[EVENT] Umocnienia pod twierdzą

[Uchiha Tsuyoshi]

Ayatsuri coś popsuli
Sugiyama Orochi: Misja rangi D [Zlecenie specjalne - Kōtei się zbroi]
5/7Reiji pokręcił głową jak gdyby właśnie słuchał o wybrykach jakiegoś niesfornego dzieciaka. Hoiji przedstawił go jako swojego pomocnika i tamten nie zaprotestował, a mimo to wyglądało to wszystko tak, jak gdyby to ten pierwszy był ważniejszy. Dziwna sprawa, ale chyba nie było sensu wtrącać się między młot, a kowadło.

- Mój kolega opowie co takiego się stało, ja tymczasem przejdę się po pozostałych wieżyczkach i sprawdzę, czy nie ma na innych balistach śladów pęknięć, skoro jeszcze nie zdążyliście tego sprawdzić. Proponuję spotkać się przy namiocie za jakiś kwadrans – powiedział i popatrzył wymownie na Hoijiego. W tym momencie młody Sugiyama mógł dostrzec, że twarz tego ostatniego zmieniła kolor na… buraczkowy? Chyba tak trzeba byłoby to nazwać. W każdym razie wstyd wymalował się na jego obliczu w sposób bezprecedensowy.

- No więc… no więc tak, Reijiemu chodziło o to, że… jedna parta deskobelek, która przybyła z Sabishi, była spartolona. To znaczy drewno jest świetne, najlepszej jakości, ale… jakiś błazen w Sabishi nie zaimpregnował ich właściwie. U nas jest sucho i są nieco inne zasady konserwacji drewna, a tutaj wilgoć, inny klimat… i najwyraźniej musiała leżeć przez dłuższy czas w jakimś wilgotnym, zagrzybionym pomieszczeniu, rozejść się czy coś i… nie wytrzymać naprężenia. Przepraszam, że nie wierzyłem, że to nie wasza wina – każde słowo sprawiało mu trudność, ale trzeba powiedzieć, że potrafił przyznać się do błędu. Wygląda więc na to, że zagadka została rozwiązana.

[Sugiyama Orochi]

Wymiana zdań była całkiem interesująca - wszystko wskazywało na to, że milczący do tej pory osobnik był tak naprawdę ważniejszy, niż mogło się to wydawać ze sposobu przedstawienia się obu mężczyzn. Orochi trochę nie rozumiał, po co taka szarada, ale może była to jakaś kulturowa sprawa i nie warto było tego oceniać. Na propozycję Rejiego lekko się ukłonił.

- Dziękuję. Haru przejdzie z panem, gdyby potrzebował pan jeszcze jakichś dodatkowy informacji na temat naszych testów. Do zobaczenia przy namiocie. - uśmiechnął się i kiwnął głową na swojego "zastępcę". Może to zbytni przejaw ostrożności - koniec końców inżynierowie przyznali się do tego, że wina leżała raczej po ich stronie - ale wolał dmuchać na zimne. Potem obrócił się do Hoijiego.

- Proszę się nie przejmować, Hoiji-san. Rozumiem, że ciężko czasem uwierzyć, że porządny towar, z którym normalnie nie ma problemów, nagle się może zepsuć przez inny klimat. Najważniejsze, że znaleźliśmy przyczynę problemu i teraz możemy skupić się na naprawach. - uśmiechnął się wyrozumiale, w istocie zadowolony, że to nie jego drużyna okazała się coś źle przygotować, ale raczej cichy sabotażysta w postaci Sogeńskiego klimatu. - Zatem - czy powinniśmy z moją ekipa pomóc przetransportować to w inne miejsce na naprawy, czy dokonacie ich na miejscu? - spytał, zakładając, że kwestia napraw jest oczywista i to jedynie kwestia tego, gdzie zostaną dokonane.

Jeżeli by nie trzeba było nic transportować - zwolnił swoich do domu, każdemu ściskając prawicę i dziękując za dzisiejszy dzień, a sam udał się wraz z Hoijim do namiotu majstrów.

[Uchiha Tsuyoshi]

Ayatsuri coś popsuli
Sugiyama Orochi: Misja rangi D [Zlecenie specjalne - Kōtei się zbroi]
6/7Jak zawsze zapobiegliwy, Orochi zabezpieczył klan i Sogen na jeszcze jedną ewentualność, która mogła się pojawić. Razem z Reijim posłał również Haru – niby to w celach pomocy, ale drugim dnem tego polecenia była kontrola i patrzenie na ręce. Niejeden biegły w tego typu rzeczach rzemieślnik, kupiec czy inny przedsiębiorca pokiwałby głową z uznaniem. Nawet jeśli komuś ufasz, w takich sytuacjach należy sprawdzać. Więc w zasadzie po co ufać?

Reijiemu to jednak kompletnie nie przeszkadzało. Najwyraźniej albo nie dostrzegł tego ukrytego zamiaru Orochiego albo o nim wiedział i go rozumiał albo mu to nie przeszkadzało. W każdym razie po skinięciu głową obaj udali się na inne wieże.

Tymczasem na „placu boju” pozostał jeszcze Orochi z resztą swojej ekipy wraz z Hoijim. Ten ostatni odpowiedział Sugiyamie:

- No dobra, cieszę się że nie jesteście tak wybuchowi jak ja i podeszliście do tego nieco spokojniej. Tak, wszystkich napraw dokonamy na miejscu i to zaraz zaczniemy. To zbyt ważne, żeby to odkładać – odparł. Z jego twarzy schodziła już czerwień, widać było też różnicę w zachowaniu – nie był już tak nabuzowany czy nawet agresywny, jak wcześniej.

Pozostawało zatem skierować się do namiotu i po prostu zameldować o wszystkim urzędnikowi, którego Orochi już dobrze kojarzył.

