Obóz Yuki Mikoto

[Osamu]

Osamu ponownie pojawił się pod namiotem, w którym to zapadały wszystkie decyzje, które miały jakikolwiek wpływ na obóz. Był tutaj żeby odpowiedzieć na wezwanie i żeby zebrać jak najwięcej informacji dla Nariko-sama. Miał nadzieje, że uda mu się zdobyć zaufanie kogoś z dowodzących Yukimi, a ten pokażę mu nieco to jaki plan mają Uchiha na dalszą wojnę z dzikimi, a może przy okazji dowię się czegoś więcej o sytuacji w jakiej znalazło się Cesarstwo. Jego pobyt tutaj tak naprawdę nie miał słabych stron dla jego klanu.
Shins wyrwał go z zamyślenia na tematy związane z jego prawdziwą misją tutaj. Wydawał się być zmęczony ciągłym byciem petentem w kolejce, a zarazem ciekawy tego jak podobało się Uesugiemu poza pustynią. -Raczej wolę żyć na pustynii ale może to dlatego, że jest nieco spokojniej niż tutaj. Jestem już drugi raz w tych rejonach i cały czas tutaj trwają jakieś wojny. Westchnął głęboko jakby był nieco zmęczony konfliktami shinobich, które najbardziej odbijały się na zwykłych ludziach. Nie irytowało go bo doskonale wiedział, że liczyli się tylko silni ale nawet Ci najsilniejsi potrzebowali tych maluczkich do wykonywania prostych prac.
Akio przerwała rozmowę z otyłym shinobim i poprosiła ich o wejście do środka. Osamu zgodnie ze swoim zamierzeniem ukłonił się nisko i uśmiechnął się tak przyjaźnie jak tylko potrafił. Miał nadzieje, że udało się wszystkim zebranym porządnie wypocząć. -Hoshi-san. Ukłonił ponownie głowę tym razem całkowicie poważną miną. -Jeśli stworzyłem problem swoim gestem to najmocniej przepraszam. Podniósł się teraz i poprawił swoje białe proste włosy. -Nie stworzenie problemu było moim zamiarem. Chciałem w tym geście ująć szacunek dla wszystkich tutaj towarzyszy broni. Wspólna sprawa zasługuje na wspólny wysiłek, nawet jeśli przybierze on nietypową formę tak jak wczoraj. Zakończył i miał nadzieje, że zostanie mu wybaczona ta mała przewina.
Generał zarządzająca zaczęła opowiadać o celu ich misji. Bubaigara był całkowicie anonimowym typem dla Osamu. Nie był on chyba aż tak wyjątkowy żeby ściągnąć Grupę Szturmową w celu ujarzmienia jego siły. Chociaż fakt, że wytrzymał walkę z Ario Kunisaku był interesujący albowiem w Sabishi można usłyszeć, że to nie jest żaden przypadkowy ułomek. Fakt, że był chory dalej niczego nie zmieniał. Każdy obywatel Pustyni był warty przynajmniej kilku Kogo z innego kraju. Jego oczy błyskawicznie przeniosły się na rekinka, który właśnie obraził jeden z klanów Unii. No cóż chyba jednak nie każdy był tutaj wychowany i stworzony do dyplomatycznej rozmowy. Zwykły prostak, z którym Uesugi nie chciałby zamienić nawet słowa.
Hoshi-san przedstawiła również kilka opcji na to jak mogą zacząć swoją przygodę z tropieniem tego całego generała. Uesugi przeanalizował opcje, które Generał przedstawiła i wydawało mu się, że ustalenie priorytetów na zebranie informacji powinno być priorytetem. Bezpośredni atak oczywiście miał sens ale pod warunkiem, że będą znać liczebność garnizonu oraz jego możliwości. Nie było miejsca na błąd. Yorokobi Arii miał dowodzić i to na Nim uwaga samego Osamu się skupiła. Ten przedstawił się plan, z którym Białowłosy się zgadzał i aprobował. Nie zamierzał stwarzać mu żadnych problemów i imponowało mu to, że myślą podobnie. -Osamu Uesugi. Zebranie informacji zawsze jest kluczowe. Przed otwartym atakiem musimy przynajmniej wiedzieć jaki garnizon atakujemy oraz w jakim stopniu wróg będzie okopany w swoim obozie. Pokiwał głową kiedy Shins powiedział, że nie powinni mieć żadnych informacji na temat ruchu wojsk bo w przypadku złapania to Dzicy wyciągną to z Nich nawet jeśli mieliby to zrobić z martwych ciał.
Póki co nie przedstawiał się jakimi umiejętnościami dysponował. Nikt nie pytał, a nie zamierzał też opowiadać o sobie przy wszystkich. Drużynie, w której był członkiem, to było całkowicie wystarczająco dużo obcych, którzy poznają jego sposób walki oraz umiejętności wykraczające poza chakre. Miał tylko nadzieje, że nie będzie musiał sięgać po moc, której jeszcze nie zdążył dobrze poznać. Teraz miał nadzieje, że Hoshi mu wybaczy, a nikt inny nie będzie miał pretensji o wczorajszą imprezę, którą urządzili sobie żołdacy za jego pieniądze.

[Gōsui]

Generał Zarządzająca, twe słowa i uznanie same w sobie są dla mnie zaszczytem. Pokornie dziękuję za tą szansę tym samym obiecuje dołożyć wszelkich starań by godnie reprezentować nadany mi tytuł shinobi naszego obozu. Odparłem dość oficjalnie przekazując swój medalion shinobi by otrzymać awans. Z jednej strony było to na prawdę satysfakcjonujące gdy w końcu zauważono moją siłę choć do tej pory nie używałem całego swojego potencjału. Z drugiej natomiast trochę czułem smutek iż musiałem zrzec się nieoficjalnego tytułu Najsilniejszego Dōkō Cesarstwa ale cóż być może faktycznie nadeszła pora by iść naprzód.
Kolejnym punktem naszego spotkania był Arii, nasza "ikona rewolucji" i gość który wywołał dzień wcześniej sporo zamieszania. Jego obecność w tym miejscu kolejnego dnia świadczyła jednak o tym, że cokolwiek się tu odbyło mężczyzna ów posiadał dostatecznie dużo zaufania od głównodowodzących. Wniosek ten potwierdził mi również fakt Jego awansu na który zareagowałem lekkim ugięciem karku w wyrazie gratulacji i szacunku. Ruch ten był na tyle wyraźny by mógł zostać zauważony tak przez Hoshi-sama jak i Kodari-sama, który między czasie wszedł do środka wprowadzając drugą gwiazdę wczorajszego zamieszania, a na tyle dyskretny by nie wprowadzić jakiegoś chaosu w panującej atmosferze.
Dalsza rozmowa między Hoshigaki-sama, a Hoshi-sama oraz część zwrócona konkretnie do nas dość jasno określiła rolę. Arii-san został postawiony jako przywódca grupy, Minoru-san miał być nie tylko członkiem oddziału ale również obserwatorem, a ze względu na doświadczenie vice dowódcą zaś ja zostałem poproszony by bezstronnie rozstrzygać potencjalne spory. Nie skomentowałem tego w inny sposób jak lekkim uśmiechem i ukłonem choć w mojej głowie pojawiła się ocena relacji jaka mogła łączyć tą dwójkę mężczyzn.
Nie miałem jednak zbyt dużo czasu by rozmyślać nad potencjalnymi konsekwencjami tego, że dwie najważniejsze osoby w drużynie mogą nie być w najlepszych relacjach ponieważ zasiano kolejną wątpliwość co do "Ikony rewolucji" przekazując Minoru-san zwoje z pieczęciami do powstrzymywania Ariiego. Nie kryłem zaskoczenia na twarzy licząc może na jakieś wyjaśnienia. Niestety nic z tych rzeczy. Zamiast tego dano mi do zrozumienia, że osoba której dają dowodzenie nad jakąś istotną misją nie cieszy się wcale takim zaufaniem jak zdawać by się mogło powinien dowódca grupy mającej ważne zadanie. Póki co jednak szkoda było mi oddawać awansu więc postanowiłem się krytykować tej decyzji. Przynajmniej nie w tej chwili.

