Ogrody Kinkotsu

[Ren]

Jak to jest, że zawsze w końcu wracała do Kinkotsu? Błąkając się po pustyni dla samego błąkania w końcu wysuwała się coraz dalej od stron wydzielonych dla klanu Ayatsuri (i od niedawna też Kaguya), w końcu przekraczając granicę z Atsui. Nie była tutaj już dobry szmat czasu - ostatni raz, gdy zawitała do sąsiedniej prowincji, wyprawiła się w sprawie zdobycia ziółek dla zaznajomionej z nią babuni. Tym razem jednak nie goniły ją żadne sprawy, mogła więc spokojnie przemieszczać się coraz bliżej stolicy. Trudno było jej się przed sobą do tego przyznać, ale było w tym coś ekscytującego. Dotychczas, gdy przemieszczała się po ziemiach zawładniętych przez Sabaku, poruszała się jak intruz, czując się jak nieproszony gość. Unijna polityka jednak diametralnie zmieniła krajobraz pustyni, dając jej nowe przywileje na osłodę tego, jakie życie zgotował jej znienawidzony klan. Teraz już nie musiała za wszelką cenę chronić swojego nazwiska. Dziś beduinka otoczona była protekcją unijną, a schowane w głębi jej podróżnej torby dokumenty i chusta z wyszytym symbolem słońca gwarantowały jej równość z każdym innym, kto służy pustynnemu stronnictwu. Nie była przyzwyczajona do tego, że ma prawa i przywileje. Choć nie była zachwycona obecną sytuacją, co odczuła szczególnie po spotkaniu z liderką Kaguya, to nie mogła udawać, że nie ma to paru jaśniejszych stron.
Dzień w Kinkotsu spędziła w sumie na bezsensownym szwendaniu się tu i ówdzie. Obeszła znane i nieznane uliczki, zajrzała do paru sklepików, gdzie kupcy oferowali towary z najdalszych części kontynentu, obejrzała stragany uginające się od drażniących nozdrza przypraw. Ostatnimi czasy udało jej się przyoszczędzić trochę grosza, co było dla niej równie nowym doświadczeniem, jak odzyskanie statusu obywatelki, ale nie mogła się zmusić do tego, by popuścić choć trochę pasa i kupić cokolwiek, co nie było jej w tej chwili niezbędne.
Lato w pełni mogło być nieprzyjemne w chłodniejszych częściach kontynentu, a co dopiero na Samotnych Wydmach. Im bliżej było południa, tym bardziej puste stawały się uliczki Kinkotsu. Niektórzy kupcy wręcz zamykali na ten czas swoje lokale, chcąc przeczekać najbardziej gorące godziny dnia, gdy utarg i tak był niski. Ren, ubrana od stóp do głów w białe szaty, które chroniły ją przed językami słońca, była w stanie znieść o wiele więcej niż typowy mieszczuch chroniony chłodem bijącym od zimnych ścian piaskowca, ale i ona musiała skapitulować w momencie, gdy gorejąca gwiazda sięgnęła zenitu. Jej kroki naturalnie skierowały się w stronie tutejszego parku, gdzie zaskakująco bujna jak na tutejsze warunki roślinność stanowiła azyl dla znużonych upałami spacerowiczów. Ogrody Kinkotsu wręcz eksplodowały zielenią wśród monotonnej architektury miasta. Ren leniwie przemieszczała się jedną z parkowych alejek, przygryzając falafela resztkę, którego kupiła w jednym z tutejszych straganów. Miał odświeżający posmak zmielonych liści mięty.
Słońce było bezlitosne nawet dla cholernie wytrzymałej beduinki. Kaguya nie mogła już ani chwili dłużej cieszyć się pięknem zadbanych ogrodów, bo bijące z nieba ciepło zaczęło wręcz ją przygniatać i męczyć, grożąc widmem odwodnienia lub udaru. Ren zeszła z wyłożonej jasnym kamieniem alejki, przechodząc na miękką trawę (ile złota radni musieli przeznaczać na utrzymanie zieleni w takim stanie?), znajdując punkt, gdzie rozłożysta akacja rzucała kojący cień. Tam przysiadła na ziemi na uboczu, kawałek od innych bywalców ogrodów, i odwinęła materiał z głowy, by odgarnąć ciemne włosy ze zroszonego potem czoła. Nie miała nic do roboty, nie spieszyła się nigdzie. Mogła więc po prostu przeczekać najgorsze godziny tutaj, w centrum Kinkotsu. Opadła grzbietem na podłoże, przymykając ślepia. Było… dziwnie. Nie musiała trzymać ochronnej gardy, nie musiała ważyć każdego słowa. Tatuaż na czole, tak jasno i klarownie identyfikujący ją jako członkinię kościanego klanu, nie zagrażał jej teraz niczym. Ren parsknęła pod nosem. To był chyba pierwszy raz od lat, gdy mogła tutaj czuć się jak u siebie. Szkoda tylko, że to wszystko nie należało do jej ludzi. Szkoda tylko, że to wszystko było jedną pieprzoną pomyłką.

[Mayū]

Nikogo nie powinno dziwić, że lato na pustyni bywa cholernie trudne do zniesienia. Zdziwiłaby za to skala tego, jak bardzo słoneczny żar podczas najgorętszej pory roku wpływa na codzienne życie mieszkańców pustynnych osad. Chociaż wyraźnie zmniejszony ruch na ulicach Kinkotsu w okolicach południa był raczej codziennością i zaledwie nieliczni wyrywali się, by załatwiać jakiekolwiek sprawunki w tych godzinach, to w porze letniej osada zdawała się na parę godzin wymierać. Śmiałkowie, którzy brawurowo twierdzili, że żaden gorąc nie jest im straszny, błyskawicznie wracali do swoich domów już po paru dłuższych chwilach spędzonych w promieniach zenitującego słońca, zaś kupcy oraz właściciele knajp przerywali swoją działalność, by oddać się popołudniowemu odpoczynkowi. Aktywność mieszkańców w okolicach południa miała tylko jeden cel — jak najszybciej znaleźć się w chłodnym, zacienionym pomieszczeniu, by móc w nim przeczekać aż do wczesnego wieczora.
Mayū natomiast się w tym trybie życia doskonale odnajdywała i nie widziała żadnego problemu w tym, że parę godzin w ciągu dnia mogła przeznaczyć wyłącznie na relaks lub, jeśli odpoczywanie wreszcie jej się znudziło, zajmowanie się niezbyt istotnymi bzdurkami, na które nie miała czasu w innych porach dnia. By móc w miarę sprawnie funkcjonować na pustyni, każdy jej mieszkaniec musiał przyzwyczaić się do dość specyficznej organizacji czasu w ciągu dnia. Nastolatka, podobnie jak reszta obywateli Kinkotsu, starała się wstawać bardzo wcześnie rano, by załapać się na parę chłodniejszych godzin, które zezwoliłyby na komfortową pracę. Wiedząc, że jakiekolwiek obowiązki należałoby przerwać aż do późnego popołudnia, wyrobiła sobie nawyk kończenia wszystkich powinności przed południem — nawet jeśli miałoby to oznaczać budzenie się o świcie, a następnie wielogodzinną harówkę. Zbyt ceniła wolne, spędzone na mieście wieczory… a poza tym, hej, przecież zyskała rangę Akoraito! Zasłyszała gdzieś, że ludzie sukcesu ponoć wstają wraz z pierwszymi promieniami słońca, a Mayū to całkowicie wystarczyło, by wreszcie zrezygnowała z leniwych poranków. Oczywiście zdarzały się i takie dni, gdy wylegiwała się w swoim umoszczonym poduszkami łożu, nie bacząc na późną godzinę, ale było ich zdecydowanie mniej niż przed tak długo wyczekiwanym awansem.
Dlatego także i tego dnia nastolatka wstała o godzinie tak wczesnej, że jeszcze parę miesięcy temu najpewniej uznałaby ją za środek nocy. Tym razem jednak powodem jej rychłej pobudki nie były katorżnicze treningi, a wydarzenie o znacznie przyjemniejszym anturażu. Tym wydarzeniem był kolejny dzień targowy, a raczej przedstawienie nowych, zagranicznych dóbr w ofercie zaprzyjaźnionego z jej ojcem kupca, na które Mayū, ze względu na swój wysoki status, również dostała zaproszenie. Aż do samego wyjścia nie wiedziała, czy w ogóle miałaby ochotę zarówno na opuszczanie pokoju, wiedząc, że prawdopodobnie zostanie zmuszona do pałętania się po mieście podczas górowania słońca, jak i na samo uczestniczenie w niecodziennym targowisku. Iść? Nie iść? Wysłać służkę? A co, jeśli kupiłaby nie to, czego akurat zażyczyła sobie rozkapryszona nastolatka? O tym, że koniec końców jednak skorzystała z zaproszenia, przesądziło przede wszystkim to, że wydarzenie miało się odbyć w pomieszczeniu, a nie na pełnym słońcu. Inną sprawą było też to, że w ofercie kupca miały się znaleźć egzotyczne — co dla Mayū znaczyło po prostu tyle, że pochodziły spoza Samotnych Wydm — owoce, na które od dłuższego czasu miała chętkę. Idąc na miejsce, nie myślała, oczywiście, o samym zakupie tychże przysmaków. Chciała jedynie rozeznać się w ofercie, złożyć zamówienie, a następnie tragarze przynieśliby skrzynie z owocową zawartością pod samiutkie drzwi posiadłości jej ojca.
Spotkanie z handlarzem nie trwało krótko, bo nieco ponad dwie godziny, podczas których wraz z innymi bogatymi mieszkańcami Kinkotsu przeglądała wszystkie mniej lub bardziej egzotyczne dobra, które zaprezentował gospodarz tego wydarzenia. Zakupiła przy okazji parę nieprzydatnych, ale i cholernie drogich bibelotów, które były na tyle kompaktowe, by mogła je wcisnąć do swojej podręcznej torby. Pod koniec jeszcze złożyła zamówienie na kosze z zagranicznymi owocami, na co kupiec zareagował na tyle ekstatycznie, że poprosił nastolatkę o wzięcie paru z nich już teraz, za darmo. Po części z wdzięczności, że dziewczyna zdecydowała się przekazać mu całkiem sporą sumkę, ale zapewne też licząc, że po zasmakowaniu w zagranicznych owocach zamówi ich jeszcze więcej. Mayū, z początku odmawiając przyjęcia prezentu, ostatecznie uległa prośbie kupca i przyjęła od niego wcale niemały kosz zawierający, między innymi, cytrusy prosto z Antai oraz śliwki shinrinki, które już od dłuższego czasu starała się zakupić, a które na pustynnych terenach były niemal nie do zdobycia.
Było już wczesne popołudnie, gdy zadecydowała o powrocie do domu. Ze względu na to, że o tej porze promienie wciąż nieprzyjemnie parzyły jej delikatną skórę, czmychała od cienia do cienia, taszcząc ze sobą ten cholerny kosz, który powinien nosić jeden z licznych służących jej ojca. Ktokolwiek, ale nie ona! Całkowicie jej wystarczyło, że na co dzień musiała dźwigać na swoich barkach wypełnioną złotem gurdę, którą, na szczęście, tego dnia zostawiła w domu. Czy czuła się zbyt pewnie? Możliwe. Była przekonana, że poradziłaby sobie w każdej sytuacji. Nawet jeśli miałoby to oznaczać wyciąganie naprędce złota spod ziemi, bo akurat nie miała nastroju na obciążanie swoich pleców całkiem sporych rozmiarów, glinianym naczyniem.
Tym przyjemniejszym akcentem powrotu do domu było to, że aby się do niego dostać, mogła skrócić sobie drogę idąc przez Ogrody, które bez wahania określała jednym ze swoich bardziej lubianych miejsc na mapie Kinkotsu. Monotonia pustynnego krajobrazu zdawała się wręcz wyostrzać zieleń tutejszej flory, która swoją intensywnością wabiła znudzone dziewczę, zajmując ją na tyle, by zatrzymała się w parku na parę chwil. Lubiła to miejsce też z innego, już bardziej przyziemnego powodu — Ogrody znajdowały się w pobliżu dzielnicy zamieszkiwanej przez możnych Kinkotsu, więc nie dość, że były blisko posiadłości jej ojca, to jeszcze spacerowiczami były zazwyczaj osoby o równie wysokim statusie, co ona. A przynajmniej łudziła się, że tak było. Chociaż mogłaby się wymawiać, Mayū wciąż była dość uprzedzona i zdecydowanie wolała dzielić przestrzeń z kimś, kto pochodziłby z jej środowiska. Zanim jednak postawiła kroki na jasnym kamieniu, który wykładał ścieżkę przecinającą Ogrody, zakupiła w niewielkim kramiku sok z granatu — ten zaserwowany został w wydrążonej połówce kokosa, co nie miało właściwie żadnej innej funkcji, oprócz tej estetycznej. I chociaż kosz wypełniony owocami ciążył jej niezmiernie, nie była bowiem przyzwyczajona do dźwigania ciężaru wyłącznie na jednym ramieniu, przystanęła pod rozłożystą akacją, korzystając z rzucanego przez nią cienia. I, cóż… rozkoszowała się chwilą. Popijała powoli swój cierpki napój, przesuwając leniwie wzrokiem po koronach drzew.
Jakież to szczęście, że nie było w okolicy nikogo, kto mógłby jej przeszkodzić!

