Polanka w środku lasu

[Uchiha Matsu]

Obserwował dokładnie twarz dziewczyny chcąc zobaczyć jej oczy. Oczy bardzo dużo mówiły o duszy człowieka. Jego całym charakterze i usposobieniu do życia. Jego mama nauczyła go zaglądać w dusze ludzi poprzez spojrzenie w ich oczy. Bardzo chciał wreszcie znaleźć idealne spojrzenie. Teraz oczy jego samego stały się dwukolorowe. Działo się to jednak tylko na jego wezwanie i wolę.

Pierwsze pytanie przeszło bez echa, gdyż wiedział, że dziewczyna nie jest stąd. Zaś drugie zmroziło mu trochę krew w żyłach. Z tajemniczej, zaczęła nagle być podejrzana. Skąd mogła wiedzieć, że jest z klanu Uchiha. Czy jesteśmy aż tak sławni poza naszą wioskę. Ale przecież oprócz długich czarnych włosów nie zdradzał z jakiego jest klanu. Stał do niej przodem, a logo klanu miał wyszyte na plecach. Postanowił jednak nie dawać szansy przypadkowi. To nie mógł być czysty zbieg okoliczności.
Samotna dziewczyna, siedząca na jego ulubionym miejscu, do tego nie nawiązująca kontatku wzrokowego i wie kim jestem- analizował nastoletni Uchiha.

Wypada jednak wziąć ją na poważnie. Obserwował ją cały czas swoimi normalnymi oczami, ale tutaj przyda się jego nowa zdolność. Widzenie chakry przeciwnika na pewno okaże się pomocne, gdyby chciała coś kombinować. Postanowił też pomasować się po prawym ramieniu by sprawdzić, że wyrzutnia kunai jest cały czas na miejscu. Aktywował czerwone oczy i po jednej łezce pojawiły się na czerwonych źrenicach. Zapytał:

- Skąd wiesz z jakiego jestem klanu? I jeśli mogę spytać, co Cię sprowadza do naszej wioski?- zapytał będąc w każdej chwili gotowy na atak. Trzymał dystans zaledwie jednego metra, więc na pewno będzie to szybka akcja. Jednak jeśli postanowi zachować spokój, myślał, że dziewczyna również dojdzie do wniosku, że rozwiązanie tej sytuacji bez negatywnych emocji będzie obopólnie korzystne.

[Motoko]

Już oficjalnie obserwowała, jak chłopak napuszcza się do ataku na jej osobę i można powiedzieć, że ją to niemiłosiernie rozbawiło. Nie mogła powstrzymać się od wpatrywania w przemienione, czerwone oko chłopaka, które do złudzenia było podobne do jej szkarłatnych ślepi. Choć miała szczerze dość tego, że wszyscy brali ją za zwykłą gówniarę, która nie ma prawa głosu, to tym razem po prostu sobie odpuściła jakiekolwiek próby zastraszenia, jak robiła to zazwyczaj. Westchnęła głośno widząc jego nagłą przemianę w postawie, która wcześniej nie była tak czujna i podejrzliwa.
- Byłabym prawdziwą idiotką, gdybym tego nie wiedziała. Sogen jest prowincją, na której jest Osada Twojego klanu, czarne włosy, technika oczu, swoją drogą bardzo interesująca. Na Twoim miejscu bym jej nie aktywowała, na każdego przechodnie, bo ktoś kiedyś może zechcieć Ci ją odebrać, spokojnie ze mną nikogo nie ma i nie gustuję w innych organach niż swoje. - zaczęła, obserwując młodzieńca, który miał w sobie masę impulsywności, której ona się powoli oduczała, jeśli nawet już tego częściowo nie zrobiła! - Zresztą powiedziałeś, że chciałbyś potrenować jutsu w swoim ulubionym miejscu, co raczej sprowadza do tego, że jesteś mieszkańcem z okolic, bądź samej Osady... - przerwała na chwilę i przechyliła lekko głowę, patrząc na niego, jak na ciekawy okaz.
- Tak naprawdę, to strzelałam. - mrugnęła do niego porozumiewawczo, nie pozwalając mu nawet na chwilę pomyśleć, że jej słowa były pustą bajeczką, chociaż czy czasem najbardziej skutecznym kłamstwem nie jest powiedzenie prawdy? Cóż, słowa Motoko ciężko było zinterpretować, tym bardziej, że dziewczyna powiedziała to wszystko dosyć lekkim tonem.
- Swoją drogą, nie będzie mi to przeszkadzać, jeśli oczywiście sama mogę tutaj zostać. - powiedziała z nutą ukrytego pytania na samym końcu, wyprostowując już swoją głowę i spoglądając na emocjonalnego, czujnego chłopaka. Była ciekawa, czy ona też jeszcze niedawno zachowywała się tak samo. Wciąż zastanawiało ją, czy ta umiejętność opanowania i modulowania zarówno głosem, jak i emocjami, była czymś co przyszło do niej ze względu na przykre doświadczenia, czy też taka po prostu była. Co zaś tyczy się drugiej części pytania, to nie widziała potrzeby ujawniania swojego celu chłopakowi, dlatego nic nie powiedziała na ten temat, tym bardziej, że pewnie rozważał, czy można ufać jakiemukolwiek jej słowu. Chyba nie było sensu się produkować.

[Uchiha Matsu]

Uchiha słuchał słodkiego głosu Motoko, gdy mówiła jak wydedukowała z jakiego klanu pochodzi. Była bardzo czujna i dokładnie obserwowała i słuchała swoich rozmówców. Jednak gdy wreszcie podniosła na niego wzrok Matsu zamarł na chwilę.
- Sharingan- pomyślał świdrując ją własnym spojrzeniem. Nie wyczuł jednak takich samych jak u siebie zmian chakry. To nie może być doujutsu Uchiha.

