Targowisko

[Azuma]

Targowisko Targowisko stanowi serce dynamicznie rozwijającego się miasteczka. Pomimo że Surufutsu nie jest jeszcze dużym miastem, każdego dnia przyciąga nowych mieszkańców i kupców, poszukujących tu nowych możliwości. Ulica, choć prosta i ubita ziemią, tętni życiem. Po obu stronach rozstawiono prowizoryczne stragany i solidniejsze kramy, pod którymi uwijają się handlarze z całego regionu. Znaleźć tu można wszystko, od świeżych warzyw i owoców, przez przyprawy, po wyroby rzemieślnicze – ceramikę, tkaniny, czy proste narzędzia. Zapach pieczonej wołowiny miesza się z wonią suszonych ryb.

Nie brak tu również wędrownych sprzedawców, oferujących swoje unikatowe towary, a także wędrownych artystów, którzy umilają czas kupującym swoją muzyką czy opowieściami.[/quote]

[Azuma]

Poprzedni wątek: Obóz sił Uchiha przy moście Teppu na rzece Ishikari

Po dotarciu do Surufutsu, nastąpiło rozstanie. W trakcie tego, każde z obecnych – Azuma, Hiromi i Tsuyoshi czuło pewne niezadowolenie, niedosyt z ilości wspólnie spędzonego ze sobą czasu. Chwila wytchnienia w obozie przy rzece Ishikari, pozwoliła każdemu spojrzeć spokojniej na to co się wydarzyło w ostatnich dniach, a także wyciągnąć własne wnioski. Nie tylko na temat wojny, ani samej inwazji, ale także na temat zawartych znajomości. W trakcie powrotu do Surufutsu, każdemu towarzyszyło przeświadczenie, że będą mogli liczyć na siebie wzajemnie.

– Na nic innego nie liczę Tsuyoshi-kun i bądź ostrożny. Licho nie śpi. Przy kolejnym spotkaniu, każde z nas musi być jeszcze silniejszei – Azuma zgodził się z Akoraito, a potem uścisnął rękę mężczyzny. Gdy pożegnała się z nim i Hiromi, a cała trójka oddała w koszarach konie, definitywnie się rozstali. Przez chwilę patrzyli w milczeniu na to, jak Tsuyoshi się oddala.

– Zgłodniałem. Zjemy coś? Nie chciałbym… jeszcze się rozstawać. - Choć nie powiedział tego głośno, Azuma powiedział to szczerze. Hiromi nie mogła mieć wątpliwości. Poznała na tyle Azumę, że wiedziała kiedy żartował, a kiedy był poważny. I jeśli chciała, mogli spędzić jeszcze trochę czasu razem. Teraz, wyłącznie w swoim towarzystwie. Gdy więc Hiromi się zgodziła, ruszyli w kierunku targowiska, miejsca gdzie toczyło się życie Surufutsu. Gdzie można było kupić jedzenie, narzędzia, a także wymyślne rzemiosło - ozdoby i inne drobiazgi. [/akap]

– Hiromi-chan, może tutaj? - wskazał nieduży kram. Tak jak i inne stoiska, znajdował się przy samej ulicy, ale w przeciwieństwie do innych, nie miał klientów. Za ladą stała staruszka, właśnie lepiła z ciasta kolejne gyoza. W miseczkach miała farsz, mięsny, z warzyw. Był też sos. Za kobietą było nieduże palenisko nad którym wisiał nieduży garnuszek wypełniony wodą. Z lokalu wydobywał się przyjemny aromat, dlatego Azuma nie pomyślał, że cieszył się niepewną opinią. Kogo raczej pomyślał, że mogło to wynikać raz, że z dość wczesnej pory, a dwa że w innych takich stoiskach uwijali się znacznie żwawiej, dość młodsi kucharze.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 395

---

- Wpadnij kiedyś na herbatę i przypominaj o sobie - powiedziała Tsuyoshiemu Hiromi, łapiąc go serdecznie za dłonie, a następnie odstępując ukłoniła się mu z szacunkiem. Polubiła młodzieńca i naprawdę miała nadzieję częściej go widywać. Czuła, że zaczynała mieć tutaj grupę przyjaciół. O różnym temperamencie, ale Tsuyoshi był takim… odpowiednim. - Jeżeli kiedykolwiek będziesz odwiedzał szpital, zapytaj o mnie. Przyjdę, jeżeli będę mogła.

Kiedy Tsuyoshi odszedł, odwróciła się do Azumy, żeby z nim też się pożegnać - chociaż bardzo nie chciała - ale Azuma miał inny pomysł. Jego słowa spowodowały, że z smutnego uśmiechu, jej twarz się rozpromieniła.

- Oczywiście. Zawsze jestem gotowa coś zjeść - stwierdziła, jakby chciała pokazać światu, że o jedzenie tutaj chodziło. A nie chodziło, bo przecież zjeść to na pewno mogłaby u siebie. I to bardzo dobrze. - Bardzo chętnie. Z tobą zawsze - dodała już dość cicho, delikatnie się rumieniąc i szarpiąc palcami za skraj jej rękawa. Uciekła wzrokiem. Chociaż już znali się dość długo, ciągle rozpierała ją radość trudna do opanowania, kiedy byli razem, sami.

Spacer był przyjemny. Tym razem już bez koni, z pewnego rodzaju ulgą, że ten trudny czas się już kończy. Kiedy szli przez targ, Hiromi była zainteresowana trochę zawartością stoisk, zwracając uwagę na ozdoby i drobiazgi. Nie zatrzymywała się nigdzie, ale kilka razy odwróciła na coś swój wzrok - a to się coś świeciło, a to było ładnie wykonane. Po prostu cieszyła się chwilą i jej normalnością. Okazjonalnie jej ramię otarło o ramię Azumy, ale raczej było to dlatego, że szli obok siebie i trzeba było zejść nieco z drogi niż umyślnego dotyku. Jednak byli w Sarufutsu, na widoku. Pilnowała się.

Miejsce, które wybrał Azuma, spodobało jej się. Zapach pierożków spowodował, że aż westchnęła, a następnie cicho zachichotała, zdając sobie sprawę z bycia bardzo motywowaną jedzeniem.

