Ulice

[Shijima]

Misja rangi D

I know of lies by the truth I've been told
The biggest one is that we're not growing old

7/15 Bardzo sprytnie, zatrzymać się przy poszkodowanym i mu pomóc, żeby wydobyć z niego informacje, bo przecież nie wmówisz mi kitu, że nagle stałeś się prawdziwym bohaterem, co się zowie. Jasne, mogliby ci się kłaniać, ale na to musisz sobie chyba jeszcze zapracować - troszkę więcej wysiłku i kto wie, może twoja twarz naprawdę stanie się rozpoznawalna? Ha! Nawet na pewno. Ponoć chcieć to móc.
Mężczyzna nie wyróżniał się niczym szczególnym w tłumie, zresztą nawet jeśli był kimś szczególnym to twoja wiedza o tym mieście tak daleko nie sięgała, żeby wycenić, czy rzeczywiście był tutaj kimś, kto się liczył, czy najnormalniejszym w świecie obywatelem sprzedającym kulki ryżowe w sklepie na rogu. Wyciągnął w jego kierunku rękę przekleństwa ustały i facet przy kości spojrzał na ciebie spode łba, nieco podejrzliwie, ale tylko przez pierwszych parę sekund, bo zaraz wyciągął do ciebie swoją dłoń i złapał twoją, korzystając z pomocy, żeby wstać na równe nogi. Trochę ważył, gdybyś miał go targać własnymi siłami, to pewnie dostałbyś przepukliny… na szczęście nóżek biedakowi nie brakowało i jedynie pomogłeś mu je wyprostować, żeby mógł stać o własnych siłach.
- Widziałem! - Pokazał ci ręką, zamaszyście, w którą stronę pobiegli, wskazując jedną z uliczek - prawie zdzielił cię tą łapą w nochala, ale to nie specjalnie..! To tak z przejęcia całą tą sytuacją, do zbyt empatycznych osób to ty nie należałeś, ale nie trzeba było być geniuszem, żeby widzieć, jak szeroko otworzone oczy, jak pobladł na twarzy, jak wpatrywał się w ciebie z istnym oburzeniem - przynajmniej skończył przeklinać, kiedy się do niego zwróciłeś, a to już coś. Trzeba się cieszyć z małych osiągnięć..? Jakoś tak to leciało. - Tym hultajom przyda się nauka wychowania! - Najwyraźniej twoje słowa trafiły prosto do jego kokoro.

[Akashi]

Wszystko się znowu komplikowało, wszystko i to serio wszystko, gdzie ten mężczyzna najwidoczniej nie chce współpracować, ale jednak po chwili zmienił zdanie i skorzystał z pomocy młodzieńca. Podniesienie go o własnych siłach byłoby sporym wyzwaniem, ale na szczęście to nie był jakiś grupy dziadek, tylko potężny chłop. Po powrocie na nogi wskazał kierunek, w, którym ruszyli mężczyźni. Jednak to niezbyt uszczęśliwiło młodzieńca, przyłożył sobie prosto dłonią w twarz. Losie, ty sobie kurwa ze mnie kpisz czy coś?! Przecież tam byłem niedawno. Pomyślał młodzieniec, po czym wrócił do normalnej postawy. – Możesz mi coś powiedzieć o tej grupie kretynów z miotłą i grabiami? Na cholerę gonią te biedne zwierzę? – zapytał młodzieniec pełny gniewu w głosie, najwyraźniej miał dosyć kręcenia się w miejscu, a to najwyraźniej robił do tej pory, jak uzyskał odpowiedzieć ruszył w wcześniej wskazanym kierunku, ale najpierw wdrapał się na dachy domów by mieć łatwiej biec, bez przeciskania się przez tłum ludzi, lecz zanim wszedł rzucił jeszcze jedno pytanie do kupca. – Jeżeli ich poturbuje dość mocno…jak bardzo wkurwień tym straż? Czy nie zwrócą na to specjalnej uwagi? – zapytał z szerokim uśmiechem na ustach i błyskiem w oku i jeżeli mężczyzna chciał pomógł mu postawić jego wóz do pionu i wszedł na dach i pobiegł nim, uważnie obserwując ulice w poszukiwaniu debili oraz kretynów, których ściga. Kto by pomyślał, że taka zła osoba jak Akashi, będzie ścigał innych złoczyńców, może zostanie jeszcze superbohaterem w ciasnych rajtuzach, gaciach na spodniach i peleryną.

  Ukryty tekst

[Shijima]

Misja rangi D

I know of lies by the truth I've been told
The biggest one is that we're not growing old

