[EVENT] Umocnienia pod twierdzą

[Uchiha Tsuyoshi]

W prawo... niżej... teraz!
Sugiyama Orochi: Misja rangi D [Zlecenie specjalne - Kōtei się zbroi]
6/7Na pytanie o wygląd Toshizo Abe, urzędnik odpowiedział:

- Na pewno go pan pozna, panie Orochi. To starszy człowiek w charakterystycznym, pomarańczowym kapeluszu. Jest też dość głośny. Nie da się go przeoczyć - po tych grzecznych słowach obaj mężczyźni rozeszli się w swoją stronę - tamten znowu do papierów i innych ludzi, których trzeba było pokierować, a Orochi do swojej nowej-starej ekipy.

Siedzieli tyłem do niego, więc nie zauważyli, gdy się do nich zbliżał. Sugiyama mógł więc wychwycić kawałek ich rozmowy:

- No, i właśnie, ten shinobi, nie pamiętam jak miał na imię, jakoś na "s", ale dawno to słyszałem... no właśnie, został zamknięty w małym pomieszczeniu z zakładnikami i na środku była jakaś potężna notka wybuchowa, jakaś silniejsza niż zwykła, taka chyba własnej rooty. I on chciał ich uratować, dezaktywować notkę, żeby nie wybuchła - tutaj nastąpił krótki moment ciszy - no a tak naprawdę on ją niechcący aktywował! Dacie wiarę? Wszyscy zginęli oprócz niego, nie wiem jak to zrobił, ale przeżył. To jest dop...

- To pan Orochi! - przerwał mu w pewnym momencie znajomy głos. Gdy jego właściciel zerwał się z miejsca, Orochi bez problemu rozpoznał nikogo innego, jak Karasu Haru. Reszta również się odwróciła i na twarzach tych, którzy znali już sogeńską księżniczkę Sugiyamę Orochiego pojawiły się uśmiechy. Wszyscy wstali.

- Orochi, co cię tu sprowadza? - zagadnął od razu Karasu. Po wytłumaczeniu im, jaka będzie jego rola, wszyscy ochoczo na to przystali i podporządkowali się jego rozkazom.

- Pani Kiyomi jest... surowa. Ale jakoś sobie radzimy - jego głos zdradzał, że nie podobało im się do końca to, gdzie się znaleźli, ale nie był to bunt. Prawdopodobnie rozumieli, że nałożone na nich rygory miały służyć czemuś konkretnemu i nie były bezsensowne. Natura i dotychczasowe życie nie pozwalały im się jednak tak łatwo podporządkować.

Po krótkim spacerze w kierunku wschodniej ściany fortecy znaleźli się już praktycznie na miejscu swojej pracy. Orochi już z daleka mógł dojrzeć tego, kogo szukał. Człowiek ten, mimo że był raczej szczupły i starszy (miał na oko koło sześćdziesiątki, co zdradzały zmarszczki na jego twarzy oraz bujna, siwa broda i długie, siwe włosy), emanował charyzmą i autorytetem. Był niezwykle surowy, ale nie powinno to budzić zdziwienia - okoliczności były wyjątkowe, a on odpowiadał za pewien wycinek prac w tym miejscu. Właśnie wydawał polecenia swoim ludziom, gdy zauważył zbliżającą się do nich grupę młodych ludzi z Orochim na czele.

- Ooo! Czy mnie oczy nie mylą? Syn Kuroyamiego! Miło mi, mam nadzieję, że u ojca wszystko w porządku mimo trudnych czasów - uścisnął rękę Orochiemu z uśmiechem, co było dość zaskakującym przestawieniem się na serdeczny nastrój - no, ale nie ma co gadać. Ja i moja ekipa właśnie skończyliśmy z pomocą jednej kunoichi kopanie dołów pod zaostrzone pale. Mają mniej więcej po trzy metry - wskazał ręką na wyraźnie widoczne wgłębienia, które znajdowały się od siebie w odległości mniej więcej dwóch metrów - moi ludzie padają ze zmęczenia, jeden przed chwilą zemdlał, więc się zwijamy. Wam pozostało przeniesienie tych bali - wskazał na ostre, długie co najmniej na siedem-osiem metrów, zaostrzone na końcu, leżące niedaleko okopu pnie - i wsunięcie ich w te doły. Później trzeba zasypać te doły tak, żeby były stabilnie. To chyba wszystko - zakończył. Teraz był ostatni moment na to, żeby zapytać o coś, bo Toshizo chyba faktycznie chciał już zejść z placu budowy i nieco dać odpocząć ludziom. O ile rzeczywiście było o co, bo cała praca wydawała się być dosyć prosta. Kłody drewna mające służyć za przeszkody wyglądały na ciężkie, ale Orochi dysponował siedmioosobową ekipą (nie licząc jego samego), co było zdecydowanie wystarczającą liczbą, żeby je przenieść, podnieść i wsunąć, po czym zasypać. Nie bez wysiłku, oczywiście, ale wciąż nie było to nic wymagającego tytanicznej siły.