Następnie wprowadzono naszych przybyszów jako ewidentnie dopełnienie naszej drużyny. Pięciu... całkiem spora z nas drużyna. Pomyślałem zerkając po wszystkich zebranych twarzach, no prawie wszystkich bo Shins-san ewidentnie nie poszedł za moją radą i nie sprawił sobie mniej rzucających się w oczy ubrań. Następnie wysłuchałem bardzo uważnie całego wyprowadzenia i objaśnienia celu misji do jakiej zostaliśmy przydzieleni. Na samą myśl lekko uniósł się kącik moich ust. Był to tylko krótki moment który łatwo można było przegapić ale na mojej twarzy pojawiło się zadowolenie. W końcu właśnie ma coś tego pokroju czekałem. Oczywiście wolałbym by sprawa dotyczyła odzyskania Cesarstwa z pod tyrani Waneko jednak to mogła być dobra rozgrzewka przed wojną z tym despotą.
Na wtrącenie Ariiego, który zadawał się podchodzić jak na razie dość starannie do swojej roli, o współpracy odparłem wyraźnym, uprzejmym uśmiechem by oznajmić, że liczę na niego. Następnie każdy postanowił zabrać głos w kwestii przedstawionego planu, z którym.jak zauważyłem nie tylko ja się zgadzałem. Co prawda Shins-san miał pewne uwagi, z którymi również się zgadzałem lecz z zupełnie innego powodu.
Za pozwoleniem. Zacząłem by zwrócić bardziej uwagę na swoją osobę aniżeli czekać na faktyczne pozwolenie Wybaczcie wtrącenie, Generał Zarządzająca skąd posiadamy wiedzę o "Białej Wstędze". Zgodnie z tym co zrozumiałem lokalizacja tego miejsca oraz z racji jego przeznaczenia czynią je bardzo trudnym do sprawdzenia. Jednak komuś się to udało w jakiś sposób by przekazać nam te informacje czy bazujemy na niepewnym źródle? Wydaje mi się również że plan jaki przedstawił nam Arii-san jest całkiem sensowny zakładając, że infiltracja tego obozu po naszej stronie nie przeciągnie się zbyt długo. Bo nawet jeśli dywersja pod postacią zniszczenia wieży uda się Uchiha musimy mieć na uwadze, że nieprzyjaciel możliwie najszybciej będzie starał się ją odbudować. Chciałbym też zapytać czy dysponujemy rysopisem naszego celu oraz jakąś wiedzą, jakimiś plotkami na jego temat które mogły by nam powiedzieć o innych cechach celu niż o tym, że jest zdolnym dowódcą odwiedzającym jeden zamtuz?

[Arii]

Tak jak mógł się spodziewać wywiąże się odpowiednia dyskusja w drużynie. Dobrze, zależało im tak samo jak jemu. Ukłonił się każdemu, kto poparł jego plan... Niestety najemnik Shinsu wypowiedział bardzo ważne zdanie w swoim osądzie. Arii delikatnie się uśmiechnął w jego stronę. -Shinsu-san, bardzo dobra uwaga dotycząca przechwycenia, któregoś z nas.- pochwalił mężczyznę za spostrzegawczość. Widać, że każdy posiadał jakieś doświadczenie w podobnych misjach, dlatego każda opinia będzie tutaj pomocna. -Nie znamy się i poznamy dopiero w podróży, nie chciałbym, abyście teraz wszystko zdradzali na swój temat, ponieważ zaufanie trzeba zbudować od podstaw. Ale mogę zapewnić, że żaden z nas nie zdradzi nic na temat tej operacji, ponieważ zapieczętuje w każdym takową możliwość. Żadne tortury ani próby zdjęcia nic na to nie poradzą. Sądzę, że będzie to odpowiednie zabezpieczenie na taką ewentualność, chociaż jej nie przewiduję.- spojrzał się po wszystkich -Zadaniem jest ściągnięcie do Północnego Ryuzaku Generała a nie poważniejsza walka na froncie, dlatego jeżeli będzie taka możliwość zrobimy to po cichu i tylko w ostateczności będziemy się bronić.- chciał, żeby wyczuli powagę jego słów. -Wracając do naszych pytań, dajmy Kodariemu-san i Hoshi-san na wypowiedzenie się. Im szybciej ruszymy tym lepiej dla całej sprawy.- odwrócił się do generał głównodowodzącej i ukłonił jej się, dając jej głos. Gosui zadał kolejne ważne pytania, dlatego mogli przejść dalej, aby uzyskać wszystko co najważniejsze dla ich sprawy.

[Minoru]

Pierwszym co nieprzyjemnie zaskoczyło Minoru była obecność Ariiego przed namiotem, w którym urzędowała Hoshi. Drugą rzeczą, która spowodowała, że humor Minoru poszedł ponownie w dół, było to, że to własnie Arii miał wejść do namiotu jako pierwszy. Co prawda nie sam, lecz wciąż kuło go to potwornie. Tak więc na zewnątrz pozostał tylko on i jeszcze dwoje ludzi, których miał sposobność dostrzec dnia wczorajszego gdy rozpoczął całą ta hecę z Ariim. Nie wiedział jednak jaka jest ich rola w tym wszystkim, więc nie widział powodu by zaczepić ich tu teraz. Zamiast tego sprawdzil kto znajdował się w środku namiotu.
Jakiś czas później pojawił się Kodari, który jakby nigdy nic, zatrzymał się przed Rakuraiem i nakazał mu udać się za nim. Minoru nie odezwał się nawet słowem, tylko wykonał rozkaz. Los pozostałej dwójki, wciąż pozostawał dla niego obojętny. Wchodząc do namiotu, musiał zmrużyć oczy by przyzwyczaić się do panującego tu półmroku, lecz to co dostrzegł w środku, wcale mu się nie spodobało. Arii i ten drugi, dostali awans?! Człowiek, który wczoraj walczył o życie, dzisiaj otrzymywał nagrodę i to jeszcze na Kogo i dodatkowo miał być dowódcą oddziału?
Minoru czuł jak jego twarz robi się coraz cieplejsza, podejrzewał więc również, że robiła się również coraz bardziej czerwona. Nie powiedział jednak nic. Cała ta sytuacja była dla niego jakimś okrótnym żartem. Człowiek, który miał rozdwojenie czegoś tam, i który w każdej chwili mógł zmienić się w potwornego mordercę, został mianowany dowódcą... no właśnie, właściwie czym miał dowodzić?
– Rozumiem. Przyjmuję swoją role z pokorą, lecz marny ze mnie użytkownik pieczęci, więc nie wiem czy będę potrafił używać tych notek. - Oznajmił wszystkim zebranym odbierając trzy notki. Trzymając je w dłoni, przyjrzał się im uważnie, wpatrując się w wyrysowane na nich znaki. Kiedyś myślał, że osiągnie w fuinjutsu coś więcej, lecz ostatecznie tak się nie stało.
– Jeżeli nie zadziałają, jestem pewien że coś wymyślę. - Uśmiechnął się w kierunku Hoshi i schował karteczki, oddając jej scenę. Następnie wprowadzono pozostałych i oznajmiono im jaki jest cel ich zadania. A był to cel bardzo ambitny. Ba był tak niebezpieczny i ważny, że Minoru zaczął się zastanawiać, dlaczego Yuki przeprowadzają tą operację, a nie Uchiha. Przecież na likwidowaniu obcych dowódców powinno zależeć tym, którzy swój dom stracili. Minoru nie był również pewien, czy chciał ryzykować życiem będąc pod dowództwem człowieka, do którego miał najwięcej podejrzeń. Nie wiedział również co myśleć o swoich towarzyszach. Człowiek z pustyni, wobec którego przekazano im ostrzeżenie, że jest zapewne szpiegiem z pustyni. Do tego ubrany na czarno mężczyzna, który wydawał się jakby wyrwał się z jednej z ulubionych powieści Minoru. No i jeszcz ten drugi. Gosui. Człowiek zagadka. Minoru miał wrażenie, że wybrano większość z nich, bo byli zbędni. I wtedy też przedstawiono im również trzy opcje, jak mogli podejść do tego zadania. Opcja pierwsza, zdaniem Minoru była najrozsądniejsza. Jednakże ich główno dowodzący miał odmienne zdanie i chyba zamierzał uderzyć w zamtuz. Dobrze, że nie planował frontalnego ataku na fortecę ich celu. Co jednak zdziwiło go bardziej, to fakt, jak wiele do powiedzenia mieli pozostali. Każdy reprezentował sobą z jednej strony spójne poglądy, a jednak różniące się tak bardzo.
– Rakurai Minoru. Rad jestem, że moi towarzysze mają tak wiele trafnych przemyśleń odnośnie czekającego nas zadania. Sam od siebie nie mam zbyt wiele do dodania, oprócz może tego, że dla naszego dowódcy, świetną informacją byłoby gdybyśmy podzielili się swoimi zdolnościami. Pozwolę zatem na zaczęcie. Jestem użytkownikiem raitonu oraz suitonu. Potrafię również walczyć za pomocą ostrzy i rzucać podstawowe genjutsu. -Skoro postanowił nie dosypywać kolejnych pomysłów do i tak sporego już wora, zdecydował się by przedstawić pozostałym swoją osobę i sprawdzić czym oni mogą się pochwalić.

[Ario]

---

Kampania przeciwko Dzikim

Arii, Gosui, Shins, Osamu, Minoru

---

Godzina 9:30 Początkowe awanse mogły wydawać się dziwne dla niektórych osób. Każdy z nich miał swoją perspektywę, która mogła być zgoła odmienna. Z perspektywy Ariiego, był on ciągle mieszany w jakieś oskarżenia, które prędzej czy później były albo częściowo potwierdzane, albo w pełni odrzucane. Gosui, który nie zdążył przyczynić się jeszcze aż tak dla chwały obozu, jednak jego siła broniła się sama, bo co finalnie jest najważniejsze, jak nie własne umiejętności? Na końcu Minoru, który był przyczyną interwencji Masahiro, a następnie Azumy i przeprowadzenia niemalże procesu podczas sądu wojennego przez samą Mikoto. Jednakże...czy finalnie Sakki, wysłannik Masahiro nie oczyścił z zarzutów Ariiego? Wprost przyznał przy wszystkich, że Arii nie jest zagrożeniem. Drugą sprawą było podniesienie ręki na Minoru, a raczej...groźba podniesienia ręki. Finalnie przecież Arii uratował Minoru, gdzie ten drugi sam przyznawał, że zawdzięcza mu życie. Życie było jak ta legenda, część rzeczy się pokrywała, część była niedomówiona, a na wszystko było trzeba reagować szybko.

Arii był ikoną rewolucji, środki jakie podjęła Mikoto by go wyciągnąć z więzienia w Fuhuyanie były niemalże wyrzucone w błoto, gdyby rozeszła się wieść, że Arii jest po prostu pierdolnięty. Waneko odrazu przekułby sukces operacji w Fuhuyanie na swoją korzyść, mówiąc, że w sumie to sam oddał Ariiego do Hachimantai. Polityka to była bezwzględna gra, tym bardziej, jak prowadziło się jednocześnie dwie wojny - i z Cesarstwem i Dzikimi, gdzie jedni i drudzy to nie były pojedycze klaniki, a całe zrzeszenia klanów. Cesarstwo na morzu dominowało nad Ryuzaku, gdzie o tyle, jak z Dzikimi sytuacja była bardziej wyrównana, tak jeszcze pozostawał ostatni pion na planszy. Kaminari, które nie wykonało ruchu. Przy takich warunkach, została podjęta decyzja, by postawić na próbę pociągnięcia tej legendy. Zbuntowanie się ludzi w Cesarstwie było warte tego ryzyka. Legenda o tym, jak rewolucjoniści mają dobrze.

Nie mniej pomimo tych rozważań, opowieść musiały poprzedzić czyny. Osamu zamierzał nawiązać do wczorajszej sytuacji, starając się nie dostać po głowie od Hoshi. Mógł spotkać wzrok Kodariego, któremu ewidentnie nie podobało się to, co się stało, jednak Hoshi machnęła ręką.
- Kiedyś było tak częściej. Nie martw się, wszystko jest w porządku. Obóz chyba tego potrzebował, więc dziękuję Ci za ten gest. Tylko tak jak mówię, nie za często.

Kodari zaś na stwierdzenie, że Minoru nie jest pewny, czy sobie poradzi z używaniem pieczęci, Kodari machnął ręką.
- Po prostu przylep mu to na banię, to samo zadziała. Dasz sobie radę. - gdy Minoru dodał, że i tak w razie czego sobie poradzi, Hoshi skinęła głową na znak zgody.

Następnie zaczęły się pytania. Najpierw od Ariiego, który został trochę zastopowany przez Shinsa, w temacie tego, czy powinni wiedzieć jakie są siły na froncie. Hoshi pokiwała przecząco głową.
- Nie możecie korzystać z pomocy tych wojsk. Wasza operacja jest zupełnie niezależna od tego, co dzieje się na froncie. Dlatego wysyłam piątkę wyszkolonych shinobi, a nie przydzielam Was do garnizonów. Nie jesteśmy w stanie przełamać frontu, dlatego potrzebuję, byście w jakiś sposób przeniknęli za linię wroga i wyeliminowali cel. To co mówi Shins-san, oczywiście jest to drugie zagrożenie, z którym musicie się zmierzyć. Pochwycenie przez klan Dzikich skończy się męką, torturami i wyciągnięciem informacji w taki czy inny sposób. Klan Pawia specjalizuje się w badaniach na...ludziach. Mamy kilka zgłoszeń z frontu, czym się zajmują, więc musicie mi uwierzyć, że nie chcecie tam trafić. - kobieta cicho westchnęła. - I nie, nie ma drugiej drużyny, która dubluje Wasze zadanie. Jesteście jedyni, nie mamy więcej środków by móc stworzyć taką ekspedycję. Ryuzaku zostawiło nam to zadanie, licząc na doświadczenie naszych Shinobi. W związku z tym, Shins-san, Osamu-san, Wasza pomoc jest tutaj nieoceniona. - Hoshi spojrzała porozumiewawczo. - Dlatego powinniście przeniknąć na drugą stronę, bez wzbudzania podejrzeń. Tym lepiej, gdyby nikt z naszych Was nie widział.

Następnie najsilniejszy Akoraito Hachimantai, a teraz tymczasowy Sentoki zadał pytanie na temat Białej Wstęgi. Wtedy do namiotu wparował jakiś mężczyzna. Był ewidentnie przerażony. Trzymał w ręku raport.
- P-panie K-k- P-Panie KODARI! Musi Pan to przeczytać! - wydarł się i podbiegł do niego, totalnie olewając, że jesteście podczas...
- Eckem...jesteśmy podczas odprawy. Poczekaj proszę na zew...
- Hoshi-sama! To-...To nie może czekać! Przepraszam! - wydarł się ponownie i wysunął rękę do Kodariego, jednocześnie schylająć się w pół i patrząc w ziemię.

Kodari przejął raport i rozwinął, czytając w milczeniu. Aura Kodariego się zmieniała. Na jego skroni pojawiła się kropla potu. Zwinął raport i podał Hoshi.
- Kiyoko wykonała ruch. Wypływam.
- Poczekaj, a Mikoto? Co jej powiedzieć?
- Że... - jakby zawahał się i spojrzał na Was wszystkich. Czy w jego oczach pojawił się cień strachu? - Powiedz jej o tym medalionie, co go dałem jej nowej gwieździe.
- To nie czas na żarty!

Wtedy Kodari spojrzał na nią tak, że...to Was przeszedł strach. On się na nią patrzył tak...jakby się z nią żegnał. Wiedział, że nie wróci.
- Wiem Hoshi, wiem. Akurat ja ze wszystkich to ja wiem najwięcej o Kiyoko. - odwrócił się do Was. Na jego twarzy pojawił się zadziorny uśmiech, ale tym razem wiedzieliście, że to maska. Zacisnął pięści po czym delikatnie uderzył nimi po kolei Ariiego i Gosuia w bark. - Powodzenia. Niech Mikoto będzie z Was dumna. - następnie skierował wzrok na Minoru, Shinsa i Osamu. - Was nie znam, ale skoro podjęliście się tej misji, to macie mój szacunek. Wyspy, pustynia, czy Ryuzaku. Wszyscy jesteśmy kontynentem. Każdy ma jakieś konflikty, ale nadal kontynent to kontynent. Dzicy są wrogami wszystkich. Pokażecie im znaczenie słowa shinobi w naszym rozumieniu.

Nie odwrócił się już do Hoshi. Uniósł dłoń i machnął w powietrzu, jakby odganiał muchę, jednak on machał do niej. Na dowidzenia.
- Poczekaj mówię! Sprowadzę Ci pomoc! Daj mi dwa dni, ściągnę więcej ludzi! Ściągnę...on napewno by Ci pomógł, jakbym go poprosiła!

Kodari stanął w drzwiach. Nadal się nie odwrócił.
- Nawet jak ja w siebie nie wierzę, to przynajmniej Ty we mnie uwierz. - po czym opuścił namiot, a w środku zagościła cisza. Strażnik, który przyszedł z raportem, ponownie się ukłonił i wybiegł z namiotu, zamykając za sobą wejście.

Nastała głucha cisza. Hoshi znowu pobladła. Co złapała odpoczynku, tak teraz miała kolejny problem, którym był jakiś ruch wykonany przez Wieczną Admirał. Gdyby tylko Minda żyła, Hoshi mogłaby podzielić zadania na dwójkę seininów, a teraz sam Kodari musiał stawić czoła nieznanemu zagrożeniu.

Nie mniej, Hoshi potrząsnęła głową. Jej twarz wróciła do poprzedniej miny.
- Biała Wstęga. Lokal ten istniał jeszcze za czasów, jak byli tam Uchiha. Sam wywiad jest w większości zasługą klanu Uchiha, który prowadzi też wiele skomplikowanych operacji. Możecie traktować tę informację jako pochodzącą z zaufanego źródła. - kobieta odpowiedziała Gosuiowi. Na dodatkowe pytanie, czy dysponują jakimś rysopisem, Hoshi machnęła dłonią do Akio, która jak na zawołanie podbiegła do szuflady, zaczęła czegoś szukać, po czym wyjęła rysunek i podbiegła do Was, wręczając Hoshi. Kobieta zaś położyła go na stole przed wami, tak by każdy mógł przyjrzeć się jak wygląda Wasz cel.
- Możecie wziąć ten rysunek ze sobą. Może pomóc w ustaleniu miejsca przebywania. Tylko jak go stracicie, to mogą podnieść alarm, że ktoś poszukuje Generała. W każdym razie, uważajcie na niego. - Gosui dodatkowo wypytywał o jakąś wiedzę, techniki, umiejętności Generała. Hoshi pokiwała głową. - Jest przedstawicielem klanu Orochi. Można powiedzieć, że jest na bardzo wysokim poziomie jeżeli chodzi o kontrolę pola bitwy dzięki swoim wężowym jutsu. Z tego co wiem, jest bardzo sprytny i zastawia dużo pułapek na przeciwników. Jeżeli przejdzie z Wami do bezpośredniego starcia, możecie być pewni, że coś jeszcze ukrywa.

Na sam koniec, Hoshi popatrzyła na bok, gdzie miała skrzynki, plecaki i inne narzędzia pogrupowane w kategorie.
- Zwykle na wyprawy odprawiam mniej doświadczonych shinobi, którym przydzielam podstawowe narzędzia, ale Wy jesteście na tyle silni, że raczej shuriken czy kunai w tą czy w tą to nie będzie różnica. Umówmy się tak, że jak chcecie coś dobrać, to przed wyruszeniem możecie kupić coś od nas z magazynu. Nawet mimo tego, że to poważna wyprawa, mamy zasady, których nagiąć nie mogę. Powiedzcie czy macie jeszcze jakieś pytania, czy jest coś z czym mogę Wam pomóc.

Hoshi Yuki - klik
Kodari Hoshigaki - klik
Mikoto Yuki - klik

  Ukryty tekst

[Arii]

Atmosfera w namiocie nad mapą zagęszczała się. Otrzymał praktycznie zgodę od wszystkich na wstępny plan ruszenia na port, chociaż widział te niepewności związane z dalszą częścią planu. Czuł na sobie niechętny wzrok Minoru, który mimo zapewnienia, że nie jest zagrożeniem przez dwie osoby o znacznym stanowisku w hierarchii nadal pałał do niego własnymi rozterkami i opiniami. Czuć było, że jego awans nie podobał się mu i w niego nie wierzył. Arii również nie miał do niego przekonania, ale miał w głowie szachownicę z pionkami konkretnych frakcji Cesarstwa. Już w Fuyuhanie wiedział podczas rozprawy, że to rozgrywka polityczna. Jego awans też takową był i ją rozumiał. Teraz musiał tylko jeszcze samemu się postarać, aby utrzymać się na swoim miejscu.

Miłym jednak było, kiedy usłyszał o tym, kto wykonał ruch zrobienia imprezy w obozie. Mimo, że Kodariemu się to nie podobało Arii uśmiechnął się i pokiwał głową w podzięce do białowłosego. Dalsze rozterki skupiały się nadal nad mapą i podzieleniem zadań na etapy. Mimo zgody na jego plan tylko Osamu jasno określił się do tego w pełnej zgodzie. Reszta mimo zgody... poszła też innymi torami. Shinsu od niego już otrzymał informację, co do tortur i innych. Nie chciał, aby przekazali sobie swoje umiejętności tutaj w namiocie - zbyt wiele osób mogło to usłyszeć. Ta informacja powinna zostać pomiędzy nimi. Ale do tego wrócimy za chwilę...

-Nie chodziło, aby korzystać z pomocy na froncie, Hoshi-san.- uśmiechnął się do niej delikatnie i wskazał jej drogę prowadzącą z portu na tereny Dzikich. -Bardziej chodzi o ich rozmieszczenie, abyśmy mogli unikać kontaktu z nimi. Im mniej osób wie o naszej ingerencji na tych terenach tym lepiej. Im więcej będę wiedział na temat przybliżonych lokalizacji tym lepsza organizacja naszej podróży. Sądzę również, że w aktualnej sytuacji dotyczącej mojej osoby będzie lepiej, jak będziemy trzymać się, jak najdalej od sprzymierzeńców.- spojrzał się na nią porozumiewawczo wracając wzrokiem do Minoru. I kiedy chciał przejść do dalszej części o zamtuzie na terenach Atarashi...

Wpadł posłaniec z niezwykle ważną wiadomością. Arii poczuł, jak aura Kodariego się zmienia. I już wiedział... Chłopak już wiedział, że Cesarstwo wykonało ruch. Zacisnął mocniej pięści i spiął swoją szczękę. W jego oczach było przerażenie, kiedy usłyszał o Kiyoko. Z jego aury również dało się wyczuć małą ilość chakry... przerażonej i niebezpiecznej... Kiedy uświadomił sobie, że nie skontrolował jej wypływu odetchnął i spuścił powietrze z płuc. -Kodari-san...- wyszeptał patrząc na przerażenie w Hoshi i jego. Nikt na wyspach nie miał z nią szans oprócz jednej osoby... Arii to wiedział. Aktualnie żyła tam tylko jedna osoba, która mogłaby cokolwiek zdziałać. Informacja do Shabondama... Tylko Akiyo-sama mogła ruszyć tą osobą w przemyślany sposób.

I nawet nie wiedział kiedy Kodari poklepał go i Gosui'a po ramieniu. W oczach Arii'ego pojawiły się... łzy? Czyżby jednak polubił tego prześmiewczego Seinina? Prawdę mówiąc w głębi serca poczuł się przy nim bezpiecznie jak przy Mindzie. Gwiazda... Te słowa zatrzymały się na chwilę w sercu Arii'ego. I nagle Kodari odwrócił się a Arii tylko zrobił szybki obrót na pięcie, wypinając pierś do przodu. Jakby był przed swoim mistrzem ze szpitala, Nishinoyą. -Kodari-san! Wierzę, że uda Ci się! Będę na ciebie czekał po powrocie!- wiedział, że takie słowa mało mogły znaczyć, ale Arii znał historię o Kiyoko, też to co sam Kodari mu powiedział... Kiyoko i jego dziadek... jeżeli wyruszą w dwójkę... Dlatego zażartował dając temu wyzwanie wyścigu, kto wróci tutaj szybciej. Arii odwrócił się do mapy a Hoshi mimo zagubienia wróciła do przekazywania im informacji.


Arii przysłuchiwał się z uwagą do następnych szczegółów. Spojrzał się na przygotowaną rycinę wyglądu ich celu. Przełknął ślinę. Orochi... Na poprzednim zleceniu już ich poznał i znał ich możliwości. A jeżeli ten potrafił jeszcze więcej... Strach pomyśleć czym mógłby ich zaskoczyć. Nagle otrzymali wszelkie informację o wykupieniu wyposażeniu. Odchrząknął.

-Dziękuję, Hoshi-san, za przekazane informację.- spojrzał się po swojej drużynie. Nie znali się. Minoru mu nie ufał. Gosui mógł mieć różne nastawienie patrząc na to, co o nim się mówiło. Osamu-san mógł być szpiegiem, ale nadal będzie służył pomocą od swojego klanu. Shinsu był najemnikiem, mógł zniknąć w każdej chwili. Ale skoro już tuta stali... -Wracając do wszystkiego, co wcześniej już powiedziałem i co poruszymy za tym namiotem, aby jak najmniej osób o tym wiedziało. Nigdy nie wiemy, co może się wydarzyć podczas naszej nieobecności.- tutaj miał na myśli całą sytuację z Waneko i jego wojskami... -Dlatego przedstawienie swoich umiejętności i odpowiednie zabezpieczenie na przechwycenie informacji przez wroga zostawiamy na moment, jak będziemy tylko my.- skierował tutaj wzrok na Minoru, który już zdążył, co nie co o sobie powiedzieć i wrócił do reszty. Przechodząc kolejno: Minoru, Gosui, Osamu i Shinsu. -Nie ukrywajcie żadnych informacji o swoich umiejętnościach. Nie możemy sobie pozwolić na niedomówienia. Ode mnie otrzymacie to samo i możecie oczekiwać więcej.- ukłonił im się i wrócił do Hoshi. -Zakupimy wszystko, co potrzebne w zbrojowni. Wyruszymy w momencie zakończenia tego. Hoshi-san...- patrzył się prosto w jej oczy -Jeżeli będzie taka możliwość - wyślij po mnie w przypadku większych problemów na wodach. I przekaż Mikoto-san o szybkim przemyśleniu odpowiedzi do Akiyo-sama.- pochylił przed nią głowę. Musieli się przyszykować. -A my drużyno mamy trzydzieści minut na przygotowanie się w zbrojowni i wyruszenie. Jeżeli chcecie coś jeszcze w tym momencie zrobić to jest to ostatni dzwonek, aby to zrobić.- powiedział i poczekał na to jak wszyscy ruszą przez namiot. Odetchnął w głębi ducha... Miał na swoich barkach dodatkowe cztery życia.

[Shins Hyo]

Shins przyglądał się mapie świata z uwagą i ciekawością. Mapy nie były czymś, co posiadał każdy wieśniak w swojej chacie, on sam widział je tylko kilka razy. Ale pierwszy raz mógł przyglądać się jej z taką uwagą. Dla większości ludzi znajomość dokładnego kształtu prowincji nie była specjalnie istotna, najważniejszym była odległość liczona w dniach między ważniejszymi miejscami w danych prowincjach. Albo odległość liczona w w częściach dnia liczona w pobliskiej okolicy. Przeciętny rolnik nie musiał wiedzieć, z jakimi prowincjami graniczy jego ojczyzna, a przeciętny kupiec nie musiał znać dokładnego rozlokowania każdego większego miasta czy stacji strażniczych. Być może nawet władzom danych prowincji zależało, by duża część z tych informacji nie była powszechnie znana. Tymczasem Hyo znalazł się w sytuacji, gdzie dokładne rozmieszczenie poszczególnych miasteczek i punktów charakterystycznych mogło odgrywać kluczową rolę. Z całą pewnością będą musieli podróżować po bezdrożach i omijać trakty, a wtedy umiejętność nawigowania w terenie może być bardzo przydatna.

W trakcie narady każdy miał swoje pięć minut na wygłoszenie opinii na temat możliwości taktycznych. Wszyscy się chyba zgadzali, że potrzebują więcej informacji, zanim podejmą bardziej ryzykowne kroki. Szczególną przytomnością umysłu wykazał się Gosui, najsilniejszy Doko Akoraito w randze Sentokiego w Cesarstwie, pytając o wiarygodność danych o Białej Wstędze. Sam wędrowny ninja również miał powody, by - póki co - odrzucić pomysł udania się tam jako sensowny, ale zdanie wygłoszone przez nie-do-końca-Shabondamę było kolejnym gwoździem do trumny tego planu. Na szczęście nie miał on wielu chętnych wśród jego towarzyszy.

Tak samo jak drugi z planów, ten z atakiem na obóz Buibagary - Shins wątpił, by dysponowali wystarczającymi siłami, by samopięć go zdobyć równocześnie walcząc z głównym celem, który jawił się być kimś naprawdę silnym (a przynajmniej tak twierdziła Hoshi). Shins nie znał zdolności swoich towarzyszy, ale póki co nic nie wskazywało na to, by byli oni uzdolnieni w ukrywaniu swojej obecności. A Hyo nie był w tym dobry na pewno. Tak więc skrytobójstwo póki co też było poza ich zasięgiem.

Narada została przerwana wtargnięciem żołnierza, który przynosił wieści z drugiego frontu. Hyo nie za bardzo rozumiał odniesienia personalne, ale zdawało się, że flota cesarska właśnie rozpoczęła inwazję... szturm... czy cokolwiek się tam robi na morzu. Kodari wydawał się być całkowicie pewny swej porażki i równie zdeterminowany do tego, by podjąć walkę. Shins odrobinę się dziwił, osobiście wolałby nie wypuszczać się z armią, która miała zostać zniszczona. To przecież byłby dogodny moment do ataku na porty i flotę handlową, czyli tam, gdzie wrogich okrętów ma obecnie nie być. Chyba, że Yuuki mieli tak mało statków, że wróg mógł równocześnie bronić wybrzeża i atakować... No, ale to w gruncie rzeczy nie interesowało chłopaka, więc postanowił się nad tym specjalnie nie zastanawiać. Ostatecznie nie znał się na polityce i nie miał ochotę babrać się w wojnę domową w Cesarstwie.

Po dramatycznym wyjściu Rekina rozmowa wróciła do omawiania szczegółów ich zadania. Otrzymali oni rysopis generała oraz potwierdzenie autentyczności danych wywiadowczych odnoszących się do Białej Wstęgi. W oczach Shinsa wiele to nie zmieniało, dalej pewny był tego, iż zacząć powinni od miasta portowego i przedostania się na stronę wroga niepostrzeżenie - "Nadal uważam, że powinniśmy zacząć od najmniej ryzykownego planu. Do śmiałych akcji trzeba się przygotować, a na pewno będzie ku nim jeszcze wiele okazji. Zastanawiam się, czy możemy otrzymać także mapę, albo chociaż naszkicować jej zarys z głównymi fortami i miasteczkami. Może to być pomocne, gdybyśmy chcieli unikać wroga, a pewnie będzie wykorzystywał stare fortyfikacje Uchiha, skoro już je przejęli" - to w sumie ostatnia rzecz, jaka przychodziła do głowy Shinsowi w kwestii przygotowania do wyjścia - "Z mojej strony to wszystko, jestem gotowy do wyruszenia nawet teraz".

Po słowach Ariego Shins sprawdził, czy aby niczego nie zostawił. Jeśli dostał mapę albo szkic - skrył go do torby na plecach. Z latryny postanowił nie korzystać, zrobi to po wyjściu - będzie mniej śmierdziało. Po czym ustawił się w miejscu zbiórki gotowy do wyruszenia w drogę.

---

  Ukryty tekst

[Osamu]

Przeprosiny, które wystosował za swój mały wyskok przed szereg zdały egzamin. Hoshi-san stwierdziła, że koniec końców to nic takiego i Białowłosy mógł dalej spokojnie żyć oraz obserwować cudzoziemców. Były to szczególnie cenne obserwacje albowiem jego krajanie rzadko opuszczali pustynię więc i informacji było jak na lekarstwo. Do tego branie udziału w wojnie z dzikimi, którzy niczym prawdziwi najeźdzcy zdołali obalić Uchiha w ich własnej prowincji. Miał nadzieje, że jego działania zostaną odebrane dobrze przez dowódzących klanem Yuki oraz Uchiha, że Kaguya będą mieli z tego korzyść.
Generał wyjaśniała chłopakom, że mają raczej unikać wojsk albowiem utrzymanie linii frontu nawet takiego, który jest ciężko przepchnąć jest ważniejsze. Pięciu wyszkolonych shinobi musi wystarczyć aby pochwycić jednego człowieka nawet jeśli to sam generał Bubaigara. Nie znał tego faceta ale umiejętności Orochi były mu znane i wiedział, że nie są to słabeusze. Oczywiście doświadczenie z walki przeciwko wrogowi było niezbędne i reszta mogła się cieszyć, że Shins, Osamu i Minoru mieli już w tym doświadczenie. Uesugiemu wydawało się, że kojarzy Minoru skądś już wcześniej ale dopiero teraz kiedy udało mu się odpocząć i nieco wyciszyć. To ten przerażony facet ze szpitala podczas bitwy o Kotei. Sam nie wiedział czy ma on doświadczenie skoro był tak przerażony, że wymęczony Takashi robił na nim takie wrażenie. Nawet jeśli miał w sobie ogoniastego... To właściwie nie miało żadnego znaczenia albowiem Nara był ich sojusznikiem.
W międzyczasie ten dziki rekinek, który pozwalał sobie obrażać Unijczyków, którzy bronili jego dupy przed najazdem dzikich właśnie otrzymał jakąś wiadomość. Szybko zaczął się zbierać. Pewnie Yuki zaczęli obrywać w swojej drugiej wojnie o dom i potrzebowali kogoś silniejszego od pospolitego żołnierza. Osamu spojrzał na Niego nieco inaczej kiedy ten pożegnał się tak jakby miał nie wrócić. No grę dramatyczną miał niezłą ciekawe tylko czy uda mu się wytrzymać tak długo żeby otrzymać wsparcie. Naciskał żeby wyruszyć przed wszystkimi bez wsparcia. W oczach Kaguyi był głupi bo bohaterska śmierć to nic nie znaczące gówno jeśli nie przynosi korzyści Twojemu ludowi. Chociaż doceniał w Nim chęć stawienia czoła zagrożeniu, którego wszyscy inni się bali. Mikoto-sama widocznie otaczała się naprawdę zdolnymi dowódcami. Musiał to zapamiętać tak żeby raport dla Nariko-sama był pełniejszy.
Dostali również pozwolenie na uzupełnienie zapasów w zamian za odpowiednią zapłatę. Osamu pochylił się w geście podziękowania i zaczął wybierać różne rzeczy. Do manierek nalał wody, z dowolnego miejsca w którym była takowa pitna po czym zapieczętował rzeczy takie jak manierki w pierwszy ze zwojów. Schował resztę do torby, a płaszcz który właśnie zakupił był koloru czarnego i posiadał kaptur. Założył go na siebie dość dynamicznym ruchem i poprawił włosy. Ustawił się bliżej Shinsa jakby oczekując rozkazu do wymarszu.
-Podobnie jak Arii-san uważam, że nie powinniśmy się dzielić jeszcze swoimi umiejętnościami. Ukłonił się lekko w kierunku Minoru, który właśnie to zaproponował. Białowłosy nie zamierzał opowiadać o sobie obok Generał Yukich. Arii miał tutaj dużo racji w tym, że ktoś mógł podsłuchiwać, a cholera wie kto mógł mieć tu wtykę. -Spokojnie. Każdy otrzyma ode mnie dokładny opis moich zdolności. Odwrócił głowę do swojego nowego dowódcy, który właśnie prosił o to żeby nie ukrywać swoich umiejętności.
Shins-san wydawał się w ogóle nie słuchać wcześniejszych wypowiedzi Ariiego. Przecież postanowione zostało, że będą najpierw zdobywać informacje, a dopiero później atakować kogoś. Przecież pewnie i tak przy zdobywaniu informacji będą musieli sporo się natrudzić albowiem Dzicy wydawali się być całkiem sprytni i twardzi więc na pewno nie będą chcieli łatwo oddać skóry. Chęć otrzymania mapy była całkiem mądra albowiem żaden z członków fantastycznej piątki chyba nie był ze starego Sogen. Rozejrzał się po innych ale widział, że Gosui i Minoru nieco się ociągali jakby bojąc się wyzwania. -Zgłaszam gotowość do wymarszu. Powiedział w kierunku Ariiego, tak żeby ten nie musiał oczekiwać jego osoby.

Nazwa

Fūin no Jutsu

Ranga

E

Pieczęci

Pieczętowanie

Tygrys

Odpieczetowanie

Brak

Zasięg

Bezpośredni

Koszt

Jednorazowe pieczętowanie

E: 7% | D: 5% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: Niezauważalny

Odpieczętowanie

Niezauważalny

Dodatkowe

Użytkownik musi stać obok zwoju (i takowy posiadać, rzecz jasna)

Opis Podstawowa technika specjalistów w pieczętowaniu, wymagająca użycia zwoju. Ninja staje w pobliżu papirusu i nakłada na papier (lub obok, jeżeli przedmiot jest za duży) to, co ma zostać zapieczętowane wewnątrz. Następnie przelewa do obu - przedmiotu i zwoju - swoją chakrę i składa pieczęć tygrysa. Efektem jest zamknięcie wewnątrz papieru docelowego przedmiotu, który następnie można w każdej chwili ponownie odpieczętować.

Uwaga Pieczętowanie materiałów organicznych (m.in. materiałów do przeszczepu) możliwe jest przy pomocy tej techniki dopiero od Fūinjutsu C (ludzkie zwłoki zajmują 500 objętości). - Na randze E z Fūinjutsu możemy pieczętować przedmioty tylko w małych zwojach

  Ukryty tekst

[Gōsui]

Chyba nikt nie spodziewał się, że na naradę przed rozpoczęciem bardzo istotnej operacji ktoś sobie wtargnie. Ot tak jak gdyby wchodził na swoją działaczkę w słoneczny dzień by pielić grządki w ogródku warzywnym. Nikt się nie spodziewał, a jednak życie lubiło zaskakiwać.
Osobiście cały czas utrzymywałem na twarzy wyraźny uśmiech, delikatnie przy tym mrużąc oczy. Taki też wyraz twarzy zwyczajnie chciałem zachować do samego końca - bo przecież należało się cieszyć każdym dniem tak jakby był on naszym ostatnim. Zabawna zbieżność słów i sytuacji. Choć obserwując uważnie reakcje większości osób w namiocie nie przyznano by mi racji, a mówiąc prawdę ja sam bym sobie jej nie przyznał.
Moment w którym Hoshigaki Kodari-sama "uderzył" mnie i Ariiego zaciśniętą pięścią w bark moje dłonie zacisnęły się, serce uderzyło w piersi niczym bestia próbująca wyrwać się z klatki, a krew zawrzała. Cała ta scena, słowa padające od Generał Zarządzającej, od Ariiego i w końcu od samego senina Hoshigaki. Miałem ochotę ruszyć wraz z nim zostawiając w diabły i Oni te zadanie dla Ryuzaku. Mimo to stałem. W mojej głowie zapanował chaos. Chciałem iść lecz stałem, krzyczałem ale w milczeniu. Chciałem chronić ludzi z tego obozu, moich rodaków w tym także Jego ale nie mogłem odrzucić misji od Generał i samej Mikoto-sama.
Wytrzymaj do naszego powrotu. Udało mi się wykrztusić niby na głos lecz tak cicho, że słowa te mogły zaginąć w tych wypowiadanych niemal równolegle przez Ariiego. Miałem nadzieję że uda nam się szybko wykonać zadanie i dołączyć do niego ma froncie. Nie mógł być idiotą! Na pewno nie rzuci się w wzburzone sztormem morze nie umiejąc pływać. Jeśli staje się do walki z kimś znacznie potężniejszym otwarta walka jest desperacją, zaczepne ataki mogły by kupić czas. On na pewno też o tym wiedział...a przynajmniej w to chciałem wierzyć.
Jednak pomimo wszystkiemu temu co się stało zarówno w namiocie jak i we mnie, moja twarz zachowywała ten sam wyraz - uśmiech i zmrużone radośnie oczy. Tylko zaciśnięte dłonie mogły zdradzić, że był on fałszywy ale gdy dotarło do mnie co zrobiłem i je rozluźniłem. W końcu byliśmy shinobi. Shinobi winni byli ukrywać swoje prawdziwe uczucia.
Następnie przeszliśmy dalej do odprawy związanej już z naszym zadaniem. Pojawiła się propozycja dzielenia się wiedzą o naszych zdolnościach co choć nie chętnie to wiedziałem że będzie trzeba zrobić. Ku mojemu zaskoczeniu moi kompanii zaczęli przejawiać jakieś dziwne obiekcje ku temu. Jakby zakładając że najważniejszy namiot w obozie jest mniej bezpieczny do przekazywania tajnych informacji niż losowa ścieżka w polu. Popatrzyłem więc po wszystkich z lekkim zdziwieniem zabierając rysopis naszego celu i ponownie stając w szeregu wzrok skierowałem w stronę pomysłodawcy. Znajdujemy się w najważniejszym miejscu w całym obozie. Gdyby stąd miały wyciekać informacje zapewne już dawno obóz przestał być istnieć, a my bylibyśmy martwi. Przedstawiłem swój pogląd na sprawę zostawiając chwilę dla każdego by mógł się nad tym zastanowić jednak nie na tyle długą by mógł mi wejść w słowo Nazywam się Kōgetsu Gōsui, należę do rodu Shabondama z Cesarstwa Morskich Klifów. Posługuje się w niewielkim stopniu technikami suitonu, natomiast rodowych technik ojca nie poznałem. Głównie dlatego, że odziedziczyłem zdolności po matce, Senju Umiyo. Prócz tego posługuje się technikami z zakresu iryōjutsu choć daleko mi w tym do mistrzostwa. Jeśli sam miałbym określić mój poziom w tej dziedzinie to powiedziałbym że jestem przeciętny. Tonfy przy moim pasie z kolei są bardziej w celu zmylenia przeciwników co do moich zdolności. Tyle z mojej strony. Osobiście nie będę was przekonywał byście również podzielili się umiejętnościami w tym miejscu lecz chciałbym abyście uszanowali również moje stanowisko, że ten oto namiot to najbezpieczniejsze miejsce do tego w całym obozie. Gdy Oswald z Pustyni zadeklarował swoją gotowość do wyruszenia odpowiedziałem skinięciem głową aby potwierdzić, że ja również nie mam więcej pytań na tą chwilę i jestem gotów do wyruszenia. Zwłoka zdaje się grać na naszą niekorzyść dlatego ja również nie tracił bym więcej czasu o ile nikt z was, ani nasz kapitan nie ma więcej pytań.

[Minoru]

Dyskusja nad planem operacji trwała w najlepsze i Minoru starał się powstrzymywać od zbędnych komentarzy. Pozostali wystarczająco uzupełniali tą lukę. Co więcej, wyglądało na to, że nie było wśród wszystkich zgody co do taktyki, co wyraźnie zaskoczyło i zaniepokoiło Minoru. Z jednej strony może i to dobrze, bo wskazywało, że każdy z uczestników ma swój rozum. Z drugiej, co jeśli w najbardziej krytycznym momencie, każdy postanowi działać po swojemu?
Nim jednak sytuacja zdążyła się zaognić, do pomieszczenia wkroczyła kolejna osoba. Wyraźnie roztrzęsiona i pobudzona. Minoru niemalże mimowolnie uruchomił swojego sensora, zastanawiając się, czemu nie zrobił tego wcześniej. Przysłuchiwał się wiadomości od posłańca i reakcji wszystkich pozostałych i wtedy to poczuł. W pierwszej chwili nie rozumiał o co chodzi. Po chwili jednak dochodziła do niego prawda. Jego sensor niemalże był przyciągany do tego osobnika. Jeden z nich miał wyraźnie wyższe pokłady chakry od pozostałych. Rakurai spojrzał w kierunku tej osoby, odkrywając ze zdziwieniem, że był to nie kto inny jak domniemany pustynny szpieg Osamu. Brwi pseudo-samruaja zbliżyły się do siebie w geście zdziwienia, gdyż jego umysł nie potrafił pojąć jakim cudem istniał ktoś taki. Nie przypominał on swoimi pokładami chakry zwykłego shinobi, nawet na poziomie shirei-kana. Nie przypominał również pojemnika dla demona, gdyż tamci powinni posiadać o wiele większe pokłady. Osamu wydawał się czymś pomiędzy. Będzie musiał to wybadać, lecz może ostrożniej aniżeli z Ariim. Jeden blamaż mu wystarczył.
Dopiero teraz zorientował się, że skupił się tak bardzo na osobie Osamu, że pominął sporą część dyskusji na temat przyniesionej wiadomości. Z tego co jednak zdołał zrozumieć, to Cesarstwo wykonało swój ruch i obóz Mikoto postanowił odpowiedzieć na nie w postaci Kodariego. Rakurai pozwolil sobie odczekać do momentu gdy wszyscy pozegnają się ze sobą, wyczuwając, że cała ta sytuacja bardzo mocno wpływa na stan emocjonalny wszystkich tu zebranych. I dopiero gdy rekini shinobi zniknął z namiotu, pozwolił sobie na wyjście z kąta, w którym stał.
– Hoshi-sama. Wybacz mi moje wtargnięcie, lecz informacja, która właśnie wyszła na jaw, brzmi bardzo poważnie. Czy mam rozumieć, że Uchiha Masashiro-dono jak i Takeda Masatoshi-sama zostali poinformowani o zagrożeniu ze strony Cesarstwa? - Zapytał, rozumiejąc jak ogromnym zagrożeniem było czychające w cieniu Cesarstwo. Walka z dzikimi była druzgocząca dla Północnego Ryuzaku, gdyby musiano rozpocząć jeszcze wojnę na dwa fronty... Rakurai nie potrafił wyobrazić sobie chaosu jaki by to wywołało.
W końcu jednak powrócili do głównego tematu rozmowy. Zagrożenie ze strony przeciwnika zza morza nie oznaczało, że wróg zza północnej granicy zniknął. Spowodowało to jednak, że Minoru zechciał przyspieszyć cały proces i nie rozciągać dlaszych dywagacji. Dlatego też ponownie nie odzywał się wcale gdy przedstawiano im ich cel oraz rycinę z jego podobizną, czy historię z nim związaną. Minoru musiał przyznać, że walka pod murami miasta musiała być dużo bardziej intensywna niż na murach, choć i tam nie było lekko. Sprobował również pokojrzayć cokolwiek na temat tego całego Ario i pamiętał jak w obozie kilka osób rozmawiało o kimś takim. Wtedy jednak nie interesowało go to tak bardzo. Również z powodu tego, że trzeba było się śpieszyć zaproponował by podzielić się swoimi umiejętnościami. Niestety nie spotkało się to, z wielką aprobatą ze strony pozostałych, ani też ze strony ich dowódcy, który spojrzał w jego kierunku. Rakurai skinął do niego głową, na znak akceptacji jego decyzji. Skoro miał rządzić, niech rządzi. Minoru będzie patrzył mu na dłonie i jeżeli ten znów oszaleje, to użyje pieczęci, a jeżeli nie zadziałają, lub też się skończą... zabije tamtego.
A jednak, nie wszyscy, przystali na to, żeby zachować teraz ciszę. Kogetsu Gosui zdradził o sobie co niego, co wzbudziło w Minoru wdzięczność ale również i nie małe zaskoczenie. Cesarski rebeliant władający wrodzonym talentem Senju. Rakurai nie wiedział za wiele na temat tego KG, lecz doskonale rozumiał, że obecność Senju w Cesarstwie nie była czymś normalnym. Napewno będzie to świetna historia do jakiegoś napitku.
– Pozwolę sobie dodać swoje pięć ryo. Po pierwsze dziękuję Gosui-san za wsparcie i przystanie na moją propozycję. Po drugie, chciałem zaapelować do moich towarzyszy o nie rozwlekanie się za bardzo nad możliwościami. Jest wiele niewiadomych, na które nie znamy odpowiedzi. Wydaje się, że wszyscy zgadzamy się co do tego, że atak na warownię naszego celu jest zbyt nierozsądna. Co do pozostałych dwóch opcji nie wiemy, która byłaby lepsza, lecz nasz dowódca zdecydował. Uważam, że powinniśmy pojść za jego propozycją i dopiero wraz z nadejściem nowych informacji zmieniać nasze plany. - Widział, że wszyscy mają podobne zdanie co do niego. Chociaż kto wie co wydarzy się gdy opuszczą już obóz.