Bar "Szkarłatna speluna"

[Tenshin]

Z nadzieją w głowie i jeszcze większą ulgą na sercu poczułem efekt metamorfozy, a delikatnie "PUFF" rozkosznie rozeszło się w moich uszach. Połatane stare ubranie, źle ogolona broda, długie niedbale związane z tyłu włosy oraz długi nos jak hak na których spoczywały okulary połówki - to tylko najcharakterystyczniejsze elementy ubioru starszego mężczyzny. Widać było od razu, że staruszek albo trzyma porządną dietę, albo zwyczajnie nie dojada. Niestety, patrząc na okolicę w której jesteśmy oraz na problem ubóstwa w dzisiejszych czasach, łatwo można odgadnąć że chodzi o te drugie. Cielista koszula delikatnie zwisała mu na wątłym ciele, nijak nie pasowała do granatowych spodni typu dzwon. Jak już przy spodniach jesteśmy.. albo to cień tak pada, albo mężczyzna ma problem z nietrzymaniem moczu, bowiem pewna część spodni jest ciemniejsza od pozostałej. Taki właśnie widok mężczyzny wyobraziłem sobie w tej ciężkiej chwili, a był to jeden ze pacjentów, przy którym miałem przyjemność pracować, gdy miałem praktyki z pielęgniarstwa. Dbanie o tego samotnego człowieka z początku było bardzo trudne, zaś z czasem nabrałem wiele szacunku do niego oraz delikatnego podziwu, bowiem często opowiadał mi o swoim życiu i doznaniach. Rzucił mi światło na wiele spraw moralnych, których staram się trzymać. Powiedział również kiedyś, słowa które zapadły mi w pamięć: gdy zapytałem go czy nie boi się konfrontacji z ludźmi, gdyż w jego okolicy łatwo o guza nawet za małe pieniądze. Odpowiedział mi wtedy, że takiego chudego dziadka, którego bronią jest "zalanie się w spodnie", nawet najpodlejszy ze złodziei będzie miał na tyle honoru, by zostawić go w spokoju.
Dlatego właśnie przyjąłem taką, a nie inną postawę.. bo Pan Dziadek ma na prawdę dużo racji i założę się, że uśmieje się jak mu opowiem całą historię. i w tym momencie usłyszałem głos Goro, który od razu zarzucił mnie setką pytań i wzrokiem pełnym podejrzeń. ..o ile przeżyję.. dopowiedziałem w głowie. Podniosłem nieco głowę w górę, by móc na niego spojrzeć. Szczęście i tym razem mi dopisało, bowiem słońce miałem za plecami więc twarz mam trochę ukrytą w cieniu, a mu skutecznie świeci prosto w gałki. Następnie odpowiedziałem chrypowatym, starczym i zmęczonym głosem, który znałem tak dobrze Nie dziecino moja, nikogo nie widziałem. Biega tu dziś naprawdę dużo osób.. ta młodzież. Wszędzie się spieszy, wszędzie gdzieś pędzi. i pokręciłem znacząco głową. Prawdę mówiąc, dziecino moja, zgubiłem się. Lata już nie te i ah..skleroza. Muszę udać się do szpitala, moja dziecino. Leki muszę wykupić, bo kończą się, a jeszcze werwy mam na tyle, by pożyć kilka lat. Wyszedłem z domu, skręciłem w lewo, przeszedłem obok straganu, a potem.. a może poszedłem w prawo..? spuściłem głowę i wypuściłem oddech dodając ciężko "Ehh". Następnie podniosłe głowę i delikatnie zacząłem się rozglądać Czy możesz, moja dziecino, wskazać mi drogę do szpitala? Powinienem wrócić przed wieczorem, bo po ciemku.. dobrze wiesz, moja dziecino, jak to jest chodzić po zmroku. gdy skończyłem mówić spojrzałem na niego delikatnie poprawiajac okulary na nosie, które ciągle opadały na nos.

12/15

[Gundan]

Misja Rangi D

To Moje!

Tak więc zacząłeś opowiadać historię jak to się zgubiłeś, o lekach i innych typowych dla starszych osób tematach które zdecydowanie twojego rozmówce nie interesowały. Stwierdzić to można było po wywróceniu oczami, jednak coś facetowi ewidentnie nie pasowało. Bardzo możliwe, że chodziło o te "dziecino" nagminnie używane, w końcu Goro był dorosłym facetem. - Szpital?- zapytał w dalszym ciągu niezbyt przekonany, kto wie możliwe że facet zna się nieco na sztukach ninja, a może po prostu nie wypadłeś zbyt dobrze. - A co dziadku robiłeś pod barem, nie zapytałeś nikogo wcześniej o drogę?
Założyłeś, że opowieść twojego byłego pacjenta o braku agresji w stosunku do niego była prawdziwe ale czy na pewno tak było? W końcu możliwe, że po prostu poniosła go fantazja, a może sekretem jego nietykalności było coś innego niż obszczane spodnie. Cóż teraz nie miałeś jak się tego dowiedzieć i to czy będziesz miał jeszcze taką możliwość zależało od tego co dalej powiesz. Stąpałeś po cienkim lodzie i zdawałeś sobie z tego sprawę choć jak do tej pory nie zarobiłeś jeszcze kunaia pod żebra więc możliwe że powinieneś iść za ciosem.
Z istotnych kwestii zdawało ci się również, że mała rozróba w barze dobiegała właśnie końca, a poobijani goście powoli opuszczali lokal w lepszym bądź gorszym stanie.

[/centr]
13/15

[Tenshin]

Na kamiennej twarzy malował się tylko spokój, chociaż w środku siebie cały tonąłem w przerażeniu, negatywnych myślach, a przed oczami przelewały się tysiące złych scenariuszy. Na próbę zostały rzucone wszystkie moje umiejętności aktorskie, sztuka blefowania - ale chyba górował nad tym instynkt przetrwania, bo jeżeli nie uda się ta sztuczka, to mam przekichane. "pocieszyłem" się w myślach.
Lewą rękę podniosłem i zacząłem się gładzić wolno po źle ostrzyżonej brodzie. Moja dziecino, w moim wieku jest się już zbyt powolnym, by móc nadążyć przed pędem dzisiejszego świata, nie mówiąc już o ludziach. odchrząkam i dodaję Jak widzisz, nikt tutaj nie zwraca większej uwagi na zagubionego starca, Ty jesteś pierwszą osobą. Dlatego, moja dziecino, podpowiedz którędy do szpitala. Nie daj mi zwiędnąć bardziej na tym słońcu zaśmiałem się delikatnie, mając nadzieję że to rozluźni sytuację. Jak będziemy tutaj tak stać, to mogę znów się.. "zalać" mówiąc to spuszczam delikatnie głowę chcąc zwrócić jego uwagę na spodnie. Moja dziecino, w tym wieku to się zdarza. Mam nadzieję, że nie uświadczysz tego nieszczęścia w przyszłości tutaj spuszczam delikatnie głowę z zakłopotaniem. Dalej modlę się w żołądku o to, by albo mi pomógł albo totalnie darował sobie moją osobę i ruszył w pościg, za moim cieniem.

14/15

[Gundan]

Misja Rangi D

To Moje!

Choć twój niedoszły zleceniodawca i oprawca w osobie Goro z początku miał mimo twojej sztuczki pewne podejrzenia twardo stąpałeś po lodzie na który pewnie inny nawet by nie próbowali wejść. Kłamanie szło ci nad wyraz nieźle bo na jego twarzy z każdym słowem malowało się co raz większe znużenie starczą gadaniną. Natomiast w momencie gdy wspomniałeś o zlaniu się w spodnie facet nawet lekko się odsuną z ewidentnym obrzydzeniem.
W tym samym momencie z speluny wymaszerowała prawdopodobnie ostatnia dwójka zakrwawionych gości, a za nimi wyłoniła się olbrzymia postać Szczurołapa po którym nie widać było choćby śladu zmęczenia, a jedynym dowodem jego ingerencji w burdę którą częściowo zacząłeś w lokalu były ślady krwi na pięściach. Założył on rękę na rękę przed wejściem i rzucił na odchodne do wychodzących życzliwym tonem.
- Zapraszamy ponownie! - po tych słowach jego wzrok przeszedł na was, a ty doskonale widziałeś jak Goro zaczyna się delikatnie trząść najpewniej ze strachu - GORO! Wypad z pod mojego baru i zostaw tego staruszka bo ci zaraz jedynki na spacer wyprowadzę! W tonie głosu gospodarza słychać było nieukrywaną niechęć do tego osobnika który najprawdopodobniej nie miał zamiaru testować jego cierpliwości i posłusznie burcząc coś pod nosem postanowił się ulotnić. Natomiast do ciebie skinął głową na znak pozdrowienia po czym zniknął za drzwiami baru na których widniał napis "ZAMKNIĘTE".
Tak się właśnie zakończyła twoja przygoda w barze, zrezygnowałeś ze zlecenia na kradzież dla podejrzanego człowieka, ponieważ kłóciło się to z twoją moralnością co zaowocowało brakiem zarobku. Natomiast twoje nieodpowiednie zachowanie w stosunku do niedoszłego zleceniodawcy kosztować cię mogło więcej niż garść monet, lecz czy wyciągniesz z tego lekcje zależało już tylko i wyłącznie od ciebie.

15/15 KONIEC

[Tenshin]

Popatrzyłem na niedoszłego napastnika słabym "zdziadziałym" wzrokiem. No zlituj się nade mną i idź już sobie, albo pozwól mi odejść. poganiałem go w myślach. Na szczęście z tej rozmowy uratował mnie właściciel speluny, niejaki Szczurołap, który w kilku krótkich słowach pogonił Goro, który najwidoczniej nieustannie się go boi To wyjaśnie dlaczego sam nie postanowił ukraść tego przedmiotu, tylko posyłać bezbronne dziecko. Co więcej, pokazuje że miałem rację co do wszystkiego, a Pan Szczurołap jest jednak w porządku człowiekiem, pomimo negatywnych szeptów o nim.
Co ciekawsze, Szczurołap wykazał się również szacunkiem do mojej obecnej postaci, czyli starszego mężczyznę - bowiem właściciel przybytku skinął delikatnie głową w moją stronę, na znak przywitania i wyrażenia pokoju. Odkiwnąłem mu również, woląc go jednak nie obrazić w żaden sposób. Postanowiłem również dłużej nie przebywać w tej okolicy, więc zacząłem się orientować gdzie właściwie powinienem się udać. W zasadzie jaki jest kolejny cel mojej podróży? zadałem pytanie w mojej głowie, lecz odpowiedziała mi pustka. Zacznę od delikatnego odpoczynku i .. zrelaksowania się. Może wtedy przyjdzie mi coś do głowy.
Myśląc to, udałem się w jakimś mniej zatłoczonym kierunku, ale też w innym niż udał się Goro. Gdy minąłem kilka alejek, skręciłem w jakąś boczną i opuszczoną uliczkę, by uwolnić chakrę i opuścić podtrzymywaną technikę. Rozległo się ciche puff i ponownie byłem sobą. Momentalnie oparłem się o ścianę jakiegoś domu, gdyż nogi ugięły mi się pod ciężarem ciała, a w głowie rozpętała się istna karuzela. To strach i stres, które tak długo odpychałem od siebie, wróciły
z potrójną siłą, gdy już jest po wszystkim. Osunąłem się na ziemię i oddychałem ciężko, przed oczami pojawiły mi się mroczki. Potrzebowałem bardzo wielu bardzo długich chwil, by dojść do siebie i przestać się trząść. Jedna myśl kołatała mi się w głowie - nie rozbecz się! - i robiłem wszystko, by do tego nie doszło. Nieco później, już zdecydowanie bardziej rozluźniony, wstałem otrzepałem ubranie z kurzu, poprawiłem szelki oraz zapięcia spodni, by jakoś wyglądąć - po czym wyszedłem na główną ulicę. Nie mam pojęcia ile czasu tam siedziałem, ale na pewno zdążyłem zgłodnieć przez ten czas, więc po drodzę kupiłem sobie kilka jabłek. I tak podgryzając jedno, opuszczam pobliże Szarłatnej Speluny.

z/t

[Kuroi Kuma]

Co Cię nie zabije, to na pewno skróci Twoje życie
Souei - wyprawa B 7/57 Reakcje ciała były zwodnicze. Zwykle było bardzo rozsądne, mówiło czego potrzebuje, jak utrzymać je przy życiu, jak sprawić by było zadowolone. Były jednak momenty, gdy działało w nieprzewidywalny sposób. Podobnie było teraz, gdy Soueia dopadał sen, gdy w jednej chwili dosłownie jego sytuacja odwróciła się o sto osiemdziesiąt stopni. Czuł, że coś jest nie tak, że jego organizm nie powinien działać w ten sposób. Próbujesz zapanować nad odruchami, przypominasz sobie wszystko co może wyciągnąć cię z opresji. Złożenie pieczęci na wszelki wypadek, by wyeliminować próby rzucenia iluzji. Rozsądne, lecz bez żadnego efektu. Nie stało się nic, nadal wzrok opadał, nadal Morfeusz zapraszał Cię w swoje objęcia. Tak wygodne, tak przyjemne, tyle tylko że nie w tym miejscu, nie w tych warunkach, bez łóżka, poduszki, czego tam jeszcze byś nie potrzebował. Próżno było szukać tego jak i pomocy, pech, czy może jednak ktoś o to zadbał? Nim się zorientował jego ciało się wyłączyło, jak przez mgłę słyszał głosy, ostatnimi resztkami świadomości nasz bohater czuł tylko, że jego ciało się porusza, a potem w głowie dźwięczy jednostajny dźwięk. Piszczenie kółka tego cholernego wozu, który podjechał chwilę temu. W końcu świadomość przestała walczyć.
Obudziłeś się jednak w dosyć dziwnym miejscu, gdzie zapach mocno wskazywał na to, że nie ma tu zbytniego przewiew. Stęchlizna to mało powiedziane, bowiem dołączył do niej smród najczęściej kojarzony z zapuszczeniem danego miejsca. Niezbyt miłe to doświadczenie, gdy ledwo co kojarzysz, a wita Cię taki zapach, a widok nie jest o wiele lepszy. Był bowiem przywiązany do jakiegoś starego taboretu, lina nie dawała miejsca do ruchu, w sumie to nie dawała go w ogóle. Do nozdrzy Matsudy doszedł zapach szczyn, na tyle intensywny, by mógł sądzić, że to z jego własnych spodni. Ciało nie chciało się ruszyć, ktoś postarał się o to, by nie ryzykować, że najbardziej zainteresowany się wyrwie. Obraz był niewyraźny, pomieszczenie całkiem małe, klaustrofobiczne. Łokciem prawie dotykał ścian. W drzwiach pojawiła się persona - wysoka kobieta, o długich, czarnych włosach spiętych z tyłu.
-Witaj królewiczu, dobrze spałeś? - jej głos zawibrował w powietrzu, uderzył niczym młot przebijając się nawet przez to, czym Cię nafaszerowali.

[Souei]

Pluł sobie w brodę. Dosłownie - po przebudzeniu i w przenośni - po zastanowieniu. Matsuda wiedział już, że od teraz będzie już omijał promocje szerokim łukiem. Czy naprawdę był z niego taki uczniak, aby dać się podejść w taki dziecinny sposób. Przecież już małym szkrabom matki wmawiają, żeby nie brały cukierków od nieznajomego. Ah... no tak... Souei nie miał mamy. Dlatego chyba ominęły go ważne życiowe lekcje i nawet na początku swojej dorosłości wciąż uczył się o ludziach. Dotychczas nauczka była tylko nieprzyjemna, lecz nie bolesna. Pazur domyślał się, że niedługo się to zmieni. Ile mógł zapamiętać z porwania tyle zapamiętał, ale zaraz po tym odzyskaniu przytomności jego zmysły zalała fala nowych bodźców. Węch i dotyk jako pierwsze. Było śmierdząco i mokro, jednak wcale nie czuł się tym faktem upokorzony. No posikał się i co z tego? Na razie nie poświęcał wiele uwagi takim szczegółom, lecz przede wszystkim chciał przekonać się, że ma dwie ręce, dwie nogi i nerki w komplecie. Nie wiedział jacy zwyrole go tu przywlekli, ale miał nadzieję niedługo się dowiedzieć.
Szarpnął lekko więzami i postarał się wybadać jak i czym go związano. Rozejrzał się dookoła, chociaż nie było tutaj wiele do oglądania. Ciasna klitka, pośrodku on, związany i zdany na laskę lub nielaskę. Chyba laskę, bo usłyszał kobiecy głos. Nie próbował się wyrywać, nie walczył. Przynajmniej nie do momentu, w którym otrzeźwieje na tyle, aby być przekonanym że po wstaniu z taboretu będzie w stanie zrobić chociaż kilka kroków. Zamiast tego przyglądnął się kobiecie, oczywiście w miarę jak wzrok odzyskiwał ostrość. Z wyglądu była całkiem ładna, powiedziałby nawet że atrakcyjna, gdyby okoliczności były inne i gdyby jego krocze nie było aktualnie zasikane.
- Chyba aż za dobrze... - Jeśli nie obudził się gdy go tu targali, a potem wiązali, to musiał bardzo dobrze spać. Musiał spać najlepiej ze wszystkich, chociaż w ogóle nie czuł się wypoczęty.
Nie zamierzał przekornie milczeć, chociaż na razie nie postawił żadnego swojego pytania. Wolał patrzeć, nasłuchiwać i po prostu nie tracić energii. Być może tajemnicza kobieta sama wyjawi kim jest i czego chce. Souei czekał na coś w stylu Monologu Czarnego Charakteru, choć tak naprawdę wystarczyłoby tylko kilka zdań opisujących w jak beznadziejnym położeniu się znalazł.

[Kuroi Kuma]

Co Cię nie zabije, to na pewno skróci Twoje życie
Souei - wyprawa B 9/57 Jak to omijać promocje? Przecież ten dziwnie pachnący serek był warty tych dwóch godzin spędzonych na toalecie. Tych dwóch pięknych godzin, gdzie nie mogłeś się ruszyć z miejsca, gdzie nawet najsilniejsze, najbardziej wyćwiczone ciało przegrywało tą nierówną walkę. Mogłeś być najsilniejszy na świecie, a rozwolnienie i tak wygra.
Co to jednak miało wspólnego z tematem? Zupełnie nic. Souei był jednak z mafii, był jednym z tych którzy sami wystawili się na ryzyko, gdzie było ono ryzykiem zawodowym, niczym więcej. W mieście, gdzie do władzy dopuszczono trzy rodziny, trzy odrębne byty niczym dziwnym było, że Ci niżej postawieni chcieli piąć się w górę, a jak tego inaczej dokonać, niżeli zasadzić się na kogoś wyżej postawionego, wyciągnąć z niego informacje i sprzedać je swojemu szefowi? Ta piękna, aczkolwiek bezlitosna drabinka, gdzie im niżej jesteś, tym trudniej Ci się wybić, tym większa konkurencja, tym trudniej piąć się w górę. Czemu by więc nie łapać każdej, natrafiającej się okazji? Souei musiał być śledzony już jakiś czas, musiał być na celowniku, bowiem zasadzka była przygotowana właśnie na niego. Czy znali jego zdolności? Tego mógł się tylko domyślać. Poza tym, że czuł się paskudnie, że wyglądał jeszcze gorzej, a śmierdział jak zagubiona kanapka na kilka miesięcy - poza tym wszystkim to czuł się w porządku. Nic nie zniknęło z jego ciała, nikt nie odciął mu kończyny, nikt go nie zranił przynajmniej fizycznie. Urażona duma? Czy wiedział co to w ogóle jest takiego?
Szarpnął więzy, zwykły sznur, który wbijał się boleśnie w ramiona, który rozerwałbyś bez żadnego problemu mój drogi, lecz specyfiki robiły swoje. Shinobiego trudno powstrzymać, brutalna siła mogłaby zerwać najbardziej irytujące sznury. Te były tylko dodatkiem, te miały tylko wpłynąć na Twoją psychikę. Drążyć dziurę.
-Bardzo dobrze, nie chciałabym, żeby coś Ci się stało. Może byś coś zjadł? - uśmiechnęła się - subtelnie, lecz za tym uśmieszkiem krył się malutki, piękny dowcip, który tylko Tobie przyjdzie zrozumieć. Strzeliła palcami, przyszedł w sumie ktoś z twarzy do nikogo niepodobny i nie był to z pewnością Yami. Młody chłopaczek jakich wielu w szeregach mafii, ale także i po prostu w mieście. W rękach trzymał... w sumie nie wiedziałeś co, bowiem obraz się rozmywał, dostrzeganie takich szczegółów było bardzo problematyczne. Podeszła do Souseia, pogładziła go po głowie - po włosach, po uchu, w końcu zjeżdżając na szyję.
-Będziesz grzeczny, prawda? - powiedziała unosząc mu głowę ku górze, a chwilę później wbiła w szyję to, co podał jej chłopaczek chwilę wcześniej. Kolejna dawka substancji dostała się do organizmu naszego Pazurka. Była jak wampir wysysający całą energię, jak pijawka, która przykleiła się i nie chciała odpuścić. Mówiła dalej, lecz świadomość zaczęła odpływać.
Zrobiło się ciemno, pusto. Był tylko on siedzący dalej na taborecie. Żadnego dźwięku, żadnego źródła światła, a jednak widział swoją sylwetkę doskonale, a jednak rozlegał się szelest jego ubrań. Potworna cisza, która rozlegała się dookoła, wwiercała się w głowę, w mózg poszukujący czegokolwiek, czego mógł się złapać. Próbował ruszyć oczyma, ręką, nogą, czymkolwiek, lecz ciało nie reagowało. Zamknięty niczym więzień w swoim ciele. Tylko widziałeś, patrzyłeś przed siebie, a dokładniej to na swoje kolana. Ręce ułożone na nogach, prosto, równiutko jak u babci na imieninach, gdy wszyscy śpiewają, a Ty się stresujesz. Mózg zaczynał szaleć, lecz w pewnym momencie dostał bodziec i tym bodźcem był ból. I to nie byle jaki, bowiem coś zaczęło drapać Soueia w palce, szurać po skórze niczym nożem. Z każdą chwilą jednak ten ból się zmieniał, był coraz silniejszy, aż zmienił swój charakter. Jego dłonie zaczynało coś zżerać - małe, niewidzialne robaczki. Na swoich oczach mógł obserwować jak jego ręka znika, jak krew ucieka z jego dłoni, jak zostaje obżarta kość. Gdy doszły do łokcia obudził się.
Głodny, potwornie głodny, spragniony i zmęczony.

Kobieta - obrazeg

[Souei]

Czekał, bo liczył na dłuższą rozmowę. Priorytety porywaczy były niestety inne. Najpierw chcieli zrobić z niego warzywo, aby w ogóle nie był w stanie się bronić. Gdy kobieta zaczęła mówić, on jeszcze dochodził do siebie. Drwiła i dominowała, miała swoje pięć minut przewagi, choć Matsuda zaczął mieć wątpliwości, czy zaraz nie przerodzi się to w wieczność. Wpadł w całą sytuację tak niespodziewanie, że trudno było mu zebrać myśli i niestety nie udało mu się to przed kolejną iniekcją.
Wydusił tylko z siebie cichy jęk, gdy poczuł kolejne ukłucie i mimo, że był już bardzo blisko brzegu, znowu zaczął odpływać. Zadziwiająco szybko jego świadomość ponownie podryfowała w dal bez jakiejkolwiek możliwości działania, aż dopłynęła tam gdzie przed chwilą siedział. Nie było to jednak to samo miejsce. Pozornie wciąż siedział na krześle, lecz otaczała go nieprzenikniona pustka. Nie był skrępowany linami, otoczony ścianami. Był wolny, a jednak nie mógł się ruszyć. Patrzył w dal, lecz widział tylko siebie i swoje dłonie. Gdzie był przed chwilą? Czy sny są takie realne? Pamiętał przecież całe dnie, wszystko co zdarzyło się przed chwilą. Nie mógł śnić, bo nie był w łóżku. Był w klitce przywiązany do krzesła i coś mu podano. Ah, gdyby to było takie proste...
Zaczął coś czuć, drętwienie czy drapanie, jakby małe mróweczki chodziły po jego dłoni i kąsały coraz mocniej, a on nie potrafił cofnąć ręki. Chciał, lecz nie panował nad nią. Po prostu siedział w bezruchu i mógł znowu tylko patrzeć na to, co będzie działo się dalej. Wtedy odczuł strach. Mimo że był prawie pewien, że to wszystko nie jest naprawdę, na chwilę o tym zapomniał gdy zaczął krwawić. Panikował, czuł potworny ból, lecz chciał uderzyć się w twarz i ochłonąć, obudzić się z koszmaru. Nic jednak nie mógł zrobić, tylko być świadkiem bieli swoich znikających kości i wmawiać sobie, że to nie dzieje się naprawdę. Walczył z tym, nie chciał się poddać chemii swojego mózgu, która została tak brutalnie zakłócona. Musiał walczyć, przeżyć i zemścić się. Nienawiść do wszystkich dookoła napędzała go w tym, aby przetrwać to co się z nim teraz dzieje.
Gdy się ocknął, oprócz wyczerpania fizycznego odczuwał jeszcze jedno: przemożną chęć skręcenia karku kobiecie, która pewnie zaraz go odwiedzi, a także temu chłopczykowi... Przygryzł wargę, chciał prawdziwym bólem doprowadzić się szybciej do porządku, otrzeźwieć z tego co przed chwilą się z nim działo i być gotowy na to, co zaraz się wydarzy. Jeśli będą go tak faszerować wciąż i wciąż, to po jeszcze kilku takich razach naprawdę nie pozostanie z niego już nic oprócz pustej skorupy.

[Kuroi Kuma]

Co Cię nie zabije, to na pewno skróci Twoje życie
Souei - wyprawa B 11/57 Rozmowa - kawka, herbatka, ciasteczka. Brzmiało to nawet dobrze, tylko raczej nasz Souei nie był obecnie najlepszym rozmówcą. I nie chodziło tu oczywiście o elokwencję czy cokolwiek takiego. Może i miał wiele do powiedzenia, może mógł elaborować sobie z kobietą na tematy wszelakie, rozprawiać przy karafce wina o polityce, dalszym rozwoju cywilizacji, mafii, wybierz sobie sam, było tego naprawdę wiele. Problem był jednak taki, że z przećpanym, nafaszerowanym jakimś gównem nawet najbardziej tęgim umysłem ciężko było dyskutować. A zapach nie pomagał w utrzymaniu dłuższego kontaktu.
Souei przegryzł wargę. Ból był rzeczywisty. To nie tak, że nagle pojawił się jakiś sen, że wybudziłeś się z niego i nagle wszystko powróciło do normalności. To nie było miłe wybudzenie. Było dalekie od miłego, było dalszą częścią koszmaru. Dłonie mrowiły, ręce paliły dziwnym ogniem. Rzeczywistość mieszała się z majakami, przenikały się, stojąc na granicy obłędu zdawałeś się widzieć dużo więcej, niżeli być mogło. Głód dawał się we znaki, mieszał w głowie, pobudzał ciało, zmuszał je do wyrwania się z okowów i poszukiwania czegokolwiek, co można wsadzić do ust. W rogu pokoju dostrzegł małego szczurka. Wychylił swoje czarne ślepia z malutkiej dziury w ścianie. Zatrzepotał uszkami, rozejrzał się wyszukując niebezpieczeństwa, ale raczej nie sądził, że Souei może nim być. Możliwe, że nawet go już kilka razy widział, nie mogł nawet obejrzeć swojego zarostu by stwierdzić ile czasu minęło. Godzina, dzień, dwa, tydzień. Szczurek wyszedł ze swojego schornienia, kierował się wzdłuż ściany muskając wąsami podłogę. Szukał żywności, chociaż nie był aż tak zdesperowany. W końcu zatrzymał się na wysokości siedziska Soueia, podszedł do jednej z nóg, powąchał ją badając otoczenie, co jakiś czas patrząc czy siedzący na nim człowiek dalej się nie rusza. Widziałeś go, jego dziwaczny, łuskowaty ogon. Jego inteligentne ślipa, które jakby chciały Ci pomóc. Jego podrygujący nosek, z którego nagle zaczęłą wypływać krew. Cienką strużką, która przerodziłą się w mocniejszą. Chwilę później z każdego otworu w ciele zwierzaczak zaczęła wyciekać posoka, zalewała podłogę w takim tempie, jakbyś zarżnął prosiaka. Do pomieszczenia ponownie weszła kobieta - ta sama co wcześniej, jednak chyba nie robiła sobie zbyt wiele z tego, że wszystko zbroczone było szkarłatem. Popatrzyła za to na przegryzioną wargę u mężczyzny, podeszła bliżej ku niemu. Starła cieniutką strużkę krwi, która sunęła w dół, ku jego brodzie, jednocześnie uważając, by jej po prostu nie ugryzł. Jej ruchy były jakieś takie rozmyte, powolne, poruszała się w żółwim tempie.
-Mój drogi, musimy porozmawiać. Nie możesz tutaj zostać na zawsze, chociaż jesteś moim ulubionym gościem. Powiedz mi coś o sobie. Chcę Cię poznać, jestem tutaj tylko dla Ciebie - uśmiechnęła się szczerze, milutko. Wzięła miseczkę do ręki - kiedy w ogóle ona się pojawiła? Usiadła na zydelku podobnym do twojego, zanurzyła łyżeczkę w misce, zamieszała w niej uwalniając do powietrza wszelkie zapachy, które tam się znajdowały. W nozdrza Soueia uderzył zapach smażonych warzywek z ryżem i odrobiną wieprzka. Jego ślinianki dosłownie zalały mu usta, nawet mimo przytłumionego zapachu.
-Aaaa - uniosła łyżeczkę i podsunęła mu pod usta.

Kobieta - obrazeg

Info dla sprawdzającego

  Ukryty tekst

[Souei]

Niemożliwym było znalezienie jakiegokolwiek punktu odniesienia - czas, zapach, a może dotyk? W pewnym momencie Souei pogubił się w tym, w którym świecie się znajduje. Przez długi czas siedząc na krześle czuł się, jakby był wywinięty na lewą stronę. Zamiast na zewnątrz, zdawało mu się, że patrzy wewnątrz siebie. Widział pustkę jaką miał teraz w głowie, obrazy które mózg tworzy pod wpływem wszystkiego, co krążyło w jego organizmie. Co było w tym wszystkim prawdziwe? Chyba ból, bo któryś z jego rodzajów musiał być rzeczywisty. Siedząc przywiązany w tej klitce odczuwał go już na wiele sposobów. Spodziewał się już go, przyjmował i próbował znieść, nie widząc póki co innej możliwości. Ktoś powiedziałby, że mógł zacząć się do niego przyzwyczajać. Takiego kogoś Matsuda chętnie posadziłby na swoim miejscu i dał błogosławieństwo na te próby, bo jemu do tej pory nie udawało się stłumić bodźców, które do niego docierały. Nie złamało to jednak jego woli przeżycia. Motywowany już teraz czystą nienawiścią był wściekły, chociaż w jego warzywnym stanie było to pewnie raczej godne pożałowania stanowisko. Kto bałby się i traktował poważnie kogoś, kto nie jest w stanie nawet usiedzieć na krześle?
No i jeszcze ten szczurek... chociaż to było akurat łatwe. Soueiowi wydawało się, że obudził się z letargu, jednak nie oznaczało to, że środki przestały działać i musiały mieć w sobie coś, co powodowało halucynacje, sny na jawie. Istotnie, widok nie był przyjemny, ale krew płynąca ze szczura.. w jego zawodzie widywał już gorsze obrazki, więc na mękę zwierzęcia patrzył bardziej z grymasem obrzydzenia niż strachu.
- Kiepski dzień, huh? - Przeszło mu przez myśl, gdy widział już tylko mokrą plamę, która po nim pozostała.
Wtedy otworzyły się drzwi i ponownie weszła TA kobieta, jednak Souei nie reagował. Patrzył przed siebie nieobecnym wzrokiem, nie dając po sobie poznać, że w ogóle jest świadomy jej obecności. Dopiero gdy podniosła jego twarz i obtarła usta on spojrzał na nią, lecz wciąż wyglądał na półprzytomnego. Był głodny, zmęczony i śmierdzący, nietrudno było udawać że jest w gorszym stanie, niż rzeczywiście był. Gdy jednak tylko puściła jego głowę, ta opadła mu bezwładnie w dół i teraz patrzył przed siebie spode łba. Gdy zapach jedzenia dotarł do jego nozdrzy, walczył sam ze sobą aby po prostu nie poddać się tej najgorszej torturze, lecz nie mógł i nie chciał. Nie reagował. Gdy ślina zaczęła napływać mu do ust, trochę wypłynęło nawet z ich kącika i popłynęło po brodzie, nie był w stanie zapanować nawet nad taką prostą czynnością jak przełykanie śliny. Dopiero gdy odezwała się do niego, jego oczy spoczęły na jej rozmazanej twarzy. Jedyne na co zdobył się Souei, to przytłumiony pomruk. Trudno było nawet wywnioskować czy było to potwierdzenie czy zaprzeczenie, zgoda czy odmowa. Po prostu w takim stanie w jakim znajdował się Matsuda, nie można było się z nim porozumieć. Zemdlałby na życzenie gdyby potrafił, ale niestety niewielu ludzi posiada ten niezwykły talent.
Plan był prosty. Mimo pożerającego go od środka głodu musiał wytrzymać jeszcze trochę. Wiedział, że w końcu nastąpi próba przesłuchania jednak chciał, aby kobieta myślała, że jej specyfiki działają na niego lepiej i dłużej, niż się spodziewała. Każdy człowiek jest przecież inny, każdy może reagować inaczej. Celem Pazura była jeszcze chwila spokoju. Chciał żeby kobieta dała mu więcej czasu regenerację. Jej zdaniem do czasu, gdy Souei będzie w stanie mówić, a tak naprawdę Juugo walczył o każdą chwilę, przez którą działanie obcych substancji zacznie słabnąć, a on odzyska więcej sił i świadomości.

[Kuroi Kuma]

Co Cię nie zabije, to na pewno skróci Twoje życie
Souei - wyprawa B 13/57 Wściekłość... tak bliskie Ci uczucie. Gdy gniew przejmuje kontrole, gdy zaślepia oczy i czujesz tylko i wyłącznie jego. Coś prymitywnego, coś ukrytego głęboko w środku każdego człowieczka. Każdy bowiem w środku jest po prostu bestią, która chce przetrwać, która ma w nosie uczucia innych, jeżeli sama jest na skraju śmierci. Souei żywił się obecnie tylko tym, uczuciem palącym się gdzieś tam głęboko w środeczku. Kobieta próbowała go zgasić, niczym świeczkę, chociaż płomień był dużo silniejszy i potrzeba było większego kalibru.
Owszem - odezwał się cichy głos w jego głowie. Bardzo niski, dudniący pomiędzy uszami. Głos, który był istną oazą spokoju, który brzmiał jakby go ktoś obudził z głębokiego snu. Jak Twój - zadudnił znowu, a Souei mógł poczuć, że ktoś się na niego patrzy. Kobieta zdawała się jednak go nie słyszeć, zupełnie go ignorując. Matsuda miał jednocześnie wrażęnie, że ten dudni w pomieszczeniu, że ściany wręcz trzęsą się od niego, lecz jednocześnie jest on względnie cichy, może nawet przyjemny?
Ona zaś doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że Souei ją widzi. Nie był bowiem pierwszy, pewnie nie będzie ostatni. Wielu przed nim tutaj było, wielu złamała i w duchu wiedziała, że teraz też jej się uda. To tylko kwestia czasu, aż znajdzie punkt, przy którym go złamiesz, ale będzie jeszcze użyteczny. Spojrzała mu głęboko w oczy niczym spoglądając w duszę. Może w innych warunkach i okolicznościach? - głos rozległ się ponownie, ta jednak ponownie na niego nie zareagowała.
-Biedaczek - powiedziała z troską widząc jak Matsudzie ślina ścieka po policzkach. Otarła mu ją z twarzy z czułością, jej dłoń była delikatna, muskała jego skórę niczym kochanka. W każdym ruchu było coś, co przypominało dobre chwile, przypominało dzieciństwo, tylko trzeba by wyłączyć prochy i odczucie całego ciała, jakby umierało. Wsunęła mu łyżkę do ust - nie mogła go zmusić do przeżuwania, ale przynajmniej tak mogła mu pomóc chociaż tyle.
-Mój drogi co się dzieje? - pogładziła go po włosach, po tych dziwacznych brwiach, które jednak miały w sobie coś intrygującego.
Dasz się tak? Siedzisz tutaj, utknąłeś jak widły w gnoju. Spójrz na siebie. Wyglądasz jak Ci ktoś przepchnął kij przez gardło i wyciągnął drugą stroną. Masz tyle czasu? By siedzieć, by spoglądać jej głęboko w oczka. Nie powiem, ładniutka. Tylko na twój widok chce mi się wymiotować