[Sugiyama Orochi]

Orochi skinął głową z uśmiechem, słysząc wyważoną opinię na temat swojej trochę nauczycielki, trochę przyjaciółki, trochę dziewczyny, trochę podwładnej, a trochę... w sumie nie wiadomo czego. Ich relacja była jednocześnie prosta i skomplikowana do wytłumaczenia komuś z zewnątrz. Niemniej ucieszył się, że Haru i jego kumple pogodzili się - w miarę - z losem, jaki im przypadł. Cóż, alternatywą była albo śmierć, albo więzienie... więc tak naprawdę im się upiekło, i to bardzo. Chyba byli tego świadomi. Klepnął Haru w ramię.

- Jakby co, to ma nieco słabszą lewą nogę - podczas sparingów możecie spróbować zaatakować z tej strony, może wam się uda ją drasnąć. - mrugnął do nich, podpowiadając im "słabość" Kiyomi. Prawda była jednak taka, że nawet sentoki klanu mieli problemy, żeby zarejestrować i wykorzystać tę słabość w trakcie walki z nią, więc najprawdopodobniej i tak dostaną wciry. Ale kto wie, może im się z raz poszczęści.

Zaraz jednak przeszli na miejsce, gdzie szybko namierzyli Toshizo. Na jego powitanie Orochi uśmiechnął się i skinął głową, a zaraz potem żachnął się, gdy tylko usłyszał zapytanie o ojca.

- Wie pan, nawet gdyby sam Susanoo zstąpił do Kotei i rozwiązał wszystkie jego problemy ojciec i tak by znalazł jakiś powód do narzekania. Taka natura. Ale no - jak na niego, to raczej dobrze, także dziękuję w jego imieniu. - przeniósł spojrzenie na doły i same pale, szybko oceniając gdzie są hałdy wykopanej ziemi, jak potencjalnie je przenosić i starając się przewidzieć problemy, choć po krótkiej obserwacji doszedł do wniosku, że w sumie... nie widzi żadnych, poza tym, że ktoś może wlecieć do dołu, albo sobie pal na nogę spuścić jak nie będzie uważny. Kluczem chyba będzie rozłożenie sił i podzielenie jego drużyny odpowiednio, i w zasadzie tyle. Podniósł wzrok na Toshizo.

- Wie pan, ja chyba nie mam zbyt wielu pytań, skomplikowane toto nie jest. No chyba, że ma pan pomysł, na co uważać - nie wiem, ziemia miejscami sucha i trzeba uważać, żeby nie wlecieć do środka, albo co? -

[Uchiha Tsuyoshi]

W prawo... niżej... teraz!
Sugiyama Orochi: Misja rangi D [Zlecenie specjalne - Kōtei się zbroi]
7/7 - Lewa noga, hm? Zapamiętam - odpowiedział Haru, który po tej poradzie już bez wątpienia będzie traktował Orochiego jako równego gościa. O ile jeszcze wcześniej mógł się zastanawiać, czy przypadkiem Orochi czegoś nie ma z tego oszczędzenia ich i całego "układu", tak teraz potwierdziło się już w zupełności, że zrobił to, bo po prostu taki jest. Chłopak pokiwał głową z uznaniem, co u takich jak on było wyrazem wielkiego uznania - choć pewnie i tak jak zwykle nas sklepie - westchnął, jakby pogodził się z tym, że w dającej się przewidzieć perspektywie raczej nie będą stanowili wielkiego wyzwania dla Kiyomi.

Rozmowa została jednak przerwana, bo Orochi musiał rozmówić się z Toshizo Abe. Oczywiście nic nie stoi na przeszkodzie, by kontynuować ją później. Tymczasem jednak starzec na słowa o tym, że Kuroyami jest wiecznie niezadowolony zmrużył tylko brwi w geście niezrozumienia i przeszedł do wyjaśnień. Najwyraźniej charakterologicznie byli bardzo kompatybilni z ojcem Orochiego, skoro nie dostrzegał w nim takiej przywary. Być może i on był tak samo wymagający, kto wie.

- Nie, ziemia jest porządnie wykopana, pomagała nam nawet taka drobna kunoichi w tym. O to się nie martw. Po prostu trzeba uważać przy wsuwaniu pali, bo są ciężkie i porządnie je zakopać i ubić tak ziemię, żeby pale były przytwierdzone stabilnie i nie dało się ich łatwo podważyć. A ubijać najlepiej po każdych kilkunastu łopatach wrzuconej ziemi, bo jeden raz na koniec nie wystarczy - wyjaśnił. Cóż, nie było w tym większej filozofii, ale umocnienia takie mogły być szczególnie ważne w kontekście odpierania na przykład machin oblężniczych. W zasadzie niemożliwe było w takiej sytuacji podprowadzenie większych obiektów pod mury bez uprzedniego usunięcia pali, co oczywiście nie było ani trochę proste.

- No, to powodzenia. Pozdrów ojca gdy do niego wrócisz - powiedział na pożegnanie, po czym zdjął na moment swoje charakterystyczne, pomarańczowe nakrycie głowy, podrapał się się po niej, założył kapelusz z powrotem i odszedł do swoich ludzi, gdzieś w kierunku północnej ściany fortecy.

[Sugiyama Orochi]

- Uklepać po każdych kilkunastu łopatach? Słuszna uwaga, o czymś takim mówiłem - ja bym na to nie wpadł i potem byłby problem. Dziękuję, panie Toshizo. Proszę odpocząć, a my się zajmiemy resztą. - skłonił się lekko staruszkowi, a kiedy tamten odszedł, zwrócił się do swojej drużyny i zaklaskał w dłonie.

- Dobra, panowie! Robota prosta, ale ciężka i wymaga od nas nieco organizacji, żeby poszło łatwo. Myślę, że dwóch-trzech z nas potrzeba będzie na łopatach, to na pewno... jedna osoba musi stabilizować pal, jak go już wsuniemy do dołu, reszta będzie nosić pale. Mam ze sobą swój łańcuch, myślę, że przyda się do stabilizacji, jak sądzę. Jakieś obiekcje, inne pomysły? - spytał, patrząc po ekipie. Jeśli nie było żadnych komentarzy, to przeszedł do wybierania "podgrup".

- Przetestujemy sobie ten system na pierwszych dwóch-trzech palach i najwyżej coś poprawimy, jak będziemy widzieli, że robota może iść lepiej. Ty i ty... - wskazał dwójkę, która najbardziej odstawała wzrostem w górę lub w dół od innych, przez co mogłoby im być trudniej nosić pale razem z innymi. -...będziecie na łopatach. Reszta nosi pale, zobaczcie w ogóle jak są dla was ciężkie i czy jesteście w stanie je przenieść taką ekipą. Ci co będą na skraju, mówią reszcie, kiedy się zatrzymać i kiedy podnieść albo opuścić pal, bo będą najlepiej widzieć co się dzieje. Jak wsuniecie pal - dopadam ja, zakładam łańcuch na jeden koniec i stabilizuję. Jak już będzie na dobrej pozycji - ci z łopatami zakopują, co 20 łopat - dwóch od pali wskakuje do dołu, ubija ziemię, i wychodzi, zasypujemy dalej. Jasne? - popatrzył po ekipie, patrząc czy zrozumieli. Jeśli tak, to przeszedł od słów do czynów, przygotowując pętlę na łańcuchu tak, by móc objąć pal i potem go ustabilizować, ciągnąc do siebie i utrzymując w jednej pozycji, nieco pochylony tak, jak to miało wyglądać.

[Uchiha Tsuyoshi]

W prawo... niżej... teraz!
Sugiyama Orochi: Misja rangi D [Zlecenie specjalne - Kōtei się zbroi]
8/7 Toshizo Abe został pożegnany i wkrótce zniknął gdzieś między wykopami, a syn Kuroyamiego mógł zająć się własnym poletkiem.

Drużyna Orochiego uważnie słuchała jego poleceń. Nie były one ani zbyt skomplikowane ani zbyt trudne do pojęcia, więc na ich twarzach można było dostrzec raczej zrozumienie, niż jego brak. Co prawda propozycji żadnych też nie było, ale być może to dlatego, że plan Sugiyamy był po prostu dobry. Ale o tym zaraz się przekonamy.

Pięciu ludzi podeszło do pierwszego pala. Na sygnał dźwignęli go razem, jednak z widocznym trudem. Odległość do pokonania z tym ciężarem nie była może zabójcza, bo było to na oko jakieś dwadzieścia metrów, ale i tak była męcząca - pomogło tylko to że nieśli go jednocześnie na ramionach. Mieli również ogromne problemy z operacją wsunięcia w dół, co jednak wykonali z dużym wysiłkiem. Łańcuch rzeczywiście pomógł i z pewnością była to dobra idea, ale pewnie dałoby radę zrobić to i bez niego - ponieważ doły były wykopane już pod kątem. Toshizo Abe najwyraźniej wszystko przewidział. Koniec końców łańcuch przydał się więc do tego, żeby pale o okrągłym profilu nie turlały się wewnątrz wykopu.

Później było już nieco łatwiej, bo dwóch ludzi z łopatami bez żadnego wysiłku radziło sobie z zakopywaniem pala, ubijając ziemię zgodnie z instrukcjami. Jedyną różnicą było to, że doły nie były na tyle duże, by jednocześnie mogło tam się zmieścić dwóch ludzi, więc mężczyźni robili to na zmianę. Byli jednak zdecydowanie mniej zmęczeni niż tamci, którzy mieli za sobą noszenie dość ciężkich, kilkusetkilogramowych drewnianych elementów.

[Sugiyama Orochi]

Orochi nadzorował robotę, jednocześnie przy niej pomagając i obserwując - w jego głowie kółka zębate niczym jeden z mechanizmów Ayatsuri, o których uwielbiał gadać Yuu, kręciły się, próbując wyjmować i wkładać na inne sposoby kolejne elementy tak, by całość pasowała. Wyglądało na to, że łańcuch - choć nieco pomocny - nie był kluczowy, za to chłopaki dość szybko się zmęczyły. Co prawda taki trening powinien im dobrze zrobić, niemniej... nie mógł pozwolić na to, żeby się zajechali wszyscy. Do tego wydawało się, że kiedy dwójka ludzi kopie - reszta się obija, co prawdopodobnie nie było najbardziej efektywne. Podrapał się po brodzie.

- Hmm, słuchajcie chłopaki... system wstępnie działa, ale chyba możemy to nieco lepiej ogarnąć. Przy następnym palu ja sam pomogę dźwigać i wsuwać pal do dołu, a ty... - wskazał na jednego z tragarzy - ...będziesz stabilizować. Potem ci od pala mają minutę - dwie na oddech i lecimy do następnego pala, a łańcuch idzie z nami - potrzebny jest tylko na samym początku. Wyznaczamy kolejnych dwóch kopaczy, reszta odpoczywa. Jak pierwszy pal zostanie wkopany - kopacze dołączają do nas i idziemy do kolejnego, znowu zmieniając kopaczy... i tak dalej. Zasadniczo chodzi o to, żeby się rotować przy ciężkiej robocie, a jednocześnie wejść w dobry rytm. - wyjaśnił, mając nadzieję, że jego własna, dość spora siła pozwoli nieco zdjąć ciężaru z reszty i pozwoli na sprawne wykonywanie pracy. Sam miał zamiar cały czas być w drużynie tragarzy od tej pory, nadając rytm i koordynując zmiany - tak, by każdy miał swój czas odpoczynku, pracy na łopatach, stabilizacji i przy dźwiganiu pali.

[Uchiha Tsuyoshi]

W prawo... niżej... teraz!
Sugiyama Orochi: Misja rangi D [Zlecenie specjalne - Kōtei się zbroi]
9/7 Uważna obserwacja tego, co dzieje się na placu budowy była kluczem do sukcesu. Orochi bardzo dobrze zdiagnozował powstałe problemy i bezbłędnie się do tego dostosował. Przede wszystkim sam pomógł tam, gdzie robota była najtrudniejsza - czyli przy dźwiganiu drewnianych, cholernie ciężkich drewien. Szybko zrozumiał, dlaczego jego podwładni tak szybko się męczyli - nawet przy jego ogromnej sile był to zauważalny dla niego ciężar, który w dłuższej perspektywie mógł męczyć. Co więcej, zmienił on też nieco charakter pracy przy łopacie, wprowadzając rotację i umożliwiając odpoczynek najbardziej zmęczonym. Podobnie zresztą sprawa wyglądała przy stabilizacji łańcuchem. Jedyną sprawą, która wymagała jeszcze korekty były odstępy między transportem bali. Konieczność zasypywania oraz ubijania dołów oraz zmęczenie ludzi wymuszały nieco dłuższe przerwy, co jednak wciąż wiązało się z bardzo przyzwoitym (szczególnie jak na niewykwalifikowanych pracowników) tempem.

Po tym, co mówili i jak patrzyli na siebie wzajemnie i na niego młodzi robotnicy nietrudno było się domyślić, że nabierali do niego coraz większego szacunku. Wielu ludzi po prostu zawiadywałoby robotą i na tym kończyłby się ich wkład, a on wziął się za harówkę razem z nimi - i to od razu za najtrudniejszą.

Wszystko szło więc bardzo sprawnie, a na pewno znacznie sprawniej, niż przy pierwszych próbach, sprzed zmiany w organizacji pracy. Ludzie męczyli się zdecydowanie wolniej oraz osiągnięty został główny cel Orochiego, czyli nadane zostało właściwe tempo i rytm pracy. Każdy, kto choć trochę pracował na budowie albo czymś podobnym wie, że najgorsza jest "szarpana" robota. Gdy organizm przyzwyczai się już do pewnego tempa i wypracowany zostanie odpowiedni rytm, to wszystko idzie szybciej i dużo bardziej gładko - co było widać jak na dłoni po wszystkich uczestniczących w pracach, w tym po Sugiyamie. Dla tego ostatniego taki wysiłek po ciągłej pracy przy papierach był jednak jak orzeźwiający prysznic. Głowa odpoczywała, a ciało gdyby umiało mówić pewnie dziękowałoby za coś innego, niż pozostawanie godzinami w pozycji siedzącej.

