Osada Portowa Funemi

[Akashi]

Misja D Dla Kenji'ego
7/15 Nasz mały pan robaczek szybko przekonał się, że starsza Pani miała względem niego już jakieś plany. Może, chociaż coś na tym zarobić, w końcu dobroć zazwyczaj jest nagradzana, a zwłaszcza przez staruszki. Przecież one słyną ze swej dobroci i szczodrości, ciasteczka, drobniaczki i tym podobne sprawy. Chociaż na wszystko trzeba zasłużyć. Nawet na porcje informacji o młodym złodziejaszku, na te najbardziej. W końcu nie wiadomo, co zamierzasz mu zrobić, a babcie troszczą się o wszystkie dzieci, nawet o urwisów. Twe pytanie dotarło do starszej Pani. – Tak. Oczywiście, z tego, co się orientuje pracuje w okolicznym barze, może warto tam spróbować zajrzeć? Właściciel to bardzo miły mężczyzna na pewno Ci pomoże, a tak to czasami mnie odwiedza, o tak, bardzo dobry z niego chłopiec. – Mówiła staruszka idąc ciągle przed siebie, nawet na chwile się nie zatrzymując, cóż najwidoczniej śpieszyło się jej do domu. Po paru minutach w końcu jesteście na miejscu, babunia mieszkała chyba na samym końcu portu. W dość starym i zniszczonym budynku, cóż. Najwidoczniej nie ma, kto jej tak pomóc by to naprawić, a materiały przecież leżą obok domu. – Jesteśmy na miejscu, wejdź do środka. –Powiedziała otwierając drzwi do swojej chałupki, które bardzo skrzypiały. –Połóż tobołki i rybę tam, w rogu. I skoro już tutaj jesteś, mógłbyś mi jeszcze pomóc? Wyglądasz na bardzo silnego i rosłego młodzieńca, a ja jestem już zmarnowaną staruszką. Mógłbyś przybić mi nowe deski na dach? Wszystkie materiały znajdziesz na podwórku. –Dodała szybko staruszka. Najwidoczniej nie masz większego wyjścia jak jej pomóc, a że ten cały złodziejaszek czasami ją odwiedza może spotka Cię to szczęście i przyjdzie tutaj w tracie twej pracy przy dachu staruszki.

[Kenji]

Co do wspomnianego baru to pewnie staruszce chodziło o ten, który Kenji już odwiedził. Skoro wszyscy kojarzą go z tym miejscem to czemu go nie mógł tam znaleźć? Akurat dzisiaj nastolatek postanowił nie odwiedzać lokalu, jak widać pech nie opuszczał młodego Aburame. No cóż nic na to nie poradzi, musi działać dalej aby odnaleźć swoje oszczędności życia. Chociaż los trochę się do chłopaka uśmiechnął. Mały rabuś czasem odwiedzał starowinkę, ale czy ona aby mówi prawdę? Może też oszukiwać aby wykorzystać Kenjiego przy pracach domowych. Aby się tego dowiedzieć, chłopak musiał po prostu zrobić to o co prosi go starsza pani. Może akurat międzyczasie złodziejowi zachce się odwiedzić staruszkę? Kenji ruszył na podwórko, rozejrzał się i gdy znalazł potrzebne materiały przystąpił do pracy. Niestety dla niego i starowinki, nie był on w tym dobry. Choć starał się jak mógł to nie przezwycięży faktu, że robił to pierwszy raz. Cudem trzymał młotek dobrą stronę, a tu jeszcze w gwóźdź musiał trafić.

