Szlak transportowy

[Uchiha Matsu]

11/15 Sytuacja opanowana, wszyscy zdrowi. No może oprócz dwóch oprychów i ich ofiar, które rozmywały się na zimnej podłodze. Tajemnicze, zakapturzone postaci szybko uporały się z bałaganem, jeśli można to tak nazwać. Pozostały sprawy pościgu, do którego niesamowicie się przygotowywali. Wymieniali się zwojami i brońmi wedle specjalizacji i przeszukiwali budkę strażniczą po więcej rynsztunku. Kapitan jednak zwrócił się do młodego shinobi. - Wiem, że i tak bardzo nam pomogłes. Jednak jeśli mógłbyś poświęcić sekundkę czasu, to będę szczególnie wdzięczny, plus na pewno skapnie Ci jakiś napiwek.- Pięniedzy za wykonanie zadania się nie odmawia.- Chciałbym, żebyś dostarczył ten list, do mojego przyjaciela w karczmie Onigiri. Jest właścicielem i na pewno pierwszy do Ciebie podejdzie. Powiedz mu tylko słowo klucz: Shinkansen i podaj mu to- kończąc zdanie wręczył Ci skrawek papieru zawinięty w kopertę. Zniknął nawet szybciej, niż się pojawił i nie zdążyłeś mu nawet pomachać. No trudno, czas zawijać do karczmy.

Możesz pisać już tutaj
http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=6 ... &start=210

[Ayako]

Dziewczyna płynąc w stronę Ryuzuku no Taki zaczęła się zastanawiać co tam będzie robić. W końcu było to duże miasto a ona miała wiele możliwości. Choćby kąpiel w gorących źródłach, zakupy w jednych z większych sklepów, pojście na rynek, spotkanie się że znajomymi, czy nawet odwiedzenie własnego domku. Co prawda dziewczyna nie miała planu, ale odprężenie dobrze jej zrobi prawda? Kiedy Ayako dotarła na miejsce wyskoczyła z łódki zaczęła się zastanawiać co ma robić. Strasznie dziwnie się czuła, uważała że nie jest to miejsce w którym aktualnie chce przebywać. Postanowiła że odwiedzi jakieś mniejsze miasteczko. Tutaj było za wiele ludzi. Wzięła więc łyk że swojej butelki i ruszyła szybkim krokiem w celu znalezienia odpowiedniego miejsca.



Skąd: Ryuzuku no Taki
Dokąd: Shigashi no Kibu
Czas podróży: 2h
Czas przybycia: 20: 03
Środek transportu: Piechota

[Yamiyo]

Krwawy Bal
Tsukune - ranga C (seria misji) - 11/30

- Gdybanie może i jest fajnie - powiedział Kijin - Ale póki co do niczego chyba nie prowadzi, wiec może poczekamy na transport? - powiedział do Tsukune, a właściwie Kuro (czy jakoś tak na odwrót). Jak już wspomniałem, karoca zjawiła się jakieś półtorej godziny później. Kuro zaczął odgrywać swoją rolę, a woźnica nie nabrał żadnych podejrzeń.
- Dziękuję, "przyjacielu" - powiedział szlachcic i wszedł do powozu. Oboje wsiedli do powozu i odjechali. Droga wiodła w dość nietypowe miejsce. Mianowicie jak Tsukune zdołał się dowiedzieć już w powozie, celem podróży było Sabishi. To tam miał odbyć się bal. Nic dziwnego, że podróż zajęła jakieś cztery i pół dnia, wliczając oczywiście przystanki w przydrożnych karczmach. Odległość dzieląca Ryuzaku no Taki i Sabishi była znaczna. Do tego woźnica strasznie niespokojnie jechał. Tak jakby bał się czegoś. Czegoś albo kogoś. Bandytów, nasłanych zabójców czy nawet dzikich zwierząt. Konie też musiały odpocząć, a dodatkowo kierujący powozem wybrał dłuższą drogę. Przejechał standardowo przez Midori, Shinrin i Sakai. Jednak gdy Kijin myślał, że teraz wjadą już na tereny pustynne, stało się coś innego. Zamiast wjechać do Atsui i potem do Sabishi, woźnica postanowił zrobić coś innego.
- Co jest, Woźnico? - zapytał szlachcic.
- Widzisz, Panie. Musimy oszczędzać zapasy. Dlatego nadkładamy drogi i omijamy jak najwięcej pustynnych terenów. Wjedziemy do Yusetsu, a później do Shigashi no Kibu, gdzie uzupełnimy prowiant. Następnie od północy wkroczymy na tereny Sabishi. Proszę się o nic nie martwić.
Plan był więc prosty. Ominięcie Atsui i zdobycie dodatkowego zaopatrzenia. Po jakimś czasie cel podróży został osiągnięty.