I tak minęła spora część dnia - południe i popołudnie. W międzyczasie zostały wydane racje żywnościowe, co wiązało się z zaprzestaniem pracy na jakieś dwa kwadranse. Posiłek stanowił kawałek mięsa z ryżem i surowymi, posiekanymi warzywami. Do tego gorąca herbata i woda.

Późnym popołudniem Orochi mógł z satysfakcją ogłosić zakończenie prac. Cała wschodnia ściana fortecy była teraz chroniona nie tylko wykopami, ale i budzącymi grozę, naostrzonymi palami skierowanymi w kierunku, z którego miało nadejść uderzenie.
- Nieźle. Pod takim kierownikiem to my możemy pracować. Niezły wycisk, ale przynajmniej nie ma potem siniaków – skwitował pracę Haru, w oczywisty sposób nawiązując do Kiyomi. Zadanie zostało wykonane.

Misja zakończona sukcesem

[Masashi]

Nastroje i morale zdecydowanie podupadły wśród mieszkańców wioski. Nic dziwnego skoro stoi przed nimi wizja wielkiej wojny z nieznanym ludem zza Muru. Pewnie wielu z nich nawet nie chce być w wiosce kiedy to się wydarzy ale wtedy zostaną uznani za zdrajców. Masashi zastanawiał się co on by zrobił w takiej sytuacji. Pierwszym pomysłem byłoby uciekać. W końcu można sobie sprawić domek w innej części kontynentu. Dom w Kotei to tylko budynek. Najważniejsze to gdzie znajduje się rodzinka i gdzie człowiek poczuje się bezpiecznie. W aktualnych czasach ludzie nadal zbyt wiele wagi przywiązują do lojalności wobec nazwiska, rodu i wioski.
- Dzień dobry. Przysłano mnie tutaj w celu pomocy. - powiedział bardzo głośno aby jakakolwiek osoba, która zarządza ową okolicą usłyszała. Nie wiedział do kogo dokładnie ma się zgłosić więc rzucić w eter proste zdanie celem zbadania sytuacji.
- Mam podobno pomóc przy zasiekach. - dodał po chwili zerkając w niewielki liścik. Stanął tam i rozglądał czy ktoś się zainteresuje nim i przydzieli mu jakieś zadanie. Dookoła pracowało bardzo wiele osób, głównie mężczyzn przenoszących drzewo, kamienie czy worki z piaskiem. Prace ewidentnie posuwały się do przodu jednak do końca jeszcze wiele brakowało. Chłopak ciekaw też był strategii ze strony władz Kotei. Jakie są linie obrony miasta? Któredy się przemieszczać? Rodziło się wiele pytań, które z perspektywy osoby wspomagającego front, były dość ważne.

[Ai]

Zlecenie D - Senju w gościach [Masashi - Zlecenie Specjalne]
5/7

Masashi nie miał więcej pytań do urzędnika, to ten zawołał już kolejną osobę. A nasz główny bohater? Udał się w kierunku twierdzy znajdującej się nieopodal samego Kotei. Właściwie, nie bezpośrednio do niej, a do umocnień, które pod nią się znajdowały, ale no cóż. Widział olbrzymie połacie terenu, które zostały wykarczowane z drzew. Pewnie jakby został tu po wszystkim, nie w formie zwłok, to przydałby się do odnowienia okolicznego zalesienie. Ale takie plany będzie można snuć na przyszłość. Jak będzie po wszystkim, a obrońcy Kotei obronią Kotei i świat. No nic, pozostało mu odnaleźć osobę, która miała go skierować do konkretnej pracy. W pierwszej chwili mogło się zdawać, że nikt się nim nie zainteresował, każdy był zajęty swoimi obowiązkami. Noszenie różnych rzeczy, kopanie dołów, w których później osadzane były pale. Różne rzeczy, widać było, że drewno z jeszcze nie tak dawno temu stojących tu drzew nie szło na zmarnowanie. Natomiast po wspomnieniu, że jest tym od zasieków, po chwili podszedł do niego mężczyzna. Wysoki, chudy mężczyzna, który w między wargami trzymał źdźbło trawy.
-Ten Senju? Dobrze, Trochę naszego drewna wykorzystamy gdzieś indziej. Dziś ja nadzoruję pracę nad tą częścią umocnień. Chodź za mną. - I zaczął iść. Nawet nie czekał na reakcję chłopaka. Nie odeszli daleko, kiedy wskazał Masashiemu drewniane zapory z zaostrzonymi palami drewna. -Potrafisz zrobić coś takiego? I byle były mocno osadzone w ziemi. Inaczej te dzikusy je wyrwą i tyle z tego będzie. - Same drągi miały około 1,5m długości, były nachylone pod kątem około 90 stopni. Najpewniej miały na celu spowolnienie ewentualnej szarży dzikich, raczej nie będąc wepchniętymi się na nie, nie nabiją, ale da to czas obrońcom Kotei na zasypanie przeciwników strzałami czy innymi technikami, a jeżeli będą chcieli to przeskoczyć. -Jest was więcej? - Roboty na pewno było dużo, mogło to nawet być za dużo dla jednej osoby. Z odpowiednią ilością odpoczynku, może by obskoczył znaczący teren, czy wystarczający? Niekoniecznie, ale na pewno inni ludzie będą musieli mniej czasu poświęcić na stawianie takich barykad.

Strażnik
Urzędnik
Kierownik

[Sugiyama Orochi]

Praca nad umocnieniami - po wprowadzeniu poprawek i odrobinie eksperymentowania - poszła zaskakująco prosto, choć pod koniec wszyscy byli zmęczeni. Niemniej w trakcie roboty Orochi co chwilę jeszcze pomagał nieco ekipie mniej lub bardziej rubasznymi przyśpiewkami, jakie zapamiętał z karczm Sarufutsu, co dodatkowo mogło podtrzymać morale i pod koniec wyglądało na to, że praca została wykonana porządnie, chłopaki mieli porządny siłowy trening, a on sam - relaks od papierkowej roboty. Czegoś takiego potrzebował. Dlatego w doskonałym humorze pożegnał się ze swoją drużyną, życząc im powodzenia przy następnym sparingu z Kiyomi i pocieszając, że nawet sentokim jest ciężko jej sprostać jej umiejętnościom, więc żeby się też nie przejmowali zbytnio, ale skupili na tym, czego ich uczy, a na pewno dobrze na tym wyjdą.

Tej nocy spał jak zabity, pochłaniając tylko jajecznicę z dwóch tuzinów jaj na kolację i od razu kładąc się do łóżka. Wstał wyspany, odświeżony i obolały po robocie, ale obolały w przyjemny sposób. Drogę do siedziby władz pokonał biegiem, rozgrzewając mięśnie i podciągając się po drodze gdzie się dało, niczym jakaś małpka, która nawdychała się pustynnych ziół. Kolejne trzy dni w archiwum spędził wyjątkowo produktywnie, ze zdwojoną energią ogarniając swoje obowiązki - głównie po to, by mieć pretekst jak najszybciej podjąć się kolejnej misji związanej z budową umocnień. Czuł, że taki rytm dobrze mu robi i pozwala też nieco oderwać się od nieubłaganych liczb - które jasno wskazywały, że Kotei... Kotei czekają trudne chwile. Znowu.

Kiedy zatem nadarzyła się okazja zgarnąć kolejne zlecenie - porwał je natychmiastowo, truchtem biegnąc do znanego sobie już namiotu, po drodze doczytując szczegóły zlecenia.

[Masashi]

Tym razem planował być grzeczny bowiem chciał pomóc w przygotowaniach. Tamten strażnik po prostu był zbyt bardzo sztywny i miał wybujałe ego. Tutaj Masashi miał do czynienia z ludźmi pracy, którzy szanują ludzki czas oraz potrafią doceniać umiejętności.
- Ok… Da się zrobić. - powiedział podchodząc bliżej do kolczastego fragmentu barykady aby bliżej się jej przyjrzeć. Obszedł z prawej i lewej strony spoglądając na nią z każdej strony. Następnie stanął nieopodal i gestem ręki wskazał Kierownikowi aby ten się lekko przesunął. Połączył dłonie w charakterystyczną dla jego klanu pieczęć. Ostatnie spojrzenie na gotową barykadę.
- Mokuton… - wyszeptał pod nosem a z ziemi zaczęły wyrastać nie za grube, drewniane elementy. Jeden grubszy idący wzdłuż barykady, który posiadał otwory i inne mniejsze ale zaostrzone na końcach, które wchodziły w owe luki.
- Prawa. Lewa. Prawa. Lewa – powtarzał a kolce przeszywały grubszy bal raz z prawej strony raz z lewej. Chłopak był w pełni skupiony bowiem nie chciał czegoś spartolić. Nie mógł sobie pozwolić na błędy w takiej sytuacji. Ewidentnie był niezastąpionym pomocnikiem w tym miejscu. Nikt nie musiał szukać odpowiednio grubych pali, drążyć w nich dziur, ostrzyć kolców i montować całości. Bez obecności Senju pewnie należałoby oddelegować do tego ze dwie albo trzy osoby a i trwałoby to znacznie dłużej.
- Hah! Pięknie! - powiedział kończąc swój twór. Był z siebie bardzo dumny bowiem drewniana konstrukcja.
- Szczerze to nie wiem czy jest nas więcej. Ja przyjechałem z kupcem, który akurat jechał w tym kierunku. Ale plotka po wiosce krążyła. No ale… Wiadomo że moja rodzina nie przepada za Uchiha. Niewielu będzie chętnych. - podsumował po czym odszedł kilka kroków dalej i bez słowa zaczął tworzyć kolejną palisadę.

[Ai]

Zlecenie D - Senju w gościach [Masashi - Zlecenie Specjalne]
6/7

Kiedy Masashi kazał się odsunąć swojemu tymczasowemu przełożonemu, ten spojrzał na niego krzywo, ale odsunął się, tak jak zielonowłosy wskazywał. No, niezależnie jak drobne to było polecenie, nie czuł się swojo robiąc to, co zlecił jakiś Senju. nawet jeżeli mające na celu tylko i wyłącznie pozwolenie chłopakowi na wykonanie zleconej pracy. Złożył pieczęć i pale zaczęły powstawać kreując pokazaną wcześniej barykadę. Nie wyglądała identycznie, jak ta, którą obserwował. Wymiary się zgadzały, a jeżeli jednak nie - były to różnice na tyle minimalne, że tylko najznamienitsi inżynierowie mogliby to zobaczyć. No i samo drewno się różniło, a ostre zakończenie na końcu było równiejsze. W końcu pierwowzór był ciosany przy użyciu narzędzi, a nie technik Mokutonu.
-Pierdolone chwasty. - Takie słowa mógł usłyszeć Masashi, kiedy powiedział, że przybył sam. Dla niego nie miało znaczenia, że wraz z leśnym shinobi przybyło parę innych osób. Najważniejsze w jego mniemaniu było to, że przybył jeden shinobi. -Zapuścili już korzenie? Mózgi im zarosły mchem? Jeżeli ich nie zatrzymamy, reszta świata zostanie zalana przez dzikich. I co wtedy zrobią? Gówno. - No, nie podobało mu się to. Mogło też chodzić o sam fakt niechęci na linii Uchiha-Senju, o czym wspominał nasz Mały Barykadzista, a Pan Kierownik akurat miał okazję sobie poużywać i wyładować jakoś napięcie. Ale faktem było to, że gdyby Senju przybyli tutaj z oddziałami swoich shinobi, na pewno byłoby to odczuwalne na froncie. -Kontynuuj, jeszcze dużo pracy masz do wykonania. Jak będziesz zmęczony, to tam znajdziesz wodę pitną. - Wskazał namiot stojący kilkadziesiąt metrów dalej. No i nasz młodzieniec musi uważać również na swoją chakrę. Byłoby głupio paść nieprzytomnym jako Senju wśród Uchiha.

Strażnik
Urzędnik
Kierownik

[Uchiha Tsuyoshi]

Cel... pal!
Sugiyama Orochi: Misja rangi D [Zlecenie specjalne - Kōtei się zbroi]
1/7Orochi tego dnia nic już nie robił. To znaczy nic związanego z pomocą przy budowie umocnień - bo trudno uznać zjedzenie jajecznicy z dwunastu jaj za takie całkowite nic. W każdym razie na najważniejszym placu budowy Sogen pojawił się dopiero po kilku dniach, nadrabiając w tym czasie między innymi pracę, która uciekła mu w tym dniu, w którym pracował przy okopach.

Przechodząc jednak do szczegółów zlecenia, które i tym razem pokątnie załatwił mu Masahiro, wiedział że znowu będzie pracował z Haru i jego "ekipą". Zlecenie miało polegać na sprawdzeniu minimalnego i maksymalnego zasięgu balist ulokowanych na szczytach murów i wieżyczek fortecy. Nie mógł więc poradzić sobie sam, bo sama obsługa tego urządzenia wymaga kilku wyszkolonych inżynierów co najmniej dwóch ludzi, a dodatkowo trzeba jeszcze kogoś, kto w terenie będzie mierzył i zaznaczał zasięg. No i co najważniejsze - nie wystarczą zwykli robotnicy, trzeba było kogoś łebskiego, kto dobrze skoordynuje pracę i zagwarantuje, że wyniki będą dobrze naniesione na specjalnie sporządzoną na końcu rozwijanego dokumentu tabelkę. Ostatnią z rzeczy, która zapisana była w zwoju było to, żeby w terenie zaznaczyć zasięg kamieniami wymalowanymi na różne kolory. Zasięg minimalny - czerwonymi, maksymalny - zielonymi i jeszcze połowę odległości między czerwonym a zielonym kamieniem pomarańczowymi. Wypełniony zwój należało odnieść do znanego już mu namiotu.

- O, pan Orochi! Miło znowu pana widzieć. Tym razem to z kolegą proszę rozmawiać, on zna temat balist - przywitał go ten sam urzędnik terenowy co wcześniej, by od razu zrobić miejsce kolejnemu, który pewnie podszedł do Uchihy i wyjaśnił:

- Wszystko zapewne wyczytał pan w zwoju, więc nie będzie za dużo do dodania. Ja byłem odpowiedzialny za sprowadzenie tych balist od Ayatsurich, mamy nawet gdzieś tu... w okolicy... znaczy chyba mamy dwóch specjalistów-mechaników, którzy pracowali z tym klanem. No, ale nieważne. Kamienie wraz z barwnikami znajdzie pan na wozie przy głównym wejściu do fortecy, a balisty wraz ze strzałami pozbawionymi ostrych grotów czekają przy balistach. Trzeba sprawdzić cztery z nich, te na rogach, na wieżyczkach. To wystarczy - wyjaśnił urzędnik, który wydawał się być kompetentny. Zaopatrzył Sugiyamę w narzędzia do pisania i notowania, po czym dodał - pańska drużyna czeka przy wozie.

