Kotlina za wzgórzami

[Azuma]

+18

  Ukryty tekst

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 395

---

18+

  Ukryty tekst

- Przygotuję kolację, rozpalisz ogień i zaparzysz herbatę? Robi się chłodno, może dobrze będzie się rozgrzać przed położeniem się w namiocie - powiedziała, kiedy dotarli już do obozu i od razu zaczęła się krzątać, żeby przygotować im posiłek. Mruczała pod nosem jakąś dość wesołą melodię, jej ruchy były pełne energii i radości i bardzo często spoglądała na Azumę, uśmiechając się do niego szeroko.

Po chwili kawałki ryby złowionej wcześniej, razem z warzywami i ryżem gotowały się w garnku nad ogniem, a ona przygotowywała zioła, krojąc je w małe kawałki, aby dodać je później do potrawki, którą przygotowywała. Nie było to nic szczególnego, ale tutaj, kiedy powoli gwiazdy pojawiały się na niebie, ognisko wesoło strzelał, a przy niej był ktoś, kogo kochała - nic nie mogło być dla niej smaczniejsze. Oczywiście, kiedy się już ugotuje.

- Azuma… - zaczęła, kiedy wrzuciła zioła do kociołka i zamieszała. - A co będzie, kiedy wrócimy do Sarufutsu?

[Azuma]

Aż się roześmiał, gdy zrozumiał skąd się wzięła pochmurna mina na twarzy Hiromi, gdy zaczęła wyjaśniać że nie wpłynęła na jego osad, w żaden nieuczciwy sposób. Śmiał się jeszcze przez chwilę nawet wtedy gdy Hiromi zdziwiona, a potem pewnie i zła już chciała zaprotestować. Dopiero wtedy doszedł do siebie na tyle, żeby wyjaśnić to o co mu naprawdę chodziło.

– Nie zrozumieliśmy się. Chodziło mi o to, na jaką wytrzymałość te specjalne ziółka działają. No bo wiesz, jeżeli wzmacniają trzeźwość i odganiają zmęczenie oraz sen, to świetnie. Wykorzystam je w trakcie jakiegoś dyżuru albo misji. Jeżeli jednak wpływają na witalność to hmmm… - mówiąc to instynktownie zamruczał, dając do zrozumienia Hiromi sens tych rozważań i wytrzymałości która mu przyszła faktycznie do głowy.

Pocałował ją w końcu i objął. Pogładził. I mrugnął. Na tą chwilę i w ten sposób. Żeby nie myślała, że jest powód do obrażania się. Bo w tym całym nieporozumieniu, sugestie o nieuczciwość były czymś co by mogło na końcu przyjść na myśl. Miał nadzieję, że Hiromi to zrozumie, gdy dotrą do obozu. A ten znajdował się już niedaleko.

– Masz na myśli to, jak czytam zwoje? Bo wiesz… ja tylko to robiłem wieczorami - stwierdził szczerząc się od ucha do ucha. Lubił takie zabawy słowne i teraz odniósł wrażenie, że jego jest na wierzchu… – Ale, żebyś nie myślała, też o Tobie myślałem. Na wiele różnych sposobów. To co chciałbym ci robić… właściwie już zrobiłem. Ale brałem pod uwagę również inne scenariusze. Również takie, w których odrzucasz moje zaloty - dodał już poważniej, na koniec wzruszając ramionami. Przy tym przywdział już nieodgadniony wyraz twarzy. Jakby się może zawstydził tej szczerości i postanowił zamaskować emocje, które najpewniej sprawiały mu ból.

Dotarli do obozu. Hiromi poprosiła go, aby przygotował palenisko, a on zabrał się do tego od razu. Raz, dwa zwbrał potrzebne do tego drewno. Na szczęście nie cierpieli na brak tego. Mieli wystarczający zapas, a wkoło pełno było drzewa, choć nie dało się ukryć, że było go mniej niż przed ich przybyciem. Gdy po paru minutach ogień przyjemnie trzeszczał, ustawili garnek z wodą, a w nim już gotowała się potrawka. Hiromi właśnie odprawiała go ziołami, gdy zadawała ważne pytania.

– Nie wiem. I nie zrozum mnie źle, Hiromi.

Odpowiedział już bez entuzjazmu, wpatrując się w płomienie. Wiedział, że nieubłaganie kończy się im czas, w którym mogli sobie poświęcić aż tyle uwagi. Gdy wrócą do Surufutsu, będą mieli obowiązki. I to poważne.

– Nasz Shirei-kan, dość jasno nakreślił stojące przede mną zadania. Zgodziłem się na nie, przyjmując promocje i nową range. Teraz… Gdy wrócimy, to dołączymy do wojny. Ona wciąż trwa, a Uchiha są wciąż w defensywie. Naszym zadaniem, moim i innych o podobnej sile będzie zrobić wszystko, aby to zmienić.

Spojrzał na Hiromi, obserwując czy rozumie konsekwencje i powagę. Nie chciał by były między nimi jakieś nieporozumienia.

– I choć nie wiem ile będziemy mieli czasu, nie chce Cię też stracić. Jeśli chcesz, nie musimy się ukrywać z naszymi uczuciami. Chyba, że… uważasz że lepiej jednak się z tym nie afiszować.

Uśmiechnął się kwaśno. Hiromi miała w tym zakresie większe doświadczenie od niego. Nie chodziło tylko o to co przeczytała albo dowiedziała się od koleżanek. Była również emisariusza i dyplomatka. Mogła widzieć dalej od niego pewne konsekwencje. Poza tym… Shirei-kan, był jej bratem.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 395

---

Kiedy Azuma się z niej śmiał, naprawdę wydawała się obrażona i już miała się naburmuszyć, kiedy zaczął ją uspokajać i jednak nie pozwolić, żeby miała zły humor. Tak, miała ochotę go ofukać, jednak ostatecznie tego nie zrobiła - jednak fizyczne okazywanie uczuć z jego strony działało na nią uspokajająco. Szczególnie, że trochę się nie zrozumieli.

- No, kupowałam takie z myślą o misji… - odpowiedziała w końcu, nadal trochę się krzywiąc, ale składając mu na ramieniu obrażony pocałunek. - Nie wiem, może wypróbuj to wcześniej, jeżeli myślisz, że mi wciśnięto jakieś dziadostwo. - Dodała, wzruszając ramionami. - W sumie to była obca zielarka, konsekwencji nie wyciągniemy, jeżeli coś będzie nie tak… będę się musiała rozejrzeć za kimś polecanym w szpitalu w Sarufutsu.. Ech, Azuma, ten szpital to jest zupełna porażka, mówię ci… - westchnęła, na chwilę odbiegając myślami do nowej stolicy Uchiha.

Kiedy Azuma przyznał się, że nocami czytał zwoje, z tym jego uśmiechem, lekko go trąciła ramieniem się się roześmiała i zdecydowała się trochę z nim również podrażnić.

- Jeżeli czytałeś zwoje, powinieneś mieć wiedzę szeroką. Nie spodziewałam się braku doświadczenia… tym bardziej, że doskonale wiedziałeś, co zrobić. Szczególnie, że to nie jest to wiedza powszechna dla wielu mężczyzn. Więc coś mi tu ściemniasz, albo po prostu masz naturalne talenty.

Rozmowa jednak potoczyła się nieco poważniej i Hiromi złapała go za dłoń i ją uścisnęła.

- Jakbym miała odmówić, tak na zawsze, nie bylibyśmy nigdy w takiej sytuacji. Zachowałabym większy dystans i na pewno zostawiłabym nasze relacje na stopie przyjacielskiej. Ale przyznaję, że ja też się bałam, że może nie będziesz zainteresowany. Tym bardziej, że… no ja średnio się nadaję do zalotów. Znaczy, wiesz, z mojej strony. Ty w uwodzeniu jesteś świetny. Ja czasami mam wrażenie, że mam urok ogórka. I to takiego nie zaprawionego, jeżeli chodzi o relacje damsko-męskie, oczywiście.

Może była trochę za bardzo w stosunku do siebie krytyczna, ale prawdą było, że Hiromi nie była szczególnie sprawna w uwodzeniu czy flirtowaniu. Brak doświadczenia z potrzebą szczerości i otwartości z przyjaciółmi i bliskimi trochę jej przeszkadzał w tym. Nieźle radziła sobie przy obcych, ale przy Azumie po prostu było jej komfortowo i nie grała niczego.

Rozmowa nadal była poważna, kiedy jedzenie zostało przygotowane i rozdzielone pomiędzy nich. Sama Hiromi była bardzo głodna, więc w tym czasie jadła, chociaż kęsy ugrzęzły jej trochę w gardle, kiedy słyszała jego słowa. Przez chwilę pomyślała i zmarszczyła brwi, próbując odpowiednio dobrać słowa do odpowiedzi.

- Ja bardzo dobrze rozumiem, że jak wrócimy, będziemy mieli mnóstwo obowiązków, a ty w tej chwili jesteś Kogo, więc tak, wiem, że głównie będziesz na froncie. Ja pewnie zostanę z tyłu, nawet jeżeli mnie tam wyślą, jako medyk. Co jest rozsądne. Ja będę bezpieczniejsza. Jeżeli ktoś ma kogoś stracić, to ja ciebie, nie ty mnie - wyjaśniła z nieco smutnym uśmiechem, ale też z lekkim humorem. Uspokajając go w sposób, jaki pewnie by go nie uspokoił i to dla niej właśnie było humorem w tej sytuacji.

- Jeżeli chodzi o to, że jesteśmy razem, musimy zdecydować. Bo, widzisz, to już dla klanu są bardzo poważne sprawy. Jakby się mój ojciec dowiedział, co mi dzisiaj zrobiłeś, pewnie by spróbował ci przyłożyć, a potem zatargać do świątyni, żeby ślub był - zaśmiała się. - Znaczy, wiesz, on nawet nie jest Shinobi, więc spokojnie poszedłbyś w długą, ale on chciał, żebym wyszła za kogoś z wpływowej rodziny. Co jest czystą hipokryzją, skoro sam ożenił się ze swoją sakki, która go ochrania. - Przewróciła oczyma.

Przemyślała jeszcze kwestie zamążpójścia, tego, że to głowa rodziny - w tym wypadku nawet głowa klanu! - aranżuje małżeństwa Uchih, inni mogliby też się zaangażować. Mogło być dużo problemów z tym. Pewnie by ją odsunięto od bycia kunoichi. Ale czy mówienie tego wszystkiego Azumie nie wystraszyłoby go? Ona, jako panna, która wychowywana była w dużej mierze do małżeństwa przez część życia, znała realia. On, wychowywany na shinobiego, miał realia inne. Po

- Tak naprawdę, nie wiem, co powinniśmy zrobić. Może… może kogoś zapytam, co byłoby rozsądniejsze. Nie, nie Hiro-nii, wolałabym, żeby on nie doradzał, bo on się kompletnie na tym nie zna. Ale pomyślę i o tym porozmawiamy później. Pamiętaj jednak, że jesteś szybki, cichy i potrafisz się przemykać jak cień. A ja okno na moim stryszku mogę zawsze otworzyć.

[Azuma]

Azuma kiwnął głową. Zgadzał się, że uprzednio powinni ten specyfik sprawdzić. Może lepiej to uczynić kiedy pod ręką był medyk? Z tych rozważań wyrwała go kolejna uwaga Hiromi, która napomknęła o szpitalu w Surufutsu. Rozumiał jej rozgoryczenie. To czym teraz władali, nie można było porównać do tego co mieli w Kotei. Mimo szybkiego rozwoju miasteczka, wciąż była to jednak prowizorka. Prowadząc działania obronne, powinni jednak dysponować odpowiednio wyposażoną placówką medyczną.

– Ufam, że Masahiro-san ma to uwadze i że poprawa warunków jest tylko kwestią czasu… przygotowania i sprowadzenia odpowiedniego wyposażenia. Jednak na razie, rzeczywiście tylko zdolności medyków mogą uczynić różnice.

– Albo doświadczenie? - zauważył w odpowiedzi odwzajemniając łokciem delikatnego kuksańca, gdy Hiromi dokończyła swoje rozważania. Jej uwaga, mile połechtała jego ego. Nie mógł po tym mieć wątpliwości, że tam przy rzece, zrobił to co niego należało. I to co najważniejsze, zrobił to odpowiednio. Kto wie, może miał do tego naturalny talent. Na tą myśl, Azuma aż zaśmiał się pod nosem. Był zadowolony.

Gdy odsunęli jednak żarty na bok i weszli głębiej w analizę tego co czuli względem siebie, Azuma uważnie wysłuchał ukochaną. Była dość niesłusznie krytyczna w swojej ocenie, oczywiście względem siebie. Na tyle, że gdy wspomniała o ogórku, to Azumie drgnęły wargi, w ocenie tego absurdalnego porównania. Nie przerywał jej jednak, a gdy skończyła tylko się nachylił. Dopiero po czułym pocałunku złożonym na jej czole, odezwał się z wyraźną powagą w tonie.

– Jesteś niesprawiedliwa w swojej ocenie. I musimy nad tym popracować, abyś tak więcej nie robiła. Na początek wspomnę o tym, że to ty zainicjowałaś to, że zaczęliśmy wspólnie sypiać. Oczywiście, nie twierdzę, że chciałaś tym doprowadzić do obecnego współżycia, ale choć nieświadomie, przełamałaś naprawdę trudną barierę bliskości. Od tamtego dnia, bliskość względem siebie była znacznie łatwiejsza. To od tamtej pory, moje myśli o Tobie, zaczęły się też zmieniać. Rozumiesz?

Miał nadzieję, że zrozumiała. Uczyniła wiele nieświadomie w tej swojej dobroduszności i prostolinijności. Gdyby nie to, może by się teraz nie znajdowali gdzie są teraz. W tym momencie zrozumiał też, że powinien jej powiedzieć o tym, o czym nie powiedział już na początku. Był na to właśnie, odpowiedni moment.

– Nigdy Ci o tym nie mówiłem, ale zanim oficjalnie zostaliśmy sobie przedstawieni, już od pewnego czasu Cię obserwowałem. To było jedno z moich pierwszy zadań jako Sakki. Mieć oko na najbliższą osobę najważniejszego człowieka w Sogen.

Kontynuując ich rozważania, przeszli w końcu do tematu najważniejszego. Co będzie gdy opuszcza kotlinę. Azuma sam się nad tym zastanawiał. W momencie kiedy dokonali tego kroku, zmianie uległo wszystko. Oboje odnieśli takie wrażenie. Teraz było trzeba ustalić co dalej. Nie ulegało wątpliwościom, że mieli różne doświadczenie i wiedzę w tej materii. I dlatego był gotów jak i ciekaw wysłuchać tego co Hiromi ma na ten temat do powiedzenia. Jak się szybko okazała, sama nie miała wyrobionego zdania jaką taktykę należałoby przyjąć…

– Zgadzam się, że klan tego nie zignoruje i rozumiem… że nie jestem wymarzoną partia dla ojca, który kocha swoją córkę i chce dla niej kogoś bardziej poważanego - mówiąc to, Azuma uśmiechnął się kwaśno, wiedząc że Hiromi dzieląc się tym wszystkim, nie chciała mu w żaden sposób umniejszać, a jedynie pokazać sprawę w taki sposób w jaki mogła to widzieć jej rodzina. – U mnie sytuacja jest prosta. Matka będzie wniebowzięta, że w końcu przyprowadziłem dziewczynę do domu. Najpewniej Cię wyściskać, chociaż… z uwagi na Twoje pokrewieństwo z Shirei-kanem, może się zawaha. Dlatego Hiromi, zaczekam z okazywaniem Tobie uczuć, aż będziesz pewna tego jak powinniśmy się zachować. Mi wystarczy to, że wiem co do mnie czujesz. Jeżeli Tobie też to wystarczy w tym momencie, damy radę.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 395

---

Azuma wyraził swoją wiarę, że jej brat będzie miał wpływ na szpital w Sarufutsu. Cóż. Po pierwsze ten w Kotei też ssał pałę, a już zupełnie odkąd bijudama zrobiła w nim dziurę. Chyba jedynym plusem tego szpitala dla niej było poznanie Ori-senpaia. Uchiha nigdy nie mieli szczególnie zaawansowanej medycyny. Więc nawet, jakby Masahiro się nad tym pochylił, to przecież nie on był za to odpowiedzialny.

- Hiro-nii nie jest za to odpowiedzialny. Shirei-kan, znaczy. On jest odpowiedzialny bezpośrednio tylko za klan oraz za to, co zostanie klanowi zlecone. Od Takedy i Ryuzaku zależy to, jak szpital się rozwinie… znaczy, nie twierdzę, że Takeda się nie postara, ale… teraz trochę inaczej wygląda ten rozkład władzy i to, za co kto odpowiada. Co do medyków jednak… nie mamy za dużo dobrych. Chyba napiszę do Ori-senpaia, może zechce przybyć i trochę popracować, zanim będzie trochę lepiej? Brakuje mi dobrego nauczyciela, wiesz?

Westchnęła lekko, kiedy ucałował jej czoło, kiedy próbował ją zapewnić o swoich uczuciach i tym, że ogórkiem wcale nie była. Cóż, miała stwierdzić, że może i był ładny, ale gustu nie miał za ryo, ale szczerze mówiąc, nie uważała, że była aż taka brzydka. Ot, łatwo było znaleźć ładniejsze dziewczyny. Ona była taka pospolita. I bardziej krągła. Cóż, nie do końca teraz.

Nie było jej łatwo odnaleźć się w nowej skórze. Czuła, że powinna najeść się słodkiego, żeby wrócić do bardziej okrągłych kształtów. Nie spodziewała się jednak, żeby jej stosunki z dziewczynami z klanu Uchiha się poprawiły. Ale przyjdzie jej jeszcze to zobaczyć.

- No już dobrze, dobrze. Coś w sobie muszę mieć, bo udało mi się tak świetnego chłopaka zainteresować - odpowiedziała, chcąc, żeby już przestał ją podbudowywać. Trochę jeszcze musiała sama w głowie przetrawić. Ale po chwili się dowiedziała, że była śledzona i wcześniej niż się poznali, na co wręcz syknęła jak wkurzona kotka. - No co za cholerna menda z Masahiro! Znaczy, mogłam się spodziewać, ale… rozumiem, że należało mnie pilnować na misji, ale przed tym? Czy on w ogóle nie miał zaufania do tego, co robię? Czy ja naprawdę jestem aż taka słaba i bezużyteczna, że trzeba za mną chodzić? Jestem zła i musisz dać mi odetchnąć trochę, bo nie chcę być zła na ciebie, bo tylko wykonywałeś rozkaz… no ale…

Stropiła się bardzo na tą myśl. Nie wiedziała, co tak naprawdę powinna uważać. Zrozumieć? Być zła? Wiedziała, że dla brata była bardzo ważna, on dla niej też był, ale właściwie to mało ze sobą do tej pory przebywali. Na ile się znali? Na ile ona go znała? Na ile mogła mu ufać. Na ile to było naturalne, że to zrobił. I dlaczego wybrał Azumę?

Przez dłuższą chwilę oddychała głęboko i uspokajała się. Kiedy Azuma próbował coś powiedzieć, dała mu znać, że jeszcze trochę. Będzie miała sobie do pogadania z bratem, to na pewno. No ale czy sama nie była obserwowana cały czas, kiedy była w Sakai? No, była. Tyle, że tam wiedziała, że była w miejscu, gdzie mieszkała jako gość. Tutaj miała zostać i poczuć się jak u siebie.

W końcu westchnęła i spojrzała na Azumę nieco udręczonym wzrokiem, a potem dała mu znać, że mogą kontynuować rozmowę.

- Nie jesteś złą partią, wiesz? Jesteś bardzo młodym Kogo. Przystojny, dobrze zbudowany, zarabiasz wystarczająco, żeby utrzymać rodzinę. Nadal narażasz się na niebezpieczeństwo, ale dziecko byś spłodzić mógł. Jesteś z dobrej gałęzi klanu, dwa sharingany u rodziców, prawda? Spokojnie jesteś doskonałą partią. Znaczy, raczej nie oddadzą ci ręki jakiejś księżniczki. - Hiromi użyła zwrotu “ohime” - “księżniczki” w sensie córki pana feudalnego bądź dziewczyny z bogatego rodu. - Ale ja, myślę, że wchodziłabym w grę. Zauważ, że nie mamy szczególnie silnego pnia rodu, raczej wiele gałęzi. I nawet jeżeli Masahiro jest shirei-kanem, a mój ojciec dyplomatą, to jednak nie tworzą takiej rodziny, jak Takeda czy Nakano. Myślę, że to przez wojny. Liczy się siła i dyscyplina, nie kto jest czyim dzieckiem. Znaczy, trochę na pewno. Ale musielibyśmy chyba przestudiować korniki rodu, jeżeli zostały ocalone, żeby dojść do tego, kto jest prawdziwą główną gałęzią. Nasze dziecko miałoby sharingan prawdopodobnie. Myślę, że ojciec by się zgodził, jak mam być poważna. Zresztą, moja mama bardzo by cię polubiła, myślę. Znaczy, nie to, że coś się podmawiam, po prostu głośno myślę. I w sumie… myślę, że nawet mógłbyś trafić lepiej niż ja, jeżeli byśmy się porozglądali po innych klanach. Tych, które mają swoje ziemie, a nie panują nad chakrą… chyba się myliłam, dałbyś radę jakąś księżniczkę załapać.

Uśmiechnęła się do niego.

- Chętnie poznam twoich rodziców, kiedy już ustalimy, co uznamy dla nas za dobre. No i niech się twoja mama nie martwi, ja lubię być wyściskiwana - dodała, szczerząc się. - A kiedy wrócimy i będę miała trochę czasu, mogłabym pomóc z Asumi-chan, twoja mama na pewno się z niemowlęciem zmęczona. Ale na razie… wystarczy, że wiem. I że ty wiesz. Czekają nas ciężkie czasy. Treningi i sporo zadań. Cieszę się jednak, że to ty mnie obserwujesz, chociaż naprawdę, trochę przypomina mi to romans moich rodziców.

[Azuma]

Drgnął w ponownym niezadowoleniu, gdy Hiromi przypomniała mi, jak zmiana sytuacji geopolitycznej, ograniczyła władczość klanu Uchiha. Azuma już wielokrotnie rozważał te kwestię, zastanawiając się kiedy zapoczątkowana została korozją. Czy to nastąpiło za rządów Uchiha Hisato? Czy jednak zmiany Uchiha Katsumi. Westchnął w poczuciu przytłaczającego poczucia niesprawiedliwości wynikających z nieszczęść, jakie dotknęły ich ród.

– Więc walczymy o przetrwanie, rzeczywiście nie powinniśmy teraz innych rozpraszać tą nową sytuacją.

Zgodził się z Hiromi, a ponadto uzyskał jej potwierdzenie, że status tajemnicy ich związku, nie będzie stanowił dla niej ciężaru nie do uniesienia. Dużo gorzej jednak zareagowała na wiadomość, że była wcześniej obserwowana przez Azume z rozkazu Masahiro. Nastoletni Kogõ przyjął zatem wyczekującą postawę, pozwalając kochance się uspokoić i przetrawić to czego się dowiedziała. Na jego szczęście, główne niezadowolenie spadło na Masahiro. Było to wygodne dla Azumy, ale jednocześnie czuł się zmuszony stanąć w obronie swojego lidera.

– Hiromi, wydaje mi się, że nie doceniasz tego jak jesteś ważna. Wyobraź sobie scenariusz w którym jednak zostałabyś uprowadzona. Znając Masahiro jak sądzisz, czy nie zacząłby pertraktować z porywaczami? On ma dobre serce, może i nazbyt na te ciężkie czasy. Wydaje mi się, że w ten sposób chciał się ubezpieczyć na przypadek takiego scenariusza. – Azuma westchnął, spoglądając na Hiromi z lekkim pobłażaniem. Ich wiedza i ocena rozbiła się w zależności od tego w jakiej materii się poruszali. I tak jak ona potrafiła mu wskazać błędne założenie co do odpowiedzialności za budynki administracyjne, tak on pokazać, że Masahiro w istocie zawczasu przewidział scenariusz, który na szczęście się nie powiódł.

– W każdym razie, jesteś teraz silniejsza i sprawniejsza. Z czasem staniesz się i bardziej sprawcza. Nie sądzę jednak, by teraz uprowadzenia siostry Shirei-kana podupadłego rodu, było tak atrakcyjne jak jeszcze kilka miesięcy temu.

Tą smutną konkluzją zamknęli temat rozważań nad rozkazami Masahiro i poczynaniami Azumy. Rozmowa zeszła na znacznie lżejsze tematy. związane z atrakcyjnością jego jako partii do ślubu. I tu nastolatek westchnął, mrucząc pod nosem że w istocie poza żołdem to w małżeństwo nic innego wnieść nie mógł. Wraz z utratą Kotei, jego rodzina utraciła wszelkie dobra. Było jednak coś, co zyskali.

– Asami, naprawdę rozkoszne dziecko. Matka przeżywa przy niej drugą młodość – delikatnie poprawił ukochabą, a potem się zaśmiał. Asami była bardzo energiczna. Rozkoszna, ale i głośna. Szybko potrafiła doprosić się o pokarm, albo zwrócić na siebie uwagę Kazukiego, kiedy tego chciała. Właściwie nie tylko jego, bo każdego e zasięgu jej spojrzenia. Była to jedno z naprawdę nielicznych i szczęśliwych zdarzeń, jakie miały miejsce po upadku Kotei.

Tego dnia, a raczej wieczoru, porozmawiali dość długo i szczerze. Dzielili się myślami, wątpliwościami, ale także uczuciami. Niedługo potem doszło do delikatnych czułości, a potem i odważniejszych dotyków. Tej nocy, doszło do kolejnego zbliżenia, po którym umęczeni, ale i zaspokojeni, zasnęli w wzajemnym ciasnym uścisku.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 395

---

Rano też się kochali. Hiromi obudzona skoro świt - nieco obolała, ale też rozkosznie zadowolona, przebudziła Azumę słowami rozgrzewka przed treningiem i nie omieszkała właśnie tego zrobić. Dlatego dzień zaczynała bardzo zadowolona, uśmiechnięta, a nuda treningu, jaki ją czekał, nie wydawała się jej już taka straszna. Od wczoraj Azuma stanowczo odgonił wszelkie znużenie i Hiromi kwitnęła.

Na śniadanie zjadła troszeczkę wczorajszej potrawki na zimno, tylko tyle, żeby nie burczało jej w brzuchu, wypiła trochę zimnej herbaty od wczoraj i zaczęła już prawdziwą rozgrzewkę, czyli bieganie, przysiady, wymachy wszelakie i proste kombinacje ciosów, których do tej pory się nauczyła.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Azuma]

Hiromi z rana sprawiła mu miłą niespodziankę. Azuma w swojej młodzieńczej naiwności, pomyskał że tak mógłby rozpoczynać każdy poranek. Miło przebudzony, szybko rozbudzony, zaspokojony, potrzebował jednak więcej niż zwykle aby się po wszystkim zebrać do kupy. Czy to była druga, „ciemna” strona tego stanu?

Posilili się posiłkiem z wczoraj. Oboje zjedli nie dużo, dzieląc się tym co pozostało. Gdy Hiromi zabrała się do treningu, Azuma postanowił pobawić się w kucharza. W końcu po treningu, też musieli coś zjeść, a wtedy sycące pożywienie się było dużo ważniejsze. Dlatego ruszył nad strumyk i po wyrażeniu na brzeg dwóch rybek, zabrał się za patroszenie. Potem wszystko pokroił, nastawił z wodą kociołek nad ogniskiem, a potem zająłł się doprawianiem. Użył do tego ziół i warzyw, które im pozostały. Potem dorzucił pokrojoną, oczyszczona rybę.

I uwinął się z gotowaniem w porę. Gdy gulasz rybny był gotowy o pomoc w treningu poprosiła go Hiromi. Z entuzjazmem na to przystał, obserwując poczynania ukochanej, a potem skrupulatnie unikając nadchodzących ciosów, które przy większej nieuwadze, mogłyby spowodować poważne obrażenia.

  Ukryty tekst

[Azuma]

W kolejnych dniach Azuma kontynuował treningi, doskonaląc swój warsztat. Gdy nabrał bezwzględnej pewności co do swoich nowych umiejętności, Uchiha postanowił się skupić na dziedzinie, której od dawna nie rozwijał, choć przecież tak często używał. W celu treninu udał się do znanego już mu i Hiromi miejsca, w górnym ujściu rzeczki przecinającej kotlinę.

  Ukryty tekst

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 395

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 395

---

  Ukryty tekst

- Chyba już czas wracać do domu. Niestety - powiedziała do Azumy, rozglądając się po zniszczonej polanie oraz spalonym lesie. - Natura tutaj kiedyś posprząta, prawda?

Spędzili ze sobą ostatnią noc w kotlinie, a następnego poranka wyruszyli do Sarufutsu, gdzie dotarli wieczorem tego samego dnia. Obiecali sobie, że niedługo się zobaczą, następnie każde z nich ruszyło do swojego domu i przygotowało się na następne zadania, które miał dla nich klan.
Z/T

  Ukryty tekst