonić tę nieznajomą, przemykającą przez las, sylwetkę? Czy był to jakiś złodziejaszek, gwałciciel, czy może morderca? Podjęcie tego wyboru utrudniało dodatkowo to, co stało się po chwili. Chłopaki ponownie usłyszeli bowiem jakiś krzyk, jednak tym razem był to już nie tylko wyraz strachu i rozpaczy, ale także i przeszywającego na wskroś bólu. Dźwięk nie układał się w żadne słowa, ale kobieta niewątpliwie nadal potrzebowała wsparcia. Czy uciekinier zrobił jej krzywdę? Co tam w ogóle się wydarzyło? Odpowiedź na te pytania nadal pozostawała tajemnicą. Młodzi shinobi musieli zaś zastanowić się nad tym, co było dla nich priorytetem: gonitwa za podejrzanym, czy rzucenie się na ratunek pani w opresji? O ile w ogóle zmuszeni byli na postawienie na któreś z tych rozwiązań…

[Shin]

Kiedyś ktoś powiedział, że człowiek nie wybiera sytuacji, ale musi jej sprostać. W tej chwili wszystko okazało się być jasne jak słońce: krzyk musiał należeć do jakiejś niewiasty w opałach, bo przecież nikt normalny nie krzyczał ot tak sobie daleko zabudowań, szczególnie w tak niezaludnionym, zapomnianym przez boga i ludzi, jak wnioskował Shin po stanie okolicy, miejscu. Co prawda nie miał żadnych oczekiwań co do zachowania Yamiego, który wydawał się być znużony, ale był niemalże pewien, że ten chłopak także pokona swoje obawy i pójdzie z młodym Kamim szukać źródła niepokojącego dźwięku. Jak zawsze chęć potrenowania w opuszczonym miejscu spotykała się z jakąś grupą osób, pewnie odmieńców, która lubiła właśnie takie, skazane na margines jak oni miejscu.
Kobiecy głos zawył z bólu, a Shin otworzył szeroko oczy. Powolne, bezpieczne podążanie w stronę niepokojącego dźwięku nie miało sensu, z każdą chwilą sytuacja mogła się rozognić, a ofiara skończyć w okropnym stanie, z ranami nie tylko na ciele, ale i na duszy. W głowie chłopaka pojawiały się niebezpieczne wizje, a każde kolejna przyspieszała jego puls i wywoływała dreszcze, toteż chłopak z całych sił starał się uspokoić i przywołać do siebie maksymalną ilość skupienia i koncentracji, równocześnie skupiając się nie na skutkach, jakie mogą się wydarzyć lub na konsekwencjach czynów, na które nie ma wpływu, ale na chwili obecnej i tym, co może zrobić, by zminimalizować straty sytuacji, o której właściwie nadal nic nie wie.
- Szybko - powiedział krótko do Yamiego, rzucając się biegiem w pościg i mając nadzieję, że to, co znajdą nie będzie jakimś wyjętym z horrorów, mrożącym krew w żyłach obrazem. Rzucenie się pędem nigdy nie było najlepszym rozwiązaniem, ale przecież od czego jest się shinobi. Chłopak biegnąc przygotowywał chakrę. Jego celem było rozpoznanie sytuacji i jak najszybsza reakcja, toteż jeśli znajdzie się jakaś przeszkoda nie do przejścia, chłopak po prostu wykonuje technikę Kami Sakusei, tworząc kartki i wykonując z nich jedną tarczę. Gdy twór będzie gotowy, zamierza na niego wskoczyć i polecieć nad przeszkodą, spoglądając na wszystko z góry, w razie czego wyciągając z kabur po jednym shurikenie i rzucając w stronę napastnika, o ile będzie on w bezpiecznej odległości od cierpiącej kobiety.

ewentualne: 90%-12%=78% chakry
KC: D

Nazwa

Kami Sakusei

Pieczęci

Brak

Zasięg

Wytworzenie

Opanowanego Reberu

Długość lotu

60 metów

Ilość kartek

Małe bronie

2-3 kartki

Średnie bronie

15-20 kartek

Duże bronie

40-50 kartek

Koszt E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (za 10 małych / 2 średnie/ 1 dużą)

Opis Technika służy do wytwarzania lub wzmacniania tworów wykonanych przy pomocy Reberu. Poprzez dołożenie dodatkowych kartek i ich wielokrotne złożenie otrzymujemy coś dorównującego stali. Ma to jednak swoje wady - kształty nie mogą być specjalnie skomplikowane, przez co technika ta ogranicza się raczej do zwykłych tarcz, broni miotanej czy też służącej do walki w zwarciu, czyli w skrócie - asortymentu podobnego do tego dostępnego w sklepie. Sprzęt ten nadal charakteryzuje się podatnością zarówno na wodę, jak i ogień, jednak odczuwalne jest to w znacznie mniejszym stopniu. Do małych broni zaliczamy shurikeny i kunaie, średnie to odpowiedniki katany, a duże można porównać do fuuma shurikenów, tarcz itp. W przypadku senbonów jest nieco inaczej, gdyż są one naprawdę małe i dzięki temu dwie takie igły są liczone jak jeden mały przedmiot.

