Dolina Anikawa

[Uchiha Tsuyoshi]

Na północny zachód od Sarufutsu, w miejscu gdzie po ustabilizowaniu się na przełomie 394 i 395 roku front zbliżał się najbardziej do Kōtei, pośród wzgórz Oobuka, znajduje się Dolina Anikawa. Wzgórza rozpościerają się na obszarze zaledwie kilkudziesięciu kilometrów kwadratowych, a więc niezbyt dużym. Są to niewysokie formacje geologiczne, które posiadają łagodne zbocza, częściowo porośnięte lasami, częściowo łąkami, a częściowo zaadaptowane na pola uprawne. Wzgórza stanowią pewne urozmaicenie płaskiego krajobrazu Sogen i są widoczne z daleka, na tle rozciągających się równin. Sama Dolina natomiast ma delikatnie wydłużony kształt i przecina wzgórza z dwóch stron, biegnąc ze wschodu na zachód, wzdłuż niewielkiej rzeczki Yoshino. Zajmuje ona powierzchnię kilku kilometrów kwadratowych.

W Dolinie położona jest wioska Anikawa. Jest to niewielka miejscowość, na którą składa się mniej więcej pięćdziesiąt domów. Mieszkańcy zajmują się głównie uprawą roli na własne potrzeby oraz wyrębem drewna i z tego się utrzymują. Jest to miejsce położone raczej z daleka od głównych traktów handlowych i większych osad. Dlatego przed wojną życie w położonej w samym sercu Sogen wiosce toczyło się własnym tempem. Sytuacja zmieniła się diametralnie po inwazji Ludzi zza Muru w 394 roku. Ze względu na to, że wzgórza Oobuka stanowiły doskonałe miejsce obserwacyjne, Dolina Anikawa stała się areną zaciętych walk. Część mieszkańców została zabita, a część uciekła, ale na miejscu nadal pozostała grupa ludzi, którzy nie wyobrażali sobie opuścić ziemi swoich ojców i dziadów. Pomimo walk, dolina nie ucierpiała w tak dużym stopniu jak inne tereny. Wśród chat znajdują się zgliszcza domostw, w których bronili się Uchiha, ale krajobraz w ogólności zachował swój urok i czasami nawet można zapomnieć, że tuż obok regularnie dochodzi do pomniejszych starć między walczącymi stronami.

[Aya Takahashi]

Pokiwała powoli głową, na znak zrozumienia. Dla ludzi nie używających jutsu przepaść pomiędzy nimi a shinobi faktycznie musiała być wielka, szczególnie, że umiejętności Dzikich do najsłabszych nie należały. Węże, te powłoki chakry w kształcie pawich ogonów i ci przeklęci fleciarze. Nie wiadomo było, na kogo się trafi, w końcu Dzicy to określenie zbiorcze na kilka plemion, klanów, szczepów, czy jak się ich tam nazywało, Aya średnio była zainteresowana poprawną terminologią. Teraz, kiedy wiedziała czego od niej oczekiwano, pozostało jej tylko kontynuować podróż i upewnić się, że wszyscy przynajmniej dożyją dotarcia na pole bitwy. Gdy dotarli do obozowiska, Yasui naturalnie wzięła udział w odprawie polowej,.
-Macie jakieś informacje co do ich liczby, uzbrojenia, czy shinobi? - zapytała, tak na wszelki wypadek, gdyby mieli jakieś informacje, które mogłyby im pomóc. Skoro ścierali się juz z dzikusami, to powinni móc być w stanie przynajmniej wykluczyć niektóre klany Dzikich. Niezależnie od odpowiedzi, kunoichi zwróciła się do Yamady Susumu.
- Mogłabym się rozejrzeć po terenie i spróbować ich trochę podgryźć. Ty tu dowodzisz. - zaproponowała, splatając dłonie na ramionach. Nie chciała działać na własną rękę, nie była przyzwyczajona do tego. Zawsze miała kogoś, kto mówił jej co konkretnie trzeba było zrobić... czy też raczej, kogo konkretnie trzeba było zniknąć i wysłać w objęcia bogini Izanami.

