Biblioteka

[Isei]

Misja rangi D - Kenjirou [07/15]

Jaka była szansa, że akurat wtedy, kiedy Kenjirou chce wypożyczyć wszystkie zwoje i książki traktujące o Bijuu znajdzie się ktoś, kto również je wypożyczy i nie odda? Z pewnością prawdopodobieństwo było bardzo niskie, a jednak białowłosy stanął przed taką nietypową sytuacją. Mogło nasunąć się pytanie - ile można było wypożyczyć z biblioteki, skoro jedna osoba miała je wszystkie? Wszystko po kolei.
- Tak, przez jedną osobę. Proszę podejść za mną. - odparła na pierwsze pytanie, po czym wskazała ręką, aby Kenjirou udał się za nią. Dziewczyna podeszła pod biurko, przy którym siedział mężczyzna. Musiał słyszeć rozmowę, gdyż na drobnej karteczce z notatnika zapisał coś i podał od razu młodemu shinobiemu.
- Jest tutaj zapisane miejsce, do którego musisz się udać oraz imię i nazwisko osoby, która wypożyczyła książki oraz zwoje. Zapisałem także nazwy ksiąg i zwojów wraz z naszymi oznaczeniami, abyś wiedział, które należy odebrać. - powiedział i nie stało nic na przeszkodzie, by białowłosy ruszył do swojego celu. Osoba, której miał zrobić wizytę, nazywała się Takeuchi Reijiro, zaś do odebrania było zaledwie pięć egzemplarzy.
- Przepraszamy za trud i dziękujemy za pomoc. - odezwała się jeszcze dziewczyna, widząc że młodzieniec niedługo będzie wyruszał odzyskać zalegające woluminy.

//Napisz tutaj ostatniego posta wraz z z/t. Nową lokację podam Ci na gg.

[Kenjirou]

Niespotykane. Zaistniała sytuacja wydawała się przynajmniej niepokojąca dla białowłosego. Istniało wiele powodów, dla których ktoś mógłby wypożyczyć takowe książki, jednak sama ilość mogła nieco budzić wątpliwości. Mimo wszystko, istniały też szanse, że nastolatek natrafi na kogoś doświadczonego w danej dziedzinie. Może to właśnie w ten sposób uda mu się dowiedzieć czegoś więcej, aniżeli za pośrednictwem suchych faktów, czy książkowych teorii spiskowych i baśni.
- Powinienem coś o nim wiedzieć? Jakieś znaki szczególne? - dopytał się, spoglądając na pozostałe informacje, które to zostały mu podane, aby następnie skinąć głową, jakby ze zrozumieniem. Nie wydawało się to nader trudne, jednak dzięki temu istniała szansa, że samemu szybciej da radę dowiedzieć się czegoś więcej o tym... wszystkim. Dlatego też jeśli zostało już wszystko dopowiedziane, albo przemilczane, westchnął i ruszył w kierunku wyjścia, aby udać się pod wskazany adres.

z/t

[Tsukune]

Po opuszczeniu domu spokojnym krokiem skierowałem się w stronę biblioteki. Cóż nie miałem powodu nigdzie się spieszyć w końcu nic mnie nie goniło. Gdy dotarłem na miejsce wszedłem do środka i skierowałem się do regałów chodząc tak pomiędzy nimi i przyglądając się różnym księgą na nich się znajdujących. Wiedziałem co chcę sobie poczytać lecz od tak wziąłem jedną z książek i szybko sobie ją przewertowałem. Nie było tam nic szczególnie interesującego więc odłożyłem ją na miejsce. W taki sposób przeszedłem do kolejnego regału zawierającymi bardziej interesujące mnie rzeczy a mianowicie związane z muzyką. Wybrałem sobie kilka zbiorów muzycznych i udałem się w stronę stolików by sobie spokojnie poczytać. Położyłem księgi na stoliku. Następnie z głowy zdjąłem swojego zwierzaka również odstawiając go na stolik. Futerał na skrzypce powiesiłem na krześle na którym następnie usiadłem i zabrałem się za lekturę. Gdy widziałem w środku jakieś nuty przymykałem oczy i lekko poruszałem palcami lewej dłoni wyobrażając sobie w ten sposób jak mogłaby brzmieć wyryta na stronicach melodia i czy dałoby rade ją jakoś zmodyfikować aby bardziej pasowała pod skrzypce bądź inny instrument muzyczny.

