Wioska Nagano

[Takashi]

Nagano jest niewielką, acz malowniczą osadą ukrytą w łagodnych pagórkach środkowo-wschodniej części Ryuzaku no Taki. Drewniane chaty kryte strzechą stoją w równych szeregach, rozdzielonych wąskimi uliczkami wysypanymi ubitym żwirem. Po bokach dróg rozlewają się zielone łany ryżu, nad którymi wiatr szepta swoje opowieści - czasami o obfitych plonach, a czasami o nękających pola bandytach.
W centrum wioski stoi stary dąb, wokół którego mieszkańcy często gromadzą się na poranne modlitwy o bezpieczeństwo i urodzaj. Tuż obok dębu wyrasta niewielka kaplica, jej bielone ściany zarośnięte są jemiołą i pnączami jaśminu, a przed progiem suszą się wióry leczniczych ziół. Na południowym skraju Nagano mieści się drewniany magazyn - wspólny spichlerz, w którym przechowywane jest zboże chronione przed wilgocią i dzikimi zwierzętami. Nad strzechą suszą się czerwone papryczki, a u wejścia stoją gliniane dzbany z wodą, chłodne niczym oddech poranka.
Mimo spokojnego wyglądu widać tutaj ślady niepokoju - niektóre okna mają zabite deskami szpary, a przy skraju lasu od braku liści biją puste szczapy - świadectwo niedawnego ogniska bandytów. Kobiety przetykają warkocze pól różnobarwnymi wstążkami, próbując osłodzić codzienny trud, a dzieci biegają po korytarzach między domami, niosąc wiadra z wodą ze źródła porośniętego mchami.
Nagano tętni życiem wbrew ciągłej niepewności. Karczma „Pod Trzema Liśćmi” kusi wonią słodkiego sake i ryżu gotowanego na mleku z miodem, a kowal w kuźni przy bramie wioski wykuwa nowe narzędzia - dla rolników i ludności tej zielonej ostoi. Tu, gdzie pola łączą się z lasem, każdy mieszkaniec zdaję sobie sprawę, że ich dom to nie tylko domostwo, lecz bastion nadziei, za którym kryje się przyszłość wszystkich, którzy potrafią zasiąść przy wspólnym stole.

[Shigemi]

---

---

Wszystko tu wyglądało zbyt... sielsko. Jakby ktoś celowo namalował ten obrazek, żeby rozmiękczyć obronę. Śmiech dzieci, zapach jedzenia, cień spokojnych gestów — zbyt doskonałe tło, by nie budziło podejrzeń. Mój wzrok prześlizgiwał się po twarzach przechodniów, po szczegółach architektury, po ruchu powietrza między ścianami domów. Każdy detal notowałem bez słów, ale nie szukałem piękna. Szukałem ukrytego ostrza. Narumi szła pewnym krokiem, ale w jej postawie było coś, co nie dawało mi spokoju. Spokój, który wydawał się zbyt głęboki jak na osobę, która ledwo uszła z życiem. Koneko — jak zwykle pełna empatii — zdawała się przeżywać wszystko mocniej niż sama poszkodowana. A ja? Ja po prostu nie umiałem tego kupić. To wszystko pachniało jak zasłona. Ciepła, miękka, tkana ze wspomnień i uśmiechów, która miała ukryć coś dużo mniej niewinnego. Gdy Koneko mówiła o swojej walce, Narumi zareagowała zbyt poprawnie. Za szybko. Jakby znała już tę historię i miała przygotowaną odpowiedź. A może po prostu chciała się wkupić? W każdym razie... coś tu nie pasowało. I dopóki nie odkryję co — nie zamierzam odwracać wzroku ani na sekundę. Ale może po prostu jestem zbytnio na nie na wszystko? I się tylko boczę dla zasady? Ale może po prostu jestem zbyt ostrożny. Zbyt chłodny. Może nauczyłem się odrzucać z góry wszystko, co wygląda zbyt dobrze, tylko dlatego, że nie pasuje do schematu, który sam sobie zbudowałem. Może to nie świat jest podejrzany, tylko ja jestem zamknięty. Ile razy coś autentycznego przeszło mi przed oczami, a ja patrzyłem na to jak na pułapkę? Czy każde dobro musi być próbą oszustwa? Może ich ciepło to nie teatr, tylko zwykłe, ludzkie uczucie. Może Narumi naprawdę miała szczęście, a jej rodzina naprawdę się o nią bała. I może to wszystko, co teraz się dzieje, nie jest żadnym spiskiem, tylko jednym z tych rzadkich momentów, kiedy wszystko po prostu się układa. Może się boczę tylko dlatego, że nie umiem inaczej. Że lepiej czuję się w chłodzie dystansu niż w cieple zaufania. Może to nie świat się myli, tylko ja po prostu już nie potrafię uwierzyć, że ktoś może mówić prawdę bez drugiego dna.