[Yami]

Sytuacja zaczęła być niezbyt miła. Shin poleciał nie wiadomo za kim i zniknął w gęstwinie leśnej zostawiając mnie na polanie. Dobra, pora wyciągnąć z siebie trochę energii inaczej potem będą mnie męczyć raczej niezbyt miłe myśli. Miałem króką chwilę na podjęcie decyzji. Shin prawdopodobnie poleciał za podejrzanym cieniem biorąc pod uwagę rozkładające się ciało na kartki papieru. W takim przypadku musiałem wybrać drugą ścieżkę. Musiałem ustalić skąd dochodziły dwa kolejne krzyki, na ich bazie określić czy kobieta się przemieszczała czy nie. Na podstawie tych dwóch informacji wyznaczyć trasę po której może się poruszać, o ile to robiła i przeciąć jej trasę. Dzięki temu znajdę ją w możliwie jak najkrótszym czasie.
Kiedy udało mi się wyznaczyć trasę drogi, co raczej nie mogło trwać zbyt długo ruszyłem lekkim biegiem w stronę pokrzywdzonej. Nie narzuciłem sobie zbyt dużego tępa aby założyć kuszę na lewe ramię, a następnie przytwierdzić je do ręki dwoma dołączonymi do niego pasami, które zapewniały dodatkową stabilizację. Bełty były już wsadzone do pojemnika. Zakręciłem korbką niemal dwukrotnie napinając cięciwę do pewnego stopnia. Potrzebowałem około pół obrotu aby wystrzelić pocisk, więc w razie jakichś ewentualności mogłem szybko zareagować i odeprzeć atak/zasadzkę. Kiedy już upewniłem się, że wszystko jest w porządku przyspieszyłem.
- Zajmę się nią - krzyknąłem w stronę Shina o ile ten jeszcze mógł mnie widzieć. Miałem nadzieję, że usłyszy i w całości skupi się na swoim celu.

[Kaito]

Misja rangi D dla Yamiego i Shina
7/22
Rzeczywiście krzyk kobiety przepełniony był chyba wszelkimi negatywnymi emocjami, jakie można było sobie w tym momencie wyobrazić, więc nawet głupi domyśliłby się, że sytuacja wygląda nieciekawie. W dodatku w takim miejscu, o którym rzeczywiście zdawali się zapomnieć wszyscy bogowie, można było spodziewać się chyba tylko najgorszych scenariuszy. I pomyśleć, że dwóch młodych shinobi przyszło tutaj w spokoju porozmawiać i przetestować nowy ekwipunek. A jednak los spłatał im figla i zmusił ich do jakiejkolwiek reakcji. W końcu nie byli tacy bezduszni, by zostawić damę w opałach na pastwę tego okrutnego losu, prawda? Przynajmniej Shin nie zamierzał czekać. Rzucił się od razu w leśne gęstwiny, nie pozostawiając swojemu koledze wyboru. Yami chyba nie był do końca przekonany co do tej całej akcji ratowniczej i czekał na ruch swojego bardziej śmiałego i impulsywnego towarzysza. Ostatecznie, gdy ten wbiegł do lasu postanowił nie pozostawać mu dłużnym i podążył za nim, pozostawiając za sobą sielankowy nastrój panujący jeszcze przed chwilą na polance. Nie miał zbyt dużego pola do manewru, zważywszy na to, że to właśnie papierowy chłopiec zdawał się samodzielnie podejmować wszelkie decyzje. Z drugiej strony czy Yumichice nie było to na rękę? Nie można było powiedzieć, że młodzieniec ma zły charakter, ale prawdopodobnie w ogóle nie chciał się w podobnych kłopotach znaleźć, a cała sytuacja jawiła mu się raczej jako upierdliwa. No trudno, skoro został już w nią wciągnięty, to chyba nie wypadało się wycofać.
Decyzja Shina sprawiła, że chłopcy rozdzielili się. Shin podążył za mknącą przez las postacią, zaś Yamiemu pozostało uratowanie rozpaczającej damy. Plan wydawał się rozsądny, chociaż z rozdzielaniem się zawsze był jeden problem… Zwykle każdy zastanawiał się bowiem czy aby przeciwnikowi nie zależało właśnie na tym, aby rozdzielić grupę, czy też duet? Teraz było już jednak za późno na tego rodzaju przemyślenia.

Członek szczepu Kami biegł ile sił w nogach, by dogonić uciekiniera. W końcu gdyby ta postać nie zrobiła niczego złego, to chyba nie musiałaby wiać, będąc wykrytą przez przypadkowych obserwatorów, czyż nie? Okazało się jednak, że nieznajomy nie był też jakimś pierwszym lepszym łobuzem, bo bez problemu dostrzegł, że ktoś ruszył za nim w pościg. Był szybki, przez co obaj znacząco oddalili się już od źródła, z którego nadchodził krzyk kobiety. Ponadto, by spowolnić Shina gość rzucił w jego kierunku pięć kunaiów. Nie spodziewał się chyba jednak, że będzie miał do czynienia z młodym, ale rozwijającym się shinobim. Shin bez problemu zablokował miotaną broń dzięki swojej papierowej tarczy i sam odwdzięczył się swojemu oponentowi, rzucając w jego kierunku dwa shurikeny. Tak jak jego wcześniejsze rzuty były celne, tak defensywa chyba nie była jego najlepszą stroną. Pierwszej z gwiazdek uniknął, jednakże druga raniła go w ramię, przez co facet jęknął z bólu. Mimo wszystko biegł dalej, jeszcze bardziej podkręcając tempo, a kiedy Shin przemierzył kolejne gęstwiny, nagle zgubił go z zasięgu wzroku. Tylko czy rzeczywiście uciekinier mógł aż tak bardzo pozostawić go z tyłu? A może jednak się gdzieś ukrył? Chłopak siłą rzeczy musiał się na chwilę zatrzymać, a na ziemi tuż przed swoimi nogami i na pobliskich liściach dostrzegł plamy krwi.