- Przez chwilę myślałem, że jesteś tu właśnie po nie.- powiedział młody shinobi, który aktualnie skupił się na twarzy swojej rozmówczyni.
- Czemu nie powiesz mi czego tu szukasz? Ja sam jestem lekko zagubiony i potrzebuje odnaleźć własnej drogi.- powiedział licząc na szczerą odpowiedź. Nie miał żadnych ukrytych zamiarów w stosunku do niej i chciał to pokazać. Zabrał się więc za opanowywanie swojej techniki.

Dezaktywował sharingana i rozluznił mięśnie. Stanął w odpowiednim rozkroku i skupił energię w sobie. Spróbował skierować ją idealnie do swojej dłoni. Później skoncentrował się jeszcze mocniej i zwizualizował sobie świetlną kulę, która unosi się nad jego dłonią. Następnie uwolnił chakrę i wypowiedział inkantację: Hikari no gijutsu-kyu. Nagle przez jego palce przeszedł mały dreszcz. W kolejnej chwili na jego ręce pojawiła się lśniąca i dająca duże światło kula, która całkiem dobrze oświetlała teraz jego twarz i włosy.

Podszedł do Motoko z kulą i powiedział:
- Ta sztuczka przydaje się, gdy gaśnie wszystkie inne światło.- powiedział patrząc na zachodzace słońce, a następnie głęboko w czerwone oczy Motoko.

[Motoko]

Z jednej strony nie wiedziała przez chwilę, czy chłopak żartował, czy też mówił na poważnie odnośnie celu jej wizyty. Zdecydowała, że uzna to za zwyczajne słowa, rzucone na wiatr, jak to zwykle robią ludzie, którzy nie zwracają uwagi na to co mówią, choć w przypadku Matsu mogło być całkiem inaczej, zważywszy na jego spięcie z powodu jej wiedzy.
- Cóż...Jeśli byłbyś skłonny mi je oddać bez zbędnych przeszkód, to jestem skora je przyjąć. - stwierdziła w zamyśleniu, naprawdę ciągnąc tą słowną farsę, która być może dla członka rodu Uchiha była czymś wziętym na poważnie. Nie podobał jej się fakt, że chłopak przez cały czas wpatrywał się w jej twarz, a szczególnie oczy, było w tym coś tak...nawet nie potrafiła sprecyzować, ale przemożna chęć odwrócenia wzroku powinna wystarczyć w wytłumaczeniu. Oczywiście, jak zwykle wykazała się żelazną wolą, którą zmusiła do krępującego wręcz wpatrywania się w oczy chłopaka.
- Nie jestem zagubiona, wiem dokładnie, gdzie mam iść. - odpowiedziała z poirytowaniem słyszalnym w głosie, a może to była złość? Nie lubiła być rozgryzana, a przede wszystkim rozmawiać o swoich planach, w końcu nie po to nazywały się jej planami. Ktokolwiek kto myślał, że rozgryzł tą młodą i urodziwą dziewczynę, zazwyczaj przejeżdżał się przy pierwszym, lepszym momencie, bo to zawsze były tylko i wyłącznie pozory. Poza sprawianiem takiego, a nie innego wrażenia, dziewczyna raczej nie przepada za byciem w centrum uwagi obcych, stąd to całe jej zmieszanie.
Widząc jego rozluźnienie i nagłe skupienie na chakrze, dziewczyna praktycznie od razu się spięła, a pomimo tego, że była już wcześniej bardzo czujna, teraz niemalże bolały ją mięśnie od nagłego ściśnięcia. Spoglądała na to co robił spod przymrużonych oczu, w każdej chwili gotowa zaatakować, jeśli tylko zrobiłby jakiś nieszczególnie pojednawczy ruch. Nie rozpoznała nazwy, a widok świecącej kuli był czymś nieznajomym dla dziewczyny, dlatego nic dziwnego, że kiedy do niej po prostu podszedł i powiedział, że to coś w rodzaju pochodni z chakry, była zaskoczona. Ten stan pełnego oniemienia, że też nieznajomy zwyczajnie z nią rozmawiał i próbował pokazać coś, o czym nie miała pojęcia zbił ją trochę z pantałyku, oczywiści nie na długo! Oj nie, przecież przeszła już przez tyle, że wiedziała o tym, że bycie czujnym jest najważniejsze.
- Jeśli próbujesz na to wyrwać każdą nowo poznaną dziewczynę, to z pewnością nie masz zbyt dużego powodzenia. - powiedziała po chwili ciszy swoim spokojnym i bardzo ironicznym tonem. Nie czuła się źle mówiąc takie słowa, ale przecież nie mogła dać mu się podejść, chłopak musiał wiedzieć, że Motoko ma wyznaczone granice dla obcych, którzy próbują jej wcisnąć różne bajeczki. Kiedy znów spojrzał się swoimi czarnymi tęczówkami w jej oczy, przez moment nie potrafiła się opanować. Miała wrażenie, jakby zwyczajnie świdrował ją wzrokiem na wylot. Dziewczyna nie miała pojęcia, czy była to kwestia nietypowego koloru, dzięki któremu nie było widać nawet źrenic, co dawało wrażenie, jakby człowiek się w nich topił. Widziała już podobne oczy, u nieznajomego na pustyni, pytanie tylko, czy to jakieś zrządzenie losu? Po chwili dopiero opanowała się, kiedy zacisnęła mocniej pięść na swojej skaleczonej dłoni, co też zostało przyjęte z sykiem powietrza, które wciągnęła z bólu. Tracenie kontroli nie było żadnym pomysłem, a tym bardziej sposobem na przeprowadzanie rozmowy, musiała mieć kontrolę. Po dosyć hardkorowym opanowaniu się, omiotła spojrzeniem plac, na którym byli.
- Nie krępuj się, plac jest Twój. - sama nie wiedziała, czy chciała, czy też nie, żeby poszedł ćwiczyć. Był dziwny, inny można by nawet powiedzieć, ale nie znaczyło to, że był bezpieczną alternatywą.