Skąd: Ryuzaku no Taki
Dokąd: Sabishi
Czas podróży: 1,5h
Czas przybycia: 12:55
Środek transportu: Karoca (Koń) - ze względu na specyfikę tej misji Tsukune podróżuje za darmo

z/t: http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=6 ... 487#p53487 (jak minie czas podróży)

[Senju Toshio]

Samo przejście przez miasto Ryuzaki zapewniło Toshiemu niesłychanie dużo satysfakcji. Widok bawiących się dzieciaków, czy nadal obleganych przez dorosłych uliczek sprawiało, że czuć było tą przynależność. Zero pogoni i pośpiechu bez sensu. Zwykłe czynności dodawały swojskości. Nie znaczyło to jednak, że chłopak zaniedbał własną pozycję. Wolał mieć grunt pod nogami, a to za sprawą lepszej przyczepności w postaci chakry. Dzięki temu mógł również pomóc komuś innemu w potrzebie. Tym jednym wyróżniał się pośród wszystkich innych dookoła. Posiadanie energii uzależniało. Śmiało mógł tak to nazwać. Wszelkie zmagania były ułatwione poprzez chakrę, więc tym bardziej chciało się ją stosować. Nie zawsze przydawała się w stu procentach. Były momenty, które nie pozwalały na swobodne jej czerpanie.

Kekkei genkai Senju w samym użytku pozwalało na sporą manipulację. To, co dotąd umiał Toshio nie równało się z jeszcze wyższym poziomem, który zamierzał osiągnąć. To na nim, według wyczytanych informacji zaczyna się prawdziwa misteria, jaka cechowała prawdziwego drewniaka. Reberu bi nie tylko podnosiła wzrost samego Mokutonu, ale dawała dostęp do tych technik, które deklasowały wszelkich rywali. Toshio miał zamiar nauczyć się tego podczas podróży. Mógł ze swobodą rozpocząć nad koncentracją i wewnętrznym odczuciem, jakie zawsze mu towarzyszyło. Postoje z kolei zapewnią mu dodatkowy trening i testy praktyczne. Bez tego nie uda się dostrzec, czy cokolwiek zyskał. Mokuton był dobrze zbalansownym KG. Nie przeszkadzało to w niczym, a w boju wręcz dawało wiele. Dochodzić można do wniosku, że to najbardziej plastyczny materiał. Nie wisiał w powietrzu niczym piasek Sabaku czy skrystalizować wilgoci, tworząc bryły lodu. Pochodził wprost od natury. To ją wybrał, jako punkt największego zaczepienia. Będąc w lesie mógł sprawić, że odczuwał potrzebną jedność. Idąc swobodnie przez szlak łączył chakrę dotonu i suitonu w jedność. Typowy dla Senju znak węża, po którym działy się cuda. Tym razem bez większej fantazji. Chłopakowi zależało na wytworzeniu drobnych sadzonek. Dookoła, gdzie popadnie, aby tylko zaznaczyć własną manipulację. W innej chwili przysiadł na uboczu i kontynuował w skupieniu. Po skoncentrowaniu obu suplementów Mokutonu nakierował własne zmysły do wzrostu łodyg, aby w rezultacie wytworzyć wijące się korzenie. Chciał otoczyć nimi teren dookoła siebie. Na większą skalę, przebić się przez własne limity. Nie zważając na pobór chakry, zapełniał polane majestatem drewnianych pali, na których mogły wspierać się wijące konary. Oczami wyobraźni mógł wytworzyć skromny zagajnik. Ważne, żeby śmiało i z pewnością siebie dokonać pomnażania. Nie rozumiał jeszcze całego bełkotu, który opisywał procesy rozwojowe na poziomie komórkowym, dlatego był zdany w głównej mierze na instynkcie. Miał w sobie to coś, co dawało mu siły i pozwalało na wszystkie zabiegi z drewnem. Musiał jedynie wyczuć napływ emocji i uwolnić je. Z jeszcze większą siła niż zazwyczaj. Niewątpliwie doprowadzało to do znaczącego zużycia chakry. To nawet dobrze. Potem dopracuje kontrolę W końcu z początku nigdy nic nie było perfekcyjne. Na razie wystarczy mu perspektywa większych możliwości, na które może sobie pozwolić. Odrobina zasięgu potrafi uratować życie, gdzie zwykły kunai nie pomoże.

