Głęboko w Lesie

[Narubi]

Akcja ratunkowa

Ranga D - 9/15+
Josaiji

Facet tylko patrzył się na spotkanego w lesie młodzieńca. Strasznie mu się nie podobał. Był arogancki, a i gówno chciał pomóc. Nie dość, że przeklinał to jeszcze robił jakieś dziwne rzeczy z rękami. Mężczyzna podejrzewał, że ten właśnie wyciągnął nóż.
- Jesteś pewien, że chcesz mnie zabić? Jeszcze bardziej pragniesz spieprzyć swoje życie? - uśmiechnął się, mówiąc to. Zachowywał pełnię spokoju, chociaż podejrzewał, że grozi mu dość znacznie niebezpieczeństwo. Wiedział jednak, że Josaiji jest totalnie zdemoralizowany i czuł wewnętrzny moralny obowiązek, by nie dopuścić do całkowitego upadku tego młodego człowieka. Oczywiście młodzi ludzie mordowali innych, bowiem takie były realia rządzące światem ninja, ale mężczyzna był zwyczajnym obywatelem. Sam fakt, że młody Senju pali, przeklina i jeszcze szykuje się potajemnie do zamordowania niewinnej osoby ... to go trochę przerażało. Powrócił jednak po pewnym czasie myślami do swojego syna.
- Moje powody są nieistotne - rzekł - Mam władzę rodzicielską. Nie biję swojego syna. Nie mam sobie nic do zarzucenia. Albo pomagasz i Ci zapłacę pierwsze pewnie uczciwie zarobione pieniądze w Twoim życiu albo spadaj.
Facet dał proste ultimatum. Zakręcił się jeszcze trochę, a następnie pokiwał potwierdzająco głową i udał się w pewnym kierunku. Widać odnalazł drogę.

[Josaiji]

Czy młodzieniec chciał zabijać mężczyznę? Nie, po prostu wyciągnął nóż dla własnego bezpieczeństwa. Po świecie chodziło za dużo ścierwa, żeby mu zaufać. Kiedyś ojciec Josaijiego również zaufał pewnej osobie. Był wtedy rozbitkiem, ledwo uszedł z życiem, kiedy dopadł go sztorm, a jego kuter uległ zniszczeniu. Wtedy uratował go Noritoshi. Jego załoga nakarmiła Takehide, wyleczyła i odstawiła do osady, w której mieszkał. Problem polegał na tym, że "ratownik" nakazał swoim ludziom przeprowadzić atak na wioskę, a dzięki temu życie straciła połowa mieszkańców, tak więc ciężko młodemu Senju zaufać.
- Co by zmieniła Twoja śmierć? Skąd ten pomysł? Wolałbym uciąć Ci palce, język i wydłubać oczy. - powiedział czarnowłosy wzruszając ramionami. Gdyby tak zrobił, miałby na sumieniu nie zabójstwo, a okaleczenie człowieka, który ciężko przekazywałby jakiekolwiek informacje, o ile by mu się to udało.
- Nie podoba mi się, że traktujesz mnie jak przestępce i jakiegoś najgorszego. W swoim życiu, może i krótkim, zdążyłem uczciwie zarobić wystarczająco. I zgoda, pomogę Ci. Ale tylko ze względu na pieniądze. - dodał ze stoickim spokojem, po czym ruszył za facetem. Skoro znalazł drogę, to idealnie. Ciekawe ile zapłaci.

[Narubi]