[Sugiyama Orochi]

Wyglądało na to, że lata spędzone u boku Yuu (oraz trenowanie cierpliwości przy młodym, momentami bardzo chaotycznym paniczu bogatego rodu) nie poszły na marne i pozwoliły nieco załagodzić sytuację, a przede wszystkim - upewnić się, że naprawy do cennego podczas bitwy sprzętu zostaną wykonane. Oczywiście Orochi preferowałby, żeby takie zabezpieczenia w ogóle nie były potrzebne, ale jednak... ten latawiec już dawno odleciał. Jedyne co teraz mogli zrobić, to przygotować się do obrony jak najlepiej i liczyć na to, że fala Dzikich nie rozleje się na całe Sogen. Swoją drogą, cały czas zastanawiał się, co takiego się zmieniło, że Dzicy obalili Mur i ruszyli na południe? Nie miał pełnego przekonania, żeby powodowała nimi tylko chęć podboju. Coś... coś musiało się zmienić, być może wraz ze śmiercią Hana, być może wcześniej. Będzie musiał spróbować odnaleźć przyczynę tego marszu. Kiedyś... kiedy obecne problemy się rozwiążą.

- Nie ma absolutnie żadnego problemu. Dziękuję, że od razu się panowie za to weźmiecie i zostawiam to w waszych rękach w takim razie. - skłonił się i wyciągnął prawicę do Hojiego na zgodę. Zanotował też w pamięci, żeby wysłać kogoś później z posiłkiem dla obu mężczyzn, jakimś prostym, ale pożywnym ramenem z wołowiną, żeby mieli posiłek przy pracy. Następnie udał się do namiotu majstrów, gotów zdać krótką relację z dochodzenia, jakie miało miejsce oraz zapewnić, że naprawy już są w toku.

[Uchiha Tsuyoshi]

Ayatsuri coś popsuli
Sugiyama Orochi: Misja rangi D [Zlecenie specjalne - Kōtei się zbroi]
7/7
Hoiji również się ukłonił i bez chwili wahania przyjął rękę oferowaną przez Orochiego. Jego potężna dłoń potrząsnęła dłonią Orochiego. Był to bez dwóch zdań człowiek pracy, w jego uścisku czuć było lata doświadczenia i trudu, który mu towarzyszył.

- To my dziękujemy, panie Sugiyama Orochi. Zapamiętamy pana z pewnością – odpowiedział, po czym razem z Orochim zszedł schodami w dół i zniknął gdzieś w fortecy. Prawdopodobnie nawet nie będzie czekał na swojego towarzysza i sam czym prędzej zabierze się za naprawę. Taki to już typ człowieka – żywiołowy i wybuchowy, ale jednocześnie pierwszy do pracy, tym bardziej gdy kwestia zahaczała o sprawy honorowe – jak w tym w tym przypadku.

Reszta została odprawiona zgodnie z wcześniejszym poleceniem Orochiego, więc do namiotu nasz walczący z nagim torsem powodującym westchnienia u dziewczyn Kotei wracał całkowicie sam. Już z daleka mógł rozpoznać, że urzędnik, który zlecał mu sprawdzenie balist wyglądał go między kolejnymi przyjmowanymi „petentami”. Był do tego stopnia zainteresowany przebiegiem tego, co się stało, że aż wyszedł mu naprzeciw. Jego ciekawość była prawdopodobnie wzmagana tym, że Orochi wracał sam.

- No i jak, Sugiyama-sama? Udało się ich przekonać? Czy katastrofa i zeszli z placu budowy? – zapytał wyraźnie przejęty.

[Sugiyama Orochi]

- Wszystko w porządku. Wygląda na to, że jedna belek, która była podstawą całej konstrukcji, nie została odpowiednio zaimpregnowana i nasza Sogeńska wilgoć ją pokonała. Gdyby tylko nasze błoto tak dzielnie walczyło przeciwko Dzikim, jak wilgoć przeciwko balistom z pustyni, to nie trzeba by pewnie budować fortecy. - odparł Orochi, unosząc ręce w uspokajającym geście i żartując nieco z całej sytuacji. - Hoiji-san zabrał się już za naprawę zepsutej balisty, natomiast Reiji-san udał się wraz z moim... hmm... zastępcą, Haru, obejrzeć pozostałe balisty i upewnić się, że problem dotyczy tylko jednej maszyny, a nie wszystkich. Powinni niedługo zresztą się tutaj pojawić i powiedzieć nam, jak to wygląda. Swoich chłopaków już posłałem do domu, dobrze pracowali dzisiaj. -

Przerwał na moment, poprawiając szatę, która nieco się zaplątała i okryła zbyt dużą część jego torsu, przez co czuł się za bardzo zgrzany. Co prawda dzisiaj nie namachał się zbyt dużo, ale najadł się nieco stresu i złości przy rozmowie z wybuchowym Hoijim, który ostatecznie nie okazał się taki zły i pewnie Orochi dałby radę go nawet polubić, jeśli by dać sobie więcej czasu.

- A właśnie, miałbym prośbę. Pewnie będziecie jeszcze posyłać kogoś po jakiś posiłek dla siebie, albo dla późniejszej zmiany. Proszę odłożyć nieco z mojej wypłaty i zakupić obu inżynierom jakąś porządną kolację. Niech nas dobrze zapamiętają. I tak pół świata na nas warczy, przyda się dobre wrażenie pozostawić po sobie - poza tym jak tylko zobaczyli, w czym leży problem i że wina jest po ich stronie - uczciwie od razu zabrali się do napraw, więc to jednak profesjonaliści. Można to docenić. - poprosił jeszcze majstra, kiedy tak stali i czekali na Reijiego oraz Haru.

