Siedziba władzy

[Anzou]

Słowo zostało powiedziane. W tym momencie nie było odwrotu. Kaminari przedstawił swoje stanowisko i teraz konsekwentnie przy nim pozostanie. Wykona misję, zasłuży się dla klanu, rozwinie swoje zdolności i przy okazji zarobi. Brzmi dobrze, prawda? Chłopak wysłuchał tego, co powiedział Sentoki. Nie miał więcej pytań. Sklep z wyposażeniem, miejsce, gdzie jest wiele sprzętu Shinobi jest mu doskonale znane. Tam powinien udać się Białowłosy.
- Bardzo dziękuję za szczegóły. Umięśniony i wysoki. Zapamiętam. Udam się do sklepu, tam spróbuję dowiedzieć się nieco więcej. Niedługo wrócę zdać raport. Do zobaczenia.
Młodzieniec nie miał więcej do powiedzenia. Był gotowy, by udać się rozpocząć swoje małe dochodzenie. Pierwszym krokiem jest rozmowa z właścicielem sklepu, może złodziej pozostawił jakieś ślady, które umożliwią szybsze rozwiązanie sprawy. Problemem może być jednak doświadczenie, którego Kaminari w tego typu zadaniach po prostu nie ma. Władca Piorunów - o ile nie zatrzyma go Sentoki uda się do sklepu. Wyprostowany, dumny ze swojego pochodzenia. Nic dodać, nic ująć. W ostatnim czasie Anzou skupił się bardziej na sobie, nie na bliskich. Dbał o każdego dookoła, a zapomniał o tym, by zbudować swoją pozycję w świecie Shinobi. Najwyższy czas to zmienić.

[Ame Uchiha]

lecimy tutaj > http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 62#p165962

[Akaruidesu Yoake]

Poprzedni temat: http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 95#p169795

Po trzech dniach wędrówki Yoake przybył w końcu z powrotem do rodzinnej osady. Podczas noclegów na szlaku udało mu się odpocząć, więc tutaj był już w pełni sił po i z pełnią chakry po walce w opuszczonej świątyni Raijina. Był jednak niepewny swego i uważał, że należy coś zmienić w życiu i karierze. Pytaniem było - co? Odkąd wrócił z Daishi minęło trochę czasu, ale nie jakoś specjalne dużo. Na trasie ciągle widział śnieg. Rok 389, zima. Niedługo natura będzie znowu wstawała do życia. A dla niektórych przyjdzie niektórym wstać jako nowi ludzie, porzucając część przeszłości. Po wydarzeniach z Oniniwy chłopak bał się zdać rzetelnego raportu, bo nie wiedział, co w nim drzemie. Ta moc nadana mu przez Antykreatora, ta przeklęta pieczęć na jego plecach... Ciągle pamiętał ból, jaki wiązał się z jej nadaniem, a także to, jaka nienawiść w niego wstępuje, gdy aktywuje te dziwne znaki. Nienawiść i siła. Tak jakby te dwa czynniki od razu prosiły się o jakieś nieszczęście, przypadkowe ofiary i ruszenie na sojuszników.

Przez lęk o tym, jak go odbiorą, spędził mnóstwo czasu na nauce samokontroli, na nauce lepszego opanowania chakry - swojej, oraz tej pożyczonej. Czuł, że nie jest już zagrożeniem, że potrafi nad sobą lepiej panować i podczas tego zadania, które właśnie wypełnił, trzymał się tylko tego, co sam potrafił, jaki sam był, bez potrzeby wzmacniania się chakrą klanu Juugo. Udało mu się pokonać szabrowników i teraz wracał zwycięsko. Zwycięzcą się jednak nie czuł. Czegoś mu brakowało. Brakowało mu chociażby tytułu Akoraito. Był najniżej w tej drabince struktur wojskowych klanu, a ilu Doko byłoby w stanie przeżyć spotkanie z Hanem? Właściwie ilu Sentokich by było w stanie to zrobić? Tego się pewnie nie dowiemy. Yoake po podróży nie udał się do swego domu, a właśnie w celu zmiany swojej pozycji - wprost do Siedziby Władzy.

Wchodził do budynku z zaciętym wyrazem twarzy, z dużą dozą determinacją. Może nawet przy wejściu była ta sama kobieta, która dała im mapę z zaznaczeniem miejsca opuszczonej świątyni, którą niedawno oczyścili. Jeśli tak, to pewnie zorientuje się, że zadanie wykonane, skoro wrócił po tygodniu, w dodatku żywy. A przynajmniej jeśli wiedziała coś o tym, że Akaruidesu Yoake nie kwestionuje poleceń, tylko po prostu wykonuje je, tak jak miecz kata opuszczany na szyję skazańca.
- Chciałbym prosić o audiencję u Shireikan-sama. Jeśli to możliwe, chciałbym z nim porozmawiać sam na sam. - Jakoś odruchowo wyciągnął swoją odznakę shinobi i obracał ją w palcach. Awans to jedna sprawa, ale raport z Oniniwy. Wiedza o pieczęci na plecach. To już jest coś, co wolałby, żeby lider przemyślał i przekazał co najwyżej odpowiednim osobom, a nie rozeszło się to po Sentokich. No, chyba że uzna za bezpieczne to, żeby inni mieli na niego oko.

[Papyrus]

Akaruidesu czuł, że czegoś mu brakuje. I to miała być świadomość bycia Akoraito. Bycie tym oficjalnie uznanym przez władze, przez wyższy autorytet. Przez kogoś lepszego od ciebie. Niektórzy może tego potrzebowali. Poklepania po plecach, słów pokroju "Dobra robota" i prezentu w postaci medalu albo kawałka ciastka. Inni mogli bez tego żyć i do pełnego szczęścia wystarczyłaby im świadomość, że mogą swoim Raitonem położyć człowieka jedną techniką. Albo że medyk może uleczyć poważną ranę, nie będąc zachwalanym pod niebiosa. Ale niektórzy po prostu woleli dostać to, co im się należy. To znaczy co oni uważają, że im się należy. I dlatego właśnie trzeba było pójść do siedziby i o swoje się upomnieć. Kto inny był w stanie stanąć przed Hanem? Kto inny zechciał brać udział w tamtej operacji? No właśnie.
Jak to się mówiło w niektórych, co bardziej nieprzyjemnych i brutalnych środowiskach, "Prosić to może pies". Wulgarne stwierdzenie implikujące, że jak czegoś chcesz, to musisz się o to upomnieć i zdobyć, a nie prosić kogoś innego. Gdzie niezależność i siła były najważniejszymi wyznacznikami, w społecznościach opartych na walce i butności. Pod pewnymi względami tak mogło być i w środowisku ninja, ale raczej nie jeśli chodziło o uporządkowaną strukturę z Shirei-kanem na czele. Gdzie "walka o swoje" może się równie dobrze kończyć tragedią i wyrzuceniem z klanu. W obojętnie złym przypadku, w najgorszym dekapitacja. Trzeba było się uniżyć i poprosić, jak dobry piesek. Czy Doko miał możliwość ot tak poproszenia o uwagę samego Shirei-kana? Cóż, dobre pytanie. Czy nie mógł? Raczej nigdzie czegoś takiego zapisanego nie było.
- W jakiej sprawie? - niestety nie stała tam ta sama kobieta. Stał mężczyzna, jakiś bliżej nieokreślony. Z elegancko przyciętą brodą sięgającą całej długości szczęki. O intensywnie brązowych, ciemnych oczach i gęstych, ulizanych do tyłu włosach. Nieco cherlawy, co pawda, ale poza tym estetycznie przyjemny dla oka. Nie wyglądał ani na zachwyconego, ani na negatywnie nastawionego. Czysty przykład znieczulicy w wykonywanym przez siebie zawodzie, nic nowego i nic niezwykłego.

