Szpital

[Mijikuma]

Misja D
Zlecenie specjalne - Duma Pustyni
Reigen 1/7

Dzisiejszy dzień wiele nie różni się od poprzednich – dzisiejsza pogoda gwarantuje co najmniej widoczne opalenie, na niebie nie widać żadnych chmur, zaś wiatr dzisiaj jest znikomy, można by wręcz powiedzieć, że go nie ma. Na uliczkach Kinkotsu mało kogo widać, jest akurat przed południem – słońce zaraz wejdzie na najwyższy poziom na nieboskłonie, zapewniając najgorętszą temperaturę dnia, ludzie zwykli unikać takiej pogody. Lecz nie Reigen, młody chłopak, który z własnych pobudek spaceruje właśnie niedaleko szpitala. I niczym by się ten dzień nie różnił, gdyby nie to, że właśnie kątek okiem zauważa dziewczynę w słomianym kapeluszu. Cóż, w zasadzie to żadna nowość – nie pierwsza to ujrzana kobieta w jego życiu, ale jednak coś go przykuło w jej wyglądzie. Im dłużej jej się przyglądał, tym zauważał coraz więcej znajomych mu już cech, aż w końcu go nachodzi olśnienie – to Naoko, dziewczyna którą kojarzył z sierocińca jak był jeszcze młodszy niż jest teraz. Z tego co mógł sięgnąć pamięcią, opuściła ona przybytek jak mieli oboje po osiem lat – byli w tym samym wieku i akurat wtedy przygarnęła ją rodzina shinobi.
Co ona tu robiła? Przyglądnąwszy się, stała obok szpitala w cieniu i w zasadzie na tym by się to skończyło – przyglądała się otoczeniu, jakby wypatrując kogoś i oczekując na jego przybycie. Czyżby właśnie na Reigena? Kto wie? Aczkolwiek teraz wszystko pozostaje w geście i decyzji chłopaka – czy podejdzie do koleżanki sprzed lat czy zajmie się własnymi sprawami, pozostawiając obraz jej i ich wspólnie spędzonego czasu przeszłości.

[Reigen]

Klasyczny skwar oraz duchota były typowe dla tych zakątków świata toteż młody Doko na przestrzeni tych kilkunastu lat zdążył przyzwyczaić się do "przyjaznych" warunków. Na jego szczęście nikt nie mówił o nadchodzącej burzy piaskowej, no ani żadna nie nawiedzała Kinkotsu. Trzeba było więc czerpać z tych darów natury i wzmocnić ciało skoro nie zostało mu przydzielone żadne zadanie z urzędu. Prawdę powiedziawszy może to i dla chłopaka było lepiej gdyż nie były one chwytające za serce, gdyby miał zdawać relacje przyjaciołom, ot zwykłe przenoszenie meldunków, pomoc w transporcie (najczęściej kończyło się jako tragarz) ale misja to misja. Każda kolejna przyspieszała awans bądź przy odpowiedniej rekomendacji misję zwiadowczą poza rejon pustyni. Ach marzyły się mu gęste lasy Midori, otaczająca zewsząd woda zamiast piasków w rejonach cesarstwa, mokradła Sogen czy niezbadane rejony Głębokich Odnóg. Ależ byłaby to przygoda. Sęk w tym, że doskonale zdawał sobie sprawę, że posiadane przez niego umiejętności daleko odbiegały od wymogów do takiej wyprawy, tak więc nie pozostawało nic innego niż ćwiczenia. Dlatego też właśnie kierował się na wszystkim znany plac treningowy, gdzie może udałoby mu się odbyć sparing z rangowymi rówieśnikami, choć niewątpliwie cieszyłby się z wskazówek starszych kolegów.
Plan ten pokrzyżował mu słomiany kapelusz, którego właściciel zwrócił uwagę chłopaka. Opalony młodzieniec przystanął skierował wzrok w kierunku dziewczyny upewniając się czy rzeczywiście spotkał znajomą osobę. Noako była dziewczyną z którą miał okazję poznać w sierocińcu. Reigen nie był z nią jakkolwiek mocno zaprzyjaźniony aczkolwiek nie ukrywał ciekawości, jak inni podopieczni, bardziej niż on utalentowani i dostrzeżeni za młodu przez innych, żyją. Uśmiechnął się i zbliżył do dziewczyny. Przez chwilę przeszła mu przez głowę myśl aby podkraść się i zrobić psikusa jednak na samym pomyśle poprzestał gdyż nie był z nią w na tyle dobrych stosunkach.
- Będzie z siedem lat, czyż nie? Co tam u Ciebie słychać? - rzucił przyjacielsko Reigen splatając dłonie za głową - czekasz na kogoś? A może ukrywasz się przed adoratorem?