Co zaś działo się u Yamiego? Ten nie musiał się chyba obawiać o to, że zostanie zaatakowany, choć z drugiej strony nigdy nie można było być niczego pewnym. Ta kobieta przecież też mogła mieć swoje za uszami i może wcale nie oczekiwała jego pomocy? Yumichika szedł przez gęste zarośla i praktycznie w ostatniej chwili zauważył wystające korzenie. Tylko dzięki szczęściu uniknął potknięcia i dotkliwego upadku. Pojękiwania i krzyki zdawały się zaś coraz bliższe. Przeszedł jeszcze parę metrów, kiedy nagle zarośla się rozrzedziły, a chłopak wyszedł na niewielką polankę. Nie oczekiwał chyba jednak takiego widoku. Przed nim wyrosła przepiękna kobieta, na oko miała może dwadzieścia parę lat. W oczy od razu rzucały się jej długie blond włosy i zielone jak szmaragdy ślepia. Niestety jej urodę przysłaniał koszmarny obraz nędzy i rozpaczy. Nieznajoma miała bowiem obitą całą twarz; trzymała się także za ranę brzuchu, która intensywnie krwawiła. Nie dało się ukryć, że kobieta potrzebuje natychmiastowej pomocy medycznej. Jednak do szpitala było daleko, a ten krwotok należało chyba jakoś zatamować. W innym wypadku blond-piękność mogłaby gdzieś Yamiemu zemdleć już po drodze.
- Pomóż mi… – Praktycznie wyszeptała do Yumichiki. Zaczęła się osuwać po pniu drzewa, na którym wcześniej się wsparła i już po chwili siedziała pod nim, spoglądając tylko na swoją pokrytą szkarłatem dłoń. Wzrok miała mętny, co tylko potwierdzało wcześniejsze przypuszczenia – by ją uratować, należało działać szybko i zdecydowanie.

[Shin]

Pościgi były tym, czego Shin wolał unikać: gdy uciekinier wiedział, że ktoś go ściga, zawsze zastawiał sidła, pułapki czy inne twory mające uszkodzić i opóźnić pościg, a to było niebezpieczne dla wszelkiego rodzaju tropicieli, a zwłaszcza dal takich jak Shin, którzy w tropieniu mieli niewiele doświadczenia i nikłe pojęcie, wyniesione raczej z symulacji i książek czy opowieści członków rodziny, które były często wyolbrzymiane, by brzmiały bardziej epicko. Okazało się jednak, że oko nie myliło chłopaka: zranił przeciwnika, a jego krew osiadła na liściach.
Mężczyzna musiał się ukryć albo uciec, ale chłopak raczej stawiał na tę pierwszą opcję. Gdyby uciekinier miał dalej biec, to pewnie jego mknącą przez gęstwinę sylwetkę dałoby się zauważyć, ale teraz nie widział nic prócz oznak obecności sprawcy całego zamieszania. Krew była świeża, oczywiście, więc była nieco jaśniejsza niż jej wyschnięta forma, więc odrobinę lepiej widoczna, ale nie w tym fakcie Shin nie znalazł wielkiej pomocy, w końcu nadal nie widział swojego przeciwnika.
Słowa dziadka zawsze przypominały mu się w takim momencie: gdy podejmujesz ryzyko, zawsze możesz stawić czoła zagrożeniu, uciec od niego, albo spróbować je wykorzystać. Te taktyki były powtarzane niemalże co tydzień, by mózg Shina dobrze je wpoił i zapamiętał, i ciągłe powtarzanie spełniło swoją rolę. Szukanie przeciwnika w takiej gęstwinie w pogoni lub ruchu, samemu powodując hałas, byłoby głupotą. Chłopak obrócił się w stronę zakrwawionej roślinki zasłaniając tarczą i zaczął przeczesywać wzrokiem gęstwinę. Jego wzrok musiał też paść na korony drzew, szukając tam potencjalnego sprawcy, gdyż chłopak uznał, że skoro postać posługuje się kunaiami, to może to być ninja.
Jeśli Shin zauważy jakiś ruch, postanowi zbliżyć się do mężczyzny i bronić tarczą, wyciągając z torby na pośladku kunai, który może nie był w jego rękach jakąś zabójczą bronią, ale i tak był lepszy od zbliżania się do mężczyzny bez jakiejkolwiek broni. Chłopak będzie chciał skrócić dystans i powie:
- Bądźmy rozsądni. Jestem człowiekiem interesu. Możemy się dogadać.
A jeśli chłopak nie zauważy nigdzie uciekiniera, rzecze głośno podobną kwestię:
- Bądźmy rozsądni. Możemy tak za sobą biegać i marnować siły, albo się dogadać. Ale jeśli wybierzesz walkę, to nie będę się powstrzymywał. A rzucam celnie. - powie, ukrywając w swoich słowach groźbę. Nawet, jeśli te słowa nie mają wielkiego przełożenia na jego intencje, to samo ujawnienie miejsca przebywania przeciwnika jest wystarczające, by spróbować wykonać właśnie taką taktykę wywabienia go z ukrycia. A jeśli się nie uda, chłopak odwraca się w stronę, z której podejrzewa, że jest tam przeciwnik i idzie powoli w tym kierunku, będąc gotowym na ewentualny atak.