[Akaruidesu Yoake]

Posłuszeństwo i uniżenie zbyt głudo kierowały Yoake na jego ścieżce shinobi, ale wychodziło na to, że zapominał o podstawowych sprawach, jak podstawowy przekaz informacji i grzeczność. Tak też tutaj do obcej osoby zgłosił się z ważną sprawą, nie przedstawiając nawet swojej godności, ani sprawy. Stanął niemalże na baczność i skłonił głowę w pokorze. Miał tego nie robić, miał nie być posłusznym pieskiem. Ale wciąż nim był. Przeklęte wychowanie. Musiał jednak przemówić i wyjaśnić swoją obecność, a także swoją prośbę.
- Akaruidesu Yoake. Doko rodu Kaminari. - Przedstawił się oficjalnie brodatemu mężczyźnie. - Chciałbym prosić Shireikan-sama o awans, ale także zdać raport z moich ostatnich poczynań i podróży. Moje informacje są niezmiernie ważne dla mnie, nie wiem jednak na ile zostanie mi przyzwolone się nimi dzielić. Dlatego chciałbym, by shireikan-sama pierwszy mnie wysłuchał, a co się później z tym stanie, to już jego wola. - Blondyn mógł sobie pluć w brodę, że w pewnych sprawach nie potrafił postępować inaczej. Gdyby to byli obcy, których spotykał poza granicami. Jak ta cała Klepsydra w Akatori, jak niektórzy spotkani na turnieju w Watarimono. Wtedy nie byłby tak uległy. Ale tutaj zwracał się do przedstawiciela rodu, który go przyjął, wychował i wyszkolił. Dali mu wszystko, czym teraz jest, więc należała się dla nich wdzięczność. Każde słowo mówił wyraźnie, tonem, który pozwalał na jego bezproblemowe zrozumienie, ale bez podnoszenia głosu. Każde słowo wychodziło wręcz mechanicznie, z zadaniem bycia odebranym przez tego konkretnego rozmówcę. Ile razy dostał od dziadka po tyłu, by się nauczył w końcu tak mówić, tego się nie zliczy. Ale nauka nie poszła w las.

Czy go przyjmą? Sam Kaminari Ukyo być może znał raporty na temat tego jednego Doko, który prosił o spotkanie z nim. Były z pewnością krótkie. Wykonywał zadanie, przedstawiał je. Uwalniał ofiary łowców niewolników na prośbę karczmarza, zanim to zostało zgłoszone do siedziby władzy. Za sugestią dziadka, Kaminari Youty o pozycji Kogo, zostało zaproponowane Yoake reprezentowanie pewnej członkini rodu Kaminari w sporze ślubnym, co pokazało jego zdolności szermiercze. Ochotniczo pomagał straży osady, nie kwestionował rozkazów ochrony karawany. Rwał się do działania. Występował na turnieju w Watarimono, gdzie pokonała go zwyciężczyni całego wydarzenia. Daleko nie zaszedł, ale nawet ta walka pokazała, jak zgrabnie chłopak operuje technikami Raitonu. Uczył się pilnie, trenował ciężko. A ciągle był Doko. Nikt jednak nie wiedział o jego ostatnich przeżyciach, ale osoba decyzyjna się zaraz o tym dowie, o ile dopuszczą Yoake przed oblicze najważniejszej osoby w tej prowincji.

[Papyrus]

Korekcja zachowania została dokonana, Yoake przedstawił siebie i sprawę, z jaką przyszedł. I bardzo dobrze. Każdy mógłby sobie przyjść i powiedzieć "no teraz chcę rozmawiać" bez podania przyczyny. Ot fanaberia byle ciecia. Doko, w tym przypadku. Na dodatek chce prosić o awans? Czy o awansie zazwyczaj nie informuje się przez polecenie? Czy taki Akoraito dla przykładu może wejść i powiedzieć "Chcę awans, uważam że odpowiednio wiele dałem dla prowincji"? A dlaczego nie? Jakby nie patrzeć prawo ma tak powiedzieć. To, czy zostanie wysłuchany i wzięty pod uwagę to już inna kwestia. Mężczyzna z brodą miał zatem niewielką zagwozdkę - jak go potraktować? Najlepiej byłoby chyba dać znać Shirei-kanowi że ma petenta, żeby ten mógł chcieć go przyjąć albo kazać spadać na drzewo. Mógłby wspomnieć też o chęci awansu. Ogólnie o wszystkim. Mógłby też dać znać komukolwiek innemu, wysokiemu rangą z mocą sprawczą. I ten ktoś by go sprawdził. Po co samemu zajmować się ziemią, skoro można to zrobić przez czyjeś ręce i mieć czas na ważniejsze rzeczy? Mimo wszystko brodacz przy kontuarze był jak najbardziej osobą decyzyjną. Wrażenie się liczyło.
- Rozumiem. Proszę chwilę poczekać, przekażę to komu trzeba. - odpowiedział, wychodząc na chwilę na zaplecze, do niewielkich drzwi z tyłu ściany przed którą stał. Po chwilo wyszedł z niej on i jakiś inny cieć, który chyba był kurierem. Natychmiast poszedł w stronę schodów. Szybkim krokiem, ale nie w pośpiechu. Wrócił około dwie minuty później, przynosząc niewielką kartkę papieru.
- Ukyo-dono będzie miał czas za około dwie godziny. Zechce Pan poczekać tutaj? - zapytał brodacz. Dwie godziny? Dużo, ale czego można było się spodziewać po tej sytuacji. W końcu nie zapowiedział się jakkolwiek wcześniej, był niskiej rangi i nie miał siły przebicia. Ugranie wizyty u najważniejszej osoby w wiosce z takiej pozycji było mało prawdopodobne. Przynajmniej znajdowały się tutaj jakieś rozrywki. Było krzesło. Kanapa. Jakaś biblioteczka. Roślinki doniczkowe. Plansza do shogi.