9/15 Los taki już bywał - przewrotny - i co zrobisz panie, jak nic pan nie zrobisz? Można było tylko popłynąć z prądem, albo powiedzieć pass rzucając to w cholerę, tylko że akurat komu jak komu, ale tobie już w krew weszło szukanie kłopotów, czy może powinienem powiedzieć: przyciąganie ich. Gdyby ktoś miał ci do pleców przyczepiać tabliczkę, to ta nawet by pasowała - tabliczka z napisem: Kłopot.
- Panie, nic o nich nie wiem! - Mężczyzna pochylił się, żeby podnieść z ziemi swój kapelusz, który spadł z jego głowy, odkrywając niechlubne zakola. Otrzepał go porządnie z kurzu i wsadził na prawowite miejsce, odgradzając się od wciskających do oczu promieni słońca i oglądnął na miejsce, w którym ostatni raz widział dryblasów, którzy doprowadzili do tej kraksy. - Co mnie to, po co oni lisa ganiają po mieście. Niech tych szkodników na dwóch nogach ktoś się pozbędzie. - Bo i skąd ten mężczyzna, równie przypadkowy co wszyscy inni ludzie, mógł wiedzieć na temat tej idiotycznej gonitwy? Chociaż kto wie, może wcale idiotyczna nie była - może miała swój cel, może ten lis zżarł komuś kurę i właściciel tej kury postanowił się na nim zemścić? Scenariuszy było wiele, a każdy bardziej abstrakcyjny od tego poprzedniego.
- Toć pan w obronie obywateli staje! - Oburzył się kupiec, który po zdobyciu swojego kapelusza zaczął się brać za podnoszenie wozu. - O, dziękuję, pięknie dziękuję. - Kto by pomyślał, że zostaniesz okrzyczany osobą, która staje w imię obrony niewinnych i poszkodowanych? Chyba nikt, skoro jeszcze chwilę temu miałeś wszystko bardzo głęboko w "d". - W razie czego poręczę za pana. - Uśmiechnął się do ciebie nonszalancko i podał ci dłoń na do widzenia. Musiał teraz szybko zająć się sprzątaniem tego bałaganu, bo w tym już nikt mu nie pomoże.
Wdrapałeś się na dach i zacząłeś szukać ściganych. O, są! Tam, w tamtym zaułku, jednak nie dotarli do karczmy, którą dopiero co opuściłeś. Lis, zapędzony w kozi róg, zwijał się w kulkę i stroszył futro, kładąc po sobie szpiczaste uszy.

[Akashi]

Kto by pomyślał, że zło chodzące komuś pomoże, taki potwór jak Akashi, ale zresztą, przecież nie robił tego dla kupca, tylko dla samego siebie. Zawsze mężczyzna może potem iść za świadka, że ten stanął w jego obronie, gdy tamta trójka go zaatakowała, a on stanął w obronie i rzucili się na niego. W końcu, jaki strażnik uwierzy, że jedna osoba by rzuciła się na trzy. Jeszcze z kijem, jakby mieczem to możliwe, ale z kijem na dwie grabie i jedną miotłę. O panie to już nie ten kaliber, nie dość, że kije mają to jeszcze ulepszone do narzędzi, to jest dopiero broń, a nie nędzy kijaszek, jaki dzierżył fioletowo-włosy. Młodzieniec ze spokojem pomógł postawił wóz na jego kołach i wszedł na dach rozglądając się za tymi kretynami z narzędziami zbrodni. Daleko szukać ich nie musiał, w stronę karczmy nie ruszyli, a zagonili biednego lisa do ślepej uliczki. Zaraz ta trójka poczują się jak ten lis zagnany do koziego rogu. Pomyślał młody kultysta biegnąc po dachu by jak najszybciej dotrzeć w odpowiednie miejsce, a następnie zeskoczył na dół, przy wejściu do uliczki by odciąć im ucieczkę. Gdy wylądował już na ziemi, robiąc przedwóz na dole by złagodzić uderzenie. Stanął twarzą w ich stronę i zdjął kij do ręki, ustawiając go tak jakby był gotowy do uderzenia. – No proszę, proszę. Co my tutaj mamy? – Powiedział Akashi, uderzając kijem o swoją dłoń i powoli podchodząc do mężczyzn. – Wiecie, co, nienawidzę jednego typu ludzi. Zgadniecie, jakiego? – Tutaj nastała chwila ciszy, by dać możliwość zastanowienia się nad poprawną odpowiedzią, ale nie na tyle by mogli jej udzielić. – Takich jak wy. Nędznych śmieci, którzy atakują bezbronne zwierzęta. Pokażcie, na co was stać. –Dodał po chwili i ruszył biegiem w stronę mężczyzn by wyprowadzić w stronę jednego z nich cios kijem, prosto w nogi by go powalić, następnego, który stałby najbliżej, poczęstować z kopnięcia prosto w brzuch, tak by odrzucić go do tyłu, a w trzeciego, wyprowadził proste uderzenie skierowane w jego ramię. Przy okazji blokował wszystkie ciosy nadchodzące z ich strony bądź ich unikał. Po co komu rozmowa i wysłuchanie racji jak można po prostu najebać. Zwłaszcza jak ktoś chce za nas poświadczyć, hulaj dusza, piekła nie ma.

[Shijima]

Misja rangi D

I know of lies by the truth I've been told
The biggest one is that we're not growing old

