Siedziba Władzy

[Rei Uta]

Misja D
Kima Uchiha
Misaya Uchiha

Poranek
1/7

Dzień zaczął się dla każdego inaczej. Wioska powoli budziła się ze snu, zalewając ulice gwarem i krzątaniną która jakby miała się już nigdy nie skończyć. Mężczyźni ruszali do swych prac, zajmując się wszystkim, co było potrzeba do prawidłowego funkcjonowania społeczności. Kobiety krzyczały na niesforne dzieci, odprowadzając ukochanych wzrokiem, jednocześnie starając się poukładać w głowie jak najlepiej ułożyć własny harmonogram pracy. Ludzie starali się żyć ze sobą, gdy sytuacja tak nagle zmusiła dwa szczepy do życia razem. Świat wciąż się zmieniał, niestety tylko nieliczni na tym korzystali. Pośród szarego zgiełku tłumu, byli też tacy, którzy mieli nieco inne obowiązki. Shinobi którzy każdego dnia ryzykowali swym życiem by ci pierwsi mogli w spokoju budować nową społeczność. W budynku władzy tego dnia nie było zbyt wielu ludzi, jednak i tak główne wejście raz za razem otwierały się na nowych petentów. W jednym z biur, które znajdowało się za dębowymi drzwiami, starszy mężczyzna w towarzystwie młodej asystentki o różowych włosach przeglądał stos papierów, których nigdy nie ubywało. W pewnej chwili zatrzymał się na arkuszu tak bardzo podobnym do innych, że tylko lata praktyki pozwoliły na to by tak szybko go sprawdzić.

– Ha!… Idealnie – Dziewczyna o różowych włosach nawet nie uniosła swojej okrągłej twarzy, z pewnością niepierwszy raz, obserwując podobne zachowanie u starszego urzędnika.

– Katamatsu!… - Krzyknął uradowany, spoglądając na dziewczynę, która w dalszym ciągu pozostała bierna.

– Powinnaś wykazywać więcej chęci pomocy Katamatsu, przez ciebie sam musiałem babrać się z papierami za ostatnie zadania wykonane przez nowych rekrutów – Mężczyzna westchnął głośno, po czym wzniósł wcześniej odnaleziony dokument z uśmiechem, wskazując go praktykantce.

– Katamatsu, mam idealne zadanie dla naszego zespołu… Masashiro się nie zawiedzie. Skoro twierdzi, że coś w nich jest to ja sprawdzę, czy są warci tego zainteresowania… – Urzędnik przez chwilę wodził wzrokiem po białym arkuszu, po czym z uśmiechem przemówił do siebie. Tym bardziej że dziewczyna ponownie przestała go słuchać…

– Misaya Uchiha… Kima Uchiha… Ciekawe, bardzo ciekawe – Dzień zaczął się na dobre w Sarufutsu.

Starszy urzędnik

[Misaya]

Doko przedstawili lekko mówiąc inne podejście do zadania. Kima wykazał się sprytem i elokwencją, kiedy Misaya jak to na nieporadne stworzenie przystało wybrała dużo bardziej… widowiskowe? Było to jedyne określenie, które miało znamiona optymizmu, a nie totalnego roz..wałki. Ku zaskoczeniu kunoichi, której serce waliło jak młot, a ciało napięte jak struna, czekając na kolejny cios, zaskoczyła się, że Nana uznała, że widziała wystarczająco dużo. Była Kogo. Nic dziwnego, że wystarczyło jej rzucenie okiem aby zobaczyć to co chciała. Dobrze. Oznaczało to, że nie będzie musiała walczyć o przetrwanie dłużej. Przetarła usta jakby wypuszczone wcześniej płomienie miały pozostawić skrzące się resztki w kącikach ust.
Skinęła głową Nanie. Sama nie wiedziała czy to podziękowanie, zgoda czy co. Nogi dalej jej drżały, lecz już nie czuła się jak galareta. W jej głowie starsi bruneci dalej byli szurnięci. Może to przez to, że zakładali, że kunoichi widziała się w roli wojownika. Nawet gdyby jakimś zbiegiem wydarzeń dostała w głowę i zmieniła zdanie co do swojej przyszłości to i tak nie miał jej kto uczyć. Nie wątpiła w to, że to wydarzenie dzisiaj to była bardziej jako ciekawostka aniżeli coś co się będzie powtarzało. Szef rodziny nie był od tego aby z podrostkami ćwiczyć. Nana na pewno też miała inne priorytety.
Opatuliła się ramieniem. Spojrzała na moment na Kimę by sprawdzić w jakiej kondycji był po tym zajściu. Czy dla niego było to coś typowego? Czy często trenował? Nie wiedziała o nic na jego temat. Może kiedyś pozna odpowiedzi?
Teraz przeniosła oczy na najstarszego z nich. Cały buntowniczy grymas zniknął z jej twarzy gdy Masahiro wspomniał o koniach. Jej rysy złagodniały, a oczy rozbłysły. Nawet jeśli nie było to to samo co kiedyś, nawet jeżeli nei była to ich stadnina, to wizja choć odrobiny wspomnień dawnego życia tchnęła w nią optymizm spychając nową traumę na boczny tor.
Po chwili i ostatnich uprzejmościach podeszła bliżej do Kimy. Mieli udać się do siedziby władz. Nie miała pojęcia czego się spodziewać, lecz raźniej było, że miała towarzystwo.
-Idziemy…? - zagadnęła.
W czasie drogi prowadzenie rozmowy jeśli uznal to za odpowiednie na barkach mężczyzny. Sama potrzebowała momentu aby zebrać myśli i wyluzować rozkołatane mięśnie.
Gdy dotarli na miejsce odnalazła odpowiedni pokój. Odetchnęła, ostatni raz spojrzała na Kimę, czy nie ma nic aby ją zatrzymać, po czym zapukała i nacisnęła klamkę. Wzrok spoczął na młodej dziewczynie i mężczyźnie. Ukłoniła się nieznacznie.
-Dzień dobry… Shirei-kan skierował nas po zadanie

