Szpital

[Tetsurō]

"Pamiątka"

Misja Rangi D dla Arii

5/14

Krew była wszędzie. Mimo prowizorycznych bandaży, ta cały czas przesiąkała, kapiąc na podłogę. Wszyscy wiedzieli, że czas był na wagę złota, więc nic nie mówili, jak widzieli, że nieznajomy bierze się do roboty. Wiedzieli, że nawet jeśli jego pomoc nie jest w pełni profesjonalna, to dalej da to dodatkowe sekundy, które będzie mógł wykorzystać lekarz. Młodzieniec nie zapominał o środkach bezpieczeństwa, ubrał rękawiczki i zabrał się za wydawanie poleceń. Starsi od niego shinobi nie narzekali, wierzyli w jego osąd i wykonywali wszystkie wydane im polecenia, bez nawet najmniejszego zająknięcia.
Kiedy tylko chłopak ruszył do akcji i zaczął czyścić ranę, Ranny wręcz krzyknął z bólu. Na szczęście miał drewniany kołek, który mógł zagryźć. O dziwo, nie stracił on przytomności. Starał się zachowywać spokój, mimo całej tej sytuacji. Silny z niego skurczybyk. Jego towarzysze i tak dociskali go do łóżka, starając się jak najbardziej pomóc młodemu medykowi. Bardzo sprawnie udało się oczyścić ranę i przygotować ją do dalszej operacji. Arii już zaczął szykować się i puścił zieloną chakrę w stronę rannego, kiedy nagle poczuł dotyk na swoim ramieniu. Kiedy odwrócił się, dostrzegł wysokiego lekarza w białym kitlu. Miał czarne, rozczochrane włosy i okrągłe okulary na nosie.
- Spokojnie młodzieńcze. Dobra robota, daj dokończyć profesjonalistom. - lekarz uśmiechnął się i zajął miejsce chłopaka, przystępując do dalszego leczenia. Była to świetna okazja, żeby przyjrzeć mu się w pracy. Okularnik bardzo dokładnie obejrzał ranę, a następnie sięgnął do kieszeni swojego kitla i wyciągnął z niego jakąś tabletkę, którą od razu włożył rannemu do ust.
- Ssij to cały czas, tylko nie połykaj. - powiedział do niego, po czym przyłożył dłonie do jego rany, chwilę później pokrywając je intensywnie świecącą, zieloną energią. Widać było, jak z każdą chwilą ręka wygląda coraz lepiej, jak rany zaczynają się zamykać, a świeża tkanka pokrywa się delikatną skórą. Mężczyzna wydawał się spokojny, jednocześnie będąc bardzo skupionym na swojej pracy. Nie minęło kilka minut, kiedy odszedł na chwilę, zrobił krok w bok i sięgnął po stojącą tam szklankę wody, której napił się, spoglądając na ranę. wyglądała na zagojoną, teraz jedynie trzeba było się nią zaopiekować, potrzebowała też czasu, żeby w pełni wrócić do sprawności.
- Dobra robota młodzieńcze. - uśmiechnął się do niego, korzystając z chwili spokoju. - Nie chciałbyś może sobie czasami u nas dorobić? Brakuje nam zdolnych młodzieńców, którzy chcą ratować innych. Niestety, w obecnych czasach większość młodych wybiera walkę w pierwszej linii a nie wsparcie medyczne. - Sięgnął do kieszeni i wyciągnął z niej dwie rzeczy, pierwszą z nich był flakonik dziwnej, lekko zielonej maści, którą od razu podał chłopakowi, drugą była drewniana fajka. Lekarz zabrał się za napełnianie jej słodko pachnącym tytoniem.
- Nasmaruj mu tym ranę proszę. Tylko bardzo delikatnie, tkanka jest jeszcze świeża. - wydał chłopakowi polecenie, samemu szykując się do chwili odpoczynku z relaksującym tytoniem. Niestety, nie było mu to dane. Po chwili w drzwiach pojawiła się pielęgniarka, ta sama co miała dyżur na recepcji.
- Panie doktorze, kolejny ciężko ranny, proszę za mną. - Powiedziała, od razu po tym zrywając się do lekkiego biegu do innej sali. Lekarz westchnął, schował fajkę do kieszeni i rzucił okiem na młodzieńca.
- No widzisz, cały czas jest coś do roboty. Powodzenia z pacjentem. - rzekł do chłopaka, a następnie w miarę szybkim krokiem wyszedł z sali zostawiając chłopaka sam na sam z pacjentem. Nie wiadomo nawet kiedy jego towarzysze ulotnili się z sali. Czyżby wzywały ich inne obowiązki po dostarczeniu rannego kolegi? Życie shinobi było cały czas biegiem na pełnej mocy...

[Arii]

W momencie, kiedy miał rozpocząć tamowanie rany, poczuł ucisk na ramieniu. Odwrócił głowę i zobaczył rozczochranego mężczyznę, który można by było powiedzieć, po prostu dopiero co wstał.
Ale na pewno nie można było odjąć mu kompetencji. Kiedy tylko zajął miejsce Arii'ego, natychmiastowo zatamował krwawienie i przeszedł w moment do leczenia rany.
Czarnowłosy spojrzał się zza grzywki dokładnie na natychmiastową regenerację tkanek, widać było różnicę w poziomie umiejętności.
Kilka minut i po sprawie.
-Niesamowite. Zrobił to Pan w tak szybkim tempie...
Zdołał tylko tyle wyjąkać. Wziął do ręki maść od doktora i zaczął rozsmarowywać ją na kikucie. Spojrzał się na twarz pacjenta.
-To prawda. Mój ojciec też powtarza, że powinienem na tym się skupić. Chociaż jestem trochę odmiennego zdania, że ta jedna dziedzina jest ważna.
Odpowiedział do lekarza, który natychmiast został wezwany do następnej sali. Arii dokończył nakładanie maści i spojrzał się po sali.
Został sam z mężczyzną. Nawet nie zauważył zniknięcia pozostałej dwójki, a przy ich wyglądzie było to zaskakujące. Uśmiechnął się do mężczyzny.
-Życie na froncie musi być ciężkie. Jak dokładnie do tego doszło? Koledzy chyba musieli śpieszyć się z wykonaniem misji... Rozjerzał się do siebie. -A właśnie, przyniosłem dla Was pakunek, który upuściliście. Ściągnął rękawiczki i odłożył je na stolik, żeby sięgnąć po zgubę.

