[Event] - Grupa Medyczna

[Papyrus]

---

Grupa Medyczna

---

Była szansa, że Keion się sprzedawał taniej niż się był wart. Może i nie był jakimś zaawansowanym alchemikiem, ale właśnie przechodził przyspieszony kurs u jednego z najlepszych znanych światu alchemików.

No dobrze, u jednego z najlepszych na świecie alchemików, niestety niekoniecznie aż tak znanych z alchemii, a raczej z ogólnie spokojnego, logicznego usposobienia z okazjonalnymi wybuchami niezbyt przyjemnych emocji. No, ale jak najbardziej znał się na tym, co robi.

Keion miał przez jakiś czas spokój, kiedy czytał zwoje i próbował wyciągnąć z nich informacje. Pewnie robił to tak samo, jak robiłby to sam Mujin. Lektura zwojów może nie była aż tak wciągająca, ale była pouczająca, jeżeli coś zapamiętał. Dodatkowo opatrzył się z najróżniejszymi składnikami i była szansa, że coś da radę zapamiętać. Teraz jednak przede wszystkim należało wybrać odpowiednie składniki.

W międzyczasie wokół niego trwał ściśle opanowany chaos - padał deszcz, grzmiało, gdzieś w tle uderzało w ściany coś ciężkiego. Ludzie wokół niego się krzątali i stawiali podpory, rzucali kunaiami, łączyli liny i w pocie czoła stawiali konstrukcję. Niedługo później została rozkładana płachta nad głowami wszystkich, a jakieś jaszczurki skakały po tych podporach i przywiązywały zszyte tkaniny. Cóż, działo się. A Keion musiał czytać i wybrać odpowiednie składniki.

W końcu mu się udało i wyrecytował je Mujinowi, który pracował nad jakąś substancją. Mujin wydawał się mocno skupiony na tym, co robi, kiedy Keion skończył, tylko na chwilę się zatrzymał i pomyślał. W końcu odpowiedział.

- Ufam ci. Przygotuj aparaturę, wszystko dokładnie poszatkuj, rozdrobnij i dodawaj do kolby okrągłodennej. Muszę się skupić nad tym, co robię. Użyj jakiegoś alkoholu, zagotuj przez kilkanaście minut, potem odcedź i rozcieńcz wodą i zostaw do ostygnięcia.

Sam Mujin miał pełne ręce roboty z rozłożonymi fiolkami i dodawaniem do nich najróżniejszych płynów lub proszków i obserwował reakcję, zapisując coś. Wydawał się na tym całkowicie skupiony. Niestety, to spowodowało, że Keion został sam ze swoim lekarstwem do przygotowania.

Tetsuro miał dużo roboty nadal. Znów ściął się z Hazamą (szczęśliwie już nie odpowiedział na jego prowokację), poinstruował ludzi i nadzorował pracę. Szło naprawdę nieźle - medycy dobrze sobie radzili, jeżeli chodziło o współpracę. Jego plan był dobry, jego zarządzanie niezłe, tylko ten Hazama naburmuszony. Tetsuro miał wrażenie, że ten mu rzucał takie spojrzenia, że ktoś mógłby od niego umrzeć - jeżeli umierałoby się od spojrzenia, oczywiście. Szczęśliwie inni sobie radzili.

On musiał wykopać rowy. Na początku próbował z dotonem, ale bardzo szybko uznał, że ni cholery - bo starci całą chakrę. Szczęśliwie się wycofał z tego i wziął się za swoje marionetki. Były… interesujące. Miały ciekawy, trochę futurystyczny wygląd (no ale cóż, w tych czasach cokolwiek bardziej opływowe, nie kanciaste, wyglądało futurystycznie). Używając tych marionetek przekopał rowy, do których miała spływać woda. Musiał być dość ostrożny, jednocześnie szybki, bo płachta już była zakładana, a woda zaczęła z niej spływać.

Ale poszło dobrze. Doskonale wiedział, jak używać swoich wytworów i dodatkowo na pewno będzie miał to potem do opowiedzenia swojej Shirei-kan, bo Saori lubiła tego typu opowieści. Czasami się wydawało, że z powinności słucha o wszystkim, poza tym, co robią marionetki.

Tutaj dodatkowo udało się utworzyć niewielki wał z rozkopanej ziemi.

Wyszło naprawdę dobrze.

Dobrze, ale nie idealnie, niestety. Było jednak wystarczająco dobrze. Mimo napięcia, mimo wspólnej pracy i jak starania się - nie dało się całkowicie uniknąć przeciekania. Nie było to jakieś straszne, oczywiście. Ale były miejsca, gdzie woda przesiąkała przez materiał, ponieważ nie udało się go odpowiednio naciągnąć i się trochę zbierała. Były miejsca, gdzie ktoś dotknął przypadkiem mokrej tkaniny i przesiąkła, przez co kapała. Jednak na tak ogromny obszar, na którym ją rozłożyli, na taki wielki ogrom pracy i przerażającą burzę, która tutaj była.

Było wystarczająco dobrze.

Hazama prychnął.

Misae, po wykonaniu swojej pracy, odpoczęła. Trochę się narobiła z zszywaniem tkanin oraz wcześniej, z leczeniem. Jej jaszczurki, niestety, jeszcze nie były w stanie zrobić tego, o co je poprosił Tetsuro. Były małe i musiały obskoczyć mnóstwo metrów kwadratowych i cholernie dużo podpórek. A wychodziło im to lepiej niż ludziom, bo ich dotyk tkaniny nie powodował ich przemoczenia - bo był tak lekki. Kilkoro ludzi, którzy próbowali robić to, co jaszczurki - spowodowali trochę kapania.

W każdym razie, patrząc na ilość podpór, jakie obeszły - jedna trzecia, pewnie jeszcze trochę czasu musiało minąć. Prędzej czy później też zniknęły trochę Misae z oczu, bo nie tylko jeden sektor był do obskoczenia.

Za to swoją pracę wykonywały dobrze.

Lisek Ryuujina za to wciąż rozmawiał z liskiem Misae.

Taiyō nie tego się spodziewał. Nie to chciał usłyszeć. Jego małe lisie serduszko zabiło szybciej na wieść, że jego przyjaciel był ranny. Łapki na których stał mimowolnie zadrżały, a oczy rozszerzyły się. Po chwili nie wytrzymały i ugięły się pod ciężarem informacji i samego futrzaka.

- Wiedziałem że tak będzie. Cholera głupi Ryuujin... idiota. Powinienem być z nim żeby go chronić. - zapiszczał smutno mówiąc bardziej do siebie niż do zająco-koto-lisa.

W umyśle malucha zapanował niewielki chaos. Nie wiedział gdzie teraz jest jego człowiek, ani jak dawno temu tu był. Zapach się unosił ale słabł. Może przez czas, może też trochę przez kolejne świeższe zapachy które tu się nakładały.

- Przepraszam. Podziękuj tej Misae za pomoc temu mojemu gamoniowi.


Wszyscy odpoczywali po ciężkiej pracy, w towarzystwie dźwięków burzy i kamieni uderzających co jakiś czas w twierdzę. Teraz już bez deszczu spadającego im na głowę, ale z błotem pod nogami. Sogeńskim błotem. Cóż, czego innego się spodziewać.

W końcu jednak nastąpił ten moment. Chociaż wszyscy się tego spodziewali, nikt się tego nie spodziewał w tej chwili. Ktoś krzyknął, zrobiło się zamieszanie, Meduki ruszyła do drzwi wejściowych i po chwili tak naprawdę się zaczęło.

Szturmowa wchodząca do środka to było nic. Ilość ludzi, która teraz była wnoszona i wchodziła sama była ogromna. Nie było wiadomo, kto był żołnierzem, a kto był ninja.

Pierwszy mężczyzna, młody, miał typowe oparzenie od katona. Wniesiony do środka, krzyczał z bólu. Oparzenia nie były powierzchowne, wchodziły głęboko w jego skórę. Była to ciężka rana. Skóra w miejscu poparzenia miała nienaturalny kolor - od czerwonego, poprzez róż z pęcherzykami aż do brązowo-czarnych obszarów, wskazujących na martwcię tkanki. W centrum rany, skóra była poważnie uszkodzona, ukazując białawe, śluzowate warstwy tkanki podskórnej. Pęcherze były wypełnione płynem, występowały na różnych obszarach rany. Niektóre z nich pękły, uwalniając serowatą substancję. Było oczywiste, że nawet powiew wiatru był dla niego bolesny, a co dopiero padający na nią deszcz.

Blada kobieta miała na szyi ślad, typowy dla ukąszenia przez jadowite zwierzę - dwa równoległe nacięcia, w którym wąż wbił swoje zęby. Wokół tych nacięć skóra stała się ciemna, nieco siniawa, świadcząc o tym, że jad zaczął działać. Stan kobiety był bardzo poważny. Cera stała się szaro-biaława, oddychała płytko i przerywanie, a jej oddech był krótki i szybki. Miała problem z dostarczeniem powietrza do płuc. Jej oczy, chociaż nadal świadome, stały się szkliste i niewyraźne, a jej źrenice zaćmione i nierówne. Tętno było słabe i nieregularne, a dłonie i stopy zimne, sztywne i skurczone. Jej stan był krytyczny.

Inna kobieta miała typowe skaleczenie od ostrej broni. Rana była wąska i głęboka, znajdowała się nieco poniżej kłębu barkowego, ciągnąć się diagonalnie w kierunku środkowej części ramienia. Długość skaleczenia wynosiła około dziesięciu centymetrów. Krańce rany były wyraźne, z nieco podniesionymi krawędziami, które świadczyły o tym, że nacisk ostrza był dość silny. Wewnątrz rany było widać mięśnie, które zostały nacięte, choć nie wydawało się, by zostały przecięte żadne większe naczynia krwionośne, co jest dobrym znakiem. Krwawienie było umiarkowane a rana raczej lekka, ale kontrastowała z jej pięknym tatuażem smoka na ramieniu.

Przyniesiono również starszego mężczyznę, który odniósł ranę w skutek trafienia wielkim kamieniem. Miejsce uderzenia było wyraźnie obite, z widocznym, rozległym siniakiem, który sięgał od środkowej części mostka po okolice żeber. Sam kamień nie naruszył skóry, ale siła uderzenia była na tyle silna, że skutkowała urazem wewnętrznym. Klatka piersiowa była opuchnięta i nienaturalnie sztywna, a oddech płytki i przyspieszony, wyraźnie sprawiający ból. Wewnątrz klatki piersiowej występował głęboki krwotok. Skóra wokół rany była blada, a wargi i paznokcie przybrały niebieski odcień. Jego zamglone spojrzenie sugerowało, że krwotok był poważny i postępujący. Stan był krytyczny, a szanse przeżycia niewielkie.

Kolejny mężczyzna miał złamaną nogę. Złamana noga była wynikiem silnego uderzenia bronią obuchową. Uderzenie wyraźnie wykręciło kość - górna część nogi była w jednym kierunku, a dolna w innym. Skóra wokół miejsca złamania była silnie zaczerwieniona i opuchnięta, a widoczne były również siniaki. Mimo że skóra nie była przerwana, ból i deformacja były na tyle wyraźne, że nie było wątpliwości co do powagi urazu. Kość, najprawdopodobniej piszczel, była wyraźnie pęknięta. Deformacja była tak znacząca, że prawdopodobnie doszło do przemieszczenia fragmentów kości, co mogło zagrażać naczyniom krwionośnym i mięśniom w okolicy. Oznaki wstrząsu bólowego były widoczne w reakcji pacjenta - przyspieszony oddech, pot na ciele oraz wyraźnie widoczne napięcie mięśniowe na reszcie ciała w reakcji na ból. Stan mężczyzny był ciężki.

Kolejna kobieta miała krwawiącą ranę na czole. Skaleczenie zostało spowodowane szybkim i precyzyjnym rzutem shurikenem. Ostry brzeg broni rzucającej zadrapał skórę na czole, powodując niewielkie, ale wyraźnie krwawiące nacięcie. Krew spływała w dół twarzy, barwiąc skórę i zakrapiając jej ubranie. Mimo że rana była płytką, jej położenie sprawiało, że była ona szczególnie widoczna i mocno krwawiła. Rana, mimo że nie stanowiła bezpośredniego zagrożenia dla życia, wymagała natychmiastowego leczenia w celu zatrzymania krwawienia i zapobiegania infekcji. Jej stan był lekki.

Tyle szczęścia nie miała jeszcze inna kobieta. Jej rana była wynikiem jakiegoś jutsu dotonu, które wystrzeliło ostre odłamki skał w wielu kierunkach. Jeden z tych odłamków trawił prosto w brzuch kobiety. Otwarta rana była niepokojąco głęboka, ukazując ciemnoczerwone wnętrze organizmu. Krew wyciekała z niej gęsto, tworząc kałuże pod ciałem. Można było dostrzec narządy wewnętrzne. Ból był intensywny, widoczny w skurczach twarzy kobiety i jej przyspieszonym oddechu. Skóra wokół rany była blada, a jej spojrzenie stało się mgliste i odległe. Bez natychmiastowej interwencji medycznej, taka rana byłaby śmiertelna z powodu utraty krwi oraz potencjalnego wstrząsu.

Inny mężczyzna miał poobijaną rękę. Uderzenie bronią obuchową spowodowało widoczne uszkodzenie. Skóra była zaczerwieniona, miejscami siniejąca od krwiaków. W miejscu uderzenia wyczuwalne były niewielkie obrzęki, które świadczyły o uszkodzeniu tkanek podskórnych. Choć kość zdawała się być nienaruszona, z pewnością doznała pewnego stopnia wstrząsu od silnego uderzenia. Ból był wyraźny, ale nie nieznośny; reakcja mężczyzny wskazywała na ostrożność w ruchach ręką oraz pewien stopień dyskomfortu podczas dotykania czy poruszania nią. W miejscach, gdzie siniaki zaczęły się pojawiać, skóra stawała się wrażliwa na dotyk. Rana wymagała podstawowej opieki, aby uniknąć dalszych komplikacji oraz zapewnić prawidłowe gojenie się tkanek. Stan był lekki.

Kolejny mężczyzna wszedł sam. Ostry brzeg shurikena wbił się w ramię mężczyzny z niesamowitą precyzją, powodując głębokie nacięcie. Krew wyciekała gęstym strumieniem z rany, przesiąkając jego ubranie i kapiąc na ziemię. Tkanka mięśniowa była widoczna wewnątrz rany, która miała kilka centymetrów długości. Ból musiał być intensywny, co można było zauważyć po napiętych mięśniach twarzy mężczyzny i jego zaciskających się ustach. Mimo to, starał się zachować opanowanie, chociaż jego ruchy były nieco powolniejsze i bardziej ostrożne niż zwykle. Jego stan był średni.

Wniesiony za to został starszy shinobi. Fuuton znany z ostrości i prędkości, spowodował szereg głębokich ran ciętych na ciele starszego shinobi. Nacięcia były chaotyczne, niektóre z nich były głębsze, odsłaniając tkankę mięśniową i naczynia krwionośne, co powodowało, że krew wyciekała obficie z wielu miejsc. Skóra wokół ran była podrażniona i zniszczona, z wyraźnymi śladami, które sugerowały działanie silnego, tnącego wiatru. Wyraz twarzy mężczyzny świadczył o ogromnym bólu, jaki musiał odczuwać. Jego oddech był płytki i przyspieszony, a oczy częściowo zamknięte w skupieniu, próbując radzić sobie z bólem.
Bez natychmiastowej pomocy medycznej istniało ryzyko poważnych komplikacji, w tym utraty dużej ilości krwi oraz możliwości infekcji. Jego stan był ciężki.

Oczywiście, nie byli to wszyscy, którzy weszli, którzy zostali wniesieni. To był dopiero początek.

- Moje rany mają się już lepiej - powiedział Taisho do Tetsuro, kiedy ten go zapytał, a do środka wpadli ludzie. - Macie pełne ręce roboty i beze mnie. Mogę wrócić na front.

No, jeszcze nie powinen.


Zespół:

Aka
Ao
Midori
Shiro
Kuro

Uchiha Kazuki
Kaguya Taisho
Yokage Mujin
Imoto Ukatoro
Masaru
Ayumi
Kenji
Nieznana Dziewczyna
Yamanaka Meduki
Hazama Shinzou

Czas na odpis Graczy : 12:01 11.08.2023
Czas na odpis Prowadzącego : 00:01 13.08.2023

[Shigemi]

Gdy wprowadzono pierwszych rannych z frontu, moje serce zaczęło bić szybciej, a wewnętrzna gorączka podniosła mi temperaturę ciała. To uczucie napięcia, które znam już z poprzednich działań wojennych, powróciło ze zdwojoną mocą. Widok ciał wyczerpanych, krwawiących i zmaltretowanych wojną wzbudził we mnie mieszankę lęku i współczucia. To, co widziałem, wręcz mnie przygniatało, ale nie miałem czasu na rozmyślanie. Znów wkraczałem w świat chaosu, gdzie moje umiejętności miały uczynić różnicę między życiem a śmiercią. Byłem gotowy działać, choć moje ręce drżały od wewnętrznego napięcia. Obserwując te ciała, które przyniesiono, czułem się jak przywiedziony do brutalnej rzeczywistości, której nie mogłem oderwać wzroku. Emocje wzbierały we mnie, a poczucie bezradności, jakie mnie ogarnęło, było wręcz przytłaczające. Chociaż starałem się zachować spokój na zewnątrz, to wewnątrz wrzało we mnie. To była skomplikowana mieszanka emocji – lęk, współczucie, złość na to, co wojna czyni ludziom. Wiedziałem, że muszę wziąć się w garść, muszę działać, choćby dla nich. To była walka z własnymi emocjami, walka, którą starałem się wygrać, by przynieść im choć odrobinę ulgi w tej beznadziejnej sytuacji. Widząc wchodzących rannych szybko ogarnąłem spojrzeniem tych którym mogłem pomóc najszybciej i najefektywniej. Dwie rany cięte to było to czym chciałem się zająć. Chciałem im pomóc, ale jednocześnie czułem strach przed tym, że nie zdołam wystarczająco szybko i skutecznie.
Mój umysł pracował szybko, analizując każdą ranę, każde uszkodzenie ciała. To była walka z czasem, walka o każdą sekundę, która mogła znaczyć różnicę między życiem a śmiercią. Chciałem być dla nich opoką, źródłem wsparcia, ale jednocześnie czułem się trochę bezsilny w obliczu tego wszystkiego. Musiałem się ogarnąć.
Wskazałem palcem po kolei na nich ich szybko rzekłem:
-Wasza dwójka, za mną. - podszedłem do moich łóżek i wskazałem ręką na posłania - Siadajcie, opowiadajcie jak się czujecie i jak się nazywacie, ach no i nazywam się Shigemi. - Szybko sięgnąłem po dwa opatrunki jałowe, jeden z nich nasączyłem płynem do dezynfekcji i podałem kobiecie, która była zauważalnie mniej ranna.
-Mokrą gazą przetrzyj ranę, delikatnie, nie wciskaj płynu do środka rany, a następnie przyłóż suchy opatrunek. Rana nie wygląda bardzo poważnie, szyję ją i lekko podleczę, jednak najpierw zajmę się naszym towarzyszem broni. - powiedziałem i na pięcie odwróciłem się. W kierunku pokiereszowanego mężczyzny. Trzeba było zatamować krwawienie, szybka analiza sytuacji - sięgnąłem znowu po dwa opatrunki jałowe. Tak samo jak poprzednio, jeden nasączyłem, drugi mu podałem. Szybkim, sprawnym ruchem oczyściłem ranę, a następnie przyłożyłem jałową gazę oraz kilka innych, gdyż zapewne jeden nie starczył, aby mu pomóc. Następnie podałem środek przeciwbólowy domięśniowo, a następnie położyłem mu rękę nieopodal rany i zacząłem korzystać z techniki leczącej. Chciałem zatamować krwawienie oraz zregenerować tkanki podskórne. Następnie na chwilę przerwać leczenie, zszyć klasycznie ranę oraz jeszcze chwilę podleczyć ją. Nie mogłem sobie pozwolić na zużycie zbyt dużej ilości chakry już na trzecim pacjencie. Chciałem, aby rana się zasklepiła i dzięki temu nie była podatna na zakażenia, jednak dalej podatna na uszkodzenia mechaniczne.
-Shi! Proszę podać pacjentowi pigułkę z krwią oraz przygotować jeden zestaw do infuzji dożylnej. - następnie spojrzałem na niego:
-Jak się czujesz? Po zakończeniu kroplówki, jeśli będziesz się dobrze czuł możesz przejść do sal odpoczynkowych. Nie jesteś w pełni sprawny, aby powrócić na front. Jednak jeśli będzie taka konieczność techniką medyczną poprawimy zrost tkanek i będziesz mógł wrócić na front. Ale najpierw odpoczynek.

Następnie jeśli już Shi podał pigułkę i przyniósł kroplówkę podaję mu ją, jeśli nie to najpierw ruszam pomóc kobiecie, a następnie wracam podać mu kroplówkę.
Odwróciłem się do kobiety z tatuażem i spojrzałem jej w oczy. Delikatnie się uśmiechnąłem, a następnie znowu zapytałem:
-Jak się czujesz? Mocno boli? Opowiesz trochę o tym co tam się dzieje? Jesteście naszym jedynym źródłem informacji. Zszyję to, a następnie podleczę techniką Iryojutsu, jeśli będzie mocno boleć to powiedz, podam drugą dawkę środka przeciwbólowego. - W trakcie mojej wypowiedzi przemyciłem delikatne uszczypnięcie, którym było podanie środka przeciwbólowego. Niby byli to dorośli ludzie, ale już niejeden atak paniki na widok strzykawki widziałem. Powolnym, lecz pewnym ruchem odsłoniłem ranę spod jałowego opatrunku, a następnie obejrzałem ją jeszcze raz. Nie wyglądało to źle. Raczej jak coś co może pozwolić szybko ją ogarnąć i przywrócić do walki na froncie. Wziąłem nowy zestaw do szycia i zszyłem ranę, a następnie po raz kolejny Chiyute no Jutsu poszło w ruch. Miałem nadzieję, że to iż ranę oczyściłem i zszyłem sprawiło, że tkanki będą wymagały mniej chakry, aby się zcalić. W międzyczasie podaję jej pigułkę z krwią, aby uzupełnić braki.
-Po szyciu pozostanie blizna, jednak, jeśli będziesz chciała, aby była jak najmniej widoczna to później. Za kilka dni musisz ją masować po trzydzieści sekund na dzień i ładnie zblednie. - spojrzałem kolejny raz na nią - zaraz będziesz mogła wrócić na front. Odetchnij sobie w salach odpoczynku, jeśli coś się będzie działo wracaj tu natychmiast.

Otarłem pot z czoła i zacząłem ogarniać wszystkie łóżka, które był brudne. Przygotowałem nowe opatrunki, zestawy do szycia oraz zestawy do infuzji.

1.Przemyślenia
2. Wybór rannych do leczenia
3. Leczenie faceta
4. Leczenie kobitki
5. Sprzątanie/ odpoczynek

Chakra 92% - 12% = 80%

Nazwa

Chiyute no Jutsu

Ranga

D

Pieczęci

Brak

Zasięg

Bezpośredni | 2 metry (Iryōjutsu A)

Koszt Ranga D: B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (1/2 na turę)
Ranga C: B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (1/2 na turę)
Ranga B: B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4% (1/2 na turę)

Dodatkowe W przypadku leczenia samego siebie, technika działa rangę niżej i wymaga całkowitego skupienia | Po zasklepianiu większych ran tą techniką pozostają blizny na ciele rannego

Opis Podstawowa i najważniejsza technika w asortymencie każdego medycznego ninja. Użytkownik przykłada obydwie dłonie w okolice rany pacjenta i przesyła do niej swoją chakrę. Ta przyśpiesza naturalne właściwości regeneracyjne ciała, wymuszając zasklepianie się ran i naprawę naczyń krwionośnych. Trudność zabiegu zależy bezpośrednio od rodzaju rany - szarpane są trudniejsze do zaleczenia niż zwykłe cięcia, a wielkość ubytku ciała czy stopień narażenia na infekcję zwiększają trudność poprawnego wyleczenia. Skuteczność techniki zależy bezpośrednio od umiejętności, wiedzy medycznej użytkownika i ilości chakry w nią włożoną, przez co zaawansowani medycy są w stanie osiągnąć znacznie lepsze rezultaty niż nowicjusz:

Iryōjutsu D Technika jest w stanie wyleczyć pomniejsze rany i tamować krwawienie z mniejszych naczyń krwionośnych. W przypadku poważnych ran jest w stanie zmniejszyć krwawienie. Nadal zalecane jest korzystanie ze środków dezynfekujących i opatrunków. Proces jest też stosunkowo wolny. Leczenie ran lekkich trwa dwie tury.

Iryōjutsu C Medyk nie musi trzymać rąk na ranie, szczędząc bólu pacjentowi. Oprócz tego możliwości regeneracyjne nasilają się, możliwe jest tamowanie ran tętniczych i leczenie głębszych ran sięgających nawet do kości, a sam proces staje się szybszy. Odkażanie ran nie jest konieczne, ale jest zalecane. Leczenie ran lekkich trwa turę, a średnich dwie tury.

Iryōjutsu B Medyk może uleczyć głębokie rany, zasklepić rany tętnicze, złączyć ze sobą złamane kości, a nawet pozbyć się krwawień i drobnych uszkodzeń organów wewnętrznych. Wyleczona kość będzie osłabiona i ponowne jej uszkodzenie w krótkim czasie może skończyć się nie złamaniem, a pokruszeniem. Dodatkowo technika dezynfekuje ranę w trakcie regeneracji. Od tej rangi możliwe jest wykonywanie techniki jedną ręką. Leczenie ran lekkich trwa mniej niż turę, średnich turę, a ciężkich dwie tury.

Iryōjutsu A Pasywnie: Od tej rangi możliwe jest przesłanie medycznej chakry w formie cienkiego strumienia o długości maksymalnie 2m. Dzięki temu medyk nie musi stać bezpośrednio przy ofierze celem jej uleczenia. Nadal wymagane jest skupienie, a jednocześnie można stworzyć jeden taki strumień. Przesłanie medycznej chakry na odległość nie powoduje zwiększenia kosztów chakry i redukcji możliwości medycznych techniki.

[Bohei Imoto]

Konstrukcja wykonana przez Tetsuro zdała swoje zadanie, dzięki jego wspaniałemu zmysłowi technicznemu, izba szpitalna uniknęła zalania przez niezahamowany tego dnia deszcz. Udało się pozbyć przynajmniej jednego z nieoczekiwanych problemów, jednakże warunki panujące w szpitalu dalej nie należały do łatwych, nasilające się warunki atmosferyczne oraz nieregularne wstrząsy oddziałowujące na twierdzę, nie ułatwiały medykom zadania.

W końcu była chwila by chociaż na chwilę odetchnąć, a tak przynajmniej się wszystkim wydawało. Pierwsi pacjenci zostali zaopatrzeni i bezpieczni, jednakże mimo iż w prawdzie wszyscy się tego podświadomie spodziewali to nagle u wrót szpitala pojawili się następni ranni. Meduki ruszyła drzwi frontowych szpitala, za których zaczęli być wnoszeni w niezliczonej ilości ranni shinobi i żołnierze. Przez chwilę zapanował chaos, było słychać krzyki, wycie rannych i niewyraźne polecenia szukające odbiorców. Bohei, który dotychczas był zaangażowany w zwijanie nici, porzucił niezwłocznie swoje aktualne zadanie i ruszył bliżej wejścia do izby. Bitwa dopiero co się rozpoczęła, a ilość rannych i ich stan początkowy już wydawały się dla niego przytłaczające, nie było niczym dziwnych że w jego głowie zaczynały pojawiać się wątpliwości i zwątpienie.

  Ukryty tekst

- pomyślał, przecierając nerwowo lnianą chusteczką okulary.

Znowu poczuł strach, jak wtedy gdy trafił się mu jego pierwszy pacjent, zaś jednocześnie przypomniał sobie o Misae i reszcie zespołu. Przypominając sobie, iż pracując z tak wspaniałymi ludźmi i tak doświadczonym zespołem, można przecież zdziałać cuda. Niewiele myśląc, jego wzrok i wyostrzona percepcja niezwłocznie ruszyły w poszukiwaniu swojej liderki w tłumie. Zlokalizowanie jej nie było łatwe, gdyż szpital w kilka sekund zamienił się w tłoczne targowisko, podczas dnia handlowego, jednakże gdy tylko wpadła mu w oko od razu do niej ruszył. Misae akurat kończyła swój krótki odpoczynek, którego kosztowała pod jedną ze szpitalnych ścian.

- Misae-sama! Misae-sama! - krzyczał Bohei, podbiegając do przywódczyni. - Co robimy? Jest tu tyle rannych, proszę wskazać kim mam się zająć i biorę się do pracy! - dalej krzyczał zaaferowany.

Gdy tylko Misae wydawał młodemu medykowi dyspozycje, ten podchodząc do swojej nowej pacjentki, zaprowadził ją ostrożnie do jednego z wolnych stanowisk. Poszkodowana całe szczęście nie była mocno ranna, przynajmniej jej stan był zdecydowanie lepszy od reszty poszkodowanych, którymi zaczęli zajmować się bardziej doświadczeni medycy. Kobiecie doskwierała niewielka rana cięta w okolicy czołowej, jednakże intensywnie krwawiąca i podatna na infekcję.

- Proszę tutaj usiąść, zaraz się Panią zajmę. Swoją drogą nazywam się Bohei, Imoto Bohei. - przywitał się kulturalnie z uśmiechem na twarzy, pomagając pacjentce usiąść. - Midori-san pomożesz mi? - rzucił do najbliższej pomocniczki w zasięgu.

Gdy tylko Midori pokazała się przy medyku, ten niezwłocznie poprosił ją o przygotowanie zestawu do szycia oraz namoczenie jałowych opatrunków w płynie do dezynfekcji. Rana wymagała przede wszystkim zaszycia oraz jej sterylnego zabezpieczenia, gdyż powierzchowne rany mimo iż nie były groźne to były bardzo podatne na ryzyko infekcji.

-- Dobrze, teraz powinno być lepiej, przynajmniej będziesz widzieć kto grzebie Ci w ranie. - uśmiechnął się szeroko, przecierając jej twarz wilgotną gazą. - Tak poważnie, muszę zaszyć tą ranę na czole. Nie jest groźna, ale mocno krwawi i nie chcemy żeby wdało się jakieś zakażenie. Swoją drogą, od czego ta rana? Niech zgadnę ,kunai... shuriken? - zagadywał, nawijając nić na igłę. - Midori, bardzo Cię proszę. Załóż wkłucie i podaj coś przeciwbólowego w kroplówce, niech sobie kapie. - poprosił, odwracając się w stronę pomocniczki.

Bohei był pewny siebie, o wiele bardziej niż podczas niedawnego zaopatrywania ran kapłana. Miał tę pewność i opanowanie, którego brakowało mu wtedy, wiedział co robić i zdawał sobie sprawę, że skoro był w stanie poradzić sobie z tak penetrującą raną i szyciem dużego organu, to równie sprawni poradzi sobie z raną głowy. Ruchy młodego medyka były pewne i precyzyjne, zaś samo szycie prostej rany wychodziło mu nadzwyczaj dobrze. Podczas szycia nie było niczego innego poza nim, raną i Midori wraz z pacjentką, był maksymalnie skoncentrowany. Zabieg nie trwał długo i dosłownie po kilku minutach rana była zaopatrzona, pozostało mu jedyne ją ponownie zdezynfekować i zaopatrzyć bandażem uciskowym.

- To by było na tyle. - powiedział, rzucając szczery uśmiech do pacjentki. - Mam nadzieję, że nie bolało. Teraz zleci do końca kroplówka z środkiem przeciwbólowym, więc powinno być jeszcze lepiej. Pani niech odpoczywa, zanim zleci kroplówka. - dodał. - Midori, dziękuję za pomoc. Udam się do Misae-sama, póki nie jestem tutaj potrzebny. - rzucił do pielęgniarki z uśmiechem, po czym odszedł kilka kroków od łóżka.

Pacjentka została zaopatrzona, zaś Bohei miał w końcu chwilę czasu aby zaczerpnąć z manierki kilka łyków wody. Nie miał jednak w zamiarze się obijać, zwłaszcza gdyż dobrze zdawał sobie sprawę z tego co właśnie działo się w szpitalu. W takim momencie wewnętrznie podziękował sobie samemu, że załatwił swoje potrzeby przed bitwą, zwłaszcza związane w wypróżnieniem. Jego duże czarne ślepia znowu ruszyły w poszukiwaniu swojej liderki, zaś gdy tylko zlokalizował Misae od razu skierował się do niej po dalsze instrukcje.

- Misae-sama, zająłem się pacjentką, teraz odpoczywa i dostaje leki przeciwbólowe. Mogę się do czegoś przydać na ten czas. - dodał zmotywowany, dobiegając do Yamanaki.

1. Bohei lokalizuje Misae.
2. Iryonin zaprowadza pacjentkę z raną głowy do łóżka i udziela jej pomocy.
3. Nastolatek odpoczywa i uzupełnia płyny.
4. Młody Imoto kieruje się do Yamanaki, oferując swoją pomoc.

STATYSTYKI:

  Ukryty tekst

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"
• Duża torba na pośladkach
• Torba na lewym biodrze
• Manierka przymocowana do pasa na prawym biodrze
• Kabura na lewym udzie
• Kabura na prawym udzie

  Ukryty tekst

[Keion]

Mujin najwidoczniej bardzo mi zaufał, nie kontrolował specjalnie tego co robię, jak robię i czy nie tracę na to za dużo czasu. Z jednej strony Jego zaufanie sprawiało że czułem się uznany, ale z drugiej bardziej się obawiałem tego że nikt nie ma nade mną kontroli i jeśli popełnię błąd to z bardzo dużym prawdopodobieństwem Kazuki straci życie. Po parunastu minutach czytanie i układania przepisu na lekarstwo udało mi się wybrać te które moim zdaniem powinny załatwić sprawę. Oczywiście przedstawiłem je czarnowłosemu i po krótce opowiedziałem, jakiego efektu spodziewam się po jakim składniku. Yokage wyraźnie przez chwilę się zastanowił nad tym co powiedziałem, ale widocznie nie zaobserwował w moim planie żadnego konkretnego błędu bo skomentował to krótko i dość przewidywalnie. Nie zostało mi nic więcej niż dokończyć dzieła i mieć nadzieję że dokonałem dobrego wyboru oraz że nie popełnię żadnego błędu.

Zacząłem od przygotowania kolby okrągło dennej do której nalałem 100 mililitrów sake, chyba że znalazłem jakiś inny alkohol spożywczy o bardziej medycznym zastosowaniu. Kolbę ustawiłem w niewielkiej odległości nad podgrzewaczem i ustawiłem ogień na możliwie jak najmniejszy by temperatura podnosiła się bardzo powoli. Następnie poszukałem noża do siekania składników, czegoś co mogłoby posłużyć za deskę do krojenia oraz zebrania samych składników i zacząłem bardzo drobno siekać wszystkie składniki. Dodawałem kolejno każdy z składników każdorazowo sprawdzając czy z kolbą i jej zawartością nie dzieję się coś złego. Po dodaniu wszystkich składników pozwoliłem by całość się jeszcze gotowała do 10 minut, po czym przygotowałem naczynie na przecedzenie wywaru. Szczypcami laboratoryjnym przelałem substancje przez jałowy materiał do nowego naczynia mieszając ją z gorącą wodą w proporcjach 2:1 i odstawiłem w bezpieczne miejsce do ostygnięcia.
- Wywar gotowy musi jeszcze ostygnąć. Drobno posiekane składniki dodawałem do 100 militrów alkoholu w kolbie która cały czas była nad bardzo małym ogniem. Po dodaniu wszystkich składników zostawiłem całość żeby się jeszcze przez 10 minut gotowała, po czym przelałem przez jałowy materiał do nowego naczynia mieszając z gorącą wodą w proporcjach 2 do 1. - Po odstawieniu mikstury do ostygnięcia podszedłem Mujina i skróciłem mu cały proces. Zdawałem sobie sprawę że był bardzo zajęty, ale wolałem mu przedstawić proces i gdyby miał jakieś zastrzeżenia powtórzyć całość jeszcze raz. Zaś jeśli nie miał żadnych zastrzeżeń chciałem zaproponować mu pomoc w prowadzeniu notacji z zachodzących procesów.

W międzyczasie w placówce znowu się zrobiło głośno co sugerowało że do szpitala trafili nowi ranni, a my wciąż nie poradziliśmy sobie z Kazukim. Miałem nadzieję że moja grupa sobie jakoś beze mnie poradzili, ale póki co nie chciałem zostawiać Yokage licząc ze jeszcze mu się na coś przydam.

TL DR:
1. Zebranie składników oraz sprzętu.
2. Przygotowanie antidotum.
3. Podejście do Mujina zdanie mu sprawozdania i zaproponowanie pomocy.

Chakra

  Ukryty tekst

Karta

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?p=103690#p103690
Opaska na czole, Kabur na prawym udzie, Torba na lewym pośladku, Torba na prawym pośladku (wyprawka eventowa)

  Ukryty tekst

[Misae]

Jest jedno słow, którego w szpitalu się nie wymawia. No dobrze. Są to dwa słowa. Spokój oraz cisza. Powiedzenie ich na głos wywoływało zawsze lawinę ogromnych komplikacji i nieszczęść. Tak jak na przykład teraz. Misae korzystając z chwili odpoczynku jedynie pomyślała o jednym z tych dwóch zaklęć ciesząc się, że po ciężkim przypadku może sobie pozwolić na regenerację oraz uzupełnienie płynów, umycie rąk, nawet mimo akcji ratującej szpital przed zalaniem znalazł się na to moment. Nawet jej Delta Szwardon Super Cool Komando Jaszczurów Alfa pracował w pocie czoła. Była z nich ogromnie dumna. Dawali z siebie wszystko i nawet nie próblowali narzekać. To jedno z najbardziej niespodziewanych spotkań było jedną z najlepszych rzeczy, które spotkały ją w życiu.
I właśnie wtedy. Właśnie wtedy kiedy powinna myśleć o niczym konkretnym pomyślała o spokoju... i szlag go jasny trafił, co zaraz zaczęli napływać pacjenci. Nie chodziło o to, że nie spodziewała się, że to się stanie - dziękowała bogom, że dzięki temu, że mieli chwilę deszcz juz nie był straszny rannym, jednakże natężenie pierwszych ofiar walk było dosyć spore i coś jej podpowiadało, że to tylko początek.
Od razu się zerwała. Zaciągnęła rękawiczki na dłonie. Od razu doskoczyła do pacjentów. Shigemi bardzo szybko wybrał dwójkę dla siebie, a kunoichi oceniała stan pozostałej ósemki. Musiała wiedzieć kogo i do jakiego przypadku przypisać. Niestety zdawała sobie sprawę, że nadchodzi ten moment kiedy będą już decydować kogo ratować, a kogo zostawić pozwalając mu odejść w spokoju. Dodatkowo miała z tyłu głowy świadomość, że przecież część z tutaj rannych będzie wracała na front, nie mogli prowadzić samych ciężkich przypadków, które będą musiały kontynuować hospitalizację. Wzięcie kilku lekkich zapewniało pewność, że będą oni za chwilę w pełni sprawni i gotowi to oborny miasta.
Gdy miała ułożony w głowie plan działania spojrzała po obecnych.
-Bohei - rana na czole, jak skończysz będę potrzebować twojej asysty - przeniosła spojrzenie na kolejne osoby -Tetsuro, zajmiesz się mężczyzną z oparzeniami. Ja biorę kobietę ranną technikami dotonu. Kuro przekaże kolejnej grupie pozostałych rannych, część z nich nie może zwlekać z pomocą. - wydawała polecenia. Niestety ich zespół był ciągle pomniejszony o Keiona, co skutecznie zmniejszało ich zdolności medyczne.
Pomogła przenieść i ułożyć ranną kobietę na łóżku.
-Jesteś w dobrych rękach, zaraz poczujesz ulgę - obiecała jej, delikatnie się uśmiechając, po czym przeszłą do analizowania ogromnej, brzydkiej rany. Szybko zdała sobie sprawę, że najgorsze z czym przyjdzie im walczyć będzie intensywna utrata krwi. Szczęśliwie miała w głowie cały plan działania.
-Aka podaj jej najpierw kroplówkę z lekiem przeciwbólowym. Ja przygotuję stanowisko. I zobaczę jak wygląda rana. Przygotuj tą samą pastę co w przypadku poprzedniego pacjenta. Tym razem z dwóch pigułek. Zaraz potem podepnij proplówkę z glukozą oraz elektrolitami. Będzie potrzebować transfuzji, niech Kuro lub Shiro przyniosą krew. - wydała szybkie polecenia Ace i sama przeszła do dzialania. Najpierw zaczęła oceniać stan rany i oczyszczać ją wodą powoli usuwając fragmenty ziemi i skał. Musiała zobaczyć jak wygląda i jak najszybciej zlokalizować miejsce krwawienia. Kiedy tylko Aka miała zająć się podpięciem odpowiednich płynów Misae powinna już mniej więcej wiedzieć co się dzieje w środku. Gdy tylko podane zostały środki znieczulające przeszła do zakładania zacisków na największe krwawiące naczynia, mniej więcej wtedy powinna już oczyścić sobie pole zabiegowe. Musiała zatrzymać krwawienie, a wiedziała, że nie da rady zaklepić ich wszystkich w jednej chwili, zwłaszcza, że same rany nie były jeszcze odpowiednio oczyszczone i zdezynfekowane. Jeżeli zaczęłaby brawurowo od tak wszystko leczyć mogłoby dojść do poważnej infekcji, skutkującej ostatecznie śmiercią pacjentki kilka dni po zabiegu.
Liczyła, że w międzyczasie pojawi się już Bohei - wszak miał do założenia raptem kilka szwów. Bez względu na to kiedy się pojawi gdy zabezpieczyła wszystkie naczynia i rana została odpowiednio oczyszczona mogła przejść do części z leczeniem. Zapewnienie płynów i leków powinno wzmocnić kobietę i kupić jej oraz Misae i Ace trochę czasu. Potem pozostało złożyć dwie pieczęcie i skupić chakrę. Jej dłonie opatuliła zielona, skrząca się energie. Gdy zaczęła przykładać dłonie w pobliżu rany usłyszała głos za plecami. Bohei.
-Dobrze, że jesteś. Musimy jak najszybciej pomóc jej odzyskać siły. Straciła bardzo dużo krwi. Aka, oczyszczaj dalej rany - przekazała zadanie kobiecie -Bohei będziesz musiał pomóc mi z ranami. Musimy je dalej zasklepiać. Będziesz musiał ściągać część tkanek prostymi szwami, które usuniemy gdy wszystko będzie zasklepione. Gdy zbierzesz skórę bliżej, łatwiej będzie zmusić tkanki do regeneralcji i szybciej osiągniemy porządany efekt. Musicie stopniowo usuwać też kleszcze z kolejnych naczyń, gdy będą one zasklepione. Musimy działać płynnie niczym jeden organizm - instruowała oboje. Od płynności ich działań zależało życie kobiety. Misae wiedziała, że musi dostosowywać miejsce leczenia do aktualnej sytuacji. Nie zamierzała także kazać się domyślać pozostałym. Jeżeli widziała, że pomijają jakiś zacisk, albo coś wymaga doczyszczenia mówiła prosto, bez pretensji i piętnowania. Dostosowywała również tempo do sytuacji. Jeżeli kobieta dostałaby zapaści musiałaby natychmiast przyspieszyć cały proces i instruować Akę aby podała odpowiednie leki. Misae zdawała sobie sprawę, że tak ciężki przypadek wymaga dopasowania działania do tego co obecnie się dzieje i nie upierała się na żadnej konkretnej ścieżce, była elastyczna do tego co siędziało.

Tomoe spojrzał na towarzysza, który zrobił się smutny. Fenek nie był okrutny. Nie umiał też prowadzić bardzo złożonych procesów planowania. Żył chwilą. Rozumiał smutek rozmówcy. Zapewne gdyby Misae była ranna sam byłby zmartwiony. Zapach krwi nigdy nie wróży niczego dobrego. Sięgnął więc i zanurkował do plecaka, na którym leżał i wykonując wymach pyszczka rzucił w kierunku drugiego liska trochę suszonego mięsa. Jemu się ono przejadło, ale może tamten zje ze smakiem.
-Połóż się obok i jedz. Musimy teraz siedzieć w spokoju. Misae się denerwuje jak idę patrzeć co robi gdy śmierdzi krwią - powiedział ponownie moszcząc sobie wygodne legowisko na plecaku. Czuć było strach i emocje. Czuć było śmierć w powietrzu. Wolał się w tym momencie skupić na odpoczywaniu. Nic tu po liskach.

1. Odpoczynek, picie, mycie rąk
2. Podział przypadków
3. Wysłanie Aki aby podpięła odpowiednie płyny, samej zabezpieczając naczynia krwionośne kleszczami chirurgicznymi i oczyszczając ranę
4. Rozdysponowuje zadania po sobie, Bohei'u oraz Ace zaczynając leczyć również chakrą.
5. Dopasowanie tempa i siły techniki do aktualnej sytuacji pacjentki.

Tura summonów - 3

Imię

Pikushī

Ranga

E

Koszt

Przyzwanie na 5 tur

D: 15% | C: 11% | B: 8% | A: 3% | S: 2% | S+: 1%

Wygląd Mała jaszczurka mieszcząca się w dłoni. Już na pierwszy rzut oka widać jego młody wiek - zwłaszcza po proporcjach ciała i spojrzeniu. Swoimi ogromnymi, błękitnymi oczami ogląda świat z zainteresowaniem. Zaufaniem. Jego brzuszek jest śnieżnobiały, a łuski na grzbiecie, ogonie i głowie przyjmują barwy od jasnoniebieskiej po granatowy, przesiane przez różowe plamki na czole i karku. Wprawny obserwator może dostrzec drobne prążki na małych łapkach.. Porusza się z niebywałą szybkością, zdawać by się mogło, że jest wszędzie na raz.

Charakter Jego imię mówi samo za siebie. Chochlik. Młody, ciekawski. Wszędzie go pełno. Jest otwart na świat i chce czerpać z niego całymi garściami. Opiekuje się swoją młodszą siostrzyczką Egao. Mówi tak szybko, że często mało kto rozumie co mówi. Dosłownie potrafi wyrzucać z siebie potok słów, nie tworzących nawet składnego zdania, przez brak kropki, która by mogła poskładać je w całość. Radosny, zawsze uśmiechnięty. W powiernikach paktu widzi przyjaciół, których chętnie pozna i zobaczy czego mogą go nauczyć.

  Ukryty tekst

Imię

Ganko

Ranga

E

Koszt

Przyzwanie na 5 tur

D: 15% | C: 11% | B: 8% | A: 3% | S: 2% | S+: 1%

Wygląd Mieszczący się w dłoni, niesamowicie intensywnie zielony kameleon, o dużych, brązowych ślepiach. U każdej z łapek ma po trzy, chwytne palce oraz długi skręcony w spiralę ogon. Głowę zdobi mu kostny wyrostek. Porusza się z widocznym gołym oka zawzięciem. Nie jest to jaszczurka, z której można w kaszę dmuchać. Udaje bardziej groźnego niż jest. Na grzbiecie widać przebijający się dopiero grzebień z łusek. Wyraz jego pysia jest często poważny, nie pasujący do jego wyjątkowo młodego wieku.

Charakter Potomek samego mędrca, przez co jest bardzo ambitny. Stara się być poważniejszy niż jest w rzeczywistości by ostatecznie i tak dawać swojej dziecięcej naturze dojść do głosu. Małomówny, choć zna ludzki dialekt. Woli aby przemawiały jego czyny, a nie słowa. Najbliższy przyjaciel „Chochlika”. Zawsze są razem i są sobie wierni. Razem planują w przyszłości być najsilniejszymi przedstawicielami swojego rodu. Pozytywnie nastawiony do ludzi i innych. Wydawać by się mogło, że nie jest zbyt przyjazny, ale to zdecydowanie mylne wrażenie.

  Ukryty tekst

Imię

Egao

Ranga

E

Koszt

Przyzwanie na 5 tur

D: 15% | C: 11% | B: 8% | A: 3% | S: 2% | S+: 1%

Wygląd Najmniejsza i zdecydowanie najmłodsza z całej grupy dziewczynka, której łuski na całym ciele są białe, choć w świetle zdawać by się mogło, że mienią się kolorami od beżu, przez róż, aż po jasny lazur. Duże oczy o kolorze nieba zimą, pozbawione są źrenic. Ciałko dalej zachowało dziecięce kształty, co przejawia się w pulchnym brzuszku i łapkach, które jeszcze niezgrabnie utrzymują ciężar jaszczurki. Ogonek mocny u nasady, lekko zwężający się ku końcowi, posiada zrogowaciałe łuski tworzące coś na wzór kolca. Na głowie, podobne wypustki tworzą cztery rogi, nadające całej dziewczynce wyrazu.

Charakter Mała, lecz o wielkim serduszu i wielkiej duszy. Choć często niezgrabna, jest bardzo odważna, czując, że ma wsparcie swoich przyjaciół. Chce wraz z nimi zwiedzać świat, który choć czasem straszny, jest dla niej źródłem wszystkiego co ciekawe. Szybko się uczy i wierzy, że dorówna swoim kompanom. Zna podstawy ludzkiem mowy, dopiero się jej ucząc. Jest bardzo czuła i lubi się przytulać grzejąc swoje ciałko od innych. Pogodna i zawsze uśmiechnięta.

  Ukryty tekst

Imię

Bosu

Ranga

E

Koszt

Przyzwanie na 5 tur

D: 15% | C: 11% | B: 8% | A: 3% | S: 2% | S+: 1%

Wygląd Najstarszy z paczki młodziaków, co widać zarazem po jego już dojrzalszych rysach, jak i spojrzeniu. Jego łuski są koloru buletkowej zieleni,lekko przydymione. Szare oczy, podkreślone są kontrastującą, czerwoną farbą, nadającą młodzieńcowi pewnej dzikości. Jest na tyle duży, że spoczywającą na ręce jego gruby, ogon zwisa. Łuski na grzbiecie układają się na siebie płytowo. By jeszcze bardziej odróżnić się od młodszych towarzyszy na wysokości pasa posiada jasnobrązową przepaskę. Chowa tam różne przedmioty, jak często podkreślając takie, które mogą przydać się w każdym momencie.

Charakter Typowy szef „gangu”. Poważny, ładnie i wyraźnie się wysławiający. Zawsze na przedzie swojej paczki. Nie boi się niczego, a przynajmniej zawsze takie sprawia wrażenie. Wskoczy za pozostałymi maluchami w ogień i na pewno nie da ich skrzywdzić. Bywa porywczy i mówi często więcej niż powinien nie przejmując się tym co pomyślą sobie inni. Bywa uparty i krnąbrny, co często robi za maskę, by złudnie dodać mu wieku i powagi. Gdy pozna kogoś lepiej i nie ma maluchów obok pozwala sobie na żarty i rozluźnienie. Nie zdarza się to niemal wcale, lecz w takich chwilach Bosu, nie musi być bosem.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Karta:

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): - Torba na lewym i prawym biodrze, plecak, rękawiczki ze stalowymi ochraniaczami na dłoniach, na lewym ramieniu opaska „Zjednoczonych sił Sogen”

  Ukryty tekst

[Tetsurō]

---

Ostatnia Bitwa o Kōtei

EVENT

---

Wszyscy dzielnie walczyli z zadaszeniem, stawiali podpory czy zszywali tkaniny tak, aby stworzyć spore płachty na dach. Plan nie był idealny, wykonanie z resztą też, tutejsi ludzie w końcu byli lekarzami, nie inżynierami czy krawcami, a on sam nie mógł nadzorować wszystkiego i robić za nich. Nie mieli też czasu na perfekcyjne rozwiązanie. Bolało go to, czuł, że mogliby to zrobić lepiej, gdyby tylko mieli trochę więcej czasu, to mogliby pozbyć się tych niedoskonałości, źle naciągniętego materiału, czy fałd stworzonych przez nierówno pociągnięty szew. No ale nie było na to czasu, musiało być tak jak było. Mimo tych defektów, Tetsuro był zadowolony. Plan minimum osiągnięty, na poprawki może będzie czas później, teraz jednak trzeba było zająć się pacjentami. W ramach podziękowania jeszcze tylko skłonił się wszystkim, którzy postanowili udzielić mu rąk do pracy, a następnie pognał tam, gdzie czekali jego kompani. Zaraz mieli pojawić się pierwsi ranni z rozpoczętej niedawno bitwy, teraz będzie ich tylko spływać więcej i więcej.

- Midori, oprowadź Taisho-sama do miejsca, gdzie będzie mógł się zregenerować i podaj mu coś odżywczego, co przyspieszy odbudowę organizmu. - rzucił do swojej pomocniczki, a następnie podszedł do swojego przełożonego. Nie ważne, że był on szefem delegacji, w murach tego szpitala to on tutaj był przywódcą. Jego zadaniem było, aby obrońcy przeżyli swoje rany, oznaczało to tyle, że nie mogli ruszyć do walki, zanim ich ciała w pełni się nie zregenerują. Co prawda Zielonowłosy użył na nim potężnej techniki leczącej, jednakże jego ciało potrzebowało jeszcze chwili, aby w pełni dojść do siebie.

- Taisho-sama, dwie średnie klepsydry powinny wystarczyć, aby twoje ciało doszło do siebie. Wtedy możesz dołączyć do towarzyszy. - z poważną miną upomniał wojownika Kaguya. Swoją śmiercią nie przysłuży się Unii, musieli pamiętać, że byli tutaj pomóc, ich dom dalej był daleko, priorytetem było, aby wrócili w całości do miejsca, gdzie dalej byli potrzebni - do ich domu. Tak więc, Tetsuro polecił mu, aby odczekał dwie piętnastominutowe klepsydry. To powinno wystarczyć, aby jego ciało było w stanie ruszyć do walki.

Zielonowłosy ucieszył się, słysząc słowa pochwały od innych lekarzy i pielęgniarzy. Nawet Misae pochwaliła jego wyczyn, to było miłe. Mimo tego, że wiedział, że mógł zrobić więcej, to i tak pomógł znacząco, to się liczyło.

- Dziękuję, ale to nic wielkiego. Na pewno klanowi mistrzowie zrobiliby to lepiej, szybciej i taniej. Jeszcze długa droga przede mną. - skłonił się Misae, dziękując jej za jej miłe słowa, oraz za pomoc, którą także mu udzieliła.

- No i bez twoich małych towarzyszy też nie szło by tak dobrze. Kim oni są? Potrafią mówić, rozumieją co do nich mówimy. To są jakieś dobre duchy? Bardzo inteligentne gatunki zwierząt? Czy może to jakaś sztuczka shinobi, albo tresura? - ciekawiło go, kim byli ci dziwni przybysze. Mieli chwilę, więc mógł zapytać, zanim po raz kolejny rozpocznie się walka o życie pacjentów.

Kiedy Misae oddelegowała mu pacjenta, Tetsuro podszedł do niego i przyjrzał się jego ranom. Kolejny poparzony. Ciekawe czy to właśnie dlatego został on mu przypisany. Tym razem jednak rana była dużo poważniejsza niż w przypadku Taisho. nie mogli więc przyjąć tak łagodnego sposobu regeneracji, bo zająłby pół dnia, a na to nie mieli czasu. Trzeba będzie użyć szybszego, ale przez to też bardziej inwazyjnego sposobu. Regeneracja będzie postępować dłużej.

- Podawaliście mu coś w trakcie drogi do szpitala? - zapytał tych, którzy wnosili rannego, prowadząc ich w stronę łóżek, które były przypisane do Tetsuro. Kiedy podeszli, wskazał im, aby położyli nosze na jednym z wolnych łóżek, samemu dokładnie przemywając ręce i ubierając świeże rękawiczki z delikatniej skórki. Zielonowłosy się rozejrzał po okolicy, Midori poszła pomagać Bohei'owi, więc pozostał on sam na placu boju. Teraz przydałaby mu się technika, o której wspominał Kuroi. Po raz kolejny tego dnia. Będzie musiał zdecydowanie z nim o tym porozmawiać, kiedy tylko będą mieli okazję. No ale teraz był sam, więc musiał sobie radzić. Na szczęście środki, które Midori przyniosła do leczenia Taisho jeszcze pozostały, wiec będą mogli z nich skorzystać, przynajmniej na początku.

- Opowiadaj, jak się tego nabawiłeś młodzieńcze. Jak sytuacja na polu bitwy? - zapytał swojego pacjenta, chcąc aby w ten sposób skupił się na rozmowie, a nie na tym jak bardzo boli go rana. W trakcie wysłuchiwania jego opowieści, Zielonowłosy skinął pozostałym, którzy go przynieśli, odprawiając ich w ten sposób, po czym wziął skalpel i zaczął rozcinać zwęglone ubranie, tak aby mieć pełen ogląd na ranę chłopaka. Nie jest dobrze, musiał dostać jakimś katonem frontalnie, gdyż płomienie dosyć mocno go objęły.

- Jesteś z Sogen? Czy może reprezentujesz jakiś klan z poza? - zapewne poznałby po jego mundurze, ten jednakże został zniszczony przez ogień, przez co nie będzie to takie proste. Z resztą, dalej chciał zajmować pacjenta rozmową. To była najlepsza rzecz - odwrócenie uwagi, wielu pradawnych mistrzów wspominało o tym w swoich tekstach, pisząc, że ma to zbawienny wpływ na odczucia pacjenta i jego reakcję na bodźce pojawiające się w trakcie leczenia. Po zdjęciu spalonej kamizelki z chłopaka, Tetsuro podszedł do biurka, gdzie leżały przeróżne medykamenty. Sięgnął po coś przeciwbólowego, pigułkę ze skrzepniętą krwią, oraz jakiś płyn, który był bogaty w środki odżywcze. Trzeba pobudzić jego ciało do działania, jeżeli miał wrócić do bitwy dzisiejszego dnia. Na szybko roztarł wszystko w moździerzu na pastę, po czym rozwodnił ją do konsystencji zdatnej do wypicia. Z tak przygotowanym płynem przyszedł do swojego pacjenta i podał mu go, pomagając mu go wypić przez podtrzymywanie szklanki.

- Jestem Tetsuro, pochodzę z Unii Samotnych Wydm. - wspomniał chłopakowi, w końcu najpierw on sam zapytał go o jego pochodzenie, więc dobrze by było, aby także się przedstawił.

- Podałem Ci środki regeneracyjne oraz przeciwbólowe. Twoja rana jest rozległa, więc trochę tu z nami zostaniesz, ale spokojnie, wyprowadzimy Cię z niej. - uśmiechnął się do chłopaka, a następnie odstawił szklankę na jeden z pobliskich stolików.

- Midori! - krzyknął za swoją pomocniczką, która powinna już powoli kończyć pomaganie Bohei'owi. Zdecydowanie przyda mu się teraz dodatkowa para rąk. Poparzenia były trudnymi ranami, tutaj nie wystarczyło zszyć rany. Problem był dużo rozleglejszy i czasochłonniejszy, więc lepiej będzie pracować we dwójkę.

- Mamy kolejnego pacjenta z poparzeniem. Przygotuj wodę do schładzania oparzonych tkanek oraz pojemnik na martwą tkankę. Trzeba będzie ja całą usunąć. - powiedział do swojej pomocniczki, podchodząc przy okazji do stolika z narzędziami i biorąc z niego skalpel, oraz długi rulon bandaża.

- Muszę rozpocząć natychmiast, na pewno rana cię piecze. Jeżeli wolisz, mogę zasłonić Ci oczy, bądź dać też coś do zagryzania, gdyż z początku będzie to boleć. Leki potrzebują chwili, aby zadziałać. - wskazał chłopakowi aby się położył, odsłaniając w całości ranę, a następnie skinął do Midori, która powinna już być ze schłodzoną wodą.

- Midori, jak wcześniej. Schładzaj ranę zimną wodą. Co jakiś czas też przemywaj świeżo co oczyszczone miejsce. - po wydaniu poleceń, zabrał się za mozolne usuwanie martwej tkanki. Ona już się do niczego nie przyda, nie zregeneruje się, więc musiała zostać usunięta, aby na jej miejsce wyrosła nowa.

- Z jakiego powodu walczysz? Chronisz rodzinę? Czy wydano Ci taki rozkaz? Ktoś szczególny na ciebie czeka? - zaczął zadawać kolejne pytania, oczywiście jeśli tylko pacjent nie życzył sobie włożenia w usta drewnianego kołka, który będzie w stanie zagryzać z bólu. W tym czasie Zielonowłosy skrupulatnie oczyszczał ranę, odkładając martwą tkankę do przyniesionego przez Midori pojemnika. Co jakiś czas też robił jej miejsce, aby mogła przepłukać i schłodzić miejsce, gdzie on pracował, w tym czasie przenosząc się na inny skrawek jego aktualnej rany.

To była żmudna praca, jednakże nie była bardzo trudna, tak więc udało im się z nią ogarnąć. Kiedy wszystko było przygotowane, Zielonowłosy sięgnął do swojej torby, gdzie nosił zwój z przeróżnymi składnikami kulinarnymi, których używał w gotowaniu. Wielokrotnie słyszał, że na oparzenia słoneczne dobrze działa miąższ z aloesu, często używanej na pustyni rośliny. Jego siostra lubiła robić z niej napoje nawadniające na ciężkie treningi, więc z wielu źródeł wynikało, że powinno to pomóc. Po odpieczętowaniu ze zwoju, zielonowłosy szybkim ruchem przeciął gruby liść, odsłaniając jego glutowaty środek, a następnie chciał z niego wyciąć płat o grubości kilku milimetrów.

- Nałożymy Ci to na ranę. To jest roślina z pustyni, bardzo dobrze nawadnia i schładza ranę, powinna pomóc w regeneracji twojej rozgrzanej rany. Na to nałożymy bandaż. - Zielonowłosy znowu spojrzał w stronę Midori. Rana była rozległa, więc będzie potrzebował jej rąk do pomocy. Bardzo delikatnie ułożył na oczyszczonej ranie aloes, a następnie zaczął bandażować miejsce tak, aby lecznicza roślina nie miała jak się wydostać z pod płachty materiału. Oczywiście, kiedy było to potrzebne, prosił towarzyszkę o pomoc. Kiedy skończyli, uśmiechnął się do swojego pacjenta.

- Póki co skończone. Zostawimy cię jeszcze na trochę do obserwacji, później będziesz mógł się przenieść do części wypoczynkowej. Za około godzinę będziemy musieli Ci zmienić opatrunek. Midori, przypilnuj, aby nasz pacjent dużo pił i nie ruszał się zbyt wiele, ważne, aby aloes nie wysuwał się spod opatrunku. Roślina będzie nam potrzebna przy zmianie opatrunku, więc w razie jakichś problemów, możesz do nas przyjść tutaj. - skłonił się swojemu pacjentowi, a następnie ruszył w stronę wejścia do ich sektora, gdzie zapewne zaraz będą gromadzić się kolejni pacjenci, więc musiał być gotowy na rozpoczęcie kolejnej operacji. Jeżeli był chwila przerwy, to sięgnął po bukłak z wodą i wziął solidnego łyka. Zdecydowanie on także musiał pilnować, aby dobrze się nawadniać.

Kiedy Zielonowłosy stał i czekał na pacjentów, przyglądał się swoim towarzyszom i temu jak pracują. Być może dostrzeże, że jest im potrzebna dodatkowa ręka, albo w jakikolwiek inny sposób będzie w stanie im pomóc. Jeśli tak, to bez ogródek podchodzi i pomaga, korzystając z tego, że aktualnie on sam nie ma żadnego pacjenta do pracy.

TL DR :

1. Rozmowa z Taisho i odesłanie go do punktu wypoczynkowego
2. Szybka rozmowa z Misae i podziękowanie za pochwałę
3. Oględziny oparzonego pacjenta i podanie mu medykamentów
4. Oczyszczenie jego rany z martwej tkanki i schładzanie rany
5. Wykorzystanie pustynnego aloesu do stworzenia opatrunku żelowego
6. nakazanie pacjentowi pozostanie do obserwacji, oraz udanie się do wejścia do sektora, w celu wyczekiwania kolejnych rannych.

Marionetka - Skorpion

marionetka - Goryl

  Ukryty tekst

Staty

  Ukryty tekst

Itemki

• Złota Odznaka Ninja Ayatsuri noszona na szyi na łańcuszku
• Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen" przywiązany na lewym ramieniu
• Kabura na broń na lewym udzie [30/30]
    Ukryty tekst
• Kabura na broń na Prawym udzie [30/30] :
    Ukryty tekst
• Torba Biodrowa na Biodrze z Lewej strony [80 / 80] :
    Ukryty tekst
• Torba Biodrowa na BIodrze z Prawej strony [25.5 / 80] :
    Ukryty tekst

Marionetki

  Ukryty tekst

Staty marionetek

  Ukryty tekst

[Papyrus]

---

Grupa Medyczna

---

Jaszczurki powoli kończyły swoją robotę skacząc z jednej podpory na drugą i przebierając swoimi maleńkimi łapkami. Niedługo miały wrócić do Misae i odmeldować, że zadanie zostało skończone. Dobrze tez, że były teraz przy "suficie", bo ruch na dole był naprawdę duży i z łatwością mogły zostać zadeptane lub całkowicie pokryte błotem.

Był to kontrolowany chaos, to co się działo w szpitalu polowym. Teraz już ludzie zostawali wprowadzani i wnoszeni bez przerwy. Krzyki, błagania, płacz, prośby - to wszystko rozchodziło się w akompaniamencie grzmotów, rytmicznego uderzania deszczu o tkaniny, mokrych dźwięków kroków na błocie oraz uderzeń i wstrząsów. Teraz dźwięki bitwy były tylko tłem i nie zawsze było je słychać.

To, co się działo, przynajmniej po widoku tych, którzy wchodzili lub zostali wnoszeni - było przerażające.

Misae wzięła się do roboty, rozdzielając rannych między siebie oraz swoją drużynę. Wiedziała, jak kolejne grupy pojawiają się w środku i robią to, co ona. Brakowało jedynie Mujina i Keiona, którzy zajmowali się antidotum, które miało się przydać wszystkim później. Nadzieja była taka, że im się udało.

Misae zajęła się bardzo poważną raną zadaną przez jutsu ziemne. Czy to była jakaś eksplozja czy coś innego - ciężko było powiedzieć - odłamek głęboko ją ranił. Rana była śmiertelna, Misae to widziała. Jednak nie chciała pozwolić, żeby kobieta umarła.

Aka wykonywała polecenia Misae. Kiedy kobieta znalazła się u nich na łóżku, przygotowała kroplówkę z mocnym lekiem przeciwbólowym, po czym przygotowała pastę. Dwie pigułki jak najbardziej były w stanie uzupełnić utraconą krew - a krew była tracona przez kobietę w zastraszającym tempie. Misae oceniła, że to nie wystarczy - chociaż był to dobry początek. Należało przetoczyć krew. Jeden z bliźniaków poszedł po to, co trzeba. Co do kroplówki z glukozą i elektrolitami - Misae nie mogła o to poprosić, bo nie było wiadomo, co to glukoza i elektrolity. Były jednak zamienniki - pigułki żywnościowe oraz substancje, które działały jak one, ale podawało je się dożylnie. Właśnie o to poprosiła Misae, a Aka przygotowała drugą kroplówkę z substancją, która miała zwiększyć energię kobiety na łóżku.

Poza tym, Misae pracowała nad raną kobiety. Obejrzała ją dokładnie, szukała krwawienia. Jej ręce, fartuch, łóżko dookoła - wszystko było we krwi. Kobieta krwawiła bardzo mocno. Misae znalazła kamień, który ją przebił. Nie był bardzo duży, ale prędkość musiała nadać mu siły. Tutaj też znalazła główne miejsce krwawienia. Śledziona była w strzępach. Kobieta nadawała się na stół operacyjny, ale Misae wiedziała, że nie miała na to czasu. Ledwo go starczało na dezynfekcje.

Kobieta już była nieprzytomna.

W tym czasie Bohei, wcześniej trochę zaaferowany i. chociaż chętny do pomocy, trochę natarczywy (nie przeszkadzało to Misae, pewnie nawet nie zauważyła jego młodzieńczego entuzjazmu. Ten entuzjazm jednak spowodował, że nawet w obecnej sytuacji potrafił mieć uśmiech na twarzy, co odwzajemniła pacjentka, która została mu przydzielona. Nawet jeżeli miała pół twarzy zalane krwią i niewiele widziała.

Midori, niestety, nie mogła mu pomóc, ponieważ wykonywała akurat polecenie Tetsuro i nie było jej w tej chwili w okolicy. Szczęśliwie jednak, nawet sam, Bohei sobie poradził. Tak, problem był niewielki, ale szybka interwencja może spowodować, że kobieta wróci na front i będzie walczyć w obronie świata, który był znany.

Bohei ruszył do akcji. Sam przygotował zestaw. Zdezynfekował ranę - kobieta syknęła, po czym się lekko roześmiała.

- Boli bardziej niż kiedy oberwałam - zażartowała, patrząc na młodego medyka. - Całe życie jeszcze przed tobą, a jesteś tutaj, na wojnie. Jak przyjdzie co do czego, uciekaj, nie oglądaj się. My będziemy ginąć, żeby taki fąfel jak ty mógł dalej przeżyć.

Cóż, niestety kroplówka nie mogła sobie kapać, ale kobieta bardzo dzielnie szwy przyjmowała. Jej włosy były mokre i chyba tylko dlatego jeszcze nie miały na sobie skrzepłej krwi. Na pytanie Boheia o broń, jaka trafiła ja w głowę, westchnęła.

- Kunai z notką, szczęśliwie dla mnie, nieszczęśliwie dla innych, poleciał dalej - wyjaśniła. - Dranie mają to, co my i wiedza wszystko o nas. A nas zaskakują. Ale zaraz pójdę, już mnie nie zaskoczą.

Szycie poszło bardzo sprawnie. Kobieta też wydawała się bardzo miła, na pewno nie chciała straszyć młodego medyka. Szwy założył jej ładnie, zdezynfekował, założył opatrunek. Bez Midori to od Boheia zależało czy założył kroplówkę sam czy nie, w każdym razie kobieta mu podziękowała i - albo czekała na koniec kroplówki, albo łyknęła pigułkę i ruszyła z powrotem na front.

Bohei pamiętał o nawodnieniu, zmienił ubrania i przyszedł do Misae, żeby jej pomóc.

Był zmotywowany, ale bardzo szybko mogło to z niego uciec. Kobieta, w której ręce - niemal po same łokcie, miała teraz Misae, była w tak złym stanie, że ratowanie jej było niemal głupotą. Jednak Aka już podpinała kroplówkę do transfuzji, po tym, jak Kuro ja przyniósł. Niestety, było desperacko. Było trudno. Podobnie, jak z negocjatorem. Misae brała bardzo ciężkie przypadku.

Teraz cała trójka zaczęła walczyć. Bohei pomagał Misae, jak tylko mógł. I miał pełne ręce roboty. Misae już zaczęła zasklepiać rany techniką medyczną (była absolutnie niesamowita), a on robił to, co do niego należało. Pozbycie się krwi za pomocą ogromnych ilości gazy, próba zszycia tego, co nadawało się do szycia, zdejmowanie zacisków i przesuwanie się powoli - ale szybko - w takt poruszania się Misae i jej pracy.

Jakoś szło. Ponownie, nie idealnie. Mogło to być trochę demotywujące, że to drugi pacjent, który tak źle odpowiada na leczenie - bo chociaż zielona chakra działała, ona i Bohei spędzili nad tym bardzo dużo czasu.

Ostatecznie jednak udało się ją zamknąć. Był to jednak heroiczny wysiłek - przede wszystkim emocjonalny. Należałoby odpocząć. Niestety - trzeba było zmienić prześcieradła, brudne ubranie i przyjąć następnych pacjentów.

Shigemi zgarnął dwóch, niezbyt ciężko rannych ludzi. Dzięki temu mógł zadziałać szybko i odesłać ich na front sprawnie. Shiro jednak mu nie pomagał przy leczeniu - Shiro i Kuro zajmowali się bardziej rzeczami typu sprzątanie lub noszenie rannych tutaj, w środku. Ale był Ao - starszy mężczyzna w niebieskim czepku - który był już obok i bardzo chętnie pomógł i wykonywał polecenia Shigemiego.

Zaczął od zdezynfekowania rany kobiety i przypilnowania, żeby nie krwawiła za bardzo zanim się nią nie zajął. Zobaczył przepiękny tatuaż smoka na jej ramieniu, niestety, teraz zniszczony przez ranę. Nawet po zszyciu nie będzie można go za bardzo uratować - a Shigemi nie miał czasu na bycie szczególnie dokładnym.

Przeszedł jednak do mężczyzny, któremu shuriken wrył się mocno w mięsień. Zaczął od odkażania, następnie zatamowania krwawienia. Mężczyzna był już trochę blady przez utratę krwi. Dostał jednak środek przeciwbólowy, dzięki któremu lekko się rozpogodził.

- Ciężko mi ruszać ręką. Zrobisz cis z tym? - zapytał.

No i Shigemi zrobił. Zielona chakra rozlała się na jego dłoni, a rana powoli się zasklepiała. Podano mu potem kroplówkę i pigułkę ze skrzepniętą krwią. Musiał trochę poczekać, ale wszystko powinno być w porządku.

Z kobietą poszło tak samo. Postąpił bardzo podobnie, jak przy mężczyźnie, ale tutaj już jego technika medyczna zadziałała tak, jak było trzeba. Skóra się ładnie zrosła, ale została blizna, która oszpeciła smoka, który był na jej ramieniu. Szczególnie, że wcześniej zszył rany. Podał jej pigułkę z krwią, a ona była gotowa wybyć na front i zwolnić łóżko.

Wcześniej jednak opowiedziała zainteresowanego Shigemienu, co się działo na froncie.

- To absolutnie piękne - powiedziała. - Ten chaos walki, ci obcy ludzie stojący ramię w ramię i krzyżujący miecze z innymi. To mój żywioł. Muszę tam jak najszybciej wrócić!

Cóż, nie było to szczególnie informatywne. No ale było.

Tetsuro odesłał Taisho razem z Midori do sąsiednich sektorów, żeby tam odpoczął i próbował zagadać Misae i podziękować jej za miłe słowa oraz porozmawiać o jej jaszczurkach. Cóż. Absolutnie nie było mu to dane, chyba, że chciał mieć na swoim sumieniu życie ludzi, którzy spływali do szpitala polowego i chciał zagadywać do Misae, która była niemal po łokcie w brzuchu pacjentki. Tetsuro nie wydawał się jednak ani bezmyślny ani nie wydawał się psychopatą, więc zareagował na chaos, jaki się pojawił wokół. Na swój raczej spokojny sposób.

Dostał pacjenta z bardzo rozległa raną, ale taką, jaką już znał po Taisho. Zadał pytanie ludziom, którzy go wnieśli, a oni pokręcili głowami.

- My nic mu nie dawaliśmy, ale nie wiem, jak na polu. Przejęliśmy go dopiero, jak się tutaj pojawił.

Wtedy mężczyzna został położony na jego łóżku, a Midori nie poszła pomagać Boheiowi, bo jeszcze była z Taisho w sąsiednim sektorze, ale potem miała wrócić do Tetsuro i mu pomagać. Następnie Tetsuro zadał pytanie swojemu pacjentowi pytanie, tuż po tym, jak podał młodzieńcowi pigułkę rozdrobnioną na pastę.

Ten odpowiedział mu jedynie przeciągłym jękiem. Wydawało się, że tak bardzo go boli, że nie był w stanie mu odpowiadać. Tetsuro jednak działał spokojnie, powoli zdejmując z niego ubranie. Myślał o tym, żeby młodzieniec powrócił do bitwy, ale czy tak naprawdę będzie w stanie? W każdym razie, zadawał mu pytania i sam zaczął opowiadać o sobie i o tym, co robił. Na pytania nie doczekał się odpowiedzi, widział jedynie łzy w oczach młodzieńca. To musiał być straszny ból.

Zjawiła się Midori, która niemal natychmiast była gotowa do pomocy i wykonywała chętnie polecenia Tetsuro.

Podano środki przeciwbólowe i wzięli się do roboty.

Opaska na oczy oraz coś do zagryzania było dobrym pomysłem. Schładzanie ran wodą - nie aż tak. Najmniejszy dotyk powodował niesamowity ból u chłopaka i ten wił się i krzyczał w kawałek drewna w ustach, dopóki nie stracił przytomności. I właściwie dopiero wtedy zielonowłosi mogli wziąć się do prawdziwej akcji usuwania martwej tkanki oraz zaleczania skóry. Rany były rozległe, zajmowanie się nimi czasochłonne. Stan pacjenta ciężki. Zostały nałożone żele, które miały pomóc chłopakowi wyleczyć się szybciej, opatrunek był założony. Te blizny tutaj, na jego ciele, będą paskudne, To na pewno.

Te rany absolutnie nie miały szans same się zaleczyć, a mężczyzna wrócić na front w jakikolwiek sposób. Czekała go sługa rekonwalescencja po takich ranach. Może nawet ból i problemy do końca życia.

Został na łóżku.

Keion był dorosły, był medykiem, Mujin już wcześniej zaproponował mu pracę u siebie. Oczywiście, że musiał mu w ten czy w inny sposób ufać. Dlatego Keion zabrał się za praktyczną cześć pracy alchemika (być może po raz pierwszy w życiu) i już kroił i rozdrabniał składniki, które zebrał z półeczek wokół niego. Działał sprawnie, dobrze sobie radził z nożem. Ilości tych składników w fiolkach nie były zbyt duże, więc musiał uważać, żeby niczego nie stracić.

W końcu jednak wrzucił je wszystkie do kolby, gdzie był alkohol i zagotował. Po czym gotował kilka minut. Mujin podał mu jeszcze chłodnicę na powietrze, żeby za dużo alkoholu nie wyparowało i Keion musiał zamontować ją do kolby. Szło dobrze. Po kilkunastu minutach wszystko przecedził, dodał do wody i zostawił do ostygnięcia.

- Dobrze. Ja też już prawie kończę - stwierdził Mujin, po czym dodał kilka kropel szarozielonego płynu do fiolki z trucizną i patrzył, jak zmienia ona kolor z klarownego żółtego na bezbarwny. Następnie się uśmiechnął i wyjął zza pazuchy pojemniczek i strzykawkę. Dodał tam szarozielonego płynu, a następnie skinął na Keiona.

- Jak twoja mikstura ostygnie - podaj połowę do wypicia, a to - pokazał na strzykawkę - podaj dożylnie. Ja przygotuję więcej antidotum, na razie mam jeszcze jedną dawkę. Zrobię tego więcej. Zawołaj mnie, jeżeli będziecie tam mieli taki chaos, że już sobie beze mnie nie poradzicie.



Trochę im nie poszło.

Ano, istotnie, nie poszło. Shinsu miał rację i teraz należało się spieszyć do medycznej. A nie byli jedyni, którzy do niej zmierzali. Pogrom, jaki odbywał się na polu bitwy w walce z przeciwnikami, do których nie dało się przygotować był bardzo ciężki. Szczęśliwie, ostatecznie jakoś się zebrali i wyruszyli do szpitala polowego, znajdującego się w ogromnej twierdzy, niedaleko murów miasta.

Padało jak cholera. Kamienie wciąż latały im albo nad głowami albo gdzieś obok - czasami niszczone, czasami uderzające w ludzi bądź twierdzę. Dość szybko się tam znaleźli, szczęśliwie. Kiedy wylądowali, widzieli żołnierzy pilnujących porządku oraz innych, którzy kręcili się i już wnosili rannych. Bądź rannych wchodzących samych.

Musieli dostać się do środka, a naprawdę, nie byli jedyni.

Najłatwiej, żeby dostać się do twierdzy miał Kuroi i Shinsu. Kuroi może nie mógł się przepychać ramionami - jedynie jednym ramieniem, a Shinsu biorąc notkę na twarz był trochę zdezorientowany i była szansa, że wlezie w ogóle gdzie indziej (jak udało mu się kierować swoje ptaki pozostawała zagadką). Więc oni mogli wejść, tym bardziej, że Misaki, Asugi i Anzou, tuż po szybkiej ocenie ich na zewnątrz, zostali przejęci przez profesjonalistów, którzy przynieśli dla nich nosze.

To jednak spowodowało, że Kuroi istotnie wszedł pierwszy. Shinsu, niewiele słysząc, tak mu dzwoniło w uszach, niedaleko po nim. Teraz nowa fala rannych miała dotrzeć do Jedenastki (Dwunastki ze stworem Ryuujina i Szesnastki z jaszczurkami skaczącymi pod sufitem). Było tu trochę mokro, ale płachty nad głowami spowodowały, że jednak nie kapało im na głowę.

Weszli lub zostali wniesieni do środka w kolejności.

Choć rana Kuroia wydawała się nie być poważna, było w niej coś niepokojącego. Skóra na przedramieniu była oszpecona i pokryta sino-złotymi siniakami, ale brak było otwartych nacięć czy krwi. Mięśnie ręki były napięte, jakby zesztywniałe, i choć ruchy palców były możliwe, całe ramię nie mogło się poruszać. Było coś niepokojącego w sposobie, w jaki unikał ją trzymał. Jego stan był średni

Pierwsza myśl po spojrzeniu na Shinsu to: "jak to się stało?". Jego twarz była pokryta bąblami i pękającą skórą, świadczyło to o poważnych oparzeniach. Jego postura była niespokojna, głowa przechylona, jakby próbował zrozumieć, co do niego mówią, ale stały, dzwoniący dźwięk w jego uszach utrudniał mu skupienie. Jego stan był średni.

Młody chłopak o ciemnejj skórze leżał na noszach, wyraźnie walcząc o każdy oddech. Jego oczy, choć otwarte, zdawały się patrzeć w dal, niekoniecznie rejestrując rzeczywistość wokół niego. Jego lewa noga była koszmarnym widokiem. Skóra była pęknięta, sina, zmiażdżona w wielu miejscach, a ukąszenie węża w górnej części uda dodatkowo komplikowało sprawę. Był w stanie agonalnym.

Dziewczyna. Asugi, o jasnofioletowych włosach leżała obok Anzou, wyglądając niemal jak jego odbicie. Jej skóra była blada, a jej twarz pokazywała wyraźne znaki bólu. Miejsce ukąszenia węża na jej nodze zdawało się być martwe, odbarwione, a jej puls był ledwo wyczuwalny. Była w stanie agonalnym.

Gdy wniesiono Misaki, można było usłyszeć stłumione westchnienia wśród personelu medycznego. Jej różowe włosy kontrastowały z jaskrawymi siniakami i ranami na jej ciele. Obie jej nogi były połamane w kilku miejscach, zniekształcone, a skóra zdawała się być zmiażdżona i rozerwana w kilku miejscach. Na jej ciele pojawiały się również głębokie siniaki, które sugerowały wewnętrzne krwotoki. Jej oddech był płytki. Jej stan był ciężki.


Zespół:

Aka
Ao
Midori
Shiro
Kuro

Uchiha Kazuki
Kaguya Taisho
Yokage Mujin
Imoto Ukatoro
Masaru
Ayumi
Kenji
Nieznana Dziewczyna
Yamanaka Meduki
Hazama Shinzou

+ 3h spóźnienia do wykorzystania
Czas na odpis Grupa Medyczna : 03:01 14.08.2023
Czas na odpis Grupa Regularna: 03:01 15.08.2023
Czas na odpis Prowadzącego : 00:01 16.08.2023

[Bohei Imoto]

Szpitalni medycy mieli ręce pełne roboty, pacjenci wymagali leczenia, zwłaszcza Ci w ciężkim stanie a za chwilę mieli przybyć następni. Bohei po zacerowaniu prostej rany na czole pacjentki, zdecydował się na podanie płynów z lekiem przeciwbólowym oraz pigułki koagulacyjnej. Niestety tym razem był zmuszony działać samodzielnie, Midori którą pragnął mieć u swego boku do pomocy, musiała wspierać Tetsura i jego zdecydowanie trudniejszy przypadek. Chłopak nie miał pretensji, takie były warunki i reguły funkcjonowania szpitala, gdzie jeszcze nie raz podczas tej wojny siły i środki do walki o życie będą ograniczone.

- Jestem shinobim, proszę Pani. Walka i wojny to integralna część tej profesji. Niestety nie mogę Pani tego obiecać, nie mógłbym spojrzeć w lustro gdybym uciekł i zostawił swoich towarzyszy na śmierć. Zresztą taka sytuacja nie będzie miała miejsca, ponieważ my tutaj bardzo wierzymy w Panią i resztę, którzy walczą o nasze życia na pierwszej linii. - powiedział młody iryonin, podnosząc głowę na końcu zdania i uśmiechając się szeroko do pacjentki.

- Miała Pani szczęście z tym kunaiem. Jak zleci kroplówka to proszę wziąć tą pigułkę na krzepliwość krwi. - dodał, kładąc lek na tacy przy łóżku pacjentki.

Misae wyglądała na wyczerpaną, od początku bitwy walcząc o życie tych najbardziej wymagających pacjentów była zmuszona używać spore pokłady swojej chakry. Baa, wykorzystała ją nawet podczas ratowania szpitala przed zalaniem, przywołując swoje niesamowite jaszczurki. Była zdecydowanie niesamowitą kunoichi, ale nawet tak doświadczony ninja jak Yamanaka używała do tego swojej chakry. Aktualna pacjentka miała równie skomplikowane obrażenia, podczas gdy młoda lekarka z Soso zasklepiała rany za pomocą chakry, w tym czasie Bohei ściągał dla niej rany za pomocą szwów, aby można je było szybciej zaleczyć. Ich działania musiały być dokładne, przez co i powolne, nie mogli się mylić i musieli działaś asynchronicznie. Chłopiec szyjąc i zakładając zaciski na tkankach, tym razem zupełnie nie przykuwał uwagi na ich estetykę, ponieważ priorytetem było jak najszybsze zatamowanie krwawienia. Nieustannie starał się nadążać za ekstremalnie skupioną Miase oraz dbać o pole operacyjne, regularnie je przemywając wodą oraz specjalnym płynem do dezynfekcji. Na ich czołach można było obserwować ciągły proces pocenia się, co jakiś czas widząc kapiące na twarz krople potu. Bohei'emu ciężko było ocenić ile czasu spędzili czasu nad poszkodowaną, ale zdecydowanie musiało to trochę trwać, gdy tylko udało się zatamować krwawienie chłopiec zamierzał odciążyć swoją idolkę i wraz z Aką, przygotować stanowisko na kolejnego pacjenta.

- Misae-sama, proszę chwilkę odpocząć. Na pewno zużyła Pani dużo chakry, ja i Aka zmienimy prześcieradło i przygotujemy stanowsiko. Należy się Pani chwila przerwy. - zaproponował, obdarowując Yamanakę szczerym i serdecznym uśmiechem. - Aka-sama, przynieś proszę świeże fartuchy, rękawice i resztę... a i środki, leki oraz narzędzie, które zużyliśmy. Trzeba uzupełnić stanowisko, ja tutaj wszystko posprzątam. - poprosił, odwracając się jak zwykle z uśmiechem w stronę Aki.

Podczas gdy pielęgniarka poszła po medykamenty oraz świeże ubrania, chłopiec zdjął zakrwawione prześcieradło aby przemyć łóżko środkiem do dezynfekcji. Wszystkie zakrwawione gazy musiały być wyrzucone i wymienione na nowe, to samo tyczyło się narzędzi, które musiały zostać wysterylizowanie. Stanowisko musiało być zdezynfekowane przed przybyciem nowego pacjenta, zaś stolik zabiegowy wyglądać jak przed zabiegiem, aby maksymalnie minimalizować ryzyko infekcji nawet w takich warunkach jak tutaj.
Gdy tylko stanowisko było gotowe a braki uzupełnione, Bohei przygotowywał się do dalszego działania zmieniając swoje zakrwawione odzienie ochronne i rękawiczki. Również odczuwał zmęczenie, mimo iż nie używał chakry to był zmęczony psychicznie jak i fizycznie, gdyż wszyscy medycy od początku bitwy działali na 200%. Zamierzał zostać przy Misae i wspierać ją jako asysta przy kolejnych pacjentach.

- Misae-sama, zostanę z Panią i będę asystował, co Pani na to? - zapytał liderkę, tym razem z mniejszym uśmiechem niż zwykle i lekką powagą. - Jest Pani niesamowita, podziwiam Panią za Pani wolę , chęci i dobroć. Chyba mogę szczerze powiedzieć, że cieszę się że tutaj jestem i że mogę u Pani boku pomagać innym. - dodał, tym razem z ponownie szerokim i szczerym uśmiechem.

1. Bohei podaje kroplówkę i leki zaopatrzonej wcześniej pacjentce.
2. Iryonin asystuje Misae w trakcie zabiegu.
3. Chłopiec przygotowuje stanowisko na kolejnego pacjenta.
4. Nastolatek rozmawia z Yamanaką, deklarując jej swoją pomoc.

STATYSTYKI:

  Ukryty tekst

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"
• Duża torba na pośladkach
• Torba na lewym biodrze
• Manierka przymocowana do pasa na prawym biodrze
• Kabura na lewym udzie
• Kabura na prawym udzie

  Ukryty tekst

[Shigemi]

Umiarkowana radość oplatała serce i umysł w chwilach, gdy po długich godzinach nieustannej pracy udało się przywrócić dwóch rannych ninja do stanu używalności. To było jak promyk światła przebijający przez chmury ciemności, nieznaczne, ale odczuwalne. Widok ich oddychających klatkami piersiowymi i delikatnie drżących rąk wypełniał mnie dumnym spokojem. Rany, które zadał im front, były wciąż obecne, wciąż istniała bolesna przeszłość, ale teraz mogli wrócić do walki. Ich oczy, mimo zmęczenia i bólu, wydawały się pełne nadziei. Były jak odbicie naszych własnych pragnień - pragnienia przetrwania, pragnienia zwycięstwa, pragnienia wzięcia udziału w tym wszystkim. Wiedziałem, że te chwile umiarkowanej radości były rzadkie, ale ważne, bo dawały nam siłę, by kontynuować. Ostatecznie, to właśnie ta umiarkowana radość sprawiała, że nie gasła w nas nadzieja, że nadal możemy działać jako oaza pomocy w tym wirze zniszczenia. Spojrzałem na ich twarze, widząc, jak powoli zwalniają moje łóżka, uśmiechnąłem się delikatnie do dziewczyny słysząc jej słowa i pomachałem jej na drogę i szybko posprzątałem, i przygotowałem moje dwa miejsca do pracy. Następnie wziąłem kilka łyków wody i cieszyłem się chwilą

Jednak chwila wytchnienia trwała bardzo krótko.
Wejście do szpitala polowego nagle wypełniło się napięciem i niepokojem. Gdy zaczęli pojawiać się nowi pacjenci, ich stłumione jęki i krzyki przenikały powietrze, wyostrzając atmosferę strachu i rozpaczy. To było poruszenie, które unosiło się wokół nas, tworząc nieuchronne napięcie. Każdy nowy ranny, zraniony wojownik, przynosił ze sobą falę emocji – bólu, lęku i beznadziei – które wibrowały w powietrzu, wpływając na każdego, kto się tam znalazł.
Moje spojrzenie znowu szybko wyszukiwało osobę, której mogłem pomóc. Zobaczyłem różowowłosą dziewczynę i nagle, jakby całe otoczenie nagle zwolniło, a ja niemal wstrzymałem oddech. Wszystko zaczęło się skupiać wokół tej jednej postaci. To była chwila, w której czas zdawał się być nieważny, a cała moja uwaga była skierowana na tę kobietę. Jej wygląd był wstrząsający i trudno było oderwać od niego wzrok. Stłumione westchnienia i reakcje wśród personelu medycznego tylko podkreślały powagę jej stanu. Jej różowe włosy, które w innych okolicznościach mogłyby kojarzyć się z delikatnością, teraz tworzyły przeciwny kontrast do jaskrawych siniaków i ran na jej ciele. To było widoczne zranienie, nie tylko fizyczne, ale i emocjonalne. Kiedy spojrzałem na jej nogi, które były połamane i zniekształcone, poczułem jakby całe moje wnętrze zamarło. Zdawało się, że same obrazy przywodzą na myśl ból, który towarzyszył tym obrażeniom. Skóra była zmiażdżona i rozerwana, co jeszcze bardziej zaostrzało obraz cierpienia, którego doznała. Głębokie siniaki na jej ciele sugerowały wewnętrzne krwotoki i dodatkowo zwiększały napięcie i niepokój, które czułem. Jej oddech, płytki i nieregularny, był jakby symbolem jej trudnego stanu. W tym momencie widziałem nie tylko fizyczny ból, ale i psychiczne wyniszczenie, które musiała przejść. Czułem się jakby wchodziłem w sferę, w której musiałem być nie tylko medykiem, ale i troskliwym wsparciem dla tej kobiety, która znalazła się w sytuacji skrajnej potrzeby. Jej stan był ciężki, to było jasne. Ale widok dziewczyny wyzwalał we mnie nie tylko zrozumienie trudności jej sytuacji, ale i silne pragnienie zrobienia wszystkiego, co w mojej mocy, by pomóc. To było nieodłączne uczucie medyka – widzieć cierpienie i starać się je złagodzić, niezależnie od tego, jak trudna jest ta droga.

Otrząsnąłem się z letargu i krzyknąłem:
-Tę dziewczynę do mnie! Połóżcie ją tutaj... delikatnie... dajcie parawan! - krzyknąłem w stronę Shi lub kogoś z zespołu. Było źle. Szybko wzrokiem szukałem od czego zacząć. Nogi w fatalnym stanie, ale najgorszy był brzuch. Widać było, że narządy wewnętrzne musiały oberwać, co jej się stało? Spadło coś na nią? Cholera - zakląłem w myślach, a następnie korzystając z tego, że parawan dawał jej chociaż minimalną prywatność zabrałem się do roboty. Jednym z noży rozciąłem jej ubranie od szyi do spodni. Obejrzałem brzuch, klatkę piersiową, delikatnie obróciłem na bok i obejrzałem plecy. Poszukiwałem największych krwotoków, aby ocenić, gdzie muszę zacząć. Nogi nie wyglądały najlepiej, ale nie były priorytetem na razie. Jeśli jest przytomna podaję jej doustnie pigułkę z krwią oraz środek przeciwbólowy. Oraz podłączam kroplówkę jak najszybciej to możliwe. A następnie w miejscu największego krwawienia wewnętrznego rozpoczynam leczenie za pomocą Chiyute no Jutsu. W trakcie tego procesu przywołuję również Shi:
-Shi, weź te opatrunki. Połowę z nich nasącz środkiem do dezynfekcji i przemyj rany na nogach. Drugą połową obłóż jej przemyte otwarte rany. Muszę zatamować krwotoki. Jak skończysz to przynieś jeden... nie dwa zestawy do pefuzji. Na pewno straciła dużo krwi. - podczas leczenia kontrolowałem też jej oddech oraz co jakiś czas tętno, aby wiedzieć czy jej stan się poprawia.
Miałem teraz chwilę bez rozkazów, spojrzałem na nią i powiedziałem:
- Nazywam się Shigemi, wszystko będzie dobrze, gdzie Cię najbardziej boli? Co Ci się stało? - spojrzałem jej spokojnie w oczy kontynuując leczenie.
- Jeśli będziesz czuła się gorzej proszę powiedz mi o tym, to bardzo ważne. powiedziałem i kontynuowałem leczenie. Obserwowałem też jej stan nóg. Wiedziałem, że będę musiał to zaraz nastawiać i próbować poskładać, ale najpierw korpus. Jeśli w turze wystarczy czasu to po zatrzymaniu krwawień wewnętrznych zaczynam oglądać nogi. Jeśli to konieczne podaję jej kolejne dawki środków przeciwbólowych, nastawiam jej kości i rozpoczynam leczenie złamań, jeśli oczywiście nie zgłosi innych dolegliwości.

1. Reakcja na poprawienie się pacjentów
2. reakcja na przybycie nowych
3. wybór Misaki
4. leczenie Misaki
Chakra 68%.

[Misae]

Walka o życie kobiety przebiegała wielotorowo. W ratowaniu jej życia pomagały aż trzy osoby. Czy było to za dużo? Nie, skoro była nadzieja na uratowanie jej, warto było stanąc nawet na rzęsach. Misae mogła oczyścić ranę usuwając ostry odłamek z brzucha. Szlag. Odsłoniła tym samym powód ostrego krwawienia. Śledziona wyglądała niczym egzotyczny gatunek sera. Trzeba było działać natychmiastowo. Zabezpieczyć wszystkie naczynia kleszczami gdy czekała na pojawienie się kawalerii pod postacią Aki z płynami i pastą z pigułek żywnościowych oraz później Bohei’a. Był to niecodzienny obraz gdy trzy osoby zmieniły się w jedną. Działały jako jedna i ratowały życie jako jedna. Okupione było to tytanicznym wręcz wysiłkiem i skupieniem, jednakże Misae mogła powiedzieć, że uratowali. Uratowali kobiecie życie. Bez natychmiastowej pomocy, zapewne wykrwawiłaby się na tym stole. Na polu bitwy nie było nawet cienia szansy na ratunek… ale teraz? Nawet jeśli nie natychmiast, to wróci do zdrowia. Misae była co do tego pewna.
W końcu się udało. Pracując niczym najlepszy z mechanizmów Ayatsuri, w idealnej symfonii lecząc, szyjąc, usuwając kleszcze i czyszcząc ranę zamknęli kobietę. Pigułki i wszystkie kroplówki powinny postawić ją na nogi. Nawet jeżeli nie wróci do walki teraz to bedzie wsparcie później, a to też miało ogromne znaczenie.
Misae w końcu usiadła na krześle gdy skończyli i kobieta mogła zostać wywieziona na salę pooperacyjną. Przetarła pot z czoła. Wiedziała, że ma jeszcze spore zapasy chakry, jednakże mieszanina emocji, wysiłku fizycznego i mentalnego potrafiła być męcząca. Adrenalina nie mogła ciągle krażyć w żyłach i gdy nagle opuszczała krwioobieg następował drobny zjazd, który teraz poczuła kunoichi.
Gdy do Misae zagadnął Bohei uśmiechnęła się do niego słabo.
-Chwileczkę tylko. Dziękuję… i mówiłam Mi-sa-e! - zażartowała, jednoczenie kładąc dłoń na jego włosach i mierzwiąc je za to kolejne niedopatrzenie i zapomnienie o używaniu imienia. Gdy uzupełniła płyny i oddech, zdjęła zakrwawiony fartuch i odłożyla go na wymianę. Oni wtedy walczyli z łóżkiem, nie mogła jednak zostawić wszystkeigo na ich barkach. Założyła świeży fartuch zawiązując go sprawnie -Napijcie się, ja skończę - powiedziała i zabrała się za wymianę sprzętu medycznego na czysty. Oni też potrzebowali chwili na złapanie oddechu. Oczywiście jej polecenie nie znosiło sprzeciwu. Musieli chwilę odpocząć. Nawet jeżeli tylko ona używała chakry, to ich obecność była niezmiernie ważna.
Słysząc słowa Bohei’a policzki Misae zalał rumieniec. Nie przywykła do komplementów, a na pewno nie w takich ilości. Jedyną osobą, która zalewała ją ciepłymi słowami wychwalając do boskiego poziomu jej zdolności medyczne był nie kto innych jak Kyoushi. Ten, za którym rzuciłaby się w ogień i którego uwielbiała całym sercem.
-Nie wiesz, jak ciepło mi się robi na sercu od twoich słów. Ale pamiętaj, wszyscy tu jesteśmy niesamowici. Ty również. Gdyby nie wsparcie twoje i Aki sytuacja pacjentki byłaby dużo cięższa. Jak dorośniesz będziesz elitą tego świata medyków. Nie mam co do tego wątpliwości. - ponownie w jej słowach nie bylo słychać zwiątpienia. Było w nich pełno pewności.
Potem szybko zajmowali się ogarnianiem i uzupełnianiem płynów. Przyszedł gdy zakładała nową parę rękawiczek na ręce.
-Dobrze. Zostań. Twoja asysta jest dużo cenniejsza niż myślisz. Podtrzymuję co powiedziałam wcześniej. Zaszczytem dla mnie, będzie nauczyć cię tego co wiem. Czasem jednak wyślę cię do jakiegoś prostego przypadku. Nabierzesz wprawy w rękach a dodatkowo lekko rani będą mogli szybko wrócić do dalszej walki. Ciężkie przypadki wymagają dalszej hospitalizacji, a ty zajmując się pacjentami jak tamta ranna od broni kobieta uzupełniasz szeregi wojowników. Nie wątp nigdy w to, jak ważne zadanie spełniasz w takich chwilach. - mimo, że jego obecność była na wagę złota, chciala aby wiedział jak istotna jest jego rola i jak te na pozór mniej istotne łatwiejsze przypadki tak naprawde mogły zmienić bieg bitwy.
Wtedy też gdy ledwo co udało im sie złapać oddech weszła kolejna fala rannych. Misae od razu wyszła im na przeciw by móc dzielić przypadki i ocenić stan pacjentów. Jednak to, kogo tam zobaczyła, wprawiło ją w osłupienie.
Wyłoniła się zza kotary oddzielających stanowiska i zobaczyła wkraczającego do ich sektora… to musiał być on… nie mogła się pomyślić. Niczym w zwolnionym tempie wpatrywała się w niego. Otworzyła szerzej swoje kolorowe oczy.
-Ku..roi… - szepnęła zszokowana. Dwa lata. Minęły dwa lata, odkąd powiedział, że na nią poczeka, odkąd siedziała dobry rok w Shigashi licząc, aż się pojawi. Był teraz. Przecież nie mógł być iluzją. Spłynęła wzrokiem niżej. Zobaczyła ranę. Poczuła ukłucie troski. Już chciała coś powiedzieć gdy do sali zostali wniesieni pozostali ranni. Zaklęła siarczyście w duszy. Znała ich… Anzou brał z nią udział w walce na Murze oraz oglądała jego walki na turnieju pokoju, podobnie jak podziwiała pozostałych tu obecnych. Wtedy też przyszło oprzytomnienie. Miała poważne zadanie i musiała je wypełnić. Momentalnie przeszła do oddelegowywania zadań -Białowłosy chłopak, do mnie na łóżko! Ugryziona przez węża, natychmiast do Tetsuro! Dziewczyna z rannymi nogami - Shigemi! - priorytetem byli ci najciężej ranni. Od ich tempa zależało ich życie. Odwróciła twarz do jednego z załogi wsparcia i pielęgniarzy-Keion już skończył?! Kuro, gdy tylko wróci Keion, ma zająć się rannym od poparzeń. Kuroi - ponownie jej wzrok spotkał się z ciemnyi tęczówkami mężczyzny-Pierwsza osoba, która skończy zajmie się uszkodzeniem ręki! - to, że ona i Tetsuro wiedzieli jak się nazywa Kuma nie oznaczało, że reszta rozpoznałaby go po imieniu. Dodała nieco ciszej, już z mniejszymi emocjami-Jeśli będzie potrzebował - posłała mu przeciągłe spojrzenie. Wiedziała, że jest medykiem i była pewna, że spokojnie byłby w stanie poradzić sobie ze swoimi ranami. Był deficyt lekarzy względem ilości rannych. Jego obecność tutaj była n wagę złota. Na pewno widział ten chaos. Na pewno widział to zamieszanie. Mógł nawet zauważyć pracujące jaszczurki.
-Aka, dowiedz się od Mujina czy antidotum jest gotowe. Ale najpierw podaj mu leki przeciwbólowe. Gdy skończysz oczyść proszę ranę temu z ranną ręką i przygotuj go do zabiegu. Też możesz mu podać przeciwbólowe - poleciła od razu kobiecie podchodząc do rannego. Położyła mu swoją dłoń na policzku, bardzo delikatnie i z wyczuciem.
-Anzou-san… nie wiem czy mnie pamiętasz, ale nazywam się Misae. Wyciągnę cię z tego. Czy poza widocznymi ranami, jeszcze coś ci dolega? - obiecała, nie wiedząc czy jeszcze jest przytomny. To musiała ocenić. Tak samo jak jej dłoń, która najpierw była na policzku, a potem na czole pacjenta miała na celu pomóc jej określić jaka jest jego temperatura - czy jest rozpalony, czy może wychłodzony - zależnie od reakcji albo nakazała przygotować mu chłodny okład na czoło, przykryć go dodatkowymi kocami, bądź nie robić nic w tym kierunku.
-Bohei, najpierw usuń część ubrania i odsłoń ranę. Jeżeli leki będą gotowe przygotuj porcję, oblicz dawkę i podaj. Oczyść też ranę po ugryzieniu. - przekazała mu proste i szybkie polecenia. W momencie kiedy ten miał odsłaniać ubrania - najpewniej przez rozcięcie materiału spodni, by uwidocznić bardziej ranę po ugryzieniu uraz okolicę rany - Misae zamierzała sprawdzić objawy Anzou - odruchy źrenic na światło, wilgotność i ukrwienie śluzówek. Podstawowe odruchy, intensywność i liczba oddechów, tętno. Chciała sprawdzić czy trucizna dalej siała spustoszenie w jego ciele.
Zaraz potem ponownie tego dnia i na pewno nie ostatni złożyła dwie pieczęcie i zaczęła regenerować tkanki wewnątrz nogi chłopaka. Rana po ugryzieniu nie była, aż tak niepokojąca, jednakże to co działo się dookoła niej budziło największe zaniepokojeniu Misae. Nie zamierzała oszczędzać chakry na Anzou. Był dzieckiem. Pamiętała jak mały był w czasie walki na Murze. Dochodziła powoli do najtrudniejszej części pracy - pojawianie się znajomych twarzy. Szybko odcięła się od tych myśli. Nie mogła się rozpraszć. Nie mogła pozwolić by jej skupienie zniknęło. Walczyła o życie Anzou, a rozmyślanie czy kolejny z jej bliskich zaraz nie przekroczy progu szpitala było bezsensowne. Mogłoby się skończyć tragicznie.
W miarę leczenia i podania może leków wytworzonych przez Mujin’a i Keion’a Misae przekierowywała Bohei’a do kontrolowania stanu Anzou - jeżeli ten wczesniej miał zaburzoną temperaturę ciała - miał to sprawdzać, jeżeli jakaś z reakcji organizmu była zaburzona to nią, jeżeli był odwodniony to aby podłączył dodatkową kroplówkę. Asystowanie przez Bohei’a było niezwykle ważne. Dzięki niemu Misae mogła leczyć najsilniejszymi znanymi jej technikami, a jednocześnie był ktoś, kto mógł kontrolować wszelkie parametry życiowe i alarmować jeżeli stan Anzou uległby pogorszeniu, wtedy mogła natychmiast zmienić specyfikę działania, może wdrożyć nowe leki, zmienić technikę. Cokolwiek.

1. Leczenie rannej
2. Odpoczynek i rozmowa z Boheiem, przygotowanie nowego sprzętu, fartucha i rękawiczek
3. Slowmotion
4. Oddelegowanie rannych do medyków
5. Wysłanie Aki po sprawdzenie jak wytwarzanie odtrutki, prośba aby podała przeciwbólowe Anzou i zaczęła przygotowywać Kuroi’a również dając mu leki przeciwbólowe
6. Ocena stanu Anzou, przekazanie Boheiowi poleceń
7. Leczenie Anzou
8. Bohei ma kontrolować stan Anzou, zależnie od zmian Misae zmienia sposoby leczenia.

Tura summonów - 4

Imię

Pikushī

Ranga

E

Koszt

Przyzwanie na 5 tur

D: 15% | C: 11% | B: 8% | A: 3% | S: 2% | S+: 1%

Wygląd Mała jaszczurka mieszcząca się w dłoni. Już na pierwszy rzut oka widać jego młody wiek - zwłaszcza po proporcjach ciała i spojrzeniu. Swoimi ogromnymi, błękitnymi oczami ogląda świat z zainteresowaniem. Zaufaniem. Jego brzuszek jest śnieżnobiały, a łuski na grzbiecie, ogonie i głowie przyjmują barwy od jasnoniebieskiej po granatowy, przesiane przez różowe plamki na czole i karku. Wprawny obserwator może dostrzec drobne prążki na małych łapkach.. Porusza się z niebywałą szybkością, zdawać by się mogło, że jest wszędzie na raz.

Charakter Jego imię mówi samo za siebie. Chochlik. Młody, ciekawski. Wszędzie go pełno. Jest otwart na świat i chce czerpać z niego całymi garściami. Opiekuje się swoją młodszą siostrzyczką Egao. Mówi tak szybko, że często mało kto rozumie co mówi. Dosłownie potrafi wyrzucać z siebie potok słów, nie tworzących nawet składnego zdania, przez brak kropki, która by mogła poskładać je w całość. Radosny, zawsze uśmiechnięty. W powiernikach paktu widzi przyjaciół, których chętnie pozna i zobaczy czego mogą go nauczyć.

  Ukryty tekst

Imię

Ganko

Ranga

E

Koszt

Przyzwanie na 5 tur

D: 15% | C: 11% | B: 8% | A: 3% | S: 2% | S+: 1%

Wygląd Mieszczący się w dłoni, niesamowicie intensywnie zielony kameleon, o dużych, brązowych ślepiach. U każdej z łapek ma po trzy, chwytne palce oraz długi skręcony w spiralę ogon. Głowę zdobi mu kostny wyrostek. Porusza się z widocznym gołym oka zawzięciem. Nie jest to jaszczurka, z której można w kaszę dmuchać. Udaje bardziej groźnego niż jest. Na grzbiecie widać przebijający się dopiero grzebień z łusek. Wyraz jego pysia jest często poważny, nie pasujący do jego wyjątkowo młodego wieku.

Charakter Potomek samego mędrca, przez co jest bardzo ambitny. Stara się być poważniejszy niż jest w rzeczywistości by ostatecznie i tak dawać swojej dziecięcej naturze dojść do głosu. Małomówny, choć zna ludzki dialekt. Woli aby przemawiały jego czyny, a nie słowa. Najbliższy przyjaciel „Chochlika”. Zawsze są razem i są sobie wierni. Razem planują w przyszłości być najsilniejszymi przedstawicielami swojego rodu. Pozytywnie nastawiony do ludzi i innych. Wydawać by się mogło, że nie jest zbyt przyjazny, ale to zdecydowanie mylne wrażenie.

  Ukryty tekst

Imię

Egao

Ranga

E

Koszt

Przyzwanie na 5 tur

D: 15% | C: 11% | B: 8% | A: 3% | S: 2% | S+: 1%

Wygląd Najmniejsza i zdecydowanie najmłodsza z całej grupy dziewczynka, której łuski na całym ciele są białe, choć w świetle zdawać by się mogło, że mienią się kolorami od beżu, przez róż, aż po jasny lazur. Duże oczy o kolorze nieba zimą, pozbawione są źrenic. Ciałko dalej zachowało dziecięce kształty, co przejawia się w pulchnym brzuszku i łapkach, które jeszcze niezgrabnie utrzymują ciężar jaszczurki. Ogonek mocny u nasady, lekko zwężający się ku końcowi, posiada zrogowaciałe łuski tworzące coś na wzór kolca. Na głowie, podobne wypustki tworzą cztery rogi, nadające całej dziewczynce wyrazu.

Charakter Mała, lecz o wielkim serduszu i wielkiej duszy. Choć często niezgrabna, jest bardzo odważna, czując, że ma wsparcie swoich przyjaciół. Chce wraz z nimi zwiedzać świat, który choć czasem straszny, jest dla niej źródłem wszystkiego co ciekawe. Szybko się uczy i wierzy, że dorówna swoim kompanom. Zna podstawy ludzkiem mowy, dopiero się jej ucząc. Jest bardzo czuła i lubi się przytulać grzejąc swoje ciałko od innych. Pogodna i zawsze uśmiechnięta.

  Ukryty tekst

Imię

Bosu

Ranga

E

Koszt

Przyzwanie na 5 tur

D: 15% | C: 11% | B: 8% | A: 3% | S: 2% | S+: 1%

Wygląd Najstarszy z paczki młodziaków, co widać zarazem po jego już dojrzalszych rysach, jak i spojrzeniu. Jego łuski są koloru buletkowej zieleni,lekko przydymione. Szare oczy, podkreślone są kontrastującą, czerwoną farbą, nadającą młodzieńcowi pewnej dzikości. Jest na tyle duży, że spoczywającą na ręce jego gruby, ogon zwisa. Łuski na grzbiecie układają się na siebie płytowo. By jeszcze bardziej odróżnić się od młodszych towarzyszy na wysokości pasa posiada jasnobrązową przepaskę. Chowa tam różne przedmioty, jak często podkreślając takie, które mogą przydać się w każdym momencie.

Charakter Typowy szef „gangu”. Poważny, ładnie i wyraźnie się wysławiający. Zawsze na przedzie swojej paczki. Nie boi się niczego, a przynajmniej zawsze takie sprawia wrażenie. Wskoczy za pozostałymi maluchami w ogień i na pewno nie da ich skrzywdzić. Bywa porywczy i mówi często więcej niż powinien nie przejmując się tym co pomyślą sobie inni. Bywa uparty i krnąbrny, co często robi za maskę, by złudnie dodać mu wieku i powagi. Gdy pozna kogoś lepiej i nie ma maluchów obok pozwala sobie na żarty i rozluźnienie. Nie zdarza się to niemal wcale, lecz w takich chwilach Bosu, nie musi być bosem.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Karta:

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): - Torba na lewym i prawym biodrze, plecak, rękawiczki ze stalowymi ochraniaczami na dłoniach, na lewym ramieniu opaska „Zjednoczonych sił Sogen”

  Ukryty tekst

”P{0’00

[Keion]

Po mimo nerwów i lekkiego stresu praca nad antidotum szła mi całkiem sprawie, a przynajmniej taką miałem nadzieję. Jakby nie było podczas całego procesu nie wydarzyło się nic nieprzewidzianego i chyba też nie popełniłem żadnego błędu. Podsumowując zrobiłem to co miałem zrobić i zrobiłem to najlepiej jak potrafiłem, a Mujin jak to Mujin wiele nie powiedział tylko podał mi chłodnice na powietrzę. W tamtym momencie pomyślałem że pewnie ma mnie za amatora i dostanę jakąś wiązanką, ale ten ku mojemu zaskoczeniu wrócił do swojej zajęcia. Nie chcąc skupiać się na moim błędzie, tudzież niedopatrzeniu po prostu przytaknąłem i zamontowałem chłodnice do aparatury. Kilkanaście minut później udało mi się z sukcesem całość przecedzić. oraz zmieszać z wodą.

Całość wyglądała w porządku i potrzebowała tylko trochę czasu by ostygnąć. Widząc że moje dzieło jest już skończone podszedłem do Mujina, a ten jak się później okazało też już powoli kończył. Zdążyłem zobaczyć ostatnie i finalne podejście do jego walki z trucizną, podczas którego to dodał kilka kropel jakiegoś szarozielonego płynu do trucizny i ta zmieniła kolor na bezbarwny. Choć nie byłem specjalistą domyśliłem się że to dobry znak i zaraz dostałem potwierdzenie tego wraz dalszymi instrukcjami jak postępować. Nie planowałem oponować, więc podzieliłem swoje antidotum na dwie równe dawki i wziąłem jedną wraz z jedną porcjom antidotum Mujina.
- Antidotum wstrzyknąć w jakieś konkretne miejsce czy może być poprzez żyłę na lewej ręce? -

Wracając do grupy, a właściwie to chwilę po tym jak opuściłem laboratorium zauważyłem zauważyłem że przybyło nowych rannych i wszyscy naprawdę się uwijali jak tylko mogli. Zdawałem sobie też sprawę z tego że zaraz do nich dołączę, ale najpierw musiałem skończyć to co zacząłem. Podszedłem do jego łóżka i zacząłem od szybkiego sprawdzenia Jego stanu, czy ten aby się znacząco się nie pogorszył. Antidotum podzielone na dwie porcje szybciej traciło na temperaturze i choć może nie miało jeszcze idealnej temperatury to, jeśli tylko było pijalne podałem je Kazukiemu ciut wcześniej, a zaraz po nim wyciągnąłem strzykawkę i zaaplikowałem drugie antidotum. Jeśli dostałem jakąś konkretną instrukcję to się do niej zastosowałem, a w przeciwnym wypadku antidotum zaaplikowałem dożylnie w lewą rękę odpowiednio odkażając miejsce wkłucia przed i po. Po całym procesie zostałem z nim na parę minut obserwując czy zachodzą jakieś zmiany i jeśli nie widziałem żadnych złych oznak udałem się do Misae po przydział.
- Antidotum ukończone, pierwszą dawkę właśnie podałem Kazukiemu. Mujin został jeszcze w laboratorium żeby stworzyć jej więcej, ale kazał go poinformować jeśli będzie tutaj bardzo źle. - Zdaje szybki raport Misae i od razu udaję się do Shinsu by zająć się Jego leceniem.


- Witaj. Jestem Keion i postaram się Ci pomóc. - Spokojnie podchodzę i zaczynam od przedstawienia się. Szybko przechodzę do wstępnego obejrzenia Jego stanu i sprawdzenia jak mocne to są poparzenia.
- Proszę połóż się wygodnie na łóżku, będzie wygodniej mi Cię leczyć jak się odprężysz, a i twoje skołowanie pewnie też szybciej minie. Zechcesz podzielić się ze mną tym jak to się stało i jak wygląda sytuacja na zewnątrz? - Pomagam Shinsowi wygodnie się położyć i zajmuję się jego leczeniem przykładając obie dłonie do jego twarzy i wysyłając swoją czakrę by ta pobudziła jego ciało do regeneracji. Zaczynam od popękanej skóry, później zabieram się za bąble zalecam je trochę i w momencie gdy widzę że zaczynają nieco przysychać delikatnie i ostrożnie staram się usunąć wypełniającą je wydzielinę by móc dokończyć dzieło.

TL DR:
1. Zabranie antidotum.
2. Podanie antidotum Kazukiemu.
3. Udanie się do Misae po dalsze rozkazy.
4. Lecenie twarzy shinsa

Chakra

  Ukryty tekst

Techniki

Nazwa

Chiyute no Jutsu

Ranga

D

Pieczęci

Brak

Zasięg

Bezpośredni | 2 metry (Iryōjutsu A)

Koszt Ranga D: B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (1/2 na turę)
Ranga C: B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (1/2 na turę)
Ranga B: B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4% (1/2 na turę)

Dodatkowe W przypadku leczenia samego siebie, technika działa rangę niżej i wymaga całkowitego skupienia | Po zasklepianiu większych ran tą techniką pozostają blizny na ciele rannego

Opis Podstawowa i najważniejsza technika w asortymencie każdego medycznego ninja. Użytkownik przykłada obydwie dłonie w okolice rany pacjenta i przesyła do niej swoją chakrę. Ta przyśpiesza naturalne właściwości regeneracyjne ciała, wymuszając zasklepianie się ran i naprawę naczyń krwionośnych. Trudność zabiegu zależy bezpośrednio od rodzaju rany - szarpane są trudniejsze do zaleczenia niż zwykłe cięcia, a wielkość ubytku ciała czy stopień narażenia na infekcję zwiększają trudność poprawnego wyleczenia. Skuteczność techniki zależy bezpośrednio od umiejętności, wiedzy medycznej użytkownika i ilości chakry w nią włożoną, przez co zaawansowani medycy są w stanie osiągnąć znacznie lepsze rezultaty niż nowicjusz:

Iryōjutsu D Technika jest w stanie wyleczyć pomniejsze rany i tamować krwawienie z mniejszych naczyń krwionośnych. W przypadku poważnych ran jest w stanie zmniejszyć krwawienie. Nadal zalecane jest korzystanie ze środków dezynfekujących i opatrunków. Proces jest też stosunkowo wolny. Leczenie ran lekkich trwa dwie tury.

Iryōjutsu C Medyk nie musi trzymać rąk na ranie, szczędząc bólu pacjentowi. Oprócz tego możliwości regeneracyjne nasilają się, możliwe jest tamowanie ran tętniczych i leczenie głębszych ran sięgających nawet do kości, a sam proces staje się szybszy. Odkażanie ran nie jest konieczne, ale jest zalecane. Leczenie ran lekkich trwa turę, a średnich dwie tury.

Iryōjutsu B Medyk może uleczyć głębokie rany, zasklepić rany tętnicze, złączyć ze sobą złamane kości, a nawet pozbyć się krwawień i drobnych uszkodzeń organów wewnętrznych. Wyleczona kość będzie osłabiona i ponowne jej uszkodzenie w krótkim czasie może skończyć się nie złamaniem, a pokruszeniem. Dodatkowo technika dezynfekuje ranę w trakcie regeneracji. Od tej rangi możliwe jest wykonywanie techniki jedną ręką. Leczenie ran lekkich trwa mniej niż turę, średnich turę, a ciężkich dwie tury.

Iryōjutsu A Pasywnie: Od tej rangi możliwe jest przesłanie medycznej chakry w formie cienkiego strumienia o długości maksymalnie 2m. Dzięki temu medyk nie musi stać bezpośrednio przy ofierze celem jej uleczenia. Nadal wymagane jest skupienie, a jednocześnie można stworzyć jeden taki strumień. Przesłanie medycznej chakry na odległość nie powoduje zwiększenia kosztów chakry i redukcji możliwości medycznych techniki.

Karta

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?p=103690#p103690
Opaska na czole, Kabur na prawym udzie, Torba na lewym pośladku, Torba na prawym pośladku (wyprawka eventowa)

  Ukryty tekst

[Tetsurō]

---

Ostatnia Bitwa o Kōtei

EVENT

---

Sytuacja z pacjentem nie była najlepsza. Chłopak dosyć szybko stracił przytomność, przez co nie był w stanie w żaden sposób się komunikować z Zielonowłosym, to duży problem, gdyż nie tylko na podstawie ran powinni układać priorytety i dobierać sposoby leczenia. W końcu, Shinobi, czy też dowódcy powinni być szybciej stawiani na nogi, często za pomocą chakry, aby mogli wrócić na pole bitwy i przeważyć szalę zwycięstwa na korzyść Sogeńczyków. Ilość zasobów, jakie posiadali, głównie chakry, nie była nieograniczona, więc nie można było każdego leczyć na sto procent, choć bardzo by chcieli. Oni mieli wygrać tę bitwę, więc każdy powinien podejmować takie decyzje, aby ich do tego sukcesu przybliżyć.

- Ao! - krzyknął do jednego z pomocników, który akurat był wolny. Jeżeli jednak on był zajęty, a ktoś inny był wolny, to zawołał jego. Potrzebny był mu kurier, który przekaże ważną wiadomość. - Udaj się do Meduki-sama oraz do grupy sortującej pacjentów i powiedz im, że potrzebujemy informacji o pacjentach, którzy są nam dostarczani. Z którego oddziału przychodzą i jaką pełnią w nim funkcję, oraz czy są Shinobi, czy to regularni żołnierze. Bardzo pomoże nam to przy dobieraniu sposobów leczenia i podejmowaniu decyzji. - poprosił go w trakcie gdy zajmował się oczyszczaniem oparzonej rany. - Jak będziesz wolny, to możesz też przyjść mi tu pomóc. Żmudna robota się trafiła. - uśmiechnął się do pomocnika, po czym skinął mu głową na znak, że może ruszać, samemu wracając w pełni skupionym do swojego pacjenta.

Młodzieńca udało się ustabilizować, niestety, rana była rozległa, blizny pozostaną na pewno, podobnie jak komplikacje po tym leczeniu. Niestety, nie mógł każdego wyleczyć na sto procent. Priorytetem byli ci, którzy mają większy wpływ na pole bitwy, w takich momentach w głowie Zielonowłosego pojawiał się pragmatyzm. Ich celem było zwycięstwo, a nie wyleczenie wszystkich, więc musiał podejmować decyzje w oparciu o to. W końcu, jeśli wygrają, to dzień po bitwie będzie można chłopakowi pomóc korzystając z drogocennej chakry, a jeśli zostaną tutaj pokonani, to aż strach pomyśleć co stanie się z rannymi.

Kiedy Skończyli a młodzieniec był obandażowany, Zielonowłosy na chwilę przysiadł i napił się wody. Wiedział, że w każdej chwili mogą pojawić się kolejni ranni, więc musiał odpoczywać kiedy tylko będzie to możliwe. Jak się mógł spodziewać, czasu tego nie było dużo, gdyż po chwili została wniesiona kolejna porcja rannych. Wśród nich Zielonowłosy dostrzegł twarz, której tutaj się nie spodziewał. A więc stary także postanowił tutaj przybyć. To dobrze, w końcu Kuroi jest silnym shinobi, na pewno będzie w stanie wiele zdziałać na polu bitwy. Tak więc, jest to osoba, którą powinno się szybko postawić na nogi. Wraz z nim było kilku innych rannych, w większości ciężko, sytuacja na froncie musiała być poważna. Po obecności Kuroi'a Tetsu założył, że pozostali jego towarzysze także są shinobi, gdyż z tego co wiedział to właśnie w takich sposób dobierano ich w odziały, a więc to oznaczało, że tym razem trzeba iść na całość.

- Czy antidotum na truciznę jest już gotowe? - rzucił w eter, spoglądając w stronę pomieszczenia, gdzie było laboratorium. A chwilę później na Misae, która jako dowódca mogła już posiadać taką wiedzę. Jego pacjentka miała wyraźne ślady po wgryzieniu, więc antytoksyna będzie niezbędna, aby postawić ją na nogi. Kiedy tylko położono ją na łóżku w jego części ich sektora, Zielonowłosy od razu zabrał się za szybkie oględziny, sprawdzając czy aby przypadkiem nigdzie indziej nie miała jakichś kolejnych ran. Musiał mieć wiedzieć od której powinien zacząć.

- Midori, plinuj proszę popażonego młodzieńca. Trzeba go schładzać i podawać mu co jakiś czas płyny. Ao, chodź, pomożesz mi z kunoichi. - Zielonowłosy rozdysponował zadania swojej pomocniczce oraz Ao, który powinien w tym czasie wrócić już od Meduki. Stan dziewczyny był krytyczny, zapewne w tym momencie ważyło się to, czy przeżyje, wiec nie było czasu na półśrodki. Trzeba było od razu uderzyć z grubej rury. Zielonowłosy zmienił rękawiczki, a następnie spojrzał na jej ranę. Jeśli było to konieczne, to korzystając ze skalpela zrobił sobie więcej przestrzeni, nacinając jej ubrania, choć w pierwszej kolejności wolał je poprzesuwać, jeżeli było to możliwe. Następnie skupił się on na chwilę i pobudził swoją życiową energię, która zaczęła zbierać się w jego dłoni, formując jasnozieloną poświatę. Przyłożył on dłoń do jej rany, wpuszczając swoją chakrę głęboko w jej ciało i regenerując najpoważniejsze rany. Skorzystał z najpotężniejszej techniki medycznej jaką znał. Wiedział, że w jej obecnym stanie to była jedyna rzecz, która będzie w stanie pomóc aby powalczyć ze śmiercią o jej życie.

W trakcie gdy chakra regenerowała martwe tkanki dziewczyny, zastępując je nowymi, Zielonowłosy przyglądał się swojej pacjentce, chcąc sprawdzić, czy aby na pewno noga to jedyne miejsce, w które była ranna. Iryojutsu potrafiło zdziałać cuda, nawet wyciągnąć kogoś z objęć śmierci, jednakże dalej to medyk musiał zdiagnozować pacjenta, żeby wiedzieć w którym miejscu, co i w jaki sposób należy pobudzać do regeneracji.

TL DR :

1. Wysłanie Ao z wiadomością do Meduki
2. Dokończenie leczenia poparzonego
3. Oględziny i rozpoczęcie leczenia Asugi.

Marionetka - Skorpion

marionetka - Goryl

  Ukryty tekst

Staty

  Ukryty tekst

Itemki

• Złota Odznaka Ninja Ayatsuri noszona na szyi na łańcuszku
• Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen" przywiązany na lewym ramieniu
• Kabura na broń na lewym udzie [30/30]
    Ukryty tekst
• Kabura na broń na Prawym udzie [30/30] :
    Ukryty tekst
• Torba Biodrowa na Biodrze z Lewej strony [80 / 80] :
    Ukryty tekst
• Torba Biodrowa na BIodrze z Prawej strony [25.5 / 80] :
    Ukryty tekst

Marionetki

  Ukryty tekst

Staty marionetek

  Ukryty tekst

[Tanaka Misaki]

Dziewczyna nie widziała ile czasu minęła, odkąd została zabrana z pola bitwy. Co prawda o własnych siłach zajęła miejsce na nietypowym środku transportu powietrznego, jednak podczas samego lotu, Doko czuła jak opada z sił. Przerwała działanie Klątwy, nie mogąc się skupić na jej utrzymaniu, przez co uderzyło w nią jeszcze większe osłabienie. Ból bez ustanku dawał o sobie znać, a poruszać kończynami nawet już nie próbowała. Wszystkie otrzymane rany odzywały się teraz, a ona nie miała już nawet siły by krzyczeć, nie mówiąc już o samodzielnym dotarciu do szpitala polowego. Leżała, utrzymując swój wzrok na tym co było ponad nią, na niebie, które było świadkiem tej krwawej jatki. W takim, na wpół przytomnym stanie, dotarła wreszcie do grupy medycznej, gdzie szybko znalazła się pod opieką Shigemiego. Przez większość czasu pozostawała nieobecna, wciąż wpatrzona w to co było nad nią, nie mając siły by choćby poruszyć głową. W jej umyśle raz za razem rozgrywała się, zakończona już walka, a dziewczyna uporczywie starała się znaleźć inne, lepsze wyjście z tamtej sytuacji. Za każdym razem pojawiała się jednak ta sama oponentka, która rozdeptywała jej nadzieje. Ból ciągle dawał o sobie znać, a z oczu dziewczyny spływały powoli łzy. Tak jak zazwyczaj trzymała swoje emocje i mimikę na wodzy, tak teraz każdy był w stanie wyczytać jej emocje. Smutek, żal, gorycz porażki i bezradności, a nade wszystko piekielny ból. Uwagę dziewczyny skupiły na moment słowa, bez wątpienia skierowane do niej. Jej usta zaczęły się delikatnie poruszać
-Nogi... żebra... ręce... - szepnęła, starając się utrzymać trzeźwość swojego umysłu i uwagę, by przekazać Shigemiemiu tyle, ile mogła. Jej oddech był płytki, a ona sama musiała robić pauzy między kolejnymi słowami. Dumna kunoichi, która stanęła oko w oko z wieloma niebezpieczeństwami, teraz toczyła batalię sama z własnym ciałem i słabością, by wydobyć z siebie kolejne słowa.
-Wąż, trucizna. - w tym momencie, dziewczyna powoli wbiła wzrok w swoją lewą rękę, chcąc pokazać rozmówcy, gdzie ten powinien szukać ugryzienia. Nie mogła owa ręką ruszać, więc o bardziej "czytelnym" czy ekspresywnym geście mogła sobie co najwyżej pomarzyć.
Dobrze... dobrze, że Sasame-san tego nie widzi. - stwierdziła w myślach, na moment znów odpływając.

Podsumowanie:
1. Transport do oddziału medycznego
2. Szczątkowa wymiana informacji z Shigemim

[Shinsu]

Trochę im nie poszło.

Walka na froncie okazała się znacznie trudniejsza dla Douhito, niż ten mógł się spodziewać. Był do niej całkowicie nieprzygotowany. Nie miał koniecznego doświadczenia i dał się zaskoczyć. Dokonywał złych wyborów. Pozwolił, by jego dowódca zginął. Nie pomógł sojusznikom nie mając w swoim arsenale nic, co udałoby mu się wykorzystać do ich wsparcia. Jedna wielka katastrofa, to co się tam odwaliło. To, jak ich wszystkich załatwili.

To, że udało im się wyjść z tego względnie cało - o ile można tak powiedzieć o sytuacji, w której dowódca jest trupem, dwie osoby są prawie martwe, a jedna ciężko ranna - było niemalże cudem. Ledwo pozbierani i wsparci w odwrocie przed drugi zespół udało im się jakoś opuścić pole walki i dolecieć do szpitala, gdzie mieli otrzymać pomoc. I na szczęście tę pomoc otrzymali, całkiem szybko. Sam Shinsu został obsłużony na końcu, ale nie było to dziwne. W głowie mu dzwoniło, ale po prawdzie nie miał ciężkich ran. Nawet ręka Kuroia wyglądała gorzej, niż Shinsu się czuł, więc spokojnie czekał, aż przyjdzie kolej na niego.

Szaro włosy medyk, który zajął się Shinsu'em przedstawił się jako Keion. Kazał położyć mu się na łóżku, co też Douhito skrapliwie zrobił - "Jestem Shinsu" - odpowiedział układając się tak, by móc słyszeć, co się do niego mówi - "Dostałem notką prosto w twarz. Trochę nas zaskoczyli. Mój oddział został rozbity... z resztą jak sam widzisz. Dowódca zginął... zaskoczyli nas, strzelali głazami, z których wypadły notki wybuchowe. Ten Sabaku nas uratował..." - krótka relacja z pola bitwy, z którego dopiero co uciekł.

Figurki:
12 robaczków po 1 w każdej drużynie
8 robaczków w rękawach Shinsu'a (po 4 w lewym i prawym)
2 kolibry (C2: Shī Wan)

Podsumowanie:
1. Shinsu przylatuje podchodzi do lekarza i relacjonuje to, co się stało.

  Ukryty tekst

[Anzou]

Chłopak z każdą kolejną sekundą tracił świadomość. Niby jego oczy były otwarte, ale sam gdzieś błądził, docierały do niego jakieś bodźce z zewnątrz; dźwięk, chaos, ale za cholerę nie był w stanie się ruszyć, wydobyć z siebie dźwięku. Po prostu był. I nadal chciał być. Chciał wrócić tam na pole bitwy, pomagać ludziom i odegrać się za to, co poczuł na swoim ciele, za te ataki z partyzanta, za to wszystko, co Dzicy wyrządzili jego bliskim, jego towarzyszom. Chciał być przy Hanie i Chino, przy Hyudze, z którą razem oberwał. Tak wiele chciał, a nie mógł... nic. Władca Piorunów znalazł się w sytuacji, w której nigdy nie chciał, w której jego losy są zależne od innych, w tym przypadku - zapewne od kogoś, kto go uratuje, czyli medyków, oby specjalistów w swojej dziedzinie. Bez sprawnej nogi nastolatek będzie jedynie ciężarem i ciężko o jakieś konkretne walki czy wsparcie z jego strony. Anzou czuł jak słabnie. Przez jego umysł przebiegały jakieś różnego rodzaju wizje związane z dotychczasowym życiem, różne momenty, które można nazwać jako przełomowe. Czy tak właśnie wygląda koniec? Czy to właśnie w ten sposób jednostka opuszcza świat i przenosi się gdzieś indziej? Pewności nie miał. Być może za chwile zgaśnie mu światło i nie będzie nic poza jedną, wielką, czarną i przerażająco ogromną pustką? Anzou widzi również Hanę, z którą zajadał wspólnie posiłek tuż przed tym całym syfem, widzi jak pokonuje przeciwnika na Arenie w trakcie turnieju... Widzi też Azumę, którego nie widział od tamtych wydarzeń. Być może zaraz go spotka? Czy może czarnowłosy Uchiha żył i miał się dobrze, popijał herbatkę i jadł pieczone rybki gdzieś w oddali? Tak wiele pytań i wspomnień, a tak niewiele odpowiedzi. Oczekiwanie. Jedno wielkie oczekiwanie na zbawienie i wielki powrót.

  Ukryty tekst