- Tak, jest idealnie! - powiedziała i klasnęła w dłonie z lekkim podekscytowaniem, wydobywając z siebie radość. Staruszka nie zasługiwała na to, żeby być w jej przybytku ponurym i pewnie zasługiwała na traktowanie z entuzjazmem, zważywszy na piękny zapach. Zdecydowała się usiąść przy ladzie, przez chwilę zastanawiając się, co wybrać, ostatecznie - wybrała wszystkiego po trochu. - Cieszę się, że już wróciliśmy. To był… trudny czas - powiedziała ostrożnie. - Chyba nawet nie jestem gotowa o wszystkim mówić, wiesz? I… - westchnęła głęboko. - Potrzebowałam tego wieczoru, z sake i z wami. Żeby… trochę ze mnie zeszło. I zeszło. Ale trochę wraca… nie wiem. Ale… dziękuję ci, Azuma-kun. Zawsze… zawsze jesteś. I zawsze mogę na ciebie liczyć. To… dziękuję.

Nie miała jeszcze szansy naprawdę podziękować mu za to, że ochronił ją przed porwaniem. Ponownie. A chciała, żeby usłyszał… żeby wiedział, co czuła i co o nim myślała.

[Azuma]

Gdy znaleźli odpowiednie miejsce i usiedli, uwagę na dwójkę młodych shinobich zwróciła właścicielka kramu. Niewysoka, lekko zgarbiona staruszka, z lekka licząca sobie już ponad sześćdziesiąt wiosen, natychmiast odłożyła ciasto, klasnęła w dłonie pozbywając się resztek ciasta, a następnie otarła dłonie i fartuch. Z łagodnym uśmiechem spojrzała na swoich klientów.

– Rzadko widuje tu takich gości o tej porze. Czego sobie życzycie? Gyoza dopiero co zrobione, najlepsze w całym Surufutsu! A może do tego coś ciepłego? Tradycyjna zielona herbata czy może bardziej orzeźwiająca jęczmienna?

Staruszka czekała, co odpowiedzą jej goście, a Azuma z uśmiechem spojrzała na Hiromi, pozwalając jej pierwszej wybrać. Gdy kobieta to zrobiła, sam zamówił dla siebie porcję pierożków oraz senche. Gdy staruszka podziękowała i zabrała się do przygotowywania, uwagę Azumy w całości pochłonęła Hiromi.

– Cieszę się, że zdążyłem. Nawet nie chce myśleć… - Azuma przerwał, pokręciło głową, odegnując złe myśli – Na szczęście, udało się. Dzięki nam i poświęceniu innych, Uchiha odnieśli duży sukces. To gwarantuje inicjatywę naszego klanu na froncie w następnych tygodniach.

Sukces był poważny, ale już o tym rozmawiali, nie raz. Teraz w końcu było „sami” i mogli być bardziej szczerzy, otwarci i mniej dyplomatyczni. – Ale tak, w pewnym momencie się wystraszyłem. O ciebie, o kampanię, a także o to co będzie dalej. Musimy czym prędzej rozwiązać nasze problemy wewnętrzne - dodał, nawiązując do podejrzeń jakie pojawiały się w ich rozmowach wewnętrznych.

– Chce udać się do Masahiro-dono i otwarcie z nim porozmawiać. Ponadto zastanawiam się… czy nie powiedzie mu o Nas - ostrożnie zerknął na ukochaną, zastanawiając się jak zareaguje. Czy prxytaknie, ucieszy się, a może postara się go powstrzymać? Dlatego Azuma od razu też wyjaśnił. – Wiesz jak mało tym razem brakowało. Życie jest kruche i nie chce cały czas udawać… Powinniśmy czerpać z niego garściami.

W tym momencie wtrąciła się staruszka. Położyła przed dwójką shinobich drewnianą tackę, a wraz z nią dwa kubki z parującą zawartością. – Wasze napoje, a gyoza za chwilę będą gotowe.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 395

---

- Znaczy… chciał mnie porwać, niekoniecznie zabić - wyjaśniła Hiromi, ale widać było, że zdenerwowała się przy tym. Uderzyła kilkakrotnie palcem w ladę, żeby część tych emocji się pozbyć. - Chyba nie wiedział, kim jestem, ale… gdybym zginęła tam, byłoby lepiej, niż jakby mieli mnie porwać. Nawet nie chce myśleć, co by się stało.

Przez chwilę patrzyła przed siebie, lekko garbiąc się na swoim miejscu.

- Takeru by się oberwało wtedy, nie ma co. I tak mu się oberwało, że w ogóle poszłam - zaśmiała się krótko. - Prawie stracił nad sobą kontrolę i straszył mnie… miał bardzo dziwne oczy wtedy. - Zerknęła na Azumę i głęboko westchnęła. - Pamiętasz, jak powiedzieliśmy sobie, że będziemy sobie mówić takie rzeczy? Chyba mam trochę do powiedzenia, chociaż w czasie misji nie chciałam. I nie przy Tsuyoshim-kunie. Ten czarny ogień, którego użył na ptakach Gazo, miał wtedy te same oczy. Nigdy wcześniej tego nie widziałam… ale wychowywałam się z daleka od klanu. Może ty coś wiesz, ale… wolałam powiedzieć. Tak samo jak to, że ta misja… nie była szczególnie akceptowalna przez Masahiro-nii. Ale pewnie dowiesz się więcej, kiedy z nim porozmawiasz. Wiesz, jesteś Kogo. I w ogóle. Ja coś wyciągnę, ale… Nie wiem, martwię się tym wszystkim. Ale też nie chciałam psuć nastrojów.

Hiromi nie pamiętała, czy powiedziała Azumie wczesniej, że Masahiro nie chciał, żeby szła lub czy powiedziała mu ze wszystkimi szczegółami, co się wydarzyło przed ich wyjazdem tutaj. Że dała mu ultimatum - dasz innego medyka, to nie pójdę. Oraz, że trochę się bała wrócić do domu, a to, że Azuma ją wyciągnął na pierożki ucieszyło ją na kilku poziomach.

Znowu chyba zarzuciła go informacjami, kiedy on po prostu chciał wyrazić swój sentyment do niej. Dlatego, kiedy wspomniał o tym, że się wystraszył, wyciągnęła do niego swoją dłoń i krótko dotknęła jego dłoni palcami, subtelnie dając do zrozumienia, że rozumie. Dłoń cofnęła szybko, nie za bardzo pokazywać publicznie swoich uczuć do niego - a były mocniejsze niż kiedykolwiek.

