Labirynt z piaskowca

[Hikaito Kaguya]

Labirynt z Piaskowca

Na południowym krańcu prowincji Tsurai, gdzie słońce wypala nawet cień, wznosi się monumentalna formacja skalna znana jako Labirynt z Piaskowca. To ogromny, naturalny kompleks wąskich przejść, stromych ścian i rozpadlin powstałych w wyniku setek lat erozji, burz piaskowych i wiatru. Ściany labiryntu mienią się ciepłymi barwami — od jasnozłotych po brunatnoczerwone — tworząc hipnotyzującą mozaikę, która zmienia się wraz z porą dnia.

Wejście do labiryntu jest trudne do odnalezienia; podobno przesuwa się wraz z przemieszczającym się piaskiem, a ci, którzy nie znają jego tajemnic, często giną, krążąc w kółko między identycznymi ścianami. Miejscowi nazywają to miejsce „Pustynnym Głodem”, wierząc, że sam labirynt „pożera” dusze wędrowców.

W głębi labiryntu można natknąć się na pozostałości po dawnych osadnikach - ludzi którzy się zgubili ale postanowili walczyć o przetrwanie w środku — prymitywne, niemal rozpadające się chatki z gliny i drewna, kryjące w sobie resztki sprzętów, starych notatek lub śladów desperackiej walki o życie. Część z nich porośnięta jest przez piaskowe bluszcze, rośliny zdolne przetrwać bez wody, które w nocy świecą słabym, błękitnym światłem.

Sprawa od dawna owiana jest tajemnicą ale słabsi shinobi nie są w stanie swobodnie tutaj używać techniki Kinobori no Waza.

Wśród kamiennych ścieżek żyją dziesiątki jadowitych stworzeń – od pustynnych węży o przezroczystych łuskach, po masywne skorpiony. To również miejsce, gdzie rosną rzadkie gatunki roślin. Miejsce to stanowi naturalny poligon dla odważniejszych shinobi Haretsu oraz Dohito, którzy czasami wchodzą tam, by hartować ciało i umysł, ćwicząc orientację, przetrwanie i walkę w ekstremalnych warunkach. Jednak nawet oni wchodzą tam z szacunkiem – i zawsze zostawiają znak klanu przy wejściu, aby labirynt „wiedział”, kogo wypuścić z powrotem.

[Haretsu Raigen]

Z/T: Dojo Haretsu

Nie było już miejsca na wahanie. Plecak osiadł na jego ramionach tak, jakby przyrósł do ciała. Każdy krok ku Yurze wydawał się wejściem głębiej w rzeczywistość, w którą jeszcze wczoraj patrzył z dystansu. Wiatr, choć chłodny, nie uspokajał smagał twarz jak ostrze, przypominając, że pustynia nie przebacza słabości.
Reigen zatrzymał się na jej pytaniu tylko na ułamek sekundy wystarczająco długo, by zrozumieć, że to właśnie w tej chwili musi zdecydować, czy odpowie słowami chłopca, czy już wojownika.
Przez krótką chwilę panowała cisza nie pełna wątpliwości, lecz skupienia. Raigen uniósł wzrok na pustynny horyzont, po czym skinął głową pewnie.
— Ruszajmy — odpowiedział stanowczo.

Raigen poprawił pas plecaka, a obietnica dana Misaki na nowo ciężko osiadła mu na barkach. Nie oglądając się za siebie, podążył tuż za Yurą, dostrajając oddech do jej tempa.
Wraz z pierwszym krokiem w kierunku piasków, noc wydała się jeszcze cichsza niż wcześniej jakby świat wstrzymał oddech na znak ich wyruszenia.
Czuł ciężar nie tylko w mięśniach, ale też w głowie ciężar obietnicy, którą zostawił za sobą.
„Będziesz wiedział, kiedy użyć.”
„Bądź ostrożny.”
„Jutro czeka cię próba.”

Każde zdanie było jak kamień w fundamencie, który dopiero zaczynał rosnąć.
Pustynia otwierała się przed nimi jak próg czegoś większego.
Reigen w ciszy ruszył za nią, bez wahania.