[Yami]

Nie mogłem trafić lepiej. Myślałem, że jest tu w miarę sporo miejsca, a co mnie spotyka? Gęstwina drzew, która przysłania mi połowę widoku. Chwyciłem kunai w prawej ręce aby dopomagać nim choć odrobinę w momencie pojawienia się jakichś mało przyjemnych przeszkód jak gałęzie drzew, które mogły np. walnąć mnie w twarzy czy coś. Kilka takich mało przyjaznych przeciwników usiekłem lecz niemal pokonała mnie pułapka zastawiona na ziemi. Konar wyczekujący mojej zguby. Jeszcze dwa kroki i pięknie poleciałbym w te pokrzywy i kłujące igły. To byłoby raczej niezbyt miłe doznanie.
Kiedy przemierzałem możliwie szybko leśną gęstwinę wypadłem w końcu na niewielką polanę. "Uff" westchnąłem w głębi duszy choć moja radość nie trwała zbyt długo. Kobieta, która jeszcze chwilę temu wołała pomocy teraz zakrwawiona osuwała się po pniu jednego z drzew. Podbiegłem do niej zdejmując kuszę z lewej ręki. Rany były poważne a ta znajdująca się na podbrzuszu budziła grozę. Wszędzie było pełno krwi. Musiałem to szybko zatamować o ile chciałem aby kobieta jeszcze mogła się nacieszyć życiem. Nie miałem żadnego przeszkolenia medycznego. Nie wiedziałem jak się tym wszystkim zająć. Musiałem improwizować. Bardzo pomogło mi przy tym kilka kłębków bandaża, które miałem w torbie. Niby istnieją medyczni ninja i da się nauczyć ich sztuki ale w życiu nigdy nic nie wiadomo. I właśnie z tego powodu, na wszelki wypadek nosiłem tych kilka metrowych zawiniątek. Kilka razy sam się nieźle poobcierałem więc czasem z nich korzystałem. Teraz przydadzą się bardziej.
- Nie odpływaj. Mów do mnie
Nie wiedziałem w sumie jaki jest tego cel. Kiedyś obiło mi się to o uszy chyba gdzieś w mieści albo w jakiejś opowieści, którą słyszałem. Nawet nie wiem czemu to sobie akurat teraz o tym przypominam. Odsunąłem rękę kobiety kładąc ją na ziemi, a lewą ręką nacisnąłem na ranę. Zawsze ludzie łapali się za rany. Chyba to coś miało wspólnego z przepływem. Jak się coś zatka to mniej leci. Mój mózg pracował dość szybko przypominając sobie różne historyjki, z życia, które mogłyby się przydać w tej właśnie chwili. Sięgnąłem lewą ręką po shuriken i rozciąłem ubranie kobiety w miejscu rany, tak abym miał lepszy pogląd na sprawę. Następnie ten odłożyłem z powrotem do torby i sięgnąłem po dwa zwitki bandaża. Jeden z nich powędrował zwinięty w miejscu mojej ręki aby to teraz on dociskał na ranę przy pomocy lewej dłoni. Drugim bandażem zacząłem owijać miejsce rany. dość mocno pomógł mi fakt, że była oparta o pień toteż łatwiej było mi przełożyć bandaż za jej plecy. Hej. Jak na brak wprawy to całkiem nieźle mi idzie. Najgorszą ranę miałem z głowy pozostawały jeszcze te mniejsze. Miałem na szczęście jeszcze jeden bandaż co by poważniejsze skaleczenia zatamować, szczególnie te w okolicach łuków brwiowych gdyż pomimo czasu ciągle sączyła się z nich krew.

