Wielkie Bagna

[Saori]

Tak więc bezpiecznie przejechali dalej, omijając zalany szlak. Droga objazdowa może i nie była znakomita, ale przynajmniej na tyle sucha, że dało się przejechać. Trzęsło i rzucało na wybojach, ale przynajmniej nigdzie się nie zapadli w błoto. A skoro już o błocie mowa, to Saori przez chwilę patrzyła na swoje ubrudzone nogi, ale teraz nie był czas na to, żeby spróbować doprowadzić się do porządku. Z resztą, zaschnięte błoto lepiej odpadało od ubrania niż mokra, rozmazująca się maź.

Dalsza podróż była już spokojna, ale nadal mieli przed sobą jeszcze spory kawał drogi. Gdy wyjechali na otwarty teren, Saori nieco się rozluźniła na siedzeniu, obserwując tylko otoczenie. Tereny były niegościnne, ale to nie znaczy, że ktoś nie mógłby wpaść na genialny pomysł, żeby zastawić zasadzę w miejscu, w którym najmniej się tego spodziewano. W lesie na bagnach dało się jeszcze w miarę dobrze ukryć, ale tutaj, na otwartej przestrzeni, było to zdecydowanie trudniejsze. Pocieszający był też ruch na drodze, bo mijali inne wozy, a nawet oddział konnych, co dawało do zrozumienia, że tam przed nimi szykuje się naprawdę duże przedsięwzięcie. Nim jednak mieli dojechać na posterunek, czekał ich jeszcze jeden nocleg i to na bagnach. Przynajmniej tyle dobrego, że w zamkniętym namiocie mogli się odciąć od komarów i względnej wilgoci, ale i tak tą noc Saori przespała znacznie gorzej, niż poprzednią. Zwłaszcza, że nocne odgłosy dzikiego zwierzęcia, które słyszała, pozwoliły jej już tylko płytko drzemać.

Trzeciego dnia dotarli wreszcie na miejsce. Saori uważnie rozglądała się po miejscu, które jeszcze niedawno musiało być solidnym polem bitwy. Mimo to Uchiha starali się jak mogli, żeby stworzyć tutaj prowizoryczny obóz i punkt dowodzenia. Może i nie było to najwyższych lotów, ale widać było starania i chęć dalszego parcia do przodu, aby odzyskać utracone ziemie. Kunoichi oczywiście usłyszała kąśliwe uwagi dwóch wartowników, ale jedyne na co w tym momencie zasługiwali, to lodowate spojrzenie jej grafitowych oczu. Trzeciemu, który przywołał ich do porządku skinęła uprzejmie głową i dalej już nie zwracała uwagi na otoczenie, patrząc tylko na drogę przed sobą. Gdy dotarli do miejsca rozładunku i Koizumi oznajmił cel ich podróży, Saori zeskoczyła z kozła, żeby rozprostować nogi.

- Dowiem się, czy będę tu potrzebna. Jeśli nie, wrócę z wami do miasta. - Oznajmiła Woźnicy, który zapewne ucieszy się, że w drodze powrotnej też będzie mógł liczyć na jej pomoc.

Skinęła głową zarządzającemu, który właśnie się pokazał, najwyraźniej zadowolony, że tak szybko udało im się uwinąć. Z jego słów można było wywnioskować, że szykowało się duże przedsięwzięcie, a więc na froncie zrobi się gorąco, zaś medycy będą mieli pełne ręce roboty. Saori nie dopytywała o szczegóły, bo zapewne operacja była tajna i nikt nie zaryzykuje wygadania się. Dostała natomiast swoją zapłatę i wskazano jej także namiot, w którym mogła odpocząć. Rozładunek został przydzielony innym, więc mogła zająć się doprowadzeniem się do porządku. Pozbyła się błota z ubrania i butów, odświeżyła się i odpoczęła po ostatniej słabo przespanej nocy. Dowiedziała się też, że na razie nie była potrzebna, ale jeśli chce, może wrócić z kolejnym transportem, to może wtedy więcej będzie się działo. Tak więc skoro świt, następnego dnia Saori opuściła obóz wraz z Panem Koizumi i jego synem, którzy teraz wieźli puste i lekkie wozy.

[zt]

[Uchiha Tsuyoshi]

Misja zakończona sukcesem!

[Minoru]

Wojenna A:
“Przebudzenie” Azuma Uchiha Hiromi

---

Kolejka 11:
Azuma: 14
Uchiha Hiromi: 12
Uchiha Tsuyoshi: 10
Minoru: 11

Między Hiromi a Takeru zapanowała zimna cisza. Siostra Shirei-kana nawet zebrała się na odpyskowanie, jakby za wszelką cenę chciała by ostatnie zdanie należało do niej. Takeru słysząc ją, nawet obrócił się w jej kierunku, mrożąc ją swym spojrzeniem. Hiromi mogła dostrzec jego sharingana. Jego spojrzenie spowodowało, że po jej karku pociekła pojedyncza kropla potu, a ciało, mimowolnie, przeszył zimny dreszcz. Z jego sharinganem było coś nie tak, choć młoda Uchiha nie potrafiła powiedzieć co dokładnie. Takeru opuścił miejsce ich „schadzki”, a gdyby tylko chakra potrafiła palic jak katon, to pozostawiałby za sobą ścieżkę popiołu.
Dalej jednak było już lepiej. Podlegli Hiromi ludzie wyglądali na przygotowanych, a pierwsze osoby już siedziały na wozie, cerując dziurawy namiot. Gdy tylko pojawiła się w obrębie wozu medycznego, natychmiast przy jej boku pojawili się podlegli jej dowódcy, gotowi przyjąć jej polecenia. Była to o tyle dziwna sytuacja, ponieważ Hiromi była najmłodsza z nich wszystkich.
W między czasie, niedaleko Hiromi pojawił się Azuma, którego wyraz twarzy jasno wskazywał na to, że domyślał się, że coś jest nie tak, choć nie wiedział co naprawdę i bardzo chciał poznać prawdę. Chwilę wcześniej poznał tajniki, bardzo prostej, acz niezwykle przydatnej techniki jaką było Kemuri Maku. Teraz jednak dwoje, kochanków musiało wyjaśnić sobie nawzajem co też wydarzyło się między Takeru a Hiromi.
Gdzieś w tym wszystkim był również sam Tsuyoshi. Nie pasujący do żadnego miejsca w tej układance, czekający na moment gdy będzie mógł się, w końcu, wykazać. Jak na dobrego żołnierza przystało, uczestniczył on w wiwatach, a także bez słowa wysłuchał instrukcji Takeru odnośnie nowej techniki. Nawet zgodził się wesprzeć Azumę i załatwił mu konia w jego imieniu. Nie obyło się to jednak bez dodatkowych wyjaśnień, gdyż gdy tylko pojawił się ponownie przy wydawaniu koni, został obrzucony podejrzliwym spojrzeniem. Mężczyzna sterujący całym procesem, doskonale pamiętał młodego Uchihę a do tego widział jak ten trzyma ze sobą własnego konia. Po dłuższych wyjaśnieniach, wydał on jednak kolejną szkapę. Z jego wyjaśnień wynikało, że Azuma otrzyma konia masywniejszego aniżeli Tsuyoshi, wolniejszego, ale wytrzymalszego i o wiele silniejszego.