[Tetsurō]

"Pamiątka"

Misja Rangi D dla Arii

7/14

Lekarz wychodząc z sali zatrzymał się jeszcze na chwilę i spojrzał, jak młodzieniec zajmuje się pacjentem. Nie miał za dużo czasu, jednak postanowił poświęcić mu jeszcze kilka sekund.
- Rozważ moją propozycję. Mógłbyś to się wiele nauczyć. W razie czego, pytaj o doktora Nishinoye. - pożegnał go uśmiechem i już w lekkim biegu wyszedł z sali ratować innych pacjentów. W pomieszczeniu zrobiło się cicho i spokojnie, pozostali we dwójkę, z czego ranny mężczyzna nie wydawał się zbyt rozmowny. Leżał na łóżku w ciszy, zapewne zastanawiając się nad swoim dalszym losem. Utrata ręki to nie była pierwsza lepsza rana. Niestety dla niego, było to coś mocno zmieniające życie. Szczególnie w jego dosyć intensywnym zawodzie pełna sprawność miała wielkie znaczenie. Dopiero słowa chłopaka wyrwały go z rozmyślań. Przekręcił on dosyć niemrawo głowę, tak aby spojrzeć na twarz swojego opiekuna.
- Eskortowaliśmy VIPa. I wtedy *kaszlnięcie* wtedy dopadli nas szukający go zabójcy.. Zaatakowali nas z zaskoczenia... zasypali notkami wybuchowymi.. Zasłoniłem go no i wtedy już wiesz co.. - Machnął w powietrzu swoim kikutem, po czym spojrzał na niego. Robiąc to, zagryzł mocniej wargę. Czyżby powstrzymywał się od łez?
- Ten pakunek... Mam wielką prośbę do Ciebie... - ranny shinobi próbował podsunąć się na swoim łóżku, tak jakby chciał usiąść, jednak jego osłabione ciało nie pozwoliło na to, więc szybko opadł na szpitalną poduszkę pod jego plecami.
- Dostarcz go proszę do mojej Ukochanej... Wczoraj mieliśmy rocznicę... Miałem wrócić... Nie chcę pokazywać jej się w takim stanie.. Nie jestem na to gotowy. - w połowie zdania z jego oka poleciała łza. - Mieszka ze swoją rodziną w dzielnicy portowej. Nazywa się Mimori. - sięgnął zdrową ręką do kieszeni i wyciągnął z niej karteczkę z już napisanym adresem i podał go młodzieńcowi. Widać było po nim, że cały czas walczy z emocjami, jednak stara się je ukryć, być może dla dobra samego siebie, być może ukochanej... Po tych słowach starał się ułożyć jakoś w miarę wygodnie, tak, żeby móc się zdrzemnąć, jednakże nie wychodziło mu to najlepiej. W końcu poddał się i ułożył się jakkolwiek, naciągając na siebie szpitalną kołdrę.
- Dziękuję młodzieńcze za pomoc. Gdyby nie ty, to być może bym już nie żył. Dobry z ciebie lekarz, być może gdybyś był z nami...- zaczął myśl, jednak nie dokończył jej, gdyż popadł w zadumę. Znowu w sali zaczęła panować cisza i spokój, jakże potrzebna pacjentom we wracaniu do zdrowia. Nie było słychać ani krzyków pacjentów, ani trudu wkładanego w ich leczenie, mimo tego, że do krwawych przypadków dochodzi tutaj dosyć często. Szpitalne życie toczyło się swoich, niezachwianym torem...

[Arii]

Spojrzał się na mężczyznę.
Zrobiło się mu trochę żal rannego. Żyli w czasach, gdzie wojna była codziennością, ataki rabusiów, porwania to chleb powszedni. A dla shinobiego utrata ręki była czymś niewyobrażalnym.
Co prawda istniały opowieści o takich wojownikach, którzy składali pieczęci jedną dłonią albo wcale, ale wymagało to dużo samozaparcia, doświadczenia i zdolności. Możliwe, że gdy mężczyzna wyjdzie ze szpitala dostrzeże różne wyjścia z tej sytuacji.
-Wiem, że to nie za wiele, ale zawsze jest jakaś nadzieja. Możliwe, że da się na to coś zaradzić. Tylko nie wolno się poddawać. Uśmiechnął się i zaczął ogarniać swoje miejsce pracy. Swoje rzeczy, których nie użył podczas zabiegu włożył na nowo do torby i przepasał ją na biodrze. Wózek odstawił na miejsce, zużyte gaziki wyrzucił do kosza i wodę utlenioną włożył do szuflady, z której ją wyciągnął.
Na prośbę mężczyzny się uśmiechnął.
-Nie ma żadnego problemu. Z miłą chęcią przekażę prezent.
Wziął go i wpakował do swojej torby. Przed łóżkiem spojrzał się na powstrzymywane łzy.
-Wiem, że w Naszym kraju uczymy się być twardzi i nie pokazujemy swoich uczuć. Ale nie trzeba ich powstrzymywać. To właśnie takie zachowanie Nas rani. Uśmiechnął się szerzej. -Skoro Pan ją tak kocha, to sądzę, że nie trzeba się obawiać pokazania jej. Prawdopodobnie czuje to samo, nieważne jak Pan wygląda. Poklepał go po ramieniu i ruszył do drzwi. Zatrzymał się gwałtownie i odwrócił głowę.
-A mogę się zapytać jak wygląda? Jaka jest?
Ten pomysł był idealny. Skoro mógł tutaj poćwiczyć swoje umiejętności medyczne to przecież może też tworzyć dzięki temu poezję! Przyjrzał się dokładnie mężczyźnie wychwytując rysy jego twarzy. To będzie dzieło godne uwiecznienia tej miłości! Arii już wiedział, jak pomóc pacjentowi po operacji!
Po zdobyciu informacji wypadł z sali i zbiegł po schodach na recepcję. Zabrał po drodze swój zamazany notesik. Podszedł do recepcji i wziął stamtąd jedną kartkę i długopis.
-Niedługo wrócę i zwrócę długopis! Śpieszę się, do zobaczenia!
I zadowolony ze swojego pomysłu pomknął w stronę portu w poszukiwaniach pięknej ukochanej Matsume.

