Oniniwa 鬼庭町

[Harisham]

Kontrola cienia! Ten parszywy grzesznik należy więc do klanu Nara i bez problemu będzie w stanie mnie unieruchomić. Na całe szczęście Hachiman pobłogosławił mnie i wcale nie tak łatwo mnie zabić, jak mu się wydawało. On jednak, z tego co widziałem, posiada potężną technikę defensywną elementu ziemi. Cóż, jeśli Bóg Ośmiu Chorąwi nadal będzie mi sprzyjał, a nie widzę powodów, aby miało być inaczej, skoro jestem pobożnym człowiekiem, to może udać mi się przebić przez jego technikę i wymierzyć mu karę za jego grzechy.
Bez słowa biegnę w stronę, w którą poleciał NES, próbując go dostrzec. Gdy tylko do zobaczę, atakuję go z całej siły mieczem, kilkukrotnie uderzając w jeden punkt, aby przebić jego obronę. W razie gdy dostrzegę jakiś atak, próbuję skroplić całe swoje ciało na chwilę przed otrzymaniem owego ataku.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Nawet Ichirou w tym momencie poczuł trwogę, ale był to jak najbardziej zdrowy odruch. Oznaczało to tyle, że nie był do przesady przepełniony pychą i poczuciem własnej potęgi, która zresztą została niedawno zanegowana, kiedy cholerny Antykreator wylazł spod gruzów zagrzebanych piaskowym tsunami. Sama obecność arcywroga całego świata shinobi wystarczała, by zrodzić popłoch i zmusić wszystkich do ucieczki, ale najwyraźniej wrażeń było zbyt mało i musiał pojawić się ten popapraniec NES, który jakimś cudem potrafił ściągnąć w sam środek Oniniwy ogoniastą bestię. Zupełnie tak, jakby tylko czekał na tę okazję z niewiadomych powodów. Chodziło jedynie o chaos, czy kryło się z tym coś głębszego?
Od wspomnianej trwogi w głowie dumnego Sabaku większy był chyba tylko mętlik. Ichirou ze zmarszczonym czołem przyglądał się rozwojowi sytuacji i mimo gorliwych chęci nie był w stanie jej rozumieć. Relacja Hana i jego niepokornego poplecznika była niejasna. Niejasne były absolutne bzdury wygadywane przez NESa. Niejasne było to, skąd i po co przywleczony został tutaj demon.
Jedyną jasną rzeczą było to, że uczestnicy wyprawy do piekielnej, zapomnianej przez świat wioski mieli właśnie przejebane.
Kto był w tym momencie ich głównym wrogiem? Mogłoby się wydawać, że Antykreator, ale ten miał jakiś tam swój rozum, zasady działania, nieznane ogółowi cele, cokolwiek. Ogoniasta bestia była zaś uformowaną z chakry, nieposkromioną siłą, niszczącą wszystko wokół. Tak to przynajmniej widział Asahi, który nie zamierzał doszukiwać się w tych stworzeniach czegoś więcej, niż jedynie chęci do niszczenia i nienawiści do ludzkiej rasy. Podobnie musiał myśleć również sam Han, któremu nagle się odmieniło i który przerzucił swoją uwagę z grupy najemników na potwornego ślimaka z sześcioma ogonami.
Nawet wielki Antykreator potrzebował wsparcia w poskromieniu bestii? Biorąc pod uwagę jego najświeższą deklarację o tymczasowym przymierzu, całkowitą niesubordynację podwładnego, którego nie potrafił utemperować, oraz fakt, że mimo wszystko został wcześniej częściowo pokiereszowany, to jego legendarny wizerunek nabył sporą rysę, a może i nawet pęknięcie. Najwyraźniej nie był aż tak wszechpotężny, jak się wydawało, i ratowała go przede wszystkim tajemnicza technika, która w jakiś sposób gwarantowała mu nieśmiertelność.
Powiedzieć, że Ichirou był w tym momencie skonsternowany, to nic nie powiedzieć. Stracił pojęcie, kto sobie w co tutaj pogrywa, a raczej nie zapowiadało się na to, żeby cokolwiek miało się wkrótce wyjaśnić. Ani nie chciał dogadywać się z ich teoretycznie największym wrogiem, ani nie miał zamiaru stawać po stronie nieobliczalnego wariata, ani tym bardziej odwracać się do plecami do tych wszystkich zagrożeń z nadzieją, że będzie można bezpiecznie uciec. Złotooki Sabaku myślał intensywnie nad rozwiązaniem na wydostanie się z tej cholernej dziury i – choć brzmiało to bardzo przewrotnie – wspólna walka z ogoniastą bestią wydawała się najsensowniejsza.
Zresztą, wszystko wskazywało na to, że jeśli z tej wyprawy wyjdzie żywy, to jeszcze kiedyś spotka Hana pijącego kawkę w miejscu, do którego tak bardzo pragnął dotrzeć.
Siwy już rwał się do ataku. I dobrze. Musieli działać, nie było sensu chrzanić głupoty, mimo że niektórzy z reszty grupy najwyraźniej mieli dość sporo czasu na pogadanki.
– Kontynuuj! – zachęcił Kuroia, bo widział jego poprzednie zagranie i jako współklanowicz mógł się łatwo domyślić, do czego ono zmierza. W tym czasie odsunął się na parę kroków od członków Klepsydry i dokończył technikę pieczętowania.
Tuż obok niego pojawił się olbrzymi kot o srebrzystej sierści.
– Musimy powstrzymać bestię, zrób klony! – rzucił przede wszystkim do przywołanego sojusznika, wskazując mu tym samym cel do ataku.
Ugurummo, bo takie było imię kota, na komendę powiernika paktu rozpoczął walkę od stworzenia czterech kamiennych kopii, które miały natychmiast ruszyć na monstrualnego ślimaka i przyszpilić go z różnych stron. Chodziło o utrzymanie celu w jednym miejscu – kryształ Asaki mógł wkrótce zostać zniszczony, piasek Kuroia wymagał chwili na zadziałanie i podobnie chyba filary Kyoushiego.
Ichirou też potrzebował chwili czasu. Z ogoniastą bestią mógł tylko konkurować przy pomocy olbrzymich zasobów piasku, więc musiał je sobie wytworzyć. Zaczął wykonywanie niekrótkiej sekwencji pieczęci, którą już wykonał tego dnia. Szykował się do kolejnego potężnego ataku, który zamierzał zrealizować wtedy, gdy kryształowa kopuła przestanie zagradzać drogę do bestii, podobnie jak i efekty innych technik pozostałych najemników, jeżeli takowe się pojawią i uniemożliwią puszczenie wielkiej fali piachu.
- Ryūsa Bakuryū!
A potem masa piaskowego tsunami o niszczycielskiej sile po raz kolejny przetoczyła się przez Oniniwę, tym razem wprost na ogoniastą bestię. Zbliżając się atakiem do celu, Asahi wyłonił z sunącego piasku duże łapska, które miały dodatkowo łapać demona i sprowadzać go do parteru.
Przywołany kot odskoczył w bok od klepsydrowej drużyny, by nie tłoczyć się w kupie w jednym miejscu. Był gotowy do ataku jak i do ewentualnego uniku, podobnie zresztą jak powiernik paktu, który w razie potrzeby miał osłaniać swoich towarzyszy wielkimi masami piachu i uciekać przed możliwymi zagrożeniami.
Bursztynowe ślepia Diabła Świtu z zainteresowaniem zerkały na poczynania drugiego Diabła. Ichirou był niezmiernie ciekaw, w jaki sposób Han będzie toczyć bój z sześcioogoniastym. Jeśli brać lekcje, to od najlepszych.

• Skrót:
  1. Przywołanie kota.
  2. Kot robi klony, które mają zatrzymać ślimaka w aktualnym miejscu, a potem nieco się odsuwa od Klepy.
  3. Super czadowe Tsunami po raz drugi dzisiaj.
  4. Ochrona piaskiem i unikanko w przypadku zagrożenia.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Takashi]

Nie licząc Sześcioogoniastego, ogromną uwagę Takashi'ego przykuł mężczyzna, którego każdy zwał NES'em. Nie tylko był śmiertelnie przystojny, ale jeszcze pochodził z tego samego klanu, co młodzieniec. Korzystał ze zdolności rodu Nara z ogromną łatwością, krępując swoją ofiarę, jaką był Harisham. Hōzuki pragnął wymierzyć wrogowi sprawiedliwość za wcześniejszy jego wybryk, sytuacja jednak obróciła się przeciwko niemu i gdyby nie jego powtarzalna co post niesamowita zdolność skraplania się, najpewniej byłoby już po nim. Sylwetka poplecznika HAN'a wzbudziła w czarnowłosym bohaterze niemałe wrażenie oraz zainteresowanie, choć najpewniej tajemniczy jegomość zabiłby go jednym ruchem. Mimo wszystko emocje, które NES w nim wzbudzał, krążyły nie tylko wokół strachu, ale również pociągu fizycznego. Gdyby nie Sanada-sama, prawdopodobnie dałby się im ponieść, na szczęście krzyk towarzysza pozwolił mu otrząsnąć się i wrócić do normalności. Na znak podziękowania skinął głową, spoglądając na niego, choć zastanawiał się, skąd w ogóle wiedział, w jakim stanie bohater się znajduje?
Bijū stanowił problem, który początkowo załagodziła Asaka. Był to jednak proces chwilowy, bo tak łatwo na pewno nie zatrzymają bestii. Tym, który najprawdopodobniej miał plan na jej pokonanie był sam Antykreator, który zwrócił się do grupy shinobi'ch w celu nawiązania współpracy. Takashi nie mógł uwierzyć w taką szansę, ale nie wyczuwał w jego słowach podstępu. Mężczyzna był widocznie niezadowolony z samej obecności potwora w Oniniwie, może i jest nieśmiertelny, ale Rokubi stanowił zagrożenie nawet dla niego, tak liczne zgromadzenie mogło mu z pewnością pomóc. Chłopak nie odzywał się, bo to nie po jego stronie leżało podejmowanie tego typu decyzji, liczył jednak na to, że odpowiednie jednostki zgodzą się na współpracę. Sozo z pewnością nie odpuści im ot tak, a możliwość połączenia sił z pewnością poskutkowałaby szybszym pokonaniem stwora. Tym bardziej, że stworzona wcześniej bariera opadła, co musiało oznaczać, że Hakusei oraz Kensei odnieśli sukces. Teraz mieli utorowaną drogę ucieczki, ale czy z Antykreatorem i Rokubi'm mogli sobie pozwolić na tak ryzykowne posunięcia, jakim było odwrócenie się?
-W zaistniałej sytuacji współpraca z Han'em to najlepsze, co możemy zrobić. Mam nadzieję, że oni też będą tak myśleć i w końcu uda nam się wyjść jakoś z tej sytuacji. - pomyślał na szybko, rozglądając się po pozostałych.
Wyglądało na to, że nikt nie zamierzał się patyczkować. Ciężko stwierdzić, czy Han w ogóle mówił prawdę, ale współpraca z nim dawała shinobi'm szansę, której nie mogli zaprzepaścić. Inni powoli brali się do roboty i ładowali w bijū swoje techniki, Takashi nie zamierzał pozostawać biernym, chciał wspomóc resztę swoimi zdolnościami. Zanim jednak zrobił cokolwiek, zwrócił szczególną uwagę na słowa Shikarui'a.
-Osoby, w której można będzie zapieczętować demona? Chcecie powiedzieć, że Rokubi'ego można w kimś zapieczętować i niebezpieczeństwo zostanie zażegnane? - przeszło mu przez myśl.
-Shikarui-sama, jeśli potrzebujecie ciała do zapieczętowania bestii, skorzystajcie z mojego. - zrobił chwilę przerwy. -Przez cały nasz pobyt w Oniniwie nie zrobiłem niczego, co mogłoby pomóc naszym działaniom, może to będzie jedna rzecz, do której się przydam. Proszę, chcę być użyteczny!
Chłopak był śmiertelnie poważny. Nawet w tej chwili nie mógł wspomóc, gdyż znajdowali się za daleko od celu i jego cień nawet by tam nie sięgnął. Konieczne byłoby zmniejszenie dystansu, ale sam nie porywałby się na coś takiego, musiał zostać w pobliżu reszty, bo skazany wyłącznie na siebie nie przeżyłby pod żadnym pozorem. Najbezpieczniej czuł się właśnie przy Sanadach, którzy w krótkim czasie zrobili na nim ogromne wrażenie, a także przy Asagi'm, w którego mocno wierzył.