11/15 Najpierw obrońca ludzi, a teraz też obrońca zwierząt? No, noo, panie Akashi, chyba zaczął się pan rozkręcać. Jeszcze parę kroków i zostanie pan naprawdę obwołany obrońcą ludzkości i spełnią się wszystkie marze... a nie, przepraszam, chyba coś pomyliłem. Prawie zapomniałem w całym tych wydarzeniu, że pańskim marzeniem nie było zostanie bohaterem ludzkości, a raczej tej ludzkości utrapieniem - tym głównym złym, któremu kłaniają się miliony. Ambitnie! Ponoć marzenia istnieją właśnie po to, by je spełniać.
Ślepa uliczka taka ślepa nie było - wystarczyło otworzyć drewnianą furtkę w drewnianym płocie, wysokim co prawda, bo wyrastającym ponad parter domów, ale nadal - płocie - żeby wydostać się na drugą stronę. Nie było widać nawet klamki, więc mocniejsze pchnięcie i już otwiera się droga ucieczki. Problem w tym, że lisy, zdaje się, otwierać sobie furtek nie potrafiły. Ulica tutaj nie była wyłożona żadnym kamieniem, śmierdziała jak wszystkie boczne uliczki, na które często przez okno wylewało się pomyje zza okna, ale ziemia nie była mokra - ubita unosiła się kurzem spod butów jakże groźnych bandziorów, którzy czaili się na życie jeszcze (nie)groźniejszego lisa, istnego pogromcę kur.
Postanowiłeś bronić zwierzęcia, a nie szukać racji w zachowaniu chłopów.
Wylądowanie na dole nie sprawiło większych problemów. Przeturlałeś się, wychuchałeś, otrzepałeś i voila! Oto stoisz dumnie wyprostowany ze swoim kijaszkiem przeciwko przeciwnikom o znacznej przewadze liczebnej. No i przewadze technologicznej, wiadomo, w końcu ich kije to nie były tylko kije. Dodajmy do tego jeszcze dobrą gadkę na wstępie i tak oto kończymy z idealną mieszanką, by stworzyć z tego powieść. Jeden z mężczyzn obrócił się w twoim kierunku, kiedy usłyszał dźwięk nie pasujący raczej do otoczenia - i z pewnością nie wydał go lis - ten dźwięk lądowania, kiedy zsunąłeś się z dachu, by wielkim wejściem zakończyć tą nieprawość wśród obywateli Kotei.
- Hę? - Wydał z siebie mało inteligentny dźwięk jeden z nich, w iście gołębim stylu przechylając głowę na ramię.
- Co ty pieprzysz, młodziaku? - Ten przywódca grupy, jeśli tak stereotypowo można mi go określić, tak, ten sam, który cię wciągnął w gonitwę, obrócił się w twoją stronę i nawet jeśli chciał powiedzieć coś więcej i wyjaśnić, co tu się tak właściwie odjaniepawlało, to, najzwyczajniej w świecie - nie zdążył. Zaraz zdzieliłeś go kijem, drugiego kopniakiem jak prawdziwy Jackie Chan (ten wielki mistrz walki z Yinzin, słyszałeś o nim?) i trzeciego znowu morderczą bronią i... i co?
Naprawdę można tu było myśleć o jakiejkolwiek obronie?
Trójka jakże groźnych złoczyńców leżała na ziemi i stękała, a lis postawił swoje uszy w sztorc i wskoczył w twoje ramiona.
Dopiero teraz zauważyłeś na jego szyi obróżkę z metalową zaczepką, na której wyryta była lilia z jednej strony, a z drugiej wyryto znakami napis "Hotel Marmur".

[Akashi]

Ach, piękne widoki, kto by się ich spodziewał, takie malownicze czarujące, zjawiskowe i śmierdzące, ktoś tutaj chyba wylał pomyje, cóż lepszego miejsca oni wybrać nie mogli by dostać wpiernicz od młodzieńca. Lądowanie z gracja, bez żadnych błędów, ach finezja i sztuka, czysta perfekcja. Teraz czas przejść do tej przyjemniejszej części zwłaszcza dla Akashiego, który z nieukrytą przyjemnością, szerokim uśmiechem, blaskiem w oku, okładał trzech mężczyzn, mimo, że posiadali przewagę technologiczną nad młodym kultystą ten jednak sprostał wyzwaniu i pokonał przeciwników, jak prawdziwy antybohater. Był już nawet gotowy do drugiej salwy ataków, tych bardziej penetrujących, ale dama uwolniona z opresji wskoczyła mu w ramiona udaremniając ich nadejście. Smok pokonany, nawet trzygłowy, białowłosa księżniczka uratowana. Czego chcieć więcej? Może by była to prawda, może kiedyś będzie, warto pomarzyć . Wzrokowi młodzieńca nie umknął fakt, że lis posiadał obroże na swej szyi. Kurwa…to byli jego właściciele? Pomyślał młodzieniec, po czym przestał się martwić, bo skoro przed nimi uciekał to byli dość kiepscy, więc raczej każdy mu to wybaczy, a teraz pora na pytania i odpowiedzi. Przecież każdy wytrawny negocjator wie, że najpierw się biję, a potem pyta, a nie odwrotnie jak niektórzy sądzą. Po porządnym obiciu pyska każdy mówi prawdę, jak mu się żuchwa zrośnie albo odzyska przytomność, ale mówi! To się liczy, nie liczy się droga do celu, ale osiągnięty efekt, a w tym przypadku jest zadowalający. – Dobra, teraz gdy jesteście spokojniejsi. Gadajcie co chcieliście od tego lisa i co to jest ten hotel marmur. – powiedział młodzieniec spoglądając z góry na leżących u jego nóg mężczyzn, głaskając jedną ręka liska. – Tylko bez wykrętów, bo ten kij wyląduje u któregoś z was w dupie. – dodał, tak szybko by nie mogli nic powiedzieć wcześniej, niech wiedzą, że każde fałszywe słowo lub niedotyczące pytań młodzika mogą się źle skończyć dla ich tyłków.

[Shijima]

Misja rangi D

I know of lies by the truth I've been told
The biggest one is that we're not growing old

