Domek Sagi

[Tensa]

Rodzinny obiad, taki jak zwykle, z niewielkimi rolami jakie przyjęli siedzący przy nim. Właściwie tylko białowłosa wreszcie odważyła się odezwać, jednak nie to miało być brzemienne w skutkach. Matka znów postanowiła układać komuś życie, przez lata siostry mogły przywyknąć do tego, że uwielbia ona swatać ludzi, lecz w tej chwili powiedzieć, że nie było to wskazane, było co najmniej eufemizmem. Kątem oka starała się obserwować siostrę, wiedziała jak te kłótnie na nią działają, a kolejna w kontraście do tego co działo się jeszcze chwile wcześniej była jeszcze gorsza. Matka mimo, że odpuściła treningi musiała opowiedzieć o spotkaniu z brunetem. Był on miły, wydawał się odpowiedni, ale w tym momencie ostatnie próby zapewnienia przyszłości jednej z córek wciąż odciskały piętno. Wiedziała, że Hibiki nie byłby zdolny do zrobienia Sadze czegoś złego. Znała go od małego, nie mogła się mylić. Kochała siostrę, wiedziała, że nic by z tego nie było, ale nie niosłoby to za sobą tego całego zła.
-Mąż?! - krzyknęła oburzona. -Nie pozwolę nikomu dotknąć Sagi. - warknęła, gotowa w tej chwili wybić całe Sogen... no może gotowa psychicznie. Nawet jeśli nie miała przesłanek, nawet jeśli rozumiała matkę i wiedziała co zrobiłaby płomiennowłosa, nie miała zamiaru do tego dopuścić. Widziała reakcję siostry, chwila błogiego spokoju po dniu minionego lata... bezpieczna bańka pękła niczym przebita kunaiem.
Młodsza z sióstr chciała odejść, lecz matka ją zatrzymała, ojciec próbował stanąć po stronie stalowookiej, ale Rin jak to ona była nieugięta. W natłoku emocji Tsuyoshi wypowiedział te kilka słów, na światło dzienne wyszła prawda o której wiedzieli wszyscy oprócz matki... coś co samym swym konceptem sprawiało, że bali się tego powiedzieć. Białowłosa stanęła jak wryta, domyślała się, sam ojciec powiedział, że może to sprawdzić, ale wciąż po cichu liczyła, że to kłamstwo. Świat w okół niej zawirował, Saga wybiegła z domu, rodzice kłócili się, a ona nie wiedziała co zrobić... Walka i zabijanie przychodziło jej o wiele prościej niż reakcje w sytuacjach. Nie mogła stać w miejscu, zachwiała się i pobiegła do wyjścia. W przeciwieństwie do siostry ubrała się dość szybko i biegła... w jej oczach błyszczała czerwień, modliła się, aby szybko odnaleźć Sagę...

[z/t]

[Sagisa]

Myśli szalały, umysł pogrążał się w coraz większej rozpaczy. Pięści raz po raz uderzały w ciało, aż zabrakło jej sił i tchu, a biały puch został splamiony czerwienią spływającą z jej ust. Upadła, krztusząc się i wypluwając przemieszane z posoką marne resztki z obiadu. Chciała końca, zwykłego końca. Zakończenia trwającej wciąż udręki.
Gdzieś w oddali słyszała wołanie, a może tylko jej się zdawało? Nie miała już pewności co do niczego, nic by to jednak nie zmieniło. Poczuła coś na ramionach, ktoś ją podnosił. Znów usłyszała ten sam głos z dali, tak dziwnie znajomy. Uniosła ociężałe powieki, dostrzegając wokół smugę bieli i czerwieni, cienie drzew. Przekręciła głowę, zauważając znajome fiołkowe oczy teraz przesłonięte mgłą.
- Nee-san... - szepnęła ostatkiem sił, a jej powieki znów opadły, oblekając ją ciemnością. A w mroku towarzyszył jej jedynie łamiący się głos siostry.

***

Srebrnowłosa szła szybkim krokiem przez uliczki osady z nieprzytomną dziewczyną w ramionach. Scena ta tak bardzo przypominać mogła pewne wydarzenie z letniego poranka, gdy Tensa odziana w ślubne kimono niosła wycieńczoną po torturach siostrę do domu. I choć cel był ten sam a drogi różne, echo tamtego dnia nadal się za nimi ciągnęło.
Przeszła przez próg, wpuszczając do środka falę chłodnego powietrza i przerywając tym samym kolejną kłótnię rodziców. Tsuyoshi widząc pojawienie się córek, zaraz pobiegł w ich stronę, odbierając młodszą z wyziębionych rąk starszej. Zauważywszy plamę czerwieni na koszuli i przy ustach Sagi, szybko przeniósł ją do salonu, układając na sofie i sprawdzając jej stan. Serce nadal biło, oddech choć słaby również był obecny. W oczach ojca błysnął sharingan, chciał om mieć pewność, że nic nie zagraża życiu jego podopiecznej.
- Moja maleńka... - usłyszał szept żony za swoimi plecami i zacisnął pięści, wstając gwałtownie.
- Ty się do niej nie zbliżaj! - warknął ze złością, a kobieta aż cofnęła się z przestrachem. - Dość już zrobiłaś, próbując dyrygować życiem naszych córek! Gdybyś nie naciskała na ślub Tensy z Kazuo, Saga nie musiałaby przez to wszystko przechodzić! A mimo to ty nadal nic nie zrozumiałaś, ciągle miałaś tylko pretensje! Jaka matka krzywdzi w ten sposób własne dzieci, co?!
Rin patrzyła na męża z istnym przerażeniem w oczach. Przecież zawsze był spokojny, a nawet gdy się kłócili, nigdy nie miał takiej nienawiści w oczach jak w tej właśnie chwili. Widziała tylko tę nienawistną czerwień, moment później chwyciła się za głowę, a z jej gardła wyrwał się okrzyk bólu. Wściekły jak jeszcze chyba nigdy mężczyzna zrobił krok do przodu, a Tensa mogła dostrzec przeskakujące po jego ciele wyładowania. Czakra w nim wręcz wrzała, a on sam był w stanie zrobić rzeczy nieprzewidywalne. Czy jednak powinien? Jakby nie patrzeć, właśnie przekraczał wytyczone przez siebie granice i właściwie nic nie stało na jego drodze. Chyba że...

[Tensa]

Tak jak wtedy niosła swe maleństwo na rękach, znów owinięte w płaszcz, znów przez to co stało się w tamtej karczmie. Jej kruszynka, z której ust ściekała krew i ślina, która z desperacji próbowała odebrać sobie życie. Może i miała do tego prawo, może Tensa nie powinna się wtrącać, ale to była jej siostra. W ramionach niosła cały swój świat, nie chciała pozwolić jej umrzeć, zapomnieć. Była w tym samolubna i miała tego smutną świadomość, walczyła o nie obie, tej walki nie mogła przegrać. Przemierzała ulice płacząc nad ciałem siostry z nadzieją na to, że będzie dobrze. Kto wie, może gdyby poranek nie okazał się tak dobrym to i teraz nie było by tak źle? Przez ten kontrast to wszystko uderzało jeszcze mocniej, dostała nadzieje, tylko po to, aby za chwilę ktoś jej ją odebrał, zdeptał marzenie o tym, że będzie jak dawniej... że będzie dobrze. Jedyne co powiedziała jej siostra to krótkie nee-chan, zawsze tak mówiła, nie mogło jej tego zabraknąć.
-Nawet śmierć nas nie rozdzieli. - powiedziała z pewnością siebie tak niepasującą do łez na jej twarzy. To były jej słowa i jej przekonania, za tą miłość mogła spalić świat, mogła spalić siebie.

Wniosła ją do domu, rodzice jak zwykle kłócili się. Od dłuższego czasu to była jej wina... cholerna wina której nigdy nie odpokutuje, będzie z nią na zawsze, tak jak blizna w umyśle jej siostry, tak i na sercu białowłosej rysowała się szrama. Tsuyoshi odebrał Sagę, położył sprawdził czy wszystko w porządku. Rin chciała pomóc...
Wybuch złości ojca, pierwszy raz widziała coś takiego, w domu zawsze był spokojny, wesoły. Tensa miała świadomość, że nie mógł być taki na misjach. Krzyk i czerwień oczu, szaleństwo przeraziło ją, tak jak i matkę. Okazało się, że nie tylko Kazuo potrafił posługiwać się Raitonem, potworna chakra wręcz elektryzowała powietrze, a wyładowania skakały po jego ciele... wyładowania które sprawiły, że matka krzyczała z bólu... Nie ważne czyja to była wina, nie mogła na to pozwolić. Nie w domu który miał być ostoją. Kolejny raz tego dnia w jej oczach pojawiła się czarna łza, świadectwo spotkania ze śmiercią. Stanęła pomiędzy dwójką, potężna chakra ojca rozwiewała jej włosy. Tensa zacisnęła pięści gotowa bronić matki... nie wiedziała co się stanie.
-Uspokój się. - warknęła, chociaż mogła tylko sprowokować ojca, nie panowała nad tym. -Czy tylko ja widzę co robicie! Wykrzykujecie kto jest tym złym, stało się! Ale zamiast się postarać musicie się kłócić! Czy wy kurwa nie widzicie, że Saga przez to cierpi! - po łzach w oczach nie było już śladu. -Kurwa to jest szalone, pogódźcie się, nie może być jak dawniej. - krew powoli ściekała po jej dłoniach, paznokcie wbiły się w skórę zbyt głęboko. Miała ochotę rozszarpać całe to cholerne towarzystwo.