Akcja ratunkowa

Ranga D - 11/15+
Josaiji

Mężczyzna odwrócił się i skinął głową.
- Nie traktuję Cię jako przestępcę. Traktuję Cię jak młodego człowieka, który takim przestępcą może się stać - powiedział - A dajesz mi ku temu powody.
Proste słowa znaczące dość sporo. Oddalały one oskarżenia i przedstawiały prawdziwe powody działań. Prawdopodobnie miały też zmusić do refleksji nad zachowaniem i skłonić w jakiś sposób do zmiany. To był taki znak ostrzegawczy. Zimny prysznic. Tak jakby chciał powiedzieć coś w stylu "obudź się, bo źle skończysz". Czy Jo tak to odbierał? Ciężko było stwierdzić, jednak facet miał nadzieję, że właśnie tak to odbiera. Po chwili odwrócił się na powrót i zaczął iść przed siebie. Josaiji widział uprzednio na jego twarzy zadowolenie i spokój. Z czego mężczyzna mógł być zadowolony? Pewnie z tego, że chłopak zgodził się mu pomóc. Jego syna mogło spotkać jakieś nieszczęście i zawsze dwie osoby do pomocy to lepiej niżby była tylko jedna. A jeśli syn byłby ciągle nieznaleziony i zagubiony to Josaiji mógł przecież pomóc w jego poszukiwaniach i tym samym znaleźć zaginionego chłopca. Droga wiodła przez las. Mężczyzna szedł umiejętnie omijając wszelakie gałęzie. Wchodzenie bowiem na nie mogło tylko opóźnić ich przemarsz przez tą leśną i zaśnieżoną krainę. Po chwili mężczyzna wszedł w jakieś krzaki i wyszedł po drugiej stronie. Jego oczom ukazała się polanka ...
- O kurwa - rzekł cicho. Widać zauważył na polance coś co go zaniepokoiło.

[Josaiji]

Przestępcą mógł stać się każdy, w każdej chwili. Josaiji nie chciał nim być, ale jeżeli zaszłaby taka konieczność... To czemu by nie spróbować kogoś ubić, okraść? Okazja czyni złodziejem, czy jakoś tak.
- Nie widzę powodu, dla którego miałbym się nim stać. Nie zmuszaj mnie więc do tego. - pociągając nosem krótko rzucił co o tym wszystkim sądzi. Szedł za mężczyzną w zupełnej ciszy. Miał mu pomóc? Nie ma problemu, ale odzywać się, a tym bardziej prowadzić z nim dłuższy dialog nie wchodziło w grę. Chociaż nadal czarnowłosego gryzła jedna sprawa - co się stało z synem nieznajomego. Czemu się zgubił/uciekł? Musiał mieć powód.. Albo go porwali, wtedy problem będzie dużo większy niż Josaiji przewidywał, trzeba będzie go odbijać, a Senju narażać swojego życia nie miał zamiaru, nawet w zamian za pieniądze. Cóż, oby się wszystko wyjaśniło w dosyć szybkim tempie, YOshitaka będzie mógł wrócić do domu, przespać się i ponownie wziąć się za treningi. Josaiji co jakiś czas otrzepywał ubranie z białego puchu, podążając śladami łysola. Nie ufał mu, obserwował każdy jego krok.
- Gdzie on tam kurwa lezie... - rzucił w myślach sam do siebie młodzieniec, patrząc jak jego zleceniodawca przedziera się przez krzaki. Nie miał zamiaru stać i się przyglądać. Ruszył zaraz za nim.
- Ożesz chuj... - dodał zaraz "o kurwa". Najwidoczniej zauważył to samo co mężczyzna.

[Ichirou]

