Knajpka Kitsurai

[Matsu]

Matsu w odpowiedzi rozmówcy mógł wyczuć przyjazny ton. Czuł, że nawiązał więź koleżeństwa z Anzou i będzie mu w stanie zaufać na wojnie. Powierzyć komuś swoje życie to nie lada odpowiedzialność i wielkie poświęcenie. Białowłosy musiał jakoś zapewnić czarnoskórego chłopaka, że on będzie mógł zrobić to samo. Gdy rozmawiali sobie w najlepsze do knajpy wleciał nagle zdyszany osobnik, o podobnym kolorze skóry do jego obecnego rozmówcy. Zatrzymał się przy ich stoliku i zaczął.

Młody przedstawiciel rodziny Hatakeyama wsłuchiwał się w to co ma do powiedzenia. Jak się okazało, Anzou nie mylił się. Zlecenia na prawdę same go znajdują. Zdyszany rodak nazywał się Kotetsu i miał im do przekazania pewne zadanie. Jednak nie mógł tego zrobić bez sprawdzenia kim był tajemniczy zamaskowany shinobi o białych włosach. Mowa tu oczywiście o naszym bohaterze z psem, który w najlepsze siedział sobie zadowolony po zjedzonym posiłku.
Zanim jednak zdążył się przedstawić odezwał się jego nowy kolega i zrobił to za niego. Właściwie sprawa załatwiona, jednak Matsu nie lubił siedzieć cicho w towarzystwie innych i postanowił jednak coś powiedzieć:

- Witaj Kotetsu, tak jak powiedział twój klanowicz, nazywam się Matsu, a to mój pies Pachinko. Przybyłem z prastarego lasu, żeby pomścić śmierć mojego ojca. Dołączam do Anzou w kampanii wojennej.- myślał, że to na razie wystarczy. Po pierwsze poświadczył za niego Akoraito klanu Kaminari. Po drugie miał bardzo dobry powód by dołączyć do ich sojuszu. Nie mógł widzieć innego faktu działającego na jego niekorzyść. Najemników pewnie było tutaj mnóstwo. Każdy chciał przytulić jak największą ilość pieniędzy na tym konflikcie. Przynajmniej białowłosy ninja nie myślał tylko o Ryo. Dawało mu to nie małą przewagę. Był zdeterminowany, mniej podatny na ucieczkę, gdy zostanie oblężony przez większą ilość wroga. Jeśli ktoś bije się z prywatnych powodów, stanowi on mniejsze ryzyko dla armii. Czekali oboje na szczegóły, które miał im za chwilę przekazać Kotetsu.

[Kan Senju]

~ Szpiegowanie bywa niebezpieczne ~
Misja wojenna C
Post 4/45+
Anzou & Matsu Przybyły mężczyzna patrzył się na was przez chwilę, a na jego twarzy pojawiło się zaskoczenie słysząc takie odpowiedzi. Milczał przez dłuższą chwilę przykładając sobie lewą dłoń do kilkudniowego zarostu powoli po nim gładząc palcami. Nawet bez użycia słów można zrozumieć iż się zastanawiał głęboko nad Matsu, jak powinien dokładnie zareagować w tym przypadku. Gdy minęło kilkadziesiąt sekund westchnął głośniej, a następnie się uśmiechnął machając ręką w powietrzu.
- Widzę, że już podjęliście decyzję o wspólnym wykonaniu zadania nie zważając na nic. No cóż, pewnie niektórym by się to nie spodobało, ale w tym przypadku zaoszczędzi mi czasu. I tak wystarczająco się naszukałem ciebie, a miałem znaleźć jakieś wsparcie w postaci najemnika. Pamiętaj tylko, jeżeli przez niego misja zakończy się niepowodzeniem to na ciebie spadają tego konsekwencje.
Powiedział to wzruszając ramionami z poważnym wzrokiem spoglądając Anzou prosto w oczy aby nie było pomyłki do kogo skierowane zostały te słowa.
- Chodźcie na zewnątrz, tutaj mamy za dużo par uszu dookoła nas.
I faktycznie jakby się rozejrzeć trochę gości było, a co gorsze uwaga większości z nich skupiła się na was jakby każdy chciał podsłuchać jakichś plotek. Nie problem było usłyszeć jak się pytał z kim ma do czynienia, głos miał dość donośny, a także twardy basowy. Niestety rozchodził się po knajpce aż zbyt dobrze. Stąd wiedzieli, że Kotetsu miał do przekazania jakieś poufne informacje. Nie czekając aż wstaniecie ruszył ku wyjściu, a wy musieliście go gonić. Udaliście się do uliczki obok knajpki, która była w tym momencie opustoszała. Zresztą prowadziła tylko na tyły lokalu gdzie odbierane były zamówienia z zewnątrz więc to nic dziwnego. Zanim zaczął wam tłumaczyć spojrzał jeszcze czy ktoś nie próbował was śledzić, ale nikogo widać nie było. Wydaje się teren czysty.
- Dobra młodzieży, mam nadzieję zamienicie się w słuch, bo nie będę powtarzać dwa razy. Misja jest związana z odebraniem raportu od szpiega w Sogen, a następnie dostarczenie go do siedziby władzy. Piszecie się na to czy mam iść do kolejnych na liście potencjalnych shinobi zdolnych do tego?

[Anzou]

Przedstawiciel klanu Kaminari spokojnie czekał na dalszy rozwój wypadków. Matsu okazał się ambitny i nie wymiękł. Anzou cieszył się w środku, nie będzie wykonywał zadania samodzielnie. Oby wszystko zakończyło się pomyślnie, Białowłosy nie chce dać ciała i nie wykonać poprawnie zadania. Klan i sukces to wszystko! Antai to wszystko. Anzou da z siebie wszystko, jak zawsze.
- Nie podjęliśmy decyzji. Jedynie oferujemy możliwość wzięcia udziału w misji. To różnica. Ja jestem gotowy, jeżeli Matsu również może wziąć udział w zadaniu to świetnie.
Anzou chciał sprostować pewne rzeczy. On nie stwierdził, że Matsu może wziąć udział w zadaniu, dał taką możliwość, a ostateczna decyzja pozostaje po stronie posłańca. Cała grupa wyszła na zewnątrz. Anzou, Matsu i rodzina z Kaminari. Faktycznie, zadania wojenne wymagają dyskrecji. Wróg, szpieg może czaić się wszędzie. Możliwe, że nawet w samej karczmie znajdował się wróg. Uchiha są sprytni i przebiegli, nie można ich lekceważyć. To wróg z najwyższej półki, nawet osłabiony czy otoczony potrafi kąsać. Do tego te cholerne oczy... Przed budynkiem okazało się, że zadanie ma dotyczyć odbioru raportu i dostarczenie go do Siedziby Władzy. Młody Kaminari ponownie uda się w tamte rejony, które doskonale zna.
- Sama misja wydaje się nieskomplikowana. Odebranie raportu i przekazanie go do odpowiednich osób. Pytanie tylko, dokąd konkretnie mamy się udać, jak odnaleźć samego szpiega? Przekroczenie granicy to nie jest taki wielki problem, ale domyślam się, że sam Szpieg może być znany Uchiha. Kto wie, może jest pod stałą obserwacją. Są cholernie sprytni.
Powiedział powoli i dokładnie nastolatek z Kaminari. Zanim ruszy do Sogen musi dowiedzieć się więcej, nie może pójść na pałę, bez podstawowej wiedzy. Co dwie głowy to nie jedna, może sam Matsu będzie miał jakieś ciekawe pytanie, na które nie wpadł Anzou? Sam organizm Anzou aż palił się do pracy. Chciał już odebrać list. Walczyć. Spotkać wroga.

[Matsu]

Matsu od razu ruszył za swoim kompanem i dziwnym jegomościem, który nie ufał najemnikom. Cóż, kazali mu znaleźć jednego, więc i takiego dostanie. Najemnik jak sie patrzy, najlepszy jakiego las potrafił wyprodukować. Oczywiście ostatnie zdanie jest dużą przesadą, ale mimo tego białowłosy znał swoją wartość. Młody ninja zawołał swojego psa, który poczłapał za nimi dumnie. Pachinko również zdążył sobie podjeść, kiedy siedzieli tak i rozmawiali. Spojrzał ukradkiem na jego miskę, w której zostały już same wyrzute kości. Z karczmy wyszli do alejki obok, w której również znajdowało się wyjście dla przybytku. Wyglądała na pustą na tyle, by Kotetsu podzielił się z nimi szczególami misji.