[Yamiyo]

Krwawy Bal
Tsukune - ranga D (seria misji) - 1/15

Tsukune udał się do biblioteki. Generalnie ludzie chodzą do biblioteki, by sobie poczytać. Wielu jednak wybiera rzeczy bardzo praktyczne, takie jak zwoje zawierające wiedzę na temat technik ninjutsu. Chłopak - bo w końcu miał dopiero 22 lata (Chociaż w tych czasach to niezłe osiągnięcie, nie? Wiele osób bardzo młodo umiera.) - postawił jednak na coś niezwykle prozaicznego, ale równocześnie pięknego i niezwykłego. Chodziło oczywiście o muzykę. Wczytywał się w jakieś utwory i próbował dostosować je do swojego instrumentu. Nie wiedział jednak wtedy jeszcze jaka przygoda go czeka. A co było początkiem tej przygody? Pojawienie się Pani Bibliotekarki. Ciężko stwierdzić (chociaż oczywiście sam Tsukune być może by mógł) czy dziewczyna ta była tutaj nową bibliotekarką czy może pracowała tutaj już od kilku lat? Chciałoby się powiedzieć "kilkudziesięciu", ale przecież ta kobieta (a raczej dziewczyna) wcale tyle nie miała, nie? Jaka była doskonale było widać, zwłaszcza jeśli stanęła jakieś 3 metry od patrzącego (w tym wypadku Tsukune). Czarne włosy ułożone w specyficzną fryzurę zwaną "artystycznym nieładem", do tego na nosie okulary. Czerwony krawat idealnie kontrastował z białą koszulą, schowaną pod beżowym płaszczem z brązowymi obszyciami. Jej oczy były czarne jak węgiel, a ona sama chociaż młoda i niezbyt ogarnięta sprawiała całkiem pozytywne wrażenie. Wyglądała przyjaźnie i shinobi nie wyczuł od niej żadnych morderczych intencji. W rękach trzymała jakąś książkę i chociaż Tsukune mógł dostrzec na niej jakiś czerwony napis, to tak na prawdę nic mu nie mówił. Mogło to być po prostu imię i nazwisko autora. Tytuł zapewne znajdował się na odwrocie.
- Muzyk, co? - zapytała swoim melodyjnym głosem. Równie melodyjnym co jakieś skrzypce czy flet - Nieczęsto tutaj takich widuję. Czyta Pan serię "Najpiękniejsze Ballady", prawda?
Po czym poznała, że Tsukune może być muzykiem? Ano pewnie po instrumencie, który wisiał na krześle. No i po tym co czytał. Ale skąd wiedziała co czyta, skoro nie widziała tytułu? Pewnie musiała spojrzeć na tekst. Krój czcionki, widziany nawet do góry nogami dużo mówił. Podobnie tekst, który chociaż tak dziwnie odwrócony dla wprawnego oka dawał się odczytać. Prawdziwa bibliotekarka rozpozna każdą książkę, prawda?

[Tsukune]

2/15

Jak to miałem w zwyczaju gdy przychodziłem do biblioteki czytałem sobie to czym się interesowałem lub co mnie w aktualnej chwili zaciekawiło. Głownie jednak czytałem książki związane z muzyką lub jakieś ciekawe zmyślone opowiadania. Niektóre były tak ciekawe że aż chciałoby się to zobaczyć na żywo i stworzyć muzykę do jakiegoś fragmentu. Parę książek jakie wybrałem zdążyłem przewertować. Zawsze tak robiłem że z początku przeglądałem tylko daną książkę tylko by zerknąć czy są tam jakieś nuty czy utwory. Te które mnie zaciekawiły bądź ich fragment zapisywałem sobie na końcu swojego zeszytu z myślą "a nóż kiedyś coś z tym zrobię lub się na tym będę wzorował". Następnie dopiero po "zbadaniu" tak książek zaczynałem je sobie czytać. Aktualnie czytałem jedną książkę gdyż zaciekawiło mnie to że już na samym początku zostały dane nuty z muzyką. Wyczuwałem wokół mnie łażących bez większego celu ludzi ale się tym nie przejmowałem. Wyczułem że ktoś zatrzymał się kawałek przede mną. Z początku uznałem iż chciał sobie coś wziąć więc ręką wskazałem prawą stertę książek aby z niej sobie coś ta osoba wybrała. Gdy przez jeszcze krótki czas wyczuwałem że jednak ta osoba nadal stoi nade mną zaznaczyłem sobie palcem gdzie skończyłem i uniosłem głowę by spojrzeć na osobę która jest tak upierdliwa? A może po prostu ciekawska? Cóż trudno stwierdzić jakie słowo by tu aktualnie pasowało. Okazało się że była to dość "świeża" bibliotekarka którą że tak powiem w podwójnym kontekście "przelotnie" widziałem.
-Muzykiem mówisz powiedziałem z wrednym uśmieszkiem ukazując swoje wampirze kiełki -Byłem nim dosłownie i w przenośni od urodzenia dodałem w lekkim żarcie. Cóż w sumie to była prawda ale czy ktoś musi o tym wiedzieć. Usłyszałem dalsza wypowiedź dziewczyny. Odwróciłem a raczej przymknąłem książę aby zobaczyć tytuł. Zgadzał się. Czyżby miała tak dobrą pamięć? A może po prostu kocha książki i je tak prosto zapamiętuje? Cóż nie mi to stwierdzić jednak to było dość ciekawe
-Szczerze nie zastanawiałem się nad tym co czytałem. Wybrałem parę pozycji po grzebiecie książek jakich jeszcze nie miałem. Jednak ta mnie zaciekawiła tym iż już na samym początku były dodane nuty. oznajmiłem z lekkim uśmiechem przyglądając się swojej rozmówczyni.
-Przyszła tu Panienka bo chciała jakąś książkę z tych które mam zapytałem od tak. Cóż troszkę byłem ciekawy po co przyszła jednak zbytnio mnie to nie interesowało. Powie to powie nie to nie po co się wysilać prawda?