[Ren]

Jakież to szczęście, że nie było w okolicy nikogo, kto mógłby jej przeszkodzić! Miękka, starannie wystrzyżona trawa - która zapewne nie była przeznaczona do tego, by się na niej pokładać, ale to akurat nie stanowiło dla Ren żadnego problemu - pozwalała odpocząć jej spiętemu grzbietowi, stopniowo uwalniając nagromadzone w ciele napięcie. Kaguya splotła dłonie pod swoim karkiem, zatrzymując spojrzenie na moment na prześwitującym między wypalonymi słońcem liśćmi jasnym niebie, a potem przymknęła ślepia. Nadal czuwała, nie wyzbywając się swoich wypracowanych przez lata nawyków, ale trzeba przyznać, że to był jeden z tych nielicznych momentów, gdy dawała sobie po prostu odpocząć. Ludzi nie było tutaj zbyt wiele i nie wchodzili sobie w drogę, dzieląc się tą przestrzenią dającą ucieczkę od nieznośnego skwaru, jaki lał się z nieba. Było zaskakująco cicho jak na samo centrum ruchliwej osady; na czas górowania słońca życie w pustynnych osadach potrafiło wręcz zamrzeć na moment, by wrócić do rozgorączkowanego tempa z momentem, gdy ostre promienie słońca zaczynały choć trochę odpuszczać. Ciszę przerywał czasem jedynie świergot jakiegoś niezmordowanego gorącem ptaszyska, które przyczaiło się przy jednym z kramików z przekąskami, częstując się bez skrępowania okruszkami i drobnymi odpadkami. Gdzieś za swoją głową, kawałek dalej, Ren mogła słyszeć brzęczenie przedwcześnie rozpoczynającej swój koncert pojedynczej cykady. Okoliczności przyrody były wręcz nad wyraz malownicze.
Sielankę burzył jedynie jeden detal, początkowo na tyle odległy, by można było go zignorować. Rytmiczne stukanie obcasów o kamień, którym wyłożone były alejki parku, z każdą kolejną sekundą stawał się coraz donośniejszy, skutecznie utrudniając Kaguyi cieszenie się przeciągającą się sjestą. Nie zamierzała jednak poświęcać zbyt wiele uwagi źródłu dźwięku, akurat rozkoszując się rzadkim lekkim podmuchem wiatru, który odczuła na skórze swojej ogorzałej twarzy. Jednak z momentem, gdy zdała sobie sprawę, że dźwięk urwał się zaraz przy akacji, pod którą akurat spędzała to parne popołudnie, uniosła leniwie jedną powiekę, kątem oka mierząc odkryte i równomiernie opalone nogi właścicielki obuwia na obcasie, która przystanęła w cieniu nieopodal. Na moment zatrzymała dłużej wzrok na złotym łańcuszku zdobiącym kostkę spacerowiczki, który migotał w słońcu.
Beduinka znów przymknęła powieki, nie zawracając sobie dłużej głowy jakąś przypadkową pannicą. A potem otworzyła oczy raz jeszcze, tym razem czujniej niż wcześniej.
Sabaku Mayu była ostatnią osobą, jaką spodziewała się, że napotka podczas jednodniowego wypadu do Kinkotsu. Samo to, że trafiły na siebie na samym środku niczego, gdy każda z nich wypełniała swoje obowiązki wobec swoich pobratymców, zakrawało już o cud. Choć złota biżuteria była dość popularna w tych stronach, to błyskotka na nodze pannicy wydała się Ren już nadmierną ekstrawagancją, skłaniając ją do sprawdzenia swoich podejrzeń. I faktycznie – zadziorna pannica Sabaku, która najwyraźniej w gwiazdach miała zapisane pojawianie się na ścieżkach, którymi kroczyła beduinka, właśnie stała tuż nieopodal Kaguyi, w jednej dłoni dzierżąc połówkę kokosowej skorupy, a drugą rękę uginając pod ciężarem kosza wypełnionego czymś, czego Ren z zajmowanej perspektywy dojrzeć nie mogła. Kaguya zaklęła w duchu. Czy Samotne Wydmy naprawdę były dla nich dwóch za małe? Niewiele by brakowało, że Ren poczułaby się winna, że ją tak nachodzi. Na razie jednak, na szczęście, niewidzące spojrzenie dziewczyny błądziło gdzieś w przeciwnym kierunku, omijając beduinkę.
Przez moment Ren ważyła swoje opcje – mogła przeczekać to spotkanie, licząc na to, że Sabaku jej nie dostrzeże i ruszy prędzej czy później w swoją stronę. Tutaj jednak pojawiało się ryzyko, że Mayu jednak w końcu oderwie spojrzenie od korony drzewa naprzeciw i zorientuje się, na kogo – o zgrozo - znów trafiła, co zapewne skończyłoby się jakimiś kąśliwymi uwagami, które Kaguya uważała za zupełnie w tym momencie zbędne. Przewidując jej humorki (a, choć może nie znały się zbyt dobrze, Kaguya zdążyła już odczuć na własnej skórze) Mayu pewnie zarzuci Ren to, jakoby miała ją śledzić, a tego zdecydowanie chciała uniknąć. Beduinka westchnęła ciężko, wiedząc, że musi ją zaczepić – w końcu ten, kto miał inicjatywę, miał też przewagę. W dodatku gdzieś tam w głębi kości miała trochę ochotę nawiązać tutaj kontakt z kimś, kogo może nie określiłaby jako znajomą, ale… mimo wszystko miała okazję poznać. I, choć nie miała ochoty tego przed sobą przyznać, to zawsze, gdy napotykała Mayu na swojej drodze, miała chęć choć przez moment pociągnąć ją za warkocz.
- Masz piach w tym koszyczku, dziewczyno? – zagaiła wreszcie dziewczę zaczepnie spod akacji, tym razem podnosząc spojrzenie na jej gładką buzię, jeśli raczyła się odwrócić. Choć chciała zachować neutralny wyraz twarzy, to na jej wargach przez chwilę zabłąkał się zadziorny uśmiech.

[Mayū]

Nawet nie pamiętała, kiedy ostatnio mogła sobie pozwolić na tak beztroską chwilę, spędzoną w pełni na czynności pozornie tak bezużytecznej, jak obserwowanie delikatnego, wywołanego przez wiatr poruszenia wśród koron pobliskich drzew. Grafik Mayū, chociaż sprawiała wrażenie osoby cierpiącej raczej na nadmiar wolnego czasu niż niedostatek, zazwyczaj był całkiem napięty. Pomijając już kwestię spełniania swoich obowiązków jako kunoichi rodu Sabaku, samodoskonalenia oraz przyswajania tajników manipulacji chakrą, była również dziedziczką fortuny jej ojca, a także jego przedstawicielką na oficjalnych przyjęciach równie wysoko postawionych osób oraz doradczynią, jeśli tylko zaszła taka potrzeba. Nastolatka, mimo swojego młodego wieku, musiała się wcielać w wiele różnych ról, co było równie ciekawe, co wyczerpujące. Nie dało się również ukryć, że dziewczę poświęcało również całkiem sporo czasu na to, by jej powierzchowność prezentowała się wystarczająco dobrze. Jedni mogliby powiedzieć, że mogłaby zamiast tego zająć się czymś bardziej pożytecznym, ale Mayū odparłaby na to, że jeśli coś dawało jej profity, to było dla niej wystarczająco pożyteczne. Nie dało się ukryć, że chociaż nastolatka dość zręcznie posługiwała się słowem, to bez dbania o utrzymanie miłej dla oka aparycji zapewne nie naciągnęłaby zaznajomionych z jej ojcem kupców do przygotowania specjalnych ofert na najlepsze produkty, które mogliby nabyć wyłącznie członkowie jej rodziny. A może zbyt nisko ich oceniała? Może to jednak nie miało żadnego znaczenia? Cóż, nawet jeśli nie, to przynajmniej nie zaszkodziło. Poza tym, nie ukrywajmy, Mayū uwielbiała wszystkie urodowe rytuały — zaczynając od długich kąpieli z najróżniejszymi olejkami, przez wcieranie w twarz własnoręcznie ukręconych kremów, a kończąc na naznaczaniu powiek oraz ust barwnikami. Nie ulegało wątpliwości, że te zabiegi wręcz musiały zabierać jej całkiem sporą część dnia. Dlatego też, jak już zostało wspomniane — Mayū była cholernie zajętym człowiekiem.
A jednak dzisiaj, stojąc w cieniu sporych rozmiarów akacji, sączyła powoli sok z cząstkami granatu, zastanawiając się, które ze znajdujących się w parku drzew powinna zasadzić w ogrodzie posiadłości należącej do jej ojca. Większość pustynnej roślinności — tej o grubych, mięsistych liściach oraz wysuszonych na wiór gałęziach — zdążyła już jej zbrzydnąć na tyle, że z chęcią ujrzałaby w pobliżu swojego domu te świeższe odmiany. Żywsze, delikatniejsze, poruszające się na wietrze ze zdecydowanie większą finezją niż krzewiaste cyprysy. Zamyśliła się na dłuższą chwilę, spoglądając na przekwitające, akacjowe kwiaty, które wciąż swoją mdłą słodkością drażniły jej nozdrza — ale w ten przyjemny sposób, który tylko zachęcał do umieszczenia tego gatunku drzewa tuż pod oknami jej pokoju, by raz do roku budził ją swoim zapachem.
I może kontynuowałaby swoje niezwykle istotne rozważania nad ukwieceniem swojego ogrodu, gdyby nie niepokojąco znajomy, dość niski głos, który rozbrzmiał gdzieś za jej plecami. Jakie było prawdopodobieństwo, że, wyjątkowo wybierając drogę do domu prowadzącą przez Ogrody, mogła natknąć się akurat na tę osobę? Jaka była szansa, że ze wszystkich miejsc w Kinkotsu, ta osoba zadecyduje akurat o przyjściu do tego, w którym akurat znalazła się młoda Sabaku? Zerowa. Odczekała parę chwil, zanim obróciła wreszcie głowę w stronę źródła głosu. Brwi dziewczęcia, dotychczas ułożone w neutralnym, zrelaksowanym bezwyrazie, teraz ściągnęły się błyskawicznie. Spojrzenie złotych ślepi zatrzymało się na jej twarzy, niemal świdrując dziurę w jej czaszce swoją intensywnością.
— Kaguya — wysączyło się z jej wykrzywionych ust, obnażając na głos tożsamość przybyszki. Chociaż ulokowany w zgięciu łokcia kosz z owocami zaczynał jej ciążyć, wraz z ujrzeniem przedstawicielki kościanego klanu wyprostowała się, dając jej bardzo wyraźnie znać, że dźwiganie go wcale nie sprawiało jej żadnych problemów. Parsknęła tylko w odpowiedzi na jej pytanie, zamaszyście odrzucając czarne pukle do tyłu. Nie udało jej się za pierwszym razem zarzucić całego włosia, więc, zanim wdała się z tą cholerną Kaguyą w bardzo niepotrzebną polemikę, odgarnęła jeszcze pozostałe z przodu kosmyki.
— Śledzisz mnie? Naprawdę masz na moim punkcie aż taką obsesję? Ta cała Unia zbyt wam — i mówiąc to, miała na myśli kolektywnie cały ród Kaguya — sprzyja. Nie czujecie bata nad głową, więc nie macie co ze sobą zrobić. Lenicie się całymi dniami i łazicie bez większego celu to tu, to tam, bo przecież nikt już wam nie zagrozi. A do tego nie jesteście zbyt przyzwyczajeni, mam rację? — wygłosiła swój krótki monolog z odpowiednio wysokim poziomem zaczepności w głosie, wskazując palcem na wylegującą się na świeżutkiej, zieloniutkiej trawce nomadkę. Sprawiała wrażenie tak bardzo zrelaksowanej, że aż zaczynało ją to irytować. Kiedy spotkały się ostatnim razem — a było to już całkiem dawno, bo wtedy, gdy pojmała członkinię mafii na plantacji ziół — Kaguya zdawała się być dużo bardziej zastraszona i czujna. Zabrała, czego potrzebowała, po czym zwinęła się szybciutko do swojej wynędzniałej wioski, by przypadkiem ktoś nie przysporzył jej żadnych kłopotów. Rozanielony, pozbawiony trosk wyraz twarzy kościanej pielgrzymki jednoznacznie potwierdzał, kto tak naprawdę najbardziej skorzystał z tych wszystkich przywilejów, które gwarantowało przystąpienie do Unii.
Uchyliła rąbek jasnego płótna, którym przykryty został kosz z owocami, pozwalając jej na ułamek sekundy do niego zajrzeć i zidentyfikować zawartość.
— Chcesz śliwkę? — spytała jakże dobrotliwie, by już zaraz potem ponownie zasłonić owoce materiałem, jeszcze zanim Ren zdążyła zareagować. — Żartowałam. Nic nie dostaniesz — dodała szybko, wyginając kąciki ust w złośliwym grymasie. No chyba ta głupia Kaguya nie myślała, że Mayū naprawdę przyszłoby do głowy poczęstowanie jej towarem tak luksusowym, jakim w tym rejonie były shinrińskie śliwki? Jeżeli poczuła się rozczarowana, to była sama sobie winna. Nie dla Kaguyi, dla Sabaku to.