- A więc ich pierwsze zadanie i od razu rzuceni na głęboki tłuszcz- pomyślał Matsu gdy usłyszał co mają do wykonania. Znalezienie szpiega głęboko poza granicami w samym sercu piekła. A więc wyprawa do Sogen jest nieunikniona. Ciężko będzie im wtopić się w tłum. Młody kaminari był widoczny już z daleka, a pies ninja z lasu przypisywał go mimo woli do rodziny Inuzuka, które obie prowadziły wojnę z Uchiha. Jak na misję szpiegowską, to nie mógł wybrać gorszych kandydatów. Anzou odezwał się mówiąc otwarcie, że jeszcze nie zgodzili się podjąć działań, na co Matsu przytaknął, jednak jego kolejne zdanie oznaczało gotowość, więc i białowłosy ninja z pieskiem odpowiedział twierdząco:

- Ja jestem gotów, poznajmy więcej szczegółów- powiedział krótko i dał Kotetsu pole do popisu odnośnie objaśnienia zasad działania misji. Jak rozpoznają tego jegomościa? Czy poda im jakieś specjalne hasło? A może użyją do tropienia jakiegoś jego rzeczy i wykorzystają nos Pachinko? Takie pytanie zalewały umysł Matsu, który z niecierpliwością oczekiwał dalszego rozwoju sytuacji. Poprawił swój płaszcz i upewnił się, że maska nadal znajduje się w jednej z kieszeni, macając ją od zewnątrz. - Wszystko na miejscu- te dwa słowa przeszył jego myśli gdy patrzył na obu przedstawicieli Kaminari.

[Kan Senju]

~ Szpiegowanie bywa niebezpieczne ~
Misja wojenna C
Post 7/45+
Anzou & Matsu Kotetsu najwidoczniej inaczej zrozumiał wasze pierwsze odpowiedzi, ale właśnie tak czasem wyglądała komunikacja między ludźmi. Możemy coś zrozumieć w jeden sposób, ale co autor miewał na myśli to jest inna sprawa. Wypowiedź Anzou możliwe iż oferowała tylko możliwość, aczkolwiek wypowiedź kolegi brzmiała już jednoznacznie. "Dołączam do Anzou w kampanii wojennej" tutaj był pewien iż się nie przesłyszał mimo to postanowił to przemilczeć pomijając jałową dyskusję o co komu chodziło z lekkim skrzywieniem na twarzy. Były rzeczy ważniejsze niż sprzeczanie się o dosłownie głupotę. Udaliście się więc do uliczki obok karczmy gdzie pobieżnie zostało wam przedstawione zadanie. Słysząc już multum pytań od pobratymca czarnoskóry mężczyzna wyciągnął przed siebie dłoń niczym mogącą przypominać stop.
- Spokojnie z pytaniami, wszystko wam wyjaśnię jak usłyszę od was zgodę. Nie chcemy dopuścić do możliwych przecieków informacji stąd potrzebna mi pewność iż to przyjmujecie.
Po usłyszeniu akceptacji zadania z strony Matsu uśmiechnął się szeroko aż mogliście zobaczyć jego białe zęby. Na pierwszy rzut oka widać, że był człowiekiem o nie dbającym w stopniu wysokim. Higiena jamy ustnej jest bardzo istotna, chociaż może trochę mniej w tym zawodzie, bo wielu nie dożyje momentu ich popsucia całkowitego i wypadania.
- Tak więc zacznę od początku. Dzisiaj wieczorem planowane jest abyście popłynęli statkiem typu Hayabune mającym was wysadzić w Sogen. Będzie to niewielka jednostka, z tego też względu będziecie musieli pomagać przy części wiosłowania początkowo. Przed dotarciem do celu dostaniecie wystarczająco czasu na odpoczynek abyście przystępowali do zadania z pełnią sił. Możecie to potraktować jako rozgrzewkę, albo dobry trening. Wszelakie zapasy żywności i wody będą już na was tam czekały, więc nie musicie się tym przejmować. Musimy ograniczyć liczbę marynarzy do minimum, aby uniknąć wykrycia.
Zrobił tutaj przerwę machając ręką przed sobą i patrząc w wasze twarze czy wszystkie informacje zostały przyjęte, ani czy nie ma żadnego buntu. Po kilku sekundach był przekonany iż wszystko macie zakodowane w głowach, więc zaczął kontynuować objaśnianie całego zadania.
- Dokładne miejsce spotkania z szpiegiem zna tylko kapitan statku, nawet ja tego nie wiem więc dalsze instrukcje dostaniecie od niego. Powie wam również hasło, którego musicie użyć przy kontakcie jak tylko go zauważycie, ale jak wspomniałem. Wyjaśnienia dokładne dostaniecie na pokładzie, tam możecie też zadać dalsze pytania. Mam nadzieję, że wszystko jest jasne. W takim wypadku będą na was czekać w porcie po zachodzie słońca, a obecnie możecie jeszcze załatwić swoje sprawy na spokojnie.
Czekał na wasze potwierdzenia, a gdy tylko je uzyskał nagle zaczął od was odchodzić. Tak po prostu, jakbyście właśnie dostali informacje o przewidywanej jutro pogodzie czyli zupełnie nieistotne wiadomości rzucając tylko jednym ostatnim tekstem.
- Życzę wam powodzenia.

[Anzou]

Anzou nie mógł się doczekać, aż jego umysł przyjmie nieco więcej informacji na temat zadania. Był jak gąbka, która pochłaniała każdy wyraz wypowiadany przez jego rozmówcę. Wyprawa na teren wroga cholernie go nakręcała. Z tego wszystkiego Białowłosy zaczął poruszać swoimi nogami w miejscu podkreślając swoje zniecierpliwienie. Bardzo fajnie, że sam Matsu również wyraził taką chęć i zadeklarował udział w konflikcie. Anzou klepnął go w bark po tym, gdy to powiedział. Dał znak, że jest z niego zadowolony. Władca Piorunów będzie musiał się nim zająć. Kaminari kontynuował swój wywód, a Anzou skrzętnie notował w głowie informacje. Wszystko było owiane tajemnicą. Bardzo dobrze, tego typu misje wymagają dyskrecji i wyrachowania. Jedyny problem w tym, że kolor skóry Anzou jest specyficzny, a sam pies kojarzy się z jednym. Będzie trzeba nosić kaptur i uważać na to, co się robi.
- Rozumiem, dziękuję za wyjaśnienia. Tak na dobrą sprawę cały ekwipunek posiadam przy sobie, więc pozostało jedynie czekać. Nie zawiedziemy. Możesz na nas liczyć. Dostarczymy przesyłkę. Za Antai!
Powiedział pełnym energii głosem Białowłosy. Tutaj nie trzeba było już więcej mówić. Informacje zostały udzielone, szczegóły ustalone. Należy się udać do portu i tam poczekać na transport. Nawet jeżeli Anzou nie zna nazwy statku, nie zna kapitana - ktoś powinien go wypatrzeć. MImo wszystko, warto jednak zapytać by uniknąć komplikacji.
- Jak nazywa się Kapitan, albo jak rozpoznam, że to właściwy statek?
Zapytał rozmówcę Anzou. Liczył na konkretną odpowiedź, za którą Nastolatek uprzejmie podziękuje, by potem pożegnać się z posłańcem. Wtedy kierunek będzie tylko jeden - port. Co prawda jest jeszcze trochę czasu, Anzou skieruje swój wzrok na Matsu.
- Masz wszystko, co potrzebujesz? Pies płynie z nami, prawda? Jeżeli jesteś gotowy, to chyba możemy ruszyć do portu.
Powiedział Kaminari już nieco spokojniejszym tonem głosu. Czekał na odpowiedź swojego nowo poznanego towarzysza. Był gotowy by ruszyć przed siebie. Energia powoli z niego ulatywała, początkowa ekscytacja i euforia przemieniała się w powagę. Tutaj, w Raigeki jest jeszcze bezpieczny. Po dopłynięciu na miejsce może stać się wszystko. Wróg może czaić się już przy brzegu. Niczego nie można być pewnym...