[Akaruidesu Yoake]

Chłopak w swojej bezpośredniości miał w tym momencie raczej swój atut. Mogłoby się okazać, że gdyby nie jego zdecydowanie i dość twarde nastawienie do tego po co tu przyszedł - audiencja mogła by zostać mu odmówiona. Bo gdyby się wahał pod którymś z tych względów, gdyby okazał niepewność siebie, czy to względem awansu, czy to względem tego, jak mówił o wadze swoich informacji, byłoby to uznane za słabość. Słabość uchodziła za bardzo złą cechę w klanie Kaminari. Tutaj trzeba było być twardym, silnym i mieć bojowe nastawienie. Takie jak miał właśnie Yoake. Widać, jakie miał korzenie. Bo choć nosił inne nazwisko i jeszcze nie udało mu się rozwinąć Kekkei Genkai, to jednak jego dziadek jest szanowanym członkiem rodu, stuprocentowym Kaminari. No, może poza kolorem skóry, który jednak bardziej przypominał lekki brąz, pewnie świadczący o jakimś jego czarnoskórym dziadku bardziej niż o rodzicu, nie mówiąc już o tym, jak bardzo przemieszane to zostało do Yoake, którego skóra już jest biała, nie pozostawiając wręcz żadnych śladów spokrewnienia widocznego gołym okiem. Ale w jego żyłach ciągle płynie krew przodków. Tak samo jego wychowanie jest doskonałym przykładem dzieła tej rodziny.

Hart ducha musi być jednak zbalansowany cierpliwością i znajomością swojego miejsca w hierarchii. Dwie godziny to było dużo, ale może udać się jeszcze uporządkować myśli i zaplanować swoje słowa. Musiał je rozważnie dobierać, by nie wydać Takashiego, który był jego szansą na walkę z Hanem, ale także by nie zataić obecności Bijuu w Oniniwie. Jak wyważyć to, że sam niewiele wie, ale przecież miał ku temu powód - spowalniał klona Hana, by inni mogli zebrać informacje. Pewnie kilka osób z jego grupy - Tamaki i Keion zawdzięczali mu życie. Masako też, chociaż przez chwilę, ale przez swoje durne posunięcie sama się prosiła o taką śmierć. Jak można zmienić się w ukochaną osoby, której rabuje się dom?

- Rozumiem. Dziękuję. W takim razie zaczekam. - Skłonił się. Ciągle wydarzenia z Oniniwy chodziły mu po głowie. Błoto, dzikie stworzenia, śmierć. Wielka bestia. Tyle się tam działo. Ten zapis wspomnień Hana. Ból spowodowany wbiciem igły w plecy i ten ogień, gdy dziwne znaki rozchodziły się po jego ciele. Tego było za dużo, a gdy miał o tym powiedzieć, to wszystko wracało ze zdwojonym bólem. Odruchowo wręcz położył dłoń na rękojeści katany u pasa. Dlaczego zawsze to robił? Dlaczego nadawało mu to takie poczucie bezpieczeństwa? Przecież nie mógł zawsze polegać na własnym mieczu, tak jak wtedy, gdy jego własne wakizashi było trzymane na jego gardle. Aż zapiekła szyja. Ciągle znajdowała się tam cienka blizna. Z jakiegoś powodu Yoake odpiął pochwę z kataną i oparł ją o stolik do shogi. Zasiadł przy nim.

Blondyn zaczął rozgrywać partię sam ze sobą. Powoli, z wyraźnym brakiem skupienia. Gdyby przyszedł przeciętny gracz, nie miałby szans. Starał się o awans, a taktyka gry go przeważała. Co gorsza, przeważał jego przeciwnik, którym był on sam. Tak przynajmniej było przez początkowy czas. Później zaczął rozgrywać kolejne partie i się rozkręcać, robiąc coraz bardziej przemyślane ruchy. Na nieszczęście jego przeciwnik, czyli w sumie on sam, także zyskał na poziomie. Choć ja, poczciwy narrator, pojęcia o grze w shogi nie mam, tak przyznać mogę, że Yoake zazwyczaj jakoś sobie w tę grę radził. Wybitnym graczem nie był, ale dziadek uczył go tej gry, zaczynając uczyć go strategii. Dlatego też chłopak był w stanie poświęcić tak ważną figurę jak Sau, by ocalić inna figury o mniejszych możliwościach, ważniejsze jednak dla ich strategii w Oniniwie. Każdy ruch wydawał się dla niego mieć znaczenie w jego historii, czy to misji, czy właśnie tamtych wydarzeń. W pewnym momencie łapał się nawet na tym, że nie przestrzegał zasad gry, po chwili zaczynając nową partię, starając się przy tym od nowa trzymać zasad. Tak więc ledwie kilka parę partii trwało minut kilkanaście, większość minut kilka, a niektóre nie trwały nawet minuty. Żadna z nich jednak nie została zakończona, kończąc się błędami w zasadach lub brakiem chęci do kontynuowania gry na niskim poziomie. Dopiero po ponad godzinie, o ile nikt mu wcześniej nie przerwał, grał w końcu partię długą, która trzymała poziom i była niezwykle zacięta, a w dodatku - zgodna z zasadami. A problemy jego życia tak jakby minęły, skupiając się niemal wyłącznie na stoliku, 81 polach i 40 pionkach... W oczekiwaniu na to, aż przyjdzie jego czas spotkać się z najważniejszą i najsilniejszą osobą w prowincji.

[Papyrus]

