Szlak transportowy

[Anzou]

Anzou od zawsze chciał czynić dobro. To była jego wewnętrzna misja. Na samym początku nawet mu się to udawało, zadania, które wykonywał nie były zbytnio skomplikowane, nie robił nikomu krzywdy. Każdy na tym korzystał. Z czasem, gdy zdobywał siłę, zadania były trudniejsze, a chłopak musiał posuwać się do zdecydowanie gorszych rzeczy. Każde kolejne zlecenie, każda kolejna misja wiązała się ze śmiercią. Teraz, na wojnie Białowłosy co zadanie odbierał komuś życie, siał zniszczenie i zamęt. To, co działo się teraz przeszło jego najśmielsze oczekiwania. Władca Piorunów nie miał pojęcia, że ludzie są zdolni do takich rzeczy. To było jak zderzenie z Murem, jak otrzymanie potężnego ciosu. Psychika chłopaka była w szoku. Dla jego towarzyszy, tych okropnych ludzi to było... jak coś zwykłego. Gwałcenie kobiet, a potem morderstwo i zabójstwo z zimną krwią. Do czego jeszcze posunie się ta wojna?!
- Nie chcesz gwałcić spalonej?
Zapytał Anzou i odwrócił wzrok. Nie chciał na to wszystko patrzeć. Wszedł do pierwszego lepszego mieszkania by sprawdzić, czy jest tam coś cennego. Mimo tego, jak bardzo nienawidził tego, co dzieje się teraz... nie mógł się sprzeciwić. Atak na Inuzuka wiązałby się z jednym - z automatycznym wydaleniem z rodziny. Młody Kaminari nie omieszka o tym wspomnieć w Raporcie, gdy już będzie mu dane wrócić do Raigeki. Ta misja nie przyniesie mu dobrych wspomnień. Byle ruszyć dalej, do wioski docelowej. Oby tam był jakiś wróg... Anou jest cały czas skupiony działa na terenach wroga, więc należy być stale ostrożnym...

[Akihiko Maji]

Jakby nie patrzeć to walka ze strażnikami miała być zadaniem Haruzena i Satomiego, a Akihiko miał jedynie wysadzić cztery magazyny i się stamtąd ulatniać. Z oczywistych względów musiał więc sprawę rozwiązać szybko i nie miał czasu by bawić się w dłuższe pojedynki. No ale nie mieli zbytnio czasu i warunków na dyskusje. Młody Maji zaraz po uwolnieniu cywili i wysadzeniu ostatniego magazynu dołączył do reszty i wraz z nimi się wycofał.
Czyli jestem stratny cztery senbony, pięć kunaiów i jedną wybuchową notkę.
Wyliczył sobie w myślach wszystkie straty i oddał Haruzenowi kunaie i notki, które od niego otrzymał. Co do sztuki. Szczęśliwie blondyn nie musiał ich używać. Teraz pozostało im tylko wrócić do Uchiha w jednym kawałku i odebrać pieniądze. Akihiko podczas podróży rozglądał się uważnie, szukając ewentualnych zagrożeń. Miał jednak nadzieję, że nic złego ich już nie spotka

[Haruzen]

Anzou misja wojenna rangi C
17/30 Ludzie mogą przywyknąć do różnych rzeczy. Dla niektórych będzie to wstawanie o wschodzie słońca, dla innych zabijanie kolejnych ludzi na misjach, a jak widać również po twoich kompanach, dla niektórych będą to też gwałty i grabieże.
Słysząc twoje słowa Joji tylko się roześmiał i brutalnie chwycił jedną z kobiet. Ty tymczasem wszedłeś do jednego z budynków. Wyposażenie było typowe dla wiejskiej chaty. Trochę jedzenia, skóry zwierząt, kilka skrzyń. W skrzyniach nie znalazłeś niczego wartościowego. W ogóle całość wyglądała dosyć ubogo. Gdy skończyłeś przeszukiwanie budynku, który zaczął już mocno napełniać się dymem, Joji właśnie podciągał spodnie. Kobieta leżąca przed nim miała poderżnięte gardło. Pozostałe również. Odkąd dotarliście do wioski minęło kilkanaście minut i w tym czasie domy płonęły na tyle mocno, że każdy miałby problem z ugaszeniem ich, a wszyscy wieśniacy byli martwi. Ubrawszy się do końca Joji zakrzyknął, że pora ruszać dalej i szybkim biegiem zaczęliście się przemieszczać.
Przez następne parę dni schemat powtarzał się kilkukrotnie. Docieraliście do wioski, gdzie było mordowanie, gwałcenie i palenie. Mogłeś odnieść wrażenie, że Joji krzywo na ciebie patrząc stara się odrobinę mniej i rzadziej używać sobie na wieśniaczkach. Parę razy ninkeny Inuzuków ostrzegały was przed patrolem, który sprawnie wymijaliście. W końcu dotarliście do wioski Shōhei. Juji ponownie wysłał swojego ninkena, jednak gdy ten wrócił Inuzuka skrzywił się splunął, po czym powiedział.
- Skończyła się przyjemna wojaczka. W wiosce jest trzech shinobch ze znakami czerwonookich. Jeśli chcemy spalić tę wiochę, to to trzeba będzie ich pozarzynać, albo w drodze powrotnej ciągle uciekać przed pościgiem.

z/t

[Kisuke]

Haruzen i Akihiko Maji
Misja wojenna rangi C
Kolejka 16/15

Walka bardzo szybko weryfikuje umiejętności, a tym bardziej taka w czasie wojny. To nie było miejsce dla tych, co chcieli się sprawdzić, czy dadzą radę, a dla ludzi, którzy wiedzieli już, co potrafią. Haruzen z lekkim zaskoczeniem przyjął wiadomość Akihiko o tym, w jaki sposób walczył on ze strażnikami. Notki wybuchowe był bardzo przydatnym narzędziem, jednak Yamanaka z jakiegoś powodu uważał, że należy je wykorzystywać wyłącznie, wtedy gdy umiejętności shinobiego nie wystarczają. Maji mógł mieć co do tego inne zdanie. No ale ostatecznie swoje zadanie wykonał perfekcyjnie. Poradził sobie z drobnymi problemami, podłożył notki tam, gdzie trzeba było, wysadził wszystkie magazyny, razem ze wszystkim co było w środku, a przy okazji puścił cały obóz z dymem. Obywatel Unii postanowił także rozliczyć się pożyczonym mu sprzętem i zwrócił Haruzenowi to, co było jego. Satomiemu nie miał czego oddawać, bo jego notki zostały wykorzystane zgodnie z planem.

-Dobra robota. Teraz jeszcze tylko droga powrotna- Gdy opuścili już w komplecie pole bitwy, Uchiha pochwalił pozostałych za sprawnie przeprowadzoną akcję, mieli oni przecież znacznie większy wkład w powodzenie tego zadania niż on sam. Haruzen ściągnął na siebie większość wrogich sił, niszcząc przy okazji sporą część fortyfikacji. Akihiko spalił praktycznie wszystkie budowle w środku. Nawet gdyby ktoś teraz szybko przybył ratować, to z obozu żadnego pożytku już nie będzie. Taniej i szybciej będzie zbudować całkiem nowy od podstaw, zamiast próbować naprawić ten obecny. Całą trójką musieli jeszcze tylko wrócić do Sogen. Na całe szczęście nie mieli za sobą pościgu, a wyminięcie zwiadowców było teraz prostsze, bo nagły, spory pożar na tyłach wroga nieco zdestabilizował ich sytuację, a panicznie działających siłach granicznych, przebicie się było o wiele prostsze. Po wyjściu z lasów byli już na prostej drodze do Kotei i mieszczącej się tam Siedziby, gdzie mogli zdać raport. Satomi wskazał im tego samego urzędnika, który ich na początku wysłał, ukłonił się i skierował do zupełnie innego pokoju, zapewne zarezerwowanego na zdawanie raportów przez członków klanu Uchiha.

[z/t]

[Anzou]

Przedstawiciel klanu Kaminari nie mógł doczekać się morskiej przygody. Woda uspokaja i daje szereg możliwości, a połączenie tego z misją wydaje się być niezwykle ciekawe. Przyjemne z pożytecznym. Tak to można podsumować. Chłopak wszedł na pokład i zamierzał odpowiedzieć Matsu.
- Tak! Co prawda robiłem to, co mi kazano, jednak sama łódka dotarła do celu w jednym kawałku. Jakoś to będzie. Poradzimy sobie!
W głosie nastolatka można było wyczuć wiele energii, werwy oraz zdecydowania. Białowłosy myślał o tym, by zacząć pracować od razu, by potem mieć więcej czasu na odpoczynek. Męczenie się przed ewentualną walką to głupota.
- Ja uważam, że powinniśmy zrobić to teraz. Ja jestem gotowy do wiosłowani, myślę, że Matsu też! Poza tym, nie takie z nas słabiaki, KKK! Arrrrr! To co mamy zrobić? I jak?
Powiedział nastolatek ponownie, jeszcze z większą energią. Chłopak czekał na rozkazy. Był gotowy chwycić na wiosło i ruszyć, ku przygodzie. Jeden organizm, jedno Antai.

[Matsu]

Dobrze wiedzieć, że chociaż jeden z nich był nauczony robić na statku co, co się na nim powinno robić. Matsu złożył w dłonie Anzou swój los i czekał na jakikolwiek sygnał do wykonywania zadań pokładowych. Mili do wyboru poczekać i przespać się, lub wiosłować od razu. Czarnoskóry wybrał za nich, lecz białowłosy przedstawiciel rodziny Hatakeyama w cale nie zaprzeczał. Uważał to za dobry pomysł, by teraz pomachać rękami, a później złapać trochę snu przed samą misją.

- Co to znaczy to arrr?- pomyślał Shinobi z lasu, gdy jego kompan wydał z siebie ten dziwny okrzyk. Czy to coś, co mówi się podczas podróży statkiem? Jakieś zawołanie, którego jako totalny żółtodziób w tej branży zupełnie nie pojmował? Statkiem lekko bujało, jednak nie wpływało to na jego stan zdrowia. Czuł się dobrze i bez problemów mógł oddychać świeżym powietrzem znad morza. Lekka bryza okalała jego twarz, a jodyna dodawała świeżości oddechom.

- Anzou ma rację, wiosłujemy teraz.- powiedział tylko, żeby również potwierdzić chęć do wzięcia się za robotę. Przecież w końcu mieli robić to razem. Jedno wiosło- dwóch mężczyzn i łajba do przepchnięcia po porywistych falach. Morze być ciekawie...

[Kan Senju]

~ Szpiegowanie bywa niebezpieczne ~
Misja wojenna C
Post 16/45+
Anzou & Matsu Mogąc obserwować marynarzy przy pracy raczej poznaliście podstawy w jaki sposób posługiwać się wiosłem i uznaliście się gotowi do pracy. W tym przypadku kapitan na chwilę zatrzymał wszystkich, a następnie wybrał jednego z marynarzy aby został zmieniony przez was. Ten od razu mając wolne wyjął koc z jednej z beczek znajdującej się na pokładzie, okręcił się nim i położył na pokładzie idąc spać. Na ile mu się to udało tego nie mogliście się dowiedzieć, bo o dziwo nie chrapał. Gdy zajęliście jego miejsce cała podróż została wznowiona, choć tempo było mniejsze. Widocznie pozostali dawali wam czas aby się dostosować do wykonywania zadania bez zarzutu.
- Nie martwcie się, gdy się przyzwyczaicie będzie szło łatwiej. Wszystkiego trzeba się nauczyć prawda?
Powiedział to Kotetsu siadając obok was. Wiosłowanie nie należało do najłatwiejszych, ale wspólnymi siłami dawaliście radę nadążyć z tempem. Choć dopiero pracę zaczęliście to już mogliście zrozumieć, że w dłuższej perspektywie będzie to dość męczące. Całe szczęście, że załoga to rozumie i nie wrzuca najwyższych obrotów, mieliście by spory kłopot tak zaczynając aby się wyrobić.
- Skoro nie poszliście spać to zabiorę się za wyjaśnianie wam zadania kiedy dobijemy do brzegu. Mam nadzieję macie podzielność uwagi.
Zaśmiał się na dość cicho, ale skoro jedynym odgłosem w okolicy było drewno odpychające wodę w celu napędzenia łajby było to słyszalne dla wszystkich obecnych doskonale. Przynajmniej dotychczas pogoda dopisywała i nie musieliście moknąć. Wiatru też praktycznie nie było więc morze było spokojne. Można to nazwać sporawym szczęściem, szczególnie iż mamy jesień, miesiąc znany z różnych humorków.
- Naszym celem jest plaża oddalona od wszystkich wiosek, w północno wschodniej części Sogen. Po przypłynięciu na miejsce czeka was podróż zajmująca około dwóch godzin truchtem w głąb lądu. Będziecie poruszać się lasem w jednym kierunku, który wam wskażę aż dotrzecie do polany pośrodku lasu. Spotkanie odbędzie się na jego skraju. Gdybyście się zaczęli gubić co około sto - dwieście metrów w lesie znajdziecie zaznaczone drzewa za pomocą "x" na wysokości wzroku. Ostatnie znajdziecie w miejscu spotkania szpiega z strzałką skierowaną w dół.
Dał wam kilka sekund na przyjęcie wszystkiego do wiadomości, bo zbyt duży napływ informacji bez jakiejkolwiek przerwy potrafi być dezorientujący.
- Hasło które mu macie podać brzmi: "Onigiri jest najlepsze o poranku", a on wtedy odpowie: "Zawsze wolałem jeść na kolację". Dopiero wtedy przejdzie do przekazania raportu, będziecie mieli pewność iż odbieracie go od właściwej osoby. Podczas podróży musicie unikać patroli, ale skoro będziemy daleko od linii frontu nie powinniście mieć z tym większego problemu. Gdybyście zostali odkryci musicie pozbyć się ogona i wrócić razem z nim. Został zdemaskowany więc nie ma co dłużej robić na terenie wroga. Jeżeli nie wrócicie w przeciągu ośmiu godzin uznamy misję za porażkę i wrócimy bez was. Wszystko jasne?

[Anzou]

Wiosłowanie samo w sobie nie stanowiło wyzwania dla przedstawiciela klanu Kaminari. Najtrudniejsze było wprawić w ruch łódź, potem, gdy środek transportu ruszył - wszystko szło zdecydowanie łatwiej. Anzou oczywiście chciał się zgrać ze wszystkimi, wspólnie cel zostanie osiągnięty.
- Jasne, mamy podzielną uwagę, kapitanie KKK!
Zapewnił rozmówcę Władca Piorunów i wytężył słuch. Nie przerywał. Każdy wyraz musiał być skrzętnie zapamiętany. Przemieszczanie się po terenie wroga z psem i specyficzną karnacją aż prosi się o kłopoty. Kapitan wyjaśnił cel misji i sposób w jaki odnaleźć szpiega. Dobrze, że droga została oznaczona. Dzięki temu chłopak będzie w stanie bez problemu dotrzeć na miejsce. Osiem godzin. Tyle i aż tyle. Oby okazało się wystarczającą ilością.
- Wymorduję każdego Uchiha, który stanie nam na drodze. Nie będzie ogona. Ukrócimy go. Pytanie… co, jeśli znaki na drzewach zostały odkryte i zmodyfikowane? Albo gorzej, co jeśli szpieg został zdemaskowany? Jeżeli poddai go torturom i obecnie znają hasła?

[Matsu]

Matsu patrzył tylko i wyłącznie na swojego kompana, który był swego rodzaju przewodnikiem dla niego po wodnym świecie. Sam białowłosy odnajdywał się okej wśród falujących ruchów, lecz widział, że jego piesek zaczyna powoli zielenieć. Najwyżej puści pawia za burtę i będzie po wszystkim. Przecież nie będą płynąć tak długo.- Ile? Kilka dni?- powiedział do siebie w myślach shinobi z lasu.

Nie mógł już się jednak wycofać i postanowił podążać za tym co obiecał i dokończyć przygodę do końca. Przcież podjęli się niebezpiecznej misji, którą trzeba było wypełnić. Nie zależało od niej tylko powodzenie kampanii wojennej, ale i reputacja Anzou, który wziął pod swoje skrzydła nowego najemnika. Nikt go tak na prawdę nie znał i raczej mu nie ufano. Ba, nawet sam Matsu nie był pewny, czy jego nowy przyjaciel na pewno jest w stu procentach za nim. Sam nie dał mu żadnych przciwskazań, by mu nie ufać. Jednak czarnoskórzy nie lubią obcych i jeszcze rzadziej im powierzą swoje życie, zaledwie po zjedzeniu razem ciepłego posiłku.

- Proszę opowiadać, a my zajmiemy się wiosłowaniem- powiedział Matsu z podejrzliwą pewnością siebie. Tak jakby wiedział co robić. Patrzył dokładnie co robi jego kolega i wykonywał te same ruchy, próbując działać w harmonii i jak najlepszym zgraniu, by nie zawieść KKK i innych uczestników załogi.

Matsu postanowił siedzieć cicho i dał mówić Anzou. On pewnie miał lepszy kontakt z Kotetsu i mógł sobie na więcej pozwolić, jeśli chodzi o kontakt z nim. Nie chciał dodatkowo mieszać wtrącając swoje uwagi. Gdy będzie miał jakieś ważne pytanie, to na pewno nie zawaha się je zadać. Póki co jednak, został w ciszy, robiąc swoje i nastawiając się na odbiór. Dzięki temu będą oni widzieć więcej i skorzystają oboje.

[Kan Senju]

