Oaza w pobliżu wioski

[Arii]

12/19

Niezależność
Misja A - Rei Uta

---

Niebo dodawało mrou całej bitwie... Chociaż czy to mogła być bitwa? Wyglądało na to, że strażnik, który chwilę wcześniej czuł się pewnie w całej walce... Po prostu odpuścił. Widząc, jak Rei zamienia się w prawdziwego demona jego mięśnie się rozluźniły. Kły różowowłosego przypominały te u drapieżników. Całe życie przeleciało mu przed oczami, wtem spojrzał się na zachód i odzyskał werwę. Obydwie dłonie podrzucił do góry z jednej coś wyskoczyło i jednym znakiem znowu miał przed sobą sowę, która przesłoniła chwilowo Reiowi widok, gdy jego piach popędził do przodu, nagle sowa się uniosła i starała się unikać agresywnych fal żelaza. Obydwie dłonie mężczyzny znowu zanurzyły się w torbach z gliną. Kątem oka Demon Rei widział, jak sobowtór jego przeciwnika wbiega do ruin budynku a jegomość przed nim zaczął zapychać się swoją własną gliną. I nagle jego piach go pochwycił... A ten wykonał znak barana jedną dłonią. I zaczął pęcznieć na jego oczach. Pierw wybuchła sowa odpychając od niego piach a następnie sam przeciwnik stawał się coraz większy i większy. Aż bańka pierdolnęła rozmywając nawet czarne chmury. Grzmoty złączyły się w jedno z wybuchem dodając orkiestrowego sznytu do tego koncertu. Zostawiając wytatuowanego Reia z pięknym jebnięciem zbliżającym się do jego osoby. Chociaż czy na pewno? Nic nie mogło być mu straszne. Wskazywało na to czerwone Słońce wyłaniające się zza chmur. To był jego czas. Czas pogrążenia w mroku całej Pustyni.

---

PRZECIWNIK:

  Ukryty tekst

OBLICZENIA:

  Ukryty tekst

Chmury się rozwarstwiły. Zza nich wyszło czerwone jak krew słońce.

Dialogi:

Ktoś
Hanamura "Krwawy Piach"

[Rei Uta]

Rei w swoim demonicznym trybie siał prawdziwy popłoch na polu bitwy. Jego przeciwnik motał się niczym ofiara, którą prawdziwy drapieżnik bawił się aż w jej oczach nie zgaśnie ostatnia iskierka nadziei. Przez większość czasu starał się obserwować pole bitwy, korzystając ze swoich zwiększonych umiejętności percepcji. Ciemna chakra uwalniała się z jego organizmu, gdy kolejny raz miał szansę na kontakt z technikami przeciwnika. Gdyby był słabszy, nawet by się przejmował, obecnie całą swą prędkość reberu skupił na wzleceniu wyżej, by uchronić się przed skutkami eksplodującego grubasa. W następnej chwili zauważył idealną kopię oponenta, która wbiega do zniszczonego budynku. Maji spojrzał w kierunku który z dziwnego powodu dodał werwy przeciwnikowi, starając się odkryć, na co też liczy ten człowiek. Nie było jednak czasu na czcze spekulacje, wciąż należało zająć się przeciwnikiem, który postanowił spierdolić z miejsca walki. Rei był wkurwiony, że ten gamoń chciał ot tak go zostawić, kończąc zabawę, którą tak fajnie zaczął. Jeśli udało mu się uciec przez wybuchem, to w następnej chwili wojownik z klanu Maji zacznie swój popis, tworząc z reberu czarne pociski, którymi zasypie domostwo. Deszcz komet, który powinien znać każdy szanujący się czarodziej… Rei niczym bestia krzyczał do akompaniamentu grzmotów i błyskawic. W pewnej chwili chmury rozeszły się na boki, a nad pustynią wzeszło czerwone słońce. Tego dnia przelano krew, która tym razem nie należała do Reia. Chłopak nawet nie wiedział, kiedy jego moc wzrosła na tyle, by przestał się przejmować jak wielu wrogów przyjdzie mu pokonać. Stał się prawdziwym demonem pustyni, na którego uważać musieli wszyscy ze starego pokolenia… Maji, uważając na wszelkie ataki ze strony potencjalnych wrogów, wciąż otaczał się czarnym pyłem. To dziecko już było spisane na straty, teraz jedynie ci, którzy przekabacili go na swoją stronę, mogli na tym korzystać.