Tak, te dwie godziny mogły zostać spożytkowane na czymś więcej, niż tylko bezsensowne przesuwanie pionków albo czytanie książek. Albo nawet sensowne przesuwanie pionków. Akaruidesu mógł przeznaczyć te ograniczony zasób na lepsze uporządkowanie swojego przyszłego raportu. Żeby był bardziej zwięzły, bardziej sensowny. Zawierający więcej szczegółów. Może coś sobie przypomni w międzyczasie? Warto było te cenne chwile wykorzystać jak tylko się dało. Sam młody Doko postawił przecież przed sobą kilka celów w raporcie. Nie wspominanie o Takashim jako o pojemniku na broń masowego rażenia, a także uwzględnienie kilku innych rzeczy. Dwie godziny to szmat czasu, dlatego też trochę zostało. Jego nadwyżka została przeznaczona na równie produktywne przesuwanie pionków właśnie. Małe partie, szybkie i niekończone. Czas w taki sposób zleciał dość szybko. Zawsze tak było, kiedy poświęcało się czemuś bez reszty to nie było się świadomym zmarnowanego, albo też produktywnie wykorzystanego, czasu. I w końcu stało się. Do kontuaru podszedł kurier i przekazał brodaczowi wiadomość. Nie na słowie pisanym, ale po prostu przekazał.
- Yoake-san. - powiedział mężczyzna, chcąc zwrócić uwagę Akaruidesu. - Może Pan pójść do gabinetu. - dodał, kiedy ten podszedł do kontuaru. Teraz, w końcu, przyszła pora na niego. Mógł podejść do drzwi, chronionych strażnikami. Strażnicy nie tyle mieli służyć liderowi do ochrony jego życia, co ochrony przed niepożądanym elementem w jego miejscu pracy. Chociaż popychadłami też pewnie nie byli i opór umieliby postawić. Nie warto było oczywiście próbować, bo atak na strażników gabinetu Shirei-kana klasyfikowałby się pewnie jako przestępstwo najwyższej kategorii. Lepiej było sobie gdybać i zastanawiać "co by było". Strażnicy na szczęście nie utrudniali dostępu do drzwi. Odsunęli się sprzed nich jak tylko Yoake stanął przed drzwiami. Mógł wejść bez przeszkód.
Gabinet warto było opisać, bo był to chyba pierwszy raz, kiedy młody Yoake postawił w nim swoją nogę. Czego można było się spodziewać? Czegoś wytrawnego? Eleganckiego? Niestety nie tutaj. Siedziba Ukyo była dość surowym pomieszczeniem. Oczywiście nie była to lita skała, ale było dość prosto. Meble jak meble, podłoga jak podłoga. Okno jak okno i ogólnie mało wyszukania było w tym wszystkim. Z braku lepszego słowa było tutaj podstawowo? Domyślnie? No, standard. No może poza wiszącą na jednej ze ścian ogromnej mapie prowincji z pozaznaczanymi nań różnymi elementami jak rzeki, góry czy osady. Bardzo dokładna była to mapa, ale nie ona była najważniejszym elementem tego pomieszczenia.
- Yoake Akaruidesu, co nie? - zapytał mężczyzna siedzący przy biurku. Ukyo, we własnej osobie. - Zatem słucham. O co chodzi? - powiedział, kiwając głową na krzesło naprzeciwko jego biurka. Stojącego zresztą na końcu pomieszczenia, z tyłu. Kilka kroków wystarczyło, pomieszczenie wcale nie było takie duże.

[Akaruidesu Yoake]

  Ukryty tekst

[Papyrus]

- Nie mówił. - wtrącił jedynie. Nie mając na względzie przerwania ciągu rozmowy. On kontrolował przebieg rozmowy więc i on mógł wtrącać się w raport podwładnego, kiedy tylko uzna za sensowne. Pozwolił mówić swojemu podwładnemu. Nie blokował jego twórczej ekspresji. Oparł się wygodnie na oparciu swojego krzesła i słuchał. Ukyo nie był najbardziej subtelną jednostką. Po jego minie można było wyczuć jego niezadowolenie z czegoś. Że byle Doko zawracał mu tyłek? Że Yoake poszedł do Oniniwy bez przekazania mu tej informacji? Może Ukyo był typem człowieka, który chciał wiedzieć o każdym kamieniu na drodze i każdym cieciu, który do wioski wjeżdża.
- Otrzymałem. Rzeczy, które były tam napisane, brzmią całkowicie niedorzecznie. - dodał jeszcze po wzmiance o notatce od Feniksów. Owszem, padały deklaracje z ich strony, że informacje zostaną Shirei-kanom udostępnione. Co dokładne to było, tego Yoake nie wiedział. Ale fakt, to co działo się w tamtej wiosce można określić mianem "niedorzecznego". Mutanci, demony, bariery i inne wynaturzenia. Ewidentnie coś, czego nie widzi się na co dzień.
- No no- gwizdnął pod nosem Ukyo, widząc bliznę. Gwizdnął raz jeszcze po usłyszeniu o całym przebiegu walki. O warunkach, mgle, unikniętej technice Raiton, o nadludzkim leczeniu się. Wszystko to było dla niego niezwykle zajmujące, można było to stwierdzić od razu. Czasem trochę się wiercił na krześle. Kiedy dotarło do techniki czasoprzestrzennej, Shirei-kan zareagował już nieco bardziej konkretnie.
- Czasoprzestrzenne? Jakiego rodzaju? - niezwykła szybkość, wytrzymałość i inne aspekty fizyczne wykraczające poza normę to nic nowego, ninja są sami w sobie ponad normę. Ale jutsu operujące na przestrzeni? I czasie? Skąd właściwie Yoake wiedział, czym jest czasoprzestrzeń? Skąd ktokolwiek to wiedział? Chyba dopiero po zobaczeniu czegoś takiego. Co to znaczyło "jakiego rodzaju"? Jakie niby mogą być rodzaje?
- To co mówisz pokrywa się z ich raportem w wystarczającym stopniu. Przejdź dalej, w takim razie. - ponownie, krótko i na temat. Przez chwilę wyglądał, jakby chciał coś powiedzieć przy fragmencie "dlaczego przychodzę z tym tematem teraz, a nie wcześniej". Coś pokroju "No właśnie!" albo "No dobre pytanie". Szczęśliwie jednak na tym etapie rozmowy szanowny Shirei-kan miał jeszcze na tyle samozaparcia, by się powstrzymać i wydoić podwładnego z informacjaji.

[Akaruidesu Yoake]

- Gdybym tam nie był i ktoś by mi opowiadał, pewnie bym w to wszystko nie wierzył. - Odpowiedział na komentarz o ty, że brzmi to wszystko niedorzeczne. To, co się tam działo, to był kompletny absurd. Zdziczali Juugo, którzy mimo tego, jakimi bestiami byli, nie byli też największym zagrożeniem. Biorąc pod uwagę Hana, NESa i Rokubiego, nie wypadli nawet poza pierwszą trójkę. Niestety, taki los tych dzikich przeciwników. Poruszył też sprawę techniki czasoprzestrzennej. Ten zwrot Yoake także usłyszał w Oniniwie, co prawda dopiero chwilę później, gdy ustalany był plan zniszczenia bariery dookoła wioski, ale po usłyszeniu tego zwrotu można było sobie rozdzielić słowo na części i wydobyć z niego znaczenie. - Liderka feniksów, Yuriko mówiła, że użył czegoś o nazwie Bodi Hoen. Wydaje się być dość trudną techniką, bo sami mieli problem z jej opanowaniem, o czym później mówili. Według tego co mówili mogłoby przekroczyć barierę z chakry, której nie można normalnie przejść ani zniszczyć od środka. Jeszcze inny feniks, Hakusei, użył Kumoshin do przeniesienia pewnego zamaskowanego szermierza poza barierę, by zniszczył jeden z filarów ją utrzymujących. - To też w dużej mierze mówiło o sile i głównym zastosowaniu takich technik. Można było przejść nawet najlepiej strzeżone linie obrony i zaatakować przeciwnika zza pleców. Kolejny powód, przez który Han był niezwykle niebezpieczny.