[Akashi]

Misja D Dla Kenji'ego
9/15 Nasz młody Aburame, cóż wszystko mogło wydawać się, że jest dobrze, ale tak naprawdę cóż. Jakiś młodzieniec zakosił mu sakiewkę, a teraz staruszka, która wykorzystała go najpierw do noszenia swoich zakupów, oraz ryby. Trochę będziesz dawać dorszem, ale, w czym to miałoby przeszkadzać, przecież nic złego nie może się stać z tego powodu, prawda? A teraz na dodatek będziesz miał swój pierwszy raz z młotkiem i gwoździami. Oj biedny, ale większego wyboru nie ma przecież ktoś musi pomóc biednej staruszce. Znalezienie materiałów i narzędzi nie należało zbytnio do trudnych w końcu znajdowało się na widoku przy samym budynku, a obok była już gotowa drabina. Mały robaczek zabrał się do pracy. Udało mu się dostać na dach i zabrać ze sobą parę desek oraz młotek z gwoździami. Teraz tylko ostrożnie je przybić, pierwsza deska poszła dobrze. Udało Ci się! Nawet nie uderzyłeś się w palec, ale dalej nie było tak wspaniale, parę uderzeń zaliczyłeś w swoje palce, a na szczycie dachu przysiadłą jeszcze mewa, która dość dziwnie się na Ciebie patrzyła, jak na jakąś przekąskę, ale raczej nie warto się nią przejmować, to przecież zwykły ptak, a ty masz do zrobienia cały dach, a nigdy wcześniej nie trzymałeś młotka w ręce. Wracając do baru pojawiło się w nim parę osób, ale dalej to nie był ten młodzieniec, którego poszukujesz, tylko jakieś zwykłe pijaczyny na które niezbyt warto zwracać uwagę.

[Kenji]

Pierwsze uderzenia, pierwsza przybita deska pełen sukces, niestety im dalej tym gorzej. Jak to w ogóle możliwe? Powinno być raczej im dalej tym lepiej. W końcu nabierał coraz większej sprawności w posługiwaniu się młotkiem i gwoździami. Kenji jak widać był ewenementem na skale światową. Uczył się od razu nowych rzeczy, a później zapominał jak to działa. No cóż praca choć trudna to jednak do wykonania. Zwłaszcza, że może się opłacić. Tylko ten ptak. Czemu on tak dziwnie patrzy na Kenjiego. Czyżby się zakochał? Cudowna cera, gładka skóra, przepiękne rysy twarzy, nic dziwnego, że w końcu ktoś dostrzegł i dał się omamić jego urodzie. Tylko dlaczego mewa? Przecież to ptak, a takie zabawy nie kręciły młodego Aburame. Choć ten miał wiele wspólnego z królestwem zwierząt, ale zdecydowanie to nie były jego klimaty. No cóż chłopak po prostu zignorował obecność mewy i pracował dalej. Jeszcze parę rzeczy miał do wykonania, cały dach sam się nie zrobi. Chłopak ustawił kolejną deskę naszykował parę gwoździ i kilkoma potężnymi zamachami dłoni starał się je przybić. Tym razem jednak uważał na swoje kochane paluszki. Tak powtarzał tę czynność aż końcu przybił biedny kawałek drewna do reszty jego porąbanych braci tworzących dom/budynek. Następnie powtórzył swoje działania lecz tym razem uwaga na innej desce, kontynuował tak aż w końcu skończy babcine zadaszenie. Musiał się trochę śpieszyć, powoli nad jego głową zaczęły się zbierać ciemne chmury.

[Akashi]