[Sagisa]

Napięcie sięgało zenitu. Od wielu tygodni zbierał w sobie to wszystko i tłamsił, nie chcąc narażać córek, lecz ostatnie kilka godzin a także zachowanie jego żony po prostu przelało czarę goryczy. Pozwolił, by emocje wzięły górę, choć odrobinę gasząc rozdzierający go ból i żal. Jego mała Sagisa tak wiele wycierpiała, a matka zamiast okazać jej zrozumienie, tylko ciągle ją gnębiła, a teraz... Teraz, gdy zdała sobie sprawę, co tak naprawdę Kazuo zrobił ich pociesze, nagle stała się taka opiekuńcza? Po prostu nie mógł tego znieść.
Czerwień w jego oczach, skrzyżowanie spojrzeń - to wystarczyło, by pokazał tej kobiecie, jak bardzo powinna cierpieć. Ale na tym nie koniec, psychiczny ból nie był dla niego wystarczającą karą. Wokół jego ciała szalała czakra, strzelając wyładowaniami, on zaś krok po kroku zbliżał się do swojej ofiary... kiedy nagle na jego drodze stanęła Tensa.
Tsuyoshi stanął jak wryty, widząc nagły wybuch jasnowłosej. Gdyby wściekłość całkowicie przesłoniła mu wizję, nie patrzyłby, kto przed nim stoi - usunąłby przeszkodę. Jednak wszystko, co do tej pory robił, miało zagwarantować jego córkom bezpieczeństwo i przyszłość. Jak miałby zatem sprzeciwić się temu wewnętrznemu nakazowi i skrzywdzić kogoś, kogo miał chronić? Zawahał się, a wraz z kolejnymi słowami płynącymi wściekle z ust nastolatki jego gniew opadał. Rozluźnił pięści, emanująca z niego czakra powoli zanikała. Spojrzał na własne ręce, zastanawiając się, co tak właściwie chciał jeszcze przed chwilą zrobić. Sharingan zniknął z jego oczu, w zamian za to przesłonięte one zostały cienką warstwą łez.
- Co ja wyprawiam... - wyszeptał ledwo słyszalnie, na moment odwracając spojrzenie w stronę nieprzytomnej płomiennowłosej. W odwecie za jej krzywdę omal nie pozbawił jej matki życia. - Ja... przepraszam, poniosło mnie...
Jego przepełniony smutkiem wzrok padł na krwiste teraz tęczówki Tensy, za plecami której jego żona siedziała skulona ze strachu, zamknięta w jego własnej iluzji. Jak mógł do tego dopuścić? Przecież nigdy nie wykorzystywał swoich zdolności w domu, tym bardziej nie w celu skrzywdzenia któregokolwiek z domowników. Dlaczego więc teraz omal nie dokonał zabójstwa na własnej żonie? Chwycił się za głowę, nie mogąc tego wszystkiego ogarnąć.

[Tensa]

Kolejna historia o tym jak najlepszy dzień w jednym momencie staje się tym wyjętym z koszmaru, smutna ironia losu. Stała pomiędzy rodzicami, twarzą w twarz z ojcem który najzwyczajniej w świecie nie był w stanie poradzić sobie z tym wszystkim co działo się wokół. Z krzywdą która się stała, z nieokazanym współczuciem. Znalazł się na cienkiej granicy, z rodzaju tych po których przekroczeniu nie ma już powrotu. Na drodze do tego stała tylko Tensa, jedna z jego córek które chciał chronić. Białowłosa, na przeciw czarnowłosemu, dwójka bliskich sobie shinobi w gniewie stała sobie na drodze... takie spotkania nigdy nie kończyły się dobrze. Tym razem jednak nie miało dojść do rozlewu krwi. Dwie gniewne osoby w końcu wyrzuciły z siebie wszystko co leżało im na wątrobie, zarzuty, skargi. Stali jak równy z równym każdy mając przed sobą ten sam cel... każdy interpretujący go w tej chwili inaczej, on zaślepiony furią i ona owładnięta buntem. Gotowi rzucić się sobie do gardeł by bronić to co dla nich najważniejsze: rodzinę, ukochanych. Ktoś musiał odpuścić, jedno z dwójki, ojciec uspokoił się pierwszy, dokładnie widziała jak pięści ojca powoli się rozluźniają, ona wciąż jednak stała spięta. Sharingan zniknął z oczu ojca, a po jego policzku popłynęła łza.
Ojciec załamał się, przeprosił, poniosło go. Białowłosa jednym krokiem skróciła dystans, aby otwartą dłonią zdzielić go w twarz.
-I co z tego? - zapytała, choć w jej głosie współczucie mieszało się z irytacją. -Weź się w garść. - pokręciła głową zmęczona tym wszystkim. Kiedyś musiała nadejść ta chwila, tym razem to fiołkoowooka miała wziąć ich wszystkich w garść. -Tato, posłuchaj. Wszyscy potrzebujemy trochę odpoczynku ani ja, ani ty nie jesteśmy niezniszczalni. Proszę, zabierz Sagę na górę i opatrz ją, ja zajmę się mamą, a potem wyjdę na świeże powietrze, za długo siedzę w domu. - westchnęła zmęczona tym wszystkim. Powinna zostać z siostrą, ale potrzebowała oddechu, chwili w której będzie mogła zapomnieć. -Nie przyjmuje odmowy. - dodała władczym tonem... w niektórych momentach Rin mogłaby się od niej uczyć jak powinno się królować w domu. Poczekała, aż ojciec z Sagą znikną na schodach...
Fiołkowooka podeszła do matki, która wciąż kuliła się pod ścianą. Twarz Rin wykrzywiał grymas strachu, mamrotała do siebie jakieś niezrozumiałe frazy. Tensa uklękła przed nią.
-Mamo, wszystko w porządku. - zapytała, kładąc dłoń na jej ramieniu, kobieta wciąż przerażona nie zareagowała na ten gest. -Co jest? - zapytała samą siebie. Przerzuciła sobie ramię matki przez kark i z trudem podniosła ją z ziemi, dostała się z nią do salonu, gdzie rzuciła ją na łóżko. Nie miała siły na bycie delikatną, jednakowoż poprawiła ją na kanapie... matce i tak było wszystko jedno.
-Dobra, spokojnie, mówi do siebie i jest przerażona... może być w szoku, ale Saga w takim stanie reagowała na mnie. To coś innego. - w zamyśleniu zmarszczyła brwi. -Rano ojciec samym spojrzeniem uśpił Sagę, słyszałam o iluzjach sharingana, to ma sens... jeśli matka jest w iluzji to przelanie chakry powinno jej pomóc. - skończyła swój wywód. To nie tak, że nie denerwowało jej zachowanie matki, po prostu nie mogła pozwolić, aby tak było. Położyła swoją dłoń na jej czole i przelała część energii. Matka jakby zerwała się na chwilę i padła nieprzytomna na kanapę, iluzja Tsuyoshiego musiała ją wyczerpać. Białowłosa z szuflady mieszczącej się w przedpokoju wyjęła swoje rzeczy, kabury i torba wylądowały na miejscu.
-Dawno cię nie otwierałam. - powiedziała do siebie wyciągając swój notes. Otworzyła go na końcu i wyjęła ołówek.

Mamo,
po tym wszystkim musimy odpocząć, każdy z nas powinien dać sobie czas. Wszystkie te wydarzenia przerosły nas. Nie bądź zła na ojca, starał się jak mógł, aby nas chronić. Naprawić to co się stało. Nie jestem długo shinobi, ale wiem jak bardzo potrafi to dać w kość, jak niewiele dzieli Cię od śmierci, nie można się wahać. Jego gniew Nie wytrzymał. Wiem jak lubisz swatać ludzi, wiem jak chcesz żebyśmy były najlepsze w tym co robimy. Kazuo zrobił coś strasznego, nikt nie robi z Sagi ofiary, dzisiaj w końcu wszystko zaczynało wracać do normy. Ale wy znowu się kłóciliście. Twój pomysł ze swataniem Sagi tylko ją dobił, a ojciec w emocjach powiedział za dużo. Cała nasza trójka wiedziała, ale nie chciałyśmy wierzyć. Saga nie była na to gotowa, prawie zabiła się w lesie kiedy się kłóciliście.
Nie wiem jak ty to widzisz, ale dla jej dobra musicie oboje się uspokoić i odpuścić. Kiedy wstaniesz pewnie nie będzie mnie w domu. Ojciec zajmuje się Sagą, ty odpocznij i pomyśl o tym wszystkim.

List napisany był dość krzywym pismem, nie dziwota, skoro pisała go na szybko. Położyła go na stoliku przy kanapie, a na nim położyła szklankę wody. W końcu po przebudzeniu może chcieć się matce pić...
Założyła płaszcz i buty, wyszła z domu zamykając za sobą drzwi. Musiała odpocząć.

z/t

[Sagisa]

Nigdy nie przypuszczał, że kiedyś przekroczy tę granicę. Że wykorzysta własne zdolności przeciw któremukolwiek w członków rodziny. I to nawet nie z dobrych pobudek jak uśpienie Sagi w celu jej uspokojenia, zażegnania zagrożenia. Wszystko przez gniew, wściekłość wręcz, a także irytację, która osiągnęła swój limit. Omal nie dopuścił się zbrodni, a uchroniła go przed tym jego własna córka.
Odpuścił, przeprosił. Czuł się źle z tym wszystkim. Ledwo dostrzegł szybki krok i ruch, poczuł ból na policzku. To go wreszcie otrzeźwiło, oczyściło jego umysł ze zbędnych myśli. Teraz musiał się opanować, uspokoić. Nie dlatego, że darował żonie tak nieodpowiednie w jego mniemaniu zachowanie. Musiał to zrobić dla Sagisy, jego małego skarbu, który już i tak wiele wycierpiał. Wszyscy potrzebowali teraz odpoczynku i wyciszenia.
- W porządku, zajmę się twoją siostrą - ustąpił, widząc w oczach Tensy tę nieustępliwość, jaką odziedziczyła po matce. Spojrzał jeszcze raz w stronę zamkniętej w iluzji kobiety, nie odezwał się jednak. To będzie dla jasnowłosej test, już jest na tyle dojrzała, by dostrzegać tak drobne szczegóły bez podpowiedzi.
Wziął płomiennowłosą w ramiona, skinął delikatnie starszej córce i z poważną już miną zniknął na piętrze, gdzie dokładnie opatrzył nieprzytomną. Fiołkowooka w tym czasie przetransportowała matkę na sofę, po krótkim przemyśleniu orientując się w sytuacji. Z pomocą impulsu czakry uwolniła matkę spod jarzma iluzji, która była na tyle wyczerpująca psychicznie, iż kobieta i tak straciła przytomność. Po wszystkim jasnowłosa napisała dość obszerną notkę, w której wylała własne żale i prosiła matkę o przemyślenie sprawy. Kilka chwil później zniknęła za zamkniętymi drzwiami, zmierzając w tylko sobie znanym kierunku.

