Siedziba władzy

[Vulpie]

Kobieta przez cały czas siedziała ze spokojem i z uwagą przysłuchiwała się słowom swojego rozmówcy. Nie przerywała mu, a na jej twarzy wymalowane było skupienie. Baji mógł nie dażyć klanu sympatią i już w głowie planować jak zdetronizuje Mukuro, ale nie mógł odmówić jednego, kobieta zachowywała się wobec niego wzorcowo. To było najgorsze. Nie można było na nic narzekać.
Szczęśliwie nie było tu zbyt dużo przestrzeni na rozważania, bo praktycznie od razu gdy Baji przestał składać raport ta podziękowała mu skinieniem głowy. Przez chwilę widać było, że się nad czymś zastanawia. Podejmuje decyzję. Otworzyła osta by coś powiedzieć, jednak zrezygnowała i zamknęła je na chwilę. Przeniosła wzrok za okno. Widok był piękny, wiosna zawitała w pełni. Odetchnęła ciężko.
-Czy opowiesz mi jeszcze Baji-san co działo się w czasie Turnieju Pokoju? Dostałam już kilka raportów, ale było to… przyznasz niecodzienne. Każdy punkt widzenia jest na wagę złota, aby w przyszłości lepiej poradziś sobie z nadchodzącym niebezpieczeństwem. Nawet jeżeli Antykreator nieżyje nie możemy zakładać, że nikt nigdy więcej nie postanowi pójść w jego ślady. - słychać było w jej głosie troskę, martwila się o swoją osadę, zdawała sobie sprawę, że jej życie było w jej rękach.

[Baji]

Zachowanie przywódczyni było wręcz podejrzanie w porządku. Zupełnie nie zgadzało się z tym jak ją sobie wyobrażałem mimo to wciąż nie do końca mogłem być do niej przekonany. Jedną rozmową nie można wymazać całej przeszłości. Śmierć cywili pod granicą, duma i pycha członków rodu jak u Kazumy, czy choćby spojrzenia jakie padały na mnie. Spojrzenia które bezgłośnie szeptały "bękart"... A jednak Mukuro zdawała się emanować troską i ciepłem, dlaczego? Czyżby to nie były jej grzechy, a winy za to wynikały z ingerencji osób trzecich? Niestety nie miałem czasu by się nad tym zastanowić bo dość szybko kobieta zdecydowała się przepytać mnie z wydarzeń z Sogen.
- Oczywiście Senju Mukuro-dono. Turniej rozpoczął się dość normalnie i nic z początku nie zapowiadało tej tragedii. Senju Kazuma, Senju Kan oraz Senju Sae z którymi dotarłem na miejsce dość szybko zajęli się swoimi sprawami co zostawiło mnie samego dając mi przy tym czas na poznanie paru osób czy zwiedzenie częściowe osady rodu Uchiha. W mniej więcej tym czasie Kazuma-san i Kan-san z tego co słyszałem próbowali dostać się na lożę przeznaczoną dla gości specjalnych robiąc wokół siebie niepotrzebną aferę jednocześnie w mojej opinii pogarszając opinię o naszym rodzie na arenie politycznej. Niestety nie było mnie wtedy z nimi stąd też nie jestem w stanie potwierdzić tego w stu procentach. Niestety z rozpoczęciem walk na trybunę wszedł zawodnik z miasta kupieckiego Ruyzaku no Taki pod imieniem Taro. Zrządzenie losu chciało, że akurat miał sprawę do mężczyzny imieniem Mujin-san, wysoki na około dwa metry mężczyzna o ciele pokrytym bandażem - utalentowany medyk, który w tamtej chwili rozmawiał ze mną oraz innym zawodnikiem z Unii Samotnych Wydm imieniem Renkuro-san, białowłosy młodzieniec o czerwonych oczach posługujący się marionetkami z ukrytą bronią. W trakcie jego obecności doszło do różnicy zdań oraz swoistych gróźb w kierunku uczestnika pustyni przez co postanowiłem osobiście wyjaśnić z panem Taro po jego walce parę kwestii i czekając na niego w wyjściu z areny natrafiłem na podejrzaną sytuację w której ów mężczyzna spotkał się z zakapturzoną postacią. Ich rozmowa sugerowała, że mają jakieś wątpliwe zamiary więc zdecydowałem się z pacyfikować dwójkę niestety mimo trafienia Taro okazało się że pod tym imieniem i wyglądem skrywał się sam Antykreator. Niestety przez ówcześnie zbyt mały wachlarz zdolności zostałem ogłuszony i ocknąłem się już w piwnicy jednej z gospód w Sogen pilnowany przez kobietę imieniem Iwaru, jeźdźca wojny. W trakcie pobytu w niewoli próbowałem uzyskać jak najwięcej informacji od przeciwnika licząc, iż moi rodacy zauważając moje zniknięcie odnajdą mnie i uwolnią. Od Iwaru oraz drugiego mężczyzny który tam się pojawiał dowiedziałem się o planie wysadzenia Kōtei w celu uratowania ludzkości. Ja miałem zostać utrzymany przy życiu aby głosić potem "dobrą nowinę", a następnie straciłem przytomność. Na szczęście w wyniku nieznanych mi działań zdołałem się ocknąć po jakimś czasie i uwolnić z więzów jednak wtedy było już za późno bo plan został wcielony w życie choć zdawało mi się, że nie wszystko poszło po ich myśli. W wielu miejscach doszło do starć zarówno z Hanem i jego poplecznikami jak i z siłami cesarza z którymi starłem się też osobiście wspólnie z Seno Hoshigashi z Cesarstwa która również była jedną z uczestniczek lecz nie popierała działań zbrojnych. Wspólnie podjęliśmy działania mające na celu ochronę ludności cywilnej z Kōtei. - niemalże streściłem cały turniej zastanawiając się czy powiedziałem już wszystko co powinienem - Za pozwoleniem Senju Mukuro-dono. Miałem też okazję na turnieju zamienić parę słów z przedstawicielami rodu Uchiha Kyoushim oraz Azumą i choć rozumiem, że z tym rodem mamy dość burzliwą przeszłość to jednak zdawali się być zupełnie inni niż mówi się u nas w wiosce o tym rodzie i sądzę, że powinniśmy ich wspomóc w trudnych czasach, a przynajmniej zaproponować wsparcie ich ludności cywilnej. Dodatkowo według mnie warto byśmy rozważyli walkę z cesarzem bo jest to człowiek nieobliczalny, a jednocześnie skoro sprzymierzył się z Hanem jeden z jego popleczników. Taka jest moja opinia pani.

[BeeBee-Hachi]

Fabułka

Kobieta siedząca za biurkiem robiła notatki, wsłuchując się w opowieść o Turnieju Pokoju. O części z tych rzeczy usłyszała, jednakże wiele z nich było nowością, dlatego też zaciekawiły ją. Nie planowała jednak przeszkadzać, to mogłoby wytrącić Bajiego z równowagi, a przez to też mógłby pominąć jakiś bardzo ważny fakt. Dopiero kiedy skończył, kobieta zapisała ostatnie zdanie i spojrzała na swojego podopiecznego.

- Dobra robota Baji-san. Rzucasz nowe światło na to, co zaszło w Sogen. Cieszy mnie też, że nawiązujesz kontakty z innymi klanami, w obecnych czasach sojusznicy są bardzo potrzebni, nawet jeśli będzie spokojniej bez Antykreatora, to nigdy nie wiadomo co nowego przyniesie nam los. - kobieta schowała swoje zapiski do szuflady, po czym podeszła do jednego ze swoich regałów i zaczęła w nim szukać jakiejś teczki. Po chwili znalazła jedną, na której okładce było napisane imię i nazwisko Bajiego. Wróciła na swoje miejsce i otworzyła ją, po czym przez chwilę przeglądała akta, czytając raporty o jego aktywności i różne opinie na jego temat. Ten czas mógł się dłużyć dla naszego bohatera, jeśli nie znalazł sobie jakiegoś zajęcia, no ale tak to było, kobieta musiała się zapoznać z materiałami, nim mogła podjąć decyzję.

- Jeżeli mogę zapytać, to co zrobisz później? Po tym jak byś otrzymał awans, jak widzisz swoje działanie jako Akoraito, coś się zmieni? - Zadała mu pytanie, dając sobie dodatkową chwilę na dokończenie przeglądania jego akt. Baji mógł oczywiście zastanowić się przed udzieleniem odpowiedzi, nikomu się nie spieszyło, więc mógł pomyśleć i dobrać najlepsze do tego słowa.

- No dobrze, nie będę cię trzymać w niepewności. Przejrzałam twoje dokumenty i uważam, że zasługujesz na ten awans. Następnym razem jednak grzecznie poczekaj na wezwanie. Wtedy będzie to załatwione szybciej. - powiedziała mu po tym, jak odpowiedział na jej pytanie, po czym wyciągnęła w jego kierunku dłoń, aby ją uścisnąć. Po tym geście po raz kolejny wstała od swojego biurka i podeszła do regału, na którym leżało sporo szablonów dokumentów. Wzięła jeden z nich i szybko wypisała co trzeba, po czym podała go chłopakowi.

- Skieruj się z tym dokumentem do pozostałych urzędników. Przygotują Ci nową odznakę i uzupełnią akta. - uśmiechnęła się i delikatnie skłoniła, wyrażając w ten sposób podziękowanie za zasługi dla klanu. - Mogę Ci w czymś jeszcze pomóc? - zapytała, wracając za swoje biurko i siadając na wygodnym krześle.

Senju Mukuro

  Ukryty tekst

[Masashi]

Szedł zdecydowanym krokiem za mężczyzną, który go eskortował do Siedziby Rodu. Nie wiedział czego chcieli jednak domyślał się że chodzi o tą misję z wilkami. Nie miał sobie jednak nic do zarzucenia poza tym, że narobił ludziom nadziei. Jednak metody które planowano tam zastosować… Każdy podrzędny wieśniak mógł to zrobić więc nie potrzebny był tam shinobi. Masashi cenił swój czas.
Wszedł bez słowa za strażnikiem, który go przyprowadził. Nie wiedział do którego pomieszczenia się udać toteż ślepo podążał za chłopakiem. Trochę go wkurzała ta struktura klanowa pokazująca „My jesteśmy na górze, Ty na dole” ale chłopak szybko uczył się nowych rzeczy toteż jego ranga było tylko zapiskiem na pergaminie, który kurzył się gdzieś w archiwach tego budynku. W myślach planował już zakupy, które musiał poczynić aby uzupełnić brakujący ekwipunek.

[Maneki Neko]

Masashi został odprowadzony pod drzwi gabinetu w długim korytarzu między piętrami budynku. Samotnie oczekiwał, w sumie, nie wiedząc na co czeka. W końcu drzwi do gabinetu otworzyły się same. -Wejść!- doszedł do jego uszu zimny, twardy i nieustępliwy ton głosu. Gdy tylko wszedł do gabinetu i zamknął za sobą drzwi, zauważył siedzącego za biurkiem dobrze zbudowanego mężczyznę o kasztanowych włosach i piwnych oczach. Miał podwinięte rękawy kimona na wysokość łokci przez co Masashi mógł zauważyć w pełni wytatuowane w różne wzory przedramiona mężczyzny. Wpatrywał się w jakieś pergaminy na biurku i notował coś na nich piórem. -Senju Hakate. Sentoki klanu Senju. Ty to zapewne Masashi, prawda?- westchnął na chwilę spoglądając znad swoich obowiązków w kierunku zielonowłosego. Ale bez żadnej ceremonii przywitania dalej robił swoje. -Wiesz dlaczego tutaj jesteś?- zadał mu dość proste pytanie. Ale czy na pewno? Może to jakiś haczyk? Tego mógł nie wiedzieć, ale wiedział zdecydowanie, że ktoś nie zwraca na niego najmniejszej uwagi tracąc jego czas.

Dialogi: Senju Hakate

[Masashi]

Na chwilkę zdębiał ponieważ był pod wrażeniem uroku mężczyzny którego spotkał. Jego głos wyrwał chłopaka z transu i ściągnął go na ziemię z krainy marzeń. Stał bez ruchu i wyczekiwał bury lub kary, która była w tym wypadku raczej pewna.
- Dzień dobry. Senju Masashi. - przedstawił się i skinął delikatnie w dół głową. Przełknął głośno ślinę ponieważ zaczął się stresować. Do tej pory niespecjalnie myślał o konsekwencjach swojego czynu.
- Domyślam się że chodzi o nie wykonanie zadania w wiosce Takaharu. - powiedział nawiązując do zlecenia, które porzucił ze względu na własne poglądy i odmienne podejście do tematu. Do tej pory wykazywał się nienaganną postawą jako shinobi. Z biegiem lat zaczął jednak w nieco odmienny sposób patrzeć na hierarchię klanu. Tylko dlatego że urodził się z nazwiskiem Senju był zmuszony się podporządkować zasadom, które obowiązywały.

[Maneki Neko]

Mężczyzna pokiwał głową na znak, że dokładnie o to chodzi. -Dokładnie o to chodzi. Chciałbym się dowiedzieć, dlaczego sam wybrałeś sobie zlecenie i samemu je opuściłeś. Bo jak się domyślasz... Nie są to zbyt dobre maniery a w szczególności nie jest to dobre zachowanie względem tego, że wszedzie podpisujesz się nazwiskiem. Co za tym idzie... Klan Senju otrzymuje negatywne odzewy w swoją stronę.- mężczyzna w końcu odłożył pióro do kałamażu i podniósł wzrok na zielonowłosego chłopaka, który w końcu zaczął odczuwać stres związany z tym, że klan wie wszystko, słyszy wszystko i widzi wszystko.

Dialogi: Senju Hakate

[Masashi]

Uniósł brew w geście lekkiego zdziwienia. Zatkało go na moment bo w zasadzie nie spodziewał się i aż musiał się chwilę zastanowić.
- Moment... Dlaczego sam wybieram sobie misje? Straż wywiesiła informację na tablicy. Chyba nie jestem niewolnikiem klanu? Prawda? Mogę w dzień wolny wybrać co zechcę zrobić ze swoim czasem? - powiedział odnosząc się do pierwszej części pytania. Zdawał sobie sprawę że nie postąpił elegancko ale nie zamierzał się też płaszczyć przed urzędnikiem z klanu Senju.
- Opuściłem wioskę Takaharu ponieważ narzucili mi sposób w jaki miałem uporać się z ich problemem. Przykro mi ale nie zamierzałem narażać życia stając naprzeciw stada dzikich zwierząt z garnkiem i chochlą w dłoni próbując je przestraszyć. Oni mieli wizję przegonienia stada wilków niczym pastuch przegania owce na łąkę. To tak niestety nie działa. A skoro uważali że to takie proste... Bo przecież każdy mógł narobić hałasu i je przegonić. To dadzą sobie radę sami. Nie wziąłem za nic kasy więc nie mam sobie nic do zarzucenia. - powiedział po czym skrzyżował dłonie na klatce piersiowej. Nie był zbyt uradowany z faktu iż musiał się tłumaczyć przed kimkolwiek.

[Papyrus]

- Możesz. Ale nadal jesteś shinobim klanu i nie możesz przynosić wstydu rodowi Senju. Shirei-kan nie byłaby zadowolona, gdyby wiedziała, że podejmujesz się zadania i z niego rezygnujesz. Szczególnie, kiedy jest tak bardzo proste.

Mężczyzna przyjrzał się buńczucznej minie młodzieńca i westchnął.

- Zdajesz sobie sprawę, że wykonujesz pracę na zlecenie? Ludzie ci płacą. Masz wykonywać ją w sposób, w jaki cię poproszą. Czy to były wilki, czy to były owce czy inne dziki, jeżeli chcieli przegonić ich tak, a nie inaczej. Jesteś shinobim. Nie tobie kwestionować mocodawców. Masz wykonywać rozkazy. Masz nie przynosić wstydu klanowi. Ktoś by pomyślał, że w tym wieku już powinieneś wiedzieć, że nie jesteś sam swoją osobą, tylko narzędziem w rękach klanu. Nie po to cię szkolono, żebyś teraz wybrzydzał.

- Doskonale wiem, że będziesz się stawiał, czy mi tu na głos, czy poza tym pokojem, jak niedojrzały nastolatek. Dobrze to sobie jednak przemyśl, bo ja nie będę się powtarzał. Spadaj stąd i się ogarnij, chłopcze.

Dialogi: Senju Hakate

[Yami]

Misja rangi B
1/17
Misane

Rankiem otrzymała list aby stawić się w Siedzibie Władzy. Kolejny dzień, kolejne zadania. Wszystko ku chwale rodu. Każde wyzwanie miało ją prowadzić coraz wyżej w szczeblach kariery. Ostatnie tygodnie pozwoliły jej lepiej zaaklimatyzować się w stolicy. Tego typu też charakter misji otrzymywała. Zanieść coś z punktu A do punktu B. Pomóc przy budowie czy innym transporcie. Opieka nad przyszłymi shinobi Senju wraz z udzielonymi im korkami czy praca z dokumentami w siedzibie rodu. Niezaznajomiony mógłby uznać, że ktoś dziewczynie podcina skrzydła. Nie pozwala wyrosnąć do statusu kogoś istotnego, kogoś kto zmienia świat na lepsze. Z biegiem czasu zaczęła jednak dostrzegać, że coraz więcej osób wita ją na ulicach miasta. Zadania, mimo że błahe, pozwoliły poznać lepiej mieszkańców oraz innych członków rodu. Starsza kobieta sprzedająca warzywa nieopodal twego miejsca zamieszkania nie była sprzedawcą, miała swoje imię i pakiet doświadczeń, którymi się dzieliła. Wszystko czemuś służyło.

Stawiła się w budynku o wyznaczonej godzinie. Mikoto powitała ją ciepłym uśmiechem. Nie pokój lidera był najważniejszy. Sercem tego przybytku była recepcja, przez którą przewijały się setki ludzi każdego dnia. Młoda dwudziestolatka stała na straży porządku.
- Witaj Misane! Szanowny Sato już na ciebie czeka. Pokój numer 21. Na piętrze, prawy korytarz.
Recepcjonistka nie potrzebowała spoglądać w notatki aby przekazać Tobie informację. Mówi się, że miała pamięć absolutną. Była osobą niezastąpioną. Jednego dnia w karczmie słyszałaś rozmowę dwóch senju, którzy śmiejąc się wskazali za porwanie Mikoto bardziej druzgoczące dla klanu niż porwanie Shirei-Kana.

[Misane]

Świat był wielki. Ludzi było pełno. Takie dwa wnioski nasunęły się jej jako pierwsze gdy tylko dotarła do stolicy. Przyzwyczajona do swojej malutkiej osady potrzebowała chwili aby otrząsnąć się z szoku kulturowego… i pilnowania przez Nukę i Yomei aby nie popełniła jakiego… czegoś czego nie powinna. Samo stwierdzenie, że czegoś jej nie było wolno było niczym potwarz. No ale miała i zdiagnozować zewnętrzny świat, no to musiała zagryźć swoje białe ząbki.
Skinęła głową strażnikom, których zaczynała już kojarzyć z widzenia. Starała się wyłapywać twarze ludzi, których już wcześniej poznała, co wcale nie było takie proste.
Miłą odmianą było zobaczenie uśmiechniętej panienki na recepcji. Była niczym biblioteka na nogach - wiedziała wszystko i bardzo chętnie dzieliła się informacjami. Misane odpowiedziała uśmiechem na uśmiech.
- Dzień dobry, Mikoto! Dziękuję - odpowiedziała i od razu skierowała kroki pod wskazany pokój.
Po kilku dniach bycia poza Tsukikure, z rzeczy, które uznała za najważniejsze lekcje, których się nauczyła na własnej skórze - za jedzenie i… i generalnie wszystko należy płacić, albo ryzykowało się nieuzasadnionym gniewem i krzykiem ludzi stojących za straganem… generalnie wszyscy przykładali jakąś irracjonalną wielką wagę do metalowych monet Ryo zachowując się jakby bez tego żyć się nie dało - powoli Misane zaczęła nabierać wrażenia, że to może było źródło choroby trawiącej ludzkość, lecz jeszcze nie podjęła ostatecznej decyzji. Kolejna lekcja to to, że faktycznie świat był pełen ignorantów, bo każda próba zagadnięcia o Tsukomori no Kami kończyła się krzywym spojrzeniem, albo pobłażliwym skinieniem głowom starszych osób. Najważniejsze jednak było to, że nie dość, że należy pukać, to powinno się czekać na zgodę na wejście. Bez sensu. W Tsukikure nie było czegoś takiego jak zamknięte drzwi. Każdy mógł odwiedzić każdego kiedy tylko sobie to zażyczył… a szczególnie jeśli chciała gdzieś wejść Mikami - dla niej każda para drzwi była otwarta, a osoby, które odwiedzała były szczęśliwe, że spotkało ich błogosławieństwo goszczenia boskiej wybranki.
Nauczona na licznie powtórzonym błędzie zapukała w drewniane drzwi i mimo położenia dłoni na klamce wstrzymała się przed naciśnięciem póki nie zostanie zaproszona. Jeśli usłyszy zgodę, to z typową dla siebie lekkością wejdzie do środka

[Yami]

Misja rangi B
2/17
Misane

"Wejść".
Szorstki, wypracowany latami ton wezwał ją do środka. Drzwi uchyliły się pod naporem palców. Gabinet Sato, odpowiedzialnego za wręczanie wytycznych młodym shinobi był niewielki. Każdy najmniejszy kawałek ścian po lewej i prawej stronie był zajęty setką zwojów wciśniętych w przystosowane do pomieszczenia regały. Kilkanaście podobnych leżało również na jego prostym biurku. Oprócz nich znajdowały się tam kubek prawdopodobnie zimnej już herbaty oraz atrament z pędzelkiem. Atramentu wyraźnie zaczynało brakować, choć nie było jeszcze południa.
W pomieszczeniu poza siwiejącym panem Sato znajdował się jeszcze młody chłopak z okularami na nosie. Mógł mieć raptem dwie, może trzy wiosny więcej od ciebie. Chuderlak. W rękach trzymał sporych rozmiarów notatnik. Trzy razy grubszy niż zwyczajowe jakie można nabyć w sklepach. Wystawała z niego masa małych, opisanych zakładek.
- Dobrze, że już jesteś. Co prawda sama sprawa nie jest wielkiej wagi...
Chłopak podniósł się gwałtownie. Okulary zsunęły mu się do połowy nosa. Poprawił je błyskawicznie.
- Z całym szacunkiem Panie Sato ale jest, jest to sprawa wielkiej wagi. Legendy wyraźnie wskazu...
- Dobrze, dobrze już to słyszałem. Dasz wykład innym razem.
Sato ponaglił ręką młodzieńca aby zajął swoje miejsce. Chłopak trochę się naburmuszył. Usiadł. Noga podskakiwała mu z zniecierpliwienia.
- Na czym to ja... a tak... Kilka dni temu na pograniczu Tajemniczego Lasu kilku naszych zwiadowców natrafiło na wyrwę w ziemi. Niby nic dziwnego, ile ich może być w tych rejonach? Tysiące? - Chłopak chrząknął ponaglając - No więc tak się złożyło, że się do niej zbliżyli uznając zapewne, że schronią się w niej przed słońcem. Pewnie w cieniu chcieli zjeść prowiant. Powody zresztą nie są istotne. Istotne jest to, że dostrzegli wewnątrz tej wyrwy kamienną ścianę. Z początku myślałem, że robią sobie jaja, przecież naturalne jest, że pod ziemią są skały więc co w tym dziwnego. No więc dziwnego było z tą ścianą to, że była ona zdobiona różnymi symbolami.
- Nie były to zwykłe symbole! Biorąc pod uwagę zebrane z miejsca notatki wszystko wskazuje, że jest...
- Usiądź i daj dokończyć albo zaraz odprawię Ciebie i tyle będzie z Twojej prośby.
Z wyraźnym bólem chłopak spuścił głowę.
- ...także... symbole, tak tak... zwiadowcy zrobili ich szkic i przekazali wraz z raportem. Nie było wielkiego zainteresowania ale jakimś cudem ten o to młodzian się o nich dowiedział i zaczął robić raban aby wysłać ekspedycję i to natentychmiast. Gdyby nie fakt, że jest synem dość istotnych osób wyrzuciłbym go za drzwi. Ekspedycji nie wyprawimy ale zapewnimy mu bezpieczeństwo w tym jego wypadzie. Twoja rola jest taka aby nic go na tym wypadzie nie zjadło. Miasto zdołałaś już pewnie poznać więc poznanie reszty rejonu chyba będzie w sam raz. Dwie pieczenie, jeden ogień jak to mówią.
Chłopak miał nadymane policzki. Był lekko czerwony. Noga chodziła mu coraz silniej ale słowa Sato o wyproszeniu widocznie silnie na niego zadziałały.