Misja D Dla Kenji'ego
11/15 Praca młodego robaczka trwała w najlepsze, tylko jego palce na tym cierpiały, dość bardzo i dosadnie. Tak to jest, gdy nigdy wcześniej młotka w dłoni się nie trzymało, dobrze, że chociaż w głowę się nie nim nie uderzyłeś, w naturze nawet takie przypadki się zdarzają, ale nasz bohater nie był aż tak ułomny, przybijanie desek dobrze mu szło, były względnie prosto i przylegały do siebie, a to najważniejsze, bo jakby były krzywo to, co to za praca? Nawet złamanego grosza bym za to nie dał, a i do dupy nakopał za takie zwalenie roboty. Na szczęście ze strony staruszki Ci to nie groziło. Pracowałeś ciężko i wytrwale mimo bólu palców. Tylko ten ptak jakiś dziwny, może serio się zakochał. Kto wie, są rzeczy w naturze, które ludziom się nie śniły. Pogoda powoli się psuła, nad młodym robaczkiem unosiły się czarne chmury. Wizja bezpowrotnie straconej sakiewki była coraz bliżej. Chwilę po tym jak przybiłeś deskę i sięgałeś po następną wydarzyło się coś dziwnego, Ptak, który z apetytem przyglądał się Tobie, rzucił się z rządzą na Ciebie, co spowodowało, że straciłeś równowagę na dachu i spadłeś na ziemię, cóż przynajmniej nie było wysoko. – Wszystko dobrze? Nic Ci się nie stało? – Powiedziała przerażona staruszka, słysząc hałas twojego upadku i w przeciągu paru minut znalazła się przy tobie, ale raczej nie masz, czym się martwić, to tylko zwyczajne obicia, a ptak nawet poważnie Cię nie podrapał. W pewnym sensie miałeś szczęście, że nic Ci się nie stało. – Dasz radę wstać? Wejdziesz do środka? –Mówiła dalej z przerażeniem starsza pani.

[Kenji]

Raz uśmiech losu, raz niesprawiedliwy pech. To właśnie spotykało Kenjiego naprzemiennie. Mimo dobrej woli, chęci i działań, ciągle coś szło nie po jego myśli i uprzykrzało mu życie. Wtedy do akcji wkraczało szczęście i dawało nowe możliwości chłopakowi. Ciemne chmury na niebie mogły być zwiastunem czegoś okropnego, co gorsza to coś czekało właśnie na Kenjiego. Zakochana mewa okazała się głodnym ptakiem, a jej wcześniejszy amant drugim daniem. Zwierze chciało zasmakować w cudownym ciele Aburame. Niestety dla obiadu skończyło się to upadkiem. Tu znów los uśmiechnął się do chłopaka, wysokość nie była duża więc i obrażenia były proporcjonalnie mniejsze. Skończyło się na obiciach i siniakach. Całe szczęście można powiedzieć, że tylko tyle. Widząc i słysząc głos zaniepokojonej staruszki jedynym co wydusił z siebie chłopak było: Wszystko w porządku, nic poważnego się nie stało... Chętnie chwile odpocznę wewnątrz. Tymi słowami zakończył swoją wypowiedź i wszedł do środka budynku.

[Akashi]

Misja D Dla Kenji'ego
13/15 Zakochany ptak okazał się być dość dobrym zamachowcem, gdyby nie szczęście młodzieńca i to, że spadł z dachu, mógł skończyć o wiele gorzej. W końcu szpony ptaka są dość ostre, oraz jego dziób. Z łatwością mógłby pozbawić go oczu, a może także i życia, gdyby zahaczył szponami o jego gardło. Ale w tym momencie to już nie jest ważne, staruszka w takim stanie na pewno nie pozwoliłby Ci wrócić do pracy, a ty i tak zgodziłeś się wejść do domu i chwilę odpocząć. Starsza Pani wyjęła z jednej z szafek, trochę ciastek i podała Ci je. Jakaś nagroda za twój wysiłek. Wszystko jest coraz lepiej czyż nie? Tylko jakby udało się spotkać tego gówniarza od twej sakiewki. –Na pewno wszystko dobrze? Nic Ci nie boli. –Zapytała staruszka, cóż widocznie się martwiła o Ciebie i o twój stan zdrowotny. W barze zbierało się coraz więcej ludzi, przez co owadom było trudniej dostrzec osobę, którą szukasz cóż, pogoda się psuje to i ludzie szukają schronienia przed nią, a takie bar to dobre miejsce do tego. W tym momencie stało się coś dziwnego, po domu rozległo się pukanie do drzwi. –Dzień dobry, widzę, że znalazłaś kogoś do pomocy, poza mną. Wybacz, że jestem dopiero teraz, ale byłem zajęty. –Powiedział pewien chłopak, którego raczej już poznałeś no cóż. W takim stanie raczej zbyt wiele mu nie zrobisz, ale chociaż masz tą pewność, że jest tutaj i nie musisz go szukać nigdzie więcej.

