[EVENT] Grupa Regularna Zwarcia

[Kuroi Kuma]

Wszyscy razem zgodnie padli na ziemię. Notki dookoła zaczęły eksplodować, zaczęło się dziać spustoszenie. To bodaj najbardziej "tani" i brudny trik, który mógł rozbić każdego shinobiego. Po prostu zajeb go notkami, prędzej czy później któraś go trafi lub przebije jego obronę. Trudno powiedzieć skąd Dzicy mieli w tak ZAJEBIŚCIE hurtowej ilości tych notek, ale pewnie ktoś musiał dobrze posmarować, żeby wrzucać przypadkowo do kamieni takie ilości tego gówna. Kuroi wręcz nie znosił notek, chociaż sam posiadał kilka przy sobie, tak praktycznie nigdy z nich nie korzystał. Ta broń była trudna do kontrolowania i doskonale to pokazywała sytuacja, w której obecnie się znajdowali. Trup gęsto rozsiany po okolicy, w uszach dudniło ciągle od wybuchów co tym bardziej potęgowało odbiór tej sytuacji. Było strasznie... ale tak właśnie wyglądała wojna i tego właśnie chciał uniknąć. Tego widoku nie dało się zapomnieć, nie dało się go po prostu pominąć w swojej głowie i żyć jak normalny człowiek. Jak raz to zobaczysz, to już nie odzobaczysz i będzie Ci towarzyszyć całe życie. Kuroi westchnął ciężko spoglądając na Dzikich, którzy go otaczali. Skłonił głowę ku poległym, chcąc oddać im chociaż odrobinę czci, pamiętając o ich poświęceniu. Albo głupocie - wybierzcie sobie sami, bo jednak zginęli, a głupio tak umierać.
-Przyda się... Nie wiem czy dam radę ich zebrać z jedną ręką, ale zobaczymy co uda się zrobić - skinął głową do Sazarakiego, samemu chcąc najpierw się nieco otrząsnąć, póki była chwila spokoju w tym całym chaosie.
Kuroi zaczął jednak nieco później się cofać... na tyły - co by było względnie oczywiste. Było tutaj dużo mniej ruchu, ale fakt, że i tutaj pojawiali się Dzicy tylko utwierdził Staruszka w przekonaniu, że no nie jest dobrze. Przedarli się daleko, jak widać drużyna szturmowa dobrze działa i pozwala napierdalać w nas kamieniami pełnymi wybuchowych notek. Nie no pięknie panie Takeru, oby tak dalej to wszyscy zginiemy. Kiedy biegł zobaczył coś, do czego chyba właśnie Sazaraki go wysłał. Tyle dobrze, że naszych łatwo było odróżnić od reszty - nie byli tak ładnie ubrani na jedną notę, co by łatwo było ich rozróżnić - większość wyglądała jakby urwała się z choinki i nosiła ze sobą tonę niepotrzebnego żelastwa.
Widział dwójkę shinobich uwięzionych przez węże, a trzecia była przez niego opleciona. To wiele ułatwiało, bo przecież Dzicy nie mogli uwięzić swoich, czyli walczyli po tej samej stronie, co Kuroi! Ah, mistrz dedukcji znowu w akcji. Gdy jednak był blisko, czasu było bardzo mało. Musiał działać więc natychmiastowo... tylko za wiele to nie mógł zrobić.
Pierwsza rzecz, na którą się zdecydował, to sięgnięcie sprawną ręką po wachlarz i puszczenie przed siebie podmuchu wiatru tak, aby poderwać opadające notki ku górze. Chciał je wszystkie wyrzucić kilka metrów do góry, by nie wybuchły w niczyim pobliżu. Bardzo chętnie by przekierował je na FIOLETOWEGO (mapka), ale tą techniką nie mógł aż tak bardzo skontrolować wiatru no i dochodziła druga kwestia... czyli mógłby wrzucić te notki w dziewczynę, a niekoniecznie chciał robić jej krzywdę. Albo poderwie wszystkie w linii prostej albo nie poderwie żadnej.
Gdy tylko notki nie były już problemem, chciał wykorzystać piaskowe shurikeny, by odciąć macki otaczające shinobich, by uwolnić ich spod jarzma wężoludzi! Pompatycznie to brzmi, ale no nie ma jak ich uwolnić szybciej, więc tak było najprościej, a może uda mu się wykorzystać ten czas, gdy ludzie będą oszołomieni od wybuchów. Te dwie rzeczy uznał za swój priorytet - ewentualnie shurikeny mogły posłużyć za narzędzie do przecinania notek, które by zagrażały uwięzionym ludziom. Spadający chłopaczek zaś cóż... musiał sobie radzić sam. Wszystkich nie ocalisz, a jak spadnie to sobie łeb tylko pewnie trochę rozwali, a to jednak była wojna i trzeba było najbardziej liczyć na samego siebie. Tyle dobrze że był daleko, to i notki nie polecą w jego stronę. Kimkolwiek on był. Staruszek podniósł po tym wszystkim swój wachlarz, by mieć go pod ręką tak na zaś... kto wie kiedy przyjdą kolejne kamienie.

Chakra i Statystyki

  Ukryty tekst

Techniki

  Ukryty tekst

Ekwipunek

  Ukryty tekst

TLDR:
1. Ogarnięcie się po wybuchu
2. Oh nie, kumple w kłopotach - machnięcie wachlarzem i poderwanie notek do góry
3. Shurikeny z piasku uwalniają shinobich BĄDŹ rozwalają notki, które zagrażają ludkom.
4. Podniesienie wachlarza, czekanie na rozwój akcji.

[Shinsu]

"Czy to tylko złudzenie, czy gdzieś w oddali słychać jakieś dzwonienie? Co się dzieje? Czy to jakiś sygnał? Czy ktoś komunikuje jakieś manewry? My, czy oni? I czemu świat nagle zaczął tak pędzić? Skąd ten wiatr na twarzy? Ten pęd? Co się dzieje? Co się stało?" - umysł Shinsu'a przez chwilę od wybuchu odmówił mu dostępu do racjonalnego myślenia, jednak oszołomienie, jakiego doznał po wybuchu notki mijało i z każdym metrem odzyskiwał świadomość - "KURWA MAĆ" - zawył uświadomiwszy sobie, że to nie świat pędzi, tylko on spada. Gdy tylko odzyskał świadomość złożył ręce, jak to już robił kilka razy i odpieczętował kolejne porcje gliny.

Sytuacja była zła. Kapitan nie żyje przygwożdżony wielkim głazem. On został strącony. Pozostali zaraz oberwą masą notek wybuchowych. Nie ma innego wyjścia, trzeba wiać. I to szybko. Shinsu był ranny, z cała pewnością nie pozostało to bez efektu na jego reakcje, ale wciąż powinien być w stanie zapanować nad swoimi figurami transportowymi. Teraz cieszył się, że przed przyjazdem do Kotei poświęcił chwilę, by ulepszyć je ponad standardowe możliwości. Może dzięki temu będą teraz w stanie przeżyć. Z rąk Shinsu'a wyrosły dwa wielkie ptaki - Sowa i Jastrząb. A po chwili odpieczętował jeszcze 3 grudkę i stworzył z niej Orłosępa. On sam wskoczył na sowę.

Ostatnie kilka chwil zmarnował na zastanawianie się, co robić, przez co stracił czujność. Kosztowało go to jego ptaka, a pozostałych brak wsparcia z powietrza. Do tego pozwolił, by Taka umarł. Dochodziło do niego, że śmierć dowódcy to w całości jego wina. Ciężko będzie się z tego wytłumaczyć. Douhito uświadamiał sobie, że nie nadaje się do walki w takich warunkach. Jego domeną były ataki z zaskoczenia i atakowanie grup wrogów, którzy się tego nie spodziewają. Choć rzadko się to udawało, to właśnie w takich sytuacjach jego jutsu działało najlepiej. Albo sabotaż i wysadzanie zabudować infrastruktury wroga. W takich sytuacjach mógłby się lepiej sprawdzić. Ale nie na linii frontu, gdzie równie dobrze jak wrogów, mógłby ranić sojuszników.

W pierwszej kolejności po odzyskaniu przytomności umysłu Douhito wrócił na pułap 60m na swojej sowie. Pozostałe dwa ptaki trzymać się będą trochę niżej - na 45m. Oba kolibry, który do tej pory nic nie robiły mają podlecieć do ptaków transportowych - będą im asystować jako rozpraszacze dla przeciwników, którzy mogli by chcieć utrudnić ewakuację z pola walki. Zaraz po tym ruszył w kierunku Anzou i Białookiej - oni byli bliżej, więc to ich postara się zgarnąć w pierwszej kolejności. Orłosęp i jeden z kolibrów zapikują w dół zaraz po tym, jak notki wybuchną. Wtedy Orłosęp ma za zadanie zabrać Anzou i Hyuugę - jeśli będą nieprzytomni to złapie ich w szpony. Jeśli przytomni (w co Shinsu wątpił, bo jednak mieli przyjąć na klatę kilka notek, a to nie przelewki są) - wyląduje zaraz obok nich. W tym czasie koliber zaatakuje miejsce, gdzie powinien znajdować się ich przeciwnik. Jeśli podleci wystarczająco blisko - Shinsu go zdetonuje. W ten sposób powinien dać chociaż trochę czasu dwójce sojuszników na wycofanie.

Zaraz po zakończonym manewrze z Anzou i Asugi Orłosęp wzleci na wysokość 60m, a w tym czasie Jastrząb i drugi koliber, które zawczasu podlecą nad pozycję Misaki zanurkują powtarzając manewr jak za pierwszym razem. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem - wszystkie trzy ptaki transportowe wraz z pasażerami odlecą ku sojuszniczym pozycją na tyłach - wprost do oddziału medycznego. Jeśli sojusznicy nie będą chcieli lecieć, Douhito ich zostawi. Jeśli Kuroi dobiegnie na czas, Douhito pośle po niego jednego z ptaków - w zależności, od tego, który będzie jeszcze istniał będzie to Jastrząb, Orłosęp, a dopiero w ostateczności Sowa z Shinsu'em.