[Kima]

𝒯akie podejście do sytuacji było u Kimy normalne. W końcu ojciec trenował go na swojego następcę. Póki nie okazało się, że jest bezużyteczny. Tak przynajmniej uważał jego ojciec. Sharingan i zdolności klanowe były dla niego priorytetem dlatego nigdy nie zwracał uwagi na resztę atutów chłopaka. Z czasem Kima również przestał łaknąć jego atencji i akceptacji, zaczął żyć własnym życiem. Tworzył swoje własne ścieżki utrzymując kontakt z siostrami, które nie uważały go za wybryk natury. Dlatego też bardziej zadowolony był z pochwały dla Misayi jak dla samego siebie. Kiwnął tylko głową Nanie, na znak, że rozumie po czym spojrzał na swoją koleżankę posyłając jej delikatny uśmiech. Szczerze się ucieszył i było to widać.
𝒫oniekąd to było dla niego normalne, chociaż nie zdarzało się zbyt często. Głównie na treningach i nie traktował tego jak prawdziwe zagrożenie. Słowa Nany jednak dały mu do myślenia. W jednej kwestii się musiał zgodzić. Zawsze musiał być gotowy na atak. Wysłuchał co ma do powiedzenia ich przełożony i prawdopodobnie nowa nauczycielka, mistrzyni. Czy na jakiekolwiek stanowisko wybrał Nanę względem nich. Ciężko było stwierdził czy było to po prostu jednorazowe. Przez chwilę spoglądał to na Nanę, to na Masahiro. Tak jakby oceniał czy to faktycznie był koniec. Czy może coś ukrywali w swoich rękawach. Jednak nie wyglądało na to. Słysząc o misji uśmiechnął się. Zawsze to możliwość rozprostowania kości i wyjścia z domu. Czego w innym wypadku by raczej nie zrobił. Gdy dziewczyna znalazła się przy nim zastanawiał się co sobie myślała. -Jasne możemy iść. - Jak zwykle chłopak nie był w czasie drogi zbyt rozmowny a to Misaya już powinna dawno zauważyć, w zasadzie od momentu poznania go.
𝒞hłopak podążał wraz za nią. Ręce wsunięte w rękawy kimona. Niczym się raczej nie przejmował. Wiedział, że na tym poziomie misja nie będzie niczym co miałoby być ponad ich możliwości. Pewnie coś prostego chociaż.. Zdarzają się misje z komplikacjami. Te jednak były raczej rzadkością na tym poziomie. Gdy byli już w gabinecie również się uśmiechnął. Pozwolił dziewczynie przejąć pałeczkę jeśli chodzi o rozmowę. Sam zajął się obserwacją. Znając życie, spodziewali się kogo innego. Widząc jego nazwisko zapewne przed oczami mieli przystojnego chłopaka o czarnych tęczówkach i nienagannej cerze. Typowego przedstawiciela klanu. Jednak nie tym razem. Mieli przed sobą dosyć wysokiego i szczupłego chłopaka o bardzo bladej cerze z kilkoma tatuażami i na pewno nie miał całkowicie czarnych oczu, przebijała się w nich lekka aura czerwieni.