[Ren]

Zanim otrzymała jakąkolwiek reakcję ze strony dziewczęcia tak obwieszonego lśniącą biżuterią, że Ren za taką ilość złota mogłaby życie sobie ułożyć na nowo, minęło parę sekund, które Ren odczuła jakby ciągnęły się w nieskończoność. Mayu odczekała parę chwil, podczas których Kaguya za nic nie mogła ocenić, co działo się w okrytej grubym włosiem głowie pannicy. Może próbowała połączyć głos z twarzą? W końcu ich dotychczasowe spotkania były raczej krótkotrwałe. A może, tak jak sama beduinka wcześniej, była odrobinę wyprowadzona z równowagi faktem, że znowu skrzyżowały się ich drogi, mimo tego, że szansa na to była dość nikła?
Mayu nie sprawiała wrażenie zachwyconej przypadkowym spotkaniem swojej starej znajomej. Cóż – nie to, by wyciągając do niej rękę Kaguya spodziewała się wylewnego powitania i zaproszenia na wspólny spacerek po tutejszych malowniczych alejkach. Inicjatywa z jej strony była głównie profilaktyczna – lepiej zaskoczyć ją niż dać się zaskoczyć jej, szczególnie, że Mayu wpadła na nią na własnym terenie. Uniosła nieznacznie jedną brew, czując na sobie jej przenikliwe spojrzenie, a potem pozdrowiła ją kiwnięciem głowy.
- Ren. Jesteśmy po imieniu – poprawiła ją dość cierpliwie, starając się ignorować to, że urocze dziewczę zdecydowało się wszem i wobec poinformować wszystkich spacerowiczów o tym, z jakiej rodziny wywodziła się beduinka, co mogło ściągnąć na nią trochę niepotrzebnej uwagi. Udało jej się na nią nie warknąć, ale trzeba przyznać, że przez moment miała ochotę ją zadusić własnymi rękami. Nie to, by wstydziła się swojego pochodzenia, ale choć Unia wyrównała przymusem status wszystkich tworzących ją rodów, to Kaguya dobrze wiedziała, że to, co zapisane w prawie, nie musi mieć odzwierciedlenia w sercach tych, którzy tym prawem zostali z dnia na dzień objęci. A w tym, co robiła Mayu, nie było krzty naiwności i przypadkowej niezręczności, a jedynie czysta premedytacja. I może nawet odrobina sadyzmu?
Nie miała nawet okazji odpowiedzieć na zarzut tego, jakoby miała z upodobaniem śledzić zapewne niezbyt obfitujące w wydarzenia życia miejskiej panienki, bo dziewczę natychmiast kontynuowała swój wywód o tym, jak powstanie Unii Samotnych Wydm sprawiło, że tryb życia kościanego klanu stał się iście gnuśny. I w tym przypadku Ren musiała wspiąć się na wyżyny swojej psychicznej wytrzymałości, tym bardziej, że wysłuchiwanie takich mądrości w rzadkim momencie, gdy miała akurat okazję wyciągnąć się pod drzewem i zasmakować chwili nieskrępowanej wolności, było szczególnie drażniące. Pozwalając więc Mayu dalej perorować Kaguya podniosła się do mniej zrelaksowanej pozycji siedzącej, by wreszcie podeprzeć się szorstką dłonią o ziemię i dźwignąć swoje ciało, nie chcąc już ani chwili dłużej pozwalać pannicy patrzeć na siebie z góry – i dosłownie, i w przenośni. A potem podeszła do dziewczyny Sabaku.
Prawda jest taka, że Mayu straciła jej uwagę w momencie, gdy wspomniała o tym, że nikt im już nie zagrozi. Bo faktycznie, unijne przywileje zapewniały jej rodowi nowy status, który chronił ich przed nadużyciami ze strony tych, którzy doprowadzili do ich wieloletniego wygnania, co zapewne miało na celu uzasadnienie despoty Jou w dalszym ciągu dyrygującego pozostałymi przywódcami pustynnych rodów. Ale brak zagrożenia miał jeszcze drugie dno – teraz myśli Kaguyi zaprzątał brak gurdy na plecach złotookiej dziewczyny, która przy ich ostatnim spotkaniu zaprezentowała jej się nie tylko jako rozbestwiona bogaczka, ale także jako całkiem imponująca swoimi zdolnościami kontroli piachu kunoichi. Owszem, Mayu była na swoim (niestety) terenie, więc mogła się czuć tu rozluźniona, ale w odróżnieniu od szkolonej w tańcu Ren jej ciało samo w sobie nie było jej najskuteczniejszą bronią. Ren nie mogła więc od siebie odpędzić tej natarczywej myśli – a gdyby? Gdyby tak spróbować? Czy w ten sposób mogłaby wreszcie poczuć, że w końcu choć trochę wyrównała rachunki?
Gorąco uderzało jej do głowy, a wraz z nim mocny zapach przypominających kadzidło perfum, który unosił się wokół gderającego dziewczęcia. Mayu w tym czasie, niezrażona niczym, zaprezentowała swojej rozmówczyni zawartość swojego koszyczka, niedbałym ruchem odgarniając wzorzystą szmatkę, która okrywała owoce. Ren, mimo tego, że często kręciła się po różnych targach i bazarach, sprzedając i kupując, nigdy wcześniej nie widziała czegoś podobnego – drobnego i fioletowego owocu o gładkiej skórze. Odruchowo wyciągnęła dłoń w stronę koszyka, ale w tym momencie dziewczę znów schowało przed nią swoje zakupy zaborczo. To był moment, gdy chwilowa dekoncentracja momentalnie opuściła Kaguyę, sprowadzając na ziemię i zostawiając miejsce tylko i wyłącznie dla rozdrażnienia.
- Nic od ciebie nie chcę – obruszyła się, ponownie naciągając na głowę jasny materiał swojego zmęczonego życiem wdzianka. – Handlujesz tutaj? Godne podziwu. Sądziłam, że z ciebie taka panna z towarzystwa, co się nie brudzi pracą, a tu albo łapiesz węże w ruinach daleko od cywilizacji, albo kupczysz. Nie przestajesz mnie zadziwiać. Ile byś chciała za jedną... Jak się nazywał ten owoc? – Teraz, gdy została uświadomiona, że Mayu ma talent do kontroli złota, zaczęła podejrzewać, że gustowne błyskotki, jakimi ozdabiała się pannica, mogły być zwykłą mistyfikacją. Kto wie? Może dziewczyna swoim zachowaniem maskowała problemy w rodzinie? Taki tryb życia w końcu kosztuje. Ren sięgnęła do torby na swoim grzbiecie. Ostatnio powodziło jej się zdecydowanie lepiej niż kiedykolwiek - awans, sakiewka cięższa niż zwykle. Czy chciała się popisać przed dziewczyną? A w życiu! No, może trochę.

[Mayū]