C1: Yusō Dekkai

Nazwa

C1: Yusō Dekkai

Dziedzina

Klanowe

Ranga

B

Pieczęci

Połowa Barana (detonacja)

Zasięg

Zależny od rozwinięcia dziedziny klanowej

Koszt

E: 36% | D: 28% | C: 20% | B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4% (1/2 na turę)

Siła Wybuchu

Siła Wybuchu

30

Statystyki

Siła

20

Szybkość

120

Wytrzymałość

20

Statystyki A

Siła

20

Szybkość

180

Wytrzymałość

20

Dodatkowe

200g gliny za twór

Opis Użytkownik przy pomocy tej techniki tworzy dużą figurę o mobilności zgodnej z kategoriami figur z techniki C1: Shi Wan. Jest ona przystosowana do przewozu nie więcej niż trzech osób. Twór sam w sobie jest niegroźny. Umożliwia przyspieszenie podróży oraz zapewnienia użytkownikowi bezpieczny dystans między nim, a przeciwnikiem. Twór może być wyposażony w kończyny przystosowane do pochwycenia nieświadomej ofiary, jeśli zwierzę, jakie przedstawia, takowe posiada (na przykład duży ptak posiada szpony). Tak jak inne twory Douhito może zostać zdetonowany przez twórcę, jednak siła eksplozji jest znacznie mniejsza, niż tworów w technice C1: Shi Wan.

Uwaga Od rangi A możliwe jest stworzenie figury, której prędkość tworu wynosi 180. Twór można wykorzystać do darmowych podróży między prowincjami w zastępstwie za konia, podróż morska jest jednak niemożliwa.

Link do tematu postaci

KLIK!

Figurki:
12 robaczków po 1 w każdej drużynie
8 robaczków w rękawach Shinsu'a (po 4 w lewym i prawym)
3 ptaki transportowe (C1: Yusō Dekkai) - Sowa, Jastrząb i Orłosęp
2 kolibry (C2: Shī Wan)

Podsumowanie:
1. Shinsu tworzy 3 ptaki
2a. Następnie posyła 1 z nich wraz z 1 kolibrem na odsiecz Kaminariemu i Hyuudze
2b. W tym samym czasie drugi z ptaków i 2 koliber lecą nad pozycję Misaki
3. Po zakończeniu poprzednich akcji ptak i koliber znad pozycji Misami lecą pomóc jej w ewakuacji
4. Jeśli wszystko się uda, wszyscy lecą do ekipy medycznej

  Ukryty tekst

[Maneki Neko]

Event

Ostatnia Bitwa o Kōtei

---

Wojna była jedną z najgorszych rzeczy, którą można było wywołać. Cierpienie, ból, nienawiść, śmierć unosiły się w powietrzu obrońcy stolicy Sogen czuli ją na swoich językach, skórze, obrazy produkowały kolejne czynniki budzące strach i chęć ucieczki. Walka nie mogła być nawet nazwana zaciętą. Dookoła działa się prawdziwa masakra, która miała wyeliminować klan Uchiha, uciekinierów Gazo i wszystkich ich pomagających. Ktoś kto nad tym dłużej się zastanawiał mógł wyczuć komizm sytuacji. Werwa i zacięcie było widać u wroga, który naparł wszystkim co posiadał, przynajmniej tak mogło się wydawać.
Wrogie wojsko było o wiele większe od zebranych sił obrony, było lepiej doinformowane, przeszkolone w takim natarciu. Uchiha zebrali tyle, ile się dało, ale czy nie było widać, że jednak szło to ku upadkowi? A tego doświadczyła drużyna martwego już Take. Upadek, który zabolał. Utrata kapitana, o której jeszcze nie wiedzieli, atak z zaskoczenia, prawdopodobny wybuch notek, który ich pogrąży… Wyparowała nawet wcześniejsza pewność siebie Shinsu, który tak bardzo chciał się trzymać przestworzy myśląc, że będzie mógł tam prześcignąć swojego przeciwnika… Czym było jego zaskoczenie, gdy okazało się, że to przeciwnik panuje nad jego żywiołem? Czy wybuch notki nie był kolejną komiczną sytuacją? Specjalista od wybuchów został zepchnięty i zaskoczony przez wybuch… W ten oto sposób spadający Książe Wybuchów przebudził się pozbawiony złudzeń – jego umiejętności nie były żadną przewagą.
Ale co mieli powiedzieć na dole, ci którzy zostali rozgromieni przez notki lub właśnie teraz mieli zostać pokarmem dla węży? Misaki czuła, że nie ma żadnego wyboru i pozostaje jej ostateczna technika przed którą ostrzegała swoją grupę. Jej ciało się całkowicie zmieniło, wyrosły jej dłuższe rogi i już wydawać by się mogło, że to może jej coś dać. Jednak wąż zacisnął się mocniej wokół jej ciała, poczuła jak jej kości pękają – nogi, żebra, prawa ręka zasilana przez silnik, który ledwo się odpalił a już gasł. Do akcji chciał wejść Anzou, który jednak odczuł atak przeciwnika na sobie w całości, wraz z Asugi, która też coś planowała, jednak po prostu padła w objęcia węży. Nie mogła się już ruszać. Anzou ostatkami sił wykończył węże, wokół nich. Padły, ale wraz z nimi, wśród ich ciał i on. Czuł, że nie może już się poruszać, czuł jak jego ciało odmówiło mu posłuszeństwa. Swoim wzrokiem sięgał tylko ku Hyudzę, która również się na niego spojrzała ze łzami w oczach. Wokół nich powoli opadały notki, które zakończą zaraz dzieło nieznanych im bogów… Już miały one wybuchnąć i zabrać ich na drugą stronę, gdy nagle wszystkie notki zostały zgarnięte przez dziwny wiatr i wybuchły trzy metry nad nimi całkowicie pokrywając teren w czarnych kłębach dymu. Uratował ich delikwent, który pozbawił (znienawidzonej przez siebie Grupy Szturmowej) szansy na bezpieczne wycofanie się. Teraz wedle rozkazu Sazarakiego – doprowadził do ochrony swoich towarzyszy odbierając śmierci kolejne punkty na liście. Lecz gdy dym zaczął powoli opadać nie widział nigdzie wroga… Ukryli się czy się wycofali?
Nie było czasu, aby nad tym się zastanawiać. Nagle po ciała Asugi i Anzou wleciały na błoto ptaki z gliny Shinsu, który sam ledwo się trzymał na swoim i ciężko było mu dostosować szybkość swoich tworów, żeby nie stracić nad nimi kontrolę. Nigdzie nie widział swojego przeciwnika, który gdzieś się rozpłynął… Jednak przy samej Misaki nadal oplatał się wąż z wbitymi zębami w jej ramię. Czy te węże na pewno były z chakry a może jednak były to żywe istoty? Technika kontroli? Nie im teraz o tym dyskutować. Wąż nagle dostał czymś szybkim w głowę i trzech punktach na cielsku, co wyswobodziło dziewczynkę z jego uścisku.
-Żałosne, Anzou, żałosne! I ty jesteś Kaminari?! Ze też muszę przyjść i po tobie posprzątać!– ku ich zdziwieniu na polu walki pojawiło się Chino ze swoją niezadowoloną miną, swoją uwagę skupiła na leżącym Władcy Piorunów, który albo ją słyszał albo całkowicie już odpłynął ku krainie snu… Za nią zbliżały się kukły Ario, który biegł tusz za Chino, Hana na jego marionetce i jedna ładnie zabudowana, w której rezydował Inosuke. Drużyna wsparcia tyłów wkroczyła na pole oddziału mającego zatrzymać przeciwnika. Wszędzie leżały martwe ciała Dzikich i ich sojuszników. Co niektórzy, którzy byli w stanie opatrywali tych ciężko rannych i brali ich na barki. Atak na chwilę ustał trzeba było przetransportować rannych do grupy medycznej. Chwilę po nich dobiegł Haruki, który cały już zdyszany i we krwi przeciwnika rozejrzał się dookoła. Jego drużyna dotarła delikatnie wcześniej, co oznaczało, że nie miała żadnego przeciwnika na swojej drodze… Brodaty mężczyzna rozejrzał się dookoła.
-Take naprawdę nie żyje…- na chwilę przymknął oczy i spojrzał się na rannych, w tym Kuroia. –Natychmiast ruszajcie do medyków! Twierdza, szpital nie ma żadnego dachu nad sobą, od razu będziecie wiedzieć, która to część! My zajmiemy się resztą!– rozejrzał się dookoła. W okolicach nie widział żadnego zgrupowania żołnierzy. Co oznacza, że ich formacja całkowicie padła. – Inosuke, powiadom Sazarakiego-dono o braku żołnierzy i wsparcia w okolicach! Ario pozycja na samym środku pola – obserwujesz i atakujesz wszystko co się poruszy. Chino lewe skrzydło, Hana prawe, ja zajmę przód! Inosuke informuj Ario o tym co dzieje się za wami dopóki nie wróci Masahiro! Wróg najwidoczniej zajął się innymi atakami, ale nie dajcie się zwieść! Możliwe, że szykuje kolejny prezent dla nas! – wbił swój wachlarz w błoto. Uniósł głowę do góry. Deszcz nadal lał. Krew spłynęła mu raz z kroplami po twarzy. Odetchnął. Ta wojna nie przebiegała według założeń… W dodatku gdzie Dzicy, którzy zdziesiątkowali ten oddział? Nie mogli przecież oddalić się, aż tak od nich i mogli gdzieś tutaj czychać.