[Matsu]

Matsu słuchał uważnie wyjaśnień Kotetsu. Spoglądał to na Anzou, to na jego klanowicza z przejęciem by uchwycić każdy detal. Misja nie wydawała się dość skomplikowana, pomimo oczywistego zagrożenia. Przeniknięcie na tereny wroga samo w sobie było niebezpieczne, a do tego muszą spotkać się ze szpiegiem, który będzie w stanie przekazać im kluczowe informacje. Wróg będzie czaił się na każdym ich kroku. Czy będzie już na nich czekał, jak dopłyną? Albo może wejdą prosto w ich pułapkę? Tego nie można było być pewnym. Jedyny faktem jest to, że oboje będą musieli wykazać się na medal. Od tego zależało ich życie i oczywiście reputacja Anzou. Odnośnie transportu będą oni płynąć. Typ łodzi był białowłosemu zupełnie nie znany. Jeszcze nigdy nie podróżował on drogą morską i nie był w stanie sobie wyobrazić jak duża czy mała będzie ich łajba. Szczerze mówiąc, to nawet podobała mu się część, w której będą oboje musieli wiosłować. Zawsze to jakieś nowe doświadczenie dla niego. Lubił je, zbierać nowe doznania i umiejętności, które w późniejszym życiu będzie mógł wykorzystać. Może na starość sam kupi sobie łódkę i będzie pływał po morzach tej krainy?

Póki co trzeba było skupić się na odpowiedzi. Matsu pozwolił Anzou mówić pierwszemu, a następnie dodał od siebie:
- Wszystko kupione i spakowane. Jestem gotowy- powiedział prostując się lekko. Tak, był gotowy. Od samego pojawienia się w Raigeki był w pełni rynsztunku. Nałożył kaptur na głowę i spojrzał na Pachinko, który obserwował całą trójkę machając ogonem. - Mam nadzieję, że znowu pokażesz na co Cię stać drogi przyjacielu.- powiedział w myślach patrząc na swojego pupila. Ich więź mocniejsza niż kiedykolwiek przedtem, może jedynie się zacieśnić poprzez kolejne przygody.

- Jasne, że Pachinko płynie z nami.- powiedział do swojego czarnoskórego kolegi.- Skoro już przekazałeś nam wszystko to ruszajmy na ten statek. Więcej dowiemy się od kapitana- zwrócił się w stronę Kotetsu, który po krótce objaśnił na czym polega ich zadanie.

Młody shinobi był zdeterminowany, a jego głowa skupiła się na wykonaniu zadania. Mógł ruszać w każdej chwili i gdy tylko spostrzegł, że Anzou zaczyna maszerować, nie zatrzymał się ani na sekundę, by dotrzymać mu kroku. Szli powoli do portu, który oferował transport w stronę terenu wroga. Tam mieli podjąć swoją pierwszą wspólną misję. Co przyniesie los wiedzą tylko bogowie. Póki co musiał mieć się na baczności i wspomóc shinobi Kaminari jak tylko umiał.

Po drodze zwrócił się w stronę czarnoskórego:- Nie żartowałeś, że zlecenia same Cię znajdują haha.- powiedział i zaśmiał się lekko poprawiając torbę na pośladku. Szli we trójkę. On, jego kompan Kaminari i wierny pies.

[Kan Senju]

~ Szpiegowanie bywa niebezpieczne ~
Misja wojenna C
Post 10/45+ cz. 1
Anzou & Matsu Pozytywne nastawienie bywa kluczowe w wielu kontaktach międzyludzkich, samą naszą postawą w niektórych przypadkach możemy przekonać kogoś do naszego zdania. Na przykład, że misja się powiedzie i można zaufać młodzieńcom, nawet jeśli samemu wcześniej miał człowiek wątpliwości odnośnie tego. Choć niekoniecznie podziałało to na Kotetsu w ten sposób tak uśmiechnął się słysząc z jaką motywacją młodzieńcy przystępują do działania. Ona bywa ważna, bo czasem pomaga nam przekroczyć własne granice w docieraniu do celu szczególnie gdy jest się bohaterem jakiejś mangi. No cóż, trochę pechowo. Niestety w mandze nie jesteśmy, a o przeżywalności decydują jedynie dobrze wykorzystane umiejętności. Gdy nadeszło pytanie odnośnie kapitana, a także statku kąciki ust czarnoskórego mężczyzny podniosły się do góry jeszcze wyżej, pogłębiając jego zadowolenie z jakiegoś niewiadomego powodu.
- Nie martwcie się, sam was rozpozna i zaprosi.
W ten sposób zostawił was z otoczką tajemniczości, znikając nim zdążyliście zadać jeszcze jakieś pytania. Dziwny to był gość, ale złego słowa raczej nie mogliście o nim powiedzieć. Postanowiliście nie zwlekać i wybraliście się do portu choć mieliście sporo wolnego czasu...

Z/T --> Port Raigeki

[Yasuo]

Tsukune
Misja wojenna rangi C - "Krwawy Bal i Wojna! Część Trzecia."
5/30+
Kilka miesięcy przed wojną Kaminari i Uchiha Młodzieńcy pokiwali tylko głową w zrozumieniu, chociaż niekoniecznie rozumieli. To znaczy nie byli pewni czy dobrze rozumieją. W ich odczuciu Tsukune po prostu chciał być anonimowym bohaterem, który z użyciem maski ratuje niewinnych i nie chce być przy tym rozpoznany. Bohaterem, który... zawsze knuje coś niedobrego i niegodziwego jak chociażby torturowanie wrogów... Ale ten szczegół dwójka braci całkowicie pominęła. Rozumieli takie podejście. Dla shinobiego rozgłos i sława mogły być śmiertelnymi wrogami. Shinobi to ktoś kto powinien działać z ukrycia, z cienia... a w normalnych warunkach nikt nie powinien nawet przypuszczać, że ta osoba jest wykwalifikowanym zabójcą. Co prawda Kuro-san i tak się nieco wyróżniał, ale w pewnych momentach chciał zachować anonimowość. Inni natomiast szukali sławy i rozgłosu na potęgę, całkowicie zapominając, że może ich to życie kosztować.
- Czyli uratowałeś Pannę Tsubaki i dlatego się w Tobie zakochała? - Zauważył jeden z braci, a drugi tylko pokiwał głową na znak, że również myśli podobnie. Mało tego prawdopodobnie ta dedukcja była trafna. A przynajmniej mogła taka być.
- A co do rozpoznawania... to rozumiem. Dla shinobiego wiedza to jedna z podstawowych broni. Adaptujesz się i wiedząc, że masz do czynienia z bliźniakami, uczysz się ich rozpoznawać. Ale czy dziewczyny nie będące kunoichi też by to potrafiły? - Uśmiechnął się tylko lekko, poruszając kolejny z tematów. Tak dobrze się rozmawiało o głupotach
W pewnym momencie, jak już zostało wspomniane, bracia Uchiha oznajmili, że jednak się nie pojawią. Podali też bardzo zaskakujący powód. Ich siostra wkrótce miała rodzić. Tsukune wykazał się naprawdę dużym zrozumieniem i młodzieńcy byli mu wdzięczni.
- Nie wiem czy jakoś zostaniemy zaangażowani w pomoc siostrze, ale jak coś... z pewnością wykażemy się cierpliwością.
- Może czegoś się nauczymy przy okazji... to znaczy, wiesz, jakbyśmy mieli zostać w przyszłości ojcami... - Ktoś przecież musiał wychować przyszłe pokolenia, prawda? Na zakończenie tylko wysłuchali piosenki, którą Tsukune im zagrał... I z uśmiechem na ustach podziękowali za ten wspaniały prezent, obiecali, że przekażą go siostrze... a może nawet sami będą śpiewać dziecku.
- Dzięki, przyjacielu. Jak kiedyś do nas wpadniesz, to zagraj maleństwu, dobrze? A my zaśpiewamy. - Drugi również pokiwał głową. Dwóch braci pożegnało się i odeszło, zostawiając Tsukune samego. Nasz bohater mógł więc kontynuować podróż do Antai.
Miesięc czy dwa po rozpoczęciu wojny Kaminari i Uchiha Dotarcie do Antai nie sprawiło mu wielu trudności. Trudności pojawiły się dopiero później. Oczywiście oprócz Tsukune do Antai dotarli także inni. Chizuru i Hideki z Hordy, łącznie z kilkoma jej członkami. Przybyła także Tsubaki, Momiji, Agatta i Oijigi. Mała Kaho również przybyła. Oczywiście Kijin i jego przyszła żona. Byli wszyscy, którzy być powinni. Nawet Panna Mariko tutaj była, a także Pan Ito ze swoimi ludźmi, którzy również mogli pomóc w ochronie balu, chociaż oficjalnie mieli chronić swojego pracodawcę. Ito spuścił trochę z ceny w zamian za zaproszenie na ślub.
Złe wieści przyniósł sam Kijin. Jako kupiec był naprawdę dobrze doinformowany. Wieści rozchodziły się tak szybko jak szybko ludzie potrafili przebyć dostatecznie długie dystanse. Oczywiście to nie była informacja, którą tylko kupcy byli zainteresowani. Była to informacja, która na chwilę obecną interesowała wszystkich. Kupców, władców, chłopów... żołnierzy. Ci ostatni byli bardzo zainteresowani, bowiem zaangażowani byli w całą sprawę bezpośrednio.
- Wybuchła wojna - powiedział Kijin, gdy tylko dosiadł się do stolika przy którym obecnie siedział Tsukune. Kupiec poprosił swojego przyjaciela o spotkanie w cztery oczy i na samym wstępie tego spotkania przekazał naszemu bohaterowi naprawdę paskudne wieści. Wielce prawdopodobne jest, że Tsukune już o tym wiedział. Miasto, nawet jeśli oficjalnie władza tego nie potwierdziła (a być może i tak właśnie było), to miasto z pewnością już huczało od plotek. Kijin nie tryskał radością. Nic sobie też nie zamówił. Po prostu zaczął przekazywać suche fakty. - Granice prawdopodobnie będą zamknięte. Ale wątpię, żeby wojna dotarła do stolicy... Nie jesteśmy w stanie prawdopodobnie opuścić prowincji. Z pewnością nie od strony Ryuzaku. Ale główni goście już się zebrali. Czy coś stoi na przeszkodzie, by zorganizować jednak moje wesele? Jak sądzisz?
Po tym wszystkim jednak trochę wyluzował. Wyrzucił wszystko co mu leżało na sercu do tej pory. Usiadł wygodniej i bardziej dostojnie. Oczywiście oczekiwał od Tsukune jasnej odpowiedzi. Wiadomo, że podczas wojny zagrożenie jest większe, a do ślubu jeszcze trochę czasu zostało.
- Napijemy się czegoś? Lub coś zjemy? - zapytał, uśmiechając się. - Swoją drogą... dobrze, że tych dwóch chłopaków Uchiha się nie pojawiło... mieliby spore problemy. Tereny Antai nie byłyby dla nich najbezpieczniejsze podczas wojny Uchiha i Kaminari...