[Kenji]

Ciastka i jeszcze raz ciastka, one zdecydowanie są najlepsze w tym całym dzisiejszym dniu Kenji'ego. Starsza pani okazała się typową przedstawicielką swojej kategorii wiekowej. Zwyczajna miła, kochana i jeszcze troskliwa babcia, która dba o młode pokolenie. Choć tego dnia Aburame nie może zaliczyć do udanych, to jego końcówka zdecydowanie ma szanse mu zrewanżować dzisiejsze niepowodzenia. Dobre uczynki i chęci miały się zaraz spłacić. Do drzwi domu zapukał sam poszukiwany przez niego Hibiki. Teraz pozostało jedynie złapać i dać nauczkę złodziejowi. Niestety aktualny stan zdrowia Kenjiego może mu w tym przeszkodzić. Postanowił się zabezpieczyć na przyszłość i wysłał samicę jednego ze swoich robaków, aby ta schowała się na ubraniu rabusia. Robak jak robak, mały, cichy i ledwo zauważalny. Brak sposobu na użycie siły, a raczej ryzyko związane z takim działaniem mocno związał ręce chłopakowi. Wtedy właśnie wpadł na genialny pomysł, choć chyba tylko jemu się mógł taki wydawać. Wymagał on odrobiny szczęścia i rozumu rabusia. Gdy tylko złodziejaszek wszedł do pokoju, w którym znajdował się Kenji, ten od razu przywitał go szczerym i szerokim uśmiechem. Gdy już zamknął usta, chowając przy tym ząbki bądź ich resztki z upadku powiedział do młodego bandyty: Hejka młody pamiętasz mnie? Mamy do pogadania i ani myśl o ucieczce. Chce tylko pogadać. Od czego by tu zacząć hmm... Po pierwsze oddawaj to co moje. Po drugie weź w głowę walnij ty mały bezrozumny gamoniu!!! Wiesz, że tymi swoimi wybrykami możesz narazić swoich bliskich? I tak ci już nie raz dupę pewnie ratowali. Jeżeli ci na nich zależy to lepiej skończ z tymi kradzieżami. Tyle dla ciebie robią ty dalej swoje. Wielki Pan dam radę się znalazł. Guzik jedyne co robisz to pogrążasz każdego ze swojego bliskiego otoczenia... Weź się w garść i przyjmij pomoc od innych i tak to robisz ale przy okazji udajesz niezależnego! Żeby mi to było ostatni raz rozumiemy się?

[Akashi]

Misja D Dla Kenji'ego
15/15 Szczęście i jeszcze raz szczęście. Można raczej podziękować mewie za to, że pomogła Ci spaść z dachu. Dzięki temu mogłeś zjeść trochę pysznych ciasteczek i babunia może więcej Ci zapłaci w ramach odszkodowania, kto wie. A do tego może zagrać Ci alleluja, osoba, której szukałeś właśnie przyszłą do domu, w którym byłeś, bez problemu udało ci się go poznać po głosie. Cóż, babunia mówiła prawdę, że czasami ją odwiedza. Chłopak po wejściu w głąb domu uległ zdziwieniu, że zobaczył Ciebie, ale nie zamierzał już nigdzie uciekać, ale ze spokojem, chociaż Cię wysłuchał. Cóż po jego minie można było stwierdzić, że zbytnio nie wiedział, co zrobić, ale rzucił w twoją stronę twoją sakiewkę. –A weź to sobie i tak nic tam nie miałeś i nie martw się o mnie. Dam sobie jakoś radę. – Powiedział odwracając lekko wzrok od Ciebie. Starsza Pani widząc waszą rozmowę i słysząc ją podeszła do was. – Spokojnie, nie kłócić się tutaj. Ten oto młodzieniec Cię szukał, ale to już chyba wiesz, ale postanowił mi pomóc i pracował trochę nad dachem jak raczej zauważyłeś. Na co ty wiecznie nie miałeś czasu. – Mówiąc to starsza pani lekko uderzyła w głowę chłopaka, po czym odwróciła się w twoją stronę i wręczyła Ci parę ryo, wystarczająco dużo by pokryć stracony czas i zapłacić za robotę. – Dziękuje Ci za pomoc, a teraz możesz już iść zająć się swoimi sprawami, albo razem z hibikim dokończyć dach. – Dodała po chwili wracając do swoich obowiązków.

