Niezamieszkany obszar...

[Kan Senju]

Misja C
Post 33/30+
Jun'ichi
Koniec zadania. Jun'ichiego wyjaśnienia odnośnie pozbawienia przytomności przeciwnika średnio przekonywały dziewczynę. Doskonale zauważyła podkładanie notki wybuchowej, co miało być zapewne opóźnioną egzekucją. Zdawała się zupełnie nie zdawać sobie sprawy z niebezpieczeństwa w postaci strażnika, który nieubłaganie się zbliżał. Nie mogła mieć pojęcia o sprytnie zaplanowanej pułapce na dodatkową ofiarę, z której ostatecznie nie skorzystano.
- A ta notka dla ozdoby?
W jej głosie dało się wyczuć mocną ironię kiedy maszerowała do psa. Już była przekonana o samotnym szukaniu lekarza, ale tutaj nieoczekiwanie uzyskała pomoc. We dwoje łatwiej było go nieść niżeli jednej osobie, bydlak ważył dość sporo. Gdyby go nosić tak cały miesiąc mógłby być uznany za dodatkowe ciężarki, tylko cholernie niewygodne w porównaniu do oryginału. Niemniej dzięki wsparciu mogliście ominęliście wspólnie strażnika bez żadnego problemu, nie dostał nawet tropu gdzie miałby się udać w jakikolwiek pościg za podejrzanymi. Opuściliście lokal zanim otworzył drzwi, byliście poza zasięgiem i mogliście znikać z tego podejrzanego terenu.
- Widocznie nigdy nie byłeś w Yusetsu.
Postanowiła zostać tajemnicza odnośnie stylu walki jaki reprezentowała, niemniej dała wskazówkę skąd pochodzi. Pewnie przebywając więcej w jej rodzimej prowincji, przyjmując jakieś zlecenia moglibyśmy poznać dużo więcej informacji. Teraz niemniej potrzeba było znaleźć jakiegoś lekarza, który mógłby zaopiekować się jej zwierzęcym towarzyszem po czym wyrażona została chęć wspólnego poszukiwania mężczyzny mogącego wyjaśnić nieścisłości pojawiające się na przestrzeni tego śledztwa.
- Wystarczy szpital, nie znam nikogo w okolicy znającego iryojutsu.
Wyznaczyła wam następny przystanek, do którego mieliście dotrzeć. Niby oczywiste, ale przedstawicielowi rodu Hyuga nie wpadło to do głowy. Później już bezproblemowo dotarliście do miejsca docelowego, gdzie recepcjonistka wydawała się zdziwiona na widok ninkena, niemniej lekarz nie robił problemów z takim pacjentem. To nie mógł być pierwszy taki przypadek w szpitalu. Szybko trafił pod oko specjalisty, który zajął się leczeniem rannego.
- Dziękuję za pomoc.
Wolne od noszenia ręce złożyła przed sobą jednocześnie się kłaniając z szacunkiem.
- Jeżeli chcesz możemy go odszukać razem, ale wpierw mój towarzysz musi wypocząć i nabrać siły. Gdzie mogłabym ciebie znaleźć?
Po szybkiej odpowiedzi zostaliśmy zdani na samych siebie w wielkim mieście kupieckim. Gotowi do dalszego działania.

Dziewczyna od psa

Z/T -> Szpital

[Kubomi]

Wydarzenia potoczyły się błyskawicznie. Zamiast bezproblemowego porwania, gdzie jedynym przeciwnikiem było sumienie kunoichi, to okazało się, że kobieta ma już swoich opiekunów. A ci postanowili, że to oni wezmą sobie przedstawicielkę płci żeńskiej – pod postacią Kubomi. Obrót spraw właściwie zaskoczył białowłosą, która wyraźnie się cofnęła i speszyła, widząc odsiecz, jednak nie miała zamiaru dać się porwać!
Poruszała palcami jednej dłoni, by wprawić kukiełkę w ruch i wykonać ruch, póki jeszcze dwójka mężczyzn do niej nie dobiegła – Kasa, bo tak się zwała ta parasolka, odwróciła się czubkiem w kierunku ochroniarzy, wystrzeliwując w kierunku pierwszego, po lewej, serię ponad 30 senbonów, celując w kark i plecy, a kilka pojedynczych w kierunku stawów w nogach, by mieć jednego z głowy. Przeciwko drugiemu rzuciła kunaiem, celując w kolano, a następnie ruszyła w kierunku ściany najbliższego budynku, by po niej wejść – i w ten sposób uchronić się przed uderzeniem belką.
Jeśli zdąży, wyda za pomocą nici polecenie do parasolki, by wystrzeliła 20 senbonów w kierunku kolejnego łysola z belką i gwoździami, by mieć go z głowy, zanim zajmie się głównym szefem. Kasa sobie powinna poradzić, ale wolała być przygotowana. Na razie wyglądało na to, że to zwykli ludzie, a ona była Shinobi – walka powinna być jednostronna.
Co więcej, wychodziło na to, że tu chyba ona była tym Dobrym. Tak przynajmniej się okłamywała Kubomi, chcąc usprawiedliwiać to co właśnie robiła.

[Jun'ichi]

"Tygrys w klatce"
Misja D
Kubomi
13/15

Nie wszystko idzie zawsze zgodnie z planem, lecz sztuką było dopasować się do takich sytuacji, nie pozwolić się zaskoczyć i pokonać - ten test udało Ci się zdać śpiewająco. Żaden z trójki mężczyzn nie spodziewał się tego, że od zupełnie drugiej strony pomkną w ich stronę senbony, które skutecznie powaliły pierwszego z napastników. Na upadek drugiego nie trzeba było długo czekać bowiem upadł już metr dalej sycząc i jęcząc z bólu po wbiciu mu kunai w nogę. Posypały się bluzgi i groźby, jednak ucichły równie szybko jak szybko została wystrzelona kolejna salwa senbonów. Brodaty szef szajki z lekkim zaskoczeniem i niepewnością patrzył jak sprawnie poradziłaś sobie z jego ochroniarzami i teraz stałaś na ścianie budynku, ukazując swoje zdolności shinobi. Mężczyzna krótką chwilę zastanawiał się co zrobić, wyglądał jakby chciał uciec jednak ostatecznie wyciągnął szybkim ruchem zza ubrania kunai i notkę, na której szybko rozpoznałaś inskrypcje wybuchowe. Dwa przedmioty połączył jednym, sprawnym ruchem i gotów był do obrony.
Nie myśl sobie, że tak łatwo się mnie pozbędziesz. Nie zabierzesz od tak tego, na co tak długo pracowałem! - po tych słowach na jego twarzy zagościła czysta złość, a ostatecznie rzucił się w Twoją stronę z zamiarem doskoczenia i wykonania skośnego cięcia przez Twój tors. Widziałaś że zwracał uwagę na to co działo się za nim, tam gdzie lewitowała wciąż Twoja parasolka. Nie bez powodu był hersztem tej bandy, umiał myśleć i chociaż brakowało mu zdolności by móc się z Tobą równać, był odważny i zawzięty, a to należało doceniać.

[Kubomi]

Dwóch mniej, został ostatni. Kuglarka zmarszczyła jedynie brwi, widząc jego wyposażenie – kunai z notką wybuchową, niebezpieczne, niezależnie w czyich rękach. Gdyby nie ten element to by postawiła może na walkę w zwarciu, jednak w takiej sytuacji lepiej, a właściwie koniecznym jest grać bezpiecznie. A gdy się rzucił, Kubomi instynktownie ruszyła do góry, wzdłuż ściany budynku, by znaleźć się jeszcze wyżej.
Natychmiastowo za pomocą drugiej dłoni stworzyła kolejne nici chakry, by złapać cztery kunaine znajdujące się w jej torbie i miotnąć je w kierunku nadchodzącego przeciwnika. Przede wszystkim, celując w nogi i jednym kunaiem w rękę, trzymającą niebezpieczną zabawkę. Nie ma co niepotrzebnie ryzykować – jeśli udałoby się go rozbroić lub unieruchomić to wyciągnie shurikeny, aby go dobić. A potem można zająć się biznesem, skoro zajmie się oprawcami!

  Ukryty tekst

[Jun'ichi]

"Tygrys w klatce"
Misja D
Kubomi
15/15

Mężczyzna wykonał skok w Twoim kierunku, zaś jego kunai niebezpiecznie świsnął w miejscu gdzie znajdowałaś się dwie sekundy wcześniej. Na jego twarzy zawitało rozczarowanie wymieszane ze złością i chęcią wykonania ponownego ataku. Tutaj jednak wyraźnie wyznaczona była granica między shinobi, członkiem mafii, a zwykłym bandytą, który miał okazję pobawić się nieco zabawkami przeznaczonymi dla znacznie silniejszych od niego. W momencie kiedy wylądował na ziemi po swoim ataku, Ty byłaś już gotowa do wykonania swojej kontry - kunai pomknęły w jego stronę wbijając się w uda, w kolano oraz w dłoń którą trzymał swoje ostrze. Zawył żałośnie i przewrócił się do tyłu, bo jeszcze nie zdążył nawet złapać równowagi, a już został trafiony i to dość boleśnie.
Ty... aaaaa! Ty dziwko! Aaaaa! - wrzasnął przeraźliwie i jednocześnie żałośnie jak na takiego herszta. W odpowiedzi na to powietrze przecięło jeszcze kilka shurikenów, które utknęły w jego twarzy oraz klatce piersiowej, znacząc ubranie licznymi śladami krwi.
Kiedy jęki pokonanego mężczyzny ucichły, Twoich uszu dobiegły szmery z domostwa z którego wyszedł razem ze swoimi ludźmi. Były to przerażone kobiety, które stojąc jedna za drugą, kryjąc się za resztkami materiału, próbowały dostrzec co też zrobiłaś och oprawcom. Widząc jak wszyscy leżeli teraz w kałużach krwi, zasłoniły usta z przerażenia, zaś ich oczy wypełniły się łzami. Wreszcie po chwili jedna, najwyraźniej najstarsza sądząc po nielicznych zmarszczkach, wyszła przed drzwi i upadła przed Tobą na kolana (ciągle jesteś na ścianie).
Dziękujemy Ci! Dziękujemy! Przez te wszystkie lata... - tu rozpłakała się i upadła twarzą do ziemi, zaś kilka młodszych dziewcząt otoczyło ją by pocieszyć i pomóc podnieść się na kolana.
Ja, moje córki, inne kobiety ale też dziewczyny porwane z ich domów, z innych osad, wszystkie czekałyśmy na ten dzień! Czekałyśmy na kogoś takiego jak Ty! Proszę, zdradź nam swoje imię wybawczyni! Jesteśmy Twoimi dłużniczkami! - jej pełne żalu, bólu i jednocześnie szczęścia oczy wlepione były w Ciebie niczym w bóstwo i najpewniej tak też Cię traktowały.

[Kubomi]

Walka była krótka, a jej koniec był prosty do przewidzenia. Niedoszły Herszt był tylko zwykłym człowiekiem, który nie mógł się równać z Shinobi. Patrząc na trójkę trupów, Kubomi chwilę się zatrzymała, patrząc na ciała – czuła się dziwnie, było to jej chyba pierwsze zabójstwo, a właściwie zabójstwa, ale pod wpływem chwili i adrenaliny nie wiedziała jak się z tym czuć. Instynktownie złapała się za swoje dłonie, nie będąc pewną jak się z tym czuć, ale gdy tylko doszła do niej świadomość, tego co właśnie zrobiła, jej oddech przyśpieszył. Dopiero głos kobiet wytrącił ją z tego stanu, gwałtownie się odwracając w ich stronę.
- T-Tak… - zaczęła, drżącym głosem, zbierając z podobnie drżącymi dłońmi swój ekwipunek z ziemi i wrogów, z tych drugich z grymasem na twarzy, jednak niewidocznym pod maską. – Jestem Kubomi… Teraz proszę, chodźcie ze mną, wasze życie od teraz będzie lepsze… - dodała, patrząc na te wszystkie kobiety. Pod zarządem Mafii powinno być im faktycznie lepiej.
Ruchem ręki wskazała im budynek, w którego kierunku miały iść. Wzięła tylko w ręce parasolkę i zaczęła prowadzić wyzwolone.
- Chodźcie.

[Jun'ichi]

"Tygrys w klatce"
Misja D
Kubomi
17/15

Ekwipunek został zebrany, otarty z resztek krwi pokonanych i schowany do toreb - shinobi szanuje swój sprzęt i nie trwoni pieniędzy, zwłaszcza podczas misji dla samego Kintory, który przecież odpowiedzialny był za finanse całej rodziny. Wyzwolone kobiety zaczęły podnosić się z ziemi by ruszyć za Tobą, w stronę jak im się zdawało lepszego życia, wolności, liczyły na to że zaczną nowe historie swojego życia - idąc za Tobą rozmawiały o swoich planach, niektóre chciały pozostać w Shigashi i znaleźć zajęcie które pozwoli im się utrzymać, niektóre stwierdził że nie chcą pozostawać w miejscu, gdzie doznał tylu krzywd i gdzie mogą zostać rozpoznane na ulicy przez niemal każdego, kto przez ostatnie lata mógł korzystać z nich niczym z zabawek. I tak szłyście w stronę ich nowego życia, nowego domu.
Przed budynkiem było pusto, stałyście tam tylko wy wszystkie jednak nie trwało to długo. Kintora najwyraźniej wyczuł albo usłyszał Waszą obecność i po chwili wyszedł z budynku z zakrwawioną szmatą, którą wycierał dłonie. Na jego twarzy widziałaś ten sam spokój ale też przy okazji kilka kropel szkarłatnej cieczy, która najpewniej trysnęła na niego kiedy zabijał kolejnych, nieproszonych lokatorów swojego nowego nabytku. Stanął on w drzwiach budynku i po chwili odrzucił szmatę w bok, aby wolną już dłonią sięgnąć za pazuchę po tytoń, który zapalił i pociągnął dość mocno by wypuścić znaną Ci już, śmierdzącą, szarą chmurę. Po tym jego spojrzenie zatrzymało się na dłuższą chwilę na Tobie, a następnie rozejrzał się i przyjrzał dokładnie każdej z przyprowadzonych kobiet. Wreszcie ruszył przed siebie, podszedł do pierwszej z nich i bez zawahania chwycił ją za podbródek, obrócił twarzą na boki przyglądając się jeszcze dokładniej.
Widzę, że swoje przeszłyście. - szepnął jakby sam do siebie po czym podszedł do kolejnej i obejrzał ją tak samo. Wreszcie cofnął się i stanął przed Tobą.
Całkiem nieźle, nadadzą się chociaż trzeba będzie trochę o nie zadbać. Trzymaj, zasłużyłaś. Będę pamiętał o Tobie przy kolejnej okazji, a myślę że niedługo będę potrzebował jeszcze małej pomocy. - powiedział normalnym głosem, także każda z obecnych kobiet dobrze słyszała jego słowa. W Twojej dłoni wylądował mały mieszek z pieniędzmi, co wyglądało dokładnie tak jak powinno - sprzedałaś je, były dla Ciebie tylko towarem i już po chwili usłyszałaś przerażone szepty, jedna z kobiet rozpłakała się i zaczęła szlochać w rękaw. Nie było jednak tak kolorowo, kobiety które już poczuły smak wolności, nie chciały od tak poddać się ponownej tyranii dlatego dwie z nich rzuciły się do ucieczki co jednak spotkało się z natychmiastową reakcją Kintory. Jego dłoń w niesamowitym tempie sięgnęła do kieszeni z której wydobył dwa senbony - te wylądowały w karkach kobiet, które momentalnie padły jak długie na ziemi, zaś sam mężczyzna znowu szybki niczym błyskawica, pojawił się obok nich i bez skrupułów podniósł je ku górze za włosy.
Chyba musimy sobie coś wyjaśnić. - po tych słowach odwrócił się do Ciebie i pozostałych kobiet.
Teraz jesteście moją własnością, zrobicie wszystko co wam rozkażę albo... - kobietę którą trzymał lewą dłonią cisnął na ziemię niczym worek po czym z całej siły nadepnął jej na głowę czemu towarzyszyło przeraźliwe chrupnięcie. Po chwili spod jej twarzy wylała się kałuża krwi na widok której dwie kobiety zemdlały, kilka innych wpadło w atak paniki jednak żadna nie zamierzała już uciekać.
Wszystkie do środka. - dodał wypuszczając z ust kolejną chmurę dymu. Kobiety nie zwlekały ani chwili, jednak niemal każda zanim zniknęła w budynku, obdarzyła Cię nienawistnym spojrzeniem, jakby chciała zapamiętać twarz osoby, która zdradziła je, dała złudną nadzieję na lepsze życie by następnie rzucić w jeszcze gorszą dziurę.
Po chwili również sam Kintora zniknął w budynku, na pożegnanie rzucając Ci obojętne spojrzenie, jednak wiedziałaś że tym razem również patrzył na Twoje zachowanie, oceniał reakcję i podejście do całej sytuacji.

____________________________
Misja zakończona

[Kubomi]

Przepraszam. To jedno słowo utkwiło w umyśle Kubomi, nawet nie podnosząc wzroku, gdy czuła na sobie nienawistne spojrzenia. Tkwiła w tej pozie przez dłuższą chwilę, jedynie na chwilę spoglądając na Kintorę, który obdarzył ją spojrzeniem. Ukłoniła się głęboko i gdy tylko znikł, wyprostowała się – pośpiesznie zbierając się z tej dzielnicy, by zająć się… czymkolwiek, co pozwoli zająć jej umysł. Nie chciała myśleć o tym co zrobiła, czuła się źle.
Przemieszczała się pośpiesznym krokiem, mijając to kolejne uliczki, kierując się w stronę znanych jej rejonów miasta. Jej mieszek z pieniędzmi zarobiony dzięki tej akcji, wydawał jej się, że ciąży - jednak... planowała je wydać, musiała dla swojego dziadka i dla siebie samej, by się rozwijać.

z/t

[Gundan]

Post zawiera treści: +18

Misja D
3/15
Ayatsuri Renkuro

Nie zwlekając zbyt długo białowłosy ruszył ku swojemu przeznaczeniu albo chociaż tymczasowej robocie. Droga mimo późnej godziny przebiegła całkiem spokojnie, nawet po wkroczeniu na niezamieszkaną część miasta gdzie dużo łatwiej o wpierdol niż w niejednej knajpie. Cóż może jednak nadciągająca burza miała zwiastować Renkuro szczęście, a może to tak zwana cisza przed burzą?
Magazyn to jeden z nielicznych budynków które trzymały się w tej okolicy całkiem nieźle. Co prawda częściowo dlatego, że użytkowane one były przez mafię i z tego powodu co jakiś czas były lekko odnawiane. W końcu głupio by było aby jakiś menel wlazł do środka przez jakąś dziurę w ścianie i zobaczył bądź wyniósł coś czego nie powinien. Choć prawda była taka, że nazwa magazyn nie do końca miała słuszność, była to co prawda bardzo duża hala w której znajdowały się liczne skrzynie i beczki lecz znacząca ich część była po prostu pusta. Magazyn w rzeczywistości służył bardziej jako punkt odbioru towaru.
Tak więc gdy Renkuro dotarł na miejsce już przed drzwiami widać było trzy postacie w ciemnobordowych płaszczach z kapturami naciągniętymi na głowy. Gdy tylko zobaczyli białowłosego spojrzeli po sobie i jeden z nich poszedł gdzieś do magazynu.
- Noo! Nareszcie już myślałem, że do białego rana będziemy musieli tu stać, dłużej się nie dało? - zawołał jeden z dwójki stojącej przed magazynem na co drugi dał wyraźnie znać koledze aby był ciszej- Dobra, dobra jasne już się tak nie gorączkuj... ty kurwa patrz jakiegoś wyrośniętego dzieciaka nam podesłali. Cóż z daleka szło zrozumieć, że faceta w kapturze bawi nieco dziecięca twarz nadciągającego shinobiego, jednak jego towarzysz zdawał się być bardziej dojrzały bo tym razem zdzielił go po głowie.
- Przepraszam za niego, zignoruj to co mówił. Mówią na mnie Sowa. Chodźmy do środka, zaraz ci wszystko wyjaśnię, a ty zostań i przypilnuj okolicy. - odpowiedział karciciel i najpewniej szef śmieszka po czym ruszył w kierunku magazynu przepuszczając najpierw Ayatsuri w drzwiach - Dobra młody słuchaj uważnie, Tatsuo zaraz przyprowadzi towar z którym będziesz musiał dostać się do lecznicy dla zwierząt. Zrobilibyśmy to sami ale ktoś na nas doniósł i szukają nas strażnicy więc my udamy się stąd jak najdalej w przeciwnym do lecznicy kierunku aby odciągnąć straż i dać się zauważyć, a ty dostarczasz towar. Dzięki temu zadanie będzie skończone, a my będziemy mieli dowód na naszą niewinność. O już idą.

  Ukryty tekst

- Jakieś pytania?

- Bordowy Kapturek Śmieszek -
- Sowa

[Renkuro]

Renkuro dotarłszy na miejsce zaczął szukać osób go wzywających. Nie okazało się to problemem, bowiem ewidentnie czekali na niego, a wręcz jeden z nich strasznie się gorączkował. Kąciki ust Renkuro drgnęły gdy jeden z przestępców czy raczej lepiej powiedzieć przedsiębiorców, po za darciem się po nim jeszcze zaczął rzucać jakieś uwagi co do jego osoby. Normalnie coś by odpyskował, ale na szczęście ewidentny przełożony ogarnął krzykacza więc nie było powodu dążyć do eskalacji konfliktu. Jedynie obdarzył prostaczka uśmiechem politowania, i wszedł do budynku za Sową z którym przywitał się skinięciem głowy.
Wkroczyli do magazynu, i Sowa bo tak miał na imię jego chwilowy przełożony postanowił wprowadzić go w szczegóły. Gdyby chłopak miał zgadywać zapewne uznałby że chodzi o jakieś narkotyki czy coś, w końcu co innego może być w magazynie. No jak się za chwilkę okazało żywy asortyment też można trzymać w magazynie. Początkowo instrukcje wydawały się proste i zwyczajne jeśli można tak powiedzieć, coś dostarczyć do lecznicy dla zwierząt, może jakiś nielegalne dragi czy coś. Ale gdy okazało się że tym towarem jest jakieś dziecko na sznurku, Renkuro o mało się nie zakrztusił własną śliną. Nie dał po sobie tego jednak poznać, jego delikatna wręcz dziewczęca twarz pozostała tak samo skupiona jak była. Gdy nadszedł czas na pytania otworzył usta modląc się by jego głos go nie zwiódł, ale na szczęście był w stanie się opanować i nie pokazać jak bardzo go to zszokowało, i odpowiedział. Tak, dwa szybkie pytania. Raz, czy są jakieś wskazówki jak mam przejść z punktu a do b z dzieckiem na sznurku nie wzbudzając podejrzeń? A drugie, bardzo powinienem uważać na to co może odwalić? Jest szansa że nagle zacznie się wydzierać na środku ulicy? Mimo że ciekawość go zżerała o co chodzi z tym dzieckiem postanowił nie drążyć, wściubianie nosa w takie tematy nie dosyć że mogło skończyć się nieprzyjemnie, to jeszcze chciał przecież zyskać w szeregach mafii, a wiadomo że takie pytanie prawie na pewno zostałoby zbyte i uznane za nieprofesjonalne. Pozostało mu się modlić że to chodzi o jakiś okup czy cokolwiek innego co nie skrzywdzi małej. Ale czas na rozterki moralne, przemyślenia i próbę dotarcia do prawdy, przyjdzie za chwilę gdy załatwi sprawy tutaj.

[Gundan]

Post zawiera treści: +18

Misja D
5/15
Ayatsuri Renkuro

Gdy człowiek decyduje się powiązać swoje życie z światkiem przestępczym i postanawia wstąpić w szeregi zorganizowanej grupy do której zaliczały się niewątpliwie wszystkie trzy rodziny shigashi to zostają tylko dwie opcję. Zginiesz dla mafii bądź sam odbierzesz sobie życie po zrobieniu czegoś tak potwornego, że nie będziesz w stanie samemu sobie z tym poradzić... co prawda w teorii mogło być jeszcze kilka innych scenariuszów ale je można było śmiało wsadzić między baśniei i mity.
Renkuro zapewne nigdy nie pomyślał, że przyjdzie mu w życiu transportować... dziecko. Niestety świat przestępczy jest okrutny i żeby w nim przetrwać należy stać się potworem gotowym zabić sierotkę pchnięciem w plecy. Na szczęście dla białowłosego nie postanowił kwestionować swojego zlecenia, w końcu jeśli miał nadzieję na awans to musiał się liczyć z tym, że przyjdzie mu splamić swoje ręce oraz dusze.
- Spróbuj się przekraść nie wpadając na strażników, udawaj jej tatusia czy tam brata i prowadź z nożem przy plecach. Jak to zrobisz nie bardzo mnie interesuje. Najważniejsze żeby dotarła na miejsce, tak żeby potem doktorek mógł pracować w spokoju, a nie żeby zaraz za tobą wleciał cały oddział straży dobra? - odparł Sowa bez cienia emocji na co dziewczynka zadrżała, a prowadzący ją mężczyzna tylko szarpną lekko liną aby ruszyła się do przodu by ostatecznie oddać ją w twoje ręce - Krzyczeć raczej nie będzie ale jak będzie zachowywała się z tobą to ciężko powiedzieć. No nic młody będziemy się zbierać. Zaczekaj sobie tu z nią około pół godziny i dopiero wtedy ruszaj.
To powiedziawszy Sowa oraz jego milczący towarzysz wyszli z magazynu, a za drzwiami usłyszeć można było oddalające się kroki. Twoja przesyłka spojrzała na ciebie oczami nabiegłymi łzami, spojrzeniem pełnym strachu, a może nawet przerażenia.
- Prr..prooo..proszę niech mnie e pan wypuści... chce do mamy... - łzy spłynęły po brudnej twarzy stawiając Ayatsuri w trudnym moralnie położeniu. W końcu musiał spędzić chwilę z tym niewinnym dzieckiem sam na sam w magazynie by następnie zaciągnąć ją do lecznicy dla zwierząt. W umyślę łuski mogły się przewinąć najróżniejsze scenariusze tego co może ją tam spotkać i teraz musiał podjąć decyzję.
Zostać wierny i posłusznie wykonać zdanie czy może jednak sumienie dojdzie do głosu i przyczyni się do czegoś czego nikt by nie przewidział?

- Bordowy Kapturek Śmieszek -
- Sowa
- Przesyłka

[Renkuro]

Renkuro posłusznie wysłuchał odpowiedzi na pytania Sowy. W normalnych warunkach by mu powiedział że jest popierdolony i niby jakim chujem ma przetransportować dziecko przez jebane miasto, ale niestety to nie były normalne warunki. Jakakolwiek agresywna reakcja, nawet jedynie werbalna z jego strony, mogła skończyć się nieprzyjemnościami. Jedyne co to ostentacyjnie pokazał swoim wyrazem twarzy, wyraźne poirytowanie na te pożal się boże porady Sowy dotyczące części pierwszej. Odparł grzecznie i krótko Jasne, załatwię to. Gdy mężczyźni wyszli zostawiając kuglarza sam na sam z dzieckiem zaczęło być coraz gorzej.
Chłopak już wstępnie w głowie miał trzy możliwe rozwiązania tej sytuacji jednak na razie wszystkie dopracowywał, były w fazie szlifowania, a co dopiero mówić o kwestii wyboru co zrobić. Tak naprawdę nie miał pojęcia co ma zrobić. Tak naprawdę nie był w stanie nawet usiąść i przeprowadzić rozważań etycznych nad tym z czym się borykał bo dziecko zaczęło płakać i zwracać się do niego. Język mu stanął w gardle i mało się nie rozpłakał. Najgorsze było to że miał pewne podejrzenia których nie miał wcześniej. Najczarniejsze scenariusze jakie miał w głowie dotyczyły tego że dziecko ma być po prostu ofiarą seksualną jakiegoś zwyrola. Jednak bardzo szybko zobaczył coś jeszcze gorszego oczami wyobraźni. Jego mafia majstrowała przy kwestiach medycznych, a właśnie idą do miejsca gdzie bezkarnie się kroi mięso. Przecież to dziecko może zostać nawet po prostu posiekane na narządy. Renkuro miał mętlik w głowie i prawie panikę w oczach. Postanowił najpierw zająć się tym co miał przed sobą.
Uśmiechnął się do dziecka, wyjął kunai z kieszeni i rozciął jego więzy. Potem uklęknął przy nim na jedno kolano i otarł mu łzy rękawem kurtki, chwytając lewą dłonią za jej dłoń. I ciepłym kojącym głosem spróbował uspokoić dziecko. Spokojnie, na razie jesteś bezpieczna. Jak masz na imię? Jak się tutaj znalazłaś?

[Gundan]

Post zawiera treści: +18

Misja D
7/15
Ayatsuri Renkuro

Niektóre zadania są trudniejsze od innych, a to które otrzymał Renkuro na pewno do prostych nie należało. I nie chodziło tylko o samą kwestie transportu, tu w grę wchodziło człowieczeństwo i sumienie. Zapewne każdy shinobi byłby w stanie zabiić piętnastu dorosłych mężczyzn ale ilu z nich potrafiło by zaprowadzić dziecko do oprawcy?
Gdy białowłosy wyjął broń dziecko dosłownie zamarło w bez ruchu po tym jak tylko mocno zamknęła oczy i obróciła główkę w bok. Bała się, pewnie nie raz jej grożono ale gdy węzły zsunęły się z jej malutkich rączek na twarzy pojawiło się zdziwienie.
Choć dalej bała się nowego nieznajomego to jednak wyczuwała jego dobre intencję, a może po prostu dała się nabrać na bardzo cwaną sztuczkę? To wiedział tylko młody mafioza.
- Maaa...Mayumi prosze pana. Prosze niech mnie pan zabierze do mojej mamy, ona potrzebuje pomocy ma rane. - zaczęła szybko tłumaczyć dziewczynka, której jeszcze więcej łez napłynęło do oczu.
Niestety po tych słowach dziecina nie wytrzymała i zaczęła cicho szlochać próbując się przytulić do człowieka, który w tej chwili w jej oczach wyglądał niczym jej wybawca. Tylko czy Renkuro faktycznie nim był? W końcu przybył tu aby wykonać swoje zadanie i zyskać znaczenie w rodzinie, a raczej nie zdoła tego zrobić jeśli zawaliłby tą misję.
Na zewnątrz słychać było już pierwsze krople spadające z nieba... Niektórzy powiadają, że deszcz pada gdy aniołowie płaczą, a w tej chwili na pewno było by im do płaczu. Jednak wierzą w to tylko ci bardziej religijni bo dla reszty deszcz to deszcz, a grzmot to grzmot a nie krzyk rozdzierający nieboskłon.
- Prosze, prosze...ja nie chce iść dalej, chce do mamy...