Misja rangi D
13/15

---

Zaśnieżony, gęsty las prawdopodobnie nie był odpowiednim miejscem dla dzieciaka. Szczególnie, jeśli zapuścić się w jego głębsze rejony, a właśnie w nie wkraczali Josaiji i ojciec zganionego chłopaka. Biorąc pod uwagę obecną porę roku, spędzenie tu całej nocy mogło okazać się niebezpieczne dla zdrowia, a nawet i życia. Trudno było powiem spodziewać się jakichkolwiek umiejętności przetrwania po młodzieńcu, więc jeżeli faktycznie zaszył się gdzieś w lesie na kilkanaście godzin, to prędzej czy później musiał dotknąć go chłód, a więc w grę wchodziło odmrożenie. Oczywiście to było tylko gdybanie, a z synem zleceniodawcy mogły stać się różne rzeczy.
Widok, który napotkali sprawił, że osobnik zbladł, a w jego oczach zaczęło malować się przerażenie. Zaraz po wypowiedzeniu półgłosem przekleństwa, ruszył pospiesznie do przodu, by przyjrzeć się lepiej niepokojącej rzeczy, którą była spora plama krwi. Nie była bardzo świeża, bo szkarłatna ciecz wsiąknęła w śnieg i lekko przymarzła, ale było jej na tyle, że była łatwo zauważalna mimo leciutkiej, nowej warstwy zimowego puchu. Co tu się stało? Nie dziwne, że w głowie zdenerwowanego mężczyzny zaczęły pisać się nawet te najczarniejsze scenariusze.
- Żeby to nie było jego... - wyszeptał cicho życzenie, po czym wskazał palcem przed siebie. - Spójrz, widać ślady krwi. Słabo, ale jakoś widać. Masz młode oczy, chodź, nie możemy zgubić tego tropu - wycedził pospiesznie i natychmiast ruszył do przodu. Nie można było jednak pozwolić sobie na szybkie tempo przemarszu, ponieważ drobne plamy posoki były nieco przykryte śniegiem, stąd też dwójka osobników musiała mocno wytężyć swój wzrok w poszukiwaniu jasnoróżowych odbarwień na białym podłożu.

[Josaiji]

Ocenianie umiejętności przetrwania młodego chłopca nie leżało w obowiązku czarnowłosego. Tak naprawdę miał to gdzieś, nie interesowały go osoby mu nieznajome. W tej chwili liczył się tylko zarobek, a skoro miał to być dosyć łatwy pieniądz, to się skusił. W końcu, nie codziennie zarabia się pieniądze śledząc kogoś. Miał nadzieję, że poszukiwania skończą się w miarę szybko i nie będzie musiał dłużej marznąć. Po głowie chodził mu powrót do ciepłego domu, odpoczynek przy kominku i studiowanie różnych zwojów ze wskazówkami, podstawami klanu, do którego przynależał i tym podobne. Po prostu miał stać się silniejszy, miał w tym jeden jedyny cel. Zastanawiał się, po co tak właściwie to robi? Przecież mógł być rybakiem jak ojciec - wiódłby spokojne życie, wypływał w morze, wieczorami wracał do żony z załadowanym kutrem po brzegi... Ale zaraz po tym wracała myśl, a raczej chęć zemsty na tym śmieciu. Ciekawe czy jeszcze żył i napadał na najbiedniejsze osady, na te pozbawione ochrony i jakichkolwiek szans na obronę. Aż mu się niedobrze robiło, przypominając sobie jego twarz.
Jeżeli syn łysola uciekł z domu, to najprawdopodobniej zaopatrzył się w najpotrzebniejsze przedmioty, tak aby przetrwać chłód. Nie mógł być na tyle niemądry, żeby wyjść z domu bez ciepłego ubioru. Z drugiej jednak strony, jak dzieciak się zgubił to szanse na odnalezienie go żywego malały z każdą minutą. Po głowie mężczyzny w średnim wieku błądziły najpewniej najgorsze myśli.
Reakcja Yoshitaki na widok krwi była jaka była z jednego powodu - już kiedyś coś takiego przeżył. Był świadkiem śmierci najbliższych mu osób, widział na własne oczy zakrwawione ciała matki i siostry. Dopiero teraz zaczynało powoli do niego docierać, co czuje nieznajomy. Senju ruszył w kierunku plamy krwi. Gdy był wystarczająco blisko, przykucnął i zaczął się rozglądać. Szukał czegoś, co pomogłoby mu ustalić, czy krew należy faktycznie do człowieka, czy może do jakiegoś zwierzęcia, które zostało ranne. Chodziło więc przede wszystkim o odciski na śniegu. Czy zostawiły je łapy, czy stopy. Ile było osób/zwierząt. Pociągnął nosem, wciągając powoli spływające mu gile z nosa, podrapał się po głowie i delikatnie zwrócił głowę w kierunku mężczyzny.
- Nie dramatyzuj. Krew może należeć do jakiejś dużej zwierzyny i tego się trzymajmy. Nie ma póki co panikować. - rzucił czarnowłosy, dotykając jeszcze palcem krwi. Faktycznie powoli już zamarzała, co może świadczyć o tym, że leży tutaj już dość długo.
- Jeżeli jednak to krew Twojego syna, to raczej nie odnajdziemy go żywego. - dodał po chwili bez emocji, powoli podnosząc się do góry. Pokręcił przy tym negatywnie głową i spojrzał na mniejsze ślady.
- Ruszajmy. - i zaczął podążać za śladami.