Misja zakończona.

[Kenji]

Kenji prawiący morały młodemu chłopakowi zdecydowanie liczył na inną reakcję z jego strony. Myślał, że jego wielki monolog wkupi się w łaski złodzieja i zawróci ze złej drogi. Niestety jego przekaz został całkowicie zignorowany, a młody nic z niego sobie nie zrobił. Tak to czasem jest, ktoś się stara dla drugiego człowieka, a ten nic tylko to wykorzystuje. Choć nie było z nim tak do końca źle, w końcu pomagał staruszce. Po prostu wybierał złe metody aby osiągnąć cel. To już nie był niestety problem Aburame, widząc brak efektu po swojej wypowiedzi postanowił dalej się nie starać i nie wtrącać w czyjeś życie. Przyjął pieniądze od babci, choć z bólem serca to jednak odebrał od niej Ryo. Następnie wyszedł lekko obolały mówiąc: Przepraszam, ale kolejny upadek może mnie za dużo kosztować.

z/t

[Akashi]

Podróż właśnie dobiegła końca, chłopak po paru godzinach wędrówki dotarł do skraju kontynentu do niewielkiej osady portowej. Wiele ostatnio zaszło w jego głowie i ciele, poniżenie przez jakiegoś dziada, który uważał go za śmiecia. Same te myśli sprawiały, że krew chłopaka buzowała w żyłach rozgrzewając jego ciało. W takim momencie nawet zwykły człowiek nie potrzebowałby płaszcza zimowego, starczyłoby zwykłe kimono, które nosi się latem. Czym się przejmować? Przecież to tylko temperatura, która mrozi krew w żyłach i ludzką skórę powodując poważne odmrożenia. Osada była spokojna, ludzie żyjący w swej sielance nieprzejmujący się problemami innych, raj na ziemi nieprawdaż jashinie? Właśnie takich miejsc nienawidzisz najbardziej, zawsze chcesz by w nich nastąpiła anarchia, a sąsiad sąsiadowi widłami w dupę wszedł, piękny widok krwi i flaków rozwleczony po ulicy, właśnie to są twe prośby, których tym razem nikt nie spełni. Nie teraz, nie w tym momencie, niech ta chwila wiecznie trwa niczym obraz na dębowej płycie, niech zastygnie na wieki, pozbawione wad. Młodzieniec niezbyt wiedział co począć ze sobą, stał na środku ulicy rozglądając się dookoła, swym jednym okiem, które widziało mniej niż oczy innych, widział krew, nie widział piękna okolicy, nie potrafił wyzbyć się z umysłu chęci zemsty, rozprucia każdego kto stanie na jego drodze. Tutaj kończy się człowieczeństwo, a zaczyna się bestia, która swe oblicze chowa we wnętrzu człowieka, w oczach ukazując swoje kły. Tak właśnie trwał fioletowo włosy, na środku drogi przy brzegu morza, tam gdzie dosięgnął go kres jego obecnej wędrówki, a zarazem początek nowej, tylko czym tym razem lepsze, a może gorszej, której kwiatem będzie jego śmierć.