---

W końcu jednak byli gotowi. Takeru dał znak, że wyruszają. Ludzie rozsiedli się po przypisanych do nich wierzchowcach, lub też na niewielu wolnych miejscach na wozach. Ruszyli w zwartej kolumnie, z siłami Uchiha na czele, żegnani przez setki osób, pełnych nadziei i wiary w ich zwycięstwo.
Podróżowali nieśpiesznie, oszczędzając swe wierzchowce, a także ludzi. Za każdym razem gdy tylko nadarzała się okazja, uzupełniali zapasy żywności i wody. Takeru oszczędzał ich, za każdym razem powtarzając, że gdy dotrą do granicy, wszystko się zmieni. W końcu jednak, po mozolnej drodze, dotarli do rejonów, gdzie zaczynały się podmokłe rejony. Nie było to miejsce jeszcze tak tragiczne jak okolice Kotei, gdzie zejście ze szlaku, mogłoby skończyć się utrata konia, lub nawet całego wozu, lecz Takeru nakazał wzmożoną ostrożność. Do wyznaczonego obozu dotarli pod koniec drugiego dnia. Tam zostali powitani przez siły Uchiha. Było ich wielu, około dwa razy tylu co przyprowadził Takeru. Wyglądali jednak na zmęczonych, a ich uzbrojenie było często niekompletne, lub uszkodzone. Pomimo tego, każdy jeden z nich wyglądał na zdeterminowanego.
- Witajcie w naszym obozie. Jesteście szybciej niż się spodziewaliśmy, ale jesteśmy gotowi do rozpoczęcia akcji w każdej chwili. - Zapewnił dowódca garnizonu. Mężczyzna w sile wieku, z wyraźnymi cechami wyglądu wskazującymi, że należał do rodu Uchiha. Czy posiadał Sharingana, tego nie było wiadomo. Liczne blizny na jego twarzy i ciele, wskazywały jednak, że miał on wiele doświadczenia w bitwach przeciwko dzikim.
- Dziękuję Seiji. Wyruszymy o brzasku, gdy tylko pierwsze promienie słońca wychylą się ponad widnokrąg. - Takeru, który zdołał ochłonąć już podczas tej wędrówki, zachowywał się wobec mężczyzny wręcz przyjacielsko. Oboje uścisnęli się, niczym starzy przyjaciele.
- Z koni! Moich dowódców i Uchihe Tsuyoshiego zapraszam ze mną. Potrzebujemy jakiegoś ustronnego miejsca, gdzie będę mógł rozmówić się z moimi ludźmi. - Wydał rozkazy, czekając jednocześnie aż wszyscy dowódcy grup zbliżą się do niego. Ostatnie słowa skierował do dowódcy garnizonu, który gestem ręki wskazał im drogę do jego prywatnego namiotu. Namiot był dość ciasny i ledwo zdołał pomieścić ich liczbę, lecz zapewniał on im schronienie przed niepożądanymi spojrzeniami. Gdy tylko wszyscy zdołali się, jako tako, rozgościć. Takeru poprosił Seijiego o raport.
- Mam pod sobą prawie pięciuset ludzi. Zbieraliśmy zapasy od kilku tygodni, jednocześnie nie uzupełniając ekwipunku, dzięki czemu udało się nam oszukać dzikich. Nie powinni spodziewać się tego co nadchodzi. Gdy tylko skończymy spotkanie, rozkaże moim ludziom rozdać nowe uzbrojenie. Linia frontu znajduje się zaledwie kilkaset metrów stąd. Zaatakujemy o świcie w kierunku ich obozu, związując ze sobą jak największą ilość dzikich. Dzięki temu w innych rejonach będzie ich jeszcze mniej i będziecie mogli się przebić. Później pokaże ci mapy byś wiedział którędy najlepiej się przedostać. - Dowódca, wydawał się żołnierzem z krwi i kości. Mówił wprost, pakując jak najwięcej informacji, w jak najmniej słów. Takeru jednak zdawało się to jednak odpowiadać.
- Dobrze. Zatem wyruszymy godzinę po was, gdy walka rozkręci się już na dobre. Ruszymy w formacji trójkąta. Ja będę na czele, Azuma i jego ludzie po mojej prawej, Koizumi Yukata po mojej lewej. Seki Nori na tyłach, a Hiromi w środku. Chcę byście rozstawili swe siły tak by zminimalizować straty i być gotowym, jeżeli będzie potrzebny ewentualny kontratak. - Takeru rozglądał się po zebranych, wyszukując na ich twarzach jakichkolwiek znaków wątpliwości. W końcu jednak zakończył spotkanie dając kilka godzin swoim dowódcom, który mogli wykorzystać na przygotowanie się do porannego szturmu. Wszystko miało się zacząć już niedługo.

[Azuma]

Azuma podziękował Tsuyoshiemu, za przypilnowanie konia, a niedługo po tym wyruszyli w zwartej kolumnie w kierunku frontu. Dowódca ekspedycji, Takeru-san nie narzucił szaleńczego tempa, ani nawet galopu. Poruszali się spokojnie, oszczędzając siły na potem. Dopiero po przekroczeniu linii frontu, wszystko miało się zmienić.

Krajobraz im bardziej oddalali się od Surufutsu, tym większej ulegał zmianie. Nie musieli jeszcze obawiać się o utratę wozów, ale szarża w takim terenie niewątpliwie wiązałaby się z okaleczeniem koni. W końcu jednak, pod koniec kolejnego dnia, dotarli do obozu. Obszar jaki zajmował, jasno dawał do zrozumienia, że mieli do czynienia z większymi siłami niż te które przybyły. Na powitanie wyszedł im tutejszy dowódca, który po krótkiej acz rzeczowej rozmowie z Takeru-san, wskazał im miejsce gdzie będą mogli spokojnie się naradzić.

– Prawa flanka, przyjąłem. - Azuma odpowiedział, gdy Takeru po kilkunastu minutach naradzania się w niedużym namiocie, wydał rozkazy. Seiji-san poinformował, że atak nastąpi o świcie. Taka taktyka połączona z elementem zaskoczenia miala na celu związać wrogie siły i dać szansę najemnikom z Surufutsu, dotrzeć do wrogiej twierdzy. Wyruszyć mieli koło godziny po zderzeniu obu armii.

Gdy skończyło się zebranie, mieli wystarczająco czasu, aby zastanowić się nad uformowaniem szeregu. Azuma dość rozsądnie założył, że jako dowódca swojego oddziału, prawdopodobnie cieszył się większą spostrzegawczością od pozostałych, zatem jako pierwszy mógł dostrzec niebezpieczeństwo i ostrzec innych. Sam nie mógłby jednak zapanować nad wszystkim, dlatego musiał mieć koło siebie odpowiednich ludzi. Z tego względu zaraz za nim mieli się znaleźć przywódcy obecnych w jego grupie drużyn bojowych. Prócz nich, miejsce było jeszcze jedno, dla – a jakże, członka szczepu Gazo.

– Jun, jedziesz koło mnie.

Dotychczasowa podróż zajęła im dwa dni i jeżeli uda im się przemknąć, albo przebić, wtedy od twierdzy dzielić ich będzie zaledwie dzień drogi. Ten czas będą musieli wykorzystać nie tylko na gonitwę z czasem, ale również na ustalenie jak zaatakować mają samą twierdzę.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 395

---

Zadowolona nie była, absolutnie. Brak opanowania Takeru spowodował, że jeszcze bardziej się na niego wkurzyła, ale była zadowolona, że mu odpowiedziała i pokazała również, że nie jest z niego zadowolona. Ale to przyszło do niej dopiero później. Najpierw było przerażenie, może po prostu strach, może zaskoczenie. Na pewno był to duży dyskomfort i obawa. To, co zobaczyła w jego oczach było czymś, czego się nie spodziewała i mocno nią to wstrząsnęło.

Te oczy nie były normalne. Jego intencje nie były dobre.

Szczęśliwie, zdołała odetchnąć i zająć się resztą najważniejszych spraw przed wyruszeniem. Mimo tego, że Takeru był takim dupkiem, który powinien głowę ze swojego tyłka wyciągnąć, jeżeli chodziło o ludzi jej podległych, którymi zarządzała - było zupełnie inaczej. Jej polecenia były wykonywane, dowódcy traktowali ją z szacunkiem (ona również - w razie niewiedzy, nie bała się pytać i przyjmować rad) i wszystko szło całkiem nieźle. Albo wiedzieli kim była albo miała - po ojcu - wrodzoną charyzmę.

