Kazaru

[Kazaru]

---

DANE PERSONALNE

---

IMIĘ: Kazaru
NAZWISKO: Shiroyama
KLAN: Maji
WIEK: 15
PŁEĆ: Shinobi
WZROST | WAGA: 173 cm/65 kg
RANGA: Dōkō

---

APARYCJA

---

WYGLĄD:
Kazaru nie wyróżnia się na tle swoich rówieśników wzrostem ani masą. Jest w tej dziedzinie przeciętny. Niepospolite są jego oczy. Szare tęczówki nie są najpowszechniejszą barwą zdobiącą spojrzenie, ponad to, w mocnym słońcu i świetle księżyca, nabierają one lekkiego, ciemno-fioletowego charakteru. Same oczy są nieco większe niż u zwykłego człowieka. Ich spojrzenie zazwyczaj ma nacechowanie skupienia połączonego z szczyptą pogody ducha i ukrytą niezłomnością. Dość długie, czarne jak noc, włosy opadają na barki oraz łopatki chłopca, a także spadają na jego czoło, w charakterystyczny sposób, tworząc grzywkę po prawej stronie twarzy. Brwi, tego samego koloru, są wyraźnie widoczne, odbijając się na tle bladej karnacji Kazaru. Proste, białe zęby, przeciętnej grubości wargi. Żadnych blizn widocznych na fizjonomii, co nie oznaczało, że ich nie było. Całe plecy chłopca były pokryte szramami, które miały być dożywotnim dowodem męczarni jakie Dōkō przeżywał pod karbami swojego biologicznego ojca. Kilkanaście blizn zdobiło także barki, przedramiona oraz piszczele i stopy. Sylwetka młodzieńca zaczyna nabierać charakteru dorosłego, przekształcając się w prototyp późniejszego mężczyzny. Kazaru trzyma się zawsze prosto, prawie nigdy się nie garbi.

UBIÓR:
Klimat panujący w ojczyźnie shinobiego - Samotnych Wydmach, niejako zmusza do pewnych standardów odzienia. Kazaru uwielbia kimona. Zwyczaj ten przygarnął od swojego mentora - Haruyasu. Na codzień zakłada czarne, podszyte od spodu bielą, którą widać w wyciętym trójkącie w górnej części klatki piersiowej. Całość przewiązuje białym pasem na wysokości bioder. Jednak wietrze dni, piasek wpadający za kołnierz, oraz słońce, które sprawiało że czarny materiał szybciej się nagrzewał, spowodowały, że Kazaru do swojej garderoby dołączył białe haori, które zakrywało barki i część pleców, oraz tego samego koloru szal, chroniący twarz, oraz umożliwiający tymczasowe schronienie podczas piaskowych sztormów. Zarówno po wewnętrznej stronie kimono, na wysokości klatki piersiowej oraz po zewnętrznej stronie na wysokości bioder, znajdują się po dwie, głębokie kieszenie. Rękawy są natomiast na tyle szerokie, że bez problemu można w nich ukryć dłonie. Na stopach shinobi zazwyczaj nosi skórzane buty z wyciętymi wstawkami, które zapewniają przewiewność w upalnym klimacie Samotnych wydm. Dodatkowo, długie włosy shinobiego, które wielokrotnie w nieładzie spadały mu na twarz, spowodowały, że Kazaru zakupił stalowe spinki, którymi upinał grzywkę, w kontrolowany sposób.

ZNAKI SZCZEGÓLNE:

• Szare tęczówki.
• Blizny na plecach.