[Hitsukejin Shiga]

Wędrówka nie była łatwą. W sumie nic, co wiąże się z tajemniczym lasem nie może być łatwe. Pani Lasu, śmieszne grzybki, ludzie, których serca były pełne dobra. Shiga całą drogę nie mógł sobie dać z nimi spokoju. Doszedł na skraj lasu, wyszedł na polanę, a potem na piaszczyste tereny przy wielkiej wodzie idąc wzdłuż brzegu. Koniec końców w oddali ujrzał osadę, pomyślał o tym, że to miejsce byłoby idealne do rytualnej rzezi... Ale nic w sercu nie zapłonęło bardziej, ta myśl była chłodna i obca, jakby w ogóle nie była jego, jakby była skradziona złemu bóstwu i tylko pozornie umieszczona w umyśle Jashinisty.
Dwójka ludzi. Nie musieli pomagać, nie byli nic winni nikomu, a zwłaszcza jemu. Pani Lasu zabiła ich przyjaciół, być może rodziny, on jej w końcu pomagał, jego ogień prawie ich sięgnął... A mimo to, gdy był ranny i potrzebował pomocy, nie odepchnęli go. Powiedzieli o pułapce, przyjęli pod swój dach, pozwolili się umyć, nakarmili, dali ubiór.
Nie powinni. Nie musieli. Shiga wstał przed nimi, mógł pozbawić ich życia w imię Jashina. A mimo tego, jego ręka nie powędrowała w stronę ostrza nawet na ułamek sekundy. Nie mógł, nie chciał, nie czuł potrzeby. Krwawy Bóg miał swoją ofiarę, na długi czas. Shiga potrzebował ukojenia duszy, bo ta pęknięta bardziej niż kiedykolwiek, paraliżowała umysł.
Wkroczył na główną ulicę, mijając ludzi którzy prowadzili niezwykle spokojne życie. Normalne w takich miejscach, ciężka praca, ale pewna, dzięki czemu żywot bez żadnych uciążliwych trudności.
Shiga dostrzegł kogoś stojącego tyłem pośrodku ulicy, omijanego przez innych, z lekkim strachem. Widzieli obcego od którego biła jakaś nieznana im zapewne aura. Podszedł do posiadacza fioletowej czupryny i położył mu dłoń na ramieniu.
W oczach Jashinisty znajdowało się dziwne zimno, kojące chęć mordu, mówiące - Nie dziś. Shiga zdobył się na normalny uśmiech, odsłaniając przez zniszczone usta swoje dość białawe zęby.
-Wyglądasz znajomo. - Rzucił po chwili wpatrywania się w niego, tkwiąc w lekkim usmiechu dalej.

[Akashi]