Chociaż Azuma i tak wiedział, że coś było nie tak. Ciężko przed młodzieńcem było ukryć swoje emocje. Ogólnie była dość emocjonalna, ale szybko przeskakiwała pomiędzy emocjami i w obecności dobrych ludzi - teraz jej oddziału - sprawnie odgrodziła myśli o Takeru. Ale przy Azumie, który z nią tyle czasu mieszkał i znał bardzo dobrze i przy pytaniu, co się stało, zgrzytnęła zębami.

- Idę sprawdzić siodło mojego konia - mruknęła do chłopaka, pokazując mu, że to, o czym potencjalnie będą rozmawiać było tylko dla jego uszu. Sama podeszła do konia, którego dla niej zostawiono i sprawdziła uprząż i siodło. Potrafiła jeździć, wszak była z Sogen, nawet jeżeli mieszkała lata w Sakai. To było w krwi wszystkich sogeńczyków.

Kiedy Azuma wspomniał o technice, którą miał ją Azuma nauczyć, aż prychnęła.

- Jaki, cholera, obrażalski. Focha strzelił… - zaczęła i odetchnęła głęboko. - Słuchaj, to dobry dowódca, ale najwyraźniej ma coś do mojego brata czy do Shirei-kana. Myślał, że zgłosiłam się, żeby coś komuś udowodnić, a nie pomóc mu, bo nie miał medyka - powiedziała szybko, ale po chwili się zreflektowała. - Od początku. Tak jak myślałam, to będzie bardzo trudne zadanie, Hiro-nii nie chciałby, żebym szła i był niezadowolony, że się zgłosiłam. Nie wydał mi bezpośredniego rozkazu jako przełożony, więc tutaj jestem… a dałam mu szansę. Mógł to powiedzieć. Niemniej Hiro-nii rozmawiał z Takeru i chyba okazał swoje niezadowolenie. A Takeru był niezadowolony ze mnie, że poleciałam "naskarżyć". Nie wiem, co się między nimi dzieje, ale… - westchnęła głęboko - przypomina mi to bardziej, jakieś osobiste sprawy między nimi. Mnie to nie obchodzi. Ja będę robić wszystko, żeby jak najwięcej ludzi trzymać przy życiu. Dalej, pokaż technikę.

Nie wspomniała o dziwnych oczach Takeru. Nie teraz. Musiała to sama przemyśleć, zrozumieć, co się stało, że ten wyglądał tak… Nie chciała zrzucać tego na Azumę.

Technika była prosta, poszło łatwo i przyjemnie, poza chwilą, kiedy się zakrztusiła i wypluła ślinę, mrucząc coś pod nosem.


Sama podróż minęła Hiromi głównie na słuchaniu swojego oddziału, zbieraniu od nich informacji, doświadczeń i uczenia się od nich. Była otwarta, zapewniając ich, że i owszem, ma przeszkolenie, ma silę, chakrę i umiejętności medyczne, ale sama nigdy nie dowodziła w czasie walk namiotem medycznym. Dlatego w dużej mierze zdawała się na ludzi wokół niej, wierząc w ich doświadczenie i podejmować decyzje tylko w sprawach spornych bądź szybko. A przede wszystkim - nauczyć się jak najwięcej o ludziach, żeby wiedzieć gdzie komu można zaufać i do czego przydzielić.

"Nie zawsze liczy się to, co ty wiesz i co potrafisz zrobić, ale to, że znasz kogoś kto wie i potrafi oraz możesz do tej osoby przekierować" doradził jej kiedyś brat, niosąc stertę papierów do Orochiego.


Kiedy dojechali na miejsce, była pod wrażeniem ilości ludzi, którzy tutaj stacjonowali. I trochę przerażona ich stanem. Zmęczeni. Zaniepokoiła się. Zmęczeni ludzie mieli tendencję do bycia rannymi szybciej. Kiedy była już na naradzie, powiedziano o formacji trójkąta, w którego środku ma być ona. Rozumiała to tak, że Takeru, Azuma i Yukata zaatakują, ona będzie się trzymać z namiotem i jej ludźmi w miejscu, a Nori będzie chronił tyły.

Cóż, jeżeli chodziło o przygotowanie do porannego szturmu - ona i jej ludzie mieli do zrobienia najwięcej. Dlatego, ponownie narażając się na złość Takeru - zadała pytanie.

- Kiedy dostajemy pozwolenie na rozbicie docelowego obozu medycznego w środku trójkąta?

Musiała wiedzieć, czy mają to robić od razu, niedługo przed porankiem czy będą to robić już w momencie rozpoczęcia szturmu. Wszystko zależało, jak dowódcy czuli się pewnie, że Dzicy nie obserwują i niczego się nie spodziewają.

Od odpowiedzi zależało, czy rozbili się pod osłoną nocy i odpoczęli już na miejscach, ze strażami Domen Mai, która przyłączyła się z Synami Bushido do niej, czy odpoczęli najpierw, żeby wstać przed świtem i przetransportować się na miejsce i być gotowym w ostatniej chwili. Czy może odpoczywali w nocy, a rano wyruszyli ze wszystkimi, żeby szybko się robić i liczyć na to, że minie trochę czasu przed pierwszymi rannymi.

[Minoru]

Wojenna A:
“Przebudzenie” Azuma Uchiha Hiromi

---

Kolejka 12:
Azuma: 15
Uchiha Hiromi: 13
Uchiha Tsuyoshi: 10
Minoru: 12

Dotarli, trochę im to zajęło, ale w końcu byli w miejscu, gdzie miał zacząć się drugi etap ich misji. Nie wiedzieli czego mogą się spodziewać po tamtej stronie granicy, ale jednego byli pewni, najłatwiejszą część mieli już za sobą, teraz miało być tylko pod górkę.
Takeru wydawał wytyczne swoim podwładnym, tłumacząc jak przedrą się przez granicę. Azuma miał osłaniać prawą flankę, co też przyjął bez zbędnych komentarzy. Młody geniusz rodu Uchiha, natychmiast wziął się za obmyślanie planu, który zamierzał przekazać swoim podwładnym.
Drugą flankę miał osłaniać dowódca Białych Wilków wraz z podległymi mu ludźmi. Problemem na pewno było to, że w tamtym oddziale nie było żadnego shinobi, co na pewno mogło zaowocować pewnymi problemami, gdyby dane im było napotkać wrogie jutsu. Takeru wydawał się również zdawać z tego sprawę ponieważ po chwili ciszy przywołał do siebie Tsuyoshiego.
- Pojedziesz na lewej flance, słyszałem że twój katon jest bardzo rozwinięty. Powinien więc wyeliminować wszelkie wrogie techniki, jeśli takie się pojawią. Bądź im tarczą, lecz nie wdawaj się w żadne dłuższe pojedynki, masz im tylko zapewnić bezpieczeństwo. - Wydał mu rozkaz, łapiąc jednocześnie za ramię i wpatrując się wprost w jego oczy z niemalże ojcowskim wyrazem twarzy. Gdy tylko Tsuyoshi potwierdził, że zrozumiał puścił go i zwrócił się do Seki Noriego, który miał jechać na tyłach.
- Jedziecie na tyłach, będziemy rozbijać ewentualne strefy zagrożenia, więc nie przewiduje byście byli zmuszeni się bronić. Na wszelki jednak wypadek, trzymajcie się blisko. - Wydał ostatni rozkaz i wyglądało na to, że zaraz zakończy spotkanie, gdy swoje pięć groszy postanowiła dołożyć Uchiha Hiromi. Takeru zmierzył ją wzrokiem który jasno mówił, że nie chciał z nią rozmawiać. Jednak wysłuchał jej i zdziwił się potwornie. Wydawało się, że nie do końca zrozumiał o co go właśnie zapytano. I zapewne mógłby zrobić z tego kolejną kłótnię, by uwidocznić niekompetencję dziewuchy, lecz powstrzymał się od tego.
- Nie bardzo rozumiem o czym mówisz... Jeżeli pytasz kiedy będziecie mogli rozstawić namiot po dotarciu do Rantori, zrobicie to po wybraniu odpowiednio bezpiecznego miejsca. Wybierzemy go wspólnie z dowódcami, lub też dokonasz wyboru samodzielnie, jeżeli będziemy zmuszeni ruszyć natychmiast do ataku. Jeśli natomiast chcesz rozstawiać jakiś namiot jutro, to zapomnij. Nie będziecie nikogo jutro łatać. Mamy przebić się przez przełamaną linię wroga i ruszyć w głąb terenów spornych. I niech do głowy ci nie przychodzi opóźniać nas by uratować komuś życie. Każda sekunda w bitwie dłużej może oznaczać kolejnych rannych. - Odpowiedział na pytanie na tyle na ile potrafił. Ton jego głosu był mocno bezemocjonalny, choć w momencie gdy przestrzegał ją przed ratowaniem innych podczas jutrzejszego przełamania, jego głos podniósł się i wybrzmiała w nim wroga nuta.
- Jeśli to wszystko, to możecie się przygotować do jutra. Rozstawimy się przed obozem, tak by wróg nie mógł nas wypatrzyć. Ruszamy na mój znak. - Zakończył spotkanie, ucinając ewentualne kolejne pytania. Przez twarz Uchihy przemknął grymas zmęczenia. Takeru opuścił namiot jako pierwszy, pozostawiając swych dowódców. Po kilku chwilach, rozeszli się również i oni.