[Ichirou]

Misja rangi D
15/15

---

Podążali za jasnoróżowymi śladami na śniegu, co nie było rzeczą łatwą. Nie raz, nie dwa zgubili właściwy trop i byli zmuszeni do lekkiego cofnięcia się, bo odszukać plamy krwi. Obecność dwóch par oczu ułatwiała jednak zadanie. Gdyby mężczyzna poruszał się sam, zapewne szłoby to znacznie wolniej, bo Josaiji dobre kilka razy doszukał się detali, których ojciec zagubionego zwyczajnie by nie dostrzegł.
Po pewnym czasie, przedarłszy się przez oblodzone krzewy, dostrzegli coś, co przyspieszyło tętno mężczyzny. W oddali, pod jednym z drzew, siedział jakiś niewielki człowiek. Dziecko, najprawdopodobniej właśnie te poszukiwane. Bez jakiegokolwiek zastanowienia, osobnik ruszył naprzód, chcąc jak najprędzej zapewnić ratunek synowi. Jeżeli młody shinobi udał się za nim, to nieopodal dzieciaka dostrzegł leżącą sarnę. Martwą. Jej noga była dotkliwie poraniona, a to za sprawą żelaznej pułapki, która bardzo niefortunnie wbiła się w ciało zwierzęcia. Źródło śladów krwi było zatem już jasne. A co z chłopakiem? Był przemarznięty aż do szpiku, bezbronny i pozbawiony sił. Jego cera była bardzo jasna, siwa, niemalże jak u trupa. Nie potrzeba było oceny fachowca, by wiedzieć, że w grę wchodziły dość poważne odmrożenia.
- C-co się stało?! - wycedził mężczyzna kucający nad chłopcem, kiedy tylko otrząsnął się z szoku.
- Sarenka... Chciałem do niej podejść, ale spłoszyłem ją... Uciekła... Wpadła w pułapkę... Bardzo cierpiała, nie mogłem jej zostawić... - mówił powoli i szeptem, z trudem poruszając wargi, które przez zimno nabrały fioletowej barwy. Scenka była całkiem ckliwa, ale najważniejsze, że dzieciak wciąż trzymał się przy życiu.

[Josaiji]

Pod koniec było już bardzo ciężko dostrzegać plamy. Najwidoczniej "coś" gubiło krwi coraz więcej i więcej, aż w końcu nie miało się z czego lać. Josaiji był już prawie pewny, że znajdą prędzej czy później trupa, nie wiedział tylko czyjego. Gdyby trafili na martwego dzieciaka, mężczyzna prawdopodobnie wpadłby w rozpacz i byłby problem z uzyskaniem pieniędzy za pomoc w odnalezieniu. Zresztą, co to za pomoc "znajdź zwłoki". Co jakiś czas gubili trop, nic dziwnego - świeżego śniegu napadało dosyć mocno, co skutecznie utrudniało śledztwo.
Nareszcie udało im się dotrzeć do końca śladów. Josaiji wytężył wzrok i ujrzał pod drzewem siedzące dziecko. Na całe szczęście, krew nie należała do niego. Jakby nie mówić, kamień z serca ojcu mógł spaść. Czarnowłosy podszedł do sarny, przykucnął przy niej i spokojnie zmierzył ją wzrokiem.
-Cóż, z niej już nic nie będzie. Martwa. Wilki rozgryzą padlinę. - powiedział pod nosem, tak by młody nie usłyszał. W końcu pobiegł sarenkę ratować, a jak się dowie, że nikt nie urządzi jej pogrzebu, a po prostu ją zjedzą... Wpadnie w histerię, a tego mu nie potrzeba. Podniósł się, odwrócił na pięcie w kierunku łysego, który za pewne już zajmował się synkiem. Powolnym krokiem podszedł do nich, rozpinając powoli guziki płaszcza. Zdjął go, po czym wystawił rękę z odzieżą w stronę nieznajomego.
-Okryj go, jemu się teraz przyda. Do domu mam niedaleko, poradzę sobie. Zabierz go do osady, piętnaście minut drogi. Tam na pewno ktoś Cię przygarnie na cały dzień, ugości, a młody powoli dojdzie do siebie. *przeniósł wzrok na chłopaka*. A Ty młody człowieku powinieneś wiedzieć, kiedy odpuścić. To tylko sarna, a pójście za nią w las w taką pogodę, było dla Ciebie prawie samobójstwem. Licz się ze swoim życiem, masz tylko jedno. - dodał i czekał wyprostowany, aż ojciec odbierze płaszcz. Cóż, jeszcze nie odchodził, czekał na obiecaną zapłatę.