Orochi mógł jeszcze zapytać o ewentualne wątpliwości czy szczegóły zlecenia, mógł też jednak od razu skierować się do pracy, bo chyba wszystkie informacje już miał – a było jej całkiem sporo, patrząc na to, jak złożone zadanie otrzymał.

[Sugiyama Orochi]

Nowe zlecenie było - ku lekkiemu zawodowi Orochiego, liczącemu znowu na prostolinijną harówkę przy kopaniu i przenoszeniu czegoś - bardziej skomplikowane, niż poprzednie choć nadal... nie do przesady. Ot, postrzelać trochę z balist, sprawdzić pod jakim kątem mają największy zasięg, najmniejszy, oznaczyć wszystko i spisać odpowiednio. Trochę przypominało to jego zwykłą robotę, ale ostatecznie było pracą w terenie, więc absolutnie nie zamierzał narzekać. Przeczytał wytyczne dwa razy, zastanawiając się, jak najlepiej będzie rozdysponować swoją drużynę. Na pewno trzeba będzie dopytać, którzy z nich - o ile którykolwiek - jest piśmienny, tak na dobry początek. Oczywiście on sam mógłby to robić, ale jeśli może to zdelegować, żeby któryś się nieco poduczył takiej "papierkowej" roboty, to na pewno będzie potem z zyskiem dla niego. Poza tym... nie był pewny, ile osób potrzeba dokładnie do obsługi takiego urządzenia, poza dwójką inżynierów, którzy - jeśli dobrze ogarnął - mieli wycelowywać i strzelać z urządzenia. Ktoś od ładowania i, hmmm.... naciągania? Będzie trzeba sprawdzić.

- Rzeczywiście, pytań nie mam zbyt wiele, instrukcje są dość jasne. Pytanie mam tylko co do tego, czy przy każdej baliście będzie na nas czekać ktoś, kto zna się na obsłudze? Tak żeby pokazać mnie i moim chłopakom jak to obsługiwać - jak się przeszkolą, to będziemy przy okazji mieli w razie czego kogoś dodatkowe do obsługi w trakcie samej bitwy.- dopytał się inżyniera, drapiąc się lekko po brodzie. Zapomniał się dzisiaj rano ogolić, przez co czuł szczeciniasty, krótki zarost na twarzy, który go nieco drażnił. Zawsze był ciekaw, czy ojciec zapuścił brodę z chęci oszczędzenia czasu na goleniu, czy po prostu był to świadomy wybór estetyczny z jego strony. Może kiedyś go zapyta o to.

Otrzymawszy odpowiedź, ruszył w stronę Haru i jego drużyny.

[Uchiha Tsuyoshi]

Cel... pal!
Sugiyama Orochi: Misja rangi D [Zlecenie specjalne - Kōtei się zbroi]
2/7Urzędnik odpowiedział na wątpliwość Orochiego w następujący sposób:
- Niestety, aktualnie nie dysponujemy żadnym wolnym operatorem balisty. To w zasadzie główny powód, dla którego wzięliśmy was - gdybyśmy kogoś mieli, to sami przeprowadzilibyśmy te testy. Ale spokojnie, te urządzenia nie są specjalnie skomplikowane. To takie... wielkie kusze. Trzeba odpowiednio ułożyć strzałę i naciągnąć cięciwę i to głównie do tego potrzeba aż dwóch ludzi. Jeden może dałby radę, ale mocno by się zmęczył i zrobiłby to zdecydowanie wolniej. Potem trzeba zwolnić linę i pocisk leci tam, gdzie był wycelowany. Z pewnością da pan sobie radę, panie Sugiyama - pokiwał głową pewny, że to wszystko nie będzie stanowiło żadnego problemu dla młodego lorda.

Po wymienionych informacjach Orochi udał się do Haru i reszty. Od razu zauważył, że było ich już pięciu, a nie siedmiu jak ostatnio. Najwyraźniej pozostałych dwóch, którzy byli naprędce dokooptowani ostatnio po prostu dostało inny przydział. Za nimi stał spory wóz z kamieniami i barwnikami, była też miarka w formie liny z zaznaczonymi na niej jednostkami miary.

- Orochi, cześć - przywitał się Haru - my już jesteśmy gotowi, słyszałem że dzisiaj mamy jakieś trudniejsze zadanie niż ostatnio - powiedział, jednak w jego głosie dało się wyczuć raczej chęć do pracy, niż obawę. Drużyna zdecydowanie potrzebowała instrukcji.