[Mijikuma]

Misja D
Zlecenie specjalne - Duma Pustyni
Reigen 2/7

Burze piaskowe to coś, czego ludzie niemieszkający na pustyni nigdy nie zrozumieją – jej niszczycielskiej siły, nieuchronności przed piaskiem, który wciska się z niewyobrażalną szybkością w każde możliwe szczeliny, tnąc twoją skórę i pozbawiając cię jakiejkolwiek widoczności. Gdy cię złapie na pustej przestrzeni, pozostajesz bezsilny, pozostawiony sam sobie na niemalże gwarantowaną śmierć – czy to od braku powietrza przez zmagające wiatry czy przez piasek, który staje się siłą nie do pokonania. Dziś jednak nic nie zapowiada się na to zagrożenie, niebo wygląda spokojnie, tak samo okoliczne tereny – można więc być spokojnym.
Dziś Reigen mógł odetchnąć z ulgą – nikt nie obudził go o samym świcie z zwojem oznaczającym misję, nikt nie kazał mu nosić tobołków czy znaleźć kota, który uciekł tutejszej starszej pani zajmującej się kotami zawodowo – wiadomo, jest popyt na misje, trzeba zapewnić podaż i takie starsze kociary właśnie po to znajdują się w każdym takim większym mieście, by móc zapewnić choć trochę rozrywki dopiero zaczynającym swoją przygodę shinobi.
Reigen chwycony szponami przeszłości i nostalgii postanawia podejść do swojej dawnej znajomej, Naoko, która na jego widok mruży oczy najpierw próbując cofnąć się do przeszłości myślami i znaleźć odpowiednie wspomnienie twarzy chłopaka, co szybko przeradza się w zaskoczenie zmieszane z radością.
- Reigen?! Kopę lat! Miło cię widzieć, wyrosłeś! – Wita się przyjacielsko dziewczyna, która skraca dystans między nimi i przytula go na przywitanie. Niecodzienne w tych stronach? Może odrobinę, lecz najwyraźniej dziewczyna już taka była, zrobiła to z taką naturalną gracją, jakby witała w ten sposób każdego przechodnia jakiego mijała na ulicy.
- Czekam, lada moment ma podjechać wóz z asortymentem medycznym zamówionym z okazji zbliżających się uroczystości, słyszałeś o nich? O, chcesz mi pomóc? – Pyta się nagle, z promiennym uśmiechem, zapraszając chłopaka do pomocy – oczywiście powiem komu trzeba i dostaniesz troszkę kaski za pomoc! – Dodaje, zachęcając chłopaka.

Naoko

[Reigen]

Słysząc, że Naoko nie dość, że go skojarzyła to dodatkowo pamiętała go z imienia sprawiło, że na twarzy Reigena pojawił się szczery uśmiech. Odwzajemnił uścisk dziewczyny i pozwolił jej dokończyć myśli. Wizja pracy zaczęła go kusić. Nie wynikało to z chęci zarobku lecz zaskarbienia sobie miana "ciężko pracującego" choć patrząc na ilość odbywanych treningów powinien mieć ją już dawno przypiętą. Możliwość zaskarbienia sobie w władzach wioski zawsze była dobrą rzeczą, ile mógł przecież stracić na pomocy Naoko - trzy góra cztery godziny. Odbyte w sierocińcu nauki jasno mówiły, że trzeba odpowiednio warzyć ilość treningu do odpoczynku i można łatwo sobie zaszkodzić. Nic więc realnie nie tracił pomagając znajomej, a wiele mógł zyskać. Była to też okazja na przywrócenie starej znajomości.
- Jeśli potrzebujesz pomocy, byłbym chyba Kutaro gdybym odmówił.
Był bowiem jeden dość ponury dzieciak w sierocińcu o tym właśnie imieniem. Nikomu nie udało się przebić stawianej przez niego ściany odosobnienia. Nie chciał żadnej pomocy a i sam wstrzymywał się z jej ofiarowaniem.
- Co do zapłaty... nie ma takiej potrzeby, uznajmy, że jest to mój prezent powitalny po tak długiej przerwie w znajomości.