  Ukryty tekst

Koszta chakry:

122%-7,5=114,5%(mistrz reberu)

Streszczenie:

Uniesienie się na platformie by zniwelować skutki ataku przeciwnika
Zasłona z pyłu
Atak meteorytami z piasku w budynek gdzie chowa się wróg

[Arii]

13/19

Niezależność
Misja A - Rei Uta

---

Meteoryty nie były czymś, co ludzie widzą na co dzień a Pustynny Demon zrobił je jakby od niechcenia, gdy wzniósł się wyżej w powietrzu. Wybuch zapalił wszystko, co tylko mógł, więc posiadłość płonęła na jego oczach dopasowując się do słońca nad jego głową. Wiedział, gdzie jego przeciwnik, na pewno zmęczony po takiej akcji dywersji, uciekł. Dlatego meteoryty zaczęły spadać w dół wbijając całą posiadłość w ziemię. Wszystko zaczęło się zapadać. Gdyby chciał dojrzeć swojego przeciwnika to widział, jak połowa jego ciała została zgnieciona przez głaz. Ostatkami swoich sił wykonał jeszcze raz pieczęć. To co zobaczył Rei mogło zmrozić krew. Cała posiadłość poszła z powietrzem. Wybuch stworzył falę, która zepchnęła chłopaka trochę w bok. Zabił przeciwnika a właściwie ten sam się zabił, całkowicie wymazując Oazę z powierzchni ziemi. Wszystko się paliło a do jego uszu doszły dźwięki dzwonów. To oznaczało, że tego dnia kolejna katastrowa w Atsui została spowodowana z udziałem Rei'a, ale także, że strażnicy i shinobi powinni niedługo tutaj się pojawić... Ale... Nie wykonał zlecenia w całości. Gdzie ten cholerny urzędas, którego miał dorwać i dobić? Tak pochłonęła go kilkuminutowa walka, że całkowicie o tym zapomniał. A czas znowu zaczął naglić.

---

Dialogi:

Ktoś
Hanamura "Krwawy Piach"

[Rei Uta]

Rei delektował się zniszczeniem w czystej postaci. Jego moc rosła z każdym pokonanym przeciwnikiem, a tylko niewielu potrafiło więcej niż chłopak który nie skończył nawet osiemnastu lat. Jego kariera jako shinobi mogła się zakończyć właśnie w tym momencie, gdy postanowił działać dla przeciwnej strony barykady. Żelazne meteoryty niszczyły wszystko na swojej drodze, kolejne ataki doszczętnie rozwalały każdy centymetr kwadratowy dawnej willi. Maji nie interesował się zbytnio przeciwnikiem który pokazał kilka ciekawych technik, gdyż jak sądził jego ciało zniknęło gdzieś pod tym całym gruzowiskiem. W pewnej chwili do uszu Reia dotarł dźwięk dzwonów, a siedziba stanęła w płomieniach wywołanych przez kolejną z detonacji... Skoro chciał się zabić to po co cała ta walka. Pomyślał z rozdrażnieniem, po czym nie czekając na rozwój wypadków ruszył na zachód. To tam kierował go instynkt, a zwłaszcza wzrok przeciwnika który chciał coś przed nim ukryć w dywersyjnym ataku. Maji wciąż podtrzymując tryb, ruszył na swym wzmocnionym reberu w stronę którą obrał. Nie było już czasu na zastanawianie się co z urzędnikiem którego miał właściwie znaleźć. Jego ekscytacja wzięła górę nad rozsądkiem, gdy pochłonięty demoniczną mocą rzucił się ze wszystkim co miał na fortyfikacje przeciwnika. Nikt raczej nie połączy go zbyt szybko z tymi wydarzeniami, zwłaszcza że Rei w następnej chwili zapieczętował cały pył, pozostawiając jedynie to na czym się unosił. Nie chciał pozostawać zbyt widocznym na tle złotego nieba, jednak nie chciał też pozbawiać się całkiem ochrony ciemnej materii. Dzięki swej sile ze znaku, mógł wzmocnić szybkość pyłu, co skutkowało jego łatwiejszej kontroli. Maji wciąż uśmiechał się do siebie, oblizując usta z rozkoszy. Jego towarzysz stał tuż za nim, obejmując go teraz mroźnym uściskiem. Nie było odwrotu od drogi którą właśnie obrał... Zbyt wiele razy świat potraktował go jak śmiecia, nie należała się im już żadna litość. To pustynia rozpoczęła jego wewnętrzną przemianę, i to na niej zakończy wszystko co złe i niegodziwe...

  Ukryty tekst

[Arii]