Streszczenie: Znów zwracam uwagę na NES'a, na jego urodę i to, że korzysta ze zdolności klanu Nara. Shikarui doprowadza mnie do porządku. Sądzę, że współpraca z Han'em to dobry pomysł. Oferuję swoje ciało do zapieczętowania bestii, słowa o tym kieruję do Shikarui'a.

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Torba przy lewym pośladku, torba przy lewym pośladku, kabura na prawym udzie, kabura na lewym udzie, kamizelka shinobi.

  Ukryty tekst

[Kakita Asagi]

– Nie strzelaj. – odpowiedział krótko wojskowym tonem niebieskooki samuraj do swojego najlepszego łucznika. W tym momencie niebieskooki nie był pewien, czy rzucanie ultimatum w stronę legendarnego wręcz przeciwnika ma jakikolwiek sens, co innego… informacje jakich dostarczali mu inni shinobi i… sprawy nie wyglądały dobrze. Mało tego, wyglądały nawet tragicznie. Oto właśnie pojawił się… Biju. Prawdziwy i ogromny, taki o jakim słyszał legendy i opowieści. Stworzenie, które… zdołała zamknąć w swojej technice jasnowłosa panna Kouseki. Niewiarygodny pokaz mocy oraz umiejętności, jednakże… Kakita nie miał wątpliwości co do tego, że legendarny potwór zostanie zatrzymany jednym ruchem. Tutaj, będą potrzebowali czegoś więcej...

Dalsze wydarzenia zadziały się błyskawicznie, ale najpierw… niebieskooki zmrużył oczy na raport Tamaki, że Han ma przy sobie pudełeczko. Czyli jednak był wystarczająco sentymentalny, by chcieć je chronić. To mogło oznaczać, że… jego plan ma szansę się powieść, może raczej miał. Szyba wymiana „uprzejmości” między Hanem, a NES’em polegająca na reprymendzie, jaką ten pierwszy wymierzył „szaleńcowi”. Pokaz mocy w wykonaniu Antykreatora budził lęk i podziw jednocześnie.
Kakita zacisnął pięść w bezsilnym geście – co mógł zrobić człowiek i miecz przeciwko takiej potędze? Drogą samurajów było poświecić wszystko by osiągnąć mistrzostwo we władaniu mieczem, mieczem który stanowił przedłużenie ich ciał, mieczem który… obecnie był bezużyteczny. Samuraj ani nie miał, ani nie potrafił niczego, co mogłoby się przeciwstawić takiej potędze. Co mógł zrobić mieczem, przeciąć łańcuchy? Ogrom mocy jaki pokazali w czasie tej wyprawy ninja poruszyła dotąd niezachwianą pewność Kakity w jedynie słuszną drogę miecze. Czy… Issen i Hadan istotnie były wszystkim, co mieli samurajowie? Jeśli tak, to decyzja o osiedleniu się na skutym lodem Yinzin nie była wybraniem honorowego życia wobec przeciwności natury, a… zwykłą ucieczką. Kakita zmarszczył brwi…
Nie czas jednak było na to. Sytuacja robiła się coraz bardziej poważna, co więcej… pojawiła się pewna iskierka nadziei. Oto bowiem Antykreator wyszedł do nich z propozycją. Czyżby on sam nie był w stanie powstrzymać Bijuu? To była cenna informacja i szansa, które nie mogli zaprzepaścić, a na pewno nie w sposób tak głupi, jak proponował mu Jun. Niebieskooki przeniósł na niego swoje spojrzenie, zimne, ale nie wyzywające. Kapelusznika niebieskooki mógł traktować w zupełnie inny sposób niż pozostałych tutaj ninja – tamten tez był samurajem. A to oznaczało, że mógł z nim rozmawiać językiem, który tylko drugi samuraj powinien zrozumieć.
– Krótkowzroczność ma zastosowanie tylko wtedy, jeśli jesteś w stanie kogoś od razu zabić. Wykonać rozkaz. – niebieskooki definitywnie zamknął kwestie niszczenia pudełek. Ten ruch, byłby co najwyżej pokazaniem ostatecznego sprzeciwu przeciwko Han’owi – zagranie mu na nosie, ostatnia złośliwość. Istotnie, byłoby to samurajskie, gdyby… nie to, że nic by na tym nie zyskali. Antykreator proponował układ, czy można było mu zaufać? Cóż… wszystko na niebie i ziemi wskazywało, że nie mają za wielkiego pola manewru, ale… to właśnie dzięki pudełkom jeszcze żyją. Han był sentymentalny, należało to mieć na uwadze, podobnie jak to, że nie uważał ich za zagrożenie. Inaczej nie puszczał by ich luzem. Bo dokładnie tak to widział swoim wojskowym zmyłem Kakita – Han mógł ich pozabijać niezależnie od tego, czy demon jest czy go nie ma. To, że ich puszczał oznaczało, że nie uważał, by było to dla niego szkodliwe. Wyliczył ich „grzechy”, a Kakita wysłuchał ich uważnie. Podobnie, jak najlepszego łucznika w ich drużynie. Tylko Han… był w stanie zapieczętować w kimś demona. Co jednak to w praktyce oznaczało? Niebieskooki nie miał zielonego pojęcia, czym są Bijuu, z czym się wiąże bycie nosicielem takiego czegoś, ale sprawa była oczywista – była to na pewno klątwa. Kogo skazać na taki los? Z czym musiała sobie radzić kobieta, której życie zakończył przed chwilą NES? Na razie jednak…
– Wszyscy ranni oraz niezdolni do walki dystansowej wycofać się wraz z Jun-san poza barierę. Tamaki-san, zostań. Przyjrzyj się temu Bijuu, znajdź słabe punkty, każdy ma jakieś. – rozkazał niebieskooki, widząc że bariera upadła. W duchu podziękował Natsume za szybkie uwinięcie się z klatką, teraz mieli już jak uciekać, pozostawało jeszcze, no właśnie kilka kwestii…
– Oddam ci go po wszystkim, Shikarui-san. – rzekł niebieskooki, odbierając z ukłonem wspaniałą broń czerwnookiego łucznika, wraz z małym… bonusem, który natychmiast zamontował do swoich strzał. Zdecydowanie będzie to przydatne, w ten sposób nie będzie bezużyteczny, ale… może się swoich ludziom przysłużyć w jeszcze jeden sposób.
– Tamaki-san, melduj o zasięgu chakry Bijuu, chcę wiedzieć w jakim czasie się rozchodzi. – wydał następny rozkaz, po czym… przeniósł spojrzenie na Antykreaotora.
Co takiego Shikarui powiedział a propos demona? A tak, że można go w kimś zapieczętować, czyli tak samo jak jego ciężarki zniknęły w zwoju, w czymś ciele miał być ten potwór. Kto mógłby skazać samego siebie na tak straszliwy los? To zdecydowanie musiała być kara, ale… może nie było innej opcji? Zamknięcie wielkiego potwora w czymś ciele na lata, mogło stanowić dobre rozwiązanie. Dobre dla ogółu, bowiem dla nieszczęśnika musiało oznaczać straszliwy los. Kto z własnej woli skazałby się na takie życie? Cóż, młody Nara wyszedł z takim pomysłem.
Niebieskooki spojrzał na młodzika, z którego słowem się liczył. Młodzika, który jak każdy młodzieniec chciał coś zrobić, przysłużyć się innym. Skąd jednak w ogóle pomysł, że Han w kimkolwiek demona zapieczętuje? Może w ogóle nie zamierza tego robić, może zabierze go… dla siebie? Skoro bowiem potrafił oszukać śmierć, to może i umiał wykorzystać Bijuu w jakiś sposób? W tej chwili, niebieskooki mógł uwierzyć we wszystko, ale teraz miast wiary, potrzebne było działanie.
Suzumura-san, ja Kakita Asagi przyjmuje twoją propozycję, pomożemy ci powstrzymać demona. – niebieskooki zwrócił się bezpośrednio do antykreatora i… zatytułował go w minimalny, ale zasłużony sposób. Może i ten szaleniec był wrogiem, ale… nawet wróg zasługuje na szacunek. Zawsze. Kolejne słowa, które jednak zamierzał wypowiedzieć niebieskooki, budziły w nim lęk. Bał się konwekwencji tego, co powie, ale wiedział, że jeśli tego nie powie teraz, to najpewniej nie odważy się nigdy. A nie po to przybył do Oniniwy, by odejść jako tchórz.
– Mam jednak własną propozycję. Oddam ci wszystkie przedmioty zawierające twoje wspomnienia, jeśli zapieczętujesz tego demona w jednym z nas. – przemówił niebieskooki, który wcale nie tych słów się bał. Lęk wzbudzały w nim kolejne.
– Zgłaszam siebie. – wypowiedział prężąc się. Miał silne ciało i silnego ducha. Miał też dla kogo żyć. Ayame… czy będzie mógł do niej wrócić po tym wszystkim? Czy… mógłby żyć wiedząc, że nie zrobił nic, by uchronić świat przed jednym z demonów? Świat, w którym żyją razem, pod jednym niebem, Bo nawet jeśli teraz dzielił ich cały kontynent, to oglądali to samo niebo, te same gwiazdy. Tak, niebieskooki zmusił się na wypowiedzenie słów, od których nie ma odwrotu. Nie wiedział w co się pakuje, ale jeśli tak uczyni ten świat odrobinę mniej groźnym dla Niej, to… warto.