Pytań było niewiele, więc nadchodził czas do wyznania mrocznego sekretu. Chłopak musiał się zastanowić, czy najpierw pokazać znak, czy najpierw opowiedzieć o rozmowie z Hanem, ale jeśli pokaże symbol i jego działanie, może się to wiązać z natychmiastową reakcją i zrobieniem z niego plamy na ścianie z tyłu. W związku z tym, czas był na kontynuowanie opowieści.

- Gdy skończyło się starcie, Antykreator zaprosił mnie i jednego innego shinobi z naszej grupy na rozmowę. Ten drugi to Terumi Hikari. Poszliśmy tam, chcąc się dowiedzieć czegoś więcej. - W tym momencie przerwał na moment i wtrącił coś, co było tu bardzo specyficzne. - Bo choć Antykreatora trzeba powstrzymać za wszelką cenę, to Feniksom zupełnie nie ufam. Są niekompetentni do prowadzenia takich działań. Byli gotowi wprowadzić z nami bezbronnego ślepego dzieciaka z kurą, który akurat znalazł się w osadzie. Mieli kilka osób i kilka miesięcy na zbadanie osady, zanim się pojawili najemnicy. Gdy Shinjiro poprosił o pomoc z demonem, ich liderka się prawie od razu zgodziła. Może gdyby liderem był Sau, ten, którego zaatakowałem gdy rozmawiał z klonem, może ich podejście mogłoby mieć jakieś rezultaty. Ale wróćmy do rzeczy. - Przerwał swoją dygresję na temat organizacji walczącej z Hanem, by wrócić do skutków, do rozmowy, którą tam odbył. - Tak jak mówiłem wcześniej. Suzumura Shinjiro to człowiek próżny i arogancki, wręcz chwalący się też planami. Ma ludzi za nic, za mrówki do zdeptania. Ale z jakiegoś powodu docenia w ludzi dobro, postępowanie odmienne od przeciętnego zabijania się i walki o życie. Hikariego pytał, dlaczego mimo tego, że na jego oczach zabił innego członka naszej grupy, to Terumi go przeprosił za obejrzenie jego wspomnień i szukanie tego miejsca. A potem, gdy Antykreator jeszcze miał go dobić, to ten nie prosił o litość dla siebie, tylko dla jakiś innych w Oniniwie. Nie wymieniali przy mnie imion, ale na to by wychodziło. - Yoake złapał chwilę oddechu, na moment przerywając raport. - We mnie uznał niezachwiane przekonania. Tego, że nawet mając miecz na gardle nie odpuściłem. Żeby uratować innych byłem gotów poświęcić sojusznika, a potem sam prawie zginąć. Był ciekawy, bo ocenia ludzi przez pryzmat zepsucia, jak my oceniamy szczury w spiżarni. - Było to dość kontrowersyjne, jak Yoake rozumiał to traktowanie ludzi przez Hana. Rozumieć, to jednak nie jest to samo co zgadzać się, a chłopak długo nad tym rozmyślał. Za długo. Przez to tak późno tu trafił. - Bałem się przyjść z tego względu, że nie tylko rozmawiałem z Hanem, ale też starałem się go zrozumieć. Nie zgadzam się z nim, w zupełności nie. Ale nie zawsze był zły. Uznał, że zniszczenie chakry to właściwe rozwiązanie dla ludzkości, że bez niej rozwinie się technologia i wszystkim będzie się lepiej żyło. Wierzy też, że cel uświęca środki. To fanatyk, który chyba wciąż myśli, że dąży do pokoju na świecie, ale żeby go zaprowadzić, wznieca wojny, niszczy miasta. - I tu kolejna chwila prawdy. Nie chciał wprost użyć zwrotu, że będzie podejrzany o służbę mu, bo nikt zapytany czy jest szpiegiem nie odpowie, że jest szpiegiem. Więc te zapewnienia nie będą miały żadnego znaczenia. - I już wtedy powiedziałem, że zrobię wszystko co w mojej mocy, by go powstrzymać. A on obdarzył mnie tym czymś. - Yoake odwrócił się plecami, pokazując teraz znak koło łopatki, przypominający trzy błyskawice schodzące się w jedno miejsce. - Po czym powiedział, że ma nadzieję, że uda nam się go powstrzymać i poszedł. A to... Było bolesne. - Postarał się dotknąć ręką dziwnego znaku. - Jest to związane ze szczepem Juugo, którego Han jest przedstawicielem. On sam nienawidzi tej chakry i wiem dlaczego. Przy korzystaniu z niej budzi się nienawiść i szaleństwo. W Oniniwie widzieliśmy takich, którzy kompletnie stracili nad sobą kontrolę. - Zrobił kolejną chwilę przerwy, by się upewnić, czy na pewno chce to powiedzieć, ale miał być rzetelny. Poza Takashim oczywiście. - Mam nawet pewne podejrzenia, że te wszystkie wspomnienia zostawił tam dla siebie, jakby on tracił kontrolę nad sobą, a zobaczenie tego co tam zachował, swojej historii i kluczowych momentów w życiu mogło mu przywrócić panowanie . - I co? Dopiero teraz z tym przychodzi? Po blisko pół roku? No dobra, koło miesiąca zajęła mu droga z Daishi, ale potem reszta jesieni i początek zimy... - Po powrocie do wioski dużo czasu spędzałem na klifach, uczyłem się to kontrolować. Ta chakra boli, ale wzmacnia zarówno ciało, jak i techniki. Z drugiej strony - mniej panuję nad sobą i bardzo wyczerpuje organizm. Mam wrażenie, że nadmierne użycie mogłoby mnie zabić. - Stał plecami do lidera, a znak z czarnego przybrał barwy pomarańczy i czerwieni. Był jak ścieżka ognia rozchodząca się po plecach, a później reszcie ciała. Z ust chłopaka wydostał się tłumiony jęk bólu - Na początku silne emocje potrafiły rozbudzić tę pieczęć. Strach, nienawiść. A to wiązało ze sobą więcej strachu i nienawiści. Czułem, że w mieście jestem niebezpieczeństwem dla innych, a wspomnienia wydarzeń z Oniniwy, tak jak to tutaj opowiadałem - bywały bolesne i na początku skutkujące walką z pieczęcią. - Znaki na chwile się zatrzymały, przybierając czarnoszary kolor, a potem zaczęły cofać, w końcu pozostawiając taki sam mały znaczek. Yoake ciężko dyszał ze zmęczenia. - Gdybym przyszedł tu od razu z Daishi, prawdopodobnie przy tej demonstracji rzuciłbym się na Shireikan-sama w natłoku emocji, walka wzbudziłaby we mnie kolejne emocje, wyczułbym próbę schwytania lub zabicia mnie, byłbym jak pies walczący o życie. To tylko teoria, ale bałem się, że to niemożliwe. Wiem jednak, że to nie koniec możliwości tej pieczęci, Juugo zmieniają całe swoje ciało, tu pewnie będzie wyglądać to ponownie. Antykreator mówił, że będziemy szukać go po więcej mocy, więc pewnie potrzeba to jakiejś formy... Aktywacji? Nie mam jednak zamiaru szukać mocy, która mnie zabije. - Jeśli Ukyo nie byłby zainteresowany przyjrzeniem się pieczęci z bliska, to w tym momencie Yoake ubrałby ponownie górną część swojego stroju. Na plecach jego czarnego uniformu był znak oznaczający zarówno błyskawicę, jak i będący zapisem nazwiska rodu Kaminari. Tak perfekcyjnie wkomponowywał się w jego umiejętności i przynależność. Ukryty jednak został przez żółte haori w białe trójkąciki.

- Przez ten ostatni czas żyłem tymi wydarzeniami. Dowiedziałem się niewiele, ale tyle walczyłem, tyle bólu wycierpiałem, że mój umysł nie działał w pełni sprawnie. Wiem, że to nie przystoi, ale się bałem. Musiałem to wszystko sobie ułożyć i zapanować nad sobą, co trochę potrwało. Niedawno dopiero zacząłem pokazywać się na ulicach osady, wysłaliście mnie do tej opuszczonej świątyni, gdzie miałem okazję walczyć. Użycie tej przeklętej pieczęci kusiło, ale udało mi się zrobić to wszystko bez niej. Biorąc pod uwagą obciążenie, jakie ze sobą niesie, nie mam zamiaru używać tej mocy, gdy nie mam innej możliwości. - Po ubraniu się przyklękł w geście wierności. - Dlatego jeśli Shirei-kan pozwoli, z chęcią wróciłbym do sprawnej służby. Mam jednak prośbę, bym mógł udawać się tam, gdzie są wieści o działaniach Antykreatora i jego Jeźdźców, bym mógł zwalczać jego zamiary i ograniczać ruchy. Takie miejsca jak Kami no Hikage chociażby. Bo jeśli go nie powstrzymamy, kiedyś z pewnością uderzy także w Raigeki. - Z pokornie pochyloną głową czekał na podpowiedź. Nie wspominał już nawet o awansie na Akoraito. Regulował też przy tym oddech wytrącony z rytmu przez aktywację Znaku Diabła.

[Papyrus]

Dla grupy zaatakowanej przez Jugo rzeczywiście nie byli oni szczególnym zagrożeniem. Trzeba było co prawda wziąć ogólny poziom wojowników, którzy brali udział. Cokolwiek mogłoby być zagrożeniem dla takiego Ichirou dla przykładu i jego wesołej kompanii. Albo ludzi od Feniksów. Patrząc z tej perspektywy oczywiście zagrożenia nie było. Może też dlatego, że bezmyślne istoty nie były w stanie poprawnie ukierunkować swojej siły? Grunt, że sytuacja wydawała się znacznie bardziej niebezpieczna. Przy Hanie nawet demon nie wydaje się aż takim zagrożeniem, prawda?
- Czyli dosłownie znikasz i pojawiasz się w innym miejscu. Rozumiem. - tak, proste słowa wystarczały do pojmowania nawet trudnych konceptów. Sztuka wyjaśniania takich zagadnień na pewno była bardzo pomocna w składaniu raportów. I raport owy szedł dalej. Szedł przez niekompetencję Feniksów do organizacji czegoś takiego, na taką skalę. Skoro chcieli brać udział w całym przedsięwzięciu przy pomocy chłopca i... kury. Ptaka znoszącego jajka. Ukyo usłyszał o tym i parsknął śmiechem. Nic nie powiedział, po prostu było to dla niego niesamowicie zabawne. Jakby poziom niedorzeczności nie mógł podbić jeszcze do góry. Jednak temat Hana ponownie się pojawił. Zabrał dwójkę na bok, po całej sytuacji. Hikari i Yoake. Antykreator miał zobaczyć w tej dwójce dobro jakiegoś rodzaju? Mogło to też wyglądać po prostu jak jego kaprys. Ta dwójka go zainteresowała, więc dał im to coś. Ten znak, symbol. Z jego chakry. Z chakry Jugo. Ukyo widząc ten znak, bardziej się spiął. Kto nie czułby się niepewnie przy czymś takim. Han dał komuś swoją chakrę w postaci pieczęci. Jak to dokładnie działało? Kij wie, Shirei-kan na pewno nie. Nic nie mówił. Pozwolił swojemu podwładnemu to wyjaśnić. Ale podczas aktywacji tego znaku, kiedy rozrósł się on nieco bardziej na ciało Akaruidesu, ten wstał. Na jego twarzy widać było dziwną mieszankę ekscytacji, zastanowienia i chyba woli walki. Trochę jakby chciał się napierdalać.
- Trudno zachować ci nad tym kontrolę, ale jesteś znacznie bardziej sprawny. I potencjalnie możesz z tego wyciągnąć znacznie więcej. - Shirei-kan podszedł i przyglądnął się temu bliżej. Dotknął tego znaku. Faktycznie, znak. Nie jakaś plama czy namalowany tatuaż. Jak najbardziej. Żadna podróbka. Kiedy już się napatrzył, to odsunął się kawałek.
- Próbowałeś już używać tej pieczęci w warunkach bojowych? Tak możesz sobie aktywować, ale jak musisz się na tym skupiać i odciągać uwagę od wroga, to raczej wiele zastosowania nie ma. - powiedział. Tak od czysto praktycznej strony faktycznie rację miał. Ale jak się pozwoli na zbytni wpływ tego znaczka, to może dojść do niekontrolowanego wybuchu emocji. No i wycieńcza.
- I ten. Ten drugi. Hikari. Daj mi coś o nim więcej, jak możesz.

[Akaruidesu Yoake]

Ciężko było zademonstrować prawdziwą siłę Akuma no Kigo bez niszczenia tego skromnego pokoju, jednak był on w siedzibie władzy, do tego pokojem przeznaczonym dla lidera rodu. Jakikolwiek większy hałas mógłby skończyć się wparowaniem strażników i potem rozsianiem informacji o pieczęci po świecie. Musiał być dyskretny. Wydał jednak Hikariego jako drugiego posiadacza bardzo podobnego znaku. Dlaczego zrobił coś takiego. Była to jego decyzja, która może przynieść pozytywne skutki. Wszystko jednak po kolei, bo najpierw pozostaje kwestia pieczęci, której działanie najwyraźniej było nowością nawet dla tak obeznanych ze światem osób.