[Kaito]

Misja rangi D dla Yamiego i Shina
10/22
Rzeczywiście pościgi bywały niebezpieczne. Zwykle wyglądało to właśnie tak, że uciekinier desperacko starał się nie zostać złapanym i zastawiał na swej drodze jakieś sidła czy nawet bardziej skomplikowane pułapki. Z kolei ten, który gonił często czuł się zbyt pewnie i zapominał o obserwowaniu okolicy, koncentrując się wyłącznie na swym celu. To dlatego doświadczeni tropiciele wiedzieli, kiedy mogą podkręcić tempo, a kiedy jednak lepiej było nieco spowolnić, by nagle z drapieżnika nie przemienić się w ofiarę. Shin doświadczonym tropicielem może i nie był, ale i jego oponent raczej nie spodziewał się, że ktoś zauważy jego obecność w tak zapomnianej okolicy. Nie zdążył się w żaden sposób zabezpieczyć, nie przygotował po drodze niczego niespodziewanego, a rzucone w członka szczepu Kami kunaie to jednak było za mało, by zniechęcić go do gonitwy. Używał sprzętu charakterystycznego dla ninja, ale zważywszy na to, że nie potrafił się zbyt skutecznie obronić, można było przypuszczać, że był początkującym shinobim. Z drugiej strony… może lepiej było niczego nie zakładać, bo równie dobrze mogła być to jakaś psychologiczna zagrywka, a na Shina po drodze mogły jeszcze czekać jakieś nieprzyjemne niespodzianki.
Shin wiedział, że w tym momencie istniały dwie możliwości: zbieg mógł uciec jeszcze dalej albo się gdzieś ukryć. Chłopak postawił na tę drugą, twierdząc, że przy pierwszej z nich raczej dostrzegłby chociaż zarys mknącej przez gęstwiny sylwetki. Poza tym mądrze pomyślał, że ślady krwi i tak prędzej czy później doprowadzą go do jego zguby. Przypomniał sobie jednak także i nauki swojego ojca, zdając sobie sprawę z tego, że będąc niejako na terenie wroga, podejmuje także pewne ryzyko. Aby je zminimalizować, młody Kami znów stworzył tarczę z papieru, a następnie wyruszył na poszukiwania uciekiniera. Co jakiś czas w jego oczy rzucała się świeża posoka, która wytyczała mu szlak. Nieznajomy schował się za dość grubym i szerokim pniem drzewa, jednak wyczuwając, że przeciwnik się zbliża, popełnił błąd – poruszył się tak, że Shin zauważył zza drzewa skrawek jego kurtki. Facet usłyszał też słowa chłopaka, dlatego postanowił opuścić swoje schronienie.
- Nie będę się z tobą dogadywał, szczeniaku. To lepiej ty uciekaj. – Warknął na niego butnie, a zaraz po tym rzucił się w jego kierunku z wyciągniętą pięścią. Chciał się przebić przez jego papierową tarczę? A może zamierzał ją w jakiś sposób ominąć i uderzyć z boku? Cóż, jego ruchy wydawały się dziwne i na swój sposób nieprzewidywalne, ale jedno było pewne – ujęcie go po dobroci nie wchodziło już w rachubę.

Yami miał wrażenie, że przechodzi przez jakąś dżunglę, w tak gęstych trawach ledwie cokolwiek było widać, a i trudno było postawić kolejny krok. Chłopak wpadł jednak na dobry pomysł i pomagał sobie kunaiem, ucinając to bardziej przeszkadzające gałęzie czy inną, niezidentyfikowaną zieleń. Jednak nawet zaostrzony „nóż” nie mógł mu pomóc w starciu z wystającym z ziemi konarem. W tym przypadku można powiedzieć, że Yumichika był w czepku urodzony, bo pewnie większość dałaby się złapać na tę ukrytą w zaroślach pułapkę.
Jak się okazało Yami miał jeszcze więcej szczęścia, choć z drugiej strony… posiadanie bandaża wynikało raczej z jego przezorności, a nie przychylności pokręconego losu. Ten młody shinobi miał jednak łeb na karku. Mimo że nie był medycznym ninja, to jednak rozumiał, że taka podstawowa apteczka może przydać się każdemu.
- Miły chłopiec… – Mruknęła kobieta, którą Yumichika prosił, aby do niego mówiła i nie odpływała. Po tych dwóch zrozumiałych słowach bredziła już trzy po trzy, ale ważne było to, że się starała. Lepiej, żeby bełkotała, niż gdyby straciła przytomność, bo wtedy dość cherlawy jednak młodzieniec miałby niemały problem. Mimo tego brutalnego widoku, dużej ilości krwi, Yami zachował spokój i zabrał się za opatrywanie ran, poczynając oczywiście od tej największej i najgroźniejszej, gdzieś w okolicach podbrzusza. Może i nie miał zbyt dużego doświadczenia, ale nie o to tutaj chodziło. I tak nie obyło się przecież bez pomocy doświadczonego medyka. On miał tylko jedno ważne zadanie: zatrzymać lub chociaż spowolnić utratę krwi. Akurat to wyszło mu całkiem nieźle, potrafił także skorzystać z dość sprzyjającej mu okoliczności, jaką była pozycja przyjęta przez blondynkę.
- Musimy… musimy do szpitala. – Zaczęła dalej pomrukiwać biedna kobieta, która jednak starała się jeszcze gestem dłoni wskazać Yumichice na coś, co leżało za jego plecami. Nie było to takie proste, bo ręka jej opadała, kiedy zbyt długo trzymała ją w górze. Była już mocno osłabiona, ale jednak jakimś cudem Yami zrozumiał jej prośbę i instynktownie się odwrócił. Okazało się, że pod drzewem z tyłu leżała charakterystyczna dla ninja torba, na której najwyraźniej nieznajomej bardzo zależało, bo ta zaraz wsparła się o drzewo i próbowała wstawać. Jakieś ostatki sił z pewnością jej pozostały, ale jak można się domyśleć – skutki jej starań były jednak marne. Udało jej się nawet podnieść, kiedy akurat Yumichika spoglądał w drugą stronę, ale zaraz po tym opadła na niego bezwładnie niczym kłoda. Rzeczywiście trzeba było ją jak najszybciej odtransportować do szpitala, ale może jednak warto było zajrzeć także do tej dziwnej torby i zastanowić się w ogóle skąd się tutaj wzięła? Blondynka nie wyglądała bowiem na kunoichi, ale kto wie… być może to ten uciekający mężczyzna zostawił ją w popłochu, kiedy zrozumiał, że ktoś kręci się w pobliżu.