Skrót:

• Kakita wydaje rozkaz by Shikarui nie strzelał.
• Kakita odmawia Jun’owi.
• Kakit zwraca się do Tamaki by szukała słabych punktów, a potem by oszacowała tempo rozchodzenia się mgły.
• Kakit bierze łuk od Shika z małym „bonusem” (ustalone z Koalą).
• Kakita składa własną propozycję Han’owi.
  .

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Bestia zaczynała się pojawiać na ich oczach. W nieco inny sposób, o wiele bardziej obrzydliwy niż poprzednio. Poprzednio dostojny Koniodelfin, który w całej swej okazałości prezentował swoje piękno, swoją dumę. Majestatyczny, dziki, pełny gracji. Tutaj zaś zaczęło się od zwykłego mordu, od uwolnienia chakry, energii która przyjmowała rzeczywisty kształt. Gdyby nie to, że widział już ogoniastych, pewnie by się zdziwił, uznałby to za iluzję, że uwolnienie takich ilości chakry jest niemożliwe. Policzył naprędce ogony, jeden więcej niż poprzednio. Przypomniał sobie słowa Akaruia, gdy wspominał biju, ich imiona. Tym razem bestia przypominała coś innego, może bliższy rzeczywistości, lecz nadal jakby odrealniony. Biedne stworzenie - skomentował w myślach, zdając sobie sprawę jak ten stwór musi się czuć. Uwięziony w ciele, przywołany tutaj przez kogoś wbrew swojej woli. Teraz wydostał się na wolność, lecz już na starcie został ponownie uwięziony. Całe życie jako więzień, tylko dlatego, że jesteś taki, a nie inny. Nikt jednak z obecnych tutaj nie mógł sobie pozwolić na to, by rozszalały ogoniasty zaczął rozrabiać, bo to skończyłoby się śmiercią i zniszczeniem dla całej okolicy. Poczuł jak po jego skroni spływa łza. Jedna, samotna, tak samo jak samotny musiał być teraz Rokubi. Jak bardzo był wściekły, jak bardzo zły, jak bardzo pragnie się uwolnić. Może ta kobieta go nie zniewoliła, może nie był jej niewolnikiem? Może cierpiał po jej stracie? Wybacz, za to wszystko co się teraz stanie - pomyślał, gdy sam dołączył się do tych, którzy chcieli ponownie go zniewolić. Gdy przekształcał piach pod jego nogami.
Działo się jednak co innego, strzały wypuszczone przez jednego z Sandałów i chłopaczka, który swego czasu kręcił się razem z nimi. Wybuch, odrzucony NES, który chyba nic sobie z tego nie zrobił, wysłany... cień? Cień, który poszatkował Harishama na kawałki. Głupi chłopaku, na co Ci to było? - przez chwilę nawet poczuł współczucie dla tego dzieciaka. Chciał być odważny, chciał dokonać czegoś wielkiego, a zmierzył się z rzeczywistością. Tylko że to właśnie Staruszek miał się zdziwić, bowiem gdy wraz z Mujinem zajmował się Hakuseiem ominął pokaz zdolności, jakimi dysponował ten świętoszek. Rozpadł się w kałużę. Gość dosłownie w jedną chwilę stał się cieczą, by potem powrócić do swojej formy. No zaimponił.
Doszło jednak do utarczki pomiędzy Hanem i jego poplecznikiem - czyżby Kuroi mógł tutaj mieć nieco racji? Choć ociupinkę, tak tylko troszkę, troszeńkę? Wychodziło na to, że tak ale... umowa z Hanem? Rozdziawił oczy, przyglądając się jak blisko był, jak mówił on do nich spokojnym tonem. Pakt z diabłem? Przyszli go tutaj unieszkodliwić, na własne oczy przekonali się, że walka z nim jest... bezsensowna. To jak przesuwanie góry własnymi dłońmi, w pojedynkę, mając odrąbane kończyny. Niemożliwe, poza ich zasięgiem. A jednak nawet i Han stwierdzał, że to nie jest czas i miejsce na rozwałkę, na zniszczenie porządku, osady do której był przyzwyczajony. Czuł strach, czuł jak drętwieją mu nogi i cieszył się, że nie musiał się ruszać z miejsca, bo prawdopodobnie by nie był do tego zdolny. Założył ręce na klatce - nie po to by pokazać coś swoją postawą, lecz by ukryć to, że tak bardzo musi powstrzymywać się przed zaciskaniem dłoni. Jak staje mu gula w gardle i z trudem ją przełyka, lecz ta wraca jak niechciana mucha. Pokonać i unieszkodliwić ogoniastego? Ostatnim razem ledwo tego dokonali, a musieli mieć pieczętującego - i w tym momencie zaiskrzyło. Łańcuchy z chakry, on chce to zrobić - dysponował podobnymi zdolnościami do mnich z Iglicy. On chciał w kimś zapieczętować stwora.
Rozsądek walczył z pragnieniem, by pozbyć się Hana raz na zawsze. Nie spodziewał się tego, że Jun będzie jednym z tych, którzy byli przeciwko pomysłowi Hana. Zostawić go tutaj, niech sam się mierzy z tym stworem? Był to jakiś pomysł, lecz co zrobi Han, gdy odmówią współpracy? Zajmie się biju... a później nimi. Mniejsze zło ponownie musiało się objawić do kurwy nędzy. Popatrzył na Ocirka, gdy ten się do niego odezwał. Kuroi tylko popatrzył na niego, przechylił głowę na bok. Na jego twarzy widniał zadziorny uśmieszek
-Nie mów mi jak mam żyć, dzieciaku. Nigdy. - po czym złożył pieczęć barana uwalniając swój uprzednio zebrany piasek -Przepraszam - powiedział cichutko pod nosem, gdy skłonił swój piasek do wciągania biju w sam jego środek. Ruchome piaski, które miały nie pozwolić stworowi na ruch, niewrażliwe na jego śluz, bowiem im bardziej go niszczył, tym bardziej się zapadał do środka. Było mu przykro tego stworzenia, tego w jaki sposób się z nim obchodzili, lecz czy było inne wyjście?
-Chcecie mieć tego stwora w sobie? Wściekłego, rozjuszonego? Chcecie go zniewolić, stać się jego więzieniem? Być chodzącym niebezpieczeństwem, zagrażać nie tylko sobie, lecz i swojej rodzinie? - popatrzył na tych, którzy się zgłaszali z własnej, nieprzymuszonej woli. Poświęcenie? Godne podziwu, lecz głupie. Nikt ich do tego nie przymuszał, nie byli pod kreską jak poprzednio. Han i tak sam wybierze, ich zgłoszenia nie miały tutaj najmniejszego znaczenia.
-Rób swoje... - powiedział patrząc Hanowi prosto w oczy. Bez uprzedniego strachu, bez zaciskania dłoni. Jeżeli już przyszło do tego, że muszą współpracować, to nie zamierzał go traktować jak coś niestworzonego, lecz jako jednego ze swoich towarzyszy broni. Działaj, nie czekaj.

  Ukryty tekst

[Tamaki Hyūga]

Obserwowałam jak brązowa chakra formowała w coś materialnego aż w pewnym momencie wewnątrz rubinowej kopuły znalazł się ogromny ślimak, który posiadał sześć ogonów. Bardzo szybko zaczął on również ociekać gęstym śluzem a kryształ wytworzony przez białowłosą kobietę wydawał się wytrzymywać, jednak raczej nie powinniśmy się spodziewać żeby powstrzymało to chakrowego molocha. Rozkazy Kakity-sama słyszałam trochę jakby przez mgłę, w pełni pochłonięta obserwowaniem takiej na swój sposób majestatycznej istoty, która została tutaj wbrew własnej woli przywołana.
Kiedy tak jednak patrzyłam na to niebywałe zjawisko, poczułam się w pewien sposób źle. Możliwe iż rzeczywiście, Ogoniaste Bestie były niebezpieczne, możliwe że to tylko bajki jakie są opowiadane aby dzieci nie były niegrzeczne. Ale prawda była taka że Sześcioogoniasty został tutaj przyzwany wbrew swojej woli.
- A czy... A czy nie dałoby się jakoś tego rozwiązać w taki sposób aby go nie krzywdzić? Został on tutaj przywołany przez NESa, nie z własnej woli. - powiedziałam głośno aby usłyszało mnie jak najwięcej osób. - Czy nie byłoby możliwym aby go przenieść w jakieś miejsce gdzie nie będzie nikomu zagrażał ale także będzie mógł sobie egzystować w spokoju? Może i nie znam się jakoś bardzo na tego typu istotach, jednak wiem tyle że każdy by się czuł w takiej sytuacji zagrożony. Ja też jakbym została siłą przywołana w miejsce gdzie niekoniecznie chcę być, nie byłabym zbytnio z tego faktu zadowolona. - powiedziałam twardym i stanowczym tonem wychodząc parę kroków do przodu i odwracając się aby ogarnąć wzrokiem wszystkich tutaj zebranych. - Czy naprawdę jedyna opcja to jest więcej przemocy? Czy naprawdę nie ma żadnego sposobu aby przełamać to koło nienawiści i agresji? - powiedziałam spoglądając kolejno na każdego z obecnych.

Dotyczy: Wszyscy

Użyte techniki:

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
- Kabura na prawym udzie
- Kabura na lewym udzie
- Torba przy pasie z tyłu po lewej stronie
- Manierka z symbolem Suitonu przy pasie
- Sztylet przy pasie

  Ukryty tekst

[Keion]

Dookoła zapanował chaos każdy miał coś do powiedzenia, ale nie wielu mówiło z sensem. Część osób chciało niszczyć skrzynki z wspomnieniami, a część oddać je Hanowi i prosić żeby ich puścił, a dwóję samotnych shinobii zamiast gadać podjęło próby zniszczenia bariery, która ich więziła w Oniniwie. Hayakawa przyglądał się temu wszystkiemu zmieszany dopóki nie pojawił się kolejnym przeciwnik i po zabiciu kogoś jego oczom ukazała się prawdziwa ogoniasta bestia. Do tej pory sądził że ogoniaste bestie to tylko i wyłącznie legendy, wymyślone przez jakiegoś shinobii, bądź zwykłego pijaczynę żeby wyprosić trochę napitku.
Hachiman z rodu Hozuki od razu ruszył z atakiem na Nesa, ale nie był jedynym, gdyż inni dołączyli do niego że swoimi atakami dystansowymi. Zabawne było jak bali się ruszyć Shinjiro i z przerażeniem drżeli na jego widok, ale nie mieli problemu by w jego obecności atakować jego poplecznika. Wydawało się to tak jakby atakowali samego Hana, ale jak się później okazało Nes nie wykonał poleceń swojego przełożonego i teraz to na nim spoczął gniew nieumarłego. W tym czasie demon zamknięty w klatce z kryształu powoli coraz bardziej dawał o sobie znać i właśnie wtedy stało się coś naprawdę niespodziewanego. Słynny antykreator zaproponował najemnikom współpracę wolność w zamian za pomom w powstrzymaniu bestii.
Zdecydowana większość od razu się zgodziła widząc w tym okazję na uratowanie wszystkich, a część nawet zaczęła wyskakiwać z propozycjami, że mogą zostać pojemnikami dla stwora. Hayakawa nie miał zielonego pojęcia, jak chcą to powstrzymać, ale jedno wiedział na pewno, że ten który zostanie pojemnikiem zyska bardzo dużą siłę, pytanie tylko czy to go nie przerośnie. Żadne ataki Keion nie były by w stanie w żaden sposób zagrozić bestii pewnie nawet nie zostały by dostrzeżone w natłoku potężnych ataków, które z całą pewnością miały zaraz na nim się skupić. Jednakże medyk nie zamierzał korzystać z okazji że bariera właśnie została zniszczona. Chciał być blisko tego co właśnie się działo, wiedział że nie na co dzień ma się okazję ujrzeć pieczętowanie w kimś demona, a właściwie pewnie nawet niewielu było dane to ujrzeć. Oczywiście że się bał i to nawet bardzo, ale był gotów narazić swoje życie w tym miejscu byle tylko móc jak najdłużej się temu przyglądać, no i dodatkowo był też wrazieczego na miejscu żeby komuś udzielić pierwszej pomocy, bądź też po prostu wesprzeć chakrą.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

[Asaka]

- Później może nie być żadnego później – odparła Toshiro i zmarszczyła brwi, nie bardzo rozumiejąc, co próbuje jej przekazać. Tu jakieś wymowne spojrzenia, tu jakiś las, tu jednak mu się pomyliło, tu jednak zapomnij, tu – porozmawiamy później. Więc? Robił jej straszny mętlik w głowie i w odpowiedzi obdarzała go mocno skonsternowanym spojrzeniem złotych oczu – próbowała z niego przeczytać, choć nie wiedziała co. Nie wiedziała gdzie zacząć. Toshiro był dla niej teraz taką enigmą, bo nie poznawała go, nie to zachowanie jakim epatował, czy postawa, jaką sobą prezentował. Mimo wszystko… Mimo tego, co zaszło między nimi, nie czuła się przy nim obco, choć pewnie powinna. Pewne rzeczy nie zmieniają się jednak tak szybko…
Była jedna osoba, o którą Asaka ciągle się martwiła, jedna osoba, o której ciągle powtarzała – po tym, jak Han sobie poszedł, po tym, jak dowiedziała się o śmierci kuzynki… I teraz ta osoba stanęła obok niej, mówiła do niej. Nagłe wrażenie ulgi było bardzo wyraźne na twarzy łagodniejszej Sanady, gdy rozpoznała głos a jej wzrok skupił się na tak niepozornym chłopaczku.
- Yami – powiedziała cicho i spróbowała się uśmiechnąć, choć zrobiła to tylko na momencik samymi kącikami ust. - I wyciągnęliśmy z tego mnóstwo informacji. Jak dobrze, że tobie nic nie jest – to naprawdę dobrze. I wcale nie chodziło o to, ze gdyby jemu coś się stało, to mieliby tutaj demona na głowie… Choć o to też. Martwiła się o niego tak po prostu, przez ciepłe uczucia, jakimi go darzyła. A propos demona na głowie…
Nie było dobrego wyjścia z tej chorej sytuacji – jak nie wizja walki z Hanem, największego shinobi tych czasów, jak nie wizja utknięcia tutaj pod nieprzekraczalną barierą, to… Teraz było to. Biju. Cholerny, ogromny, przerażający biju, którego ogrom mocy mogła poznać dwa lata temu. To, jak potrafił niszczyć. To, jaką agresją dysponował. To, jak za sprawą jego działań piękny las zamienił się w… W pogorzelisko. Ostatnie czego pragnęła to to, by z tym miejscem, z jej ukochanym Daishi, stało się coś podobnego, a przecież mogła mieć do tego przesłanki po doświadczeniu, jakie sama miała. Pamiętała do teraz, jak wtedy trzęsły jej się ze strachu nogi, jak Shikarui musiał ją odciągać, bo nie była w stanie iść o własnych siłach. I teraz po dwóch latach znowu była przerażona – jedyną różnicą było to, że teraz miała znacznie więcej do stracenia, stąd jej nagła odwaga i determinacja. Na szczęście jej kryształ był czymś, na czym naprawdę mogła polegać. Sama nie wierzyła w to, że uwięziła w ten sposób demona na zawsze, ale liczyła na to, że kupi im to choć chwilę czasu. Chwilę, w której ktoś wpadnie na pomysł – co dalej, bo to tego planu potrzebowali, nawet jeśli byłby bardzo szalony i mało szczegółowy. Przez swoje skupienie na demonie i krysztale, mniej zwracała uwagę na to, co działo się przy NESie – zarejestrowała tylko tyle, że się wydzierał o jakichś zupełnie abstrakcyjnych rzeczach, czymś się pokrywał i odleciał (?) i… że w końcu coś łupnęło i wylądował pod gruzami budynku. Shikarui coś tam mamrotał – tyle wiedziała. Nic do niej, tego była pewna, bo po imieniu powiedział do niej dopiero później – a raczej nie do niej, a o niej i to wtedy podniosła na niego głowę, dopiero po chwili rozumiejąc co mówi. Że zostawia ją z Toshiro. A… a on?
Demon zaś… Był ogromny – a jej kryształ na tyle przejrzysty, że można go było obejrzeć. Był… dziwny, jakby mało kształtny i te ogony… Jedne, drugi. Szósty. Sześć. Sześć ogonów. O jeden więcej niż kozodelfin. Co to oznaczało? Coś? Nic? Było to mało istotne w tej chwili. To wtedy dostrzegła, że Mujin kroczek po kroczku się wycofuje. Że… ogarnęła go panika, strach tak wielki… Nawet ona się bała, a pole bitwy to był dla niej chleb powszedni. Mujin zaś był… naukowcem. Osobą, która pracowała we własnych, sterylnych warunkach w swojej lecznicy, będącej też pewnie jego domem. Nie miał chyba takie obeznania jak inni w walce, do czego innego nawykł. Białowłosa nie chciała tracić czasu i całe szczęście mężczyzna nie oddalił się też jakoś bardzo mocno – odwróciła do niego głowę i sama do niego krzyknęła.
- Mujin-san. Mujin! MUJIN! – zwróciła się do niego, najpierw odpowiednio miękko, a jeśli to nie podziałało – to już nieco ostrzej, bez honoryfikatu. Chciała jego uwagi, nawet ułamka, byle tylko przestał się skupiać na demonie. - Będziesz nam potrzebny! Jeśli on nam się wyrwie, jeśli go nie opanujemy, to może zginąć sporo niewinnych ludzi! – jego pomoc, jako medyka, była im tutaj niezbędna. I wtedy… Wtedy Mujin urwał, zatrzymał się w miejscu i Asaka się rozejrzała…
To był ten plan, którego potrzebowali, to, na co kupowała czas. Asaka miała absolutnie mieszane uczucia. Hana trzeba było powstrzymać, to było jasne i oczywiste, ale mieli przed sobą Biju. BIJU!!! I jego też trzeba było powstrzymać. W Midori poradzili sobie ledwo, a teraz…? Jeśli Han był słowny, czego nie wiedziała, choć ją i Shikiego chciał puścić wolno (i tylko z ich woli tutaj teraz byli), to głupstwem byłoby odrzucić tę pomoc, by poradzić sobie z jednym problemem. Problemem, który był nie na rękę wszystkim tutaj obecnym. No… prawie wszystkim, ale podzielność uwagi Asaki w tej chwili mało działała. Wstrzymała oddech, kiedy ich dowódca, Asagi, zaczął się zastanawiać co dalej… Jun, którego leczyła jeszcze przed chwilą zaczął doć do niego szeptać – coś, co wyjątkowo mocno nie spodobało się jej ukochanemu – na tyle mocno, że zaczął przeklinać, a to ona w tym związku miała bardziej niewyparzoną gębę. A potem sobie… poszedł. Dobrze. Niech idzie. Białowłosa nie miała czasu się teraz nad tym rozckliwiać. Całe szczęście Asagi miał łeb na karku.
A więc Han… Han mógł zapieczętować demona? Asakę ominęła połowa dyskusji, która działa się w tle, ale wierzyła Shikaruiemu – nie brał sobie rzeczy z powietrza. Mówił, ż potrzebują kogoś, w kim można go zapieczętować. Byli w Daishi, byli w miejscu, które się z nią wiązało – chociaż nie wiedziała jak bardzo. Zrobiłaby tak wiele, żeby ochronić Karmazynowe Szczyty. Przed oczami mignęło jej mnóstwo scenariuszy. Jak nie chciała, by dwa lata temu ona czy SHikarui się narażali, bo nie wiedzieli czy to w ogóle możliwe, tak teraz mając tę wiedzę… Sama chciała się poświęcić. Dla tego miejsca. Dla jej rodziny. Dla… Wszystkiego. Po Asace widać było, że jest w konflikcie.
- To mój dom. To mój dom, zrobiłabym tak wiele, żeby go ochronić. To powinnam być ja, ale… Przepraszam. Nie mogę. Nie teraz. Ja… - głos jej drżał. Bała się. Nie mogła. N i e m o g ł a. - Ja jestem w… Ja nie… - głos ją zdradzał. Dłonie ją zdradzały – znowu. Zacisnęła je kolejny raz, by powstrzymać to drżenie i raz jeszcze przycisnęła je do brzucha, trochę po to, by drżenie ukryć, a trochę dlatego, że myślała o tej małej nienarodzonej jeszcze istotce. Były rzeczy, które robiło się z miłości. I były też rzeczy, których dla tej miłości robić nie można było. Yami żył, miał się dobrze… Ale co by się stało, gdyby ktoś zapieczętował demona w ciężarnej kobiecie? Jeśli istniał choć cień szansy na to, by wyszli z tego cało, to ona nie chciała w ten sposób swojego dziecka narażać. Kto wie co by się stało wtedy? - P-pomogę w inny sposób – dodała ciszej. Na szczęście kto inny chciał się poświęcić. Takashi. Sam Asagi…
Jedno było dobre: bariera wokół Oniniwy zniknęła. A Asaka gołosłowna nie była. Ktokolwiek nie będzie kolejną osobą, w której zostanie zapieczętowany demon – nie mogła to być ona. Wcześniej jednak trzeba było sześcioogoniastego osłabić. Klepsydra już zabrała się do roboty i Asaka też tylko… czekała na to, aż biju przebije się przez jej kryształ – czemu absolutnie nie chciała pomagać. Gdy już jednak to zrobił, nie zamierzała czekać. Tamci ładowali w niego wszystko co mieli i ona tym razem też mogła się przydać bardziej niż ostatnim razem. Widziała ogromne pokłady piasku, widziała znowu niesamowitego kocura, widziała filary, które strzelały elektrycznością. A ona… chakra wypełniała jej ciało – chakra tak niesamowita, że chyba mało kto miał okazję oglądać technikę, którą zamierzała użyć. Kryształ był niesamowity do obrony, ale miał też kilka możliwości do ataku i to… była jedna z nich. Bo Asaka miała otoczyć się przezroczystym kryształem, jak w dziwacznym pudełku i… wznieść się wyżej, a następnie strzelić wiązką wprost w demona tak, by go przepalić, a przynajmniej zranić dotkliwie i osłabić – na tyle, na ile mogło.
A później opaść bezpiecznie na ziemię. Miała nadzieję, że reszta się rozpierzchła w razie czego, żeby nie być jak na talerzu w jednym miejscu w polu rażenia demona, gdyby ten jednak zebrał się do ataku. A wtedy mogła schować się pod ziemią, żeby przeczekać wystrzał.

tldr:

• Znowu pitu-pitu.
• Atak znienawidzonym przez wszystkich laserem, jak już kryształ nie da rady wytrzymać.
• Ewentualne schowanie się pod ziemią, gdyby trzeba było unikać demonicznych pocisków mocy.