---

Rany:
Kuroi - 1x rana średnia
Misaki – 1x rana ciężka (1x rana średnia + 1x rana średnia)
Anzou – 1x rana śmiertelna + 1x rana ciężka - 3 tury na uratowanie postaci
Asugi - 1x rana śmiertelna + 1x rana ciężka - 3 tury na uratowanie postaci
Shinsu – 1x rana średnia
Take - martwy

Gracze z ranami - zostajecie przetransportowani do Grupy Medycznej - przejmuje was Hoshi, która udzieli wam więcej informacji

---

Uchiha Sazaraki

Yamanaka Hayanoshi

Senju Masahiro

Yamanaka Inosuke

Yoshisawa Haruki

Shirazuki Take

Hyuga Asugi

Chino

Przeciwniczka Misaki

Przeciwnik Anzou

---

Czas na odpis Graczy : 12:01 11.08.2023
Czas na odpis Prowadzącego : 00:01 13.08.2023

Wykorzystanie nieprzygotowania/Dodatkowy Czas:
Misaki wykorzystane np/+5H na odpis
Anzou wykorzystane np/+5h na odpis
Ario +5h na odpis
Hana +5h na odpis
Kuroi: 0/+4h , +5h na odpis (1h wykorzystana u Tetsuro)

Przeciwnik Misaki

  Ukryty tekst

Przeciwnik Anzou&Asugi

  Ukryty tekst

Przeciwnik Shinsu

  Ukryty tekst

Hyuga Asugi

  Ukryty tekst

Yoshisawa Haruki

  Ukryty tekst

Senju Masahiro

  Ukryty tekst

Uchiha Sazaraki

  Ukryty tekst

Obliczenia Misaki

  Ukryty tekst

Obliczenia Anzou

  Ukryty tekst

Obliczenia Shinsu

  Ukryty tekst

[Ario]

Podróż przez pole bitwy była niełatwym zadaniem, tym bardziej, że trzeba było przemieścić się 400 metrów w głąb trwającej już walki. Co innego podróż samemu, gdy Ario może poruszać się swobodnie, a co innego transportując sensora i kunoichi. To co wkońcu uspokoiło chłopaka, to fakt, że wszyscy nagle przestali podważać jego możliwości. Zarówno Sazaraki jak i Haruki zostawili wszystko w jego rękach. To, że odeszła mu konieczność szarpania się z innymi w tym znaczeniu, było zdecydowanym ułatwieniem. Chociaż z drugiej strony, co ich mały oddział miał zrobić w związku z przydzielonym zadaniem? Nie był to ani jakiś duży oddział, ani w niczym teoretycznie wyspecjalizowany. Ot, sklejka osób, które przyszły pomóc.

Tak mogliby pomyśleć wszyscy, którzy patrzyli na sytuację z boku. Faktycznie, ich zespół był kompletny pod wieloma aspektami. Mieli sensora, który dbał o informacje na polu bitwy. Hanę która radziła sobie w taijutsu jak i technikach zasięgowych, a dodatkowo jej starszą koleżankę, która wychodziło na to, że miała parę w łapie. Senju był zaś osobnikiem, który wydawał się dość twardy i mógł zrobić niemałe kuku. Ich dowódca nie bał się wskoczyć w rozpadający się głaz i sypiące dookoła notki...a tak gdzie czegoś, lub kogoś brakowało, pojawiał się Ario by wypełnić lukę. Ich zespół nawet miał ten komfort, by podzielić się zadaniami. W ten sposób, czwórka z nich wbiegała niczym taran w trwającą walkę.

Gdy tylko na przodzie zostało dostrzeżone, to co się dzieje z drużyną Take, ekipa Harukiego momentalnie miała zareagować. Na przodzie biegł Ario, trzymając dłonie w takie sposób, by jak najmniej ludzi widziało, że macha palcami. Jego źrenice poruszały się z dużą prędkością na boki, obserwując kto gdzie jest, kto się zbliża i kogo można wykończyć. Trzy marionetki na przodzie na początku biegły w normalny sposób, zaś potem wyskoczyły i rozłożyły na boki kończyny, obkręcając się bardzo szybko wokół własnej osi. Imitujące gigantyczne shurikeny twory przecinały napotkanych wrogów na pół, robiąc przejście dla lalkarza i jego zespołu. Kolejna w formacji Hana na kamiennym wężu miała rozprawiać się z podchodzącymi wrogami. Ario specjalnie ustawiał tak węża, by dziewczyna mogła atakować z wysokości półtora metra. Za wężem biegł zaś żółw z Inosuke w środku. Chino trzymała się jakoś blisko nich, bo jak tylko widać było co się dzieje, wystrzeliła jak strzała do przodu. Ario puścił za nią marionetki, by pomóc jej, ale widocznie przeciwnicy przestraszyli się na widok jej wiązek i szybko wycofali się gdzieś do tłumu.

Ario z ekipą dobiegli na miejsce. Momentalnie ustawił formację, czyli żółw w środku, a dookoła niego obwinięty wąż.
- Co tu się stało? - zapytaj przybiegając na miejsce. Momentalnie dostrzegł Misaki i doskoczył do niej, oglądając rany. - Jesteśranna. Dość poważnie. Potrzebujesz pilnie pomocy. - poinformował Kunisaku, gdy toczyła się cała operacja. Na szczęście niedaleko był juz Kuroi jak i Shinsu i zaczynali zbierać rannych. Ario użył nici chakry na potrzebujących, by pomóc ładować ich na transportery z piachu i gliny.
- Lećcie, my przejmiemy to stanowisko. - ponaglał ich chłopak.

Następnie zamierzał wskoczyć na kamiennego węża, by mieć lepszą perspektywę tego co się dzieje. Zamierzał przyjąć dokładnie takie wytyczne, jakie otrzymał.
- Chcesz wyjść z żółwia czy w nim siedzieć? - zapytał Inosuke. Jeżeli tamten chce wyjść, to Ario go wypuści.

Atakować i wybijać wszystko co się rusza swoimi pięcioma marionetkami.

1. Przybiegnięcie na pole bitwy
2. Pomoc w transportowaniu rannych na ptaki i inne piaski
3. Przygotowanie sie do bitki
4. WALKA!

  Ukryty tekst

[Hana]

Nadarzyła się okazja do uczestniczenia w bitwie w bardziej bezpośrednim starciu. Dotąd wybijali jednostki, które przedarły się przez linie obrony w gąszczu walk. Niby nic specjalnego, a jednak wydawało się, że był to łagodny scenariusz. Sytuacja zaczęła psuć się po tym, jak zostali zaskoczeni gradem głazów. Nie tyle ich strącanie doprowadziło do katastrofy, a podstęp jaki krył się we wnętrzu tych bardziej gładkich pocisków. Aż dziw brał, że atakujący tak dobrze przygotowali się do zdobycia terenów w Sogen. Ostateczna bitwa wydawała się nabierać bardzo dosadnego znaczenia. Obrońcy zaś mogli dziękować opatrzności Bogów, że to ich nie wykończyło doszczętnie.

Na razie Hana była świadoma tego, że zmierzają w głąb pola walki. Tam, gdzie już byli Anzou, Shinsu oraz Misaki i Asagi. Drużyna, w której chętnie znalazłaby się ona. Chętnie, bo być może jej Suiton zdołałby w jakiś sposób pomóc przed wybuchami lub nie doprowadzić do ich rozsypania. Nie wiedziała jednak, dlaczego dzikim ostatecznie udało się rozprowadzić je w dobrym miejscu i doprowadzić do eksplozji. Oni z Ario i Chino ledwo uniknęli podobnego losu. Wybuchy musiały zabrać ze sobą dziesiątki istnień. Za niedługo mieli się o tym przekonać.

Podróżowanie na pędzącej marionetkę dodawał odrobiny frajdy. Tym bardziej, że droga do środka formacji okazała się bez przeszkód. Żadnej wrogiej jednostki, którą mógłby zauważyć ktoś od nich. W końcu to Ario miałby ich jak na widelcu, jako pierwszy. Dalej była Chino, a z jej umiejętnościami na pewno nie zostawiłaby nikogo z dzikich przy życiu. Dla Hany trafiłby się ostatni sort przeciwników, którzy oceniając mordercze intencje Ayatsuri i Kaminari, wybrali jej stronę do próby ataku. Niestety nici z gotowości bojowej. Niemniej Shirakawa nie zamierzała rezygnować z postanowień. Jeśli okaże się wsparciem dla regularnego wojska, to z chęcią powalczy odrobinę fizycznie. Powinna wyczekiwać momentu, aż nie zjawia się ci bardziej wymagający przeciwnicy.

To, co zastała na miejscu było odrażające. Trupy stały się metr po metrze. Odór był odczuwalny, a ciała nie zaczęły przecież jeszcze gnić. Jak odgadła, to zapach krwi i rozciętych wnętrzności musiał powodować taki efekt. Nie przyglądała się temu dłużej niż musiała. Od razu zeskoczyła na błotnisty grunt. Wsparła się o włócznie i odszukała znajome twarze. Ich kapitan był na czele stawki. Widać było po nim trudy walki, ale najważniejsze było to, że pokazywał niezłomną postawę. Dalej zauważyła Anzou. Już miała wyrwać się ku niemu, gdy usłyszała, jak Chino rozpoczęła swoją litanię. Oczywiście, że skarciła go za swój stan. Niemniej nie wiedzieli kompletnie, co się stało. Hana odetchnęła by nabrać spokoju. Nie chciała mieć za złe ciemnoskórej Kaminari jej temperament. Jak najbardziej wolała zająć się obrażeniami Władcy piorunów. Ledwo zobaczyła, jak chłopak wyglądał i już wiedziała, że jest z nim kiepsko. Jej umiejętności na nic tu się zdadzą. Tutaj potrzebny był wykwalifikowany medyk.
- Anzou-san, możesz wstać?
Zamierzała pomóc mu, jeśli był na siłach. Potem spojrzała na Chino, żeby ewentualnie złapała go z drugiej strony. Nie ważne było, jak okropnie się spisał, a to, że nadal żyje. To, że reszta też przeżyła. Musieli jakoś wrzucić go na transport, którym przyleciał Shinsu. Ten sam był ranny, ale mniej od reszty. Nie mogli być z siebie zadowoleni, dlatego Hanie zależało, żeby nie myśleli o tym za mocno.
- Dziękuję, Shinsu-san. Lećcie, niech was wyleczą. - powiedziała do Douhito, żeby ratowali swoje cenne życie. Miała nadzieję, że będą w stanie wrócić, bo ich wsparcie będzie bardziej niż potrzebne. Chyba, że do tego czasu sami będą musieli ratować się odwrotem. Wydawało się, że wróg coś szykuje. Presja wręcz zapewniała ich, że musieli się pilnować.