14/19

Niezależność
Misja A - Rei Uta

---

Cała sytuacja nabrała bardzo szybko tempa i teraz ekscytacja mogła opaść. Rei całkowicie pogrążył się w gniewie i ataku agresji, ale jakąś część zadania wykonał, co było bardzo ważne. Instynkt prowadził go na zachód, jego przeciwnik coś tam widział albo coś wiedział... I gdy pędził na swoim żelaznym piachu dostrzegł, że w jednym z miejsc przesypuje się piach i wyjeżdża na rydwanie z wielbłądami mężczyzna. Zupełnie, jakby pod piachem był tunel... Czyżby ktoś starał się uciec przed wymierzeniem sprawiedliwości? Zostawiając swój cały dobytek? Możliwe. Połączył kropki i przypomniał sobie portret, który mu pokazano. Pod nim włanie przejeżdżał sam Hashin. Cel jego misji. Pędził niczym nie skrępowany, nie myśląc o tym, że jego ludzie zginęli tylko po to, aby on mógł uciec w pędzie. Z rydwanu czasami uleciało, jakieś złoto... Więc zadbał również o to, żeby nie zabrakło mu żadnych dobroci z życia, które zagrabił...
Kątem oka zauważył, że z osady wyjechali na czarnych koniach ludzie, zmierzając w kierunku Oazy Palm... I albo go widzieli, albo mieli go zauważyć. Czas znowu przyspieszył. Była to tylko kwestia czasu, aż będzie ich kolejnym celem po ugaszeniu pożaru. Dwie tragedie jednego dnia... A jeszcze nikt nie wiedział, że uznany za martwego sobie folgował i zamierzał wszystko zakopać w czerni swego piasku.

---

Dialogi:

Ktoś
Hanamura "Krwawy Piach"

[Rei Uta]

Rei z uśmiechem spojrzał na dzieło swego zniszczenia, w chwili gdy granatowa chakra wciąż wydobywała się z jego ciała. Bez zastanowienia ruszył za tropem, który prowadził go centralnie na zachód. Nie wiedział co może go tam zastać, jednak w obecnej chwili nic gorszego niż on nie czaiło się na złotych piaskach pustyni. Przed sobą słyszał dzwony miasta, które dawało jasny sygnał że znowu coś się działo. Chłopak był świadom że to wszystko była jego wina, dlatego chciał jechać na fali którą sam stworzył. Ku jeg zaskoczeniu, na szlaku który wybrał pojawiła się piaskowa dżdżownica, która próbowała uciec z miejsca wypadku. Maji wpatrywał się w tego śmiesznego robaka, przypominając sobie jak chwilę temu najemnicy oddawali za niego życie. Z jednej strony dzieciak był ostro wkurwiony, z drugiej dziwił się że ktoś jest gotów oddać życie za takiego karalucha. Za powozem sypało się złoto o którym ten chuj nie zapomniał, mimo że pewnie nawet przez chwilę nie pomyślał o swych ludziach. Rei krzyknął niczym bestia rażona świętym płomieniem, po czym zleciał z nieba prosto na swego wroga. Nie miał powodu by żałować tego skorumpowanego padalca nawet przez sekundę, tak samo jak nie widział powodu by przejmować się jeźdźcami którzy wyłonili się z osady. Każdy kto służy takiemu panu, nie ma w oczach Uty prawa do życia. Świat był zły do szpiku kości, Rei stał się obrońcą tego co zostało w nim dobrego. W swych oczach był bohaterem, jednak nie był do końca pewien czy wciąż rozumował wszystko przez własne myśli. Demon stał obok niego niczym omam szaleńca... Maji w pewnym momencie zwolnił swój lot, znajdując się na wysokości z której chciał wykonać swój plan. Potrzebował pietnastu metrów by po prostu unieść swą dłoń, po czym przenieść zdolności magnetyczne na powóz który z pewnością miał w sobie części tego stopu. Uta zacisnął pięść niczym Sabaku podczas tworzenia swej trumny, jednak on to zrobił dużo lepiej. Chłopak chciał zgnieść uciekający środek transportu, wciągając wszystko w sam środek. Niczym czarna dziura pragnął by ten mężczyzna skończył jako częsć tego co tak bardzo cenił w swym życiu. Chciał zamienić to wszytko w toczącą się kulkę, zmieszaną ze złota, drewna, i ludzkiego ciała. Rei miał niesamowite możliwości dzięki swemu kekkei genkai, teraz pustynia miała pokaz tego co odrzuciała posyłając go do ciemnej celi.
-Dobrze chłopcze... Zniszcz to wszystko, skurwiele chcieli żebyś zdechł w tej celi bo się ciebie boją. Jesteś samotny na swym szlaku, jednak dzięki mnie dołączy do ciebie wielu. Bądź świadom jaka przyszłość cię czeka, niszcz i wykrzykuj swe imię by cały świat wiedział kim jesteś
To był niemal początek końca jego historii...

  Ukryty tekst

[Arii]

15/19

Niezależność
Misja A - Rei Uta

---

Chłopak widząc uciekającego urzędnika poczuł większy przypływ gniewu. Już nie wiedział, kim tak naprawdę dokładnie był czy to jego własne emocje, czy demona, który wylewał się z niego i mu towarzyszył. Ale jego cierpliwość właśnie teraz się skończył opadał z ogromną prędkością, wychylił się do przodu i ścisnął dłoń. Powóz się zakołysał Hanashi, który nim prowadził nagle z niego spadł, ale został chwycony przez technikę. Powóz nagle zamienił się w kulę urywając obydwie nogi celowi Uty. Darł się w niebogłosy, zalały go poty, z sekundy na sekundę stawał się, coraz bardziej blady. Dyszał jak knur patrząc się w niebo i klnąc do bogów. Był tylko żałosnym człowiekiem, który oszukiwał innych i traktował innych jak gówno. A więc został tak potraktowany. Rei odczuwał coraz większy gniew, czuł w środku, że nie zrobił wszystkiego co chciał. Chciał rozwalać jeszcze bardziej, zabić jeszcze więcej. Chciał wykończyć całe życie w tych okolicach... A co najważniejsze teraz wiedział, że mógł być do tego zdolny. Wiedział, że to potrafi, więc dlaczego miałby się powstrzymywać? Wykończył swój cel, posiadłość nie istniała. Więc mógł się zabawić jeszcze bardziej na swoją własną rękę. I wiedział, gdzie ktoś będzie się znajdował. Wiedział, gdzie najbliżej są ludzie... A jego wewnętrzny demon... Nalegał.

---

Dialogi:

Ktoś
Hanamura "Krwawy Piach"

[Rei Uta]

Rei w swym szale nie interesował się niczym i nikim. Był narzędziem w rękach demonów, które w tym świecie mogły istnieć tylko wtedy jeśli ludzie faktycznie mieli pecha. Zniszczył wszystko w zasięgu wzroku, to miejsce stało się prawdziwym końcem jego człowieczeństwa. Bez większych problemów pozbawił urzędasa szansy na lepsze jutro, gdy tamten skończył jako przykry kadłubek na piaskach pustyni. Jego krzyk napawał serce demona dziką rozkoszą, w której same te dżwięki brzmiały niczym śpiew anielskich zastępów. Maji stał na platformie dysząc ciężko, czując jak mroczna energia nakręca jego ciało do działania. W oddali widział zastęp czarnych jeźdźców, jednak to nie oni byli przecież celem. Mimo że dzieciak chciał zniszczyć wszystko, nie był tak głupi by pchać się z łapami na całe miasto. Rei powoli zaczął łapać się własnych myśli, walcząc z chakrą klątwy. Uta wpatrywał się w dal przez chwilę, wiedząc że jego siły to zbyt mało by dać radę wszystkim z Ichirem na czele. Był tylko dzieciakiem, jednak mimo wszystko osiągnął poziom o którym inni mogą tylko pomarzyć. Potrzebował środków, ludzi i dodatkowego planu by wszystko miało swój cel. Rei zwrócił się na platformie, w stronę miejsca z którego tu przybył...

-Następnym razem radzę uważać gdzie się stawia dom, ja bardzo lubiłem tę oazę
Chłopak miał zamiar sprawdzić czy przy tejmnym wejściu kryje się gdzieś gość który go tu przyprowadził, by razem mogli udać się zrelacjonować czego dokonał nasz demon. Hanamura wyznaczył mu zadanie zniszczenia siedziby, oraz pozbycie się człowieka który odpowiadał za przejęcie jednej z ważnych dla ludzi pustynnych oaz. Uta wiedział że zaszywając się w dzielnicy biedoty, będzie miał znacznie większe szanse by przeczekać główną falę uderzeniową po całym tym zdażeniu. Jednak nie wiedział ile wytrzyma znowu w zamknięciu... Jedno było pewne, potrzebował gotówki by wyjechać z pustyni. A obecnie stracił wszystko w trakcie zatrzymania. Jeśli było tak jak mówił Hanamura, to Rei miał obecnie dużo większe szanse na przeżycie jeśli zostanie przy jego boku. Wciąż czekała go przeprawa przez gorące piaski, w drodze do celu którego jeszcze nie poznał. Jeśli wszystko poszło gładko uwolnił pieczęć, i zapieczętował piasek. Jeśli nie, dalej stał w gotowości do dalszego działania. Musiał skoncentrować się na tym co właściwie próbował zrobić. Korzystanie z nowych mocy wciąż przychodziło mu ciężko... Jednak sam efekt był wart podjętego ryzyka. Jeśli znajdzie wreszcie to wejście i spotka pana który tak niemiło skomentował jego wygląd, z uśmiechem przywita go słowami.

-No a jak teraz wyglądam cwaniaczku
Cały Rei.

  Ukryty tekst

[Arii]

16/19

Niezależność
Misja A - Rei Uta

---

Rei zaczął się uspokajać, chakra zaczęła znikać a on czuł niemałe zmęczenie. Mężczyzna umierał pod jego stopami i nawet nie reagował. Patrzył się pustym wzrokiem w niebo, odchodząc gdzieś daleko w swoich myślach. Tak właśnie zakończył się żywot następnego z urzędasów nie robiących sobie nic z biedoty swojego ludu. Rei nie zamierzał już nikogo atakować, dlatego zaczął się wycofywać do wejścia, którym dostał się do Oazy. Postarał się ominąć strażników podążających za pożarem w Oazie. I gdy już się zbliżał do swojego celu z piasku wyskoczyło czterech ubranych na czarno mężczyzn otaczających jego osobę. -Zatrzymaj się. Czy to ty zniszczyłeś Oazę? Gdzie znajduje się Hanashi?! - mężczyźni zbliżyli się o krok wyciągając kunai'e przed siebie i robiąc okręgi wokół niego., dając sobie też krok bliżej niego, zmniejszając dystans. -Odpowiadaj śmieciu, póki masz szansę!

---

Dialogi:

Ktoś
Hanamura "Krwawy Piach"

[Rei Uta]

Rei jak zwykle robił to co chciał robić... Nikt nie zmuszał go do działań przeciwko sobie, nie musiał też udawać kogoś kim w sumie nawet nie był. Spokojnie ruszył w ślad za wejściem do podziemnych tuneli, nie zastanawiając się czy droga którą obrał mogła być właściwa. Jego myśli biegły torami których wcale nie próbował zrozumieć, był zagubiony jednak w dziwny sposób czuł się z tym dobrze. Po kolejnych minutach zniżył swój lot do ziemi, a w pewnym momencie tuż przed jego obliczem pojawiło się kilka sylwetek odzianych w czarne stroje. Rei nie bardzo rozumiał o co im chodzi, jednak połączył kropki gdy wspomnieli imię poszukiwanego. Maji przez chwilę stanął w miejscu unosząc głowę w niebo, jednocześnie używając zdolności magnetycznych by wszystkie te bronie które wyciągnęli w jego stronę stały się jego własnością. Nie chciał jednak kończyć jednak tego cyrku, zbyt dobrze się przy tym bawił... zamiast tego przybrał minę skupionego myśliciela, starając się odpowiedzieć prawidłowo na ich pytania.

-Aaa, tak tak... Hanashi, to ten pentak co przywłaszczył sobie oazę próbując pokazać jak władze miasta głęboko w dupie trzymają wszelkie problemy jej mieszańców. Jeśli się nie mylę to leży gdzieś tam... Ale z tego co widziałem to nie wstanie już o własnych nogach
Zaśmiał się do siebie, jednak nie kontynuował tego tematu nie chcąc obrazić przestraszonych mężczyzn. Jeśli postanowili zaatakować w trakcie jego słów, lub tuż po nich... To chłopak kontruje wyrywając broń z ich rąk tak by przebiła czaszki dawnych właścicieli. Był mordercą i uciekinierem, wioska płonęła, on sam czuł że krew mocniej buzuje w jego ciele. Skutki klątwy dawały się we znaki jednak nie na tyle by miał się tym przejmować. Przez chwilę wpatrywał się w zakamuflowanych osobników, po czym kontynuował wypowiedź na swój naturalnie wyjebany sposób.

-No to co... Idziemy do domu, czy będziecie ginąć za typa który wolał złoto niż ratowanie własnych ludzi?
Po tych słowach zamilkł, czekając na dalszy rozwój wypadków... Nie było czasu na zabawę z kolejnymi gamoniami, gdy cały świat stał przed nim swym mrocznym otworem.

  Ukryty tekst

[Arii]

17/19

Niezależność
Misja A - Rei Uta

---

Ubrani na czarno nie mieli wzroku, jakby się go bali. Byli w końcu shinobimi, więc czego mieliby się bać? Śmierci? Towarzyszyła im codziennie, dlatego byli przyzwyczajeni do uczucia zbliżającej się nieuchronnie kostuchy. Dlatego nie robili sobie nic z tego, co mówił do nich opanowany przez demona Rei. Każdy z nich nawet się nie zająknął, po prostu obserwowali nabuzowanego negatywną energią chłopaka, który raczej zaczął przypominać szaleńca a nie ninję. -Złaź tu jebany chojraku. Stawiłeś się władzą Unii Samotnych Wydm i zabiłeś wysokiego urzędnika niszcząc dobrobyt naszego kraju. Złaź i posmakuj naszych os…- cały monolog został przerwany przez wbity w krtań kunai, który jeszcze przed chwilą znajdował się w jego dłoni. -Pierdolony MAJI!!!- krzyknął następny, gdy jego głowa eksplodowała i wszędzie wylądował jego mózg. Dla nich wszystkich było już o wiele za późno. Trwało to zaledwie sekundy i nikt nawet nie słyszał tego, co się tutaj dzieje przez bijące dzwony wzywające do gaszenia pożaru.

Wszystko działo się tuż przed murami osady. Ale nikt o tym nie wiedział. Nikt oprócz jednej osoby, która odsłoniła małe przejście w murze, które prowadziło podziemiami do samego centrum biedy. -No teraz to ty dopiero paskudnie wyglądasz. Ogarnij pipę i wracaj do nas. Zadanie wykonane… Śpiewająco.- mężczyzna, który go zwerbował do tego zadania wyszczerzył swoje braki w zębach na widok martwych ludzi na piachu. Odwrócił się na pięcie i skierował się w ciemne korytarze podziemi, nie czekając na Rei’a. Bardzo dobrze wiedział, że ten sam za nim pójdzie bez zbędnego zaproszenia.