- Ja się bałam tego, co się stało. Że będę potrzebowała pomocy. I jak bardzo chcę na tobie polegać, tak… nie zawsze mogę i nie zawsze powinnam. Wybacz mi, że nie byłam wystarczająco silna. Zawalczę o to, żebyś nie musiał się o mnie bać. Przynajmniej trochę mniej.

Okazało się jednak, że Azuma chciał powiedzieć jej bratu o nich. Pierwsze, co jej się nasunęło na myśl, było zapytanie "nas?", ale nie obraziła go zadając to pytanie. Nie musiała. Nie potrzebowała jego zapewnień, że mu zależy i że był z nią poważny. Byli ze sobą już jakiś rok, a to było sporo czasu.

Zanim odpowiedziała, dostała swoją zieloną herbatę i z podziękowaniem ukłoniła się kobiecie, doceniając, że pojawiła się w idealnej chwili, aby dać Hiromi jeszcze chwilę na zastanowienie się nad odpowiedzią. Ba, nawet wypiła kilka łyków gorącej herbaty, żeby dać sobie więcej czasu.

Oparzyła się w język, ale tylko przez chwilę się skrzywiła. W końcu jednak powiedziała.

- W porządku - powiedziała powoli. - Właściwie to… chciałabym, żeby ludzie wiedzieli, żeby Hiro-nii wiedział, bo jestem z ciebie bardzo dumna i to byłby zaszczyt dla mnie móc otwarcie przyznać, że jesteś mi bliski. Może też wtedy inne ślicznie dziewczyny nie będą chciały wyciągnąć cię na kolację - dodała z uśmiechem, dając do zrozumienia, że słyszała rozmowę Azumy z Saori o posiłku. I tylko trochę się z nim drażniła, bo według niej załatwił to z ogromnym szacunkiem do niej. - Mówiąc o innych, ślicznych dziewczynach… dziękuję, że tak otwarcie mówisz o moich umiejętnościach i je uznajesz za warte wspomnienia. I… chyba kocham cię jeszcze bardziej niż myślałam.

Mówiła cicho, ale chciała to powiedzieć, chodziło to za nią już od jakiegoś czasu i do tej pory nie miała jak wyrazić tego. Ale musiała. Chciała, żeby wiedział.

Po chwili jednak wróciła do tematu.

- Boję się po prostu, że sprawy mogą się trochę skomplikować i nie chciałabym, żeby takie zmartwienia były na twojej głowie. Bo właśnie. Powinieneś czerpać z życia garściami, a nie komplikować sobie tego wszystkiego. Szczególnie po fiasku z ożenkiem Hiro-nii.

[Azuma]

– Być może i na tamten moment- zgodził się z Hiromi, nie wiedząc jakie właściwe intencje miała tamta żmija. Chciał ją porwać? Użyć jako karty przetargowej? A może miał jeszcze inny cel. Azuma pokręcił głową, odegnując złe myśli. – Ja również- ponownie przytaknął, nie chcąc wracać do tych dramatycznych chwil. Ale Hiromi była niemniej przejęta. Ta sytuacja ponownie dała nie tylko Azumie, ale samej medyczne wiele do myślenia.

– Już się stałaś silniejsza, to widać. Ale… Ale uważam, że gdy nie ma takiej konieczności to nie powinnaś tak ryzykować. Powody znamy. Jesteś nie tylko dla mnie ważna, Hiromi. - Azuma przykrył swoją dłonią, jej własne. Dziewczyna mogła domyślać się znaczenia tych słów. A chłopak starał się ten komunikat załagodzić na tyle na ile mógł. Tu, wśród obcych, w publicznym miejscu.

Pojawienie się staruszki z naparem, pozwoliło na chwilę zatrzymać ten wylew szczerości. Hiromi upiła kilka łyków. Azuma uczynił podobnie. W milczeniu każde zastanawiało się nad odpowiedzią. Gdy Hiromi nie wyraziła sprzeciwu, Azumie ulżyło.

– Ta kolacja, była zwykłym aktem życzliwości. Wierzę, że to rozumiesz. Poza tym, czułem że Saori potrzebowała wtedy towarzystwa - Azuma uśmiechnął się – Koniec końców, doszło do tego szybciej niż myślałem. Ale tak właściwie, to Kuro powinien zbierać bure, nie ja - Teatralnie podniósł ręce, na moment. Bo potem zastanowił się głębiej nad tym co Hiromi powiedziała o Takeru.

– Zarówno on jak i Lord Sugiyama, posiadają moce do których ja nie mam wciąż dostępu. I nie wiem jak je zdobyć, choć się domyślam… Kiedyś Katsumi-dono powiedziała coś czego nie rozumiałem, bo dopiero wkroczyłem na tą ścieżkę. Wtedy, naszej świętej pamięci liderka powiedziała, że rozwój naszego klanu nierozerwalnie związany jest z bólem i uczuciem straty. Gdy to opowiedziała, byłem już po utracie dwóch bliskich mi osób…. - Azuma nie podnosił tego, jak było to podobne do tego co przeżyła Hiromi i Tsuyoshi w Rantori. Oni również rozwinęli swoje sharingany w sytuacji podbramkowej – … i obawiam się, że rozwój sharingana jest możliwy, jedynie gdy gotów jesteś ponieść kolejne, tego typu poświęcenia. A ja…Ja nie jestem.

Zamilkł pozwalając sensu tej wypowiedzi, dotrzeć do najgłębszych zakamarków umysłu. Hiromi była bystra, więc Azuma nie miał wątpliwości że zrozumiała co zamierzał oddać. Z tego też jasno wynikało, że Takeru i Lord Sugiyama, przeżyli coś co pozwoliło im przebudzić te niewyobrażalne moce. W jaki sposób do tego doszło? W jakich okolicznościach? To pozostawało wciąż poza zasięgiem Kogo. Być może Masahiro-dono mógłby te wątpliwości rozwiać. A jeśli nie, może Azuma powinien udać się do starego Sugiyamy i go o to zapytać? Tylko czy osiemnastolatków, wypadało samemu poruszać tak poważne, osobiste kwestie?

– Oto wasze gyoza, smacznego! - pasujące półmiski pojawiły się przed dwójką bohaterów. Staruszka stała przed nimi, z tym samym dobrotliwym uśmiechem. Czekała aż spróbują, wyrażą swoją aprobatę, niezadowolenie lub jeszcze inne życzenie. Azuma pierwszy spróbował, a jego uśmiech jasno mówił, że nie było się do czego przyczepić.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 395

---

- Nie wiedziałam, że "tak ryzykowałam". Chciałam wierzyć, że Takeru ogarnął, a… no dobra, w sumie nieważne. Na razie nie mam zamiaru wybierać się na front, o ile nie dostanę bezpośredniego przydziału. Mogłam raz bratu tupnąć nogą i się sprzeciwić… nie chciałabym mu robić przykrości ani dorzucać stresu przez najbliższy czas. Ani… tobie.

Rozmowa była cicha, ale co czujniejsze oko pewnie mogło dostrzec napięcie między nimi, tym bardziej, że oboje starali się go nie okazywać. Szczęśliwie mało kto zwracał na nich tak naprawdę uwagę, a jeszcze mniej osób wiedziałoby, co zrobić z tą wiedzą. Ot, para nastolatków u progu dorosłości.

Azuma też widział po Hiromi, że nie była zła o kolację i Saori. Nie należała do osób zazdrosnych, przynajmniej nie poważnie - może jedynie trochę się drocząc. Wierzyła i ufała Azumie, dla niej był honorowym mężczyzną, który robił to, co było właściwe.

- Kuro to niech sobie uważa, bo następnym razem nie pójdę go nakarmić - zażartowała, nie będąc pewna, czy ptaszysko było w okolicy, żeby to usłyszeć. - Cieszę się, że zawierasz nowe znajomości i nie zamykasz się w sobie. Ja chciałabym mieć dużo osób wokół siebie, żeby mnie, ciebie i siebie nawzajem wspierały. Nie każda osoba ma do zaoferowania to samo, więc nie można oczekiwać, że od jednej osoby dostaniesz wszystko, czego potrzebujesz. Ja ci w poważnych sparingach nie pomogę… a ty mi nie pomożesz w skomplikowanym układaniu włosów czy makijażu. A cholera wie, co nas czeka w przyszłości.

Poważniej już wysłuchała słów o Katsumi. Znała ją o tyle, że kiedy rodzice z nią przybywali do Kotei, Hiromi była z nimi i Katsumi zawsze miała jakiś drobiazg dla niej, czy prostą rozmowę "jak się masz, dobrze ci tam? Ale pamiętasz, że jesteś jedną z nas?" - jak do dziecka, którym zresztą była. Miła, ruda pani. Było jej przykro, że jej nie poznała bliżej. Jej brat naprawdę ją cenił.

- Tak, i mama i Hiro-nii zawsze powtarzali o tym, że Sharingan rozwija się przy emocjach, które mogą nas albo zniszczyć albo napędzić, jeżeli będą dobrze skierowane. Ja… - wspomniała to, kiedy zawaliła budynek na głowę Domen Mai i pogrzebała ją. Być może żywcem. Otrząsnęła się. - Ja nie byłam gotowa nawet na to, że uzyskałam dwie łezki i… nie chciałabym zdobywać kolejnej… i przykro mi, że ty zdobyłeś… - westchnęła głęboko. - Może… nie wiem, w sensie… chyba też nie byłabym gotowa na poświęcenie… nawet jeżeli dałoby mi to siłę. Chyba wolałabym innego rodzaju siłę. Proszę, uważaj na siebie, bo teraz przez trochę będę się martwić.

Kiedy przyszło jedzenie, Hiromi i Azuma byli w nieco podchmurzonym nastroju. Bardzo chciała się do niego przytulić i powiedzieć mu, że woli być z nim, niż być silna, ale praktycznie przecież to powiedziała. Tylko bez tego dotyku, który teraz byłby tak dobry i pozwoliłby jej trochę się uspokoić. Ale Azuma powie jej bratu. Może niedługo to nie będzie problemem.

Azuma ruszył jedzenie trochę wcześniej, ale na Hiromi nie trzeba było długo czekać. Uśmiechnęła się szeroko, życzyła smacznego, wzięła pałeczki i spróbowała pierożka. Znów się oparzyła, bo był gorący, ale był też absolutnie przepyszny.

- Och, cudowne! Chciałabym sama takie robić! Zapewniam, nie opędzi się pani ode mnie, będę tutaj często przychodzić. Dziękuję bardzo. Ma pani wspaniałe zdolności!

[Azuma]

Właścicielka kramu aż klasnęła w dłonie, gdy usłyszała pełną entuzjazmu odpowiedź Hiromi.
– Dziateczko moja, toś to sama przyjemność dla mnie. A jeśli chcesz, to cię tego i owego nauczę! Tylko przyjdź z rańca! Pomożesz mi się rozłożyć, skoczysz tu i tam po składniki, toś dla ninja to raz dwa. A ja Ci pokażę co i jak trzeba! - Staruszka wcale nie wygląda na to, by żartowała. Rzeczywiście, aby się tutaj dostać, należało odpowiednio wcześniej zająć miejsce. W tych prowizorycznych knajpach z jadłem, takie lokale z poddaszem do spania, można było policzyć na jednej dłoni. Kobieta musiała odpowiednio wcześniej stać, zorganizować wszystko, aby zająć się potem przyrządzaniem.

– Z chęcią spróbowałbym Twojego pierożka, Hiromi-chan - bardziej doświadczony Uchiha szybko podchwycił temat i pozwolił sobie nawet na daleko posunięty żart, którego znaczenia staruszka mogła nie zrozumieć, ale Hiromi już raczej tak. Łobuzerski uśmiech na jego obliczu, mówiło Hiromi, że się nie myliła. Gdy staruszka ich zostawiła z ich gyoza, Azuma i Hiromi z powrotem mogli skupić się na właściwej rozmowie.

Azuma odetchnął gdy usłyszał z ust Hiromi, że ta nie zamierza się niepotrzebnie narazać. Tą decyzję przyjął z wielką aprobatą. – Dziękuje. Wiele to dla mnie znaczy. Będę dużo spokojniejszy - uśmiechnął się do niej w odpowiedzi, powstrzymując się przed przypieczętowaniem tego głębokim pocałunkiem. Zamiast tego zgodził się z tym, że ważne jest, aby zawierali kolejne znajomości, rozszerzali swoje wpływy, bowiem nigdy nie wiadomo było kiedy jaka się im przyda. – Szczególnie gdy myślę o tym całym naszym powiązaniu z Ryuzaku no Taki. Nikogo spośród nich nie znam… Jak z nimi rozmawiać? - Pokręcił głową z niezadowoleniem. Był Kogo i spodziewał się, że wcześniej lub później, taka potrzeba zaistnieje. Ale gdy usłyszał z ust Hiromi, że nie pomoże jej z upinaniem włosów ani z makijażem - szczerze się roześmiał. – To prawda, prędzej Ci to popsuje.

Azuma wysłuchał też tego co Hiromi mogła mu sama powiedzieć o sharinganie. Jej wiedza głównie opiera się na przekazach brata i matki, która jak Hiromi, była kunoichi. Uchiha zgrabnie wetknął sobie pierożka do ust, rozkoszując się ostatnią porcją. Właśnie skończył jeść. I teraz skupił w całości swoją uwagę, spojrzenie na Hiromi.

– Będę, nie martw się o to. Jesteśmy podobni Hiromi-chan. Nie dążymy do siły za wszelką cenę. Pewnie dlatego, tak dobrze się dogadujemy. I uzupełniamy - z przyjemnością teraz przypatrywał się temu, jak Hiromi je. Zmieniła się wiele od czasu ich poznania. On sam zresztą również. Takie chwile, jak ta, przypominało mu, że życie nie toczyło się jedynie na polach bitwy i salonach dyplomacji.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 395

---

Hiromi miała już odpowiedzieć kobiecie, że pracuje w szpitalu i jako kunoichi, więc może nie mieć aż tyle czasu, żeby przyjść pobierać nauki. Jednak słowa Azumy spowodowały, że na chwilę zamarła. Nie była ani głupia ani niewinna, więc teraz musiała powstrzymywać śmiech. Zdecydowała się jednak z nim trochę podrażnić.

- Azuma-kun by chciał? - zapytała, patrząc na niego niewinnie i sama klasnęła w dłonie. - To cudownie! Teraz już naprawdę muszę się poduczyć! - odwróciła się do kobiety. - Bardzo chętnie. Pracuję głównie w szpitalu i wykonuję misje, więc nie będę miała aż tyle czasu, żeby wpadać regularnie, ale postaram się jak najczęściej wpaść wcześnie rano, zanim zacznę inne rzeczy.

Jeżeli Azuma się zdziwił, że Hiromi nie zrozumiała o co mu chodziło, musiał zrozumieć, kiedy kobieta ich zostawiła, a dziewczyna zakryła usta dłonią i chichotała, próbując nie brzmieć zbyt głośno i niegrzecznie.

- Jesteś okropny, Azuma-kun - szepnęła do niego, po czym się pochyliła. - Ale jeżeli tak bardzo masz ochotę na pierożka, to możemy się gdzieś wybrać… ale będziesz musiał mi obiecać, że i ja spróbuję czegoś dobrego.

Rzuciła mu jeszcze zalotne spojrzenie i wróciła do swoich pierożków, jak gdyby nigdy nic, chociaż w dalszym ciągu była rozbawiona sytuacją.

Oczywiście, kiedy zapytał o ludzi z Ryuzaku i jak z nimi rozmawiać, jak najbardziej miała dla niego poradę.

- To proste. Przede wszystkim nigdy nie pokazuj, ile masz pieniędzy - oni to wyczują szybciej niż rekin kroplę krwi w oceanie! Po drugie - jeśli zapytają, ile chcesz zapłacić, zawsze mów połowę tego, co myślisz, a i tak uzgodnicie cenę wyższą. A, i przygotuj się na to, że zanim przejdziecie do sedna sprawy, wysłuchasz co najmniej trzech historii o ich wspaniałych ciotkach, kuzynach albo o tym, jak to wujek wynalazł coś genialnego… I pamiętaj, u nich „specjalna cena tylko dla ciebie, mój przyjacielu” to codzienność - więc jeśli usłyszysz to pięć razy, nie myśl, że jesteś wyjątkowy!

Wyszczerzyła się do niego, ale potem spojrzała już łagodniej.

- Poradzisz sobie. Jesteś bystry i wygadany. Żeby zawrzeć znajomość - przede wszystkim słuchaj, rozmawiaj o pogodzie, zainteresowaniach drugiej osoby i rzuć anegdotą. Może nie o pannie z palcami w czterech liderach, ale na przykład jak odpieczętowałeś ten wielki obraz w gabinecie Yamanaków. Wiem, że sobie poradzisz, jak przyjdzie co do czego.

Skupiła się później na jedzeniu, bo strasznie dużo gadała, zamiast jeść pierożki. Azuma już skończył swoją porcję, a jej zostało jeszcze trochę. Nie przeszkadzało jej jednak to, że ją obserwował. Lubiła, kiedy na nią patrzył. I przytaknęła mu entuzjastycznie, kiedy powiedział to, co sama myślała. Że się dobrze dogadują i uzupełniają. Lubiła to poczucie.

- Zobaczymy jak będzie teraz, czy ciebie nie wyślą gdzieś, ale jeżeli będziesz tutaj, to, jak już powiesz Hiro-nii, to będziemy mogli częściej porobić coś razem. Wiesz, nasze zainteresowania czy coś. Nie tylko treningi. Tak, żeby odpocząć i… czerpać z życia garściami.

[Azuma]

Przez sekundę, może dwie, Azuma zastanawiał się, czy swoim nie niewinnym żartem, nie przesadził. Reakcja Hiromi była jednak natychmiastowa i na szczęście taka jak oczekiwał. Gdy zostali sami, dziewczyna nie omieszkała mu dokuczyć. Ale nie tylko. Hiromi wyszła również z propozycją spotkania. Starszy stopniem Uchiha, uśmiechnął się.

– W takim razie nie można zwlekać i trzeba szybko porozmawiać z górą!

Azuma tak jak i Hiromi, był rozbawiony. Nie umknęło mu jej zalotne spojrzenie. Pamiętał ich rozmowę z kotliny. Oboje pamiętali. A teraz oboje czekali na coś dobrego. To musiało jednak zaczekać. Jeszcze trochę.

Po tym przez chwilę milczeli. Hiromi niespiesznie jadła, pomału kończąc swoją porcje. Towarzyszący jej Uchiha, z kolei z przyjemnością się jej przyglądał. A po tej chwili ciszy, przeszli do kolejnego tematu. Ryuzaku no Taki.

Azuma z uwagą wysłuchał wskazówek od ukochanej. Te były bardzo precyzyjne. Choć wszystko mogło się wydawać zabarwione humorem, wcale też tak nie musiało być. Każdy chyba slyszał o tym jak dużą rolę w Ryuzaku no Taki, odgrywały pieniądze. Czemu polityka tego kraju kupieckiego nie miałaby się również odbić na mentalności własnych mieszkańców?

– Dzięki za tą wiarę. Chyba czasami jeszcze potrzebuje takiego zapewnienia. Martwi mnie tylko jedno, wiesz? Posiadają, że z kim przystajesz takim samym się stajesz, zatem… Kiedy i my, Koteiczycy, Sogeńczycy staniemy się właśnie tacy? Tylko czekać aż zapuścimy bokobrody i urosną nam nosy od tego kombinowania - przewrócił oczami, ale w końcu i sam się zaśmiał. To wyobrażanie wywołało u niego głupią wesołość nad którą na szczęście dość szybko zapanował.

Azuma dopił swój napar, akurat w momencie gdy i Hiromi zjadła ostatniego gyoza. Gdy tylko to staruszka zauważyła, nadzwyczaj żwawo jak na swój wiek, pojawiła się znów przed dwójką bohaterów, pytając czy chcą coś zamówić. Tym razem to Azuma przejął inicjatywę, uznając że wystarczy i pora wracać do obowiązków.

– Proszę i dziękujemy bardzo. Myślę, że jeszcze nie raz tu zawitamy… - Azuma wręczył kobiecie pieniądze, nie wyciągając dłoni po resztę. Smakowało im tu, a ponadto miło spedzili czas. Sama staruszka nie naprzykrzał się im, pozwoliła na chwilę intymności, no a poza tym… – Szczególnie Hiromi-chan, w końcu ma wziąć kilka lekcji.

Oboje się zaśmiali, a potem pożegnali że staruszka. Przez chwilkę szli wspólnie, wracając droga którą przyszli, ale potem Hiromi i Azuma się rozstali. Krótkie pożegnanie musiało im na ten moment wystarczyć. Hiromi udała się do domu, a Azuma, do siedziby władzy.

2x [z/t]

[Raikuro Uchiha]

Rozmyślając o ostatniej misji, konkretnie o tej dziewczynie, z którą spędziłem tyle czasu. Podziwiałem jej do re serce. Mimo braku siły fizycznej, dawała z siebie wszystko,by pomóc innym. Gdyby wszyscy mieli tak wielkie serce I empatie dla innych ten świat, byłby piękniejszy. Niestety to narazie tylko marzenia moje i jej zapewne też. Przypomniałem sobie, że ten świat niestety jest odwrotnością naszych marzeń. Dodatkowo zdałem sobie sprawę, że od takich misji nie stanę sie silniejszym, a mój klan nie należy już do elity. Po moim dzieciństwie zdałem sobie sprawe, że nie znam żadnego członka klanu osobiście oraz posiadacza sharingana,który mógłby wziąć mnie pod opiekę. Stoję w miejscu,gdzie inny sie rozwijają.

Moje myśli przerwał dotyk polozonej reki na ramieniu. Energicznie sie odwróciłem, nie czując zagrożenia to była tylko staruszka proszącą mnie o pomoc. Zważywszy na to, że i tak nie miałem nic lepszego do roboty poza bitwą z myślami zdecydowałem zająć sobie czas i jej towarzyszyć. Mam nadzieję, że kiedyś to dobre uczynki uczynią ten świat choć troszkę lepszym miejscem. Kiwnąłem głowę do sympatycznej staruszki,która trochę przypominała moja babcię z wyglądu lecz była dużo cieplejsza na pierwszy rzut oka nawet jej dotyk taki był.

Wziąłem pudełka Minako z zawartością i ruszyliśmy w kierunku targowiska, idąc do jej miejsca do celowego. Większość stoisk i straganów mnie nie interesowała, rozglądałem sie za czymś ciekawym lub unikatowym. Ciekawa czy staruszka ma jakieś zniżki lub znajomości, będąc tu codziennie pewnie zna wszystkich sprzedawców miejscowych i tych przejazdem.

Gdy doszliśmy na miejsce rozłożyłem słodycze według zaleceń Minako lecz dawno nic nie jadłem,a te bułeczki naprawdę pachniały i wyglądały naprawdę dobrze, na szczęście emerytka zadała pytanie, więc nie chciałem na nie odpowiadać. Nie lubiłem sie każdemu przedstawiać, bo później zadają następne pytania. Nie chciałem sie otwierać przed każdą osobą.

Nazywam się Raikuro - rzuciłem krótko szybko szukając zmiany tematu postanowiłem zapytać
-Wspomniałaś o wnuczce, co z nią? - To chyba chwilowa niedyspozycja? Mogłabyś mi opowiedzieć?
Zapytałem udając zainteresowanego dla zajęcia czasu. Przecież sprzedanie tych wszystkich dobroci raczej sie tu nie uda pozatym raczej za dużo na nich nie zarobi,aż głupio brać od niej jakiekolwiek pieniądze. Ludzie pewnie kupują z litości u niej i ledwo łączy koniec z końcem. Przynajmniej odpocznę po poprzedniej przeprawie ale myślałem, że zajmę czymś głowę, a na to sie nie zanosi.

[Zakata]

Jagodzianki! Świeże jagodzianeczki!
Misja D - Raikuro

---

Posty
Zakata 2
Raikuro 1

---

Udało Ci się przenieść na stragan wszystkie pudełka, sama staruszka brała tylko te lżejsze, pojedyncze, małe pudełeczka. Tak też obładowany jak karawana podróżująca między osadami ruszyłeś za Minako. W trakcie podróży sama babcia, zaczęła opowiadać. - Świetnie, że jeszcze w młodych ludziach tyle chęci do pracy. Bałam się, że naprawdę nikogo nie znajdę i zepsują się te wszystkie cudeńka. Jeszcze dzisiaj ładna pogoda, będzie masa ludzi. Uwielbiam takie dni... - Mówiła jak najęta, była mówcą, adresatem i słuchaczem własnego monologu, kiedy to Ty niosłeś cały towar.

Finalnie doszliście do straganu, położyłeś na ziemi cztery ogromne pudła z zawartością, zwykł człowiek by nie dał rady tle przenieść na raz ale dla shinobiego nie stanowiło to najmniejszego problemu. Dokładnie w tym samym momencie zaburczało Ci w brzuchu, na to babcia zareagowała momentalnie. - Ooo... Głodny jesteś, no tu już tutaj masz jakiegoś... Wybierz sobie co chcesz.- Miałeś przed sobą cztery pudełka, gdy je rozpakowałeś zobaczyłeś w czterech kartonach zupełnie inne wypieki. Zapytałeś babci które to które, na co odpowiedziała machają dosyć niejednoznacznie. - Tam są maliny, tutaj są truskawki... albo na odwrót już sama nie pamiętam co w czym było, tym razem to moja córka piekła, ja musiałam się zająć szyciem, bo wnusia sobie nowy strój wymarzyła. - Skończyła w taki sposób, że byłeś jedynie w stanie ustalić, że w dwóch pudłach po lewej są wypieki z malinami i truskawkami. Po prawej w takim układzie są dwa pudełka z bułeczkami ale nie wiadomo finalnie co jest w środku. A na końcu babcia jeszcze wzięła wyjęła ciasto z jagodami, tak tez wyglądało i to by się zgadzało.

To był moment w którym musiałeś zacząć ustalać, co jest czym, babcia na początku wydawała się jakby była mocno zainteresowana sprzedawaniem wypieków, dawała coraz większe znaki jakby to Ciebie chciała w to zaprząc a sama nie wie dokładnie co czym jest. Zawsze też istniała opcja problemów z pamięcią, tylko nie sprawiała takiego wrażenia.

Zapytałeś w międzyczasie o to co się stało z wnuczką a babcia szybko odpowiedziała. - Rozchorowała się bidulka, moja mała wnusia, byłam dzisiaj po nią ale tak kaszlała i kichała, że po prostu nie było szans by z łózka wyszła. - To wszystko było wypowiedziane w tonie zawodu i lekkiego smutku. - Ale na szczęście mam Ciebie, młody kawalerze. - Energia z jaką to wypowiedziała mocno kontrastowała do słów o córce. - Dobrze to jak już sobie zjesz to musisz to porozkładać tak by się potem w nich nie pogubić co jest czym. Ja za to skoczę tutaj do stoiska obok, na chwilkę. A i pamiętaj ciastko 10 ryo, a bułeczka 20 ryo. - Błyskawicznie zniknęła między straganami, zostawiając Ciebie z tym wszystkim. Dodatkowo sobie szybko policzyłeś, że obrót na takim straganie może być wyższy niż niejedna misja na której trzeba ryzykować życie.

Tak tez teraz nie pozostało Ci nic innego jak zjeść cos z tego co było przygotowane, babcia nie mówiła ile możesz zjeść na jej koszt ani nic tak też to należało już wyłącznie do Ciebie, nie było już jej w okolicy. Musiałeś też przede wszystkim ustalić co jest czym, a dodatkowo ładnie na tym straganie wystawić towar by potem się nie pogubić co jest czym.

---

Minako

  Ukryty tekst

[Misaya]

Krok za krokiem przemierzała targowisko, zapewne już trzeci raz tego dnia. Włóczyła się próbując zająć czas przed powrotem do domu. Godzina była jeszcze wczesna, więc to co by tam zastała… musnęła opuszkami palców kolczyki na lewym uchu. Syknęła gdy jedna ze świeżych dziurek zapiekła. Nie bardziej niż rozczarowanie, że pozostała niewidoczna. Roztarła smugę krwi między palcami.
Bezsensowne.
Przewróciła oczami i jak gdyby nigdy nic ruszyła w dół prostej dróżki. Chociaż klimat był tutaj dużo przyjemniejszy niż w Kotei i mimo iż między straganami chodziły dziesiątki osób ścieżka była zwarta i stabilna. Ze świecą były szukać ubłoconych kałuż, które stanowiły standardowy krajobraz miasta klanu Uchiha. Cóż za ironia. Z klanu zmienili się w szczep, to w zamian warunki klimatyczne im się poprawiły. No tak. Było ich teraz tak niewielu, że łatwiej było zapewnić choć pozór przyzwoitych warunków.
Niemal nie prychnęła pod nosem. Przyzwoite warunki. Przyzwoite warunki były nim ten pieprznięty napaleniec nie rozwalił połowy wioski, grzebiąc jej normalne i szczęśliwe życie. I wcale nie miała na myśli tego złego faceta, co go cała plejada „Bohaterów” pokonała. Paradoksalnie jego działania, w żaden namacalny sposób nie dotykały Misai. Może było to bardzo krótkowzroczne podejście podyktowane samolubnym podejściem, ale to nie on zabrał jej rodzinie dachu nad głową i jedynego źródła utrzymania. A potem nawet nie umiał ich ocalić gdy przyszła godzina próby i pojawili się najeźdźcy. Najwidoczniej tylko budynki mieszkalne i port uznawał za godnych przeciwników.
Nawet umrzeć nie umiał porządnie. Najwidoczniej nawet bogowie go nie znieśli bo odesłali go na ziemię.
Drobne dłonie zacisnęły się w pięść.
Głęboki oddech, to niczego nie zmieni - upomniała się w myślach. Złość niczego nie zmieni, a skoro do tej pory do jej rodziny nie dotarły żadne przeprosiny, nie sądziła by miało się to zmienić. Może gdy zabraknie im wierzchowców klasy, którą tylko Funichi potrafił zapewnić zrozumieją błędy, które popełnili wypuszczając narwańca o zbyt wielkiej mocy między normalnych ludzi.
Zatrzymała się przy niewielkim straganie, które ostatnimi czasy było jej azylem. Uśmiechnęła się nieznacznie do kobiety około czterdziestki, która siedziała rozłożona przy wystawce z biżuterią wszelkiej maści. Hino miała czarne włosy rozjaśnione dziesiątkami pasemek i plecionych warkoczyków. Kolczyki zdobiące jej ciało odbijały się w letnim słońcu, a Hino nie szczędziła na ozdobach, uważając się za najlepszą reklamę swoich produktów. Na boku szyi widać było wytatuowany łeb kruka, którego rozłożyste ciało skryte było pod dość krzykliwą szatą, równie ekspresyjną co jej właścicielka.
Misaya skinęła głową na przywitanie i już pochłaniała swoimi błękitnymi ślepiami nową ekspozycję. Choć w sakiewce hulał wiatr, nikt nie mógł zabronić jej marzyć. Hino doskonale to wiedziała i często dawała swojej nowej stałej klientce upusty, zwłaszcza, że niemal wszystkie przekłucia wykonywała właśnie ona.

[Kima]

𝒯argowisko jak co dzień tętniło życiem, nie przepadał za tym miejscem. Nigdy nie budziło w nim jakiś przyjemnych czy sentymentalnych uczuć. Więc dlaczego się tutaj znalazł pomimo swojej niechęci do przebywania w tłumie? Tak się składało, że jedna z jego sióstr miała urodziny i musiał coś jej kupić. Może nie tyle musiał co po prostu chciał. Nigdy nie obwiniał sióstr o to co się stało i pomimo wszystkiego kochał je a one jego. Co było widoczne gdy przebywali razem. Jego oczy padały na przeróżne stragany, gdzie właściciele nawoływali do kupna. Chłopak na nich się raczej nie skupiał. Tak samo jak ignorował przeróżne szepty gdy był zauważany. Wielu ludzi go tutaj znało i ich podejście już go nie dziwiło. Pomimo, że nie było dowodów to spekulacje na ich ustach zostały. A Kima? On jakoś niespecjalnie się tym przejmował. Nauczył się ignorować złość, którą dusił w sercu. Okazjonalnie, dając jej uciec spod jego kontroli.
𝒫ogoda nawet dopisywała więc młody Uchiha nie był ubrany na cebulkę, jak to bywało w chłodniejsze dni. Przywdział kimono, czarne wyszywane z wyszytymi przeróżnymi wzorami oraz znakiem rodu na plecach. Pomimo tego, wyglądało jednak na niezbyt drogie. Chłopak nosił się jak ktoś wyższej klasy. Raczej elegancko, nie chciał dawać ojcu więcej powodów do nienawidzenia go. Włosy związał w kucyk, mimo wszystko kilka frontowych loków uciekło . Nie zadał sobie trudu by z nimi walczyć.
𝒲 końcu nogi powiodły go pod stragan z biżuterią. Nie mógł pozwolić sobie na dalsze szukanie. W zasadzie to mógł ale wiedział, że nic to nie da. Kątem oka zobaczył dziewczynę podziwiającą to co było wyłożone. Nie zwrócił jednak na nią większej uwagi, póki co. Nachylił się by zobaczyć jedną z par kolczyków. Jego uwadze umknęło, że stał tuż za Misayą a pukle jego włosów musnęły jej ramię i polik. - Po ile? - Wskazał palcem którego koniec dalej był lekko ubrudzony tuszem, pomimo szorowania. Co wskazywało na zainteresowania chłopaka. Dodatkowo Misaya mogła poczuć zapach jaśminu z lekką nutą atramentu? Raczej niecodzienne połączenie. Głos chłopaka był spokojny, niemalże senny gdy czekał na odpowiedź pani sprzedającej. Na nadgarstku o ile dziewczyna spojrzała mogła zobaczyć fragmenty tatuażu. Miał ich na sobie kilka, do tego samemu robił. Czy przejmował się tym, że naruszył przypuszczalnie przestrzeń dziewczyny? Ani trochę, Kima nie należał do ludzi co przejmowali się takimi rzeczami. Zwłaszcza, że nie było to celowe. W międzyczasie spojrzeniem ogarnął resztę asortymentu. Zastanawiając się czy nie ma czegoś bardziej pasującego. Nie był też pewien czy chce kolczyki czy może lepsza będzie jakiś wisiorek lub bransoletka. Lekkie westchnięcie wydostało się z jego ust. Nie lubił takich małych - dużych problemów.

[Misaya]

Ze skupieniem podziwiała nowe piękne prace Hino, gdy poczuła łaskotanie na policzku. Wypuściła zirytowana powietrze. Całe życie spędziła w Kotei i dobrze wiedziała co to oznacza. Teraz smyranie, a za chwilę irytujące bzyczenie i piekące ugryzienie. Cholerne komary. Strzepnęła zamaszyściej niż by wypadało, uciążliwe robactwo.
- Komary… - burknęła.
Potem usłyszała męski głos.
Jej dłoń spotkała się z czymś miękkim.
Potem otulił ją zapach jaśminu i atramentu, a żołądek ścisnął jej strach.
Przerażona, z oczami szeroko otwartymi, niemal w zwolnionym tempie obróciła twarz w kierunku… w którym wcale nie było denerwującego moskita. O to praktycznie nos w nos stała z pochylonym nad nią brunetem. Zaschło jej w gardle, a policzki zalały się wściekłym odcieniem szkarłatu. Serce ze zdenerowania zgubiło jakieś dwa takty.
Czy ona właśnie.. jej ręka… jego twarz
Okolicę zalał melodyjny śmiech Hino, która miała przyjemność obserwować cały niezręczny pokaz z pierwszego rzędu. Przetarła łezkę, która zakrciła się w kąciku jej oka, ukazując na przedramieniu misterny tatuaż ze skomplikowanymi symbolami przypominającymi łezki sharingana, w bardzo artystycznym ujęciu. Wszystko wykonane i dopieszczone czarnym atramentem.
-Ja.. prze.. pra.. - wydukała Misaya. Nawet gdyby jej mózg był w stanie teraz pracować na tyle skutecznie aby podpowiedzieć jej, że powinna jak najszybciej uciec, by uniknąć dalszego ośmieszania się, to i tak by nie podołała, bo po jednej stronie miała przystojnego obcego, a po drugiej stragan. Dałaby wszystkie swoje kolczyki za to, aby byli Kotei i pochłonęło ją bagno… i najlepiej nigdy nie wypuszczało.
Z ratunkiem przyszła Hino, która w porównaniu do swojej stałej klientki bawiła się doskonale. Rozsiadła się wygodnie.
-Dla ciebie kochanieńki będą… - zmierzyła go zadowolonym wzrokiem, zdecydowanie z aprobatą. -Niech stracę, niech będzie 20 ryo. Dla kogoś specjalnego czy będziemy przebijać? Bo to będzie dodatkowe za 2 ryo za dziurkę - dodała z niewinnym uśmiechem, który bez wątpliwości niewinny nie był