[Hikaito Kaguya]

Misja - Ranga D - Droga do wyjścia Posty:
Hikaito 3
Raigen 2

A więc wyruszyliście. Nie wiedziałeś, dokąd dokładnie prowadzi ta droga — ale nie potrzebowałeś tego wiedzieć. Wczorajsze słowa ojca wystarczyły, by Raigen zrozumiał, że dziś pytania byłyby jedynie oznaką braku zaufania. Czasem w rodzinie Haretsu więcej mówiło milczenie niż setka zdań. Słońce zaczynało wschodzić powoli, leniwie, rozlewając po piaskach pustyni delikatne pasma złota. Poranny wiatr nasilał się z każdą minutą, unosząc drobinki piasku w powietrze. Yura szła przodem, pewna siebie, choć w jej krokach czuć było napięcie. Plecy miała wyprostowane, dłonie blisko bioder, jakby w każdej chwili mogła sięgnąć po broń. Nie wyglądała, jakby miała ochotę na rozmowę, a każde jej spojrzenie w bok mówiło wyraźnie: skup się na celu.

Droga była długa — wystarczająco, by zmęczyć, lecz nie na tyle, by wymagać postoju. W powietrzu unosił się suchy zapach skał i gorącego piasku. Z czasem horyzont zaczął się zmieniać: linia wydm przełamywała się czymś większym, potężniejszym. I wtedy to zobaczyli.

Z pustynnego krajobrazu wyłoniła się konstrukcja z piaskowca — monumentalna, naturalna, a jednocześnie niemożliwa do zignorowania. Labirynt. Jego ściany wznosiły się wysoko, nieregularne i chropowate, jakby sama natura uformowała go w odpowiedzi na dawne rytuały Haretsu. Wąskie przejścia ginęły w cieniu, a powietrze drżało od gorąca.

Yura zatrzymała się tuż przed wejściem. Przez chwilę oboje milczeli, patrząc na ogromną strukturę, której wejście przypominało otwarte usta bestii. W tej ciszy dało się słyszeć jedynie szum wiatru i delikatne szelesty piasku osypującego się po ścianach. Dziewczyna zrobiła krok do przodu, po czym odwróciła się ku bratu. W jej oczach pojawiła się mieszanka dumy i smutku, jakby wiedziała, że słowa, które za chwilę wypowie, będą dla niego początkiem czegoś większego — i końcem czegoś innego.

— Będę tutaj na ciebie czekała… — powiedziała cicho, a jej głos zabrzmiał dziwnie łagodnie, jakby chciała, by zapamiętał ten ton.

Nie dała mu jednak czasu na reakcję. Nim Raigen zdążył cokolwiek odpowiedzieć, Yura wykonała błyskawiczny, niemal niezauważalny ruch. Jej dłoń chwyciła kunai, a uderzenie rękojeścią — precyzyjne, szybkie — trafiło go w tył głowy. Świat zawirował. Piasek, światło, głos siostry — wszystko rozpłynęło się w jednej chwili.
Wybudzenie Słońce znajdowało się wysoko — niemal w zenicie. Raigen otworzył oczy, a oślepiający blask na moment zmusił go do przymknięcia powiek. Powietrze było gęste od żaru, lecz cień, w którym leżał, dawał mu odrobinę ulgi. Był ułożony za kamienną ścianką, z której sypały się drobne ziarenka piasku. Z tyłu głowy pulsował tępy ból. Guz przypominał o ostatnich sekundach przed utratą przytomności — o słowach Yury i szybkim błysku stali. Grymas przemknął przez twarz młodego Haretsu.

Obok, w cieniu, leżał plecak. Nienaruszony, gotowy do użycia. Z piasku wystawały jego paski, a obok dostrzegalny był fragment notatki wystającej z kieszeni. Ziemia wokół była sucha, pęknięta od gorąca, lecz gdzieniegdzie wyrastały kępki upartej trawy, trzymającej się życia mimo słońca.W powietrzu panowała cisza — taka, która poprzedza decyzje. Pustynia patrzyła, czekając, aż Raigen wstanie.