[Ichirou]

Misja rangi D
17/15

---

Wszystko skończyło się w miarę szczęśliwie. W miarę, bo chłopak wciąż żył, ale był dość w kiepskim stanie zarówno fizycznym jak i psychicznym. Poważne odmrożenia i wycieczenie organizmu wymagały możliwie szybkiej opieki. Poza tym, wspomnienia związane z ostatnimi godzinami spędzonymi samotnie w gęstym lesie zapewne dobrze utrwalą się w głowie młodzieńca. Dla dość niewinnego chłopaczka obserwowania konającej, męczącej się sarny zapewne było ciężkim przeżyciem. To jednak nie sprawa Josaijiego, nieprawdaż?
Mężczyzna zdjął swoją kurtkę i okrył ją syna, by zapewnić mu dodatkową warstwę utrzymującą ciepło. Potem spojrzał na szesnastolatka i skinął jedynie głową na jego słowa. Nie miał ochoty wchodzić w jakiekolwiek dyskusje, nie w takim momencie. Jako że ten całkiem wymownie stał tuż obok, ojciec odnalezionego dziecka prędko się domyślił, że oczekuje się od niego zapłaty. Cóż, mimo wszystko należała się.
- Dzięki za pomoc, samemu bym pewnie dalej błądził w lesie - odrzekł krótko, wciskając młodemu shinobi pieniężną zapłatę, a zaraz potem wrócił niemalże całą swoją uwagą na zmarzniętego dzieciaka. Wziął go na ręce, pożegnał się drobnym skinieniem głowy i pospiesznym krokiem ruszył w drogę powrotną. Musiał jak najprędzej zaprowadzić swego syna w cieplejsze miejsce, w którym otrzyma odpowiednią opiekę. Tym samym pozostawił Josaijiego samego, bogatszego o małą sumkę. Ten mógł wrócić do swoich zajęć. Całkiem gładka robota, huh.

• Misja zakończona.

[Josaiji]

Faktycznie, robota gładziutka, szybka, bezbolesna. Dzieciak uszedł z życiem, sarna tyle szczęścia nie miała. Czarnowłosy przez chwilę rozmyślał, czy by jej nie zabrać ze sobą i po prostu oporządzić i w przyszłości zjeść, ale po chwili namysłu, odszedł od tego pomysłu. Pozbył się płaszcza, na całe szczęście w domu miał jakieś dwa zapasowe, więc marznąć nie będzie. Łysy postanowił zapłacić chłopakowi, za pomoc - zresztą taka była ich umowa. Josaiji chwycił pieniądze w dłoń, sprawnie je przeliczył, po czym upchnął do kieszeni. Z zarobku był zadowolony, w końcu niemały pieniądz, a w sumie za nic.
- Nie ma problemu. - odparł również żegnając nieznajomego skinieniem głowy. Senju spojrzał jeszcze raz na sarnę, skrzywił się i powolnym krokiem zaczął się oddalać w kierunku osady. Czas zajrzeć do domu i trochę odpocząć.