Podekscytowany chłopak

[Misane]

Przechyliła nieco głowę w geście skonsternowanego szczeniaka przysłuchując się wymianie zdań między mężczyznami. Było to… osobliwe. Na pewno nie czuła się w pozycji by się wtrącać. Pan Sato wyglądał już jakby żyłka na jego czole była bliska pęknięcia, a młodzieniec obok… nie wydawał się kimś, kto lubi aby przerywać mu w jego dysputach.
Gdy doszli do istotnej części przytaknęła.
-Ochraniać, przyjęłam - skinęła głową, notując sobie cel zadania. Nie wydawał się być on jakoś skomplikowany.
W tym momencie zapewne powinna zadać wiele pytań - czy powinna się przygotować, o czymś wiedzieć, coś spakować, a może przygotować na konkretne niebezpieczeństwo. Tak. Tak by zrobił doświadczony shinobi, albo chociaż osoba z odrobiną oleju w głowie, której nie obce były jasne i ciemne strony życia. Szczęśliwie Misane do nich nie należała, więc nie musiała zawracać sobie swojej ślicznej główki zmartwieniami - w końcu jak wiemy im mniej zmartwień, tym gładsza skóra na stare lata.
Misane skupiła swoje zielone tęczówki na chłopaku w cichym wyczekiwaniu. Powinien zarządzić rozpoczęcie wyprawy albo chociaż się przedstawić - co by wiedziała jak się do niego zwracać. Nie przejęła się mocno jego wątłą budową - sama atletką nie była, może i jego jego bóg pobłogosławił jakąś siłą? Chociaż skoro prosił o ochronę to raczej nie mógł należeć do wybitnie bojowych jednostek. Tutaj przez ułamek sekundy zaświtało Misane pytanie czy ona sama była boją postacią, lecz szybko odsunęła wątpliwości w cień. Skoro mieli przemieszczać się po lesie to na pewno Tsukimori będzie ich miał w swojej łasce.
Chyba ze wszystkiego najbardziej podobały jej się właśnie dwa aspekty - obcowanie z naturą, z którą już czuła się od dziecka bliską przyjaciółką oraz możliwość poznania nowych terenów. Może te runy czy inne malowidła były jakoś związane z historią świata i pomogą jej zrozumieć czemu wszystko kręci się tak jak kręci? Może były to symbole samego Tsukimori’ego i będzie mogła napisać o tym do Seimei’a co wspaniałego udało jej się odkryć? Tak. Ta myśl napełniła jej serce ekscytacją. Czy realna była szansa, że sam rogaty wilk był powodem pozostania tych dziwnych symboli? W jej głowie była ona ogromna i rosła z każdą chwilą gdy się nad tym dłużej zastanawiała.

[Yami]

Misja rangi B
3.1/17
Misane

Dwa słowa wystarczyły, żeby mężczyzna wystrzelił jak z procy. Płomień gorliwości rozpalił się i był tak wielki jak stąd do Ryuzaku no Taki. Złapał Twoją dłoń i potrząsnął nią kilkanaście razy.
- Dziękuję. Naprawdę dziękuję. Nie wiesz nawet jak się cieszę, że się zgodziłaś, wyruszamy teraz, ZARAZ! Im szybciej tym lepiej! Nie możemy pozwolić Izanami czekać o nie, nie pozwolimy. Wyciągniemy z Krai...
Chrząknięcie, głośne, poniosło się po pokoju. Sato rozsiadł się w krześle i ostro spoglądał w kierunku młodzieńca. Głośno westchnął.
- A macie wszystko przygotowane? Będziecie w okolicach Tajemniczego Lasu, chłopcze. Namiot masz? Nie masz. Prowiant masz? Nie masz. Chcesz zejść pod ziemię a masz czym oświetlić sobie drogę? No nie masz przecież. I jak wspomniałem wcześniej wykład sobie zrobisz gdzieś indziej a nie w moim Gabinecie. Przejdźcie się do jakiejś Herbaciarni i tam opowiesz wszystko z tymi Twoimi szczegółami. A teraz żegnam państwa oboje.
Mężczyzna dłonią wskazał drzwi.
- A tak - rzucił nim opuściliście próg gabinetu - bo pewnie nie przyjedzie to wam do głowy w przeciągu następnej godziny. Misane to jest Kenichi, Kenichi to jest Misane. Życzę wam miłego dnia.
Wychodząc przeszliście koło recepcji. Kenichi podszedł do Mikoto uścisnął dłonie i dziękował jeszcze z kilka minut za przekazane informacje. Ta odparła, że przecież już jej kilka razy dziękował i dał wreszcie spokój.

Kenichi

Z/T -> Herbaciarnia pani Rise