[Yamiyo]

Krwawy Bal
Tsukune - ranga D (seria misji) - 3/15

Dziewczyna uśmiechnęła się głupio. Pewnie poczuła, że nie jest tutaj kimś mile widzianym. Ludzie niezbyt lubią, jeśli im się przeszkadza. Zwłaszcza jeśli się jest niejako klientem, a zwyczajny pracownik śmie zawracać głowę.
- Mogę się dosiąść? - zapytała w końcu i jeśli dostała pozwolenie, to dosiadła się do stolika Tsukune. Jeśli natomiast go nie dostała, to postanowiła być sprytna i siadła przy stoliku obok i odwróciła krzesło tak, by widzieć swojego rozmówcę. Taki dystans nie przeszkadzał, by kontynuować rozmowę.
- Generalnie to przyszłam pogadać w dość nietypowej sprawie - powiedziała i spojrzała na instrument, który Tsukune powiesił sobie na oparciu krzesła. Widać to właśnie on ją tutaj przywiódł. A może po prostu czytane książki? W każdym bądź razie interesowało ją muzyka. Być może chciała o niej z kimś pogadać? Ta jednak kontynuowała swoją wypowiedź, z której zainteresowany chłopak miał się wkrótce trochę dowiedzieć.
- Tydzień temu był u mnie pewien mężczyzna. Powiedział, że szuka pewnej osoby do wykonania pewnego zadania. Ja oczywiście się nie nadaję, ale obiecał mi, że jeśli kogoś znajdę, to przekaże bibliotece pewne ciekawe pozycje.
Popatrzyła się na Tsukune. Mógł wydawać się zainteresowany. O jakich ciekawych pozycjach mówiła? Czyżby miała na myśli jakieś zwoje z zakazanymi technikami?
- Nie jest to nic co dotyczy ninjutsu, ale po prostu tzw. "Białe Kruki". Naturalnie się zgodziłam. Mówił, że będzie czekał na osobę przeze mnie wybraną w Karczmie Onigiri. To już jutro, a ja jeszcze nikogo nie znalazłam. Ostatnio często tutaj siedzę, chociaż może nie jestem jakoś specjalnie widoczna, ale rozglądam się wśród czytelników i może uda mi się kogoś znaleźć.
Jeszcze raz spojrzała na instrument Tsukune.
- Wie Pan czemu akurat Pana wybrałam? Ma Pan instrument, a podobno chodzi o jakiś bal.

[Tsukune]

4/15

Zapytała się mnie czy mogła się dosiąść. Nieco niedbale bo nogą lekko odepchnąłem krzesło które znajdowało się naprzeciw mnie
-Proszę powiedziałem spokojnie -Tak a jakaż to nietypowa sprawa cię do mnie sprowadza zapytałem chociaż nieco się już domyśliłem gdy spojrzałem gdzie kieruje swój wzrok. Jednak dobrze strzelałem że nie przyszła tu bez powodu. Słuchałem spokojnie wypowiedzi mojej aktualnej towarzyszki rozmów. Z każdym wypowiedzianym przez nią zdaniem w duchu poszerzał się mój wredny uśmieszek
-Aż się prosi by się z nią podroczyć i po wkurzać czyż nie? usłyszałem w głowie swoje alter ego
-Chcąc nie chcąc zgadzam się z tobą. Jestem ciekawy jaką zrobi minę odpowiedziałem sam sobie w myślach.
-A nie wpadłaś na to iż mogę nosić pusty futerał by sprawiać wrażenie bardziej kulturalnego niż w rzeczywistości jestem zapytałem splatając lekko palce dłoni i rękawicy łańcuchowej ze sobą. Byłem już do niej tak przyzwyczajony iż gdy ją zdejmowałem czułem się dość dziwnie. Czekałem tylko na to aż zobaczę jakąkolwiek reakcję z jej strony. Nawet gdyby wstała to lekko się zaśmieję
-Jednak na twoje szczęście nie noszę tego tylko jako atrapy ale i używam jak i również tworzę dodałem uśmiechając się wrednie kącikiem ust
-Nie widzę problemu aby udać się na to spotkanie. W końcu nawet jak się nie zgodzę to dostaniesz swoją zapłatę stwierdziłem rozkładając lekko ręce na boki -Chociaż jestem ciekawy o jaki bal może chodzić dodałem
-I jakie fajne i łatwe panienki na niej będą dodało moje alter ego. Słysząc to westchnąłem tylko ciężko w duchu i czekałem na to co zrobi ma rozmówczyni

[Yamiyo]

Krwawy Bal
Tsukune - ranga D (seria misji) - 5/15

Bibliotekarka tylko wyszczerzyła zęby. Wiedziała bowiem o czymś o czym Tsukune nawet nie miał pojęcia, a przynajmniej nie wyglądał na takiego co ma. Postanowiła go więc oświecić:
- Twój instrument może nie być tutaj istotny. Skoro ktoś planuje bal, to znaczy, że być może ma już muzyków. Nie wiem dokładnie jakie zadanie szykuje mój zleceniodawca, ale niech Pan nie będzie rozczarowany, jeśli nie będzie Panu dane zagrać.
Dziewczyna nie wyglądała na wkurzoną. Tsukune mógł jednak zobaczyć, że trochę jej się smutno zrobiło. Czemu? Co było tego powodem?
- Jeśli się Pan nie zgodzi, to MOŻE dostanę wynagrodzenie ... - zaakcentowała słowo "może", ale w taki sposób, który był całkowicie pozbawiony nadziei - A MOŻE nie.
Przecież osoba, która prosi bibliotekarkę o pomoc w znalezieniu pracownika może nie zapłacić, jeśli ten pracownik odmówi pracy. Przecież to było proste jak dwa razy dwa. Jeśli pracownik nie pracuje, to jest bezużyteczny. Dlaczego ktoś miałby płacić za bezużytecznego pracownika? Nawet nie samemu pracownikowi, ale komuś kto go polecił. Być może przyszły (a może i nie?) zleceniodawca Tsukune oczekiwał grupy osób, z której będzie mógł sobie wybierać i nie będzie się bać, że nie znajdzie, bo wszyscy z pewnością nie odmówią wykonania tego zadania. Co innego, jeśli zadanie nie zostałoby wykonane mimo, że ktoś się go podjął? Co wtedy? Wtedy mógłby nie zapłacić, ale mógłby też zapłacić i raczej powinien, bo tak wymagał honor czy coś w tym rodzaju. Ale to nie było ważne. Co będzie to będzie. Tsukune wysłuchał dalszej części:
- Czarna róża jest rozpoznawczym znakiem. Dam ją Panu i włoży Pan ją do wazonu, który także ode mnie otrzyma. Postawi ten cały zestaw na blacie stołu jutro około godziny 9 rano. Powinien podejść do Pana ten mężczyzna. Tak się z nim umówiłam.
To powiedziawszy, udała się szukać potrzebnych przedmiotów. Tsukune mógł się zastanawiać, o co dokładnie chodzi. Czarna róża była dość nietypowym znakiem, prawda? W każdym bądź razie. Po jakichś 2 minutach bibliotekarka wróciła, trzymając w rękach czarną różę i wazonik.
- Podejmie się Pan zadania? - jeśli odpowiedź brzmiała "Tak", to dziewczyna wręczyła przedmioty, pożegnała się, życząc powodzenia i sobie poszła. Jeśli "nie" - po prostu odeszła, pożegnawszy się. Tsukune mógł też poczuć na swoich barkach odpowiedzialność niejako za tą bibliotekę. Przecież nie było pewności, że dostanie białe kruki, jeśli Tsukune nie wykona zadania, nie?

[Tsukune]

6/15

Wysłuchałem pierwszych kilku zdań bibliotekarki
-Cóż może nie wykorzystam swojego instrumentu a może właśnie szuka kogoś kto ewentualnie potrafi walczyć jak i grać kto wie powiedziałem rozkładają ręce na boki
-Raczej coś dostaniesz jako wynagrodzenie w końcu kogoś znalazłaś. Nie powiedział że ta osoba Musi się zgodzić prawda? Miałaś tylko kogoś znaleźć i tyle. Ale przekonam się o tym jak tam ewentualnie pójdę stwierdziłem spokojnie i słuchałem następnie kolejnych słów kobiety.
-Czarna róża hm? Bardzo nietypowo stwierdziłem z pokrętnym uśmieszkiem -Nie łatwiej było umówić się tylko na czarną różę i jakieś hasło z odpowiedzią? Coś w stylu "po co panu/pani ta czarna róża? Cóż czerń przykuwa oko a zarazem jest nietypowa" ale nie mnie to oceniać dodałem wzruszając ramionami
-Coś mi tu śmierdzi ale nie wiem co to może być. Jednak zapewne jak to przyjmiesz może być nader ciekawie i interesująco. usłyszałem w głowie swoje alter ego które znowu zaczęło mnie trochę irytować swoją gadką. Tak sam siebie irytuję gadając w głowie. To dziwne? Chyba raczej nie
-Nie mówię nie i nie mówię tak powiedziałem -Wpierw muszę się dowiedzieć jakie to zadanie prawda? A Panienka go nie zna więc wstępnie się zgadzam. Czy zgodzę się w pełni będzie zależało od tamtego faceta który będzie ze mną gadał dodałem ze spokojem -A i tak zapytam nie lepiej było użyć jakiegoś wazony w tamtej knajpie i po prostu wsadziłbym tam tą różę i wiedziałby przy jakim stoliku siedzę a tak to będzie dość dziwnie wyglądało jak będę szedł z tym wazonem i z kwiatkiem powiedziałem -Jakby mnie dziwactwo kiedykolwiek obchodziło dodałem od tak biorąc od niej rzeczy do "zdobycia zlecenia". Następnie poczytałem sobie jeszcze trochę. Odłożyłem książki na miejsce i z "dodatkami" wróciłem do siebie. By następnego dnia po przygotowaniu się i zabraniu wszystkiego co byłoby mi potrzebne udać się na miejsce gdzie wywołam spotkanie z tajemniczym osobnikiem...wszystko to było bardzo porąbane no ale co poradzić

[Yamiyo]

Krwawy Bal
Tsukune - ranga D (seria misji) - 7/15

Bibliotekarka uśmiechnęła się i powiedziała:
- Ważna jest róża. Nieważne do jakiego wazonu zostanie włożona, ale nie mam pewności czy w tej knajpie są wazony, więc wolę dać Panu własny. W razie jakby nie było.
Po tych słowach Tsukune odłożył książki i zbierał się do opuszczenia tego lokalu.
- Do widzenia. - bibliotekarka ukłoniła się i ... - Dziękuję.
Czy Tsukune jakoś ją pocieszył? Ciągle nie była pewna nagrody, ale zrobiła wszystko co mogła, by ją otrzymać. Może więc się uda? Kto wie?

Uznajmy, że zrobiłeś z/t: http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=6 ... &start=210

Reszta posta w tamtym temacie.

[Murai]

Brakowało mu wiedzy o możliwych użyciach żywiołu który właśnie opanowywał. Jego pokaźne zasoby wiedzy nie uwzględniały konkretnych technik tejże kategorii, dlatego też przed dalszym treningiem niezbędnym było uzupełnienie braków. Jak ma zwiększać swoje możliwości w boju, skoro nie ma pojęcia czego właściwie potrzebuje? Potrzeba ta zmusiła go do opuszczenia domu i wyruszenia wgłąb osady, do odpowiedniego budynku przechowującego niezbędne informacje. W drodze do biblioteki, Kakuzu swoim zwyczajem uważnie obserwował swoje otoczenie i ludzi wchodzących w zasięg jego wzroku. Proces ten, jak i zresztą możliwość obserwacji wielu elementów jednocześnie, był zdecydowanie bardziej intuicyjny niż kiedyś. Mężczyzna na przestrzeni lat rozwinął się do tego stopnia, że obserwowanie przestrzeni wokoło było praktycznie instynktowne, jak umiejętność chodzenia czy mowy. Mimo świadomości że w Ryuzaku zagrożenie dla jego osoby było bardzo małe, Murai nie zaniechał ostrożności nawet na chwilę. Był już świadom rozgłosu i pewnego rodzaju sławy, jaką wyrobił sobie podczas brania udziału w przeróżnych wydarzeniach, głównie wojen. Z tego tytułu mógł być narażony na zemstę wielu jednostek którym zaszedł za skórę udziałem po tej drugiej stronie. Nigdy taki wypadek się nie zdarzył, aczkolwiek nie znaczyło to że nie może się zdarzyć. Kakuzu nauczony był by przewidywać możliwie jak najwięcej scenariuszy i przeciwdziałać im zgodnie ze swoim, czysto logicznym, rozumowaniem. Droga do biblioteki okazałą się jednak spokojną i bezproblemową. Co prawda ludzie rozpoznawali go, do czego już się przyzwyczaił, jednak nie wchodzili mu w drogę i ograniczali się jedynie do patrzenia. Nie wchodzenie z nimi w interakcje było na rękę samemu Muraiowi, który nie musiał tracić czasu na zbędne rozmowy i bezcelowe znajomości z ludźmi, którzy nie wykazywali jakiejkolwiek użyteczności. Po jakimś czasie zainteresowany wiedzą znalazł się w środku biblioteki, odnajdując znajomy widok, uniwersalny bez względu na prowincję i kulturę. Ogromna masa wiedzy spisana na zwojach i księgach, uporządkowana i posegregowana na półkach. Wszystko miało swoje miejsce, wszystko było usystematyzowane. Kakuzu natychmiast udał się pomiędzy regały, poszukując konkretnego działu zawierającego konkretne informacje. Znalezienie konkretnej informacji w budynku wypełnionym księgami i zwojami nie było prostym zadaniem, a już na pewno nie było krótkotrwałe. Dopiero po godzinnych poszukiwaniach niciowcowi udało się znaleźć kilka pozycji które odwoływały się do pożądanej wiedzy odnośnie elementarnej chakry. Usadawiając się pomiędzy regałami, mężczyzna rozpoczął przeglądanie treści, z zawrotną prędkością wchłaniając kolejne informacje.

[Motoko]

Mała przysługa #1 Mieszkanie w Ryuzaku no Taki z pewnością nie było proste dla częściowego celebryty, jakim był Kūkyo, Pusty, wicemistrz areny, a przede wszystkim znany jako Murai. Dwudziestoletni mężczyzna, który w swoim dosyć krótkim żywocie, (bo przecież co to jest dwadzieścia lat!) osiągnął już dosyć sporo, a przynajmniej takie przekonania miały osoby, które bacznie obserwowały co działo się w trakcie Turnieju Piaskowych Filarów. Jedną z takowych był nieznany światu, a raczej Muraiowi człowiek, który z dosyć nonszalanckiej pozycji obserwował szytego młodego mężczyznę. Jego ogromny, słomiany rondel, będący w rzeczywistości okrągłym kapeluszem na słońce, kompletnie nie pasował do miejsca, w którym siedział, a było to jedno z miejsc w głównej nawie czytelniczej. Z nieskrywaną pewnością siebie, wręcz gapił się na Muraia, który idealnie ustawił się w regale, na wprost siedzenia nieznajomego mężczyzny. Pytanie tylko, czy mężczyzna zwyczajnie podziwiał jego szwy, czy też miał do niego jakiś interes? Jeśli obstawiać drugą opcję, to dlaczego nie podejdzie i o nic się nie spyta? Jednakże, czy zafascynowany księgami Murai, byłby w stanie złapać wzrok starszego człowieka, który pomimo braku słońca i ogromnego, słomianego, tradycyjnego kapelusza, był lekko przymrużony?
Zainteresowany księgami Kakuzu, w pewnym momencie mógł zwrócić uwagę na jedną z pomarszczonych ksiąg, była ona na temat podstaw elementarnej chakry, coś w rodzaju średniowiecznej, małej encyklopedii, która liczyła sobie wiele lat, aczkolwiek nie była zbyt często używana. Dzięki temu stanowi chłopak był w stanie ją otworzyć i zamiast powyrywanych kartek zauważyć pełen komplet stron w księdze. Jedyne co być może przykuło jego uwagę, był wystający skrawek bardzo starego papirusa, który ewidentnie wystawał spoza tyłu okładki, pytanie tylko, czy w ogóle chciał rozłożyć zgnieciony papirus i czy w ogóle miał ochotę na czytanie, być może przypisów kogoś innego?

[Murai]

Kakuzu spędził w bibliotece stosunkowo dużo czasu już na samym braniu z półek tomiszczy i zwojów, które mogłyby zawierać jakieś informacje. Tytuły dawały jakieś pojęcie na temat zawartości, jednak niektóre były zbyt niejednoznaczne by od razu stwierdzić, czy okażą się przydatne czy też nie. W sumie kilkanaście pozycji które Kakuzu wziął ze sobą pomiędzy jedno z wielu przejść pomiędzy regałami. Mógł co prawda znaleźć miejsce przy jednym z kilku stołach umiejscowionych w głównej części obiektu, jednakowoż nie robiło mu różnicy czy miejscem pozyskiwania wiedzy będzie krzesło czy też kawałek podłogi. Kakuzu rozpoczął pozyskiwanie informacji natychmiastowo. Słowo za słowem, zdanie za zdaniem. Poszukiwał konkretnych informacji o technikach. Cała reszta była zapominana praktycznie moment po przeczytaniu, pod warunkiem że nie reprezentowała sobą jakiejkolwiek wartości. W tym momencie uwaga czytelnika była poświęcona praktycznie w całości czytanej treści. Księga za księgą, zwój za zwojem. W niektórych udało się znaleźć potrzebne informacje, mniej bądź bardziej dokładne. Murai doskonale zdawał sobie sprawę z ludzi go mijających, ich obecności, ale skupienie na słowie pisanym pochłonęło go do tego stopnia, że nie przejmował się nimi. Nadal mogli stwarzać realne zagrożenie dla siedzącego pomiędzy półkami mężczyzny, ale prawdopodobieństwo ataku w takim miejscu było wątpliwe. A nawet jeśli, to Kakuzu byłby w stanie poradzić sobie ze skrytobójcą czy otwartą agresją. Wątpliwe z racji reputacji i samej lokalizacji. Sława związana z braniem udziału w ważnych wydarzeniach na świecie i wychodzeniem z nich zwycięsko na pewno powstrzymywała potencjalne kłopoty. Po przeglądnięciu kilku książek, Murai chwycił następną w kolejności. Ta różniła się nieco od pozostałych głównie wyglądem. Nie wydawała się zbytnio używana, ale przeglądanie jej ujawniło praktycznie wzorowy stan stronnic. Stare źródła były rzadkie i mogły posiadać wiedzę niedostępną w księgach spisanych bliżej czasów współczesnych. Dodatkową nietypową rzeczą była kartka papieru wetknięta pomiędzy stronnice, która nie wyglądała jak cześć księgi. Ze wzmożoną ostrożnością Kakuzu wyjął papier i rozprostował go, chcąc zapoznać się z jego treścią.

[Motoko]

Mała przysługa #3 Z pewnością dzięki tak ogromnemu zainteresowaniu jego nauka oraz czytanie nie szło na marne. W większości przypadków podczas czytania pamiętało się niewiele, a tym bardziej rozumiało, choć czy w tych czasach ktokolwiek miał prawo twierdzić, że do biblioteki chodziło się z przymusu? W tak piękne dni, kiedy masa szczerbatych dzieciaczków latała wokół każdego bardziej interesującego i energicznego przechodni, nie każdy korzystał z tańczących promieni słonecznych, które niektórych irytowały, zaś innych wręcz uszczęśliwiały.
Członek szczepu Kakuzu definitywnie nie szukał zwady, siedząc pomiędzy regałami i z zawieszoną głową w dół, czytając poszczególne, interesujące go działy, które głównie składały się z technik żywiołów. Być może zwykły przypadek zaważył na tym, że to właśnie on był osobą, która wyciągnęła pogiętą, starą kartkę, która w kilku miejscach wydawała się być nadgryziona. Jej treść zawierała następujące słowa.

Jeśli jesteś niezbyt chudy, idź uwędzić zwierza luby!
Też na zdrowiu nie zaszkodzi, jeśli dzika weźmiesz z sobą
Boś Ty siłacz! ~ Z Karczmy godom!
Tak więc, gdy zasiądziesz ze mną, popatrz w górę, słońce wzeszło!
Teraz wiesz już, gdzie mnie szukać, śród kominów pył już bucha.

Treść zdawała się być lekko mówiąc dziwaczna, zaś sam przekaz dosyć prosty, o ile oczywiście Kakuzu chciał sprawdzić, co takiego kryje się za tymi słowami, a także ich przesłaniem. Przecież dla zabawy nikt nie stworzyłby takiej kartki, a może właśnie o to chodziło? Murai musiał poważnie się zastanowić, albo zwyczajnie wyrzucić kartkę, wszystko oczywiście zleżało od jego decyzji, a także przemyśleń na temat tekstu, który przeczytał. Gdyby tylko zdołał dojrzeć starszego mężczyznę, którego wyłupiaste oczy spoglądały na niego, z pewnością dostrzegłby szeroki, szczerbaty uśmiech, a także delikatne kołysanie ramion, które były spowodowane jego zduszonym śmiechem. Jakby dokładnie wiedział, co młody mężczyzna tam przeczytał. Głównym problemem było to, że nie dane było mu dojrzeć jego reakcji, bo reszta użytkowników zaczęła zasłaniać widok staruszka w tradycyjnym, słomianym rondlu na głowie.