W słońcu południa, gdy ciepło łagodnie spływało po dachach domów i opierało się na ramionach przechodniów, wszystko wydawało się zwyczajne. Może zbyt zwyczajne. Ludzie nosili na twarzach zmęczenie, ale nie strach. Ich ruchy były płynne, nie spięte. Nawet spojrzenia, którymi obrzucali przybyszów, nie miały tej surowości, którą znałem z wiosek wyczulonych na wojnę. W Nagano nie było paniki. Była za to codzienność. Żywa, uporządkowana, normalna. Matka Narumi — głos miała miękki, zatroskany. W jej oczach nie czaiło się nic poza ulgą. Drżała jej warga, gdy obejmowała córkę, jakby nie wierzyła, że to dzieje się naprawdę. Ojciec był spokojniejszy, trzymał się prosto, silnie, ale gdy patrzył na Narumi, jego twarz łagodniała. To nie był człowiek uczony kłamać. To był ktoś, kto nie spał po nocach, bo nie wiedział, czy jego dziecko jeszcze żyje. Gesty nie były wymuszone, łzy nie były teatralne. I to sprawiło, że przystanąłem. Na moment przestałem szukać fałszu. Narumi stała wśród nich nie jak szpieg, nie jak zwiadowca, ale jak ktoś, kto wrócił do domu i jeszcze nie zdążył tego zrozumieć. Mówiła o napaści z niechęcią, nie rozkoszując się ani dramatem, ani własną bohaterskością. Nie szukała litości. Nie kłaniała się też nadmiernie. A mimo to wciąż trzymała się jakby ostrożnie. Może dlatego, że po prostu nie wiedziała, ile jeszcze może stracić. Może nie była przyzwyczajona do spokoju. Zazwyczaj nie wierzę w czyste intencje, zwłaszcza od obcych. A jednak w tym wszystkim nie czułem zagrożenia. Przynajmniej nie takiego, które rodzi się z oszustwa. To był raczej strach — głęboki, przejmujący, ale prawdziwy. Strach przed tym, co przyjdzie jutro, i przed tym, że dzisiejszy dzień jest tylko chwilowym wytchnieniem. Obserwowałem ich w milczeniu. Ramiona miałem luźne, oddech równy. Spojrzenie bez napięcia, ale nie bez czujności. Ta rodzina nie wyglądała na ludzi, którzy coś ukrywają. Nie było tu prób przekonywania na siłę, żadnych niespójnych wersji, żadnych przesadnie przygotowanych gestów. A jeśli było — to dobrze to ukryli. Zbyt dobrze, by wzbudzić moje podejrzenia. Koneko, jak zawsze, dawała z siebie wszystko. Widziałem to w jej oczach, w tym, jak lekko się uśmiechała do Narumi, jak naturalnie wchodziła w ten świat. Jej obecność łagodziła napięcie, którego sam nie potrafiłem się pozbyć. Może właśnie dlatego jeszcze nic nie powiedziałem. Bo kiedy patrzyłem na nich razem — na tę trójkę — nie widziałem intrygi. Widziałem chwilowe bezpieczeństwo. Ale mimo to nie odpuszczę. Bo nawet jeśli wszystko wygląda w porządku, wojna nauczyła mnie jednego — właśnie wtedy trzeba uważać najbardziej. Póki co, jestem tu. Będę słuchał. Będę patrzył. I jeśli coś się zacznie łamać, zauważę to pierwszy. Nie dlatego, że wciąż im nie ufam. Tylko dlatego, że taka jest moja rola. Nie odzywałem się, spojrzałem na Koneko wymownie, a na podziękowania rodziców skinąłem tylko głową. Ja tu tylko sprzątam... syf po tym skrzacie... - wiedziałem, że mnie Koneko nie słyszy, ale mimowlnie spojrzałem na nią bardzo wymownie.

Chakra: 96%

Nazwa

Sharingan: Ni Tomoe

Na poziomie dwóch łezek możliwości Sharingana rosną dość znacząco w stosunku do poprzednika. Od tej pory użytkownik jest w stanie rozpoznać na pierwszy rzut oka działające genjutsu. Poprawiają się także percepcja użytkownika. Nie jest to jeszcze pełnia możliwości tego Kekkei Genkai, ale rozwój jest widoczny od razu.

Możliwości

• Widzenie chakry przeciwnika - brak takiej możliwości przez obiekty
• Dostrzeganie obiektów niewidocznych gołym okiem - np. cienkie żyłki
• Rozpoznawanie genjutsu
• Odróżnianie klonów od oryginału - ranga C w dół
• Bonus atrybutów - wzrost percepcji o 30 punktów
• Kopiowanie technik - Tylko techniki taijutsu i bukijutsu (w przypadku braku dziedziny męczą o wiele bardziej). Wykonywane dopiero po przeciwniku.

Wymagania Przebudzenie zgodnie z mechaniką klanu (w przypadku misji minimum B), dziedzina klanowa D

Koszt E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie) (koszt x3 jeśli dziedzina klanowa nie jest rozwinięta na rangę C)

[Koneko]