[Uchiha Matsu]

Matsu nadal trzymał kulę światła w swoich rękach. Kiedy dziewczyna wspomniała o podrywaniu, natychmiast zgasił kulę i otrzepał ręce. Następnie odchrząknął i powiedział:
- Nie chodzi o to. Nigdy nie miałem dziewczyny i nawet nie wiedziałem, że moje słowa Cię urażą, wybacz. Po prostu chciałem być miły, to wszystko.- powiedział młody Uchiha i dokładnie miał to na myśli. Nie spodziewałby się, że podczas treningu będzie miał szansę poznać jakąś dziewczynę, a tu prosze.

Młody shinobi nie wiedział co myśleć o tej dziewczynie. Była na swój sposób wyjątkowa, lecz również bardzo ostrożna. Matsu postanowił pokazać jej, że nie ma złych zamiarów i postanowił poprowadzić rozmowę dalej. Opanowane jutsu to jedyne co miał w planach i opanowanie go za pierwszym podejściem na pewno ukróciło jego pobyt w parku. Jednak nie zamierzał udawać się jeszcze do domu.
Po wytłumaczeniu się z niezręcznej sytuacji zapytał:
- Długo jesteś w Sogen, widziałaś już wszystkie ciekawe miejsca?- zapytał ze szczerą ciekawością Matsu.

Nie spodziewał się usłyszeć normalnej odpowiedzi i był ciekawy jej reakcji. Patrzył na nią kiedy mówiła, by okazać zainteresowanie. Nie był zbyt nachalny w utrzymywaniu kontaktu wzrokowego. Wyłączony sharingan dał odpocząć źrenicom i teraz był już skupiony na rozmowie.

[Motoko]

Trzeba przyznać, że bardzo ją rozbawiła reakcja chłopaka, choć starał się nie dać po sobie tego poznać, żeby też nie uznał tego za jakąś zniewagę. Wysłuchała go do końca i raczej nie trzeba być szczególnym detektywem, żeby zrozumieć cały przekaz chłopaka. W zastanowieniu patrzyła na niego i ciężko było jej uwierzyć w jego piękne słówka, choć z drugiej strony, czy przez takie odsłonięcie się emocjonalne nie świadczył, że ma dobre zamiary?
- Nie uraziły, bardziej rozbawiły. – wytłumaczyła chłopakowi, starając się w jakiś przystępny sposób dać mu znać, że nie jest, aż taką zimną suczą, która obraża się na wszystko i wszystkich. Lekki uśmiech pojawił się na jej twarzy, rozświetlając delikatnie również jej żywo obserwujące go oczy. Dopiero teraz mogła przyjrzeć się jego sylwetce, choć w istocie nie robiła tego jakoś specjalnie perfidnie, nie chcąc się gapić. Jego krótkie włosy zasłaniały drugie oko, które w domyśle dziewczyna stwierdziła, że jest czarne, choć gdyby tylko miała okazję, z chęcią by to sprawdziła, ach ta wrodzona ciekawość...
- Raczej…tak. – stwierdziła po chwili milczenia, dając chłopakowi możliwość zinterpretowania swoich słów, jak ten tylko chciał. Myślami dziewczyna wróciła do miejsc, w których była i chyba jeśli miałaby powiedzieć, gdzie jeszcze nie była, to wskazałaby dach siedziby władzy, tak samo, jak wielu jeszcze innych przybytków Sogen, ale raczej nie o to chłopakowi chodziło. – Chociaż nie wiem, co tutaj można nazwać ciekawym. – dopowiedziała zaraz, pozwalając swoim myślom wypłynąć z jej ust. Nie wiedziała, czy sprowokowała jakąś reakcję Matsu przez te słowa, bo skierowała swój wzrok w stronę kamienia, który zaraz znalazł się w jej ręku. Musiała przecież skończyć szlifować ostrze. Nie spodziewała się, żeby chłopak zadał jej kolejne pytanie, w końcu miał ćwiczyć jakieś justu, a sama nie chciała mu przeszkadzać w planach. Dopiero po chwili zorientowała się, że ten się nie rusza z miejsca. Nadal trzymając w dłoni wyłuskany kamień, spojrzała się na niego z pytającym wzrokiem.
- Nie miałeś przypadkiem czegoś ćwiczyć? – spytała lekko poirytowana faktem, że ten ją obserwuje zamiast przeprowadzać sobie trening, jak mówił wcześniej. Przecież niemożliwym było, żeby jego treningiem była ta kula, prawda?

[Uchiha Matsu]

Matsu z zaciekawieniem słuchał Motoko. Nie podobało mu się specjalnie jak się do niego odnosiła, ale widać dziewczyny tak mają. Był pewien, że nie zrozumie ich rozumowania nigdy i nawet nie próbował. Dodatkowo myślała, że chce ją poderwać.
- Też mi coś- pomyślał- młodemu shinobi może i podobała się z wyglądu i na pewno nie przeszedł by koło niej obojętnie, ale nie w głowie mu były panny. Teraz miał o wiele ciekawsze zajęcie, o tak...

Zaczęło mu burczeć w brzuchu i dało się to wyraźnie słychać. Było późno i wypadało by się zbierać z polany. Rozmyślał co by tu dzisiaj wszamać. Od tygodnia chodził za nim ramen, który w idealnym akompaniamencie jajka i gotowanej wołowiny idealnie nada się na pożywny posiłek.
- A może jednak coś z grilla?- pomyślał i zastanowił się nad idealnym wyborem. Ciągle nie mógł wybrać, któa opcja była by korzystniejsza dla niego.
W całym tym poszukiwaniu posiłku na dzisiejszy wieczór zapomniał całkowicie o dziewczynie, która skarżyła się, że nie chce jej zostawić w spokoju.

Pomyślał chwilę i powiedział:
- To ja będę się zbierał. Późno już, a muszę jeszcze coś zjeść i odwiedzić sklep z bronią, by wreszcie wybrać swoją pierwsze ostrze.- zaczął pakować swoje rzeczy. Słońce powoli zaczynało zachodzić.
Miał nadzieje, że zdąży jeszcze do tego sklepu dzisiaj, ale jak dobrze pamiętał pan Miyagi zawsze siedział przy swoich drogocennych katanach i bardzo późno kładł się spać. Do tego znał go nie od dziś, więc na pewno coś doradzi.

[Motoko]

Wieczny chwilowy spokój widocznie był jej dany, choć trzeba przyznać, że z pewną irytacją musiała przyznać przed samą sobą, że interesowało ją, czy wywołanie tej kuli było prawdziwym treningiem. Chciała poznać tajniki tak szybkiej i być może efektywnej nauki. Oczywiście ogromnym problemem było dla niej otworzyć usta i zwyczajnie poprosić o wytłumaczenie, tym bardziej, że w pewnym sensie wiedziała, że zachowała się dosyć grubiańsko. Cholerne dobre wychowanie, przez które jeszcze rozmawiała z ludźmi w tym momencie naszło na jej zaprawione w długowiecznym uśpieniu sumienie.
- Zanim pójdziesz mógłbyś wytłumaczyć mi na czym polegał Twój trening? – spytała się czujnie patrząc na czarnowłosego chłopaka, który był prawdziwym przeciwieństwem swoich rówieśników. Być może powinna w jakiś sposób go przeprosić, ale Mo nigdy nie była dobra w jakimkolwiek wypowiadaniu słów, które wydawały jej się być zwyczajną, niekończącą się farsą. Oczywiście przez ostatnie kilka spotkań zauważyła, że umiejętności dyplomatyczne mają istotne znaczenie, ale czasem miała po prostu dość, tym bardziej wtedy, kiedy mogła po prostu odpocząć od jakiegokolwiek towarzystwa. Od początku pojawienia się Matsu była czujna i choć przez to również nie mogła się zwyczajnie rozluźnić, jego obecność jej nie przeszkadzała w tak wielkim stopniu, jak bywało to w innych przypadkach. Z jednej strony chciała, żeby już świat, a przede wszystkim męska część dała jej spokój, zaś z drugiej miała przemożną chęć dowiedzieć się czegoś na temat jego umiejętności, co też sama sobie ukróciła jadowitymi słowami. Z ciężkim sercem skupiła swoje czerwone tęczówki na widocznym oku chłopaka i zaczęła.
- Nie miałam na celu Cię urazić, po prostu się nie znamy. – powiedziała poważnie, starając się nie przeklinać w duchu swojej kurtuazji, która zmusiła ją do wyciągnięcia takich wniosków i wypowiedzenia tych słów. Przez dłuższą chwilę wpatrywała się w niego i pomimo gardła, które wręcz ją piekło od tych kulawych przeprosin, odłożyła kamień i tradycyjnym, pełnym wręcz nabożeństwa ruchem, wsadziła tachi do sayi. W tej prowincji raczej nikt nie obchodził się tak z mieczem, ale czego też można wymagać od osób, które ponad umiejętność władania mieczem, przekładają różne jutsu?

[Uchiha Matsu]

Młody Uchiha zebrał już wszystkie potrzebne rzeczy i miał zbierać się sam, lecz w ostatniej chwili koleżanka zapytała o coś, o co w ogóle się nie spodziewał. Wydedukował, że dobrze posługuje się ostrzem, które dzierżyla, więc miała inne braki. Ale nie spodziewał się, że nie będzie znała ninjutsu. A to akurat była jedna z mocniejszych stron Matsu.
- Jasne, opowiem Ci po drodze, chodź.- i zaczał iść w stronę sklepu z bronią. Miał szansę jedną na milion zdążyć teraz do sklepu, a bardzo chciał załatwić to dzisiaj.

- I nie przejmuj się słowami. Było minęło, zapomnij.- powiedział i uśmiechnął się szeroko. Był zawsze przyjazny dla ludzi i prędzej czy później oni też odwdzięczali się mu tym uczuciem. Czuł, że jego nowa przyjaciółka powoli zaczyna zauważać w nim bardziej sprzymierzeńca niż wroga i nie będzie z nią już żadnych problemów. Przeszło mu to przez myśl ostatni raz. Jako członek klanu Uchiha był zobowiązany dbać o dobro wioski, a każdy przyjezdny w dzisiejszych czasach był podejrzany. Matsu miał politykę nie ufania nikomu nowo-poznanemu i dotychczas, dobrze się sprawdzała.

- Mój trening to było ćwiczenie z gatunku Ninjutsu. Chodzi w nim o skupienie energii zwanej chakrą do miejsca w swoim ciele, kiedy to wypuszczasz ją i nadajesz jej odpowiednią formę. Czasami jest to kula swietlna, tak jak w tym przypadku, czasami kula ognia, która może zabić. Jest bardzo dużo różnych technik i kategorii. Pytaj o co chcesz...- powiedział i kontynuował swoją drogę do sklepu z bronią. Miał nadzieje, że będzie jeszcze otwarty i zdążą przed zachodem słońca.
z/t

[Kenji]