---

Reszta dnia jak i noc przebiegła w dość spartańskich warunkach. Nieprzystosowanie obozu do takiej ilości ludzi, dawała się we znaki raczej każdemu. Zresztą, nie wszyscy dali radę zmrużyć oko. Stres udzielał się chyba każdemu i im bliżej było do godziny wymarszu, tym ludzie stawali się coraz bardziej niecierpliwi.
Na około 3 godziny przed wschodem słońca, zaczęły się przygotowania. Dowódcy obozu, wydali rozkazy swoim strażnikom, którzy ruszyli wzdłuż obozu, budząc po cichu wszystkich śpiących i rozkazując im by rozpocząć przygotowania. Wszyscy poruszali się jak w zegarku. Lekki posiłek, ubrać się, nałożyć zbroje, sprawdzić ostatni raz broń i ruszali na wyznaczone pozycje. Oddziały obozowe, ku linii frontu. Oddziały szturmowe na tyły obozu.
- Piękny dzień by umrzeć. - Powitał, wesołym głosem, Takeru swych dowódców. Najemnicy odpowiedzieli mu rubasznym śmiechem. Co ciekawe, żaden z nich nie okazywał po sobie ani śladu stresu. Widoczne było ich doświadczenie wyniesione z wielu bitew, które pozwalało im utrzymać nerwy na wodzy. Nie przeciągali jednak dyskusji. Nie mieli zbyt wiele czasu. Słońce zdawało się, że niedługo wzejdzie znad horyzontu. Będzie to moment, gdy siły obozowe ruszą do walki by stworzyć wyrwę dla grupy szturmowej.
I rzeczywiście, gdy tylko pierwsze promienie słońca padły na ich twarze, w obozie rozległ się pojedynczy, przeciągły dźwięk rogu, do którego szybko dołączyły pełne testosteronu wrzaski i dudnienie nóg o ziemię, zupełnie jakby olbrzymy właśnie ruszyły do szarży. Potem zapadła cisza. Trwało to kilka, może kilkanaście minut, gdy do uszu grupy szturmowej dotarły pierwsze odgłosy bitwy. Z ich pozycji nie widzieli zbyt wiele. Osłaniały ich nierówności terenu jak i namioty. Jedynie od czasu do czasu mogli dostrzec salwy pocisków, wymieszane z jutsu shinobi. Sądząc jednak po odgłosach, dzicy nie zostali całkowicie zaskoczeni. Wśród grupy szturmowej można było wyczuć narastające napięcie. Niektórzy przebierali nogami w miejscu, inni dostawali energicznego słowotoku. Nikt jednak nie odważył się złamać rozkazu i czekali. Trwało to dobre dwie godziny. W końcu jednak niebo rozdarł dźwięk rogu. Długi, przeszywający. Towarzyszyło mu pojawienie się gęstego, białego dymu, gdzieś na linii forntu. Chwilę później drugi i wreszcie trzeci.
Uchiha Takeru złożył pojedynczą pieczęć Barana i uniósł swą głowę do góry, otwierając usta. Wytworzona przez niego czakra przybrała formę gęstego dymu, unoszącego się do góry. Dym był koloru czerwonego, sygnał do wyruszenia. W powietrzu dało się wyczuć to elektryzujące uczucie adrenaliny. Dowódcy zaczęli wydawać rozkazy i chwilę później cała kolumna szturmowa ruszyła w wyznaczonym szyku w kierunku frontu.
W pierwszej kolejności wyminęli oni obóz, tak by namioty nie przeszkadzały im. Kierowali się w kierunku, gdzie pojawił się dym. Następnie dotarli do linii frontu. To co dostrzegli, można było nazwać jednym słowem, masakra. Dziesiątki zabitych, po jednej i drugiej stronie, walały się po terenie. Nie było większych trudności by rozpoznać kto był po której stronie. Ubiór dzikusów różnił się diametralnie od tego co nosiły siły Uchiha. Nie było jednak czasu by przypatrywać się dokładniej, ponieważ Takeru przyspieszył nagle, a za nim pozostali.
Po swojej prawej i lewej mogli dostrzec siły Uchiha zwarte w morderczym pojedynku z siłami dzikich. Naprzeciwko nie było prawie nikogo, ot kilka oddziałów obu stron, składających się z zaledwie kilkudziesięciu osób. Nie powinni stanowić zagrożenia, o ile nie będzie wśród nich shinobiego. Ale to miał być problem Takeru. Tsuyoshi pilnował lewej flanki, tak jak mu rozkazano i chwała mu za to. Ponieważ gdy tylko dzicy dostrzegli szarżujące oddziały, zrozumieli co się tak naprawdę dzieje. Jeden z ich dowódców wydał rozkaz, a kilka oddziałów strzelców zmieniło cel z obozowych sił Uchiha na grupę szturmową. Niebo niemalże pociemniało od ilości strzał, jakie zostały skierowane w kierunku lewej flanki. Tsuyoshi był jednak czujny i po złożeniu zaledwie kilku pieczęci wypluł ze swych płuc ognisty podmuch, który spopielił nadlatujące zagrożenie.
Moment by dowieść swej wartości nadszedł również dla Azumy, gdyż dzicy po prawej stronie również dostrzegli ich szturm. Ci jednak mieli większą siłę ognia aniżeli łuczników. Zza walczących uniósł się ogromnych rozmiarów, wodny smok, który z duża szybkością pomknął w ich kierunku. Azuma miał trochę czasu na reakcję.
Najmniej do roboty miała Uchiha Hiromi, która znajdowała się po środku, tego całego chaosu. Nie można było jednak powiedzieć, że nie działo się u niej nic. Zwiększone tempo ich szarży, dawało się wyraźnie we znaki ich wozom, które podskakiwały niebezpiecznie na wybojach. Niestety powodowało to zagrożenie, że część rzeczy pospada z nich, jeżeli ktoś zaraz czegoś nie wymyśli.