<zt>

[Uno]

Podróż chłopaka trwała dość długo, minęło parę dni od jego wyruszenia Ryuzaku no Taki, ale w końcu zdawała się dobiegać końca. Przed swoimi oczami widział jedynie ogromny las, który żył własny życiem. Wydawało się, że czas płynie tutaj inaczej o wiele wolniej niż we wszystkich miastach i osadach. Cisza i spokój idealnie opisywało to miejsce, jedyne odgłosy, które dało się usłyszeć był śpiew ptaków i szum liści poruszanych przez wiatr. Promienie słońca przebijały się w niewielu miejscach przez konary drzew.
W końcu idealne miejsce do odpoczynku i treningu.
Ciemnowłosy niewiele myśląc rzucił się na swoje plecy, upadając na jeszcze wilgotny mech.
Dom…to miejsce jest dość podobne do niego, ach tak mi go brakuje.
Uno położył swoją prawa dłoń na lewym policzku, przejeżdżając nią po bliźnie.
Przepraszam was, że byłem za słaby by was ocalić i zbyt tchórzliwy by walczyć
Łzy zaczęły powoli spływać po jego policzkach, a z każda chwilą było ich coraz więcej w końcu młodzieniec zalał się cały łzami
Brakuje mi was.
Uno czuł się dość słabo z powodu nachodzących go wspomnień, minęło parę godzin zanim się uspokoił i zasnął. Gdy się obudził był już ranek, wyjął z saszetki jabłko, które dostał od handlarza w Ryuzaku i je zjadł.
Dobra koniec użalania się nad sobą czas się zabrać za trening. Chłopak powoli podniósł się z ziemi, otrzepał swój płaszcz z brudy i poprawił włosy.

[Arinori]

~Misja dla Uno~
~Post 1/xx~
~Szkody: brak~

---

[/color]Ayaso, piękna osiemnastoletnia dziewczyna. Stojąc sobie przy dróżce przecinającej dwie części lasu, spoglądała w niebo. A raczej starała się zauważyć to piękne, wiosenne niebo między gałęziami drzew przesłaniających prawie całe sklepienie. Faktycznie, wiosna zaczęła się na całego. Widać było pierwsze próby odrodzenia przyrody w postaci małych pąków i malutkich jeszcze ledwie widocznych listków. Jej długie, kruczoczarne włosy falowały na lekkiej, chłodnej bryzie odgarniając grzywkę z jej pięknych ocząt. Można było zastanawiać się co taka urocza istota robi w środku wielkiego lasu. Czy nasz główny bohater kończący trening, dowie się tego?
~o~

Nasz kochany Uno, człowiek-robal, dziedzic technik klanu Aburame, kończył swój trening i zaczął zbierać się do wyjścia. Nie spodziewał się, że ktoś go podgląda, a co dopiero taka ładna dziewczyna. Tak w sumie to ona jeszcze go nie zauważyła, była dość przejęta swoją sytuacją. Widać było zmartwienie i niepokój w jej oczach. Co chwila spoglądała na dość sporej wielkości kartkę, którą nerwowo dzierżyła w łapkach. Musiała być dla niej dość ważna, jej ręka co parę sekund latała między torbą, aby ją wyjąć, zawiesić na niej wzrok i schować. Ten rytuał powtarzał się regularnie co kilka chwil. Z daleka nawet mogło to wyglądać dość zabawnie...
~o~

Po kilku minutach, dziewczyna wyglądała na to, że zebrała większość swoich sił. Schowała kartkę do torby, zamknęła ją, uderzyła się lekko po policzkach dla orzeźwienia i zaczęła kroczyć w pewnym kierunku. Nie wiem czy uwierzycie, ale jej kierunek jej ruchu spowodował, że zobaczyła kilka metrów przed sobą... no kogo? Oczywiście, że naszego wspaniałego Uno. Lekko zdziwiła się na początku, co mogła wskazywać na to jej podniesiona lekko brew, jednak dosłownie sekundę później, można było zauważyć błysk w oku, jakby zauważyła walizkę z milionem Ryo. Zaczęła iść pewniejszym krokiem w stronę młodzieńca, by po chwili obdarzyć go jednym z najsłodszych uśmiechów jaki można było spotkać na tym ponurym świecie. Większość facetów od razu padła by do stóp. Czy Uno będzie w stanie oprzeć się urokowi tej panienki? Zaraz się przekonamy.