~ Szpiegowanie bywa niebezpieczne ~
Misja wojenna C
Post 19/45+
Anzou & Matsu Po opowiedzeniu o dalszych szczegółach nadszedł również czas na pytania, których nie omieszkał się zadać jak zwykle Anzou, który był przez kolegę uznany za tego mającego lepszy kontakt. Były one zasadne, sprawiły iż Kotetsu chwilę pomyślał głaskając jedną dłonią swojej krótkiej brody. Widocznie mu to pomagało w analizowaniu faktów, bo nie był to pierwszy raz gdy spotkaliście się z takim gestem. Przez około pół minuty jedyne co słyszeliście to rytmiczne uderzanie wioseł o wodę, w którym sami uczestniczyliście aż przerwał to odpowiedziami.
- Jeśli znaki zostały zmodyfikowane to nic nie zmienia, bo musicie się poruszać prosto kierunkiem który wskażę. One mają być tylko pomocą na wypadek zagubienia. Mimo wszystko wątpliwe aby ktoś się nimi zainteresował, jest to daleko od linii frontu. Prędzej uznają to za zabawę miejscowych czy trasę do jakiegoś skarbu niżeli znaki do spotkania z szpiegiem. Jakoś musicie sobie poradzić.
Odpowiedział na jedno pytanie jak uważał, aczkolwiek nie starał się nikogo przekonywać aby uznać jego słowa za pewnik. Kwestię poradzenia sobie z takim problemem zostawił wam samym, nie mając żadnego pomysłu na rozwiązanie problemu poza kierowaniem się zgodnie z wskazówką podaną przy łodzi. Dał wam też kilka sekund na przetrawienie informacji, po których wznowił wyjaśnienia teoretycznych problemów.
- Jeżeli szpieg został przez nich macie dwie opcje, powrót tutaj z pustymi rękoma albo spróbować dowiedzieć się gdzie jest trzymany i uwolnienie go na własną rękę. Nie mogę w tej sytuacji za was decydować, ale będziecie musieli wrócić w takim wypadku lądem. Zdrada przez tortury gdyby go złapali jest wątpliwa, bo dostał na ewentualność truciznę, którą mógłby schować pod językiem. Zaczyna ona działać po przegryzieniu. Sami to zaproponowali, aby umrzeć z honorem zamiast w cierpieniu, ale poza samym hasłem na spotkanie aby wprowadzić u nas błędne informacje musieliby znać jeszcze szyfr. Tego nie mogli poznać od niego samego, choć nie mogę zdradzić szczegółów. W przypadku jeżeli ktokolwiek wam poda hasło przyjmiecie wiadomość, a następnie wrócicie.
Szybko wyjaśnił wszystkie kwestie zostawiając parę tajemnic dla siebie. Musiał mieć limit informacji, które mógł przekazać najemnikowi wykonującemu pierwsze swoje zadanie na wojnie. Prawdę mówiąc i tak wiele zdradził biorąc to pod uwagę, starając się przekazywać jedynie kluczowe sprawy. Gdyby płynął jedynie z Akoraito w rodzie Kaminari sytuacja mogłaby wyglądać inaczej. Kto wie, teraz się nie przekonamy o tym. Na zaufanie trzeba sobie zapracować, a zrobiła to tylko jedna osoba z waszej dwójki. Jeszcze przez chwilę siedział obok was, aby upewnić się czy wciąż nie potrzebujecie czegoś.
- Macie jeszcze jakieś pytania? Czy możemy już zająć się w pełni podróżą?

  Ukryty tekst

[Matsu]

Matsu spoglądał to na Kotetsu, to na morze majaczące przed nimi. Nie spodziewał się jeszcze wczoraj, że będzie udawał się na misję. Szczególnie tak ważną jak ta. Chciał się wykazać. Dać się poznać z jak najlepszej strony, a przy okazji wypełnić zadanie. Zadanie, które było bardzo ważne dla stronnictwa Kaminari- Inuzuka i mogące przybliżyć ich do wygranej nad Uchiha. Przeklęci władcy Sogen poczują wreszcie potęgę innych nacji, które również przybywały licznie do okolicy by ich poskromić. Najemnicy ze wszystkich stron świata zbierali się tłumnie by zobaczyć na własne oczy, że żaden władca nie może rządzić wiecznie. Nasz bohater przebył drogę aż z Hayashimury, by połączyć siłę z Anzou, miejscowym, czarnoskórym chłopakiem, który również miał w sercu to samo przekonanie. Uchiha muszą zostać zmiecieni z powierzchni ziemi, by ludziom w tych okolicach znów żyło się dobrze. Koniec represji, twardej ręki i panowania nad murem przez tych oprawców.

Pachinko leżał spokojnie i czekał, aż rejs się rozpocznie. KKK opowiadał o detalach misji a nasza dwójka słuchała z uwagą. Matsu przyswajał informacje dość uważnie. Będą musieli biec w linii prostej około dwóch godzin by dotrzeć na miejsce. Kierować się mają znakami na drzewach, których muszą się trzymać, by się odnaleźć na terenie walk. Pomimo tego, iż niosło to ze sobą ryzyko zasadzki, musieli spróbować dotrwać do końca. Klanowicz wspomniał również o możliwości powrotu z pustymi rękami, jednak w głowie Matsu nie było takiej opcji. Myślał, że jego kompan podziela jego zdanie. Informacje zgromadzone przez szpiegów są zbyt ważne, by zostawić je wrogowi. Trzeba będzie za wszelką cene je zdobyć i dać z siebie wszystko, by to osiągnąć.

- Ruszajmy w drogę- powiedział zamaskowany ninja, który zakasał rękawy i podjął się tego wiosłowania, o którym była mowa. Matsu skupiony już wyłącznie na tym, odliczał czas do momentu, gdy będą mogli odpocząć i przygotować się mentalnie przed misją. To będzie chwila na odsapnięcie, zregenerowanie energii i skupieniu przed nadchodzącym zagrożeniem ze strony wroga. Kolejne kroki namalują jego przyszłość, którą zamierzał w pełni wykorzystać. O ile oczywiście wyjdzie z tego całego bałaganu wojennego. Jednak było mu o wiele łatwiej myśleć pozytywnie wiedząc, że jest ich dwóch. On i Anzou pomimo braku jeszcze jakiegokolwiek zgrania, na pewno będą wspierać się na polu bitwy. Wzajemna pomoc była tutaj kluczowa, a dzięki niej będą w stanie wyjść cało z każdego potrzasku.

[Anzou]

Nastolatek w swoim życiu widział i robił wiele różnych rzeczy. Gdyby ktoś opowiadał jego historię dzieciom - mogłoby to robić niemałe wrażenie. W ciągu ostatnich kilku lat jego życie stało się bardziej intensywne, niebezpieczne... Władca Piorunów wiele ryzykował, ale mimo wszystko brnął do przodu, jak maszyna, która nie patrzy na jakiekolwiek konsekwencje czy przeciwności losu. Dzięki temu chyba czuł, że żyje. Samo w sobie zadanie nie wydaje się być skomplikowane. Jeżeli uda się spotkać ze szpiegiem i odzyskać jego raport, wtedy szybki powrót na łódź i do Antai. Bez walki prawdopodobnie się nie obejdzie, na co mentalnie Anzou jest gotowy. Oby Matsu również. Śmierć to element, który występuje w trakcie wojny czy się tego chce czy nie.
- Dziękuję za wszelkie szczegóły i odpowiedzi na pytania, kapitanie KKK! Wierzę, że uda się wykonać zadanie bez zbędnych komplikacji. Najważniejsze jest minimalizowanie strat w ludziach po naszej stronie. Sianie śmierci w szeregach wroga nie boli tak samo, jak utrata towarzysza. Damy z siebie wszystko, prawda Matsu?
W głosie Anzou można było wyczuć delikatną ekscytację, on sam wiosłował bardzo energicznie, wczuwał się w to co robi. Taki już był. Jedynym minusem całej podróży była woda, która co chwila wpadała do środka pokładu i moczyła jego ubranie. Jak on, Władca Piorunów może się pokazywać w takim nieeleganckim stroju? To bardzo nieładnie z jego strony. Białowłosy cholernie dba o ubiór, czasem może nawet przesadnie. Nic jednak w tym złego, do momentu gdy nie krzywdzi przez to innych osób. Czasami zdarza mu się krzywdzić, czasami mordować, jednak nie z powodu ubrań. Tutaj jest zasadnicza różnica. Nastolatek skupia się na wiosłowaniu i przez resztę podróży raczej będzie już milczał, też zechce się przespać, w końcu musi być w pełni sił. Zwarty i gotowy.

[Kan Senju]

~ Szpiegowanie bywa niebezpieczne ~
Misja wojenna C
Post 22/45+
Anzou & Matsu Problemy, które młodzieńcy mogli napotkać zostały rozwiązane toteż wszyscy wzięli się do pracy porządnej. Uczestniczył w tym również kapitan, który wstał z swojego miejsca aby również rozpocząć zmienianie ludzi odpowiedzialnych za wiosłowanie. Pracowaliście w ten sposób kilka godzin, po których odczuwaliście to dzisiejszego dnia w mięśniach rąk oraz o dziwo brzucha. Biorąc pod uwagę zmęczenie mimo braku dobrych warunków do snu zasnęliście niczym suseł. Oczywiście w tym wszystkim były trzy przerwy na wspólne posiłki, a patrząc na wasze warunki były one całkiem smaczne. Potem sytuacja się powtarzała w kolejnych dniach. Tylko z każdym było wam coraz lżej, odczuwaliście coraz mniejsze zmęczenie kładąc się spać. Mogliście też zauważyć iż najwięcej pracującym był Kotetsu, który wcale siebie nie oszczędzał mimo bycia dowodzącym. Praktycznie ani razu nie zauważyliście go śpiącego, aczkolwiek zapewne wasze godziny się najzwyczajniej w świecie pokrywały. Na twarzy też nie mogliście zobaczyć najmniejszych odznak słabości. Wyglądało jakby zawsze był pełen sił. W ten sposób przebiegała wasza podróż aż do piątego dnia, wstaliście dość późno nie będąc budzonymi przez nikogo. Gdy tylko ponieśliście głowy widzieliście jak wszyscy pracują. Mentalnie byliście gotowi do żmudnej pracy, ale nim spróbowaliście zostaliście zatrzymani przed dobrze znajomy wam głos.
- Możecie bez problemu odpoczywać, za trzy godziny dobijemy do brzegu.
Wasze ciała był zregenerowane, nie odczuwaliście żadnego zmęczenia, a jak spożytkujecie dany wam czas zależał od was samych. Mogliście dalej się położyć, coś zjeść, pograć w pokera o ile zabraliście karty. Wolna amerykanka. Gdy minęło trochę ponad dwie godziny mogliście zobaczyć ląd. Ostatecznie przybiliście do brzegu szybciej niżeli było powiedziane przy pobudce o kilkadziesiąt nawet minut. Cóż błąd nastąpił z tego powodu iż załoga przyśpieszyła wiedząc o końcówce trasy mając przed sobą opcję porządnego odpoczynku. Wraz z wami na plażę wyszedł dowodzący Kaminari, który uśmiechał się ponownie pokazując swoje białe uzębienie. Wskazał jedno drzewo naprzeciwko was, do którego mieliście około siedmiu metrów.
- To jest wasz pierwszy x, musicie się kierować cały czas prosto w tym kierunku. Ja w międzyczasie idę się wyspać, muszę mieć siły na powrót. Ma kto trzymać wartę, jedna osoba wystarczy. A teraz ruchy, macie osiem godzin na powrót.
Nie czekając na odpowiedź skierował się z powrotem na łajbę aby zgodnie z słowami położyć się spać. Teraz wszystko zależało od was samych.

Z/T --> Północno-wschodni las z plażą

[Kazuma]

Ze szlaku transportowego w Shinrin

Wyprawa rangi B Si vis pacem, para bellum
Chcesz pokoju, gotuj się do wojny 17/57+
Kan Senju

---

Powracając jeszcze na moment do wydarzeń w stadninie to jej opiekun, który obsługiwał Kana, przypadł mu do gustu. Sprawiał on wrażenie człowieka niezwykle miłego, a wykonywany fach z pewnością stanowił jego pasję. Takie rzeczy widać gołym okiem. Wybór padł na brązowego ogiera z charakterystycznym białym pasem na pysku. Z temperamentu nieco narwany, ale jak dane było usłyszeć młodzieńcowi, uspokajało go delikatne gładzenie po grzywie oraz mówienie do niego lub wręcz prowadzenie konwersacji, chociaż raczej jednostronnej, bo konie nie przemówią ludzkim głosem. Smakołyk, który szczególnie sobie upodobał to marchew, to właśnie na nią padł wybór przy zakupie dodatkowych zapasów. Koń oczywiście posiadał też imię. Tego pochodziło od bóstwa związanego z wojną, wabił się Hachiman. Świetnie oddawało jego charakter oraz coś, co było niezwykle rzadką cechą, nie płoszył się.
Jako że podróż trwała kilka dni nie obyło się bez postojów w karczmach po drodze, gdzie można było odpowiednio odpocząć oraz się posilić. Problemu takowego nie było, tak długo, jak podróż odbywała się głównym traktem. O zapasy martwić się także nie musiał. Zaopatrzenie wyniósł z Hayashimury i było ono przystosowane do dłuższych podróży. Nie była to pierwsza wyprawa Kana. Nie tak dawno dane było mu "zapoznać" się nieco bliżej z tajemniczym lasem. O jakimś przystanku pełnym ludzi w takich warunkach mógł co najwyżej pomarzyć. Tutaj takowych problemów nie było toteż podróż w skrócie można by opisać jako względnie przyjemną.
Luksusy skończyły się wraz z odbiciem w gęstwiny lasu. Ścieżka ta była znacznie rzadziej uczęszczana i niedane mu, było napotkać nikogo po drodze. Zmuszony został także do jednorazowego nocowania w warunkach polowych. Szczęśliwie noc pomimo zbliżającej się zimy była względnie ciepła. Przeszkadzały jedynie warunki odbiegającego od wygodnej karczmy, z którą miał do czynienia wczoraj.

