Port

[Hikari]

~ List ~
Ranga misji C 32/30+
Shinji

O dziwo po skończeniu twojej zgody rozmówca przestał irytująco bezgłośnie stukać palcami, zmienił postawę opierając się łokciami o biurko, a dłonie złączyły się w całość zasłaniając widok ust. Nie powodowało to problemów z zrozumieniem słów, w żaden sposób nie zmieniało to ani utrudniało odbioru tego co mówił.
- Zapłacimy tak samo jak dostaniesz nagrodę za zadanie i informacje z wojny tylko się niech wygadam. Nie lubię się powtarzać więc słuchaj uważnie. Jak chcesz usiądź sobie na spokojnie.
Wskazał ruchem głowy krzesło na którym mogłeś usiąść i o ile to robiłeś poczekał, a jak zignorowałeś to od razu przeszedł do rzeczy. Widocznie mogło mu to trochę zająć, a jego zachowanie i styl życia był zupełnie nie zrozumiały pewnie dla większości, ale nie bez powodu piastuje swoje stanowisko. Tutaj nie ma przypadków.
- Zacznijmy od początku, od dawna wiadomo o zapędach Zangetsu z atakiem na ród Yuki. Chce przejąć władzę na wyspach i one mają być centrum jego nowego imperium w zasadach Novum Ordo. Nic ciekawego, system, który zniszczy każde państwo, ale swoją charyzmą udało mu się jakoś utrzymać to w ryzach i teraz wykorzystać moment na atak. Po swojej stronie ma ród Hoshigaki oraz Shabondama, spora ich część była do tej pory niewolnikami. Druga strona to właśnie broniący się władcy lodowej wyspy, wspiera ich zamieszkały szczep Ranmaru oraz ruch oporu w z Hozuki no i my. Pewnie się zastanawiasz jaki mamy w tym cel co?
Zrobił chwilę przerwy pozwalając się zastanowić, ale nie było to długo. Miało jedynie chwilę wzbudzić zainteresowanie u ciebie.
- Otóż chodzi o osobę, którą się interesuje nasz lider z znanych jej tylko powodów. Ma ona armię wspierającą Zangetsu. Słyszałeś porwania po kontynentach co ucichły jakiś czas temu? To ona była za nie odpowiedzialna. Ten ktoś to nikt inny jak prawdopodobny współpracownik Hana zwany inaczej Bestią. Naszym warunkiem dołączenia tam jest wsparcie w odnalezieniu ich bazy oraz późniejszy wspólny atak na nią, podczas wojny. Główne siły będą na prawdziwej wojnie więc to dobra okazja na dostanie się tam. To jest właśnie zadanie specjalne, udanie się w same centrum możliwego rozpierdolu, aby znaleźć interesujące naszego lidera informacje. Będzie oddział Sakki od Yukich, elitarny człowiek od Ranmaru, nasze jedno pióro i pewna część sprowadzonych przez nas ludzi, im też zależy na zlikwidowaniu wroga. Reszta do obrony. Dalej się piszesz na takie coś?
Czekał na odpowiedź, mimo wcześniejszej aprobaty nie wymuszał niczego. Jeżeli się zgodziłeś to wysłał na Hyuo, a jak nie to machnął ramionami. Miało to oznaczać, że trudno się mówi i nic się nie stało. Potem sięgnął po sakiewkę, którą rzucił na stół. Nie miało to uwłaczać twojej godności, ani nic z tego typu, po prostu to chyba taki typ, który tak ma.
- To twoja wypłata za list oraz informacje z wojny w Atsui. Okrągły tysiąc ryo. Mam nadzieję, że pomoże się tobie przygotować do wojny. Za pomoc w wojnie wypłaci już ród Yuki odpowiednią sumę gotówki, tak to właśnie jest dogadane więc na mnie nie licz.
Ostatnie zdanie wypowiedział tylko przy twojej zgodzie, a tobie nie zostało nic innego jak wyjść. Gdy to robiłeś pióro wróciło do swojej naturalnej pozycji pukając niemo palcami o blat. Musiał być w tym genialny, że nie wydawał dźwięków, zatrzymywać palce tuż przed zetknięciem z drewnem.
- Na razie i powodzenia. Liczę na pozytywny raport.

Koniec misji, wstaw do wynagrodzeń, a ja pędzę odpisywać dalej.

[Sarutobi Kazumi]

Pierwsze ślady?

9/15

- Brawo! Bystry masz umysł, samuraju. - zaśmiał się radośnie włóczęga. Właśnie kogos takiego potrzebował do swojego zadania. Kogoś, kto nie boi się ubrudzić rąk, a jednocześnie wie, w jak głębokie odchody może się wpakować. No i jeszcze potrafił walczyć kataną! Idealnie po prostu, ne? A w gratisie wielki kunai i schowki na drobną broń czy inne dodatki - jednym słowem, ideał. Shinobi do zadania podszedłby pewnie w typowy dla swojej grupy sposób - użyć chakry i po problemie. A wróżbicie wcale nie chodziło o spalenie rywala kulą ognia, zalania go suitonem czy też zapieczętowanie w zwoju. Nie, tu potrzebne były znacznie prostsze metody, bardziej honorowe - jakkolwiek to brzmi w świecie nędzarzy. A teraz pojawia się samuraj gotowy pomóc... Czyż to nie przeznaczenie? - Oh, to całkiem proste. Wyzwiesz jednego żebraka na pojedynek. Nie musisz z nim nawet tak naprawdę walczyć, ma opuścić port i tyle. - przerwał na chwiłę, zastanawiając się nad czymś. Może nad końcem świata, a może dawał Kintokiemu czas, by przyswoił sobie informacje. - Zazwyczaj o tej porze kręci się po targowisku i żebrze. Żadnego zrozumienia sztuki życia z ludzkiej łaski! I jeszcze próbuje być czysty, skończony kretyn! Podołasz zadaniu, Kintoki-sama? - zapytal, grzebiąc palcem w uchu. Drugim pytaniem pozostało, której części ciała przybyło przez to brudu.

