Organizacje NPC

[Sans]

Spis treści:

• Karmazynowe Szczyty
• Shigashi no Kibu
• Samotne Wydmy
• Wietrzne Równiny
• Prastary Las
• Ryuzaku no Taki
• Morskie Klify
• Lazurowe Wybrzeża

[Sans]

Karmazynowe Szczyty

[Sans]

Shigashi no Kibu

[Sans]

Samotne Wydmy

---

禿鷹
Hagekata
Szakale Organizacja Szakali swój początek miała około 334 roku. Data powstania jest umowna, jako że początki samej organizacji były płynne - rozpadała się, tworzyła na nowo, stanowiła zbieraninę zbirów, ale nie wykształciło się z niej nic trwałego. Dopiero zbiegnięcie się z kolejnym powstaniem Antykreatora pozwoliło kobiecie imieniem Kaguya Ayame złapać niepokornych bandytów i stworzyć stałą bandę, która odtąd miała swój trzon i kręciła się właśnie wokół niej. Trafiła na podatny grunt, wykorzystując niepokoje związane z samym Antykreatorem i skupienie najsilniejszych ninja na froncie, jak i próbie uspokojenia tarć granicznych i wszelkich innych kłopotów. Szakale mieli jedną zasadę - nie ruszali konwojów i ziem Kaguya.

Jak można się domyślić stworzona z kilku ninja szajka nie mierzyła początkowo wysoko. Celowali raczej w rozbój dla własnej korzyści, ale Ayame była sprytną liderką i nie pozwalała na napady, które zwracałyby na nich większą uwagę władz. Kolejne sukcesy sprowadzały do nich kolejnych śmiałków - wygnańców z własnych klanów i rodów, którzy tak na dobrą sprawę nie mieli gdzie się podziać, a Ayame dawała wszystkim to, czego potrzebowali - cel. Szakale puchli w zasoby ludzkie w niesamowitym tempie, ale im więcej ich było, tym więcej wypadków się zdarzało i tym ciężej było nimi zarządzać. Liderka zaczęła mierzyć wyżej i przestały ją, jak i jej ludzi, satysfakcjonować napady. Stawali się coraz śmielsi i podejmowali się coraz poważniejszych występków, jednak kiedy Ayame zaczęła budować własną, ukrytą wioskę, zapragnęła też walczyć o nieco więcej, niż tylko kolejne ryō. Po 374 roku wykorzystywanie chaosu, jaki panował na świecie stało się coraz trudniejsze. Kiedy Szakale zostali prawie rozbici przez jedną z felernych akcji, Ayame przeprowadziła reorganizację grupy.

Takim sposobem swoją finalną formę Szakale przybrali w 381 roku, kiedy Sabaku wygnali Kaguya z rodzimych ziem. Mimo bandyckiego żywota, Kaguya Ayame była patriotką i cios zadany przez Sabaku nadał jej życiu, a więc jej organizacji, zupełnie nowego rozpędu. Stara, podstępna i niezwykle silna kunoichi przekuła swoją nienawiść i chęć zemsty w napęd dla Szakali, wykorzystując ku temu podobne odczucia swych braci i sióstr.

Od tego momentu Szakale przestali być zwykłą szajką. Ukryli się, zbierając siły, szkoląc swoich własnych ninja. Przekształcili się w organizację zabójców i złodziei na zlecenie - profesjonalnych i morderczo skutecznych, jednocześnie brnąc ku własnym celom. Ta straszna, nieuchwytna organizacja w pewnym momencie zatrzęsła całym Kinkotsu, gdy pokazali, że są w stanie puścić z dymem kawałek miasta i wyjść z tego bez szwanku. Bardzo głośna była ich wiadomość do samego Asahi Ichirou, gdy spalili jedną z placówek i pozostawili swój emblemat wyryty na spalonej ziemi.

W ostatnich latach, a szczególnie w okresie od jesieni 394 do lata 395 roku, Szakale ponownie dali o sobie znać. Wykorzystując suszę, głód i zamieszanie związane z reformami Sabaku no Jou, wyszli z cienia i nasili działania na pograniczu. Ich małe, mobilne grupy prowadziły szybkie rajdy na karawany oraz odległe osady, po czym znikały w pustynnych bezdrożach. Co więcej, pojawiły się pogłoski o ich wybiórczych atakach – pewne szlaki i prowincje, zwłaszcza Sabishi, zdawały się być omijane, co sugerowało tajne porozumienia z lokalnymi przywódcami. W tym samym czasie Szakale weszli również w otwarty konflikt z Oroborosem, rywalizując o ludzi, wpływy i panowanie nad narracją chaosu. Gdy Oroboros rozdawał głodującym chleb, Szakale podpalali magazyny i wbijali strach w serca żołnierzy Unii. Ten dualizm sprawił, że choć Jou i Ichirou nazywali ich bandytami i terrorystami, dla wielu mieszkańców pustyni byli nieuchwytnym cieniem – niekiedy wrogiem, niekiedy nieoczekiwanym sprzymierzeńcem.

Zakres wpływów organizacji: Unia Samotnych Wydm, głównie Atsui

Cele:

• Zabójstwa i kradzieże na zlecenie – wciąż priorytet, jednak coraz częściej wykorzystują je do osłabiania struktur Unii i kompromitowania jej władz. Drobne zlecenia ignorują, skupiając się na eliminacji celów politycznych lub strategicznych.
• Vendetta na Sabaku – nadal główny motor działań Ayame, ale z biegiem lat przerodziła się ona w systematyczne wyniszczanie Unii od środka. Szakale nie ograniczają się do zemsty osobistej, lecz planowo uderzają w symbole władzy Jou i jego ludzi.
• Gromadzenie siły i wpływów – szkolą własnych shinobi, gromadzą artefakty i zwoje, ale również tworzą sieci sojuszy i nieformalnych porozumień (np. z Nariko i klanem Kaguya). To nowy element, który pokazuje, że z watahy banitów stają się organizacją polityczno-militarną.
• Złapanie bijuu (Shukaku) – nadal marzenie i priorytet, ale obecnie raczej długofalowy plan. W realiach suszy i chaosu, więcej energii poświęcają na bieżące działania niż na polowanie na jednoogoniastego.
• Konflikt z Oroborosem – nowy, istotny cel. Szakale chcą zdominować przestrzeń chaosu i pokazać, że to oni są prawdziwą siłą podważającą Unię. Oroboros jest dla nich rywalem, którego trzeba osłabić, ośmieszyć i zepchnąć w cień.

Hierarchia: U Szakali panuje władza autorytarna trzymana wciąż przez Kaguya Ayame. Jej prawą ręką jest Kaguya Kaori. Poza tym organizacja nie posiada stopniowania przywilejów. Każdy jest tutaj równy.

Ogólne:

• Organizacja funkcjonuje obecnie jako siła militarno-polityczna, której fundamentem pozostaje zemsta Kaguya Ayame na Sabaku, lecz z biegiem lat jej metody uległy ewolucji. Zamiast dążyć do otwartej anihilacji, Szakale wybrały taktykę wyniszczania Unii od środka – eliminują jednostki kluczowe dla stabilności, sabotują działania władz i wbijają klin w relacje między klanami.
• W ostatnich latach Szakale stali się też narzędziem w politycznych grach – nawiązali potajemne kontakty z niektórymi Daimyō, przede wszystkim Kaguya Nariko. To sprawiło, że z bandyckiej watahy stali się bardziej graczem politycznym, a nie tylko szajką zabójców.
• Wciąż jednak służą jako wysoko opłacani zabójcy na zlecenie – dobrzy, diabelnie dobrzy. Ich największą siłą są zdolności infiltracyjne i aktorskie: potrafią przywdziać wiele ról i twarzy, przeniknąć do jednostek, zdobyć zaufanie i uderzyć w najczulszym punkcie. Korzystają z łapówek i dbają, aby rody i shinobi pozostawały skażone korupcją. Dzięki temu nie brakuje im protektorów gotowych zacierać ślady ich obecności.
• Dostać się do organizacji bezpośrednio praktycznie się nie da. Jedyną członkinią, którą kiedykolwiek rozpoznano, była Kaguya Kaori – po nieudanej akcji zniknęła jednak bez śladu. Kontakty z Szakalami odbywają się poprzez dziecięce bandy uliczne, które przekazują wiadomości do pośredników. Zapłata jest zawsze pobierana z góry. Choć zmieniają swoje kryjówki i miasta, Kinkotsu pozostaje ich stałym punktem zaczepienia, gdzie otwarcie drażnią władzę.
• Ich główna siła koncentruje się w Atsui gdzie mają najlepiej przygotowany teren i ludzi. W Sabishi zyskują oparcie dzięki wpływom politycznym, podczas gdy w Tsurai ich działania są mniej skuteczne i częściej kończą się wpadkami.
• Nowym elementem jest otwarty konflikt z Oroborosem. Obie organizacje walczą o wpływy, ludzi i narrację – Oroboros zdobywa serca rozdając chleb, Szakale podsycają chaos krwią i ogniem. Ich starcia stały się jednym z najniebezpieczniejszych zjawisk pustyni, dodatkowo komplikując sytuację Unii.
• Niezmienna pozostała jedynie ich wizytówka – łeb szakala zostawiany na miejscu zbrodni: wypalony na ścianie, wyryty na ciele ofiary albo pozostawiony na pergaminie. Znak strachu, który miał przypominać, że nikt nie jest poza ich zasięgiem.