Ojciec
Matka
Starsza siostra - Yura
młodsza siosra - Misaki

[Haretsu Raigen]

Raigen leżał przez kilka sekund w milczeniu, pozwalając światu ponownie ułożyć się w całość. Ból w tyle głowy pulsował tępo zimny, znajomy ślad po uderzeniu, które nie miało zranić… a obudzić.
Oddech stał się głębszy. Powoli podparł się na dłoni i uniósł ciało do siadu. Cień, w którym się znalazł, był łaskawy, ale słońce nad zenitem przypominało, że czas tutaj nie będzie jego sojusznikiem.
— Tak więc… to się zaczęło — mruknął do siebie, bardziej w ramach potwierdzenia niż refleksji.

Wzrok zatrzymał się na plecaku leżącym kilka kroków dalej. Sięgnął po niego, otrzepując z piasku. Z boku wystawał znajomy skrawek papieru. Wyciągnął go na moment, patrząc na pochyłe pismo siostry, choć nie czytał go ponownie znał sens tych słów aż nazbyt dobrze. Bez słowa wsunął notatkę z powrotem do kieszeni i zapiął ją dokładnie, jakby zamykając w niej obietnicę.
Powoli podniósł się do pełnej wysokości. Rozejrzał się. Otaczały go wysokie ściany piaskowca szorstkie, wypalone przez słońce, wznoszące się bez litości ponad jego głowę. Był w środku, teraz pozostało tylko wyjść.

Zaciągnął paski plecaka, upewniając się, że siedzi stabilnie na barkach. Gdzieś na końcu tego miejsca czekała Yura. A wraz z nią odpowiedź, po co tu jest.
Zrobił pierwszy krok w stronę widocznego przejścia pomiędzy ścianami, gdzie piasek układał się w ścieżkę niczym drażniąca sugestia.
— Znajdę wyjście — powiedział cicho, jakby mówił do samego labiryntu.
I ruszył przed siebie, pozwalając instynktowi prowadzić pierwsze kroki.

[Hikaito Kaguya]

Misja - Ranga D - Droga do wyjścia Posty:
Hikaito 4
Raigen 3

A więc zaczęło się — Raigen, już w pełni świadomy, wstał i ruszył przed siebie, kierowany instynktem oraz chłodnym skupieniem. Słońce przemykało po niebie nieubłaganie, a każdy zakręt, który pokonywał, zdawał się prowadzić jedynie w głąb tej skalnej pułapki. Czas płynął, lecz ściany piaskowca pozostawały takie same — surowe, obojętne, nieme. Po kilku godzinach marszu chłopak zajrzał do plecaka. Racje, jak się okazało, nie były zbyt obfite — przy rozsądnym gospodarowaniu wystarczą może na dwa, góra trzy dni. W miejscu takim jak to, każdy łyk wody i każdy kęs suszonego mięsa zyskiwały wagę złota.

Słońce w końcu zaczęło chylić się ku zachodowi, a pustynne światło z pomarańczowego powoli przechodziło w szarość. Zmęczenie osiadało na barkach Raigena niczym pył, a skóra pulsowała gorącym wspomnieniem dnia. Gdy ostatnie promienie zniknęły za horyzontem, labirynt ogarnęła noc — ciężka, gęsta, nieprzenikniona. Ciemność nie była tu zwykła. Była całkowita. Czerń tak głęboka, że zdawała się pochłaniać nawet echo jego własnych kroków. Księżyc, choć obecny na niebie, jakby nie śmiał wniknąć pomiędzy wąskie ściany labiryntu, a jego światło gasło już przy pierwszym zakręcie.

W pewnym momencie coś — dźwięk, ruch, może tylko złudzenie — przesunęło się gdzieś w oddali. Delikatny szelest, tak cichy, że mógł być tylko wyobraźnią zmęczonego umysłu. A jednak coś w tej ciszy drgnęło. Czas stanął, powietrze zgęstniało, a chłód nocy zaczął przenikać przez ubranie. Raigen nie widział nic. Ani drogi przed sobą, ani tego, co mogło kryć się w mroku.

Ojciec
Matka
Starsza siostra - Yura
młodsza siosra - Misaki