[Kintoki]

Pierwsze ślady?
10/15 Ze spokojem słuchał tłumaczenia włóczęgi. Ha! Ze spokojem? W duszy aż mu się gotowało i ledwo był w stanie ustać w miejscu. W odpowiedzi na pytanie jedynie skinął potwierdzająco głową. Znaleźć czystego żebraka, w dodatku gdy wie się gdzie szukać nie wydawało się trudnym zadaniem.
-Gdzie cię szukać gdy będzie po wszystkim?-rzucił jedynie na odchodnym i już ruszył w drogę. I tu się zaczęły schody, dotarło do niego że nie wiem gdzie tu jest targ, przecież nigdy wcześniej nie odwiedzał tego portu. Przeklinając w duchu to że najpewniej właśnie wychodzi na idiotę i psuje cały efekt "profesjonalizmu", odwrócił się i dopytał się bezdomnego o drogę. Potem ruszył już we wskazanym kierunku. W jego duszy tymczasem trochę się uspokoiło, nie żeby ostygło, tę sytuację można by obrazowo porównać do wybuchu który przekształcił się w stabilny i solidny pożar determinacji przemieszanej z gniewem. Gdy już w końcu dotarł na rynek zwolni kroku i udając zainteresowanie straganami przechadzał się po okolicy, z uwagą wypatrując nietypowego "czystego żebraka". Dopiero w myślach raz po raz nazywając tak swój cel na zasadzie kontrastu zauważył ze jego ubranie jest brudne, może nie jakoś tragicznie ale jednak, efekt upadku i miał wrażenie przebywania w okolicy "boskiego". Otrzepał się z zaschniętego błota, i kurzu, przy okazji wzbudzając pewnie kilka okrzyków złości skoro zrobił to na środku przejścia. Cóż broń na widoku powinna odstraszyć tych bardzo urażonych.
Jeśli jakimś cudem udałoby mu się zobaczyć wyróżniającego się czystością, w myślach zanotował ze czystość dla Katsury może być tylko kilkudniowym brudem, chwile by go poobserwował, dostrzegł czy nie rzuca jakichś znaczących spojrzeń dookoła, czy jest tu sam, naprawdę żebrze , a może jedynie robi za wabika dla złodziei. Miał nadzieje ze zdoła coś takiego wypatrzeć. Gdy już uznałby że nadszedł czas po prostu podszedłby do bezdomnego i bez słowa sięgnął po ostrze noszone na plechach. Na razie nic by nie mówił, po prostu miał nadzieje ze zwróci tym uwagę celu, tym i powolnym oparciem broni o ziemie wraz z obróceniem samym ostrzem w jego stronę. Tymczasem w duszy się uspokajało, cel pozostawał ten sam , ale motywacja powoli się przekształcała.

[Shinji]

Po pokazaniu wstępnego zainteresowania pióro od razu przeszło do opowiadania o tym na czym będzie polegać kolejne zadanie Shinjiego. Miała być to wyprawa na Huyo tak jak wcześniej zostało już wspomniane. Tutaj jednak po zaproponowaniu po prostu by sobie usiadł została przedstawiona cała sytuacja geopolityczna w skróconej wersji. Co by o niej nie mówić pakował się już kolejny raz w jakieś tarapaty. Jak mówi powiedzenie z deszczu pod rynnę. Dopiero co zdążył wylizać rany po wojnie Sabaku z Kaguya w Atsui, a pakował się na kolejną. Wszystko wskazywało na to, że konflikt w tym wypadku może rozwinąć się na znacznie większa skalę, a poprzez wyspiarskie położenie docelowej lokalizacji wyrwanie się ze szponów śmierci mogło stanowić znacznie większe wyzwanie. Brzmi to nieco mrocznie, ale w istocie tak było. Czy go to zrażało? W żadnym wypadku. Dziwna była z niego osoba. Wiedział, że ryzykuje szalenie dużo, a mimo wszystko to robił nie bacząc na konsekwencję, chociaż w jego stylu było stopniowe dawkowanie adrenaliny. Dokładne analizowanie ryzyka tak by nie przewyższało potencjalnego zysku. W tym wypadku wszystko mówiło nie idź tam, a jednak coś go ciągnęło na tą wojnę.
- Wchodzę w to.
Powstał z krzesła na którym zdążył się już wygodnie usadowić.
- Wyruszę najszybciej jak się tylko da. Nie może mnie ominąć kupa świetnej zabawy.
Ostatnie słowa zostały wypowiedziane co prawda nieco ironicznie, ale coś w nim samym przekazywało, że jest szalenie poważny w tym co robi i nie zawaha się nawet na chwilę.


z/t

[Sarutobi Kazumi]

Pierwsze ślady?