---

Dialogi:
Ktoś
Hanamura "Krwawy Piach"

[Rei Uta]

Rei z przechyloną głową zerkał na wojowników pragnących jego śmierci, nie bardzo rozumiejąc czy oni serio byli tak głupi. Przecież on właśnie wyświadczył przysługę całej pustyni, uwalniając ich spod jarzma jednego z tyranów. Niech to pierdolone państwo wie że jego mieszkańcy to nie zwierzęta które mają robić by przeżyć, oni po prostu chcą robić by żyć... Godnie, a nie bez celu z nadzieją że z głodu nie przyjdzie im umrzeć we śnie. Maji spojrzał jak głowy czarnych wojowników praktycznie eksplodują od siły pola magnetycznego jakiego użył do wykonania swojej techniki. Czy przejął się tym bardziej niż pozbawieniem życia ludzi chwilę wcześniej... No raczej niespecjalnie. Maji przysiadł na swojej platformie, wpatrując się w pobojowisko które zostawił na złotych piaskach pustyni. Był zdecydowanie kimś innym... Nie miał w sobie dawnej radości do życia, tak samo jak zagubił gdzieś tę dziecięcą iskierkę której kurczowo trzymał się przez ostatni czas. Spokojnie opadł na ziemię, spoglądając na krwawe słońce które tworzyły ciała pokonanych, układając się w równe koło. Rei odwrócił głowę, podążając za głosem który usłyszał tuż przed sobą. Wiedział że człowiek z którym współpracował gdzieś tam czeka na niego, a jego towarzysz miał wprowadzić go do wioski z powrotem przez ukryte tunele. Chłopak przez chwilę zawahał się czy właściwie powinien tam wracać, szczególnie po tym co sam tu odjebał. Jego nowi przyjaciele szybko mogą obrócić się przeciwko niemu, zwłaszcza że wioska z pewnością dobrze zapłaci za pojmanie ich różowego problemu. Rei w pewnej chwili po prostu zeskoczył z platformy, po czym zapieczętował resztę piasku w zwoju przewieszonym przez plecy. Musiał działać sprawnie, zanim dzwony miasta nie przestaną bić. Jego akcja była szybka, zdecydowanie za szybka by ktoś był w stanie ogarnąć ten bajzel na już. Morderca ponownie wszedł do ciemnego tunelu, znikając przed światem zewnętrznym... Teraz już nie było odwrotu, wziął na siebie całą odpowiedzialność za wszystko co będzie musiał zrobić by pustynia znowu stała się domem dla każdej żyjącej istoty.. Jeśli ludzie jeszcze go nie znali, to z pewnością niebawem wszystko się zmieni...

[Arii]

18/19

Niezależność
Misja A - Rei Uta

---

Bycie bojownikiem oznaczało wiele brudnej roboty, ale czy i tak tego nie robił? Właściwie nigdy nie myślał, aby nim być. Zawsze chciał się wpasować i być wśród swoich... Nigdy mu na to nie pozwalali. Zawsze był odrzucany na bok, aby nie przeszkadzał. Społeczeństwo samo w sobie odrzucało go za wszystko co robił, nawet jeżeli było to dla nich... Czy tak właśnie funkcjonował świat? Czyżby teraz też miał otrzymać taką samą nagrodę? Takie myśli towarzyszyły mu, gdy przemierzali korytarze oświetlane przez pochodnie. Jego towarzysz nic nie mówił i nie próbował nawiązać z nim żadnego kontaktu, po prostu szedł. Gdy Rei pomyślał, że już docierają do poprzedniego punktu w piwnicy mężczyzna skręcił i dotknął ściany dłonią. Ta zareagowała i się rozsunęła pokazując im schody w dół. Tajny korytarz? Przejście, którego nie znał... Czy to właśnie znowu się działo? Nie mógł przecież ufać nieznajomym... To musiało się tak skończyć...

Mogli iść tak w nieskończoność, ale dalsza droga zajęła im jakieś pół godziny i gdy ponownie obskurny facet dotknął ściany oczom Rei'a pokazała się ogromna sala z piasku oświetlana przez kilkaset świec zawieszonych na ścianach. Ale nie to go zaskoczyło. Sala była zapełniona ludźmi w obdartych ciuchach, ale też tych lepszej jakości. Przy ścianach stali ubrani na czerwono zamaskowani w hidżab mężczyźni i kobiety. Wszyscy spojrzeli się w ich stronę a na samym środku pod malunkiem w czerwieni smoka, zjadającego swój ogon, stał sam Hanamura na piaskowym podeście. Podniósł w tym momencie ręce do góry i uśmiechnął się. -Wrócił! Nasz dzisiejszy BOHATER WRÓCIŁ!!!! PRZYWITAJCIE GO GROMKIMI BRAWAMI!!!- i cała sala zaniosła się okrzykami gratulacji i oklasków. Jego eskorta przeprowadziła go do podestu. Wszyscy dotykali go w ramię gratulując wyczynu, którego dokonał.