[Murai]

Tajemniczy papier znaleziony w książce mógł być w zasadzie czymkolwiek. Bez jakichkolwiek informacji o właścicielu książki bądź właścicielach, a także o samej bibliotece, nie był w stanie poprawnie i pewnie przewidzieć co dokładnie będzie tam zapisane. Ani nawet nie mógł przewidzieć, co było tam zapisane. Może nawet była tam umieszczona jakaś pieczęć? Wszystkiego trzeba było dowiedzieć się samemu. Po rozprostowaniu kartki oczom Muraia ukazał się zwyczajny tekst, który po powierzchownym przejrzeniu wyglądał niczym jakiegoś rodzaju wiersz czy podobne mu dzieło twórczości pisanej. Poszukiwanie sensu w dziwnych słowach i ich kombinacjach było w tym momencie całkowicie zbędne, Murai nie potrzebował interpretować czyiś wypocin. Jednak przeczytanie tego kolejny raz ujawniło niewielkie szczegóły różniące tekst od tego, czym miał być pierwotnie. Zaintrygowany tym Kakuzu postanowił poświęcić temu papierkowi więcej czasu niż kilka sekund. Notatka na pewno nie była elementem księgi, różniła się wszystkim czym tylko mogła. Najbardziej zastanawiające były słowa "Teraz wiesz już, gdzie mnie szukać", co miałoby wskazywać na to, że wszystko co poprzedzało to zdanie miało uzmysłowić czytającemu jakąś konkretną lokalizację. Ciekawość pchnęła Muraia do tego, by odsunąć chwilowo książki i skoncentrować się wyłącznie na papierze i jego treści.
- "Jeśli jesteś niezbyt chudy, idź uwędzić zwierza luby!" - wypowiedzenie cicho pod nosem słów przez czytającego służyło sprawdzeniu, czy wymawiając je zachowają swój pierwotny sens. Jakikolwiek miałby nie być. Kakuzu zastępując wszystkie wyrażenia barwne za pomocą prostych i potocznych, uzyskał ostatecznie przekaz "Jeśli jesteś gruby, idź zjedz". Czy miało to jakikolwiek sens?
- "Też na zdrowiu nie zaszkodzi, jeśli dzika weźmiesz z sobą" - dlaczego akurat dzika? Czy zwierze to było w jakiś sposób szczególne, że akurat ono miało być zabrane? Murai starał się trzymać realnej strony tekstu, poddając ją wątpliwości. Następna linijka, mówiąca o karczmie i jakiejś osobie. Która coś mówi do osoby czytającej. To ta sama która jest wspomniana później.
- "Tak więc, gdy zasiądziesz ze mną, popatrz w górę, słońce wzeszło!" - przedostatnia linijka brzmiała trochę jak zaproszenie. Jakby osoba pisząca zachęcała czytającego do wspólnego... posiłku. Uważna analiza i skupienie pozwoliły na odczytanie sensu tekstu, a przynajmniej teoretycznie. Ten ktoś zachęca Muraia do jedzenia, do "uwędzenia zwierza". W karczmie. Której? W osadzie jest ich bardzo dużo. Czy w tekście jest jakakolwiek wzmianka mogąca doprowadzić Kakuzu do odpowiedniej lokacji? Słońce wzeszło. Kominy. Dzik. Siłacz. Słowa które były tam w zasadzie bez większego celu. Czy to w nich kryła się dokładana lokalizacja? Kominy i pył mogły wskazywać na karczmę ulokowaną w rzemieślniczej części Ryuzaku. Jak dużo jest lokali z takim otoczeniem? A może chodzi o samą nazwę? Nazwa związana ze słońcem bądź siłaczem? Albo nawet dzikiem? Co by nie powiedzieć o tej zagadce, zaintrygowała Kakuzu. Jak dawno temu musiał zmierzyć się z czymś, co poddaje próbie wyłącznie jego umysł? Naznaczony szwami mężczyzna wstał z podłogi i poukładał byle jak książki na półkach. Notatkę oczywiście zostawił dla siebie. Następnie wyszedł z budynku, poszukując karczmy spełniającej jedno z kilku kryteriów. Dzielnica rzemieślnicza z wyraźnym widokiem kopcących kominów. Karczma, której nazwa związana jest z dzikiem, słońcem bądź siłaczem. Postanowił stanąć naprzeciw temu wyzwaniu, rzuconemu mu przez nieznanego człeka z nieznaną motywacją. Zawsze mógł być to jedynie szczeniacki dowcip, jednak nie dowie się dopóki tego nie sprawdzi. A według niego warto było to sprawdzić.

z/t