11/15

Młodzieniec nie przejmował się zbytnio tym, jak jego działania mogą wpłynąć na bogu ducha winnego żebraka. Działać na zlecenie jednego ulicznika by pozbawić go konkurencji wzamian za informacje o swoim dawnym mistrzu. Los jednego bezdomnego w takim rozważaniu staje się kompletnie nieistotny, jest jedynie przystankiem do głównej nagrody. Wieszcz odparł mu, że sam go znajdzie. Znaczy staruszek pewnie już wie, jak się sprawy potoczą i gdzie ma dotrzeć by spotkać się z samurajem. Całkiem przydatna rzecz, taka telepatia, telekineza i inne tele, o jasnowidzeniu nie zapominając. Nawet na pytanie Kintokiego, jak dotrzeć na rynek, odpowiedział zanim w ogóle padło z ust szermierza. Fajnie, ne?
Po dotarciu na miejsce czarnowłosy rozpoczął poszukiwania, jednocześnie starając się doprowadzić do stanu względnej świeżości. System obronny bezdomnego przeszedł do ofensywy i założył kolonie na szatach Kintokiego. Kolonie te szybko oglosiły niepodległość i żyły własnym życiem - plamki brudu, wstęgi smrodu. Zabiegi mężcyzny skutecznie położyły kres ich istnieniu, podobnie jak zaraz zakończyć się miała kariera pewnego żebraka... I rzeczywiście, po targu kręcił się jakiś ubrany w drugiej świeżości szaty starszy pan. Na standardy Katsuro był czysty, w oczach zwykłych ludzi przedstawiał bezdomnego próbującego jeszcze walczyć z efektami ubocznymi ulicznego życia. No i faktycznie żebrał. Od kramu do kramu, przez wszystkie stragany przebijały się błagalne litanie nędznika. Może czas, by Kintoki ich wysłuchał?

[Hoshigaki Seiki]

Poprzednia lokacja

Decyzje
17/30+

Po krótkim zastanowieniu, ruszyłaś w stronę portu który to mógł być cennym źródłem informacji. Ciężko było sobie wyobrazić, ale w takim miejscu nie usłyszeć żadnej, chociażby mało znaczącej plotki o panującym na tych terenach rodzie Uchiha, dlatego też twoja decyzja była w pełni uzasadniona.
Pod postacią jakiegoś mało wyróżniającego się mężczyzny ruszyłaś przed siebie, przedzierając się przez tłumy żeglarzy, najemników, mieszkańców, w międzyczasie słysząc najróżniejsze, czasami ciekawe a czasami odrażające rzeczy. Dopiero w samym porcie zrobiło się nieco luźniej i łatwiej było podsłuchać jakieś rozmowy poważniejszych ludzi. Wśród nich było też kilku kapitanów, którzy po swoich zakończonych rejsach lubili wymieniać się ciekawymi historyjkami stając gdzieś na uboczu i popijając przy tym jakieś dziwne trunki. Na całe szczęście dla ciebie byłaś właśnie świadkiem jeden z takich rozmów.
Ta, płynął z nami kolejny wachlarzyk. Ostatnio nie próżnują, co chwilę widzę jakiegoś na misji. Może szykują się do jakiejś wojny? - rzucił starszy kapitan z gęstą, białą brodą po czym wychylił na raz pół butelki sake.
Do wojny? Nie żartuj sobie! Nasi Uchiha nie prowadzą wojen, oni po prostu przejęliby tereny wroga. Kto śmiałby się im przeciwstawić? Bądźmy realistami. - odpowiedział drugi masując się po wielkim brzuchu, który napełnił chwilę wcześniej chyba dwiema butlami alkoholu, które leżały teraz za nim.
O, idzie kolejny. Temu to się spieszy. Pewnie w domu czeka już piękna żonka o czerwonych ślepiach. Taką to bym... - rzucił brodaty kapitan, wskazując zeskakującego z pokładu człowieka. Statek jeszcze na dobre nie zacumował, a człowiek o którym mówili już był w porcie i biegł ile sił w nogach w stronę głównego szlaku. Na jego ramieniu zauważyłaś niewielką przepaskę czarnego koloru, na której widniał herb rodu Uchiha - wachlarz w kolorach bieli i czerwieni.

[Motoko]

Przechodząc po pomoście w postaci zwykłego przechodnia, który z pewnością nie raz przebywał w porcie dziewczyna usłyszała strzępek bardzo interesującej ją rozmowy. Przysiadła koło jednego z wystających drążków cumowniczych i zwyczajnie oparła się o niego, siadając w wystarczającej odległości, żeby nie nabrali podejrzeń. Nie martwiła się o to, że czegoś nie usłyszy ze względu na to, że byli nad wodą, miejscem gdzie głos niósł się niemalże echem. Skierowała swój wzrok na koniec pomostu i zauważyła jakiegoś pędzącego shinobi, o którym też zaraz zaczęli mówić mężczyźni.
Trzeba przyznać, że w żaden sposób dziewczyna nie chciała się wychylać, dlatego nie ruszyła się nawet z miejsca, a jedynie zastygła w pozycji siedzącej, podpierając swoją ręką skroń i utrzymując głowę w górze prosto na widok tawerny i innych przybytków przy porcie. Uważała, że zwyczajnym głupstwem byłoby śledzenie gościa, którego w istocie nawet nie potrafiła zidentyfikować, a tym bardziej powiedzieć, jakie mężczyzna ma umiejętności, co chyba było priorytetem w całej sytuacji.
Siedzenie przy grupce upijających się mężczyzn również nie było czymś co mogła sobie wymarzyć, ale z pewnością bardziej bezpiecznie było pozostać przy tym porcie, a nie, bawić się w detektywa, kiedy jej umiejętności tropicielskie są zwyczajnie beznadziejne, a nawet można powiedzieć, że ich w ogóle nie ma.
Raz jeszcze przetworzyła strzępek rozmowy, którą usłyszała przy mężczyznach i powtórzyła sobie w głowie jedno słowo 'wojna?'. W tej postaci poczuła nagły lęk, kiedy uświadomiła sobie, co to oznaczało. Każdy członek klanu był pewnie szkolony w czasie naglącym, jeśli plotki mężczyzn były prawdziwe i zakrawały chociażby o źdźbło prawdy. Najgorsze z tego wszystkiego było to, że nie miała przy sobie swojego miecza, który pozwalał jej myśleć o ochronie samej siebie w jakikolwiek sposób. Po raz ostatni zerknęła w stronę oddalającego się w trybie naglącym shinobiego i wstała, nie mogąc powstrzymać swojej wrodzonej ciekawości, ruszyła za nim. Jej krok natomiast nie był biegiem, jak w przypadku wysokiego jegomościa, ona jedynie stawiała szybko krok za krokiem, co też mogło być zauważane jako zwyczajny, szybki chód. Przez cały ten czas, starała się robić pozór tego, że w istocie czegoś zapomniała, wywołując na nieswoją twarz wyraz zamyślenia, który był tylko i wyłącznie przykrywką. Zamknięta postawa w postaci zgarbionych pleców i podbródka lekko skierowanego w dół również nie mogła być żadnym poszlakiem na stwierdzenie, że kogokolwiek śledzi. Pytanie tylko, czy zdążyła zauważyć, w którą stronę poszedł spieszący się shinobi i czy przypadkiem nie usłyszała niczego ciekawego w trakcie drogi?

[Hoshigaki Seiki]

Decyzje
19/30+

Zupełnie nie wyróżniając się z tłumu wszystkich otaczających cię pijaczków, ruszyłaś tropem biegnącego Uchihy. Twoja postawa była godna podziwu, jakbyś urodziła się do tej roli. Zgarbiona, wpatrzona w ziemię, z wielkim brzuchalem i potarganymi kudłami przesuwałaś się w stronę głównego traktu, którym pobiegł twój nowy, tymczasowy cel.
Kiedy byłaś już niemal przy wyjściu z obszaru portowego, zauważyłaś Uchihę, który stał przy niewielkim straganie, obsługiwanym przez jakiegoś podle wyglądającego handlarza w średnim wieku. Łysawy, z kilkoma bliznami i tatuażami, sprzedawał łańcuszki, pierścionki i inną biżuterię, która w większości była (podobno) ze szczerego złota. Zanim zdążyłaś cokolwiek zrobić, Uchiha wyciągnął z kieszeni plik pieniędzy i wymienił go na małe pudełeczko, które wyglądało jakby skrywało w sobie pierścionek zaręczynowy. Handlarz uśmiechnął się i pożegnał z klientem, a gdy tylko ten odszedł, przeliczył raz jeszcze pieniądze i zatarł łapska z zadowolenia.
Cel twojej obserwacji znowu ruszył ile sił w nogach główną drogą, zaś przy wyjściu z portu zauważyłaś niewielki znak wskazujący drogę do "osady rodu Uchiha". W tym też kierunku zmierzało całkiem pokaźne "stado" ludzi, którzy nieśli liczne toboły, torby, worki, prowadzili konie i powozy z towarami. Ogólnie rzecz ujmując handel kwitł w tym regionie i mogłaś wykorzystać to na swoją korzyść, aby wtopić się w tłum. Oczywiście nie było rozwiązań w pełni bezpiecznych i pewnych, ale musiałaś wymyślić coś, aby odszukać swoją ofiarę i wykonać misję.
Kiedy stałaś tak i obserwowałaś odbiegającego Uchihę, nagle poczułaś na swoim lewym barku jakąś dużą dłoń.
Kogo ja widzę! Chyba najwyższa pora rozliczyć się z tamtej małej pożyczki, nieprawdaż?
Kiedy odwróciłaś się by zobaczyć swojego rozmówcę, ujrzałaś potężnie wyglądającego mężczyznę. Był on niesamowicie gruby, wysoki i zarośnięty niczym dzikie zwierze. W jego ustach tliło się spore cygaro, którego dym poczułaś na twarzy dość mocno, kiedy dmuchnął ci on nim prosto w twarz.

[Motoko]

Los widocznie tym razem się uśmiechnął do dziewczyniy, która starając się niepostrzeżenie podążyć za shinobim, zauważyła jak ten ubijał jakiś interes. Coś małego i kwadratwego mignęło przed jej oczami z daleka, choć oczywiście wszystko było takie niepewne, w końcu spoglądanie z takiej odległości było co najmniej ciężkie, kiedy jednocześnie starasz się nie gapić na swoje centrum zainteresowania. Mężczyzna znów, jak szalony przyspieszył w stronę Osady, której tablica drogowa pojawiła się przed oczami dziewczyny. Sama nie wiedziała, czy dobrze, że wpakowała się w takie bagno, ale chyba było już za późno na jakiekolwiek próby zmiany zdania, tym bardziej, kiedy stara się być nieomylnym samurajem. Nie mogła nie powiedzieć B, kiedy już zaczęła od A.
Już miała postawić krok w kierunku ogromnego harmidru, który pewnie był spowodowany powrotem wszystkich rybaków, a także handlowców do domu, a który też kierował się w stronę centrum, kiedy ktoś położył dłoń na jej ramieniu. Ciężka łapa nie była dobrą zapowiedzią, co oczywiście się sprawdziło, kiedy tylko się odwróciła w stronę ogromnego mężczyzny. Musiała BARDZO szybko coś wymyślić, inaczej będzie zmuszona zrzucić swoją przykrywkę, która swoją drogą była całkiem niepozorna. Sam fakt, że przemieniła się w znienawidzoną przez siebie rasę, był zadziwiający, a tym bardziej to, że zamiast odkodować swoją technikę i sięgnąć po miecz, ta przywołała na nieswoją twarz wyraz determinacji i pewności, która z pewnością odmieniła trochę lica szarego mężczyzny, w którego się przemieniła. Ciekawe jedynie, czy postępowanie zgodnie ze swoim dumnym charakterem będzie jej na rękę. Gdyby spojrzeć z innej strony, była to dwójka ludzi, tuż obok tłumu, wśród którego mógł znaleźć się jakiś pomocnik mężczyzny, albo jego kolejne nemezis, niech to szlag!
- Nie mogę się nie zgodzić, chociaż wydaje mi się, że to nie jest odpowiednie miejsce... W sumie to nawet Ciebie szukałem. - powiedziała turbalnym głosem, który wprawił jej brzuch w dziwne łaskotki, przy tych słowach nawet się nie zająknęła, co lepsze nawet lekko się wyprostowała i spojrzała spod byka na równie obleśnego mężczyznę. - Za godzinę przy procie i lepiej bądź sam, chyba że się boisz? - zarzuciła mu, cały czas utrzymując tą samą, groźną pozycję i lekko dominujący układ ciała w postaci ciała lekko pochylonego w jego stronę, a także poszerzonych barków oraz ramion. Motoko w duszy modliła się, żeby ten połknął haczyk i zechciał pokazać choć trochę rozumu w postaci próby obrony własnego imienia, choć czy wśród takich osób istniały tak wzniosłe rzeczy? Czy przypadkiem jej słowa go jeszcze bardziej nie rozjuszą? W sumie, to była nawet gotowa się pobić, choć trzeba przyznać, że było jej to nawet bardzo nie na rękę, w końcu gdzieś tam w tłumie przemieszczał się jej obiekt zainteresowania.

[Hoshigaki Seiki]

Decyzje
21/30+

Nietypowe sytuacje wymagają nietypowych rozwiązań, dlatego zdecydowałaś się postawić tajemniczemu mężczyźnie zgrywając twardszą niż byłaś w rzeczywistości. Twoja postawa, spojrzenie i gestykulacja sprawiły, że w oczach twojego rozmówcy pojawiło się lekkie zdziwienie. Zaciągnął się on ponownie swoim cygarem po czym poczułaś jak jego potężna dłoń chwyciła cię za gardło i ścisnęła na tyle mocno, że właściwie od razu straciłaś oddech.
Zabawne, przez chwilę zdawało mi się, że jesteś poważny. - grubas znowu dmuchnął ci w twarz dymem z cygara, co teraz spowodowało że całkowicie się nim zachłysnęłaś próbując złapać chociaż odrobinę powietrza. Kiedy tylko kaszlnęłaś, mężczyzna uznał że to odpowiedni moment na siarczystego liścia. Jego otwarta dłoń przejechała po twoim policzku z taką siłą, że aż wyrwała cię z jego własnego uścisku przez co odleciałaś w bok prosto w tłum ludzi. Ból był niesamowicie piekący, do tego podrażnione od dymu gardło i... przerwana technika Henge przez którą znowu byłaś słodką dziewczynką w spódniczce. Ludzie wokół was wystraszyli się z lekka i zaczęli przyglądać całej sytuacji. Byli oni równie zdumieni co sam grubas, który nie był pewien czego właściwie był świadkiem. Wyciągnął z ust cygaro i zaczął szybko iść twoją stronę.
Co do cholery? Kim ty jesteś i czemu podszywasz się pod Yatako? On cię tu wysłał? - domyślałaś się już, że lada moment zrobi się nieciekawie i to w samym sercu wioski przez co zwrócisz na siebie niepotrzebnie uwagę wszystkich wokół.
Chyba nie myślisz, że pozwolę ci zranić to słodkie dziewczę. - nagle nieznajomy głos dobiegł zza twoich pleców. Wszyscy rozstąpili się a dosłownie metr za tobą stanął nie kto inny jak śledzony wcześniej Uchiha. Ze splecionymi rękoma i pewnym siebie uśmiechem wpatrywał się w grubasa, który teraz stracił cały zapał do dalszego przesłuchiwania twojej skromnej osóbki.
A idźcie w cholerę. I tak znajdę tego zasrańca. - rzucił spaślak po czym zawrócił się na pięcie i odszedł w swoją stronę.
Wszystko w porządku? Proszę, napij się. - powiedział Uchiha podając ci najpierw rękę abyś wstała, a następnie wodę abyś opłukała podrażnione gardło.
Jestem Kuro, a ty? Może jesteś głodna? Ja stawiam.

[Motoko]

Już miała zamiar postawić się po raz kolejny, kiedy dym z cygara skutecznie zatkał jej gardło, które zajęło się po chwili kaszlem i próbą odzyskania świeżego powietrza. Dodatkowo nie spodziewała się, że ten przejdzie do tak drastycznych środków, jak oficjalna próba pojedynku, czy jakkolwiek można było to nazwać, w każdym wypadku nie miała szans z nieprzewidywalnym grubasem, szczególnie w tym ciele. Czuła, jak gardło niebezpiecznie jej pulsuje w tym ciele i można powiedzieć, że pewnego rodzaju odetchnięciem było to uderzenie, które skupiło ból w całkiem innym miejscu, dokładnie na jej policzku. Skupiona na tych wszystkich odczuciach i próbie uspokojenia swojego szaleńczo bijącego serca dziewczyna nawet nie zauważyła, że technika przestała działać. Z dezorientacją i lekkim strachem wpatrywała się w mężczyznę, choć nie bała się bezpośrednio jego, raczej tego, że straciła swój cel, za którym wcześniej podążała, co mogło wyglądać całkiem inaczej z pozycji obserwatora. Nogi, które krzyżowały się w kolanach były odsłonięte i dodatkowo były jej własnymi nogami! Obserwowała z narastającą paniką, jak ten się zbliża i choć nie bała się bezpośrednio grubasa, którego mogła nadziać na swój miecz, który już miała u pasa, to głównym jej zmartwieniem było całe zamieszanie wśród jej osoby, teraz już mogła kompletnie walić bycie incognito, to dla lamusów.
- Nnnie..to nie tak proszę Pana. - powiedziała z ewidentnym przestrachem w głosie, przecież nadal musiała grać, to wciąż były jej atuty. Sam pracodawca przyznał, że przyda się bardziej jako oficjalna mącicielka i chyba tutaj dostrzegła jego mądrość, szkoda tylko, że było już po czasie. Gdy usłyszała nieznajomy głos przeszły ją ciarki, nienawidziła takich sytuacji, kiedy ktoś musiał się wstawiać za nią i robić z niej sierotę. Już prawie wstała z gracją, żeby tylko przyfasolić gościowi, który się wtrącał, ale oczywiście swoją wyćwiczoną, żelazną cierpliwością, która oczywiście miała swoje granice, przetrzymała ten moment. 'Takie jest zadanie, Motoko skup się.' powiedziała sobie w myślach, cały czas parząc z mieszanką wrogości i strachu w mężczyznę, który zwyczajnie obrócił się i poszedł.
Z domieszką wstydu, że nie potrafiła sama sobie poradzić i złości przyjęła jego dłoń i szybko wstała. Wzięła od niego wodę i opłukała gardło, które jakoś przestało ją boleć od momentu, w którym to dłoń podał jej chłopak, którego śledziła. Nie potrafiła tak zwyczajnie się na niego patrzeć, dlatego udając, że rumieńce złości są spowodowane jego obecnością, spuściła wzrok niżej.
- Dziękuję...Kuro, nie trzeba było. - powiedziała jedynie w odpowiedzi na jego pytania, oddając mu zaraz bukłak z wodą. Ostatnie czego cholernie potrzebowała była jałmużna od jakiegoś gościa, który uważa się za bohatera, czy wspominałam już, jak nienawidzi facetów? - Ja...nie chcę się narzucać. - powiedziała jedynie, mając ciche nadzieje, że coś tam jej odpowie, jak to mieli w zwyczaju Ci denni romantycy i dżentelmeni, przecież musiała wykorzystać fakt, że z nią rozmawia i jest z klanu Uchiha, być może wyciągnie od niego jakieś ciekawe informacje.

[Hoshigaki Seiki]

Decyzje
23/30+

Uchiha z przyjaznym uśmiechem odebrał swój bukłak i pomógł ci wstać. Ludzie zebrani wokół rozmawiali pomiędzy sobą o tej dziwnej sytuacji, jednak powoli zaczęli się rozchodzić, widząc że sytuacja została opanowana przez dzielnego członka rodu czerwonookich.
Ależ żaden problem. Tak czy inaczej będę musiał coś zjeść, a zawsze przyjemniej mieć towarzystwo, prawda? Poza tym mam jeszcze trochę czasu, aby wrócić do swojej osady. Przyjaciel poprosił abym spotkał się z nim o zachodzie słońca i przekazał pierścionek zaręczynowy. Tyle się natrudził żeby wreszcie przypodobać się Tensie, nie mogę się doczekać jej miny. - zaszczebiotał dość dziwnie, niczym słodka dziewczynka po czym przypomniał sobie, że chyba nieco się zagalopował.
Wybacz, nie powinienem zamęczać cię takimi szczegółami. A co do obiadu, nie daj się prosić, obiecuję że będzie pyszne. - dodał mężczyzna wskazując palcem kierunek głównego szlaku na którym podobno znajdowała się najlepsza knajpka z jedzeniem jaką tylko można znaleźć w całym Sogen.

Spójrz jaka słodka z nich para. Oboje Uchiha, stworzeni dla siebie. - usłyszałaś nagle jakąś kobietę, która wraz z koleżanką wpatrywała się w waszą dwójkę i od razu uznała że jesteście razem. Krępujące czy nie? Z pewnością nie dla twojego wybawiciela, który zaczął się głośno śmiać i czochrać włosy dłonią jak to mają w zwyczaju lekko zmieszani ludzie.
Drogie panie, to nie tak. Ja jeszcze nie... to znaczy ona nie... - zaśmiał się po czym spojrzał na ciebie z nadzieją, że przyjmiesz tą sytuację równie dobrze co on i nie zrównasz go z błotem. Jego spojrzenie wskazywało na to, że jednak liczył na coś więcej niż tylko posiłek, zwłaszcza teraz kiedy ktoś wspomniał o waszej dwójce jako o parze.
Nieopodal was znajdował się znak, wskazujący około godzinę drogi pieszo do osady rodu Uchiha, gdzie zmierzał twój rozmówca, wybawiciel, a może nawet kochanek.
W tej chwili musiałaś zdecydować, czy udasz się tam samotnie, czy w towarzystwie szarmanckiego i bardzo pogodnego chłopaka, któremu po prostu wpadłaś w oko.

[Motoko]

Na szczęście ludzie powoli się uspokajali, co nie odnosiło się nijak do zachowania i reakcji Motoko, która wręcz była sparaliżowana takim wstydem w postaci braku reakcji. Nie miała ochoty widzieć, a w szczególności rozmawiać z nikim. Właśnie dzięki tym płomienistym emocjom, była w stanie wręcz idealnie odgrywać rolę pokornej i bardzo wstydliwej dziewczyny, tak naprawdę zamieniając swoje rumieńce złości i bezsilności, na rumieńce wstydu i skromności.
W momencie, w którym jego głos przeszedł na trochę wyższe tony ekscytacji, dziewczyna spojrzała się na niego z dołu, bo oczywiście tradycyjnie była od niego niższa. Zdziwienie było widoczne w jej oczach bez dwóch zdań. Chyba nawet sama się nie spodziewała, że trafi na tak dobre źródło informacji, które dostanie praktycznie pod nos. Niestety nie dane jej było więcej posłuchać, bo chłopak dojrzał do tego, że trochę się zagalopował. Trzeba przyznać, że była trochę zawiedziona, co też starała się w pewien sposób zataić przez kolejne skierowanie wzroku w ziemię.
- W su... - zanim dziewczyna zdążyła zaakceptować jego zaproszenie, jeśli nawet nie prośbę, usłyszała głos jakiejś kobiety, która skomentowała ich dwójkę jako parę. Jeśli kiedykolwiek dziewczyna myślała, że będzie bardziej czerwona na twarzy, niż była właśnie w tamtym momencie, cóż...Widząc się w lustrze zdziwiłaby się niemiłosiernie, bo już nawet jej kark zagotował się do czerwoności. Mieszanka wstydu i złości przyspieszyło bicie jej serca, które i tak już całkiem nieźle galopowało i kiedy już miała powiedzieć coś bardzo zjadliwego, odezwał się jej 'wybawca'. Ten moment dał jej pięć minut, które potrzebowała, żeby przybrać na twarz odpowiednią gamę uczuć, które tak naprawdę podsycał całkiem inne, bardziej mordercze. Widząc jego obawę we wzroku, która tak naprawdę ją nie interesowała, miała bardziej na uwadze możliwość wyciągnięcia od niego właściwych informacji, to był ten przełomowy moment, a przynajmniej tak jej się zdawało.
- Kochanie, nie chcesz się do mnie przyznać? - spytała się go oburzona, oczywiście szczebiocząc na określenie bardzo nienaturalnie. Przez cały czas miała nadzieję, że w istocie jej się to opłaci, pomimo tego, że jej głos delikatnie zadrżał pod wpływem gamy emocji, które do niej wróciły, kiedy tylko wypowiedziała to jedno, odnoszące się do konkretnych osób słowo. Przez cały ten czas, kiedy wypowiadała te słowa, wpatrywała się w chłopaka z rozbawieniem w kącikach ust, które było widoczne przez ich lekkie uniesienie, co razem z rumieńcami na twarzy dawał całkiem ciekawy efekt. Jej oczy nie były objęte tym cieniem uśmiechu, bowiem nie można było z nich wyczytać kompletnie nic, zwyczajna, pusta studnia czarnego i czerwonego koloru..Chyba nigdy się tak siebie nienawidziła, jak właśnie w tym momencie, będzie musiała komuś poderżnąć gardło w zamian za tę zniewagę samej siebie. Jeśli to zlecenie wymagało ofiar, to jedną już można było wpisać na listę.

[Hoshigaki Seiki]

Decyzje
25/30+

Uchiha zaśmiał się na twoją zagrywkę z "kochaniem" ale widziałaś, że na jego twarzy pojawił się rumieniec. Postanowił on pociągnąć cię za nadgarstek i odejść od tamtych ludzi. W tej chwili wyglądaliście niczym najdoskonalsza para, żywcem wyciągnięta z jakiegoś obrazka. On młody, przystojny, wspaniały shinobi ze znamienitego klanu, uprzejmy a obok niego ty, piękna, zdolna, młoda. Ludzie zerkali na was zazdrośnie co dało się zauważyć.
Kiedy wyszliście na główny szlak i opuściliście port, tłum nieco się przerzedził i mogliście zwolnić kroku. Kuro nie trzymał już twojego nadgarstka, byłoby to przecież niezręczne bo nie byliście parą. Zamiast tego postanowił on zagaić rozmowę, w końcu uważał on wasze spotkanie za jakiś znak, dlatego postawił sobie za punkt honoru pokazać się z jak najlepszej strony.
Właściwie to nie wiem nawet jak masz na imię. Ja już się przedstawiłem. - zadał pierwsze pytanie i oczekując odpowiedzi wpatrywał się w twoje urocze rumieńce, które jeszcze były nieco widoczne.
Co robisz w Sogen? Chyba nie jesteś stąd. I co to za dziwna sytuacja z tamtym bandziorem? Widywałem go już nie raz i wiem że potrafi być zdolny do okropnych rzeczy. - dodał kiedy zdradziłaś mu swoje imię (o ile to zrobisz).
Facet wiedział, że trzeba interesować się kobietą, słuchać tego co ma do powiedzenia jednak w twoim przypadku zdradzanie niektórych informacji mogło narazić cię nawet na niebezpieczeństwo. Właściwie mogłaś zakładać, że twoja ofiara była znajomą Kuro więc mogłaś właśnie być jedną z najbardziej podłych podrywaczek, porywaczek na świecie.
Do osady rodu Uchiha mieliście jakąś godzinę drogi z czego mniej więcej w połowie mieliście zatrzymać się w przydrożnej knajpce na wspomniany posiłek.

Podczas wizyty w knajpie, Kuro ciągle był bardzo uprzejmy i robił wrażenie naprawdę porządnego faceta, może nawet kandydata na męża. Czego mu brakowało? Ciężko byłoby coś takiego znaleźć chociaż jako młoda i zapewne po prostu napalona dziewczyna miałaś nieco wyidealizowane spojrzenie na swojego wybawcę.
W międzyczasie podczas waszej podróży i posiłku, dowiedziałaś się że Kuro jest jednym z wielu Uchiha, którzy żyją w tej samej osadzie co twoja ofiara imieniem Sagisa. Wspomniał on raz o jej siostrze przy jednej z kilku opowieści które snuł dla podtrzymania rozmowy.
Teraz było pewne, że jeśli będziesz towarzyszyła Kuro aż do osady, będziesz mogła wręcz spotkać Sagisę na ulicy. Ale co wtedy? Teraz kiedy sprawy zdawały się iść dość gładko, trzeba było dostosować do nich jakiś plan działania, zabezpieczyć się dobrym planem, scenariuszem. Czasu uciekał, osada rodu Uchiha była już bardzo blisko, a ty poza obmyślaniem planu musiałaś też ciągnąć rozmowę z Kuro.

[Motoko]

Widząc jego zadowoloną minę, a nawet słysząc śmiech dziewczyna nie mogła powstrzymać się przed mentalnym uderzeniem się w potylicę i to bardzo mocno. W sumie sam pomysł zrobienia sobie krzywdy w takim momencie wydawał się być o wiele bardziej milszy niż całe to zamieszanie, przy którym gość bezczelnie wziął ją za rękę. Z oburzeniem, które na twarzy było widoczne jako szok, spoglądała na jego dłoń uciskającą jej nadgarstek. Powiedzieć, że to miejsce wręcz ją paliło, to chyba zbyt mało, nadal nie lubiła mężczyzn...Perfidne dranie.
- Cóż, nutka tajemniczości to chyba najbardziej intrygująca część znajomości, nie sądzisz? - spróbowała zagrać na jego fantazji, pozwalając sobie przywołać na twarzy dosyć łobuzerski wyraz. Flirtowanie nie było najlepszym sposobem, szczególnie w takiej sytuacji, ale przecież musiała jakoś schować swoją przykrywkę, choć niepowiedzenie swojego imienia było chyba najbardziej charakterystyczne ze wszystkiego, w końcu będzie ją pamiętał jako tajemniczą nieznajomą, a to dopiero wrzyna się w pamięć. Nie miała ochoty na żadne dylematy moralne, bo też nie potrzebowała takich problemów. Motoko wiedziała, że posiadając określone zadanie, ma po prostu je wykonać i choć było to po części sprzeczne z...Właściwie, to nie było z niczym sprzeczne, przecież nigdy nie mówiła, że będzie bronić słabszych. Jedyne co sobie obiecywała to zgodność z samą sobą, a przecież porwanie się na brudną robotę skutkowało ewentualnym utytłaniem, czyż nie?
- Hm.. próbowałam jakoś dojść z nim do porozumienia, bo mężczyzna, w którego byłam przemieniona poprosił mnie o wyrównanie rachunków...Cóż, chyba taki sierpowy można nazwać nauczką. - powiedziała z na pół zaciętą, a także w połowie smutną miną, dotykając przy tym delikatnie rzekomej części, która jeszcze miała lekkie ślady zaczerwienienia. Było jej zwyczajnie przykro, że dała się tak łatwo podejść i to jeszcze żadnemu shinobi, a zwykłemu obywatelowi. Dodatkowe zapatrzenie się w podłogę pomogło jej pozbierać myśli i dać chłopakowi jasny powód tłumaczący całą sytuację, jedyne co Motoko myślała, to żeby połknął haczyk, cierpliwie jej potakując i zamartwiając się o jej stan, jak to bywa w takich nadopiekuńczych przypadkach.

Z pewnością, Motoko była tak napalona na swojego wybawcę, że wcale nie zwracała uwagi na jego usilne próby kurtuazji i wręcz nachalnej uprzejmości. Zawsze irytowali ją tacy mężczyźni, uważający się za zbawicieli, jakby jego pomoc naprawdę była pożądana, a nawet by się bez niej nie obeszło! Oczywiście akt trwał, a Motoko musiała panować nad tym, żeby zaraz mu nie przywalić od nadmiernej paplaniny i dobrego zachowania.
Trzeba przyznać, że chwilowo wszystko się opłacało, choć widok jedzącego gościa, który pewnie wyobrażał sobie ich gromadkę dzieci biegającą po ogródku, przyprawiał ją o ogromną irytację, tak na razie trzymała się dzielnie. Jedynym skutkiem ubocznym, który objawiał się z jej złości i ciągłego wstydu tamtej sytuacji, kiedy ktoś próbował ją obronić, były te zaróżowione poliki, które Kuro mógł zinterpretować w całkiem inny sposób. Jednakże przez cały ten czas, dziewczyna miała w planach dowiedzieć się tego co potrzebowała i zwrócenia się do punktu wyjścia, czyli tajemnego rozmyślania, jak wyciągnąć dziewczynę. Zastanawiała się, czy ogłuszenie wchodziło w grę skoro mężczyzna dał jasno do zrozumienia, że głos mam jej z głowy nie spaść, ale...Gdyby tak ogłuszyć ją bez upadających włosów? Drugim aspektem był wyraźny atut, którym radziła sobie lepiej niż myślała, a była nim oczywiście maska i charakter przyjaznej dziewczyny, na którą wyglądała. Pytanie tylko, czy potrafiłaby tak po prostu oszukać osobę, którą w takim wypadku będzie musiała poznać? Czy wkraczając do wioski bez żadnych ubezpieczeń w postaci kogoś twarzy, nie zapisze się na kartach regionu jako osoba, która próbowała porwać, czy też porwała członka klanu Uchiha? Wszystko to było takie skomplikowane, jak dla jednej osoby, która dostała zlecenie tak niedawno. Jedynym problemem był upór, którym się wykazywała odnośnie tego, że była zwyczajnie niekompetentna, bo też mało doświadczona, ale jak to, ona nie da rady? Na razie, jedynym jej planem było odesłanie chłopaka w swoje miejsce, czyli pieruny w sposób wielce łagodny i taktowny, jakby zrobiła to dziewczyna, która jest wdzięczna za pomoc i proponuje spotkanie w innych okolicznościach. Wszystko to oczywiście pod pretekstem przekazania informacji mężczyźnie, który o dziwo, nie życzy sobie widoku nikogo innego, taka przykra sytuacja.

//zt.