Chociaż zwykle w słowach nastolatki nie było miejsca na przypadek, tak podczas spotkania z przedstawicielką szczepu rodu, który jeszcze do niedawna był jej wrogi, musiała być jeszcze bardziej świadoma, jaki skutek mogła wywołać swoimi wypowiedziami. Dlatego też nie powinno dziwić, że wywołanie Ren po jej rodowym nazwisku także miało swoją funkcję — a funkcją tą było obwieszczenie wszystkim obecnym w Ogrodach, więc również i znajdującej się nieopodal straży, że w parku przebywała, jak określała ją sama Mayū, nieobliczalna Kaguya. I nie było w tym stwierdzeniu nic osobistego, bowiem panienka Sabaku uznawała każdego kościanego klanowicza za jednostkę do pewnego stopnia dziką oraz trudną do rozczytania. W jednej chwili mogła prowadzić z nią mniej lub bardziej przyjazny dialog, a w drugiej już unikać wykonanego z kości ostrza; jeszcze nie tak dawno sama była świadkiem stylu walki, którym posługiwała się beduinka i musiała przyznać, że był to styl niezwykle chaotyczny, wręcz barbarzyński. Może i pozbawiony klasy, ale też zaskakująco skuteczny, więc, skoro już zdecydowała się na opuszczenie domu bez dźwigania gurdy na plecach, musiała poinformować wszystkich spacerowiczów o potencjalnym zagrożeniu. Pomimo tego, że nie miała zbyt dobrych wspomnień z funkcjonowaniem straży porządkowej, to jednak wiedziała, że poradziliby sobie ze spacyfikowaniem początkującej Kaguyi. Bo przecież niemożliwością byłoby, że ta Kaguya miałaby taką samą rangę, jak jej pochodząca z rodu Sabaku rówieśniczka, prawda?
— Jesteśmy? Od kiedy? Ja nie jestem — odpowiedziała stanowczo, spoglądając na nią spod zmrużonych powiek. Tego jeszcze brakowało, by zgodziła się na spoufalanie z jakimiś Kaguyami! Nie przypominała sobie, by kiedykolwiek z jej ust padło imię kościanej nomadki. Nawet nie myślała o niej — a swoją drogą, to ogólnie nie zaprzątała sobie zbyt często głowy jej osobą — jako o kimś, komu w ogóle nadano jakieś imię. Była Kaguyą. To ją całkowicie określało. Mayū mogła ją bardzo wygodnie zaszufladkować do grona osób, z którymi nie chciałaby mieć do czynienia. I chociaż Unia narzuciła pewne zasady, według których musiała grać oraz które musiała akceptować, to jednak nie była w stanie zmienić prywatnego podejścia każdej z osób wchodzących w skład tego przedziwnego politycznego tworu.
Stłumiła w sobie chęć cofnięcia się o pół kroku, gdy Ren dźwignęła z podłoża swoje wcale nie tak drobne ciało, już chwilę potem zmierzając w jej stronę. Mayū absolutnie nie była kimś, kogo było łatwo przestraszyć, musiała jednak przyznać, że wysokość drugiej — o czym zdarzało jej się zapominać — nastolatki była całkiem imponująca. Dotychczas starała się utrzymywać ją na dystans, dzięki czemu mogła uniknąć porównywania się z nią wzrostem. Teraz jednak, gdy przystanęła tuż obok, zauważyła z nieskrywanym oburzeniem, jak spora różnica ich dzieli. I chociaż Mayū sama nie należała do najniższych dziewcząt, to wciąż czuła pewną frustrację… jakkolwiek absurdalne by to nie było. No bo czym karmili tę cholerną Kaguyę, że tak wyrosła? Czy w ich wioskach przebywały jakieś znachorki, które znały przepisy na specyfiki pobudzające wzrost?
Łypnęła na nią podejrzliwie, przy okazji badając wzrokiem tę ogromną płachtę, którą z upodobaniem pielgrzymka nakładała na siebie za każdym razem, gdy było dane im się spotkać. Ukrywała tam jakąś broń? Cholera wie, czego spodziewać się po Kaguyach.
Zauważywszy, że spod jasnej tkaniny okrywającej jej ciało zaczyna wydostawać się jej chciwa na śliwki ręka, aż zaśmiała się głośno. Postarała się, by jej śmiech jednoznacznie wskazywał na to, że śmiała się z niej, a nie z nią.
— Ależ oczywiście, że nie chcesz. Sięgnęłaś tak szybciutko, bo chyba jeszcze niedawno nie widziałaś jedzenia za często, prawda? To zrozumiałe. I całkiem przykre. — Westchnęła teatralnie, po czym chwyciła jasny materiał z zamiarem przykrycia nim koszyka. Zanim jednak ostatecznie go zakryła, zręcznym ruchem wyciągnęła zeń pojedynczy owoc. — Ale wiesz co? Zrobiło mi się ciebie całkiem żal, więc niech już będzie, możesz sobie wziąć jedną. Trzymaj — przerwała na moment, by podrzucić śliwkę w jej kierunku. Nie dbała o to, czy Ren zdążyłaby ją chwycić, czy też nie, więc jeśli nie zareagowałaby z odpowiednim refleksem, śliwka najpewniej rozbryzgnęłaby się w niezbyt estetyczną plamę na materiale jej białej narzutki.
— Tylko się nie przyzwyczajaj, więcej ci nie dam — ostrzegła ją z wyraźną powagą w głosie, by ta przebrzydła Kaguya zrozumiała, jak wielkie szczęście właśnie ją spotkało. Oto dostała śliweczkę od wielkiej pani! Całkowicie za darmo! Ren pewnie nawet nie zdawała sobie sprawy, ile w Kinkotsu może kosztować taka śliwka; zapewne nie byłaby w stanie nawet wyobrazić sobie takiej sumy.
— Miło cię było widzieć. Tak naprawdę, to nie było, ale nie spodziewałam się, że wciąż żyjesz. A teraz wybacz, ale muszę wrócić do domu, bo chcę już zjeść parę śliwek. Pewnie nigdy nie widziałaś takich na oczy, co? — spytała z nikłym zainteresowaniem, nawet na nią nie patrząc. A skoro jej oczy nie były skierowane w jej stronę, to, niestety, umknęło jej, że Ren chciała pochwalić się zawartością swojej sakiewki. Może to i lepiej. Gdyby tylko Mayū zobaczyła te biedne parę monet, które Kaguya uważała za swoją fortunę, to z całą pewnością by ją wyśmiała… już po raz kolejny tego dnia.
— Nie rozgaszczaj się za bardzo, nie jesteś u siebie. No, to pa — rzuciła dość lekko, jednak jej czujne oczy uważnie śledziły każdy ruch beduinki. Nie mogła do końca stwierdzić, co było nie tak z aurą, którą emitowała jej rówieśniczka, ale z całą pewnością coś niepokojącego działo się w jej głowie. Oszalała już do reszty, przebywając całymi dniami w samotności na pustynnym pustkowiu? Niezależnie od tego, co było powodem tych nienaturalnych pauz w jej wypowiedziach oraz lekko nieobecnego spojrzenia, nie chciała ryzykować. Nie wątpiła w to, że poradziłaby sobie w przypadku walki bez wspomagania się złotem z gurdy, ale czy chciała się w tym momencie tak testować? Niekoniecznie.
Uniosła delikatnie rękę w geście pożegnania, po czym kontynuowała wolnym krokiem spacer do miejsca docelowego, którym była jej posiadłość. Szła powoli, bo wiadomo, że jak zacznie się przyspieszać, to potencjalny świr mógłby się tylko podekscytować i ruszyć w ślad za nią. Co rusz zerkała przez ramię, podpatrując, czy Kaguya wciąż siedziała grzecznie na swoim miejscu. Cóż, nawet jeśli koniec końców Ren zaczęłaby ją śledzić, to Mayū pewnie zdążyłaby już dojść do domu i uzbroić się w wypełnione piaskiem naczynie. To zdecydowanie był ostatni raz, gdy opuściła swój pokój bez ciężaru gurdy na barkach.

[Ren]

Nie było prawdą, że ją nienawidziła. Nie było też prawdą to, że chciała konkretnie jej krzywdy. Mayu niełatwo było polubić, bo sama skutecznie to utrudniała, pusząc się jak paw i bez skrępowania dzieląc światem z każdym - nieważne jak bardzo niepotrzebnym - przemyśleniem. Jednak nie niewyparzona gęba była największym przewinieniem Mayu, ale to, jakie nosiła nazwisko i jaki talent przekazano jej wraz z płynącą w jej żyłach krwią. I życie, które wiodła. Nie były to może aspiracje samej Ren, która nad wyraz dobrze odnajdywała się w koczowniczym życiu wędrowca, ale było to życie, którego życzyła swojej matce, siostrze, ludziom, którzy tworzyli wspólnoty, które przyjmowały ją z otwartymi ramionami, dzieląc się tym, co mieli. Antagonizowała władających piachem shinobich i trudno było się temu dziwić; chcąc nie chcąc antagonizowała też Mayu, która była tak naprawdę jedyną przedstawicielką znienawidzonego roku z którą Ren miała faktycznie jakąkolwiek świadomą styczność. Bogu ducha winna pannica, zbyt młoda, by brać udział w tragicznych wydarzeniach sprzed lat, urosła na rangę pewnego symbolu na który mogła projektować wszystkie swoje negatywne uczucia. Nie było to w porządku wobec dziewuszyska - nawet jeśli każda uwaga padająca z tych pociągniętych karminem ust była nieprzyzwoicie jadowita i napuszona. Ale było to proste i w pewien sposób kojące. Ale nawet Ren, która może nie była najbardziej spostrzegawczą i obeznaną w kontaktach międzyludzkich osobą, dostrzegła czujność i lekki dyskomfort ze strony swojej rozmówczyni.
W rzeczywistości, choć Mayu doprowadzała ją momentami do szewskiej pasji, Ren chciała jej zaimponować. Zasygnalizować, że myli się co do tego, kim byli jej ludzie i kim była ona. Gdyby złota pannica zwróciła uwagę na dłonie Kaguyi, która właśnie sięgnęła po swoją sakiewkę, jakby chcąc dobyć paru miedziaków w ramach zapłaty za rzadki na tych terenach owoc, to być może dostrzegłaby, że Ren nie trzymała niczego, co miałoby jakąkolwiek wartość transakcyjną. Długimi palcami uchwyciła za to zbliżoną kształtem do monety odznakę, na której widniały nie tylko personalia beduinki, ale także ranga, którą od niedawna mogła się tytułować. Ot tak, jakby przypadkiem, zupełnie od niechcenia. Ren liczyła na to, że w ten nienachalny sposób zasygnalizuje pannicy, że ma do czynienia nie z jakimś szeregowym Doko, ale odznaczoną przez klanowe zwierzchnictwo Akolitką – i tak rozpoznawaną na wszystkich unijnych terenach. Fortel ten niestety spełzł na niczym, bo drobniejsza dziewczyna była zbyt zajęta ostentacyjnym ignorowaniem starań Ren, by dostrzec to, że ma przed sobą kogoś wyższego stopniem (bo przecież niemożliwe, by taka laleczka zajęła się własną wojskową karierą!) i nie powinna dokazywać.
Zamiast wymuszenia hierarchii Ren ponownie została zlekceważona przez bogaczkę, która ostatecznie zdecydowała się jednak uszczęśliwić ją egzotycznym owocem z odległych krain. Ren miała na tyle przyzwoity refleks, by z łatwością złapać wolną dłonią śliweczkę shinrinkę. Z dobrze zamaskowanym rozczarowaniem wrzuciła więc swoją miedzianą wizytówkę w głąb sakiewki, która chwilę później zniknęła znów w odmętach Kaguyi. Jedyne, co jej pozostało, to zadowolić się owocową ciekawostką, jaką łaskawie została obdarowana. Może innym razem.
- Jeśli wiesz gdzie szukać, umiesz sobie radzić i szanujesz pustynię, to pustynia się odwdzięczy i nie zaznasz głodu. Kto wie, może innym razem to tam na siebie wpadniemy. Na moim terenie - odparła na jej słowa dość szorstko, ale przy okazji starając się przemycić komunikat, że bynajmniej nie spędza swoich wolnych chwil starając się ją wytropić i znowu nawiedzić. Nie była zadowolona z tego, że przyznała, że jest tu tylko gościem, ale jeszcze bardziej niezadowolona była z faktu, że faktycznie można było interpretować tą sytuację tak, jakby miała jakąś obsesję na jej punkcie. - Może dobrze by ci zrobiło, gdybyś zaznała życia w miejscu, gdzie ciężar twojej sakiewki nie ma żadnego znaczenia. – Choć starała się brzmieć swobodnie, to jej ton zdradził rozdrażnienie. Owszem, bywało, że nie dojadała i widziała, jak głodują jej rodacy – ale nie musiała tego wiedzieć jakaś bździągwa, której komfortowe życie zbudowane było na ziemi nasączonej krwią jej pobratymców. No ale czego spodziewała się po naiwnym dziewczęciu, całe życie wychowywanym pod kloszem, a bycie kunoichi traktującym jak błahą zabawę. Pokręciła głową, przez moment milczeniem sygnalizując swoje niezadowolenie z tych kretyńskich uwag, ale gdy w końcu nawiązała znów z nią kontakt wzrokowy, to jej spojrzenie było wyzywające. – Nauczyłabyś się pokory, spróbuj kiedyś. Moja oferta z myszoskoczkiem dalej jest aktualna.
Mayu zdecydowała się dość szybko zakończyć te jakże miłe przypadkowe spotkanie, na co Ren pozostało jedynie wzruszyć ramionami. Odpowiedziała machnięciem ciężkiego łapska na gest pozdrowienia ze strony Sabaku, a potem odwróciła się do niej plecami, wgryzając się w darowany owoc, który okazał się być cholernie cierpki. Potem, najwyraźniej po krótkim namyśle, obejrzała się wreszcie przez ramię.
- Mayu! Zaczekaj moment, do cholery – zawołała za nią, ignorując poprzednie obwieszczenie, jakoby panna Sabaku nie życzyła sobie takiego spoufalania. Odczekała aż pannica odwróci się w jej stronę, by móc kontynuować. - Pokaż mi tu jakieś przyzwoite miejsce, gdzie można spędzić tu noc. Nie za drogie i takie, gdzie mnie obsłużą. W zamian… - Przez moment ważyła słowa, zastanawiając się, czy istnieje w ogóle jakaś przysługa, którą może zaoferować rozbestwionej Mayu. – Zaniosę ci to.
Tu niby od niechcenia - choć dużo ją to kosztowało - wskazała kosz z owocami, jakim była obciążona. Ren nie była zachwycona tym, że zwraca się do niej o pomoc, ale, choć mniej więcej kojarzyła topografię osady, to jednak nie da się ukryć, że szyldy zmieniały się tu nad wyraz często. No, i nie w każdym miejscu Kaguya byli mile widziani.