---

OSOBOWOŚĆ

---

CHARAKTER:
Z zalęknionego, zamkniętego w sobie dziecka, Kazaru rozkwitł w naprawdę ciekawą istotę. Pod okiem Haruyasu, doświadczonego życiem samuraja, chłopiec posiadł cechy, których nawet wiele dorosłych nie posiadało, a bardzo trudne dzieciństwo sprawiło, że już w wieku czternastu lat utracił wiele z dziecięcej naiwności i brawury. Pierwszą zasadą jakiej nauczył go Obieżyświat, była prawość i sprawiedliwość podczas codziennej egzystencji. Prawość była rozumiana jako poczucie obowiązku, od którego nie ma żadnych wymówek. Kiedy trzeba umrzeć, umieraj. Kiedy trzeba uderzyć, uderz. W połączeniu z lojalnością Shiroyamy tworzyło to naprawdę oddanego kompana, który w decydującej chwili nie wahałby się nadstawić karku za najbliższych mu przyjaciół. Sprawiedliwość należała do cech tak zwanej szarej strefy, ponieważ była ona niesamowicie względna. Haruyasu zwracał uwagę, aby już jako shinobi kierował się odpowiednim wyczuciem moralnym, ponieważ pojęcie sprawiedliwej decyzji będzie odmienne dla każdego człowieka, w zależności od tego w jakiej sytuacji się znajdował. Zazwyczaj jednak, Kazaru starał się słuchać wewnętrznego dobra i stawać po stronie uciśnionych i słabszych. Sam brzydził się przestępstwem, kryminalistami. Dzięki staraniom samuraja, podobnie jak inni miecznicy, stał się bardzo honorowy. Nie łamał danego słowa. Bardzo doceniał osoby, które wykazywały podobne przywiązanie do swoich obietnic. Gardził natomiast ludźmi, którzy rzucali słowa na wiatr, zmieniając swoje postanowienia z dnia na dzień, kierując się jedynie swoją własną korzyścią.
Wykazywał się kulturą osobistą i nieskalanym przekleństwami językiem. Bez problemu odnalazłby się w kręgach arystokracji, gdzie z należytą uwagą podchodziłby do ważnych osób i z odpowiednimi manierami kluczyłby pomiędzy zawiłościami tej grupy społecznej. Honor jednak przestawał się liczyć w walce, co niejednokrotnie wypominał mu Haruyasu. Szczególnie w zawodzie ninja. Tutaj podstęp i nieczysta walka musiała być na porządku dziennym, aby wyjść cało z kolejnych starć. Tutaj dużą rolę odegrał pewien mężczyzna z rodu Haretsu, który jako hobby trudnił się aktorstwem. Ten, po zakończonym zleceniu, wędrował razem z samurajem i Shiroyamą przez prawie miesiąc dając wiele rad ówcześniejszemu dwunastolatkowi. Uczył go kontrolowania swoich emocji, przybierania emocjonalnych masek, kłamstwa. Kazaru nie miał z tym problemu, ponieważ już jako dziecko musiał wielokrotnie udawać przed ojcem, aby nie zostać ponownie pobity. Nauczył się zatem doskonałego hamowania swoich emocji kiedy wymagała tego sytuacja. Jego twarz mogła pokazywać spokój bezwietrznej pustyni, podczas gdy w duszy szalał sztorm.
Bohater narracji był także ambitny. Nie była to chora ambicja, ale zdrowe dążenie do bycia rozpoznawalnym i osiągnięcia wielkich czynów w życiu. Jednak chciał dotrzeć do tego celu jedynie przez czynienie dobra, nie wkraczając na ścieżkę wyrzutków społeczeństwa. Shinobi był bardzo rozważny. Nie podejmował niepotrzebnego ryzyka. Rozumiał różnicę między brawurą, a odwagą, której mu nie brakowało. Kiedy sytuacja tego wymagała nie bał się wyjść naprzód wyzwaniu. Shinobi jest bardzo cierpliwą osobą. To także nieraz ćwiczył z Haruyasu. Musiał usiedzieć w miejscu przez dwadzieścia minut jedynie medytując. Może ten okres czasu nie wydaje się niezwykle długi, ale uwierzcie na słowo, dla dorastającego nastolatka, wysiedzenie takiego czasu bez rozkojarzania się, było nie lada wyzwaniem, a bambus samuraja nie raz spadał na plecy chłopca kiedy ten zaczynał tracić uwagę. Kazaru wykazywał się błyskotliwością, empatią i domyślnością. Zwracał uwagę na emocje innych ludzi, potrafiąc być taktownym. Był jednostką współczującą, o niezwykle szczodrym sercu. Gdyby miał ostatni kawałek chleba i głodował razem z kompanem, z pewnością oddałby go twierdząc, że nie jest już głodny. Łatwo nawiązywał znajomości, ponieważ zaraził się gawędziarstwem od Haruyasu. Jednak od prawdziwych przyjaciół oczekiwał podobnego przywiązania i poświęcenia jakim sam potrafił obdarzyć najbliższych.
Mimo swojej dobroci nie dawał się wykorzystywać. Znał swoją wartość i tak samo jak nałogowymi kłamcami, gardził manipulantami, którzy fałszywym wzbudzaniem wyrzutów sumienia czy też litości, nakłaniali nieco mniej rozgarnięte jednostki do swoich celów. Mimo honoru jaki posiadał, Kazaru nie brał do siebie żadnych docinków, wyzwisk czy prowokacji. Tego nawet nie musiał uczyć go Haruyasu, po prostu przez pierwsze jedenaście lat życia, był zjeżdżany jak szmata od stóp do głów przez biologicznego ojca. Jedenaście długich, piekielnie długich lat. Miał do wyboru wytrwać i uodpornić się na psychiczną przemoc lub poddać się jej i popaść w nieuleczalną depresję. A opór mentalny był jedyną formą walki z Teimonem, który fizycznie górował na dzieckiem i robił z nim co chciał. Skoro już jesteśmy przy wątpliwej radości dzieciństwie Kazaru, warto wspomnieć że nigdy nie spróbował alkoholu i brzydził się używkami. Naturalnie, ze względu na nałogi swojego ojca. Nie zabraniał innym korzystania z sake czy tytoniu, jednak raczej stronił od takich osób. Na pewno nie zawiązałby dłuższej znajomości z żadnym nałogowcem. Mimo to, dla reszty odmieńców, niecodziennych zachowań, odchyleń od normy, był całkiem tolerancyjny. Można nazwać Kazaru kosmopolitą. Przez czas spędzony z Haruyasu uwielbiał podróże i poznawanie nowych terenów oraz ich mieszkańców. W parze z tą cechą szło umiłowanie dobrego jedzenia. Przez liczne wędrówki, Shiroyama nieraz był skazany na żołnierskie porcje, zasuszone kęsy, czy też dary lasu. Za każdym razem kiedy wracał ku cywilizacji z szczerą radością siadał do profesjonalnie przyrządzonej strawy. Jadł dużo, jakby na zapas, co było naleciałością dawnych lat, kiedy to był głodzony przez biologicznego ojca. W shinobim drzemała wieczna chęć do samodoskonalenia. Jego mistrz mocno wpoił mu jak groźne jest zatrzymanie się w miejscu i brak pracy nad sobą, zatem Kazaru nie zaprzestawał treningów zarówno nad swoim ciałem jak i nad duszą. Kazaru mocno imponowała mądrość i dobre rady Haruyasu. Sam w przyszłości chciał być czyimś nauczycielem, przejawiał też przywódczy talent, nieraz w towarzystwie rówieśników podejmował ważne z ich perspektywy decyzje, nie stronił też od odpowiedzialności.

Podsumowując dla co leniwszych czytelników (a, w zasadzie pewnie dla prawie każdego kto nie jest osobą sprawdzającą kartę postaci):

• Honorowy - nie łamie danego słowa, staje w obronie słabszych, nie splamiłby się przestępstwem. Gardzi przestępcami, krzywoprzysięstwem, a najbardziej nałogowcami (chodzi najbardziej o alkohol).
• Lojalny druh dla najbliższych przyjaciół, oddałby życie za przyjaciela, gdyby wymagała tego sytuacja. Oczekuje od nich podobnego poświęcenia i zaangażowania w relację.
• Prawy i sprawiedliwym według własnego systemu wartości (każdy inaczej rozumie sprawiedliwość).
• W drugiej osobie za najważniejsze bierze charakter. Nie kieruje się w życiu materializmem.
• W walce nie zawaha się użyć podstępu. Mimo prawego charakteru jest dobrym kłamcom, czynność ta nie sprawia mu problemu, ale używa jej tylko wtedy kiedy uzna to za naprawdę potrzebne.
• Mimo dużej odwagi jest rozważny. Nie można nazwać go brawurowym.
• Potrafi kontrolować swoje emocje, jednak zazwyczaj jest otwarty.
• Wykazuje współczucie. Jest dobrotliwym człowiekiem o wielkim sercu, ale nie naiwnym.
• Jest ambitny. Chce dojść do siły i sławy, ale tylko na drodze dobra.
• Wykazuje zdolności przywódcze, nie ucieka od odpowiedzialności.
• Niezwykle cierpliwy.
• Kulturalny i taktowny.
• Skromny, ale nieprzesadnie.
• Trudno go sprowokować.
• Kosmopolita, podróżnik, docenia dobrą strawę.

NAWYKI:

• Kiedy intensywnie myśli, na jego czole pojawia się charakterystyczna zmarszczka.
• Kłania się przy powitaniu przykładając pięść do pięści na wysokości mostka i pochylając nieco plecy.