Młodzieniec trwał w bezruchu cały ten czas pogrążając się w krwawych myślach, które daleko wybiegały poza otaczający go świat. Widział wszystko i wszystkich, każda najmniejsza zgaszoną świece przez plugawe łaska, które raz za razem sięgały po więcej. Każdy chciał więcej, rozrywał wszystko byle dostać to co najlepsze tylko dla siebie. Czy tak właśnie upadały wioski, miasta, wszystkie kultury, które były przed nami, tylko i wyłącznie przez ludzką chciwość i pazerność. Ten Rybak, który mignął przed oczami, zwykły człowiek nieprawdaż? Pozbawiony plamy grzechu niewinny, ten którego nikt nie osądzi. Jednak czy wszystko to prawda? Jego ciężki krok, nieobecny wzrok mówiący, że coś jest nie tak. Czyżby posiadł swą córkę na nieprawym łożu? W stodole, z dala od wzroku i słuchu innych. Wszystko tylko przez to, że feralnego wieczoru za dużo wypił, a jego żony nie było w domu, zostawiła swą córkę samą z ojcem, z osoba, z która powinna być bezpieczna, a jednak nie. Właśnie ta osoba ją skrzywdziła splamiła jej duszę swymi paskudnymi łapami. Jednak zamyślenie nie może trwać wiecznie, zawsze ktoś musi je przerwać, jednak któż to taki? Twarz znana, zapach nieznany, ktoś znajomy czy obcy? Kimże jesteś, że przerywasz wędrówkę ducha?
-Powiadasz, że wyglądam znajomo? Też kojarzę twą twarz, lecz jej obraz już dawno pokrył kurz.- odparł chłopak, odwracając się w stronę osoby, która położyła dłoń na jego ramieniu.
- Dziękuje bratu za wsparcie i przywrócenie mego ducha do ciała. Zwą mnie Akashi. -dodał po chwili, wyraźnie się uśmiechając, szczerze, bez kawałka kłamstwa w swym uśmiechu i spojrzeniu. Jednooki ze spokojem wyciągnął dłoń w stronę osoby, którą wydawało mu się, że kojarzy. W końcu ten świat nie jest taki wielki, a szansa spotkania znajomej twarzy też jest dość spora.
Akashi niestety ciągle trwał w zamyśleniu, widząc dookoła krew i cierpienie, które nie chce dobiec końca, jedynie osoba stojąca przed nim, pozbawiona była krwi, jedynie kurzem pokryta, niczym stara książka, która dobrze się zna i nieraz czytało.

[Hitsukejin Shiga]

Ach, krwawe myśli. Główny problem każdego kto zasmakował upojnego, rozkosznego smaku śmierci. A dokładniej mówiąc, bo precyzja jest najważniejsza, zadawania tejże śmierci, wyrywania umierających z rąk Shinigami-samy i składanie ich w ofierze Jashinowi. Czy problem to dobre słowo? W sumie jak najbardziej, w każdym, dosłownie w każdym można byłoby dopatrzeć się winy i czegoś, co sprawiłoby, że jego śmierć jest jak najbardziej odpowiednim wyborem w życiu. Ten rybak? Być może zgwałcił córkę i ona będzie żyła z brzemieniem do końca swych dni, a może ten jeden raz nie będzie miał owocu w postaci dziecka, a dziewczyna w końcu zapomni? Co jeśli ten rybak kiedyś będzie mógł pomóc, pomoże, czując, że musi się zreflektować, zapracować na przebaczenie wszechświata, właśnie pomagając? Co jeśli będzie kiedyś ktoś, kto jest potężny, umie wyrwać się z objęć śmierci, a przy tym jest nieskażony złem i plugastwem... I temu komuś podwinie sie noga i pomóc będzie mógł tylko właśnie taki rybak, próbujący przeprosić świat pomagając innym?
Czy Shig robił się miękki z wiekiem i doświadczeniami? Kiedy mężczyzna mu odpowiedział, a był znajome kilka centymetrów niższy, Shiga spuścił nieco wzrok i spojrzał na jego bandaż. Bez wahania położył dłoń na jego twarzy, wsuwając kciuk pod bandaże i napotykając pusty oczodół.
-Nie-martwy chłopiec. Zabójca ojca. Poszukujący siostry. Opuściłeś świątynie lata przed tym nim ja to zrobiłem. Odnalazłeś swoją zgubę, nie-martwy chłopcze? A imię me Szyga, mogłeś je zapomnieć. Gdy do nas przybyłeś byłeś dzieckiem, a od tamtej pory bardzo się... pozmieniało. - Od pobytu w świątyni rzeczywiście zaszły nieodwracalne zmiany, nowe rany, zniszczone usta, ubrania wiszące jak zbyt duże szmaty, płowe włosy o które nie dbał Shiga od wielu lat, czasem kąpała je woda, czasem krew.
Przesunął dłoń spowrotem na ramie. Zacisnął dłoń.
-Ze wszystkich, na krańcu świata, nad wielką wodą, spotykam Ciebie. Moje serce każe mi wbić ci nóż w gardło, ale nie chcę robić przedstawienia przed tymi wieśniakami. I tak nie mają łatwego życia, więc powiedz mi tylko.. dalej jesteś wierny naszemu Panu? - W oczach Shigi pojawiło się pytanie. I groźba. Był gotów zaatakować w każdej chwili, gdyby Akashi okazał się zdrajcą wiary... Ale widać było też smutek, jeśli się okaże, że Akashi mordował. Może zamordował Nieidealnie idealnego...?