[Mijikuma]

Misja D
Zlecenie specjalne - Duma Pustyni
Reigen 3/7

Naoko uśmiecha się promiennie do chłopaka, śmiejąc się dźwięcznie w odpowiedzi na wypowiedź chłopaka o byciu „Kutaro”. Wyraźnie ją ten żart rozbawił, bowiem zaraz dodała:
- Nie wiem czy wiesz, ale Kutaro siedzi teraz w więzieniu, złapali go w trakcie jakiegoś napadu! Było widać, że coś jest z nim nie tak! – Opowiedziała dziewczyna, przypominając to sobie akurat kiedy chłopak wspomniał o ich wspólnym znajomym z dawnych lat.
- Nie no co ty Reigen, przecież to nie ja ci bym płaciła! Dostaniesz co nieco, koniec kropka! – Rzeczy dziewczyna, mówiąc miłym, acz stanowczym tonem mocno zaznaczając, że nie widzi tu pola do dyskusji. Spod uśmiechu dziewczyny najwyraźniej wychodzi jej hart ducha, który Reigen dopiero co będzie mieć okazję poznać po tylu latach, odkąd widział ją po raz ostatni. Lecz nim zdoła o tym pomyśleć dłużej niżeli kilka sekund, Naoko wskazuje palcem w kierunku, gdzie chłopak zobaczyć może nadjeżdżający powóz.
- Patrz, to nasz! – Dopowiada, po czym podchodzi kilka kroków bliżej i czeka aż podjedzie.
- Jestem, możemy działać. O, a to…?
- Reigen, mój przyjaciel z dzieciństwa, pomoże nam w przenoszeniu paczek! Reigen, to Boko, z nim będziemy dzisiaj pracować! – Przedstawia ich ze sobą z nieznikającym uśmiechem i zaraz idzie na tył powozu, skąd brać będzie skrzynki z lekami do szpitala. Boko jedynie kłania się lekko głową w geście powitania i nic już więcej nie mówi, skupiony na swoich obowiązkach.
Reigen widzi, że powóz przewozi szesnaście skrzynek, z czego szybko może zauważyć, że są różnie oznakowane – cztery są maźnięte żółtą farbą, siedem zieloną i pięć czerwoną.
- To tak. – Zaczyna wstępnie mówić Naoko, przy okazji wyciągając zwój z jakąś rozpiską. – Jedna żółta, trzy zielone i dwie czerwone idą na parter, ale nie na recepcję, ale tam z tyłu, zaraz ci pokaże gdzie kłaść. Reszta ma iść na górę, będzie tam medyk Sho, on wie, że dzisiaj mamy dostawę i cię poinstruuję gdzie co położyć. Bierzemy po jednej skrzynce, bo są dość ciężkie, chodź najpierw na dół to ci pokaże gdzie je kłaść. – Tłumaczy Reigenowi dziewczyna, biorąc jedną z zielonych skrzynek, chłopakowi wskazując tą żółtą i idzie do szpitala przez frontowe wejście. Szybko prowadzi chłopaka do pokoju za recepcją dostępnego tylko dla personelu, gdzie wchodzą razem do małej klitki wyglądającej jak jakiś składzik na miotły z jednym oknem i jakimiś gratami.
- Tu je postaw, można je kłaść na sobie, są dobrze zabezpieczone. – Mówi jeszcze, po czym wraca po kolejne skrzynki. Reigen szybko zauważa, że te czerwone są najcięższe, te zielone najlżejsze, zaś żółte tak po środku.
- Zacznij od dołu, jak skończysz to zrobimy sobie przerwę na obiad! – Informuje Naoko, biorąc kolejną skrzynkę z powozu. Boko gdzieś się ulotnił, nie było go nigdzie widać, ale Naoko nie wyglądała tym w jakimkolwiek stopniu zmartwiona, wszystko więc chyba było w porządku.

Naoko
Boko

[Reigen]