- W warunkach bojowych jeszcze nie miałem okazji skorzystać. Nie zrobię tego jednak przy towarzyszach, a panuję nad aktywacją. - Skomentował. Była to prawda, bowiem uczył się tego dość długo, wraz z nauką kontroli chakry. Używał tej pieczęci wręcz na granice wycieńczenia, ale gdy nie było w okolicy przypadkowych gapiów, którzy mogliby z kolei stać się przypadkowymi ofiarami. - Ciężko opisać uczucie po aktywacji. Nazwałbym to żądzą krwi i dzikością. Ale nie jestem wtedy pozbawiony myśli. Jestem w stanie używać nawet najtrudniejszych technik jakie znam, część wychodzi nawet lepiej niż dotąd. Są szybsze, silniejsze. - Znowu jednak przychodziła dygresja, a trzeba było trzymać się wątku. - Ta pieczęć to miecz obusieczny. Ciężko byłoby mi oszczędzić ofiarę, gdy jest aktywna, a gdy ją dezaktywuję, to będę osłabiony i stanę się łatwym celem. Będę musiał spróbować na jakiejś misji, gdy będę miał przewagę nad wrogiem na tyle dużą, że pokonam go nawet mimo osłabienia. - Taka propozycja wydawała się być rozsądna, o ile Yoake dobrze oceni zagrożenie. Pewne jest jedno - towarzysz, który by go uratował po dezaktywacji mógłby zginąć w trakcie działania pieczęci, więc będzie musiał to zrobić sam - Wspomagania ciała i technik w ten sposób ciągle jest jednak ważnym atutem. Nagły wzrost umiejętności fizycznych i siły technik może zaskoczyć przeciwnika, który był przygotowany już na coś innego. Kluczowy unik, próba przewidywania moich ruchów. Całe moje zachowanie się zmienia i jakakolwiek wcześniejsza ocena moich możliwości idzie wniwecz. Ja wciąż wtedy myślę, tylko inaczej, zmieniają się cele i sposoby, ale umiejętności pozostają te same. To coś jak porównanie wyszkolonego przez człowieka wilczura, a dzikiego wilka walczącego o przetrwanie. Mają do dyspozycji niemal to samo, ale ten drugi jest dużo większym zagrożeniem. Gwarantuję, że zrobię z tej pieczęci dobry użytek, ale żeby zrozumieć jej działanie w pełni, trzeba będzie to w pełni poczuć. - Powiedział Yoake. zdrowy rozsądek nie sięgał tam, gdzie leżała Oniniwa. Han, Rokubi, armia Juugo. I ta pieczęć, która zmieniała niezłomnego shinobi o charakterze samuraja w dzikie zwierzę.

Pozostała jeszcze kwestia Hikariego Terumi. Był to człowiek specyficzny. Ktoś o podobnym podejściu do Hana, dla którego cel uświęcał środki. Nie traktował tego aż tak dosłownie jak sam Antykreator, bo miał swoje granice, ale metody jakie był skłonny podejmować ponoć bywały twarde. Miał jednak wysokie ambicje - walka z mafią, zjednanie rodu Terumi. To wszystko sprawiało, że Yoake widział go jako cennego towarzysza przeciwko Shinjiro nie tylko na polu bitwy, ale także na scenie politycznej. Zyskanie całego innego rodu jako sojusznika może być czymś, co przeważy szalę zwycięstwa w tej wielkiej wojnie na ich korzyść. A jeśli Ukyo dostrzeże, że w regionie ma sojuszników na wysokim szczeblu, to może pokusi się na zdominowanie wietrznych równin?

- Od opuszczenia Oniniwy nie mieliśmy jeszcze ze sobą kontaktu. Zatrzymał się w wiosce Akatori, mówił o spotkaniu ze znajomymi. Wydawał się być dość ambitnym człowiekiem. Mówił, że dotąd walczył z mafiami Shigashi, a długodystansowym planem było zjednoczenie gałęzi rodu Terumi. Dobrze sobie radził z technikami ognia i powinna być możliwość znalezienia go w Yogan-Ryu, albo przynajmniej jakiś informacji na jego temat. Jeśli osiągnie odpowiednią pozycję w klanie Terumi, to będzie starał się uświadamiać ich na temat walki z Antykreatorem. Te działania można wykorzystać, by zyskać potencjalnego sojusznika, gdyby nadarzyła się taka potrzeba. - Uderzenie w czułe struny i przedstawienie podobnych priorytetów co ktoś inny może być dobrą zagrywką polityczną, szczególnie, jeśli znało się tam kogoś. Na nieszczęście Yoake, nie miał on zielonego pojęcia o losie Hikariego i tego, że nawet nie dotarł do Akatori. Przy tej okazji można było wspomnieć o paru innych uczestnikach. - Wśród uczestników tych wydarzeń było jeszcze trochę znanych osób. Jak wspominałem, Asahi Ichirou, a także kilka innych osób występujących na turnieju w Watarimono. Mój przeciwnik, Hozuki Harisham i inni: Uchiha Masako, Souha Shenzhen, Kaguya Yoshimitsu. - Jaka wyliczanka, w sam raz, żeby powiedzieć... - Ci turniejowicze zginęli na miejscu. Dwóch śmierci byłem świadkiem, dwóch jednak nie, ale tam na miejscu był tylko jeden los. Mogę wymienić też Dohito Shinsa i Hyuugę Tamaki. Oni akurat przetrwali, żadne z nich nie odgrywało zbyt wielkiej roli. Może poza Tamaki, której oczy informowały nas o otoczeniu i zbliżającym się Hanie, jednak to do czasu połączenia się grup. - Reszty albo nie poznał, albo byli to osobnicy na tyle nieznaczący, że nawet ich nie wymieniał. Szukanie chociażby Keion'a po świecie mijało się z celem, bo byłoby bardzo dużo zachodu, a wiedział pewnie niewiele więcej niż to, co przedstawione zostało w raporcie Feniksów. Uczestnicy turnieju to były płotki w skali światowej, ale też jednak reprezentowali kilka różnych rodów. W ten sposób Ukyo będzie wiedział, że Dohito i Hyuuga mogli mieć podobny raport dotyczący wydarzeń, ale oczywiście - nikt z tamtych nie spotkał się z Hanem na osobności.

