Szkoła Taka: Droga do szkoły

[Kakita Asagi]

Szkoła Taka: Droga do szkoły Na południowym skraju prowincji Kaigan, pośród gęstych iglastych lasów wznosi się szkoła szermierki stylu Taka, założona przez nikogo innego, ale samego mistrz Nui Hajite.
Mistrz Nui długo szukał miejsca odpowiedniego na szkołę, w której będzie mógł przekazywać swoją ideę walki mieczem. W celu tym przeszedł niezliczone kilometry, rzeki i góry, by w końcu, w lesistych i surowych ostępach prowincji Kaigan znaleźć to jedyne miejsce…
Do szkoły Taka prowadzi wysoka ścieżka, składająca się z tysiąca kamiennych schodów, których niemalże niewyobrażalna ilość pnie się wysoko pośród bambusowego lasu. Co sto schodów pielgrzym chcący zgłębiać tę szkołę miecza napotyka na swej bramie bramę Tori – każda jest inna. Na siedmiu z nich widnieją kanji z symbolami cnót kodeksu bushido, mające na celu uświadomić przyszłego adepta, że droga miecza, jest nie tyle drogą zabijania ile właśnie jego chronienia…
Ów „droga bushido” nadaje szkole charakter mocno świątynny, ale nie jest to przypadek. Wraz ze szkołą wyrósł tutaj bowiem kult najważniejszej bogini – Amaterasu. Mnisi odmiany kultu Katon od dawien prowadzili tutaj niewielki klasztor, ale w momencie gdy, mistrz Nui dotarł do tego miejsca i postanowił uczynić je swoimi dojo, niewielka budowla przeszła pewne zmiany:
Budynek główny rozpoczyna się od wspaniałej, umocnionej bramy, która znajduje się dokładnie 100 kroków od ostatniej z bram „ścieżki bushido”, po której przebyciu, wędrowcom ukazują się zbrojne mury przybytku bogini Amaterasu. Od ostatniej bramy, do głównej prowadzi wyłożona kamiennymi płytami ścieżka, którą mnisi starają się stale utrzymać w czystości. Po obu stronach ścieżki znajdują się wizerunki upamiętniające pierwszych upadłych Kami i tak jest tutaj Żuraw, ustawiony naprzeciwko Lwa, następnie potężnymi cęgami grożą sobie Krab ze Skorpionem, Smok i Feniks spoglądają na siebie tajemniczo, natomiast naprzeciwko Jednorożca kwitnie Chryzantema.
Po pokonaniu muru przybysze widzą liczne budynki świątynne i tak są to np. archiwum, czy też skryte w lewym skrzydle dojo, ale najbardziej rzuca się w oczy strzelista, pięciopoziomowa pagoda. Znajduje się ona w prawym skrzydle i pnie wysoko, spoglądając z góry na pozostałe budynki, ale przy tym trzymając straż…

[Kakita Asagi]