[Uno]

Uno był w środku swojego treningu, gdy zauważył w oddali młodą dziewczynę. Jego reakcja była dość prosta, trochę obserwować i mieć gdzieś, ale to, co robiła trochę go zaciekawiło i zdziwiło.
Po cholerę wchodziła do tego lasu jak go nie zna i teraz bawi się najpewniej mapą w poszukiwaniu drogi. Chłopak delikatnie się uśmiechnął. No, no orientacja w terenie na poziomie mistrzowskim, zapewne daleko zajdzie. Gdy zauważył, że przestała wyjmować kartę papieru i poklepała się po twarzy odwrócił się plecami i zaczął udawać, że coś robi, oczywiście pierwsze, co zrobił to poprawił swoje włosy i zaczął patrzeć się na drzewo przed sobą. Cóż kora świeża na gałęziach pąki listów, promienie słoneczne idealnie przebijające się jeszcze przez praktycznie puste gałęzie.
Do cholery, co ja wyprawiam.. Nie mogę się jak zachowywać! Ona może potrzebować pomocy, a tutaj nie ma nikogo poza mną i nią. Serce ciemnowłosego zaczęło bić mocniej, powoli obracał się w stronę dziewczynę i co zauważył? Ona idzie i to w jego stronę, ale raczej go jeszcze nie zauważyła, ale to wystarczyło, stracił swój zapał do pomocy i zaczął nerwowo udawać zajętego. Pierwsze, co zrobił to wyjął banana z saszetki przy pasie i wsadził go sobie do ust, ale zapomniał, że nie je się go ze skórką, przez co po prostu go tak trzymał. Było widać, że stresuje się i to ostro, nawet jego owady niebyły zbyt spokojne tylko latały dookoła niego. Przez co mógł wyglądać jak żul, zwłaszcza, że jego płaszcz był cały zniszczony. Jedyne co mu pozostało to czekać na to co powie dziewczyna jak go zobaczy z bananem w ustach.

[Arinori]

~Misja dla Uno~
~Post 3/xx~
~Szkody: brak~

---

[/color]
Ayaso zbliżała się coraz bliżej, obdarowując chłopaka swoim uroczym uśmiechem. Nasz szarmancki młodzieniec zrobić coś co może zrobić każdy nastoletni chłopak w takiej sytuacji, wyjął z torby banana i nie otwierając go, wsadził go sobie do buzi. No nie ma co, aż dziwot, że to tego momentu swojego życia nie znalazł jakieś panny, która byłaby jego. Po takim starcie, kobietom aż nie powinno przeszkadzać nawet to, że latają wokół niego owady i to, że ma zniszczone ubrania. Ale wracając. Dziewczyna z każdym krokiem wyglądała na coraz bardziej rozpromienioną, aż dziw, że nikt jej w drodze nie wybajerował, ani nie porwał. Patrzyła na młodego Aburame swoimi maślanymi oczkami, jakby całkowicie ignorując fakt, że wygląda jak jak śmierdzący, upośledzony włóczęga.
~o~
- Witaj wybawicielu! – Zaczęła swym melodyjnym głosem. – Nazywam się Ayaso, troszkę się zgubiłam w tym lesie i potrzebuję pomocy. Zostało powierzone mi zadanie znaleźć ochotników do kilku zadań powierzonych przez możnowładców tej krainy. Po drodze na umówione miejsce spotkania z chętnymi zabłądziłam. Czy byłbyś w stanie przyjąć jedno z nich? Nie chcę, żeby wuj na mnie krzyczał. Proszę, bardzo mi na tym zależyyy... – Przeciągnęła ostatnią głoskę, starając się powiedzieć to jak najbardziej słodko jak było to tylko możliwe. Słodycz sama w sobie. Mało kto bez doświadczenia z kobietami byłby w stanie jej odmówić.
Otworzyła swoją torbę, wyciągnęła z niej kartkę, wychodziło na to, że miała na niej wypisane te różne zadania. Spojrzała na nią przez chwilkę i wyciągnęła rękę w stronę chłopaka jakby nawet nie za bardzo czekając na jego odpowiedź. – Spójrz na nie. Jeśli będzie na niej coś co będziesz w stanie zrobić to mi powiedz, a dam Ci więcej informacji na jej temat. – I wsunęła kartkę z zadaniami do rąk chłopaka, czekając na jego reakcję.
~o~