- Bordowy Kapturek Śmieszek -
- Sowa
- Mayumi

[Renkuro]

Renkuro był w coraz to gorszej sytuacji. Na początku myślał że dziecko da się uspokoić żeby wyciągnąć z niego co się da, a potem w spokoju zaprowadzić do celu. Bo tu nie ma wątpliwości, dziecko musi zostać doprowadzone na miejsce. Niestety ale byli w parszywej sytuacji, jeśli chłopak jej nie zabierze to nie dosyć że za chwilę dziecko i tak zostanie tam zawleczone ale przez kogo innego, albo gorzej, jakieś zupełnie inne, to sam kuglarz może stracić życie i będzie musiał salwować się ucieczką z miasta, która i tak może się nie udać. To co bohater rozważał to kwestia pokroju dania jej kunaia na drogę i polecenia żeby się broniło gdy ktoś jej będzie chciał zrobić krzywdę. Ale na razie musiał dowiedzieć się o co w ogóle chodzi. Mayumi bo tak nazywała się mała, zaczęła naprawdę nadwyrężać nerwy shinobiego, płaczące dziecko próbujące się przytulić było naprawdę łamiącym serce zjawiskiem. Nie pozostało mu nic innego jak odwzajemnić przytulasa. Musiał je uspokoić by dowiedzieć się więcej. Teraz jednak zobaczył że udało się coś jednak wyciągnąć od dziecka, dokładniej że matka jest ranna. Już spokojnie. Powiedz co się stało twojej mamie i gdzie jest. Obiecuje że jej później pomogę. Mówił to prawie szczerze, naprawdę zamierzał wstępnie pomóc później matce dziewczynki jeśli byłoby to możliwe i nie niosło dla niego zagrożenia.

[Gundan]

Post zawiera treści: +18

Misja D
9/15
Ayatsuri Renkuro

Dziecko było przestraszone ale zaufało nowo poznanemu mężczyźnie od którego właściwie zależało jaki los spotka dziewczynkę. Tą na szczęście udało się nieco uspokoić aby móc z nią porozmawiać i zdobyć kolejne informację albo przynajmniej spróbować.
- Ten zły pan, Sowa uderzył mame i ona wtedy, wtedy upadła i miała rane. Jest w moim domku z tatą...trzeba obudzić tate on pomoże mamie... -wydukała wystraszona z całą buzią mokrą od łez.
Można było się domyślać tego co dokładnie przydarzyło się rodzinie dziewczynki i najpewniej nie było to nic dobrego w końcu nikt raczej nie zostawia świadków porwania prawda?
Deszcz na zewnątrz zaczął zbierać na sile, a krótką ciszę po wypowiedzi małej przerwał grzmot sugerujący, że spacer w burzy był już nie do uniknięcia jeśli zadanie miało zostać wykonane. Tylko czy Renkuro zdoła w sobie znaleźć tyle okrucieństwa aby ją zaprowadzić do celu, a może jednak zdecyduje się złamać rozkaz i ucieknie przed karą? Pytanie wtedy by brzmiało czy da się uciec przed mafią gdy już raz wejdziesz w ich szeregi?
Naszym bohaterem bądź złolem, zależnie od decyzji, targać mogły różne emocję. W głowie mógł panować mętlik, jednak niestety coś należało zrobić inaczej może się okazać, że znajdzie się w dużo gorszej sytuacji jeśli zostanie w tym miejscu z dzieckiem. W końcu Sowa wspominał, że ktoś za nimi węszył więc czy można było mieć pewność, że zaraz ktoś nie wparuje do budynku...

- Bordowy Kapturek Śmieszek
- Sowa
- Mayumi