[Rei Uta]

Misja D
Kima Uchiha
Misaya Uchiha

Poranek
2/7

Bohaterowie tej opowieści wreszcie się spotkali, kierując swe kroki prosto do siedziby władzy, gdzie zostali skierowani dnia poprzedniego. Wioska spokojnie budziła się do życia, gdy wreszcie znaleźli się w budynku rady. Przedstawiając się minęli strażników, po chwili, przekraczając próg, za którym znajdowało się miejsce, w którym sprawdzano i przydzielano każde zadanie. Kima, trzymając się na tyłach pozwolił przemawiać Misayi, wiedząc, że poradzi sobie z tym z pewnością lepiej niż on. Starszy mężczyzna, który siedział za szerokim blatem usniósł wzrok, przez chwilę, zatrzymując go na obliczu obu postaci. Dziewczyna, która mu towarzyszyła nie była tak bardzo ciekawska, nawet na chwilę, nie przerywając swej pracy. Stos dokumentów narastał z każdym dniem, a ich zajęcie niemal nie miało końca.

– Tak, tak, spodziewaliśmy się waszego przyjścia – Mężczyzna spojrzał na biały arkusz pozostawiony gdzieś z boku, na który naklejono czerwoną kartkę.

– Wasze zadanie jest dość proste, jednak wymaga cierpliwości. W lasach otaczających Ryuzaku pojawiły się konie, które uciekły z ostatniej bitwy, nie wiemy, czy należą do naszych sił, ale chcemy, żeby wróciły do domu – Mężczyzna poprawił okulary, po czym przmówił ponownie, zanim ktoś postanowił zadać jakieś pytanie.

– Nie wiem, czemu Masashiro-dono kazał się wami zająć, ale jeśli taka jest jego prośba to z pewnością dołożymy wszelkich starań. Konie widziane były w południowej części lasu, jeśli chcecie na jego skraju mieszka człowiek, który doskonale zna tamte tereny, to właśnie on dostarczył nam informacji o pojawieniu się zwierząt. – Mężczyzna wrócił do swojej pracy, przez chwilę, nie zwracając uwagi na petentów… Jeśli tamci postanowili dalej się nie ruszać, uniósł z zaskoczeniem brwi, przenosząc na nich ponownie swój wzrok.

– Co jest? Macie jakieś pytania? – Rzucił w ich stronę, a na jego twarzy w tej chwili pojawił się drobny uśmiech.

Starszy urzędnik

Jeśli brak pytań następny post tutaj -->

[Suyunami Yuri]

Cały czas czuł jakiś dziwny niepokój. Kiedy mężczyzna go poklepał, wzmógł się tylko. Ale może to zmęczenie? Kiwnął głową i wyszedł z budynku, słysząc uderzenie o stół. Dziwne... Nie chce nas odprowadzić po takim przejściu dla zakładników samemu? Nie. To na pewno zmęczenie. Nie powinien o nic się martwić. Wyruszył wraz z chłopakami w drogę ku osadzie. Cały czas zaprzątany dziwnymi, ponurymi myślami. Nie chciał psuć nikomu szczęśliwej chwili odzyskania bliskich, ale nie był, aż tak głupi... Nie miał na tyle doświadczenia, ale wiedział, że coś jest nie tak.

-Powiedzcie mi... Jak nazywał się ten łucznik? Skąd tak naprawdę się wziął razem z wami?- zapytał Kai'a i Masamune, którzy mieli ściągnąć wsparcie. Czy jego klan i obrona Ryuzaku byliby tak tępi, żeby wysłać tylko jednego człowieka jako wsparcie do Doko, aby odbić od dzikich zakładników? Nie sądził, żeby tak było. Kim był i dlaczego Yuri miał złe przeczucia, co do tego? Czuł ulgę, że jednak wszedł do tamtego pokoju... Ale może odczuwał za duże zmęczenie z wypompowania chakry?

Droga poszła im spokojnie, dlatego kiedy odprowadził ich wszystkich do ich posiadłości i szpitala, wiedząc, że są bezpieczni zaczął biec, jakby go piorun strzelił do siedziby władz. Jego myśli ułożyły bardzo mroczny scenariusz i modlił się do Amaterasu, żeby się nie spełnił. Kiedy wpadł do budynku rozejrzał się, podszedł do pierwszej wolnej osoby. -Suyunami Uchiha. Chciałbym złożyć raport dotyczący... niewydanego przez władzę zlecenia związanego z Dzikimi.- poszedł tam, gdzie miał pójść. Albo czekał na tego na kogo miał czekać. Kiedy tylko dostał możliwość złożenia całego raportu przeszedł do konkretów, bez owijania w bawełnę.