[Sagisa]

Otworzyła zmęczone oczy, rozglądając się po pomieszczeniu. Była we własnym pokoju, na krześle nieopodal siedział ojciec z rękoma założonymi na piersi, drzemał. Pilnował jej, gdyż w pobliżu nie było jej siostry. Zawsze któreś z nich było gdzieś blisko, będąc gotowym do pomocy, wsparcia.
Mhm i to nie jest chuchanie na biedną i malutką Sagę?
Słowa odbiły się echem w jej głowie, przypominając brunetkę, której zaufała, a która okazała się zdrajcą. Mimo wszystko to, co mówiła tamtego dnia Mo, było bardzo rzeczywiste i nad wyraz trafne.
Nie rozumiem tylko dlaczego nie chcesz im pokazać, że dorosłaś i potrafisz myśleć sama.
Myśleć samodzielnie, decydować o sobie, o własnym losie. Czy właśnie tego cały czas unikała? Tego i konsekwencji własnych decyzji? Przekręciła się na bok, od razu wyczuwając bandaż opleciony wokół jej brzucha. Materiał, który złudnie chronił to, co się w niej rozwijało. Sięgnęła ostrożnie ręką pod łóżko, po chwili natrafiając palcami na twardy i chłodny materiał. Zacisnęła dłoń na sayi, wyciągając skrywane przez tyle miesięcy wakizashi, i usiadła powoli, wpatrując się w ciemną powierzchnię pochwy. Czy była gotowa podjąć dorosłą decyzję i liczyć się z jej konsekwencjami? Zaraz się okaże.
Wstała nieco chwiejnie, zerkając na ojca. Wiedziała, jak bardzo mu zależy na ich szczęściu i bezpieczeństwie, jak bardzo się stara. Uśmiechnęła się nieznacznie, chwytając za koc, którym okryła śpiącego mężczyznę. Pochyliła się lekko, składając na jego czole delikatny pocałunek.
- Przepraszam, że nie jestem wystarczająco dobra... - szepnęła jeszcze, prostując się i chwytając mocniej miecz. Miała ochotę płakać, ale wzięła głęboki oddech. Musi panować nad emocjami. Zbytnia ekspresja przynosiła jej jak dotąd same problemy. Czas z tym wszystkim skończyć.
Wymknęła się cichaczem na taras. Chłód wieczora uderzył w nią, mrożąc od środka, nie przejęła się tym jednak. Stawiała kolejne kroki bosych stóp po oprószonej śniegiem powierzchni, podążając za własnym cieniem. Stanęła na środku, chłonąc zimno każdym skrawkiem ciała, wszak miała na sobie tylko lekką koszulę i długie spodnie. Mróz oczyszczał jej umysł ze zbędnych myśli, oswobadzał, a tego właśnie teraz potrzebowała - wyzwolenia. Powoli wysunęła ostrze, dostrzegając na nim po chwili ślady zaschniętej krwi. Krwi brunetki.
To właśnie główna zasada posiadania miecza, zawsze kiedy wyciągniesz go z sayi, musisz pozwolić mu nasiąknąć czyjąś krwią.
Uśmiechnęła się nieznacznie. To był pierwszy raz, gdy obnażyła to ostrze, będąc gotową do jego użycia. Po raz drugi zrobiła to, chcąc w desperackim odruchu obronić się przed swym oprawcą, co po części jej się udało. A dziś? Dziś miał nastać czas, gdy stal zostanie skąpana krwią po raz ostatni...
Czasem zranienie siebie daje lepszą nauczkę, niż kogoś innego.
Kolejne wspomnienie, kolejna sentencja odbijająca się echem w jej głowie. Na jej ustach odmalował się nikły półuśmiech, gdy obracała w ręku ostrze, kierując jego koniec ku sobie. Jej oddech przyspieszył, jakby ciało protestowało przed tym, co nakazywał mu umysł. Sztych zetknął się z materiałem koszuli, naciskając na znajdujący się pod nią bandaż. Wystarczył jeden pewny ruch, by to zakończyć, by wreszcie zaznała ulgi. Jedno pchnięcie i będzie po wszystkim. Przymknęła powieki. Przecież to nic złego, prawda? W końcu miała prawo decydować o sobie, o własnym życiu, o śmierci...
Nie możesz umrzeć! - zdesperowany krzyk Tensy odbił się echem w jej uszach. Kategoryczny zakaz tego, co właśnie zamierzała zrobić.
Przecież ludzie są egoistami i tak jest im po prostu wygodnie. Może twojej siostrze też jest po prostu wygodnie, mając ciebie jako podłokietnik? - zawtórowały słowa krwistookiej, nakłaniając do buntu. - Kocha i jednocześnie ogranicza, miłość nigdy nie kończy się dobrze, szczególnie ta ślepa.
Nie zostawiaj mnie!
Zacisnęła mocniej powieki, czując kumulujące się pod nimi fale łez. Zamknęła dłonie wokół rękojeści, unosząc ostrze ku górze, i pchnęła gwałtownie, padając na kolana. Wakizashi zajaśniało w świetle lamp i wbiło się ze zgrzytem w zmarznięte drewno. Saga zwiesiła głowę, dysząc ciężko, a słone krople zderzały się z pokrywą śnieżną raz po raz. Nie potrafiła, nie była w stanie tego zrobić. Nie umiała odebrać sobie życia, po prostu.
Powinnaś szanować przedmioty, które w przyszłości uratują Ci życie, a uwierz mi, ta wakizashi zrobi to nie raz.
Gniew. Złość zapłonęła w jej wnętrzu, gdy po raz kolejny usłyszała głos Motoko gdzieś z tyłu. Wyrwała ostrze z desek tarasowych i zamachnęła się nim w tył, nie napotkała jednak żadnego oporu.
Nie możesz wiecznie uciekać od obowiązku walki - kolejne słowa, tym razem z drugiej strony. Wstała gwałtownie, wykonując kolejny zamach, tu też jednak trafiła w pustkę. - Przyjdzie czas, kiedy nie będziesz na to gotowa i ktoś to wykorzysta, w bardzo bestialski sposób.
Dopij swój soczek, czeka nas krótki spacer.
Męski głos za plecami zmroził jej krew w żyłach. Jej źrenice rozwarły się gwałtownie, w oczach błysnęła czerwień. Zacisnęła mocniej dłonie na rękojeści ostrza i z krótkim okrzykiem cięła za siebie. Cień zdawał się rozwiać, zaniknąć, a płomiennowłosa zaczęła nerwowo się rozglądać w poszukiwaniu sylwetki bruneta. Jej płuca pracowały ze zdwojoną mocą, łapiąc hausty zimnego powietrza. Panika brała nad nią górę. Przecież on nie żyje! Tensa zapewniała ją, że tak właśnie jest! Więc dlaczego...
Chyba muszę jeszcze troszkę popieścić cię Raitonem...
Kolejny desperacki okrzyk, kolejne cięcie i kolejny rozwiany cień. Widmo, które wbijało się w nią niemal z każdej strony. Drżała na całym ciele, jakby rzeczywiście raził ją po raz kolejny, choć było to tylko wspomnieniem. Ciągle rozglądała się dookoła, nie mogąc zlokalizować tropiciela. Nie wiedziała już, co jest rzeczywistością, a co tylko ułudą.
Ty mała suko...
- Sagisa? - kolejny głos za plecami przeplatający się z ostatnią kwestią Kazuo. Odwróciła się, dostrzegła męską sylwetkę skąpaną w świetle lamp, ciemne włosy. Był zaledwie kilka metrów od niej...
Zaszarżowała frontalnie, tnąc po skosie, on jednak zrobił unik, a moment później dostrzegła w jego oczach czerwień. Zacisnęła szczękę, idąc za ciosem i atakując kolejnymi cięciami, bez przerwy, bez wytchnienia. Z jej gardła wyrywały się kolejne okrzyki, jednak mimo usilnych prób nie potrafiła choćby drasnąć bruneta. Był szybszy, zwinniejszy, unikał ostrza z taką łatwością, jakby dla niego było to tylko zabawą. Zamachnęła się po raz kolejny, a wtedy on jakby przyspieszył, na moment znikając jej z oczu. Sekundę później poczuła mocny uścisk na nadgarstku zmuszający do poluzowania chwytu na rękojeści. Broń wyślizgnęła się z jej dłoni dość niezgrabnie, odbijając się z brzękiem o zmrożone podłoże, a ją otoczyły silne ramiona.
- Nie! Nie! Nie! - zaczęła wrzeszczeć, szarpiąc się na wszystkie strony. Już za sekundę znów miała zostać rażona prądem i zwijać się w konwulsjach. Nie pozostawało jej nic innego. - Proszę, nie! - zaskomlała, gdy obrócił ją ku sobie i przycisnął do własnej piersi, nie pozwalając się wyrwać. Z jej oczu spływały marznące na mrozie łzy, lecz mimo przerażenia nadal próbowała.
- Ciii, już dobrze! Już wszystko dobrze! - głos próbował się do niej przebić, a pomocna ku temu była dłoń delikatnie gładząca jej włosy. - Jesteś bezpieczna. Nikogo tu nie ma. Nic ci już nie grozi, maleńka.
Ostatnie słowo rozwiało marę, a ona uświadomiła sobie, że jest w objęciach ojca, nie tropiciela. Przestała się wyrywać i po prostu rozpłakała. Najzwyczajniej w świecie, jak małe dziecko. Wiedziała, że w tych ramionach jest bezpieczna, że nikt jej nie skrzywdzi. Tsuyoshi wziął ją na ręce i skierował się w stronę domu. Musiał w końcu ogrzać wyziębioną dziewczynę i odstawić ją do łóżka, było w końcu dość późno. Martwił się brakiem powrotu starszej z córek, wiedział jednak, że Tensa sobie poradzi. Teraz to płomiennowłosa go potrzebowała.
- To przeze mnie... - załkała dziewczyna, wtulając się w ojcowski tors. - Gdyby Tensa mnie nie kochała... nie miałby powodu... żeby...
Zmęczony głos Sagisy cichł z wolna, aż w końcu pozostało tylko niedokończone zdanie. Brunet tylko ukołysał ją delikatnie, nim wreszcie ułożył na łóżku, opatulając ciepłą pościelą. Nieco szorstką dłonią starł łzy z jej policzków, przyglądając się zastygłemu blademu obliczu swej pociechy. Zastanawiały go jej słowa, a to przypomniało mu tę "nieważną" rzecz, o której chciała z nim porozmawiać Tensa.
Przeczesał palcami gęstą czuprynę, wstając po chwili. Szelest pod butem zwrócił jego uwagę. Spojrzał w dół, dostrzegając leżącą na podłodze złożoną wpół kopertę, która najprawdopodobniej wypadła z kieszeni stalowookiej. Podniósł ją, przypominając sobie uśmiech córki, gdy ta dostała list. Wsunął go w jej dłonie, by był pierwszą rzeczą, jaką zobaczy po przebudzeniu, ucałował jej czoło i zgasił światło, usadawiając się na krześle. I tak będzie czuwał do świtu.