[Papyrus]

Postaw się w sytuacji takiego lidera. Siedzi on jak gdyby nigdy nic, pewnie jakiś czas temu dopiero dostaje opracowanie dotyczące niedawnych wydarzeń w Oniniwie. Dostarczone od ludzi których nigdy wcześniej na oczy nie widział, którym nie ma powodu do zaufania. I niedługo potem przychodzi jego podwładny, o którego istnieniu mógł nawet nie wiedzieć. Kto by spamiętał wszystkich Doko? W mrowisku jest niezliczona ilość gównorobotnic. I taka robotnia przychodzi i się okazuje walczyła z samym Hanem. Antykreatorem. Została przez niego "nagrodzona" potężnym darem. Zdolnym wycieńczyć go na śmierć albo nawet skierować na swoich sojuszników. Nic więc dziwnego, że Ukyo był bardzo uważny. Świdrował wzrokiem swojego podwładnego, chcąc wyłapać najmniejsze objawy kłamstwa. Nie można było takich farmazonów wymyślać i mówić całkowicie bez zająknięcia albo bez drgnięcia powieki czy wargi. Zresztą no, on sam miał przed sobą dowód. Pieczęć się aktywowała. Dotknął jej.
- Nie chciałbyś spróbować z jakąś pomocą? Na wypadek jakby coś ci odwaliło? Mogę znaleźć kogoś, kto by cię spacyfikował. - hojna oferta, ale chyba nie najgorsza. Jak bawić się samemu, to może dojść do nieprzyjemnych wypadków. Pieczęć nie zechce się zdezaktywować, mogą pojawić się kolejne konsekwencje. Czyjaś niepotrzebna śmierć. No trzeba zachowywać ostrożność.
- Im więcej takich jak ty, tym większy problem. To prawie jak kolejny Jugo. Dobrze, że chociaż aktywujesz to na własne życzenie. Bo samo się nie odpala, prawda? - właściwie to nie było to głupie założenie. Skoro dawało to pewne cechy Jugo, od Jugo pochodziło i potencjalnie mogło zmienić cię w pełnoprawnego potworka, to czemu by miało się nie aktywować samo z siebie? Jugo denerwowali się naturalnie i naturalnie tracili nad sobą kontrolę, zatem... Jeśli tutaj też było to problemem? Może warto by kogoś oddelegować do patrzenia na niego, czy czasem nie jebnie sam z siebie? Bronie masowego rażenia są problematyczne w przechowywaniu, zwłaszcza jak mają wolną wolę. Zamknąć ninja nie zamkniesz, jeszcze obróci się przeciwko tobie i zacznie mordować twoich ludzi. Jakby był zwykłym leszczem to już prędzej, ale jeśli jest silny? W takich sytuacjach lepiej budować zaufaniem, prawda?
- Może zrobiłby nam przysługę i rozpierdolił ten ich grajdołek. - prychnął na wspomnienie o Shigashi i mafiach. Cóż, subtelny sposób na pokazanie aprobaty względem tego konkretnego kawałka świata. Ukyo podszedł do szuflady i wyciągnął z niej coś w rodzaju monety. Ale na pierwszy rzut oka dało się zobaczyć, że nie jest to po prostu moneta. To odznaka. Odznaka Akolity, warto zaznaczyć. Rzucił ją nonszalancko w stronę swojego podwładnego.
- Do wymiany z twoją. I radzę nie używać tego twojego znaku w wiosce, jak chcesz się bawić. Jak już, to na zewnątrz. W odosobnionym miejscu. I poza szlakami. - dobra rada od Shirei-kana. Na wszelki wypadek, jakby komuś odwaliło na szlaku i atakował bezbronnych kupców. Albo jakby odpalił pieczątkę w mieście i zaatakował mieszkańców. No trzeba było to brać pod uwagę.

[Akaruidesu Yoake]

Spróbować z pomocą? Czy po prostu być pod nadzorem i mieć nad sobą ciągle gotowego kata? Bo tak to w tym momencie wygądało, a Ukyo nawet potwierdził to następnymi słowami, że takie osoby jak Yoake to problem. Starał się latami, by coś osiągnąć, by się pokazać, a tak jest mu to wynagradzane. Nieufnością i propozycją obserwacji. Jeśli mają wysłać kogoś na obserwację Akaruidesu, to ten ktoś musiał być silny. A w związku z tym wioska traciła nie tylko jednego zdolnego shinobi przez nieufność, ale i drugiego przez pilnowanie młodego.

- Z całym szacunkiem do tej propozycji, ale to byłoby marnotrawstwo czasu shinobi, który potrafi więcej niż łapać koty i poskramiać niewyszkolonych bandytów. - Przyszło chłopakowi coś do głowy, co mogło zapewnić tutaj pewien kompromis między pilnowaniem, a tym, by jednak ktoś miał nad nim oko. - Jednak mój dziadek, Youta, zna wszystkie moje umiejętności poza tą pieczęcią. Ciągle też nie miałbym szans w walce. Póki jestem w osadzie i mieszkamy razem, będzie miał na mnie oko, szczególnie że samemu ostatnio ma coraz mniej przydziałów. Ufam, że wyłączając mnie z walki pozostawi mnie przy życiu. - Taki układ zostawiał go pod opieką Kogo, który już jest wręcz emerytem i choć na misje wysyłany nie jest, to twardo go wyszkolił, nie raz mu przyłożył i nie będzie miał skrupułów przed powstrzymaniem chłopaka. - Ale zgadzam się, moje nowe cechy to problem i zamierzam go rozwiązać i przekształcić w atut, który możemy spokojnie wykorzystać. - Mocne słowa, ale chłopak taki miał zamiar. Jak się dobrze nauczy kontrolować tę chakrę i być może nawet osiągnie te wspomniane więcej mocy, które Han w pewien sposób im "oferował", to może rozwiąże też problem samokontroli podczas używania Pieczęci.

Na komentarz o zniszczeniu grajdołka Doko tylko się uśmiechnął. Ale potem okazało się, że miał powód do radości wewnątrz, a powagi na zewnątrz. Yoake złapał rzuconą odznakę Akoraito i przyjrzał się jej. Na to dokładnie ciężko pracował. Wyciągnął swoją odznakę Doko i rzucił ją w stronę lidera. Następnie uklęknął i podniósł swoją katanę, ponownie dając symbol wierności.
- Dziękuję, Shireikan-sama. Nie mam zamiaru używać tej pieczęci w osadzie ani poza niej, jeśli mają być tego świadkowie. Zdaję sobie sprawę z odpowiedzialności z tego brzemienia. - Powiedział i powstał. Dłoń ciągle była na pochwie miecza. Nie było zamiaru go wyciągnąć. Jeszcze się skłonił, po czym był gotowy do wyjścia. - Będę informował o moich postępach. - Dodał na zakończenie, po czym w końcu udał się do wyjścia. Zamknął rozdział Doko, ale otwierał kolejny, jeszcze trudniejszy. Rozdział Akoraito napiętnowany przez Hana.

[z/t] + timeskip z zimy 389 do aktualnego czasu (już jesień 390)