[Uchiha Tsuyoshi]

Starcie w dolinie
Aya Takahashi: Wojenna misja rangi B
9/17Komendant posterunku popatrzył na Ayę po jej pytaniu. Sprawiał wrażenie doświadczonego, choć zatroskanego, ale przede wszystkim niezmiernie zmęczonego żołnierza.
- Dzicy są na naszym poziomie uzbrojenia. Większość z nich nosi tylko lekkie pancerze i ma włócznie albo coś co imituje wakizashi albo katanę. Nic, czemu nie dalibyśmy rady. Szacujemy, że może być ich około setki, ale raczej nie spodziewają się ataku. Są też zmęczeni walkami, tak jak my. Więc jeśli zaatakujecie z odpowiednim impetem, to dacie radę. Ale to regularne oddziały. Nie mam pojęcia co z shinobi. Myśmy go nie widzieli, więc albo w ogóle go tu nie ma, albo przybył niedawno i jeszcze nie zdążył się pokazać - wyłożył i westchnął cicho. Widać w nim było pewnego rodzaju bezradność, ale na pewno nie załamanie.
Na słowa skierowane do siebie, Yamada odparł:

- Nie, za mało czasu. Musimy ich zaskoczyć. Zaraz zbieram ludzi i wychodzimy na wzgórza. Sądzę, że do kwadransu będziemy wyruszać. Od razu też atakujemy. I wtedy będziemy się potrzebować, ale nie wychylaj się za bardzo. Dorwij tego ich shinobiego... i to nam wystarczy - stwierdził.

Odprawa była już definitywnie skończona. Yamada wyszedł z namiotu, podobnie jak i reszta ludzi. Rozkazy o przejściu do gotowości bojowej zostały zaskakująco szybko zrealizowane i już po niezbyt długiej chwili oddział składający się z około setki ludzi był gotowy do boju. Yamada już w ogóle przestał się interesować Ayą. Musiał ogarnąć swoich ludzi, a kunoichi jak to kunoichi - z pewnością poradzi sobie sama.

Kiedy ludzie Yamady wraz z Ayą podeszli na szczyt wzgórz, ich oczom ukazał się obraz sielskiej wioski położonej w dolinie, którą przecinała rzeka. Było to całkiem urodziwe miejsce, którego położenie było teraz zarówno jego błogosławieństwem, jak i przekleństwem. Gdzieś w dolinie, mniej więcej w jednej trzeciej jej długości, widać było poruszających się żołnierzy Dzikich. Z każdą chwilą, gdy coraz więcej kompanii najemniczej wylewało się na "wewnętrzne" zbocze wzgórz, wzmagało się również poruszenie u Dzikich.

- Kompania, trucht! - rozległ się krzyk Yamady. Oddział przeszedł z marszu w coś, co można było nazwać bardzo szybkim marszem, albo właśnie truchtem. Odległość od pozycji Dzikich zaczynała się szybko skracać. Między domami zaczynało majaczyć coraz więcej sylwetek wroga. Powietrze przeszyły także pierwsze strzały, na razie jednak niecelne. Nigdzie nie było widać nikogo, kto mógłby choćby przypominać shinobiego, choć w sumie do pozycji wroga wciąż pozostał kawałek. Jedno było pewne: to spokojne południe za moment wypełni się zażartą walką na śmierć i życie.

Aoto Takahashi
Kaoru Abe
Yamada Susumu
Komendant posterunku

[Aya Takahashi]