Informacja o drodze skazańca jaką wybrał "stary znajomy" nie wywołała większej reakcji na twarzy Doko. Oparł tylko i wyłącznie rękę na barku i wzruszył ramionami jak gdyby wiedział, że tak się skończy kariera Kutaro.
- Widocznie już wtedy knuł plany napadu. Bał się, że któreś z nas doniesie i plany legną w gruzach.
Słysząc informację o tym, że i tak zostaną nagrodzone jego starania, zawadiacki uśmiech pojawił się na jego obliczu. Nie miał już mocy sprawczej. Znaczy Doko doskonale przeczuwał, że tak właśnie się to skończy ale dzięki takiemu podejściu jedynie mógł zaplusować. Dlaczego nie wykorzystać więc okazji?
Reigen pokierował wzrok w wyznaczonym przez dziewczynie kierunku oraz zbliżył się z nią do wozu, który miał zostać rozładowany. Odwzajemnił skinienie głowy i razem z towarzyszką z dzieciństwa zaczął wykonywać powierzone mu zlecenie, choć w gruncie rzeczy nie był oficjalnie zatrudniony. Słysząc opis zaczął w myślach notować. "cztery żółte, siedem zielonych, pięć czerwonych. Jedna, trzy i dwie na dół. Trzy, cztery, trzy góra, Sho... cztery żółte, siedem zielonych, pięć czerwonych..." i w taki o to sposób recytował wyliczankę, która pozwoli mu zapamiętać co gdzie i jak.
- Przyjąłem pani kapitan! - Reigen zasalutował jak na odprawie przed wyższym rangą oficerem.
Zbliżył się do wozu oburącz złapał żółtą skrzynię. Dla lepszego chwytu przelał do palców chakrę, aby przylepiły się do skrzyni, dzięki czemu nie będzie ona się wyślizgiwać z dłoni. Utrzyma dzięki temu lepszy chwyt a i jest to niejako forma treningu. Dwie pieczenie na jednym ogniu. Z skrzynią w dłoniach podążył za swoją towarzyszką na parter. Odłożył w wyznaczonym miejscu żółtą paczkę. Według jego wyliczeń zostały do przeniesienia 2 zielone i 2 czerwone. Jako, że traktował to jako formę treningu postanowił wziąć na siebie te najcięższe czerwone. Dwie takie rundy wystarczyły aby część związana z magazynowaniem na parterze została ukończona.
Widząc brak woźnicy Reigen podrapał się po głowie i powstrzymał dziewczynę przed dalszym transportem dóbr.
- Gdzie on mógł przepaść? Zostawić tak wóz z skrzyniami i zniknąć bez śladu? Wątpię, że ktoś chciałby okraść szpital ale no... są ludzie i ludzie. Weź poczekaj na niego i przypilnuj ładunku, a ja oblecę to raz dwa.
Mówiąc to skierował się na tył wozu. Przeliczył skrzynki aby upewnić się, że wszystkie są i nikt żadnej nie zwinął na czas nieobecności Boko i wziął pierwszą czerwoną jaka miała zjawić się na parterze. Dzięki temu pozostaną tylko 2 zielone i jedna czerwona a potem góra. Poza tym skoro Naoko i tak miała wykonać tę pracę sama a więc była to robota dla jednej osoby, jeśli przypilnuje wóz... a ja wykonam to zlecenie nic tak naprawdę się nie stanie.

Uzyte techniki.

Nazwa

Kinobori no Waza

Ranga

E

Pieczęci

Brak

Zasięg

Na ciało

Statystyki

Siła

---

Szybkość

użytkownika

Wytrzymałość

---

Koszt

Minimalny, nieodczuwalny

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Technika pozwala na odpowiednią kumulację chakry, dzięki czemu ninja może się poruszać po powierzchniach niedostępnych dla normalnych ludzi - w zakres tych umiejętności wchodzi zarówno chodzenie po ścianach i sufitach, jak i chodzenie po wodzie. Technika nie pozwala na unikanie technik wymagających wejścia w nie.

[Akihiko Maji]

Uśmiechnął się delikatnie i pokiwał głową, ciesząc się, że uda mu się odzyskać przynajmniej część swojego sprzętu. Zawsze to trochę ryo w kieszeni. Teoretycznie można by to odczytać jako nagrodę za dostarczenie pana kataniarza w jednym kawałku. Szczęśliwie żadna argumentacja potrzebna nie była i dwójka rozstała się w dobrej atmosferze. Następnego dnia zapukał do jej drzwi o umówionej godzinie i przywitał ją przyjaznym uśmiechem, wkrótce przyjmując od kobiety swoje senbony.
-Chętnie ich wysłucham, podróż zawsze mija szybciej w dobrym towarzystwie. - odpowiedział, ignorując wzmiankę o losie samuraja, którego jej przyprowadził. Cóż, to bylo w sumie do przewidzenia, chociaż blondyn spodziewał się raczej tortur niż śmierci. Ten zwój musiał być naprawdę ważny.
Podczas wspólnej podróży słuchał jej uważnie, zamierzając wykorzystać tę okazję by poszerzyć swoje horyzonty, chociaż trochę. Co ważniejsze informacje zapamiętywał, chcąc zrobić z nich użytek w przyszłości.
-Dziękuję za pomoc. Chociaż w życiu nie nazwałbym mojej siostry podlotkiem... a na pewno nie przy niej. Potrafi dopiec. - uśmiechnął się delikatnie, wracając na moment pamięcią do wydarzeń już dawno minionych, do wspólnych przygód i sprzeczek, to tego jaka siostra kiedyś była, a nie jest.
-Lalkarza to ciężcy przeciwnicy, a teraz dowiaduję się, że i medycy potrafią być straszni, trzeba zacząć mieć się na baczności w szpitalach. - zażartował na koniec. Sam nie miał jakichś większych przygód, jedyne co mógł wspomnieć to udział w wojnie Uchiha-Kaminari, kiedy to uwalniał jeńców i niszczył posterunek tych drugich.

[Mijikuma]

Misja D
Zlecenie specjalne - Duma Pustyni
Reigen 4/7

Naoko wzrusza ramionami, nie mając żadnej bardziej odkrywczej odpowiedzi na słowa chłopaka.
- Już wtedy był wredny, pokarało i masz go los. Cieszę się jednak, że ciebie widzę w jednym kawałku! – Obdarza go serdecznym uśmiechem.
Nie był oficjalnie zatrudniony, ale w takich okolicznościach, kiedy to miasto przygotowuje się do najróżniejszych uroczystości, każda para rąk jest potrzebna i zostanie odpowiednio wynagrodzona za swą pomoc, tak w swych słowach zapewniła chłopaka Naoko i może się spodziewać wypłaty, a jeśli nie o to chodzi w byciu zatrudnionym to o co innego?
Zapamiętanie skrzynek może i jest ważne, lecz ważniejsze jest ich wniesienie w odpowiednie miejsce, nic wiec dziwnego, że to właśnie na tym zależało dziewczynie. Szybko Reigen z Naoko zajęli się pracą, z czego chłopak bardzo sprytnie korzystając z techniki shinobi.
Przenoszenie skrzynek nie wyróżniało się niczym szczególnym, zwykła powtarzalna czynność, przy której można się nieco napocić, tym bardziej w tak plusowych temperaturach jak na pustyni, ale cóż – zarówno Naoko jak i Reigen przyzwyczajeni byli do wysiłku w takich warunkach, tak też żyli całe swoje życie.
Na wątpliwości chłopaka Naoko jedynie się zaśmiała, po czym jeszcze dodaje, widząc, że Reigen faktycznie wziął sobie do serca zniknięcie Boko:
- Nie przejmuj się, zaraz pewnie wróci, nie ma co panikować! – Stara się go uspokoić i mimo ustaleń chłopaka, bierze jedną ze skrzynek i rusza do pracy. Tymczasem Reigen przelicza skrzynki, gdzie według jego obliczeń nic nie zniknęło. Zanosząc skrzynkę do kantorka, już na wejściu mija się z wspomnianym wcześniej Boko, który nie wiedząc, że jest przez młodego bohatera poszukiwany, po prostu omija go bez słowa, ziewając przy tym bez słowa. Co robił w kantorku? Nie sposób to wiedzieć bez zapytania. O ile w ogóle z niego wyszedł, a nie był na przykład w toalecie, która jest zaraz obok wspomnianego schowka.

Naoko
Boko

[Reigen]

Naoko kazała mi się uspokoić nie nie dramatyzować. Ja jednak trochę inaczej do tego podchodziłem.
- Przezorny zawsze ubezpieczony. Trochę życie wdało mi się we znaki abym o tym pamiętał.
Ach tak jedna z pierwszych misji jakie odbywał młody Doko, gdzie skupił się na wykonaniu zadania do tego stopnia, że zapomniał o całej otoczce zadania. Mimo, że wykonał polecone mu zadanie została zwrócona mu uwaga, że mógł wyrządzić więcej szkód niż zysków. Nie był winny tego, że złodziej z plantacji był na tyle lekki, że poleciał na drzewo daktylowe prawie łamiąc jedną z niższych gałęzi. Chłopak czułby się bezpieczniej gdyby Naoko została ale widocznie chciała jak najszybciej .
Wracając z kolejną czerwoną skrzynką Reigen minął Boko. Wyglądał na zmęczonego tym całym transportem a patrząc na to, że przed chwilą że wychodził z toalety Doko rzucił mu krótkie.
- Jeśli tak Ciebie przycisnęło mogłeś powiedzieć. Ktoś by wozu przypilnował.
Kąśliwe ale co więcej miał zrobić, rzucić się na niego z pięściami? Już przeczuwał, że coś mu odpowie aby się nie wtrącać i zająć swoimi sprawami, więc Reigen przygotował potencjalna odpowiedź "Dobra, dobra wracaj i pilnuj". Poza tym co więcej zostało jak noszenie kolejnych skrzynek i upewnianie się, że te które znajdują się na wozie wciąż tam są. Podobnie jak te, które odniósł. A może zwyczajnie przesadzał?

Uzyte techniki.

Nazwa

Kinobori no Waza

Ranga

E

Pieczęci

Brak

Zasięg

Na ciało

Statystyki

Siła

---

Szybkość

użytkownika

Wytrzymałość

---

Koszt

Minimalny, nieodczuwalny

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Technika pozwala na odpowiednią kumulację chakry, dzięki czemu ninja może się poruszać po powierzchniach niedostępnych dla normalnych ludzi - w zakres tych umiejętności wchodzi zarówno chodzenie po ścianach i sufitach, jak i chodzenie po wodzie. Technika nie pozwala na unikanie technik wymagających wejścia w nie.

[Mijikuma]

Misja D
Zlecenie specjalne - Duma Pustyni
Reigen 5/7

Czy nadmierna ostrożność Reigena jest w tym momencie słuszna? Cóż, wielu powiedziałoby, że tak, drogą shinobi jest być zawsze gotowym na wszelkie niedogodliwości. Mimo to, Naoko jedynie uśmiecha się do chłopaka, w jej geście dało się wyczuć może odrobinę współczucia, ale też neutralności - no bo komu w obecnym świecie życie nie dało się we znaki, tym bardziej na pustyni?
Boko mija chłopaka i gdy tylko słyszy, że Reigen coś do niego mówi, ten wzrusza ramionami i zaczyna gwizdać pod nosem, ewidentnie dając tym samym młodemu Doko do zrozumienia jakie ten ma do niego podejście - olewające to z pewnością w tej chwili eufemizm.
Co zaś się tyczy samej pracy, ileż można przecież nosić skrzynki? Reigen zanosi ostatnią czerwoną, cały czas będąc na baczności i licząc każdą ze skrzynek - wydaje się, że wszystkie są tam, gdzie były, ich ilość się zgadza - jedna żółta, dwie zielone i trzy czerwone spokojnie leżały w kantorku i Reigen mógł wrócić do Naoko.
- To co, wolisz teraz sobie chwile odpocząć, czy jak najszybciej kończymy robotę? Chyba że chcesz już iść i tak mi już bardzo dużo pomogłeś! - Wyśpiewuje dziewczyna oparta o powóz, odpoczywając sobie zanim weźmie kolejne pakunki na górę. Boko położył się na miejscu woźnicy i opalał, korzystał z chwili odpoczynku.
- Na górę zostały trzy żółte, cztery zielone i trzy czerwone, w godzinkę powinniśmy się chyba wyrobić i wtedy Boko pójdzie po zapłatę dla ciebie - mówi jeszcze Naoko do Reigena, łapiąc jeszcze parę oddechów, ewidentnie po niej widać, że nie jest przyzwyczajona do fizycznej pracy.

Naoko
Boko

[Reigen]

Skoro Boko już więcej nic nie powiedział no to i Reigen nie miał większych powodów aby mu jakkolwiek odpowiadać. Zwłaszcza, że ostatecznie wrócił na swoje stanowisko czyli siedzenie na dupie. Jeśli za to mu płacą, czemu miałby robić cokolwiek innego, tak działa przecież rynek.
Zanosząc ostatnią partię na miejsce sprawdził skrzynki które znalazły się na parterze i wyrecytował w głowie swoją rymowankę "cztery żółte, siedem zielonych, pięć czerwonych. Jedna, trzy i dwie na dół. Trzy, cztery, trzy góra" i w tym momencie coś zazgrzytało w jego głowie. Jedna, trzy, dwie. Jedna żółta, trzy zielone i dwie czerwone. To co miał przed oczami nie specjalnie zgadzało się z pierwotnymi założeniami. Miłe towarzystwo doprowadziło do powstania błędu, który należało naprawić.
- Hej Naoko... wspominałaś, że na parter idzie jedna żółta, trzy zielone i dwie czerwone... to coś się nam chyba pomieszały kolorki bo w kantorze są dwie zielone i trzy czerwone... Skończmy może więc najpierw roznosić to wszystko póki o tym pamiętam, bo szkoda byłoby kończyć taką gafą. Zaniosę brakującą zieloną, a czerwoną zaniosę z kantorku na górę i wszystko będzie się zgadzać. Im szybciej skończymy tym więcej czasu będzie dla nas.
Jak powiedział tak miał nadzieję, że Naoko zrobi. W sumie jak tak teraz zwrócił uwagę to Naoko wspominała ile dokładnie paczek i jakie mają iść na górę. Patrząc na to co zanieśliśmy nijak się to nie zgadzało z tym co Reigen widział na początku. Zerknął jeszcze na skrzynki na wozie aby sprawdzić czy przypadkiem nie ma jakichś omamów.

[Yuki Hoshi]

Akihiko
Misja rangi B
55/34

Po dotarciu do szpitala w Kinkotsa, Akihiko został dokładnie poinformowany o przebiegu Pustynnego Pogromu, przejściu Kaguya do stanu klanu ze szczepu, a także o tym, jak działa kanalizacja, wszelakie pompy oraz mechanizmy, które są niezbędne do funkcjonowania protez, które robiła. Akihiko nie bardzo był w stanie zrozumieć, o czym konkretnie kobieta mówiła, ale chyba miało to zadziałać dla jego siostry. . Dla Sabaku no Jou to zadziałało, więc dla Akiyoko również powinno.

Kiedy weszli do szpitala, zostali skierowani do pokoju na górze, gdzie w dalszym ciągu leżała Akiyoko. Po wejściu do jej pokoju okazało się, że jednak nie leży - stała przy oknie, przyglądając się światu za oknem. Miała dopasowaną metalową nogę i chyba była w stanie się z nią poruszać. Wyraźnie jednak nie opierała ciężaru swojego ciała na sztucznej nodze. Dodatkowo, Akihiko widział, że siostra nie była w najlepszym stanie psychicznym. Jej włosy były rozczochrane, a na twarzy nie miała makijażu. Jedzenie, które jej przyniesiono na obiad, było wywrócone - leżało na podłodze.

Wyraźnie charakterek siostry znów się pokazał.

- Mówiłam, dajcie mi spokój z... - odwróciła się od okna i spojrzała na Akihiko i kobietę, która była razem z nim. - Ach, to ty. Raczej się nie spieszyłeś. Przez ciebie musiałam spędzić tu więcej przeklętego czasu. No ale jesteś. Rozumiem, że wykonałeś swoje zadanie? Poczekała na odpowiedź Akihiko, po czym zwróciła się do kobiety, wskazując na swoją noszą rękę i nogę. - Da się coś zrobić z tym? - wskazała na swoją brukowaną rękę i nogę, po czym odmachnęła Akihiko, żeby ten wyszedł, kiedy kobieta podała bliżej.

- No, kochanieńka, wymodeluję ci wszystko tak, że będzie lepiej niż u Sabaku no Jon. Szczególnie, że ja się wiele nauczyłam od tamtego czasu, a ty kontrolujesz metal. Zrobimy coś, z czego będziesz zadowolona.

- Świetnie. I, Akihiko... - powiedziała, zanim wyszedł. - Dziękuję. A teraz już naprawdę idź. Będziesz mi potrzebny później.

Misja zakończona sukcesem

[Mijikuma]

Misja D
Zlecenie specjalne - Duma Pustyni
Reigen 6/7

Boko najwyraźniej nie traktował Reigena w żaden szczególny sposób różniący chłopaka od każdego losowego pracownika, którego najprawdopodobniej nie zobaczy już nigdy w życiu. Będąc woźnicą to raczej normalne, że takich spotyka się nader często, nie należałoby jego zdystansowanie traktować jakoś szczególnie czy wyjątkowo. Pewnie nawet nie jest użytkownikiem chakry, więc to nie jest tak jak ma Reigen, że każda misja różni się od poprzedniej - po prostu jeździ wozem, dzień w dzień. Rutyna z pewnością pochłonęła go już do reszty, co tym bardziej podkreśla jego podejście do młodego chłopaka, co akurat do nich dołączył wspólnie popracować.

- Tak? Nie wiem, może coś mi się pomyliło - zaśmiała się dźwięcznie - ale to nie ma co się przejmować, później sprawdzimy dla pewności, ale jeśli szpitalni nie będą się czepiać to nie ma co się tym przejmować. - Naoko macha ręką dla podkreślenia swojego zdania i bierze kolejną skrzynkę z powozu chcąc zanieść ją na piętro. Skoro jej pytanie zostało pominięte, nie komentuje go tylko uznaje, że lepiej jak najszybciej skończyć i przerwę na jedzenie sobie ogarnąć potem.

Raigen patrząc na powóz i przeliczywszy skrzynki zauważa, że wszystko się zgadza i jest tak jak być powinno. Mógł więc albo przenieść wszystkie skrzynki na górę lub drążyć temat dalej, lecz w jaki sposób? Gdzie czegoś brakowało, o co chodzi w całej tej sprawie? A może to pustynny chłopak ma omamy i wszystko jest tak jak być powinno i to już jemu się wydaje, że jest inaczej?