Kiedy niebieskooki samuraj dotarł w końcu do Kaigan, w prowincji panowała zima. Śniegu napadało nieco więcej niż zwykle, tak więc każdy kolejny krok wymagał pokonywania białego puchu, który uparcie przylepiał się do obuwia, ale dla niebieskookiego samuraja nie było to wyzwanie. Widząc wyłaniającą się zza drzew bryłę świątyni i chłonąc leśne powietrze, Asagi czuł, że wrócił do domu. Urodzony na Yinzin, służący obecnie w szkole Taka, szermierz w końcu wrócił do domu, po długiej wędrówce i ciężkiej misji. W ciągu ostatnich dwóch lat stoczył więcej pojedynków, a jego ostrze wchłonęło więcej krwi, niż przewidywał, że stanie się jego udziałem, ale cóż, taka była droga miecza...
Stając u podnóża tysiąca schodów prowadzących w górę, Kakita podniósł oczy i strzepnął śnieg z kapelusza. Na schodach znajdowała się obecnie niewielka, ale świeża warstwa śniegu, niewątpliwie ktoś będzie ją musiał za niedługo uprzątnąć - myśl ta, przywoływała wspomnienia. Będąc jeszcze nastolatkiem, Asagi nie raz nie dwa, w mrozie i niewygodach wraz z innymi uczniami oraz mnichami dzielnie stał na straży tego, by schody zawsze były wolne od śniegu. Oczywiście, że była to praca syzyfowa, ale ktoś musiał ją zrobić, bo nie tylko przysługiwała się świątyni, ale i hartowała ducha.
- Za moich czasów zawsze były czyste... - mruknął do siebie z lekkim uśmiechem, powoli wspinając się na kolejne stopnie. W zasadzie, wiedział, że schody nie zawsze były dokładnie odśnieżone przez cały czas, ale cóż, domeną "starych" ludzi jest móc nieco ponarzekać na współczesną młodzież. Fakt, że Kakita osiągnął już ten poziom był jednocześnie przerażający i śmieszący...
Mijając kolejne bramy tori, niebieskooki wprowadzał się w odpowiedni nastrój. Czuł powagę miejsca, ale i radość, że do niego wrócił. Zdecydowanie za długo pozostawał poza szkołą, ale robił to właśnie dla niej. Wraz z tą świadomością pojawiła się i obawa, czy aby wszystko w szkole potoczyło się dobrymi drogami? Kiedy ją opuszczał, była względnie bezpieczna, ale dziś? Nie wiedział, co miał mu przynieść dzień obecny, ale z drugiej strony, nie zamierzał pozwolić swojemu sercu na wątpliwości i zbędne niepokoje - będzie dokładnie to, co ma być. Cokolwiek przed nim stanie i zagrozi jemu lub jego domowi, lepiej niech będzie w stanie go zabić, bo jak nie, to nawet najszybsza ucieczka mu nie pomoże.
Przekraczając ostatnią bramę tori i mając do pokonania ostatnią setkę schodów, Kakita był już zdecydowany działać. Plan był prosty, ale wymagał odpowiednich przygotowań. Samuraj zamierzał zdać raport swojemu mistrzowi z tego, czego się dowiedział i dokonał. Fakt, że daleko w Daishi zorganizowana grupa bandydów udawała samurajów wraz z faktem, że tam miał szukać zdrajców zdawały się do siebie pasować. Śledztwo wymagało jednak kolejnych tygodni i wyprawy na północ, ale o jej podjęciu, muszą zdecydować ważniejsi od niego. Pierw więc uda sie do swojej skromnej, ale własnej kwatery, gdzie przygotuje się na spotkanie z mistrzem...

<ZT>

[Kakita Asagi]

Niebieskooki dotarł do Kaigan tak, jak planował - sprawnie i względnie szybko. Idąc tak dobrze znaną mu drogą, pozwolił sobie na chwile zadumy, kiedy ostatni raz powracał do szkoły ścieżka i schody pokryte były śniegiem, który uparcie starał się utrudnić pracę mnichom. Kiedy natomiast wyruszał do Sogen, pokrywała je warstwa błota, a teraz... teraz kamienne schody były suche i ciepłe. Świat natury zmieniał się w ciągłym cyklu, a ta droga i świątynia trwały niezmienne.
Pierwszy krok, a po nim kolejne, samuraj uparcie wspinał się po kolejnych stopniach, a umysł i serce podsuwały wspomnienia, kiedy to wraz z innymi adeptami biegali po nich objuczeni w wiadra z wodą z pobliskiego strumienia. Pamiętał, że była to straszna harówka, jednakże pozwalała przygotować ciało na jeszcze gorszą, związaną z doskonaleniem się na drodze miecza. Jakby manifestując tamtą wizję, po schodach zbiegło od strony świątyni kilku młodzieńców z pustymi jeszcze wiadrami, mijając naszego bohatera ukłonili mu się z szacunkiem, a on odpowiedział im własnym, odpowiednio płytszym ukłonem. Widok nowego pokolenia sprawiał, że na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech - mimo knowań Amatsurama Hiruzen'a, przyszłość szkoły wydawała się nie być zagrożona, a raczej... była zagrożona, ale było kogo chronić. Kakita nie miał złudzeń, te dzieciaki, niemalże mające jeszcze mleko pod nosem, nic nie wiedziały o drodze miecza i nikogo jeszcze nie musiały zabijać. Sam był tak jak oni jeszcze niezwykle niedawno, w czasach kiedy wszystko wydawało się być albo białe, albo czarne, kiedy to każdy samuraj jawił się jako honorowy wojownik, a chłopcy oglądali się za pięknymi niczym kwiaty kapłankami. To były dobre czasy. Kolejne stopnie, jakie pokonywał niebieskooki przypominały o obowiązkach wojownika. Za każdym razem, kiedy mijał którąś z cnót bushido starał się zrozumieć ją lepiej. To dobrze, że posągi pozwalały sobie o nich przypomnieć. To niedobrze, że były potrzebne, by o nich pamiętać...
Pokonawszy ostatnią z bram tori, niebieskooki ukłonił się ku świątyni, po czym skierował swoje kroki w stronę kwatery. Musiał się odświeżyć, przebrać w nowe kimono i jak najszybciej udać się do mistrza celem złożenia raportu z odkryć...

<ZT>

[Kutaro]

Misja D
Kai
Kolejka 1/8

Młodzi samuraje zgodnie z tradycją opuszczali tereny Yinzin i wybierali się do jednej z trzech słynnych szkół umieszczonych na kontynencie. Szkoła Ryu w wichrowym Sakai, szkoła Kama w mroźnym Huyo oraz właśnie szkoła Taka w lasach Kaigan. Młody wojownik najczęściej wybierał jedną z trzech i przez lata treningu przyjmował ich tradycje, światopogląd i metody. Było to swego rodzaju zerwanie domowej pępowiny i pierwsze smaki surowego życia. Kaia spotkał nie inny los i właśnie zakończył swoje szkolenie pod bacznym okiem Sokoła. Pozostała jedna drobna sprawa do załatwienia. Jako sprawdzian po swoim szkoleniu, próba charakteru oraz test woli polecono mu udać się do wioski Furusawa i rozwiązać problem, który nurtował tamtejszych mieszkańców.
Do bramy szkoły odprowadził świeżo upieczonemu wojownika inny wychowanek szkoły - Kairiki.
- Poradzisz sobie. - Powiedział pokrzepiająco. - Tylko zapytaj o co im chodzi, bo poza tym, że to jakiś spór o grunt nic nie napisali. Pamiętaj, reprezentujesz honor naszej szkoły. - Dodał z uśmiechem na twarzy. Oparł się z założonymi rękami o ścianę tuż przy bramie. Uprzejmie obserwując odejście Kaia. Czas na jakiekolwiek pytania był właśnie teraz, a jeśli nie to przed młodzieńcem stała szeroka droga. No może szeroka tylko z nazwy, w końcu do samurajskiego kompleksu prowadziły wąskie, długie schody dobrze już znane szermierzowi. Przecież tak wiele razy się nie nie wspinał podczas treningów. Tym razem miał jednak nimi zejść nie po to by chwilę później na nie się wspinać, a by wyruszyć na swoje pierwsze poważne zadanie.

Jeśli nie ma pytań zapraszam do Wioski Furusawa

[Kuzuri Kai]

Kai po wielu latach w końcu stał u progu bram kompleksu, w który mieściła m.in. jego szkoła Taka. Przez ostatnie lata poznał tutaj wszystko - choć nie lubił tak myśleć, albowiem zdawał sobie sprawę z tego, że koniec nauki to dla niego tak naprawdę początek na drodze życia samuraja - co powinien wiedzieć jako świeżo upieczony adept szkoły: jak, kiedy i dlaczego posługiwać się mieczem. W dodatku, dzięki bliskości świątyni Amatersau, która również znajdowała się w tym miejsce, jak i "ścieżce bushido" prowadzącej do kompleksu na co dzień szlifował też swój charakter w oparciu o najważniejsze wartości na drodze samuraja.
Już w momencie, gdy jako młody, siedmioletni chłopiec przeżył rodzinną tragedię, jakkolwiek niewrażliwie by to zabrzmiało - w końcu ojciec, także samuraj, został zamordowany przez kłusowników - miał najprawdopodobniej pierwszą styczność z kodeksem bushido. Zachodziło podejrzenie, że ojciec, napotkawszy owych kłusowników ganiających za reniferami najpewniej starał się z nimi jeszcze pertraktować. To mógł być błąd, który kosztował go życie.
- Czy nie lepiej było już wtedy skrócić ich o głowy, w końcu w tak bestialski sposób łamali prawo? - pomyślałby pewnie kiedyś Kai. Lecz teraz, stojąc u bram swojej nowej ścieżki życia, swojego drogowskazu moralnego, znał teraz odpowiedź:
- Nie, ojciec miał rację. A to, że ktoś wykorzystał to w ten żałosny sposób wykorzystał świadczy źle tylko o nich...
Co ciekawe, wtedy, gdy jako dziecko stracił w ten sposób ukochanego ojca, także nie targnął się na jakiekolwiek głupie zachowania. Nie żądał zemsty, nie pałał nienawiścią. Nie, zmienił się, stał się bardziej opanowany, spokojny, wyciszony. Teraz jednak, powoli odnajdywał swoje "ja", a lata treningu w dojo szkoły Taka pomogły mu znaleźć kompas moralny. Natomiast osoby odpowiedzialne za morderstwo osób pociągnąłby przed sąd i dał im możliwość przeproszenia...
Stojąc teraz u progu tych bram przed Kairikiem i pierwszym problemem, z jakim ma się zmierzyć jako adept szkoły, młody samuraj wiedział, czym ma się kierować. Naszło go jedno pytanie:
- Kaikiri, czy mogę liczyć na bezproblemową współpracę tych ludzi?

[Z/T]

[Kutaro]

Misja D
Kai
Kolejka 2/8

Łaska jest luksusowym towarem w tych ciężkich czasach, ale czy przez to właśnie jej bardziej nie doceniamy. Czy litość okazana przez ojca Kaia nie była swego rodzaju przynoszącym nadzieję promykiem słońca? Jedni by takie działania wyśmiali wskazując na naiwność, ale zapewne większość prawdziwych samurajów pochwaliłoby takie podejście. Tym bardziej w surowych klimatach wysp, gdzie ręce do pracy były wartościowym towarem, każda osoba nawrócona na ścieżkę prawa była na wagę złota.
- List brzmiał tak jakby była to jakaś dysputa o ziemię. Wciąż są to lojalni mieszkańcy Kaigan, a nie jacyś zbójcy. Bardzo możliwe, że potrzebują jakiegoś autorytetu z zewnątrz, pewnie będziesz robił za sędziego. - Wytłumaczył sytuację Kairiki. Po chwili podrapał się po żuchwie i kontynuował. - Jedyne co mnie zastanawia to czemu aż wzywają samuraja. Wioska powinna mieć jakiegoś gospodarza, ale może są tam jakieś dziwne koligacje rodzinne. - Dokończył wzruszając ramionami. - Tak czy siak, uważaj. Wysłuchaj obu stron. - Rzucił na koniec uprzejmą radę. Tak to niestety czasem wyglądało na prowincji, co druga osoba była ze sobą spokrewniona i przez to decyzja autorytetów była podważana przez podejrzenia wspierania rodziny. Oczywiście nie brało się to z niczego, bo i nepotyzm kwitł w najlepsze, więc opinia z zewnątrz była jedynym respektowanym wyjściem. Któż inny się do tego lepiej nadawał jak absolwent szkoły, która nawiasem mówiąc już zasłynęła z rozwiązywania podobnych problemów.

Jeśli nie ma pytań zapraszam do Wioski Furusawa

[Kuzuri Kai]

Oczom Kaia ukazały się w końcu schody prowadzące w górę, pośród bambusowego lasu, do majestatycznie położonej szkoły Taka wraz z innymi świątyniami. Cały ten kompleks był swoistą oazą, w której mnisi i uczniowie szkoły mogli czerpać ze świeżości nauki i otaczającej ich natury. Kai bardzo dobrze wspomina wszystkie lata, które tutaj spędził na nauce. Często w chwilach wolnych od zajęć wracał do domu na Yinzin, ale nie omieszkał też pozostać tutaj i w czasie wolnym, bym po prostu odpocząć, zaprzyjaźnić się z naturą i okolicznymi osadami. Bardzo podobał mu się ten teren, stał się dla niego drugim domem, do którego teraz powrócił po swojej pierwszej, wykonanej misji...
Wspinał się powolnym, ale niezbyt ociężąłym krokiem po kolejnych kamiennych schodkach, mijając po drodze siedem bram Tori z wytymi na nich cnotami kodeksu bushido. Kai znał to wszystko już na pamięc, ba, począł się tym też kierować w życiu i swojej pierwszej misji. Nie była ona łatwa, ale jednak od początku wiedział, że należy ufać swojemu sercu i głowie, a sukces tkwi w odpowiednim wyważeniu jednego i drugiego tak, by każdy mógł odnaleźć dla siebie w rozwiązaniu sprawiedliwość.
Właśnie w ten sposób wytłumaczył czekającemu na niego przy szkole Kairikiemu przebieg swojego zadania. Dodał też trochę opowieści o wspaniałym jedzeniu, jakie "wciągnął" w drodze do pałacu włodarza wioski, a także monologu i reakcji zbierających się wokół ludzi. Nie robił tego jednak z arogancją czy pychą, starał się po prostu wszystko dokładnie streścić tak, by Kairikiemu nie trzeba było powtarzać lub dodawać zbyt wiele, bo i ten przecież ma swój cenny czas, a Kai nie chciał mu go zabierać. Zdaje się, że Kai osiągnął swój cel, bo po wszystkim Kairiki podziękował mu i pogratulował pozytywnie zdanego testu, a na koniec zaś dodał, że niebawem pewnie znowu pojawią się kolejne zagwostki ze światami, przed którymi będzie musiał stanąć Kai.
Kai nie mógł się już doczekać kolejnych przygód, ale teraz postanowił udać się na zasłużony odpoczynek...