[Uchiha Tsuyoshi]

Ayatsuri coś popsuli
Sugiyama Orochi: Misja rangi D [Zlecenie specjalne - Kōtei się zbroi]
8/7
Z każdym słowem Orochiego z twarzy urzędnika schodziło napięcie. Pod koniec nawet się uśmiechnął. Gdy Orochi skończył, ten westchnął jak gdyby właśnie spadł mu spory kamień z serca.

- Uff… to naprawę dobre wieści. Dziękuję bardzo za pomoc, Sugiyama-sama. Te machiny… to dość istotny element systemów obronnych fortecy, taka wpadka mogłaby mieć fatalne skutki. Ayatsuri są bardzo pomocni i wiele im zawdzięczamy, ale sam widziałeś, jak przebiegała rozmowa na samym początku. To się mogło skończyć jakąś małą katastrofą, a nikomu nie było to potrzebne. Oczywiście wynagrodzenie otrzymasz w pełnej wysokości, koszty obiadu pokryje klan. Zadbam jednak, żeby dowiedzieli się od kogo pochodzi przesyłka – wyjaśnił, już zupełnie spokojny.

Wkrótce dołączył do Was drugi z inżynierów razem z Haru. Nie było tu jednak żadnych zaskoczeń – zrelacjonował on, że reszta machin jest jak najbardziej w porządku i że nie Uchiha nie powinni mieć żadnych wątpliwości co do tego, że będą sprawne. Haru co prawda się nie odzywał, jednak również nie protestował, co należało traktować jako potwierdzenie słów tamtego.

Można było się rozejść, co też wszyscy zrobili. Urzędnik do urzędnikowania i kolejnego rozdzielania pracy, Ayatsuri do swojej pracy (czyli w pierwszej kolejności naprawienia machiny), a Orochi i Haru… gdzieś w kierunku Kotei. Było już późne popołudnie, więc na dzisiaj praca była skończona.

- Orochi, dzięki za wszystko. Gdyby nie ty, to albo siedzielibyśmy w więzieniu, albo nawet gorzej. Życzę ci powodzenia w najbliższym czasie, bo cokolwiek się tutaj zbliża, będziemy go potrzebować – powiedział, zanim się rozdzielili.

Cóż, to był trudny dzień, jednak Orochi był już całkowicie wolny. Jednak co przyniesie przyszłość?

Misja zakończona sukcesem!

[Mijikuma]

Wysłuchuję zaś, co chłopak ma do powiedzenia. Słuchając jego dość specyficznego sposobu mówienia, przekrzywiam głowę, mrużąc czoło. Czy on przypadkiem nie zapomina, że ja też tu jestem i patrzy tylko bezpośrednio na Ai? Jeszcze później sam pieczętuje swój los myląc się w swoich słowach i otwarcie przyznając, że chce zaprosić dziewczynę na kolację. Patrzę na nią kątem oka, próbując określić jej wiek i nie jestem pewien, ale na pewno jest takie dobre trzy lata ode mnie młodsza. Jego zaś… też trudno mi to stwierdzić, ale przecież nie będę wchodzić zakochanym w paradę prawda? To, co mnie interesuję najbardziej to zadanie, które zostaje nam zlecone, lecz w tym pokrętnym słowotoku chłopaka nie jestem w stanie doszukać się jakichkolwiek szczegółów. Oprócz tego, że to raczej będzie praca fizyczna, a przynajmniej na taką się zapatruje.
- Jasne, pomożemy. Chodźmy więc do tego lasu, w drodze możesz nam trochę więcej powiedzieć o samym zadaniu, o Waszej kolacji pogadamy później. – Dodaję szpilkę, uśmiechając się kącikami ust, ale na tyle delikatnie, żeby chłopak nie uznał tego od razu za otwarte naśmiewanie się z niego. Wiadomo, dzieci dziećmi, ale w obecnych czasach, kiedy jedyne o czym myślę to nadchodząca batalia i ani trochę we mnie myśli na temat dziewczyn. Natura naturą, ale to nie zmienia faktu, że wyobrażenie sobie martwych zwłok moich bliskich jakoś wyżej stoi w hierarchii ważnych tematów. Ruszyliśmy więc w stronę lasu, gdzie mieliśmy połączyć się w grupę z jeszcze jednym osobnikiem i zająć się zadaniem, które miało nam chociaż trochę pomóc w obronie miasta przed dzikimi.

[Ai]

Mijikuma również zaoferował pomoc. Dobrze. Nie zmusiła go. Dobry chłopak, zmęczony, ale dobry. Spędzą razem cały dzień? No. Mogą się już w takim razie przyzwyczajać do bitwy, tam pewnie też ze sobą będą spędzać dużo czasu. Co prawda zajęci swoimi obowiązkami, ale akurat. Mają okazję się jakoś poznać przed tym, jak będą musieli osłaniać swoje plecy. Słuchała tego co posłaniec miał do przekazania, sama szczególnie nie zwracała uwagi na to, że jakoś bardziej skupia się na niej, niż na czymkolwiek (lub kimkolwiek) innym w otoczeniu. W jej typie nie był, w sensie, nie miała jakiegoś konkretnego typu. Pomijając wielkiego lisiego Demona. Temu chętnie trafiłaby prosto w serce. Olbrzymim bełtem. Ale no, raczej nie tego by chciał młodzieniec, z którym właśnie rozmawiają. Choć, kiedy zawiesił się kolejny raz, starała się powstrzymać przed śmiechem. Już chyba do niej coś docierało, no. Nie chciała tak kogoś speszyć.
Jednak w końcu nie wytrzymała i się zaśmiała. Delikatnie, niewinnie. Od razu przesłoniła usta dłonią, aby nieco stłumić ten dźwięk i kulturalnie się zasłonić. Czy poszłaby z nim na kolację? Gdyby była na jego koszt, a dodatkowo byłoby coś słodkiego. Nie odmówiłaby, ze względu na samą darmową wyżerkę. Żadnych uczuć. Ale poprawił się. Wszyscy razem pójdą na kolację. Dobra. Ogarnie jeszcze jedzenie dla Mijikumy jak się uda. -Tak. Naszej. Twojej, twojej też, mojej. I kogo tam jeszcze będziecie chcieli zaprosić. Miji, kiedy zjeśc coś dobrego jak nie teraz?- Niech tylko nie mówi, że by pogardził jakąś dobrą wyżerką. W czasie wojny o czymś lepszym niż najprostsze racje czy jakieś suszonki nie będzie można myśleć. Trzeba korzystać dopóty, dopóki jest na to czas. -A o naszej pomyślimy, kiedy będzie już po wszystkim. - No, nie zabierała nadziei chłopakowi. Nawet chciała mu ją dać! Co by myślał o czymś dużo przyjemniejszym niż śmierć, cierpienie, pożoga, cokolwiek. A jeżeli myślenie o niej, miałoby faktycznie mu jakoś pomóc, dać motywację. Czemu tego nie wykorzystać?