  Ukryty tekst

[Azuma]

Po rozmowie z Hiromi na temat Takeru, optyka Azumy ulega zmianie. Dalej pozostawał lojalnym shinobim klanu, ale był znacznie ostrożniejszy w ocenie słów i czynów swojego dowódcy. Na tyle na ile Azuma poznał Hiromi, wiedział że nastoletnia kunoichi jest mocno przejęta swoim cichym konfliktem z Takeru-san. Młody Kogo nie lekceważył tej sytuacji, bo miało to wpływ na wszystkie oddziały i ich udaną współpracę między sobą. Nie był pewny, ale obawiał się że i inni mogli dostrzec te subtelne sygnały wiszącego nieporozumienia, szczególnie gdy odbyło się spotkanie dowódców, już na terenie obozu sił zgromadzonych przy froncie.

– Rozkazy są jasne. Nie zatrzymujemy się, tylko pędzimy naprzód. Siły tutaj zgromadzone mają związać siły wroga i umożliwić nam przedarcie się na wrogie terytorium. Mamy konie, a więc przewagę szybkości, której nie możemy zmarnować - Azuma powiódł wzrokiem po swoim oddziale. – Choćby nie wiem jak nęcące wydawało się zaatakowanie od tyłu, nie róbcie tego. Nie możemy ryzykować utraty ludzi, ani elementu zaskoczenia który będzie wynikał z czasu przybycia do Rantori.

Po poinstruowaniu swoich dowódców, Azuma tak jak i większość obecnych, skupiła się na znalezieniu miejsca do spania. Obóz już i tak nie obfitował w udogodnienia co wynikało również z braku dostaw, ale przybycie kolejnych setek wojów, dodatkowo zatłoczyło całe miejsce.

Tej nocy, tylko nielicznych zmógł sen. A i ten nie trwał długo, bowiem jeszcze przed wschodem słońca, obóz się obudził. Ludzie prędko i w ciszy przygotowali się do ataku. Zbroje jak i broń była po prędce wydawana, a Ci ktorym żołądek pozwalał, posilali się jeszcze przed walką. Nikt nie wiedział, kiedy dane będzie zjeść kolejny, ciepły posiłek… W chwili gdy pierwsze promienie słońca wysunęły się zza horyzontu, nastapił sygnał do ataku.

– Zaczęło się. - Ludzie z obozu ruszyli, choć siły ekspedycyjne pozostały na swoim miejscu. Azuma z pozostałymi mieli czekać, aż siły nieprzyjaciela na dobre zostaną związane walką, co otworzy im furtkę do przeniknięcia na wrogie terytorium. Czas mijał nieubłaganie i po upływie dwóch godzin, nad polem walki, pojawił się słup białego dymu. Chwilę później następny… i jeszcze jeden. Takeru, nie pozostał obojętny i wypuścił czerwony sygnał dymny, oznaczający atak. – Ruszamy, pamiętajcie o rozkazach!

Ruszyli szarżą, przyjmując formację trójkąta. Takeru poruszał się na czele figury, a Azuma z Tsuyoshim na jego bokach. Środek przypadł Hiromi wraz z oddziałem medycznym. Podstawę formacji zamykali pozostały oddział najemników. Szybko minęli obóz, a następnie skierowali się w stronę linii frontu. Dźwięk odgłosów walk, z każdym pokonanym metrem narastało co raz bardziej i wkrotce zobaczyli pierwsze ciała… Dzicy, Uchiha, najemnicy. Straty były po obu stronach, ciężko było orzec po której stronie większe. Gdy zauważyli toczące się boje, przyspieszyli, prąc naprzód. Niebawem znaleźli się wśród walczących, o dziwo dostrzegając przed sobą ścieżkę która mogło wykorzystać do przedarcia się. Niestety… wrogowie też to widzieli.

Tsuyoshi zareagował pierwszy, posyłając potężny podmuch ognia na spotkanie deszczowo strzał. Lewa flanka była na tą chwilę bezpieczna, ale prawa… Azuma poczuł na plecach zimno, gdy dostrzegł ogromnego, wodnego smoka. – Nie zatrzymywać się, dalej szybko! - krzyknął do pozostałych, ani na chwilę nie chcąc doprowadzić do sytuacji w której formacja rozpierzchła by się na boki. Niezwłocznie sięgnął do torby na lewym pośladku i wyciągnął notkę wybuchową z zamiarem posłania jej w kierunku łba wodnego tworu. Tuż przed zetknięciem zamierzał ją wysadzić, obserwując czy to wystarczy do zniszczenia smoka, czy też potrzebna będzie następna. Na wszelki wypadek, tą trzymał już w pogotowiu...

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 395

---

Hiromi powstrzymała zgrzytnięcie zębami, utrzymując neutralny wyraz twarzy, kiwając głowa i przyjmując słowa, które wypowiadał do niej Takeru. Niestety, nie zrozumiała tak łatwo, jak Azuma czy inni ludzie, którzy byli przeszkoleni w wojence. Pewnie powinna się poduczyć, ale nie bardzo miała na to szansę do tej pory - szczególnie, że nie wiedziała co będzie jej potrzebne i zgłosiła się z chęci pomocy.

Przyjęła to dzielnie - jako medyk, który musi się uczyć mnóstwa rzeczy, wiedziała jak to było, kiedy nie wiedziało się wszystkiego. Jako dyplomatka, musiała z godnością przyjmować wszelakie instrukcje od tych, którzy wiedzieli lepiej. Irytował ją jedynie ton Takeru, ale ton Takeru irytował ją od poranka, kiedy wyruszali na tą misję.

Później mogła odpocząć i porozmawiać ze swoimi ludźmi, mając nadzieję, że wszystko ostatecznie skończy się dobrze.

W końcu jednak trafili w odpowiednie miejsce. Nie bardzo podobało jej się w jaki sposób Takeru się z nimi przywitał, ale ponownie nie pokazała niczego po sobie. Nie jej miało się to podobać, ale innym. Wojskowym. Może fakt, że nie przechodziła treningu jako dziecko i nie była długo kunoichi, powodowało, że nie rozumiała takich rzeczy. Mrocznie przyszło jej jednak do głowy, że jak poumierają, to ona będzie miała mniej roboty.

Była w środku formacji i czekała, pamiętając o technice, dzięki której miała się porozumiewać z innymi, jednocześnie wiedząc, że na razie jej zadaniem było czekać na znak, a potem upewnić się, że wszystko, co ze sobą wieźli, zostało przewiezione. Jeżeli się przebiją - to super, tam się ustawią. Jeżeli nie - będzie czekało ich oblężenie. I też będą musieli się wtedy rozbić, ale wtedy przyjdą inne rozkazy.

Kiedy ruszyli, Hiromi i jej ludzie byli najdalej - jeżeli chodziło o widoczność - od walk, ale też mieli najwięcej i ich podróż wymagała uwagi i skupienia. Szczególnie, że wozy niekoniecznie miały to wytrzymać. No, dobrze, wozy same z siebie wytrzymają, ale rzeczy z wozów, które pospadają albo zostaną zniszczone albo po prostu będzie trzeba je potem zebrać, a nie zostanie nic na rozkładanie się.

Przez myśl jej przeszło, że musi zgłosić zapotrzebowanie na fachowych pieczętujących, którzy następnym razem zajmą się takimi rzeczami, jak bezpieczne pieczętowanie ekwipunku do przejazdu - jazda z kilkoma pełnymi zwojami na koniach pewnie byłaby bezpieczniejsza niż z wozami, w takiej szarży, ale mądry Akimichi po kolacji. Musiała o czymś pomyśleć.

Cóż. Była kunoichi. Miała kilka sztuczek w zanadrzu, poza tym, była sprawniejsza, ponieważ była wspomagana chakrą. Owszem, miała lekką obawę, bo jednak poruszali się szybko na koniach, ale cóż, tylko ona mogła trochę poszarżować.

- Starajcie się jechać równo, ta sama prędkość, nie szarżujcie! - zawołała do woźniców, jednocześnie podprowadzając swojego konia do jednego z wozów. Swoje lejce za pomocą kunaia przytwierdziła do wozu, tak, żeby koń miał swobodę w biegu, jednocześnie powinien dalej biec z innymi, jak to konie miały w zwyczaju, będąc zwierzętami stadnymi. Sama uniosła się i wskoczyła na jeden z wozów, żeby trochę lepiej zabezpieczyć ładunek.

Do ludzi, którzy jechali na wozach zawołała.

- Pilnujcie, żeby nic nie spadło, ale bardziej pilnujcie, żeby nikt z was nie spadł! Trzymać mi się tam!

Pęd ją stresował, przyczepiła się stopami do samego wozu, żeby z niego nie wypaść i zaczęła zabezpieczać ładunek. Nie miała za dużo do dyspozycji, ale na pewno mieli namiot oraz miała swój płaszcz, dlatego jej planem było zrobienie plandeki z płaszcza lub namiotu (i zażądanie od towarzyszy jakiegoś materiału, jeżeli to by nie wystarczyło) i przewiązanie go z tyłu, tak żeby cokolwiek podskoczy, osunie się czy będzie chciało spać - zaczepi się o pułapkę. Była to prowizorka, ale też nie miała długo wytrzymać.

Największym wyzwaniem prawdopodobnie było przeskoczenie z wozu na wóz. Nie chciała, aby ktokolwiek robił jakieś gwałtowne ruchy, dlatego nie prosiła, żeby wozy się do siebie zbliżyły. Jeżeli były wystarczająco blisko - przeskoczyła i kontynuowała pracę. Jeżeli nie - musiała wrócić na konia i odpowiednio wymanewrować, aby dotrzeć do innego wozu i powtórzyć co zrobiła wcześniej. Adrenalina krążyła w jej żyłach, serce waliło mocno. Najważniejszym było jednak - dotrzeć na miejsce, nie stracić nikogo ani - o ile Susanoo da - niczego.

[Uchiha Tsuyoshi]

Wiosna 395 roku

---

Tsuyoshi pędził na swojej karej klaczy. Znał otaczające go tereny aż za dobrze. Na tych Bagnach przyszło mu uczestniczyć w jego pierwszej, morderczo trudnej bitwie. Mimo że odniósł zwycięstwo, nie tęsknił to tych terenów kojarzyły mu się one z piekłem, z najgorszą stroną wojny.

Splunął gdzieś w lewo, jakby zostawiając dawne demony hen daleko za sobą. Aktualnie musiał myśleć o tu i teraz, a nie o tym, co było. Właśnie zaczęli się przebijać przez oddziały Dzikich, więc trzeba było być maksymalnie skupionym. Przyszło mu już nawet odparować pierwszą falę strzał, jaka nadleciała w ich kierunku. Jego katon znowu zajaśniał nad Bagnami. Może nawet któryś z Dzikich by go poznał... nie, to niemożliwe. Urządził im tu taką krwawą jatkę, że na pewno nie było tu już nikogo, kto mógłby go pamiętać.

Trzymał szyk i formację. Oczy miał lekko zmrużone, ciało pozostawało w napięciu. Jego włosy były w nieładzie, zupełnie jak grzywa jego zwierzęciej towarzyszki. Czuł jej lekkość i to, że reaguje nawet na najdrobniejsze sugestie zmiany kierunku. Miał wrażenie, że gdyby chciał, mógłby popędzić między innymi jeźdźcami, nawet nie zahaczając o żadnego. To był bez wątpienia dobry koń, co dawało mu pewne poczucie bezpieczeństwa.

[Minoru]

Wojenna A:
“Przebudzenie” Azuma Uchiha Hiromi

---

Kolejka 13:
Azuma: 16
Uchiha Hiromi: 14
Uchiha Tsuyoshi: 11
Minoru: 13

Natarcie rozpoczęło się. Wyłom stworzony przez stacjonujące w obozie siły, było wystarczająco duże, by kilkuset konnych i kilka wozów mogło przedostać się na wrogą stronę. Całość powinna potrwać kilkanaście minut. Bardzo intensywnych minut. Adrenalina buzowała we wszystkich, do takiego stopnia, że każda sekunda zdawała się rozciągać w nieskończoność. Początkowo wszystko wyglądało dobrze. Zawartość wozów, być może trochę zbyt niebezpiecznie podskakiwała na wozie, lecz było to zmartwieniem ludzi, którzy znajdowali się na tychże. Poza tym nie działo się nic więcej. Wróg był zbyt związany z siłami obozowymi, by zwrócić większą uwagę na przetaczające się przez sam środek pola bitwy, oddziały Uchiha. Do czasu…
W końcu ich dostrzeżono. A co więcej, dzicy, pomimo swych prostych umysłów, zdołali zrozumieć czego właśnie są świadkami i przesunęli swój priorytet dokładnie na nich. Zaatakowano ich z dwóch stron. Z jednej łucznicy, z drugiej suitonem. Morze strzał nie stanowiło aż tak ogromnego problemu. Młody Tsuyoshi, adept w używaniu katonu, wykorzystał swój rodowy żywioł by pozbyć się tego zagrożenia. Większym problemem miał okazać się jednak wodny smok. Ogromny twór z chakry i wody mknął wprost w kierunku grupy Azumy, który wykrzykiwał rozkazy do swych ludzi. Ci byli wyraźnie przejęci, lecz doskonale wyszkoleni, nie złamali szyku. Azuma jednak miał pewien plan. Wyciągnął bowiem ze swego inwentarza notkę wybuchową, którą posłał w kierunku wodnego potwora, wprost w jego rozwartą paszczę. Tam też zdetonował ją, rozrywając zagrożenie na wodne strzępy.
Była jeszcze Hiromi, która niczym bohater powieści przygodowych, postanowiła samemu ratować ich cenny dobytek. Sprawnym ruchem przytwierdziła lejce swego konia do jednego z pobliskich wozów, który podskakiwał niewesoło na nierównej drodze i jednym susem przeskoczyła na wóz pełen dobytku. W międzyczasie wykrzykiwała coś o tym, że woźnicy mają jechać równo, lecz jej słowa były na nic. Wozy nie nadawały się do tego typu zadań, lecz nie mieli teraz czasu nic z tym zrobić. Dużo lepszą uwagą obdarzyli ją jednak ludzie, którzy jechali na wozach. Ci dzielnie walczyli o to by nic nie utracić, a gdy tylko dostrzegli jak siostra Shirei-kana chwyta za ich dziurawy namiot i stara się go naciągnąć na wierzch wozu, natychmiast rzucili się jej na pomoc. I kto wie, być może właśnie ten manewr pozwolił im by nic z ich drogocennego ekwipunku nie wypadło.
W końcu jednak wydostali się z tego chaosu. Po pierwszych salwach wycelowanych w ich kierunku, siły przeciwnika zdawały się przerzedzać. W ich kierunku wystrzelono jeszcze kilka salw z łuków, lecz nic podobnego do tego co działo się podczas pierwszej salwy. Kilkanaście minut później, byli już po drugiej stronie, zostawiając odgłosy bitwy za sobą. I kto by się spodziewał, że pójdzie im tak dobrze. Stracili zaledwie kilka osób. Wszystkie wozy przetrwały, a załadowany nań ekwipunek był kompletny.
- Wyrównać szyk, przejść do tempa marszowego. Nie ma czasu na odpoczynek! Dowódcy do mnie! - Takeru nie dawał swoim ludziom nawet chwili wytchnienia. Stawka była zbyt wysoka, a szanse na to, że jakaś część dzikich może ruszyć za nimi zbyt wielka. Co prawda zwolnili z tempem, tak by wozy mogły wyrównać swój tor jazdy.
- Na miejsce dotrzemy pod wieczór, w najgorszym wypadku z rana. Jeżeli zdołamy znaleźć odpowiednie miejsce, odpoczniemy przed głównym natarciem. - Plan wydawał się ewoluować. Początkowo Takeru zamierzał przeprowadzić szarże natychmiast jak przybędą, nie dając przeciwnikowi nawet szansy na to że ich odkryją. Teraz jednak wydawało się, że zdał sobie sprawę w jakim stanie przybędą na miejsce i że zmęczeni żołnierze będą o wiele mniej wydajni niż wypoczęci.

---

Jechali tak niemalże cały dzień. Mijali co jakiś czas lasy, bagna i rozdroża, lecz nic co wskazywałoby na to, że zostali odkryci. Wyglądało to co najmniej, jakby siły dzikusów skupiły się na froncie, zostawiając ich tyły całkowicie puste.
Na około 3 godziny przed zachodem słońca dotarli do celu. Gęsty las, jakie można było spotkać jedynie na obrzeżach Sogen, oddzielał ich od miasta, które mieli zdobyć. To tutaj Takeru postanowił rozbić obóz, pomiędzy drzewami, które dawały im cień i dodatkowe schronienie przed ewentualnymi spojrzeniami.
- Ustawcie warty. Niech główne siły uderzeniowe prześpią się przez kilka godzin. Chce zaatakować nim tamci zdążą się obudzić! - Takeru samemu dopilnowywał by obóz postawiono należycie. Jedyne czego nie ruszał to skrzydło szpitalne. Wciąż nie chciał rozmawiać z Hiromi.
W pewnym momencie z drzew uniosły się ptaki, całe stado czarnych niczym noc ptaków, które spłoszone czymś uniosły się w kierunku miasta. Z tej odległości, zwykłym okiem, ciężko było stwierdzić jakiego gatunku były ów ptaszyska, lecz niektórzy odczytali to jako zły omen.

[Uchiha Tsuyoshi]

Wiosna 395 roku

---

Przedarli się. Byli nękani przez strzały i techniki wroga, ale dali sobie radę. W zasadzie to należałoby powiedzieć, że nawet bez większego problemu dali sobie radę. Nikt nie ucierpiał, nawet – jak wynikało z szybkiego zlustrowania wzrokiem przez Tsuyoshiego – żaden z wozów nie doznał uszczerbku. Bardzo dobrze wróżyło to na przyszłość, ale Uchiha zaczął się zastanawiać jak w ogóle pomyślana jest ta ofensywa.

Był przekonany, że oddziały jego klanu po prostu rozbiją oddziały Dzikich w tej okolicy i w ten sposób powstanie wyrwa we froncie. A okazało się, że i po ich lewej, i prawej stronie nadal dochodziło do starć, a teren nie był wyczyszczony tak, jakby się tego chciało. Po pierwsze oznaczało to, że nie mogli liczyć na efekt całkowitego zaskoczenia. Po drugie, że w zasadzie… byli otoczeni albo prawie otoczeni na terytorium wroga. Dziwna sprawa, nie tak sobie to wyobrażał.

Ale nie on tu był naczelnym dowódcą, nie on kierował klanem, nie on był architektem tej ofensywy. On był teraz jednym z wielu żołnierzy i kwestionowanie planu dowódców było absolutnie wykluczone. Mógł sobie myśleć co chciał, ale miał się zachowywać tak, żeby wykonać absolutnie wszystko, co możliwe, żeby obmyślony plan się powiódł. Na tym w końcu polegała właśnie hierarchiczna struktura w armii.

Podróż zajęła niemal cały dzień, ale nie powinno to być dla nikogo zaskoczeniem. Dotarli na miejsce całkiem wcześnie. Położenie słońca nad horyzontem wskazywało na to, że mieli jeszcze koło dwunastu kwadransów do jego zajścia. Całkiem sporo czasu do rozpoczęcia bitwy. Ale byli też zmęczeni.

Kolejnym zaskoczeniem było to, że Takeru chciał tu rozbić obóz i poczekać pod nosem Dzikich kolejnych kilka godzin. Tsuyoshi uważał, że to szaleństwo. Po pierwsze dlatego, że mógł ich wykryć jakiś zabłąkany patrol z Rantori. Po drugie, że zaraz za nimi mogły się przemieszczać jakieś siły Dzikich, którzy widzieli, jak przebijają się przez front. To, że wszyscy byli zmęczeni nie oznaczało, że nie mogą walczyć. A zaskoczenie jest w takich sytuacjach kluczem. Lepiej walczyć zmęczonym z zaskoczonym wrogiem, niż wypoczętym, ale samemu będąc zaskoczonym. Tak przynajmniej wynikało z tych wszystkich mądrych historycznych książek o kampaniach wielkich wodzów Uchiha (i nie tylko).

Ale to nie on tu dowodził, więc nawet się nie skrzywił, tylko wykonywał posłusznie polecenia. Zsiadł z konia i poprawił włosy, które przylepiały mu się do spoconego czoła i karku. Klacz też zasłużyła na odpoczynek, więc od razu dał jej wody i rozglądnął się za pożywieniem.

W tym momencie jednak zauważył, jak chyba wielu ludzi, że w lesie w jednym miejscu podniosło się stadko ptaków. To na pewno nasze warty, które już rozstawiają się na pozycjach, prawda? Prawda…?

Akoraito rozglądnął się wokół, szukając czegoś, albo kogoś kto… panuje nad sytuacją. Na razie jednak nie wyrywał się przed szereg. Jego ranga i rola to po prostu „trochę-silniejszy-ale-wciąż-zwykły-żołnierz”, więc nie miał zamiaru wprowadzać zamętu w otoczeniu i biegać nerwowo po obozie. Szukał tylko paszy dla swojej klaczy i jakiegoś miejsca, w którym mógłby otrzymać paszę dla… siebie. I może coś do picia.

[Azuma]

Choć dotarł do nich bitewny szum, a wkrótce sami znaleźli się w jego centrum, nie zatrzymywali się. Cała zbrojna ekspedycja gnała naprzód, nie zwazając na zgiełk walczących ludzi, grad opadających strzał, czy personifikacje chakry, które próbowały ich zatrzymać. Zbrojne ramię Pólnocnego Sogen pędziło naprzód, szczęśliwie nie tracąc żadnego wozu, choć odbyło się to kosztem życia kilku najemników…

– Wyrównać szyk! - Takeru przekazał im jasną instrukcję co dalej. Mieli się nie zatrzymywać, ale jednocześnie nie narzucać szaleńczego tempa. Na miejsce mieli dotrzeć wieczorem, lub najpóźniej kolejnego dnia z rana. Co jednak ważniejsze, Takeru uznał, że po tym wszystkim przyda się wszystkim odpoczynek.

A Azumę ten pomysł niepokoił. Oczywiście rozumiał, że danie wytchnienia najemnikom, może zaowocować ich większą skuteczniejszą w trakcie napadu, ale równocześnie wiele ryzykowali. Przebywanie w takiej odległości od miasta narażało ich na wykrycie. Nie mogli ślepo zakładać, że nikogo w lesie nie napotkają. Myśliwi, zbieracze, a nawet patrole - to było realne zagrożenie…

Do miasta zbliżyli się po całym dniu podróży, na trzy godziny przed zachodem słońca. Od celu dzieliła ich gęstwina lasu, która pozwalała ukryć tak liczny oddział. Padł rozkaz rozbicia się i wystawienia wart. Azuma miał ogromną ochote w tym momencie zgłosić się na ochotnika i zbliżyć na tyle, aby ujrzeć miasto i ocenić wyzwanie przed jakim staną. Wiedział jednak jednocześnie, że nie byłoby to profesjonalne, ani mile widziane. Miał przede wszystkim zająć się ludźmi.