13/15 Bajka doskonała, w której to ty byłeś głównym (anty)bohaterem.
Lis był zmęczony. Jego boki unosił się w szybkim oddechu i rozchylał nieco pyszczek, żeby szybciej wydzielać z ciała ciepło. Śmierdzący i zmęczony - siedzący w twoich ramionach nie wyglądał już na szczególnie zaniepokojonego, wręcz przeciwnie - wyjrzał nawet z twoich ramion na leżących na ziemi ludzi, którzy go gonili, stawiając uszy w sztorc, bardzo zainteresowany faktem, że teraz to on patrzy na nich z góry, a nie oni na niego, jak było dotychczas.
- Powariowałeś?! - Biedny, zwykły, całkowicie przecięty człowieczek obejmował rękoma jedną swoją nogę, w którą oberwał najmocniej, spoglądając na ciebie ze świętym oburzeniem. - Ta łachudra chciała mi kurnik ogołocić! - Z całą pewnością mówił o lisie, a nie o tobie. Ani o kimkolwiek innym, w końcu to właśnie tą nieszczęsną księżniczkę gonili. Swoją drogą to już chyba druga białowłosa piękność w tym miesiącu, masz całkiem sporo szczęścia do takowych. - Nie bij, nie bij już! - Zasłonił się rękoma i odsunął od ciebie o parę metrów, czołgając w tył, by podeprzeć się o płot. - Nie mam pojęcia, skąd ten lis jest ani co to za hotel! - Kłamał? Co do jednego masz rację - kiedy człowiekowi porządnie przywalisz to zazwyczaj przechodzi mu ochota na krzywoprzysięstwo, najzwyczajniej w świecie nikt nie chce oberwać dwa razy z rzędu. I żaden z nich nie chciał mieć kija w dupie.
- Ja... ja wiem co to za hotel. - Odezwał się jeden z nich. - Wybudowali się całkiem niedawno za wioską na bagnach.

[Akashi]

Wszystko w jednej chwili stało się klarowne i przejrzyste, cóż jak to bywa zawsze w takich historiach. Trzeba odprowadzić księżniczkę do jej królestwa, a może to książę…później się sprawdzi, teraz nie ma na to czasu. – Nie jesteś głupi malcu. –powiedział Akashi głaskając białego lisa. –Ja tu niby powariowałem?! To wy biegniecie jak idioci przez całe miasto tratując ludzi, pomyśleliście co wy kurwa robicie? Próbował, a nie dobrał! – powiedział fioletowo-włosy spoglądając na zbierających się mężczyzn na ziemi, przynajmniej miał dobre towarzystwo w postaci liska. – Wy dwaj spieprzać do domu. Ty, mnie zaprowadzisz do tego hotelu i powiesz mi wszystko co o nim wiesz. – dodał po chwili Akashi, wskazując kijem na mężczyznę, który przyznał się do wiedzy na temat hotelu. Lepszego przewodnika nie mógł sobie wymarzyć, zwłaszcza, że to bagna, to grunt może być nie pewny, lepiej żeby jakiś chłop poszedł na dno niż Akashi i to też tłumaczy brudne i śmierdzące futro zwierzaka. Jeżeli facet zdecydował się poprowadzić młodzieńca ten za nim podążał cały czas niosąc liska i gładząc jego futerko, a myślami błądził już przy nagrodzie za odnalezienie liska i przyprowadzenie go w całości, najwyżej później weźmie go sobie na pamiątkę jak będą chcieli zapłacić za mało.

[Shijima]

Misja rangi D

I know of lies by the truth I've been told
The biggest one is that we're not growing old

15/15 - Dobrze, dobrze..! - Mężczyzna w tym momencie był gotów zgodzić się chyba na wszystko i jeszcze więcej - w jego oczach byłeś aktualnie nawiedzeńcem, który rzucał się na ludzi z kijem - tych, którzy niczemu ani nikomu nie zawinili, bo nie docierał do niego fakt, że zaszkodzili z koleżkami dzisiaj sporej ilości ludziom biegnąc na złamanie karku przez miasto. A do ciebie docierało? Jasne, usprawiedliwienie, albo jakiś jego dziwny wymiar, który miał ci pozwolić na wszystko, co tylko przylazło do twojej głowy, bo wiesz, że straż, nawet jak cię tutaj dorwie, w zasadzie niczego ci nie zrobi - masz świadka, możesz zawsze powiedzieć: działałem w obronie własnej! i nikt nie zarzuci ci kłamstwa, bo niby czemu by mieli? Akurat ludzi, by potwierdzić, że ta trójka gnała jak debile ulicami było wystarczająco wiele, żeby nikt się nawet nie zastanawiał się, po czyjej stronie jest prawda. Biedacy spojrzeli na swojego kumpla, on spojrzał na nich - jego oczy mówiły: nie zostawiajcie mnie! Ich zaś: sorry stary, taki mamy klimat - niema rozmowa i nie musieli się nawet znać jak łyse konie, by ten niemy komunikat bez problemu odczytać. Zebrali się powoli, podciągając na nogi, nieco obolali, ale żywi i z całymi kośćmi.
Dzionek miał być całkiem inny, na przykład... spokojniejszy?
- Nie wiem o tym miejscu za duużo... - Gość zezował na ciebie, ale nie poszedł za kumplami, chociaż miał na to wielką ochotę, oj to niewątpliwe. - Wybudowali je niedawno, bo dużo ludzi do muru ciągnie... no i niby mają gorące źródła mają... - Gorące źródła? Ale że na bagnach?! A w sumie czemu nie, bo to mało dziwów na tym świecie było? - Drogo tam... dość... - Przynajmniej znał drogę, to już coś. Ruszyliście powoli, kierując się do bram miasta. - Wypuści mnie pan, jak już pana odprowadzę? - Proszę, jaki stał się nagle potulny! A nie, czekaj, to nie ten cię wyzywał. No nie ważne. Grunt to zapracować sobie na szacunek - oczywiście: siłą.