Gdy wszedł na podest podszedł do niego sam Hanamura i przytulił go. -Spisałeś się, Rei-kun.- i wprowadził go na sam środek. Objął go ramieniem i spojrzał się po wszystkich unosząc dłoń, aby zakończyli swój wiwat. -Rei był traktowany jak każdy z nas tutaj. Rządzący go opuścili, kiedy tego potrzebował. Nikt nie potrafił wykrzesać z niego prawdziwego potencjału jego możliwości. Nikt nie chciał być obok niego. Został porzucony...- wszyscy patrzyli się teraz na Rei'a i kiwali głowami. Widział na ich twarzach skruchę i żal. -Unia Samotnych Wydm porzuca każdego z nas! Odkąd jesteśmy mali widzimy podział na bogatych i tych niżej! Dzień w dzień staramy się ciężko pracować! Staramy się przeżyć! A Oni odbierają nam nasze dobra i budują sobie posesję! Stawiają złote posągi! Remontują PAŁACE!- dało się zauważyć, że ludzie robią się coraz bardziej rozgniewani na twarzach. -Więżą porzuconych i skazują ich na więzienie lub śmierć!!!!! To chcieli zrobić z naszym REI'em!!!!! CHCIELI SIĘ GO POZBYĆ, BO NIE PASOWAŁ TYM U GÓRY!!!!! CZAS ZAKOŃCZYĆ TE PRAKTYKI!!! CZAS POKAZAĆ CO ZNACZY NASZE ZDANIE!!!!- ludzie zaczęli krzyczeć na poparcie tych słów. Hanamura odszedł krok od chłopaka i wskazał mu ludzi. -Rei... Czy chciałbyś coś dodać od siebie?- ludzie patrzyli się na niego. Właśnie ktoś podarował mu szansę... Ktoś w niego uwierzył... Ktoś stanął po jego stronie i nie tyle był dumny... Co potraktował go jak równego sobie. Na wielu twarzach widział błysk w oku, gdy na niego patrzyli, widział dumę, zaufanie, szczerość, radość i wszystko co mogło być dla niego dobre. W życiu nie czuł tyluy pozytywnych emocji w swoją stronę... Zawsze został porzucony i potraktowany jak śmieć... Teraz czuł coś innego. Czuł... No właśnie, co czułeś Rei? Jak się czułeś w tym wszystkim? -Nie wstydź się. To wszystko tylko dla Ciebie, Rei-kun.- mężczyzna za nim dodał, aby uspokoić jego emocje, aby mógł zebrać się w sobie i coś powiedzieć. Ci ludzie oczekiwali czegoś... Chcieli czegoś od niego, co da im powód do dalszej walki o swoje... Czy mógł im to dać?

---

Dialogi:
Ktoś
Hanamura "Krwawy Piach"

[Rei Uta]

Rei ruszył w ślad za swym nowym towarzyszem, zastanawiając się nad wszystkimi rzeczami które przyszło mu zrobić by znaleźć się w tym miejscu. Stał się człowiekiem bez domu, bez nazwiska, bez honoru. Dla wioski w której przyszło mu dorastać, już wkrótce jego imię będzie znajdować się na każdym z plakatów opisujących poszukiwanych zdrajców. Mimo wszystko jego nastawienie nie zmieniło się nawet trochę, nie czuł się smutny... Po prostu delikatnie rozczarowany tym jak funkcjonował świat na którym przyszło mu przebywać. Ich podróż trwała w najlepsze, jednak nie zmierzali tam gdzie wcześniej. Korytarze były inne, przejścia bardziej zgrabnie ukryte. Gdy kolejna ściana ustąpiła przed nimi, Rei o mało nie spadł z krzesła gdyby na nim siedział. Przestronna sala wypełniona setkami świec które obecnie dawały przyjemne ukojenie od ciemnych tuneli którymi tu dotarli. Całe pomieszczenie wypełniali ludzie, którzy sądząc po strojach piastowali różne klasy społeczne. Chłopak z początku nie wiedział o co chodzi, gdy wreszcie zauważył Hanamurę na jednym z podestów. Maji złapał się za głowę, zmierzając powoli w jego stronę. Czy to wszystko to jakiś kurwa rytuał, a może teraz będą chcieli złożyć go w ofierze bogom pustyni. Chłopak westchnął cicho, po czym zmierzył się wzrokiem z czerwonym piaskiem, który zaczął głośno wykrzykiwać pochwały w jego kierunku. A więc to tak czuł się człowiek który miał prawdziwy dom... Rei nie wiedział z początku co powiedzieć, zwłaszcza że Hanamura zręcznie dobierał słowa które trafiały do jego ludzi. Gdy objął Reia, ten poczuł się dość dziwnie... Czy on naprawdę zaczął robić coś dobrego dla świata, czy jego życie miało doprowadzić go tutaj z powrotem by na nowo zrozumiał jak funkcjonuje to podłe społeczeństwo. Może nie chodziło o to by stał się filarem swojej dawnej rodziny, może chodziło o to by po prostu stworzył z nimi wszystkimi nowy świat. Maji zdezorientowany spojrzał na krwawy piasek, który obecnie chciał żeby on też coś powiedział... Czyli traktuje go jak równego sobie, to wszystko było nowe i obce dla chłopca. Całe życie wzgardzany przez świat, wreszcie zaczął się liczyć... Uta miał problemy z otwieraniem się na nowe rzeczy, jednak obecnie wszyscy oni pokładali w nim nadzieje. Widział ten błysk w ich zmęczonych oczach, oni chcieli bohatera i on im go da w najlepszej formie.