Dziwna i szalona zabawa w karczmie dobiegła końca. Działo się, działo się, jednak lepiej będzie jak nikt się o tym nie dowie. Kenji niby pożegnał się ze swoim nowym przyjacielem. Oznajmił mu nawet, że wraca do domu. Nim to nastąpi, postanowił wykorzystać ten czas na chwile relaksu i treningu. Najpierw to pierwsze, zwłaszcza po takiej nocy się przyda i jest wskazane. Leśna polanka wydaje się być miejscem idealnym do tego. Leniwa i spokojna fauna oraz cicha i błoga flora nadawały tej lokalizacji cudowny klimat, który łatwo dostrzec. Młody Aburame, położył się obok jednego z drzew opierając swoje plecy na nim. Po prostu siedział i podziwiał widok. Niby nie był on nadzwyczajnie piękny, ale pozwalał ukoić zmęczone ciało i spiętą dusze. Leżał tak i podziwiał dobrą godzinę. Zdarzyło mu się nawet na chwile przysnąć. Nawet długi odpoczynek potrafi zmęczyć. W końcu Kenji podniósł swoje cztery litery i wstał. Ile można leżeć i nic nie robić. To też przecież wysiłek, na dodatek do lekkich nie należy. Teraz jedyną myślą w głowie chłopaka był upragniony powrót do rodzinnych stron. Tylko, że po takiej godzinie nudów i gapienia się w punkt wypadałoby jednak rozprostować kości. Biegać mu się nie chciało, robić pompki tym bardziej, przysiady to mu nawet do głowy nie wpadły. Idealnym rozwiązaniem wydawał mu się trening, tylko nauczyć się nowej techniki czy ćwiczyć ciało. Nowa technika bardziej przypadła mu do gustu. Pozostało tylko wybrać którąś, wybór duży w dodatku ciężki. Po namyśle w końcu zdecydował. Tylko tak na otwartej przestrzeni ćwiczyć. Jeszcze ktoś go zauważy i będzie miał powód do śmiechu. Takie myśli jednak trzeba odstawić na bok, tylko rozpraszają podczas treningu. Nadeszła w końcu pora aby zacząć.
Chłopak znalazł parę kijków i ustawił się na środku polanu. Wbił jeden z nich w ziemie aby stał pionowo. Resztę położył obok i przesunął się jakieś 8m od wbitego kawałka drewna. Następnie wszedł pod ziemie, przez stworzoną przez siebie dziurę. Nie było go widać przez chwile, aż w końcu jego ręką wyszła z ziemi 2m obok wcześniej ustawionego kija. Dłoń zachowywała się jakby czegoś szukała i próbowała złapać. Gdy nic nie znalazła wróciła pod ziemie. Po chwili z dziury, w którą wszedł specjalista od robaczków wyszedł on sam. Podszedł on do ułamanego kawałka gałęzi i zaczął szukać dziury zostawionej po swojej ręce. Trochę się pomylił podczas przemieszczenia i nie znalazł się pod gałęzią. Cóż pora na poprawkę, ponownie ustawił się około 8m od kija, ale tym razem z innej strony. Wszedł pod ziemie i po chwili jego ręką wynurzyła się drewienka i go chwyciła. Następnie trzymana rzecz została wciągnięta jeszcze głębiej pod ziemie. Po paru sekundach z ziemi wyszedł Kenji, zadowolony i szczęśliwy. Udało mu się wykonać nową technikę. Dobra ale to koniec, dopiero raz się udało do pełnego opanowania jutsu jeszcze daleka droga. Tym razem wbił w ziemie pozostało 2 kije, ustawił się aż 15m dalej. Podobnie jak wcześniej wszedł pod ziemie i po chwili jego obie dłonie złapały oba kawałki drewna. Sekundę później oba zmniejszyły się i było widać tylko mały kawałek jednego końca kija. Po upływie ok. 2s z ziemie wyskoczył chłopak. Uśmiech na jego twarzy mógł świadczyć o jego szczęściu. W końcu udało mu się opanować nową technikę. Następnie posprzątał po sobie, w końcu trzeba po sobie sprzątać. On nie jest z tych co bałagan po sobie zostawiają. Wyciągnął wszystkie kije z ziemi i rzucił na ziemie, następnie trochę zakopał dziury, które zostawił po sobie. Niby posprzątał ale jednak mógł się bardziej ogarnąć. Bardziej pasuje tu określenie schowanie pod dywan. Cóż nadeszła pora aby się zbierać. Kenji pokazując białe ząbki wyruszył w obranym przez siebie kierunku i opuścił polane.

z/t

Ranga "D" Doton

Nazwa

Doton: Shinjū Zanshu no Jutsu

Pieczęci

Brak

Zasięg

Musimy stać pod przeciwnikiem, max. metr od niego

Koszt

E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (1/2 co turę)

Dodatkowe

5% za wciągnięcie

Opis Bardzo proste Jutsu Dotonu. Znajdując się pod ziemią musimy tylko namierzyć przeciwnika, a następnie ściągnąć go pod ziemię tak, aby znalazł się pod nią, z wystającą głową. Pomimo prostoty tej techniki, nieraz kończy ona walkę, ponieważ nie każdy jest użytkownikiem Dotonu, a pojedyncza głowa to bardzo łatwy cel. Wystarczy jedno cięcie i...

[Anaki]

Dotarła na polane, czasem musiała odpocząć od zgiełku miasta. Nie znaczyło to wcale, że nie lubiła, bądź zamierzała skończyć ze szwendaniem się po podejrzanych tawernach. Lubiła ten zastrzyk adrenaliny kiedy prowokowała kolejnych pijaczków w następujących po sobie karczmach. To była dobra zabawa, czasem oberwała mocniej, czasem prawie wcale, głównie determinowała to ilość wypitego alkoholu. Łamanie nosów w podrzędnych karczmach nie kłóciło się jednak z jej miłością do natury. Były to dwa różne od siebie, wręcz przeciwstawne aspekty. Natura była spokojna, możliwa do przewidzenia, bezpieczna. Leśne stworzenia w przeciwieństwie do tych ludzkich nie zabijały dla zabawy, robiły to, aby przeżyć, to mogła zrozumieć w końcu energia samej natury przepływała przez jej ciało jak mogłaby zignorować fakt jej istnienia? Odruchowo dotknęła fioletowej gwiazdy na policzku, ostatniej pamiątki po ukochanym, co prawda byłą to miłość jedynie platoniczna, lecz jak sam Akasuke mówił "Musisz jeszcze zaczekać." wierzyła mu, chociaż sama uważała się za wystarczająco dorosłą. Jednak słuchała swego kompana w końcu nie mogła go zmusić, a i nie miała nawet takiego zamiaru, w końcu oboje byli wolni i decydowali za siebie... chociaż jej towarzysz był czasem zbyt opiekuńczy.
Położyła się na środku polany, a jej oczom ukazało się czyste niebo. "Nigdy nie bój się patrzeć w niebo." te słowa słyszała rzadko, zwykle kiedy w smutku i tęsknocie włóczyła wzrokiem po poszyciu. Uśmiechnęła się pod nosem, sięgając do schowanej w kurtce butelki Sake.
-Za ciebie przyjacielu. - rzuciła w pustkę pociągając solidny łyk. W tej pozycji nie piło się zbyt wygodnie, cienka stróżka alkoholu spłynęła po jej policzku, łaskocząc delikatnie.
-Szkoda, że musiałeś odejść. - mówiła wpatrując się w błękit, tęskniła. Jakby w odpowiedzi na jej słowa usłyszała parsknięcie nadchodzące od strony lasu, przewróciła się na bok, aby dowiedzieć się któż postanowił przyjść na polane.
Jej oczom ukazał się cudowny widok, młody jeleń o dość sporym porożu kroczył w całym swym majestacie, aż nie dotarł do granicy polany. Zatrzymał się, a bystre głęboko osadzone czarne oczęta wpatrywały się w dziewczynę jakby wwiercając się w jej duszę. Podniosła się na równe nogi.
-Nie bój się. - mówiła spokojnie, nie miała zamiaru skrzywdzić zwierzęcia. W końcu w porównaniu do niej było bezbronne, z resztą nie lubiła zabijać zwierząt, tak długo jak jej nie zagrażały. Jedynym plusem pieniądza było to, że nie trzeba było polować, wystarczyło iść do sklepu. Chociaż nie podobało jej się trzymanie biednych stworzeń tylko po to, aby dokonać ich masowej rzezi.
"Rodzimy się by żyć, żyjemy by umierać." mimo młodego wieku wiedziała co znaczą te słowa, Akaś często tłumaczył jej rzeczy które były zbyt skomplikowane, aby mogła poradzić sobie z nimi samotnie. Jednak jaki był los tych trzymanych w hodowlach? Żyły by umrzeć, jak i po to się rodziły... odebrano im wolność, nie mogły zasmakować tego co było dla nich naturalne...
Jeleń cofnął się o krok, gdy spróbowała się zbliżyć, jednak wciąż nie uciekał, jakby zaciekawiony istotą która postanowiła zajść na polane, a może podświadomie wyczuł siłę natury która znajdowała się w jej ciele? Czy miało to znaczenie?
-Spokojnie, nic Ci nie zrobię. - powiedziała obniżając swoją pozycję. Wyprostowana była znacząco mniejsza od zwierzęcia, w tej chwili była niczym w porównaniu do zwierzęcia. Sięgnęła powoli do kieszeni, szukając w niej jabłka które otrzymała od Hayamiego. Wystawiła dłoń w której znajdował się owoc, chciała zachęcić istotę do podejścia.
Jeleń zastanawiał się przez chwilę, lecz niepewnie podszedł by skosztować daru.
-Już dobrze. - powiedziała delikatnie głaskając szyję zwierzęcia, to chociaż wciąż przestraszone poddało się pieszczocie.
-Wiesz to dziwne, że przyszedłeś akurat jak wspominałam o Akasiu. - powiedziała drapiąc za uchem pochylone zwierze. Uśmiechnęła się do pytająco patrzącego zwierzęcia. Do głowy przyszła jej dziwna myśl...
"Reinkarnacja" kiedyś słyszała to słowo, ale czy to możliwe? Nie, pewnie znowu doszukiwała się szczęścia tam gdzie go nie było. Tak jak z Haymim, tylko dlatego, że był podobny liczyła na to, że był on kimś z jej przeszłości. Jeleń położył się na ziemi, a dziewczyna spojrzała mu w oczy. Czy w końcu znalazła kogoś z kim będzie mogła podróżować?
"Pamiętaj, czasem warto się trochę spocić." często słyszała to po treningach... właściwie odkąd zginął nie trenowała, właściwie czemu nie miałaby spróbować teraz. Podczas starć w karczmach zobaczyła parę rzeczy które mogły, przydać się podczas kolejnych utarczek. Spojrzała na swojego nowego towarzysza i pogłaskała jego rogaty łebek.
-Leż spokojnie Akaś, ja tylko trochę potrenuje zgoda? - powiedziała do jelonka który patrzył wzrokiem pełnym zrozumienia.
--------------------------------

Trening: Hosho
Ranga C

Podeszła do drzewach starając sobie przypomnieć to co stało się w jednej z karczm. Henge przestało działać zbyt szybko, a facet którego chwilę wcześniej zwyzywała najzwyczajniej w świecie miał zamiar czerpać przyjemność z jej bólu. Pamiętała jak uderzył w jej pierś otwartą dłonią, zrobił to w taki sposób, iż jej plecy zderzyły się ze ścianą. Przyłożyła dłoń do chropowatej kory drzewa. Wzięła zamach i uderzyła, przez chwile poczuła tępy ból w dłoni spowodowany włożoną siłą.
-Nie, to nie to. - powiedziała do siebie i dla poprawienia pamięci pociągnęła łyk sake. Jeleń spojrzał zdziwiony.
-No co? - zapytała zawadiacko wystawiając język, czuła się dobrze. Uderzyła ponownie, chcąc zrozumieć jakim cudem tamten facet o podobnej do niej sile był w stanie rzucić nią szukała jakiegoś szczegółu... po chwili już wiedziała. Wzięła solidny zamach i uderzyła, tym razem zmieniła jeden szczegół, w momencie, gdy poczuła, że kora dotyka jej dłoni rozłożyła palce na boki zwiększając siłę. Kawałek kory pofrunął w powietrze. Udało się, wykonała cios poprawnie, lecz postanowiła spróbować raz jeszcze, tak jak kiedyś radził jej Akasuke. Raz za razem kolejne ciosy odrąbywały kawałki kory. Po chwili postanowiła już odpuścić, czuła, że w następnej karczmie wypróbuje swoje nowe zdolności.

Lekka zadyszka dawała o sobie znać sprawiając, że materiał bluzki falował na wysokości niewielkich piersi. Podeszła z powrotem do swego zwierzęcego kompana i podrapał go między porożem.
-Odpoczniemy chwilę i gdzieś się przejdziemy. - powiedziała wesoło do przyjaciela wystawiając język. Położyła się obok by móc znów popatrzeć na niebo. Chmury zaczęły leniwo przemieszczać się po nieboskłonie.
-Patrz, tamto wygląda jak kucyk. - powiedziała do jelenia wskazując wyciągniętym palcem na jeden z puchowych obłoków. -Tu ma głowę, tu nogi, a tu ogon. - ciągnęła dalej, dłonią kreśląc w powietrzu wymyślny kształt który w zamyśle miał być małym koniem. Westchnęła cicho, a jej ręka tym razem skierowała się w stronę butelki... jeleń prychnął, a dziewczyna odwróciła głowę w jego stronę, patrząc ze zdziwieniem. Zwierze po prostu nie lubiło zapachu alkoholu, jej jednak wydawało się, że ma ono coś więcej do powiedzenia.
-Może masz rację? - odpowiedziała pytająco, a jej ręka zaczęła gładzić futro na szyi Akasuke. Leżała tak spokojnie czekając na... właściwie sama nie wiedziała na co.

[Hitsukejin Shiga]

C 1/30

Na pięknej lesistej polanie - i mówimy tu tylko o roślinności, a nie o temperaturze czy innych warunkach - pełnej drzew iglastych, liściastych i kolorowych kwiatów, po treningu wypoczywa sobie osóbka dosyć ciekawa z aparycji której uroku niewątpliwie dodaje zwierze przez dzieci nazywane leleniem. A po dorosłemu - Jelonek. Stwór ten pełni role wizytówki, calling-cardsa, że przyjaciółka Jelonka co sobie teraz wypoczywa to niewątpliwie miłośniczka wszystkich stworzeń żywych mniejszych i większych. A jeśli jest przyjaciółką natury, to musi mieć dobre serduszko, bo tylko dobrzy ludzie są dobry dla słabszych, bezbronnych zwierząt które mogliby zabić na mięso i poroże, a wolą o nie zadbać. I taka osoba była idealnym kandydatem do pomocy. Głównie w oczach dwóch mężczyzn ubranych w szmaty, kocy i dywany czy uj wie co jeszcze, wyglądających jak kapłani jakiejś bardzo pokręconej sekciarskiej religii opartej o wolnośc i umiłowanie matki ziemi.
-Ona się nada. - Szepnął jeden z nich i obaj podeszli bez zawahania do Ciebie. Mieli misję, misja, posiadanie celu do którego mają zmierzać i który mają osiągnąć dodawało im odwagi i dawało pewność, że nie mają się czego obawiać bo Matka Ziemia nie pozwoli ich skrzywdzić. Jak się to miało przejawiać wiedzą prawdopodobnie tylko oni. Obaj łysi, koło trzydziestki, bardzo rachitycznie zbudowani co widać po cieniutkich ryncach i małych dłoniach wystających zza ekscentrycznych strojów.
-W lesie pojawił się kłusownik-ninja. Szlachtuje zwierzęta i sprzedaje je. Musi zostać powstrzymany, Matka Natura nie zniesie by jej łono było przesączane taką ilością krwi niewiernych... - Sugestywne spojrzenie na Lelenia - Wygladasz na osobę, która nie pozwoli by nasza Matka cierpiała katusze gdy giną jej dzieci.

[Anaki]

2/30
Misja C Leżała rozkoszując się ciszą, obok niej przysiadł jej nowy przyjaciel, który wyróżniał się swym gatunkiem i wspaniałym porożem. Jeleń potocznie zwany "bambim". Spędzali czas w spokoju nie przejmując się niczym. Ktoś postanowił jednak przerwać im te błogie momenty. Pierwszym co ujrzała był cień który znienacka postanowił napastować jej ciało odbierając możliwość wygrzewania się w ciepłych promieniach wielkiej kuli ognia którą zwali słońcem. Pierwszy zareagował jeleń, fuknął i napiął się gotowy bronić dziewczyny, po chwili jednak cofnął się pochylając głowę jakby w geście szacunku dla nieznajomych. Małe czarne oczka jednak wciąż uważnie obserwowały nowo przybyłych. Anaki energicznie poderwała się z ziemi, nie wolno od tak zabierać jej słońca! Słońce jest dla wszystkich, przecież nie po to świeciło z tak wysoka, stanęła obok jelenia uważnie obserwując dwójkę mężczyzn. O ile samą dziedziczkę przeklętej pieczęci w jej naturalnej formie nazwać można było osobą szczupłą, o tyle przy tej dwójce wyglądała jak zawodowa zapaśniczka sumo... wagi ciężkiej, najwidoczniej prowadzili oni bardziej wyniszczający tryb życia niż nasza bohaterka, lub mieli jeszcze większe predyspozycje do zrzucania nadprogramowych kilogramów niż ona. Od łysych głów odbijały się promienie słońca tak brutalnie jej zagrabionego. Mężczyźni wypowiedzieli swoje kwestie, Akasuke nie za bardzo rozumiał o co chodzi co skwitował spojrzeniem na Anaki... ciężko nauczyć mówić jelenia... oj ciężko.
-Kłusownik? - zaczęła głaskać jelenią szyje. -Okrucieństwo... ale czy w ludzkiej władzy jest decydowanie o tym co mogą inni? - rzuciła z filozoficzną miną. -W sumie nie wiem, ale jeśli ktoś gnębi rodzinę Akasuke to nie będę milczeć. - zdanie wypowiedziała z butą taką, jaką potrafią wygenerować jedynie nastolatki podczas okresu. -Zajmę się nim. - dopowiedziała dla pewności, wystawiając język w zadziornym geście.

[Hitsukejin Shiga]

Misja C 3/30

Czyli post o tym, że Anaki jest tą jedyną nie tylko dla jakiegoś umięśnionego shinobi który pokaże jej fiku miku jak się robi, ale także dla dwóch ascetycznych zielonych, lub jak kto woli, mnichów dbających o matulę naturę. W sumie to powód, niejako, do dumy. Bo o tym, że kobieta, nieważne jak brzydka czy młoda, zawsze znajdzie gdzieś swojego amatora... Wróć, nieważne w jakim wieku... to Anaki pewnie już wie. Jej wyzwolony styl bycia, wulgarny, młody i tryskający energią, zapewne spowodowałby nie raz tryskanie u innych mężczyzn na jej widok. Kij, że młoda, fajnie jest mieć młodą żonę... A tutaj, proszę bardzo Anaki jest tą jedyną DLA CAŁEJ MATKI GAI!
-Ona się nadaję...! - Z zachwytem zajęknął ten sam mnich co poprzednio. Drugi uciszył go ruchem dłoni, dając znak, by milczał bo on sam będzie rozmawiał.
-Kłusownik, istota niezwykle plugawa. Siewca śmierci. Ktoś kto uzurpuje sobie role Shinigami-samy. Śmierć decyduje sama kto i kiedy ma odejść, to samo tyczy się zwierząt. Matka natura dała Shinigami-samie plan i on go egzekwuje. Tak... Ktoś tak zły, jak kłusownik, psuje wszystko, burzy balans, bez litości. Bez litości! - Załamał ręce i zrobił bardzo cierpiętniczą minę. Mnich numer jeden najwyraźniej współodczuwał cierpienie psychiczne i fizyczne razem z nim. Obaj tak biedowali dłuższą chwilę, wyraźnie cierpiąc straszną katuszę, wspólczując ze zwierzątkami.
-Nie musi umrzeć. - Jeden z mnichów padł na ziemię i wsłuchiwał się w błoto. Po chwili, znów zbyt długiej, wstał umorusany. Spojrzał na Anaki z przeraźliwie chłodnym błyskiem w oku.
-Matka Natura mówi, że jesteś jej dzieckiem bardziej niż My. Zwierzęta chcą mieć w Tobie obrońce, tako jak i nasza Matka. Musisz pomóc. Ale Kłusownik nie musi zginąć. Możesz go nam przyprowadzić. Postaramy się go zmienić. Postaramy się mu pokazać, ze śmierć nigdy nie powinna być pracą i zarobkiem... On poluje najczęściej gdzieś w tym lesie, który jest tu niedaleko. Piękne, stare, wspaniałe miejsce. Piękne zwierzęta, pełne siły, życia... On je zabija. W tej chwili. Idź, idź, powstrzymaj go! Szybko! - Po czym opadł bez sił, tracąc przytomność. Jego przyjaciel mnich padł na kolana za nim i zaczął go cucić. Spojrzał oczami niczym kot ze shreka na Anaki. Widać było, że dziewczyna nie ma opcji odmówić.. Pozostało jakoś znaleźć kłusownika. W kurewsko dużym lesie...
Zasadzka? Śledzenie i badanie tropów? Przynęta? Anaki musi niewątpliwie się wysilić, by wywabić kogoś, kto nawet dla chyżych zajęcy i czujnych jeleni jest niczym duch, przemykający między drzewami i niosący śmierć, nie gorzej niż kosa Shinigami-samy...

[Anaki]

4/30
Misja C Matka ziemia wysyłała swych posłańców, aby ci odnaleźli jej obrońcę. Zbiegiem okoliczności dwójka kapłanów trafia na młodą dziewczynę leżącą z jeleniem, przeznaczenie? Nie, czegoś takiego nie ma. Bo, gdyby nasz los był z góry zaplanowany to jaki miałoby to wszystko sens? Przecież byłoby to zaprzeczenie tego w co wierzyła, no cóż zwykły zbieg okoliczności i tyle. Jeden z kapłanów najwyraźniej podniecił się, wykrzykując jak to Anaki się nadaje. Do czego? No cóż, najwyraźniej śmierć jednego kłusownika przyprawiała go o ekstazę. Drugi mężczyzna o fryzurze Charlsa Xaviera uciszył go jednym gestem.
-Narzędzie śmierci, fajnie. - powiedziała wesoło i podniosła się z ziemi. -Chyba trzeba mu pokazać, że narzędzia w końcu się łamią. - dodała strzelając kostkami. Zapowiadała się ciekawa bójka, może nie barowa, ale i tak wydawała się ciekawa. Dwójka mężczyzn wydawała jej się za mocno reagować na to wszystko, ale nic nie mogła poradzić. Jeden z nich zaczął nasłuchiwać ziemi, po co? Tego nie wiedziała, ale leżał tak sobie kiedy ona czekała na jakiekolwiek informacje. Szukanie człowieka na oślep w kurewsko wielkim lesie nie brzmiało jak coś sensownego. Wskazówki okazały się... nie najlepsze.
-Kurwa. - zaklęła cicho pod nosem. -Czyli tylko połamać. - powiedziała do siebie, wolała pierwszą opcje. Mniej w niej było finezji, ale była o wiele prostsza. Miała zamiar wziąć się za to od razu. -Chodź Akaś. - powiedziała do Jelenia i gestem nakazała, aby szedł za nią.
-Zrobimy tak, ja pójdę krzakami, a ty będziesz przynętą, zgoda? - jak powiedziała, tak też zrobili i już po chwili przez las kroczył samotny jeleń, a w krzakach obok czekała dziewczyna z pięcioma shurikenami w dłoniach.