[Shin]

Chłopak nie spodziewał się powodzenia taktyki, której jeszcze sam nie miał okazji zastosować, ale okazywało się, że doświadczenie innych shinobi było niesamowicie pomocne. Shin nigdy nie wątpił, że metody wyniesione z praktyki są lepsze od tych wymyślonych na boku lub działających teoretycznie, więc słuchanie różnego rodzaju opowieści i dociekanie prawdy nie stanowiło dla niego problemu, a zadawane przez chłopaka nieraz upierdliwe pytania odnoszące się do taktyki nie pozostawały wątpliwości, że przykładał się do tych nauk, które mogły kiedyś uratować mu życie.
Podążanie za poszlakami i spokojne badanie okolicy należało do takich czynności, jakie wykonywało się w skupieniu, więc chłopak prócz swoich słów jedynie nasłuchiwał, nie chcąc dostać shurikenem lub jakimś nożem między oczy. Okazało się, że jego osąd był trafny a zraniony mężczyzna nie był w stanie powstrzymać krwotoku z otrzymanej wcześniej rany, dzięki czemu sprawa wytropienia go stała się bardzo prosta. Właściwie na samym końcu napastnik sam się zdradził, nie do końca ukrywając się za grubym pniem, dzięki czemu bystre oczy Shina poszukujące wszelkich niezwykłości skupiły się właśnie na tej odstającej kurtce mężczyzny. Po jego słowach można wywnioskować, że raczej nie ma szansy na kompromis lub wyjaśnienie sytuacji, a to doprowadzało prostym rozumowaniem do wniosku, że to on jest winny całemu zajściu. Mlody Kami nie zamierzał odpowiadać i tracić czas na mdłe dyskusje, które prowadzą donikąd.
To, co było niespodziewane, to rzucenie się na Shina. Chociaż może zdziwienie chłopaka polegało na jego braku doświadczenia, bo logicznie można było się domyślić, że bestia zapędzona w kozi róg panicznie atakuje i staje się jeszcze bardziej niebezpieczna. Chłopak jednak był przygotowany również na taki rozwój wydarzeń.
W przypadku ruchów i stylu walki, których nie zna głupotą byłoby czekać na atak przeciwnika. Każdy cios może się okazać opłakany w skutkach, a przy odrobinie pecha może zakończyć się kompletną porażką. Chłopak używa techniki Kami Kogushi, szybkiej techniki która ma zadanie skrępować wroga. Jeśli się to uda, to chłopak będzie chciał przesłuchać gościa, zadając proste pytanie i kłując go wyciągniętym kunaiem w razie, gdyby ten zbyt długo milczał, ale nie czyniąc zbyt dużej szkody. Jeśli to się nie uda, chłopak stara się odskoczyć, nadal chowając się za stworzoną przez siebie wcześniej tarczą.

Nazwa

Kami Kogushi

Pieczęci

Brak

Zasięg

Wykonanie

Opanowanego Reberu

Długość lotu

40 metrów

[/tmax]

Ilość kartek

Wykorzystuje już istniejące.

Koszt

E: 24% | D: 18% | C: 15% | B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3%

Dodatkowe Technika wspomagająca nasze Reberu, nie może wylecieć poza jego zasięg. Działa na maksymalnie 2500 kartek. Technikę tę nie obowiązuje obniżony koszt.

Opis Do kartek kontrolowanych przy pomocy Reberu przesłana zostaje chakra przyśpieszająca je (szybkość traktowana o poziom wyżej, czyli przy Słabej na Reberu poruszają się z Mierną). Taką kaskadą mogą spaść prosto na przeciwnika, ograniczając jego widoczność i przyklejając się. Efektem końcowym jest całkowite oblepienie oponenta lub zostawienie niektórych miejsc odkrytych jeśli użytkownik tak sobie zażyczy np. ust w celu przesłuchania. Innym sposobem użycia jest po prostu szybkie przemieszczenie papieru w jakieś miejsce - ogranicza nas tak naprawdę jedynie wyobraźnia. Wadą techniki jest to, że przyśpieszony papier może poruszać się wyłącznie w linii prostej.