  Ukryty tekst

[Hikari]

Prędkość z jaką konieczne było przyswajanie wszystkich faktów mogła u niejednego wywołać ból głowy. Nigdy nie brał legendy o mędrcu i ogoniastych bestiach na poważnie, była to tylko bajka jaką opowiadał ojciec na dobranoc... A teraz? Hikari musiał zaakceptować ten fakt, a także ich obecność wśród ludzi. Mógł zakładać, że pozostałe też są zapieczętowane w gdzieś w społeczeństwie. Miał dotychczas szczęście, że nie zabił żadnego posiadacza przy swoich przygodach, bo nieświadomie doprowadziłby do jakiejś katastrofy. Nigdy wcześniej się tym nie przejmował, ale jaka jest szansa na scenariusz przypadkowego zabicia posiadacza bestii? Prawdopodobnie zerowa, nigdy o takich nie słyszał. Wątpił aby był w mafii, bo już dawno wykorzystaliby taką potęgę dla własnych celów. Przynajmniej tak sobie to wyobrażał, nie widział innego rozwiązania znając ich metody. Wszystkie środki dozwolone, tak długo jak cel jest w zasięgu ręki.
- Mogę powiedzieć to samo, martwiłem się o ciebie. Chciałem pomóc, ale nie byłem zbytnio w stanie po spotkaniu klona.
Pokazał głównie swoją dłoń Yamiemu na której widać było bliznę po zewnętrznej i wewnętrznej stronie lekko zakłopotany. Drugą przez sekund pięć podrapał się z tyłu po głowie. Był to pierwszy raz kiedy przeciwnik tak bardzo go zdewastował zostawiając pamiątki do końca życia.
- Nie lubię być pesymistą, ale w bezpośrednim starciu praktycznie żadne. Mimo to musimy spróbować, nie zdążymy mu uciec.
Westchnął spoglądając w kierunku Hana, którego mimo wszystko uważał za główne zagrożenie po prywatnym przedstawieniu jakie uzyskał pod rezydencją Sanadów. W jego oczach stanowił większe wyzwanie niżeli twór wydobyty z ciała kobiety, bo jeszcze nie miał okazji się przekonać o potędze ogoniastych. Wsłuchiwał się odpowiedziom płynącym z ust Saisei starając się wyciągnąć ciekawe informacje, przykładowo prawdę o zniszczeniu osady Sabaku. Dotychczas uznawał to za winę Kaguya, a jak się okazało maczał w tym palce jednoogoniasty. Spojrzał wtedy różnokolorowymi tęczówkami w kierunku Ichirou, który nigdy nie przekazał takowej informacji mimo udzielania mu wsparcia w późniejszym konflikcie. Zastanawiał się jak wiele jeszcze posiadał przed nim sekretów, przynajmniej nabrał pewności w jednym. Ostatni punkt klepsydry, któremu ufał właśnie upadł. Prawdopodobnie nigdy nie uznawał Terumiego za kompana. W głębi duszy już nie odczuwał gniewu, zawodu, a chciało mu się śmiać z własnej głupoty oraz naiwności. Tak naprawdę już w wieku ośmiu lat poznał jaki świat jest fałszywy, kiedy rodzice go zostawili. Dlaczego zawsze próbował to negować, walczyć mimo uczucia duszenia się pod wodą? Sam powoli zaczynał tracić tą odpowiedź, niby brzmiała aby na świecie zapanowała sprawiedliwość... Pff dobre sobie, przecież fałsz jest wręcz wpisany w naturę ludzką... Westchnął głośniej przypominając sobie o Inoshi, której nie mógł odmówić dobrego i głupiego serca, kobiecie z Ryuzaku, Misae, Yamim, a także Asace. Może posiadali sekrety, ale nie wyczuwał aby którekolwiek próbowało go wykorzystać. Nie mógł się dać pochłonąć negatywnym emocjom, gdy były na świecie dobre dusze. Nawet jeżeli ich tak niewiele.
- Wielkie pociski z chakry, zapamiętam.
Odpowiedział Shikarui'owi zastanawiając się skąd posiada tą wiedzę, ale to pewnie jeden z tematów do rozmowy przy sake jak będą bezpieczni. Sam pozostawał zapatrzony w powstanie wielkiego ślimaka, a także zamknięcie go w olbrzymiej kryształowej kopule. Yogańczyk samemu przez brak doświadczenia nie miał pojęcia co mógłby zrobić. W swoim arsenale posiadał tylko jutsu zdolne do destrukcji, a czy mógł zniszczyć twór z chakry? Czy też mieli zamiar go niszczyć? Obecnie posiadał zbyt wiele pytań w głowie odnośnie bijuu aby podejmować tak zdecydowane działanie. Kilka minut temu były jeszcze nierealną legendą, jak mogli się im przeciwstawić? W grupie jak się dowiedział były bardziej doświadczone osoby w tym zakresie, więc mogły one działać pierwsze. Posiadały wolną rękę, on samodzielnie skupił swoją uwagę na tajemniczym NES'ie, który raptownie złapany łańcuchami z chakry został rzucony w budynek kompletnie go dewastując. Jak się okazało odpowiedzialny był za to Han, który znajdował się w ich pobliżu. Ciało natychmiast drygnęło chcąc przyjmować postawę bojową, ale zamiast ich zaatakować postanowił rozmawiać. Stres opadł równie szybko jak się pojawił, czyli wciąż była dla nich nadzieja przetrwać. Po krótkiej przemowie postanowił zaproponować współpracę przeciwko stworowi z chakry, czyżby to było zbyt wielkie dla niego również wyzwanie? A może jest to tylko wymówka, aby więcej nie zabijać? Nie potrafił w żadnym wypadku ocenić, ale darowanemu koniowi nie zagląda się w zęby. Trzeba brać jak daje to szanse na przetrwanie. Zniknięcie bariery niczego nie zmieniało, bo wciąż ten człowiek mógł ich zabić w przypadku odmowy. Osobiście postanowił przyjąć tą ofertę.
- Skoro tak masz moje płomienie, tylko wątpię aby się przydały jakkolwiek.
Odpowiedział szczerze, gdyż brakowało mu zasięgu, a nie miał zamiaru wyskakiwać do przodu. Stanąłby dość dosłownie na linii ognia sojuszników obrywając od swoich. Delikatnie się rozluźnił słuchając pozostałych informacji, w tym o potrzebie kolejnego gospodarza na którego zgłosił się do nieznajomy z grupy obronnej przyznający się do swojej bezsilności. Wątpił czy wszystkie klepki w głowie się stykają, bo to w oczach Hikariego nie miało najmniejszego sensu więc musiał oponować.
- Mówisz, że byłeś nieprzydatny więc chcesz nosić w sobie tego ogoniastego? W jaki sposób chcesz mu zagwarantować bezpieczeństwo? Powinniśmy wybrać osobę zdolną zadbać o siebie, inaczej prędzej czy później dojdzie do powtórki. W najgorszym wypadku doprowadzisz do zniszczenia swojego rodu, czy tam szczepu. Nie chcesz do tego dopuścić.
Zmierzył młodzika swoim wzrokiem, a następnie przeniósł go na rozżaloną Asakę lekko wzdychając. Tak to był moment, kiedy musiał podjąć nielogiczną decyzję ryzykując swoim życiem. Zresztą, czy to jakaś nowość? Niekoniecznie, bo już to robił w przeszłości.
- Eh pierdolić to, jeżeli chcecie... Powinienem mu zapewnić bezpieczeństwo. Wciąż ciężko mi to wszystko poukładać w głowie, ale nie chciałbym aby ktokolwiek skończył jak tamta kobieta. NES czy ktokolwiek inny przy takowej próbie nie będzie miał łatwego zadania.
Wyraził swoją gotowość aby zostać kolejnym pojemnikiem mając oczy dookoła głowy, gotowy do uniku, a następnie oplucia lawą ewentualnego napastnika nawet wśród sojuszników.

  Ukryty tekst

[Seinaru]

Uczestnicy eskapady zawsze byli podzieleni na trzy grupki - ci którzy coś robili, ci którzy mówili o robieniu, oraz ci którzy niczego nie robili ani niczego nie mówili. Oczywiście w tych grupach były podgrupy, grupki, grupeczki, duety i jednostki, ale ostatecznie każdego można było wrzucić do jednego z trzech worków. Kei póki co był z tych, którzy mało mówili i mało robili i ta świadomość nieco go swędziała. Nie był przyzwyczajony do biegania z miejsca na miejsce i przysłuchiwania się wystąpieniom i popisom każdego, kto ma akurat na to ochotę. Cóż jednak mógł zrobić, scenki niczym z desek teatru rozgrywały się przed oczami wszystkich. Atak Harishama, kontra NESa i atak Hana. Zrobiło się bardzo widowiskowo i brakowało tylko tego, aby wszyscy zaczęli bić brawo po końcowej scenie, w której krnąbrny Nara ląduje gdzieś pod gruzami. Seinaru nie wiedział jak ma na to zareagować. Ba, w ogóle nie widział potrzeby reakcji na tą przepychankę. Nie czuł się też w obowiązku wyrażać swojego zdania na temat propozycji Hana. Wiedział natomiast jedno, to co wszyscy tutaj zebrani mogli wywnioskować z całą pewnością. Tylko Han umiał zapieczętować Demona, bo przecież pokazywał Sau podstawy tej sztuki. Proste, logiczne i niepodważalne. Zabicie Ogoniastego na pewno było trudniejsze niż jego okiełznanie i mimo wszystko chyba bardziej humanitarne. Samuraj nie widział bowiem możliwości aby teraz trzy zwaśnione siły mogły rozejść się w trzech różnych kierunkach. Mimo że była ku temu sposobność, to nikt nie kwapił się do odwrotu. No, może nikt oprócz Juna, ale ten potrzebował podkładki do swojej ucieczki w postaci ratowania słabych i rannych. Tak jakby sam nie był słaby i ranny lol.
Kei do tej pory nie zdawał sobie sprawy, że mają w grupie takich altruistów. Z nagą piersią gotów byli iść w bój... a raczej nie... gotów byli zostać z tyłu i czekać aż zapieczętuje się w nich demona. Chyba mało kto wyobrażał sobie w tym momencie siebie na miejscu tej kobiety, która przed chwilą zginęła na ich oczach. Kei w tych ochotniczych zgłoszeniach widział raczej próbę zagarnięcia Biju dla siebie, dla swojego klanu lub do swoich celów.
Nareszcie zobaczył z czym przyszło im walczyć i był nieco... rozczarowany. Postać wielkiego ślimaka była co prawda wystarczająco groteskowa, ale jakoś mało drapieżna. Nie znaczyło to, że wrzucona w środek tego kotła Bestia nie zacznie rzucać w nich chakrowymi bombami powodowana samym tylko instynktem samozachowawczym. Uwalnia się taki zwierz z klatki i pierwsze co, to dostaje w łeb wszystkim co tylko komu przyjdzie na myśl. Zamiast poświęcić ten czas na rozstawienie się i skoordynowanie ataków... no cóż, nie można było się dziwić, w końcu nie było między nimi absolutnie nikogo, kto byłby w stanie zapanować nad tym chaosem. Kei również postanowił mu się poddać. Nie żeby do tej pory coś mu przeszkadzało w tych układach i układzikach - polityce szytej na szybko pod wpływem dynamicznie zmieniających się okoliczności. Słuchał po prostu kolejnych zgłoszeń, informacji i deklaracji, samemu nie będąc w stanie w jakikolwiek sposób przyłączyć się do walki. Biedny, bezbronny i cichy samuraj stał sobie gdzieś tam pomiędzy. Przypatrywał się temu co robią koledzy z Klepsydry, inni uczestnicy wyprawy oraz Han. Był gotowy na uniki przed wszelkimi atakami wykorzystując swoją maksymalną szybkość.

