Domek do wynajęcia

[Isei]

Domek ten mieści się na samym brzegu terenów mieszkalnych. Jest on zwyczajnym, jednopiętrowym domostwem stworzonym głównie z drewna. Od zewnątrz został w pełni pomalowany na kolor biały, zaś pokrywająca go ceramiczna dachówka ma glinianą barwę. Budynek ten jest malutki jak na standardy innych domków do wynajęcia w Ryuzaku no Taki. Po wejściu mamy krótki korytarzyk, który zaprowadzi nas do trzech innych pomieszczeń. Po lewej stronie znajdziemy sypialnię, która rozciąga się na całym lewym boku domku. Wewnątrz klasyczne umeblowanie - łóżko, stolik nocny, regał na książki, szafa, komoda, malutkie biureczko i krzesło przy nim. Ściany zostały pomalowane na morski odcień, zaś na środku podłogi z jasnego drewna leży malutki dywanik. Warto wspomnieć o przesuwanych drzwiach na zamek, które są na północnej ścianie. Prowadzą one na drewniany podest, taras w ogrodzie. Drzwi na wprost prowadzą nas do podzielonej na dwie części łazienki. W pierwszej części mamy przebieralnię z półkami na ubrania oraz miejscem do prania ubrań, a wewnątrz już właściwą cześć z wanną, palnikiem do podgrzewania wody i innymi typowymi rzeczami jakie można znaleźć w takim miejscu. Obie części są pomalowane na czystą biel. Drzwi po prawej prowadzą do kuchni, która podobnie jak sypialnia jest na całym boku domku. Część północna to typowe miejsce do gotowania, zaś południowa to jadalnia ze stołem, krzesłami, barkiem na trunki oraz regałem na książki. To pomieszczenie zostało pomalowane na odcień brzoskwiniowy.
Małe rozmiary domku są częściowo rekompensowane przez ogród za nim. Na tarasie od sypialni można znaleźć dwa krzesła oraz stolik dla lubiących posiedzieć na świeżym powietrzu. Ogród w rzeczywistości jest niewielką przestrzenią porośniętą trawą, która jest pusta, a jedynie na obrzeżach, przy płocie rosną krzaki i trzy drzewa. Domek ten zazwyczaj jest wynajmowany przez osoby, które wiedzą, że długo w Ryuzaku no Taki nie zostaną.

[Kaguya Hayato]

8/15 Wyszedłem z wody, wytarłem się i opasałem ręcznikiem. Lekko się przeciągnąłem, rozejrzałem dookoła i po chwili udałem się w kierunku szatni. Wolny krokiem skierowałem się w kierunku mojej szafki, otworzyłem ją, a z niej wyjąłem moje ciuchy w które po chwili się ubrałem oraz resztę ekwipunku. Gdy skończyłem się ubierać skierowałem się do wyjścia. Na zewnątrz czekał już na mnie Zenshin. – Czy mój brat był ze mnie dumny? Tego nie wiem, wydaje mi się, że tak. Mój ojciec był taki jak twój, pokładał we mnie wielkie nadzieje i miał spore wymagania. Ilość nieznajomych twarzy rośnie z minuty na minutę. – zaśmiałem się po czym kiwnąłem głową porozumiewawczo w kierunku mężczyzny na znak gotowości do wymarszu.
Byłem ciekaw jak wygląda dom, który wynajmuje, spodziewałem się willi, ale widok prostego drewnianego domku nie zdziwił mnie wielce, można wręcz powiedzieć, że ucieszyłem się. Osoba, która może sobie pozwolić na wiele, jak nie na wszystko zamieszkuje mały drewniany domek, czyż to nie ciekawy widok? Uważam, że tak. Chciałem rozejrzeć się trochę bardziej, jednak nie miałem na to czasu, bo Zenshin poprosił mnie o ustawienie stojaków. – Jasna sprawa, już ustawiam. – Jak powiedziałem tak zrobiłem, zabrałem się do roboty i rozstawiłem stojaki, nie zabrało mi to dużo czasu, więc od razu po skończeniu postanowiłem się trochę rozejrzeć po okolicy, na początek skierowałem się w stronę drzew.

[Isei]

Misja rangi D - Hayato [09/15] Zenshin pokiwał głową i przytaknął Hayato, słysząc jego słowa. Zrozumiał chyba, że nie warto drążyć tematu z bratem, gdyż jest to zbyt prywatna sprawa. Nie zamierzał być wścibski, a szczególnie w momencie kiedy znał młodzieńca od zaledwie dobrych kilkudziesięciu minut. I tak ich rozmowy były dosyć otwarte i cechowali się obustronnym zaufaniem w tych niepewnych, wojennych czasach. Tutaj odpoczynek w źródłach i spokojny spacer, a w Sakai bitwa oraz śmierć setek ludzkich istnień. Taki był świat. Nie można było jednak zarzucać brak rozsądku zarówno samurajowi, jak i mężczyźnie, gdyż obaj w rozmowie ze sobą budzili pewną aurę zaufania. Widać było zwyczajnie, że nie są tym podstępnym typem człowieka. Albo jeden z nich był wyśmienitym aktorem.
Stojaki były solidnie zbitymi kawałkami drewna. Nie ważyły dużo, więc Hayato bez problemu ustawił cztery na środku ogrodu, w odpowiednim odstępie od siebie. Zaraz po tym postanowił rozglądnąć się. Ciężko było skupić tutaj na czymś konkretnym wzrok. Drzewa były dosyć zwyczajnej wielkości, liściaste, ale jaki to był gatunek? Kwiaty na nich wskazywały, że są zapewne owocowymi drzewkami, a ich rozmiar mógł wskazywać na wiśnie. Kto jednak to wiedział? Ciężko było określić dla kogoś pochodzącego z Yinzin - miejsca gdzie jedyne spotykane drzewa są iglaste. Podchodząc do drzew, można było też wyglądnąć za niewysoki płotek. Za nim była wąska uliczka między kolejnymi domami. Nie główna, a jedynie ścieżka do domostw, więc praktycznie nikt tamtędy nie przechodził.
W tym momencie z domu wyszedł Zenshin z czterema mokrymi matami. Położył je obok stojaków i zaczął spokojnie nabijać je na wystający "kolec" do tego przeznaczony. Widać było, że tatami omote są doskonale namoczone. Z pewnością leżały w wodzie przez ponad dobę. Mężczyzna podczas nabijania ich spojrzał na młodego samuraja i uśmiechnął się lekko.
- Poniekąd będzie to test również Twoich umiejętności. Czyste cięcie tatami omote to nie lada wyczyn dla każdego szermierza. Odpowiednie ułożenie ostrza, odpowiednia siła, szybkość, luźność ramion. Znam tylko teorię, a tutaj wpływa tyle czynników na czyste, idealne cięcie, że głowa może rozboleć. Podziwiam wprawnych szermierzy. Ah, dodatkowo wzmocniłem te maty grubą jak kciuk gałęzią. Po namoczeniu jest jeszcze twardsza. Ma imitować kość. Można porównać, że ta mata to jak odcięcie komuś ramienia. Albo bardziej nogi. - mówił podczas przygotowywania tatami omote. Po wszystkim skierował się znów do domu. Znikł tam na jedną chwilkę, gdyż po chwili wyszedł z jakimś zawiniątkiem. Podszedł pod stojaki i położył je na ziemi. Fioletowy materiał był związany czarną wstążką. Pociągnął i rozwiązał ją, a następnie rozłożył materiał, ukazując czarne, błyszczące, prostokątne pudełko wykonane z drewna. Od przodu miało srebrny zatrzask, który Zenshin podniósł z cichym pstryknięciem. Otworzył pudełko, ukazując wnętrze. Na czerwonym wyścieleniu leżała katana. Jednak nie tak zwyczajna. Jej długość była oczywiście tradycyjna - dziewięćdziesiąt centymetrów, w tym sześćdziesiąt ostrza. Nawet niewprawne oko mogło zauważyć kunszt z jakim to ostrze zostało stworzone. Miała piękny ślad na ostrzu - Hamon. Znak, że ostrze jest twarde, a grzbiet miękki. To sprawiało, że katany cięły idealnie i były stosunkowo wytrzymałe. Tsuba była czarna, wykuta w nietypowy sposób, gdyż przypominała jakiś wzór stworzony z grubego, czarnego drutu. A jednak była normalnie funkcjonującą tsubą. Tsuka, czyli rękojeść miała czarny, staranny oplot. Nawet kashira była czarna i zdobiona wzorami. Obok leżała zwyczajna, czarna i błyszcząca saya z fioletowym sznurkiem. Zenshin spojrzał na Hayato z delikatnym uśmieszkiem i kiwnął mu głową.
- Proszę, sprawdź jak trzyma się w dłoni, jakie jest wyważenie, jakie jest samo uczucie trzymania jej. Testuj jak chcesz i do woli. Droga wolna. - powiedział, a następnie podniósł się i odsunął dobry kawałek. Nie za daleko, aby widzieć wszystko, ale nie za blisko, aby nie przeszkadzać młodemu samurajowi.

[Kaguya Hayato]

10/15 Nie zdążyłem zapoznać się z terenem tak jak chciałem, ledwo, co zacząłem, a Zenshin wrócił już z tatami omote umiejscawiając je w wcześniej wyznaczone do tego miejsce. Porzuciłem dalsze rozeznanie i wróciłem w jego pobliże, gdy podszedłem akurat kończył.
– Jeżeli katana jest naprawdę dobrze wykonana to nie powinno to sprawiać dużych problemów, często na treningach wykonywaliśmy te ćwiczenie. Szkoła do której uczęszczałem kładła bardzo duży nacisk na poprawność w jego wykonywaniu. – Zenshin znowu udał się w kierunku domu, ale tym razem nigdzie nie odchodziłem tylko czekałem na jego powrót. Gdy wracał zauważyłem, że niesie coś w swoich rękach. Owym przedmiotem okazała się katana, która była zapakowana w prostokątne pudełko, a ono zostało owinięte fioletową tkaniną i związane czarną wstążką.
Po uzyskaniu zgody od Zenshin’a wziąłem katane w swoje ręce i przyjrzałem się jej po czym wyprowadziłem kilka ciosów w powietrze. – Jest dobrze wyważony, dobrze wykonany, widać, że ktoś włożył w niego sporo pracy i serca. – Po tym jak wypowiedziałem te słowa przystąpiłem do cięcia tatami omote, wyprowadziłem jedno czyste cięcie po którym tatami omote zostało przepołowione. – Ostra. Dobrze, to z pewnością zabójcza broń.

[Isei]

Misja rangi D - Hayato [11/15] Z pewnością ćwiczenia na przecinaniu mat pozwalały Hayato przeciąć je bez problemu nawet zupełnie przeciętnym ostrzem. O to właśnie chodziło w fechtunku, aby to technika była zabójcza, a nie sama broń. Wprawny szermierz mógłby ciąć byle nożem kuchennym jak niektórzy kataną. Historia też znała przypadki tak wybitnych mistrzów miecza, którzy potrafili korzystać z drewnianych replik w pojedynku z normalnie uzbrojonym oponentem. Wszystko zależało od umiejętności. Jednak wiadomo, że im lepsze ostrze, tym mniej wymaganej techniki, aby ciąć nim skutecznie. To też mogło poprawić technikę na przyszłość.
- Wspaniale. Cieszę się, że nareszcie mam kogoś pod ręką, kto zna się na rzeczy i będzie mógł ocenić z praktycznej strony tą broń. - po tych słowach w milczeniu przyglądał się jak młodzieniec testował katanę. Pierwsza rzecz jaką młody samuraj mógł wyczuć, to że ostrze zupełnie inaczej się trzyma niż jego własne. Chodziło zapewne nieco o punkt wyważenia. Dodatkowo oplot był wykonany z miększego materiału co akurat wyglądało ładnie, ale po kilku machnięciach okazało się, że jest zbyt luźne, aby czuć się w stu procentach pewnym podczas wymachu. Mimo wszystko nie było możliwe wytrącenie broni z ręki. Nadal trzymała się niemalże doskonale. Waga była całkowicie normalna. Broń również musiała swoje ważyć, aby dało się jej nadać odpowiednią siłę. Z przyjemnym dla ucha dźwiękiem przecinała powietrze. Hayato przy przecinaniu maty przygotował ramię na pewien opór jaki postawi przedmiot, lecz ku jemu zaskoczeniu - mata praktycznie nie postawiła żadnego. Niczym przecinałby cieniutką gałąź. To wskazywało jak idealnie wykutym ostrzem jest ta broń, i jak wiele pracy zostało włożone w naostrzenie jej. Mogło też wskazywać jak wprawny był Hayato w przecinaniu mat, gdyż jego technika musiała również być odpowiednia. Dobry kąt cięcia i brak drżeń lub zawahań sprawił, że wykorzystał pełen potencjał ostrza. Mężczyzna uśmiechnął się lekko, po czym podszedł do trzech pozostałych stojaków, by przysunąć je do siebie. Teraz stały trzy zaraz obok siebie, dotykając się i stanowiąc jakby płotek.
- Spróbuj trzy na raz. - powiedział i odsunął się, aby dać miejsce młodzieńcowi na próbę.

[Kaguya Hayato]

12/15 Pierwsze testy katany Zenshin'a wypadły pomyślnie, byłem pod dużym wrażeniem. Ostrze spisywało się bardzo dobrze, co świadczyło o jego dobrym wykonaniu. Katana w chwycie była inna niż moja, wydawała mi się gorsza, ale odrzuciłem tą myśl szybciej niż przyszła. Wiedziałem, że mogę odczuwać lekki dyskomfort w używaniu innej katany niż moja, ponieważ używałem jej już przez długi czas i byłem do niej bardzo przywiązany.
Po pierwszych testach sprawdziłem ostrze w celu poszukiwania wgłębień na ostrzu, które mogłyby się pojawić, przejrzałem dokładnie z dwóch stron, jednakże nie znalazłem nic, co by mogło mówić o jakiś uchybieniach. Ucieszyło mnie to, kowal, który wykuwał ten oręż musiał posługiwać się nie lada kunsztem. Popatrzyłem się w stronę Zenshin'a, który akurat kończył ustawiać pozostałe stojaki. - Taka praca to czysta przyjemność, pierwszy raz zdarza mi się testować katane, a już zostałem rzucony na głęboką wodę dostając w ręce tak dobrą broń. - Złapałem lekki oddech i następnie wykonałem dwa cięcia.

[Isei]

Misja rangi D - Hayato [13/15] Rzeczywiście ostrze, które testował Hayato nie otrzymało żadnych śladów zużycia. Było wciąż równie idealne jak przed przecinaniem maty. Aby rzeczywiście sprawdzić jak zachowałoby się w prawdziwej walce, młody samuraj zapewne musiałby z kimś zawalczyć. Tutaj jednak nie było nikogo, a też Zenshin mógłby się nie ucieszyć, że jego broń może zostać zniszczona. Chociaż lepiej w testach, aniżeli w walce.
Kolejne cięcia przyniosły zamierzony efekt. Katana była zwyczajnie wspaniała. Nawet dłonie Hayato powoli przyzwyczajały się do oplotu, który wciąż wydawał się delikatnie niepewny, ale z pewnością pewniejszy niż kilka minut temu. Mężczyzna uśmiechnął się, podchodząc do młodzieńca. Położył mu dłoń na ramieniu i kiwnął głową, wskazując na ostrze.
- Dobrze, to teraz kilka pytań. Co byś poprawił w tej broni? Co Twoim zdaniem jest największą zaletą jej? Ile byś za nią zapłacił jeżeli najzwyklejsza katana kosztuje 1400 ryo? - trzy pytania i czekał na odpowiedź. Odsunął się jednak na dobre kilka kroków i zatrzymał się wzrokiem na ostrzu, które nosił przy boku Hayato.
- Mógłbym zobaczyć Twoją własną broń? - zapytał uprzejmym tonem, aby zabrzmiało to jak rzeczywiste pytanie, na które młody samuraj ma zupełne prawo odmówić. Nie chciał, aby wyszedł na wymagającego zleceniodawce, którego pytania są jedynie delikatniejszym ujęciem rozkazów.

[Kaguya Hayato]

14/15 Testy przebiegły pomyślnie, Zenshin wydawał się na zadowolonego z katany jaką posiada, a ja byłem zadowolony z tego iż mogłem ją przetestować. W końcu przyszedł ten moment w którym trzeba było wydać ostateczną opinię o katanie. Spojrzałem na Zenshin'a potem swój wzrok przerzuciłem z powrotem na ostrze.
- Nie jestem kowalem, więc jedynie mogę sobie wyobrazić ile czasu pochłonęła praca nad tą kataną, jedyną rzeczą do której mogę się przyczepić jest oplot, który mógłby zostać wykonany inaczej by poprawić pewność w chwycie. Oczywiście wcale to nie musi być problemem dla kogoś innego tylko dla mnie, ale ja już się przyzwyczaiłem do swojej i to może być powód dla którego ta katana nie leży mi w ręku tak jakbym chciał. Poza tym nie mam innych zastrzeżeń, co do ceny to na pewno będzie o wiele droższa niż zwykłe katany, ale nie potrafię określić dokładnej ceny, nie znam się na tym za dobrze. Chcesz zobaczyć moją katanę? W sumie czemu bym miał ci jej nie pokazać. - zaśmiałem się po czym sięgnąłem ręką po swój oręż i podałem go Zenshin'owi razem z sayą.

Katana: Klik

[Isei]

Misja rangi D - Hayato [15/15] Zenshin w spokoju stał i kiwał głową wsłuchany w słowa Hayato. Słysząc słowa odnośnie oplotu, podrapał się po głowie ściągając ze sobą brwi. Wydał też z siebie niski, charczący odgłos "hmmm". Nawet kiedy młodzieniec skończył mówić, to mężczyzna stał w zadumie wgapiony w ziemię. Dopiero po chwili ocknął się i odebrał od młodego samuraja jego katanę. Przyjrzał się jej najpierw w sayi, sprawdził czy ta dobrze trzyma broń, aby nie wypadła, aż w końcu wyciągnął ostrze. Koniec katany oparł o swoje lewe przedramię i z profesjonalizmem w oku oglądał ją.
- Muszę Cię przeprosić, ale nie powiedziałem Ci całej prawdy. Tak naprawdę jestem znany pod imieniem Gentarō. Zenshin to mój dziecięcy przydomek. Nazywam się Gentarō Yamatsuchi i jestem kowalem. To ja wykułem to ostrze, które testowałeś. Specjalnie ukryłem całą prawdę, abyś nie wstrzymywał się z oceną ze względu na mnie. Mogłeś słyszeć o mnie, moje nazwisko jest dosyć znane w Yinzin z powodu moich przodków, którzy wykuwali tam broń. Ale oczywiście nie musisz, nie jestem światową sławą. - po tych słowach wystawił przed siebie katanę Hayato i uderzył w jej koniec, aby sprawdzić czy ostrze jest giętkie. Przyjrzał się temu dokładniej, aż w końcu schował ją do sayi i oddał młodzieńcowi.
- To solidnie wykonana broń. Będzie Ci służyć przez długi czas o ile będziesz o nią dbał. Zaczekaj chwilkę. - w tym momencie skierował się znów do swojego domu. Znikł tam na dosłownie minutę. Wyszedł, trzymając w dłoniach małą sakiewkę i niewielkie, prostokątne, drewniane pudełeczko. Podszedł pod młodzieńca i wręczył mu obie rzeczy.
- Proszę, oto zapłata i coś co pomoże Ci w utrzymaniu ostrza w idealnej kondycji. - uśmiechnął się i bez chwili czekania ruszył do ponownego zapakowania swojej katany do pudełka. Gdy już ją zapakował, to spojrzał znów na młodzieńca.
- Miło było Cię poznać, Hayato. Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś się spotkamy. Tymczasem muszę Cię pożegnać. Alkohol zaczyna sprawiać, że powieki mi opadają. Do zobaczenia. - powiedział, a następnie ruszył do domu tylnym wejściem, które zamknął zaraz za sobą, pozostawiając młodego samuraja samego w ogródku.

KONIEC MISJI

Wynagrodzenie dla Hayato:
- 100 Ryo
- 20 PH
- Zestaw do pielęgnacji broni (Zawiera: Mosiężny młoteczek do łatwiejszego rozkładania broni, flakonik goździkowego olejku zapobiegającego rdzewieniu, sporą kulkę proszku polerskiego do usuwania nadmiaru olejku oraz bawełnianą szmatkę do rozprowadzania olejku)

//Wynagrodzenie dopisz sobie dopiero wtedy, kiedy zostanie zaakceptowane w temacie z wynagrodzeniami za misję.

[Tensa]

"Keep you free from sin
Till the sandman he comes" 31/15 A więc i zło wcielone mogło być dobrem? No cóż, wniosek z tego taki, że nie warto oceniać książki po okładce. Nasz bohaterski jashinista, co jakby nie patrzeć brzmi jak typowy oksymoron postanowił odprowadzić urocze dziewczę do domu. Najpierw jednak dowiedzieć się musiał, gdzie mieszka różowowłosa dziewoja.
-Ja... ja wynajmuje niewielkie mieszkanie w dzielnicy mieszkalnej zaprowadzę Cię. - Saburo zgarnął mieszek i popędził dziewczynę. Razem ruszyli przez nocny las, nastolatka trzymała się blisko niego, uchwyciła nawet jego dłoń, aby się nie zgubić. Po chwili milczenia, w końcu spokojna odważyła się mówić. Po drodze opowiedziała jashiniście jak to około roku temu udało jej się znaleźć zatrudnienie w szpitalu, okazało się, że ona również jest kunoichi, jednak wyspecjalizowaną w technikach IryouJutsu. Okazało się również, że tego dnia odwiedził ją dziadek, którego chłopak miał już okazję poznać. W końcu jednak dotarli na miejsce.
-Gdybyś kiedyś potrzebował pomocy, albo leczenia... no dobra, ochotę się spotkać będę tu czekała,
dzisiaj muszę odpocząć. - powiedziała składając na jego policzku krótki pocałunek po czym zniknęła za drzwiami niewielkiego domostwa.

-----------------------------
Koniec misji o/

[Saburō Hokusai]

Po drodze dziewczyna opowiadała chłopakowi trochę o sobie. Dowiedział się głównie o tym, że zajmuje się leczeniem. W międzyczasie po drodze umył swój płaszcz w rzece i założył go na siebie tuż po wyschnięciu. Chłopak zaprowadził dziewczynę, aż tutaj. Stał jakiś domek, jak na chłopaka oko, nie wyposażony jakoś szczególnie, ale trzeba przyznać, że na tle tej natury mały domek wydawał się całkiem ładny. Dziewczyna podziękowała ładnie i widać, że się wstydziła, ale w końcu się przemogła. Zaprosiła chłopaka na spotkanie jakby kiedyś chciał, na co chłopak się uśmiechnął i odpowiedział dziewczynie spod kaptura.
- Nie wiem czy to dobry pomysł, ale jeśli chcesz, to nie widzę problemu.
Po czym pomachał jej na pożegnanie, a następnie szybko zlikwidował uśmiech z twarzy i odszedł w swoją stronę.

z/t

[Keizo]

- Całkiem uroczy domek - powiedział Keizo, czując przyjemną pełność w żołądku i obserwując kątem oka zachodzące nad dachami Ryuzaku słońce. Ziewnął głośno i wszedł do środka.
Domek wyposażony był tylko w jedną sypialnię, ale nie stanowiło to zbyt dużego problemu.
- Prześpię się w jadalni, co? - powiedział, zdejmując płaszcz i rozścielając go przy ścianie. I tak było to lepsze niż spanie w parku na jakimś drzewie, a zapewne coś takiego by go czekało.
Keizo skoczył na chwilę do ogrodu, po czym wrócił z kilkoma listkami herbaty - mimo że powinna wyrosnąć za dobrych kilka miesięcy - po czym podczas zaparzania brązowego naparu spytał Harumi:
- Nie boisz się podróżować z nieznajomym? - powiedział, szczerząc zęby - W końcu poznaliśmy się jakieś osiem godzin temu - dodał, rozlewając napój do dwóch małych czarek.
- Wiesz, mogę być mordercą! - zahuczał, wyrzucając do góry oba ramiona - Albo... albo złodziejem! Albo... - chłopak zaplątał się, wypił trochę herbaty i syknął, gdyż ciągle była nieco zbyt gorąca - Albo innym złym człowiekiem, hmm?

[Kana Yuki]

Dotarłszy do domu w pośpiechu otworzyła drzwi. Nie były one wykonane z żadnych, odpornych na uderzenia materiałów. Wystarczyłoby porządnie kopnąć i już znalazłbyś się w środku.
- Też tak uważam - odparła.
Może nie był to szczyt luksusów, ale dla kogoś, kto w domu spędza nie więcej niż 8 godzin - i to śpiąc - standard był wystarczający. Sypialnia, łazienka i kuchnia. Wskazała towarzyszowi wszystkie pomieszczenia.
- Nie krępuj się zaglądać do lodówki - puściła mu oczko. Nie była pełna, ale pustkami też nie świeciła, na mały głód zawsze coś się znajdzie. Wystarczy dobrze połączyć składniki.
Odłożyła podręczną torbę na szafkę znajdującą się w korytarzu, a buty zaraz obok, na ziemi. Widząc to, co wyprawia chłopak zaśmiała się pod nosem. Przecież logicznym jest, że posiada drugie łóżko. Nikt normalny nie oferuje noclegu, nie mając łóż w ilości odpowiadających zaproszonym gościom.
- Spokojnie, mam posłanie i dla ciebie - to mówiąc wskazała brodą na szafę. Tak, tak, na szafę. W ów meblu znajdowało się wysuwanie łóżko, hit hitów ostatnich lat. Chociaż o to postarał się właściciel, bo stan mieszkania... cóż, mocno odbiegał od tego, co na ogół zastaje się w wynajmowanych domkach.
- Rozgość się, pójdę je rozłożyć - uśmiechnęła się i przetuptała od korytarza do sypialni. Otworzyła drzwi dużej, mosiężnej szafy i wysunęła posłanie. Biały materac natychmiast wypełnił znaczną część pokoju, w połączeniu z jeszcze większym łożem Haru - miejsca do poruszania się nie było prawie wcale. Ale nie ma na co narzekać, chociaż się wyśpią. Młody Senju prośbę rozumiał chyba zbyt dosłownie, ledwo białowłosa zdążyła opuścić wspólnie zajmowane pomieszanie, a ten czmychnął przez otwarte okno.
Po zakończonym przygotowaniu udała się do kuchni, a tam siedział już władca wszelakiego drewna. Wskoczyła na drewnianą szafkę kuchenną i przysunęła do siebie ciepły napój.
- Cóż - wszystkie wspomnienia wczorajszego dnia wróciły. Uderzył w czuły punkt. Bardzo kurdę mocno. Serce podskoczyło jej do gardła - Gdyby tak było, już dawno ukazałbyś swoją drugą twarz - dodała chłodno. Dało się wyczuć narastające napięcie. Ciało białowłosej wypełniło uczucie gorąca. Nerwowo bawiła się smukłymi palcami tkwiąc wzrokiem w posadzce.

[Keizo]

- Em... przepraszam... - powiedział Keizo, widząc nagłe zakłopotanie dziewczyny - Tak tylko... no... żartowałem.
Najwidoczniej w Harumi odezwały się jakieś stare, ponure wspomnienia... a może po prostu nie lubiła rozmawiać na takie tematy. Albo się naprawdę przestraszyła - w końcu wcześniej tego dnia uznała Senju za silnego shinobiego, co niezwykle mu pochlebiało.
Chłopak uśmiechnął się przepraszająco, po czym wziął łyk herbaty i spojrzał na dziewczynę.
- To jaki mam plan? - zapytał, unosząc głowę i wybierając z wazonu na szafce jakiś niewielki kwiatek, który mógł wsadzić sobie za ucho - Idziemy tam, jedziemy tam, a może masz jakieś sposoby żeby tam dolecieć? - powiedział, zastanawiając się czy istnieje jakieś jutsu pozwalające na poznanie umiejętności latania. Był prawie pewien, że takie są możliwe - w końcu dzisiaj poznał klan, którego członkowie mogli wyciągać bez szwanku własne kości.

[Kana Yuki]

Kurwa. Rzucała wielokrotnie w myślach czując, że zawodzi sama siebie. Ta sprawa potrzebuje czasu, nieco więcej aniżeli jeden dzień. Co jest ze mną nie tak? Powolne zmiany zaczęły wchodzić w ruch - większa ostrożność, podejrzliwość. Być może uda się przekuć tragiczne wydarzenia w coś dobrego?
- Nie ma za co - odparła bez wyrazu, z naciąganym uśmiechem.
Udawanie nie wychodziło jej najlepiej. Nie była ani intrygantką, ani kłamczuchą. To totalnie czysta i niesplamiona fałszerstwem osoba. Aż dziw, że jeszcze żyje. W krainie, w której panuje walka o każdy dzień - albo giniesz ty, albo przeciwnik - ciężko o takie cechy charakteru. Im mniej uczuć i barier posiadasz, tym lepiej dla ciebie. Świat stoi bólem i cierpieniem - wystarczy się wpasować. Harumi nie potrzebowała litości, współczucia, a jedynie spokoju i czasu na oswojenie się z tym, co jej się przytrafiło. Ciekawe co z Ishim... Chłopak uratował jej życie, wydał na siebie wyrok. Przygryzła wargi wmawiając sobie, że to była jego decyzja i nie może się za nią winić.
- Ymm... - wyrwał ją z zamyślenia - Tak, tak.
Bez słowa wstała i poszła do pokoju. Wyjęła z szafki nocnej wielką, starą mapę. Z odpowiednim inwentarzem wróciła do kuchni i rozłożyła plan na blacie.
- Tu jesteśmy - palcem wskazała na centrum Ryuzaki no Taki. - Ta mapa jest nieco nieaktualna, ale to nie problem. Szlaki się nie pozmieniały, ewentualnie doszły nowe. - dodała
- Stąd przejdziemy aż do granic Prastarego Lasu, znasz te tereny, więc nie powinniśmy się zgubić. To znacznie ułatwia zadanie. Właściwie będziemy iść cały czas prosto, aż do Wietrznych równin, a stamtąd już niedaleka droga do Samotnych Wydm - wykreśliła powoli całą trasę palcem tak, by Kei zarejestrował ją oczyma.
- Niestety, nie możemy zabrać ze sobą mapy, nie należy do mnie. Musimy zdać się na los i dobrych ludzi - westchnęła wiedząc, że "dobrych ludzi" jest zaledwie garstka. Sama trasa wydawała się - na mapie - całkiem krótka. W praktyce wyprawa zajmie sporo czasu.
- Będziemy łapać się wozów kupieckich oferując ochronę towaru w zamian za transport. Myślę, że to najlepsza opcja. Zwiedzimy kawał świata! - podsumowała z ekscytacją.
Zawsze, w największych, dziecięcych marzeniach, pragnęła zobaczyć coś więcej niż piasek i znane jej tereny. Teraz jest okazja i nie zamierza jej przepuścić, czy Keizo z nią pójdzie, czy nie.
- Musimy wziąć prowiant i wodę. Reszta przyjdzie sama. Przed wyruszeniem, jutrzejszego dnia, udamy się po Guardę i napełnimy ją w okolicznej studni. - spojrzała w górę obliczając koszt zakupu ceramicznego naczynia - Możemy podzielić wydaną kwotę na pół, a samą Guardę będę nieść ja. W rodzinnych stronach jest to nieodłączny element każdego mieszkańca. Pasuje? - zakończywszy monolog spojrzała na Keizo.