Kolorki:

Mowa Ito

Kopiuj

–[b][color=#FF00BF]Mowa Ito[/color][/b]

Mowa nijakiej Mariko

Kopiuj

[b][color=#FFFFFF]- Mowa nijakiej Mariko[/color][/b]

Mowa kobiety z Hordy - Chizuru

Kopiuj

[b][color=#00FFFF]- Mowa kobiety z Hordy - Chizuru[/color][/b]

Mowa kusznika - Hidekiego

Kopiuj

[b][color=#FFFF00]- Mowa kusznika - Hidekiego[/color][/b]

Mowa "dziwnego" kolesia

Kopiuj

[b][color=#FF00FF]- Mowa "dziwnego" kolesia[/color][/b]

Mowa Tsubaki

Kopiuj

[b][color=#BF4000]- Mowa Tsubaki[/color][/b]

Mowa Kijina

Kopiuj

[b][color=#BF00BF]- Mowa Kijina[/color][/b]

Mowa Momijiego

Kopiuj

[b][color=#00BF00]- Mowa Momijiego[/color][/b]

[Tsukune]

[jeszcze przed udaniem się do Antai]
-No nie koniecznie ja uratowałem. Ale nie będę tego teraz tłumaczył. Może jak się spotkamy następnym razem to wam dokładniej wyjaśnię odpowiedziałem po krótce na stwierdzenie o uratowaniu Tsubaki. Nie było po co się aktualnie bardziej w tym rozwijać. Nie uratowałem jej więc wyjaśniłem to co najważniejsze.
-Jakby spędziły z wami dużo czasu to na pewno. Ja sam nie jestem Shinobi. Stałem się nim tylko po to by się uratować...poza tym bądźmy szczerzy. Na samym początku będąc muzykiem praktycznie nic nie zarobię więc co tu dużo mówić stwierdziłem z lekkim uśmieszkiem. Kiwnąłem głową na ostatnie słowa dotyczące grania i śpiewania.

[Już w karczmie]

Siedząc już sobie spokojnie w jednej z Knajp w Antai zamówiłem sobie na spokojnie wino i coś do jedzenia. Czyli standardowo miskę ryżu, mięsa, warzyw polane sosem.
-Aha tylko tyle odpowiedziałem na wspomnienie wojny i upiłem lekko łyk wina. Cóż na swój posiłek musiałem chwilkę poczekać więc pierwsze co to dostałem wino. Raczej nie musiałem więcej mówić na temat wojny. Taka wypowiedź powinna wystarczyć. Znaczyło to iż przyjąłem informację do wiadomości...a dokładniej rzecz biorąc potwierdzenie plotek jakie słyszałem. Następnie słuchałem dalszych słów mojego przyjaciela.
-Szczerze? Zawsze może pojawić się jakaś przeszkoda. Ja na twoim miejscu poczekałbym ze ślubem do końca wojny ale wiem iż długo na niego czekacie więc nie będziecie chcieli tego przedłużać jeszcze bardziej. Na ten moment z jednej strony najlepsze jak i najgorsze jest to iż jest to raczej początek wojny. Czemu to dobrze? Bo istnieje duże prawdopodobieństwo iż z początku będą tylko sprawdzać teren, zbierać informacje itp itd. Prędzej by wynajęli bandytów do jakichś ataków itp itd. Przynajmniej ja bym coś takiego zaproponował będąc u boku władcy. Wpierw zwiad, wynajęcie lub opłacenie bandytów. Oni się ucieszą bo zarobią na tym co lubią robić. Ale to mało istotne. Na pewno zaproponowałbym Tobie jeszcze poinformowanie tutejszej władzy o planowanym ślubie i zaproponować wysłanie paru ludzi a przynajmniej aby wiedzieli gdzie będziemy i nieco częściej zerkali w tamtym kierunku niż normalnie tak w razie czegoś. Zaś gdy zobaczą jakieś zamieszanie typu wyładowania, ogień i bla bla bla niech nie uznają tego za czyjś trening tylko że zaczęły się kłopoty i kogoś tam wysłali. To jest moja rada. Zgaduję, że pewnie informowałeś władzę o swoich planach ale najlepiej zrób to jeszcze raz. wypowiedziałem się na temat tego czy mogą być jakieś przeszkody i co o tym sądzę. Po krótkiej chwili otrzymałem swoje zamówienie i słuchałem dalszej wypowiedzi Kijina jednocześnie konsumując swój zamówiony posiłek. Nim odpowiedziałem przepłukałem usta delikatnym łykiem wina.
-Ano racja. Nie jestem potworem aby kazać im iść z nami skoro mają swoje rodzinne zasady. Więc powinni zostać na miejscu... oznajmiłem spokojnie. Teraz tak się zastanawiając swoim czarnowidztwem bliskie narodziny dziecka ich siostry wydają się zbyt idealną wymówką...ale to tylko moje czarnowidztwo
-Albo moje usłyszałem w głowie alter ego i westchnąłem w duchu na to a w odpowiedzi poczułem w duszy wredny uśmieszek mojego alter ego.

[Kazuma]

Ze szlaku transportowego

Wyprawa rangi B Si vis pacem, para bellum
Chcesz pokoju, gotuj się do wojny 25/57+
Kan Senju

---

Wybór jedzenia w obozowej jadalni był zaskakująco duży, jak na warunki "polowe". Co prawda obóz zdecydowanie można by określić jako "pełnoprawny" ze względu na drewnianą palisadę, mur w zależności kto woli jakie określenie, ale reszta składała się z namiotów. Nie będziemy się szczególnie nad tym rozwodzić. Ważne, że znalazł tam wszystko, czego potrzebował. Było to zdrowe i pożywne oraz była także marchew dla Hachimana, kompana, który dobrze mu służył podczas podróży i dzięki temu zasłużył sobie na odrobinę przyjemności w postaci ulubionego specjału.
Podróż do stolicy prowincji zajęła kilka dni. Podczas niej nie musiał martwić się o nocleg w warunkach polowych. Co jakiś czas mijał karczmę, zupełnie jakby wszystko zostało przemyślane jako potencjalne przystanki, w których wędrowcy będą mogli znaleźć bezpieczną przystań, posilić się i... oddać objęciom snów bez strachu przed napaścią ze strony bandytów czyhając w lasach na nieostrożnych podróżników. Na takowych się nie natknął. Być może miał po prostu szczęście, a może to wzmożona ilość patroli podczas wojny, a... może po prostu znalezienie przez nich zajęcia jako najemnicy gdzie ich umiejętności odnalazły znacznie lepsze zastosowanie niż dręczenie bogom winnych ludzi.

---

༻ Raigeki ༺

---

Osada, do której trafił, była miłą odmianą od braku cywilizacji po drodze. Nie licząc oczywiście przystanków w postaci przydrożnych karczm. Mimo wszystko dobrze było ujrzeć podobny widok jak ten w rodzinnych regionach. W końcu Hayashimura nie była byle czym, a perłą w koronie otaczających ją lasów. Nie inaczej było w przypadku Raigekichi, choć... różniło się ono znacznie. Już od pewnego czasu rzucała się w oczy specyfika regionu. Przeważały tutaj tereny otwarte, jak przystało zresztą na samą nazwę regionu "Wietrzne Równiny". Budownictwo znacznie bardziej przypominało to, do czego zdążyliśmy przywyknąć "my" narratorzy. Natura uciekała gdzieś na dalszy plan, a nas witały zimne budowle przypominające o tym, że to człowiek był Panem i władcą.
Z przejściem przez bramę nie było najmniejszego problemu, zwłaszcza że Kan dysponował glejtem, który uprawniał go do swobodnej podróży po całej prowincji. Uzyskał także informację, gdzie znajdzie miejsce, które zostało mu polecone przez dowódcę obozu robiącego za przejście graniczne pomiędzy Sakai, a Antai.
Knajpa znajdowała się około 5 minut drogi od głównej bramy, którą właśnie wkroczył do środka. Miejsce pasowało do tego, w jaki sposób została opisana przez dowódcę. Przytulne miejsce, w którym można liczyć na odrobinę spokoju i... strawę. Jakakolwiek osoba mogła liczyć na natychmiastowe zainteresowanie ze strony małżeństwa prowadzącego przybytek - Dzień dobry! W czym możemy pomóc? - usłyszał od razu po przekroczeniu progu. Przywitała go dobrze trzymająca się Pani mająca lata młodości już za sobą. Na twarz wdało się kilka zmarszczek, których nie sposób uniknąć... Ze składu za ladą wyłonił się także mężczyzna w podobnym wieku, prawdopodobnie jej mąż - Dzień dobry. Ciężka podróż co? Napijesz się czegoś, a może potrzebujesz strawy? - dodał w akompaniamencie. Domyślenie się, że Kan nie jest tutejszy, do ciężkich rzeczy nie należało. Odzienie po tak długiej podróży nie prezentuje się najlepiej i wymaga natychmiastowego spotkania z okoliczną pralnią bądź wyprawą nad jakąś rzekę. Szczęśliwie ciału nie doskwierał zaschnięty pot, bo i pora roku za specjalnie go nie wywoływała oraz przystanki w okolicznych przybytkach pozwalały na skorzystanie z kąpieli, toteż pod tym względem prezencja stała na najwyższym poziomie.

Postaci:

• Mężczyzna - właściciel lokalu
• Kobieta - właścicielka lokalu

Mapa:

[Kan Senju]

Podróż mijała spokojnie, Kan nie miał do czynienia z żadnymi bandytami czy wrogimi najemnikami mogącymi mu uprzykrzyć życie. nawet spać się udało za każdym razem w przybytkach. Coś pięknego. Mógł się odświeżyć, a także czuć dość swobodnie w porównaniu do spania pod gołym niebem. Tam musiałby zawsze czuwać nie mogąc w pełni wypocząć. Jedynym minusem była charakterystyka wietrznych równin, brakowało mu dzieł natury. Brak lasu oznaczał również nieobecność przykładowo zwierząt, którym dawał schronienie. Tak czy inaczej po kilku dniach ostatecznie na jego horyzoncie pokazały się mury chroniące stolicę Antai znad których niewiele budynków wystawało. Mając wszelakie pozwolenia bez jakiegokolwiek stresu Senju skierował swe kroki ku bramie wioski, gdzie bezproblemowo przeszedł wszelakie procedury. Wystarczyło pokazać glejt, a został wpuszczony do środka pytając się gdzie może znaleźć karczmę wcześniej mu poleconą. Okazało się iż niedaleko więc wpierw znalazł jakąś stajnię, gdzie mógł zostawić Hachimana wiedząc iż będzie zadbany przez czas chwilowej rozłąki. Jakaś musiała się znajdować blisko głównego wejścia. Po załatwieniu tej formalności skierował swe kroki ku knajpie. Gdy znalazł się na miejscu od razu zrozumiał dlaczego dowódca granicznego posterunku lubił tutaj przebywać. Rzeczywiście jak wspominał było spokojnie, przytulnie, a właściciele witali przybyszów z radością. Spędzając w lokalu więcej czasu mógłby go polubić, ale wiedział iż to nie będzie mu dane. Ma zadanie do wykonania i będzie musiał wyruszyć dalej po załatwieniu wszystkich potrzeb korzystając z wizyty w mieście. Ledwie co udało się mu przejść przez próg wejściowy, a został przywitany przez kobietę za ladą najprawdopodobniej właścicielkę. Skoro posiadali mały ruch zapewne nie potrzebowali zbytnio dodatkowych pracowników.
- Dzień dobry.
Młodzieniec wykonując lekki ukłon okazujący szacunek nie potrafił powstrzymać lekkiego uśmiechu wiedząc jak dobrze postąpił pytając się mieszkańców prowincji o polecenie jakiegoś lokalu. Powoli zaczynał też sobie zdawać sprawę, że choć kocha naturę to potrzebował od czasu do czasu cywilizacji. Od dawna był przyzwyczajony do luksusów, a dalekie podróże były dla niego samego czymś obcym co dopiero odkrywał. Owszem podobało mu się zwiedzać nieznane rejony, a także wioski będąc łakomy wszelakiej wiedzy o świecie w którym żył więc nie miał zamiaru przestawać opuszczać granic Shinrin. Możliwe, że nawet zacznie to robić coraz częściej niemniej musiał planować trasy tak aby odwiedzać mniejsze bądź większe wioski. Będąc jednak wybrany przez liderkę do wykonania ważnego zadania nie miał zamiaru narzekać cokolwiek by go nie czekało. W końcu miał zamiar służyć rodowi najlepiej jak potrafił. Wydawało mu się, że będzie mógł znieść w tych celach wszystko. Przynajmniej obecnie, póki wciąż nie został postawiony przed wielkimi próbami, dopiero one pokażą nam jak jest naprawdę.
- Pop....
Nie zdążył nawet powiedzieć słowa, a tutaj pojawił się mężczyzna z kolejnymi pytaniami po przywitaniu się. Nie mógł im odmówić iż starali się być życzliwi dla przybyszy, a także sprawiali wrażenie potrafiących podtrzymać rozmowę. Powoli przestawał rozumieć dlaczego nie posiadali większych tłumów, bo posiadali wszystko co jest potrzebne aby dobrze prosperować. Niemniej prawdopodobny właściciel gospody uzmysłowił Kanowi jedną rzecz, choć dbał o swe ciało dość porządnie tak jego ubrania odczuwały trudy podróży i musiał coś zrobić z tym fantem zanim opuści stolicę. No cóż, jeżeli nie będzie to dostępne w karczmie to rozwikła problem po zapełnieniu żołądka, nie było czym się przejmować.
- Raczej długa niżeli trudna, podróżując z Shinrin miałem kawałek do pokonania.
Odpowiedział z lekko uniesionymi do góry kącikami ust powoli rozglądając się za miejscem w którym mógłby - mówiąc niekulturalnie - posadzić swój tyłek. Miał jednak pewne preferencje, którymi się kierował zamiast siadać gdziekolwiek. Po pierwsze wolał być gdzieś bliżej rogu, a jednocześnie blisko lady. Po drugie wybrałby krzesło z którego mógłby widzieć jak najwięcej wnętrza karczmy razem z drzwiami obserwując to gości siedzących i jednocześnie tych przybywających. W międzyczasie wciąż prowadził rozmowę.
- Potrzebowałbym nie tylko strawy oraz napoju, ale dodatkowo również noclegu oraz odświeżenia. W szczególności ubrań o ile byłoby to tutaj możliwe. Najpierw jednak poprosiłbym specjał lokalu, dużą porcję razem z herbatą.
Przy wypowiadaniu tych zdań Senju z pewnością mógł znaleźć stolik pasujący jego preferencjom, ale aby załatwić wszelakie formalności skierował się wpierw do lady.

[Kazuma]

Wyprawa rangi B Si vis pacem, para bellum
Chcesz pokoju, gotuj się do wojny 27/57+
Kan Senju

---

Atmosfera panująca wewnątrz była całkiem przyjemna i... rodzinna. Mimo że Kan przybywał z daleka, mógł się czuć niemal jak u siebie dzięki pogodnemu przywitaniu. Ilość ludzi wewnątrz także nie porażała. Było ich zaledwie kilkoro, ale może na ich temat nieco później. Na ten moment jego uwaga skupiona była przede wszystkim na małżeństwie, z którym miał przyjemność się rozmówić.
- Shinrin? To faktycznie z daleka. Przepraszam za śmiałość, ale czy to oznacza, że nająłeś się do wojska, wspierając nas w wojnie z klanem Uchiha? - nie bardzo bawił się w jakieś nawijanie makaronu na uszy, choć wszystko z zachowaniem odpowiedniej kultury - To prawdziwy zaszczyt. - dodała jego żona jeszcze zanim Kan zdołał potwierdzić lub zaprzeczyć, choć... chyba nie było ku temu żadnego powodu. Cóż innego robiłaby tutaj osoba z tak daleko w niespokojnych czasach. Najemnicy potrafili być nieokrzesani, ale on nie sprawiał takowego wrażenia, a sposób kształtowania wypowiedzi zdecydowanie budował zaufanie u dwójki właścicieli wobec jego osoby. Jakiś opryszek z pewnością rzuciłby już jakąś kurwą albo dał jakiekolwiek inne znaki, że mają do czynienia z ćwierćinteligentem.
- Ależ oczywiście zaraz coś podamy - odpowiedziała kobieta na zamówienie ze strony Kana, który w tym czasie zajął miejsce przy stoliku usadowionym w miarę na boku, ale całkiem blisko lady. Właściwie to wszystko mu się udało włącznie z usadowieniem na krześle, z którego miał dobry pogląd na całe swoje otoczenie. Właśnie teraz miał okazję na lepsze przyjrzenie się im choć... nie wyróżniali się oni niczym szczególnym. Może poza jedną osobą, ale o niej na sam koniec. Zacznijmy od kobiety i mężczyzny w stosunkowo młodym wieku. Na oko ponad dwadzieścia wiosen. Popijali sobie oni wino przy wykwintnym obiedzie. Randka? Być może, choć miejsce to raczej nie przypominało wykwintnej restauracji. Dwójce zakochanych tak naprawdę nie jest to potrzebne, a stanowi jedynie dodatek. Być może wychodzili z takiego właśnie założenia. Kolejny stolik mniej więcej pośrodku pomieszczenia zajmował jakiś staruszek, zajadając się czymś, co przypominało pełnoprawny obiad. Jakaś ryba, ryż, sałatka i... nieodzowny kompan każdego faceta z krwi i kości kufel piwa. Co się tyczy ostatniej postaci, która przykuła uwagę Kana, to minę miał posępną i na oko był koło czterdziestki lub się do niej zbliżał. Niedbale przystrzyżony zarost i zbroja. Zdecydowanie był żołdakiem i na dodatek uważnie się mu przyglądał. Dobór miejsca, w którym siedział, nie do końca pozwalał ocenić, co znajdowało się na jego stole. Również wolał skryć się w cieniu w rogu pomieszczenia. Być może to zwykła ciekawość, a może przysłuchiwał się wcześniejszej rozmowie Kana z dwójką właścicieli. To mógł co najwyżej zgadywać, bo gdy wyłapał na sobie wzrok młodzieńca, to zajął się zawartością swojego stolika, jakby unikał jego spojrzenia.
Na posiłek przyszło odrobinę poczekać. Nie uzyskał także odpowiedzi odnośnie odzienia i noclegu. Być może dowie się przy otrzymywaniu posiłku? Na razie na pierwszy plan wysunęła się zawartość tacy, a były to wszelkiej maści różnorodności. Pocięty stek wołowy skroplony sokiem z cytrusów w akompaniamencie cebulki oraz zielonej papryki. Miska ryżu wraz z pałeczkami. Jako zakąska smażone krewetki w panierce oraz mix warzyw w postaci sałatki - Nazywamy to Gyuniku itame - powiedziała żona gospodarza, ściągając z tacy po kolei przysmaki - Co do noclegu. W teorii mamy jeden wolny pokój. Moglibyśmy go udostępnić. Pranie również moglibyśmy zrobić za drobną opłatą, ale... obawiam się, że o jakieś ubrania zastępcze może być trudno. Prawdopodobnie musiałby Pan kupić. Herbatę zaraz przyniosę. Życzę smacznego - i odeszła z uśmiechem na ustach, by wrócić po mniej więcej dwóch minutach z czarką oraz dzbankiem pełnym gorącej wody. Herbata została nalana zgodnie ze wszelkimi ceremoniałami, a dzbanek pozostawiony, jakby Kan chciał samodzielnie zalać ją jeszcze raz - Jeszcze raz życzę smacznego - powiedziała, wykonując lekki ukłon, po czym odeszła. Wszelkie płatności należało uregulować po posiłku, a był on... bardzo dobrze przyrządzony. Pytanie tylko, czy trafiał w gusta Senju, bo te bywają różne.

Postaci:

• Mężczyzna - właściciel lokalu
• Kobieta - właścicielka lokalu

Mapa:

  Ukryty tekst

[Kan Senju]

Przedstawienie swojego pochodzenia okazało się delikatnie bardziej problematyczne dla Kana niżeli się spodziewał. Prawdę mówiąc brzydził się kłamstwami, uważał iż prawda nawet gorzka jest lepsza od najsłodszego oszustwa, które prędzej czy później wyjdzie na jaw. Od początku zdawał sobie sprawę, że będzie musiał postępować inaczej i całkiem dobrze mu szło, ale miał do czynienia głównie z shinobimi wobec których było to nieuniknione więc robił to bez najmniejszego oporu. Ułatwieniem okazało się przyjęcie nowej tożsamości, bo potrafił sobie wmówić iż taka jest właśnie historia Hikaru nie jego co działało doskonale. Nawet przez chwilę się nie zawahał wiedząc jak to jest konieczne do wykonania misji, ale gdy mowa o cywilach sprawa wygląda deko inaczej. Oni nie byli konieczni dla wykonania zadania, a kontakty z nimi jak obecne w karczmie służyły jedynie dla jego własnej wygody. Najgorsze w tym iż został ciepło wewnątrz przywitany co zwiększało u niego poczucie winy. Na szczęście przełknął tą gorzką pigułę aby przynieść chwałę rodowi oraz przybranym rodzicom, szczególnie dla tych drugich był gotowy do wszystkiego co najgorsze. Poświęcić swój honor, dumę, zasady, aby tylko spełnić ich życzenia za okazanie mu dobroci. Co prawda oni wciąż nie wiedzieli czego się podjął, ale przyniesie im to chwałę więc wszystko się zgadza. To pomogło się przełamać, a także żona dająca dodatkowe sekundy dodając kilka zdań. Po już przełknięciu śliny w gardle przyjął na twarzy serdeczny uśmiech, który teoretycznie nie współgrały z słowami co ma zamiar wypowiedzieć. Emocje jednak z tym związane można mieć różne, więc od błędu był daleki. Niektórzy się delektują możliwością odpłaty, jeszcze inni są pogodzeni z stratą, a uważają iż przyniesie im to ukojenie. Mogłoby być jeszcze więcej powodów takiego zachowania, jak przykładowo dobre wychowanie, ale pomińmy wymienianie wszystkich opcji.
- Tak, dołączyłem do wojny, chodź z pobudek bardziej samolubnych niżeli szlachetnych. Jak pewnie wiecie Senju nigdy nie mieli dobrych stosunków z Uchihami. Przez nich zginęli moi rodzice, a teraz gdy zostałem sentokim postanowiłem wykorzystać wojnę dla własnej zemsty. Wybaczcie to rozczarowanie.
Mimo kłamstwa Senju wmówił sobie iż jest to prawda aby pozbawić się wyrzutów sumienia. Jest to prawda dla Hikaru, którym obecnie musiał się stać w stu procentach. Niemalże zapomnieć swoją historię, a żyć tą wymyśloną aby w to uwierzyć. Nie było to szczególnie trudne gdyż nie starał się zgrywać kogoś innego, wciąż zachował większość swojego charakteru. Przeszłość również jest podobna, różniąca się szczegółami najbardziej. Jego biologiczni rodzice zostali zamordowani również tylko w innych okolicznościach, oraz lata się nie zgadzały. Nie ważne, konieczne jest odgrywanie tego póki nie opuści Antai więc tak właśnie postąpi. Spełni wszystkie oczekiwania tych na górze, w tym liderki. Po przyjęciu zamówienia przez kobietę za ladą skierował się w wcześniej wypatrzone miejsce z którego miał dobrą pozycję do przeglądania pozostałych gości. Nie aby był nimi zainteresowany, oglądanie ich uznawał jedynie za sposób na spędzenie czasu zanim dostanie posiłek. Na pierwszy ogień poszła para, która popijała winko mając puste talerze. Między nimi widoczna była najprawdopodobniej miłość, bo sam nie miał okazji poczuć tego do dziewczyny w jego wieku. Prawdopodobnie przez ciągłe trenowanie, dzięki czemu jak to mówili inni osiągnął niezwykle wysoki poziom umiejętności jak na swój wiek. Wszystko ma swoje plusy, a także minusy. Patrząc w przeszłość swego czasu najwyższym priorytetem było zdobycie siły, aby nigdy więcej sytuacja straty bliskich się nie powtórzyła. Nie miał czasu na głupoty. Czy teraz powoli zaczynał być gotowy na znalezienie jakiegoś związku? W żadnym wypadku, wciąż czuł jak wielka jest droga przed nim. Mimo to nigdy nie odrzucał niczego z góry, bo przyszłości żaden człowiek nie przewidzi. Była ona owiana tajemnicą.
Przy kolejnym stoliku znajdował się staruszek, który zapełniał swój żołądek rybą, sałatką, ryżem oraz kuflem piwa. Widząc to zaczął się zastanawiać czy nie jest przypadkiem jedynym dorosłym człowiekiem na świecie unikającym alkoholu. Miał wiele okazji do spróbowania najlepszych egzemplarzy z całego świata gdy mu ojczym proponował co kończyło się odmową. Po prostu nie czuł w najmniejszym stopniu potrzeby do tego. Mógł się cieszyć życiem, które przynosiło mu wiele dóbr, od dawna smutek był nieobecny w sercu więc prawdopodobnie to również odgrywało jakąś w tym rolę. Kto wie jakby postąpił teraz będąc pozbawiony wszystkiego, może zostałby alkoholikiem nie potrafiącym pogodzić się z rzeczywistością? Kto wie, wszystko jest możliwe, a sytuacja życiowa potrafi zmienić się niesamowicie szybko. Zdawał sobie z tego sprawę dlatego rozkoszował się obecnie przeżywanym radosnym rozdziałem. Po chwili przyszła pora na ostatniego gościa wewnątrz, który należał do miejscowej armii. Z ciekawości wpierw spojrzał czy na jego stoliku również jest jakiś alkohol, ale to było niemożliwe z jego miejsca. Zabawne obaj mieli identyczną taktykę, zajęcie siedziska pozwalającego oglądać całą salę. Nie odważył się jednak na zmianę swojej mimiki gdyż ten mężczyzna jak się okazało uważnie się mu przyglądał. W odpowiedzi młodzieniec podniósł jedynie jedną z brwi do góry w niemym pytaniu, a ten szybko zajął się zawartością leżącą na stoliku. Zaiste ciekawe, choć postanowił to kompletnie zignorować. Nie warto robić sobie kłopotów z takiej błahostki. Niech go ogląda ile tylko chce, jest czysty niczym łza. Ma wszelakie papiery, dowody na swoją historię, odznakę udowadniającą jego tożsamość, a także jeśli trzeba zdolności to potwierdzające. Nawet gdyby ten miał jakieś wątpliwości mógłby je bez problemu wyjaśnić w każdej chwili gdy zajdzie potrzeba. Odwrócił od niego wzrok aby ten nie czuł więcej skrępowania w swoich obserwacjach, jedynie kątem oka od czasu do czasu zerkał aby potwierdzić czy dalej jest obserwowany dla zapełnienia własnej ciekawości. Po prostu lubił wiedzieć w jakiej sytuacji się znajduje mogąc się przygotować. Swoje bursztynowe oczy z żółtymi źrenicami skierował w kierunku lady chcąc zobaczyć czy coś się dzieje z jego posiłkiem, ale musiał jeszcze trochę poczekać więc zajął swoje myśli jakimiś głupotami w ciszy. Odrobinę to potrwało, ale wreszcie kobieta zza lady przyszła do jego stolika niosąc tacę pachnącą z dala. Zapach steku wołowego powoli zaczął wypełniać jego nos, a brzuch zaburczał przez co nabawił się delikatnego rumieńca gdy słuchał nazwę potrawy. Był pewien, że coś podobnego jadał u siebie w domu od czasu do czasu choć z większą nawet ilością dodatków.
- Dziękuję bardzo.
Zdążył odpowiedzieć nim przeszli do dalszych spraw wśród których były informacje o noclegu. Słuchał jej jednak jego wzrok spoczywał na przysmakach przekładanych na drewniany blat. Był głodny więc to jak najbardziej zrozumiałe. Dopisywało mu szczęście, bo mogli zapewnić mu nocleg, a także zająć się wyczyszczeniem ubrań. Same ciuchy zastępcze nie były najmniejszym problemem, bo takowe posiadał w jukach Hachimana, którego będzie musiał odwiedzić po uregulowaniu rachunku. Szczerze się uśmiechnął.
- W takim razie będę wdzięczny za możliwość skorzystania z oferty. Ubraniami zastępczymi proszę się nie martwić, mam takowe w jukach. Nie chciałem ich używać gdy niepewność kiedy będę mógł wyczyścić obecnie założone zalewała me serce.
Gdy tylko kobieta odeszła od jego stolika ten z werwą złapał za prawie dosłownie pałaszowanie potraw. Włożył troszkę ryżu pałeczkami, a następnie sięgnął za ich pomocą po kawałek steku razem z kawałkiem papryczki. Samo aż się rozpływało w gębie, nawet jeśli wolałby ziemniaczki zamiast białych ziarenek tak wciąż mógł mówić iż zasmakował tymczasowo nieba. Będąc głodnym zawsze wszystko smakuje lepiej. Po przegryzieniu składników i wymieszaniu w buzi, a następnym ich połknięciu otworzył delikatnie usta wydając cichy odgłos zadowolenia. Szczęśliwie nikt nie mógł tego usłyszeć, bo zapadłby się z wstydu niemniej nie potrafił zapanować nad niemal zwierzęcym instynktem każącym mu dostarczać więcej pokarmu do żołądka. Nie czekając już nabierał kolejną porcję dodając do tego krewetkę oraz cebulkę kiedy właścicielka podeszła ponownie przynosząc czarkę oraz garnek z ciepłą wodą aby mógł zrobić dolewkę. Naczynie zostało wypełnione zgodnie z wszystkimi ceremoniami temu towarzyszącymi tworząc wywar nazwany herbatą.
- A ja ponownie dziękuję.
Odpowiedział sięgając dłonią po czarkę, której upił niewielki łyk co okazało się małym błędem. W gardle Kan poczuł gorąc przez który otworzył buzię biorąc szybkie wdechy chcąc ostudzić sobie język oraz przełyk. Z błędów przychodzi nauczka i zaczął wszystko spożywać w spokojniejszym tempie, aż nie ostało się nic poza garnkiem wciąż zawierającym część wody. Wypił jedynie dwie czarki. Będąc pełen wyprostował się korzystając w pełni z oparcia krzesła na dobre dwie minuty dla odpoczynku. Najadał się porządnie, więc potrzebował takiej przerwy. Gdy uznał się za gotowego do podjęcia dalszego działania aby nie wzruszyć jakkolwiek żołądkiem ruszył do lady.
- Chciałbym zapłacić za wszystko zanim poszedłbym do wierzchowca aby wziąć ubrania na zmianę. Nie wiem co bym zrobił gdyby ktoś w międzyczasie zajął ten wolny pokój, kto wie kiedy będę mógł rozkoszować się ponownie tak smacznymi posiłkami, a także dobrą atmosferą.
Jednocześnie wyjął z kieszeni swój mieszek dokładając napiwek do żądanej kwoty w wysokości co najmniej trzydziestu ryo. Zawsze uczono go aby doceniać starającą się obsługę więc miał zamiar postąpić zgodnie z naukami jego domu. Gdy załatwił wszystkie formalności wyruszył na zewnątrz do stajni, gdzie zostawił Hachimana. Widząc swego towarzysza z radością podszedł do niego głaskając go po grzywie.
- Nie nudzisz się tutaj za bardzo? Dbają o ciebie porządnie?
Zapytał się z radością, choć nie miał najmniejszych szans na uzyskanie jakiejkolwiek odpowiedzi. Po spędzeniu kilku chwil w towarzystwie konika wyciągnął z juk co potrzebował, a następnie ruszył z powrotem do karczmy ponownie podchodząc do lady.
- Przepraszam, ale którędy miałbym się udać do pokoju?

[Kazuma]

Wyprawa rangi B Si vis pacem, para bellum
Chcesz pokoju, gotuj się do wojny 29/57+
Kan Senju

---

Kłamstwo nie pasowało do Kana. Było ono... czymś, co stanowiło gorzką pigułkę do przełknięcia dla większego dobra. Musiał pamiętać, dlaczego się tutaj znajduje i że liczy na niego sama Mukuro Senju. Nie było miejsca na żadne unoszenie się honorem. Musiał pozostawać w swoim nowym wcieleniu o imieniu Hikaru i... posługiwać się półprawdami, tak by ukryć swoje prawdziwe zamiary. Historia, którą sprzedał, była tym, co ustalili wspólnie z Tsuyoshim. Ckliwa opowieść o tym, że klan Uchiha odebrał mu dwójkę rodziców. Nie oszukujmy się, kto tego nie kupi? Jest to sztampowe aż do bólu, ale... rzeczy proste są częściej najlepsze. Zresztą dwójka właścicieli lokum nie miała żadnego powodu, żeby mu nie wierzyć. Był gościem jak wiele przed nim. Nie wtykali nosa w nie swoje sprawy. Po prostu... byli ciekawi, któż taki zawitał w ich skromne progi. Odezwał się mężczyzna - Rozumiem i... współczuję. Mam nadzieję, że odnajdziesz zemstę, której szukasz - swoje pięć groszy dorzuciła także kobieta - Nie martw się. Każdy ma swoje powody. Nie nam je oceniać - i to by było na tyle. Reszta przebiegła tak, jak zostało opisane wcześniej. Otrzymał swój posiłek i mógł się nim nasycić, jak i nacieszyć.
Z ciekawszych rzeczy, które w pewien sposób mogły zakłócać jego spokój, czy po prostu się dziać to... obserwowany jegomość, który przyjął podobną do niego taktykę, co prawda był zajęty swoim posiłkiem, ale od czasu do czasu zerkał w jego stronę. Nic wielkiego z tego nie wynikało. Być może był nieufny wobec obcych, jakieś uprzedzenia względem najemników lub... po prostu tak miał. Wychwycenie jego wzroku, czy wyczucie go na karku podczas spożywania pysznego posiłku to było wszystko.
Wracając jeszcze na moment do samej dostawy jedzenia z pełną wymianą uprzejmości, to przedstawiona mu tam została oferta zarówno noclegu, jak i ewentualnego wyprania ubrań, na co kobieta usłyszała wyrażenie zainteresowanie ze strony Kana, na co odparła - Oczywiście. Będzie nam niezmiernie miło - po czym wykonała delikatny ukłon. Trzeba powiedzieć, że byli to ludzie niesamowicie sympatyczni albo zdążyli się wyuczyć uśmiechu nieznikającego im z twarzy. Nie sposób było jednak wyczuć żadnej wrogości płynącej, czy to ze strony mężczyzny, czy kobiety zajmujących się knajpą.
Po napełnieniu żołądku i kilku minutach odpoczynku, by być, w ogóle w stanie wstać z krzesła pod naporem, który odczuwał w okolicach brzucha przyszła pora na uiszczenie płatności za to wszystko. Tutaj także dowódca, u którego uzyskał glejt, stając się najemnikiem na usługach Kaminari, nie kłamał. Ceny były bardzo przystępne, a napiwek w postaci 30 Ryo pozostawił jeszcze lepsze wrażenie o gościu - Oczywiście. Zarezerwujemy go i... dziękujemy za napiwek. Cieszymy się, że smakowało - odpowiedziała kobieta, która akurat go obsługiwała i tak się złożyło, że odbierała od niego zapłatę za posiłek.
Ubrania, które zabrał ze sobą na zmianę, oczywiście znajdowały się w jukach. Nie zostawił Hachimana w jakimś pierwszym lepszym miejscu, a renomowanej stajni, dla której właściciela ujmą na honorze byłoby, gdyby coś przypadkiem zniknęło w wyniku kradzieży, a co się tyczy samego wierzchowca... ucieszył się on na widok Kana. Zdążył się przywiązać do tymczasowego właściciela, bo spędzili razem już dobrych parę dni. Przy tym Kan wkupywał się w jego łaski przysmakami, które wprost uwielbiał. Dlatego na głos, którego oczywiście nie rozumiał, bo to zwierzę zarżał, wyrażając na swój własny sposób, że wszystko jak najbardziej w porządku. Czesano go, karmiono dobrym jakościowo owsem i... co najważniejsze miał dach nad głową.
Specjalnie daleko nie miał, więc w obie strony zdążył się uwinąć w przeciągu mniej więcej dziesięciu minut. Jak się pojawił, to kobieta zajmowała się obsługą jednego z gości, których wcześniej tutaj nie było. Zwykły mężczyzna około trzydziestki, którym nie należało sobie zajmować głowy, bo wyglądał na cywila. Mimo to przyszło Kanowi poczekać około minuty, aż ta do niego podejdzie i będzie mógł zadać swoje pytanie - Zaprowadzę cię - odrobinę się odchyliła, jakby chciała być dokładnie słyszana na zapleczu - Kochanie! Zajmij się obsługą Pana przy stoliku. Zostawiam ci karteczkę z zamówieniem - po czym powróciła z powrotem do Kana - Zapraszam za mną - nie pozostawało nic innego jak podążać jej śladem. Trzeba przyznać, że było coś w tej dwójce zajmującej się knajpą, co chwytało człowieka za serce. Mieli oni już za sobą wiele wiosen, a zwracali się do siebie, jakby przeżywali drugą młodość. Było to coś... do czego warto w życiu dążyć. Miłość, która trwa pomimo upływu lat.
Droga do pokoju była całkiem prosta. Znajdował się on na górze, jak to zwykle bywa, a same schody w bezpośrednim sąsiedztwie lady, przy której jeszcze przed chwilą stali. Pokoi było znacznie więcej i zapewne część z nich pełniła funkcję mieszkalną dla małżeństwa. Była to bardzo częsta praktyka. Biznes prowadzony na dole, a sekcja mieszkalna na górze. Ten przeznaczony dla Kana znajdował się na końcu korytarza. Zamykany na klucz, który teraz znajdował się w dłoni osoby go prowadzącej. Szybki ruch ręką, przekręcenie i drzwi otworzyły się do środka... Nie były to, może jakieś pałacowe luksusy, ale nie ma na co narzekać. Wszystko utrzymane w czystości. Jednoosobowe łóżko. Stolik, szafka, szafa. Wszystko upakowane na niewielkiej przestrzeni, ale na tyle dużej, by nie odczuwać klaustrofobii - Należał do naszego syna, który ożenił się i przeniósł na swoje. Kto wie... Może go spotkasz na wojnie. Serce się kraje, że tyle młodych ludzi stawia swoje życie na szali - zaczęła. Chyba odczuwała potrzebę porozmawiania - Wiesz już, gdzie ciebie przydzielą? - zaczęła... i jak się nad tym zastanowić to odpowiedź nie była taka prosta. To, co mu przekazał dowódca to pozycję zaznaczoną na mapie w pobliżu głównego traktu ciągnącego się w kierunku Sogen, ale... nie znał nazwy tego miejsca - Rzeczy do prania możesz zostawić pod drzwiami. Nikt tutaj nie chadza. Wezmę je, jak będę robiła pranie a... toaleta to te drzwi - wskazała palcem na te bezpośrednio w jego sąsiedztwie - Możesz tam zażyć kąpieli, jeślibyś potrzebował.

Postaci:

• Mężczyzna - właściciel lokalu
• Kobieta - właścicielka lokalu

Mapa: