Szlak transportowy

[Yami]

Kiedy dziewczyna do mnie podeszła i dotknęła mojej piersi odsunąłem się odruchowo. Nie bardzo wiedziałem co nią kierowało czyniąc to. Choć zapewne ona sama nie była w stanie tego wszystkiego pojąć. Nie jest to łatwy temat do rozmowy a tym bardziej do tego aby się w ogóle z niego zwierzać. Gdybym jej nie potrzebował, z całą pewnością pozostałaby z niewiedzą a ja posiadając szczątkowe zdolności tropicielskie znalazłbym sposób aby uniknąć wytropienia np. z wykorzystaniem wachlarza i zdolności lotu. Nie można Ciebie wytropić jeśli nie pozostawiasz żadnych śladów.
Nieznacznie uśmiechnąłem się słysząc o tym jak Jinchuriki wyrwał się spod kontroli. Kyoushi zdawał się być osobą ulegającą natłokowi emocji. Nie kryje się z tym, że jest energiczną osobą i niczego nie ściska w sobie na dłuższy czas. Prawdziwe przeciwieństwo mnie.
- Od razu napomknę, że To nie byłem ja. - odparłem na pierwszą część odpowiedzi, z drugą musiałem się odrobinę zastanowić - Nie wiem jaka jest Twoja definicja szlachetności ale z całą pewnością taki nie jestem. Miałem dwa powody aby pomóc mieszkańcom. Pierwszym było to, że istniała szansa, że uznasz mnie właśnie za "szlachetnego" i pozwolisz mi odejść. Drugim było to, że jeśli bym im nie pomógł z całą pewnością ruszyłabyś za mną, a gdy tylko byśmy się spotkali wycelowałabyś we mnie swoją kataną. Zakładałem, że walka z bandytami zakończy się bez większych trudności. Walka przeciwko Tobie... wolałbym nie wiedzieć jaki byłby jej wynik.
Podniosłem się aby stanąć naprzeciw dziewczyny i wyciągnąłem prawą rękę do przodu. Było to niejako zawarcie umowy między nami.
- Nie jestem osobą z której warto brać przykład. Niemniej jednak dziękuję, że zachcesz mi pomóc zwłaszcza jeśli nie wiem z czym przyjdzie mi się zmierzyć. Zrozumiem jeśli w dowolnej chwili odstąpisz. Nie warto tracić życia na coś co nie przyniesie Tobie żadnej korzyści.
Następnie odpowiedziałem jej na pytania jakie zadawała z wyłączeniem informacji o tym, że sama Kokuou zechce pokazać mi jak lepiej kontrolować jej chakrę. Nie wiem czy nie spóźniony moment ale postanowiłem zwrócić się do pięcioogoniastej.
- Mam nadzieję, że nie masz mi tego za złe. Im mniej osób wie tym lepiej... choć jeśli chcę dowiedzieć się co stało się tamtego dnia jej zdolności mogą okazać się kluczowe. - uśmiechnąłem się spoglądając w niebo - a po wszystkim udamy się do najgorętszych źródeł jakie znam w ramach podziękowań.
Przed wyruszeniem w dalszą przygodę należy zebrać drużynę mówili. Tym razem stanowić ją mogła jedna samurajka, niepewny wszystkiego syn kupca i lubiący ciszę i spokój demon. Ekwipunek zapieczętowałem, bandaże zdjąłem, ciężarki odpieczętowałem. Ogólnie powróciłem do stanu sprzed przybycia do obozu i tak mogłem rozpocząć podróż w kierunku świątyni gdzie odbędzie się wyczekiwany trening.

  Ukryty tekst

[Yuki Hoshi]

~ 31/... ~

~ Yami ~

~ Wyprawa Rangi B ~

~ W poszukiwaniu siebie ~

Suzumebachi posłuchała cię i twoich słów, ale za bardzo nie odpowiedziała. Niby miałeś odpowiedź na wszystko, ale kobieta albo nie chciała słuchać tego, jak się oceniasz, albo oceniała cię zupełnie inaczej i przyjmowała twoje słowa jako bardziej zbyt dużą analizę sytuacji albo próbę bycia skromniejszym niż byłeś. W każdym razie na pewno nie chciała się na ten temat z tobą sprzeczać.

Przyjęła to, że jesteś jinchurikim i, chociaż przez jakiś czas milczała w czasie ich drogi, ostatecznie jednak zrobiło się w miarę normalnie. Obserwowała cię jednak uważniej, ale jej ręka ani razu nie przesunęła się do miecza na cokolwiek, co zrobiłeś. Po jakimś czasie nawet wróciliście do rutyny - co więcej, patrząc na to, jak długo podróżowaliście, wasza rutyna była coraz bardziej rutyną i z dnia na dzień coraz bardziej się do siebie przyzwyczailiście.

Namiot nadal był tylko i wyłącznie twój. Suzumebachi radziła sobie.

Możliwe było, że coraz częściej się do ciebie uśmiechała. Na pewno obserwowała cię częściej.

Kokuou była zaskakująco spokojna po tym, kiedy się wygadałeś Suzumebachi.

- Potrzebujemy sojuszników i zaufanych ludzi. Ona wydaje ci się ufać. I przez to, że zaufałeś jej, nie próbuje zrobić krzywdy ani tobie ani mnie nie traktuje źle. Nie wiem, co tak naprawdę sobie myśli, ale nie mam nic przeciwko temu, żebyś miał wokół siebie przyjaciół. Ja tęsknię za częścią mojego rodzeństwa. Nie ma powodu jednak, żebyś ty cierpiał moją samotność.