[Sagisa]

Obudziło ją słońce padające idealnie na jej twarz. Próbowała osłonić ją dłonią, zamiast tego przyłożyła sobie czymś, co akurat w niej trzymała. Zmięta koperta i nieco krzywo zapisane jej imię i nazwisko z adresem.
- Hayami... - szepnęła, siadając na łóżku, i zaraz otworzyła list, wczytując się w treść.
Już przy pierwszych słowach na jej ustach zaczął pojawiać się uśmiech. Śledziła uważnie relację z podróży, poznania nowych przyjaciół, wzmiankę o przyjeździe do Sogen i bitwie pod Murem. Drgnęła, odczytując wzmiankę o użytkowniku raitonu, przypomniało jej to bowiem Kazuo, po chwili jednak wzięła głębszy oddech i kontynuowała lekturę. Nieco zmartwiła się na wieść, że był ranny mimo zapewnień, że to nic poważnego. A potem informacja, jakoby samuraj nadal był gdzieś w prowincji i szukał noclegu, ba! chciał się z nimi spotkać! Jej serce zabiło mocniej, a chwilę później nawet się zaśmiała, doczytała bowiem końcówkę i wzmiankę o słodkościach.
- Yami-kun, ty podstępny... - rzuciła pod nosem, ścierając drobną łezkę spod oka. - Dobrze wiesz, że lubię słodkie, co?
Złożyła starannie list, odkładając go na stolik nocny, a następnie zsunęła z siebie pościel i zaczęła wstawać z łóżka. Zorientowała się, że ma na sobie wczorajsze ciuchy, na których gdzieniegdzie widniały ślady krwi. Z pewnością potrzebowała kąpieli i świeżych ubrań.
Wyjęła zatem z szafki najpotrzebniejsze rzeczy i ruszyła na dół, choć obawiała się spotkania z matką. Zwłaszcza po ostatnich wydarzeniach... Na parterze zastała jednak ojca, który właśnie przechodził z łazienki do kuchni, by zalać herbatę. Zauważywszy córkę, uśmiechnął się pogodnie.
- Jak się spało? - spytał krótko, zaraz jednak zmienił temat, widząc, co dziewczyna trzyma w ręku. - Właśnie napuściłem wody do wanny. Przyznam, że trochę śmierdzę po treningu, tobie jednak bardziej się przyda kąpiel, więc śmiało korzystaj.
- Dziękuję... - szepnęła tylko w odpowiedzi. - Mamy i Tensy nie ma?
- Twoja matka wyszła z samego rana, nawet nie wiem kiedy - mruknął z wyraźną niechęcią, by po chwili przybrać nieco czulszy ton. - A Tensa jeszcze nie wróciła. Pewnie zaszyła się gdzieś na polu treningowym, albo snuje się po osadzie. Nie martw się o nią.
- Dobrze...
Tym jednym słowem podsumowała cały wywód i zamknęła się w łazience. Zdjęła brudne ubrania, od razu wrzucając je do kosza na pranie. Gdy w wannie było już wystarczająco dużo wody, weszła do środka, zanurzając się po samą brodę. Ciepło rozeszło się po całym jej ciele, a ona przymknęła powieki, rozkoszując się chwilą. Tata w końcu nie mówił, że ma się spieszyć, prawda?

[Hayami Akodo]

-Nie, żebyś pozostawiała mi wybór, ty zła kobieto-zaśmiał się Hayami, przyglądając się uważnie zakupom Tensy. Widząc, ile przedmiotów zakupiła młoda Uchiha, przykrył dyskretnie ciemię dłonią. Jeśli myślała, że będzie to wszystko dźwigać aż do samego domu...Podszedł stanowczo do dziewczyny.
-Ja to wezmę, Tensa-stwierdził twardo.-Ty zapłaciłaś za mój prezent, ja w zamian stawiam podróż całej naszej trójce, o ile Sagisa zgodzi się ruszyć z nami na północ.
Mówiąc o północy, przypomniał sobie swoje rozstanie z Shijimą i westchnął. Jak zakończyła się ta historia? Czy ta dziwna rozmowa, której był niechcący świadkiem w hotelu, miała jakiś finał?
Miał nadzieję, że nie był on tragiczny - jak zakończenie historii Aki, które do tej pory chował w dziwnie wyciszonym sercu. Uśmiechnął się.
Ostatecznie wciąż jeszcze żyje nadzieja. A zresztą, najważniejsze jest tu i teraz - nie spodziewane konsekwencje czyichś wyborów.
On podjął już decyzję. Ty musisz podjąć swoje. W końcu to twoje życie.
Tak, to było jego życie. I było ono na swój sposób piękne.
Skończyło się na tym, że po dłuższym przekonywaniu białowłosej Uchiha Hayami w końcu wziął jej rzeczy i ruszył jako pierwszy drogą, którą tak dobrze znał. Tyle już razy bywał w domu obydwóch przyjaciółek, że nie potrzebował nawet liczyć budynków, które mijali, i szukać punktów orientacyjnych - miał tą drogę wpisaną w pamięć, jak zasady honorowego pojedynku, które wbijano mu w głowę w trakcie nauki.
Czuł wzmagające się powoli, lecz nieubłaganie ciepło. W Sogen powoli rodziła się wiosna - i była to ciekawa odmiana od gorących, dusznych dni, które tu spędzał w innych, lepszych latach, pełnych...spokoju.
Szli dosyć spiesznie, szybkim krokiem, którego Hayami nabył od czasu bitew - nie zwykł się ślimaczyć, poza tym nie chciał, by Sagisa musiała na niego czekać. Samo wspomnienie kruchej, ślicznej, szkarłatnowłosej dziewczyny, tak podobnej do kwiatu wiśni, wzruszało go i czyniło jego serce cieplejszym, odporniejszym na trudy świata...
W coś musisz wierzyć i komuś oddać serce.
-Nie ma co nad tym filozofować, Tensa-rzucił stanowczo. Dla niego sprawa była jasna. - -Jeżeli wybuchnie wojna, to samurajowie stają do walki u boku shinobich, by dzierżyć z godnością ostrze. Wiadomo jest, że aby być godnym broni, którą ci powierzono, musisz jej strzec i dobrze nią władać. Do tego szkolił mnie mój ojciec. Bronisz swoich, i tyle. Po co tu dorabiać specjalną filozofię? A co do tej zbroi...
Zaśmiał się, przypominając sobie swoje początki jako youjimbou.
-Wśród samurajów istnieje instytucja youjimbou, giermka i sługi. To on pomaga ci przywdziewać zbroję, ou-yoroi, kiedy idziesz się bić. Taką funkcję pełniłem tam.
Twarz znienawidzonego Kaguyi mignęła mu znów szybko przed oczami, jak fantom, którego chciał uniknąć. Czy to możliwe, by...?
Sprawdził odruchowo, czy yari dobrze leży na plecach, potem poprawił sobie przytroczoną do pasa katanę. Wszystko było w porządku. Naprawdę.
Co do liderki...Spojrzał na Tensę ze współczuciem. Westchnął i uścisnął delikatnie jej ramię.
-Mogę ci tylko zacytować to, co usłyszałem od mojego ojca, a czego dowiedział się on od Reiko-sensei: żyjemy tak, jak śnimy - samotnie. Przemyśl to.
To rzekłszy, Hayami przyspieszył kroku jeszcze bardziej, wyprzedzając dziewczynę. Zacisnął palce, potem je rozprostował. W kieszeni miał paczkę starannie dobranych, smakowych youkan, zakupionych specjalnie po drodze w mieście - prezent dla Sagisy, osłodzenie goryczy.
Powinien był się pospieszyć. Ale gdyby to zrobił, czy nie straciłby czegoś ważnego...?
Tak, czy owak, dziesięć minut później stali już oboje przed domem rodziny Uchiha. Młody Akodo, jak nakazuje przezorność, rozejrzał się jeszcze po okolicy, po czym zatrzymał się przed drzwiami, czekając, aż Tensa do niego dołączy.

[Tensa]

-Ktoś musi być tym złym żebyś lepiej wypadł. - zaśmiała się. -Poradziłabym do sobie, ale
to miłe z twojej strony - dodała oddając część sprzętu samurajowi. W tej chwili i tak by się jej nie przydał, z resztą gdyby nawet miała z niego skorzystać ciężki pancerz skutecznie pokrzyżowałby jej plany, był najzwyczajniej w świecie niewygodny. Czuła się jak zamknięta w puszce, jej ruchy były wolniejsze, mniej dokładne, ciało nie do końca robiło to czego chciała, poruszała się tak jakby została zalana smołą. Nie żałowała jednak zakupu, przecież w końcu się przyzwyczai, a do tego czasu jakoś będzie musiała sobie poradzić. Krótka wymiana szybkości z wytrzymałością, dopóki nie dojdzie do siebie, czy to samo w sobie nie było treningiem? Nie żałowała, w końcu przebicie się przez tak grubą blachę nie będzie niczym łatwym, dzięki niej nie będzie musiała się obawiać, shurikenów, czy kunai rzuconych gdzieś tam z cienia, lekkie ostrza też nie będą jej już straszne. Jej oczy powędrowały ku nadgarstkowi kilka miesięcy rozerwanego przez tanto. Cena bezpieczeństwa? Przynajmniej złudnego, nawet to nie mogło dać jej pełnej pewności, w końcu może trafić na kogoś o sile czy uzbrojeniu wystarczającym by się przebić. Nie miała zamiaru drugi raz popełniać tego samego błędu. Teraz o wiele lepiej znała swoje umiejętności, miała świadomość jak skończyć może się moment w którym ego weźmie górę. Przerost wyobrażeń o sobie nie mógł skończyć się dobrze, dane jej było już przekonać się o tym na własnej skórze i nie było to nic przyjemnego. Upadek z poziomy ego na ten zdolności zabolał. Po mimo upływu czasu, wzrostu własnej siły wciąż nie odzyskała tamtej pewności siebie, z jednej strony była ostrożniejsza, z drugiej zaczęła się wahać. Pohamowała instynkt na rzecz przemyślanego planu, tak jak bywało to wcześniej, jak wtedy, gdy udało "im" się porwać ją po raz drugi. Mimo tego, że sytuacja zmieniała się z sekundy na sekundę była w stanie się dostosować. Chociaż była słabsza i nie mogła ufać zanadto swoim umiejętnością radziła sobie o niebo lepiej. Nic dziwnego skoro używała wtedy głowy, jednak dla niej było to odkrycie. W końcu sama nie zauważyła, kiedy zatraciła się w tym swoistym narcyzmie, a kiedy się przekonała było za późno. Miała szczęście, dużo szczęścia i nieco sprytu, tylko dlatego jeszcze kroczyła wśród żywych.
-Hayami ty ślubowałeś, ja nie. Różnimy się wartościami, podejściem. Dla Ciebie to wszystko jest o wiele proste, wartości samurajów wyznaczają właściwie wszystko. Ja wciąż się zastanawiam, próbuję nadawać priorytety, czy ważniejsze jest dobro bliskich czy całej osady? Czy nadstawiać karku w zamian za niewinnych i nieznanych? Tamtego wieczora, kiedy oberwała Saga... kilka dni wcześniej to mnie porwali, nie było mnie w domu tylko dlatego, że chciałam chronić nie tylko siebie i bliskich. Wystarczyłoby, żebym nie zastanawiała się nad tym co powiem jak wrócę, byłabym na czas. - westchnęła ciężko. -Czyli potrzebny mi giermek... - zrobiła minę jakby się zastanawiała, po czym przybrała poważny wyraz i ton. -Hayami, czy na czas kiedy tu jesteś, zostaniesz moim giermkiem i ślubujesz pomóc mi się ubierać i nie patrzeć zbyt długo w dekolt? - zapytała z niewinnym uśmiechem przebijającym się przez tą powagę. Wiedziała, że dla samuraja dane słowo jest święte, chociaż chciała mu w jakiś sposób dać znać, aby nie traktował tak tego. Przynajmniej w tym jednym wypadku. -Pewnie nie ma za wielkich szans założyć zbroi samemu? Czy po prostu lubisz patrzeć? - zapytała, wyrywając to wszystko z kontekstu. Szli dalej przez osadę, śnieg topniał, a pączki wczesnych wiosennych kwiatów wybijały się z podłoża. Słońce świeciło na tyle mocno... złożyła pieczęć tygrysa, właściwie to od niechcenia dezaktywując technikę. Otaczająca ją aura ciepła zniknęła, nie była potrzebna, ubrania zdążyły już wyschnąć, a same warunki nie zmuszały już jej do robienia ze swojej chakry przenośnego grzejnika.
-Hayami, nie mam zamiaru żyć samemu, ani dla siebie, tak jak w snach zawsze ktoś mi towarzyszy, może to tylko moje wyobrażenie o niej, ale nie jestem tam sama. - wyraziła swoje zdanie. Wiedziała, że tak łatwo nie zmieni zdania samuraja, był uparty, prawie tak jak ona. Mieli różne podejście do życia, ale czy to nie ta różnorodność nadawała mu kolorytu? Kilka chwil później stali już przed domem. Białowłosa zawahała się na chwilę, po czym otworzyła drzwi. Weszła przodem.
-Wróciłam! - krzyknęła wesoło, była wypoczęta, gotowa na wszystko. -Saga masz gościa! - krzyczała, chociaż wiedziała, że siostra może spać... pamiętała jej reakcję na list. Przybył ten który go napisał. W jej sercu pojawiło się dziwne uczucie... zazdrość? Niewielka, ufała jednak siostrze, wiedziała, że nie musi się martwić...