Suyunami Yuri, Doku klanu Uchiha. Dzisiaj przed posiadłością mojej rodziny pojawiła się trojka mężczyzn. Niguri Bin, Kai Arihara, Masamune Hosokawa. Ich bliscy zostali porwani przez dzikich 2 godziny drogi od Sarafutsu. Wiedziałem, że czas leci, dlatego postanowiłem wraz z Binem wyruszyć w dwójkę, abym mógł rozeznać się w terenie i sytuacji, która rzeczywiście miała miejsce. Pozostała dwójka została odesłana przeze mnie tutaj, aby zgłosić całe zajście i poprosić o pomoc, wsparcie. W tym samym czasie odbyłem rekonesans wokół opuszczonej stodoły, odkryłem pięciu przeciwników, na początku wiedziałem tylko o trzech. Wysłałem Bin'a, aby obserwował drogę, żeby przyprowadzić do mnie wsparcie, jak tylko dojdzie. Samemu skierowałem się do samego środka stodoły, eliminując w krótkim czasie trzech przeciwników. Wywiązała się pomiędzy mną a dziewczyną z klanu Gazo dyskusja, dlaczego to robią. Odpowiedzią była dywersja. I wtedy dołączyła do mnie trójka mężczyzn w towarzystwie nieznanego mi łucznika, który wsparł nas w walce i utrzymał prawdopodobnie szefa szajki w ryzach. Ja w tym samym momencie wykończyłem następnych dwóch przeciwników, walka się zakończyła...- mówił to wszystko na jednym wdechu. Nabrał ponownie powietrza, nie chciał niczego zapomnieć i pomieszać.

Kiedy cała potyczka się zakończyła przeszukałem ciała Dzikich i wszedłem na samą górę stodoły, gdzie było dodatkowe pomieszczenie, w którym odkryłem wszystkie możliwe raporty i mapy z podobnymi działaniami, które prowadził zamaskowany mężczyzna. Wyszło z tego wszystkiego, że mógł być mierzony siłą do Sentokiego.- tutaj też opowiedział o wszystkim, co zapamiętał z tych raportów. Żałował, że żadnych nie wziął, kiedy miał okazję. Dlatego jeżeli dostał jakiś pergamin, zwój, pióro zaczął rozrysowywać to co zapamiętał z tych wszystkich mapek i punktów, mniej więcej zaznaczając okolice.

Dialogi:
Yuri
Suyunami Ichira - matka - klik!
Suyunami Hashi - ojciec - klik!
Suyunami Hasu - najstarszy brat - klik!
Suyunami Hanami - najstarszy brat II - klik!
Mito
Cho

[Zakata]

De Assault
Zlecenie specjalne - Wojna Światów - C / Suyunami Yuri

---

Posty
Zakata 15
Suyunami Yuri 14

---

Zapytałeś Kaia i Masamune o łucznika, który nawet się nie przedstawił, sprawiał ciągle wrażenie jakiegoś dziwnego, na co ci odpowiedzieli. - Nazywał się Sora Tobita, Tak jak powiedziałeś poszliśmy do siedziby zgłosić całą akcję, został nam on przydzielony przez urzędnika, w zasadzie to jego jedynym zadanie w tej misji to było upewnić się, że poprawnie przeprowadzimy atak na tę kryjówkę i zbierzemy informacje o tym kim oni są i czego chcą... Dziwne, że z nami nie wrócił ale w sumie to nie należało do jego obowiązków podczas tej misji.
- Odpowiedział Kai.

Doszliście na spokojnie do siedziby, bez większych komplikacji udałeś się do urzędnika gdzie zdałeś raport o tym, kim jesteś i co zrobiliście na misji. Mówiłeś jak katarynka, na jednym wdechu jak prawdziwy żołnierz, urzędnik patrzył na Ciebie z lekkim nie dowierzeniem, że jesteś w stanie tak ładnie opowiedzieć wszystko, ze szczegółami, ze wszystkim. Kiedy już zbliżałeś się do końca opowiada, co jak, gdzie, w jaki sposób i tak dalej, nagle wparował ten łucznik.

- Mamy ich wszystkie lokalizacji, to były zwykłe płotki, ale trzeba się zająć tematem i przeanalizować sprawę, jest z nimi silniejszy mężczyzna z którym miałem problemy. - Od razu wrzucił informację. Urzędnik najpierw spojrzał na niego, potem na Ciebie. - Dobrze Suyunami Yuri, idź odpocznij, widać jak bardzo cię wykończyła ta misja dziękuję, że tak sumiennie zdałeś raport i wykonałeś misję. My w tym czasie musimy się zająć dalej tematem tej szajki. - Po czym odprawił Cię do domu.

Misja wykonana! Gratulacje!

---

Niguri Bin
Kai Arihara
Masamune Hosokawa
Dziewczyna
Zamaskowany mężczyzna
Mężczyzna z łukiem

[Suyunami Yuri]

Wszystko opisał ze szczegółami. Wiedział, że bez tego nic nie ugrają na tych dziwnych porwaniach. Nagle do pokoju wbił również mężczyzna, który był jego wsparciem. Czyli jego scenariusze były zbyt wydumane? Zmęczenie brało górę nad jego oceną, było to zbyt bardzo prawdopodobne, żeby o tym myśleć w tym momencie. Nie zamierzał zaprzeczać, że jest zmęczony, bo był. Chyba tylko adrenalina nadal trzymała go na nogach w tym momencie. Dlatego ukłonił się mężczyzną i wyszedł z gabinetu kierując się ku wyjściu.