  Ukryty tekst

[Shins]

Pogoda w Oniniwie nie należała do najlepszych. Daleko jej było do słonecznego, bezchmurnego dnia. Deszcz padał z nieba przemaczając wszystkich, którzy tu przybyli. Shins wiele by dał, by ten deszcz okazał się największym ich problemem, jednak w obliczu tych, przed którymi stanęli mokre ubranie okazało się zupełnie nieistotne. Przeciw drużynie bez pierścienia stanęli trzej potężni przeciwnicy, niczym Nazgule utrudniające bohaterom opuszczenia swoistego Shire, jakim na potrzeby tego porównania stała się Oniniwa.

Gdy bohaterowie mieli właśnie zaklepywać sposoby umierania - czy już ktoś wyciągał listę kolejkową? - dramatyczne wydarzenia same zaczęły się rozwiązywać. Najpierw Han unieszkodliwił NESa (którego Harisham najwidoczniej postanowił jeszcze dobić, ale czy mu się uda to się dopiero okaże), a potem - co jeszcze bardziej zaskakujące - antykreator postanowił przedstawić swojego rodzaju akt rozejmu. Zebrani tutaj ninja i samurajowie mieli pomóc pokonać Bijuu, a w zamian za to będą mogli opuścić to miejsce. Normalnie jak wygrać w milion Ryo na loterii. Nie ma się co zastanawiać, trzeba przyjąć taką ofertę.

Co ciekawe, sposób pokonania demona jeszcze nie został nikomu zaprezentowany, a tymczasem już znaleźli się chętni, by zapieczętowano go w nich. I powodu, jakie przy tym podawali - jeden chciał być przydatny. Drugi chciał go chronić. No sami altruiści! Jeden bardziej empatyczny od drugiego! A samuraj chciał przehandlować zza to wspomnienia Hana. Ten przynajmniej nie owijał w bawełnę, że chce demona dla siebie. Co swoją drogą mocno kontrastowało z tym, co Douhito wiedział jak tej kaście wojowników. Można by się spodziewać, że będzie chciał rozwiązać sprawę tak, by demonowi się nic nie stało, w końcu to żywa istota (chyba), a jednak i oni chcieli wzmocnić się kosztem innych.

Członek Akiyamy miał jednak zupełnie inną opinię na temat idei pieczętowania demona w sobie. Jeszcze kilka chwil temu, z tego co się dowiedzieli, mieszkańców tej wioski spotkała tragedia w postaci olbrzymich zasobów chakry, które wypaczyły ich ciała i świadomość. Przynajmniej takie były konkluzje osób opisujących wspomnienia, które oglądali. Jaki więc był sens pieczętowania w sobie demona, jeśli zbyt duży przepływ chakry może doprowadzić do czegoś takiego? Zwykła głupota i tyle. Jeśli demon miałby być w kimś zapieczętowany, to chłopak miał nadzieję, że jego ta wątpiwa przyjemność akurat ominie.

Propozycja Hana została oficjalnie przyjęta, więc Shjins nie musiał się do tego odnosić, postanowił jednak skomentować zachowanie niektórych spośród swoich sojuszników - "Się zaraz porzygam, tyle tu empatii i dobrych chęci. Na pewno nie zależy Wam na tym, żeby wzmocnić się kosztem demona. Wy po prostu jesteście takimi dobrymi ludźmi" - wyśmiał obłudę obecnych - "A ja mam inny pomysł, zresztą wspomniany już przez koleżankę" - tutaj wskazał na Tamaki - "Wywabmy go poza wioskę i zostawmy w spokoju. Niech idzie w pizduuu. Mogę zabrać w powietrze kogoś, kto może rzucić jakimiś silnymi technikami by zwabić go za sobą. Będziemy trzymali się na dystans i postaramy się, by demona udał się w ślad za nami. A potem znikniemy kilka kilometrów od wioski" - ponowił propozycję Hyuugi. Czy kierowała nim empatia? Troska o demona? Dobre intencje? Nie! Los Bijuu był mu zupełnie obojętny. Po prostu był chujkiem i chciał zrobić na złość innym. Jak była szansa, żeby się chłopaki wkurwili to czemu jej nie wykorzystać? Niech się gryzną w dupę.

  Ukryty tekst

SPRZĘT WIDOCZNY - bo nie każdy czyta KP

• Rękawiczki na dłoniach
• Torba na glinę (Przy prawym boku na pasie)
• 2 torby zaczepiona z tyłu u pasa
• Kościany miecz - przepasany do pleców
• Maska filtrująca zakrywająca twarz
• Czarny płaszcz
  

  Ukryty tekst

---

WIEDZA

---

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

[Akaruidesu Yoake]

Atak kilku osób na NESa, co było łatwe do przewidzenia, niezbyt poskutkował. Jeździec i zarazem podopieczny Hana był zupełnie poza ich zasięgiem, jeśli chodzi o umiejętności, ale także, po tym, co wyczyniał, także pod względem szaleństwa. Wykorzystanie notki wybuchowej do stworzenia siły, która pozwoli mu na szarżę na przeciwnika... To było niecodzienne. Harishamowi się dostało, ale skroplił się w wodę. No cóż, na turnieju tego nie pokazał. Tam nie pokazał absolutnie nic. Teraz w zasadzie to skroplenie też jest absolutnie niczym, bo wyglądało na to, że ten idiota opierał się tylko na tym, żeby szarżować bez mózgu, a później również bez mózgu zamienić się w wodę, nie robiąc absolutnie nic przeciwnikowi. Widząc to, Yoake splunął. Był zniesmaczony tym, że idąc na turniej by sprawdzić swoje umiejętności trafił na człowieka, którego wartość bojowa była niższa niż niektórych roślinożernych zwierząt. W całym tym zamieszaniu blondyn podszedł do Takashiego. Rozmawiali przed wejściem do Oniniwy, po drodze z Akatori. A teraz był czas, żeby przypomnieć o tej rozmowie. Chłopak spokojnie położył Narze rękę na ramieniu. Ten był prawie o głowę wyższy, więc ręka była skierowana lekko ku górze. Dość zabawny widok przy dodawaniu otuchy.

- Takashi. Poprzedni pojemnik tego czegoś miał skręconą głowę tylko dlatego, że temu NESowi się nudziło. Pamiętasz co ci wcześniej mówiłem? Dziś bohaterem będzie ten, kto przeżyje. Jeśli chcesz być użyteczny, opowiedz na świecie o tym, co się tutaj stało. - Później cofnął rękę. Jego wolne działanie pozwoliło mu wyczekać do czasu ataku innych na demona. piaskowe tsunami, piaskowy wir, cztery Raitonowe filary. Jakby chciał samemu zaatakować, musiałby się jeszcze przebijać przez ataki innych.

Pozostawała jeszcze sprawa, czy powinni pomagać Hanowi? Trzeba było zastanowić się nad jego motywami. Mógłby ich zabić tu i teraz. To była raczej kwestia czasu, przy jego szybkości - nawet niedługiego. Na pewno poradziłby sobie sam z demonem. Miał nieskończoną chakrę, był nieśmiertelny, dysponował mnóstwem silnych technik. Dlaczego potrzebował ich pomocy? Sam to powiedział. Chciał powstrzymać demona zanim zniszczy tę wioskę. Ekspedycji mogła się trochę zrekompensować za łupienie Oniniwy. Tylko czy mieli po co? Robili to w słusznej sprawie. Han jest zły. To jest Antykreator, który przed chwilą zdekapitował Masako. Wcześniej jego klon skazał Yoake na śmierć. Ślad na szyi i wręcz środku tułowia będzie do zapamiętania na długo. Czemu nagle jest gotowy ich puścić żywych? Czy mieli mu ufać? Blondyn usłyszał ze słów klona pewien zwrot. "Poprawka. Cel ZAWSZE uświęca środki." Chłopak był w stanie uwierzyć, że oszczędzenie ich jest środkiem, żeby oszczędzić Oniniwę. A przy tym, można będzie obejrzeć Hana w akcji. Jeśli mówi prawdę, to będzie można zaobserwować trochę jego umiejętności. Chłopak zaczął szybkim marszem zbliżać się do światowego arcywroga.

- To coś ma jakieś słabe punkty, czy mamy tak srać tam na siłę i go podjudzać do większych zniszczeń? - Zapytał głośną mową, ale nie krzykiem, nie kogo innego, a samego Hana. Bo to on znał najwięcej sekretów świata. Asaka miała rację. Jeśli zostawi się demona od tak, on będzie niszczył. Jeśli zamknie się go w barierze takiej jak dotychczas - zamknięci zostaną i oni. Ale taką barierę był w stanie postawić Han, który robiąc ją poświęciłby Oniniwę, a tak jak przed chwilą powiedział - tego nie chce.