-> zapraszam tutaj

[Tensa]

Biegła, a powietrze szumiało jej w płucach. Biały warkocz ciągnął się za nią wijąc niczym wąż próbujący uciec przed zagrożeniem. Wyleciała przed drzwi karczmy po drodze taranując kilka osób.
-Tawerna, port, Saga, Kazuo, śmierć.- pięć myśli, pięć rzeczy, osób czy przymiotów. Pięć powodów, które sprawiły, że alkohol opuścił jej umysł, może nie całkowicie, jednak czuła się w pełni sprawna, gotowa i wściekła. Gniew, czy furia rozpalały jej serce i napędzały mięśnie sprawiając, że myśli krąży tylko wokół ratowania siostry i wyeliminowania tropiciela, raz, a dobrze. To do czego doszło było jej winą... Biegła przed siebie, przez ulice na których powoli noc zaznaczała swe panowanie. Zakręt, może i główna droga była prosta, może i wydawała się najlepszą jednak nie w tej sytuacji, nie teraz kiedy czas grał tak ważną role. Ruszyła boczną uliczką, ciemniejszą, ktoś może nazwałby ją niebezpieczną, ale nie w tej chwili. Ktokolwiek próbowałby ją zatrzymać skończyłby tak jak skończyć miał tropiciel, nie mogła sobie pozwolić na zwłokę. Przeskoczyła wysoki murek, a jej serce waliło jak dzwon, chcąc wyrwać się z piersi. Gniew niwelował wszelkie zmęczenie, krew w żyłach pulsowała, czuła, a nawet słyszała jak co chwila puls uderza w jej skroń. Musiałą biec, wydrzeć ze swego ciała tyle szybkości ile tylko była w stanie, a nawet więcej. Biegła dalej szlakiem składającym się z bocznych ulic co jakiś czas pokonując jakąś przeszkodę długim susem.
-Zabić! - myśl niczym rozkaz rozbrzmiewała w jej głowie, napędzała. W pamięci miała fragmenty listu, to jak pisał o jej siostrze. Cholerny psychopata który nie rozumie odmowy, który nie wie kiedy powinien się poddać. Chciała krzyczeć, wyrzucić z siebie przynajmniej część nienawiści którą pałała do czarnowłosego, lecz nie mogła, nie w biegu. Kondycja, musiała pilnować, aby nie przedobrzyć w końcu jeśli wejdzie tam i padnie na deski nie będzie w stanie nic zdziałać. Przeskoczyła przez kolejne ogrodzenie znów wpadając na główną drogę, mimo późnej pory, czego nie dostrzegła wcześniej sporo ludzi wciąż przebywało na ulicach. Nie mogła się przez nich przepychać, musiała poszukać alternatywy, innej drogi która pozwoli jej szybciej dotrzeć do tawerny. Na jej szczęście czy może raczej nieszczęście wokół niej znajdowała się wysoka zabudowa.
-Dachy!- kolejna myśl głośna niczym ryk lwa znienacka pojawiła się w jej głowie. Nie tracąc rozpędu skręciła nieco, aby wyskoczyć na ścianę. Była shinobi, bieg po płaskiej pionowej powierzchni nie był niczym trudnym, nie dla niej. Skok pozwolił pokonać sporą wysokość i szybko znalazła się na dachu. Jej ciężki oddech odbiłby się echem, gdyby nie brak akustyki na otwartym terenie. Znów rzuciła się biegiem, wprost w stronę portu, mogła ignorować wszelkie zakręty, czy ślepe uliczki, biegnąc na przestrzał znajdzie się na miejscu o wiele szybciej. Mogła ujrzeć z góry całą osadę, ludzi przemieszczających się spokojnie przez ulice, zajęci własnymi problemami nieświadomi tej całej sytuacji która ich otaczała. Nie wiedzący, iż ich bohater, shinobi, nie... jeden z najlepszych tropicieli w całej osadzie okazał się zwykłym porywaczem. Jednak na co liczył? Na zemstę za odrzucenie? To byłoby za proste. Porwanie zwykle łączy się z okupem, a co mogło być jego miarą jak nie to czego pożądał porywacz? Czy liczył na to, że Tensa zamieni się miejscem z płomiennowłosą? Jeśli taki był jego plan mógł liczyć, że się uda. Mogła to zrobić, chciała podłożyć się, aby jej siostra nie cierpiała więcej przez jej głupie błędy. To, że gdy tylko stalowooka znalazłaby się na bezpiecznym dystansie osobiście zaszlachtowałaby mężczyznę. Skakała po dachach, w końcu udało jej się dotrzeć do granicy dzielnicy portowej. Musiała zeskoczyć na ziemię, tam zabudowania były o wiele rzadsze i niższe, co uniemożliwiło jej bezpośrednie dotarcie na miejsce.
-Już nie daleko. - pomyślała. Tłum osób przelewał się przez port, wycieczka? czy powrót floty? Nie wiedziała, pewne było jednak coś innego. Musiała przebić się przez ludzki gąszcz, przynajmniej jeśli chciała dotrzeć na czas. Ruszyła rozpychając się łokciami, brnąc pod prąd...
-Cholera, to zajmie wieki.- pomyślała, kiedy kolejni ludzie rozstępowali się pod naporem jej łokci. Wyskoczyła w powietrze w kierunku wody, po drodze odbijając się od kilku głów. No cóż, krzyki nie robiły na niej wrażenia, dąży do ważniejszych celów. Tym sposobem mogła ruszyć przez tłum, jednak w końcu ktoś mógł złapać ją za nogę, a upadek i marnowanie czasu na tłumaczenia w tej chwili nie mogły mieć miejsca. Wskoczyła do wody, w takich chwilach cieszyła się, że potrafi biegać po wodzie. Udało jej się ominąć tłum, na ziemię wróciła dopiero w momencie, gdy znajdowała się kilka metrów przed wejściem do karczmy...

[Shijima]

Misja rangi D

Just about a million ways to harm you.

1/15 Lubisz lato, Przyjacielu? Bo ja nie bardzo. Wszystko zaczyna być oblane gorącym słońcem, pot spływa po skroniach, a ty zastanawiasz się, kiedy wreszcie nadejdzie błogi wieczór - ten, który przygarniał w ramiona cienie. Ponoć w ludzkiej naturze leżał strach przed nocą, słyszałeś coś o tym? Chodziło o to, że cienie, prócz tajemnic, przynosiły ze sobą zbawienny chłód - brałeś wtedy książkę, siadałeś na tarasie i spoglądałeś w niebo, czując błogosławiony pocałunek wiatru na policzkach, który nie był przepalonym powietrzem, o którym wciąż pamiętały drzewa drżącym listowiem. Szczęście w nieszczęściu Sogen należało do miejsc, w którym upał doskwierał każdego lata, a już na pewno nie doskwierał zbyt często. I gdzieś właśnie w to letnie popołudnie, pomiędzy jedną chmurą, a drugą, co leniwie sunęły po malowanym błękicie, gdzieś w tym czasie, w którym wiatr rozwiewał damom długie włosy i podwiewał suknie, a na końskich grzywach zaplatał warkocze, na tej konkretnej drodze, jednej z wielu w Kotei, gdzie zamiast balejażu barw, okrzyków ze straganów i przyśpiewek grajków panowała dziwna, ponura cisza, pojawiłeś się Ty. Mały chłopiec na początku swojej ścieżki. Wszystko przecież musiało zacząć się od pierwszego kroku - ponoć, tak mówili wczoraj na rynku, byłeś tam może wtedy? Ja byłam. Mówili, że nie dla każdego przychodził taki czas, w którym mógł coś zmienić w swoim życiu, ale dla każdego przychodzi moment, w którym trzeba poruszyć się w którąś ze stron. Wybór.
Dzisiaj jednak usłyszałam, że tak naprawdę nic nie jest zależne od Ciebie, bo o wszystkim decyduje Los.
Może to było po prostu tak, że Los wyciągał do Ciebie dłonie zamknięte w pięści i pytał z łagodnym uśmiechem cukierek albo psikus?
Wojna toczyła się gdzieś na krańcu Sogen, gdzie wzrastał wielki Mur, którego nigdy na oczy nie widziałeś - dorośli wydawali się przejęci, może rzeczywiście było czym się przejmować? Jak to zrozumieć i objąć umysłem, gdy wojna toczyła się gdzieś daleko, a nie obok? Tak było zawsze - te nieszczęścia, wszystkie tragiczne zjawiska, działy się, ale obok. Temu sąsiadowi, tamtej dziewczynie, którą widywałeś kiedyś często przed jedną karczm z miotłą, gdy ją okradli, tamtemu gościowi, który codziennie sprzedawał dokładnie w tym miejscu owoce, a dziś pozostało po nim tylko puste miejsce, tylko... tylko co się z nim stało? Ładnie się do ciebie uśmiechał, machał za każdym razem. Lubił dzieci. Jeden z tych ludzi, którzy byli po prostu dobrymi ludźmi. Mogłeś współczuć, mogło boleć serce, mogłeś się przejmować - wszyscy mogli.
Czy to jednak kiedykolwiek był TWÓJ problem? No nic, ważne, że tej tablicy informacyjnej nic się nie stało - stara,
dobra przyjaciółka o dwóch drewnianych nogach nadal była tak samo zawalona zleceniami, których jeszcze więcej można było zebrać z siedziby władzy, o ile ktoś lubił się babrać papierkową robotą. Tutaj było mniej... oficjalnie. A przecież najwyższy czas wkroczyć na ścieżkę shinobi i wziąć swoje pierwsze zlecenie!
- ...Nie będę z tym szła do siedziby władzy, daj mi już spokój. - Kobieta, którą wepchnęłabym w standardowe ramy nieurodziwej, przypinała właśnie do tablicy jakąś kartkę - zaraz za nią, zaglądając jej przez ramię, wyraźnie zirytowany, stał łudząco podobny do niej chłopak, chyba powoli podchodził pod dwudziestkę.
- Seeerio? Wynajmiesz pierwszego lepszego szczyla? Jaka gwarancja, że zrobi to dobrze, co?
- Możesz przestać dramatyzować? - Niewiasta odwróciła się do niego i kartka, którą chciała przypiąć, wysunęła się z jej dłoni.
Poleciała prosto w twoje. "Wynajmę osobę do pozbycia się szkodników z posiadłości. Draństwa nie chcą się wynieść. "

[Saneatsu]

Dzisiejszy dzień miał być jednym z najważnieszych w karierze Saneatsu. W końcu, po latach treningu i przygotowań nastał czas, aby chłopiec zaczął pełnić usługi shinobi dla mieszkańców prowincji. Najpewniej w zwyczajnych okolicznościach nie byłoby to potrzebne, jednak wojna zawsze sprawia, że dzieci muszą szybciej stać się dorosłymi. Młody Uchiha rozumiał co dzieje się na terenie jego rodzinnnego regionu. Właśnie ta świadomość zapewniała mu wiele nieprzespanych nocy i co ważniejsze motywacji, aby zmienić bieżący stan rzeczy. Saneatsu nie należał do osób cierpliwych. Wiedział jednak, że tego typu zmiany wymagają ogromnej ilości małych kroków i każdy z nich ma wielkie znaczenie.
To właśnie dzisiejszego popołołudnia najmłodszy ninja z klanu Uchiha wyszedł ze swojego domu, aby zmenić świat na lepsze. -
- Nie martw się o mnie. Wrócę do domu cały i zdrowy - powiedział, przekraczając próg. Pożegnawszy się ze swoją owdowiałą mamą, ruszył przed siebie w kierunku tablicy ogłoszeniowej. Było to doskonałe miejsce na wobór pierwszego zlecenia. Jak daleko chłopak nie sięgałby pamięcią, owe miejsce aż roiło się od potencjalnych pracodawców, a tablica nigdy nie pozostawała pusta. Po paru leniwych minutach spaceru Saneatsu zbiżał się do celu.
- oczywiście - pomyślał dostrzegając dwie postacie. W miarę zmiejszania odległości do owych ludzi, Saneatsu coraz lepiej słyszał ich rozmowę. Kobieta oraz młody mężczyzna byli nią tak zajęci, że nawet nie spostrzegli, kiedy Uchiha znalazł się za ich plecami. Wszystkie wątpliwości zostały rozwiane, a sprawa stała się jasna w momencie, w którym kartka wylądowała w ręcach chłopca. Szybko przeczytał jej treść, a następnie spojrzał na dwójkę ludzi.
- Uchiha Saneatsu. Przyjmuję zlecenie - powiedział, kłaniając się nieznacznie. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że jest dzieckiem i wszyscy widzą go jako dziecko. Jednak podczas pełnienia służby, koniecznym było zachowanie profesjonalizmu. Bacznie obserwując swoich nowych pracodawców, czekał na ich reakcję.