[Yami]

Wszystko jakoś się udało. Zatamowałem jakimś cudem krwotok i zyskałem tym samym trochę czasu. Gdybym nie był przezorny to strzelam, iż raczej nie skończyłoby się to najlepiej. Nie mniej jednak czas dalej uciekał. Zastanawiałem się co dalej. Shina nie było. Były dwie możliwości, może trzy. Pierwsza, że dalej ścigał podejrzanego, druga - zginął podczas pościgu, trzecia - uporał się już z oponentem ale w trakcie pościgu zgubił się gdyż nie znał zbyt dobrze tych terenów. Choć w sumie gdyby tak było z pewnością wołałby mnie abym nakierował go. Tak więc jednak zostały dwie możliwości. Jedna pozytywna i druga dość nieprzyjemna. Biorąc pod uwagę że najczęściej nic nigdy nie idzie mi po myśli przeczuwałem, że sam będę musiał zmierzyć się z przeciwnikiem, który pokonał chłopaka zbudowanego z kartek. Super. Po prostu BOMBA.
Kiedy dziewczyna próbowała wstać położyłem dłoń na jej ramieniu i nie pozwoliłem się jej nawet drgnąć.
- Połóż się, a nie wstawaj.
Westchnąłem. Czasami ludzie wyczyniali dziwne rzeczy w kryzysowych sytuacjach. Nie mniej jednak zdziwiło mnie połączenie słów "szpital" z kierunkiem jakim wskazywała dziewczyna. Nie kierowała palca w stronę wioski tylko gdzieś w kierunku lasu. Początkowo myślałem, że zwyczajnie z powodu ubytku krwi zaczyna majaczyć, jednak zmieniłem podejście kiedy dostrzegłem leżącą torbę. Może już nie mówić trzeźwo i mieszać wyrażenia, choć połączenie tego słowa z torbą może wskazywać, iż znajduje się tam coś co może pomóc kobiecie w tym stanie. Obiło mi się o uszy o pigułkach, które pozwalają uzupełnić utraconą krew i przyspieszyć gojenie ran. Możliwe, że właśnie tam znajdować się może taki przedmiot. Westchnąłem. Co jeśli to pułapka? Choć w sumie gdyby tak było to już przy bandażowaniu zostałbym zaatakowany, gdyż prawdopodobnie wtedy byłem najbardziej odsłonięty... Chyba za bardzo kombinuję, choć z drugiej strony mógłbym już pewnie dawno kopnąć w "ziemię". Chyba w tych czasach nie było kalendarzy :/. Założyłem kuszę na przedramię, a shuriken, którym przeciąłem ubranie umieściłem w torbie.
- Nie ruszaj się. Przyniosę ją.
Skierowałem się w stronę torby spoglądając co jakiś czas na kobietę. Wolałbym aby torba nie była wypełniona notkami wybuchowymi. Byłby to bombowy numer. Hehe. Zaśmiałem się w duchu.

[Kaito]

Misja rangi D dla Yamiego i Shina
13/22
Shin był spostrzegawczy i bardzo dobrze potrafił połączyć fakty. Może sam siebie nie nazwałby dobrym tropicielem, ale z drugiej strony czy właśnie takie umiejętności nie świadczyły o tym, że ma do tej dryg? Nie musiał być sensorem, Aburame czy Inuzuką, żeby wyśledzić swojego przeciwnika. Dzięki temu, że go zranił dokładnie wiedział, czego szukać, a wprawne oko pozwoliło mu z kolei zauważyć ten jeden błąd, który kompletnie nieznajomego mężczyznę odsłonił. Można by rzecz, że to czysty przypadek, istny łut szczęścia, ale z pewnością nie każdy zdołałby go wykorzystać, a jak to się mówi: szczęście sprzyja lepszym. Mądrości ojca kazały jednak papierowemu ninja pozostać nadal czujnym i spokojnym. Nie można było przecież spuścić gardy po jednym małym sukcesie. Szczególnie, kiedy przeciwnik rzucał się na niego z pięściami. Tylko czy nie było to z jego strony głupie posunięcie? Atakować tak prosto i otwarcie? Z drugiej strony Shin chyba nie był zwolennikiem walki w bliskim zwarciu i dlatego wolał takiej sytuacji uniknąć. Postanowił skorzystać z techniki klanowej Kami Kogushi i tym samym posłał w kierunku swojego oponenta mnóstwo kartek. Facet nie był chyba zbyt doświadczony, mruczał coś pod nosem, że to śmieszne, że taki dzieciak atakuje go za pomocą papieru. Myślał, że papier nie jest groźny? Kartki zaczęły go powoli oblepiać, a gość wyrywał się niczym jakiś pies na łańcuchu. Jego reakcje były jednak spóźnione. Nie zrozumiał, że powinien wykonać jakiś unik już wcześniej. Natłok papierowych kartek był teraz zbyt wielki, by mógł sobie z nim poradzić, a po niedługiej chwili został już całkowicie unieruchomiony techniką Shina. Chłopak zamierzał go przesłuchać, ale o co w ogóle chciał go zapytać?
- Czego do cholery ode mnie chcesz, gówniarzu?! – Na agresywną reakcję zatrzymanego nie trzeba było długo czekać, ale jak się okazało. Mocny to on był tylko w gębie, bo umiejętności bojowych to ewidentnie mu jeszcze brakowało. Prawda była taka, że teraz mężczyzna mógł liczyć wyłącznie na litość Shina, bo nie mógł nawet swobodnie ruszyć palcem. Tylko usta miał niezaklejone, bo najwyraźniej chłopak ze szczepu Kami chciał się jeszcze czegoś dowiedzieć przed podjęciem decyzji: co zrobić z tym cwaniaczkiem.