Naoko
Boko

[Reigen]

Naoko zdawała się nie przejmować pomyłką. Skoro dziewczyna się tym nie przejmowała to dlaczego miałby to robić Reigen, który tylko pomagał starej znajomej. Oparł dłoń na boku, parsknął cicho i pokręcił głową. Z uśmiechem podniósł głowę i spojrzał Kunoichi prosto w oczy.
- Skoro pani kierownik tak mówi, kontynuujmy.
Złapał kolejną czerwoną (tą najcięższą skrzynię) i skierował się z towarzyszką na piętro szpitala. Wciąż korzystał ze swojej sprytnej sztuczki z lepszym chwytem, o którym zresztą powiedział dziewczynie kiedy jedna ze skrzyń zaczęła jej się wyślizgiwać z rąk.
Umysł chłopaka, którego jeszcze chwilę temu zajmowała liczbowa wyliczanka zeszła na zupełnie inne tory. Pytania, które krążyły się w jego głowie dotyczące tego jak się dziewczynie żyło. Początkowo nie chciał też zadawać konkretnych pytań lecz skoro wymienili kilka dodatkowych prześmiewczych wypowiedzi, a relacja między nimi zdawała się nie zaniknąć zwrócił się ku Naoko.
- Swoją drogą z iloma osobami trzymasz jeszcze kontakt? Twoje odejście było dość nieoczekiwane aczkolwiek wszyscy życzyli Tobie wszystkiego najlepszego. Jak się odnalazłaś w tym wszystkim? Skoro tak świecisz to musiało się Tobie nieźle trafić.
Kolanem poprawił chwyt skrzynki która zaczęła mu ciążyć za sprawą nietypowego rozłożenia ciężaru. Wziął głębszy wdech i wypuścił powietrze ustami. W sumie to już trochę noszą i powoli Reigen zaczął odczuwać ciężar czerwonych skrzynek.

[Mijikuma]

Misja D
Zlecenie specjalne - Duma Pustyni
Reigen 7/7

Naoko śmieje się dźwięcznie w odpowiedzi na nazwanie jej panią kierownik i bierze kolejną skrzynkę. Nim się odwraca, Reigen zdaje się jeszcze zauważyć jak kobieta wypuszcza powietrze z ulgą i dopiero idzie dalej pracować. Czy jest to ściśle powiązane z jego pytaniem? Może faktycznie coś się tutaj święciło?

Każda kolejna skrzynka staje się coraz cięższa i to wcale nie dlatego, że ich ciężar się zmienił, a raczej siła chłopaka powoli się wyczerpywała. W zasadzie fakt, że udaje mu się wziąć wszystkie skrzynki bez jakiejkolwiek przerwy może przypisywać swojemu sprytowi przy użyciu techniki przylepności przy tym zajęciu. Mija kolejna godzina i już jesteście coraz bliżej końca, pozostaje w zasadzie ostatnia skrzynka.
- W zasadzie to z nikim... gdy zostałam przygarnięta przez rodziców starałam się zrobić wszystko co w mojej mocy, żeby się im przypodobać i mnie nie oddali i po tylu latach nawet nie wiem gdzie miałabym szukać. Tym bardziej się cieszę, że cię spotkałam! - Jej uśmiech promienieje czystym blaskiem, ba, można by powątpiewać, że człowiek zdolny jest do ukazania takiej czystej esencji radości, harmonii i gracji. - A co do tego, to rodzice bardzo pomogli mi wskazać odpowiednią drogę. Tatka zmorzyła choroba, ale z matką się wszystkim zajmujemy, żeby żyło się nam lepiej. I innym, by było jak najmniej sierot takich jak my... - Tu ewidentnie posmutniała, lecz wciąż w "piękny" sposób, po czym swe już nieco mniej smutne spojrzenie skierowała w kierunku chłopaka i tym razem to ona skierowała pytanie w jego kierunku.
- A ty? Masz z kimś kontakt? Udało ci się... znaleźć rodzinę? - Pyta, nieco ostrożnie przy drugim pytaniu sama wiedząc jak dużo ciężar emocjonalny to może być dla człowieka.
W międzyczasie udaje się Reigenowi z Naoko przełożyć wszystkie skrzynki z wozu do szpitala. Kobieta została chwilę dłużej w środku, kiedy chłopak czekać miał zaraz pod miejscem, w którym stoi jeszcze wóz, lecz nie ma trwać to zbyt długo - Boko wygląda na ewidentnie zniecierpliwionego, chcącego jak najszybciej móc ruszyć do domu.
Zaraz wraca Naoko, trzymając w ręce woreczek.
- Tu jest zapłata za dzisiejszy dzień dla ciebie. Dziękuje bardzo, że mi pomogłeś i że mogłam cię spotkać po tylu latach... - Wyszczerzyła się uroczo i objęła szybko chłopaka na pożegnanie. Na tym w zasadzie kończył się dzisiejszy dzień i jeśli Reigen chciałby coś jeszcze tu zrobić, zapytać o coś czy poruszyć jakąś kwestię - to jest ostatni moment na to, zanim wszyscy rozejdą się w swoją stronę.

Naoko
Boko