Wtem zobaczył kątem oka swojego brata. Hasu. On również zdawał jakiś raport w innym pokoju i odwrócił się w idealnym momencie, żeby na niego spojrzeć z obrzydzeniem. Ogarnął go od stóp do głowy i odwrócił się. Yuri nie wyglądał najlepiej. Był cały we krwi i atramencie. Na pewno gdzieniegdzie znajdą się jeszcze resztki flaków jego przeciwników. Wyglądał, jak chodzące nieszczęście. Nie mógł teraz przejmować się tym, jak jego brat na niego zareagował. Hasu nigdy go nie lubił, uważał go za porażkę... Może właśnie, dlatego podjął samodzielną decyzję o wzięcie tego zlecenia od trzech nieznajomych? Może w głębi serca nie chciał tylko odpokutować za poprzednią porażkę? Może chciał właśnie poczuć... poczuć się przydatny w oczach najstarszego brata?

z/t

[Azuma]

– W takim razie uważajcie na nią. Dziś Ikuko-san narobiła sobie wrogów - z powagą odpowiedział strażnikowi, który poczuł się w obowiązku załagodzić konflikt między wysłannikiem Masahiro-dono, a księżniczka klanu Nakano. Azuma nie zamierzał gniewu przenosić na innych członków klanu Nakano, ale Ikuko… to była już całkiem inna historia.

Po opuszczeniu murów, Azuma skierował się do centrum Surufutsu. Nie gonił go czas, informacje o Date'a miała przygotować Ueda, a do spotkania z nią miał jeszcze trochę czasu. Stąd powiódł na targowisko, gdzie mógł coś zjeść. W trakcie posiłku doszedł do prostego wniosku, że lepiej byłoby gdyby do posiadłości wparował w uposażeniu sił Sakki. Być może panienka Ikuko, miałaby wtedy więcej respektu do swojego rozmówcy i swoich powinności…

W siedzibie władzy pojawił się na niedługo przed umówionym czasem. Bez problemu odnalazł właściwy gabinet. Zapukał, a potem przekroczył próg pomieszczenia. Szybko okazało się, że w pomieszczeniu przebywali wszyscy pracownicy. Uedą-san znajdowała się przy swoim biurku w towarzystwie… kuzynki Tsuyoshiego. Tak się przynajmniej Azumie wydawało, nigdy nie miał sposobności z dziewczyną porozmawiać.

– Zgodnie z danym słowem, już jestem - dziarsko rzucił, przemierzając dzieląca ich przestrzeń. Wcześniej próbował się spoufalić z analityczką i choć mu to niespecjalnie wyszło, udało mu się uzyskać to czego chciał. Nie chciał jednak teraz zachowywać się zupełnie inaczej, bowiem wzbudziłby w ten sposób niepotrzebnie, większe zdziwienie. – Trochę przed czasem, ale mam nadzieję to nie problem. Zaczekam.

Stanął koło kobiet, choć zachowując odpowiedni dystans aby nie przeszkadzać im w pracy, tudzież inaczej rozkojarzać jeśli były czymś szczególnie zajęte. Zamiast tego Azuma skupił się na mechanizmie, który lezał tuż obok. Drewniane pudełko z metalowymi elementami, nazywane wczesniej chyba… – Pudełko z duchami he?

[Uchiha Hiromi]

~ 17/... ~

~ Azuma ~

~ Misja Wojenna rangi A ~

~ Szpieg ~
~ rok 395, lato~

Dwie młode kobiety, kiedy Azuma wchodził do pomieszczenia, pracowały nad czymś, co wydawało się kluczem, jaki dostał Azuma od Masahiro i zaszyfrowaną wiadomością. Jednak nie wydawało się, że ukrywały to, co robiły. Haruka - młodsza z dziewcząt - uniosła wzrok na Azumę i zauważył, że szybko go "obczaiła" i uśmiechnęła się, nawet bardzo ładnie. Poprawiła też swoje włosy, zakładając kosmyk za ucho i jakby wyprostowała, prezentując się na krześle trochę poważniej.

Ueda nie zwróciła uwagi na wdzięczącą się koleżankę, pokazała jej jeszcze dwie rzeczy na rozwiniętym zwoju, który miała otwarty przez Haruką, po czym beznamiętnie spojrzała na Azumę.

- Dobrze, przynajmniej nie muszę zostawać po godzinach. A tutaj - wskazała na stół przed nią, gdzie leżało wszystko - mamy po prostu materiały szkoleniowe. Haruka-san uczy się odszyfrowywać wiadomości. To nie jest prawdziwa wiadomość ani nasz obecny klucz. One się co jakiś czas zmieniają - wyjaśniła Ueda, wstając i niemal wskazując na drzwi, żeby Azuma z nią wyszedł, ale zapytał o pudełko.

- Tak, miało wypadek i się zepsuło upadając.

- I przez to wyszły z niego duchy - powiedziała Haruka, pierwszy raz się odzywając, po czym zarumieniła się. - A szkoda, bo działało i odszyfrowywało wiadomości!

- To się ciesz, że się zepsuło, inaczej nie byłabyś tu potrzebna.

- Ale teraz będziemy mieć duchy i zobaczysz, że nas wszystkich pożrą.

Ueda przewróciła oczyma. Azuma miał szasnę wbić się w rozmowę. Widział, że Haruka i, jak sądził, lwia część tego pokoju, wierzyła w te duchy z pudełka.

Po wymianie, Azuma został zaprowadzony do Archiwum, głównie dlatego, że było to miejsce, w którym można było spokojnie porozmawiać i nie być podsłuchiwanym. A Ueda wiedziała, że należy tutaj zachowywać ostrożność.

- Tak naprawdę nie wiem, dlaczego akurat ja zostałam wybrana do grzebania w tych dokumentach, Azuma-san, ale chciałabym, żeby mój udział pozostał anonimowy. Nie wiem, co się dzieje, nie wiem, czego szukasz, ale jeżeli domyślam się chociaż połowy, to będę odpowiadać wyłącznie przed samym Shirei-kanem. Proszę nie wspominaj nikomu, że to przeglądałam.

Rozłożyła przygotowane papiery i trochę swoich notatek.

- Uważam, że to całkowicie niedopuszczalne, że informacje w Archiwum są niekompletne. Musiałam sprawdzić w innym miejscu, gdzie są Date i Nakano. W sensie, wiedziałam to, bo takie rzeczy się wie, znam się z Ikuko, wiedziałam, że jest u siebie, a Date odpoczywa w swoim domu, ale to wszystko powinno być w tych dokumentach. - Wskazała na to, co Azuma wcześniej przeglądał. - Może nie, gdzie są po kilkunastu dniach od odwołania, ale powinno być, że zostali zwolnieni zze służby na czas rekonwalescencji i przewiezieni do Sarufutsu. A nie ma o tym ani słowa. Zobacz tutaj.

Wskazała dwie linijki w raporcie.

- Nie pasują do siebie. Tutaj wydaje się, że powinni kontynuować ten akapit, a przeszli do następnego. "Nakano Ikuko oraz Date zostali zwolnieni ze służby", a potem mamy informację o "W garnizonie brakuje podstawowych materiałów…" bla bla bla i jedzie dalej. Nie ma końca zdania. Albo raport pisał kompletny idiota albo przy przepisywaniu została część pominięta. My, odszyfrowując, musimy zapisywać jak jest. Czasami nawet o tym nie myślisz, bo nawet nie powinieneś. Ty wykonujesz swoją pracę, żeby myśleć mógł Shirei-kan. W każdym razie, według mnie kawałek został pominięty. I gdybyś nie przyszedł, byłabym w stanie uwierzyć, że to pomyłka. Ten raport przyszedł na koniach. Przepisywano go szyfrem. A oryginał wygląda tak samo. Cokolwiek się dzieje, to nie tutaj.

Azuma wiedział, że to prawda. Widział oba raporty - zaszyfrowany (sam go odszyfrowywał) i odszyfrowany. I albo Ueda miała rację. Albo była niesamowicie czepliwa, jeżeli chodziło o szczegóły.

Sugiyama Orochi
Ueda Rin
Nakano Ikuko
Uchiha Haruka

[Azuma]

​– Wyszły duchy, co masz na myśli? — zwrócił się do Haruki-chan, młodszej koleżanki Uedy. Dziewczyna wydawała się tym pudełkiem bardzo zaaferowana. Dotychczas Azuma myślał, że było to po prostu jakieś urządzenie, które ułatwiało pracę szyfrantów, ale może kryło się za tym coś więcej?

​Po kurtuazyjnej rozmowie, w której wyjaśniło się, czym było pudełko, Azuma z Uedą opuścili gabinet, udając się do Archiwum. Gdy zostali sami, przeszli do właściwej sprawy.

​Na wstępie Azuma spojrzał na nią, a jego głos był cichy i poważny – Słowo Kōgō, to, co robimy, zostanie między nami. ​- Uchiha w pełni rozumiał ostrożność deszyfrantki, zresztą jego celem ani przez chwilę nie było narażanie osób postronnych. Wysłuchał Uedy, która była zaskoczona skalą uchybienia w raportach. Przez chwilę analizował to czego się dowiedział. Dalej miał wątpliwości.

– Tego się obawiałem. Wciąż czuję się jakbym poruszał się w sferze domysłów. Ktoś mógł celowo nie uwzględnić tego co się stało z zwiadowcami, chcąc okryć mgłą to co się z nimi dalej działo, ale przecież przy odrobinie wysiłku wciąż można ich odnaleźć. I porozmawiać i wyciągnąć wnioski. Zatem, to nie miało dla kogoś takiej wagi, prawda?

Westchnął, sięgając dłońmi do włosów. Przeczesał je, szukając pomysłu na to co dalej. Wciąż nie był zadowolony z tego co już wiedział.

– Dowódcą, który odwołał zwiadowców, a wcześniej odmowił ich leczenia była Nishiwara Irime. Przebywa obecnie w okolicy Rantori. Ikuko darzy ją olbrzymim szacunkiem. Ueda-san, czy możesz mi pomóc w ustaleniu, kim jest ta kunoichi? Potrzebuję prześwietlić jej przeszłość. Może jakieś powiązania, nietypowe misje, cokolwiek, co by pokazało, czym kieruje się jako dowódca i człowiek.

Azuma zamilkł na chwilę. Nishiwara to było jedno. Pozostawała jeszcze kwestia drugiego zwiadowcy.

– Potrzebuję też informacji o Datem. Gdzie go znajdę w dzielnicy mieszkalnej? Będę musiał z nim porozmawiać.

[Uchiha Hiromi]

~ 18/... ~

~ Azuma ~

~ Misja Wojenna rangi A ~

~ Szpieg ~
~ rok 395, lato~

Rozumowanie Azumy co do urządzenia, które miało pomagać szyfrantom w pracy, było logiczne i bardzo przyziemne. Azuma jednak nie przewidywał, jak bardzo wiara w najróżniejsze rzeczy była rozpowszechniona, bo skupiał się na swojej pracy shinobiego, a wiara to wiara. Dodatkowo, chyba też przecenił prostolinijność czegoś, co mogło być nową, pomocną technologią przy ludziach, którzy tego nie rozumieli.

- No, Yuu-sama zamknął duchy szyfrantów w pudełku a Rin-san je rozbiła i teraz Siedziba jest nawiedzona. Jeszcze zobaczycie - powiedziała stanowczo Haruka. - Nie to, że chcieliśmy używać Pudełka z Duchami, ale żeby od razu je rozbijać? - Tutaj rzuciła pełne wyrzutu spojrzenie na swoją koleżankę. - Ale no, skoro Azuma-sanm wie, że jesteśmy w niebezpieczeństwie, jak przyjdzie co do czego, to wierzę, że przyjdzie tutaj z pomocą.

Odgarnęła włosy i uśmiechnęła się do Azumy znacząco i urokliwie.

W Archiwum tego typu zachowań już nie było. Nikt nie odgarniał włosów, nikt nie trzepotał rzęsami. Nawet jeżeli przystojny chłopak robił na niej wrażenie, to Ueda nie była osobą, która takie rzeczy wyrażała. Bił z niej pełen profesjonalizm.

- Wszystko jest domysłami, dopóki nie zdobędzie się dowodów. Lub nie zapyta. Lub nie każe sprawdzić, co tak naprawdę się zadziało - wyjaśniła Ueda. - To, co się tutaj dzieje… pewnie nie grzebałabym w tej sprawie. Rantori zostało odbite, uchybienia są, niestety, codziennością. Odesłanie zwiadowców po wypadku jest normalne. Dla mnie to rzeczy w granicach normy. Nawet błędy w raportach i dokumentacji. Ludzie są omylni. Źle rzeczy zapamiętują. Ale zakładam, że masz coś ważnego na myśli, że w tym grzebiesz. Dlatego mam obawę.

Zacisnęła lekko zęby zanim odpowiedziała na pytanie o Nishiwarę Irime. Wahała się, ale zdecydowała się mówić.

- Jest Kogo, tak jak ty. Tylko, że jest Kogo od lat. Nie znam jej dobrze, nie moje pokolenie, ale jest jedną z tych, którzy dla mnie byli od zawsze. Znaczy, nie mogła być od zawsze-zawsze, bo przybyła tutaj dwanaście lat temu, zza Muru, z grupą Dzikich, którzy dostali azyl w klanie Uchiha. Jest jedną z tych ważnych i szanowanych. Dlatego boję się wyciągać jej informacje, bo informacje na temat shinobich są utajnione. Mogłabym, oczywiście, ale zwróciłabym na siebie uwagę, jeżeli chciałabym informacji o Kogo, szczególnie z Gazo. W sensie… już i tak jest nerwowo, bo część ich ludzi jest po drugiej stronie. Pewnie jak to ruszę, to dowie się Sugiyama-sama. I to nie ten, z którym można się dogadać.

Utajnienie informacji o shinobich i kunoichi - ich wszystkich zdolnościach i wiedzy - brzmiało naturalnie dla Azumy. Nie znaczyło to, oczywiście, że nic nie było wiadomo - nie każdy się ukrywał. Jednak wiedza klanu była strzeżona i niedostępna dla osób postronnych. Już prędzej sam Azuma szukający informacji o innych Kogo zwróciłby mniej uwagi niż szyfrantka.