Co zaś działo się u Yamiego? Cóż, chłopak rzeczywiście kupił sobie i swej towarzyszce trochę czasu, bo gdyby nie jego opatrunek, scenariusz mógłby mieć bardzo tragiczne zakończenie. Yumichika zastanawiał się jednak, co też stało się z Shinem. Czy nadal gonił podejrzanego? Może już go złapał, ale się gdzieś po drodze zgubił? A może zginął? Ostatnia myśl na pewno nie była motywująca, ale póki co Yami musiał sobie radzić sam, bez pomocy wcześniej decyzyjnego kolegi i odsunąć na bok ten pesymizm. Musiał wziąć się w garść, nawet jeśli rzeczywiście miałby walczyć z przeciwnikiem, który dał radę samemu papierowemu shinobiemu.
- Ale… – Blondynka chciała się przeciwstawić Yumichice, ale chyba sama stwierdziła, że brakuje jej sił, aby walczyć ze zdrowym, młodym chłopakiem. Ostatecznie się poddała, siedząc spokojnie pod drzewem. Yami zaś zastanawiał się, dlaczego mówiąc o szpitalu, kobieta wskazała zupełnie inny kierunek. Dopiero po chwili zdał sobie sprawę z tego, że pod pobliskim drzewem leży jakaś torba. Siedemnastolatek kazał się nie ruszać swojej towarzyszce, po czym sam czmychnął po to zawiniątko, żeby zobaczyć, co jest w środku. Nie zapominał przy tym o ostrożności. Obawiał się przecież, że może być to jakaś pułapka, że wewnątrz torby mogą znajdować się chociażby notki wybuchowe. Ale z drugiej strony… no właśnie, do tej pory blondynka nie przejawiała względem niego żadnych negatywnych uczuć, nie próbowała go także atakować. Tak naprawdę na próżno było szukać u niej jakiejś kabury i poza tą torbą na ziemi nie widać było żadnych innych elementów, które świadczyłyby o tym, że może być ninja. Zaś nie wiadomo było czy w ogóle torba należała do niej, czy może do uciekiniera. Yumichika zdecydował się ją otworzyć, nawet jeśli niosło to za sobą jakieś ryzyko. Tak jak przewidywał, przyjmując ten bardziej optymistyczny scenariusz, znalazł w torbie opakowaną w pudełeczko pigułkę. Na wieku znalazła się taka oto informacja „pigułka ze skrzepniętą krwią”. Chłopak mógł pomóc ofierze, a równie dobrze kompletnie o niej zapomnieć i zabrać to, co znalazł dla siebie. Poza pigułką w torbie nie było nic wartościowego – puste pudełka po jakichś innych pigułkach, trzy wyszczerbione i bezużyteczne shurikeny, a także bandaż, który z jednej strony może dało się jeszcze jakoś wykorzystać, ale był czymś przeklęcie pobrudzony, więc może lepiej było nie ryzykować. Ah, chwila, pod bandażem znalazł się także i kobiecy portfel! Zwędzić kasę? Oddać właścicielce? Te dylematy... Cóż, czegokolwiek Yami nie postanowiłby zrobić, musiał się pośpieszyć ze swoją decyzją, bo nawet mimo opatrunku, kobieta potrzebowała szybkiej pomocy doświadczonego medyka.

[Yami]

Zachowałem czujność pomimo faktu, że kobieta słaniała się na nogach. Choć w sumie po tym jak ją usadziłem to nawet na nich się nie słaniała. Kiedy zbliżyłem się do torby spoglądałem w jej stronę i podniosłem znalezisko z chęcią zbadania jego zawartości. Jednak przy braku ruchów postanowiłem zaryzykować i otworzyć opakowanie. Ku memu szczęściu nie było to żadnych notek a tylko i wyłącznie puste pudełka i jakiś stary sprzęt shinobi. Znaczy pudełka nie były do końca puste. W jednej z nich znajdowało się to o czym mówiłem - "pigułka ze skrzepniętą krwią". Czyli jednak kobieta jeszcze była przy zdrowych myślach.
Wróciłem biegiem do niej. Torbę rzuciłem na prawo od niej a sam dobywając wcześniej pudełka z ostatnią pigułką znalazłem się tuż przy niej.
- Mam.
Nic więcej nie musiałem mówić. Wyjąłem pigułkę i umieściłem ją w ustach dziewczyny.
Wszystko zależało od niej i od jakości pigułki. Mogłem się przy okazji dowiedzieć jak bardzo są one efektowne, choć z drugiej strony za pewno były cholernie drogie.
Wstałem i zacząłem się rozglądać. Jeśli Shin nie da znaku życia w przeciągu 5min. Będę musiał iść z kobietą do szpitala. Nie było mi to za bardzo na rękę. Nie, nie myślcie, że jestem jakim zwyrodnialcem. Zwyczajnie myślałem, że Shin zwyczajnie przeniesie dziewczynę wykorzystując nasączone chakrą kartki. Zrobi z nich nosze, które będą się unosić nad ziemią. Nie męczyłoby to zapewne w takim stopniu jak wspieranie ramieniem ledwo przytomnej kobiety.