[Mayū]

Oczywiście, że Mayū trudno było polubić. Trudno polubić kogoś, kto interesuje się przede wszystkim sobą oraz swoim sukcesem, kto nie przeprasza, komu zdarza się głaskać swojego rozmówcę pod włos. Znała swoją wartość i nie widziała powodu, dla którego miałaby udawać, że jest inaczej. Nie widziała też powodu, by kłaniać się wszystkim w pas, słać przymilne uśmieszki i prawić komplementy; a nawet, jeśli została do tego zmuszona, to robiła to z pełną świadomością ich fałszywości. Nie była przyjemna. Istnieją ludzie, których sama obecność działa kojąco. Mayū, cóż, kimś takim absolutnie nie była — jej obecność mogła działać co najmniej stresująco, gdy nie była w stanie przymknąć się chociaż na moment i oszczędzić wydeklamowania miliona swoich uwag. Wcale nie tak łatwo polubić kogoś, kto za wszelką cenę nie dopuszcza do powstania chociażby odrobinę przyjemniejszej interakcji. I na sam koniec — absolutnie nie było dziwnym, że Ren tak bardzo nie znosiła rozpuszczonej, bogatej nastolatki, która zdawała się mieć wszystko to, czego kościana wojowniczka nie miała. Nie dość, że Mayū okupowała osadę, która w przeszłości należała do jej rodu, to jeszcze miała tyle pieniędzy, by móc je lekką ręką wydawać na bezużyteczne, ale za to bardzo estetyczne bzdurki, o których kupieniu Ren nawet by nie pomyślała. Miała też wyjątkowo sprzyjające rozwojowi środowisko, dzięki któremu mogła wyrosnąć na całkiem obiecującą kunoichi. A, no i na domiar złego należała do rodu Sabaku! Nie dało się ukryć, że spotkanie osoby z tak dużym nagromadzeniem cech, których szczerze nienawidziła, było dla Kaguyi przeżyciem dość traumatycznym i zmuszającym do uświadomienia sobie tej głęboko skrywanej nienawiści, o której Ren na co dzień starała się zbyt dużo nie myśleć. Skłaniającym do wyjątkowo bezowocnych refleksji, które koncentrowały się przede wszystkim na tym, co by było, gdyby… gdyby Sabaku nie przejęli Kinkotsu? Gdyby to Kaguya teraz mieszkali w tej bogatej osadzie, zamiast w złożonych naprędce, prymitywnych szałasach? Czy to Ren teraz pławiłaby się w złocie, a nie Mayū? Czy byłoby ją stać na zakup takiej fanaberii, jaką niewątpliwie były owoce z innej części kontynentu? Złotookie dziewczę nie było nawet świadome, jak bardzo było uprzywilejowane. To była dla niej codzienność. Nie znała innego życia, nie miała nawet porównania, a co najważniejsze — nie miała nawet ochoty, by to inne życie w ogóle poznać. Perspektywy obu nastolatek tak bardzo się różniły, że aż zdawały się nie mieć żadnych punktów wspólnych. Jedynym punktem, który mógłby je łączyć, była wzajemna niechęć. Do siebie, a w jeszcze większym stopniu do rodów, do których należały.
Dlatego też, gdy Kaguya po raz kolejny zaczęła opowiadać o tym całym życiu na pustyni, którą, swoją drogą, beduinka zdawała się traktować jak żyjący organizm, nie mogła — a nawet nie chciała — ukryć zniecierpliwienia. Przewróciła ostentacyjnie ślepiami, słysząc, że jej rozmówczyni z każdym kolejnym słowem zaczyna wbijać na coraz bardziej moralizatorskie tony. Nie mogła do końca rozszyfrować, jaka właściwie była jej intencja. Czy ona się teraz żaliła? Chwaliła? Chciała ją do czegoś przekonać? Cokolwiek jej wypowiedź miała na celu, całkiem spora jej część przeleciała nastolatce koło uszu. Jakaś głupia Kaguya nie zepsuje jej spaceru swoim bezsensownym jojczeniem!
— W takim razie chyba jednak niewystarczająco szanujesz pustynię, skoro tak rzuciłaś się na moje śliwki. Gdybym cię nie powstrzymała, to pewnie zabrałabyś mi cały kosz! — odpowiedziała z wyrzutem, przy okazji z cieniem rozczarowania zauważając, że shinrińska śliwka wylądowała w dłoni beduinki, zamiast spektakularnie rozpaćkać się na jasnej tkaninie okrywającej jej ciało. I westchnęła ciężko, gdy Ren postanowiła jednak kontynuować swoje przedziwne próby przekabacenia zamożnego dziewczęcia do porzucenia swojego dostatniego życia, by… no właśnie, co? Zaznać głodu i skrajnej biedy, przebywając na samym środku pustyni? Tok myślenia Kaguyi wydawał się mocno ograniczony jej własną perspektywą. W końcu, odwracając sytuację, Ren znajdowała się właśnie na terenie, gdzie ciężar tej sakiewki jednak miał, czy tego chciała czy nie, jakieś znaczenie. Nakazanie młodej Sabaku nauczenia się pokory, wysyłając ją do wioski na środku pustkowia, miałby taki sam sens, jak nakazanie Kaguyi wyciągnięcia wniosków z przebywania w stolicy Atsui i, jakkolwiek absurdalnie by to nie brzmiało, porzucenia życia w biedzie. No dalej, Ren, czemu po prostu nie staniesz się bogata? Czemu nie spokorniejesz, nie wyzbędziesz się swoich przedziwnych ideałów i nie zaczniesz zarabiać pieniędzy? Według Mayū takie osoby jak niepokorna, niestworzona do zamieszkiwania miasta Kaguya żyły w ten sposób wyłącznie na własne życzenie. Istniała przecież opcja, która umożliwiałaby jej osiedlenie się w Ningyō-shi, dlaczego więc ją odrzuciła? Bo nie chciała. Ot, cały problem. Nie da się kogoś zmusić do życia na poziomie — a przynajmniej tak uważała. Wciąż nie była świadoma, jak bardzo uprzywilejowane wiodła życie. Tylko czy kiedykolwiek będzie?
— Dobra, skończ. Powtarzasz się. Nie jesteś już sobą znudzona? — mruknęła pod nosem, nie mogąc wykrzesać z siebie chociaż tego minimum zainteresowania, które nakazałoby jej spojrzeć na swoją rozmówczynię. — Brzmisz tak, jakbyś bardzo chciała mnie tam wyciągnąć, a do tego mnie śledzisz, więc podziękuję. To niepokojące — stwierdziła, krzywiąc się delikatnie. To, że Ren najwyraźniej była bardzo samotna, wydawało jej się oczywiste, ale nie pomyślałaby, że była zdolna także do łażenia za nią krok w krok, by po raz kolejny zaproponować jej wspólną podróż przez pustynię. Mając nadzieję, że udało jej się skutecznie zakomunikować, że nie byłaby zbyt chętna na takie przygody, machnęła ręką od niechcenia, po czym ruszyła wyłożoną jasnym kamieniem dróżką. I może przeszłaby więcej niż te parę kroków, gdyby nie to, że znudzona pielgrzymka chciała jeszcze trochę jej się ponaprzykrzać.
— Co jeszcze? — odwarknęła, zerkając na nią zza ramienia. Nie chciała, by ktokolwiek z postronnych usłyszał, że jakaś Kaguya zwraca się do niej po imieniu, wolała więc w ostateczności podjąć temat, byle tylko nieznośne babsko przestało ją wreszcie nawoływać. A skoro już pozwoliła jej mówić, to poświęciła też parę chwil na wysłuchanie, do czego tak bardzo potrzebowała pomocy nastolatki z rodu, którego istnienie tak bardzo ją uwierało. — Sugerujesz, że ten koszyk jakkolwiek mi ciąży? Ha, śmieszne. To dla mnie nic takiego — odrzekła na propozycję poniesienia jej koszyka, po czym poprawiła go na swoim ramieniu, dając tym samym swojej rozmówczyni jasny sygnał, że z łatwością mogłaby podnieść nawet i kilka takich koszy. I nie, wcale nie poprawiła tego kosza, bo już zaczynał wbijać się boleśnie w jej skórę, absolutnie! Z drugiej strony jednak wizja wysługiwania się Kaguyą wydawała się na tyle kusząca, że postanowiła rozważyć jej prośbę.
— Jaki jest powód twojego pobytu? Sprzedaż sera? A może, nie wiem, jakieś rozboje w knajpach? Spowiadaj się, nie jesteś już anonimowa — zażądała tonem nieuznającym sprzeciwu, zatrzymując spojrzenie na ciemnych oczach beduinki. Kolejną dość istotną sprawą, która mogła zaważyć na jej chęci odprowadzenia Ren pod same drzwi noclegowni, było to, że miałaby kontrolę nad jej miejscem przebywania. Wiedziałaby, gdzie kierować swoje kroki, gdyby Kaguya nie mogła zdusić swoich prostackich przyzwyczajeń. Jaką miała pewność, że nie przybyła tutaj po to, by kogoś obrabować? By wznieść jakieś zamieszki? Była Kaguyą, a więc była dla Mayū osobą skrajnie nieprzewidywalną. — Poza tym jesteś też niższa stopniem, więc sama rozumiesz. Znasz zasady. — A zasady były takie, że skoro Ren była Dōkō, to musiała podporządkować się kunoichi o wyższym stopniu, którą była Mayū. Złota Sabaku była na tyle infantylna, że nie wytrzymałaby, gdyby nie poinformowała jej o swojej nowej randze. Mogłaby się zapierać, że wszelkie tytuły nie miały dla niej większego znaczenia, ale prawda była taka, że miała zamiar nadużywać tego nikłego poczucia wyższości, który wynikał z i tak dość niskiej rangi, jaką było Akoraito. A Ren? Nawet przez myśl jej nie przeszło, że ktoś taki jak Ren mógł wcale nie tak dawno awansować. Jaka szkoda, że nie udało jej się zobaczyć tej plakietki, którą tak bardzo chciała się pochwalić!