Jej pomysł nie spotkał się z akceptacją, więc Aya jedynie pokiwała głową, czekajac w milczeniu do zakończenia odprawy. Następnie poszła poczynić ostatnie, szybkie przygotowania przed bitwą. Sprawdziła swój ekwipunek i przebrała się w strój, który mniej szkoda będzie jej zniszczyć, podczas korzystania z Jiongu. Ubrała się luźno, kontur maski na plecach sterczał spod materiału. Zdjęła z siebie opatrunki i przez moment wpatrywała się pustym wzrokiem w przestrzeń przed sobą.
-Jak wiele musi się zmienić, by nie zmieniło się nic, co? - zapytała pustkę przed sobą, albo samą siebie, po czym dołączyła do oddziału. Podróż minęła szybko i nim Aya się obejrzała, już z całą kolumną wdrapała się na szczyt i kierowała się po wewnętrznym zboczu, prosto do doliny i zbierającym się Dzikim. Jej oddział z marszu przeszedł w trucht, co zresztą uczyniła też sama Yasui. Gdy na niebie zaczęły pojawiać się pierwsze strzały, przed oczami Ayi pojawiły się wspomnienia z walki o Mur. Zacisnęła pięści, zgrzytnęła zębami i otworzyła szerzej oczy. Czy naprawdę miała trzymać niski profil i czekać na shinobiego Dzikich, który mógł się nie pojawić? A może... powinna go wywabić? I przy okazji posłać w diabły jak najwięcej jego pobratymców? W ten sposób przeżyje więcej najemników, którzy mogą jeszcze przydać się klanowi, wróć - szczepowi Uchiha.
Aya przyspieszyła, przechodząc w bieg nim jej towarzysze rzucili się do szarży. Kobieta zamierzała wysforować się przed kolumnę, w biegu składając pieczęcie do jutsu. Wąż, Baran, Małpa, Świnia, Koń, Tygrys... technika która była znakiem rozpoznawalnym jej dawnego szczepu. Coś, co dosłownie mówiło wszystkim, że oto na polu bitwy znajdował się Uchiha z krwi i kości. Aya poczekała aż zbliży się na zasięg, pozwalający na trafienie w zgrupowanie Dzikich. Chciała zrobić wyrwę w ich szeregach i zasiać panikę, rozbić ich formację i morale. A czymże, jeśli nie ogniem?
-Katon.... Gōkakyū no Jutsu ! - wykrzyczała, z uśmiechem na ustach, jak bestia, która ponownie wyczuła krew i radość polowania. Nabrała powietrza w płuca, a następnie wypuściła je w postaci kuli ognia. Po tym akcie jednak nie zwolniła, biegnąc za kulą ognia, która powinna pochłonąć każdy pocisk, który stanie na jej drodze.

  Ukryty tekst

[Uchiha Tsuyoshi]

Starcie w dolinie
Aya Takahashi: Wojenna misja rangi B
10/17Walka się rozpoczęła, choć wszyscy doskonale zdawali sobie sprawę z tego, że był to wciąż jeszcze moment poprzedzający główne starcie. Yamada wraz ze swoimi towarzyszami prowadził kompanię tak, żeby przede wszystkim nie złamała szyku, co mogłoby się okazać fatalne w skutkach. Przemieszanie się z dzikimi i wdanie się w serię pojedynczych potyczek mogło prowadzić do chaosu, a kto wie - może nawet zniwelować ich przewagę liczebną, jeśli Dzicy umiejętnie by się bronili.

Powyższe zasady nie dotyczył oczywiście Ayi, która miała ogromną swobodę w tym, co robiła. Kunoichi już na początku wykazała się charakterem łowcy, dając dojść do głosu swoim instynktom bitewnym. Pomknęła naprzeciw wroga wyprzedzając resztę sił. Nie miała zamiaru grzecznie czekać na shinobi wroga i obserwować walkę gdzieś z boku. Wzięła sprawy w swoje ręce, praktycznie wymuszając na wrogu reakcję. Uderzenie potężną kulą ognia w pozycję Dzikich musiało przecież zaalarmować wszystkich Dzikich. Było jak wyłożenie kart na stół i krzyknięcie "sprawdzam".

Kula ognia pomknęła z zabójczą szybkością w kierunku pozycji wroga, uderzając w jedną z chat. Nastąpił wybuch, ogień pochłonął kilku dzikich, którzy znajdowali się w bezpośredniej bliskości i kryli się w nim, w tym jednego łucznika. Budynek zniknął w płomieniach, a później w kłębach dymu i kurzu, ale można było być pewnym, że albo został zmieciony z powierzchni ziemi albo zostało z niego niewiele.

Atak ten spowodował, że część kompanii zwolniła, jakby oszołomiona jego siłą, ale Hokama Shigeo wykrzyczał coś i wszystko wróciło do ładu. Po stronie wroga natomiast powstał z pewnością pewien chaos, ale trudno było dokładnie ocenić, jaki będzie to miało wpływ na nadchodzące starcie. W każdym razie najemnicy byli już zaledwie jakieś sześćdziesiąt-siedemdziesiąt metrów od wroga, więc za chwilę zacznie się jatka.