[Shijima]

Misja rangi D

Just about a million ways to harm you.

3/15 Nie martwić się? Kochanie... To zmartwienie było tak samo naturalne jak oddychanie, ale w tym zmartwieniu drżało coś jeszcze - duma. Duma z tego, że dzisiejszy dzień może zmienić całe życie - nawet jeśli będzie to najbardziej banalna misja, już przecież takie były od sąsiadów! Wyprowadź psa na spacer! Brało się więc smycz i wędrowało z pociechą ulicą, starając się ją utrzymać, gdy wyrywała się do przodu i chciała gnać na złamanie karku przed siebie. To jednak było za twoimi plecami. Czujesz w ogóle podmuch myśli matki, które wplątują się w twoje ciemne włosy i otulają całego ciebie? Są i będą. Przecież tobie dane było w tej rodzinie grać rolę mężczyzny, ten Psikus najwyraźniej chciał, żeby przedwcześnie dojrzeć. Wymuszał to na wszystkich wokół, pnijcie się w górę po schodach swojego strachu, może coś uda się zbudować na ruinach ludzkich marzeń.
- Co? - Trochę jak na serialach albo filmach komediowych, widziałeś na pewno takie (fragmenty chociażby) nie raz - ten uchwycony moment, w którym dwie osoby, spoglądając w twoim kierunku, z szeroko otworzonymi oczyma, zdumieni i odzywają się na raz, jakby ktoś ich nakręcił na ten jeden, konkretny moment. Przypadek? W końcu to wszystko było tylko jednym wielkim zbiegiem okoliczności. Mężczyzna ściągnął brwi, zirytowany tą wspólną reakcją i spojrzał krytycznie na kobietę obok siebie, ta zareagowała z większym entuzjazmem - uśmiechnęła się... tak niemrawo, ale uśmiech to uśmiech, prawda? Byłeś dzieckiem stojącą przed dwójką dorosłych i właśnie stwierdziłeś, że zajmiesz się problemem, z którym oni nie mogli sobie poradzić. Tak to powinno działać? W jej oczach niemal wypisane było zwątpienie, według którego dzieci to chyba powinny bawić się w piaskownicy, a nie łazić pod tablicę z ogłoszeniami i przyjmować zlecenia na szkodniki..? Z drugiej strony przedstawiłeś się nazwiskiem, które prezentowało klasę samo w sobie, wzbudzało szacunek. Tak jak się spodziewałeś - zwątpili. To znaczy: ona zwątpiła, bo mężczyzna, nie w humorze (wstał lewą nogą? może kot mu do gaci narobił), odwrócił się od was, zaplótłszy ręce na klatce piersiowej.
- Ach... tak... - Zaczęła kobieta. Mrug, mrug. Przykucnęła przed tobą, spoglądając na twoją wyprostowaną sylwetkę, na poważny wyraz twarzy, błysk harmonii w oku - profesjonalizm, tak właśnie! Jeśli chcesz zostać shinobim musisz być poważny... nie, to chyba nie tak. W końcu było pełno pajaców na tym świecie, którzy wojownikami się nazywali. - Na pewno... sobie poradzisz? - Kobieta zwątpiła. - Ostatnich dwóch, których wynajęłam, uciekło z krzykiem.
- Na litość Amaterasu, to tylko pieprzone motylki!
- Akita! - Zrugała mężczyznę kobieta, oburzona, że używa takich słów przy dziecku. Zlustrowała go nieprzyjemnym spojrzeniem i chłopak, biedaczysko, znowu się zamknął i odwrócił do was plecami. - Płacę 250 ryo za dobrze wykonaną robotę. Jak mój brat wspominał mamy problem z... motylami. To znaczy ze szczurami głównie, ale przed trzema dniami mamy plagę motyli na podwórzu.