Gdy tylko wkroczyliśmy do Nagano, czułam, jak coś we mnie mięknie. Słońce stało już wysoko, a jego ciepło przyjemnie łaskotało mi kark. Wioska tętniła życiem. Dzieci przemykały między domami, targując się o słodkie bułeczki, z oddali słychać było radosne muczenie krów, a nad studnią dwóch rybaków z zapałem łowiło pstrągi ze źródła. Zapach świeżo gotowanej zupy grzybowej mieszał się z aromatem pieczonego chleba i słoną wonią kuźni. Wszystko to uderzyło we mnie jak fala czegoś dawno zapomnianego. Spokoju? Bezpieczeństwa? Nie potrafiłam tego nazwać, ale z jakiegoś powodu było mi z tym dobrze. Shigemi szedł kilka kroków za nami. Czułam jego spojrzenie, chłodne i ostrożne. Analizował każdy ruch Narumi, jakby szukał w jej krokach zdrady, jakiejś fałszywej nuty. A ja... ja po prostu ją czułam. Czułam jej emocje, czułam tę determinację, która płonęła gdzieś pod powierzchnią jej spojrzenia. Nie grała. Niosła w sobie coś prawdziwego, coś, co rozpoznawałam jak zapach wiosennego powietrza. I może właśnie dlatego w tamtym momencie znów poczułam tę znajomą złość do Shigemiego. Tę jego lodowatą rezerwę, wieczne kalkulowanie. Jakby wszystko musiało mieć sens, logikę, schemat. A przecież nie każdą duszę da się rozłożyć na części. Nie każda rana jest widoczna. Gdy Narumi powiedziała, że była bliska śmierci i gdy dziękowała nam za ratunek, widziałam, jak jej oczy szukają we mnie zrozumienia. I ja je dawałam. Ciałem, spojrzeniem, ciepłem obecności. Kiedy zatrzymałyśmy się przy studni i zobaczyłam jej rodziców, wiedziałam, co zaraz się wydarzy. Te emocje były tak znajome, tak ludzkie, tak zwyczajne, że aż ścisnęło mnie w gardle. Narumi rzuciła się matce w ramiona, a jej ojciec objął je obie, jakby tylko w ten sposób mógł uwierzyć, że to wszystko naprawdę się dzieje. Stałam z boku, ale nie czułam się obca. Czułam się częścią czegoś ważnego. Czegoś większego niż moje własne troski. Gdy jej rodzice spojrzeli na nas z wdzięcznością, serce uderzyło mi mocniej. Nie odpowiedziałam uśmiechem, ale wiem, że w moich oczach mogli zobaczyć więcej niż słowa. Narumi mówiła o zagrożeniu, o kolejnych atakach, o ninja, z którymi już nie da sobie rady. I wtedy zrozumiałam. Nie możemy po prostu odejść. Nie teraz. Nie stąd. W tym miejscu, pośród tych ludzi, nasza obecność może naprawdę coś znaczyć. Spojrzałam na Shigemiego. Jeśli tylko pozwoli, możemy zostać. Możemy zawalczyć o coś więcej niż tylko przetrwanie. Możemy dać tym ludziom nadzieję.
- Pomożemy Wam, tylko opowiedzcie nam wszystko, abyśmy mogli się przygotować. - spojrzałam na Shigemiego, widziałam, że przeczuwał co się święci i nie był z tego zadowolony ani trochę.

[Takashi]

"Obojętność"
Wyprawa rangi B - Shigemi & Koneko
Kolejka 7/17

Shigemi cały czas pozostawał niewzruszony z tyłu. We wszystkim, co go otaczało, szukał jakiegoś podstępu, jakiegoś spisku, punktu zaczepienia, który pozwoliłby mu wyciągnąć ostrze kunaia z kieszeni. Błądził wzrokiem na lewo i prawo, wyłapując z otoczenia wszelkie szczegóły, które mogły potwierdzić jego przypuszczenia, ale pod żadnym pozorem nie mógł ich znaleźć. Chociaż... wszystko wokół wydawało się aż zbyt sielankowe, zbyt podejrzane, zbyt kolorowe. Krajobraz nie pasował do tego, który powinien towarzyszyć wojnie, przez co bohater był jeszcze bardziej zdystansowany i niepewny. Aż w pewnym momencie delikatnie drgnął. To nie tak, że się przekonał. Nie dajmy się zwieść, najzwyczajniej w świecie odetchnął na chwilę, pozwalając sobie na chwilę zaufania. Chwilę, dosłownie chwileczkę, a miało to miejsce wtedy, gdy rodzice na nowo zobaczyli swoją córkę żywą i bezpieczną.
Koneko natomiast delektowała się ciepłem bijącym od rodziny i w jej przekonaniu wszystko w końcu było na swoim miejscu. Ona zaufała Narumi już na samym początku, a ponieważ była empatyczna, radość i euforia osób trzecich docierały do każdej komórki jej ciała, utwierdzając ją przy swoim. Mogła być dumna z tego, że wcześniej jej pomogła, no i z tego, że dalej chciała jej pomagać. Wyraziła nawet chęć wsparcia wioski.
- Naprawdę? Zostaniecie? - oczy dziewczyny zeszkliły się, podbiegła do Senju, złapała ją za jej jedyną rękę i ścisnęła bardzo mocno w geście wdzięczności. - Nawet sobie nie wyobrażacie, jak bardzo się cieszę! Dziękuję!
Otarła łzy w kącikach oczu, które na sekundę zebrały się tam na skutek zadowolenia. Ona sama była bezsilna, ale z dwójką innych shinobi mieli przecież szansę. Rodzice stali z tyłu i wyglądało na to, jakby wypuścili z płuc powietrze, wzdychając, ciężar spadł im z serca z tą dobrą nowiną.
- Co chcecie dokładnie wiedzieć? - spytała niepewna, puszczając dłoń Koneko i dając krok do tyłu.
- Opowiemy wszystko, jeśli ułatwi to wam zaplanowanie obrony, ale czy na pewno sobie poradzicie? - spytał zaniepokojony ojciec, przybliżając się do rozmówców.
- Kochanie, daj spokój, więcej wiary. - wtrąciła się kobieta, która także stała już obok niego.
- Tych bandytów było bardzo dużo, jak uważniej rozejrzycie się po okolicy, natkniecie się na zdemolowane budynki. To cud, że nikomu nic się nie stało.
- To nie tylko cud, ale też bystre oko Narumi, która w porę ich zauważyła. To dzięki niej mogliśmy się wszyscy ukryć.
- Mamo, to zasługa wszystkich mieszkańców wioski tak naprawdę. Razem przez to przebrnęliśmy. Gdybym tylko była silniejsza... - jej głos złamał się na koniec.
- Spokojnie Naru-chan. - przeniósł wzrok na dwójkę bohaterów. - To co chcecie dokładnie wiedzieć?

Legenda:
- Narumi
- Matka Narumi
- Ojciec Narumi

[Shigemi]

---

---

Stałem z tyłu, jak zwykle. Może to było wygodne, może to był nawyk, a może po prostu nie potrafiłem inaczej. Wystarczyło kilka kroków dystansu, by rzeczywistość zaczęła się rozmywać i stawała się czymś, co mogłem analizować — chłodno, precyzyjnie, bez wpływu emocji. Obserwowałem ich wszystkich. Twarze, ruchy, sposób, w jaki Narumi trzymała się prosto, choć powinna być jeszcze zmęczona. Matka przytulająca córkę niemal desperacko. Ojciec — bardziej stonowany, ale i jego spojrzenie drżało pod powieką. To wszystko wyglądało... zwyczajnie. Nawet pięknie. I właśnie to sprawiało, że nie potrafiłem zaufać. Zbyt wiele razy piękne rzeczy okazywały się kłamstwem. Szukałem luki. Nie jakiegoś konkretnego dowodu, tylko czegokolwiek. Niejednoznaczności, załamania głosu, spojrzenia, które padło za szybko lub za późno. Czegoś, co rozmyje tę wyidealizowaną scenę. Ale nic takiego nie przychodziło. Wręcz przeciwnie. Każdy ich gest miał w sobie autentyczność. To nie był teatr. To nie była gra. To wyglądało na powrót do domu — prawdziwy, ludzki, pełen emocji. I właśnie wtedy poczułem... coś innego. Nie ulgę. Nie radość. Raczej — spowolnienie. Jakby coś mnie puściło. Jakby jakiś wewnętrzny sznurek, który cały czas był napięty, lekko się rozluźnił. Pozwoliłem sobie na jeden głęboki oddech. I nie stało się nic złego. Może dlatego, że byłem czujny. Może dlatego, że wciąż miałem rękę w zasięgu broni. Ale może też dlatego, że po raz pierwszy od dłuższego czasu naprawdę nie było powodu, by sięgać po nóż. Może... naprawdę było bezpiecznie. A może po prostu w końcu zrozumiałem, że nie wszystko da się rozłożyć na czynniki i przeanalizować. Że czasem człowiek potrzebuje po prostu wrócić. Do ludzi, do miejsc, do siebie. I że nie każdy powrót jest pułapką. Koneko była już wtedy kilka kroków przede mną, niemal po drugiej stronie tej niewidzialnej granicy. Promieniała ciepłem, radością, wiarą. Czuła, że wszystko jest na swoim miejscu — i pewnie miała rację. Zawsze była tą, która potrafiła wyczuć, co gra w cudzym sercu. Potrafiła przytulić obcego, zanim ja zdążyłem nawet wyciągnąć dłoń. Ale nie miałem jej tego za złe. To było potrzebne. Ktoś musi być światłem. A ja? Ja mogłem zostać cieniem. Dla równowagi. Dla pewności. Dla niej. I może właśnie na tym polegała ta cała współpraca — ona ufała światu, ja pilnowałem, żeby świat jej za to nie zranił. Ale dzisiaj... dziś po raz pierwszy od dawna pomyślałem, że może to świat wcale nie chce jej skrzywdzić. Że może po prostu — dziś — naprawdę jesteśmy w miejscu, gdzie można na chwilę odpocząć. I że ja też mogę sobie na to pozwolić. Choćby na minutę. Choćby tylko teraz

Jeśli pozwoliła na to sytuacja to zostawiam Koneko, aby sobie porozmawiała, a ja ruszam, aby przyjrzeć się wiosce. Szliśmy wzdłuż wąskich, kamiennych uliczek, gdzie ślady po niedawnym ataku nadal tliły się w powietrzu — nie jako dym, ale jako napięcie, które osiadało na skórze jak kurz po walce. Oczy nieustannie pracowały, przeskakując z dachu na dach, z zakamarka na ścianę. Każda wyrwa w murze, każde wypaczone drzwi, każdy okopcony próg mówił więcej niż słowa Narumi czy jej rodziców. To była moja rozmowa z wioską — cicha, pełna nacięć i blizn, które trzeba było umieć czytać. Zatrzymałem się przy jednym z budynków, którego ściana była mocno nadpalona u podstawy, ale nie runęła. Ogień nie był główną siłą zniszczenia — to było działanie ludzi, nie żywiołu. Uderzenia były szybkie, wymierzone w konkretne punkty konstrukcyjne. Drzwi wyrwane z zawiasów leżały kilka metrów dalej, zgięte w pół. Nie wyglądało to na chaotyczny napad bandytów. Ktoś wiedział, jak siać strach, nie burząc wszystkiego. Ruszyłem dalej, z każdym krokiem oceniając, którędy przeciwnik dostał się do środka. Tam, gdzie błoto było jeszcze wklęsłe, mogłem dostrzec resztki starych odcisków — zbyt wiele, by była to tylko trójka. Nawet jeśli tylko trzech shinobi stanowiło główną siłę, ktoś jeszcze musiał im torować drogę. Kilkanaście osób? Dwadzieścia? Zbyt rozproszone tropy, ale atak był zorganizowany. Na pewno nie spontaniczny. Zatrzymałem się przy jednym z zawalonych płotów i przykucnąłem. Dłonie przesunęły się po połamanym drewnie, badając ślady cięcia. Wstałem, otrzepując dłonie, a spojrzenie powędrowało ku horyzontowi. Las był zbyt blisko. Ktokolwiek znał te tereny, wiedział, że można się stamtąd wymknąć niezauważenie — albo wrócić, równie cicho. Wioska była otoczona zbyt wieloma drogami ucieczki, a to oznacza, że również ataku. Jeśli to było możliwe do wywnioskowania z tego miejsca to poszukuję jakichś śladów, aby określić bardziej dokładnie umiejętności bandytów, którzy zapewne wrócą niedługo. Następnie postanowiłem wrócić do miejsca startu i dowiedzieć się czego dowiedziała się Koneko oraz co postanowili w temacie defensywy. Ja postawiłbym na zasadzkę, ale to nie ja nas w to wpakowałem i nie ja będę obmyślać plan. Los tej wioski był mi absolutnie obojętny. Przyszedłem tu tylko po to, aby JĄ chronić i miałem na myśli Koneko, a nie Nagano. Ta wioska po prostu była w niewłaściwym miejscu, w niewłaściwym czasie, bywa. To samo spotkało ostatnio większą "wioskę" - Kotei, po niej może płakało więcej osób niż by płakało po tej, ale koniec końców nic by to nie zmieniło.

Chakra: 96%

Nazwa

Sharingan: Ni Tomoe

Na poziomie dwóch łezek możliwości Sharingana rosną dość znacząco w stosunku do poprzednika. Od tej pory użytkownik jest w stanie rozpoznać na pierwszy rzut oka działające genjutsu. Poprawiają się także percepcja użytkownika. Nie jest to jeszcze pełnia możliwości tego Kekkei Genkai, ale rozwój jest widoczny od razu.

Możliwości

• Widzenie chakry przeciwnika - brak takiej możliwości przez obiekty
• Dostrzeganie obiektów niewidocznych gołym okiem - np. cienkie żyłki
• Rozpoznawanie genjutsu
• Odróżnianie klonów od oryginału - ranga C w dół
• Bonus atrybutów - wzrost percepcji o 30 punktów
• Kopiowanie technik - Tylko techniki taijutsu i bukijutsu (w przypadku braku dziedziny męczą o wiele bardziej). Wykonywane dopiero po przeciwniku.

Wymagania Przebudzenie zgodnie z mechaniką klanu (w przypadku misji minimum B), dziedzina klanowa D

Koszt E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie) (koszt x3 jeśli dziedzina klanowa nie jest rozwinięta na rangę C)

[Koneko]

Nie musiałam się długo zastanawiać. Wszystko, co mnie otaczało, było aż zbyt żywe, zbyt ciepłe, zbyt... prawdziwe. I właśnie dlatego ufałam. Patrzyłam, jak Narumi podbiega do mnie i chwyta moją dłoń z taką siłą, że aż mnie zaskoczyło. Jej dotyk był mokry od potu, może i delikatnie drżący, ale w nim nie było cienia kłamstwa. Czułam, jak jej emocje przechodzą na mnie, jak jej wdzięczność rozgrzewa mi klatkę piersiową. Uśmiechnęłam się, choć gardło miałam ściśnięte. Tak po prostu. Bo widząc ją tak szczęśliwą, trudno było nie dać się porwać tej chwili. Nie potrzebowałam potwierdzeń, planów ani analiz. Nie musiałam znać liczb, strategii, rozstawu dróg i odległości między budynkami. To był tylko szczegół. Najpierw chciałam wiedzieć, dla kogo walczymy. I już wiedziałam. Dla niej. Dla nich. Dla ludzi, którzy z trudem przetrwali coś, co powinno ich złamać. Dla matki, która mówiła ciepłym głosem, nawet gdy w oczach miała lęk. Dla ojca, który nie ufał zbyt łatwo, ale w jego głosie kryło się prawdziwe zatroskanie. Gdy wspomniano o zniszczeniach, moja uwaga przeskoczyła na boki. Chciałam zobaczyć te ślady, zrozumieć, czego się spodziewać. Ale nie przez pryzmat liczb i taktyki, tylko emocji. To one mówiły więcej niż raporty. Te pęknięcia w ścianach, połamane ogrodzenia, ślady po ogniu. Czułam, że każdy taki szczegół to dowód na to, że ta wioska nie miała siły się bronić, ale miała wolę, by przetrwać. Shigemi wciąż gdzieś tam z tyłu grzebał w swoim chłodnym rozsądku. Wiedziałam, że potrzebuje dowodów, konkretów, że nie zaufa, dopóki nie przeanalizuje wszystkiego od początku do końca. I szczerze mówiąc, w tamtym momencie miałam dość jego dystansu. Miałam dość tego, że w każdej szczerości widział potencjalny podstęp. Tak bardzo chciałam, żeby choć raz uwierzył w coś sercem, a nie tylko wzrokiem. Ale nie mogłam go zmienić. Mogłam tylko iść swoją drogą. Spojrzałam raz jeszcze na Narumi. Otarła łzy i zrobiła krok w tył, gotowa do odpowiedzi. Jej głos był niepewny, ale jej postawa... silna. Cokolwiek powie, będę jej słuchać. Bo nawet jeśli nie znałam jeszcze wszystkich szczegółów, to znałam prawdę bijącą z jej oczu. A to wystarczało. Widziałam kątem oka, że poszedł na spacer.
- Zostaniemy, ale muszę wiedzieć... - i zastanowiłam się, nie wiedziałam w sumie co muszę wiedzieć, a on sobie poszedł, spociłam się na samą myśl, a oni oczekiwali ode mnie wiedzy i pomocy. - Yyy... powiedzcie mi skąd nadeszli, czy byli w kilku grupkach czy pojedynczo. - zatrzymałam się i podrapałam po głowie, nie miałam zbytnio doświadczenia. A ten co miał coś wiedzieć sobie poszedł. Naburmuszyłam się wewnętrznie. Bezużyteczny gad.

[Takashi]

"Obojętność"
Wyprawa rangi B - Shigemi & Koneko
Kolejka 8/17

Nim w ogóle mieszkańcy Nagano rozpoczęli szczegółowe opowiadanie o minionych wydarzeniach z udziałem przestępców, dziewiętnastolatek odsunął się od nich i odszedł w głąb osady. Najwidoczniej był już znudzony tym jakże wzruszającym rodzinnym momentem. Zależało mu na konkretach, dlatego darował sobie dalsze przebywanie w tej - jakby on sam mógł śmiało określić - szopce, a następnie udał się na spacer po wiosce. Nie był to jednak byle jaki spacer.
Bohater na własną rękę chciał przyjrzeć się chociażby ułożeniu geograficznemu tego miejsca, dostępie do lasów, do wody, do dróg. Zaobserwował, że od północy Nagano graniczy z lasem wysokich drzew, a w jej wschodniej części płynie szeroki strumień, nad którym rozstawiony jest drewniany most. Na zachodzie rozciągają się łagodne pagórki i niewielkie wzniesienia, zaś na południu ten sam widok jest dodatkowo zwieńczony wysoką bramą wykonaną z kamienia i drewna. Drewniany płot rozciąga się od zachodniej strony, od granicy z lasem, przez południową część aż do wschodniej, gdzie znajduje się rzeka. Jeśli chodzi o usytuowanie najważniejszych budynków i punktów - wysoki dąb na środku, nieopodal niego niewielka kapliczka, wszystko to w bliskim sąsiedztwie studni, przy której shinobi zostawił swoją towarzyszkę i Narumi wraz z rodziną. Karczma kilkanaście metrów dalej oraz spory spichlerz na południu. Domy mieszkalne rozłożone losowo na całym terytorium osady. Konstrukcje były w różnym stanie. Niektóre trzymały się doskonale, inne nosiły znamiona czasu, natomiast cześć z nich była zdemolowana przez bandytów. Były to zwyczajne uderzenia, zbicia, typowa działalność wandali, którym zależało bardziej na zaczepce, na kradzieży i na rozróbie, nic poza tym. Dwa budynki mieszkalne na wschodzie - znajdujące się najbliżej rzeki - były zdemolowane. Gdy wrócił do centrum, Koneko mogła mu streścić to, co usłyszała. A co usłyszała?
Senju była nieco zakłopotana. Nie miała dużego doświadczenia w tej kwestii i nawet nie wiedziała, o co ma pytać. Wydukała z siebie jakąś prośbę, na którą Narumi zaczęła odpowiadać niemalże od razu. Bohaterka mogła dostrzec, jak na jej skroniach pojawia się kropelka potu, która powoli zaczęła spływać w dół. Swoją drogą - nie było aż tak gorąco. Czyżby zrobiła się trochę blada?
- Ci przedwczoraj przybyli od strony lasu. Było ich dużo, bardzo dużo, ciężko zliczyć... - zaczęła mówić, a na chwilę wtrącił się ojciec, jakby chcąc przypomnieć sobie pewne szczegóły. - Przynajmniej czterdziestu. Tak na oko. - czerwonowłosa kontynuowała. - Przyszli z jednej strony i byli jedną grupą, rozdzielili się na kilka mniejszych dopiero po dotarciu do zabudowań, jak już z lasu dobiegli tutaj. - zrobiła krótką przerwę, jej oddech był coraz cięższy. - Zaczęli dewastować naszą osadę, niszczyć budynki i kraść z domów wartościowe przedmioty, a gdy skończyłam ewakuować bezpiecznie mieszkańców i wróciłam tutaj, przestraszyli się mnie. Wykonałam kilka prostych technik, takich najprostszych, o dużym polu działania. Udało mi się przypiec tyłki kilku z nich, ale nie zdołałam nikogo schwytać. Było widać, że nie spodziewali się żadnego ninja w osadzie. - tym razem wtrąciła się matka. - Całe szczęście, że nic ci się wtedy nie stało. - coś w tym było, głos znów zabrała dziewczyna. - Niestety wczoraj przysłali kogoś innego. Trójkę shinobich, z którymi sama sobie nie poradziłam, ale to już wiecie. Nie mogłam z nimi walczyć tutaj, musiałam chronić osadę i mieszkańców. Zaatakowali ze wschodu, od strony rzeki, na szczęście przybyli rano i większość mieszkańców akurat modliła się tutaj. - pokazała palcem na plac przy dębie, gdzie zawsze rano tutejsi modlili się między innymi o dobrobyt. - Dwa domy przy rzece zostały doszczętnie zniszczone. Na szczęście nikogo nie było w środku. - przerwała, by nabrać powietrza do płuc, jej oddech był coraz cięższy, a cera coraz bladsza. - Wyprowadziłam ich daleko od osady, zaczęli mnie ścigać, schwytali mnie, jakimś cudem udało mi się uciec i trafić na nas. Tę historię już znasz.
Oddychała ciężko. Nierówno. Zaczęła się pocić. Coś było nie w porządku.

Proszę docenić mój niesamowity kunszt artystyczny

mapka

Legenda:
- Narumi - wygląd
- Matka Narumi
- Ojciec Narumi

[Koneko]

Widziałam, jak Shigemi bez słowa oddala się od całej tej sceny. Ani spojrzenia, ani komentarza, tylko chłodne odwrócenie się na pięcie i zniknięcie gdzieś między domami. Przez chwilę poczułam ukłucie złości. Nie, nie złości… irytacji. Takiej duszącej, zbierającej się tuż pod mostkiem irytacji, która wpychała się między moje żebra, zmuszając serce do cięższego bicia. Jak można być tak obojętnym? Tak niedostępnym? Przecież właśnie przed chwilą Narumi niemal osunęła się nam na ręce, cała w ranach, ledwie żywa. Rodzina, która myślała, że już jej nie zobaczy, teraz tuliła ją jak zaginione dziecko wracające po latach. Czy naprawdę aż tak trudno było zostać jeszcze chwilę i to uszanować? Zacisnęłam usta. Nie chciałam dać po sobie poznać emocji. Westchnęłam cicho i skupiłam się z powrotem na Narumi, która właśnie zaczęła mówić. Początkowo nieśmiało, trochę tak, jakby wciąż nie wierzyła, że tu jest i może rozmawiać z kimś, kto naprawdę słucha. A ja słuchałam. Z każdym jej słowem bardziej. Choć początkowo nie wiedziałam nawet, o co dokładnie powinnam pytać. Zawahałam się, przygryzłam wargę i po prostu poprosiłam, żeby opowiedziała wszystko, co jej zdaniem może się nam przydać. Narumi zaczęła od wydarzeń sprzed kilku tygodni. Mówiła o nocnych cieniach, które coraz częściej przemykały po polach, o znikających workach zboża i palonych wiązkach siana. Potem o otwartym ataku. Mówiła powoli, czasem przerywając, jakby w głowie wciąż walczyła z tym, co widziała. Kiedy opowiadała o tym, jak zdemolowano domy nad rzeką, zauważyłam, że na jej skroni pojawiła się kropelka potu, która zaczęła spływać w dół twarzy. Zmarszczyłam brwi. Nie było aż tak ciepło. Czyżby się bała? A może coś ukrywała? Bladość jej policzków zdawała się to potwierdzać. W moim sercu znów pojawił się niepokój. Tym razem nie o nią, ale o całą wioskę. Jeśli jej organizm tak reagował na samo wspomnienie tamtej nocy, to musiało być naprawdę poważne. Zmarszczyłam brwi i wciągnęłam głęboko powietrze. Kiedy Shigemi wróci, przekażę mu wszystko. Ale nie mogłam obiecać, że zrobię to bez nuty zgryźliwości w głosie. Nie po tym, jak zostawił nas w tej chwili. Jak zostawił mnie.
- Dobrze, muszę się naradzić i zaraz doprecyzujemyplan... rozejrzałam się wokół szukając Shigemiego, jak go w końcu znalazłam to sprzedałam mu potężnego kuksańca w ramię :
- Czy Ty jesteś poważny?! Ci ludzie mają nadzieję, potrzeby, przyszłość! Dary lasy szanują i wykorzystują, a bandyci niszczą to wszystko, a Ty sobie łazisz, gdzie wiewiórki nawet nie chodzą, co się z Tobą dzieje Usagi-kun? Jesteś tutaj? Halo?! - dosyć ekspresyjnie pomachałam mu ręką przed głową przywołując do przyziemnych spraw ŻYCIA I ŚMIERCI. A następnie streściłam mu wszystko to czego się dowiedziałam.

[Shigemi]

---

---

Gdy tylko rozmowy zaczęły przybierać zbyt sentymentalny ton, odsunąłem się bez słowa. Czułem, że nie mam tam nic więcej do zrobienia. Nie chodziło nawet o znudzenie, choć faktycznie miałem już dość tych wszystkich emocjonalnych uniesień. Chodziło o to, że musiałem nabrać dystansu. W mojej głowie narastało napięcie, a rozmowy o rodzinnych więzach, o powrotach i łzach ulgi jedynie je pogłębiały. Potrzebowałem wyjść. Odciąć się. Zmienić perspektywę. Spacerowałem przez Nagano, nie jak ktoś, kto zwiedza, ale jak ktoś, kto skanuje. Patrzyłem na wszystko oczami shinobi, a nie turysty. Najpierw rzucił mi się w oczy układ terenu. Od północy — las, wysoki, gęsty, pełen osłony. Idealne miejsce na zasadzkę lub skryte podejście. Od wschodu — rzeka. Nie była przeszkodą, ale stanowiła naturalny kanał, przez który można było się wymknąć lub uderzyć z zaskoczenia. Był tam drewniany most, w niezłym stanie, ale zdecydowanie niepilnowany. Zachód — pagórki. Tam można było rozstawić strażnice, ale nie było tam nic poza płotem i kilkoma krzakami. Na południu — brama. Wysoka, solidna, ale kto by się jej spodziewał w tym miejscu? Widać, że postawiono ją lata temu, bardziej dla symbolu niż obrony. Zatrzymałem się przy jednym z domów na wschodzie, zniszczonym niemal do fundamentów. Deski pęknięte, ściany wgniecione, belki zwęglone od ognia. Uderzenia były brutalne, ale nie metodyczne. Widać, że chodziło o dewastację, a nie o zdobycie pozycji. Chaotyczne działanie. Tak przynajmniej wyglądało to na pierwszy rzut oka. Gdy spojrzałem głębiej, dostrzegłem, że mimo całej tej „chaotyczności” atakowane były miejsca kluczowe — najbliższe rzece, najłatwiej dostępne, najmniej chronione. To już nie wyglądało na zwykłą napaść. Ktoś to wcześniej rozpoznał. Albo znał teren. Pod studnią ich zostawiłem, ale z oddali nadal słyszałem głosy. Gdy wróciłem, Koneko spojrzała na mnie i od razu wiedziałem, że coś usłyszała. Podeszła do mnie i opowiedziała wszystko, co dowiedziała się od Narumi. Czterdziestu napastników. Przyszli razem, dopiero potem się rozdzielili. Typowe. Przypuszczalnie podzieleni na sekcje według zadań — grabież, zastraszenie, niszczenie. Narumi mówiła, że udało jej się ich spłoszyć prostymi technikami. Zaskoczenie działało na jej korzyść, ale nie było czymś, na co można liczyć drugi raz. To, że wrócili dzień później z trójką shinobich, mówiło wiele. Próba, test, odpowiedź. Tym razem przyszli od strony rzeki. Dwa domy zniszczone — dokładnie te, które wcześniej oglądałem. Nie było tam mieszkańców, bo modlili się przy dębie. Przypadek? A może wiedzieli, kiedy zaatakować? Koneko mówiła spokojnie, ale ja czułem coraz większy ciężar na karku. Im więcej faktów słyszałem, tym bardziej kłębiło mi się w głowie. Widziałem, że coś się z Narumi dzieje. Oddychała płytko, jej skóra bledła, spływała potem. Czy to przez wspomnienia? Czy może coś więcej? Czyżby... trucizna? Przeciążenie? Uraz wewnętrzny, którego wcześniej nie dostrzegliśmy? A może... kłamstwo, które ją wykańcza? Ale teraz nie miałem pewności. Widziałem spustoszenie. Rozumiałem topografię terenu. Analizowałem ich ruchy. I jedno było pewne — jeśli ci ludzie wrócą, nie przyjdą już z kijami i łomami. Przyjdą z planem. I wtedy żadna prosta obrona z kijami nabitymi gwoździami już nie wystarczy.

Westchnałem.To wszystko nie było moim pomysłem. Ani nawet moją sprawą. A jednak, krok po kroku, zaczynało to wyglądać tak, jakby cała odpowiedzialność spadła właśnie na mnie. Koneko, jak zawsze kierowana sercem, rzuciła się w wir współczucia. Chciała pomóc — jasne. Widziała cierpienie, poczuła ból tych ludzi i uznała, że jej miejsce jest tu. Ale kiedy przyszło do realnego planowania, do kalkulacji, do zimnej, twardej analizy zagrożenia... nagle zrobiło się cicho. Nagle wszyscy spojrzeli na mnie. A ja? Stałem z boku i milczałem, ale wewnętrznie czułem to ciśnienie rosnące jak fala przed burzą. Bo to nie był tylko kolejny dzień. To był moment, w którym musiałem podjąć decyzję, która zaważy na dziesiątkach żyć. A nie prosiłem się o to. Nie szukałem tej odpowiedzialności. A jednak... ona tu była. I tylko ja zdawałem się ją dostrzegać w pełnym ciężarze. Koneko nadal rozmawiała, nadal wierzyła, że wszystko się ułoży, że jakoś to będzie. A ja patrzyłem na twarze mieszkańców — na dzieci, które bawiły się przy studni, nieświadome nadciągającego zagrożenia. Na matki, które ukradkiem spoglądały w stronę lasu. Na starców, którzy pamiętali już niejedną tragedię. I każdy z nich wyglądał na kogoś, kto chciał wierzyć, że my ich uratujemy. Tylko koniec końców to ja miałem ich uratować. Nie my. Cyrk, który mi sprawiła na powitanie, bardzo mi się nie spodobał, z wrednym spojrzeniem powiedziałem, tak, żeby tylko ona usłyszała:
-Wpieprzyłaś nas po uszy i ponad nasze siły, a teraz zamiast się opanować brniesz w to bezgłowy, bez pomysłu. Za to z życiem swoim i przez to moim na szali, nie mówią nic o ich życiu, mam to w dupie, ludzie umierają, inni się rodzą, ale dałaś im nadzieję i to niepokrytą w czystej sile. Naraziłaś ich na zagładę, wystawiając ich na ostateczną bitwę, bo wydaje Ci się, że tak trzeba. Gówno trzeba. - spojrzałem zimno, ale po chwili się zreflektowałem i już mówiłem głośno:
-Dobrze, znaczy się niedobrze, w sumie to gównianie, czterdziestu ludzi... i trzech lub w tym trzech Shinobi niekoniecznie wysokiego poziomu. Pierwsze czego potrzebujemy to ludzi, ewidentnie potrzebujemy więcej ludzi. Wykorzystamy iluzję do tego, ale żywi z krwi i kości też by się przydali. Musimy też podzielić chętnych do obrony na posterunki, każdy z nich musi być w skrajnym punkcie wioski, tak abyśmy wiedzieli skąd jesteśmy atakowani. -podrapałem się po głowie - potrzebujemy jakiegoś sygnału z każdego z kierunków. Nie wiem, jakiegoś rogu, bombki czegokolwiek, najlepiej o różnej częstotliwości, żebyśmy wiedzieli, gdzie się dzieje najgorzej. Ty i ja zostajemy na środku i ruszymy tam, gdzie jest największe zagrożenie. Porozmawiaj ze starszym wioski, aby przygotowali różne kolory bombek lub sygnałów, musimy wiedzieć, gdzie znajdą się zwłaszcza Ci Shinobi. Raczej ruszą razem, więc to na nich musimy się skupić. Narumi musi ruszyć tam, gdzie będzie największy natłok wrogów bez umiejętności ninja. Mam nadzieję, że ludzie stąd są w stanie ich rozróżnić, kto jest kim. - skończyłem wywód i spojrzałem na nią, niech robi z tą wiedzą, co chce. Wioskę miałem w poważaniu, nie chciałem za nią umierać tak samo nie chciałem, aby Koneko za nią umierała.

Chakra: 96%

Nazwa

Sharingan: Ni Tomoe

Na poziomie dwóch łezek możliwości Sharingana rosną dość znacząco w stosunku do poprzednika. Od tej pory użytkownik jest w stanie rozpoznać na pierwszy rzut oka działające genjutsu. Poprawiają się także percepcja użytkownika. Nie jest to jeszcze pełnia możliwości tego Kekkei Genkai, ale rozwój jest widoczny od razu.

Możliwości

• Widzenie chakry przeciwnika - brak takiej możliwości przez obiekty
• Dostrzeganie obiektów niewidocznych gołym okiem - np. cienkie żyłki
• Rozpoznawanie genjutsu
• Odróżnianie klonów od oryginału - ranga C w dół
• Bonus atrybutów - wzrost percepcji o 30 punktów
• Kopiowanie technik - Tylko techniki taijutsu i bukijutsu (w przypadku braku dziedziny męczą o wiele bardziej). Wykonywane dopiero po przeciwniku.

Wymagania Przebudzenie zgodnie z mechaniką klanu (w przypadku misji minimum B), dziedzina klanowa D

Koszt E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie) (koszt x3 jeśli dziedzina klanowa nie jest rozwinięta na rangę C)