[z/t po poście Tetsurō]

[Tetsurō]

"Pamiątka"

Misja Rangi D dla Arii

9/14

Nasz młody bohater postanowił wesprzeć także słowem rannego wojownika. Jego reakcja była dosyć przewidywalna, kiedy tylko Arii wspomniał o emocjach, ten rozkleił się jeszcze bardziej, wypuszczając cieknące mu po policzkach łzy. Najwidoczniej tego właśnie potrzebował, w końcu każdy jest człowiekiem i nie jest w stanie utrzymywać maski przez całe życie. Mimo bólu przeszywającego jego ciało, podniósł się delikatnie, tak żeby usiąść i oprzeć się plecami o poduszkę. Spojrzał swoimi lekko czerwonymi oczami na młodzieńca i na chwilę się uspokoił, powstrzymując łzy. Wytarł twarz w kołdrę i wziął dwa głębsze wdechy.
- Mimori to najpiękniejsza kobieta w moim życiu... Długie, czarne włosy. Miękkie, białe jak śnieg i jednocześnie delikatne jak jedwab policzki. I jeszcze te intensywnie zielone oczy... - wziął kolejny większy wdech, żeby móc się uspokoić. - Zawsze w nich tonę jak we wzburzonym oceanie. Jest cudowna... Zawsze miła... Wiele dla mnie znaczy.. Dlatego... dlatego nie może zobaczyć mnie w tym stanie.. Załamie się.. - Shinobi znowu wzruszył się i delikatnie rozkleił. Próbował chwycić swoją ranną ręką za kołdrę, tak jakby dalej myślał, że tam jest, jednak szybko przypomniał sobie, że teraz już nie jest w stanie tego uczynić. Po tej sytuacji zamknął się w sobie, w ciszy kontemplując nad swoim życiem i przyszłością, kontakt był z nim raczej niewielki, więc to była idealna pora, żeby wyruszyć dostarczyć przesyłkę.
Arii po wyjściu ze szpitala miał całkiem niezły kawałek, nim dotrze do dzielnicy portowej. Szpital znajdował się w centrum osady, tuż obok innych najważniejszych budynków, a część portowa do takich nie należała. Mieszkali tam najubożsi, Ci którym życie nie poszczęściło i ledwie spinali koniec z końcem. Tak przynajmniej było z większością tamtejszych mieszkańców, gdyż zdarzali się tacy, którzy poprawili swój status i postanowili tam pozostać. Nie było ich dużo, jednak pojedyncze sztuki się trafiały. Niestety dla chłopaka, okolica w której szukał, była dosyć zatłoczona, co więcej, większość ludzi nie była na tyle uprzejma, żeby podpowiedzieć mu którędy ma trafić do swojego celu. Trochę czasu mu zeszło, nim odnalazł docelowe miejsce.
Po dotarciu pod wskazany adres, młodzieniec stanął przed niewielkim, drewnianym budynkiem. Znajdował się on na krańcu dzielnicy, tuż obok przejścia do tej faktycznej dzielnicy portowej, w której znajdowały się magazyny i karczmy dla marynarzy. Dom był w dosyć opłakanym stanie, jednakże dalej w jakiś sposób trzymał się ziemi. Po zapukaniu do drzwi, te zostały otworzone, przez mającego może 11-12 lat chłopczyka. Miał on czarne, krótko przycięte włosy, zielone oczy oraz lekko ubrudzone, beżowe kimono. Spojrzał on niepewnie na przybysza, jednak nie powiedział ani słowa, być może oczekując aż ten powie, co go tutaj sprowadza.

  Ukryty tekst

Robimy Z/T

[Arii]

Ostatnie wydarzenia w karczmie trochę go rozdrażniły i przez parę dni nie przychodził do szpitala. Wolał uniknąć wygadania się w pewnych kwestiach przed ludźmi ze szpitala i z miłą chęcią spędził ten czas ze sobą, żeby przemyśleć swoje emocje.
Teraz warto było wrócić do pewnych obowiązków, które na siebie wziął i zacząć kroczyć po obranej przez siebie ścieżce. Nadal nie zgadzał się ze swoim ojcem i lekarz, którą spotkał w karczmie, że można wybrać tylko jedną drogę. Ale na pewno wiedział, że chce w jednej ze ścieżek być najlepszym. A w tym mogła mu pomóc tylko jedna osoba znajdująca się w tym szpitalu.
Wkroczył do szpitala zaczyta w swój notesik.
-„Porywiście niczym wiatr, zrywam się stąd, żeby poczuć smak twych…”
Pielęgniarki zaczęły się do niego delikatnie uśmiechać. Był specyficznym chłopakiem, który nie zwracał czasami na nic uwagi. W końcu jedna z nich zagrodziła mu drogę.
-Ohayo, Arii-kun. Przyszedłeś dzisiaj po…?
Wyrwała go z transu tworzenia, przez chwilę mrugał oszołomiony taką nagłą pobudką z transu i machnął głową.
-Oh, przepraszam. Ja dzisiaj do pracy. Z chęcią bym też spotkał się z doktorem Nishinoye, może potrzebuje w czymś mojej pomocy?

[Tetsurō]

"Szpital - Odcinek 1"

Misja D dla Arii'ego

1 / 14

Atmosfera w szpitalu była taka sama jak zawsze. Sterylnie jasno, brak nieprzyjemnych zapachów oraz w koło panująca cisza i spokój jedynie czasami przerywana odgłosami pacjentów i interwencji lekarskich. Tak to już było w tym miejscu, że czas płynął tutaj trochę inaczej. Niektórym podobało się to i właśnie dlatego wybierali kariery medyczne inni unikali i kiedy tylko mieli znaleźć się w tych progach to błagali wszystkich znanych sobie bogów o wybaczenie. Na szczęście nasz bohater należał do tych pierwszych, był człowiekiem, który cenił sobie pomaganie innym i dlatego też doskonale nadawał się na lekarza. Już przy swojej pierwszej wizycie pokazał, że umie poradzić sobie nie tylko z ranami ciała, ale także i pęknięciami na duszy, ratując psychikę swojego pierwszego pacjenta. Cóż za talent!
Pielęgniarka na którą wpadł Arii już miała odezwać się, kiedy to z jednego z korytarzy wyszedł poszukiwany przez chłopaka doktor Nishinoya. Trzymał on w ręce gliniany kubek z parującym napojem, wyglądał na lekko zaspanego, jednak szybko rozbudził się, kiedy zobaczył młodzieńca. Podszedł w jego kierunku i uśmiechem przywitał zarówno jego jak i pielęgniarkę.
- Spokojnie, już przejmuję naszego gościa. - powiedział do kobiety, po czym skinął głową do chłopaka i odwrócił się idąc powoli w stronę korytarza z którego wyszedł. Po drodze popijał swój ciepły napój z kubeczka, po każdym łyku wydając delikatne westchnięcie.
- Już myślałem, że jednak nie spodobała Ci się moja propozycja i postanowiłeś realizować się w innym miejscu. - uśmiechnął się pod nosem i wszedł na korytarz, na którym nie było jeszcze Arii'ego. Po oznaczeniach pomieszczeń można było wnioskować, że jest to część należąca do personelu. Coś w rodzaju pokoju nauczycielskiego, magazyny i inne potrzebne do pracy pomieszczenia, które nie muszą być przy salach pacjentów.
- No ale dobrze, że jesteś. Akurat trafiłeś na poranny obchód, więc możemy się od razu zabrać do pracy, tylko najpierw musisz się przebrać, żeby wyglądać jak lekarz. - otworzył drzwi do pokoju, który był czymś w rodzaju magazynu. Wszedł do środka i skinął głową, aby Arii szedł za nim. Kiedy już byli w środku, odstawił naczynie na jedną z półek. W pomieszczeniu panował półmrok a w większości było wypełnione dużymi regałami na których leżały różne pudła i inne pakunki. Doktor podszedł do stojącej w rogu szafy, a następnie ją otworzył, gdzie wisiało trochę nowiutkich ubrań medycznych. Wszystkie były białe, bądź w kolorach zbliżonych do bieli, za to krojów i rozmiarów i fasonów było tutaj całkiem sporo. Można było przebierać, żeby dopasować coś pod siebie.
- Wybierz sobie coś, co będzie Ci pasowało. Czekam na ciebie na korytarzu. - z uśmiechem powiedział do niego doktor, a następnie wziął swój kubek i wyszedł z pomieszczenia, pozostawiając młodzieńca samego.

Doktor Nishinoya

[Arii]

Poszukiwany doktor znalazł się samemu. Chłopak nie mógł się nie uśmiechnąć na jego widok. Cieszył się, że nie będzie musiał biegać po całym szpitalu, żeby go znaleźć.
-Dōmo arigatōgozaimasu. Mata ne. odpowiedział pielęgniarce i uśmiechnął się do niej przelotnie od razu ruszając za doktorem. Do kieszeni szybkim ruchem włożył swój notesik i dorównał swój krok do kroku mężczyzny. -Nie mógłbym sobie odpuścić. Co prawda po tamtym zajściu już tutaj parę razy byłem pomóc pielęgniarką, ale nie miałem okazji podejść do Pana, Nishinoya-san. spojrzał się na swojego przełożonego. -Poza tym szukałem też pewnych odpowiedzi, żeby wiedzieć, co wybrać. Teraz jestem już przekonany, że chcę być tutaj i odebrać od Pana swoje nauki.
Trochę się otworzył, ale skoro mieli ze sobą spędzić trochę czasu z chęcią potraktuje swojego nowego nauczyciela, jak nowego ojca. Bo pierwszy się nie sprawdził.
Obserwował uważnie nowe poznane korytarze, zapamiętał drogę, którą tutaj przyszli. Pierwszy stopień wtajemniczenia i właśnie poczuł, jak robi ogromny krok, kiedy weszli do pomieszczenia socjalnego, gdzie mógł wybrać własny strój. Oczy zaświeciły mu się, jak złote monety.
-Naprawdę mogę? westchnął. -Niesamowite. Dziękuję, Nishinoya-san! Od razu wypatrzył dla siebie idealnie dopasowany strój i fartuch. Pasowały, jak ulał. Czuł się, jak w jakieś opowieści, którą jakiś czas temu czytał w wolnej chwili. Ekscytacja ogarnęła całe jego ciało. Swój strój cywila ładnie złożył i odłożył na bok, gdzie znalazł wolne miejsce.
-Jestem gotowy na obchód. Czy powinienem coś wiedzieć względem tego, jak odpowiednio przygotować się do obchodu? Czy może już palnąłem jakąś głupotę i nawet nie powinienem o to się pytać? Przepraszam, jestem podekscytowany… Robi Pan dla mnie więcej niż ktokolwiek wcześniej… Nie mogę doczekać się, co się wydarzy. Chcę chłonąć wszystko… Nawet to pańskie niewyspanie i poranne napoje!
Czuł, jak radość i dziwna ekscytacja rozlewa się powoli w jego mięśnie. Endorfiny zaczęły działać. Postarał się trochę wyciszyć i skupić na tym co miał dookoła siebie. Jakieś pudła, inne stroje i parę mebli. Wszystko można by powiedzieć zatowarowane. Musiał później dopytać się dokładnie, co znajduje się w tych pomieszczeniach, żeby nie strzelić żadnej pomyłki w swój pierwszy dzień przy doktorze. Nie chciał go zawieść, że na niego postawił. To by było… Upokarzające. Musiał się teraz wykazać przed wszystkimi w tym budynku, ponieważ cała odpowiedzialność spadnie na jego przełożonego. Za każdy najdrobniejszy błąd, to Nishinoye zgarnie cięgi za to, że go nie upilnował. A nie zamierzał nikomu sprawiać problemów.

-Mowa-

[Tetsurō]

"Szpital - Odcinek 1"

Misja D dla Arii'ego

3 / 14

Widząc entuzjazm swojego nowego podopiecznego, rozczochrany doktorek uśmiechnął się pod nosem. Zapewne przypomniały mu się czasy, kiedy to on sam stawiał woje pierwsze kroki w murach tego szpitala. Powiedziałby pewnie, że świat diametralnie się zmienił od tamtych chwil, jednak nie była to prawda. Ludzie dalej chorują, wojny trwają a na świecie powstają i upadają co rusz to nowe siły. Czas zataczał koło i nie zapowiadało się, żeby miało się to szybko zmienić.
- Dobra, to w takim razie pora na pierwszą lekcję. - Doktor zatrzymał się na schodach prowadzących na piętro, gdzie leżeli pacjenci. Podniósł on trzymane w dłoni naczynie i wskazał na nie palcem od drugiej ręki. Jego mina była poważna, choć malował się na niej także delikatny uśmiech.
- Mocna herbata to twój najlepszy przyjaciel przy długich dyżurach. Zdarza się, że siedzimy w szpitalach po dwadzieścia godzin albo i dłużej. Wiadomo, można się zdrzemnąć jak się nic nie dzieje, ale jak mamy mnóstwo pacjentów, to parzysz połowę kubka bardzo intensywnego naparu a następnie dolewasz drugie tyle zimnej wody, dzięki czemu można ją od razu wypić na raz. Uwierz mi, od razu stawia na nogi. - uśmiechnął się i napił się napoju ze swojego naczynia, przychylając je tak mocno, że zapewne właśnie spił ostatnią kropelkę. Po tych słowach zaczął na spokojnie wchodzić po schodach, trzymając się wolną ręką poręczy.
- Wszystkie nauczysz się w trakcie. Póki co staraj się przyglądać innym i wykonywać ich polecenia. Wiedza przyjdzie z czasem. A właśnie, skoro już o tym mówimy, to może opowiesz mi coś więcej o sobie? Skąd masz podstawy wiedzy medycznej? Pamiętam, że przy naszym pierwszym spotkaniu poradziłeś sobie całkiem nieźle z pacjentem. - kiedy skończył opowiadać, byli już na piętrze. Nishinoya powolnym krokiem zaczął kierować się na koniec korytarza, dając Ariiemu czas na opowiedzenie o sobie. Takie wstępne informacje zapewne pomogą mu w określeniu jakie zadania może zlecić swojemu podopiecznemu a na co z całego medycznego świata powinien zwrócić jego uwagę. W końcu, to był dopiero początek jego medycznej drogi. Bardzo długiej i krętej, ale jakże satysfakcjonującej. W końcu, czy jest coś lepszego niż widok człowieka wracającego do zdrowia, któremu naszą wiedzą i umiejętnościami ofiarowaliśmy drugie życie??
- To co, gotowy na swojego pierwszego, oficjalnego pacjenta?? - powiedział zatrzymując się na końcu korytarza przed zamkniętymi drzwiami i kładąc dłoń na klamce. Właśnie w tym momencie rozpoczynała się prawdziwa historia medycznego młodzieńca, a jak się zakończy? Czy jego ojciec ostatecznie miał rację? Czy może to jednak Arii był górą w tej dyskusji... Zapewne dowiemy się za kilka odcinków naszego Szpitalnego serialu...

Doktor Nishinoya

[Arii]

Chłopak uważnie zapamiętywał następne korytarze i kręte drogi. Nie zamierzał się zgubić we własnym miejscu pracy. Numerki, skręty, schody. Każda z tych rzeczy zapadła mu w głowie i została dodana do mapy budynku. Uśmiechnął się sam do siebie.
Przystanął na moment, aby wysłuchać pierwszej wskazówki roztrzepanego doktorka. Kiwał głową na znak zrozumienia. Szybkim ruchem wyciągnął notesik i zaczął w nim notować to co usłyszał.
-Ma to, jak największy sens. Przyjmowanie naturalnego źródła energetycznego na pewno pozwala utrzymać odpowiedni poziom trzeźwości po kilkunastu godzinach na nogach. Ale… Zastanowił się i wysoko podniósł rękę. -Czy medyk nie powinien również wyćwiczyć sobie odpowiedniej wytrzymałości, żeby móc dłużej wytrzymać bez żadnego wspomagaczy? Jest to dość ważna kwestia a zauważyłem, że bardzo sporna wśród doświadczonych lekarzy, którzy mówią, że medykowi trening siłowy i podobny, nie jest całkowicie potrzebny. Co Pan sądzi na ten temat?
To również zamierzał wszystko zanotować. Żadnej kropli informacji nie ominie, na tej podstawie będzie mógł budować swój światopogląd albo go potwierdzać.
Ruszył dalej za doktorkiem, witając się z innymi dyżurującymi ludźmi z personelu szpitala. Uśmiechał się delikatnie i czuł, jak rozpiera go coś w piersiach. Duma samego z siebie? A może radość, że w końcu sam mógł wybrać? Z tych rozmyślań natychmiast wyrwał go nauczyciel, który zadał dość ciężkie dla chłopaka pytanie.
-Podstawy medyczne… Hmmm… Najprościej mogę to powiedzieć w ten sposób, że moja rodzina specjalizuje się w medycynie, w dalekiej wiosce Naszej prowincji. Zmrużył oczy. Nie chciał mówić więcej na ten temat. Ale czy miał w ogóle jakiś wybór? Musiał powiedzieć coś o sobie, żeby doktor mógł odpowiednio się przygotować do jego szkolenia. -Mój ojciec to Yorokobi Sasame. Szanowany medyk wśród wieśniaków i pobliskich rolników. To On rozprzestrzenił odpowiednio sławę Naszego rodu i zaczął świadczyć szereg usług medycznych na większą skalę niż tylko w pobliżu domu. Odkąd pamiętam kazał czytać mi księgi i zwoje związane z medycyną. Mówiąc, że jestem nadzieją rodu na coś więcej niż tylko wioski i wsie. Że Nasz ród zyska coś więcej, dzięki mojemu talentowi. Na twarzy pojawił mu się głęboki grymas. -Nie będę kłamał. Nigdy za tym nie przepadałem. Nie miałem przyjaciół, byłem odcinany od dzieci z rodziny. Dzień w dzień musiałem przebywać z ojcem, pod jego twardą ręką i czytać, czytać, czytać. Później zaczęły się wspólne objazdy wsi, pomaganie mu w pewnych kwestiach. Tak zdobyłem nieco doświadczenia. Ale za mało. Kiedy skończyłem siedemnaście lat zostałem oddany pod skrzydła klanu Yuki, ponieważ zainteresowali się mną, niby, jako dobrym okazem do szlifowania umiejętności medycznych. Ale jak widać nie posiadam aż takiego talentu, jak każdy z nich sądzi. Za dzieciaka może i miałem dryg do chakry. Ale ze strachu, że nie mogę robić nic innego, tylko medycyna i medycyna, odłożyłem to gdzieś na bok…[/color] Przystanął przed drzwiami z doktorem.
-Teraz sam wybrałem drogę lekarza. Może nie w stu procentach, ponieważ nie zgadzam się z teorią, że każdy wybiera tylko jedną ścieżkę rozwoju… Na pewno chcę stać się najwspanialszym medykiem w historii. Chcę móc uratować wszystkich. Nie tylko z ran fizycznych. Uśmiechnął się do mężczyzny i kiwnął prędko głową na jego pytanie.
-Rozgadałem się a pacjent czeka! Zaczynajmy!
Szeroki uśmiech, poprawienie kitla i błysk w oku. To będzie jego pierwszy pacjent. Tego zapamięta do końca życia. I oby ten zapamiętał kruczowłosego, któremu zależało, żeby wspominał go jak najlepiej.

-Mowa-

[Tetsurō]

"Szpital - Odcinek 1"

Misja D dla Arii'ego

5 / 14

Doktorek po raz kolejny zaskoczył się podejściem swojego młodego towarzysza i tym, że postanowił on notować wszystkie ważne informacje. Podobał mu się ten entuzjazm i głód wiedzy i nie ukrywał tego. Jedynie uśmiechnął się i postanowił jak zawsze rzeczowo odpowiedzieć na jego pytania. W końcu dlatego też był jego opiekunem, żeby pomóc mu zgłębiać tajemnice świata.
- To prawda, lekarz powinien mieć wyćwiczone ciało, żeby stawić opór naturalnym przeszkodom jak sen czy zmęczenie. Ale, jak zapewne sam zauważysz, pracy jest tyle, że nie zawsze na wszystko jest czas. Co więcej, czasami nawet boskie ciało musi sobie uciąć chwilę drzemki. Wtedy też przydaje się napój pobudzający. No i ma on jeszcze dwie inne zalety, można go sobie strzelić w trakcie obchodu no i smakuje zdecydowanie lepiej niż trening. - tak, to był bardzo ciekawy punkt widzenia. Nishinoya spojrzał na chłopaka, jak ten notuje sobie jego słowa i poczuł się prawie jak jakiś wiekowy nauczyciel, którego każde słowo może zostać uznane za tekst filozoficzny.
- A co do twojej historii. To nie jest tak, że bycie medykiem wyklucza Cię ze świata. Być może nie słyszałeś, ale część z nas posiada także inne umiejętności posługiwania się chakrą. Odziedziczyli je po swoich rodzicach, czy też wytrenowali. Znam lekarzy, którzy po godzinach trenują sztuki walki - tacy właśnie specjaliści, którzy poza leczeniem umieją obronić siebie i swoich pacjentów nazywa się Iryoninami. I uwierz mi, są bardzo rozchwytywani, każda drużyna do zadań specjalnych chętnie przygarnie lekarza, który do tego umie spopielić przeciwnika czy przeciąć go mieczem. - znowu się uśmiechnął i poprawił swoje okulary, który raz na jakiś czas zsuwały mu się z nosa. Po tych słowach otworzył drzwi i wpuścił Ariiego do pierwszego pokoju, w którym zajęte było tylko jedno łóżko. Siedziała na nim młoda, mająca może szesnaście lat drobna dziewczyna o krótkich, niebieskich włosach i delikatnie niebieskich oczach. Ubrana w standardową szpitalną długa koszulę. W dłoniach miała notatnik w którym szkicowała coś, zerkając raz na jakiś czas przez okno tuż przy jej łóżku.
- Dzień dobry Yoko-chan. Jak się czujesz? - odezwał się Nishinoya do dziewczyny i wskazał ręką na znajdującego się z nim młodzieńca.
- To jest Arii-kun, zaczyna on dzisiaj karierę w naszym szpitalu. - położył rękę na jego ramieniu i uśmiechnął się. Dziewczyna posłała bardzo uroczy uśmiech w stronę chłopaka i zamachała dłonią. Nishinoya następnie podszedł do dziewczyny i spojrzał na szafkę nocną stojącą przy jej łóżku. Widać było, że zagląda do leżących tam pojemników na leki, a także na talerz, na którym znajdowało się niedojedzone śniadanie.
- Yoko-chan, znowu nie zjadłaś całego śniadania. Wiesz przecież, że twój organizm musi mieć siły, żeby w pełni wyzdrowieć.- dziewczyna zawstydziła się i schowała swój notes pod poduszkę, po czym spuściła głowę. Po chwili jednak podniosła wzrok i spojrzała na Ariiego, licząc, że może on uratuje ją z tej sytuacji.
- Arii, to jest Yuki Yoko. Tydzień temu odniosła bardzo poważne rany podczas swojej misji, podczas transportu do szpitala utraciła mnóstwo krwi, na szczęście udało się zatamować wszystko i po ranach pozostała jedynie blizna. Aktualnie regeneruje swoje siły, gdyż dalej jest osłabiona. Co byś zalecił naszej pacjentce? - zapytał go otwarcie doktor, który odszedł już od biurka dziewczyny i wrócił do drzwi opierając się o ścianę. Stał tak, żeby widzieć jednocześnie obu swoich rozmówców. Chociaż ciężko tutaj o rozmowie, gdyż póki co to tylko on mówił cały czas. Dziewczyna delikatnie uśmiechnęła się do swojego nowego opiekuna a następnie poprawiła leżącą na niej kołdrę, tak aby przypadkiem nie odsłaniała zbyt wiele. Dopiero teraz przyszło jej to do głowy, w końcu nie spodziewała się gości o tej porze, lekarz zawsze przychodził później...

Doktor Nishinoya
Yoko

Yoko

[Arii]

Chłopak wszedł do sali od razu za doktorem. Wzrokiem szybko ogarnął pomieszczenie i zauważył białowłosą dziewczynę. Uśmiechnął się do niej delikatnie unosząc kąciki oczu. Wyglądała na miłą.
Zauważył rytuał z dziewczyną, który prowadził Nishinoya. Z przymkniętymi oczami uśmiechnął się do nich. Zauważył chowany notesik i od razu się zaintrygował.
-Miło mi Ciebie poznać, Yoko-san. Liczę na miłą współpracę. Nadal z uśmiechem podszedł bliżej pacjentki i przyjrzał się uważnie.
-Hmmm... Musisz być odważna idąc już na tak ciężkie misje i poświęcać swoje życie. Zasługuje to na ogromne uznanie. Na pewno moje. Wysłał do niej oczko i przyjrzał się doktorowi. Myślał nad swoją odpowiedzią.
-Na pewno wypadałoby posłuchać, doktora Nishinoya. Posiłki pomagają zebrać odpowiednie składniki, które przyspieszą regenerację Twojego organizmu. A na tym nam zależy. W dodatku przyjmowanie dużej ilości płynów, żeby zadbać o odpowiednie nawodnienie. No i na pewno w diecie znaleźć się powinny witaminy, więc dużo owoców. Tak do południa, żeby organizm miał czas, żeby je strawić. W dodatku maści gojące rany i zmiana opatrunku, dwa do trzech razy dziennie jeżeli jeszcze rana nie jest zasklepiona. Ważne, żebyś odpuściła sobie na krótki moment większy ruch i nie nadwyrężała się, bo ciało może tego nie wytrzymać.
Nie wiedział czemu uśmiech nie schodził mu z twarzy. Nagle trzymał w dłoni swój notesik z różnymi wierszami i dał go dziewczynie.
-Oczywiście są też inne rany niż te fizyczne, o których się nie mówi. Dlatego dobre samopoczucie to najważniejsze lekarstwo ze wszystkich. Gdy tylko wzięła jego notesik spojrzał się na nią i jeszcze szerzej się uśmiechnął. -Ja pokazałem Ci swój, Yoko-san. Co Ty powiesz, żeby pokazać mi swój notesik, który schowałaś? Tworzysz coś? Co poprawia Ci humor?[/color]
Wiedział, że podchodzi do tego trochę inaczej niż każdy by to robił na jego miejscu, ale sądził, że nawiązanie więzi z pacjentem było równie ważne, co zaleczenie jego ran. Będzie uważany zapewne za dziwaka. Ale domyślał się, że Nashinoye cenił sobie inne podejście do pacjenta, już ostatnio mu to pokazał, kiedy zaniósł prezent narzeczonej rannego ninja.
-Wiesz, słyszałem, że sztuka pomaga nam w rożnych sytuacjach. Można by uznać, ze przy leczeniu może dać nam trochę ukojenia/ Może poprosić później Twoich bliskich, żeby przynieśli Ci coś takiego lub... Samemu to zrobić?

-Mowa-

[Tetsurō]

"Szpital - Odcinek 1"

Misja D dla Arii'ego

7 / 14

Dziewczyna uśmiechnęła się delikatnie, choć też niepewnie, kiedy jej spojrzenie spotkało się z oczami Ariiego. Na jej policzkach pojawił się rumieniec a ona sama dosyć  szybko uciekła wzrokiem gdzieś za okno, ukrywając swoją twarz w lekko niebieskich włosach. Komplementy dotyczące jej misji w cale nie pomogły w załagodzeniu sytuacji. Swoimi małymi piąstkami złapała kołdrę i naciągnęła ją na siebie aż po ramiona, chowając się przed wzrokiem całego świata.
- Ale.. ale ja bardzo chce jeść. Tylko nie mogę... Porcje są za duże. - powiedziała delikatnym, bardzo uroczym głosikiem, tak że ledwo była słyszalna. Spojrzała na talerz a następnie na wpatrujących się w nią opiekunów, nie trwało to jednak długo, gdyż chwilę później znowu uciekła wzrokiem gdzieś na okno, spoglądając na okoliczny park, który był widoczny z tej wysokości.
- Zostawiam ją w twoich rękach, jak byś potrzebował pomocy to będę w następnych salach pomagać innym pacjentom, wydaje mi się, że jest tutaj nas trochę za dużo. Powodzenia ze swoim pierwszym oficjalnym pacjentem. - Doktor Nishinoya wyszeptał Ariiemu do ucha co miał mu do przekazania a następnie wyszedł tak cicho jak tylko potrafił. Co intrygujące, wyszło mu to nad wyraz dobrze, był niczym przez lata szkolony shinobi zakradający się do swojej ofiary. Nim się obejrzeli, to nasza młoda parka była już sama w pomieszczeniu. Arii miał więc czas, żeby zacząć opowiadać o swoich alternatywnych metodach leczenia. Dziewczyna słuchała co ma do powiedzenia, jednak dalej będąc bezpieczną w swojej kłodrowo-łóżkowej twierdzy.
- Ja... Ja rysuję w wolnych chwilach... ale jeszcze nie skończyłam, więc nie ma się czym chwalić... - powiedziała z rumieńcem kunoichi, starając się wsunąć ręce pod kołdrę tak, aby schować swój notesik jeszcze bardziej. Rzuciła okiem na papier pokazany jej prze chłopaka i przeczytała kilka pierwszych wersów wskazanego utworu. Uśmiechnęła się po przeczytaniu i spojrzała w jego oczy. Teraz, kiedy byli bliżej siebie, mógł on dostrzec, że jej niebieskie oczy delikatnie błyszczą, zapewne przez wpadające przez okno światło. Były niczym dwa wielkie tanzanity załamujące promienie słoneczne.
- Czy, nie chciałbyś mi może przeczytać jakiegoś swojego wiersza?? - to chyba był szczyt jej pewności siebie, gdyż była w stanie utrzymać kontakt wzrokowy przed dłuższą chwilę podczas której zadała swoje pytanie. Szybko jednak zapasy się skończyły i cała spaliła się rumieńcem, chowając się w swojej kołdrze tak, że wystawały jedynie jej niebieskie jak ocean oczy... Ocean, w którym można było utonąć...

Doktor Nishinoya
Yoko

Yoko

[Arii]

Chłopak zanotował w głowie szybko, żeby poprosić o mniejsze porcje dla dziewczyny. Nie trzeba było jej, aż tak męczyć, skoro jadła tyle ile czuła, że może zmieścić. Wziął jakieś pobliskie krzesło i przysiadł się do jej łóżka.
Jej zachowanie zaczęło trochę go peszyć, ale dobrze je rozumiał. Sam był nieśmiały i często chciałby tak zniknąć przed światem, wchodząc pod kołdrę. Ale wiedział, że to niemożliwe. Nagle Nishinoye się zmył. Naprawdę cichym krokiem. Był intrygującym lekarzem, na pewno zasługiwał na więcej uwagi niż tylko pod względem wiedzy i nauki.
Wrócił wzrokiem do dziewczyny i uśmiechnął się do niej.
-Miałbym przeczytać, któryś ze swoich wierszy? Hazukashī… Podrapał się po włosach, które opadły mu teraz jeszcze bardziej na oczy, niż zazwyczaj. Trochę czerwieni na jego policzkach wypłynęło na samą myśl, żeby to zrobić. Raczej się nie chwalił zbytnio tym, co tworzył… Ludzie mogli tego nie zrozumieć… Ale Ona rysowała. Znała się trochę na tym.
-Wakatta. Ale Ty wtedy pokażesz swój jeden niedokończony rysunek. Puścił do niej oczko i głęboko odetchnął. Przyjmie to jako wyzwanie i jako część swojej pracy, jeżeli miało jej to jakoś pomóc. Odebrał swój notesik od dziewczyny i przewertował pierwsze strony. Chciał znaleźć coś przyjemnego, co może sprawić uśmiech na twarzy. -Nie będzie to co prawda wiersz, tylko spisana myśl na temat… hmmm… Miłości… Lub czegoś… Zrobił się na twarzy cały czerwony. Ale jej zazdrościł, że miała kołdrę, pod którą mogła się schować! -Cz-czegoś podobnego! Odetchnął głębiej i jeszcze raz. Całe powietrze wypuścił i wprowadził się w odpowiedni nastrój.
Niczym kwiat wiśni
tworzysz piękno wokół Nas.
Niczym kwiat wiśni
zostawiasz za sobą woń radości.
Rozpromieniasz Nasz dzień i noc
zostawiając motyle w brzuchu.
Wchodzisz niczym słońce
o poranku
budzące do nowego dnia.

Czuję, że
porywiście, niczym wiatr, zrywam się stąd
i nie chcę, żebyś odchodziła.
Proszę, nie zostawiaj mnie teraz,
tu.
Użyj swoich farb
I pomaluj mój szary,
ciemny świat.” Odetchnął głęboko. Wybrał chyba najgorszy z możliwych i najbardziej niedokończony ze wszystkich tekstów. Poczuł się jeszcze bardziej zawstydzony.
-Teraz Ty i twój rysunek.
Przełknął ślinę i wstał otworzyć na chwilę okno.
-Jak gorąco się nagle zrobiło, na Amaterasu! Odetchnął świeżym powietrzem i poczekał na reakcję dziewczyny.
-A tak poza tym… To dlaczego wybrałaś drogę kunoichi? Nie uważałaś, że to niebezpieczne? Był ciekaw, dlaczego. W głowie jeszcze odbijały mu się słowa swojego nauczyciela, który wspomniał o Iryoninach. Mógł wybrać taką drogę w przyszłości, ale był ciekaw, jaki jest naprawdę ten świat. Dlaczego dziewczyna wybrała to i co ją podkusiło, żeby ryzykować swoje cenne życie. -Co sprawiło, że postawiłaś swoje życie w tym zakładzie?

-Mowa-

[Tetsurō]

"Szpital - Odcinek 1"

Misja D dla Arii'ego

9 / 14

Jakże urocza to była sytuacja. Dwójka wrażliwych, wystraszonych wstydziochów. Dziewczyna przesunęła się delikatnie, robiąc miejsce Ariemu, żeby usiadł na skraju łóżka a następnie zaczęła wsłuchiwać się w jego twórczość. Śledziła każde wypowiadane przez niego słowo z zamkniętymi oczami. W całym pomieszczeniu panowała cisza, nawet odgłosy z dwory wydawały się jakieś takie mniej intensywne. Scena była jego i mógł on zaprezentować swoją twórczość, która ku zaskoczeniu wszystkich, dotyczyła miłości. Kiedy tylko skończył, dostrzegł, że na twarzy dziewczyny maluje się delikatny rumieniec a po jej policzku spłynęła jedna łza, którą ta szybko jednak wytarła w kołdrę.
- Bardzo ładny wiersz. skomentowała swoim delikatnym głosikiem, a następnie sięgnęła po swój notesik. W końcu umowa to umowa. Spojrzała na niedokończony rysunek, widać, że przez chwilę ze sobą walczyła, jednak w końcu odwróciła go w stronę chłopaka, ukazując jeszcze niedokończony szkic smoka. Na jej twarzy po raz kolejny pojawił się rumieniec, a ona sama starała się schować w kołdrze.
- Nie śmiej się tylko... muszę go jeszcze dokończyć... Te łapy mi się nie podobają.. i w ogóle jest jakiś taki... - posmutniała, jakby nie wierzyła w swoje umiejętności. Kiedy tylko Arii zluzował ucisk na notesie, ta z zawstydzeniem schowała go pod swoją poduszkę.
- Pokażę Ci go jak będzie skończony, wtedy na pewno będzie o wiele lepszy... - widać było, że jest zakłopotana, więc rozejrzała się po sali, szukając czegoś, co może zmienić temat. Szybko dostrzegła leżącą na stoliku, tuż obok talerzyka z jedzeniem, szklankę wody.
- Czy.. mógłbyś podać mi wodę?? - zagaiła, starając się nie wracać do tematu sztuki. Kiedy tylko dostała szklankę, celebrowała jej picie, dając sobie czas na ochłonięcie i zastanowienie się nad kolejnym tematem rozmowy. Niestety, nie było jej dane, gdyż to Arii znowu zagaił kolejny temat. Na szczęście, było już zupełnie inny, taki, który już wielokrotnie poruszała, więc wiedziała co ma odpowiedzieć.
- To nie tak, że do końca miałam wybór. Wiesz, jak rodzisz się w rodzinie z tradycjami, rodzinie w której specjalne umiejętności są przekazywane wraz z krwią, to nie masz zbyt dużego wyboru. od dziecka byłam trenowana, żeby zostać Shinobi. - Yoko westchnęła i znowu napiła się wody. A następnie spojrzała na kręcącego się po pokoju młodego lekarza.
- Ale to nie jest tak, że tego nie lubię... Pasuje mi to, wiem, że dzięki temu zapewniam bezpieczeństwo swojej rodzinie i mieszkańcom Cesarstwa... A ty, czemu postanowiłeś zostać lekarzem?? - lekko przechyliła głowę, wysuwając się spod kołdry. Dziewczyna chyba powoli przyzwyczajała się do niego, więc zaczęła się otwierać. Spojrzała mu prosto w oczy, zastanawiając się jaka będzie jego odpowiedź.

Doktor Nishinoya
Yoko

Yoko

Rysunek Yoko