Kurogane Ryuuhei z klanu Ayatsuri (Kizoku)

[Ryuuhei]

---

DANE PERSONALNE

---

IMIĘ: Ryuuhei
NAZWISKO: Ayatsuri
KLAN: Ayatsuri
WIEK [DATA URODZENIA]: 16 lat (08.08.365 r.)
PŁEĆ: Shinobi
WZROST | WAGA: 1,79 m / 62 kg
RANGA: Dōkō

---

APARYCJA

---

WYGLĄD: Ayatsuri Ryuuhei to persona, która zawsze - za dnia, czy w nocy, na pustkowiu, czy na zatłoczonych ulicach większej osady - przyciąga wzrok gapiów dzięki swojej niecodziennej i do pewnego stopnia niepowtarzalnej aparycji. Podstawy, czy też swego rodzaju "stelaż" dla całej jego postaci nie robią większego wrażenia. Ryuuhei jawi się bowiem jako przeciętny młodzieniec o średnim wzroście i smukłej sylwetce. Gdyby na powietrzu pokazał się nago, uwagę przykułyby jego wątłe ramiona, stosunkowo wąsko rozstawione barki oraz zwyczajnie chude nogi. Bardzo blada cera, niczym z najmroźniejszych krańców znanego powszechnie świata shinobi, wyróżnia go na tle mieszkańców Sabishi, a także - z reguły - gdziekolwiek by się nie pojawił. W oczy uderza również gładkość skóry młodzieńca, która sprawia wrażenie wręcz wypolerowanej, porcelanowej - jak u lalki, z którymi zresztą chłopak ma wiele wspólnego. Czystość jego oblicza w pewnym stopniu kala tatuaż, który ciągnie się przez całą jego lewą rękę. Poczynając od barku, a kończąc na wierzchu dłoni, kończynę Ryuuheia oplata dookoła czarny wąż z otwartym pyskiem, wystawionymi kłami jadowymi i wywiniętym, rozwidlonym jęzorem. Owal młodzieńczej twarzy zamykają chłodne, kamienne rysy, najczęściej nie wyrażające żadnych emocji. Wrażenie potęgują małe usta o cienkich wargach i lekko chropowatej, nieco podeschniętej teksturze. Niewielki, prosty nos wystaje poniżej dwukolorowych oczu. Niewielu wie, że jest to zasługa heterochromii, lecz prawa źrenica Ryuuheia ma krwistoczerwony kolor, podczas gdy lewa błyska jasnym, wodnistym fioletem. Ta pierwsza zresztą często pozostaje niewidoczna z uwagi na bielutkie, niczym śnieg włosy chłopaka. Choć sięgają one prawie do ramion, Ryuuhei absolutnie nigdy nie próbuje ich czesać, w związku z czym stanowią one prawdziwy busz, eksplodujący na wszystkie strony białymi kosmykami. W lewym uchu Ryuuheia znajdują się trzy okrągłe, czarne kolczyki - dwa u dołu, jeden u góry.
UBIÓR: Pierwszą rzeczą, o jakiej wspomni każdy, kto spróbuje opisać garderobę Ryuuheia będzie... kaptur. Kochany, nieodłączny, głęboki kaptur, który zawsze, ale to zawsze gości na jego głowie, ukrywając część jego śnieżnobiałych włosów. Z uwagi na konieczność jego obecności, chłopak najczęściej porusza się w rozpinanych bluzach lub też podróżnych płaszczach, czy prochowcach. Zdecydowanie z największą częstotliwością wybierana jest przez niego ta pierwsza opcja, w związku z czym zgniłozielona lub szara, do połowy rozpięta bluza z reguły skrywa jego tors i ramiona. Podczas gdy ta pierwsza podszyta jest gładkim, chłodnym materiałem, a wzdłuż rękawów, krawędzi i kołnierza ciągną się żółte pasy, druga - szara - poprawiona jest czerwienią. Oba warianty nie mogą się oczywiście obejść bez otwartego, żółtego lub czerwonego oka widniejącego po lewej stronie kaptura. Spod którejkolwiek bluzy wyziera zawsze prosta, biała koszulka, lecz należy w tym wypadku zwrócić uwagę na naszyjnik umiejscowiony z wierzchu. Składa się on tak naprawdę z prostego, czarnego sznurka oraz metalowego emblematu w kształcie Uroborosa, ale pieczołowitość wykonania figurki robi ogromne wrażenie nawet u największych mistrzów zdobniczej metalurgii. Naszyjnik ten jest kolejnym stałym elementem ubioru chłopaka. Przy tym wszystkim uwagę przyciągają też jednak jego spodnie. Czarne, workowate i sprawiające wrażenie napompowanych zwężają się znacząco u dołu kostek, gdzie wnikają w ciemne, bojowe sandały starodawnych shinobi. Przez swój nietypowy krój, ukrywają one chuderlawość dolnych kończyn chłopaka, lecz przede wszystkim są pełne... ekspresów. Kilkadziesiąt złożonych z tworzywa sztucznego ekspresów pokrywa powierzchnię spodni Ryuuheia pod najróżniejszymi kątami i chyba tylko on byłby w stanie określić bezbłędnie, co znajduje się w każdej z tychże kieszeni. Jak sam mówi, "gdyby miał więcej siły, to w spodniach nosiłby cały swój ekwipunek".
ZNAKI SZCZEGÓLNE: Długie i szczupłe palce, niczym u pianisty; naturalnie białe włosy; dwukolorowe oczy

---

OSOBOWOŚĆ

---

CHARAKTER: Nikt tak naprawdę nie wie, jaką osobą jest Ryuuhei, choć każdy, kto go zna, sądzi inaczej. Prawda jest jednak taka, że białowłosy shinobi z klanu Ayatsuri stara się jak najlepiej ukryć swoją osobowość, swoje myśli i wszelkie poglądy przed obcymi, a nawet przed bliskimi mu osobami. Jego skrytość wynika poniekąd z niechęci do interakcji z innymi, lecz również z prostej ostrożności oraz z obawy przed zdradą lub zranieniem. Nie mija się z prawdą stwierdzenie, że Ryuuhei to człowiek bardzo nieufny, jak zresztą znaczna część członków jego rodu. Zawsze stara się odnaleźć drugie dno w cudzych słowach i nieustannie analizuje zachowania napotkanych istnień, dedukując ich sposób rozumowania oraz związki przyczynowo-skutkowe. Nie jest trudno się domyślić, że ze względu na aspołeczność chłopaka, Ryuuhei nie ma żadnych przyjaciół i bardzo niewielu znajomych. Nigdy jednak nie uważał tego za problem, jako że czyjąkolwiek obecność w swoim otoczeniu uważał za zbędną. Białowłosy nienawidzi przebywania w tłumach, w związku z czym woli wychodzić z domu w godzinach, w których na ulicach nie znajdzie prawie nikogo. Jednym z jego życiowych celów jest zdobycie ukrytej przed ludzkim okiem rezydencji na jakimś malowniczym odludziu, gdzie nikt by mu nie przeszkadzał. W czym jednak w ogóle można mu przeszkodzić, jeśli już się go spotka? Chociażby w konstruowaniu marionetek. Ryuuhei bowiem zawsze wolał je od prawdziwych ludzi. Zwykł mówić, że "tylko jego własne kukły nigdy go nie oszukają", czemu oczywiście nikt nie był w stanie zaprzeczyć. Największym marzeniem Ryuuheia jest samodzielne stworzenie kolekcji dziesięciu marionetek, które będą niepokonane w walce i uczynią go jednym z największych kuglarzy wszech czasów. Ryuuhei nie należy do ludzi ze skłonnościami patriotycznymi. Nie obchodzi go ani jego ojczyzna, ani wszelkie władze, ani sytuacja polityczna, jaka panuje na świecie. Stroni również od wszelkich walk, jeśli tylko ma taką możliwość. Wszelkim wielkim wydarzeniom woli przyglądać się z cienia, z daleka, przygotowując się skrupulatnie na ich reperkusje. Niezwykle trudno jest wyprowadzić go z równowagi. Jest przy tym niesamowicie tolerancyjny. Nie dzieli ludzi na lepszych i gorszych względem ich pochodzenia, rasy, czy orientacji seksualnej lub stanu majątkowego, lecz względem tego, co sam w nich dostrzeże. Tym niemniej jednak nigdy nie zareaguje na czynione na jego oczach zło ani nie pomoże bliźniemu w potrzebie, o ile sytuacja nie będzie go bezpośrednio dotyczyć. Żyje według zasady wzajemności - zwraca każde dobro i każde zło, jakie ktoś mu sprezentuje.
NAWYKI: Strzelanie stawami w każdej, nawet najbardziej nieodpowiedniej sytuacji; potrafi całkowicie odpłynąć, pogrążony w swoich myślach (również niezależnie od sytuacji)
NINDO: Brak (uzasadnione fabularnie)
HISTORIA: Ósmego sierpnia 365 roku w domu jednej z rodzin z rodu Ayatsuri, w regionie Sabishi Samotnych Wydm wydarzyły się zarówno cud, jak i tragedia. Podczas domowego porodu zgasła wycieńczona Ayatsuri Ayako, przed swoją śmiercią wydając na świat dwie martwe dziewczynki... i jednego ocalałego, żywego chłopca. Co zaskakujące, obie dziewczynki były wyrośnięte, dobrze zbudowane i zdawały się zdrowsze od swojego malutkiego, chudego i trzęsącego się braciszka. Mimo to jednak tylko on przetrwał poród, co wydawało się kompletnie niemożliwe. Z tego właśnie względu jego narodziny uznano wewnątrz rodu za cud. Choć ojciec chłopca, Ikkaku, mocno przeżył stratę żony i córek, radość z posiadania upragnionego syna odganiała od niego wszelkie negatywne emocje. Tamtego dnia mężczyzna postanowił, że przekaże chłopcu całą swoją wiedzę.
Ayatsuri Ikkaku był uznawany za człowieka ekscentrycznego. Środowisko rodu Ayatsuri dzieliło się na dwie grupy - tych, którzy go wyśmiewali i tych, którzy stali za nim murem, zachwyceni jego lotnym umysłem. Zarzewiem konfliktu był multum kontrowersyjnych, niekiedy absurdalnych pomysłów konstrukcyjnych Ikkaku, z których prawie wszystkie dotyczyły jego lalek. Marionetki Ikkaku powstawały przez jedenaście lat w jego piwnicy, schowane przed światem, obecne na ustach i w świadomości mieszkańców osady tylko dzięki niewyparzonemu językowi Ikkaku. Choć jednak latające, ziejące ogniem, zmieniające stan skupienia, czy rozkładające się na kilka mniejszych kukły nigdy nie opuściły jego piwnicy, Ikkaku nigdy nie przyznawał się do błędu. Zawsze twierdził, że "to nie jego pomysł był zły, tylko jego brak umiejętności". Ten sposób rozumowania odziedziczył po nim jego syn, po dziadku nazwany Ryuuhei. Chłopiec był zawsze jedynym świadkiem ojcowskiej pracy i jedynym spadkobiercom jego pomysłów.
Brak spełnienia swoich marzeń i planów Ikkaku przelewał w dodatkową motywację. Spędzał w swym podziemnym warsztacie całe dni, a mały Ryuuhei przez znaczną część swego czasu towarzyszył ojcu. Ikkaku wychodził na zewnątrz właściwie tylko na obiad, czy do toalety. Coraz rzadziej spotykał się ze wspierającymi go znajomymi i nie dzielił się swymi projektami z nikim za wyjątkiem syna. Na niego również stopniowo przestał zwracać uwagę, choć początkowo tak cieszył się, że chłopiec w ogóle przeżył swe narodziny. Ryuuhei starał się nie wychodzić z domu. Znał go najlepiej, czuł się w nim najlepiej, a w piwnicznym warsztacie widział swoją własną przyszłość. W wieku czterech lat po raz pierwszy wziął w małe, nieporadne dłonie narzędzia ojca. Pod koniec piątego roku życia stworzył pierwszą marionetkę - pierwszą drewnianą istotę, którą pokochał bezgranicznie, jakby faktycznie była żywa.
Od tamtego momentu zarówno Ikkaku, jak i Ryuuhei spędzali swoje dni w piwnicy. Ojciec z synem, odwróceni do siebie plecami, nie rozmawiający o niczym innym poza narzędziami, czy mechanizmami poruszającymi marionetki. Gdyby nie dziadkowie chłopca oraz siostra jego ojca, dwóch konstruktorów zapewne zapomniałoby o jedzeniu i umarło z głodu - tak bardzo obaj skupieni byli na swojej pracy. Ryuuhei nie czuł żadnej więzi ze swoim ojcem, a przynajmniej nie czuł takiej, jakiej należałoby się spodziewać po rodzinie. Wiele się od niego nauczył, odziedziczył po nim pasję do "ożywiania" materiału i nadawania mu formy, lecz w praktyce był dla niego obcym człowiekiem, który wcale się nim nie interesował. O samo zainteresowanie chłopiec również nie dbał - któż troszczyłby się o opinię nieznajomego mężczyzny?
Przyszedł niestety taki czas, że władze rodowe zainteresowały się Ryuuheiem. Miał on wtedy ponad 7 lat, a wciąż nie odbył odpowiedniego przeszkolenia, które pozwoliłoby mu zdobyć doświadczenie niezbędne dla shinobi. Choć chłopiec wcale nie chciał rozstawać się z warsztatem, pewnego dnia do drzwi domu Kurogane zapukali przedstawiciele lidera klanu, którzy zabrali Ryuuheia ze sobą. Nieodpowiedzialnemu, zaabsorbowanemu marionetkami ojcu udzielono jedynie reprymendy ze względu na jego dawny wkład w rozwój techniki kuglarskiej w Sabishi. Gdyby nie on, zapewne posądzono by Ikkaku o umyślne ukrycie swojego syna i odseparowaniem go od świata shinobi, co według ówczesnych władz rodu Ayatsuri byłoby zbrodnią. Szczęśliwie jednak z domu Ayatsuri wyprowadzono "tylko" małego Ryuuheia i Saruto - jego pierwszą marionetkę sprzed niespełna dwóch lat. Wtedy właśnie rozpoczął się trening chłopca.
Konieczność codziennego widywania się z szeregiem nieznajomych, wychodzenia na światło dzienne i robienia czegoś innego, niż to, czego pragnął, początkowo bardzo negatywnie wpływała na Ryuuheia. Był on bowiem bardzo nieśmiałym dzieckiem, niechętnym do współpracy z kimkolwiek, nieprzyzwyczajonym do stresu, czy rozmowy. Minęło kilka miesięcy, zanim na poważnie zaczął traktować wpajane mu nauki i zanim zaczął nabywać podstawy umiejętności interpersonalnych. Przez ten czas rzadko bywał w domu. Ayatsuri wiedzieli bowiem, że niepilnowany chłopiec znów zniknie, zaszyje się pod ziemią i zignoruje swoje obowiązki, a nikt w jego domu nie namówi go do kontynuowania treningu. Z tego właśnie względu przez prawie dwa lata - co i tak było w tym wypadku czasem rekordowym - Ryuuhei widywał wnętrze swego domu tylko wieczorami, kiedy był zbyt zmęczony, by pracować w warsztacie, więc kładł się do łóżka oraz rankami, gdy budził się wcześnie i musiał prędko ruszać na lekcje. Choć w jego grupie znajdowało się wielu innych chłopców, a nawet kilka dziewczynek, Ryuuhei nie nawiązywał z nimi znajomości. Ignorował ich, starał się z nimi nie rozmawiać i w miarę możliwości ich unikać. Tylko chęć powrotu do dzieła tworzenia motywowała go do pracy nad sobą. Tylko dlatego się przykładał, tylko dlatego się skupiał i był posłuszny nauczycielom. Z drugiej strony jednak tylko dzięki temu dostrzeżono drzemiący w nim potencjał oraz niesamowitą zdolność do przyswajania nowych informacji.
W dzień przed swoimi dziesiątymi urodzinami Ryuuhei oficjalnie ukończył swój trening, nauczony podstaw o świecie shinobi, najprostszych technik oraz pewnego wachlarzu umiejętności kuglarskich, jako że do nich przykładał największą wagę. Fascynował go sposób, w jaki przy użyciu odrobiny chakry mógł wlać w swoje lalki jeszcze więcej życia, niż poprzez zwykłą wyobraźnię. Narodził się w nim całkiem inny człowiek, łączący dawnego Ryuuheia z nowym - z początkującym shinobim. Człowiek ten rozumiał wartość informacji i był ciekawy świata. Wiedział, jak wiele inspiracji mógł znaleźć poza swoim domem, poza piwnicą ojca. Od tamtej pory to właśnie jej poszukiwał za rodzinnym progiem. Im więcej bowiem wiedział, tym lepszym marionetkarzem się stawał, a im lepszym marionetkarzem się stawał, tym piękniejsze stawały się jego dzieła. Tworzenie "sztucznego życia" stało się więc jego powołaniem.
W drodze powrotnej do domu, wczesnym popołudniem, tuż po ceremonii ukończenia wstępnego przeszkolenia w siedzibie głównej rodu Ayatsuri, Ryuuhei słuchał i obserwował - już nie ignorował. Zaledwie kilometr dzielił wówczas jego ukochaną piwnicę i ośrodek szkoleniowy. Zaledwie kilometr przyniósł mu ogromną ilość informacji, których wcale się nie spodziewał. W osadzie panowało przeogromne oburzenie, podsycane szczególnie przez dorosłych - tych "bardziej dorosłych oraz po prostu starych. Jakimś bowiem cudem wyszedł na jaw ogromny skandal, o którym nie słyszano w wiosce od wielu dekad. Okazało się mianowicie, że pod dachem rodziny Ayatsuri od ponad roku odbywały się akty kazirodztwa pomiędzy brodatym, zdziwaczałym Ikkaku oraz jego własną siostrą! Wszystko pozostałoby zapewne tajemnicą, gdyby milczenia nie przerwał ojciec rodzeństwa, którego konserwatywny duch nie potrafił zdzierżyć rozpusty, jakiej dopuszczały się jego własne dzieci. Matka Ikkaku i jego siostry, a babcia Ryuuheia popełniła samobójstwo z żalu i wstydu, podczas gdy zwyrodniałą parę wygnano z osady na pustkowia. Ponoć obrzucono ich kamieniami, gdy Ikkaku próbował wyrwać się eskorcie i pobiec do warsztatu po swoje projekty i narzędzia, jako że tylko na nich tak naprawdę mu zależało. W odpowiedzi na jego żądania, rozrastająca się w klanie grupa przeciwników jego myśli technicznej spaliła publicznie wszystkie jego prace, na odchodne wręczając mu worek popiołu. Tego wszystkiego Ryuuhei dowiedział się, przechodząc ten krótki kilometr.
Chłopiec od tamtego czasu mieszkał już tylko ze zgorzkniałym, zrozpaczonym dziadkiem, pijącym dniami i nocami - za żonę, martwe wnuczki, synową i dwoje dzieci. Usiłował co prawda zaopiekować się Ryuuheiem, lecz chłopiec mu na to nie pozwolił. Półtora roku później jego dziadek umarł, zapiwszy się na śmierć. W dziecku nie było jednak żalu - przecież nic nie znaczyli dla niego ci wszyscy ludzie. W jego życiu zmieniło się tylko to, że od teraz sam musiał przygotowywać sobie swoje posiłki. Wszystko miało jednak swoje plusy. Ryuuhei zyskał bowiem pełen dostęp do warsztatu ojca - na wyłączność! Prawie cały swój czas spędzał nad narzędziami i rysunkami, doskonaląc swoje możliwości. Rada klanu przypisała do niego prawnego opiekuna, sprawującego nad nim pieczę do ukończenia przez chłopca piętnastego roku życia. W praktyce podstarzała kobieta przychodziła rano i wieczorem, by go doglądać i od czasu do czasu robiła porządek w jego domu.
Dwóch rzeczy nie wiedział absolutnie nikt poza Ryuuheiem. Pierwszą była treść dawnych projektów ojca sprzed jego treningu shinobi. Drugą zaś... była tajna skrytka pod podłogą w piwnicy, gdzie znajdowały się kopie wszystkich pozostałych manuskryptów. Chłopiec miał dostęp do obydwu sekretów i pieczołowicie przygotowywał się do ich wykorzystywania. Dziesiątki nowych marionetek powstały w notesie Ryuuheia, absorbując powoli rozmaite pomysły wygnanego ojca. Z czasem jednak młodzieniec zaczął zauważać swoje braki. Nie miał dostatecznie dużo wiedzy, umiejętności, a czasem nawet wyobraźni, by powołać do życia "istoty doskonałe", które widział, jak przez mgłę w swojej wizji. Dlatego też coraz częściej i częściej bywał poza domem, czy nawet poza wioską, przechadzając się z notesem po pustkowiach, nadstawiając ucha i szukając potrzebnej mu inspiracji.
Nawet to jednak nie wystarczyło twórczej potędze i zachłanności chłopaka. Po jakimś czasie okazało się bowiem, że nawet jego osada i okolice były zbyt monotonne, by wykrzesać z nich coś więcej. Obsesja Ryuuheia na punkcie tworzenia marionetek była tak wielka, że wówczas już nastolatek postanowił udać się w podróż w najdalsze zakątki znanego świata, by znaleźć odpowiedzi na nurtujące go pytania. Shigashi no Kibu było pierwszym i najbardziej oczywistym miejscem, w które mógł udać się chłopak. Kraj handlu, kraj między krajami, kraj tysięcy dróg pełen ludzi ze wszystkich stron świata - Ryuuhei nie mógł pomyśleć o lepszym miejscu na rozpoczęcie poszukiwań, więc tam się udał, mając ze sobą jedynie trochę pieniędzy, nieodłączny notes oraz przepasaną przez plecy Saruto.
Gdy tylko jednak dotarł do obrzeży miasta, po raz pierwszy w życiu zetknął się z brutalną rzeczywistością świata shinobi, o którym dotąd jedynie uczył się od członków swojego rodu. Został napadnięty. Nocą, tuż za granicami najbliższej aglomeracji zaatakował go nieznany przeciwnik. Zaskoczony Ryuuhei nawet nie miał jak się przed nim obronić. Nie widział twarzy przeciwnika ani nie znał jego płci. Wiedział tylko i wyłącznie, że w którymś momencie przepotężne uderzenie w plecy rzuciło nim w powietrze, rozbijając na kawałki Saruto. Marionetka zadziałała, jak żółwia skorupa, dokonując żywota w jeden moment. Chwilę później kolejne uderzenie, tym razem w tył głowy sprawiło, że wszystko spowiła ciemność. Jeden napad, który potrwał zaledwie kilkanaście sekund wywołał amnezję Ryuuheia. Wszystko, każdy najmniejszy strzępek informacji opuścił jego umysł, gdy chłopak zanurzył się bez przytomności w kleisty mrok...