Nauka Mokuton: Reberu Bi

Skąd: Ryuzaku no Taki
Dokąd: Shinrin
Czas podróży: 1h
Czas przybycia: 15:15
Środek transportu: pieszo

[Shinji]

---

POWRÓT Z WOJNY NA WYSPACH

---

Do portu w Ryuzaku no Taki dobił statek płynący z Hyuo, a z niego to wysiadł młodzieniec będący przyszłością klanu Uchiha jak lubił to sobie powtarzać. Żył w głębokim przekonaniu, że losy rodu jak i całego świata spoczywają na jego barkach. W końcu dlaczego bogowie mieliby trzymać go w opiece i cały czas wybawiać od problemów. Być może nawet wątek z Iwaru był jedną więlką całością ich zwinnie utkanego planu tak by zaznał cierpienia i wiedział dzięki temu z czym to się wiąże. Odebranie mu matki to było za mało. Był jeszcze młody i głupi. Nie odbierał tego w dojrzały sposób, a bardziej emocjonalnie. Podczas podróży w każdym razie przemyślał sobie wszelkie zaistniałe wydarzenia dzięki czemu wiedział co chce zrobić. W pierwszej kolejności miał zamiar wrócić do rodzinnej prowincji by tam skupić się na klanie. Być może wykonać jakąś misję, a po niej spotkać z liderką by odebrać należący się mu awans. Już dawno wyróżniał się spośród swoich rówieśników, ale poprzez pozostawanie w cieniu nie został zauważony wśród swoich. Nadeszła pora na zmiany, to był właśnie ten moment. Wpierw jednak czekała go wędrówka do Sogen jako, że statki nie kursowały bezpośrednio do niej, a przynajmniej te z Hyuo mimo, że mieli dostęp do morza. Byłoby to ekonomicznie nieopłacalne. Dlatego też po zejściu na suchy ląd udał się do pierwszego lepszego lokalu gdzie najadł się do syta, a następnie wyruszył w podróż piechotą. Dysponował ogromnymi funduszami jednakże miał własne plany. Zdążył już wypocząć więc nic nie stało na przeszkodzie by nauczyć się tego i owego podczas wędrówki.
Oddalił się kilka kilometrów do miasta, aż w końcu stracił je z zasięgu wzroku i odbił ze ścieżki w bok w kierunku lasu. Przedzierał się przez niego niczym jakiś poszukiwacz skarbów. Jego celem było jednak odnalezienie jakiejś odpowiednio dużej polanki. Przy okazji na tyle odosobnionej by nie zaszły żadne komplikacje. Nie trwało to długo, można tu nawet mówić o szczęściu nie dbał jednak o to i od razu zabrał się do roboty. Celem treningu, który miał mieć tu miejsce było opanowanie naprawdę potężnej techniki klasyfikowanej zarówno swoją siłą jak i stopniem trudności jako ranga A. Wszystko zaczął od zrobieniu kilku kółek truchtem dookoła tak by odpowiednio rozgrzać organizm oraz paru ćwiczeń takich jak pąpki, czy proste rozciąganie. Jakakolwiek kontuzja była bardzo niepożądana zwłaszcza, że czekała go jeszcze długa podróż. Stąd taka dbałość o wszelkie szczegóły. Następnym krokiem było już przejście do właściwego etapu czyli opartego na wykorzystaniu chakry. Głęboko skupił się formując ją najpierw wewnątrz organizmu, a następnie próbując wysłać w pożądane miejsce. Zabieg ten był jednak błędem nowicjusza przy wykorzystaniu ognia w taki sposób. Zamiast wytworzyć płomień w jakimś miejscu po prostu go wypuścił z płuc. Szybko podsumował to przekleństwem i spróbował drugi raz licząc naiwnie, że był to po prostu pech. Nic z tego. Osiągnięty rezultat był dosłownie taki sam jak poprzednio. Musiał zmienić mentalność, a więc i podejście praktyczne do tego w jaki sposób chciałby osiągnąć zamierzone rezultaty. Usiadł po turecku i w spokoju rozpoczął medytację. Trwała ona około 5 minut, jednak czas zdawał się spowolnić właśnie na ten moment wydłużając cały proces. Pierwszym wyciągniętym wnioskiem była potrzeba aktywacji sharingana, który to pozwoliłby dokładnie śledzić przepływ wypuszczanej do otoczenia chakry. Niepozorne dojutsu było w tej sytuacji dla niego niczym zbawienie. Właśnie z tego powodu natychmiast jego oczy zmieniły swój wygląd na czerwony z 3 charakterystycznymi łezkami. Kolejnym krokiem była całkowita zmiana podejścia. Tym razem starał się podczas składania pieczęci wypuszczać chakrę w określone miejsce, a następnie gwałtowanie zwiększyć jej ilość i zaprzestać jakiejkolwiek kontroli tego co się dzieje. Powinno dojść do nagłego wybuchu ognia. Jak postanowił tak też i zrobił. Osiągnięty rezultat nie był aż taki zły. Udało się wywołać malutką eksplozję ognia chociaż tak naprawdę nie było to nic co mogłoby zagrozić oponentowi chyba że stałby jak ten kołek czekając na atak. Coś takiego po prostu nie miało prawa się stać dlatego pewna doza kontroli musiała zostać zachowana. Spora część treningu, która była następstwem tego co się tu stała nie wyróżniała się niczym szczególnym. Było to stałe powtarzanie ustalonych kroków z drobnym modyfikacjami. W metaforycznym przesłaniu było to szlifowanie diamentu, który dopiero co został wydobyty. Proces twórczy zaczynał się jednak od nadania mu odpowiedniego kształtu jednak z jak najmniejszą stratą materiału. Tutaj tym materiałem była jednak chakra. Gdy uzyskano pożądany kształt trzeba było nadać kruszcowi odpowiednich walorów estetycznych. W przypadku techniki chodziło o zachowanie kontroli nad swoim tworem jak i zwiększenie uzyskiwanej temperatury jak i wysokości płomienia. Ostatnim krokiem było cieszenie się tym co mamy i czerpanie z tego zysków. Do tego jeszcze nie dotarł jednak godziny spędzone w pocie czoła w końcu zaczęły dawać rezultaty i po spędzeniu w ten sposób połowy dnia jeśli nie więcej w końcu to o co tak walczył stało się faktem. Opanował tą potężną technikę i mógł ją wykorzystać w boju. Dla upewnienia się, że wszystko jest "cacy" wykonał ją kilkukrotnie i zgodnie z oczekiwaniami tak też było. W prawdziwej walce bardzo możliwe, że będą one nawet lepsze biorąc pod uwagę, że osiągnął swój limit. Niemal padał na ziemię przez braki w chakrze. Było jednak warto, a on po 30 minutach odpoczynku mógł wyruszyć dalej ku rodzinnej prowincji nie zatrzymując się nigdzie po drodze mimo głodu. Wiedział, że w domku rodzinnym czeka już na niego posiłek, a nawet jeśli nie to będzie kwestia kilku minut by coś zjeść. Jeśli jednak sytuacja by tego wymagała to zatrzymał się w jakiejś przydrożnej gospodzie, których było pełno i najzwyczajniej w świecie się posilił by czasem nie zemdleć co mogłoby skończyć się tragicznie.