Poprzednio

禿鷹
Hagekata
Szakale Organizacja Szakali swój początek miała około 334 roku. Data powstania jest umowna, jako że początki samej organizacji były płynne - rozpadała się, tworzyła na nowo, stanowiła zbieraninę zbirów, ale nie wykształciło się z niej nic trwałego. Dopiero zbiegnięcie się z kolejnym powstaniem Antykreatora pozwoliło kobiecie imieniem Kaguya Ayame złapać niepokornych bandytów i stworzyć stałą bandę, która odtąd miała swój trzon i kręciła się właśnie wokół niej. Trafiła na podatny grunt, wykorzystując niepokoje związane z samym Antykreatorem i skupienie najsilniejszych ninja na froncie, jak i próbie uspokojenia tarć granicznych i wszelkich innych kłopotów. Szakale mieli jedną zasadę - nie ruszali konwojów i ziem Kaguya.
Jak można się domyślić stworzona z kilku ninja szajka nie mierzyła początkowo wysoko. Celowali raczej w rozbój dla własnej korzyści, ale Ayame była sprytną liderką i nie pozwalała na napady, które zwracałyby na nich większą uwagę władz. Kolejne sukcesy sprowadzały do nich kolejnych śmiałków - wygnańców z własnych klanów i rodów, którzy tak na dobrą sprawę nie mieli gdzie się podziać, a Ayame dawała wszystkim to, czego potrzebowali - cel. Szakale puchli w zasoby ludzkie w niesamowitym tempie, ale im więcej ich było, tym więcej wypadków się zdarzało i tym ciężej było nimi zarządzać. Liderka zaczęła mierzyć wyżej i przestały ją, jak i jej ludzi, satysfakcjonować napady. Stawali się coraz śmielsi i podejmowali się coraz poważniejszych występków, jednak kiedy Ayame zaczęła budować własną, ukrytą wioskę, zapragnęła też walczyć o nieco więcej, niż tylko kolejne ryō. Po 374 roku wykorzystywanie chaosu, jaki panował na świecie stało się coraz trudniejsze. Kiedy Szakale zostali prawie rozbici przez jedną z felernych akcji, Ayame przeprowadziła reorganizację grupy.
Takim sposobem swoją finalną formę Szakale przybrali w 381 roku, kiedy Sabaku wygnali Kaguya z rodzimych ziem. Mimo bandyckiego żywota, Kaguya Ayame była patriotką i cios zadany przez Sabaku nadał jej życiu, a więc jej organizacji, zupełnie nowego rozpędu. Stara, podstępna i niezwykle silna kunoichi przekuła swoją nienawiść i chęć zemsty w napęd dla Szakali, wykorzystując ku temu podobne odczucia swych braci i sióstr.
Od tego momentu Szakale przestali być zwykłą szajką. Ukryli się, zbierając siły, szkoląc swoich własnych ninja. Przekształcili się w organizację zabójców i złodziei na zlecenie - profesjonalnych i morderczo skutecznych, jednocześnie brnąc ku własnym celom. Ta straszna, nieuchwytna organizacja w pewnym momencie zatrzęsła całym Kinkotsu, gdy pokazali, że są w stanie puścić z dymem kawałek miasta i wyjść z tego bez szwanku. Bardzo głośna była ich wiadomość do samego Asahi Ichirou, gdy spalili jedną z placówek i pozostawili swój emblemat wyryty na spalonej ziemi.

Zakres wpływów organizacji: Unia Samotnych Wydm, głównie Atsui

Cele:

• Przyjmowanie zabójstw i kradzieży na zlecenie. Szakale wykonują wyłącznie zlecenia wysokiej rangi i nie zajmują się drobnicą. Istnieje duża szansa, że zleceniu mogą również odmówić, jeśli cel nie będzie im pasował.
• Vendetta na Sabaku. Pomoc w realizacji prywatnych zemsty członkom organizacji.
• Gromadzenie siły. Szakale przede wszystkim mają manię wzmacnianie siebie i swoich szeregów, ale do samej organizacji przyjmują wyłącznie wybrane przez siebie osobistości po długim sprawdzeniu ich. Nie pozwalają sobie na zdrajców. Z tego względu polują na wszelkie zwoje czy artefakty.
• Złapanie bijuu. Aktualnie celują w jednoogoniastego.

Hierarchia: U Szakali panuje władza autorytarna trzymana wciąż przez Kaguya Ayame. Jej prawą ręką jest Kaguya Kaori. Poza tym organizacja nie posiada stopniowania przywilejów. Każdy jest tutaj równy.

Ogólne:

• Organizacja funkcjonuje głównie jako siła militarno-polityczna, której celem głównym było zniszczenie Sabaku. Jednak Szakale rozumiały, że ród zazwyczaj tworzą jednostki. Z tego powodu celem w samym sobie przestała być sama anihilacja, jak początkowe założenia zakładały, a stała się wyniszczaniem rodu od środka, mierząc w pojedyncze jednostki czy też przeszkadzając w konkretnych działaniach.
• Szakale służą jako wysoko ceniący swoje usługi zabójcy na zlecenie. Są przy tym dobrzy, diabelnie dobrzy. Ich główna siła opiera się na ich zdolnościach aktorskich. Każdy Szakal potrafi przywdziać wiele ról i często wiele twarzy - dosłownie. Przenikają do jednostek, zdobywają zaufanie i na końcu - wbijają sztylet w plecy. Posługują się również łapówkami i dbają o to, żeby rody i ninja pozostawały skalane korupcją. Często ktoś wymazuje dla nich niektóre ślady albo kryje ich plecy.
• Do organizacji nie da się bezpośrednio dotrzeć. Jedynym członkiem, który został rozpoznany była Kaguya Kaori, jednak po jej nieudanej akcji rozpłynęła się w powietrzu. Osoby wtajemniczone, korzystające z ich usług, wiedzą, że najłatwiej skontaktować się z nimi przez... dzieci. A konkretniej uliczne bandy sierot. One dopiero przekazują odpowiednią wiadomość do pośredników, a ta potem wędruje do odpowiednich uszu. Zapłata jest zawsze z góry. Co jakiś czas zmienia się jednak miejsce, a nawet miasto - tylko w Kinkotsu Szakale pozostają na stałe, jak na razie drażniąc władz.
• Swoją główną siłę Szakale mają w Atsui. Działania na Sabishi czy Tsurai pokazują słabość Szakali w postaci braku przygotowanego terenu jak i odpowiednich ludzi, więc i łatwiej zdarzają się wypadki w ich pracy.
• Kiedy Szakale wykonują jakieś działania, zawsze zostawiają swoją wizytówkę na miejscu zbrodni w postaci łba szakala - symbolu ich organizacji. Czasem jest to kawałek pergaminu z malunkiem, czasem wyryty symbol na skórze ofiary, a niekiedy malunek na ścianie czy meblu.

---

ウロボロス Oroboros Pochodzenie i charakter organizacji: Oroboros to tajna organizacja, która narodziła się z buntu przeciw nadużyciom klanów i niesprawiedliwemu podziałowi zasobów. Z początku była jedynie kręgiem idealistów rozmawiających w ukryciu; dziś to sieć zakonspirowanych komórek. Jedną ręką rozdaje chleb i wodę potrzebującym, drugą – tnie strukturę władzy poprzez sabotaż, dezinformację i ataki na cele polityczne. Ten dualizm – „chleb i nóż” – najlepiej oddaje ich metody działania.

O początkach Oroborosa wiadomo niewiele. Nie wiadomo, kto dokładnie stał za jego powstaniem, kto zapewnił pierwsze schronienia ani kto sfinansował działalność. Obecnie jedyną ujawnioną członkinią pozostaje Takahashi Yukino, choć mówi się o siatce sprzymierzeńców w każdym większym mieście. Pomoc niosą im zarówno ubodzy, którzy zawdzięczają im życie, jak i możni znużeni obecnym układem sił. Głównym polem działania organizacji jest cała Pustynia.

Aktualna sytuacja i eskalacja: Reformy centralizacyjne wprowadzone przez Jou stały się punktem zwrotnym. Oroboros odpowiedział wzmożoną propagandą i agresywną rekrutacją. Zacieśnił komunikację wewnętrzną, a akcje dywersyjne stały się częstsze i śmielsze. Organizacja publicznie przyznała się do zamachów na Hibiki Kirino i Dōhito Miyori, rozsyłając władzom list z żądaniami: od demilitaryzacji i obniżenia podatków po ustąpienie Ichirou i Jou.

Jednocześnie Oroboros zdobywa poparcie zwykłych ludzi, dostarczając żywność i wodę tam, gdzie zawodzi administracja. „Gdzie zawisł sztandar Jou, tam studnie schną” – głosi jedna z ich ulotek.

Cele

• Równość i sprawiedliwość społeczna. Przejrzysta dystrybucja zasobów, zmniejszenie obciążeń najbiedniejszych, ograniczenie przywilejów elit klanowych.
• Ograniczenie dominacji centrum. Zlikwidowanie dożywotniej władzy Kōteia, przywrócenie rotacyjności i realnej kontroli Daimyō; cofnięcie nadzwyczajnych przywilejów wojska.
• Bezpieczeństwo cywilów. Humanitarne korytarze, ochrona transportów, minimalizacja ofiar w konfliktach.
• Budowa alternatywnego ładu. Rady osad, kasy solidarnościowe, szkoły i warsztaty jako zalążki przyszłego systemu.
• Rozliczenie nadużyć. Audyty finansów i dystrybucji wody, komisje obywatelskie, jasne kryteria amnestii dla tych, którzy działali pod przymusem.

Hierarchia

• Liderka operacyjna (395 r.) – Takahashi Yukino. Pochodzi z Sabishi, jest młodą idealistką, której poglądy coraz mocniej przesuwają się ku radykalizmowi.
• Struktura. Komórki autonomiczne, rozproszone i hermetyczne. Po 394 r. zaostrzono środki bezpieczeństwa: nowe kanały łączności, większa konspiracja.

Działania
Oroboros łączy działalność społeczną z wojskową. Pomaga ubogim, ujawnia afery i równocześnie sabotuje infrastrukturę oraz uderza w elity. Z ruchu marginalnego przeobraził się w siłę, która kształtuje nastroje ulicy i zmusza Unię do odpowiedzi siłowej (operacje Eikyō i Kabe, kolejne edykty bezpieczeństwa). Władza nazywa ich terrorystami; wielu prostych ludzi widzi w nich obrońców uciśnionych.

Linie działań

• Humanitarne „chleb i woda”. Konwoje w rejonach suszy, kliniki polowe, kupony żywnościowe chronione przez obywatelskie milicje.
• Walka informacyjna. Ulotki, pieśni, przedstawienia uliczne, mapowanie afer, kampanie („Gdzie znika woda?”, „Ile kosztuje lojalność?”).
• Sabotaż selektywny. Cele: infrastruktura wojskowa, propaganda, zaopatrzenie elit. Zasady: minimalizacja ryzyka cywilnego, zakaz ataków na świątynie, szkoły i targowiska.
• Ochrona kadr. Szkolenia konspiracyjne, sieć „cichych domów”, fundusze dla rodzin aresztowanych.
• Budowa alternatywnych instytucji. Lokalne rady, straże obywatelskie, szkoły rzemiosł.
• Dyplomacja lokalna. Współpraca z neutralnymi urzędnikami i kupcami; kanały dla „szarej lojalności”.
• Kontrbanda i walka z Szakalami. Ochrona konwojów, odbijanie dostaw, program „pełna miska za broń”.
• Zasoby i logistyka. Skrytki, sieć zaufanych rzemieślników i karawan.
• Reintegracja i amnestia. Program „Biała chusta” – bezpieczne przejście dla żołnierzy Kabe i Eikyō, którzy złożą broń i ujawnią przełożonych.

Kodeks

• Zakazy. Brak ataków na cele cywilne, brak zbiorowych kar, zakaz używania ognia i trucizn w gęsto zaludnionych dzielnicach.
• Protokół szkody cywilnej. Jeśli istnieje ryzyko ofiar postronnych – akcja zawieszona. W przypadku błędu – publiczne przyznanie się, odszkodowanie i ukaranie winnych.

[/quote]

[Sans]

Wietrzne Równiny

[Sans]

Prastary Las

[Sans]

Ryuzaku no Taki

[Sans]

Morskie Klify

[Sans]

Lazurowe Wybrzeża