---

༻ Przejście graniczne ༺

---

Następnego dnia dotarł do pierwszego liczącego się przystanku na drodze. Było nim przejście graniczne pomiędzy prowincjami Sakai i Antai. Wraz ze zmniejszaniem się dystansu las powoli się przerzedzał, aż znalazł się na polanie. Znajdowało się tam przejście graniczne. Od strony Kana parę rozbitych namiotów z charakterystycznymi ludźmi, którzy nie oszczędzali na ładowanych w siebie kaloriach. Ich brzuchy pokaźnych rozmiarów nie pozostawiały żadnych złudzeń co do tego, z jakiego klanu pochodzą. Mowa oczywiście o Akimichi. Strzegli oni granicy i nie zatrzymywali oni przybysza w żaden sposób. Przemykał on pomiędzy nimi na swoim rumaku niczym duch. Z kolei co to się malowało przed nim to coś z zupełnie innej bajki. Na czas wojny przejścia graniczne były wzmocnione, ale cholerny fort?! Oczy go nie oszukiwały. Klan Kaminari wybudował drewnianą konstrukcję, zajmującą połowę polany. Obsada także większa niż w przypadku klanu Akimichi, zapewne kilkadziesiąt osób. Całość otoczona palisadą na wysokość około 5 metrów, ale bez wieżyczek strażniczych. No może poza bramą, do której właśnie zmierzał. Była ona jedną wielką wieżą wysoką na tyle, że wybijała się ponad korony drzew, pełniąc funkcję punktu widokowego. Obsadzało ją kilku łuczników. Na samym jej dole brama strzeżona przez dwie osoby. To tam musiał się udać. A co zastanie w środku? Ciężko powiedzieć, bo większość zasłaniała palisada. Wybijało się ponad nią coś przypominającego duży namiot.
Nie pozostawało nic innego jak próbować szczęścia i zacząć wdrażać plan działania w życie. Tyle że... to nie było takie proste. Gdy tylko się zbliżył, został zatrzymany wyraźnym gestem dłoni przez jednego z dwóch shinobi - Czego tutaj szukasz?! Granice są zamknięte ze względu na wojnę! - warknął na niego jeden z wartowników, choć przyciągnął uwagę znacznie większej ilości osób. Okolica była względnie spokojna. Niewielka ilość przybyszy, ponieważ ci trzymali się raczej głównego traktu handlowego, toteż Kan zapewnił im jakąś odskocznię od codzienności stąd zapewne taka energiczna reakcja na jego obecność.

Postaci:

• Strażnik

Mapa:

[Kan Senju]

Kan nie napotkał żywej duszy na swej drodze zastanawiając się dlaczego. Nawet karczm było niewiele, więc musiał spędzić jedną noc w warunkach polowych przez nagłe zapomnienie jak się tworzy domy, a ponownie nie nauczył się techniki na niższej randze zapominając iż tego nie potrafi przed rozpoczęciem wyprawy. No cóż, pech to pech czasem nas prześladuje, przynajmniej to nie był środek zimy mogący stanowić zagrożenie poprzez wychłodzenie organizmu. Sprawa wyjaśniła się kiedy zobaczył coś niespodziewanego na przejściu granicznym między Sakai oraz Antai. Po jednej stronie w namiotach spali członkowie rodu Akimichi strzegący granicy, którzy nie stworzyli mu żadnych kłopotów w podróży, a po stronie Kaminari był pieprzony fort z drewna. Konstrukcja była otoczona palisadą na pięć metrów, z bramą obsadzoną przez łuczników na wysokiej wieży ponad korony drzew. Wejście było strzeżone przez dwóch strażników w których kierunku się udał zwalniając tempo, nie chciał aby uznano go za wroga napadającego na nich. To dopiero byłby idealny początek zadania na wrogich terenach. Widząc gest strażników zatrzymał się, a następnie zszedł z siodła aby usłyszeć warknięcie czego tutaj szuka agresywnym tonem głosu. Naprawdę tak traktują potencjalnych najemników chcących dołączyć do wojny? Nie wróżył im w tym przypadku dużego powodzenia. Westchnął przymykając na sekundę oczy postanawiając iż czegokolwiek nie będą próbować zachowa swój wewnętrzny spokój. Nie miał zamiaru dać się wyprowadzić z równowagi. Dodatkowo to był moment w którym przestał być Kanem, od teraz nazywał się Hikaru. To takie ostatnie pożegnanie z własnym imieniem rozpoczynając wykonywanie zadania na poważnie.
- Granice są zamknięte nawet dla chętnych dołączyć do wojny? Myślałem iż szukacie najemników więc przybyłem pozabijać kilku Uchihów. Nigdy skurwysynów nie lubiłem.
Patrząc się na nich zdjął kaptur od czarnego płaszcza, a następnie sięgnął pod niego wyciągając swoją nową odznakę. Swoją drogą nie przyjrzał się jaką rangę mu nadano, więc zrobił to teraz jednym spojrzeniem. Rozpoznanie nie było zbyt trudne, choć spodziewał się akoraito skoro oryginalnie posiadał tą niską pozycję. Wystawił rękę przed sobą pokazując im to maleństwo.
- Jak widzicie nazywam się Hikaru Senju, z rangą akoraito. To jak będzie przyjmiecie mnie abym wam pomógł czy mam wracać?
Jeżeli posiadał jakąś inną rangę niżeli akoraito to oczywiście jej użył w swoich słowach. Wypowiedź jest zakładająca właśnie taką pozycję. Teraz pozostało mu tylko czekać na odpowiedź tych nadgorliwców.