- Jesteśmy na grząskim gruncie i to nie tylko dlatego, że jesteśmy w Sogen. Ale jeżeli chodzi o Date… mieszka niedaleko, jego rodzina prowadzi piekarnię, tak jak w Kotei. Przynosi czasami co nieco, chociaż zwykle dla tych, co misje wydają. Ale jak akurat się tam pokręcić, to na smakołyk można trafić.

Dała mu wskazówki, jak dotrzeć do domu Date. Azuma miał nie mieć z tym najmniejszego problemu.

Sugiyama Orochi
Ueda Rin
Nakano Ikuko
Uchiha Haruka

[Zakata]

14 Posterunek
Wojna światów C - Suyunami Yuri

---

Posty
Zakata 1
Suyunami Yuri 0

---

Po długich i wycieńczający treningach, postanowiłeś powrócić do obowiązków każdego prawdziwego shinobi czyli misji. W tym celu udałeś się do siedziby władzy by pobrać kolejne zadanie jakie Ciebie będzie czekało w tym okrutnym świecie. Akurat był dzień co była większa kolejka niż zwykle. Nie byłeś w stanie tego ominąć w żaden sensowniejszy sposób. W końcu nadeszła twoja kolej. - Dzień dobry... - Podniósł łeb znad zwojów urzędnik. - Ooo kogo my tu mamy... Yuri, mam dla ciebie specjalną misję. Udasz się na granicę, tam aktualnie buduje wzmocnienia i potrzebna jest pomoc przed atakami podjazdowymi dzikich. W trakcie budowy wzmocnień... Dzisiaj już wysłałem tam kilku shinobich... Tutaj masz przepustkę, że jesteś wyznaczony do przebywania w tamtym miejscu i będziesz mógł zbliżyć się do granicy. - Podał ci zwykłą blaszkę. - Za chwilę będzie podstawiony powóz pod siedzibę to możesz poczekać na niego, jeszcze na koniec jakieś pytania? - Skończył urzędnik zostawiając cię z przepustką i informacjami, że coś zaraz po ciebie podjedzie.

Wychodząc z budynku zobaczyłeś kilku shinobich czekających właśnie na tę podwózkę. Nie zwracali na ciebie większej uwagi, jednak zastanawiające mogło być to, czemu aż tyle ludzi zostało do tego oddelegowane? Poczekałeś tak z piętnaście minut i w oddali wyłoniły dwa konie prowadzone przez woźnice, a z tyłu miejsca było na kilkunatu shinobich. Martwienie się czy wystarczy dla ciebie miejsca było zupełnie niepotrzebne.

---

Urzędnik

---

[Suyunami Yuri]

Po zakończonych zakupach i dotarciu do domu, aby się przebrać i w pełni przygotować do misji. Matka przyglądała mu się dość długo patrząc na jego ekscytację w oczach. Poprawił każdy pasek, swoją torbę i odetchnął. Był gotowy. Zapasał swoje tanto za biodrem i pożegnał się z nią. W jej wzroku widać było niepewność. Jej syn coraz bardziej zapadał się w tym niebezpiecznym świecie. Jako jedyny tak długo nie chciał tego robić a teraz zaczynał wpadać w to jak w ogromną dziurę bez końca. Ale co innego miał zrobić, jeżeli chciał zapewnić im bezpieczeństwo? Nie mógł być tym jedynym, który nic nie robi, prawda?

Trochę mu zajęło przespacerowanie się do głównego budynku, ale lekkie orzeźwienie z samego rana mu się przydało i kiedy dotarł, widząc ciągnącą się kolejkę innych ochotników, delikatnie się uśmiechnął. Nie przeszkadzało mu to, bo niby dlaczego? Wszyscy chcieli zarobić i pomóc prowincji, aby żaden z dzikusów nie kierował się w tą stronę, dlatego w ciszy oczekiwał na swoją kolej robiąc za każdym razem krok do przodu, kiedy ktoś innych dochodził do biurka. Kiedy jego imię zostało wywołane podniósł wzrok i uśmiechnął się do mężczyzny wydającego mu metalową blaszkę. -Nie, to będzie mi wystarczyć. Arigato.- ukłonił się i ruszył ku wyjściu, aby zobaczyć ilość osób czekających na powóz. Pilnowanie granicy, kiedy będą powstawać umocnienia... W tak dużej ekipie raczej nic poważnego nie powinno się wydarzyć, no nie? Jednak dziwnym trafem uważał, że coś unosi się nad ich głowami, co mogłoby skomplikować całą sprawę, dlatego nie zamierzał przestawać być czujnym. Dlatego grzecznie, w ciszy, stojąc na uboczu, czekał, aż powozy podjadą i będzie znak na ich weście. W dłoni miał przygotowaną blaszkę, żeby pokazać swoje przyzwolenie na bycie w tamtych stronach.