Nauka techniki Katon: Suyaki no Jutsu

Skąd: Ryuzaku no Taki
Dokąd: Sogen
Czas podróży: 30 minut
Czas przybycia: 15:04
Środek transportu: Pieszo

Z/T

[Yujiro]

Takeshi wstał, rozejrzał się po gościńcu, ale nie było tu już wiele ludzi. Większość albo wróciła już do domu, albo spała sobie smacznie w swoim pokoju. Chłopak skinął właścicielowi dziękując za napitek, nocleg i ogólnie wszystko, potem mrugnął do blondyneczki, dziękując jej za inne usługi, a następnie wyszedł z budynku czując jeszcze zimne, lecz świeże powietrze. Ruszył więc do portu, by wynająć łódkę i przekonać się o co chodziło z tym całym odpustem... to znaczy amnestią dla uczestników wojny. Miał tylko nadzieję, że nowy lider nie będzie jakimś szaleńcem, jak lider Hoozuki - obecnie lekko zlodowaciały. No to do boju panowie!

Skąd: Ryuzaku
Dokąd: Kantai
Czas podróży: 30 min
Czas przybycia: 21:45
Środek transportu: łódka

[Murai]

Podróż miała być prosta, bez jakichkolwiek problemów czy komplikacji. Udać się z jednej prowincji do drugiej, jak wiele razy w jego życiu. Problem pojawił się wraz z dwójką nieznajomych, których trzeba było wyeliminować. Ich Doton był całkiem silny, ale nie potrafili go używać. Ataki były zsynchronizowane za słabo, ich umiejętności postrzegania otoczenia nie powalały. Kakuzu był pod nich lepszy pod praktycznie każdym względem, nic więc dziwnego że ich żywot zakończył się bardzo szybko. Murai, w końcu mając wolną rękę, ruszył w kierunku miasta kupieckiego. Bez asysty kobiety, co podyktowane było osobistą potrzebą samotności i nieskrępowania możliwości. Nawet jeśli groziło to potencjalnym zestrzeleniem z dużej odległości, to mężczyzna był całkowicie pewien że nie podejmie się czegoś takiego. Na podstawie rozmowy z nią i dokładnej obserwacji był w stanie wywnioskować spokojny przebieg wydarzeń. Reszta podróży, wyłączając ten jeden incydent, przebiegła spokojnie i bez innych nieprzyjemnych wydarzeń. Po jakimś czasie, którego konkretna wartość nie ma znaczenia, podróżnik dotarł do bram osady kupieckiej. Podczas marszu zaczął układać listę rzeczy które powinien zrobić podczas swojego ostatniego dłuższego pobytu w Ryuzaku. Włącznie z wymeldowaniem się ze swojego mieszkania, co jednak nie było takie oczywiste i trzeba było się nad tym poważnie zastanowić. Mimo wszystko pierwszą rzeczą jaką zrobił Kakuzu po przejściu przez bramę było skierowanie się do swojego domu właśnie. Przy wejściu zauważył subtelne zwrócenie na niego uwagi przez strażników i nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie słyszał wydobywającego się z ich ust pomruku. Jedno słowo, "Kūkyo". Słyszał to już któryś raz i najpewniej było to o nim. Ignorując to zjawisko, a przynajmniej udając że się go nie dostrzegło, poszedł wgłąb wioski załatwiać swoje sprawy.

z/t

[Akashi]

Po paru minutach i przejściu paru alejek, Akashi dotarł do szlaku, który wiódł w różne strony świata, cóż w mieście nie ma, co zostawać, jeszcze go zamkną i będzie musiał siedzieć na dupie przez dość długi czas, a tak, chociaż pozwiedza świata, nauczy się nowych sztuczek i pozna parę nowych ofiar. Zawsze jakaś zabawa. Tylko gdzie się udać, jest tyle możliwości, a jakiegoś konkretnego celu brak. Chwila zastanowienia, no dobra bardzo długą chwilę. W końcu wpadł na pomysł, młody kultysta zdjął ze swoich pleców kij, który postawił na ziemi i go puścił. Zasada prosta tak jak kij upadnie w tą stronę się uda i tak właśnie padło na sogan, niby niedaleko, ale jednak zawsze lepsze miejsce niż miasto, w którym można iść siedzieć za to, co się zrobiło. Właśnie tak rozpoczęła się wędrówka młodego jashinisty w nieznany sobie świat w poszukiwaniu przygód zwłaszcza takich krwawych.
Skąd:Ryuzaku no taki
Dokąd: Sogan
Czas podróży:30min
Czas przybycia:11:40
Środek transportu: pieszo

[Tsukune]

Droga z balu mijała mi bardzo spokojnie i leniwie. Postanowiłem wysiąść z tej rzucającej się w oczy jak gówno w przeręblu karocy kilka kilometrów przed Ryuzaku i się spokojnie przejść. W sumie misja na którą się zgodziłem mimo jej celu mi się podobała. W końcu kto nie chciałby by na balu? Móc jeść, pić i bawić się a na koniec jeszcze za coś takiego dostać wynagrodzenie? Zapewne spora część osób coś takiego by chciała przeżyć. Tak więc powoli dotarłem już do wejścia. Uśmiechnąłem się lekko pod nosem przypominając sobie ile mnie tutaj ciekawych jak i dość bolesnych rzeczy przeżyłem. Chciałem udać się od razu do domu lecz po drodze stwierdziłem iż jednak wpierw udam się do sklepów aby zakupić sobie pewien hm...można powiedzieć gadżet? Dla mnie zapewne tak.

[z/t]

[Kisho]

Opuszczenie miasta nie stanowiło żadnego problemu dla młodego shinobi. Szedł po prostu tą samą drogą, którą tutaj zmierzał tylko w odwrotnym kierunku. Po przekroczeniu ostatniej bramy musiał jednak ostro skręcić w prawo i odszukać traktu prowadzącego bezpośrednio do Sogen i tamtejszego muru. Miał szczęście. Owa droga istniała, wiec nie musiał wlec się przez inne osady i nadkładać niepotrzebnie drogi.
Ciekaw był, jak wygląda ten cały mur. Z całą pewnością musiał być spory. Przypuszczalnie miał z 20, może 30 metrów wysokości, choć nie zdziwiłby się, gdyby był wyższy. Co do jego grubości i składu budowy to trudno cokolwiek tutaj orzec. Kisho nie wiedział, do czego miał służyć, a raczej, przed czym bronić i odgradzać toteż nie był w stanie nic stwierdzić. Swoją drogą, po cóż to budowali? Po drugiej stronie nie ma nic, chyba. Odegrała się tam walka z jubim, o ile to wszystko prawda, więc pozostały tam jedynie zgliszcza. Opcjonalnie gdzieś tam żyją jakieś zwierzęta, może nawet ludzi, ale w takim wypadku budowanie muru byłoby zbędne.
Przez całą podróż Kisho zastanawiał się nad murem, w jego głowie roiło się od pytań i wyimaginowanych odpowiedzi. Ciekaw był, co okaże się prawdą, a jeszcze bardziej napalał się na to, co go czeka na murze.

Skąd: Ryuzaku no Taki
Dokąd: Sogen
Czas podróży: 30min
Czas przybycia: za 30 min od teraz
Środek transportu: pieszo

/zt

[Shijima]

Przyjemna bryza morza uderzała w twarz i rozwiewała włosy - przyjemna, bo pomimo chłodu słońce chroniło przed nieprzyjemnym dotykiem i całowało po policzkach ciepłymi ustami. Dobra, stara panna imieniem Lato.
Przymykasz nieco oczy, poddajesz się kołysaniu, którymi fale kołysały do snu - dopiero co wypłynęliście, a ty już miałeś wrażenie, że minęła słodka wieczność na nieskrępowanym wypoczynku. Nie było blokad nie pozwalających na uniesienie, nie było rzeczywistości wzbraniającej się przed melancholią - błękit nieba tutaj zlewał się z wodą pod nogami, to właśnie musiała być nieskończoność, kiedy nie było widać żadnego brzegu i nic cię nie ograniczało. Chciało się wierzyć, że takim sposobem można dopłynąć na sam kraniec świata. Lekki uśmiech sam wpełzał na usta, kiedy przyjemne ciarki przebiegały po ciele. Odsuwasz się od barierki by spojrzeć na pracujących ludzi - twoja wiedza na temat statków sięgała niżej od... niczego - jakimś cudem unosiły się na wodzie, chociaż nikt nie byłby w stanie ich podnieść, jakimś cudem wiatr nie łamał żagli i pchał wedle woli do przodu. Te otwarte wody były naprawdę piękne i poruszały każdym zakamarkiem spokojnej teraz duszy.
W końcu na horyzoncie pojawił się ląd. Ryuzaku no Taki - ha..! Ostatnim razem kiedy tutaj byłeś jakoś nie miałeś okazji niczego zwiedzić, może więc teraz warto było się zatrzymać przed dalszą wędrówką? Chociaż na parę chwil zobaczyć urokliwe miejsca tej prowincji. Kiedy tylko zacumowaliście do brzegu zszedłeś na ląd, ale wrażenie kołysania wcale nie mijało - i wiecie? Jakoś nie było mu z tym źle. To uczucie było przyjemne. Rozejrzałeś się wokół, po porcie wypełnionym ludźmi - zdecydowanie było tutaj cieplej niż na mroźnym Hyuo... ale chyba nie wyróżniałeś się aż tak bardzo ze swoją bladą skórą. Śmiesznie to wyglądało dopiero na pustyniach, ha!
[z/t]

Skąd: Hyuo
Dokąd: Ryuzaku no Taki
Czas podróży: 45 min
Czas przybycia: 13:07
Środek transportu: Łódź

[Shijima]

Sam nie wiedział, czy kierowała nim głupota czy naiwność. Jak dziecko we mgle, naprawdę - albo i jeszcze gorzej. Siedział w karczmie i zaciskał dłoń w pięść, zgarniając kosmyki włosów, podpierając czoło - ciężko powiedzieć, żeby czuł się upokorzony, chyba bardziej był tylko... zawiedziony samym sobą. Tak po prostu. Patrząc na całą tamtejszą rozmowę, na to, jak łatwo dał się zapędzić w kozi róg, z którego nie widział wyjścia gładszego niż proste postawienie na swoim - mężczyzna o szkarłatnych oczach wpełzał pod jego skórę i pozostawiał po sobie niepokój. Albo może raczej niepokojące było to, że można było się tak otwarcie zetknąć z kimś takim? Zawód, mój drogi, powinien cię obejmować zawód samym sobą, że mimo tego, jak bardzo nie znosiłeś śmierci - nie mogłeś na miejscu zatrzymać kogoś, kto tą śmierć niósł na ramieniu. Teraz na to patrząc to on chyba nawet pachniał krwią. Cokolwiek to było, ktokolwiek to był, dopiero teraz pozwoliło ci odetchnąć z ulgą. Nie żeby aż takim dramatem było owe spotkanie, raczej była to kwestia znużenia połączonego z brakiem otrząśnięcia się z wrażenia, że tamten mężczyzna pójdzie i zabije kogoś za rogiem, chociaż jak sam stwierdził jego wygląd przysparza mu trochę kłopotów. Skoro tak to właściwie dlaczego się w taki sposób ubierał? Aj, aj, nie ważne, Przyjacielu, nie ważne! Najlepiej uderzyć się w twarz i zapomnieć... ach nie, przecież to kłamstwo. Tamten mężczyzna naprawdę wpełzł pod twoją skórę - i to całkiem negatywnie. Może tym bardziej negatywnie, że na początku wydawał się całkiem ciepły, może to była tylko gra? To jak lekko wypowiadał się na pewne tematy było po prostu złe. Albo raczej nie to, że się na nie wypowiadał, nie - raczej to, jakie miał do pewnych tematów podejście.
Shijima przenocował w mieście i wyruszył wczesnym rankiem w podróż. Może pora odwiedzić Teiz? Chyba największa! Skoro już iść na Mur, będąc takim tchórzem, to może warto zabrać ze sobą kogoś, kto dodawał chociaż minimum otuchy? Ha! Cóż za genialny-evil plan! W ramach odwdzięczenia się za odrobinę dobroci zgarnę go na kolejną krwawą jatkę huhuehuehue. Czy był większy geniusz zła od niego? No nie było. Nawet Kurusu w tym wypadku nie mógł się równać ze swoją mroczną aparycją! Żeby jeszcze tylko Shijima był aż takim śmieszkiem to byłoby całkiem w porządku. Tyle lat miał na karku, a nadal zachowywał się jak dziecko, który na gówno to dopiero papu mówi. I gówno też widział.
Droga była dość spokojna - jeśli nie liczyć kolejnego, cholernego dołka, w który wpadł. I nie, nie mam na myśli dołka w drodze. Ani na poboczu. Ani w ogóle fizycznego dołka. Jakoś nie potrafił znaleźć spokoju, zastanawiał się, czy przez niego znowu zginą ludzie, bo podjął złą decyzję, bo zatroszczył się o własną dupę zamiast postawić się tamtemu shinobi i rzucić mu rękawicę - niestety, co poradzisz jeśli nic nie poradzisz. I to znowu wdrażało go w apatię, bla, bla bla... na całe szczęście droga była dość długa - i Shijima jakoś szczególnie się nie śpieszył. Obserwował otoczenie, florę, faunę, spoglądał na mijających go ludzi - i powoli się uspakajał. Gdzieś z tyłu głowy chyba pozostanie mu pytanie, czy tamten zamaskowany mężczyzna kogoś już nie zabił - ale przecież minie. Przecież minie...
Dotarł w końcu do Sogen. Nie zamierzał się tutaj zatrzymywać, raczej skierował się prosto do portu. Tutaj już nie było tak ciepło i to całkowicie brunetowi odpowiadało - i to tutaj zresztą przyjdzie mu wrócić - samemu czy też nie - czas pokarze. Poczekał chwilę na łódź kursującą na Teiz, chociaż złapanie takiej okazało się nieco problematyczne - jakoś niechętnie zgadzali się na przewóz na wyspy - ciekawe tylko dlaczego? Fuksem czy też nie w końcu jakąś łódź złapał i wyruszył.

Skąd: Ryuzaku no Taki
Dokąd: Teiz
Czas podróży: 45min
Czas przybycia: 24:03
Środek transportu: piechotka plus łódź.

[Kurusu]

A więc śmierć wkroczyła na ponownie na wydeptaną przez siebie drogę... Kurusu przemieszczał się w grobowej ciszy, mijając na swojej drodze wielu podróżnych, jednak na żadnym nie zatrzymał na dłuższy czas wzroku. Ale to nie znaczyło, że nie był zadowolony. Pod jego maską na twarzy widniał uśmiech, uśmiech ogromnej satysfakcji. Czuł się świetnie, po dzisiejszej "zabawie" i z pewnym smutkiem zrobi powrót do swej pracy... Zaryzykowałby stwierdzeniem, że z chęcią dalej, by osaczał i zabijał za pomocą swych słów ale niestety nie może. Wpierw trzeba zarobić... To przede i nade wszystkim.
- Shigashi no Kibu... - wydusił idąc cały czas przed Siebie, w do tego jednego celu. Wszystko teraz było bezwartościowe w jego oczach... Jednak wiedział, że niedługo dotrze...

Skąd: Ryuzaku no Taki
Dokąd: Shigashi no Kibu
Czas podróży: 2h
Czas przybycia: 17:51
Środek transportu: Nogi

[Murai]

Jakkolwiek by na to nie spojrzeć, to postawa mężczyzny mogła być pozorem. Pod płaszczem niedołężnego, starszego mężczyzny, mógł kryć się sprytny i żwawy staruszek, który pod pozorem znalezienia pomocy, wpadł na wybranego mężczyznę i zmusił do noszenia rzeczy. Wyboru mógł dokonać na podstawie kilku czynników, na przykład płci, aparycji i muskulatury. I o ile Kakuzu nie posiadał nawet mięśni, to nie można też było go nazwać "miękką kluchą", którą można było dźgnąć palcem i ciało pod jego naporem się odkształcało. Nici wypełniały formę jaką był Murai, z zewnątrz wyglądał identycznie jak w momencie przemiany w to, czym teraz jest. Dodatkowo liczne szwy na ciele mogły, z perspektywy kogoś postronnego, oznaczać duże doświadczenie w szeroko pojętej walce i zahartowane ciało. Wszystko to mogło, zakładając że dziadek wybrał Muraia jako "ofiarę", mieć wpływ na taki a nie inny wybór. Doszedł do tego wniosku już wcześniej, kiedy tylko domagać się zaczął pomocy, ale teraz jego słowa dały nowe światło na sprawę. Dowiedziawszy się że Murai jest Shinobim, ten zaczął być jeszcze bardziej entuzjastyczny i pozytywnie nastawiony do całej sytuacji. Albo było to udawane szczęście, fasada która miała w jakiś sposób ukryć prawdziwe intencje, albo faktycznie starzec nie spodziewał się że akurat ten osobnik będzie Shinobi. Bez względu na to zaczął mu słodzić, komplementując że do twarzy mu w nowym bagażu. Jakkolwiek dziwnie by to nie brzmiało, na pewno miało jakiś cel. Kakuzu wydawało się że jest to coś niepasującego do całego zachowania. Ba, cała jego postawa wydawała się dziwna. Mimo tego przymusowy tragarz nie odrzucił propozycji, zamiast tego kierując się ciekawością i poszedł ze starcem. Natychmiast po wyruszeniu zadał mu trochę pytań mających na celu zorientowanie się w sytuacji.
- Rozumiem że fakt bycia Shinobi jest korzystne, ale w zwykłej podróży chyba nie trzeba specjalnych umiejętności. Jeśli jest coś co powinienem wiedzieć przed faktem, lepiej by było żebyś mi powiedział. I gdzie konkretnie niesie Pan te przedmioty? Przydałoby się wiedzieć to już od samego startu? - Murai był podejrzliwy przez cały czas i w stosunku do każdego jednego człowieka jakiego napotkał na swojej drodze i w którym wszedł w interakcję. Nawet jeśli był to pozornie nieszkodliwy starzec, to warto było zachować ostrożność. Nie był pewien jego tożsamości, równie dobrze mógłby być to jego niedoszły zabójca który za pomocą techniki Henge no Jutsu przybrał nieszkodliwą formę. Bez posiadania umiejętności sensorycznych było to wyjątkowo ciężko stwierdzić. ale jeśli ta wersja jest prawdziwa, to kiedyś będzie musiał się ujawnić. Tak samo jak jego potencjalne wsparcie które znajdowało się gdzieś po drodze, może pomiędzy drzewami. Ale jeśli coś takiego tam było, to powinien bez problemu to wypatrzyć.

[Motoko]

Mała przysługa #23 Podejrzliwy Kakuzu ani na chwilę zdawał się nie wpaść w sidła entuzjastycznego staruszka, który teraz rześko prowadził ich przez traktat, choć czy były to jakiekolwiek oszustwa, czy też szczera prawda, tego nie mógł odgadnąć nawet logicznie kalkujący mężczyzna. Zdawałoby się jednak, że wszystko było w porządku, bo przez całą drogę starszy nieznajomy się zbytnio nie odzywał, tylko pogwizdywał, idąc przed siebie, zadowolony jak paw, co też można było zauważyć od samego początku zgody shinobiego na wspólną podróż. Ciekawe tylko, czy podróż z mężczyzną była w istocie dobrym pomysłem, w końcu bardziej logicznym posunięciem zdawało się być sprawdzenie danych odnośnie pobliskich lasów, bo jeśli to był temat przewodni, to chyba coś w sobie musiał mieć, czyż nie? Jednakże nie ma co płakać nad rozlanym..! Decyzja została podjęta i Murai jedyne co mógł teraz robić, to brnąć z nieznajomym sobie mężczyzną, o dziwo na wschód, do jednego z bardziej zalesionych regionów na kontynencie.
- Oj, nie, nie! Panie Silny, przecież to nie byle podróż, to podróż traktem głównym! - powiedział rozniecony od płomienistych emocji, jakby naprawdę wierzył, że to coś zmieniało. Jego argument był kompletnie nie na miejscu, ale chyba nie można było wymagać od byle starca zbyt wiele, a tym bardziej równie rześkiego myślenia, co chodu, choć przebłyski inteligencji w oczach mężczyzny świadczyły o czymś zupełnie innym. - Ach Panie, tu niedaleko! Proszę się nie martwić, na kolację Pan zdąży, a jak nie, to poczęstuję jakąś strawą, misek mam wiele, hoho. - widać żarty trzymały się kapelusznikowego nieznajomego, który z minutę na minutę, zdawał się być coraz bardziej mniej rozgarnięty niż na początku. Ewidentnie jegomość wiedział, gdzie konkretnie idą, ale nie miał zamiaru dzielić się z tym szczepowcem, którego groźna postawa powinna staruszka bardziej zastraszyć niż nie wzbudzić żadnych szczególnych emocji, jakby tamten widział w nim zwyczajnego człowieka, co już było podejrzane. - Widzisz Pan, muszę swojego małego Pupucia odebrać, a bez misek nie da rady. - wytłumaczył po chwili, pozwalając Muraiowi chwilę przemyśleć sprawę, choć wszystko oczywiście odbywało się w trakcie marszu przed siebie. Nie da się ukryć, że wyciągnięcie informacji od starszego mężczyzny spokojnym sposobem nie działało, jednakże Kakuzu miał przed sobą wiele możliwości, od tych agresywnych zastraszań, aż po bezuczuciowe pogodzenie się z niewiedzą, być może do czasu. - Ale możesz Pan mi powiedzieć, co to będzie za region, tuż na wschód od Ryuzaku? - jakby nagle nie był taki pewien swoich stawianych kroków, choć jego postawa wskazywała na coś całkiem odwrotnego, dziwny starzec.