To był już kolejny dzień, kiedy podróżowaliście górskimi ścieżkami. Jakiś czas temu szczyty pokazały się na waszym horyzoncie, potem do nich doszliście i zaczęliście wchodzić coraz wyżej i wyżej. Robiło się powoli coraz chłodniej, powietrze wydawało się czystsze, a pogoda zmieniała się jak w kalejdoskopie.

Górskie ścieżki były kręte, czasami strome, czasami wygodne. Musieliście dbać o swoje buty, o wypoczynek. Szliście przez wysokie lasy sosnowe i mniejsze laski o bardziej wygiętych, traktowanych przez wiatry pniach i gałęziach. Trzymały się skał mocno, ale też co rusz widzieliście jakieś powalone drzewa. Mijaliście górskie wioski i miasta.

Aż w końcu dotarliście do miejsca, gdzie Kokuou kazała ci zejść ze ścieżki.

- Kiedyś, dawno temu była tutaj droga, ale przez lata zarosła i nikt z niej nie korzystał. Kiedy przejdziecie przez ten szczyt, zobaczysz, gdzie kiedyś mieszkałam.

Podróż przez ową górę zajęła kilkanaście godzin, bo droga przez las, zasypana przez kamienie, powalone drzewa i inne nieszczęścia. Droga musiała być bardzo porządnie zniszczona przez ten czas. Gdzieniegdzie były rozpadliny, gdzieniegdzie trzeba było się wspinać. Jednak ostatecznie minęliście szczyt i o zachodzie słońca ukazał wam się widok na kotlinę górską.

Widok był… niesamowity.

Z/T

[Yami]

Wyruszyliśmy z samego rana w kierunku muru. Podróż w zasadzie nie różniła się niczym szczególnym za wyjątkiem częstszych rozmów niż wrażeniu, że ktoś Ciebie śledzi. Postój również odbywał się w zupełnie inny sposób. Każdy z nas czuwał po tyle samo. Była to też dla mnie idealna pora aby kontynuować treningi. Kilka nocy mi zeszło nim udało mi się to opanować ale może po kolei.
Pierwszego dnia siedziałem koło ogniska. Suzumebachi jeszcze bez namiotu spała owinięta w koc. Ja trzymałem w dłoniach wypełniony chakrą. Jej sama ilość sprawiała, że odczuwałem wibracje kunaia w dłoni. Efekt ścierania się chakry i siłą nacisku sprawiały, że nie byłem w stanie utrzymać pożądanej ilości chakry na broni. Za każdym razem kończyło się tak samo. Gęstość chakry powoli zaczynała wracać do żądanego poziomu. Każda kolejna próba wydłużała ten czasem jednak w nieznacznym tylko stopniu. Jeśli tak będzie się to ciągnąć nigdy nie uda mi się wykorzystać tego w walce. Podczas niej powinienem nie myśleć o technice i jak ją podtrzymywać proces powinien być dla mnie naturalny a wyraźnie taki nie był...
Drugiego dnia postanowiłem zmienić strategię. Zamiast korzystać od razu z większych ilości chakry najpierw skupię się na jej większej kompresji. To pozwalało wywrzeć większy nacisk na samą chakrę co powinno doprowadzić do zwiększenia się ostrości broni. Nie przewidziałem jednak tego, że zwiększenie naciskających na siebie dwóch warstw chakry doprowadzi do tworzenia się wyżłobień w samym kunaiu. Chakry dosłownie zgniatały stal a ta zgodnie z prawami rządzącymi światem stawała się gorąca. Za trzecim podejściem puściłem broń kiedy poczułem ból w dłoni, którą trzymałem. Ślady o oparzeniu westchnąłem. Nie było to aż tak problematyczne, wystarczyło jedynie założyć rękawiczki i kontynuować jednak ilość potrzebnej chakry i tak skutecznie ograniczała moje treningi. Musiałem też zachować odpowiednie siły na podróż i na wypadek gdyby coś się stało. Wiedziałem, że Suzumebachi jest świadoma mojego treningu jednak udawała, że nie wie albo przynajmniej nic nie mówiła. Do zmiany warty pozostała jeszcze godzina a ja już czułem znaczne zmęczenie. Jeśli jednak taka pierdoła ma mnie pokonać wówczas musiałbym cofać dane słowo. Sięgnąłem po kunai pomimo pieczenia ręki i ponowiłem trening.
Trzeciego dnia pracowałem nad ścieraniem się obu połówek chakr zwiększając ich ostrość. Powróciły wibracje, które po ćwiczeniach odczuwalne były przez dłoń dobrą godzinę. Jednak teraz nie o tym co czułem po treningu ale jak on w zasadzie przebiegał. W skrócie nie różniło się to zbyt wiele od tego co można doświadczyć w technikach tego typu. Skupiłem się aby tym razem wykorzystać doświadczenie dnia wczorajszego. Drżąca i piekąca dłoń nie odstępowały mnie na krok. Z każdą jednak próbą, która doprowadzała do pojawienia się kropel potu na czole odczuwałem te efekty znacznie mniej. Przypomniało mi to jedną kwestię zarządzania pracą którą kiedyś mi wkładało. Zamiast myśleć o zbudowaniu domu podziel pracę na mniejsze etapy. Najpierw wylewka, potem konstrukcja budynku, ściany, dach, ocieplenie i wystrój. Nie tworzy się od razu wszystkiego. Nawet jeśli miałem podstawy nie były one przystosowane do większego tempa i ciężaru. Podwaliny musiałem wypracować sobie od zera.
Czwarty, Piąty i Szósty dzień warty wyglądał w sumie bardzo podobnie dlatego nie będę się zbytnio nad nim rozwodził. Próbowałem połączyć aspekty dnia drugiego oraz trzeciego ze sobą. Połączenie tych dwóch części układanki nie było jednak tak proste jak można sobie wyobrazić. Ból i rany cięte, które pojawiały się na dłoni w ciągu ułamku chwili kiedy tylko straciłem koncentrację. Był również jeden incydent, który zakończył się gwałtownym poderwaniem samurajki, kiedy Kunai dosłownie wybuchł mi w ręku. Poharatana dłoń oraz kawałki metalu porozsypywane dookoła czy powbijane głęboko w pobliskiej ziemi i drzewach sprawiły, że Suzumebachi nie pozwoliła "odmówić" pomocy bandażując mi rękę. Podziękowałem jej, zapewniłem, że to kwestia wadliwego sprzętu i powiedziałem aby się nie martwiła tylko poszła dalej spać. Przeprosiłem również za tego typu pobudkę. Od tamtego momentu nie zmrużyła już oka.
Siódmego dnia przestałem odczuwać negatywne efekty działania techniki. Lepsza kontrola pozwoliła uniknąć efektów ubocznych. Wciąż musiałem się skupiać ale byłem na dobrej drodze do ukończenia treningu. Od tego momentu spędzałem tylko 1 godzinę na doskonaleniu techniki każdej warty aby nie wypaść z wprawy.

  Ukryty tekst

z/t -> Szlak Transportowy Sogen

Dokąd: Sogen
Przez:Soso -> Yusetsu -> Sakai
Środek transportu: Pieszo

[Izuro]

/Przybycie z Sakai do Daishi

Cała jego droga z Sakai do Daishi trochę trwała, ale nie było to dla niego większym zmartwieniem gdyż miał czas na przemyślenie swojej ostatniej misji w której to przy użyciu swej techniki klanowej pozbawił życia trójkę osób w tym córkę Regisa. Tym akurat się nie przejmował jakoś bardzo. Zwłaszcza, że to ona najbardziej kierowała wiewiórkami tylko dlaczego kupiec uratował mu życie po zabiciu jego dziecka? Fakt był taki, że powstrzymał to złe ugrupowanie, może czegoś się nauczyli oni sami. On? Napewno być pewniejszym siebie, zginąć można zawsze, ale czasem ma się to szczęście, że się przeżyje. Całą drogę tak zamulał aż w końcu dostrzegł zbliżające się domostwa, większą osadę. Zapewne było to Daishi, czy tu właśnie zmierzał? Może tak? Było tu całkiem ładnie, chwilka odpoczynku dobrze mu zrobi, uzupełni zapasy i kto wie może tu dłużej zostanie? Uśmiechnął się, wszedł do osady, ściągnął swój sakkat i zaczął swoją kolejną przygodę tym razem w Karmazynowych Szczytach.

Z.T - Daishi

[Minoru]

---

Rok 394

---

Przybycie z Sogen do Daishi
Była to jedna z jego najdłuższych wędrówek. Zajęło mu to ogromne ilości czasu, głównie ze względu na to, że musiał okrążyć Sogen od południa. A jednak poradził sobie z trudami podróży o wiele lepiej niż gdy wracał z Ryuzaku. Jego ciało może nie wyglądało najzdrowiej z tymi wszystkimi poparzeniami na jego ciele i włosami, które dopiero co zaczynały odrastać. A jednak, gdy odzyskał siły, czuł że stał się silniejszy. Dużo, dużo silniejszy. Czy gdyby jego ciało potrafiło poruszać się w taki sposób jak teraz, wtedy gdy był na murach, czy zrobiłoby to jakąś różnicę?
Trudniej zaczęło się robić, gdy zaczął docierać do Kyuzo, a teren zaczynał robić się coraz bardziej wyżynny i pagórkowaty. A jednak pomimo tego, poczuł jak łapie go smutek w sercu. Wychował się w takim otoczeniu, z tymi wszystkimi widokami, bez nizin, płaskich terenów i wszędobylskich bagien. A miał to wszystko utracić. Nawet widok członków rodu Hyuga nie mógł zepsuć mu humoru, pomimo oziębłych stosunków między dwoma sąsiadami. Lecz prawdziwie nostalgicznie poczuł się w Daishi. To tu urodził się i dorastał Kitashi. To tu Minoru wraz z Sokiro wybierali się na piesze wycieczki by odwiedzić Kosekiego. Tęsknił za tamtymi, prostszymi czasami. Teraz jednak pozostało mu wykonać najgorsze. Musiał dotrzeć do stolicy, a potem… potem zobaczy.
Nim jednak to nastąpi. Musiał przebyć cały kontynent, unikając przy tym terenów, które wpadły w ręce dzikich. Nie mógł zatem udać się bezpośrednio do Antai. Wybrał zatem drogę do Midori, a potem wzdłuż granicy do Shinrin i Sakai. Tam pomimo rad Masashiro-dono nie szukał pomocy. Nie miał czasu na gościnę, śpieszyło mu się. Dlatego udał się w dalsza drogę do Yusetsu, a potem przez Shigashi do Kyuzo i wreszcie Daishi.

Z/T

[Minoru]

Wyprawa B:
“Nasze miejsce w świecie” Misaki

---

Kolejka 6:
Misaki: 5
Minoru: 6

---

A więc, wszystko zostało ustalone. Misaki pojedzie do Kaminari i tam rozezna się w sytuacji. Cała trójka pożegnała się, zadowolona z odbytych rozmów i już mieli rozejść się wszyscy, gdy nasza młoda bohaterka odezwała się kolejny raz. W swojej uwadze insynuowała, że dwoje mężczyzn miało w tym zadaniu większy udział aniżeli tylko przekazanie jej informacji. Kame słysząc jej słowa, zatrzymał się w pół kroku i wbił w nią swój badawczy wzrok.
- Czy ktoś mówił ci już, że jesteś zbyt mądra jak na piętnastolatkę? Bywaj Misaki-san, do rychłego zobaczenia. - Rzucił w odpowiedzi na jej słowa, a na jego ustach wykwitł szeroki uśmiech. Była to odpowiedź niejasna i lepszej nie miała szansy dostać, gdyż oboje już ruszyli w swoją drogę. Lecz czy jego niejasne słowa nie były swego rodzaju potwierdzeniem podejrzeń dziewczyny?
Do domu dotarła kilka chwil później. Od progu została zaatakowana przez zatroskaną rodzicielkę, która zaczęła dopytywać co jej zajęło tyle czasu. Potem nastąpił moment opowiedzenia co też przydarzyło się dziewczynie podczas dzisiejszych zakupów. Reakcje na te rewelacje, były mieszane. Było sporo radości, ich córeczka mogła awansować i to w tak młodym wieku. Z drugiej strony, chcieli ją wysłać w obręb działań wojennych.

---

Ranek nastał jednak bardzo szybko. Czas rozłąki. Kolejnej. Misaki przygotowała się odpowiednio i nie tracąc czasu wyruszyła na szlak. W Daishi był port. Niewiele osób zdawało sobie z tego sprawę, ale tak właśnie było. Znajdował się on jednak poza siedzibą Jugo, daleko na północy. Toteż musiała się śpieszyć, by nie spóźnić się na odpływający okręt. Droga na całe szczęście była przyjemna. Z powodu wczesnej godziny ruch na drodze był niewielki, pogoda również dopisywała. Zimowe chłody zdawały się odejść w zapomnienie, a letnie upały jeszcze nie nadeszły. Do portu dotarła więc trochę ponad godzinę później.
Wciąż było dość wcześnie, toteż nie było zbyt wielu ludzi. Pojawił się jednak pewien problem, który szybko został rozwiązany. Mianowicie, Misaki nie wiedziała przecież którym statkiem miała odpływać. A problem ten został szybko rozwiązany, ponieważ na miejscu spotkała dwie znajome twarze.
- Ohayo Misaki-san. Baliśmy się, że nie dotrzesz. Wyruszamy za około pół godziny, więc rozgość się. - Kame i Tatsuo stali tuż przy wybrzeżu, wpatrując się w przycumowane w porcie okręty.

[Tanaka Misaki]

Wolny czas minął jej nadzwyczaj szybko, a Misaki starała się wykorzystać go najlepiej jak potrafia, spędzając go z rodziną. Zagrzała w domu już sporo czasu, dlatego też dziwnie jej było ponownie wyruszać na misję. Tym bardziej, że jej charakter był inny od tych, do których nastolatka była przyzwyczajona. Pożegnała i przeprosiła swoje koty, że znów je zostawia, po czym spakowała się na podróż. Dawniej, za czasów, gdy parała się jeszcze misjami D, Tanaka zabierała ze sobą Kuroi i Akari. Jednak wraz z wyższymi rangami rosło również niebezpieczeństwo, a ognistowłosa nie chciała narażać swoich pupili.
Do samego portu dotarła później niż planowała, jednak nie była spóźniona. Jej strój był lekki, nie krępujący ruchów. Misaki chciała się bowiem dostać na miejsce jak najszybciej i jak najsprawniej. Zabrała jednak ze sobą bardziej formalny ubiór, gdyby przyszło jej się spotykać z kimś ważnym. Jakby się tak zastanowić, to nie miała jeszcze okazji zabrać sukni od pewnej młodej krawczyni z Ryuzaku, które miała na imię tak samo, jak kot MIsaki, na żadne wydarzenie. I nie miała też jak się pochwalić nią Sasame! A to był jeszcze większy skandal!
Po dotarciu na miejsce, Tanaka zaczęła się rozglądać po porcie, szukając "tego właściwego statku". Nie dostała żadnych konkretnych instrukcji, więc zamierzała pytać i pytać, aż znajdzie to, czego szukała. Do tego jednak nie doszło, bo całkiem szybko wypatrzyła dwie znajome twarze. Podbiegła do nich, a następnie ukłoniła się z szacunkiem.
-Kame-sama, Tatsuo-sama, ohayo! - przywitała dwóch mężczyzn, uśmiechając się delikatnie. Słysząc, że mieli jeszcze pół godziny, dziewczyna usiadła na ziemi, wpatrując się w kołyszące się powoli fale. Ostatnim razem, gdy była na pokładzie statku.. cóż, wystarczyło rzec, że miało to miejsce podczas jatki na turnieju pokoju.
-Kame-sama, Tatsuo-sama, czy któreś z was zna się dobrze, że na ninjutsu... a może to było fuinjutsu? - zapytała ich, sama nie będąc pewną z jakiej dziedziny wywodziła się technika, używana przez jeźdźca, przeciw któremu stanęła razem z Sasame i pewnym niemilcem.

[Minoru]

Wyprawa B:
“Nasze miejsce w świecie” Misaki

---

Kolejka 7:
Misaki: 6
Minoru: 7

---

W porcie panowała ta niezwykła atmosfera którą można było odnaleźć tylko w tym miejscu. Wszędzie pachniało solą i rybami. Powietrze było tu dużo świeższe i od strony wody zawsze wiał przyjemny wiatr, rozwiewający włosy. Zwykle było tu również bardzo gwarno, lecz z powodu wczesnej godziny, uliczki jeszcze nie zdążyły się zapełnić.
Misaki szybko odnalazła miejsce zbiórki i ku swojemu zdziwieniu, lub też nie, odnalazła tam dwie znajome twarze. Choć tak naprawdę, to znalazła miejsce zbiórki dzięki tym dwóm znajomy twarzom. Obie grupki dostrzegły siebie nawzajem w prawie tym samym czasie i gdy tylko Misaki zbliżyła się do dwójki mężczyzn, wymienili powitania. Kame dorzucił jeszcze informację, że powinni zbierać się powoli na statek, ponieważ zostało im jeszcze pół godziny do wypłynięcia. Dla Misaki było to jednak mnóstwo czasu. Czasu, który zechciała wykorzystać na jeszcze jedną rozmowę.
- Ale pytaj, być może znamy odpowiedź na dręczące cię pytanie. - Dodał pośpiesznie, nie chcąc speszyć dziewczyny. Jednakże, dalsza rozmowa odbywała się w ruchu. Kame naciskał by wsiąść na statek.
- Chciałbym odnaleźć swoją kajutę nim wypłyniemy. Będziemy płynąć kilka godzin. Wpierw zacumujemy w Antai, gdzie wysiądziesz ty. Potem wraz z Tatsuo opłyniemy półwysep i wylądujemy w Atarashi. Więc dopłyniemy dopiero wieczorem, a kto wie, czy wpłyniemy do portu, ponieważ dzikim zdarza się szabrować okręty, jeśli tak zadecydują. - Wyjaśnił swój tok rozumowania. Tak więc wsiedli na okręt. Kame oddał swój plecak z zapasami Tatsuo i oparł się o burtę. Na pokładzie panował gwar i pobudzenie. Wszyscy członkowie załogi uwijali się jak mrówki, przygotowując okręt do wyjścia z portu.
- Więc o co chodziło z tym ninjutsu? - Zapytał ponownie, zachęcając dziewczynę do dalszej konwersacji.

[Tanaka Misaki]

Kame-san bardzo się chyba śpieszyło bo znaleźć się na tym statku. Może wynikało to z przezorności, a może z czegoś innego? Misaki nie wydało się to jednak w żaden sposób podejrzane, dlatego ruszyła wraz z dwójką mężczyzn na pokład jednostki, która miała zabrać ich w miejsce odbywania ich misji. Ze swoim bagażem na plecach poruszała się za Kame, aż do momentu, w którym mieli już absolutną pewność, że statek nie odpłynie bez nich. Teraz pozostawało tylko ryzyko zatoniecia lub abordażu, eh te uroki podróży morskiej.
-Cóż, to był bez wątpienia jakiś rodzaj wskrzeszenia, albo kontroli martwych. Wyłazili z trumien i sami rzucali się na przeciwnika, to jest na mnie, Sasame-san i Uchiha podczas walki o port podczas Turnieju Pokoju. O ile samo podniesienie i kontrolowanie zwłok wydaje się jakkolwiek możliwe, to ta technika miała dużo poważniejszy problem. Te umrzyki nie chciały umierać. Ręka, noga, głowa, złamanie, oderwanie kończyny, czego nie robiłam, ci się "naprawiali". Z tego co mówił sam użytkownik techniki, jeden z Jeździców... chyba Zaraza, jego śmierć nie oznaczała przerwania działania jutsu. - wytłumaczyła, powoli i poważnie, przywołując wydarzenia z Turnieju Pokoju ze swojej pamięci. Temat tego jutsu interesował ją z dwóch powodów: strachu i ciekawości. Strachu, że ktoś mógłby stworzyć z tego armię samonaprawiających się umrzyków i ciekawości, czy w ten sposób można byłoby ponownie spotkać się z bliskimi. Danie komuś drugiej szansy na tym świecie, to brzmiało jak coś nierealnego, a jednak, widziała to, na własne oczy.

[Minoru]

Z/T

[Minoru]

---

Rok 394

---

Przybył do tej krainy prawie miesiąc temu. Początkowo miał tu spędzić zaledwie kilka dni. Ot przybyć do Daishi, spotkać się z rodzicami Kitashiego, przekazać im wieści o ich synu i opuścić krainę. I wszystko początkowo wskazywało, że tak się wydarzy. Ostatecznie jednak, los miał dla niego inny plan. Spotkanie z Yasuo przedłużyło jego pobyt w tym miejscu o kilka tygodni. Był to jednak dla niego czas regeneracji, fizycznej, a może przede wszystkim duchowej. Wspólny sparing, trening i rozmowy zdawały się tchnąć nowe życie w umęczonego ostatnimi wydarzeniami Minoru.
Ten czas jednak już przeminął, a starszy z braci Rakuraiów musiał powrócić do życia doczesnego i zdecydować się co będzie robił dalej. Miał zostać shinobi Uchiha, a także prywatnym ochroniarzem Misae, gdy ta zostanie żoną Masashiro. To wydawało się być wyryte w kamieniu. Wyglądało jednak na to, że Minoru nie miał być skazanym na ciągłe wędrowanie za dziewczyną, zwłaszcza, że nawet teraz Misae gdzieś zniknęła i nie było sposobu jej odnaleźć. Minoru musiał zatem zadecydować co będzie robił ze swoim wolnym czasem. Czy dalej będzie włóczył się po świecie, powoli rosnąc w siłę i rozbijając kolejne grupki bandytów. A może skupi się na jednym celu?
Był to pierwszy moment, gdy Minoru postanowił zmienić coś w swoim życiu. Postanowił poświęcić się w pełni walce z dzikimi. Z zagrożeniem, które najechało ich świat i zniszczyło niegdyś potężny i nienawidzony ród. Wiedział jednak, że nie zdoła wygrać samemu. Potrzebował wsparcia. Wsparcia zaufanych osób. Yasuo wydawał się odpowiednią osobą, lecz on właśnie wyruszył do swego domu spełnić swoje marzenie zostania szogunem. Była też Ai, chociaż Minoru okropnie wzdrygał się przed wciągnięciem kogoś tak młodego do swojej vendetty, musiał jednak przyznać, że dziewczynka udowodniła swoją użyteczność podczas obrony muru. Kto jeszcze, kto jeszcze… Był Mijikuma, który wydawał się być oczywistym wyborem. Młody i niesamowicie zdolny albinos, który walcząc o mur udowodnił wszystkim swe umiejętności, a po walkach był jeszcze potężniejszy. Shinichi, Rakurai nie miał najlepszego zdania o chłopaku, który nie dość że nie był zbyt użyteczny, to jeszcze naraził na niebezpieczeństwo dwóch swoich towarzyszy. Może jednak należało dać mu jakąś szansę. No i wreszcie, Tsukune. Minoru miał wrażenie, że mężczyznę nic nie przekona by dołączył do jego sprawy. Chciał jednak dać mu szansę.
Decyzja zapadła. Minoru zamierzał rozeznać się na jakie wsparcie może liczyć nim rozpocznie swoją kampanię przeciwko dzikim. Pierwszym do kogo zamierzał się udać, był Tsukune. Jego było najłatwiej namierzyć.

Dokąd: Ryuzaku no Taki
Przez: Daishi -> Kyuzo -> Shigashi no Kibu -> Yusetsu -> Sakai -> Shinrin -> Midori -> Ryuzaku no Taki
Środek transportu: Pieszo
Czas podróży: dużo
Z/T

[Yasuo]

Rok 394 Mój pobyt w Daishi przyniósł bardzo dobrą rzecz. Spotkałem pewną osobę, z którą bardzo szybko złapałem wspólny język. Minoru - bo tak mu było na imię - miał bardzo podobne spojrzenie na świat. Świat był przesiąknięty złem i nie dało się go całkowicie wyeliminować. Pokonałeś jedno zło, pojawiało się kolejne. Mimo wszystko mężczyzna nie przestawał walczyć. Ja również nie zamierzałem się poddać. Z tymi bojowymi myślami ruszyłem w dalszą drogę.

Mój cel był prosty. Wrócić do domu. Wrócić do rodziny, która pewnie już zdążyła za mną zatęsknić. Jednak powód przez który zdecydowałem się na powrót był inny. Obecnie posiadałem najniższą pozycję wśród samurajów, a przecież nowicjuszem nie byłem i swoje przeżyłem. Nie potrzebowałem wyższej rangi do szczęścia. Nie goniłem za sławą. Potrzebowałem wyższej pozycji, by łatwiej realizować swoje cele. Jakie? To miało się dopiero okazać. Jedno jednak było pewne. Gdyby nadeszło prawdziwe zagrożenie i nawet gdybym miał pomysł jak mu przeciwdziałać, to nie mając szacunku wśród krewniaków, nic nie mógłbym zrobić. A szacunek zdobywało się w jeden sposób. Pokazując swoją waleczność i przydatność.

W Daishi odnalazłem port. Z tego portu mogłem udać się do Soso, a następnie dalej do Yinzin. Niestety musiałem podróż odbyć za pomocą statku. Nie przemyślałem paru kwestii finansowych i ledwo mi starczyło na wynajęcie łódki. Łódką tego jednak nazwać nie sposób było. Był to duży okręt handlowo-pasażerski. Kapitan zgodził się zabierać dodatkowe osoby za drobną opłatą. "Drobną opłatą". Ale nie narzekałem. Uiściłem wymaganą kwotę i po jakimś czasie byłem już w swoim kraju.

Dokąd: Yinzin
Przez: Daishi -> Soso -> Yinzin
Środek transportu: Łódka (100 Ryo)

[Minoru]

Misja rangi S:
“Rozdźwięk” Ryuujin Kodai Sasame

---

Kolejka 4:
Ryuujin Kodai: 3
Sasame: 3
Minoru: 4

---

W końcu byli gotowi. Wyleczeni, wypoczęci i uzbrojeni. Teraz wystarczyło obmyślić jakiś plan i ruszyć w podróż, by odnaleźć poszukiwane cele. I wszystko wskazywało na to, że ich planem pozostanie, iść w ciemno nawet nie wiadomo w którą stronę. Jakby liczyli na to, że los się do nich uśmiechnie i podstawi im zbiegów pod nos. A przynajmniej tak wydawała się uważać Sasame. Ryuujin z drugiej strony, wydawał się mieć więcej oleju w głowie i był gotów wykorzystać dary, jakimi obdarzyła ich klan, matka natura. Kierując się w stronę bramy, wypatrywał on bowiem jakowegoś przedstawiciela ptakowatych, który mógłby posłużyć im za zwiad. Wszak wiadomym było, że ptaki miały lepszy wzrok jak ludzie, a do tego z wysokości potrafiły dostrzec więcej. Dlatego też zagaił on do napotkanego po drodze kruka i poprosił go o pomoc. Ptaszysko, długo wertowało go swoimi czarnymi oczami, które wydawały się zaglądać w głąb jego duszy, nim przytaknął, wzbijając się po chwili w niebo.
Teraz naprawdę byli gotowi, nie mając więc już nic więcej do załatwienia, ruszyli. Kierowali się głównym traktem, tempem pozwalającym im na wielogodzinne poruszanie, bez potrzeby odpoczynku. No chyba, że na siusiu, albo… no, to drugie. A nad nimi wciąż unosił się ich ptasi pomocnik, niestrudzenie szybując przez przestworza nieba, wypatrując czegoś co może im pomóc. No i chyba znalazł.
A było to „zaledwie” cztery godziny od osady. Ptak skręcił gwałtownie, pikując w kierunku Ryuujina, przelatując tuż nad jego ramieniem, by zwrócić na siebie jego uwagę. Usiadł on na pobliskim drzewie, czekając cierpliwie aż dwoje podróżnych, zbliży się do niego. Wtedy też przekazał nowinę.
- Pobojowisko, dwa kilometry stąd, poza ścieżką. 3 ciała. - Niestety kruki, pomimo swej inteligencji, nie były najlepszymi rozmówcami. Na całe szczęście, mógł ich zaprowadzić na miejsce, by sami dostrzegli i dopowiedzieli sobie to czego nie dał rady kruk.
I rzeczywiście. Kilka kilometrów dalej, w leśnej gęstwinie, oddalonej od głównej drogi, odnaleźli ślady walki. Choć lepszym określeniem byłoby masakry. Trzy ciała porozrzucane w promieniu stu metrów, w różnym stanie uszkodzenia. Najgorzej było z tym, na którego natknęli się jako pierwszego. Nieboszczyk stracił głowę i to dosłownie. Tą znaleźli kilkanaście metrów dalej rozmazaną na pobliskim drzewie, do którego przywarła od siły uderzenia. Pozostałe ciała również były zmasakrowane, choć żadne nie w takim stopniu jak to pierwsze. Nosiły one na sobie ślady pięści oraz głębokich cięć. Co ważniejsze, rozmiar dłoni, które zadały razy jasno wskazywały, że ich właściciel musiał być ogromny. Tym co jeszcze zwróciło uwagę naszych bohaterów, były liczne ślady pozostawione przez ostrza, lub też pazury. Można było je znaleźć nie tylko na ciałach, ale również i na drzewach, czy skałach. Jedno z cięć było na tyle potężne, że przecięło ono głaz na pół. Przynajmniej takie wnioski można było wysnuć po wstępnych oględzinach. Jeżeli przypatrzą się uważniej, pewnie znajdą coś więcej, tylko czego dokładnie szukali i jak wiele czasu chcieli spędzić na poszukiwaniach?

[Ryuujin Kodai]

Świat shinobi był okrutnym i paskudnym miejscem pełnym prawdziwych szaleńców. Jedni kryli swoje obiegające od normy osobowości za pięknymi słowami i ideałami z kolei inni wręcz paradowali tym okryci jak najmodniejszą i najdroższą szata z dumą wypinając pierś. Zastanawiało mnie z kim tym razem dane będzie mi skrzyżować swoją ścieżkę, bo jeśli czegoś byłem pewny na chwilę gdy opuszczaliśmy wraz z Sasame wioskę to to że nasze cele do tych szaleńców należą. Inaczej nie byłem w stanie pojąć dlaczego ktokolwiek mógłby chcieć układać się z dzikimi.
Spojrzałem dyskretnie na idącą obok mnie towarzyszkę zastanawiając się czy ona również podziela moje przypuszczenia, jednak nie zdecydowałem się o to zapytać. Byłby to dość dziwny sposób na zagajenie rozmowy, nawet w tak dziwnym świecie. Ponadto nie chciałem jej rozpraszać dlatego zamiast zaczynać filozoficzną rozmowę która mogła by nie współgrać z obrazem góry mięśni który reprezentowałem zdecydowałem się podjąć działania mające na celu zapobiegnięciu beztroskie mu wejściu w potencjalnie zastawione pułapki czy trafienie na szpiclów którzy mogli współpracować z naszymi celami. W końcu nikt nie wspomniał o tym jak bardzo rozwinięty był plan działania zdrajców. Tu też los się do mnie uśmiechną i dość sprawnie udało mi się przekonać niewielkiego ptasiego przyjaciela, którym niewątpliwie został w momencie gdy zgodził się on nam pomóc, do wykonania niewielkiego rekonesansu. Na efekty nie trzeba było długo czekać.
- Dziękuję za twoją pomoc. Uważaj na siebie. - zwróciłem się do kruka nim ten wzbił się w powietrze zapewne uznając, że pomógł nam wystarczająco na ten moment, a następnie obróciłem się do Sasame - Myślę że powinniśmy się pospieszyć tylko nie traćmy czujności. Podejrzane, że tak szybko trafiamy na jakieś ciała. Podzieliłem się swoimi przemyśleniami by następnie ruszyć na miejsce zdarzenia oczywiście stosując się do sugestii bądź poleceń ze strony szefowej.
Gdy dotarliśmy na miejsce, cóż...prawdopodobnie puściłbym pawia widząc tą masakrę gdyby nie fakt że świat zdążył już tak wypaczyć moją wrażliwość i psychikę by widok nawet tak rozsmarowanych zwłok nie robił na mnie aż takiego wrażenia. Właściwie to zamiast obrzydzenia, nudności czy strachu obraz ten wzbudził we mnie pewną formę podziwu. Jak silni muszą być ci którzy się tego dopuścili? Odezwał się głos w mojej głowie.
- Jak myślisz? To ich sprawka? - zapytałem rozglądając się wkoło po pobojowisku jednocześnie obserwując nawet uważniej niż to miejsce teren wokół - Myślę że warto przeszukać to miejsce, może uda nam się dowiedzieć czegoś więcej niż tego, że ktokolwiek to zrobił jest cholernie niebezpieczny.
Po tych słowach zdecydowałem się ostrożnie zacząć badać ciała, gotów w razie czego odskoczyć wyrzucając ciało w powietrze w przypadku gdyby było do niego doczepiona notka wybuchowa aby nie zniszczyć potencjalnie innych dowodów które się tu znajdowały. Badając denatów staram się określić kim mogli być, czy to shinobi czy raczej jacyś rabusie albo bogu ducha winni mieszkańcy którzy znaleźli się w złym miejscu o złej porze, a może wręcz przeciwnie i były to osoby powiązane z naszymi zbiegami, które z jakiegoś powodu się z nimi pokłócili i mają przy sobie jakieś notatki mogące coś podpowiedzieć jak choćby kierunek w jakim się udali sprawcy.

[Sasame]

Początek naszej drogi zaczął się w zasadzie jak każdy inny pościg rozpoczęty z dużym opóźnieniem, więc mieliśmy jeszcze dość sporo czasu nim znajdziemy cokolwiek bardziej interesującego. Kiedy zauważyłam że Ryuujin namówił ptactwo aby pomogło nam w poszukiwaniu śladów po zbiegach, skinęłam mu głową z aprobatą do jego działań. Następne kilka godzin minęło nam dość spokojnie, wiatr świszczał od prędkości z jaką się poruszaliśmy i nie zużywaliśmy oddechów aby rozmawiać. Czułam jednak narastające napięcie, zupełnie niczym zwierzę podczas polowania. Jednakże tym razem była szansa że to łowca stanie się zwierzyną, jeżeli nie będzie odpowiednio ostrożny.
Po kilku godzinach nieprzerwanego biegu, kruk z którym rozmawiał Ryuujin zasygnalizował że coś znalazł i wylądował aby przekazać nam wieści. Jak się okazało, niedaleko stąd znajdowało się pobojowisko, które jak póki co było naszym jedynym tropem, więc nie mogliśmy go zostawić bez sprawdzenia.
- Dobra robota, chodźmy sprawdzić jak to wygląda. - powiedziałam zarówno do kruka jak i Ryuujina a kiedy ten odwrócił się do mnie, zastanowiłam się nad jego słowami. - I tak, i nie. Jesteśmy jednak już kilka godzin biegu od osady, więc cokolwiek tutaj się wydarzyło, nie mogło być jakkolwiek zauważone z Nawabari. Napastnicy z pewnością również o tym wiedzieli, więc jest szansa że możemy tam znaleźć kogoś kto został już wcześniej wysłany w pogoń za uciekinierami. Tak czy inaczej, chodźmy się temu przyjrzeć. - powiedziałam do Ryuujina i wspólnie udaliśmy się na miejsce walki, czy też właśnie... Masakry. Widząc sposób w jaki zostały rozgromione te trzy osoby, mina mi zrzedła. Pobojowisko bardzo jasno wskazywało na to że zwycięzcy tej potyczki zdecydowanie przerastali zdolnościami ofiary, trzeba jednak upewnić się czy ta trójka to byli cywile czy może shinobi naszego szczepu. Od razu zabrałam się za dokładniejsze badanie śladów walki a także przeszukałam ciała w poszukiwaniu czegokolwiek co pomogłoby nam ustalić kim byli ci pechowcy.
- Cóż, myślę że dobrze znasz odpowiedź na swoje pytanie. Nasz szczep mimo wszystko potrafi bardzo charakterystycznie walczyć i ślady zarówno pięści jak i pazurów sprawiają że wnioski nasuwają się niemalże same. Sam pewnie widziałeś nie raz jak ktoś z nas kiedyś stracił panowanie nad sobą i wpadł w szał. Oczywiście tutaj widać że sprawca bądź sprawcy raczej nie stracili panowania a po prostu wykorzystali w odpowiedni sposób zdolności naszego szczepu. - powiedziałam do Ryuujina oglądając ślady pozostawione na ciałach i wszędzie naokoło. Baczyłam również na wszelkie pułapki jakie mogłyby być tutaj zastawione, jednakże podejrzewałam że napastnicy nie należeli do takich, którzy rozdrabniali się na takie rzeczy, inaczej pewnie poświęciliby chwilę żeby ukryć ciała bądź w inny sposób zmylić pościg. Przeczuwałam że oni po prostu byli przekonani o tym że niezależnie od tego kto za nimi podąży, poradzą sobie z pościgiem, tak czy inaczej.