NINDO: O wartości człowieka decyduje to, kim jest, a nie to, ile ma.

HISTORIA:

Zanurzenie się we wspomnieniach
Czarnowłose dziecko, trzymając kolana pod brodą, siedziało na balkonie i wpatrywało się w horyzont. Podziwiało sposób w jaki zachodzące Słońce omiatało czerwonym spojrzeniem brzegi niewielkiej osady - Tetsubatei (z jap. Żelazna Podkowa). Tetsubatei stanowiła schronienie dla około jednej czwartej posiadaczy wspaniałych zdolności wytwarzania pola magnetycznego. Tak jak większość osad w tym klimacie, charakteryzowała się bliską obecnością wody. Stąd też wywodziła się nazwa, ponieważ Nurt Pustyni rozdwajał się tutaj na dwie odnogi tworząc występującą w nazwie podkowę, która obejmowała granice osady. Chłopiec wpatrywał się w krwawo-pomarańczową łunę toczącą przez świat. Wśród piaszczystego krajobrazu Atsui, okres zaniku wielkiej gwiazdy był jednym z piękniejszym widoków dla oczu człowieka. Z pewnością można było nazwać go ulubionym elementem przyrody według Kazaru. Na drugim miejscu zdecydowanie był wschód Słońca, jednak potrzeba snu, młodego organizmu, uniemożliwiała wstawanie o tak wczesnej porze. Kolejny wieczór młodzieniec spędzał samotnie. W ciszy, bez żadnej bratniej mu duszy. W obcym mu mieście, wśród ludzi, których nie znał. Ze zdolnościami, których do końca nie rozumiał. Z piekielnym dzieciństwem, które dalej męczyło go w podświadomości. Shinobi potrząsnął głową. Wyszedł z tego. Teraz było nieporównywalnie lepiej niż kiedyś. W przeszłości. Miał szansę wyjść na dobrą drogę, według rad Haruyasu. Wewnętrzny dialog narastał, umysł Kazaru odpływał ku morzu szaroburych retrospekcji. Jedna, dwie, trzynaście butelek. Trzynaście powodów. Znaczna większość osób, może nawet dziewięćdziesiąt procent, nie pamięta zbyt dobrze pierwszych lat życia. U shinobiego nie było inaczej. Z najstarszych zagrzebanych w pamięci momentach kojarzył głównie zabarwienia emocjonalne. Ból, strach. Więcej strachu, brak zrozumienia. Brak dzieciństwa. Matka bohatera tej narracji zmarła podczas porodu. Oczywiście, gdyby odbywał się on w szpitalu, pod nadzorem wprawionych Iryoninja, nie byłoby problemu. Jednak los lubi splatać podobnych sobie ludzi, a biologiczni rodzice dziecka byli zatwardziałymi alkoholikami. Ponoć kilka pokoleń temu ród Shiroyama był naprawdę dostatnim i szanowanym przez otoczenie. Czy to jednak przez zwykłego pecha czy też złe decyzje jego przedstawicieli, nazwisko to straciło zupełnie na znaczeniu. Kolejni przodkowie tracili wyjątkowe zdolności, trafiali pod skrzydła demonów hazardu i nałogów. Ojciec Kazaru ~ Teimon, po śmierci swojej żony, paradoksalnie, kompletnie się nie zmienił. Był już tak zniszczony, opętany sake, że przeszedł do porządku dziennego po tej potencjalnie życiowej tragedii. Każdą wątpliwość topił w alkoholu, nie musiał myśleć, bo co chwilę tracił kontrolę nad swoją świadomością. Żywot dziecka przypominał niechcianą wizytę w piekle. O ile pierwsze lata nie były aż tak złe, to kolejne były coraz gorsze. Pięść Teimona spadała na Kazaru za byle drobiazg. Ziewnięcie w nieodpowiednim momencie mogło się skończyć bolesnym liściem w twarz. Niczym szmaciana lalka, dziecko było rzucane w meble, ściany. W pamięci shinobiego najbardziej utrwaliły się dwa, następujące jedno po drugim zdarzenia. Wszędzie dobrze, a poza domem najlepiej. Już od jakiś czterech lat, jedenastoletni Kazaru był stałym bywalcem w szpitalu oddalonym o dobre paręnaście kilometrów od wsi, w której mieszkał razem z ojcem. Przesunięta szczęka, problemy z oddychaniem. Stany depresyjne. Nieustające wymioty. Nacięcia, oparzenia po przypalaniu skrętami. Mikrokosmos dziecka, lekko mówiąc, nie należał do szczęśliwych, bezpiecznych miejsc. Osada nie była wielką metropolią na miarę Shigashi no Kibu, nawet Tetsubatei było dużo bardziej światowe. Prawdopodobnie większość mieszkańców zdawała sobie sprawę z przemocy domowej jakiej poddawany był bohater narracji. Jednak, nie wiadomo czemu, prawie nikt nie reagował. Może to przez zaściankowość? Dawny szacunek rodu Shiroyama? Zwykłą, chłopską obojętność? Owszem, babcie plotkowały, rzucały krzywe spojrzenia na ojca pijaczynę. Nie zmieniało to jednak niczego. Sytuacja była patowa, Kazaru wracał do domu jak najpóźniej się dało aby uniknąć nieuzasadnionego gniewu ojca, ale ten często pił do późnej nocy. Nie trzeba tłumaczyć, jak to się kończyło. Po jednej z ogromnych awantur, kiedy to Teimon, dosłownie, wyrzucił swojego własnego syna przez zamknięte okno. Los jakby nagle obudził się wręczając do dłoni Kazaru rozwiązania. Shinobi do dziś wzdrygał się na myśl bólu jaki przeżył w tamten dzień. Plecy, szyja, pocięte od rozbitej szyby, żebra, prawa ręka połamane w wyniku upadku z pierwszego piętra. W szpitalu mówili, że miał szczęście. Mogło się skończyć paraliżem. Urodziny spędził w szpitalu, bez ojca. Szczerze mówiąc, najbardziej lubił momenty kiedy trafiał na dłużej do przybytku chorych. Wtedy miał spokój, ludzie się o niego troszczyli. Ba! Nawet dostał ciasto i życzenia urodzinowe. Jednak nie chodzi o kolejną awanturę, obrażenia doznane przez dziecko. Tych, Kazaru przeżył dziesiątki. Chodzi o sytuację jaka nastąpiła po wyjściu ze szpitala, kiedy obecnie dwunastoletni chłopiec, doszedł do siebie. Miał wyruszyć razem z karawaną, która jak zwykle mogła odstawić go do jego wioski. Jednak przy bramie szpitalnej stał wysoki mężczyzna odziany w krwistoczerwone haori i słomkowy kapelusz. Spod wielodniowego zarostu pojawił się szeroki, serdeczny uśmiech. Był to Haruyasu, wędrowny miecznik, z którym związał się los Kazaru. A wtedy on złapał mnie za rękę i wskazał drogę ku światłu. Haruyasu był jednym z zdolniejszych przedstawicieli samurajów. Istnym obieżyświatem, który jedynie w sobie znanym celu przemierzał świat wzdłuż i wszerz. Przebywając w karczmie, doszły go plotki z okolicznego półświatka. Stąd też dowiedział się z plotek karczmarki z synową kupca rybnego, o niedoli jaka spotkała Kazaru. Oczywiście, nie bez powodu wsłuchał się w tę historię. Był on naocznym świadkiem jak ojciec dziecka bił je na ulicy. Haruyasu jednak nie wiedział o skali problemu, a jego wrodzony honor powodował wyrzuty sumienia. Uważał, że powinien pomóc tej nieszczęsnej istocie. Kiedy chłopiec wyszedł ze szpitala, samuraj znając jego sytuację życiową zaproponował mu zmianę. Nie miał na myśli zemsty, lecz stanięcie na nogi. Naukę połączoną z wędrówką, zasmakowanie życia obieżyświata. Początkowe zwątpienie na twarzy dwunastolatka zmieniło się w prawdziwą nadzieję i ulgę. Oto mógł wyzwolić się z szponów przeszłości. Jak można się domyślić, ojciec miał głęboko w poważaniu zniknięcie swojej