[EVENT] - Grupa Wsparcia Północ

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Lato, Rok 394

---

Kiedy Hibana ją znalazła i do niej zagadała, kobieta była już na tyłach i trochę próbowała dość do siebie po swojej porazce (porażce w swoich oczach, oczywiście). Uprzejmnie się uśmiechneła do Hibany, w ciemności, jednak i lekko skinęła do niej głową.

- Orochi-san wrócił i obją kontrolę, musieliśmy zmienić kierunek, bo była przeszkoda na drodze. Kilka osób zdecydowało sie zostać i pomóc ludziom w zgliszczach. Miejmy nadzieję, że cokolwiek się stanie, przeżyją i będą bezpieczni. Ale my musimy isć dalej. Orochi pewnie niedługo wyda jakieś dyskozycje. A u ciebie... - Hoshi powiedziała ostrożnie. - Wszystko w porządku? Wiem, że nie jest teraz czas na przegadywanie, ale jeżeli jest coś, w czym na szybko można pomóc, powiedz. Resztą zajmiemy się później.


Hoshi, kiedy usłyszała staruszkę, która mówiła o sklepie, nie chciała pozwolić, aby grupa się zatrzymała, ale miała zamiast sama skoczyć w to miejsce i pozbierać trochę zapasów, jeżeli byłyby przydatne. W obecnych, letnich okolicznościach nie uznałaby, że jedzenie byłoby przydatne, ale jeżeli tam była jakaś broń, oświetlenie - coś poza jedzeniem, coś faktycznie przydatnego - czemu nie.

Jednak Orochi miał inne plany.

Kobieta uspokoiła staruszkę mówiąc po prostu.

- Zmierzacie w wybrane przez swoich przywódców miejsce. Skupimy się na wszystkim później, na razie wydostańmy się stąd jak najszybciej. Damy radę.

Następnie przeprosiła i ruszyła do Orochiego, żeby wykonać jego polecenie.

Cóż - on miał trochę inne podejście niż ona, ale to nic. Był silny i mógł nosić więcej rzeczy niż ona, jakby co. Z drugiej strony…

- Łap - zawołała i rzuciła do niego dwa puste zwoje. Założyła, że jako Shinobi potrafi pieczętować, przez co uda mu się szybko więcej rzeczy przenieść. - Ja postaram się faktycznie coś zrobić.

Chakra robi trrrr.

Zmrożenie całej drogi nie miało sensu, ale patrząc na to, jak wolno szli, postanowiła iść do przodu i zrobić bryłę z lodu o nieco większej szerokości niż wóz, a następnie iść przed wszystkimi i za pomocą reberu pchać bryłę po ziemi - albo prawie po ziemi, pozwalając jej się bardzo delikatnie kruszyć i śnieżyć przy kontakcie z ziemią, w takiej ilości, żeby ta się trochę faktycznie zamroziła, była twardsza, ale nadal nie była śliska. Nierówność gruntu tutaj trochę pomagała i Hoshi miała nadzieje, że uda im się przebrnąć w końcu, powoli, do Murów Kotei.

TL;DR
1. Wykonanie polecania Orochiego
2. Podarowanie dwój zwojów Orochiemu
3. Antylodołamacz.

  Ukryty tekst

[Hibana]

Nie zatrzymując się nawet na chwilę, Hibana wysłuchała swojej przełożonej. Zdziwiło ją, że ona lub Orochi zezwolili na kolejne rozdzielenia się grupy. Najwyraźniej uznali, że spadające skały nie będą już dłużej zagrożeniem i wozy nie wymagają już obrony.
- Tak, wszystko dobrze. Uwolniłam swojego brata i innego mężczyznę. Byli uwięzieni w ruinach domu, pod jednym z głazów. Wskazałam im drogę do bramy i ruszyłam z powrotem tutaj - Odpowiedziała na pytanie dziewczynie z klanu Yuki. Była zaskoczona jej troską. Nie była przyzwyczajona do bycia traktowaną w ten sposób, szczególnie nie przez obcych - Jakie są następne rozkazy? Mam zostać przy wozie czy ruszyć do pomocy innym?
Usłyszała sugestię na temat oświetlenia drogi od Orochiego. Mogłaby to pewnie zrobić, natomiast wcześniejsze odpieranie kamienia, rozpalanie ogniska i ratowanie dwójki spod głazu, mocno wyczerpały jej pokłady chakry. Musiałaby znowu użyć Tenro Kaken i biec przed wozami ale wtedy pewnie padłaby z wyczerpania. Alternatywą było jeszcze wzięcie pigułki ale mogła to zrobić tylko raz, a nawet nie dotarli jeszcze do muru. Zawsze istniało ryzyko, że również tam będzie ich czekało jakieś zagrożenie. Mogła mieć tylko nadzieję, że takim zagrożeniem nie okażą się zastępy dzikich. Uznała, że lepiej, jeśli oszczędzi trochę energii, bo wyglądało na to, że nie wszyscy mieli taki zamiar. Zdecydowała się czekać na kolejne rozkazy od swoich przełożonych.

TLDR:
- Pyta Hoszi czy ma coś zrobić

  Ukryty tekst

• Torba nad lewym pośladkiem
• Torba nad prawym pośladkiem
• Opaska Zjednoczonych sił Sogen wokół pasa

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ero Sennin]

EVENT
OSTATNIA BITWA O KOTEI

---

Kolejka 23

---

Grupy Wsparcia

---

Bezdźwięczny stukot rozżarzył ciemność ciszy

---

Sugiyama Orochi Orochi mógł być dumny ze swych ludzi. Pomimo kilku niedociągnięć, wszyscy pracowali jak dobrze naoliwione koła u wozu. Ookami zdał mu raport z tego co działo się w okolicy, Hibana wróciła ze swej krótkiej eskapady, a Tsuyoshi prowadził ich przez to całe bagno, dając nadzieję że wszystko skończy się dobrze. Rozdysponował on rozkazy, gdy wtem dostrzegł jakieś zamieszanie przy wozie. Jakaś starowinka wyrwała się przed szereg, zupełnie jakby odmłodniała o co najmniej 30 lat i zaczęła szarpać za drzwi jakiegoś budynku wykrzykując coś o sklepie. Była to szansa jakiej teraz potrzebowali, nawet jeśli zmarnują na to miejsce trochę czasu. Orochi ruszył ku drzwiom, wymijając Hoshi która również chciała pomóc. Kobieta zrezygnowała jednak ze swego zamiaru i podała jedynie dwa zwoje, w których mógłby zapieczętować to co znajdzie w budynku. Dowódca, po drodze, zgarnął jeszcze dwóch mężczyzn, którzy byli w najmniej opłakanym stanie i całą zgrają ruszyli ku drzwiom.
Budynek trzymał się w niezgorszym stanie. Gdzieniegdzie można było dostrzec ślady po ostrzale dzikich, lecz sama struktura wyglądała na stabilną. Sugiyama podszedł do drzwi, wręczając lampę, jednemu z towarzyszących mu mężczyzn i naparł na drzwi. Te w pierwszej chwili postawiły opór, lecz chwilę później do uszu wszystkich zebranych dotarł dźwięk pękającego drewna. Drzwi stanęły otworem, a Orochi mógł przysiąc, że usłyszał pełne podziwu westchnięcia osób, które dostrzegły jego wyczyn.
Gdy tylko, cała trójka, przekroczyła próg budynku dostrzegli ogromną, ziejącą w dachu dziurę. Deszcz wlewał się przez nią do środka strugami. Wody było już tyle, że każdy kto nie posiadał wyższych butów, musiał zmoczyć sobie stopy. Było jednak jeszcze coś. Do nosów całej trójki dotarł bardzo nieprzyjemny zapach. Szybki rekonesans pozwolił im określić co jest źródłem ów fetoru. Woda zalała większość worków i dzbanów. W tych pierwszych znajdowały się przyprawy, i to ich woń unosiła się teraz w powietrzu. Większym zagrożeniem okazały się jednak dzbany. Część z nich była uszkodzona i z środka wylewał się olej używany w lampach. Ten wymieszał się z wodą leżącą na podłodze. Czy woda zneutralizowała łatwopalność oleju, a może wciąż groziło im niebezpieczeństwo, gdyby ogień zetknął się z tą mieszanką?
Jeżeli przeszukanie budynku udało się. Sugiyama i spółka, odnaleźliby 5 krótkich łuków, zapas kilkudziesięciu strzał do nich, kilkadziesiąt metrów suchych bandaży i setki metrów przemoczonych. Do tego trochę zamoczonych warzyw, kilka worków mokrego ryżu. Jakieś rolnicze narzędzia, które od czapy mogłyby się nadać do walki. Do tego kilka dzbanów z olejem do lamp i kilkanaście lamp, choć wątpliwej jakości. Było jeszcze jedno. Istny złoty gral, w pełni wyposażona apteczka medyczna.

---

Ookami Ookami spisał się znamienicie. Dostarczone przez niego informacje pozwoliły ich dowódcy na podjęcie szeregu kolejnych decyzji, które być może uratują innym życie. Żadnych nowych rozkazów sam jednak nie otrzymał. Orochi zostawił go, samemu kierując się w kierunku jednego z budynków, przy drzwiach którego działo się jakieś zamieszanie. Jednakże nie to przykuło uwagę naszego czerwonookiego bohatera. Coś się wydarzyło przy wozie. Ktoś został ranny i to bardzo. Natychmiast poinformował o zaistniałym fakcie pozostałych i ruszył jako pierwszy by dostrzec to czego nie mogły jego czerwone oczy.
Było… źle. Coś na kształt drzewca, złamanego w połowie, lub też kawałek belki z okalających ich budynków, wystawał z pleców mężczyzny. Ten napędzany adrenaliną podźwignął się ze swego miejsca, co wzbudziło okrzyki przerażenia wśród otaczającej go gawiedzi. Ookami słusznie zauważył iż nie należało ruszać wbitego przedmiotu i to dosłownie na chwilę przed tym, jak ktoś z tłumu postanowił, że byłoby to genialnym pomysłem by ów przedmiot usunąć. Do rannego, wreszcie dotarło w jakim stanie się znajduje, ponieważ padł on ponownie na wóz wywijając się z bólu i zaczynając wrzeszczeć.
–Niech ktoś mu pomoże! – zakrzyknął ktoś z gawiedzi, zrozpaczonym tonem. Wokół wozu zaczęli zbierać się również i ci którzy szli za wozem. Wszyscy byli przerażeni widokiem jaki zastali. Niewiele brakowało do tego by wybuchła wśród nich panika. A nie był to jedyny problem. Koń ciągnący wóz, spłoszył się. Tsuyoshi starał się go opanować, ale wszystko wskazywało na to, że sam nie da rady.

---

Uchiha Tsuyoshi Tsuyoshi, jak dotąd, wykazywał się doskonale. To dzięki niemu odnaleźli drogę, która pozwoliłaby im ominąć przeszkody. Może nie była najbezpieczniejsza, ale hej, była. W nagrodę dostał zadanie przeprowadzenia ich wszystkich, przez ścieżkę którą sam im wskazał. Początkowo szło nawet nieźle. Droga była wąska, lecz wóz mieścił się bez problemu. Dodatkowo, Hoshi wyszła przed wóz i używając swego reberu niczym taranu, oczyszczała drogę z ewentualnych przeszkód. Dopiero po chwili zaczęły pojawiać się problemy. Wóz zahaczył o coś i stanął na kilka chwil. Konie jednak poradziły sobie z tym problemem siłowo i po krótkim siłowaniu, złamały to co stanowiło problem. To jednak wywołało kolejny galimatias. Bazując na krzykach dobiegających z powozu i słowach Ookamiego, ktoś został ranny, bardzo. Tsuyoshi nie miał jednak możliwości sprawdzenia na własne oczy co się wydarzyło. Jego stopa uderzyła w coś twardszego, drewnianego. Lecz nie było czasu sprawdzać czym była ów przeszkoda. Jeden z koni spłoszył się i zaczął unosić swoje cielsko do góry, jakby chciał wyrwać się z uwięzi i kopnąć swego woźnicę.
Tsuyoshi nie starał się walczyć ze zwierzęciem. Zamiast tego pozwalał unieść mu swe cielsko, a gdy koń przestawał napierać, wtedy swoją masą i siła ściągał zwierzę na ziemię. Pomysłowe, lecz niestety nie rozwiązywało to problemu. Tsuyoshi był za słaby, by samemu utrzymać i opanować konia. Potrzebował pomocy, albo jakiegoś innego pomysłu.

---

Yuki Hoshi Hoshi straciła odrobinę kontakt z rzeczywistością. Niedawne wydarzenia wyraźnie odbiły na niej swoje piętno. I nawet jeśli nikt jej za nic nie winił, to ona sama była teraz swoim największym przeciwnikiem. Z letargu, jaki popadła, wyrwało ją nagłe pojawienie się Hibany która natychmiast zaczęła wypytywać ją o sytuację. Obie kobiety wymieniły się między sobą krótkimi informacjami, dając znać nawzajem co działo się podczas ich rozłąki.
Nie było jednak zbyt dużo czasu na pogawędki. Orochi, zebrał informacje od wszystkich i zaczął podejmować decyzje, rozdzielając każdemu zadanie. Jedno z poleceń trafiło również do Hoshi, lecz ta dostrzegła kątem oka staruszkę, która zerwała się, jakby odmłodniała kilkadziesiąt lat i która to właśnie próbowała włamać się do jednego z budynków, wykrzykując przy tym, że w środku na pewno są jakieś zapasy. Przedstawicielka cesarstwa ruszyła w kierunku kobiety. Nim jednak dotarła na miejsce, wyprzedził ją nie kto inny jak Sugiyama. Pewnym krokiem podszedł do kobiety, odsuwając ją na bok i napierając na drzwi. Te stawiły mu opór przez zaledwie krótki moment, nim puściły jakby zrobiono je ze słomy. Hoshi mogła dostrzec, że Orochiemu towarzyszyło dwóch innych mężczyzn. Żaden z nich nie umywał się do kogoś takiego jak Sugiyama, lecz chyba ten widok wystarczył również i jej, ponieważ zdecydowała się pozostać przy wozie. Nim jednak wróciła do pozostałych, podała mu jeszcze dwa zwoje.
Teraz mogła rzeczywiście oddać się zadaniu, które polecił jej współdowodzący tą grupą. Hoshi stworzyła lodową bryłę o szerokości odrobinę większej aniżeli szerokość wozu. Pchała bryłę przed sobą niczym taran, z nadzieją, że ten będzie się kruszył przy kontakcie z ziemią i pozostawione lodowe resztki pozwolą jej zmrozić ziemię. Efekt pozostawiał jednak wiele do życzenia. Bryła lodu na tym poziomie była na tyle twarda by nie rozpadać się w kontakcie z samą ziemią, natomiast kruszył się pod wpływem uderzeń o przeszkody, takie jak kamienie i kłody. Efekt zamrożenia również nie ratował całej sytuacji. Co prawda, rzeczywiście wóz przestawał się ślizgać po błocie, lecz wciąż zagłębiał się w nim. Dodatkowo, ścieżka robiła się coraz węższa, do takiego stopnia, że wóz będący za nią zaczął obijać się o ściany okolicznych budynków. Było ciemno, nawet bardzo ciemno. Hoshi nie mogła niczego dostrzec bez oświetlenia. Lecz jako pierwsza wyczuła pod swoimi stopami coś drewnianego. Była to chyba jakaś kłoda. Zapewne z pobliskiego zniszczonego budynku. Kilka kroków dalej natknęła się na kolejna i kolejną. Jej lód zaczynał zahaczać o coraz większą ilość przeszkód, krusząc się o nie, lecz dzięki działaniu niczym taran, mogła rozpychać wszelkie przeszkody na boki i torować innym drogę. Do czasu.
Do uszu Hoshi dotarł przeciągły i bardzo basowy dźwięk. Zupełnie jakby ogromna ważka zamachała swoimi skrzydłami. Kobieta szybko zorientowała się, że dźwięk dochodził z otaczających ją, uszkodzonych budynków. Jej, szersza od wozu bryła, zahaczała o gruz, który napierał na uszkodzone budynki, grożąc ich zawaleniem. Tylko jeśli anuluje swoją technikę, to nie będzie mogła oczyścić drogi przed nimi i wóz będzie musiał przeciskać się pomiędzy gruzowiskami, grożąc utknięciem.
Jakby tego było mało, przedstawicielka cesarstwa, mogła usłyszeć za sobą narastający pomruk między ludźmi, który zaczynał przeobrażać się w krzyki przerażenia. Mogła dostrzec ich sylwetki, tłoczące się wokół wozu, lecz w tej ciemności nie mogła dostrzec nic dokładniej. Chwilę później zarżał przerażony jeden z koni, który uniósł swe przednie kończyny. Tsuyoshi starał się nad nim zapanować, lecz wyglądało na to, że sam nie da sobie rady.

---

Hibana Hibana wróciła do swojej grupy odkrywając, że ci zboczyli z wcześniejszej trasy i udali się w ciemną czeluść, jednej z węższych uliczek. Po wyjaśnienia udała się ona do Hoshi, która rozwiała jej wszelkie wątpliwości. Obie kobiety wymieniły się informacjami dotyczącymi tego co wydarzyło się podczas ich rozłąki. Niestety nie miały zbyt wiele czasu by móc porozmawiać. Sugiyama Orochi, który również zasięgnął języka by rozeznać się w wydarzeniach, zaczął wydawać rozkazy.
Hoshi dostała swoje rozkazy, lecz nie wykonała ich od razu. Opuściła ona Hibanę, kierując się w stronę staruszki, która dobijała się właśnie do jakiegoś budynku wykrzykując, że w środku muszą być jakieś zapasy. Nim jednak tam dotarła, wyprzedził ją Orochi, który w całym swoim majestacie przeszedł przez drzwi, jakby ich tam niemalże nie było. Przedstawicielka cesarstwa na ten widok, ruszyła przed wóz, gdzie zniknęła Hibanie w mroku.
Nasza ognista bohaterka, sama również dostała polecenia od Sugiyamy. Lecz ze swoich własnych pobudek postanowiła ich nie wykonać. Wybierając swoje bezpieczeństwo ponad innych. Mogła zatem obserwować, jak cała ta eskapada, porusza się powoli i ostrożnie coraz węższą i coraz bardziej zagruzowaną uliczką. Początkowo szło im całkiem nieźle, z czasem jednak zaczęły pojawiać się problemy. Ktoś wrzasnął na wozie, ktoś inny zaczął krzyczeć coś o rannym. Wokół wozu zaczęło zbierać się coraz więcej ludzi, a rosnąca między nimi panika stawała się coraz bardziej widoczna. Gdyby tego było mało, to jeden z koni właśnie stanął dęba. Tsuyoshi starał się sprowadzić rozszalałe zwierzę na ziemię, lecz wyglądało na to, że sam nie da sobie rady.

---

Miitsuki
Ayamiko
Bushiko
Kaien
Kokuro
Yuki Yoko
Tokori
Kobieta
Sakuyori
Uchiha Seiki
Ishara Yurika
Orino
Nuko
Głos z tłumu
Staruszka
Staruszek
Minanori
Kupiec
Zatoichi

Uchiha Seiki


Ishara Yurika


Yuki Yoko


Kaien

Czas na odpis Graczy : NIE MA CZASU, CZEBA NAPIERDALAĆ
Czas na odpis Prowadzącego : Sekundę po graczach!!

[Sugiyama Orochi]

Orochi nie zważał specjalnie na głosy postronnych sugerujące podziw, zamiast tego skupił się raczej na zadaniu przed nim. Kiedy tylko drzwi ustąpiły i przekroczyli próg sklepu, a jego oczom rzuciła się plama oliwy na podłodze, natychmiast zatrzymał się, blokując też mężczyzn idących za nim. Wskazał im plamę.

- Uważajcie na lampy, jak ogień chwyci się za oliwę, to zaraz wszystko nam tutaj spłonie. Najpierw szukamy i zapamiętujemy gdzie co jest, a potem jeden trzyma światło, a pozostali pakują i przenoszą, co się da. - zakomenderował, po czym zagłębił się do środka, pilnując by samemu nie zaprószyć ognia.

Po krótkiej chwili, gdy już było wiadomo, co jest w środku, Orochi szybko spróbował wykonać rachunek w głowie. Łuki i strzały to mus - mogą służyć i do obrony, i do polowania w trasie. Jedzenie też było istotne, ale raczej sam ryż - warzywa rozmokłe zgniją, zanim pewnie zdążą je zjeść. Do tego oliwa i przynajmniej niektóre lampy... No i zasoby medyczne, niezbędne. W przeciwieństwie do narzędzi, które realnej obrony nie dadzą, a jedynie ich obciążą.

- Dobra, bierzcie najpierw... - zaczął, po czym usłyszał krzyk z zewnątrz. Zaklął pod nosem, ale szybko wziął apteczkę i wcisnął to jednemu z pozostałych. - Biegnij tam i przekaż apteczkę dla rannego. I ten zwitek bandażu! -

Zostawszy sam z drugim facetem, szybko uznał, że oliwa i dwie lampy, do tego bandaże i od biedy warzywa, dla urozmaicenia diety i nieco przemoczonych bandaży pójdzie do zwojów, w tej kolejności, ile się upcha.

- Łuki rozdamy tym, którzy mieli jakiekolwiek doświadczenie w strzelectwie, strzały po równo. Nie zajmują dużo, łuki mogą sobie przewiesić w razie czego, żeby mieć wolne ręce. Na wóz pójdą ze dwa worki ryżu, to pewne, nieco bandaży... tyle. A jak brak miejsca, to bierzecie po worku na plecy i będziemy się najwyżej zmieniać co jakiś czas z kimś innym. - zwrócił się do towarzysza, po czym zabrał do prac.

Tl:dr

1. Ostrzeganko przed oliwa
2. Wyslanie typa z apteczka na zewnatrz
3. Pakowanko
4. Wynoszonko

  Ukryty tekst

[Uchiha Tsuyoshi]

Krzyki i zamieszanie towarzyszyły im od samego początku tej ewakuacji. Tym razem wzmogły się one po tym, gdy konie wraz z powozem wyłamały coś... prawdopodobnie drewnianego, sądząc po trzasku, jaki nastąpił. Tsuyoshi miał jednak dość ważne zadanie polegające na prowadzeniu koni i sprawowaniu nad nimi kontroli, więc nie w głowie było mu teraz stawanie w pół drogi i biegnięcie do tyłu, żeby sprawdzić co się stało.

Tym bardziej, że miał pewne problemy z koniem. Po natrafieniu na jakąś drewnianą przeszkodę (prawdopodobnie na ziemi?), koń nie chciał iść dalej. Mało tego - znowu zaczął się wyrywać, jak gdyby czaiło się przed nimi jakieś niebezpieczeństwo. Uchiha wiedział, że tak nie było - drogę torowała przed nimi przecież Yuki Hoshi, a i nikt nie spostrzegł nic bardzo niebezpiecznego. Zwierzę jednak dostało nagle jakiejś jakby... mocarnej siły, jakiegoś gigantycznego skoku w energii, bo przez moment chłopak, mimo swojego treningu shinobi nie był w stanie go utrzymać. Jako że nie miał on jednak za bardzo nikogo do pomocy, a czas naglił, nie zmienił on taktyki. Jeszcze raz, najmocniej jak się dało ściągnął on do siebie konia, przy okazji próbując (jeśli to w ogóle możliwe przy tym wzburzeniu czworonoga) uspokoić go głaskaniem po grzywie oraz komendami typu "prrr", "stój" i tym podobnymi.

Skrót: próba przezwyciężenia lub uspokojenia konia.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Lato, Rok 394

---

To nic nie daje, pomyślała Hoshi. Ziemia sama z siebie się nie zamrażała ani szczególnie nie ochładzała, żeby była łatwiejsza do przejścia i przejazdu. Ona nie miała siły na silniejszą technikę - chciała sobie zostawić chociaż mały zapas chakry na potencjalne zagrożenie, jakie mogło się czaić jeszcze przed nimi, tym bardziej, że podróż przez samo miasto zajmowała wieczność. Technikę anulowała, kiedy dotarła do wąskiego przejścia, gdzie jej lód zahaczał o resztki, które były przed nią.

Zatrzymała się.

- STOP - zawołała. - Potrzebuję światła, żeby wiedzieć, czy nie zawalam budynków! Mamy przeszkody przed sobą i wóz będzie miał problem jeżeli…

Wóz i tak miał problem, bo coś spłoszyło konie. Musiała zdecydować.

Szczęśliwie, miała pomysł, jak ruszyć dalej, ale będzie potrzebowała pomocy od Sugiyamy i Tsuyoshiego, może i od reszty, chociaż nie wiedziała, jak oni są silni. Technikę anulowała, rozpryskując ją na kawałeczki, które pokryły drogę przed nią i wozem - może to pomoże przy zmrożeniu drogi chociaż trochę (Hoshi w żaden sposób nadal nie była przyzwyczajona do miejsc, gdzie temperatury były powyżej punktu mrożenia wody przez dłużej niż jeden dzień w roku).

Nie była też doświadczona w zajmowaniu się końmi, ale naturalnie miała spokojny i wyważony głos, znalazła się obok Tsuyoshiego, też pomagając mu spokojnym "już, już, wszystko w porządku", też pomagając z delikatnym dotykiem i słowami, ściągając uzdę w dół.

- Konie są bardzo wrażliwe, kiedy podróżowałam do Hachimantai, to one wyczuły pierwsze, że ktoś chciał zaatakować - powiedziała do Tsuyoshiego, spokojnym tonem, co miało też uspokoić konie. - Coś tutaj musi być nie tak. Nie mogę torować drogi dalej bez światła, bo grozi to zawaleniem i odcięciem nas zupełnym. Potrzebuję światła i myślę, że moglibyśmy wykorzystać drewno, które jest na drodze, oczyścić co się da odrzucając na bok, a następnie układając deski czy cokolwiek tam jest, pod kołami. Orochi-san jest bardzo silny, powinno się udać, ale potrzebujemy świata. No i trzeba mieć się na baczności, bo coś przestraszyło konie…

TL;DR
Zatrzymanie się, anulowanie techniki, pomoc Tsuyoshiemu i przedstawienie planu.

  Ukryty tekst

[Ookami]

Naprawdę, jeśli mogło iść gorzej, to zaczynało tak być. Nie był medykiem, ale z każdą chwilą spędzoną w tym miejscu coraz bardziej myślał nad szkoleniem się w tym kierunku. Mieli dwa problemy. Nie miał czym opatrzyć rany, a kiedy przybył już ktoś przymierzał się do wyciągnięcia tego drewna z człowieka. Nie wyłączał oczu. Oszczędniej było je podtrzymywać. W końcu przy aktywacji męczyły nieco mocniej. Zwłascza że będzie ich potrzebował do oceny potencjalnych ran wewnętrznych. Nie patrzył na Kami wie ile kilometrów, więc pozostał przy wzroku sferycznym tak jeszcze na wypadek gdyby coś miało się stać poza wozem i miał być potrzebny.
Przypalenie rany mogło być dobrą opcją, ale... Nie władał katonem, a nie miał tu odpowieniego źródła ognia by coś takiego uczynić. Zwłaszcza że istniałoby ryzyko pożaru. Opcja ta więc odpadała. I zanim zdołał dobrze zastanowić się nad kolejną, do wozu wpadła osoba z apteczką. Natychmiast ją przejął i zabrał się za opatrywanie rany. -Jeśli ma ktoś doświadczenie medyczne, będę wdzięczny za wsparcie. - Rzucił do zgromadzonych w wozie podczas otwierania pudełka.
Myślenie szybko przeszło w tryb logiczny. Został ranny w plecy, więc pochylił go nieco by krew nie lała się jak z odwróconego dzbana. Ranę szybko przemył środkiem odkażającym z apteczki, a następnie zabrał się za opatrywanie jej. Najważniejsze było zatamowanie krwawienia. Obawiał się jednak że obrażenia mogły być poważniejsze niż na pierwszy rzut oka było widać. Miał zamiar dosłownie prześwietlić ofiarę tego niefortunnego wydarzenia mając nadzieję że nie dostrzeże przebitych organów. A zwłaszcza płuca.
Jeśli opatrywanie się udało, a ranna osoba nie miała ran wewnętrznych, odstąpił już od niej. Przedewszystkim rozejrzał się też po podłodze ile krwi zdołało z niego wypłynąć i jak mniej więcej się trzyma. Jeśli było to nie zbędne, oddał mu swoją pigułę z krwią. Ale tylko jeśli groziło mu wykrwawienie. - Jak to się stało? - Spytał się reszty obecnych. W końcu kiedy dopiero co wychodził z wozu i wszystko było w miarę w porządku. A drewno nie ma w zwyczaju nagle się wbijać ludziom w plecy. Mógł być to wypadek, ale... nie musiał. Oczy pozostawały aktywne

TLDR

1. Próbuję opatrzyć rany rannego człowieka korzystając z dostarczonej apteczki.
2. Następnie oceniam jego stan z pomocą dojutsu
3. W razie gdyby stracił za dużo krwi, a jego życie byłoby zagrożone, podaję mu kapsułkę ze skrzepniętą krwią
4. Wypytuję świadków o to co się stało.

Czakra

  Ukryty tekst

Ekwipunek

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Odznaka Ninja, Kabura na broń na prawym udzie, torba na lewym pośladku, torba z wyprawki na prawym pośladku, Manierka, Na czole ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"

  Ukryty tekst

Zdolności i Atrybuty

  Ukryty tekst

Użyte Jutsu

Nazwa

Tsūjitegan: Reberu Di

Ranga

D

Pierwszy poziom rozwoju Tsūjitegana pozwala użytkownikowi na aktywowanie klanowego Doujutsu. Na czas jego działania oczy delikwenta tracą kolor i stają się szkarłatne, zyskując też swego rodzaju delikatną poświatę. Pozwalają one na osiąganie wzrokiem dużych dystansów, a także wykrywanie energii życiowej innych. Nie jest to wybitny poziom, ponieważ użytkownik potrafi określić jedynie, czy dana osoba jest wypoczęta lub zmęczona, czy odniosła jakieś rany i czy są one lekkie lub ciężkie. Ranmaru nie odróżni osoby martwej od tej znajdującej się na skraju śmierci. Na tym poziomie Kekkei Genkai użytkownik nie ma zdolności słyszenia na odległość.

Zasięg

W linii prostej

1500 metrów

Wokół siebie

30 metrów

Koszt Chakry E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Bonusy

+10 Percepcji przy aktywowanym Tsūjiteganie

[Ero Sennin]

EVENT
OSTATNIA BITWA O KOTEI

---

Kolejka 24

---

Grupy Wsparcia

---

Bezdźwięczny stukot rozżarzył ciemność ciszy

---

Sugiyama Orochi Orochi był osobnikiem pełnym cnót i praworządności. To on wkroczył do budynku jako pierwszy, to on jako najlepiej przeszkolony i o najostrzejszych zmysłach przeprowadził pierwszy rekonesans. I jak na prawdziwego dowódcę przystało, podzielił się swoimi uwagami z pozostałą dwójką. Informacja o rozlanym na podłogę oleju zmroziła dwóch mężczyzn. Lecz dzięki tej uwadze wiedzieli na co powinni zwracać uwagę przede wszystkim.
Sugiyama wybrał wariant bezpieczny. Wpierw mieli ustalić co właściwie mogą wynieść z budynku, by następnie spriorytetyzować najważniejsze przedmioty. Ostatecznie, wyszło na to, że przydałoby się im niemalże wszystko, co mogli znaleźć. Choć na pierwszym miejscu znalazła się broń, a dopiero później żywność, źródła światła i zapasy medyczne. Było tego dużo, bardzo dużo i ciężko było stwierdzić ile czasu zajmie ich trójce wyniesienie tego wszystkiego, zwłaszcza gdy trzeba było uważać na olej w wodzie oraz lejący się z dziurawego dachu deszcz.
Wtedy też do uszu mężczyzn trafiły odgłosy z zewnątrz. Odgłosy świadczące o tragedii jaka musiała się tam wydarzyć. Sytuacja była o tyle trudna, że nikt z nich nie miał należytej ilości informacji, co utrudniało wybranie odpowiedniego rozwiązania. Orochi podjął jednak decyzję. Wcisnął on odnalezioną apteczkę, jednemu z mężczyzn, nakazując mu by ten przekazał ją potrzebującym. Mężczyzna w pierwszej chwili nie zrozumiał co do niego powiedziano, lecz jego ciało, jakby automatycznie docisnęło pochwycony zestaw medyczny do swojej klatki piersiowej. Po chwili jednak wybiegł on na zewnątrz, niknąc w mroku.
Czas grał na ich niekorzyść i Orochi zdawał sobie z tego doskonale sprawę. Rozwinął on więc oba zwoje, otrzymane od Hoshi i zaczął do nich upychać pośpiesznie wszystko co było potrzebne. Na pierwszy ogień poszła oliwa do lamp. Większość słojów nie nadawała się do niczego, jako że zostały zalane wodą, lecz na całe ich szczęście Orochi, wspierany przez drugiego z mężczyzn, znalazł na tyle dużo magicznego płynu, by zapewnić im światło co najmniej do bramy. Do zestawu dorzucił w następnej kolejności dwie lampy, trochę bandaży w różnym stanie jakości i warzywa, których jeszcze nie tak dawno chciał się wystrzegać, a teraz ładował je jakby nigdy nic. Gdy skończył, podzielił on łuki między siebie a drugiego mężczyznę, podobnie jak strzały i ostatecznie dwa worki ryżu. Tak objuczeni niczym konie, obaj mężczyźni opuścili budynek.
Na zewnątrz, Sugiyama dostrzegł że wóz oddalił się od nich znacznie, lecz zatrzymał się w pewnym momencie, gdy wybuchły kolejne problemy. Przechodząc obok wozu dostrzegł on rannego mężczyznę i grupę ludzi starających opatrzyć go. Dalej, tuż przy koniach, stała Hoshi w towarzystwie Tsuyoshiego. Orochi zjawił się przy nich dokładnie w momencie gdy kobieta wspomniała o świetle.

---

Ookami Ookami czuł ciężar ogarniającej go bezradności. Chciał pomóc, ratować mężczyznę, lecz nie miał przeszkolenia medycznego. Nie miał też żadnego ekwipunku. I choć pojawiały się w jego głowie pojawiały się kolejne pomysły, co mógłby spróbować zrobić, to do wykonania każdego z nich brakowało mu czegoś.
Wtem, zjawił się jeden z mężczyzn, którzy wraz z Orochim udali się na przeszukanie budynku. Był ona blady jak ściana i wyraźnie poruszony. W dłoniach trzymał jakieś zawiniątko, które po rozwiązaniu okazało się być w pełni wyposażoną apteczką. To dało Ookamiemu nadzieję. Spytał on zebranych, czy ktokolwiek ma doświadczenie medyczne. Odpowiedziała mu jednak głucha cisza.
Nasz czerwonooki bohater działał instynktownie. Wpierw zmienił pozycję mężczyzny, tak by grawitacja była po jego stronie. Następnie, po omacku chwycił butelkę, która mogła, choć nie musiała, zawierać środek odkażający i wylał część jej zawartości na ranę mężczyzny. Ten wierzgnął w miejscu, pod wpływem bólu. Zrobił to tak gwałtownie, że z pomocą Ookamiemu przyszło dwoje innych ludzi, którzy przytrzymali mężczyznę w miejscu. W całej tej beznadziejnej sytuacji, był jednak jeden jasny punkcik, pod postacią magicznych oczu naszego bohatera. Oczu, dzięki którym, Ookami mógł dostrzec, że drewniany kołek przebił jedno z płuc mężczyzny. Wyglądało to nieciekawie, lecz czy oznaczało wyrok śmierci dla mężczyzny, tego nie mógł wiedzieć. Cóż było począć. Czerwonooki rozpoczął proces opatrywania rany, przy pomocy bandaży i wszystkiego co mógł znaleźć w apteczce. Były tam również nici i igła, lecz przecież Ookami nie miał pojęcia jak się to robi. Na całe szczęście, nie wyciągnął on przedmiotu, z jego pleców. Prowizoryczny opatrunek znalazł się na ciele rannego, już po kilku chwilach, tamując w ten sposób dalszy upływ krwi, a podanie pigułki ze skrzepniętą krwią, spowodowało że mężczyzna nabrał trochę kolorów.
Na pytanie jak do tego doszło, mało kto potrafił odpowiedzieć. Ci którzy jednak coś widzieli, mówili o zablokowanym wozie, o wystającej, ułamanej, belce i nagłym szarpnięciu, które spowodowało, że mężczyzna nadział się na wystającą przeszkodę. Czy jednak naprawdę mieli tylko pecha, a może było w tym coś więcej? Wtedy też zjawił się Orochi.

---

Uchiha Tsuyoshi Ciężko w to uwierzyć, ale to Tsuyoshi znajdował się aktualnie w najgorszej sytuacji. Walczył on z całych sił z wystraszonym koniem, który przewyższał naszego bohatera tężyzną fizyczną, co tylko zostało spotęgowane przez płynącą wewnątrz zwierzęcia adrenalinę.
Na całe jego szczęście z pomocą przybyła mu Hoshi, która słysząc całe zamieszanie, postanowiła wycofać się do tyłu. Kobieta, niczym rasowy zaklinacz koni zaczęła szeptać swe spokojne słowa, chcąc uspokoić zwierzę oraz chwyciła z uzdę pomagając Tsuyoshiemu w opanowaniu zwierzęcia. Ich współpraca opłaciła się i spacyfikowane zwierzę, wróciło na ziemię, uspokajając się powoli.
Sytuacja została opanowana, a ich dwójka mogła złapać choć przez chwilę oddech. Chwilę tą wykorzystała Hoshi, która wspomniała o tym, że konia musiało wystraszyć coś co kryło się w gruzowiskach. Kobieta mówiła również o tym, że potrzebuje światła by widzieć co robi. Wtedy też, niczym za machnięciem magicznej różdżki pojawił się Orochi.

---

Yuki Hoshi Hoshi roztropnie zatrzymała się w miejscu. Niemalże całkowicie została pozbawiona zmysłu wzroku, lecz to co docierało do niej innymi zmysłami, dawało jej jednoznaczny sygnał, że to co robi jest niebezpieczne. Anulowała ona swą lodową technikę i zaczęła wykrzykiwać rozkazy w kierunku pozostałych, prosząc ich o światło. Odpowiedziała jej jednak cisza. No nie do końca, bo sądząc po licznych dźwiękach, działo się coś niedobrego. Coś na tyle niedobrego, że nikt nawet nie zwrócił uwagi na biedną Hoshi. Wysłanniczka cesarstwa wróciła do swoich w tym samym momencie, gdy jej lodowe płatki, zmrażały drogę przed nimi.
Szybka ocena sytuacji pozwoliła namierzyć dwa źródła problemów. Pierwszy dochodzący z wozu. Ktoś krzyczał, że ktoś inny został poważnie ranny. Oraz drugi, Tsuyoshi samotnie starał się opanować wierzgającego konia i co by tu dużo mówić, szło mu potwornie. Szarpał on za uzdę i starał się uspokoić zwierzę słownie, lecz bestia zdawała się mieć przewagę fizyczną nad biednym shinobim. Nasza bohaterka ruszyła z pomocą temu drugiemu, zdając sobie sprawę, że jeżeli koń się spłoszy i ruszy przed siebie, to nici z pomocy temu kto został ranny na wozie. Niestety, wysłanniczka cesarstwa, nie wniosła do planu opanowania rozszalałego konia, niczego nowego. Również i ona skupiła się na uspokajających gestach oraz przytrzymywaniu zwierzęcia za uzdę. Na całe ich szczęście ich połączone starania zdały egzamin i z każda mijającą sekundą, zwierzę uspokajało się coraz bardziej, by po kilku minutach uspokoić się całkowicie.
Hoshi miała teraz czas by odsapnąć, zebrać myśli i podzielić się ze swoim kompanem swoimi przemyśleniami. Wspomniała ona o tym, że coś musiało przestraszyć konie i że zapewne jest to coś czego raczej nie chcieli spotkać na swej drodze. Wspomniała również o tym, że potrzebuje światła i wtedy też, zupełnie jakby łaskawi bogowie słuchali ich rozmowy, pojawił się nie kto inny, a on sam, Orochi.

---

Hibana I w tym wszystkim była jeszcze ona Hibana. Na pierwszy rzut oka, niewzruszona jak posąg, wewnętrznie zapewne potwornie rozdarta. Tylko czy ktokolwiek mógł dostrzec coś więcej niż to, że ona jako jedyna nie zrobiła niczego. Nie zareagowała na to, że na wozie ktoś potrzebował pomocy. Nie ruszyło jej to, że jej kompani potrzebowali pomocy z opanowaniem konia. Nawet ponowne pojawienie się Orochiego, wydawało się nie robić na niej wrażenia. Na całe jednak szczęście, wszyscy poradzili sobie bez niej… tak jakby.

---

Wszyscy Orochi odpieczętował dwie zdobyczne lampy oraz paliwo do nich i uzupełnił ich zbiorniki. Wystarczyła wtedy już mała iskra, by urządzenia rozbłysły światłem ognia, który rozświetlił mrok, oznajmiając wszystkim zebranym, w jak okropnym bagnie się znaleźli. Część odpowiedzi na ich bolączki przyszła natychmiast, gdy dostrzegli co znajdowało się wokół nich. Część budynków została uszkodzona przez bombardowanie miasta i kawałki budynków leżały przed nimi na drodze, lub też wystawały na drogę, wisząc z budynków. Nie zagradzały im ścieżki całkowicie, lecz wyminięcie ich na oślep stanowiłoby nie lada wyzwanie. Dostrzegli również to co wystraszyło ich konia. Pod gruzowiskami, mogli dostrzec ciała ludzi, którzy mieli nieszczęście znaleźć się w niewłaściwym miejscu o niewłaściwym czasie.
Droga przed nim zwężała się niebezpiecznie ze względu na uszkodzone budynki. Nie na tyle jednak, by wóz nie mógł przejechać dalej. Problemem były jednak wyboje na drogach, które mogłyby spowodować, że wóz zacznie przechylać się na boki i ponownie zahaczy o coś na drodze. Na całe ich szczęście, nie zostało im już wiele do głównej drogi, a stamtąd powinni być już niedaleko jednej z bram, gdzie znajduje się punkt ewakuacyjny.
Miitsuki
Ayamiko
Bushiko
Kaien
Kokuro
Yuki Yoko
Tokori
Kobieta
Sakuyori
Uchiha Seiki
Ishara Yurika
Orino
Nuko
Głos z tłumu
Staruszka
Staruszek
Minanori
Kupiec
Zatoichi

Uchiha Seiki


Ishara Yurika


Yuki Yoko


Kaien

Czas na odpis Graczy : NIE MA CZASU, CZEBA NAPIERDALAĆ
Czas na odpis Prowadzącego : Sekundę po graczach!!

[Uchiha Tsuyoshi]

Dzięki interwencji Hoshi udało się zażegnać problem spłoszonego konia. Dziewczyna nawet do niego zagadała.
- Rozumiem i dziękuję. Jak widać czasem delikatne podeście kunoichi bywa znacznie skuteczniejsze niż moje toporne podejście - odpowiedział z wyraźną wdzięcznością w głosie i westchnął. Dobrze, że jako członkowie tej samej drużyny potrafili się wspierać i uzupełniać. Nawet w sytuacjach tak błahych (przynajmniej w stosunku do tego, co działo się nieopodal twierdzy) jak ta było to bardzo ważne, wręcz nieocenione.
- Mam nadzieję, że jak wybrniemy w końcu z tego wszystkiego, to będzie czas żeby pogadać. Nie tylko o koniach i Hachimantai - pozwolił sobie na jedyną chyba tej nocy, nieco luźniejszą uwagę.
Nie było jednak czasu na to, żeby dłużej porozmawiać, co zresztą wynikało pośrednio z samych słów Tsuyoshiego. Dzięki światłu, jakie dostarczył im Orochi, zauważyli że sytuacja była co najmniej poważna. Droga będzie trudna, ale na szczęście nie nieprzejezdna.
- Dobra, ja widzę to tak. Skoro jest tak cholernie wąsko, a konie boją się zwłok, to postaram się przeprowadzić spokojnie wóz. Jak będziemy jechać wolno, to nie powinniśmy też o nic zahaczyć. Na pewno nie powinniśmy się teraz zatrzymywać ani zmieniać drogi. Czas nam się chyba kończy. Ale to tylko moje zdanie - wyłożył swój punkt widzenia i spojrzał na Orochiego oraz Hoshi. Jeśli tylko dali mu pozytywny sygnał, zabrał się do realizacji planu. Oczywiście zakładał, że ktoś mu poświeci.

Skrót:
1. Rozmowa z Hoshi
2. Przedstawienie propozycji działania
3. Ewentualnie - działanie

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Lato, Rok 394

---

- Orochi-san! - powiedziała Hoshi, a jej spojrzenie lekko się rozjaśniło. Ten mężczyzna naprawdę robił na niej duże wrażenie. Cieszyła się, że pojawił się niemal na jej wezwanie i przyniósł ze sobą światło. - Dziękuję, że jesteś.

Konie się trochę uspokoiły, a Tsuyoshi też jej podziękował za pomoc.

- Jestem pewna, że poradziłbyś sobie, ale faktycznie, takie ostrzejsze podejście mogłoby zadziałać, ale pewnie trochę byś się pomęczył, a one muszą jeszcze trochę popracować. Też jednak dziękuję, że tutaj jesteś. Czuję, że nie jest już daleko, ale… nie jestem stąd, nie mogę być pewna, patrząc na to, że różne ścieżki braliśmy. Orochi-san, daleko jeszcze do bram? - zapytała, następnie wzięłam jedna z lamp i westchnęła głęboko.

- Dobry pomysł, żebyś prowadził konie, Tsuyoshi-san. Boshiko-san - zawołała do kunoichi na wozie, która powoziła. - Ostrożnie. Orochi-san - zwróciła się do Sugiyamy. - Pomożesz mi trochę odgruzować drogę? - zapytała. - Żeby wóz miał trochę więcej miejsca. I… przykro mi z powodu waszych rodaków. Nie będziemy mieli jednak czasu na… - przełknęła ślinę, patrząc na ciała. Była w wojsku, wiedziała, że czasami trzeba było zostawić poległych na polu.

- Żywi są najważniejsi.

Kiedy się dogadali, ruszyła przed wozy i zaczęła odrzucać z drogi to, co przeszkadzało - nie ruszała wielkich rzeczy, nie była strasznie silna, ale bezpieczne kawałki drewna, kamienia… zwłoki odrzucała ostrożnie na bok. Próbowała się jak najbardziej skupić i nie pozwolić już żadnemu uczuciu beznadziei docierać do siebie.

TL;DR
Czyszczenie drogi

  Ukryty tekst

[Sugiyama Orochi]

Młody Sugiyama chrząknął z pewnym zadowoleniem, kiedy ledwo bo ledwo - ale w miarę dali radę upakować... cóż, tyle, ile się tylko dało na siebie oraz do zwojów. Miał nadzieję, że zapasy będą warte postoju, gdyż i tak droga z doków wydłużyła im się niemiłosiernie z powodu nieplanowanego objazdu. Na szczęście do następnej głównej arterii nie było tak naprawdę daleko, więc droga nie powinna im - miał nadzieję - zająć już dużo więcej.

Nadgonienie wozu okazało się niewielkim wyzwaniem, co było dobrą, jak i złą wiadomością. Okazało się, że pojawił się kolejny problem, a wierzchowce stały się narowiste. Szybko obrzucił dwojgiem czerwonych oczu sytuację, słuchając także tego, co mówią inni i wyłapując, że zapasy medyczne zostały już zużyte by podreperować stan najciężej rannego, co akurat było dobrym wykorzystaniem tych zapasów. Nie mieli iryoninów przy sobie, niestety, zatem musieli nadrabiać zapasami medycznymi w nadziei, że przynajmniej część wykorzystają poprawnie, bazując na ogólnej wiedzy shinobi.

- Dobra robota Okami. Jak tutaj sytuacja opanowana, to możesz wrócić do obserwacji terenu. - pochwalił szybko kuzyna z innym dojutsu, po drodze do Hoshi klepiąc go w ramię. Przekazał szybko sprzęt zebrany na wóz lub postronnym, którzy wydawali się być jakkolwiek zaznajomieni chociażby z łukami, po czym szybko podszedł do lodowej kunoichi, oceniając sytuację.

Widok ciał był... okropny, ale Orochi czuł już, że jego psychika zaczęła upychać wszystkie te okropieństwa gdzieś w głębi jego duszy, niczym handlarz próbujący schować trefny towar pod tym dobrym. Wiedział, że prędzej czy później te uczucia i obrazy się upomną o jego uwagę, ale teraz - teraz musiał skupić się na żywych, i tylko na nich.

- Tak. Żywi są najważniejsi. - zgodził się cicho z kunoichi, po czym - nie czując potrzeby dodania niczego do jej poleceń - zaczął rozwijać łańcuch, przekazując jego drugi koniec Hoshi. - Złap za drugi koniec, wystarczy, że będziesz go mocno trzymać, żeby nie wypadł. Ja wezmę na siebie główny ciężar gruzu, powinno to wystarczyć, aby zmienić to moje żelastwo w coś na kształt... no, zmiotki czy sieci, którą zagarniemy szybko większość drobnicy, a potem poprzesuwamy szybko te większe rzeczy. Hibana, poświeć nam, żebyśmy widzieli lepiej. Do bram nie powinno być tak daleko już. -

Tl:dr

1. Przekazanie bambetli na wóz/postronnym
2. Pomoc Hoshi ze sprzętem.

  Ukryty tekst

[Ookami]

Nie było dobrze. Na szczęście inni w wozie przyszli mu z pomocą w przytrzymaniu faceta. Inaczej musiałby go znieczulić najbardziej średniowieczną metodą. To znaczy pięścią w pysk. Opatrzenie rany bazując na podstawowej wiedzy i domysłach nie było proste, jednak mimo wszystko dał radę. Jakoś. Trzeba będzie go dostarczyć do jakiegoś medyka kiedy już dostaną się w bezpieczne miejsce. Na szczęście jego oczy były jedyną przewagą jaką posiadał, a które w ich sytuacji były szalenie użyteczne. Obserwował płuca i to jak poszkodowany oddychał. Po czym spróbował znaleźć pozycję w której oddychało mu się w niej najlepiej.
Chwilę później do wozu wbił Orochi z dosyć prostym polecenim i pochwałą, która mimo wszystko po całej tej robocie była czymś naprawdę przyjemnym. - Tak jest. Proszę się nie przemęczać, ani nie ruszać. - Powiedział najpierw do Sugiyamy, a następnie do poszkodowanego. Następnie opuścił wóz i skupił się na przemierzaniu drogi przed nimi wzrokiem teleskopowym. Miał szczerą nadzieję że nie wypatrzy żadnych przeciwników którzy przedarli się przez, nad albo nawet i pod murem. W sumie to dlaczego nie przeszli dołem mając do dyspozycji tak silne ziemne techniki? Gdyby uderzyli od frontu i od pleców, to Zjednoczone Siły byłyby zgubione.

TLDR

1. Poprawiam pozycję poszkodowanego
2. Opuszczam wóz i ponownie obserwuję drogę przed nami.

Czakra

  Ukryty tekst

Ekwipunek

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Odznaka Ninja, Kabura na broń na prawym udzie, torba na lewym pośladku, torba z wyprawki na prawym pośladku, Manierka, Na czole ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"

  Ukryty tekst

Zdolności i Atrybuty

  Ukryty tekst

Użyte Jutsu

Nazwa

Tsūjitegan: Reberu Di

Ranga

D

Pierwszy poziom rozwoju Tsūjitegana pozwala użytkownikowi na aktywowanie klanowego Doujutsu. Na czas jego działania oczy delikwenta tracą kolor i stają się szkarłatne, zyskując też swego rodzaju delikatną poświatę. Pozwalają one na osiąganie wzrokiem dużych dystansów, a także wykrywanie energii życiowej innych. Nie jest to wybitny poziom, ponieważ użytkownik potrafi określić jedynie, czy dana osoba jest wypoczęta lub zmęczona, czy odniosła jakieś rany i czy są one lekkie lub ciężkie. Ranmaru nie odróżni osoby martwej od tej znajdującej się na skraju śmierci. Na tym poziomie Kekkei Genkai użytkownik nie ma zdolności słyszenia na odległość.

Zasięg

W linii prostej

1500 metrów

Wokół siebie

30 metrów

Koszt Chakry E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Bonusy

+10 Percepcji przy aktywowanym Tsūjiteganie

[Hibana]

Kiedy była jeszcze w południowej grupie, zaraz po rozpoczęciu przez dzikich ofensywy, Hibana dyrygowała tylko ruchem ludności na ulicy. Wtedy uszkodzony wóz był jedyną ofiarą. Kiedy została odesłana do portu, również tam o dziwo obeszło się bez strat w cywilach. Kiedy na wozach przemierzali zrujnowane miasto, widok śmierci zupełnie jej umknął. Dopiero teraz, widząc ciała nieszczęśników, którzy nie zdążyli umknąć przed deszczem głazów, dotarła do niej skala konfliktu. Nie wiedziała jak ma się z tym czuć. Czy powinna odczuwać gniew, być wściekła na dzikich, pozwolić się pochłonąć nienawiści? Obecnie w jej sercu był tylko żal i współczucie. Część z tych ludzi nie wiedziała nawet, że zaraz zginie. Czy było coś gorszego niż odejść bez pożegnania? Prawdopodobnie gorszym było życie bez niego. Być świadkiem śmierci swoich bliskich, nie mając nic do powiedzenia, ani nie będąc niczemu winnym. Ich zbrodnią było przyjście na świat w Sogen, a ich karą, śmierć tamże. Wyrok nie był sprawiedliwy ale nikt nie mógł już nic na to poradzić. Żadne uczucie czy działanie nie zwróci im życia.
- Dobrze, zrobię, co w mojej mocy - Odpowiedziała na polecenie Orochiego.
Sięgnęła do torby nad pośladkiem i wyjęła z niej pigułkę żywnościową, którą natychmiast połknęła. Wyszła przed wozy i złożyła znak tygrysa. Z jej prawej dłoni wystrzelił płomień, który uformował się w prawie dwumetrowe ostrze skondensowanego ognia. Hibana uniosła rękę, by oświetlić możliwie najwięcej terenu przed sobą, a jej towarzysze mogli oczyścić drogę.

TLDR:
- Rozmyślenia, przyjęcie pigułki i użycie techniki w celu oświetlenia drogi

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

• Torba nad lewym pośladkiem
• Torba nad prawym pośladkiem
• Opaska Zjednoczonych sił Sogen wokół pasa

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ero Sennin]

EVENT
OSTATNIA BITWA O KOTEI

---

Kolejka 25

---

Grupy Wsparcia

---

Bezdźwięczny stukot rozżarzył ciemność ciszy

---

Wszyscy Drużyna była ponownie w komplecie. Wszyscy byli co prawda okropnie zmęczeni, ale wreszcie byli razem. Największy efekt przyniosło pojawienie się Orochiego z zapasami. Mężczyzna zdawał się być niczym latarnia dla żeglarzy. I ten chyba zdawał sobie z tego sprawę, ponieważ pomimo panującego wszędzie chaosu, przemawiał do swych ludzi spokojnym i pewnym siebie tonem głosu. Była jeszcze Hoshi, ta która starała się obdarzyć każdego swoją kobiecą miłością, tak by każdy mógł poczuć się ważny. Razem stanowili zgrany zespół, który uzupełniał się tam, gdzie innemu brakowało potrzebnych cech.
Jednak nie mogli jeszcze odtrąbić zwycięstwa. Ookami, odwalił kawał niezłej roboty opatrując jakkolwiek rannego. Zwłaszcza, że młodzieniec nie miał zielonego pojęcia co powinien robić, a wszystkie jego ruchy bazowały na zdrowym rozsądku i na tym co pewnie robili jego rodzice, gdy on sam się zranił nim jeszcze został shinobim. Jego magiczny wzrok pozwolił mu na ułożenie mężczyzny w taki sposób, by rana i tkwiący w niej przedmiot jak najmniej wpływały na jego stan. Tylko czy to wystarczy?
Pozostawała jeszcze kwestia przedarcia się przez gruzowisko. Zwalenie sobie na głowę uszkodzonego budynku było chyba najgorszą opcją, której raczej każdy chciał uniknąć. Mogli do tego podejść dwojako. Albo pokonać przeszkody powoli, z zachowaniem jak największego bezpieczeństwa, lub też jak najszybciej, licząc na to, że im mniej czasu tam spędzą, tym mniej tego czasu będą mieli by popełnić jakiś błąd. Szybkość ich działań miała jeszcze wpływ na stan rannego. Wszak nie pozostawiało złudzeń, że prowizoryczny opatrunek nie uratuje mu życia na dłuższą metę. Chociaż może jednak to wystarczyło? Nikt z nich nie miał doświadczenia medycznego, nie mogli więc wiedzieć.
Ustalanie planu zaczęło się od Tsuyoshiego, który zaproponował, że będzie robił to co robił dotąd, czyli prowadził konie i dbał o ich stan emocjonalny. Drugą osobą która dorzuciła coś od siebie do planu, była Hoshi która zwróciła uwagę na potrzebę oczyszczenia drogi z przeszkód, które mogły wpływać na stabilność wozu. Ostateczny szlif całemu planowi dał jednak Orochi, który zaproponował dość nowatorskie podejście do problemu odgruzowywania drogi. A, był jeszcze Ookami, który cichcem wspierał swych towarzyszy przy pomocy swego wzroku, choć bez światła i on miał trudności. Jeśli zaś o światło chodziło. Ich strategiczną latarnią została Hibana. Dziewczę wreszcie oprzytomniało ze swego letargu i z niezwykłą wręcz werwą wzięła się do roboty.
I trzeba przyznać, że nie pierdoliła się w tańcu. Na co komu wszak jakaś tam latarnia, którą wydobyli ze sklepu, gdy młoda kobieta władała katonem i dała temu pokaz, otaczając swoje ostrze płomieniem. Nie można było ukryć, że było to widowiskowe i że jej ogień dawał o wiele więcej światła niż jakaś tam latarnia. Tylko czy naprawdę trzeba było marnować na ten ruch swoją chakrę?
Powóz ruszył ponownie. Tsuyoshi pewnie trzymał konie za uzdy, starając się by zwierzęta patrzyły przed siebie, a nie w innych kierunkach, gdzie mogłyby dostrzec coś, co mogłoby je rozdrażnić ponownie. Hoshi wraz z Orochim wyszli, w tym czasie, przed innych i zaczęli mozolne oczyszczanie drogi. Wpierw za pomocą przedziwnego sposobu, który zaproponował dowódca tej kompani. Niestety łańcuch zaczepiał dość często o jakieś cięższe przedmioty i potrafił na nim utknąć. Również dysproporcja w sile obu shinobich odgrywała tutaj dużą rolę. Hoshi najzwyczajniej w świecie nie nadążała za muskularnym shinobim. Chcąc, nie chcąc, musieli oni porzucić pomysł z łańcuchem. Na całe ich szczęście nie było tych przeszkód aż tyle by nie mogli poradzić sobie w bardziej ordynarny sposób. Hoshi przerzucała pomniejsze kupki gruzu, które stały na drodze kół, a Orochi zajmował się tymi większymi, z łatwością pozbywając się ich z drogi. Dodatkowym plusem było to, że lodowa technika Hoshi, która została anulowana nie tak dawno temu, pokryła okolicę zimnem i błoto przestało być aż tak istotnym problemem. Poruszali się powoli, uważnie, doskonale zdając sobie sprawę z zagrożenia. Nie potrafili dokładnie powiedzieć ile czasu trwała cała ta przeprawa. Otaczająca ich ciemność i padający na twarz deszcz spowodowały, że nie dało się dostrzec upływającego czasu. A ich wyostrzone zmysły i płynąca z krwią adrenalina zaburzała postrzeganie upływu czasu. I to do tego stopnia, że wszyscy mogli określić ten czas jako wieczność.
A jednak, w końcu się im udało. Przedarli się przez najtrudniejsze miejsce, a później droga zaczęła rozszerzać się, zostawiając dla wozu coraz więcej miejsca, aż w końcu wydostali się z tej piekielnej uliczki, na główny trakt. Dotarcie do niego wzbudziło we wszystkich cywilach nową nadzieję, co można było dostrzec na ich twarzach gdy pochodnie ustawione wzdłuż drogi, zaczęły oświetlać ich twarze. Wszystko zdawało się iść ku lepszemu, a przynajmniej dla większości z nich, ponieważ ranny mężczyzna, zaczynał oddychać coraz płycej i płycej.
Los się do nich uśmiechnął. Dalsza droga pozbawiona była kolejnych przeszkód. Mogli bezpiecznie kierować się do jednej z bram, gdzie mogli wycofać cywili. Na miejsce, dotarli po niemalże kolejnej godzinie. Teren bramy został oczyszczony ze wszelkiej zbędnej roślinności i struktur, które mogłyby przeszkadzać. Zamiast nich ustawiono kilka namiotów, gdzie opatrywano i karmiono cywili. Panował tutaj okropny zgiełk. Wielu ludzi z całego miasta zdążyło dotrzeć już na miejsce i szykowali się do opuszczenia miasta. Wśród grupy Orochiego i Hoshi poniósł się wyraźny dźwięk ulgi. Dotarli, przetrwali. Wszyscy, oprócz jednego pechowca, który został ranny nie z własnej winy, a który zasnął ze zmęczenia i nigdy więcej miał się nie obudzić.
- Do mnie, szybko, do mnie!! - W ich kierunku zbliżał się jakiś shinobi. Był to mężczyzna w sile wieku o dość przeciętnym wzroście i budowie ciała. Pomimo wyraźnie podkrążonych oczu, gestykulował on bardzo gwałtownie, przywołując ich wszystkich do siebie. Gdy zrównali się, obejrzał on wóz bardzo dokładnie, szczególnie zwracając uwagę na stan cywili i dobra, jakie przyprowadziła grupa ze sobą.
- Dobrze się spisaliście. Możecie teraz odpocząć w tamtych namiotach. Jedzenie może nie jest najsmaczniejsze, ale przynajmniej ciepłe. Jeśli ktoś potrzebuje pomocy medyka, to niech uda się do tamtego namiotu. Kto tu dowodzi?- Starał się on za wszelką cenę nadać sobie jak najbardziej pozytywny ton głosu. Większość słów kierował jednak do cywili, którzy już zaczęli podnosić się ze swoich miejsc i kierować w kierunku jednego z namiotów, lub też samej bramy, gdzie aktualnie zbierał się największy tłum. Mężczyzna zwołał również kilku innych shinobich, by ci owinęli ciało i zabrali je gdzieś gdzie nie będzie ono widoczne dla innych. Gdy, w końcu otrzymał informację kto dowodzi, podał mu dłoń by ją uścisnąć.
- Potrzebujemy jedzenia, które przywieźliście ze sobą. Ludzie są głodni, trzeba ich wykarmić, a także zaopatrzyć tych, którzy opuszczają miasto. Nasze zapasy kurczą się w zastraszającym tempie. Wasz wóz też byłby mile widziany, moglibyśmy wykorzystać go by część cywilów uciekła z miasta wygodniej niż na nogach. Jak sami widzicie mamy sporo problemów, a do tego część shinobi postanowiła zdezerterować i uciec z miasta. Nie mamy nawet odpowiednich sił by wyłapywać tego robactwa. - Wyjaśnił on sytuację w jakiej się znajdowali. Wtedy też podbiegł do niego kolejny mężczyzna. Był on dość szczupły i bardzo wysoki. Tym co jednak wyróżniało go najbardziej, były niesamowicie jasne, blond włosy.
- Rozkazy z dowództwa! - Wykrzyczał, jakby było to coś naprawdę ważnego. I wtedy wszystko się zmieniło.

---

Na ułamek sekundy świat wydawał się wstrzymać oddech. Zupełnie jakby cały ten otaczający ich chaos zatrzymał się, tylko po to by wybuchnąć z wielokrotnie większą siłą. Po niebie poniósł się potężny ryk znikąd. Sam ten dźwięk wystarczył, by większość ludzi skuliła się w miejscach których stali, niczym bezradne zwierzęta, udające martwe w nadziei, że drapieżnik ich nie dostrzeże. W dużo gorszej sytuacji znaleźli się jednak ci, którzy potrafili dostrzec więcej aniżeli większość. Twarz mężczyzny, który przybył z informacją, wykrzywił grymas będący mieszanką przerażenia, niezrozumienia i bólu. Z jego ust wydobył się krzyk który zwykle oznaczał, że ktoś potwornie cierpi. Padł on na ziemię niczym rażony piorunem i zaczął wić się w konwulsjach na ziemi.
- Oi! Co się dzieje? CO SIĘ DZIEJE?!. - Ten który powitał ich, rzucił się do leżącego na ziemi mężczyzny, starając się zrozumieć cokolwiek z tego co właśnie się wydarzyło. Lecz osób, takich jak leżący przed naszymi bohaterami blondyn było jeszcze kilka. Wszyscy wśród shinobi. Rozpoczął się chaos. Cywile słysząc potworny ryk i widząc że niektórzy z ich obrońców padają na ziemię bez wyraźnego powodu, wpadli w popłoch i zaczęli napierać na bramę. Ci którzy mieli jeszcze choć odrobine oleju w głowie starali się wejść na nieliczne wozy. Inni byli gotowi uciekać na nogach. A pośród tego wszystkiego znaleźli się shinobi, którzy sami nie wiedzieli co się dzieje i dlaczego część z ich przyjaciół zaczęła cierpieć katusze, lecz musieli choć spróbować opanować cały ten tłum.
I chyba tylko jedna osoba, w całej tej sytuacji, miała chociaż nikłe szanse zrozumieć co się właściwie tak naprawdę wydarzyło. Ookami, uzbrojony w swoje magiczne oczy, sięgający nimi w dal, mógł dostrzec dwa tytaniczne kształty, które pojawiły się jakby znikąd na polu bitwy naprzeciwko siebie. Były one zbyt daleko by dostrzec je wyraźnie, lecz nasz czerwonooki użytkownik dojutsu nie miał wątpliwości co do tego, że obie istoty miały zwierzęce kształty oraz, że posiadały wiele ogonów.

Miitsuki
Ayamiko
Bushiko
Kaien
Kokuro
Yuki Yoko
Tokori
Kobieta
Sakuyori
Uchiha Seiki
Ishara Yurika
Orino
Nuko
Głos z tłumu
Staruszka
Staruszek
Minanori
Kupiec
Zatoichi

Uchiha Seiki


Ishara Yurika


Yuki Yoko


Kaien

Czas na odpis Graczy : Szybko
Czas na odpis Prowadzącego : Chwilę później

Tak jak zapowiadano, każda osoba, która poczuła się znużona eventem, ma teraz jedyną szansę na opuszczenie eventu. By tego dokonać należy napisać posta, w którym zostanie opisane opuszczenie miasta przez bramę.

[Uchiha Tsuyoshi]

A więc w końcu dotarli do tego wypatrywanego przez nich z utęsknieniem miejsca, czyli do bramy miasta. Ich męczarnia się kończyła, a przynajmniej kończył się jeden jej etap, bo niestety ta noc mogła ich jeszcze zaskoczyć. Szczęśliwie dotarli z większością znajdujących się pod ich opieką cywilów. Przywieźli też ze sobą zapasy jedzenia. Można było więc powiedzieć, że mimo licznych trudności, udało im się wykonać ich zlecenie.

Mieli teraz chwilę czasu na odpoczynek. Orochi został zagadnięty przez kogoś wyższego rangą, dlatego Tsuyoshi nie chciał do niego podchodzić, żeby im najzwyczajniej w świecie nie przeszkadzać. Nie miał też zamiaru korzystać z zapasów, mimo że dawno nic nie jadł. Skoro racje żywnościowe się kurczyły, to nie chciał on jeszcze pogarszać tej sytuacji. Niech zamiast niego posili się jakaś matka z dzieckiem, starowinka albo wycieńczony uciekinier.

Odnośnie do wycieńczenia, to był to dobry moment żeby sobie usiąść. Tak, to mu się należało i do momentu, w którym nie przyjdą nowe rozkazy dotyczące wymarszu albo wspomagania shinobi na froncie, chciał troszkę się zregenerować. Dezaktywował swojego sharingana i popatrzył po obecnych tutaj. Nie wiedział co o nich wszystkich myśleć, ale jednego był pewien: dawali z siebie wszystko, żeby pomóc innym. Zasługiwali na najwyższe uznanie, bardzo dobrze reprezentowali inne nacje. Niezależnie od wielkiej polityki i tego, na co liczyły kierownictwa ich klanów oraz krajów, oni tutaj spisali się bardzo dobrze.

Nagle jednak znowu coś ich zaskoczyło. Rozpoczęło się jakieś poruszenie, ktoś padł na kolana. Powietrze przeszedł ogłuszający ryk, którego źródła na razie jednak nie był w stanie zidentyfikować. O co chodziło?

Korzystam z możliwości wcześniejszego zakończenia eventu.

Skrót:
1. Przybycie
2. Chwilka odpoczynku
3. Reakcja na ryk

  Ukryty tekst