Ale nie dane będzie Ayi w niej uczestniczyć - przynajmniej na razie. Szybciej niż mogła się spodziewać, po jej prawej stronie dostrzegła ruch - zbyt szybki, jak na zwykłego Dzikiego. W jej kierunku pomknął kunai, którego jednak z łatwością uniknęła. Było to chyba zresztą tylko "zaproszenie" do walki z wrogiem, którym okazał się być dziwnie wyglądający shinobi z czarnymi włosami i bardzo bladą skórą. Nie marnował on czasu i biegł bardzo szybko w jej kierunku, najwyraźniej zamierzając skrócić dystans (dzieliło ich w tym momencie około piętnastu metrów). Znajdowali się teraz lekko na uboczu, poza linią ataku kompanii najemnków (po prawej stronie). Oznaczało to, że w ich starciu nikt nie będzie przeszkadzał.

Aoto Takahashi
Kaoru Abe
Yamada Susumu
Komendant posterunku

  Ukryty tekst

[Aya Takahashi]

Aya już mentalnie szykowała się do kontynuowania walki z piechotą Dzikich i przejście do walki w zwarciu. Planowała zrobić użytek z umiejętności Kakuzu by zasiać przerażenie wśród oponentów i zdjąć jeszcze więcej problemów z barków najemników. Im więcej ich przeżyje, tym lepiej będzie to wyglądało w papierach... noi o sojuszników trzeba było dbać, prawda? Niestety, jej plan nie miał okazji zostać wprowadzony w życie, bo przy akompaniamencie skwierczących płomieni i krzyków z pola walki, Yasui otrzymała zaproszenie do pojedynku od shinobiego Dzikich, który jednak pojawił się na polu bitwy. Aya uniknęła kunaia, przyglądając się swojemu oponentowi, próbując wyciągnąć z jego wyglądu, coś co naprowadziłoby kunoichi na jego ewentualne umiejętności. Pozwoliła się "zaprosić" do pojedynku na uboczu. Zaczęła składać pieczęci, upewniajac się, że Dzikus nie stoi pomiędzy nią, a jej towarzyszami, po czym spróbowała uraczyć go kolejną techniką z niedawno zdobytego serca. W poprzednim życiu nie była adeptką używania jutsu, zwłaszcza żywiołowych... teraz zaś odkrywała niemal z dziecięcą ciekawością, jakie możliwości otwiera jej rozwijanie tych dziedzin.
-Katon: Dai Endan!

  Ukryty tekst

[Uchiha Tsuyoshi]

Starcie w dolinie
Aya Takahashi: Wojenna misja rangi B
11/17Aya nie zamierzała czekać na to, co zrobi jej przeciwnik. Szybko zebrała się do kolejnej techniki katonu, którą był Dai Endan. Strumień ognia (różniącego się nieco właściwościami od "zwykłego" katonu) skierował się ku wrogowi o bladej cerze. Oponent nie zamierzał jednak oczywiście stać z założonymi rękami. Jakby przeczuwając, że Takahashi go zaatakuje, wyciągnął w biegu przed siebie obie ręce. Natychmiast wystrzeliły z nich węże, które jednak Aya dostrzegła tylko na króciutką chwilę, bo od razu uderzył w nie ogień. Dai Endan okazał się być jednak zbyt słaby i węże, częściowo popalone, ku zgrozie kunoichi przebiły się przez ścianę ognia, mknąc prosto ku niej. Kilka z nich udało się do niej dotrzeć i uderzyć ją prosto w klatkę piersiową, odrzucając ją kilka metrów do tyłu. Zaraz potem rozpadły się pod wpływem siły uderzenia, która nie wyrządziła jednak specjalnej krzywdy dziewczynie. Takahashi upadła na tyłek i plecy, znajdując się w odległości jakichś dziesięciu metrów od wroga. Widać było, że bladoskóry przeciwnik ze złowieszczą satysfakcją na swojej twarzy szykuje się do wykonania kolejnego ciosu. Oblizał on przy tym swoje wargi w dziwny... wężowy wręcz sposób.

Jedno było pewne: wróg był naprawdę silny i nie można było go lekceważyć. Już na samym początku walki pokazał, że nie jest dla niego problemem wyprowadzenie szybkiego, bardzo mocnego ataku.

Aoto Takahashi
Kaoru Abe
Yamada Susumu
Komendant posterunku

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst