Cmentarz

[Gōsui]

---

Cmentarz

Znajdujący się na skraju wioski Seiyama cmentarz poświęcony jest wyłącznie rodzinom shinobi. To tutaj spoczywają wszyscy ci, którzy do końca swoich dni walczyli o dobre imię rodu. Miejsce to otaczane jest szczególnym szacunkiem przez mieszkańców krainy, co widać gołym okiem po stanie, w jakim jest utrzymane. Trawnik zawsze nienagannie przystrzyżony, liście starannie zagrabione, alejki między nagrobkami uprzątnięte z taką precyzją, że nawet najmniejszy kamyk nie zakłóca harmonii. Zadbane ścieżki i lśniące kamienie nagrobne zdają się szeptać, że zmarli, nawet po swojej śmierci, wiedzą, iż pamięć o nich nigdy nie zginie.
Sam cmentarz zbudowany został na planie idealnego koła, symbolizującego wieczność i jedność. Im bliżej środka, tym większe zasługi zmarłego - tu spoczywają legendarni bohaterowie, których imiona wciąż wywołują dreszcz podziwu. Jednak taka budowa miała przede wszystkim głosić prostą, acz głęboką prawdę: wszyscy są równymi bohaterami. Nie ma tu hierarchii poza symboliczną; każdy shinobi, niezależnie od rangi czy liczby misji, jest cząstką tego samego kręgu ochrony i poświęcenia. W centrum wznosi się skromny, kamienny obelisk, na którym wyryto słowa przysięgi rodu, a wokół niego rozchodzą się koncentryczne kręgi nagrobków, jakby fale pamięci rozchodzące się po spokojnej tafli jeziora.
Wieczorami, gdy mgła spływa z okolicznych wzgórz, cmentarz nabiera mistycznego charakteru. Latarnie z papieru ryżowego, zapalane co zmierzch przez strażników wioski, rzucają delikatne, ciepłe światło na inskrypcje, przywołując wspomnienia bitew, śmiechu i łez. Dzieci shinobi uczą się tu pierwszych lekcji o honorze, starsi składają kwiaty wiśni, a wiatr niesie ciche modlitwy. To nie tylko miejsce spoczynku – to serce Seiyamy, pulsujące wieczną wdzięcznością za ofiary tych, którzy oddali życie za przyszłość.

[Yukari]

- Oj zaraz tam bogowie, lepiej mówić, że to przeznaczenie. Bierzmy życie w swoje ręce. -uśmiechnęła się, chcąc rozładować napięcie, które widoczne było u kobiety. Dziwne, ale Yukari nie brała sobie tego do głowy. Zamierzała pomóc, więc troski nieznajomej powinny się skończyć. Pomnik będzie wyczyszczony, to najważniejsze. - Jestem Yukari, może Pani mówić do mnie po imieniu. - Czarnowłosa przedstawiła się, by komunikacja między nimi nieco się poprawiła. Oczywiście bardziej chodziło o to by kobieta nie mówiła do niej dziecino. Przecież była prawie dorosła!

- Proszę się nie martwić. Pójdę z Panią, przecież nie będzie Pani tego nosić sama, a ja nie lubię czekać. -powiedziała ruszając za kobietą. Szła równo z nią i słuchała tego co miała jej do powiedzenia. Młody człowiek nie docenia osób starszych, chcąc piąć się coraz wyżej i wyżej. Yukari z kolei miała do tego duży dystans. Wiedza w końcu do niej przyjdzie, a kto wie? Może dowie się jakiś smaczków? Jest jeszcze młoda, zdąży wszystkiego się nauczyć, a techniki? Znajdzie w końcu czas na naukę. Przecież jest wiele osób, które swą siłą ją przewyższają i to właśnie jest ich pięć minut. Na nią przyjdzie kolej, później.

Gdy doszli do domu, Yukari została przed budynkiem i zaczęła się rozglądać. Okolica była ładna, nawet bardzo, ciekawe jakby się tutaj mieszkało. Na pewno świetnie, zważywszy, że chociażby miała by sklep pod nosem. Gdy Kobiecina wyszła z domu Yukari wzięła od niej rzeczy. Przy niej na pewno nikt nie będzie dźwigał. Chyba, że jakiś chłopak! Właśnie, a gdyby tak znaleźć takiego, którego można by było ustawić pod siebie? Toż to rewelacja. Nosiłby torebki, zakupy... Byłby idealny! - Gdybym nie chciała pomóc już na początku skłamałbym, że nie mam czasu. Ale jestem. Bardzo się Pani przejmuje, a to my powinniśmy wpierać starsze osoby. Przecież to Wy nas wychowaliście. Gdybyśmy nie pomagali to źle by to wyglądało. - wzruszyła ramionami. Droga do cmentarza była przyjemna, jej towarzyszka okazała się być bardzo rozmowna, co było wspaniałą odmianą, bo czarnowłosa uwielbiała gadać i gadać. Jakby mogła zagadałaby człowieka na śmierć. - Ojej, jak tu pięknie... -szepnęła widząc cmentarz malujący się na horyzoncie.