[Saneatsu]

Początkowa reakcja dwojga dorosłych bardzo rozbawiła chłopaka. Jego wnętrzności zostały prawie przewrócone na drugą stronę, kiedy starał się powsrzymać śmiech, a udało mu się to skutecznie. Ze stoickim spokojem na twarzy nie pokazywał żadnych emocji. Po prostu stał wyprostowany, z rękoma założonymi za plecami i bacznie obserwował zachowanie ludzi stojących przed nim. Jasnym stało się, że Saneatsu dobrze przewidział ich reakcję na przyjęcie zlecania przez dzieciaka. Kobieta wydawała się podchodzić do sprawy z lekkim rozbawianiem, a mężczyzna zupełnie załamał się słysząc ten "absurdalny" pomysł. Przynajmniej to udało się stwierdzić chłopakowi, po obserwacji mimiki i mowy ciała rozmówców. Trudno było się im dziwić. Nawet jak na swój wiek, Uchiha wyglądał bardzo niepozornie. Wydawało się, że nie byłby w stanie złamać zapałki, a co dopiero pomagać dorosłym w ich dorosłych sprawach.
Kobieta w końcu wykonała ruch i zbliżyła się do chłopca. Jej pytanie lekko go obraziło. Przypomniał sobie jednak szybko, że przecież nie każdy człowiek na świecie wie przez co przeszedł. Odetchnął lekko i już zbierał się do odpowiedzi i zapewnień, że da z siebie wszystko. Nie dążył jednak, ponieważ młody mężczyzna eksplodował nagle niczym notka wybuchowa. Saneatsu przeszył go lodowatym spojrzeniem, co najprawdopodobniej zadziałało, gdyż facet odwrócił się plecami, niczym rozkapryszone dziecko.
- hm - mruknął chłopak, kwitując zachowanie rozmówcy. - skoro to tylko "pieprzone motylki"... po co wam pomoc shinobi? - przemkło mu przez myśl. Na szczęście pozostawił ten komentarz dla siebie. Profesjonalizm to klucz do sukcesu podczas misji. Na szczęście kobieta postanowiła potraktować sprawę poważniej i przedstawiła Saneatsu podstawowe informacje.
- Muszę samemu ocenić sytuację... - powiedział zdecydowanie. Po krótkiej chwili stwierdził jednak, że informacja jest jego najlepszą bronią. - ...ale najpierw muszę zadać pytanie. Czy jest jakiś powód, dla którego szkodniki zalęgły się na terenie waszej posiadłości? Każda informacja jest dla mnie cenna - zapytał uważnie obserwując kobietę. Tak jak szczury czy inne szkodniki wydawały się być normą w domach tutejszych mieszkańców, tak określenie "plaga motyli" brzmiała co najmniej dziwnie. Tak czy inaczej, coś zmusiło tych ludzi do poszukiwania pomocy. Saneatsu chciał im tej pomocy udzielić. Najlepiej nie stosując środków, które mogłyby uszkodzić lub zranić żywe istoty.

[Shijima]

Misja rangi D

Just about a million ways to harm you.

5/15 Nie trzeba było geniuszu, żeby stwierdzić, po samym sposobie wypowiadania się, że kobiecie brakuje trochę do bycia wykształconą, inteligentną madonną z salonów... właściwie wszystkiego jej brakowało, chyba włącznie z piątą klepką, skoro do problemu pozbycia się motyli zatrudnia shinobi. No właśnie: po co? Motyle były pięknymi owadami, a zabicie ich to kwestia jednego machnięcia packą, jeśli zaś nie packą to może odrobiną ognia..? To nie szerszenie, które mogą cie użądlić, nie komary, których jest za dużo, istna plaga, co zostawi na tobie bąbel na bąblu, jeśli tylko jako ciepły człowieczek wejdziesz w ich chmarę jak gazela do paszczy lwa - to tylko zwykłe motylki, których skrzydła złamać może nawet mocniejszy podmuch wiatru.
Kobiecina obejrzała się na swojego brata, ale ten nadal stał do was plecami i stwierdził najwyraźniej, że nie zamierza brać dalej udziału w tej konwersacji, nawet pogryzł się w język, żeby swoich komentarzy nie wtrącać, to się chyba ceni? Powściągliwość? Ciężko było teraz stwierdzić, co chodzi mu po głowie, skoro jedyne co widziałeś to czuprynę jego nieuczesanych, rozjaśnionych od słońca włosów - tak samo zresztą jego siostra niewiele wskórała tym spojrzeniem. Kontrolnym? Nazwijmy je spojrzeniem kontrolnym - chyba tylko sam odbiorca mógł wiedzieć mniej więcej, co mogło chodzić kobiecie po głowie, a ty akurat tym odbiorcą nie byłeś - ty byłeś odbiorcą jej uśmiechu, wciąż wątpliwej jakości, bo i niewiasta wątpiła. Mizerna sylwetka, niziutki - ha! - mówiłam o tych motylach... Może ty byłeś jednym z tych motyli, co wyrwane z pąka leciały zgodnie z podmuchem wiatru? Nie zapomnij, żeby nie zgubić swojego magicznego pyłku - inaczej nigdzie już nie wzlecisz, Mój Mały Przyjacielu.
- Nooo... - Kobieta nieco się skrzywiła, czyżby było jej wstyd? Nie, to chyba nie był wstyd. Cholera wie, co ci dorośli zawsze wymyślają! Ci dorośli, którzy zawsze tak lubili powtarzać: dziecko tego nie zrozumie. Dzieci rozumiały jednak bardzo wiele. Za wiele. - Szczury jak to szczury, biorą się znikąd... - Tak, to akurat nie było zbyt odkrywcze, ale kobiecina nie domyśliła się, że pytasz stricte o motyle, ewentualnie celowo przeciągała moment, zanim będzie musiała o nich opowiedzieć... druga opcja sama się wykreśliła po jej następnej wypowiedzi. - Ale te motyle to nie wiemy skąd. Zawsze ich trochę latało, z dnia na dzień pojawiły się ich tabuny. - Poruszyła ręką, może chciała ją do ciebie wyciągnąć, a może się podrapać? Cholera wie, bo ruchu nie zakończyła. Ciągle nie wiedziała, jak cię dokładnie traktować i to było widać. - To może... ja zaprowadzę... pytaj jak coś. - Zachęciła cię niewiasta, chociaż... wcale nie brzmiało to zachęcająco.

-> Zapraszam tutaj