[Sagisa]

Kąpiel była przyjemna, ale nie mogła trwać wiecznie. Spłukała więc resztę piany z ciała i wyszła z wanny, starannie osuszając skórę. Owinęła włosy ręcznikiem, ubrała się, ogarnęła łazienkę (bo przecież nie wypada po sobie syfu zostawiać) i ruszyła do wyjścia. Idąc do kuchni, zaczęła suszyć nadal mokre włosy, kiedy to drzwi wejściowe się otworzyły, wpuszczając nieco chłodne powietrze, a ona usłyszała głos siostry.
Powrót Tensy nie był niczym zaskakującym, w końcu zawsze wracała. Tym razem nie zawitała jednak do domu sama. Saga stanęła wpół kroku, wpatrując się w postać szatyna, którego przyprowadziła jasnowłosa. Nie mogła oderwać od niego wzroku. Tak długo wyczekiwany, tyle czasu niewidziany, a teraz stał tam, tak blisko, choć zdawał się być tak daleko. Chwila będąca wiecznością.
- Yami! - zawołała, a dwie sekundy później była już przy nim, rzucając mu się na szyję i jednocześnie oplatając nogi wokół jego bioder. W biegu zgubiła podtrzymujący włosy ręcznik, więc mokre strąki opadały teraz kaskadą na jej ramiona i twarz chłopaka, w którego się wtuliła.
Przygryzła lekko wargę, hamując łzy szczęścia, by po chwili poluzować nieco uścisk i opuścić nogi na ziemię. Z ramionami wokół jego szyi spojrzała w te złote ślepia, tak ciepłe i przyjazne w kontraście z jej własnymi. Przyglądała mu się, analizując różnice, jakie w nim nastały przez te trzy lata. Przede wszystkim był wyższy od niej, nie to co kiedyś. Miał również nieco ostrzejsze, dojrzalsze rysy twarzy, choć nadal widziała w nim tego samego chłopca, z którym latem biegała po Sogen i psociła, uprzykrzając nieco życie mieszkańcom osady i poniekąd także siostrze.
- Wiedziałam, że przyjdziesz - rzuciła cicho, wplatając palce w kasztanowe włosy i przyciągając młodzieńca bliżej siebie tak, że ich czoła się stykały. - Wiedziałam... po prostu wiedziałam...
Patrząc tak w te emanujące ciepłem ślepia, miała wrażenie, że się w nich rozpływa, zanurza coraz głębiej w tym płynnym złocie, wręcz rozpuszcza. I sama nie wiedziała, w którym momencie zapatrzona w te oczy zbliżyła się na tyle, że ich usta na krótką chwilę się zetknęły. Gdy wreszcie zdała sobie sprawę z tegoż zajścia, jej policzki momentalnie pokryły się rumieńcem, a ona sama spuściła wzrok speszona.
- Hayami, Tensa, macie świetne wyczucie czasu - odezwał się nagle Tsuyoshi gdzieś za jej plecami. - Właśnie zrobiłem zapiekankę, ale chyba... przesadziłem z ilością.
- Właśnie! Pewnie jesteście głodni! - podjęła temat ognistowłosa, widząc w tym wybawienie z niezręcznej sytuacji. Chwyciła oboje za nadgarstki, pociągając lekko za sobą, i pobiegła do kuchni, mijając po drodze ojca. Ten uśmiechał się pogodnie, skinieniem głowy witając młodego samuraja, gdy jednak obok niego przechodziła starsza z córek, wyraźnie spoważniał, delikatnie zastawiając jej drogę.
- Nie wiesz przypadkiem, skąd twoja siostra ma wakizashi i gdzie je do tej pory chowała? - spytał cicho, nachylając się nad jej uchem. Po chwili się wyprostował, zerkając za siebie w stronę przejścia do kuchni. - Później będziemy musieli sobie porozmawiać. Teraz idź coś zjeść.
- Nee-san, co się tak wleczesz? Jedzenie stygnie! - zawołała Saga, wychylając się na moment. - No chodź!
Sekundę później już wyciągała naczynia z szafki, zastanawiając się, jak podzielić tę wielką porcję. Na pewno na cztery osoby, w końcu tacie po treningu też się należy. Jedzenia było jednak na tyle dużo, że nie wiedziała, czy sama zmieści aż tyle.

[Hayami Akodo]

Pocałunek sprawił, że Hayami po prostu osłupiał. Stał, zaskoczony tym wszystkim, zmieszany - jakby nie było, krwistowłosa ukradła mu właśnie jego pierwszego w życiu całusa! Sam nie wiedział, jak ma na to zareagować, czy w ogóle powinien coś robić. Jej objęcia, ciepłe, stęsknione...Zamrugał powiekami, próbując wrócić na ziemię. Co nie było zbyt łatwe, zważywszy na to, że jego ukochana spełniła - mimowolnie, ale spełniła - jedno z jego nieśmiałych, ukrytych gdzieś w sferze "nierealne", marzeń. Westchnął. Głos wujka Yoshiego oprzytomnił go, uświadomił, że musi wrócić do tego, co rzeczywiste.
-Hai, hai, wujku, jestem głodny jak wilk-zaśmiał się. Ruszył za Sagą do pokoju, który tak dobrze znał, dał się jej pociągnąć, poprowadzić. Kiedy ona wyciągała talerze i sztućce, on sięgnął po szklanki i zaczął je szybko rozstawiać na stole, z taką samą szybkością, z jaką żgał wrogów pod Murem.
-Po zapiekance musimy ze sobą porozmawiać, Saga. Pójdziemy na górę, dobrze? -spytał cicho i łagodnie. Złote oczy zalśniły lekko, ale nie łzami, tylko...ciekawością? Współczuciem? Co pewne, to to, że jakimś pozytywnym odczuciem. Zmierzwił włosy dziewczyny, po czym postawił ostatnią szklankę i siadł do stołu.
-Gdzie jest ciocia Rin?-zdziwił się głośno, nalewając sobie do szklanki wody; odkąd pamiętał, Tsuyoshi i jego małżonka byli ze sobą nierozłączni, tworzyli tak samo dobrą parę jak jego matka i ojciec. Zacisnął lekko palce na szklance, w taki jednak sposób, by jej nie rozbić, po czym uniósł ją do ust i zaczął pić.
Pił i jadł razem ze wszystkimi, dzieląc się uśmiechem, opowieściami o wojnie, podróżach i pogodą ducha ze wszystkimi obecnymi w pomieszczeniu, ale...Ilekroć patrzył na Tensę, tyle razy nabierał przekonania, że sytuacja się bardzo...skomplikowała. Obie siostry kochały się - i to szczerze, a on kochał tylko jedną z nich. Czy powinien to rozbijać? Z jednej strony zależało mu na stalowookiej, ale z drugiej strony, gdyby pomyśleć, że to Tensa jest przy niej zawsze, stale, niezależnie od okoliczności, a on spędził ten czas na wojażach i walce, na musha shugyo, poszukiwaniu oświecenia...Zagryzł wargę.

Co powinienem teraz zrobić...?
Czy powinienem coś robić?

W jego naturze nie leżała bierność, oczekiwanie na to, jak rozwiną się wypadki. Wolał raczej działać tak, by wypadki układały się zgodnie z jego przemyślanymi planami. Mimo wszystko...
Po dłuższym czasie wstał zza stołu, czując, że zaspokoił już wszystkie swoje potrzeby. Teraz musiał wykorzystać możliwości, które nasuwał mu los. Pomógł więc młodszej z sióstr posprzątać ze stołu, a potem poszedł wraz z nią na górę, do jej pokoju, który wyglądał dokładnie tak, jak go zapamiętał.
-Po pierwsze, ten pocałunek...ty i ja...-zaciął się na chwilę. Słowa nie chciały się ułożyć, nagiąć stosownie do jego woli. Był wojownikiem, nigdy nie uczono go jakiejś wielkiej retoryki, więc wolał nazywać rzeczy po prostu niż szukać metafor - tyle, że w stosunku do Sagisy nazywanie rzeczy po prostu mogło okazać się karkołomne. Oparł się plecami o ścianę, nie siadając nigdzie, jeśli sama wyraźnie mu nie kazała, nie miał do tego prawa. Był tylko gościem - a może aż gościem?
Kurwa, jakie to było skomplikowane.

Mów, Hayami. Mów!

-Dziękuję, że spełniłaś moje marzenie-szepnął z uśmiechem, podchodząc do dziewczyny i chwytając jej obie dłonie.-Ale widzisz, jest coś, o czym musimy porozmawiać. W tej sytuacji...

Zawahał się. Jak to powiedzieć...?

-Kocham cię, Sagisa, odkąd cię zobaczyłem-urwał na chwilę.-Tensa wspomniała mi na polu treningowym o sytuacji z Kazuo i pomyślałem...Czy mogę ci jakoś z tym pomóc? Zaopiekować się tobą jakoś?

Na chwilę zapadło milczenie. Objął ją delikatnie, złote oczy znów spotkały się z srebrzystymi.

Oparcie.

-Po drugie, planuję wyruszyć na koronację Shimakage Yukiego do Kantai. Mógłbym wam obu postawić podróż w obie strony, stać mnie na to, a muszę tam zostać przez pewien czas, by zarobić pieniądze na dalsze podróże i poznać kogoś, kto będzie władać kataną. Jeśli się uda, to wezmę od kogoś kilka lekcji, jeżeli nie, to oddam moich braci do szkoły w Kaigan, tam gdzie dwadzieścia lat temu uczył się mój ojciec, a sam znajdę szkołę specjalizującą się w katanach-mówił ciepłym, spokojnym, stonowanym głosem, choć dźwięczała w nim nutka ekscytacji.-Shimakage organizuje turniej. Zamierzam w nim stanąć do walki, jeśli się uda wygrać go dla ciebie, to będzie dobrze, jeśli gdzieś odpadnę, to potraktuję to jak część mojej nauki. Wy potem wrócicie bezpiecznie do Sogen, a ja poznam sztukę katan, braci nauczę sztuki yari i będę mógł lepiej chronić moją matkę i mój dom, no i...ciebie, jeśli będziesz mnie kiedyś potrzebować. Bo możesz na mnie liczyć, Sagiso. Zawsze.

Umilkł. Cofnął się trochę, zmieszany, zdenerwowany. Poprawił nerwowym ruchem coś przy swoim hada-juuban, potem strzepnął z dłoni, wciąż odzianych w rękawiczki bez palców, jakiś nieistniejący pyłek.

A jeśli powiedziałeś zbyt dużo?

Dość. Podjął decyzję. Będzie musiał ponieść jej konsekwencje. To tyle.
Najgorszy był lęk przed odrzuceniem.

Powoli, dziwnie powoli jak na siebie - w końcu modliłeś się o szybkość - wyciągnął z kieszeni dobrze zamkniętą paczkę youkan. Wręczył ją dziewczynie z lekkim uśmiechem, mówiąc cicho:

-Proszę.

[Tensa]

Powrót, jak to zwykle z nimi bywa nadszedł w końcu. Zawsze nadchodził, nie ważne ile razy i na jak długo znikała, nawet powody nie miały znaczenia, zawsze wracała. Dom był jej ostoją spokoju, tak jak pole treningowe najlepszym miejscem dla przemyśleń, dwa stałe punkty w jej życiu. Miejsca do których musiała wrócić, jakby podświadomie przyciągały ją... dom nie był niczym dziwnym, ale pole? Oddała już tam tak wiele sił, tak wiele serca wkładała w treningi, tyle czasu upłynęło, zżyła się z tamtym miejscem, było częścią jej życia, a może to ona była częścią tamtego miejsca? Nie zdziwiła jej reakcja Sagisy, w końcu Hayami był jej najlepszym przyjacielem, nie widzieli się od kilku lat. Szczęście siostry wywołało u białowłosej uśmiech. Jednak jak to bywało nie zbyt długo gościł on na jej twarzy. Wystarczyło krótkie muśnięcie ich warg, aby z jej twarzy znikł ten przysłowiowy banan, a w sercu pojawiło się to dziwne uczucie. Pojedyncza szpilka zazdrości ugodziła w jej uczucia. Nie chciała dać tego po sobie poznać, jednak w jej oczach odbił się cień... właściwie czego? Nie była to złość która zazwyczaj wiązała się z tym uczuciem, był to raczej smutek, tęsknota za bliskością. Co prawda wcześniejszego dnia znów mogła poczuć ciepło czerwonowłosej, jednak tak długi jej brak, wciąż się odbijał. Nie chciała jej do niczego zmuszać, wiedziała jak bardzo ucierpiała. Chociaż nie mogła przed sobą ukryć, że zabolało... że Hayami otrzymał to o co tak długo walczyła właściwie bez żadnego wysiłku, z taką łatwością. Nie chciała psuć chwili, chociaż jej twarz stężała, w jej głowie pojawiał się milion powodów dla których mogło się tak stać. Od najbardziej prozaicznych kobiecych dolegliwości do odbicia się treningu... miała multum możliwości. Nie chciała kłamać, ale dla szczęścia siostry mogła pozwolić sobie na zatajenie prawdy. Może kiedyś o tym powie, ale na pewno nie teraz... na pewno nie wcześniej niż po uporaniu się z konsekwencjami przeszłości. Razem udali się do kuchni, Tsuyoshi jednak zatrzymał ją i szeptem powiedział co miał do powiedzenia... łącznie z tymi dwoma słowami które sprawiał, że włosy na karku zaczynają się jeżyć. "Musimy porozmawiać" ten kto wpadł na tak niefortunne połączenie słów powinien sczeznąć w piekielnych otchłaniach strachu i niepewności.
-Racja, porozmawiamy po obiedzie, Sadze i Hayamiemu przyda się trochę czasu razem. - odpowiedziała szeptem. Może nie wypadało tak w towarzystwie, ale nietypowa sytuacja wymuszała korzystanie z niekonwencjonalnych środków. Razem weszli do kuchni, płomiennowłosa zajęła się talerzami, szatyn szklankami, więc jej nie pozostawało nic innego niż zajęcie się sztućcami.
Gdy Hayami wspomniał o pójściu na górę w głowie Tensy pojawiły się wizję, nie tyle dziwne co niewskazane.
-Przestań, znasz go, nic się nie stanie, trochę zaufania. Z resztą to decyzja Sagi nie twoja. - pouczała się co chwilę w myślach. Na pytanie dotyczące Rin postanowiła odpowiedzieć jak najszybciej, stalowooka raczej nie wiedziała co się stało, a dla ojca temat ten mógł okazać się trudny i bolesny.
-Hayami, ostatnio sporo się działo, nawet rodzice czasem potrzebują czasu dla siebie. Pewnie ucieszyłaby się z twojego przyjazdu, ale za pewne musiała odetchnąć. - wyjaśniła pokrótce. Zaufanie, zaufaniem, jednak nikt z obecnych nie chciał wracać do wydarzeń z tamtego południa, tych które zachwiały delikatnym porządkiem który starali się utrzymać. Po skończonym obiedzie, samuraj wraz z młodszą z sióstr udali się na górę. Tensa pozbierała naczynia i wzięła się za zmywanie. Przez chwilę panowała niezręczna cisza, lecz postanowiła ją przerwać.
-To wakizashi, dałam je Sadze już dawno temu. Jakoś niedługo po pierwszym starciu z porywaczami, wiedziałam, ze jej się spodoba, może natchnie do treningów... ale nie będę ukrywać, martwiłam się, chciałam żeby miała coś czym może się bronić. Niestety nie pomogło. - powiedziała z nieukrywanym żalem. -Skoro zapytałeś znaczy, że z niego skorzystała, w domu jest bezpieczna, tylko jedno przychodzi mi do głowy... czy ona... czy próbowała? - zapytała łamiącym się głosem. Życie Sagi powinno pozostawać w jej własnych rękach, jednak pamiętała co stało się, gdy poznała prawdę o tym co kryje się pod jej sercem, myśl o tym, ze gdy białowłosa spędzała czas w karczmie czy też na treningach, jej malutka siostra mogło targnąć się na swoje życie...
-Nie powinnam była jej zostawiać, nie potrzebnie wyszłam. - dodała krótko. -Ale skoro już o tym wiesz, też chciałam z tobą porozmawiać. - wzięła głębszy wdech.
-Saga czuje się jak w klatce, kiedy rozmawiałyśmy rano chciała iść trenować, ale jestem pewna, że po to, aby się wyrwać. Wiem, że pozwolenie jej samej opuścić dom jest... ehh... nie chce jej ograniczać, ale cholernie się martwię, że może znowu próbować... - przerwała na chwilę odkładając naczynia do suszenia... szybkość shinobich przydawała się nie tylko w walce, ale i ułatwiała codzienne obowiązki... no chyba, że było się tsuyoshi, wtedy zrobienie kanapek było jak starcie z demonem, gdzie samo krojenie chleba wiązać się mogło się z ranami ciętymi podobnymi do tych zadawanych ogromnymi mieczami.
-W Kantai, a konkretnie w Hanamurze ma dojść do koronacji nowego cesarza, rozmawiałam o tym z Hayamim i chcielibyśmy tam się udać. To idealny moment, żeby zabrać ze sobą Sagę, odetchnie spotka się z ludźmi. - mówiła próbując zdjąć z siebie zbroje, cholerne mocowania były trudniejsze w obsłudze niż się spodziewała.
-Tato, wiem, że możesz być przeciwny, ale chcę zabrać tam Sagę, nie chodzi tylko o nią. Podczas koronacji ma odbyć się turniej i mam zamiar wziąć w nim udział, ostatni raz kiedy naprawdę walczyłam... - w ustach znów poczuła smak ziemi, a jej głos po raz kolejny się załamał. -Tylko fakt, że jestem kobietą mnie uratował, zmusił mnie do jedzenia ziemi, co prawda udało mi się go wyeliminować, ale... cały czas o tym pamiętam. Nie mogę się pogodzić, że zwykły bandyta robił ze mną w walce co chciał, nawet jego sharingan był silniejszy. Od tego czasu nie trenowałam wiele, ale to co osiągnęłam... chce coś udowodnić. - zrobiła pauzę, jakby dobierając kolejne słowa.
-Chcę sobie udowodnić, że zasługuję na bycie Akolitą. Chce spróbować, wiedzieć, że nie jestem tak słaba, że mogę sobie poradzić, że mogą chronić to co najważniejsze. Ja i Saga, obie powinnyśmy tam iść. Z Hayamim nie pozwolimy, aby coś jej się stało. Oboje jesteśmy gotowi walczyć za nią do końca. - starała się jak mogła wyjaśnić wszystko co tylko mogło, przekonać ojca, że wyjazd jest dobrym pomysłem.

[Sagisa]

Zetknięcie ust dwojga ludzi. Krótki pocałunek, który dla jednego mógł być spełnieniem marzeń, kogoś innego zaś niefortunnie ranił. Chwilę niezręczności przerwał Tsuyoshi, zapraszając resztę do posiłku. Tylko Tensę zatrzymał na chwilę, wymieniając z nią kilka drobnych zdań. Gdy ta przystała na późniejszą rozmowę, tylko uśmiechnął się pod nosem, dołączając do reszty.
Stół szybko został nakryty i całe towarzystwo mogło zasiąść do posiłku. Na propozycję samuraja Saga skinęła tylko głową, od razu zabierając się za jedzenie. Gdy jednak padło pytanie o najstarszą kobietę w tym domu, dziewczyna na moment zastygła. Hayami nie mógł wiedzieć, jak napięte stosunki panują między poszczególnymi członkami rodziny. Nikt właściwie tego nie wiedział. Z wyjaśnieniami szybko przyszła jasnowłosa, po chwili zaś zawtórował jej ojciec.
- Chyba pamiętasz, jak bardzo lubi zakupy, co? - uśmiechnął się nawet dość pogodnie. - Założę się, że trafiła na jakąś promocję czy inną super ofertę. Niedługo wróci.
Puścił do chłopaka oczko, zerkając zaraz na młodszą z córek, na ustach której zauważył delikatny półuśmiech. Powrót do normalności to było coś, czego naprawdę potrzebowała. Atmosfera przestała być taka napięta i rozmowy zaszły na przyjemniejsze tematy. Hayami opowiadał o swoich przygodach, o starciu na Murze i całkiem znośnych głupotkach, płomiennowłosa wspominała kilka wspólnych psikusów, chwaliła się jakimiś drobnymi żartami gdzieś sprzed roku czy dalej. Czas upływał im spokojnie, wręcz przyjemnie, aż wreszcie posiłek dobiegł końca. Wraz z przyjacielem posprzątała ze stołu, siostra zaś zaoferowała, że pomyje naczynia. Saga w podzięce cmoknęła ją w policzek, po czym udała się z szatynem piętro wyżej.

Pociągnęła go za sobą w głąb pokoju, siadając na zaścielonym łóżku i poklepując z lekkim uśmiechem miejsce obok. Nim jednak usiadł, zaczął rozmowę, wspominając pocałunek.
- Ja... przepraszam, jeśli... - zająknęła się, uciekając gdzieś spojrzeniem. Jak miała mu wytłumaczyć tę chwilę zapomnienia? - Nie chciałabym zepsuć naszych relacji, więc... jeśli wolisz o tym zapomnieć to...
Dziękuję, że spełniłaś moje marzenie.
Spojrzała na niego zaskoczona, zupełnie nie wiedząc, co ma teraz powiedzieć. A to nie był koniec rozmowy. Hayami podszedł do niej, ujmując jej dłonie, niemal przed nią klęczał, tłumacząc, że chce jej coś powiedzieć. Cisza dłużyła się niemiłosiernie, a z oczekiwania aż zaschło jej w gardle. W jego złotych oczach widziała wahanie, jednak po chwili wreszcie się odezwał. Patrzyła na niego z szokiem, zastanawiając się nagle, jak mógł zinterpretować ten bezmyślny pocałunek. Już otwierała usta, żeby coś powiedzieć, cokolwiek powiedzieć, samuraj jednak kontynuował.
Na dźwięk imienia swego oprawcy odruchowo zabrała ręce z jego własnych, wstając gwałtownie i odsuwając się na ledwie dwa kroki. Stanęła do niego plecami, a jej dłonie mimowolnie powędrowały na brzuch, delikatnie zaokrąglony, uwidaczniający to, co skrywała wewnątrz. Dlaczego Tensa mu powiedziała? Czy właśnie dlatego wyznał jej miłość? Po tylu latach przyjaźni chciał, by czuła się kochana? Oferował swoją pomoc, opiekę, wystarczyło, by powiedziała cokolwiek. Znała go na tyle, by wiedzieć, że zrobiłby wszystko, aby na jej ustach widniał uśmiech. W końcu to on zawsze ją rozśmieszał, prawda?
- Hayami... mi już nie da się pomóc... - szepnęła cicho, odwracając się twarzą ku niemu. Był blisko, bardzo blisko. Objął ją delikatnie, jakby chciał pocieszyć, ich spojrzenia się zetknęły, lecz w jej oczach nie znalazł dotychczasowego blasku. Stalowe tęczówki lśniły od łez.
Przygryzła wargę starając się nie rozpłakać, na nic się to jednak zdało. Potrząsnęła głową, jakby chciała strącić słone krople spod powiek, a w przypływie chwili wtuliła się w ciepły tors złotookiego, zduszająć w nim szloch. Jej ramiona drgały spazmatycznie, palce miała wczepione w materiał samurajskiej koszuli. W ostatnim czasie nie płakała często, przynajmniej nie w czyjejś obecności, zazwyczaj zaszywając się w jakimś kącie z łzami cicho spływającymi po policzkach. Teraz jednak potrzebowała czyjejś bliskości, wsparcia, ciepła, a młody Akodo był po prostu pod ręką. Po prostu?
Chwila słabości powoli mijała, a ona zaczęła się uspokajać. Unormowała oddech, otarła oczy i policzki, odsunęła się nieznacznie.
- Przepraszam za to... - bąknęła trochę niepewnie, unikając jego spojrzenia, choć w dalszym ciągu pozostawała blisko, niemal w objęciach przyjaciela. A może ukochanego? - Chyba chciałeś coś jeszcze powiedzieć... - dodała trochę niepewnie.
Słuchała kolejnych słów chłopaka, nie odzywając się nawet. Jego głos działał na nią kojąco, odciągał myśli od złych wspomnień, dawał wytchnienie. Perspektywa wyprawy do innej prowincji była kusząca. I nie chodziło tu nawet o tę całą koronację, to dawało jej możliwość wyrwania się z domu, znalezienia się gdzieś daleko od miejsc, które na każdym niemal kroku przypominały jej tamten letni dzień. Gdy Hayami wspomniał o turnieju, spojrzała w jego emanujące ciepłem oczy. On mówił całkiem poważnie o tej wygranej dla niej.
- Yami-kun, to miłe z twojej strony - stwierdziła po chwili, choć perspektywa powrotu nie była już tak zachęcająca. Nie była jak Tensa, by zawsze wracać do domu. Ją bardziej pociągało nieznane, łaknęła przygód. Czy właśnie dlatego dała się omamić Motoko i szła za nią wprost w paszczę lwa?
Samuraj odstąpił kawałek, uprzednio zapewniwszy ją, że będzie ją chronił, że może ona na niego zawsze liczyć. Widać było, że się denerwuje, że czeka na jej odzew, cokolwiek. Nie chciała go skreślać, odrzucać, choć sama nie była pewna, co tak właściwie łączy ją z tym chłopakiem. Byli przyjaciółmi od wielu lat, znali się tak dobrze, potrafili zrozumieć się wzajemnie przy użyciu zwykłych gestów. Hayami był jej bliski, nawet bardzo, ale czy mogła to nazwać tym, czym on widział ich znajomość? Czy potrafiła szczerze powiedzieć, że kocha go tak, jak on ją?
Przeciągająca się cisza, złączone spojrzenia, słowa, które nie chciały opuścić ust... Jak miałaby przerwać ten impas? Co zrobić, co powiedzieć, by nie urazić samuraja? Odpowiedź przyszła sama wraz z szelestem paczki słodkości wyciągniętej z kieszeni. Odwzajemniła uśmiech chłopaka, ujmując w dłonie podarek i wpatrując się w niego przez dłuższą chwilę.
- Yami, ja... my... - zaczęła trochę niepewnie, nie potrafiąc ubrać myśli w słowa. Westchnęła. - Zawsze byłeś mi przyjacielem. Pamiętam tamto lato, gdy przyjechałeś z ojcem, matką i małymi braćmi po raz pierwszy. Byłam na tyle niesforna, że zrobiłam z ciebie rumaka na przywitanie - uśmiechnęła się do wspomnień, wreszcie unosząc spojrzenie. - Jesteś bliski memu sercu, zawsze byłeś, to się nie zmieni. Doceniam wszystko, co dla mnie robisz, twoją troskę, dobre serce. Chodzi o to, że ja... już nie mogę być tą beztroską Sagisą, którą znałeś... Od tamtego... dnia...
Spauzowała, przygryzając lekko wargę. Zacisnęła mocniej palce na trzymanym w rękach pakunku, spuściła wzrok.
- Myślałam, że jestem silna, że ze wszystkim sobie poradzę. W końcu jestem Uchiha, prawda? - zaśmiała się bez choćby krzty wesołości. - Rzeczywistość jednak okazała się różnić od dziecięcych wyobrażeń. Myślałam, że znalazłam kogoś, kto mnie zrozumie, kto pozwoli mi oderwać się od problemów codzienności. Ostatecznie zostałam zdradzona i... sprzedana człowiekowi, który okazał się być potworem...
Znów przygryzła wargę, przymykając przy tym powieki. Przed oczami znów miała jego krwiste ślepia, pokrytą elektrycznością dłoń, którą sięgał w jej stronę... Zadrżała lekko, zaraz jednak potrząsnęła głową, odtrącając złe myśli, i spojrzała wprost na chłopaka. Wprost w te ciepłe, złote oczy.
- Nie wiem, co dokładnie powiedziała ci Tensa, ale... musisz wiedzieć, że ja nadal... że zdarza mi się... - znów nie potrafiła się wysłowić, co ją samą napawało złością. Cisnęła paczką youkan na łóżko. - Nadal prześladują mnie koszmary. Nadal nie potrafię wymazać z pamięci tych tortur, wizji... On już nie żyje, a jednak ciągle mnie prześladuje. A to - tu wskazała na zaokrąglony brzuch, patrząc na szatyna lekko załzawionymi oczyma - tylko mi przypomina te wszystkie okropności. Tensa stara się mnie wspierać, choć sama widzę, jak wielka wina zżera ją od środka. Ale to nie ona zawiniła, to wszystko ja! Gdyby nie moja głupota, nigdy nie powiedziałaby mi, że mnie kocha, a właśnie ta chora miłość doprowadziła do tego, że stałam się jej słabym punktem! Jestem jedynym, czego ona nie chce stracić, co boi się stracić...
Stała tak przed własnym przyjacielem z zaciśniętymi pięściami, rozdygotana z emocji. Łzy płynęły po jej policzkach, a ona nawet nie myślała, co tak właściwie mówi. W tej chwili nie obchodziło jej, jak wielkie tajemnice zdradza, nie to zaprzątało jej myśli. Chciała to po prostu z siebie wyrzucić, wreszcie powiedzieć, co jej leży na sercu, co od dłuższego czasu jej ciążyło. Jasnowłosej by tego nie powiedziała. Dobrze wiedziała, że siostra odwróciłaby kota ogonem, tłumacząc jej, że to ona jest winna, bo nie była w stanie w porę uchronić młodszej siostry przed złem. Za to Hayami nadawał się idealnie. Zawsze jej wysłuchał, wspierał, doradzał. Chciała być z nim szczera, choć może nieco z tym przesadziła niesiona duszonymi od dawna emocjami.


W tym samym czasie piętro niżesz Tensa zabrała się za zmywanie po obiedzie, Tsuyoshi zaś zabrał się za suszenie czystych już naczyń i odkładał je do szafek. Ciszę przerwała jasnowłosa, tłumacząc ojcu, skąd u Sagi wakizashi. Kończąc ten mały wywód pełen żalu, zadała krótkie, niedopowiedziane pytanie.
- Nie wiem, czy nazwałbym to w ten sposób - stwierdził krótko. - Wydaje mi się, że ostatnie wydarzenia odcisnęły kolejne piętno na jej psychice. Inaczej chyba nie wywijałaby ostrzem na prawo i lewo z aktywowanym sharinganem i swoistym obłędem w oczach.
Po chwili dziewczyna przeszła do tematu, który sama chciała poruszyć podczas rozmowy, a dotyczyło to odczuć Sagi względem ciągłego przesiadywania w domu. Wspomniała także o koronacji w Kantai i planowanym z Hayamim wypadzie w tamte rejony. Dla młodszej z sióstr byłaby to w pewnym sensie odskocznia od codzienności i choć tak daleka podróż córek przerażała mężczyznę, był w stanie to zrozumieć.
- Daj, pomogę - mruknął, widząc nieporadne próby fiołkowookiej przy ściąganiu zbroi. Sprawnymi ruchami palców zaczął odpinać zaczepy, słuchając jednocześnie kolejnych słów dziewczyny.
Tym, co naprawdę interesowało Tensę w tej całej imprezie, nie była sama koronacja, a organizowany z tej okazji turniej, w którym chciała ona sprawdzić własne umiejętności, udowodnić sobie, że zasługuje na miano Akolity. Potrafił zrozumieć tę chęć, choć nieco zmarszczył brwi, gdy córka relacjonowała swoje ostatnie starcie. Bandyta z sharinganem? Wiedział, że takie wykroczenia powinno się zgłaszać i miał nawet ochotę zrugać srebrnowłosą za ukrywanie tego, zdał sobie jednak sprawę z sensu użytej przez dziewczynę frazy: "wyeliminować". Oznaczało to, że pozbyła się ona owego bandyty, choć nie obyło się bez problemów.
Tensa chciała udowodnić sobie własną siłę, przetestować umiejętności, a turniej być ku temu dobrą okazją. Dla Sagi stanowiłoby to dodatkowo jakąś odmianę, pozwoliło jej oderwać się od koszmarów. Wiedział, że siostra nie pozwoliłaby jej skrzywdzić, choć pobudki tej chęci ochrony zdawały mu się teraz nieco inne, niż do niedawna sądził. Spojrzał na nią uważniej, odkładając ostatnią część zbroi na bok. Teraz jego oblicze przybrało nieco poważniejszy wyraz.
- Widziałem, w jaki sposób Hayami patrzy na Sagę - napomknął jakby od niechcenia, bacznie obserwując reakcje fiołkowookiej. - Teraz widać bardziej niż zwykle, jak wielkim uczuciem darzy twoją siostrę. A skoro już o uczuciach mowa... - tu spauzował, jakby specjalnie zwiększając napięcie, sprawdzając manualnie swoje domysły. - Ostatnio wspomniałaś pewną rozmowę, którą odbyliśmy tuż przed twoim spotkaniem z Kazuo. Tę samą, w której zdradziłaś mi, że... kochasz pewną dziewczynę... Co chciałaś mi wtedy powiedzieć? Co było tak "nieważne", że jednak zaczęłaś ten temat?
Zarówno spojrzenie, jak i postawa, intonacja, wręcz wymuszały udzielenie odpowiedzi. Tensa mogła się tylko domyślać, czym skończyć mogły się wykręty i próba oszukania czujnych czarnych oczu.

[Tensa]

Krotki pocałunek złożony na jej policzku wywołał uśmiech. Zazdrość, szczęście... dziwna mieszanka, dwójka jednak udała się na górze, a jej pozostawała rozmowa z ojcem i zrozumienie tego co mówi. Wywijanie wakizashi w akompaniamencie odpalonego sharingana? W głowie białowłosej pojawiły się różne myśli, sama nie przechodziła czegoś takiego, ale starała domyślić się co mogło skłonić, apatyczną przez ostatnie miesiące siostrę do takich działań. Dlaczego wzięła ostrze, przecież w domu nic jej nie groziło? Jedynym logicznym wyjściem była taka sama próba jak ta na polanie. Smutek zmieszany ze strachem pojawił się na twarzy białowłosej, gdy wnioski zaczynały do niej docierać. Mogła domyślać się czemu siostra miała broń, co chciała nią osiągnąć, ale to wymachiwanie? Próbowała walczyć z własnym cieniem? Wspomnienie jesiennego wieczoru odbiło się w jej głowie, wtedy, gdy przebudzona wzięła ją za tropiciela, czyżby ta cienka granica między wyobrażeniami, a rzeczywistością zatarła się do tego stopnia? Czy wizje tropiciela nawiedzały ją poza snem? Sama nie wiedziała już czy stan jej siostry poprawia się naprawdę czy tylko złudnie? Z jednej strony zaczynała wracać do normalnego życia, jednak z drugiej to co męczyło ją w snach teraz ingerowało w rzeczywistość.
-Tato, oboje wiemy czemu to wszystko się dzieje, w domu cały czas coś wisiało w powietrzu, do tego te ciągłe kłótnie... no i... - zrobiła pauzę. Szukała dobrego słowa, "ciąża" nie chciała jej przejść przez gardło to... nie było tak jak powinno. -Saga nosi pod sercem jego potomka, to... musiało w nią uderzyć, nawet jeśli zaczęła radzić sobie z tym co jej zrobił to wizja... sama myśl o tym dziecku... - przeszedł ją dreszcz, to dziecko ono nie było winne tego jak zostało poczęte, ale co stanie się kiedy przyjdzie na świat? Każdego dnia będzie przypominał o tamtym letnim wieczorze? Wzięła głębszy wdech, musiała się uspokoić.
-Do jego przyjścia na świat mamy jeszcze nieco czasu, potem ehh, wszystko będzie decyzją Sagi, tego czy uda jej się poradzić... dziecko nie jest niczemu winne, ale na samą myśl... ja... - zamknęła oczy i przełknęła łzy.
-Poradzimy sobie. - powiedziała z całą pewnością siebie jaką była w stanie zebrać. Chociaż umysł zaprzeczał, krzyczał, że nie to nie ma prawa się udać, ona starała się wierzyć... w końcu do tej pory wychodziły ze wszystkiego, kiedyś będzie musiało być dobrze. Tak jak kiedyś.
Ojciec zaproponował pomoc, fiołkowooka przystała na to.
-Dziękuję, sądziłam, że zbroja nie będzie, aż tak skomplikowana, no i że tak trudno będzie mi się do niej przyzwyczaić. - mówiła kiedy ojciec szybkimi ruchami poradził sobie z zaczepami. Kolejny przykład przepaści między nimi, różnica w doświadczeniu dawała o sobie znać. Jak się okazało wakizashi nie było jedynym tematem który ojciec zamierzał poruszyć. Uczucia, miłość sióstr do siebie, w końcu musiało to wyjść, chociaż nie sądziła, że tak szybko i w takiej sytuacji. No i to spojrzenie, które wymuszało wręcz odpowiedź. Wiedziała, że nie uda jej się oszukać ojca, znał ją na wylot, musiała być szczera.
-Wiedziałam, że w końcu się domyślisz. - powiedziała siadając na krześle, w końcu ile można stać. Z resztą informacje którymi miała się podzielić wiele osób mogło zwalić z nóg.
-Kocham Sagę, nie jak siostrę, ale o tym już wiesz. To uczucie, na dobrą sprawę nie wiem nawet kiedy się zaczęło, na początku nie przyznałam się nawet przed sobą, a co dopiero przed naszą maleńką. To... to wszystko nie było łatwe chciałam nawet uciec z nią do Shinrin, skorzystać z tego kruchego pokoju, w końcu gdyby dwójka pełnoprawnych Uchiha chciała do nich dołączyć, dać im wizje posiadania sharingana dla nich byłaby to dobra inwestycja. Oni zyskaliby siłę naszego kekkei-genkai, a my nie musiałybyśmy się martwić tym, że ktoś dowie się o uczuciu które nas łączy. - próbowała wyjaśnić wszystko od początku... właściwie to sama chciała zrozumieć jak do tego wszystkiego doszło.
-Porwałam się z motyką na słońce, sama podróż zimą i grasujące wilki nas zatrzymały, prawie wpadłyśmy w ręce straży. - uśmiechnęła się do wspomnień. Miała świadomość, że właśnie niszczy wyobrażenie o idealnej córce. Tej odpowiedzialnej... no cóż, głupie pomysły zdarzały się nawet jej, gorzej, że nie były to zwykłe psikusy, a próba dezercji, karanej nawet śmiercią.
-Chciałam powiedzieć o tym wcześniej, ale po prostu bałam się, co będzie kiedy ktokolwiek się dowie, nie chodziło nawet o zaufanie, ale o bezpieczeństwo... wystarczyłoby, żeby dowiedział się ktoś kto nie powinienem. Tamta sytuacja z Kazuo nie miałaby miejsca gdyby tego nie zauważył. Gdyby tylko udało mi się to lepiej ukrywać, gdyby się nie domyślił... gdyby nie ja Sadze nic by się nie stało. - pierwszy raz wyjawiła całą prawdę. Z jednej strony poczuła ulgę, z drugiej wiedziała, że nowe fakty tylko udowadniają jej winę. Nie bała się tego, cały czas wiedziała, że tak naprawdę sama do tego doprowadziło.
-Może to złe, może nie powinnam jej tak traktować, czuć tego co czuję, ale nie oszukam serca, ono wybrało, a ja nie zamierzam z tym walczyć. Tato, nie wiem co się stanie, jak będzie, sam zauważyłeś jak patrzy na nią Hayami. Oboje ją kochamy, jesteśmy w stanie oddać za nią życie. Kiedy przyjdzie odpowiedni moment to Saga zdecyduje które uczucie jest tym prawdziwym, pewnie Hayami wyznaje jej właśnie swoje uczucia. Wierzę, że mnie kocha, ale nie będę jej zmuszać. - uśmiechnęła się, na myśl która właśnie przyszła jej do głowy.
-To egoistyczne, ale każdy trochę jest egoistą, ta podróż może pomóc jej podjąć decyzję, pozwoli spędzić nam czas w trójkę. - podeszła do zawieszonego niedaleko kalendarza.
-Cholera. - zaklęła po cichu, licząc, że nie dotrze do do czujnych uszu ojca.
-Ta podróż, waży coraz więcej, może być nawet najważniejszą w dotychczasowym życiu, ale powinniśmy ruszyć od razu. Kantai jest daleko. - podrapała się po głowie, zamyślając na chwilę. -Tato, jeśli wyruszymy dzisiaj, powinniśmy wystarczająco szybko dotrzeć do Ryuzaku, stamtąd statkiem na miejsce. Tato, zgodzisz się na tą podróż, ona wiele znaczy? - zapytała. Gdyby ojciec się zgodził, zaczęłaby zakładać zbroję pod nosem komentując tylko jak niepotrzebnie zmarnowali czas na jej zdjęcie.