Yoake miał możliwości silnego zaatakowania zarówno kawałka cielska bestii, jak i punktowego uderzenia w jedno miejsce. Tylko nie miał zielonego pojęcia na temat tego syfu. Na razie wiedział tylko, że jest niszczycielskie. I sprowokowane będzie niszczyć. A niszcząc będzie zabijać i puszczone wolno będzie zabijać bezbronnych. Których Yoake przysięgał bronić, nawet za cenę własnego życia. Han mógł pomóc im powstrzymać to coś. Powstrzymać zniszczenia nie tylko Oniniwy, ale i Daishi, a kto wie, czy nawet nie dalej. Do Antai było daleko, nie zagrozi to domowi sługi Kaminari, ale czy to miało dla niego znaczenie? Czy się bał? Jasne. Ale drżał ze strachu od samego spotkania z Antykreatorem na ulicy, gdy miał miecz na gardle. Teraz przyszła kolej na działanie, nawet, jeśli u boku największego wroga. Cel czasem uświęcał środki. Oby tylko ten kapelusznik odszedł i poinformował kogoś o tym, co się tu stało. I może Takashi, jeśli nie będzie próbował zgrywać bohatera odwlekając tego stwora w inne miejsce, bo mógłby być za słaby, by przeżyć i utrzymać go w tajemnicy. Ręce użytkownika sztuki błyskawic uniosły się, będąc na wysokości klatki piersiowej, jak gdyby do złożenia pieczęci. Nie wiedział jednak jeszcze, czego dokładnie użyje. Tu nie było czasu, by działać na ślepo jak inni, chyba że ci mieli już doświadczenia z innymi demonami. Bo niektórzy faktycznie mieli, skoro Feniksy specjalnie jednego uwolniły. Ich działania nie różnią się aż tak od tych złych...

I po co oni się tak zgłaszają do pieczętowania w sobie, tak się poświęcają, jak Han będzie wiedział, kto tego demona ma? I zrobi pewnie z niego niewolnika i zabawkę do uwolnienia w innym miejscu, pewnie jakiejś wiosce, w której będzie chciał wprowadzić zamęt jak w Kami no Hikage? Albo zabawny był pomysł tego Dohito - zaproponować prowadzenie potężnej i zdenerwowanej bestii przez wioskę, o której ocalenie zostali teraz poproszeni w ofercie za ich życie? Czy on chce rozzłościć Antykreatora i skazać ich wszystkich na śmierć, a potem sprowadzić zagładę na okolicznych mieszkańców? Zresztą. Bijuu to była tylko bajka, nie wiadomo, czy nawet wysoko postawieni ludzie w klanach mają wiedzę wystarczającą do powstrzymania tego czegoś, więc ten twór z chakry by sobie tylko szedł i szedł, irytowany przez shinobi i zmuszany do walki z kimś dużo słabszym niż obecny tutaj Han. Ich paradoksalnie największa nadzieja. Jaka ta sytuacja była niesmaczna. Yoake aż się robiło niedobrze od tego, że po rozważaniu wszystkich za i przeciw jednak widział konieczność współpracy z tym kimś. Ale miał zamiar obserwować jego techniki i być może znaleźć jakąś lukę w jego ofensywie, którą kiedyś będzie można wykorzystać do pokonania go.

Techniki:

  Ukryty tekst

Stan chakry:

  Ukryty tekst

KP:

---

WIEDZA

---

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Kabura na broń na obu udach, Torba nad lewą nogą, Wakizashi przy prawym boku, Katana przy lewym boku

  Ukryty tekst

[Aka]

Oniniwa
Rok 389, lato. - Czy Wy zdajecie sobie sprawę z tego, że NES albo Han mogą potem zrobić to samo z wami, co z tą kobietą? - powiedział do zebranych obok. - ... że po prostu mogą wam skręcić kark, a potem TO COŚ wypełznie z waszych ciał i zacznie niszczyć wszystko wokół? Wasze miasta, domy, rodziny? Tak jak zaraz może zrobić to z Oniniwą? Przecież to wszystko może być ich strategią, żeby wprowadzić jeszcze większy chaos. Wypuszczenie Bijuu w takiej Seyiyamie, czy innym Sogen... przecież to oznaczałoby kolejne tysiące martwych Shinobi. Tak już raz to zrobił. - nie wierzył w to co słyszał. To, że Harisham zwariował, to jeszcze był w stanie zrozumieć. Może chłopak był słaby psychicznie i cała ta sytuacja najzwyczajniej w świecie go przerosła. Poczuł się przytłoczony i mu odbiło z tym atakiem na NESa. Ale cala reszta? Nagle znalazło się tylu chętnych do posiadania w sobie demona i bycia przenośnym więzieniem. Albo byli niepoprawnymi idealistami, albo najzwyczajniej w świecie ich iloraz inteligencji był równy ilorazowi inteligencji wczorajszej kolacji Akiego. A Aka wczoraj nie jadł kolacji. - ... Z podstępu zaatakował Kami no Hikage, całą radę. Na jego rozkaz mordowano kobiety i dzieci. Naprawdę wierzycie, że on "nie będzie na nas polował"? - to nie były nielogiczne decyzje. To były po prostu durne decyzje, a dla Akiego zebrani tutaj już chyba totalnie postradali zmysły. I miał gdzieś to, że Han może usłyszeć wszystkie błędy w rozumowaniu, które wytknął swojej drużynie Uchiha. Po prostu nie mógł znieść tego, z jak niekompetentnymi ludźmi przyszło mu tutaj pracować.

Z terrorystami się nie negocjuje. Do terrorystów się strzela - najlepiej ognistymi kulami. Niestety był tutaj w ewidentnej mniejszości. Większość robiła w portki na samą myśl o tym, że mogłoby im się zrobić kuku. Zachowywali się, jakby ktoś wyłączył pstryczek w mózgu, odpowiadający za łączenie faktów i odrobinę wyobraźni. Pan Samuraj-dowodzący chyba ostro oberwał w czapę podczas wojaczki, że sugerował jakieś oddawanie skrzynek Antykreatorowi. Gdyby Suzumura chciał, już dawno by je posiadał.
- On ma absolutną rację. - mruknął w stronę Shinsa. - Powinniśmy wywabić demona za wioskę i modlić się, żeby Han dotrzymał słowa i nas nie zabijał. Jeżeli faktycznie zależy mu tylko na Oniniwie, to przystanie na taką propozycję. Jeżeli zaś pieczętowanie jest jedyną "opcją" na którą przystanie, to chyba sami wiecie, jak może się to skończyć za rok, dwa, trzy... - i tutaj wskazał gestem na miejsce, w którym jeszcze chwilę temu była kobieta, której po chwili NES skręcił kark. Samemu nie zamierzał jednak uciekać. Stał niedaleko Sanady i nie zamierzał się wycofywać - jakąś tam zdolność walki na odległość miał. Kwestia jednak tego, co reszta zadecyduje.

Techniki:

  Ukryty tekst

Statystyki i ekwipunek:

  Ukryty tekst

[Toshiro]