[Shigemi]

Młody chłopak wpatrywał się w pustkę, uczucie beznamiętności ogarniało jego wnętrze. Odkąd się tu znalazł, wszystko wydawało się szare i pozbawione sensu. Był medykiem, urodzonym do leczenia i niesienia pomocy, a teraz miał być przydzielony do budowy palisady? To było niewiarygodne. Pustka w jego sercu rosła wraz z każdym dniem, w którym musiał obserwować, jak inni wykonywali swoje obowiązki. Brakowało mu sensu i pasji, które kiedyś go napędzały. Bycie tutaj, wśród ruin i zniszczeń, tylko pogłębiało jego uczucie pustki. Wszystko to było tak absurdalne, jakby świat wywrócił się do góry nogami. Jednak nagle, jak grom z jasnego nieba, uczucie pustki zostało przesłonięte przez szok. Nie mogąc uwierzyć własnym oczom i uszom, chłopak dowiedział się, że ma wziąć udział w budowie palisady. To było zupełne przeciwieństwo tego, czym się zajmował. Jak mógł się zmienić z medyka w robotnika? Szok przenikał przez jego ciało, zastygając w jego żyłach. Czuł, jak adrenalinowy zastrzyk przeszywa jego umysł, wypierając pustkę i beznamiętność. Zadanie, które zostało mu powierzone, wydawało się tak nieprawdopodobne i niezgodne z tym, kim był i czego się nauczył. Nie mógł uwierzyć, że właśnie to było dla niego przeznaczone. Jego oczy szeroko się otworzyły, gdy słowa dotarły do jego uszu. Palisada miała chronić przed nadciągającym atakiem, który miał nadejść. Było to coś, czego się nie spodziewał. Jak mogą oczekiwać od niego, że przekształci się w robotnika i zbuduje obronną strukturę, gdy jego umiejętności i wiedza skupiały się na leczeniu? Szok przerodził się w niepewność i lęk. Jak sobie poradzi? Czy jest w stanie wykonywać pracę fizyczną, którą kiedyś odrzucił? W głębi serca wiedział, że nie jest to jego prawdziwe powołanie, że nie spełni swojego potencjału, pracując jako zwykły robotnik. Ale w tym momencie zrozumiał, że musi zaakceptować tę zmianę. Musi stawić czoła rzeczywistości i wykorzystać swoje zdolności w nowy sposób. Chociaż to wydawało się obce i przerażające, nie mógł pozwolić, aby uczucie szoku i niepewności go powstrzymały. . Musiał odnaleźć w sobie siłę i elastyczność, aby sprostać nowym wyzwaniom.

Wkraczał na nową ścieżkę, która wydawała się tak odległa od jego pierwotnych marzeń. Jednak w głowie pojawiła się iskierka nadziei, szybko kierując się ku wskazanemu miejscu przez głowę przeszła mu myśl, że być może nikt nie chce kończyć jego kariery medycznej, jest po prostu Doko, nie ma ludzi do pracy i on musi po prostu zapierdzielać. Nadzieja zaczęła omiatać młodego chłopaka, ożywiając jego dotychczas znużone serce. Wraz z myślą, że przyczyną jego przydzielenia do budowy palisady były braki personalne, a nie chęć zakończenia jego kariery medyka, poczuł nową energię i determinację. Wierzył, że jest to tylko przejściowy etap, który da mu możliwość zdobycia nowych umiejętności i doświadczeń. Być może los umieścił go tutaj po to, aby nauczył się czegoś ważnego, co może pomóc mu w przyszłości. Być może ta zmiana była potrzebna, aby otworzyć mu drzwi do nowych perspektyw i możliwości. Nadzieja ożywiła jego ducha, sprawiając, że nawet praca fizyczna nabierała nowego znaczenia. Zrozumiał, że w każdej sytuacji można znaleźć coś wartościowego i że wszystko, czego doświadcza, ma swój cel. To była szansa, aby się rozwijać, stawić czoła wyzwaniom i przekroczyć swoje dotychczasowe ograniczenia. Z każdym ruchem narzędzia budowlanego, zaczynał odkrywać swoją siłę i determinację. Choć był medykiem, a nie wykwalifikowanym robotnikiem, nie pozwalał sobie na przegraną. Był gotów pokazać, że może być wartościowym członkiem zespołu, niezależnie od zadania, jakie mu powierzono. Nadzieja wypełniła go siłą i pewnością, że nawet na palisadzie może wnosić wartość i pomagać innym. To było coś, co przekraczało granice jego pierwotnego powołania. Teraz zrozumiał, że prawdziwe powołanie nie ogranicza się tylko do jednej dziedziny, ale można je odkryć i rozwijać w różnych sferach życia.

Szybki krok, więc lekka zadyszka towarzyszyła mu podczas tego energicznego marszu, westchnąłem cicho i nabrałem więcej powietrza, a następnie przyspieszyłem kroku zbliżając się do lasu nie czekało mnie nic innego jak zakasanie rękawów i robota drwala. Cóż dzięki temu istniała szansa, że sprawdzę swoje nowe umiejętności, jakie rozwinąłem podczas tego dziwnego okresu w szpitalu. Las był coraz bliżej, z daleka usłyszałem jakieś głosy, które chyba tak jak i ja zostały przydzielone do tej roboty.
- Shigemi, odpowiadam na wezwanie. - powiedziałem to pusto, beznamiętnie z lekkim znużeniem na twarzy, pomimo rumieńców, które wskazywały, że zadałem sobie trud, aby się tutaj znaleźć i to o czasie. Rozejrzałem się dookoła. Na skraju lasu panowała gorączkowa aktywność. Drwale ze skupionymi twarzami i mocnymi siekierami w dłoniach, rozpoczynali swoje zadanie. Ścinały się drzewa, gałęzie łamały się pod naciskiem, a odgłosy tnących siekier i kraksy spadających pni wypełniały powietrze. Zapach świeżo przyciętego drewna unosił się wokół, a pióropusze pyłu unoszące się w powietrzu dodawały tajemniczości temu miejscu. Był to początek procesu pozyskiwania drewna, surowca niezbędnego do wzniesienia potężnej palisady, której celem było ochronienie miasteczka przed nadchodzącym, prawie pewnym niebezpieczeństwem.

[Arii]

Głęboko w Lesie Grupowe Zlecenie Specjalne D - "Kotei się zbroi" Ai, Mijikuma & Shigemi

3/7

Wezwanie do zadania dla całej trójki okazało się ciekawe. Dwóch chłopaków biegających i zbierających ludzi do różnych robótek. Jeden wprost od Shigiemiego pobiegł dalej zostawiając go z własnymi myślami. Poświęcił czas, aby szkolić się w roli lekarza a teraz kazali mu pracować fizycznie? Za kogo oni się uważali, żeby zaciągać go do takich prac? Co go obchodziło to, że nie mieli rąk do pracy? Miał ważniejsze sprawy na głowie niż jakieś tworzenie ochrony przed Dzikimi! Z taką też irytacją wyszedł i pobiegł w zaznaczone miejsce. Masa ludzi przebiegała, kręciła się, stukała, szyła na ulicach Kotei. Prawie każdy mieszkaniec był przy pracy. Nikt nie myślał nawet o chwili odpoczynku, trzeba było w końcu ze wszystkim zdążyć, prawda?

Pozostała dwójka, Ai i Mijikuma, już wspierała Kotei w przyszykowaniach, czuli, że taka jest ich powinność. Cóż za różnica w myśleniu, prawda? Ai od razu po spotkaniu z potężnym Demonem zaczęła wspierać swój dom. Pracowała o każdej porze i nawet z Mijikumą poznali coś specjalnego, co było ogromnym wynalazkiem tej ery! Dochodzili z poznanym chłopakiem do lasu, aż wyłapał ich sam młody medyk-Uchiha. -Oh, Ty musisz być tym chłopakiem, o którym wspominał gabinet. Cieszę się, że dotarłeś. Poznaj, Ai i Mijikuma. Będziecie dzisiaj współpracować razem.- zatrzymał się na wykarczowanym terenie. Niektóre drzewa jeszcze były ścinane, ale po bokach nadal zostawł las. -Przepraszam, że wcześniej się nie przedstawiłem.- skłonił się do dziewczyny i białowłosego. -Jestem Uchiha Sayarashi. Pomagam w zabezpieczeniu tego terenu. Widzicie ten tam powóz?- pokazał palcem na drewniany, duży wóz, na którym znajdowały się dwa wory czymś wypełnione. Obok leżały dwie łopaty. Sam też zaczął kierować się w jego kierunku. Więc wypadałoby iść za nim. -Trzeba wejść do lasu i w jego bardzo głębokich odnogach rozkopać ziemię, wcześniej już oznaczyłem teren czerwonymi wstęgami na drzewach. Dziesięć drzew w każdym takim punkcie ma takie wstęgi. A tych jest dziewięć. Są w dość bliskich odległościach od siebie. Po rozkopaniu terenu trzeba umieścić w podłożu notki wybuchowe, które są, o tutaj...- rozwiązał jeden z worków i wyciągnął z niego złożony plik kilkudziesięciu notek. -Po ich umieszczeniu w dołach, zakopujecie je. Tylko proszę, nie przelewajcie swojej chakry w żadną z notek ponieważ stracą swoją ważność. Są już oznaczone przez odpowiednie oddziały.- z delikatnym uśmiechem spojrzał się na Ai. Tym razem nie olał tylko białowłosego, ale również i czarnowłosego medyka. Zupełnie, jakby Ci dla niego nie istnieli. -Mógłbym Ciebie prosić, abyś dopilnowała, żeby na pewno wszystko zostało zrobione do końca? Żaden dół nie może pojawić się w miejscu, które jest nieoznaczone. Wszystko wtedy będzie... do wyrzucenia i ponownego wykonania.- chyba obietnica kolacji całkowicie na niego podziałała i nadzieja sama z siebie zapłonęła, jeszcze bardziej.

Dialogi:
Uchiha Sayarashi

[Shigemi]

Gdy moje spojrzenie padło na tę dwójkę, a właściwie trójkę Shinobi, poczułem jakby całe moje wnętrze nagle zalewała zimna pustka. Ich obecność była dla mnie kompletnie obojętna, jakby byli jedynie kolejnym elementem mojej monotonicznej rutyny. Bezbarwni i bezduszni, przemierzali teren w milczeniu, jakby byli tylko cieniami przechodzącymi obok mnie.
Moje uczucia były stłumione, stłumione do tego stopnia, że nawet zauważenie ich obecności nie wywołało we mnie żadnej emocji. Byłem pochłonięty swoim wewnętrznym zamknięciem, pozbawiony jakiejkolwiek reakcji. Przechodziłem obok nich jakby mnie w ogóle nie dotyczyli, jakby byli jedynie martwymi obiektami w mojej nijakiej rzeczywistości. Widok tych Shinobi tylko potwierdził moje uczucie beznamiętności, które stale mnie towarzyszyło. Nosiłem to brzemienne w sobie, jak ciężar na plecach, który sprawiał, że czułem się jeszcze bardziej przytłoczony. Było to jak życie w złudzeniu, bez prawdziwych barw i odczuć, gdzie wszystko było tylko kulą obojętności. Nawet ich wygląd i ruchy nie były w stanie wzbudzić we mnie żadnego zainteresowania. Ich techniki, ich umiejętności, wszystko to było tylko pustą fasadą, która mnie nie poruszała. Oczywiście, byłem świadomy ich obecności, ale to było nic więcej niż kolejne zasłonienie rzeczywistości.
To uczucie obojętności i nudy stale towarzyszyło mi przez lata. Byłem jak wampir wypity z emocji, poruszający się w świecie, który przestał mnie dotykać. Nic nie mogło mnie już poruszyć, nic nie miało dla mnie znaczenia. Byłem skazany na nudę, która stale mnie otaczała i dusiła. I tak przechodziłem obok tych Shinobi, nie reagując na ich istnienie, nie mając żadnych uczuć, które by mnie zmotywowały do działania. Byli tylko kolejnym elementem w szarej i pozbawionej sensu rzeczywistości, która mnie otaczała. I tak dalej trwałem, pogrążony w pustce i beznamiętności, a świat przemykał obok mnie bez żadnego znaczenia.
Westchnąłem cicho skinąłem głową w ich kierunku potwierdzając, że zrozumiałem co ode mnie chcieli oraz jak mam to wykonać.
-No to ten, do roboty proszę państwa...- powiedziałem beznamiętnie nie zaszczycając nikogo spojrzeniem na dłużej niż kilka sekund. Ruszyłem przez las we wskazanym kierunku zabierając w powozu jedną z łopat. Podążałem przez las, zgodnie z wskazanym przez lidera kierunkiem, ale w moim wnętrzu nadal panowała pustka i beznamiętność. Choć otaczały mnie drzewa i przyroda, nie było w tym żadnej radości ani zachwytu. Byłem jedynie obserwatorem tego miejsca, pozbawionym jakiejkolwiek autentycznej reakcji. Każdy krok, jaki podejmowałem, był mechaniczny, pozbawiony entuzjazmu czy zainteresowania. Mój umysł był wciąż zagubiony w tej szarej przestrzeni, a moje ciało poruszało się jak marionetka, kierowana bezdusznymi instrukcjami. Las, który otaczał mnie ze wszystkich stron, był jedynie tłem, bez osobowości i energii. Choć przepływały między drzewami delikatne promienie światła, nie byłem w stanie dostrzec ich piękna ani ich magicznego oddziaływania. Byłem jakby odcięty od wszelkich bodźców, które miałyby mnie pobudzić.
Podążałem ścieżką, która zdawała się być pozbawiona końca. Nie było w niej niczego, co mogłoby mnie zaciekawić czy skłonić do refleksji. Mój umysł pozostawał pusty, a ja wciąż trwałem w tym stanie nieczułości. Wiatr delikatnie hulał mi wokół uszu, ale nie dotykał mojej skóry ani nie budził żadnych emocji. Czułem się odizolowany od przyrody, odłączony od jej pulsującego życia. Byłem jedynie obserwatorem tego wszystkiego, pozbawionym zdolności do zanurzenia się w naturalnym pięknie. Drzewa sterczały nad moją głową, wznosząc się ku niebu, ale dla mnie były jedynie bezwładnymi obiektami, które mijam na swej drodze. Ich wiek i mądrość nie dotykały mnie, nie wpływały na moje myśli ani emocje. Byłem jedynie przechodniem, oddzielonym od tego świata. Spacer przez las nie przyniósł mi żadnej ulgi ani ukojenia. Nadal trwałem w tej pustce, w której emocje i przyjemności były dalekie. Nie było w tym żadnej magii, żadnego związku z naturą. Byłem po prostu obecny, fizycznie istniejący, ale pozbawiony jakiejkolwiek prawdziwej więzi z tym miejscem. I tak przechodziłem przez las, dalej i dalej, a moje wnętrze pozostawało niezmienione. Byłem jak cień, przemierzający świat bez śladu emocji czy autentycznego doświadczenia. I tak dalej trwałem, pogrążony w tej beznamiętności, a świat przemykał obok mnie, nie pozostawiając żadnego śladu. Dodatkowo jeszcze z łopatą w ręku. Może łatwiej byłoby jebnąć sobie nią w łeb i później poleżeć na rehabilitacyjnym z dwa tygodnie. Tam zawsze są fajne studentki. Gdy obserwowałem lidera, nie mogłem oprzeć się uczuciu dezaprobaty. Był to jasny przypadek, że miał on inne niż zawodowe zainteresowania wobec jednej z naszych podkomendnych. Ta sytuacja wzbudzała we mnie głębokie niezadowolenie i niepokój. Lider powinien być przykładem profesjonalizmu i uczciwości, a nie wykorzystywać swojej pozycji w celach osobistych. W jego zachowaniu dostrzegałem brak szacunku dla innych członków zespołu i naruszenie etycznego kodeksu. Było to dla mnie nie do przyjęcia. Obserwując ich interakcje, widziałem jak lider nadużywał swojej władzy i manipulował sytuacją. Nie było w tym niczego uczciwego czy moralnego. Byłem świadkiem, jak niewinna podkomendna była uwikłana w tę grę, być może nawet nieświadomie. To nie było właściwe, ale w sumie jebać ich... wszystkich...
Z łopatą maszerowałem we wskazanym kierunku.

[Mijikuma]

W drodze za wiele się nie dzieje, tak też za dużo nie rozmawiamy. Dopiero jak jesteśmy już bliżej celu, to w drodze napotykamy się na trzeciego, do tej pory zaginionego naszego towarzysza dzisiejszego zadania.
- Mijikuma, miło mi cię poznać. – Uśmiecham się do niego nieznacznie, ciekaw jakim on jest charakterem. Co by nie mówić, przez wojnę poznaję zdecydowanie więcej twarzy niż dotychczas. Gdy zaś Shigemi niezbyt na nas reaguje i odrobinę nas zbywa, wzruszam ramionami, taka już natura ludzi z Kotei bym powiedział.
Do tego jeszcze przedstawia nam się nasz „zleceniodawca”, który bez jakiegokolwiek zaskoczenia okazuje się Uchihą. Prawie każdy z nas jest czarnowłosy, a przesiadując jeszcze w Kotei to jest niemal pewność, że ktoś taki pochodzi z tego właśnie klanu. Ciężko mi go jednak wstawić w jakiekolwiek ramy, gdyż mimo wszystko po dłuższym zastanowieniu nie wygląda tak młodo jak Ai, bliżej dałbym mu podobny wiek do mojego. Macham na to przenośnie jednak ręką, bo nie jest to ważne w kontekście naszego zadania.
Idę za chłopakiem do powozu i słucham co ma nam do powiedzenia. Szybkie przedstawienie tematu, tego co mamy zrobić – podoba mi się to. Im szybciej to zrobimy, tym lepiej bo wrócę wreszcie do domu chwilę odpocząć. Nie żebym narzekał na to, że muszę pomagać przy pracach obronnych Kotei, co potrzebuję chwili relaksu, jesteśmy razem z Ai zaraz po warsztatach z Goketsu, które same w sobie były wyczerpujące – może i nie było tam pracy fizycznej, co trzeba było zapamiętać wiele informacji.
Ignoruję fakt prośby Sayarashiego do Ai, już taki jego urok. Rozciągam się i już mam pytać reszty odnośnie tego jak zamierzamy wykonać te zadanie, ale się okazuje, że Shigemi poszedł już w las. Prycham pod nosem i zwracam się już tylko do Ai:
- Dobra, zaraz go pewnie dogonimy. Zróbmy to jak najszybciej możemy. Najpierw musimy znaleźć drzewa, posiadasz może jakieś techniki wywiadowcze? Tak będzie najszybciej niż bieganie po całym lesie w poszukiwaniu wstęg. – Pytam dziewczyny, trochę chcąc też prywatnie dowiedzieć się o jej umiejętnościach. Jest to na tyle ważne, że za niedługo możliwe, że będziemy na sobie polegać, warto więc wiedzieć co druga osoba może ci zaoferować swoim wachlarzem technik i jak je wspólnie najlepiej wykorzystać. Łapię za jedną z łopat i biorę plik notek wybuchowym i chowam go do torby.

[Ai]

-Ohayo! - Przywitała się energicznie z nowym kolegą, a uśmieszek nie schodził z jej buźki. On jednak sprawiał wrażenie bycia ponurakiem. No cóż. Mijikuma był na pewno poważniejszy od niej, przynajmniej w tym pierwszym kontakcie, ale potrafił zażartować. Więc był w porządku. Bo wcześniej z tą kolacją żartował, tak? Miejmy nadzieję. Została przedstawiona przez Sayarashiego, to też sama swojego imienia nie podawała. Chyba każdy się domyśli kto tutaj jest Ai. No i Mijikuma się przedstawił z osobna, więc potencjalny próg błędu znacząco zmalał.
Wysłuchała na czym miało polegać ich zadanie, jednocześnie rozglądała się po terenie. No cóż, będzie to jedno z miejsc, gdzie będą toczyć się walki. Chciała mieć już wstępne rozeznanie. Zakładała jednak, że raczej będzie bliżej murów twierdzy, jednak nie miała bladego pojęcia gdzie najpotężniejsze z wynalazków Goketsu zostaną rozmieszczone. Chwilka. Na wozie, który wskazał Sayarashi, znajdowały się dwie łopaty. Coś jej nie pasowała ta liczba. Tu była trójka osób, która miała zająć się jakąś pracą. Ktoś dostanie inne zlecenie? Było to możliwe. Nie chciała pracować w pełni samodzielnie, wolała być w duecie z Mijikumą. Jeszcze ponurość czarnowłosego kolegi by jej się udzieliła.
No i się wydało! To jej praca miała być odrobinę inna, miała nadzorować! Jakby to był jakiś plac budowy w lepszych czasach Kotei! Gdzie kilku robi, a jeden stoi i się patrzy! I tylko udaje, że pracuje! W sumie. Taka praca jej odpowiadała. Jej biedne rączki się nie zmęczą więcej niż potrzeba. Jednak, głupio by jej było, gdyby jej koledzy mieli się zamęczać z łopotami. Już raz czymś podobnym machała. Nie była to łopata, miało to jakąś inną nazwę, której już nie pamiętała, ale i tak było to męczące. Pewnie mieli więcej siły od niej, ale i tak. Skoro to ona miała przypilnować by robota została dokładnie wykonana, może coś na to jeszcze zaradzi. -Dobrze, Saya-kun! - W sumie, jakby był jej szefem. Nie wypadało tak od razu skracać imion i tak dalej. Ale no. Sam się w pewien sposób przymilał, to mogła sobie pozwolić na trochę więcej niż w stosunku do, nazwijmy to, regularnego przełożonego. Tak przynajmniej myślała. -Wszystko będzie wykonane perfekcyjnie! O! - I ruszyła z Mijikumą za czarnowłosym.
-Dobrze Miji-Kun, już się tym zajmuję! - Z dumą wyjęła mały zwój i pędzel ze swojej torby i zaczęła błyskawicznie malować jaskółki. Złożyła pieczęć tygrysa i atramentowe stworki poleciały w las z poleceniem odnalezienia miejsc opisanych wcześniej przez Sayarashiego. Miały potem do niej wrócić, aby zaprowadzić ten tercecik do odpowiedniego miejsca. Ptaków było jedynie sześć, mniej niż punktów. Ale nie zamierza ich od razu odwoływać. Jeżeli byłaby potrzeba, pomogą odnaleźć pozostałe, gdyby te nie były od tak w zasięgu wzroku. -W sumie... to moja ulubiona rola. Nie trzeba się tak męczyć. - Kiedy zwierzątka robiły zwiad, faktycznie, ona aż tak się nie przemęczała. Wzięła też z wozu co potrzeba i szła w las. Nie będzie przecież czekać na powrót ptaszków, szkoda czasu na takie rzeczy.

Nazwa

Chōjū Giga

Ranga

D

Pieczęci

Tygrys

Zasięg

50 m (dotyczy bezpośredniej kontroli przez użytkownika)

Miniatura

E: 7% | D: 6% | C: 5% | B: 4% | A: 3% | S: 2% | S+: 1 (za 12)

Mały

E: 16% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (za 6)

Średni

E: 24% | D: 18% | C: 15% | B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (za 3)

Duży

E: 36% | D: 28% | C: 20% | B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4% (za 1)

Monstrualny

D: 45% | C: 35% | B: 25% | A: 15% | S: 10% | S+: 5% (za 1)

Opis Technika, która polega na urzeczywistnieniu wcześniej namalowanych na płótnie zwierząt. Użytkownik za pomocą atramentu i pędzelka maluje określoną ilość i rodzaj bestii, co trwa dosłownie moment (szybkość procesu zależy zarówno od naszych statystyk jak dziedziny klanowej), po czym składa pieczęć Tygrysa skupiając się na malunku. Rezultatem jest wyskoczenie ze zwoju pełnoprawnych, trójwymiarowych replik narysowanych zwierząt. Posiadają szczątkową inteligencję, która pozwala im na wykonywanie prostych poleceń. Przykładowo zaatakowania kogoś, przemieszczenia się i powrotu bądź też pogoni za kimś. Dzięki temu zwierzęta zyskują funkcje zarówno ofensywną, jak i wspomagającą, mogąc przykładowo przeprowadzić zwiad czy przeszkadzać przeciwnikowi. Oprócz tego możemy kontrolować je samodzielnie za pomocą własnej woli, zyskując większą precyzję podczas wykonywania przez nie zadań. Wadą zwierząt jest zerowa wartość defensywna (poza nielicznymi wyjątkami), twory rozpadają się pod wpływem każdego ciosu wymierzonego w nich bądź po zranieniu bronią, wystarczy nawet kunai (ale nie senbon).

Nazwa

Kruk/Jaskółka/Gołąb

Rozmiary

Mały

Ranga D

Szybkość

60

Siła

Zwykłego człowieka

Ranga B

Szybkość

90

Siła

10

Ranga S

Szybkość

120

Siła

20

Opis Mały ptak do wykorzystania w walce i jako kurier. W walce w dużych chmarach wysyłany na przeciwnika, by utrudnić mu widoczność i rozproszyć. Jako kurier może służyć do przekazywania informacji i to bez konieczności noszenia zwoju. Wiadomość można "wpisać" w niego, żeby po wejściu do jakiegokolwiek innego zwoju zamienił się w tekst z naszym przekazem. Dobry również jako zdalnie sterowana bomba po dołączeniu do niego notek.

-0,5 fiolki atramenty,
104%-8%= 96% chakry

[Arii]

Głęboko w Lesie Grupowe Zlecenie Specjalne D - "Kotei się zbroi" Ai, Mijikuma & Shigemi

4/7

Sayarashi spojrzał się na czarnowłosego chłopaka, który jakby zbył ich obecność. Uniósł wysoko brew, kiedy ten wziął łopatę i wyruszył do przodu. -To zadanie wspólne, masz wykonać je z nimi a nie iść samemu do przodu!- ewidentnie się zirytował takim potraktowaniem sprawy. Ale wrócił do Mijikumy i Ai -Proszę miejcie go na oku. W tych czasach nie potrzebujemy problemami z takimi Doko. Nie chcę się tłumaczyć z jego błędu. I proszę, nie zapomnijcie zabrać notek. Ja muszę lecieć dalej do pracy w Kotei. Wrócę za jakiś czas zebrać wasz raport.- powiedział już, o dziwo (!), do Ai i Mijikumy i pomachał dziewczynie, jak tylko ruszyli do przodu. Widział, jak Mijikuma go obserwuje i się z niego podśmiechuje, ale jakoś zbytnio go to nie obchodziło. Nie mógł tracić takiej okazji, nie wiadomo czy nie zginie w zbliżającej się wojnie...

Tak o to trójka Doko wkroczyła do lasu w poszukiwaniu wyznaczonych miejsc, do czego młoda i mądra Ai wykorzystała swoje naturalne predyspozycje. Wysłała na zwiad parę ptaszków, które przeczesywały cały teren w poszukiwaniu czerwonych wstążek. Kilka minut później jeden z nich wrócił z szybką informacją, prowadząc ich jeszcze bardziej w głąb lasu. Przed ich oczyma pojawił się stworzony okrąg z drzew oznaczonych wstęgami. Równo dziesięć, a po środku idealna ilość miejsca by zrobić kilka okopów i wrzucić tam notki, prawda? Pytanie... Kto je wziął?

Dialogi:
Uchiha Sayarashi