[Ren]

Mayu, stworzenie wręcz stworzone do życia w miejskich warunkach, naturalnie nie zdecydowała się skorzystać z propozycji, którą już kolejny raz złożyła jej beduinka. Nie to, by Ren spodziewała się, że rozpuszczona panienka zdejmie ochoczo niewygodną i brzęczącą biżuterię, odrzuci wszystko na ziemię, przydepcze obcasem, a potem wraz z nią rzuci się w pustynnej przygody. Beduinka mogła więc teraz poczuć wyższość wywiedzioną ze swojego skromnego, ascetycznego wręcz podejścia do życia, doceniając swoją cnotę i wyznawane wartości, ale… czy sama też byłaby skłonna wymienić takie życie w komforcie i dostatku na to, które wiedzie? Czy to nie właśnie o to czuła żal, który momentami aż boleśnie wykręcał jej żołądek? Czy tak naprawdę nie zabiłaby za to, by widzieć swoją siostrę na jej miejscu? Łatwiej było się chełpić tym, że jest ponad to, że spróbowała prawdziwego życia, zgoła innego od fałszywej makiety świata, jaki znała Mayu. Gdy nie było czego wsadzić do gęby i zmuszona była wygrzebywać spomiędzy kamieni korzonki, to i tak przecież była moralnie lepsza niż jakiś pieprzony Sabaku i jego posrebrzane talerze. Cierpiała szlachetniej, pracowała ciężej. Nie, dumna Kaguya nie mogłaby przed sobą przyznać, jakie przyziemne jest źródło tej nieskończonej zawiści; jak bardzo, o zgrozo, jest zazdrosna o to, czego nie zdołali obronić lata temu jej rodacy. Bo czy byłaby w stanie w ogóle to przełknąć?
- Na bogów, zlituj się, dziewczyno. Jeśli chciałabym cię tropić jak zwierzynę, to uwierz mi, że do teraz byś tego nie zauważyła. – Warknęła dość chełpliwie, kręcąc głową z niezadowoleniem, że podobna myśl przyszła jej to w ogóle do tej ślicznej główki. Towarzystwo Mayu zdecydowanie było przyjemniejsze dla oka niż dla ucha, szczególnie jeśli wziąć pod uwagę to, że spędziły razem może parę minut, a Ren już parę razy poczuła się, jakby ktoś ją wbił w nią igiełkę. – Szczególnie, jeśli będziesz łazić z tak zadartym ku górze noskiem – dodała.
I tu miały się już rozejść każda w swoją stronę, gdy Ren, sama nie wiedząc, czy to w ogóle jest dobry pomysł, zaczepiła ją raz jeszcze, znów ściągając na siebie uwagę zołzowatej panienki Sabaku. Mayu zdążyła wykonać parę kroków na swoich wysokich butach, które wydawały się obuwiem raczej do wyglądania niż długich spacerów, ale ostatecznie zerknęła przez ramię na Kaguyę, przystając na moment. Ren skorzystała z okazji i skróciła dystans między nimi.
- Daj mi to po prostu – mruknęła pod nosem, niekoniecznie przejmując się sprzeciwem pannicy i ujmując w swoją szorstką dłoń uchwyt kosza wypełnionego egzotycznymi owocami. Dość delikatnie uniosła go do góry, uwalniając jej ramię i czekając cierpliwie, aż dziewczę pozwoli jej odciążyć się z tego balastu. Z jakiegoś powodu obciążona gurdą wyglądała mniej kuriozalnie niż wtedy, gdy paradowała objuczona takim bagażem, który, nierównomiernie rozłożony, przeciążał wystrojone w pantofelki na obcasie dziewczę odrobinę w bok. Jeszcze nabawi się problemów z plecami, a w przeciwieństwie do Ren nie była pobłogosławioną możliwością wyjęcia skrzywionego kręgosłupa i natychmiastowej wymiany na nowy. Sama dość komfortowo czuła się dźwigając przy sobie bagaż – w końcu często musiała przenosić z miejsca na miejsce cały swój życiowy dobytek.
- Wycieczka krajoznawcza. Zadowolona, pani strażniczko? Mam ci pokazać tę śmieszną Kartę, które nam rozdali, bo inaczej odeślesz mnie na chłostę? – Uniosła dłonie w geście sygnalizującym pokojowe zamiary, kończąc wypowiedź lekceważącym parsknięciem na wspomnienie tych nowych form represji, jakie wprowadzono wraz z nowym unijnym porządkiem. Kretyńskie, brutalne i ostentacyjne, przeznaczone dla oka gawiedzi. Potem jednak spoważniała, na tyle samoświadoma, by wiedzieć, że to akurat nie jest pora na to, by się z nią szarpać dla samego szarpania. – Myślałam o tym, że poszukam tu jakiejś roboty. Bądź co bądź teraz tu jest centrum wszystkiego, pieniądze też powinny być lep-… Zaraz, do cholery. Jaka znowu niższa stopniem? Nawet mi nie mów, że awansowali cię na Sentokinię.

[Mayū]

Chociaż Ren mogła nie być tego do końca świadoma, mogłaby rywalizować z rozkapryszoną Sabaku o to, kto z tej dwójki był bardziej zadufany w sobie — i, o dziwo, byłaby całkiem poważnym rywalem. Nawet jeśli mogłoby to wynikać z zazdrości, którą czuła względem bogatej nastolatki, Kaguya wydawała się być wręcz zakochana we wszystkim, co mogłoby ją dotyczyć. Uwielbiała rozpamiętywać przeszłość, by cierpieć, a cierpiała, by podtrzymywać tę wyższość, którą mogła manifestować za każdym razem, gdy przekraczała bramy Kinkotsu. W końcu Ren wiedziała, czym było prawdziwe życie, a to, że konkretnie jej życie było prawdziwe, uważała wręcz za bezdyskusyjne. Prawdziwe życie nie mogło przecież być tym, czego doświadczała Mayū. To byłoby zbyt trudne do przełknięcia, co nie? Zbyt trudna do przetrawienia byłaby świadomość, że cierpienie nie uszlachetnia, a ciężka praca bez wystarczająco zadowalających efektów tak naprawdę nie miała żadnego znaczenia. Czy Ren czekała na pochwały? Nikogo, a już szczególnie Mayū, nie obchodziło, na jakie wyrzeczenia musiała się zdecydować, by zdobyć umiejętności, które pozwalały jej nie tylko na podjęcie walki, ale i wyjście z niej cało. Liczył się wyłącznie rezultat — a przynajmniej tego zdania była młoda, niezbyt doświadczona kunoichi z rodu Sabaku. A to, że od samego początku miała zdecydowanie łatwiej od przemierzającej pustynię beduinki? Nikt nie zdecydowałby się na zadanie pytania o to, jak bardzo jej przeszłość była ciężka, nikt też nie dałby jej za to dodatkowych punktów podczas przyznawania awansu. Nikogo nie obchodziło cierpienie znękanej Kaguyi — oprócz, oczywiście, niej samej.
Tymczasem Mayū nie miała w planach ułatwiania jej życia, a wręcz czuła trudną do powstrzymania chęć dorzucenia swojej cegiełki do odczuwanego przez Ren weltschmerzu. Jedynie prychnęła z rozbawieniem, gdy wyższa nastolatka zaczęła irytować się insynuacjami, jakoby miała obsesję na punkcie młodej Sabaku, a jej głównym zajęciem było podążanie w ślad za nią. Szczerze mówiąc, dla dziewczęcia o trochę zbyt wybujałym ego to absolutnie nie był niemożliwy scenariusz i nie uznawała za dziwne, że ktoś w ogóle chciałby ją śledzić, a nawet uważała to za całkiem zrozumiałe! W końcu mogła się już pochwalić pewną rozpoznawalnością, a wieść o jej talencie oraz niezaprzeczalnym uroku najpewniej rozniosła się już poza mury oddzielające osadę od bezkresu pustyni. Sława jej nie przytłaczała, a wręcz zdawała się uzależniać. Mayū nie wiedziała, kiedy jest się już wystarczająco sławnym, podejrzewała natomiast, że jeszcze nawet nie zbliża się do tej granicy. Zresztą… czy istniałaby dla niej w ogóle jakaś granica? Czy miałaby wreszcie tego dość? Nie mogła sobie tego, póki co, wyobrazić.
— Naprawdę sądzisz, że z twoim wzrostem mogłabym cię przeoczyć? — odparła po krótkiej chwili, którą wykorzystała na stłumienie śmiechu. Nie każdy nadawał się do wszystkiego. Manipulująca złotem kunoichi, pomimo szczerej wiary w swoją wyjątkowość, była w stanie dostrzec nie tylko swoje mocne strony, ale też i te słabsze, których z pełną świadomością nie rozwijała, by móc skoncentrować się na tych, które uważała za pełnię swojego nieskończonego potencjału. Tym samym zdecydowanie bardziej wolała walczyć z dystansu, zamiast bezmyślnie dążyć do walki kontaktowej. Ren, chociaż nie mogła odmówić jej biegłości w swojej chaotycznej sztuce walki oraz wyćwiczenia ciała, ze względu na swoje niestandardowe wymiary wydawała się wręcz przekomiczna w roli niewidzialnej skrytobójczyni. Jakie to musiałoby być niezdarne! Jak żenująco musiałyby wystawać części jej ciała zza obiektów, które uznałaby za tymczasowe kryjówki. Jak śmiesznie musiałaby stąpać po podłożu, by jej niestworzone do skradania się ciało nie wydało żadnych przypadkowych dźwięków, które natychmiast zdradziłyby jej niecne zamiary. Przecież nawet kątem oka mogłaby dostrzec, że ktoś tak wysoki próbuje się o niej zakraść! Ach, jak nieskończenie głupiutka była ta Kaguya!
Zbyt skupiona na mentalnym wyśmiewaniu skrytobójczej Ren, z parosekundowym opóźnieniem zarejestrowała jej próbę przejęcia wypełnionego owocami kosza, a zareagowała jeszcze chwilę później, nieco zdezorientowana jej stanowczością. Koniec końców zrezygnowała z bezsensownej szarpaniny, pozwalając beduince na zabranie balastu. Czy to znaczyło, że Kaguya wreszcie zrozumiała, gdzie było jej miejsce? Czy zrozumiała, że jej główną rolą było usługiwanie panience z piaskowego rodu? Niezależnie od tego, jakie były jej prawdziwe intencje, Mayū już zdążyła wyjaśnić jej zachowanie w sposób, który jej pasował.
Zupełnie niewzruszona lekceważącym tonem kościanej kunoichi, wyciągnęła rękę w jej stronę, gdy tylko wspomniała o całym pliku obowiązujących na terenie pustyni dokumentów. Poruszyła parokrotnie palcami, zachęcając ją do możliwie jak najszybszego przekazania jej wszystkich papierków. Legitymowanie przybywających do Kinkotsu turystów nie było standardowym postępowaniem, ale dla jednostki tak nieprzewidywalnej, jaką była Kaguya, potrzebne były działania wykraczające poza standardy.
— Tak, pokaż. Ale wszystko, nie tylko Kartę. Najlepiej mi to daj, to sobie pooglądam, co ci tam napisali — powiedziała stanowczo, przyjmując pozę tej zaaferowanej nieproszonym przybyszem strażniczki, o której mówiła Ren, jednak jej dotychczas niewzruszony wyraz twarzy zmiękł z momentem, gdy wspomniała o istnieniu nowego rodzaju kary, którą było… publiczne biczowanie. — Właśnie, chłosta! To w sumie dobrze, że jesteś świadoma kary, która cię czeka za nieposłuszeństwo — pochwaliła ją, wykrzywiając kąciki ust w przedziwnym grymasie, który był skutkiem tak rozbawienia, jak i zażenowania. Pomimo tego, że była zwolenniczką twardych rządów i wysokich kar za odpowiednio wysokiego stopnia przewinienie, chłosta wydawała się być reliktem przeszłości, jakąś przestarzałą, wręcz śmieszną formą pokuty o skuteczności, w którą przemądrzała nastolatka śmiała wątpić. I chociaż brutalność jej nie przerażała, tak nie chciała jej widzieć podczas przechadzki miastem. Na wszystko jest miejsce, na wszystko jest czas — a zakrwawione, naznaczone śladami po biczu plecy oraz przepełnione bólem, przenikliwe wrzaski nie były czymś, z czym chciała się stykać Mayū, gdy te nieliczne dni całkowitej beztroski spędzała na sączeniu kawy oraz korzystaniu z tych wszystkich rozrywek, którymi obfituje miasto. Cóż, jeśli tylko lider poświęciłby jej parę chwil więcej w gabinecie, to może nie poprawiłaby funkcjonowania tylko Kinkotsu, ale i całej Unii!
Mayū od zawsze uważała, że ma czasem złote serce, więc nawet przejęła się na chwilę losem tej prostej, głupiutkiej Kaguyi, która musiała porzucić życie na pustyni, wśród rodaków, by ruszyć do samej stolicy w poszukiwaniu nie tylko pracy, ale i nowego życia, które mogłoby zapewnić całkiem stabilną sytuację jej rodzinie…! Westchnęła, przytakując ze zrozumieniem.
— Potrafisz coś jeszcze oprócz wyrabiania sera? Wiesz, niby mogłabym cię zatrudnić, bo może nie jesteś zbyt bystra, ale jednak masz krzepę w rękach, a właśnie kogoś takiego potrzebowałabym do opieki nad moim słoniem… — urwała, zamyślając się na krótką chwilę — …ale, cóż, z różnych względów wolałabym tego jednak nie robić. Nie miej mi tego za złe. Tak czasem bywa — skwitowała, po czym wzruszyła delikatnie ramionami. Cóż, jak to było? Liczy się intencja? Nawet jeśli intencja nie miała zbyt wielkiego znaczenia, to Mayū już zdążyła zanotować tę próbę spełnienia dobrego uczynku jako coś, co pozwoliłoby jej nazywać się członkinią klasy wyższej, która jest wrażliwa na problemy biedniejszych od niej.
Spojrzenie nastolatki wyostrzyło się z momentem, gdy niższa stopniem kunoichi wspomniała coś o tym, że Mayū musiała być Sentokinią. Z początku nie do końca zrozumiała, co Ren mogła w ogóle mieć na myśli — a to dlatego, że ani razu nie przeszło przez jej głowę, że, przynajmniej według rang, były sobie równe. No bo jakim cudem? Skoro Mayū niedawno awansowała na Akoraito, a jej umiejętności były tak wysokie, to co właściwie miałoby znaczyć, że Ren także zasłużyła na awans? Czy to znaczyło, że młoda Sabaku była tak słaba, by zniżyć się do poziomu Kaguyi, czy to Kaguya była na poziomie, o którą Sabaku ją nie podejrzewała?
— A tak, awansowali. — Na Sentokiego, oczywiście. Przecież nic się nie stanie, gdy wprowadzi i tak niezbyt zorientowaną w świecie beduinkę w lekką dezinformację, prawda? Gdzie niby miałaby się dowiedzieć, że fakty, które przekazała jej Mayū, zostały delikatnie podkoloryzowane? — O, proszę. Czyli jakimś cudem udało ci się zdobyć wyższą rangę? Czyżby twojej liderce brakowało żołnierzy, że rozdaje awanse tak lekką ręką? — spytała pozornie bez większego zainteresowania, jednak też gestykulując wolną dłonią z trudnym do zignorowania przejęciem. Poczuła się wręcz urażona rewelacją o jej awansie, a satysfakcja z uzyskania nowego tytułu ustępowała coraz większej frustracji. Skoro Ren bez większego wysiłku dała radę zdobyć tę rangę, to oznaczało, że… Akoraito to już było za mało. Jakim cudem lider nie awansował jej jeszcze wyżej? Co za nonsens.

[Ren]

Trudno było dyskutować z tym, że z Ren był żaden przemykający w cieniu, nierzucający się w oczy urodzony szpieg. Przyduże ciało dziewczyny wzbogacone było o wydłużone kończyny, które w momencie wchodzenia w wiek dojrzewania sprawiły, że Kaguya stała się wręcz niezgrabna w swoich proporcjach. Dopiero od roku, może dwóch lat jej sylwetka wyglądała jak jednolita całość, a nie kolaż skrawków kilkorga ludzi. Ale i teraz nie można jej było określić jako pełną gracji czy harmonii - tej brakowało jej na co dzień, a zyskiwała dopiero w makabrycznym tańcu. I choć była w stanie zmieszać się z tłumem, bo może zwykle górowała między kobietami, to jednak nie odstawała szczególnie od mężczyzn - jednak nigdy do końca. Na pierwszy rzut oka widać było, kim jest; nie posiadała ubrań, które nie sygnalizowałyby natychmiast, że jest zza murów miasta. Szmaty, które nosiła, przystawały do warunków pustyni – słońca, piachu, wiatru, nagłego chłodu w nocy – ale w mieście jasno sugerowały, że jest tu tylko na moment. A ona sama nigdy nie czuła potrzeby, by to zmienić, już na zawsze będąc tą trochę przykurzoną i trochę odstającą. W innej sytuacji może by uznała swoją inność za komplement!
Ale nie wtedy, gdy Mayu miała czelność zasugerować jej, że mogłaby być w czymś nieudolna. Bo jak to tak? Gdyby Ren była w czymkolwiek nieudolna, to już by przecież nie żyła, bo tak jak wygodne życie podobne tym, które wiodą takie jak ona dziewczątka z Kinkotsu, może wybaczać ludziom niektóre braki, to pustynia nie jest aż tak wyrozumiała.
- A chcesz to przetestować? – Choć jej ton był lekki, to gdzieś majaczyła w nim nutka groźby. Kaguya wręcz nie mogła więc przyswoić tego, co sugeruje dziewczyna. Że ona mogłaby nie być w stanie kogoś tropić? Że pasowała tutaj jak pięść do oka? Przecież zawsze radziła sobie doskonale, nie musząc polegać na nikim – więc co niby zmieniało miejsce, w jakimś się znalazła? Ich sposoby myślenia o świecie były zbyt skrajnie różne, by nie generowały konfliktów. Mayu doskonale rozumiała system i dlatego właśnie Unia sprzyjała ludziom takim jak ona. Linearny porządek społecznych struktur, jasna hierarchia, podział umiejętności i zadań, oddelegowanie ludzi do tego, do czego zostali stworzeni, czy to na polu bitwy, czy w społecznej drabinie. Ren natomiast zupełnie nie potrafiła przyjąć jakiejkolwiek zarazem uporządkowanej i skomplikowanej formy rzeczywistości – plemienna równość, szacunek do starszyzny i przetrwanie, właśnie to były wartości, jakie znała i wyznawała.
Wewnętrzna niezgoda na nową rzeczywistość Kaguyi nie zmieniła jednak tego, że nowa rzeczywistość istniała, choć Ren w duchu miała poczucie, że nie do końca rozumie jej zasady. Tak samo nie rozumiała, jaki w ogóle jest sens noszenia przy sobie własnych akt i tłoczonych monet, które miałyby w jakiś sposób zobrazować w kategoriach stworzonych przez Unię, kim w ogóle jest. Nie myślała o sobie jako o Obywatelce, nie myślała o sobie jako o Akolitce, nie myślała o sobie jako o części jakiejś fikcyjnej armii. Była Ren, była Kaguyą i była nomadką – i choć dwie pierwsze informacje widniały na tym śmiesznym świstku, to tego trzeciego nie dało się z niego wyczytać. Tym samym Karta Obywatela w jej odczuciu znaczyła tyle, co nic. A skoro nic nie znaczyła, to jaki był problem w tym, by jej ją okazać? Żaden.
Kosz z owocami nie ciążył jej jakoś szczególnie, swobodnie więc sięgnęła do schowanej za swoim grzbietem torby, gdzie przechowywała między innymi swoje nowe dokumenty. Po omacku wygrzebała papierowy świstek, a następnie bez zbędnego skrępowania podała go panience, przy okazji pokazując jej tez odznakę. Mimo, że Karta była nowa, to była już cała wymięta. Ren raczej nie zmartwiłaby się nawet tym, gdyby Mayu dostała teraz szaleju i porwała go na kawałeczki.
- Nie o takiej pracy mówię – odpowiedziała pannicy cierpliwie na tą sympatyczną ofertę pracy przy zbieraniu odchodów słonia, nawet jeśli chwilę później ta propozycja została wycofana. Jeśli chodzi o rewelację, że panna Sabaku jest posiadaczką takiego olbrzymiego zwierzęcia, to nie mrugnęła nawet okiem. W ogóle nie była zdziwiona tym, że bogate dziewczę zdecydowało się na tak ekstrawaganckiego i zapewne bardzo drogiego w utrzymaniu wierzchowca – idealnie pasowało to do przekonania Ren o tym, że bogacze to już naprawdę nie mają pojęcia, co w ogóle robić z nadmiarem złota, i wydają je na totalne głupstwa. Miała też nieodparte wrażenie, że Mayu nie do końca rozumie wartość pieniądza, pracę dla klanu traktując jak jakieś kieszonkowe lub zwykłą fanaberię. Czy jej życie aż tak opływało w dobrobyt, że nie rozumiała, jak dużo lepszy pieniądz dostaje się za nadstawianie karku? – Chodzi mi o pracę dla – tu przerwała na moment z niesmakiem, by ostatnie słowo wręcz wypluć - Unii. W tym są pieniądze.
Tym, co bardziej zaskoczyło Ren, była nowina, że dziewczę, które dotychczas lekceważyła, tytułowało się jako Sentokini. Wyciągnęła dłoń, czekając na zwrot swoich dokumentów, i na moment podniosła uważne spojrzenie na jej złote ślepia, milcząc. Owszem, miała okazję zobaczyć to, czym dysponuje w walce drobne dziewczę, ale czy tyle wystarczy, by aż tak podskoczyć w hierarchii? Czy to ona nie doceniała Mayu, która nie pokazała jej pełni swoich możliwości? Czy może nowo mianowany Kotei rozdawał stopnie swoim rodakom z nadmierną łatwością, chcąc nimi obsadzić całą „górę”, w ten sposób cementując dominację Sabaku w Unii?
- Gratuluję. Rodzice ci kupili tytuł? - Ren zmarszczyła brwi, a potem wzruszyła wolnym ramieniem. – Dostałam wezwanie, dostałam nowy znaczek i wpis w kartach. To i tak nie ma żadnego znaczenia. Mam ci to zanieść czy nie? – No tak, teraz już nic nie miało znaczenia, skoro jej pyskata rozmówczyni mogła tytułować się jako Sentoki.

[Mayū]

Zawziętość, z jakąś Ren broniła swoich nikłych umiejętności szpiegowskich, była wręcz śmieszna i jakoś tak dziecięco naiwna. Czy Kaguya była tak bardzo odcięta od rzeczywistości i całkowicie niezaznajomiona z życiem w mieście, że po prostu nie dostrzegała, jak bardzo karykaturalna byłaby w roli skrytobójcy? Czy naprawdę nie dostrzegała, że wyjątkowo dziki i nieprecyzyjny styl walki w połączeniu z niezbyt przystosowanym do skradania się ciałem oraz odzieniem sugerującym koczowniczy tryb życia mogłyby jednak być przeszkodą w cichym eliminowaniu celów? Mayū, chociaż była osobą zdecydowanie bardziej krytyczną w stosunku do innych niż do siebie, chciała wierzyć, że dostrzegłaby w porę swój brak predyspozycji w danej dziedzinie. Pomijając, naturalnie, fakt, że ktoś tak utalentowany jak ona nie mógłby mieć żadnych braków. Była przekonana, że jeśli tylko zachciałaby się czegoś nauczyć, przyswoiłaby to nieprzyzwoicie szybko, a to, że parę ścieżek jednak nie rozwijała, było jej świadomym wyborem, a nie przymusem wynikającym z jej nieudolności.
— Może? — rzuciła lekko, chociaż spojrzenie, którym ją obdarzyła, można było określić jako dość zaczepne. Zmuszanie wielce urażonej Kaguyi do przemierzania ciasnych uliczek Kinkotsu, bo ktoś śmiał jej powiedzieć, że kiepski z niej szpieg, wydawało jej się całkiem zabawne. — Czy to oznacza, że masz naprawdę tak dużo wolnego czasu, że mogłabyś go poświęcić na łażenie za mną cały dzień? I to tylko po to, by udowodnić mi, że bym cię nie zauważyła? Nic dziwnego, że nie masz pieniędzy. Kto by chciał takiego pracownika? — dodała po krótkiej chwili, nie rezygnując ze swojego beztroskiego tonu. Nie traktowała jej poważnie. Nie traktowała poważnie ani jej prób znalezienia stałego źródła zarobku w znienawidzonej — bo przejętej przez tych okropnych Sabaku! — osadzie, ani jej awansu, a już tym bardziej jej przekonania o swojej wszechstronności. Nie dało się zaprzeczyć, że Mayū, chociaż nie przepadała za podporządkowywaniem się autorytetom, doskonale odnajdywała się w zorganizowanym systemie. Oczekiwano od niej, że zostanie żołnierzem, więc nim została; należała do armii, w której każdy miał swoją rolę do wypełnienia, a jeśli chciał ją wypełniać możliwie jak najlepiej, to musiał skoncentrować się na tym, w czym osiągał pełnię swojego potencjału. Funkcją, którą miała pełnić manipulująca złotem nastolatka, była walka na dystans. W razie zorganizowanego oblężenia musiałaby zająć właśnie tę pozycję, więc, niezależnie od tego, jakie były jej zainteresowania, musiała być pewna biegłości w kontrolowaniu swoich wrodzonych umiejętności. Nie wyobrażała sobie sytuacji, w której Kaguya, której miejsce było na pierwszej linii, nagle odłączyłaby się z zamiarem skradania się gdzieś na tyły wroga. Cóż, między innymi, właśnie dlatego miała ambicje, by takiej zorganizowanej armii przewodzić — ażeby móc ukarać takie nieposłuszne jednostki, które swoją niesubordynacją sabotowały wcześniej ustaloną strategię. Zdolność przetrwania na pustkowiu, w której Ren zdawała się być mistrzynią, nie znajdowały zastosowania w bardziej cywilizowanych, miastowych warunkach, do których została przyzwyczajona, więc absolutnie jej nie imponowały. Przynajmniej do czasu, kiedy to ona wyląduje na samym środku pustyni, gdzie o przeżyciu decyduje wyłącznie doświadczenie i ten specyficzny rodzaj surwiwalowego sprytu, którego bogata nastolatka mieć po prostu nie mogła.
— Sugerujesz, że mało płacę? Jestem w stanie się założyć, że zapłaciłabym ci więcej za opiekę nad słoniem niż Unia za użeranie się z jakimiś szumowinami. Do niczego większego i tak by cię nie przydzielili — mruknęła z irytacją, gdy beduinka odmówiła jej wspaniałomyślnej propozycji zatrudnienia w posiadłości ojca. No dobrze, może nie do końca odmówiła, bo Sabaku szybko zrezygnowała ze swojego pomysłu, ale nie była wystarczająco zawiedziona tą rezygnacją, by usatysfakcjonować Mayū, która przecież zdobyła się na wyżyny swojego miłosierdzia. Prawdą było, że zdarzało jej się zapominać, że dla niektórych praca jako shinobi naprawdę mogła być sposobem na wzbogacenie się. Podejmując się proponowanych przez władze Unii zleceń, nigdy nie myślała o wynagrodzeniu pieniężnym, które dostałaby w zamian za sprzątnięcie paru podrzędnych rzezimieszków. Wykonywała je wyłącznie po to, by zyskać w oczach lidera, poszerzyć swoje akta o kolejne zasługi, w miarę szybko awansować na coraz to wyższe rangi i mieć pod sobą ludzi, którymi mogłaby zarządzać. Ba, kilka razy nawet zdarzyło jej się zapomnieć o odebraniu zapłaty po wykonaniu misji! Taka suma pieniędzy nie miała żadnego znaczenia w kontekście niezwykle drogich potrzeb rozpuszczonej nastolatki oraz ogromnych wydatków jej wcale nie tak wielkiej familii.
Nie spodziewała się, że Ren z taką rozbrajającą potulnością pozwoli sobie grzebać w dokumentach, nie dała jednak po sobie poznać tej lekkiej konsternacji i bez zawahania odebrała od niej wszystkie papierki. Pooglądała je sobie niespiesznie z każdej strony, by wreszcie wyprostować wyjątkowo wymięty świstek, omiatając wzrokiem znajdującą się na nim treść. Marszczyła delikatnie brwi, chcąc sprawiać w ten sposób wrażenie bardziej kompetentnej niż była w rzeczywistości, po czym rzuciła okiem na odznakę, by zweryfikować prawdziwość jej słów. Ach, czyli mówiła prawdę. Awansowali ją na Akolitkę. Czym niby ta leniwa Kaguya mogła się przysłużyć Unii? Leżeniem pod drzewkiem i zbijaniem bąków? Pluciem i łapaniem? A może naprzykrzaniem się bardzo, ale to bardzo zajętym kunoichi, które absolutnie nie miały czasu na użeranie się z jakimiś rozleniwionymi Kaguyami? Cóż, jeżeli za to mieliby jej przyznawać ordery, to Ren mogłaby się już ubiegać o stołek Shirei-kana.
Podniosła w końcu wzrok, a gdy zetknęła się z niepokojąco intensywnym spojrzeniem nomadki, któremu już chwilę później towarzyszyły także zaskakująco zawistne słowa, aż zaśmiała się perliście, czerpiąc sporą przyjemność z jej łatwowierności.
— Nawet jeśli tak, to i tak musiałabyś się podporządkować. Przypominam, że jesteś teraz w Kinkotsu, a nie w swojej wiosce, więc owszem, tutaj ten znaczek jednak ma jakieś znaczenie. A właśnie, twoje dokumenty… — zaczęła, wyciągając rękę z zamiarem przekazania jej własności — …ups, co za przypadek. — Co za przypadek, że wszystkie papierki wraz z odznaką nie dotarły do dłoni właścicielki, a wylądowały na kamiennym podłożu! Wzruszyła teatralnie ramionami, starając się ukryć błąkający się po jej ustach złośliwy uśmieszek. Nie czekając, aż beduinka skompletuje swój pliczek dokumentów, odwróciła się na pięcie, niedbałym ruchem dłoni zachęcając Kaguyę do ruszenia się z miejsca i podążania tuż za nią.
— Przecież sama mi to wzięłaś, głupia — skomentowała z rozbawieniem jej jakże łaskawy gest dźwigania za nią koszyka z owocami, ani na moment się do niej nie odwracając. — Rusz się, póki wciąż chce mi się ciebie niańczyć — mruknęła już tonem zdecydowanie chłodniejszym, po czym zaczęła stawiać kroki w kierunku wciąż opustoszałych uliczek prowadzących do peryferyjnych części miasta. Nie gościła tam za często, zbyt przyzwyczajona do tych wszystkich drogich lokali o wysokim standardzie, które znajdowały się w okolicach centrum. Nie znała tych najbardziej parszywych, a więc i najtańszych knajp — znała natomiast pewną rodzinną gospodę, w której można było spędzić noc za, według niej, całkiem dobrą cenę. A przynajmniej tak słyszała. Sama, oczywiście, nie nocowałaby… byle gdzie.

z/t x2 → Karczma "Róża Pustyni"

[Haruko]

  Ukryty tekst

[zt]

[Airan]

Kinkotsu – klejnot pośrodku pustyni. Oaza, przystań dla spragnionych, ale na szczęście żadna fatamorgana… chociaż był czas, że mogło się nią wydawać pośród zniszczeń, jakie wokół miały miejsce. Osada coś w sobie miała – musiała mieć, inaczej dwa rody tak by o nią nie walczyły i nie zabiegały, by posadzić swój szanowny tyłek właśnie tutaj. Jej rodzina miała trochę więcej szczęścia – tak to w sumie można było po czasie nazwać. Byli tutaj ciągle. Sabaku, Kaguya, Sabaku… Ród panujący się zmieniał, a Maji trwali tutaj z pokolenia na pokolenie. Jej rodzice opowiadali jej o tym, jak tutaj kiedyś było, a im opowiadali ich rodzice i teraz, kiedy Airan tak przechadzała się po okolicy, rozmyślała o tym, co kiedyś opowiadała jej matka. O tym, jakie karczmy kiedyś były pootwierane i gdzie, jakie inne przybytki można było odwiedzić. Rzecz jasna czarnowłosa nie pamiętała wszystkiego dokładnie, ale kojarzyła. To przecież było tak dawno… była jeszcze dzieckiem, kiedy któregoś razu jej matka złapała ten melancholijny nastrój. Było jednak kilka rzeczy, które się nie zmieniły – targ był tam gdzie zawsze; kupcy mieli jakiś taki naturalny ciąg do jednego określonego miejsca, zapewne najbardziej nadającego się na rozstawianie się ze swoimi straganikami i wozami. W końcu plac musiał być odpowiednio duży.
Ogrody też się ostały – jakimś tam cudem. Airan bardzo lubiła tutaj przychodzić – miały w sobie pewien spokój, zwłaszcza wieczorami – tak jak teraz. Kiedy słońce już tak mocno nie paliło i powoli chyliło się za horyzont, kwiaty, jakie tutaj rosły, pachniały najintensywniej. A młoda Maji lubiła kwiaty, ich piękno, ich zapachy. Jedno z nielicznych miejsc tutaj, w Kinkotsu, gdzie można było dostrzec barwy natury… w końcu na pustyni mało co tak naprawdę rosło. A tutaj? Magiczne miejsce, kącik, do którego warto było i chętnie się wracało.
Teraz, wieczorem, kobieta miała luźniej związane włosy, a materiał jej spódnicy i koszuli powiewał lekko, kiedy niespiesznie szła wapienną dróżką pomiędzy żywopłotami. Czarny płaszcz przewieszony miała przez ramię, by założyć go w każdej chwili, gdy już słońce zajdzie i zrobi się naprawdę zimno, ale do tego było jeszcze trochę czasu. Pogrążona w myślach nie zwracała większej uwagi na innych przechodniów czy na strażników, którzy udawali się tutaj na patrol, a po pewnym czasie skręciła w jedną z bocznych alejek, gdzie wypatrzyła wolną ławkę i po chwili zasiadła na niej z westchnieniem. Przymknęła oczy… Jakoś to tak jest, że gdy pozbawiasz się bodźców z jednego zmysłu, to inne starają się nadrobić, przez co dźwięki są wyraźniejsze, a zapachy intensywniejsze, a o to jej w końcu chodziło.

[Atasuke]

---

Hibiki Airan - Misja rangi C
1/?

---

Teraz kiedy był już późny wieczór, ogród był w największym stopniu wypełniony ludźmi, którzy przychodzili tu, by zregenerować siły po ciężkim dniu. Nasycić swoje zmysły barwami, zapachami i dźwiękami, co również robiła Airan. Boczna uliczka, którą kunoichi dla siebie wybrała wciąż była raczej nieuczęszczana. Jedynie pojedynczy przechodnie zaburzali ten idylliczny stan, w który starała się wprowadzić kobieta.
Gama dźwięków, która docierała do uszu Airan została zaburzona przez jeden odgłos, który zupełnie nie komponował się z resztą. Były to cięższe kroki, które przemierzały ścieżki znacznie szybciej niż inni spacerowicze. Dźwięk zbliżał się coraz bardziej, aż w końcu jego źródło znalazło się w alejce, którą okupowała kobieta. Gdyby postanowiła otworzyć oczy, zauważyłaby biegnącego w jej stronę młodego chłopca. Mógł mieć najwyżej dziesięć lat, a jego dłuższe włosy były rozpuszczone i falowały z tyłu w rytm jego kroków. Lekko zdyszany zatrzymał się przed Airan i oparł ręce na swoich udach, by złapać głębszy oddech. W końcu jednak się wyprostował i z szerokim uśmiechem spojrzał na kunoichi.
-Hibiki Airan? Kazano mi przekazać, że masz się zgłosić pod tablicą ogłoszeń w centrum osady. Masz pomóc niejakiemu mężczyźnie, który nazywa się Ito Kazuma. Jakaś szycha podobno, nic więcej nie wiem. - Chłopak szybkim tempem wyrzucał z siebie kolejne słowa. Wyglądało jednak, że tylko tyle już miał do przekazania, gdyż zaczął się kierować z powrotem w stronę wyjścia z ogrodu. Na moment jednak się jeszcze obrócił i niepotrzebnie krzyknął do kobiety. - Rozpoznasz go po tym, że będzie stał tuż przy samej tablicy i będzie miał przy sobie służącego.
Po tych słowach tak samo szybko zniknął, jak się pojawił, zostawiając kunoichi samą z otrzymaną wiadomością.

Zapraszam tutaj.