– Wyznaczcie po dwóch ludzi ze swoich grup. Niech otoczą nas parasolem i trzymają się w cieniu drzew. Mają dojść aż na obrzeża i obserwować miasto. W razie czegoś niepokojącego, niech natychmiast informują. Pozostali niech odpoczywają, niedługo zaatakujemy. - W momencie gdy to powiedział, nad lasem wzbiła sie do góry chmara ptaków. Cięzko było stwierdzić, co wzbudziło ich popłoch, ale jedno było wiadome dla wszystkich. Należało się spieszyć.

-1x kunai z notką wybuchową

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 395

---

Gdyby Hiromi była z innego czasu, innego świata i w ogóle, zajmowała się zupełnie innymi rzeczami - mogłaby prawdopodobnie stwierdzić, że byłaby zdolną woltyżerką i mogła występować w cyrku. Sama woltyżerka i cyrk był jej jednak obcy, szczęśliwie obce nie były dla niej zapasy medyczne, które udało się przewieźć.

Takeru miałby używanie, gdyby się nie udało.

Jakoś się jednak przedarli, kiedy zwolnili do tempa marszowego i wozy mogły już jechać spokojnie, zanim Hiromi ruszyła do Takeru, dała prosty rozkaz, żeby spojrzeć na to, czy jakiś wóz się nie uszkodził po drodze. Oczywiście, ewentualne naprawy to później, ale na razie musieli wiedzieć czy w ogóle dadzą rade dojechać na miejsce, czy ktoś nie będzie musiał robić za dodatkowe koło.

Szczęśliwie, okazało się później, że wszystko było w porządku, przynajmniej w drodze do miejsca, gdzie mieli odpocząć.

I okazało się, że nawet Takeru miał taki pomysł. Była zadowolona, wiedziała, że ludziom przyda się odpoczynek przed natarciem, ale… trochę się też zaniepokoiła. Niepokoiła ją zmiana zdania Takeru, kiedy nie do końca rozumiała, co się zadziało, że zdanie zmienił. Ale cóż, zdecydowała się zaufać dowódcy, prawdopodobnie nie miała wystarczająco informacji. Bo też nie musiała. Była zwykłą kunoichi prowadzącą swój oddział.

Kiedy dotarli na miejsce, gdzie mieli odpocząć, Hiromi nie mogła nie zauważyć, że Takeru przypilnował wszystkich poza jej oddziałem i bardzo próbowała ukryć, jak mocno ją to wkurzyło. Obrażalski palant, który…

Odetchnęła jednak. Wyraźnie ufał jej na tyle, że mógł sobie pozwolić na fochy. Dlatego Hiromi sama dopilnowała wszystkiego. Rozbicie obozu, nie przesadzanie z rozpakowywaniem się, nie rozpalanie ognisk, żeby nie być zauważonym.

- Jeżeli ktoś został ranny, zajmijcie się nim. Sprawdźcie i upewnijcie się, że wozy są gotowe do dalszej drogi. Zakładając, że grupa szturmowa zdobędzie mury, będziemy musieli szybko się przenieść i założyć obóz na tyłach naszej armii i zabezpieczyć kawałek miasta… oczywiście, w zależności co zobaczymy. Warty… podzielcie się proszę. Nie więcej niż dwie godziny na osobę, wszyscy mają być jak najbardziej wypoczęci.

Sama zwróciła uwagę na ptaki, które zerwały się z drzew. Z jakiegoś powodu przeszedł ją dreszcz. Tam nie było ich ludzi, znaczy, że ktoś inny spłoszył ptaszyska. Kruki czy wrony. Czy inne cholerstwo, które żywiło się martwymi ciałami.

Poszukała Azumy i jeżeli był w okolicy, zadała mu żartobliwie pytanie.

- A twoje ptaszysko nie mogłoby czasami polecieć tam i zapytać te inne o co lata? No wiesz, nie o co biega, bo ptaki nie biegają, ale latają…?

Ona sama nie była pewna, co z tym zrobić. Czy ktoś się zainteresuje? Samej z siebie uruchomił się jej sharingan, niesiony jej uczuciem niepokoju i potrzebą zobaczenia i zrozumienia więcej. Samo to, że przez chwilę mogła mieć szybsze reakcje, bardziej chłonęła świat wokół niej - ją uspokajał.

[Sumi]

Zgodnie z założeniami, odpoczęłam i przespałam się w nocy a kiedy było widać już pierwsze światła poranka, Saori mnie obudziła abym mogła ją zmienić i ona również mogła nieco wypocząć przed podjęciem dalszej podróży do wysuniętego obozu. Kiedy mgła już się rozproszyła i zaczynało również być cieplej wyszłam przed szałas żeby się rozejrzeć a także rozprostować a potem obudziłam moją towarzyszkę. Wspólnie z Saori przegryzłam jeszcze kilka owoców po czym mogłyśmy wyruszyć w drogę.

- Hmmm, no dobrze ale nie tak szybko jak wczoraj bo nie chciałabym się taka zmachana pokazać w obozie i od razu sprawić złego wrażenia na tamtejszych. - powiedziałam, drapiąc się po głowie z zakłopotaniu po czym ruszyłam za Uchihą. Dalsza podróż okazała się prowadzić przez teren, który nawet nie pozwalał na większe rozpędzenie się, także z ulgą przyjęłam mimowolne zmniejszenie tempa biegu i podążałam uważnie za Saori, po bezpiecznej trasie przez mokradła.

Kiedy dotarłyśmy do obozu byłam w dobrej formie i nie czułam zbytnio zmęczenia, także mogłyśmy od razu udać się do namiotu gdzie znajdowało się tutejsze centrum dowodzenia i tam poszukałyśmy jakichś zadań, których mogłyśmy się podjąć.

[Saori]

Gdy zaproponowała poranną przebieżkę, Sumi nie wyglądała na uradowaną, ale ostatecznie zgodziła się pod warunkiem, że nie będzie to wczorajsze tempo. Saori skinęła głową i ruszyła więc treningowym biegiem, który często wykonywana dookoła placu w ramach rozgrzewki. Dzięki temu obie miały okazję trochę się rozruszać po spaniu w szałasie i Sumi zdecydowanie była w stanie nadążyć. Nie biegły też długo, żeby zachować siły potrzebne na cały dzień, z resztą ukształtowanie terenu zaczęło być na tyle zdradliwe, że lepiej było przejść do marszu i uważnie wybierać ścieżki. Tyle dobrego, że niedawno przebyła ten szlak, badając go pod kątem przejezdności dla wozów z zaopatrzeniem, więc zapamiętała trasę, którą bezpiecznie przeszły przez rozlewiska.

Tak jak założyła, do obozu dotarły prawie w południe, więc można było spodziewać się sporego gwaru i poruszenia. Każdy zajmował się swoimi sprawami, albo wykonywał jakieś zadanie. Duży, biały namiot medyczny, służący zapewne za szpital polowy, gdzie leczono rannych, był widoczny niemal od razu, ale to nie jego Saori szukała wzrokiem. Sumi natomiast dostrzegła go pierwsza i wskazała na inny namiot, który mógłby być tutejszym centrum dowodzenia, a przynajmniej tak to wyglądało, bo co chwilę ktoś tam wchodził i wychodził, niosąc ze sobą zwoje, najprawdopodobniej z wiadomościami.

- No dobrze. Przedstawmy się i zapytajmy, czy mają dla nas jakieś zajęcie. - Powiedziała, po czym ruszyła wraz z Sumi w stronę owego namiotu.