[Akashi]

Rozmowa się rozpoczęła, dość nietypowa i dziwna, ale czego się spodziewać po rozmowie dwóch nieśmiertelnych, których zwłoki nie planowały zgnić. Taka ironia losu, Ci co nie mogą umrzeć sami zazwyczaj otaczają się trupami by poczuć się jak oni, czy wręcz przeciwnie? Nietypowe uczucie gdy palec mężczyzny pokrytego kurzem znalazł się pod bandażem, który zakrywał pusty oczodół. Nietypowy także widok dla innych, których wręcz stanęli na chwilę przyjrzeć się tej niecodziennej sytuacji, jednak tak samo szybko jak się zatrzymali, ruszali dalej by przypadkiem samemu tak nie skończyć. Słowa nieznajomego, a raczej osoby, która nie zapadła w pamieć powoli zdmuchiwały kurz z jego oblicza otwierając oczy na wspomnienia, które miały miejsce w świątyni, miejscu przeklętym, gdzie przyszło dorastać młodzieńcowi. Jednak tylko chłopak miał słabe wspomnienia co do tego miejsca, w końcu był tylko dzieckiem, które w świecie Boga nieumarłych nie znaczyło wiele.
-Rozumiem, że wiesz wiele o mnie, lecz ja o Tobie nie pamiętam niestety nic. - odparł chłopak, chcąc wyrazić skruchę ze względu na słabą jego pamieć. Następne słowa Szygi były dość wstrząsające, ale po ostatnim tygodniu nie robiły wrażenia na chłopaku, były bardziej jak pył, który nic nie znaczył, istniał sam w sobie, ale na nic nie wpływał, bo niby czemu miałby to robić?
- Zdrajcą...jakbym nim był, nie stał bym tutaj przed Tobą z ciałem skutym lodem, który odbiera życie innym. Nie przeżyłbym ostatniego tygodnia będąc zgniecionym przez tony kamieni i skał, gdy me ciało zostało całkowicie zmiażdżone, a i tak teraz znajduje się teraz, rozmawiając z Tobą o czymś co nie ma najmniejszego sensu. Jeżeli chcesz zrób to i tak nic to nie da, nie mogę umrzeć, nawet jakbym tego chciał. -powiedział chłopak, gdy z jego twarzy powoli zanikał uśmiech, najwidoczniej cała ta sprawa nie była dla niego łatwa, zwłaszcza że z każdym następnym słowem zbierała w nim złość i chęć zemsty na tych, którzy stworzyli jego grobowiec w jaskini. Chociaż to wszystko przerwała niezręczna chwila, a mianowicie burczenie brzucha młodzieńca, który już od bardzo dawna nic nie jadł.
- Wybacz, nie miałem nic jadalnego w ustach od kiedy opuściłem świątynie. - dodał po chwili, chcąc się nieco usprawiedliwić, ale czy to miało w tym momencie jakieś znacznie?
- Może odnajdziemy jakaś przydrożną karczmę i spożyjemy jakiś posiłek, a po drodze będziesz mógł mnie podźgać nożem, co i tak nie sprawi mi bólu, a jedynie przyjemności, ale uprzedzam oddam dwa razy mocniej. - rzucił fioletowo-włosy znowu zaczynając się wyraźnie uśmiechać, cała złość w nim nagromadzona przemijała razem z chęcią spożycia posiłku.