-Witajcie Nazywam się Rei, i nie będę wam opowiadać smutnej historii życia, ale zostałem osądzony o rzeczy których nie zrobiłem. Zawsze stałem po stronie tych którzy znajdowali się pod jarzmem tyranów. Widziałem cierpienie na ulicach i strach w waszych oczach... widziałem też głód i złote pomniki które stawiano na piaskach przesiąkniętych waszą krwią
Chłopak przez chwilę wodził wzrokiem po wszystkich, po czym odezwał się mocniejszym głosem... Naprawdę mu się to zaczynało podobać.

-Nie wiem czy dam radę... Nie wiem na ile starczy mi sił, ale obiecuje że nie odejdę póki pustynia nie stanie domem dla was wszystkich. Zabije każdego kto nosi na sobie ślady zdrady... Stawiam na szali swoje życie, które oddam za was wszystkich bo to wy zaakceptowaliście mnie jako pierwsi. Jeśli kiedyś będę w stanie się za to odwdzięczyć... To tylko w taki sposób
To było wszystko co miał im do powiedzenia... Czas nagle wrócił do normalnego trybu, a on stał wreszcie tam gdzie powinien. Z ludźmi których nie obroni nikt inny...

[Arii]

19/19

Niezależność
Misja A - Rei Uta

---

Wszyscy zebrani obserwowali go. Niektórzy wstrzymali powietrze, gdy nastolatek przemówił. Innym łzy zebrały się do oczu, tym biedniejszym, którzy widzieli w nim cząstkę siebie. On był taki jak oni. Przeżył to samo. Kobieta, która stała pod podestem chwyciła się za pierś i zaszlochała. -Koniec tego poniżania...- te słowa wśród kilku osób obok niej wzbudziły wielkie emocje. Wszystkim łzy leciały po policzkach. Łapali się za ramiona i nie mogli uwierzyć. Obok Rei'a pojawił się Hanamura, który uśmiechał się do tłumu. -Nadszedł czas, abyśmy wyparli robactwo z naszego domu! Mówcie wszystkim o tym, co widzieliście! Mówcie o Rei'ui! Mówcie o tym czego dokonał! Niech władze się dowiedzą, że nie ustajemy w wysiłkach. Sabaku no Jou i Sabaku no Ichirou... Ich czas dobiega końca!- uniósł pięść ku górze i cała sala zrobiła dokładnie to samo. Okrzyki, wiwaty poniosły się, jak szarańcza wśród ludzi. Gdy wychodzili Hanamura zwrócił się do niego i dotknął jeszcze raz jego ramienia. -Naprawdę się spisałeś, Rei. Pytanie czy chcesz z nami dalej funkcjonowac i robić to z nami, co zamierzamy?- zaprowadził go do bocznej ściany, gdzie znajdował się wąż zjadający swój ogon.

Machnął dłonią i ściana piasku się rozstąpiła. Wprowadził go w długi korytarz oświecony pochodniami. Piasek w tej części mienił się złotem. Przez chwilę nic nie mówił. -Tak, jak obiecałem tutaj twoja zapłata. Rozgłos o tobie sam się rozniesie. Ale... miałbym jeszcze jedno zlecenie. O wiele bardziej niebezpieczne, niż to co dzisiaj zrobiłeś. Czy chciałbyś się go podjąć?- wyszli na zewnątrz ogromnego placu, który otoczony był kilkoma budynkami. Nie kojarzył tej części miasta... Ale gdy spojrzał w górę widział sufit. Czyli nadal byli pod miastem... Ale czy właśnie widział podziemną część Atsui? Sami to wybudowali? Czy to był ich schron? -Chciałbym, żebyś z nami został.

---

Dialogi:
Ktoś
Hanamura "Krwawy Piach"