Rozkazy o rozstawieniu się w nową formację młoda kunoichi przyjęła z zapałem. Obejrzała się tylko, czy transport rannych zdołał odlecieć bezpiecznie. Stanęła po prawej stronie, mając na uwadze pole przed sobą i tereny od boku. Nie była tak przerażona od chwili, gdy straciła rezon, a chwilę później nastąpiły masywne eksplozje. Chciałaby być pewna, że mają zwarty szyk i zrobią wszystko, żeby nie przepuścić nikogo. Niestety armia wroga była liczniejsza i samymi chęciami nie zniwelują tej różnicy. Za to nadal byli ninja, którzy powinni wykazać się swoimi umiejętnościami. Hana dysponowała zakresem jutsu odpowiednim na pole bitwy. Chciała to pokazać i zgrać w dobrą kombinację. Nie mogła zwlekać, kiedy ważą się ich losy. Odstawiła włócznie na bok i przy pomocy krótkiej serii pieczęci stworzyła wreszcie planowane wcześniej wodne klony. Cieczy powinna mieć pod dostatkiem, ale nigdy nie próbowała tego w takiej postaci. W końcu lało z nieba już jakiś okres czasu. Zamierzała oddać też trochę chakry dwóm Mizubunshinom. Dodatkowo wyciągnęła z ekwipunku cztery kunaie i wręczyła po dwa każdej ze swoich podobizn. Miały teraz czym walczyć, a w zasadzie bronić się i ewentualnie wspomagać oryginalną Hanę. Na jej natychmiastowy rozkaz mogą zaszkodzić każdemu biegnącemu lub nadlatującemu zagrożeniu. Sama znowu chwyciła za swój główny oręż. Ostatecznie sama będzie decydowała o sposobie zabijania, skoro wyznaczono jej prawą stronę terenu. Zrobi tyle, na ile pozwoli jej sytuacja.

1. Hana rozmyśla nad wcześniejszymi wydarzeniami na polu walki.
2. Jadąc na kamiennym wężu Hana nastawia się na walkę, której o dziwo nie było.
3. Zauważa pokłosie bitwy, które jest okropnym widokiem i ciężko na to patrzeć.
4. Zauważa Anzou i stara się mu pomóc zabrać go na transport Shinsu. Dziękuję Douhito za ten gest.
5. Przygotowuje się do walki. Tworzy dwa wodne klony i podaje każdemu po dwa kunai, a w razie potrzeby nakazuje im korzystać od razu ze strumienia wody.

  Ukryty tekst

[Anzou]

Anzou jak zawsze w swoim stylu - walczył na całego, nie odstawiał nogi i starał się zrobić jak największą przewagę na polu bitwy. Pech jednak się go trzymał, od momentu przydzielenia do drużyny - coś było nie tak, kapitan padł jak mucha, jeden z sojuszników zaginął w akcji, a dwójka kobiet, której miał pomóc - została wraz z Białowłosym zaatakowana bez możliwości jakiejkolwiek obrony przez pierdolone węże. Do tego cały szturm Dzikich, który był lepiej zorganizowany od tej niby lepszej strony świata. Czy to wszystko nie było jakiś żartem? Chłopak ratował się swoimi wiązkami jak tylko mógł, ale jego ciało z każdą kolejną chwilą było słabsze, nastolatek czuł jak traci energię... Za wszelką cenę jednak chciał utrzymać przytomność. Jedynym pozytywnym aspektem, który zanotował Kaminari było to, że notki zostały rozproszone przez jakiś wiatr a grupa, którą ratował nie została pochłonięta i rozwalona w drobny pył przez notki. Ugryzienie węża zrobiło nie tylko wrażenie na Anzou ale i na Hyudze, która ze łzami w oczach patrzyła na nastolatka... To co się tutaj działo nie powinno mieć żadnej racji bytu. Anzou nie był w stanie się ruszyć i chyba po raz pierwszy w swoim życiu był tak blisko przeniesienia się na tamten świat. Władca Piorunów słyszał jakieś odgłosy dobiegające z okolicy, ale nie był na tyle świadomy, aby rozróżnić czy to rzeczywistość czy też jego halucynacje. Miał wrażenie, że słyszy Hanę, że słyszy tą Chino, która... jakby realnie krzyczy na niego, tak jak zawsze, jeszcze za życia... Czy to oznaczało, że Białowłosy jeszcze żył? Być może. Jedyne co mógł zrobić teraz Anzou to czekać na ratunek. Nie miał siły ani się bronić, ani atakować. Ostatkiem jednak sił był w stanie zlikwidować zagrożenie. To godne zapamiętania i zabrania, nawet do grobu.

1. Oczekiwanie na ratunek.

  Ukryty tekst

[Shinsu]

Gdy tylko Shinsu dowiedział się o zagrożeniu, jakie spadło na Sogen co sił w nogach popędził, by wesprzeć ród Uchiha w obronie ich prowincji. Dotarł w zasadzie na chwilę przed atakiem, raptem kilka godzin wcześniej tego samego dnia. Do samej walki podchodził w pewnym optymizmem, w końcu do tej pory zawsze udawało mu się robić dobry użytek ze swoich zdolności. Szybko się jednak okazało, jak wiele o wielkoskalowych bitwach Douhito nie wiedział. Od pierwszych chwil starcia popełniał karygodne błędy. Pogubił się w tym, co dzieje się na polu bitwy. Nie wiedział, co ma robić. Nigdy dotąd nie walczył otoczony sojusznikami, nigdy dotąd nie walczył z przeciwnikiem, który miał tak dużo wsparcia dookoła. Nigdy wcześniej nie musiał walczyć myśląc ciągle o ostrzale, jaki mógł nadlecieć spoza jego zasięgu wzroku.

Notki wybuchowe wysypujące się z głazów były czymś, co kompletnie zaskoczyło Shinsu'a. Nie był przygotowany na taką sytuację. Nie miał pojęcia, co robić. Gdyby nie popełnił błędy przepuszczając głaz, który zabił Takę, być może byłby ktoś, kto umiałby zaradzić w tej sytuacji, tymczasem Douhito nie miał żadnej sposobności, by zareagować. Jakkolwiek. Próba detonacji czegokolwiek w pobliżu notek zapoczątkowałaby reakcję łańcuchową w postaci detonacji wszystkich pozostałych notek, a to mogłoby poważnie zaszkodzić wszystkim, którzy walczyli jeszcze po stronie obrońców. A chłopak daleki był od tego, by w próbie zabicia wroga poświęcać swoich towarzyszy. Sytuacja, którą zastał całkowicie go sparaliżowała.

A potem był wybuch. Wprost przed twarzą chłopaka. Wybuch, który nie powinien dosięgnąć chłopaka, a jednak ten dał się zaskoczyć jednemu z dzikich przedstawicieli szczepu Gazo. Wybuch, który był dla Shinsu'a niemałym upokorzeniem. Nie dość, że przegrał w walce powietrznej, którą uważał za swój żywioł, to jeszcze został pokonany przy pomocy wybuchu. A to on miał był mistrzem wybuchów na tej dyskotece. Po tej akcji niemal się załamał, myślał tylko o wycofaniu się.

Plan, który sklecił na poczekaniu był prosty, ale wydawał się mu całkiem logiczny i z dużą szansą na powodzenie. Po wybuchu notek z zaskoczenia zaatakuje prawdopodobnie rannego już przeciwnika (o ile jeszcze byłby żywy) równocześnie zbierając rannych sojuszników. I potem sruu, myk pyk i ich nie ma. I lecą na spokojnie do grupy medycznej, gdzie odbierają pomoc i spokojnie czekają na nowy przydział. I opierdol za to, co odwalili (a w szczególności Shinsu).

I choć wszystko miał już zaplanowane to sytuacja znowu go zaskoczyła. Do wybuchu notek doszło, a jakże, ale z dala od miejsc, nad którymi się zbierały. A to wszystko za sprawą Kuroia, który jedną ze swoich technik posłał notki hen daleko od pokonanej ferajny. Zaraz po nim, choć z innej strony, nadeszło wsparcie w postaci Ario, Hany i reszty ich drużyny. No to nieźle musieli wyglądać, skoro wysłano tutaj aż takie posiłki. W takich okolicznościach plan Shinsu nie zadziałał, choć tym razem - na szczęście.

Douhito wylądował na ziemi, a w raz z nim wylądowały dwa pozostałe ptaki. Jeden z nich podleciał zaraz obok Misaki, a ten, na którym siedział Shinsu obok Anzou i Asugi - "Trochę nam nie poszło..." - Shinsu nie było stać na żaden lepszy komentarz, którym mógłby odpowiedzieć Ario. Zupełna katastrofa - tak trzeba by nazwać to starcie w ich wykonaniu - "Ja wezmę na swojego ptaka Anzou i Hyuugę, będę mógł ich przytrzymać w trakcie lotu" - to powiedziawszy Shinsu podszedł do Hany, aby pomóc jej umieścić dwójkę ciężko rannych sojuszników na swojej sowie - "Dobrze by było, żeby ktoś wspomógł Misaki" - ostatnią uwagę rzucił w eter. Nie wiedział, czy ktoś z nimi jeszcze poleci. W ostateczności stworzyłby klona, ale może ktoś jeszcze zabiera się do ekipy medycznej. To przynajmniej będzie wiedział, gdzie ma usiąść. Gdy wszyscy pasażerowie byli na miejscach wszystkie figury Shinsu'a wzleciały i obrały kierunek ku grupie medycznej na tyłach.

Figurki:
12 robaczków po 1 w każdej drużynie
8 robaczków w rękawach Shinsu'a (po 4 w lewym i prawym)
3 ptaki transportowe (C1: Yusō Dekkai) - Sowa, Jastrząb i Orłosęp
2 kolibry (C2: Shī Wan)

Podsumowanie:
1. Shinsu przylatuje do reszty ekipy
2. Pomaga Hanie wpakować Anzou i Asugi na sowę, na której sam poleci
3. Zabiera Misaki i innych chętnych na odwiedziny na tyłach
4. Wszyscy lecą do ekipy medycznej

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Tak to po prostu już było. Raz dołek, raz górka, czasami jesteś na szczycie, czasami spadasz w dół i w sumie tak możnaby opisać perypetie Kuroia. Ostatnio rozwalił sobie rękę - ale zagrożenie minęło, miał iść sobie ładnie do medyków, ale zaczęło się dziać. Notki spadające z nieba, jebane skurwysyństwo, które miało ich wykończyć. Miał ogromną nadzieję, że nasi robili dokładnie to samo lub w jakiś inny sposób wykorzystywali to, że Dzikich po prostu było bardzo dużo i można było zesłać na nich coś masowego rażenia. Szwadron Dohito byłyby tutaj niezastąpiony. Sytuacja była bardzo dynamiczna - wypuszczone powietrze przez Kuroia uniosło latające narzędzia zagłady ku górze, by te miały się zaraz zdetonować. Wszystko bardzo ładnie okryło się dymem, zrobiło się nieco spokojniej, chociaż chwilę wcześniej jakieś były jeszcze jakieś rozwalanie węży i takie tam rzeczy. Wszystko układało się trochę jak puzzle przy samej końcówce. Każdy element do siebie pasował i ta współpraca jakoś tam wyglądała. Wszystko wskazywało na to, że Kuroi znowu jest na górce i teraz tylko było czekać na kolejny dołek... To jednak go nie martwiło, bo - jak słusznie już zauważył - tak po prostu było i trzeba teraz było być nieco czujniejszym.
Przez dym jednak przedarły się ptaki, które zebrały dwójkę shinobich, a zaraz pojawiła się kawaleria. Jakaś kobieta wdarła się na pole bitwy jak w jakichś książkach i zaczęła się drzeć przy okazji umniejszając jakiemuś Kaminari.
-Z pustyni się urwała... Zupełnie jakby myślała, że wszystko idzie po jej myśli - rzucił sobie Kuroi pod noskiem, a właśnie patrząc na co to się dzieje dookoła, to jakoś te komunikaty mu po prostu ze sobą nie grały. Chyba że teraz zacznie odprawiać dzikich z kwitkiem do domu, to wtedy może jeszcze się przekona do jej punktu widzenia. Zwłaszcza jak widziała przez tak gęsty dym wywołany tak wieloma notkami! To akurat było godne podziwu, że nie robiła sobie z tym nic i wszystko ładnie widziała jak na tacy. To się naprawdę ceni. Za nią zaś było ich jeszcze więcej, pewnie też się wycofywali patrząc na przewagę wroga. Był sobie jeszcze mężczyzna - wyglądał jakby dowodził całym tym przedszkolem, bo umówmy się... większość z walczących wyglądała jakby nie przekroczyła jeszcze 20 lat, więc jakby ich zestawić z Kuroiem, to jeden do domu starców, a reszta właśnie do przedszkola. Wybierzcie sami kto ma gdzie być. Lecz wspomniany wcześniej facet bardzo ładnie ich uświadomił, by pójść do medyków. To mają coś takiego?! Kuroi był szczerze zaskoczony, bowiem Takeru nic im nie wspominał o takowej grupie, przedstawił tylko ich zadnie bez większego przygotowania i fru, lecimy ze Zdrajcą. Gdy to się skończy, Staruszek powinien zabrać jakiegoś Dzikiego, lub tych co umieli tworzyć te atramentowe stwory, na Pustynię i poprosić ich o zrobienie jakichś lekcji pod tytułem "jak powinna wyglądać organizacja działań wojennych". Bo wychodziło im to dużo lepiej! Chociaż czego oczekiwać po zgrai losowych przedszkolaków i starym pierdzielu. Jak się nie ma co się lubi, to się lubi co się ma hehe albo kradnie co popadnie. Ale do konkretów.
-Ja jej pomogę - odparł Shinsowi, jednocześnie pomagając Misaki wstać i zebrać się na glinianego ptaka, samemu się tam ładując przy okazji. Nie było to najprostsze zadanie, bo miał do dyspozycji tylko lewą rękę, podczas gdy prawa sobie zwisała bezwładnie, ale jakoś się to tam pewnie udało, jak sama zainteresowana nie oponowała. Zadanie było jeszcze tym bardziej utrudnione, bowiem Staruszek nie wiedział kim jest Misaki i jak wygląda, ale szybkie spojrzenie na pole wystarczyło by stwierdzić, że to tamta dziewczyna, która no nie jest w swojej najwyższej formie. Będąc już na ptaku popatrzył po reszcie zebranych i stwierdził, że nie ma bladego pojęcia kto tu kim kurwa jest, więc ładnie się ukłonił i przedstawił.
-Kuroi, z pustyni, ale to chyba widać - po ogromnej gurdzie na plecach chciałoby się dopowiedzieć, ale no miał nadzieję, że dowie się kto tu jest synem kogo i będzie mu nieco łatwiej się rozeznać. Potem już był tylko lot do grupy medycznej. Chwila wytchnienia, gdzie Staruszek z ciekawości co jakiś czas tykał swoją rękę, a ta poruszała się przód-tył jak kołysanka. Trochę bawiło go to, że aż tak to poszło. Niby Stary, a dalej głupi.

Chakra i Statystyki

  Ukryty tekst

Techniki

  Ukryty tekst

Ekwipunek

  Ukryty tekst

TLDR:
1. Oh kawaleria przybyła, hura jak super,
2. Nie robi żadnych piaskowych "transporterów" - pozderki dla Ario,
3. Pomaga Misaki wstać, pakuje się z nią na ptaszka,
4. Ładnie się przedstawia,
5. Bawi się swoją sflaczałą ręką.

[Tanaka Misaki]

Najsilniejsza karta w talii MIsaki, jej as, można by rzec, nie przyniósł żadnych efektów. Czy wynikało to z obrażeń odniesionych przez dziewczynę, czy po bycia ogólnie zbyt słabą... tego nie wiedziała i niezbyt ją to obchodziło. Fakt był taki, że mimo usilnych prób, nie mogła się wyrwać ze śmiertelnego uścisku. Z jej ust wyrwał się głośny krzyk, gdy wąż miażdżył jej kości. Próbowała się miotać, jednak wyraźnie czuła, jak powoli opuszczają ją siły. Z Przeobrażenia zeszła do Klątwy, widząc, że Senninka jej tym razem nie uratuje.
-NIECH KTOŚ TO ZDEJMIE, PROSZĘ! - krzyknęła, ostatkami sił chwytając się tej nikłej nadziei, że ktoś jej pomoże. Zamknęła oczy, zastanawiając się, czy to już koniec. Pierwszy raz została tak dobitnie pokonana podczas misji i zdecydowanie nie było to coś przyjemnego. Próbowała wierzgać, ba, gdyby mogła to spróbowałaby nawet tego gada zagryźć na śmierć, ale nie mogła. Była zbyt słaba. Nie chciała nawet otwierać oczu, by nie patrzeć na opadające notki. Podmuch wiatru, który się otarł także i o nią nie zachęcił ją do zmiany swojej decyzji. Nagle jednak uścisk gwałtowanie osłabł, co dziewczyna momentalnie wykorzystała, rzucając ku temu ostatki swoich sił. Zrzuciła go z siebie, otwierając zaskoczona oczy. Przybyło wsparcie, przeciwników nie było, a notki zniknęły. Przez głowę Misaki przemknęło wiele, skrajnie różnych uczuć, jednak ostatecznie nie zdołała wydobyć z siebie żadnego słowa. Z jej oczu zaczęły powoli spływać łzy. Nie mogła co prawda poruszać jedną ręką, ale żyła. Przyjęła pomocną dłoń od nieznajomego mieszkańca pustyni, ostatecznie pakując się na pokład glino-lota. Gdy zajęła już miejsce, otarła łzy ręką.
-Dziękuję - powiedziała cicho, ale szczerze, patrząc w kierunku Kuroia, a później pozostałych, którzy ich wsparli. Był tam nawet Ario, ale ten chyba się na nią obraził. Może uznał, że Misaki dała mu kosza, skoro nie chciała chodzić za rączkę? No cóż, może trzeba będzie o tym wspomnieć o tym Sasame? NIe dość, że umożliwił zarażenie kawałka Ryuzaku grzybem, co później wymusiło na Misaki działania porządkowe, to teraz nawet nie pofatygował się jej bezpośrednio pomóc. Pal licho przeniesienie na gliniany twór, ale mógł chociaż tą marionetką zadźgać tego nieszczęsnego węża. W sumie, to Tanaka nawet nie wiedziała co zabiło gadzinę. Zapewne jakieś jutsu, bo nie rzuciła się jej w oczy żadna broń wbita w cielsko tej mendy.
-Zapewne już to wiesz, ale Tanaka Misaki, miło poznać. - przedstawiła się Kuroi'owi.

Podsumowanie:
1.Przejście do Klątwy, przerwanie działania technik
2.Dalsze, bezsensowne, siłowanie się z wężęm
3. Oczekiwanie na ratunek

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Maneki Neko]

Event

Ostatnia Bitwa o Kōtei

---

Sytuacja była tragiczna - wojska Sogen i kontynentu padały, jak muchy. Nic nie wychodziło po myśli walczących, Dzicy mieli plan i wiedzieli, jak ich mogą pogrążyć - co zaskoczyło wszystkich. Jednak atak ustał. Pierwsza grupa padła i trzeba było ją odeskortować do Twierdzy, gdzie bardziej odpowiedzialni ludzie się nimi zajmą i doprowadzą ich do stanu użytkowania.... lub nie.
Kiedy tylko wszyscy się zebrali i wymienili, wykonali rozkazy rozłożenia się po polu walki. Ario, Hasna, Chino i Haruki stali tutaj tylko w czwórkę ze schowanym w kukiełce Ario Inosuke. -Ario-san. Pozwól, że zostanę tutaj... W ten sposób będę mieć więcej możliwości na skupienie się.- Yamanaka odpowiedział i nagle po odlocie ich towarzyszy zapadła cisza. Dookoła nich leżały martwe ciała, powietrze było przesiąknięte zapachem krwi, wymiocin, resztek z przeciętych wnętrzności. Ale było pusto.

Czy przeciwnicy sobie odpuścili to miejsce walki? Może znaleźli w ich ustawieniu jakąś wyrwę i zamierzali z niej skorzystać? Tego nie wiedział nikt z nich, ale jednak coś zaczęło się dziać. Spośród wszystkich ciał zaczęli się wyłaniać wrogowie. Dzicy niczym powstający z popiołów wyprostowali się z parszywymi uśmiechami patrząc się na ich małą grupę --Pojedyncze jednostki na północy, zachodzie i wschodzie! Dwóch z nich już tutaj było!- czyli nadal znajdowała się tutaj dwójką, która prawdopodobnie rozgromiła grupę Misaki, Anzou i Shinsu... Chino spotkała się wzrokiem z wężową dziewczyną, która była idealnie po jej stronie i wychyliła swój wężowy język w jej kierunku. -To może ty zostaniesz moją przyjaciółką po tej stronie Muru? Wyglądasz na smaczną... Już cię kocham!- dziewczyna podskoczyła. Dzieliła ich odległość około sześćdziesięciu metrów. Czarnoskóra splunęła pod swoje nogi. -Przyjaciółką? Zamierzam zamienić cię w drobny pył, głupia sikso a nie się z tobą przyjaźnić. Wracaj skąd przyszłaś inaczej twoje flaki będą glebą dla Sogen.- nie zamierzała się wstrzymywać. Nie czuła takiej potrzeby. Czterdzieści metrów od Hany pojawił się mężczyzna o łuskowatej skórze. Na przeciw Harukiego z powietrza opadł mężczyzna z dwoma mieczami o długich czarnych włosach. Przyglądał się ich całej zgrai i wbił swoje ostrza w błoto, szczerząc się do nich szaleńczo. Ario, jako że był w środku do każdego kolejno miał: 70 metrów (wężowa dziewczyna), 50 metrów (wężowy mężczyzna o białych włosach) i 100 metrów (długowłosy przeciwnik Harukiego). W powietrzu czuć było, że coś ma się zadziać... Oprócz dźwięków walki dobiegających z murów. Tak, Dzicy dotarli w końcu do murów.[/akap]

---

Rany:
-

---

Uchiha Sazaraki

Yamanaka Hayanoshi

Senju Masahiro

Yamanaka Inosuke

Yoshisawa Haruki

Chino

Hakatome Inika

Bubaiara

Kuiogari

---

Czas na odpis Graczy : 12:01 14.08.2023
Czas na odpis Prowadzącego : 00:01 16.08.2023

Wykorzystanie nieprzygotowania/Dodatkowy Czas:
Misaki wykorzystane np/+5H na odpis
Anzou wykorzystane np/+5h na odpis
Ario +5h na odpis + 3h na odpis = 8h
Hana +5h na odpis + 3h na odpis = 8h
Kuroi: 0/+4h , +5h na odpis (1h wykorzystana u Tetsuro)

Hakatome Inika

  Ukryty tekst

Bubaiara

  Ukryty tekst

[Hana]

Atmosfera zdecydowanie uległa zmianie. Stojąc w bliższej odległości od pozycji wroga można być tego pewnym. Coś bardzo tutaj nie grało. Jako kunoichi spodziewała się dalszej ekspansji i prób wykrwawienia ich armii. Skoro zadali sobie trud pokonania pierwszej drużyny, to tym bardziej dziwne było to wycofanie. Czyżby wkroczyli w następny etap ataku dzikich? Ich ofensywa przyniosła duży skutek, więc możliwe, że chcieli w swej pysze przyspieszyć plany. Niestety opieranie się na domysłach niewiele pomoże. Tutaj przydałby się jakiś bardziej widoczny znak. Najlepiej, gdyby zdarzył się jakiś cud. O ile reszta grupy miała pewne podstawy do określania siebie potężnymi, to Hana zaczynała mieć poważne obawy. Co prawda przeciwnik zaskoczył ich formację, ale nadal byli to wyszkoleni ninja. Z Anzou było chyba najgorzej, a wygląd twarzy Shinsu sam w sobie niepokoił. Tylu poległych gromadziło się na podmokłym gruncie, więc z ulgą przyjęła fakt, że ich najważniejsi towarzysze mogli wycofać się do punktu medycznego. Nie chciała za bardzo o tym myśleć, więc trzymała za nich kciuki. Musiała teraz skupić się najbardziej na działaniach wojennych. Nie ułatwiał tego dźwięk toczącej się walki za ich plecami. Właściwie do przewidzenia było, że wróg posiadał własną grupę lotnictwa, która dostanie się w pobliże twierdzy. To z dzikimi zza muru Uchiha wynegocjowali sojusz ze szczepem Gazo. Choć były to bardzo unikalne umiejętności, to kto wie jakie konsekwencje niosły za sobą te działania. Jak łatwo było przeniknąć w ich szeregi i szpiegować na kontynencie. To także stanowiły tylko domysły.

Shirkawa poczuła, że tym razem musi uwierzyć we własne zdolności. Teraz nie stała do końca w towarzystwie. Zajmowała spory teren, który musiała bronić za wszelką cenę. Gdyby zjawił się tu spory oddział wroga, to zrobiłaby wszystko, żeby pozbyć się jak największej ilości jednostek. Nie miała do dyspozycji rozwiniętych zdolności fizycznych, ani szeregu broni o szerokim rażeniu, jak marionetki. Jej siła bojowa sprowadzała się do uderzania w czuły punkt. Nie miała okazji nieść śmierci, a raczej skupiała się na eliminacji. Dlatego wolała działać w grupie. Żołnierski odpór w tym zakresie nadawał się w sam raz. Niestety stanowił słabą obronę przed wrogami posługującymi się sztuką ninjutsu. Tymi z pewnością musieli zająć się oni. Ta niepewność była najgorszym, co mogło dotychczas spotkać Hanę. Co jeśli przeciwnik będzie dla niej za silny? Przyczyni się do pogorszenia sytuacji, a tego nie chciała. W tym celu musiała jakoś podbudować własną pewność siebie. Tą asekuracją miały być dwa klony. Nie posiadały za dużej siły, ani ogromnej wytrzymałości. W zasadzie te jutsu ratowała sprawność w poruszaniu się oraz umiejętność wodnych technik. To chciała wykorzystać na swoją korzyść. Wszak odsłoniła się nieco mając w dłoni włócznię, a Mizubunshiny tylko kunaie. Dopóki o tym pamiętała, to mniej na tym ucierpi. Jeśli stanie się celem jako pierwsza, to do dyspozycji miała pewne warianty obrony. Mogła się na nich skupić przez chwilę, podczas wyczekiwania.

Nie trwało długo, jak w ich polu widzenia znalazły się pierwsze, wyróżniające jednostki wroga. Czy stali na czele swoich oddziałów? Czy to oni byli odpowiedzialni za rany ich towarzyszy? Hana nie potrafiła sobie tego uzmysłowić, bo nigdy nie czuła złości. Za to mogła sobie wyobrazić, jak robi to Chino. Pewnie wyraziłaby się właśnie w taki sposób, co ciemnoskóra Kaminari. W dogodny do sytuacji sposób, żeby okazać niezadowolenie z powodu poczynań nieprzyjaciela. Na szczęście dla siebie wolała posłużyć się wpojonymi przez ojca zasadami. Chłodne podejście i wzmożona czujność. Nakazała też klonom rozstawić się bardziej na boki, w promieniu dwóch metrów. Spoglądała na otoczenie, ale najważniejszy był oddalony od niej przeciwnik naprzeciwko. Mężczyzna stał tam i czekał, więc i ona czekała. Znajdował się w dogodnym zasięgu dla wodnych technik, jednak nastolatka nie miała zbyt dużego doświadczenia w tego typu zagraniach. Czy inicjowanie walki musiało sprawiać, aż tak wielki dylemat? Najwyraźniej tak. Przydałby się jakiś sygnał lub znak do działania. Na razie przyjęła, że powinni się bronić.
- Czy to oni pokonali naszych? - zapytała, póki była ku temu okazja. Przydałoby się dostać jakiś skrawek informacji dla ułatwienia. Przygotować się na nadciągający znienacka podstęp. Na wszelki wypadek Hana podjęła pewną próbę z wyprzedzeniem. Rozkazała jednej z kopii czuwać nad ruchami wężowego faceta i zareagować, gdyby ten zamierzał obrać je za cel, poprzez użycie techniki Suiton. Zamierzała wykorzystać ostatnie resztki czasu przed nieuniknionym. Podeszła do każdego z klonów i wręczyła małego asa w rękawie do wykorzystania na naprawdę ostateczną próbę powstrzymania wroga. Reszta niestety podlegała prawom natury i niechybnej decyzji losu.

1. Hana odczuwa presję związaną z czekaniem na nadejście wroga.
2. Rozmyśla o prawdopodobnych zdarzeniach i domysłach, które mają pomóc jej ułożyć jakąś strategię oraz podbudować psychicznie.
3. Zauważa wężowego mężczyznę, więc to na nim skupia swoją uwagę, ale czeka na sygnał od kapitana lub ruch ze strony innych z drużyny.
4. Pyta się dla pewności, czy to oni stoją za atakiem na drugą drużynę.
5. Rozkazuje Mizubunshinom stanąć dwa metry od niej po obu stronach. Jeden ma być gotowy na użycie techniki dystansowej, a drugi do użycia kunai gdyby pojawiło się bliższe zagrożenie.
6. Hana stoi w pozycji obronnej z włócznią w dłoniach.

  Ukryty tekst

[Ario]

Ario stanął na wężu obserwując pole bitwy i tym samym przeciwnicy zaczęli wyłaniać się jak grzyby po deszczu. Kunisaku chrząknął i splunął na ziemię, po czym otarł brodę. Trzy cele, tylko że tym razem do czynienia miał już typowo z ninja. Co więcej, ta sama ekipa musiała potraktować drużynę Takę w taki , a nie inny sposób. Nie byli to amatorzy, tylko prawdziwi zabójcy, a teraz stanęli przed sobą na tym polu bitwy. Jeżeli uważali, że ta inwazja tutaj się zakończy, to mają rację. Wkońcu, trafili na Ario, Chino, Hanę, Harukiego i Masahiro, którzy byli jednymi z mocniejszych przedstawicili swoich klanów.

Na tym jednak nie polegał cały pic. Tutaj nie chodziło też o żadne pyszne zachowania. Kunisaku stoczył wiele walk, nie wiedział jak jego towarzysze. Jednego nie można było mu napewno zarzucić.

Doświadczenia.

- Pilnuj pod ziemią i w powietrzu. Jak tylko zobaczysz coś w odległości 50 metrów, odrazu dawaj mi znak. - powiedział do Inosuke, stojąc na kamiennym wężu. - Hana, najpierw Twoje bezpieczeństwo, potem ofensywa. - dodał ciszej, po czym spojrzał na wężowych.
- Nim Was zabijemy, mam jedno pytanie. Czemu robicie tą inwazje? Chodzi o władzę? Czy tereny pod rolę? Za murem się nie mieściliście? - zapytał głośno w swoim beznamiętnym stylu. Naprawdę go to nurtowało.

Nie mniej, czas było przejść do dzieła. Ario uznał, że Chino "Obsrana Zbroja" Kaminari mimo tego, że zapamiętał ją z wytrzeszczu oczu jest dość potężną kunoichi i raczej powinna być w stanie dać radę ze swoją rywalką. Haruki i jego oponent byli za daleko od Ario. Pozostał mu więc przeciwnik, który przypadał najbliżej Hany. Dziewczyna wydawała się nie robić nagłych ruchów, więc tym lepiej. Będzie możliwość dywersji.

Kunisaku zamachnął się ręką i trzy z pięciu podstawowych marionetek miały przybrać formę shurikena (Marionetki B,C,D) i z pełną szybkością ruszyć w kierunku stojącego w odległośći 50 metrów wężowego faceta o białych włosach. Salamandra spoczywająca na barku Ario miała ponownie wystrzelić w górę na maksymalną wysokość 20 metrów i lecieć górą, by wypalić przeciwnikowi z miotacza wody jak tylko ten będzie w jej zasięgu.

Póki co, Ario zamierzał sprawdzić siłę rywali. Nie wiedział, czy mają szansę konkurować z Iwaru, a jeśli tak to było to średnio dla nich. Walka z Wojną to jedno, ale walka z Wojną podczas Wojny to drugie. Najpierw jedna z lalek (Marionetka B) ma próbować przeciąć na pół przeciwnika, zaś dwie kolejne (Marionetka C i D) mają wypalić mu serią senbonów z obu stron (od boków). Dodatkowo Salamandra (Marionetka A) ma odpalić miotacz wody od góry. Zobaczymy, co facet trzyma w zanadrzu. Gdyby pojawiło się także bezpośrednie zagrożenie ich pozycji, Kamienny Wąż (Marionetka G) wali serią senbonów w przeciwnika.

Jak Ario tylko dostrzeże jakieś bezpośrednie niebezpieczeństwo w jego kierunku, najpierw blokuje je jedną sklepową marionetką, a jak to nie pomoże to zamierza odpalić technikę Shunsina 30 metrów w tył.

1. Atak w stojącego 50 metrów wężowego gościa:
a) Marionetka B w formie shurikena ma spróbować przeciąć na pół przeciwnika
b) Marionetka C i D wypala w przeciwnika serię senbonów: od lewej strony jedna, od prawej druga
d) Salamandra wali od góry z miotacza

2. Gdy Ario zauważy jakiekolwiek bezpośrednie zagrożenie w jego osobę, blokuje to najpierw marionetką sklepową (Marionetka E), zaś jeżeli to nie poskutkuje, używa Shunshina 30 metrów do tyłu.
3. Kamienny wąż w razie podejścia do ich pozycji jakiegoś wroga, odpala serię senbonów.
4. Ario steruje wszystkimi w taki sposób, by unikać zagrożenia i ewentualnych obrażeń.

  Ukryty tekst

[Maneki Neko]

Event

Ostatnia Bitwa o Kōtei

---

Wszyscy stali wokół i wpatrywali się w siebie jak na zwierzynę. Jedni byli prowodyrem walki, drudzy obrońcami. Ale czy na pewno czegoś bronili. Wszystkie oczy Dzikich skierowały się na rudzielca, który zadał bardzo ważne pytanie. Wężowa dziewczyna nagle posmutniała i patrzyła się w czarnoskórą Chino. -Szkoda. Nie zostaniemy przyjaciółkami... A szkoda...- westchnęła i oko zawiesiła na Ario, który analizował ich każdy ruch, postawę i osobę. Szukając najsilniejszego i najsłabszego ogniwa. Chino parsknęła tylko i złożyła jedną pieczęć. Wokół niej pojawiło się piętnaście wiązek światła. Haruki rozstawił nogi wszerz i chwycił za wachlarz. Jego przeciwnik spojrzał się przez jego ramię i wyrwał jedno z ostrzy. -Chcemy nowego jutra. Wywalczymy je. Zbyt długo zajmowaliście te tereny dla siebie, kiedy my musieliśmy gi...

-Wystarczy, Kuiogari! Nie ma sensu im tego tłumaczyć. Mamy wybić każdego. Nie musimy tłumaczyć tym dzikusą naszych motywów. Wybić.- wykrzyknął ze znużeniem (podobnym do Chino) w stronę swojego towarzysza przerywając mu potok słów. Zmierzył wzrokiem Hanę od stóp do głów. Zrzucił z siebie czarny płaszcz odsłaniając zielonkawe łuski na rękach. Wysunął język i zasyczał. Zagrzmiał kolejny z grzmotów i wtedy akcja się zaczęła. Ario ruszył w tym samym czasie, co Haruki, który machnął dwa razy wachlarzem upuszczając na głowę przeciwnika potężne tornado, które zawirowało błotem rozsyłając je dookoła. Wtem ruszyły lalki Ario. -Ario-san! Szybki unik, skupiska chakry pod nogami!- wykrzyczał Inosuke, dzięki, któremu Ario mógł użyć swojej marionetki, która zablokowała kilka wężów wylatujących spod ziemi, ale od razu wyczuł, że to nie wystarcza i wystrzelił Shunshinem o wiele dalej, aby uniknąć ataków węży.
To co zadziało się w tej samej chwili mogło delikatnie zmrozić krew w żyłach. Pod nogami Hany, która ot tak zamierzała przekazac swoim klonom małe prezenciki osobiście, zaczęły tworzyć się małe pęknięcia i w końcu wystrzeliły węże, które oplotły się wokół jej włóczni, rąk i nóg, odbierając jej mobilność. Czuła, jak zwijają się wokół jej ciała w ogromnej ilości. Technika przeciwnika była parszywa... Aż za bardzo. Wodne klony po prostu przepadły w sile ataku z zaskoczenia. Dlaczego Inosuke ich nie wyczuł? Były bez chakry? A może były za szybkie? Co za tym stało? Nie ważne, ponieważ białowłosy udzielał im właśnie darmowego kursu tańca.
Unikał ataków lalek, jakby były dla niego niczym. Senbony przeleciały obok niego (pierwsza seria Marionetka C i D po -25 senbonów) wbijały się niedaleko, gdzieś w błoto. Działko wodne wbiło się w błoto, tworząc małą dziurę, ale wężowy tylko się na niego patrzył spod opadających kropli deszczu. Beznamiętnie, zupełnie jak on, ale trochę inaczej... Jakby nie była to dla niego żadna przeszkoda... Tylko krótka przerwa od pracy. Węże mocniej ścisnęły się wokół kończyn Hany. Odległość między nimi wzrosła tylko o dane 30 metrów Shunshinu.

Ale przecież to nie były jedyne gwiazdy na tym polu walki. Chino nie czekała zbyt długo wystrzeliła wiązkami w wężową dziewczynę przebijając jej serce i głowę. Sama zwiększając dystans pomiędzy sobą i drugim wężowym, którym zajął się Ario. Widziała, jak Hana nieporadnie wpada w technikę wroga i wystrzeliła swoimi wiązkami ścinając wszystkie zielone węże. Patrzyła się na mężczyznę, który nawet na nią nie patrzył. Już chciała coś zrobić, kiedy skuliła się i Haruki przeleciał robiąc fikoła nad nią, odbijajac się parę razy od błota. Miał całe rozdarte ramię, jego wachlarz był w strzępach a mężczyzna z dwoma ostrzami stał od nich jakieś dziesięć metrów i splunął na ziemię. -Słabeusze. BUBAIARA!!! Możemy ich już wykończyć?!- wypalił nagle, jakby olewając dwójkę swoich przeciwników.
-ARIO-SAN! MASA DZIWNYCH PUNKTÓW ZACZYNA SIĘ DO NAS ZBLIŻAĆ!- Yamanaka w marionetce, tak - to było to. I rzeczywiście. Całe pole w okolicach kilometra zaczęło zamieniać się w białe pole latających istot. Ptaków? Motyli? Co to było?! Dodatkowo wokół nich zaczęli powstawać ich towarzysze. Ale... Byli przecież martwi, prawda? Czy ktoś źle ocenił ich stan?

---

Rany:
Haruki - 1x rana lekka
Hana - 1x rana ciężka (-40% atrybutów fizycznych SIŁA, SZYBKOŚĆ, PERCEPCJA

---

Uchiha Sazaraki

Yamanaka Hayanoshi

Senju Masahiro

Yamanaka Inosuke

Yoshisawa Haruki

Chino

Hakatome Inika

Bubaiara

Kuiogari

---

Czas na odpis Graczy : 12:01 18.08.2023
Czas na odpis Prowadzącego : 00:01 20.08.2023

Wykorzystanie nieprzygotowania/Dodatkowy Czas:
Misaki wykorzystane np/+5H na odpis
Anzou wykorzystane np/+5h na odpis
Ario +8h na odpis + 24h = 32h na odpisy
Hana +8h na odpis + 24h = 32h na odpisy
Kuroi: 0/+4h , +5h na odpis (1h wykorzystana u Tetsuro)

Bubaiara

  Ukryty tekst

Kuiogari

  Ukryty tekst

Yoshisawa Haruki

  Ukryty tekst

Senju Masahiro

  Ukryty tekst

Uchiha Sazaraki

  Ukryty tekst

Obliczenia Bubaiara vs Hana

  Ukryty tekst

Obliczenia Bubaiara vs Marionetki Ario

  Ukryty tekst

[Ario]

Ario zapytał się otwarcie przeciwników, w co oni grają i dostał informację, że o nowe jutro. Trochę się tego spodziewał, ale liczył, że uda mu się wyciągnąć prawdziwy powód. Nie mniej gdy już miał powiedzieć, został zgaszony przez przeciwnika Ario. A co najlepsze, to oni zostali nazwani Dzikimi. Chłopak uniósł wzrok w kierunku faceta, który wydał polecenie "wybić". Czyżby to był ich lider?
- Jeżeli chcecie nowego jutra, to go nie doczekacie. - powiedział głośno Ario. - Macie pecha, bo trafiliście na mnie. A ja zastopuję tu tę inwazję. - powiedział donośnie, tak by wszyscy go mogli usłyszeć.

No cóż, Ario miał w planach się nie wychylać, ale jak usłyszał intencje przeciwników, to się zagotował. Może nie jakoś niewiadomo jak bardzo, ale liczył, że tamci muszą przed czymś uciekać. A wyszło, że to tylko chęć posiadania lepszych terenów. No dobrze, to skoro tak, to będą rozmawiać jak wrogowie.

Atak wypalony w przeciwnika okazał się nieskuteczny. Gość uniknął wszystkich czterech marionetek, zarówno ataku w formie shurikena, jak i senbonów, a na koniec miotacza wody. Dawno nie zdarzyło się, by ktoś przetrwał atak czterema lalkami. Kunisaku miał pewność, że ten będzie najtrudniejszy do ubicia. Spojrzał przelotnie na Chino, która dawała sobie radę z wężową, zaś sam Haruki został wyrzucony w górę i przefikołkował w tył. Hana zaś została trafiona bezpośrednio i również była ranna.

Finalnie więc mieli jeden remis, jedna porażkę i jeden pół-remis, z naciskiem na porażkę. Szachownica w głowie kuglarza zaczęła się układać. Gdy tylko miał zareagować, usłyszał od Inosuke, że skupiska chakry są pod nim. Kolejna ważna uwaga - potrafią używać dobrze technik podziemnych. Czyli pewnie podstępem pokonali poprzednią ekipę. Ario użył marionetki by zablokować atak, ale odrazu dostrzegł, że ten się przebije i w związku z tym skoncentrował chakrę i przeskoczył w tył w bardzo szybki sposób. Trochę go poniosło, bo aż musiał kucnąć by wyhamować.

Wtedy też Inosuke ponownie krzyknął o masie dziwnych punktów. Ario nie był pewny kto lub co to mogło być. W każdym razie, póki to było daleko, to musieli radzić sobie z tym co było blisko.

- Ja, Ario Kunisaku z klanu Ayatsuri, za inwazję na te tereny, wyznaczam Wam karę śmierci. - poinformował ich.

Kunisaku skupił się i przeszedł do kontr ofensywy. W pierwszej kolejności wiedział, że marionetki nie są w stanie blokować ciosów, więc przejdzie wszystkimi pięcioma do ataku ponownie (Marionetki B,C,D,E,F). Ataki senbonami nie skutkowały, więc trzeba go zająć i odwrócić uwagę. Ubicie ich lidera też powinno podnieść morale zespołu, więc od niego zacznie. Tym razem najbliższa marionetka (Marionetka B) ma wyjść z trybu shurikena do normalnego i atakować go jak najbliżej ziemi, celując nogi. Kunisaku chce zmusić go, by ten wyskoczył w powietrze - tam będzie miał trudniej manewrować. Kolejna marionetka (Marionetka C) miała za zadanie wpaść na przeciwnika i złapać go w celu jakiegoś unieruchomienia. Z marionetką na grzbiecie już nie powinien być taki zwinny. Kolejne trzy marionetki zaś (Marionetka D, E i F) miały za zadanie w normalnym trybie atakować jak najbliżej celu - podlecieć do chłopa i starać się przebić ostrzem jego ciało na wylot. Kunisaku machał tak łapami, jakby odganiał się od natrętnych much, zaś marionetki musiały wyglądać jak stado komarów, które chcą obsiąść przeciwnika.

Pozostawał temat Salamandry (Marionetka A). Ona była za wolna na przeciwnika, więc Kunisaku zmusił ją, by poleciała cicho na plecy rywalki Chino i gdy Kaminari będzie zajmować ją walką, to Ario odpali z Salamandry miotacz w jej plecy. Gdy trochę ja zmoczy, pewnie wiązki elektryczne Chino powinny dać lepszy rezultat.

Jeszcze miał w zanadrzu Kamiennego węża i Żółwia. Tutaj sprawa była prosta. Wąż miał rozwinąć się i wycelować z działek w kierunku przeciwnika Ario, którego Ario obsiadł marionetkami. Dodatkowe salwy z senbonów napewno nie ułatwią mu uników przed lalkami.

Zółw zaś miał podnieść się z ziemi i zacząć biec w kierunku Ario. Lalkarz nada mu trochę mobilności, bo sama marionetka też miała kilka cichych mechanizmów, które Sentoki zamierza wykorzystać. Ale jeszcze nie teraz.

Co do Hany - jeżeli ta krzyknie, że chce pomocy, to Ario wystrzeli nić chakry w jej kierunku i wycofa ją na bezpieczną pozycję (tak by się nie porzygała, chyba, że od tego zależy jej życie, to wtedy niech rzyga).

A sam Ario wie, że jest celem. W związku z tym, szykuje się do następnego shunsina gdyby pojawiło się jakieś niebezpieczeństwo w jego kierunku, tym razem w bok o jakieś 30 metrów - tak by krążyć wokół pola bitwy.

1. Atak w stojącego 50 metrów wężowego gościa:
a) Marionetka B atakuje od dołu tak, by zmusić go do wyskoku
b) Marionetka C próbuje wpaść i opleść przeciwnika, by go unieruchomić
d) Marionetka D,E,F atakują bezpośrednio, starając się przebić go na wylot jakimkolwiek ostrzem
e) Marionetka G (kamienny wąż) atakuje salwami w przeciwnika (jak potrzeba to sie zbliża do niego)

2. Gdy Ario zauważy jakiekolwiek bezpośrednie zagrożenie w jego osobę, używa Shunshina 30 metrów do tyłu.
3. Salamandra wypala w plecy przeciwniczki Chino z miotacza wody na plecy
4. Ario steruje wszystkimi w taki sposób, by unikać zagrożenia i ewentualnych obrażeń.

Nice to have: Jak Hana zadeklaruje ze chce pomocy od Ario, to ten wyciaga ja nicia chakry na bezpieczna odleglosc (jesli zalezy od tego jej zycie - to do porzygu, a jak nie zalezy, to z ta sama predkoscia, gdzie nie rzygala)

  Ukryty tekst

[Hana]

Pole walki zmieniło się ani odrobinę, a mimo to przeciwnik zaatakował. Znienacka. W jednej chwili myśli dziewczyny były zajęte na uważnym przyglądaniu się poczynaniom wroga, a w następnej już znalazła się w uścisku węży. To był oczywisty błąd. Nie zdążyła nic zrobić. Mrugnięcie oka później była unieruchomiona dużą ilością wijących się bestii. Ból naparł na jej ciało, przez co Hanie zrobiło się gorzej. Klony po prostu rozlały się w kałuże, a tak starannie przygotowywała się do dłuższej potyczki. Przeciwnik dostał odpowiednią ilość czasu na przygotowanie tego manewru, którego Hana w oczywisty sposób nie była w stanie przewidzieć. Nie mogła konkurować z siłą, jaką dysponowała trójka dowódców Dzikiej armii. Podejście w ich pobliże było raczej równie nierozsądne, jak stanie w miejscu. Od razu wydała z siebie zduszony jęk, gdy węże jeszcze mocniej zacisnęły się na jej ciele. Chciała stawić opór, ale nie mogła nic zrobić. Była bezradna, a siły po prostu z niej ulatywały. Potrzebowała pomocy, która nadeszła od strony Chino. Jej wiązki rozluźniły napór techniki wroga, przez co nastoletnia kunoichi mogła złapać oddech. Niestety czuła ból i odrętwienie, które niczego nie ułatwiały. Nie miała pewności, czy nie ma czegoś złamanego. Zacisnęła dłonie w pięści, żeby sprawdzić swoją reakcję. Poruszyła nimi niepewnie wymagając konkretnego posłuszeństwa. Musiała wycofać się stąd i dojść do siebie. Czy o własnych siłach? Jeśli tylko mogła to określić, reszta jej drużyny była bardziej niż zajęta. Oni przynajmniej stawiają jakiś opór. Czuła się z tym beznadziejnie. Czy jest na sali lekarz? (xpp)

Na początek chciała sięgnąć do torby po bombę dymną i rzucić ją przed siebie. Wtedy też przeszył ją straszliwy impuls z okolicy żeber. Kość przemieściła się zadając dotkliwy cios. Z pewnością były naruszone przez żelazny uścisk węży. Nie ważne w jakiej kondycji się znalazła. Chciała, a nawet musiała kontynuować mimo dotkliwego bólu. Zasłona dymna była jej kołem ratunkowym, który nie wymagał za dużo wysiłku. Jednak potem miało być coraz gorzej. Niemal każdy centymetr jej ciała płonął. Myśląc o przetrwaniu starała się wycofać, krok za krokiem. Z dala od resztek łuskowatych gadów. Oddychała ciężko, bo miała problemy z nabraniem wystarczającej ilości powietrze bez narażania się na kolejne spazmy bólu. Jeśli dym zasłonił ją przed wrogiem, to zwiększała dystans i sama nie wiedziała, co będzie dalej. Usłyszała tylko, że coś zbliża się w większej ilości. Jeśli znowu miały być to węże lub inne monstra, to nie było wyjścia, jak spróbować przeciwstawić się każdej formie zła. W takim stanie mogła zrobić niewiele. Była zdana na łaskę tyrana opisującego całe to zdarzenie.

Pewnie nie przeszła nawet kilku metrów. Musiała odetchnąć, gdy nagle w okolicy zaczęły podnosić się ciała. Przeraziło to Hanę i skutecznie odwróciło uwagę od jej ciężkiego stanu. Co tym razem? Dlaczego wyglądało to na zorganizowaną akcję? Dzicy doskonale znali się na technikach, to nie podlegało wątpliwości. Tym razem chcieli skierować i poszczuć znanych im ludzi na swoich sojuszników. To kompletnie wykracza poza ludzkie pojęcie. Shirakawa nie mogła stać bezczynnie i czekać, żeby znowu oberwać. Zacisnęła mocno zęby i sięgnęła po dwa kunai. Zebrała potrzebną ilość chakry i znowu zdobyła się na podnieść odrobinę ręce nad głowę. Skrzyżowała metalowe przedmioty, żeby móc przelać do nich energię, która miała zamienić się w elektryczność. Potrzebowała jakiejś minimalnej ochrony, jaką miała zapewnić jej technika Raiton. Że też wcześniej nie wpadła na ten pomysł, to może uniknęłaby takiego stanu. Teraz miała nadzieję, że natura błyskawicy skutecznie odstraszy fizyczne próby ataku w jej kierunku. Mogła przez jakiś czas podtrzymywać owe jutsu i reagować na sytuację, która z sekundy na sekundę robiła się coraz bardziej nieciekawa.

1. Hana reaguje na dotkliwe obrażenia, które zostały na nią skierowane.
2. Próbuje utrzymać się na nogach po oswobodzeniu przez Chino.
3. Stara się ratować poprzez zasłonę dymną i wycofanie za siebie.
4. Na widok powstających ciał próbuje wykrzesić z siebie resztki sił, nie zemdleć przy tym z bólu i nałozyć na siebie technikę Raitonu.
5. Nadal próbuje oddalić się z zasięgu przeciwnika i odpycha ciała umarlaków, jeśli te zamierzają się do niej zbliżyć.

  Ukryty tekst