To prawda. Mogło już nie być później. Jednak sytuacja, w której się znaleźli, jak to zdążyli już chyba wszyscy zauważyć powodowała, że jedno potknięcie, jedno zawahanie się w nieodpowiednim momencie mogło prowadzić do tragicznych skutków. Właśnie dlatego wolał o tym nie mówić. Nie miał pewności jakie wywoła to emocje w Asace. Mogła go uznać za dziwaka, dostrzec, że nieco plątał się w zeznaniach, to prawda. Z drugiej strony, przecież mogło mu się po prostu pomylić, nieprawdaż? Pokręcił tylko lekko głową już nic nie odpowiadając. Tak bardzo chciał teraz po prostu usiąść gdzieś z boku i porozmawiać, ale nie było przecież czasu. Tutaj stawką rzeczywiście było ich życie. Tym bardziej, że byli przecież zamknięci w ogromnej barierze, nie dość, że z Hane, NESem to i jeszcze z ogoniastą bestią. Dlaczego po raz kolejny dzieje się to samo? Toshiro jedyne co to może patrzeć w takim starciu. Jest zupełnie bezużyteczny. Jego pięści zacisnęły się mimowolnie obserwując natłok brunatnej powłoki. Jakież było to żałosne, że to jedyne co mógł w tym momencie zrobić. Oprócz tego jego usta też się zacisnęły gdy z mocniej rozchylonymi oczami obserwował to co się dzieje. Po chwili dopiero spojrzał po innych, reakcje były podobne. Jeden nawet stwierdził, że zacznie uciekać. Pffff. Dokąd? A tak poza tym przecież przed tą bestią raczej nie było ucieczki. Na ich szczęście okazało się, że ktoś z Feniksów znał chociaż trochę podstawy pieczętowania, ale ta bestia... Miała sześć ogonów. Wcześniej ledwo poradzili sobie z pięcioogoniastym, a co dopiero z sześcioogoniastym i to w takim towarzystwie. Musiałby się chyba zdarzyć jakiś cud, żeby ktokolwiek z nich przeżył.
Asaka jako jedna z nielicznych nie próżnowała. Nishiyama dostrzegł, że zaczęła składać sekwencję pieczęci. Myślał już o tym, żeby wyciągnąć do niej rękę i powiedzieć "Hej, przestań, na prawdę nie trzeba.", przecież to prawda, jej kryształ jest bardzo wytrzymały, ale co im da zwykła ściana czy też tarcza gdy w ich stronę poleci chakra czystej destrukcji. Gdy dosłownie po milisekundach dostrzegł, że tych pieczęci jest więcej niż zazwyczaj zamarł ze wzrokiem wpatrzonym się w jej ręce. Nie możliwe. Kiedy ona się tego nauczyła? Nishiyama nie dowierzał swoim oczom gdy kryształowa bariera zaczęła wyrastać z ziemi dookoła całej bestii. Poczucie bezsilności jeszcze mocniej w niego uderzyło gdy zorientował się, że chyba tylko on przez ostatnie lata próżnował próbując zebrać się do kupy. Kiedy ona stała się taka silna? Zacisnął jeszcze mocniej pięści obserwując jak kryształowa kopuła domyka się nad wytworek chakry. Jego wnętrze wręcz wrzało. W jego głowie kłębiło się chyba milion myśli, analiz i pomysłów. Wszystkie prowadziły do jednego. "Nie możesz zrobić nic. Jesteś zupełnie bezużyteczny, jak ostatnio."
W międzyczasie ten idiota, znów rzucił się po prostu do przodu. Tym razem na NESa. Jak ktoś tak słaby mógł tak po prostu rzucać się na kogoś z kim nawet najsilniejsi nie mieli najmniejszych szans w pojedynkę? Ten chłopak był kompletnie szalony, albo nawet i obłąkany. Najpierw szlachtował iluzoryczne krowy, a teraz to? Co musiało być w jego głowie?! W tym samym momencie poszły jednak dwie strzały. Usłyszał świst cięciwy, po którym skierował wzrok na Shikauira. Ten również nie próżnował. "Kurwa, ale co ja mam zrobić? Zrób cokolwiek!" Uwaga, nic się po tym nie zmieniło. Stał po prostu w miejscu obserwując wszystko z lekko rozdziawioną gębą, jakby chciał coś powiedzieć, a nie mógł. Strzały dosięgnęły celu, jednak NES nic sobie z nich nie zrobił, ba, nawet wykorzystał impet żeby zacząć siekać nadciągającego chłopaka. Ten jednak po prostu się skroplił. Jak to się mówi, głupi to ma szczęście. Szczególnie co do genów jeśli chodzi o tę sytuację.
Wtedy zwrócił się do niego łucznik. Nawet nie powiedział żeby jej bronił, czy cokolwiek innego, po prostu miał się trzymać blisko Asaki. On również wiedział o jego niemocy. Czarnowłosy pokiwał jedynie głową na znak, że przyjął do wiadomości i rozumie. Nishiyama nie był w stanie wydać z siebie żadnego dźwięku. Z jego ust padło zdanie, które było dla niego kolejnym ciosem. Przecież Uchiha potrafią kontrolować takie bestie, ale hej, my takiego nie mamy.
Wtedy pojawił się promyk nadziei. Jednak zupełnie nie z tej strony, z której ktokolwiek mógł się spodziewać. Han zaoferował swoją pomoc. Sam, pierdolony, Han. Toshiro przejechał palcem po ostrzu wakizashi, a skóra pękła pod naporem pozostawiając lekko nieprzyjemne uczucie. Krew zebrała się w miejscu nacięcia, a następnie kapnęła na ziemię. Toshiro obserwował to zjawisko jakby widział je pierwszy raz w życiu. Nie był to sen na jawie, to działo się na prawdę. Nie była to też iluzja, przecież jego oczy by to przejrzały. Nie miał pojęcia jakim cudem Antykreator zechciał z nimi pertraktować jeszcze przed chwilą gotów ich wszystkich wybić. Czy można mu było ufać? Część osób stwierdziła chyba, że tak, a Shikarui to już w ogóle, nawet się nie obejrzał. Z drugiej strony, czyli mieli jakiś wybór? W żadnym wypadku. Nie było ich stać na to żeby nie przystać na tę propozycję. To była ich jedyna szansa.
Kolejne słowa wypowiedziane Sanadę doprowadziły tym razem do wątpliwości Asakę. Toshiro widział w niej wewnętrzny konflikt i to jak na prawdę chciała zrobić wszystko, aby ochronić swój dom. Po raz kolejny zamarł z myślą, że to coś mogłoby w niej być, albo w jej... dziecku. To był ten moment. Moment odkupienia, w którym to on powinien wyjść przed szereg. Musiał być silny, jak nie dla siebie, to chociażby dla niej. Rusz się!
-To jest też mój dom, Asaka. Pozwól, że tym razem to ja stanę na wysokości zadania tak jak powinienem to zrobić wiele razy wcześniej. Jeśli któreś z nas miałoby się temu poddać... To byłbym to ja. Nie musisz tego robić.- z początku jego głos lekko się załamał, ale potem przyjął maskę. Po raz kolejny. W głębi nie miał pojęcia czy pójdzie to tak samo sprawnie jak w przypadku Yamiego, który jak się okazało miał się bardzo dobrze. Z każdym kolejnym słowem nabierał "pewności siebie", jakby rzeczywiście to była jedyna słuszna decyzja. -Wszystko będzie dobrze, jak zawsze.- powiedział z lekkim uśmiechem na ustach udając, że też wierzy w te słowa. Następnie stanął tak, aby być lekko przed Asaką i przeniósł swój niepewny wzrok na Hana. Kto wie w jaki sposób zamierzał zapieczętować tego demona? Równie dobrze mogło się skończyć tak, że Toshiro byłby warzywem do końca życia, ale przecież na niego nikt praktycznie nie czekał, a na Asakę? Na pewno sporo osób, a poza tym piastowała przecież dużo wyższą rangę niż on. Na pewno jemu łatwiej będzie z tym przekleństwem żyć, o ile rzeczywiście przeżyje niż jej tym bardziej... Że kolejna osoba była w drodze, a do tego był coś jej winny za to wszystko, a oprócz tego winny też był całemu rodowi Kosekich. To była wręcz idealna wina, aby odpokutować te winy. W sumie nie tylko dla nich, ale też dla całej tej grupy, dla której nie posiadał więcej użyteczności, gdyby tylko był silniejszy... Ale nie był.
Wiedział, że Uchiha mają zdolności wpływania na bestie. Jeśli przeżyje sam proces i to wszystko to może również będzie w stanie nabyć podobne umiejętności. Może... Będzie w stanie chociaż na chwilę uspokoić albo zatrzymać bestie w przyszłości? Wtedy może będzie mógł lepiej upilnować to co ma w sobie? A tak w ogóle jak to jest mieć coś takiego w sobie? Z jego perspektywy chyba nie wyglądało to tak źle, przecież Yami dalej dychał, dalej normalnie rozmawiał, jakby nie stało się wtedy nic. A jednak. Jedno potknięcie i bestia jest na wolności, tak jak w przypadku kobiety, którą zabił NES.
-Być może mi będzie łatwiej oswoić się z... tą bestią. Może nawet nie oswoić, ale w razie czego ją przyhamować. Chyba nie wierzył w to co mówi już od jakiejś chwili, chociaż z drugiej strony nie wydawało się to aż tak abstrakcyjne, przecież widział jak Yoshimitsu kontroluje pięcioogoniastego. Wiadomym też było, że pił do swoich oczu. Kto wie w jaki sposób dokładnie był w stanie kontrolować bestię na wolności? Być może na uwięzi, jeśli będzie miał odpowiednio dużo czasu on też się tego nauczy? Chyba każdy zdawał sobie doskonale sprawę z tego, że tych bestii jest więcej i prędzej czy później się pojawią, jak ta. Był w tym momencie równie użyteczny co Takashi, a może nawet mniej, ale z odpowiednią ilością czasu mógł być bardziej użyteczny niż każdy z nich. O ile oczywiście przeżyje. Na ten moment nie wiedział i nie umiał nic, ale przecież doskonale wiedział, że takie umiejętności były możliwe.

Chakra:

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

KP:

  Ukryty tekst

[Yami]

Strzały. Wybuchy. Brunatne powłoki i kryształ otaczający wielką przestrzeń, w której materializowała się bestia. Działo się na tyle dużo aby nie sposób opisać wszystkich moich "ach echów", będących wynikiem działań poszczególnych osób. Teraz liczyła się niemoralna propozycja współpracy z Hanem a także niemoralna propozycja dotycząca zapieczętowania bestii. Nie wiedziałem co powiedzieć czułem jednak narastającą złość i nie była ona wynikiem emocji samej Kokuou.
- Nie będziesz w stanie iść z nią na ugody. Teraz Biju będzie widział w nas wrogów i potencjalne osoby, które mogą odebrać mu ponownie wolność - tak jak było to wtedy z Tobą nieprawdaż? - Przekonanie do tego nie będzie możliwe.
Słowa powędrowały w kierunku jednego z najemników, który zdawał się chcieć wykorzystać możliwość pokonania Hana z wykorzystaniem nowego "Srebrnego Generała" na planszy. Sam fakt, że mówił to w obliczu tego, który mógłby uciąć mu głowę szybciej niż wypowiem choć jedno słowo było niezbyt mądre. Widocznie nawet Hikari zdawał się być zaskoczony, ten, którego szybkość była ponad moje zdolności percepcji...
Ludzie zaczęli chcieć walczyć, ofiarowywali się na pojemniki. Jakie są Twoje relacje z biju Kyoushi, że tak lekko rzucasz tak ciężkie słowa? Czyż nie ty z pośród tych wszystkich ludzi nie powinieneś wykazać choć odrobiny zrozumienia? Zacisnąłem mocniej pięść. Wszyscy chcieli mieć w sobie demona. Każdy chciał mieć go w sobie. Każdy z tych, którzy "ofiarują" się pokazując jacy to są wspaniali. Ich słowa nie były pełne dumy, były wykrzywione a z ust sączył się jad. Honor samuraja, który mówi nie w swoim a NASZYM imieniu, godny pożałowania. Inny, który uznał się za mało znaczącą osobę chciał pokazać swoją wyższość. Była to prosta zasłona. Z tego co rozumiałem był z Nara. Mógł być wtedy pod Iglicą i poznać tajemnicę wykorzystania osób z zapieczętowanym demonem w sobie zaś teraz zgrywa niewiniątko. Asaka... ona również była pod iglicą, wiedziała jak się wykorzystuje takie osoby a teraz chciała... drżała... odmówiła z lęku... może była nadzieja.
Podczas tego koncertu życzeń, który również miał miejsce pod iglicą coraz bardziej rozumiałem co mogła czuć Piątka. Jak miał na imię ten, którego wtedy przywołała? Kurama? "Ludzie się nie zmieniają". Czy teraz, w dobie kryzysu, gdzie powinniśmy myśleć o wzajemnej pomocy jedyne co pcha ludzi do przodu jest żądza siły?
Poczułem, że coś spływa mi po ręce. Pojedyncza kropla krwi. Musiałem paznokciem przeciąć skórę. Dlaczego aż tak mocno ściskałem swą dłoń. Czy to rzeczywiście z powodu gniewu, czy frustracji która wynikała z braku innej metody. Kokuou nie chciała mi jej podać. Odmówienie Hanowi najprawdopodobniej wiązałoby się z błyskawiczną śmiercią. Dlaczego nie istnieje trzecia droga? Dlaczego zawsze muszę wybierać spośród opcji, które są przeciw mnie.
W tym całym toku, kiedy miałem powiedzieć gorzkie słowa odezwała się młoda dziewczyna, dzięki, której uścisk w dłoni zelżał. Potem pojawił się kolejny głos i kolejny. Była metoda. Sposób, dotrzymania umowy bez ubezwłasnowolnienia. Trzeba byłoby wywabić go wgłąb Głębokich Odnóg i zostawić samej sobie. Była też uwaga Akiego, którą niejako podzielałem. Mogło dojść do podobnego czynu w bardziej zaludnionym obszarze.
- Podczas pieczętowania demon może być rozjuszony do tego stopnia, że niezależnie od użytych technik najprawdopodobniej wielu z nas zginie. Wywabienie go wgłąb Głębokich Odnóg pozwoli nam dotrzymać danego słowa oraz pozwoli przeżyć większej grupie osób.
Następnie zwróciłem się w kierunku tych "chętnych" pojemników.
- Nie używajcie takich słów jak "poświęcenie", gdy chcecie wyrazić swoje obrzydliwe żądze...

Część ludzi już przygotowywała się do walki. Posyłała swoje techniki jednak wciąż nie było za późno aby wykorzystać opcję tej niewielkiej grupy shinobich...

1) Powiedzenie Junowi, że ciężko iść na ugody
2) Zgoda na propozycję wywabienie Demca
3) Opitolenie "chętnych" dołączenia do Bijumonów

KP:

  Ukryty tekst

EQ:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Duża Torba umieszczona na prawym udzie,
  Skórzane karwasze z umieszczonymi na nich pieczęciami,
  Skórzane rękawiczki, z metalowymi blaszkami,
  Klasyczna Kamizelka Shinobi oraz płaszcz w kolorze zieleni,
  Parasol w dłoni.

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):

  Ukryty tekst