Kobieta - obrazeg

Info dla sprawdzającego

  Ukryty tekst

[Souei]

Jeść czy nie jeść? Oto jest pytanie. Bardzo prawdopodobne, że po tej przygodzie, o ile ją przeżyje, Souei będzie miał zespół stresu pourazowego za każdym razem, gdy spojrzy na rodzimą kuchnię. Nawet gdy ładnie pachniało, to teraz i tak bał się, że ryż przed nim zawiera ten sam tajemniczy składnik, po którym odleciał poprzednim razem. Skoro jednak siedział już tutaj, to czemu nie podała mu go w takie samej formie jak poprzednio, strzykawką prosto tam gdzie trzeba? Po co ta zabawa? Przecież nikt już nie uwierzy w to, że ona jest tym dobrym gliną, skoro wcześniej wystąpiła już w innej roli. Gdy wcisnęła mu łyżkę do ust, nie przeżuwał, nawet nie otworzył paszczy aby wziąć kęs. Nawet jeśli logika podpowiadała, że w tym konkretnym daniu nie musi być niczego szkodliwego, to jednak Souei też miał swój honor, który nie pozwalał mu tak wodzić się za nos jakiejś dziwce.
Oceniał swój stan. Jak i co widzi, czy jest w stanie już odpowiednio reagować, czy udałoby mu się wstać z krzesła, gdyby nie był do niego przywiązany. Rozglądał się błądzącym wzrokiem po pomieszczeniu, sprawdzając czy we wnętrzu jest jeszcze coś oprócz nich i krzesła, na którym siedział. Czy są jeszcze jakieś osoby, jakieś meble? Gdyby starczyło mu sił aby się na nią rzucić, to pewnie bez wahania by to zrobił, ale nie chciał podejmować takich prób nadaremno. Teraz nie bardzo przejmował się słowami kobiety, lecz swoim własnym ciałem i tym, co jeszcze z kontroli nad nim mu pozostało.
Z umysłu bowiem aktualnie były chyba już tylko strzępki. Wydawało mu się, że niedawno widziany szczurek odezwał się teraz do niego głosem Boga. Dudnił i odbijał się od ścian, rozpraszając i przeszkadzając. Souei nigdy nie odczuwał podobnych przypadłości. Jego szaleństwu nie towarzyszyły dwie osobowości, nigdy nie kłócił się ze sobą. Tak jak wcześniej więc, mógł wszystko zrzucić na karb skutków ubocznych (albo zamierzonych) specyfików, które mu podano. Milczał, choć tak naprawdę starał się być aktywny w inny sposób. Nie przyjmował jedzenia i nie odpowiadał na zaczepki, dalej grając w swoją grę zamulonego ćpuna.

[Kuroi Kuma]

Co Cię nie zabije, to na pewno skróci Twoje życie
Souei - wyprawa B 15/57 Być albo nie być. Zjeść albo nie. Zwierzęcy instynkt był bardzo uporczywy, to on wręcz zmuszał Soueia do tego, by każda komórka jego ciała chciała wziąć odrobinę z tego posiłku. To ona sprawiała, że nie ważne były poprzednie wydarzenia, nie ważne to, że ledwo co mógł kontrolować siebie, już nie wspominając o tym. Otruty, przytępiony? Nie ważne, skoro przed nim jest coś, co może podtrzymać go przy życiu. Coś, co jest cenne, jest warte takiego poświęcenia. Tylko od niego zależało czy podda się temu uczuciu, czy pozwoli sobie na odzyskanie trochę sił. Wnętrze było puste dokładnie jak głowa naszego bohatera. Prócz malutkiego, zakratowanego okienka nie było tutaj nic, prócz niego samego, to na czym sobie wygodnicko siedział i oczywiście jego towarzyszki.
Kobieta patrzyła na niego zaniepokojona - jeżeli tak dalej pójdzie jej drogocenny nabytek po prostu się zmarnuje i zemrze z głodu, nim uda się coś z niego wyciągnąć. Cmoknęła ustami, widząc że Souei nie chce jeść. W końcu strzeliła mu w pysk, otwarta dłoń uderzyła policzek, w pomieszczeniu rozległo się głuche plaśnięcie.
-Prędzej czy później i tak się dogadamy. Może po prostu potrzebujesz czasu - rzekła mu cicho do uszka, po czym odłożyła miskę na bok, na ziemię i podniosła się z siedziska. Zerknęła na niego tylko przelotnie, wyszła z pomieszczenia, zamykając za sobą drzwi. Souei został sam ze swoimi myślami. Czyżby dosięgało go szaleństwo? Słyszał głosy, których nie ma, widział rzeczy, które nie mogą się wydarzyć. A to nie miał być koniec. Poczuł jakby ktoś dmuchnął mu w ucho. Kolejna nieistniejąca postać. Odwracając się w tamtym kierunku zobaczył tylko pustkę. Pocieszające jakby na to nie patrzeć. Nasz otępiały koleżka mógł w końcu powrócić do patrzenia się przed siebie, lecz tam gdzie uprzednio siedziała kobieta, była postać.
No hejka - powiedział, chociaż nie... głos nie dobiegał z przodu, był jakby wszędzie. Nie odbijał się od ścian pomieszczenia, nie powodował echo, po prostu był wszędzie.
Nie nudzisz się tutaj zbytnio? Pazur rodziny Akiyama, dobre sobie - kontynuował, lecz nie otwierał ust. Ich po prostu nie było. Postać to dobre określenie. Była bowiem odzwierciedleniem Soueia, jego dokładną sylwetką - tylko że wolną. Dokładne odwzorowanie z jednym tylko wyjątkiem - był tylko kontur wypełniony czernią. Brak twarzy, brak ust, tylko zarys. Wyglądał bardzo realnie, dużo bardziej niżeli reszta tego pomieszczenia.
Wiesz że stąd nie uciekniesz, prawda? Oni się nie spieszą. Będą cię faszerować tym gównem. Wytrą tobą podłogę, bo tylko tyle jesteś teraz wart. Tak skończysz? Śliniąc się w jakimś podziemiu, przykuty do krzesła. Albo Cię złamią, albo padniesz z głodu. To opcje, które masz przed sobą. Gdzie ten cały Twój honor? OTRZĄŚNIJ SIĘ - głos znowu zadudnił, ściany zadrżały. Postać podniosła się z krzesła, zrobiła krok przed siebie dosłownie wchodząc na Soueia. Ten poczuł jakby ktoś wylał na niego kubeł zimnej wody. Myśli stały się bardziej wyraźne, wzrok jeszcze nie domagał, ciało zachowywało się, jakby ktoś wstrzyknął w nie energię. To jednak nie mogło trwać zbyt długo i nasz bohater sobie zdawał z tego sprawę.

Kobieta - obrazeg
?

[Souei]

Z dwojga złego wolał wcześniej niż później. Potrzebował czasu na otrzeźwienie, choć z drugiej strony głód osłabiał go coraz bardziej i bardziej. Wyglądało jednak na to, że konsekwencja w przerysowywaniu swojego stanu na gorszy niż w rzeczywistości była kluczem do sukcesu. Uderzyła go, ale z dotychczasowych tortur jakie mu zafundowała do tej pory, było to dziwnie... odświeżające? Souei mógł poczuć, że wciąż żyje. Twarz zapiekła, lecz on starał się nie wypaść z roli. Taaak... potrzebował czasu, a ona postanowiła mu go dać odrobinę więcej. W głębi duszy Matsuda poczuł ulgę, gdy kobieta wyszła z pomieszczenia bez wstrzykiwania w jego ciało kolejnej porcji jakiegoś świństwa, które tylko pogorszyłoby jego stan. Oczywiście było za wcześnie, aby móc odtrąbić sukces, ale zdecydowanie była to jakaś szansa.
Wtedy też pojawił się On. Duch Szczurka, który przed chwilą wykrwawił się na podłodze, a który przecież od samego początku w ogóle nie istniał. Nabijał się, lecz chyba nie zdawał sobie sprawy, że on i Souei to ta sama osoba. Sam Pazur nie do końca wiedział, z czym ma do czynienia, choć rozmyślał nad tym tylko przez chwilę. Czy to alternatywne ego, halucynacja czy po prostu stare, dobre sumienie? Gdyby miało to jakieś znaczenie pewnie po prostu by o to zapytał, ale ostatecznie najpierw do końca wysłuchał tego, co mówi sam do siebie.
- Wyluzuj trochę, co? - Odpowiedział w myślach. Nie chciał, aby ktoś za zamkniętymi drzwiami był w stanie usłyszeć jego głos. Zwłaszcza biorąc pod uwagę to, że przecież tak naprawdę nikogo tutaj nie było. Nie znaczyło to jednak, że głos i siedząca przed nim postać były nieprawdziwe. Z jednej strony domyślał się z czym ma do czynienia, z drugiej zaś nie zamierzał odganiać od siebie tego... czegoś.
- Właśnie taki mam zamiar... - Najpierw otrząsnąć się, a potem uciec. Nie skazywał się na niepowodzenie tylko dlatego, że tak podpowiadał mu rozsądek, serce i cała reszta wnętrzności. Wziął głęboki wdech, bo nareszcie zmysły i siły wróciły chociaż na chwilę. Duch walki jeszcze w nim nie umarł, a siła woli napędzała ciało do działania. Czy był to przypływ adrenaliny, czy czysto psychologiczna sprawa? Cokolwiek byłoby przyczyną tego przebudzenia, Souei zrozumiał, że nie powinien dłużej czekać, i że to właśnie jest ten moment. Chakra natury była wszędzie, nawet tutaj. Napływała do jego ciała cały czas, należało tylko zrobić z niej w końcu użytek. Na jego skórze pojawiły się czarne pęknięcia, co poskutkowało drugim zastrzykiem energii. O ile nad prawdziwością tego pierwszego można było dyskutować, o tyle aktywacja Klątwy była jak najbardziej realnym wzmocnieniem i pomocą w walce... na początku z więzami. Zamiast siłować się z nimi czystą siłą fizyczną, wytworzył na wysokości przedramion i nadgarstków topory, które rosnąc miały w naturalny sposób przerwać krępujące go sznury, żyłki, łańcuchy, czy czymkolwiek był unieruchomiony. Z wolnymi rękami i aktywną Klątwą zapewne nie będzie miał również problemów z wyswobodzeniem nóg, jeśli te również były związane. Gdy miał już możliwość wstania z krzesła, zrobił to bardzo powoli i w kontrolowany sposób, gdyby miał problemy z utrzymaniem równowagi. Nie chciał aby upadając czy chwiejąc się narobił jakiegokolwiek hałasu, który mógłby zaalarmować kogoś za drzwiami. Jeśli był w stanie stać i chodzić, wówczas najpierw podszedł do malutkiej kraty i jeśli była na wysokości głowy, wyjrzał przez nią. Może pomogłoby to mu ustalić, gdzie się znajduje? To był jednak tylko pierwszy krok. Gdyby ten mu się udał, zacząłby planować kolejne.

  Ukryty tekst