Kartka była dość pogięta, lecz jej treść można było dość łatwo odczytać. No. Powiedzmy, że łatwo.

Misja D – Pomoc w szklarni.
Wiejski zielarz potrzebuje pomocy w oporzadzaniu sadzonek, zanoszenia odpowiednich mikstur leczniczych do klientów.

---

Misja C – Zaginieni w jaskini.
Grupa górników zaginela podczas jednej akcji wydobywania minerałów. Nie ma od nich znaku zycia od kilkunastu godzin.

---

Misja C – Babcina przysługa.
Pewna schorowana staruszka potrzebuje pomocy w przeniesieniu pewnego dosc waznego pakunku do swego wnuka.

---

Misja B – Zło kryje sie w karczmie.
Doszly nas sluchy, ze banda oprychów pod przewodnictwem pewnego zabójcy krazy po osiedlowych wioskach. Trzeba ich zatrzymac.[/czcionka][/size]

To 4 zadania, które znalazły się na kartce. Były różnorodne, od najprostszych do tych trudniejszych. Jeśli chłopak zdecyduje się na któreś z nich, będzie musiał być przygotowany na to, że może mu się coś stać. Na razie dopiero zaczynał przygodę w tym świecie, nie widział jeszcze zła tego świata, czy będzie warto ryzykować? To zależy już wyłącznie od niego...[/i]

Wybieraj.

[Uno]

Wy..Wybawicielu? Co tu się odstawia? Uno powoli się odwrócił i spojrzał na dziewczynę, najpierw na jej twarz i powoli zjeżdżał w dół wzrokiem z małymi przystankami po drodze? Kształty wręcz idealne. Nie, to nie może być prawda. Chłopak przywalił sobie solidnego liścia w twarz aż wypadł mu banan z ust. Najwidoczniej nie dowierzał temu, co widzi. Zaraz, Ona coś mówi, muszę się skupić.
-Miło mi Cię poznać Ayaso. Jestem Uno. Ciemnowłosy wyciągnął w kierunku dziewczyny, rękę na przywitanie, ale szybko ją wycofał, nadal chyba był bardzo onieśmielony. Dalej spokojnie obserwował dziewczynę i starał się zapamiętać to, co do niego mówi.
Że misje? Z tej kartki? Młodzieniec spojrzał się na kartę, po czym znowu na dziewczynę, następnie na kartę i tak parę razy. –Wybacz, ale to jest nieczytelne, bazgrasz jak kura pazurem, ale dobra niech Ci będzie. Wezmę tą drugą od góry cokolwiek to jest, a teraz Cię słucham. Co to niby jest i co mam zrobić? Chłopak chwile się zastanowił czy dobrze biorąc misje od nieznajomej dziewczyny, ale chyba każdego można cyckami.. Znaczy ryo przekupić.
-Ach i jak chcesz mogę Cię wyprowadzić z tego lasu i po drodze trochę mi o sobie opowiesz i o tej misji i ja też coś powiem o sobie. Jego serce biło o wiele mocniej, niż kiedy kol wiek wcześniej. Skąd on miał tą odwagę by zaproponować coś takiego takiej przecudnej istocie. Chłopak po raz pierwszy w życiu zgarnął swoje włosy z ramion odsłaniając całą twarz, także bliznę, o, której zapomniał.