---

WIEDZA

---

INFORMACJE: brak (po prostu)
KLANY, RODZINY SHINOBI, WIĘZY KRWI: brak (uzasadnione fabularnie)
POSTACIE: brak (po prostu)

---

ZDOLNOŚCI

---

KEKKEI GENKAI: Kugutsu
NATURA CHAKRY: Raiton
STYLE WALKI: Kugutsu no Jutsu
UMIEJĘTNOŚCI:

• Nabyta - brak

PAKT: brak
ATRYBUTY PODSTAWOWE:

• SIŁA 8
  WYTRZYMAŁOŚĆ 8
  SZYBKOŚĆ 20 | 30
  PERCEPCJA 20 | 30
  PSYCHIKA 7
  KONSEKWENCJA 7

KONTROLA CHAKRY D
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 100%
MNOŻNIKI: Szybkość i percepcja +10 (Kugutsu no Jutsu)
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:

• NINJUTSU
  GENJUTSU
  TAIJUTSU
  BUKIJUTSU
  • KYUJUTSU
    KENJUTSU
    SHURIKENJUTSU
    KUSARIJUTSU
    KIJUTSU
  IRYōJUTSU
  FūINJUTSU
  ELEMENTARNE
  • KATON
    SUITON
    FUUTON
    DOTON
    RAITON - D
  KLANOWE - D

JUTSU:
Ninjutsu:

1. [E] Bunshin no Jutsu
2. [E] Henge no Jutsu
3. [E] Kai
4. [E] Kawarimi no Jutsu
5. [E] Kinobori no Waza
6. [E] Suimen Hokō no Waza
7. [E] Nawanuke no Jutsu

Klanowe:

1. [D] Kugutsu no Jutsu
2. [D] Chakura no Ito
3. [D] Suna Fukumen no Jutsu
4. [D] Kugutsu Kawarimi no Jutsu
5. [D] Sōshūjin

Raiton:

1. [D] Dendō Hando
2. [D] Hiraishin

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): gruby notatnik, długopis, ołówek, dwie kabury na broń na udach

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):
-10x mały shuriken (kabura)
-10x mały kunai (kabura)

---

ROZLICZENIA

---

PIENIĄDZE: 300 Ryo
PH:22/360
MISJE:

• D - 1
  C -
  B -
  A -
  S -

PREZENT OD ADMINISTRACJI:

[Vulpie]

  Ukryty tekst

[Ryuuhei]

Waga jest niska specjalnie, właśnie ze względu na chuderlawość mojej postaci. Jeśli zaś chodzi o amnezję to tak, na tym ma polegać pierwsza część mojej fabuły (prowadzonej zresztą z innym graczem, przyjacielem). Planuję z pomocą "ludzi od misji" albo kogoś upoważnionego kolejno odkrywać swoje "ja". Poprawiłem kwestię PH. Myślę, że to wszystko, ale jestem otwarty na uwagi. Opis dotyczący oczu pozostawię ten sam. Wiem teraz po prostu, że mam heterochromię

[Vulpie]

  Ukryty tekst

Akcept