latorośli, natomiast Haruyasu ostrożnie szlifował charakter Kazaru, ponieważ nie raz miał do czynienia z dziećmi skrzywdzonymi przez życie. Wiedział, jak kruche są ich cechy i jak łatwo obnażają się wady. Jednak systematyczny cykl zajęć dziennych, pasja chłopaka do walki mieczem i treningów pod okiem doświadczonego nauczyciela sprawiły, że skupiał się na teraźniejszości, pozwalając demonom dawnych lat na zniknięcie w sferach podświadomości. Można rzec, że Kazaru rozkwitł, rozwijał swoje ciało i umysł, jednocześnie poznając dokładnie całe samotne wydmy. Dzięki Haruyasu poznał inne osoby, których los był podobny jak jego, nauczył się współczucia i chęci bezinteresownej pomocy ludziom w potrzebie. Ujrzał na własne oczy piękny, a zarazem zabójczy taniec przedstawicieli rodu Kaguya, kunszt oraz pomysłowość lalkarzy Ayatsuri. Poznał także niezwykle groźne wybuchy zarówno Douhito jak i Haretsu, a także olbrzymią różnorodność możliwości władców pustyni - Sabaku. Jednak najważniejsze zdarzenie miało miejsce właśnie we wspomnianej na początku Tetsubatei. To tutaj Haruyasu miał znajomą kunoichi - Misako. Była ona piękną kobietą, lat dwadzieścia pięć, o długich rudych włosach i pociągających zielonych oczach. Wszystko okraszone idealnymi kształtami. Stary samuraj miał w planach pokazanie swojemu wychowankowi ostatniego szczepu na tych terenach i dalszej wędrówki, ale podczas krótkiej prezentacji, w której to Misako kontrolowała z dziecinną prostotą wszelkie żelazo w pobliżu stała się rzecz niesłychana. Najwidoczniej Kazaru był jedynym ogniwem rodu Shiroyama, który zachował w genach kekkei genkai przodków. Z rozdziawioną buzią patrzył jak na kilkanaście sekund podniósł telepatycznie wcześniej trzymany widelec. Haruyasu był nie mniej zdziwiony niż chłopak, natomiast Misako uśmiechnęła się. Sama chciała mieć dziecko, jednak w wyniku odniesionych kiedyś ran była bezpłodna. Widząc umykającą okazję natychmiast zaproponowała, że powinna przygarnąć pod swoje skrzydła ten nieoszlifowany diamencik, na co Haruyasu przystał. Samuraj chciał dla chłopca jak najlepiej, a Żelazna Podkowa była idealnym miejscem, w którym Kazaru mógł poznać swoje zdolności. Pożegnanie dwóch bliskich sobie osób nie należało do łatwych. Młodziutki shinobi długo płakał wtulony w potężny tors opiekuna, wybawcy. Teraz pod okiem Misako miał się zacząć kolejny etap jego życia, po dwuletniej wędrówce, nauce i wolności. Mimo utraty codziennego kontaktu z Haruyasu wiedział, że gdzieś tam, odziany w czerwone haori weteran walki mieczem pokonuje kolejne kilometry i myśli o nim tak samo miło, jak Kazaru. Ta świadomość nieraz podnosiła go na duchu.
Początek prawdziwej przygody
I tutaj drogi czytelniku trafiamy na moment, w którym kolejne zdania historii dopiero będą zapisywane. Misako bez pardonu wzięła młodzieńca obroty, każdego dnia pokazując nowe zastosowania Jitonu, wychwalając wychowanie Haruyasu i zachwycając się nad swoim wychowankiem. Kazaru otoczony zewsząd sympatią, wyrastał na potencjalnie wspaniałego shinobiego, a dawne dzieje jedynie wzmocniły jego charakter i odporność psychiczną. Teraz, znajdując się w usystematyzowanej społeczności zaczynał wypełnianie drobnych zleceń, zjednując sobie kolejnych przedstawicieli szczepu Maji. Dokąd zaprowadzą go podjęte decyzje? To pokaże jedynie przyszłość.

---

WIEDZA

---

INFORMACJE:
KLANY, RODZINY SHINOBI, WIĘZY KRWI:

• Wiedza o Maji - grawitacja dla nich nie istnieje, jakby mieli władzę nad bronią, którą posiadają, dodatkowo ich umiejętności przypominają umiejętności Sabaku, jednakże tylko silniejsi Szczepowcy mogą kontrolować czarny piach, szczep nastawiony pokojowo, nie miesza się niepotrzebnie w konflikty, ich siedziba znajduje się w Atsui. + informacja o zdolnościach klanowych.
• Wiedza o Akimichi – charakteryzują się nieco większą masą tłuszczową, często spożywają posiłki, jednak potrafią zaskoczyć i są dobrymi wojownikami mimo pozornej nieprzydatności, wyspecjalizowani w taijutsu, potrafią manipulować swoim ciałem, zamieszkują tereny tereny Sakai
• Wiedza o Ayatsuri – przeważnie bezpośrednio nie uczestniczą w walce, ale świetnie panują i manipulują nad swoimi wytworami – kukłami, często noszą ze sobą wielkie zwoje, dzięki którym owe kukły się pojawią, raczej milczący, zamieszkują tereny Sabishi
• Wiedza o Dōhito – charakteryzują się otworami gębowymi na dłoniach, korzystają z gliny, która ma właściwości wybuchowe, co też jest ich znakiem rozpoznawczym, spotkać ich można na terenach Tsurai
• Wiedza o Haretsu – porywa ich wir walki, ale nie posiadają charakterystycznych cech wyglądu, panują i manipulują wybuchem, lubią walkę bezpośrednią, zamieszkują tereny Tsurai
• Wiedza o Inuzuka - często charakterystyczny tatuaż na policzkach, jakby na kształt kłów, towarzyszą im, jak i walczą z nimi psy, preferują walkę bezpośrednią, wyszkoleni w taijutsu, zamieszkują tereny Yusetsu
• Wiedza o Kaguya - w większości przypadków mają dwie charakterystyczne kropki na środku czoła, walczą własnymi kośćmi, specjalizują się w walce bezpośredniej – taijutsu, zamieszkują tereny Sabishi
• Wiedza o Kakuzu – żywi truposze, ich ciało wygląda, jakby było całe pozszywane, a poza tym mówi się o nich, że mogą mieć więcej niż jedno życie, brak źrenic, charakterystyczne, czarne białka oczu, mieszkają na terenach Sakai
• Wiedza o Senju – młody wygląd i stosunkowo długi żywot, często wyśmienici w konkretnie jednej dziedzinie, manipulują drewnem, specjalizują się w ninjutsu, zamieszkują tereny Shinrin
• Wiedza o Terumi - żywiołowy, jeden z bardziej rozbudowanych i znanych szczepów, podzielony na dwie części, niezaprzeczalnie skłócone, pomieszkują na terenach Yusetsu.

POSTACIE:

---

ZDOLNOŚCI

---

KEKKEI GENKAI: Jiton
NATURA CHAKRY: Raiton
STYLE WALKI: Chanbara
UMIEJĘTNOŚCI:

• Wrodzona -
• Nabyta -

PAKT:
ATRYBUTY PODSTAWOWE:

• SIŁA 30
  WYTRZYMAŁOŚĆ 15
  SZYBKOŚĆ 24
  PERCEPCJA 15
  PSYCHIKA 1
  KONSEKWENCJA 1

SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 86
KONTROLA CHAKRY D
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 100%
MNOŻNIKI:
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:

• NINJUTSU
  GENJUTSU
  STYLE WALKI 1 (dziedzina D)
  • Chanbara
  • ---
  • ---
  IRYōJUTSU
  FūINJUTSU
  ELEMENTARNE
  • KATON
    SUITON
    FUUTON
    DOTON D
    RAITON D
  KLANOWE D

JUTSU:

Ninjutsu:

• [E]Bunshin no Jutsu
• [E]Henge no Jutsu
• [E]Kai
• [E]Kawarimi no Jutsu
• [E]Kinobori no Waza
• [E]Suimen Hoko no Waza
• [E]Nawanuke no Jutsu

Klanowe:

• [D]Jiton: Reberu Di
• [D]Jishaku Ninpō

Raiton:

• [D]Raiton: Dendō Hando
• [D]Raiton: Hiraishin

Doton:

• [D]Doton: Doro Kawarimi no Jutsu
• [D]Doton no Jutsu
• [D]Doton: Shinjū Zanshu no Jutsu
• [D]Doton: Doryūsō

Chanbara

• [D]Fūma Ninken

86 PA = 258 PH, 3x D = 150, KC D = 40 Styl D = 50 Łącznie 498, pozostaje 2PH

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):
5 kunai i 5 shurikenów w prawej kieszeni na wysokości bioder.

---

ROZLICZENIA

---

PIENIĄDZE: Bank
PH: Historia
MISJE:

• D -
  C -
  B -
  A -
  S -

PREZENT OD ADMINISTRACJI:

[Defrevin]

Przerzucam do archiwum.

[Kazaru]

Proszę o przywrócenie.

[Kazaru]

Gotowe do sprawdzenia.

[Papyrus]

  Ukryty tekst